Nos unum sumus

 Wiosną ptaki zaczynały koncertowanie bardzo wcześnie, ale to nie dlatego Tymek postanowił wstać z łóżka i się ubrać. Wczoraj zasnął przed dwudziestą pierwszą z pilotem w dłoni i siedem godzin snu, było dla niego całkowicie wystarczające. Trącił nogą puszki po piwie. Jedna z nich przeturlała się na drugi koniec pokoju.

 – Cholera – wyszeptał. Nie chciał zbudzić wujka śpiącego piętro wyżej. Poszedł do kuchni, w której stara lodówka produkcji radzieckiej, wydawała głośne pomruki, jakby była żywym stworzeniem. Nie spodziewał się, że znajdzie w niej coś konkretnego. Na środkowej półce stał kefir i mleko po terminie, które wylał do zlewu.

 Siedział przy stole i patrzył przez okno – widok na ogród sąsiada, gdzie rosły w większości tylko chwasty, w połączeniu z monotonnym tykaniem zegara, sprawiały, że ogarniała go senność.

 Nie pamiętał, w którym momencie stracił kontrolę. Początkowe dwa piwa przeszły w czteropak, a ten z kolei w osiem, wypijanych jedno za drugim.

 Wrócił do pokoju i rzucił się na łóżko. Na puste puszki starał się nie patrzeć; udawał, że ich nie widzi, co wcale nie sprawiało, że nagle znikały. Odrobina aluminium była dla niego wyrzutem sumienia, gryzącym jak mały, agresywny piesek – niby niegroźny, w zasadzie można go zlekceważyć, bo większej szkody nie wyrządza i jedyne co, to złapie za nogawkę… Ale jednak.

 Gdy w pokoju stało się jasno, Tymek zauważył na suficie zielone przebarwienie wielkości małej dłoni. Początkowo myślał, że umysł płata mu figla, szczególnie jeśli uwzględnić wczorajszy maraton alkoholowy, ale nie… Nie pomylił się. Miał nad sobą okrągłą, pastelowo zieloną plamę, z której zwisały niebieskie nitki. Nawet nie próbował walczyć z narastającym uczuciem senności – zasnął.

 Obudził go wujek, hałasujący garnkami w kuchni. Tymek wielokrotnie prosił go, żeby zakładał aparat słuchowy, ale on kategorycznie odmawiał twierdząc, że tego nie potrzebuje.

 – Siema wujcio, jak się spało?!

 – Co tam?

 – Dobrze spałeś?!

 – Tak!

 Starszy mężczyzna wszedł do pokoju.

 – Co to jest? – Wskazał palcem zieloną plamę. – Jakaś pleśń? Przecież w tym pokoju jest zawsze sucho jak cholera – cmoknął. Nie wiadomo czy na znak niezadowolenia, czy znowu odkleiła mu się źle dobrana proteza.

 – Nie wiem. – Tymek zarzucił na siebie koszulę, wzuł różowe pantofle i podszedł bliżej okrągłego przebarwienia. 

 Niebieskie nitki wydawały się z każdą upływającą minutą coraz dłuższe. Trudno powiedzieć, czy to delikatny ruch powietrza sprawiał, że się kołysały.

 – Zauważyłem to dzisiaj. Cholerstwo się szybko powiększa. – Sięgnął po krzesło.

 – Zostaw to – podsumował wujek. – W poniedziałek zajmę się tym na spokojnie. Co będziesz porabiał dzisiaj?

 – Jeszcze się zastanawiam.

 Patrzył na siostrzeńca i było mu go żal. Nie podejrzewał, że chłopak pójdzie w ślady ojca. Sympatyczny, młody człowiek, zapewne mający przed sobą wiele lat życia, skończy jako bezdomny gdzieś na ławce w parku, lub gorzej – zamarznie zimą na przystanku, zasypany śniegiem.  

 Rysiek wiedział, że źle postępuje, dając mu dach na głową, ale musiał przyznać przed sobą, że żyło mu się lżej, kiedy razem opłacali rachunki. Poza tym… Tymek nie stwarzał żadnych problemów – nie awanturował się, był spokojny i pomocny, a on miał siedemdziesiąt dwa lata i czuł się coraz słabszy. W życiu nie wszystko jest czarno-białe i zero-jedynkowe.

 Często chciał, żeby takie było – nie miałby tylu problemów i rozterek. Podjęcie decyzji przychodziłoby łatwiej.

 Do pokoju przez uchylone okno wszedł kremowy kot i błyskawicznie znalazł się przy misce z czerwonym napisem: Frodi. Odwrócił łepek i mrużył ślepka – czekał na śniadanie.

 – Jesteś łobuzie – powiedział Rysiek. Smarował masłem kromki. – Zaraz dam ci jeść. Powoli… Najpierw ludzie, potem koty. Dobrze? – Spojrzał na pupila, który podbiegł do niego i zaczął łasić się do nóg.

 Tymek zdążył się przebrać, ściągnął z wieszaka skórzany plecak, zajrzał do niego czy niczego nie zapomniał. Skierował się do wyjścia. Odwrócił się będąc już na zewnątrz.

 – Postaram się wrócić na czternastą! – krzyknął w stronę kuchni.

 Rysiek usłyszał tylko trzask zamykanych drzwi. Powąchał jedną z kanapek i skrzywił się. Tydzień do końca daty ważności – masło było zepsute. Musiał wyrzucić wszystko do kosza.

 – I co teraz zrobimy? – Patrzył na kota, jakby ten mógł odpowiedzieć. Frodi nie był zainteresowany jedzeniem przygotowanym przez człowieka. Chciał swoją ulubioną, mokrą karmę.

 Tymon wrócił do domu autobusem. Przystanek znajdował się dość blisko. Miał samochód i prawo jazdy, ale nim nie jeździł. Ktoś, kto od rana jest pod wpływem alkoholu i przez cały dzień uzupełnia jego stężenie w organizmie, nie może prowadzić pojazdów mechanicznych.

 – Wujcio! Wróciłem! – krzyknął.

 – Przecież słyszę. Nie musisz się drzeć. – Rysiek siedział w fotelu i głaskał Frodiego. – Jest coraz większa. – Spojrzał w górę. 

 Plama na suficie podwoiła swoją średnicę. Zwisające z niej, niebieskie nitki sięgały połowy wysokości pokoju. Tymek wyciągnął rękę chcąc ich dotknąć.

 – Lepiej tego nie ruszaj. Diabli wiedzą co to jest. – Wujek obserwował bacznie wnętrze pokoju. – W czasie, kiedy cię nie było, siedziałem i przyglądałem się, jak rośnie. Myślę, że to jakaś odmiana grzyba, ale pierwszy raz widzę te… – Szukał odpowiedniego słowa. – Niebieskie włosy.

 – Co z tym zrobimy?  

 – Zadzwoniłem po firmę, która się tym zajmuje. Powiedzieli, że odgrzybiają w poniedziałki. W weekendy nie pracują, bo mało kto chce wąchać chemiczne opary.

 – Mam nadzieję, że to usuną. Może to prątkuje… Czy coś… – Na twarzy Tymka pojawił się grymas obrzydzenia.

 – Nie przejmuj się. Nie takie rzeczy wdychaliśmy w wojsku i jakoś żyję.

 Zaśmiali się jednocześnie.

 Zapowiadał się długi wieczór. Informacja o tym, że o dwudziestej drugiej dostawa prądu zostanie wstrzymana, nie należała do tych, które poprawiają nastrój, tym bardziej, jeśli nad głową masz zieloną plamę z której coś zwisa i od czasu do czasu się kołysze.

 Tymek znalazł w szufladzie świecę i w blasku płomienia, wpatrywał się w ciemny kształt nad sobą. Pewne było jedno – to żyje… Inaczej by się nie powiększało. Na dzisiejszy wieczór nie przygotował zapasu ulubionego piwa.

 Czuł dyskomfort, jakby coś go uwierało. Pomimo tego, że leżał i na dobrą sprawę powinien czuć się zrelaksowany, zaczynał być rozdrażniony. Nawet chrapanie wujka, które przecież słyszał wielokrotnie, nie pozwalało mu się skupić. Tylko o czym tak naprawdę myślał? Pewnie nie do końca potrafiłby odpowiedzieć.

 Patrzenie na plamę trochę uspokajało. Gdyby wyciągnął rękę, mógłby dotknąć falujących nitek. Momentami wydawało mu się, że połyskują metalicznie, by w następnej chwili przygasnąć – cykl się powtarzał. Było w tym coś hipnotyzującego. Chwile, w których pochłaniała go chęć złapania ich, jak fale przypływu następowały po sobie, ale były na tyle subtelne, że nie zdawał sobie z nich sprawy. Zasnął w pozycji na wznak.

 Końcówki błękitnych nici wydłużyły się i musnęły jego policzek, głaskały twarz, badając jej kształt. Musiał śnić o czymś bardzo przyjemnym, uśmiechał się – był bezpieczny, jak małe dziecko w ramionach matki. Od teraz nie musiał troszczyć się o nic.

 Światło poranka wypierało mrok nocy. Tymon i łóżko na którym spał, okrywał szczelnie turkusowy kokon. Miliony cieniutkich niteczek, posiadających w sobie wewnętrzny blask, który raz po raz przygasał, wtopiło się w jego ciało. Przestał być sam i niczego już się nie bał, o nic nie będzie prosił, ponieważ mowa stała się zbędna. Pozostała tylko Świadomość.

 Jestem

 

 Rysiek również spał, opleciony gęstą siecią – byli tym samym.

 Jednością.