Na balu maskowym

Rzekła mi Kassandra miła:

Spotkajmy się na balu maskowym,

przywdziej maskę i przyjdź,

a będziemy razem na zawsze.

 

Wnet drugą twarz zakładam,

czarne oblicze Arlekina.

Weneckie kanały przepływam

ponurą gondolą, jużem u celu.

 

Bramy pałacyku przekraczam,

przed oczyma sala balowa.

Zamaskowanych postaci tłum,

lecz gdzież Kolombina moja?

 

Szukam lubej pośród wiru twarzy.

Wreszcie dostrzegam ją, jest!

Wyczekuje mnie niecierpliwie

przy płaskorzeźbie Tanatosa.

 

Biegnę do niej, obejmuję czule.

Ona mi pisana, moja jedyna!

Przestań być już Kolombiną,

stań się Kassandrą i całuj!

 

Zdejmuje maskę, lecz cóż to?

Miast umiłowanej pięknego lica

trupia czaszka groźnie na mnie łypie!

Nie! To zły sen, czarostwo jakieś!

 

Rzecze zjawa: Przypomnij sobie, miły!

Tamten bal, tamten wieczór i śmierć.

Przypomnieć sobie? Śmierć? To zwidy!

Uciec pragnę od majaków straszliwych.

 

Biegnę do drzwi, mijam znów gości.

Koniec maskarady, odsłaniają oblicza.

Żywych trupów ciżba mnie otacza.

Wlepiają swe ślepia w strwożoną duszę. 

 

Wskakuję do gondoli, chcę odpłynąć.

Nie żyjesz, panie – odzywa się gondolier.

– Przypomnij sobie, a znikniemy wszyscy.

Niczego nie pamiętam, cóż począć teraz?

 

Zerkam na przewoźnika. To zjawa jakaś!

Sam Charon chyba, upiorny przewodnik.

Posępny szkielet w wioślarskim ubiorze

wiosłem swym wskazuje na taflę wody. 

 

Spoglądam w wodne lustro przerażony,

Arlekinową maskę odrzuciwszy i widzę

rysy śmierci miast ludzkiej twarzy. 

Nie żyję? Niemożliwe! Co to za brednie?

 

Krzyczę rozpaczliwie jak potępiony,

podczas gdy świat się rozmywa.

Nie potrafię sobie przypomnieć,

zasnuwa mnie całun zapomnienia.

 

I wszystko zaczyna się na nowo…

 

Rzekła mi Kassandra miła:

Spotkajmy się na balu maskowym,

przywdziej maskę i przyjdź,

a będziemy razem na zawsze.