Trzy krótkie creepypasty tuż przed zaśnięciem

Kindżał czarowników

Jako dzieci – pamiętam – unikaliśmy tego miejsca. Przegorzały młyn. Ruiny. Przed wiekami spłonęło w nim małżeństwo. To była para czarowników. Para! Dwa diabły pod jednym dachem. To aż nadto. Starzy, szaleni, źli ludzie, którzy porywali dzieci. Porywali i zabijali, używając do tego celu rytualnego sztyletu. Kiedyś miarka się przebrała. I wieśniacy się z nimi rozprawili. Pozostał po nich jedynie ten artefakt. Przedmiot przeklęty, który – podług wierzeń – przyciąga nieszczęścia. Masz go, umierasz! Postanowiono się nim zająć. I zakopać. I to migiem. W podziemiach kościoła. Chciano, by pozostał tam pod boskim butem, w zasięgu boskiego wzroku. Jak ten rajski wąż pod stopami Maryi. I tak też się stało. Minęło sporo wieków. I pojawił się on. Proboszcz i handlarz dziełami sztuki. W jednej osobie. Oryginał. Wśród księży, na pewno. Handlował między innymi z wieśniakami. Im także dawał zarobić. A oni mu przynosili. To i owo. Jeśli miał coś do sprzedania, ogłaszał to. W Internecie. I jechał. Na targ staroci. Albo do antykwariatu. Bo był obrotny. Obrotny i chciwy. Pazerny jak na księdza. A zdarzyło się raz, że wertował księgę. Parafialną. Gdy tylko natknął się na wzmiankę traktującą o kindżale czarowników, natychmiast postanowił go odkopać. I sprzedać. Ale miał pecha. Głupiec! Nie wiedział, że długo nie pociągnie. Odkopie. I długo nie pociągnie. I nastał ów sądny dzień, kiedy kapłan pogonił do piwnicy, gdzie szukał sztyletu. A szukał zawzięcie, uparcie. Grzebał jak kura grzebie w ziemi. Burza szalała na zewnątrz. Z piorunami. I wiatr zawodził. Posępny taki. I zimny. I mokry. A on przeczesywał teren. Aż znalazł to, o co mu chodziło, po co nawiedził te ziemskie trzewia. I uradował się niezmiernie na widok tej połyskującej w świetle latarki rzeczy. I pobiegł z nią na górę, ku światłu, ku nadziei. I wskoczył. Do wozu. I odjechał. I się zabił. Na najbliższym zakręcie. A sztylet? Zniknął. W tajemniczych okolicznościach. Mówi się, że na miejscu wypadku świadkowie coś widzieli. Parę! Ubrana w starodawne odzienie, uśmiechała się. Złowieszczo!

Basen

W jednym ze znanych hiszpańskich kurortów znajduje się basen, którego miejscowi unikają jak ognia, uważając, że jest przeklęty. Ciepła, krystalicznie czysta woda, niczym niezmącona toń, która odbija bezchmurne, zawsze jednakowo błękitne niebo, refleksy świetlne, które jawią się tak przepięknie i leniwie – wszystko to zachęca do kąpieli. Lecz co z tego? Wystarczyły trzy nieszczęśliwe wypadki, by ludzie zaprzestali korzystania z la piscina.

Pierwszy z tych wypadków wiąże się z osobą młodego Polaka, który przybył do Hiszpanii wraz z rodzicami z zamiarem osiedlenia się. Człowiek ten, który leczył się psychiatrycznie, uważał, że jest zbyt mało samodzielny i nie wyobrażał sobie życia bez swoich rodziców, a tak się pechowo złożyło, że ci zaraz po przyjeździe do Katalonii zginęli w wypadku samochodowym, osierocając go. Nie minął tydzień od tragedii, a sierota kupił sobie mnóstwo alkoholu w pobliskim sklepie, po czym wybrał się nocą na basen i zaczął ostro drinkować. Miał zamiar upić się i po pijaku utopić. I tak też zrobił. Na drugi dzień ogrodnicy odkryli jego ciało. Na pomoc było jednak za późno.

Nad drugim z feralnych wydarzeń unoszą się opary absurdu i tajemnicy, a wszystko przez to, że ktoś – najprawdopodobniej nie z własnej woli – zaćpał się na śmierć i został rano odnaleziony na basenie martwy. Podobno w nocy była impreza, podobno ktoś chciał, by ofiara przedawkowała, podobno były to jakieś gangsterskie porachunki, o których za wiele z perspektywy czasu powiedzieć dziś nie można. A co? Mało to w pięknym kraju Cervantesa i Velázqueza problemowych imigrantów, na przykład takich Rumunów, wśród których szerzy się przestępczość zorganizowana? Jednak po wszystkim nikogo nie zatrzymano, a lokalna policja autonomii – Mossos d'Esquadra – umorzyła śledztwo z braku dowodów.

Ostatnie tragiczne wydarzenie miało miejsce pięć lat temu, a jego bohaterem stał się pewien nieszczęśliwie zakochany Holender, który akurat spędzał w Lloret de Mar – o ironio – miesiąc miodowy. Zdradzony przez swoją wybrankę – rudowłosą piękność – udał się na basen, gdzie powiesił się na rosnącym tam figowcu, mogącym nomen omen uchodzić za symbol słonecznego raju. No właśnie, „Śmierć w raju”… Jest chyba nawet taki kryminał?

Trzy opisane pokrótce ludzkie dramaty wystarczyły do tego, by obiekt zamknięto. Ale nie ma tego złego! Być może jeśli wybierzesz się kiedyś do Hiszpanii, do czego cię szczerze zachęcam, basen będzie już czynny i będzie czekał. Na ciebie!

Missing 411: Góry Złote

Kilka lat temu w malowniczych Górach Złotych na Dolnym Śląsku zaginął trzydziestolatek. Był to mieszkaniec Wrocławia, który wybrał się szlakiem niebieskim z Barda do Radochowa, wstępując po drodze tuż za Skrzynką do sklepu w Trzebieszowicach, gdzie widziano go po raz ostatni. Policji udało się ustalić, że mężczyzna udał się pod wieczór w stronę gór i – leżącego u podnóża – poletka strzeleckiego, gdzie – jak sam się chwalił na swoim blogu – miał zamiar spędzić noc w jednej z myśliwskich ambon. Wkrótce po jego zaginięciu, rozpoczęto intensywne poszukiwania, w efekcie których znaleziono pokrwawionego smartfona wraz z fotografiami przedstawiającymi człowieka przerzuconego przez ramię i niesionego przez niezidentyfikowane zwierzę podobne do małpy. Na ostatnim ze zdjęć widać było twarz, a raczej pysk rzekomej małpy, która na moment została oślepiona za pomocą flesza. W opinii śledczych, którzy widzieli zdjęcie, to groźne, zagadkowe oblicze archaicznego typu mroziło krew w żyłach. Nieopodal odkryto też nieznaną dotąd jaskinię wraz z licznymi odnogami, z których jedna okazała się być niedostępna i zasypana głazami. Niestety nie udało się jak dotychczas odnaleźć ciała wrocławianina.

Cała ta historia wpisuje się w tajemnicze zniknięcia notowane na całym świecie w pobliżu systemu wielkich jaskiń, które określa się mianem: Missing 411. Można sobie tylko wyobrazić, co czuł ów nieszczęśnik idąc mało uczęszczaną lipową aleją łączącą Skrzynkę z Trzebieszowicami i podziwiając trupio blady księżyc, skryty za całunem chmur; co myślał odczytując po niemiecku napis „módl się i strzeż: w lesie kryją się czarne diabły” widniejący na pobliskiej polnej kapliczce; wreszcie co przeżywał, kiedy widział – o ile widział – wspinające się po drabinie ambony monstrum, a już po chwili jego owłosione oblicze, pochylające się nad śpiworem i nad nim, jak w najgorszym sennym koszmarze…