Przystępujemy do pojedynku Żongler vs Verus, wcale nie spóźnione o tydzień (wiadomo, wina tej drugiej). Jak powiedziała Kam, piszemy w gatunku rural fantasy, czyli teleportujemy się na wieś, a hasła to:
1. PRZYSTAŃ
2. BŁAGANIE
3. WSTECZ
Z puli miałyśmy wybrać dwa do wykorzystania. Tu link do wątku pojedynku.
Punkt pierwszy. Przygotowania.
Lokalny mecenas płacił złotem albo rzepą, naturalnie wzięliśmy rzepę. Złota nie da się żreć przez zimę.
Gdy powiedziałem to chłopakom, odparli, że rzepy też nie.
Ale po zimie trza było spać. Mieliśmy zapłacone za wiosnowanie w stolicy, Dur-Khazad, prawdziwą walutą.
Goblińskimi wykuwkami.
Było nas czterech goblinów i zbieraliśmy na to cały poprzedni rok. Zwaliśmy się budowniczymi do wynajęcia, chociaż zdarzyło mi się reklamować nas jako CHŁOPY GRONGIEGO (Grongi to ja), a na ogłoszeniu napisać: „Łopaty do roboty, zakopujemy lub odkopujemy wszystko”. Czasami ludzie zabierali je dla siebie, ale głównie zrywali i wyrzucali. Trudno było o pracę dla goblinów na ludzkiej wsi.
Kiedy zawitał do nas mecenas, wyglądał jak jeden z nich. Naturalnie zezłościłem się, że nam wlazł człek do nory. Mieliśmy porządną norę w podmokłej ziemi, i musieliśmy ją wyrwać ze szponów borsuków, które krwawo o nią walczyły. Nie po to dałem się ugryźć w dupę, żeby jakiś tam człowiek znienacka wchodził na gotowe.
Ale nie chciał naszej nory, tylko łopat. A my się znamy na budowlance.
Według przedstawionego nam projektu trzeba było przygotować, podam dokładnie:
– 500 kamieni, to jest pięć sto kamieni mniejszych od stopy (przeliczyć na własną stopę w razie potrzeby);
– narzędzia do obróbki kamienia (jeśli nie ma, nadadzą się własne pazury i paszcza);
– zaprawa (cały kocioł);
– 4 kije (więcej jeśli budowniczych jest więcej niż 4);
– 30 kamieni rzepy na paszczę (mam tu na myśli kamieni jako wagę), na prowiant;
Wody nie wpisałem, bo jest na miejscu. Projekt dotyczy wybudowania przystani.
Specjalizowaliśmy się w budowie mostów, ale przystań miała dużo wspólnego z mostem – też jest nad wodą. No i tak się złożyło, że pomieszkiwaliśmy na rzeką, o którą się rozchodziło. Rzeka miała lokalną ludzką nazwę, ale my i tak chcieliśmy nazwać ją po naszemu. Gdy skończymy przystań, znaczy się po zimie. Tak zakładałem, że tyle to zajmie. Na początku byłem optymistycznie nastawiony.
Zaczęliśmy z początkiem ulew i dwa razy rzeka rozwaliła naszą konstrukcję, a za trzecim razem zabrała też torbę z narzędziami Gid-Gida. Niech szlag trafi te narzędzia, Gid-Gid i tak pracuje głównie pazurami i paszczą. Bardziej szkoda trzystu dwóch zmarnowanych kamieni. Mieliśmy je z ludzkiego kamieniołomu koło wsi Churanka, czy Łupanka, czy jakoś tak. Charkotem i splunięciami dogadałem się z sołtysem. W ramach zapłaty dałem mu trochę grogu, chyba przelał do „butelki”. Ludziom wystarczał rozcieńczony grog, więc zrobiłem dobry interes.
Pięćset kamieni niełatwo wykuć i przytargać nad rzekę.
Przyłaziliśmy co dwanaście dni do kamieniołomu, robiliśmy kilofami do wieczora, każdy ładował swoją taczkę, a gdy zachodziło słońce, wracaliśmy przez pagórki do nory nad rzeką. Było dużo małych zwierząt, które Krętacz trafiał z procy, a Fuf zbierał do kotła. Pan Marduk dostarczył nam zapas stu dwudziestu worów rzepy. Zakopcowaliśmy ją w dobrym miejscu, by przetrwała zimę. Mieliśmy jej mnóstwo, ale ile można jeść samą gotowaną rzepę? Gid-Gid wkrajał do niej żaby, ślimaki i nietoperze, a jego potrawka smakowała nie gorzej, niż ta podawana w Dur-Khazad na goblinie święta jesieni.
Ta, deszczowa i szara, mijała powoli. Rozleniwiliśmy się, no i od razu nas okradziono. Na początku podejrzewaliśmy Gid-Gida, ale okazało się, że po lesie łaziły jakieś strzygi, albo inne piekielne ogary. Rozkopały nam spiżarnię, zeżarły, co znalazły, napaskudziły samozapalającym się łajnem i poszły. Straciliśmy połowę zapasu rzepy, co nie było jakąś ogromną stratą, lecz zaburzało moje wyliczenia i psuło mi prognozę rychłego zakończenia prac. Musieliśmy kuć i skrobać kamienie na nowo, a jeść skromniej. Nie pomagało, że pochowały się wszystkie żaby, ślimaki i nietoperze.
Nie mogłem dziwić się panu Mardukowi, gdy przyszedł pod koniec miesiąca i narzekał, że mało zrobione. Gdy przeszła mu złość, zaproponował, żeby wykorzystać do pracy pobliskich ludzi. Powiedział, że korzystał już z ludzkiej pomocy i bywała ona do zaakceptowania.
Wyznaczył mnie na reprezentanta, by dobić z nimi interesu.
Interes polegał na protektoracie pana Marduka i stosownym wynagrodzeniu, w zamian za zatrudnienie paru rodzin w kamieniołomie. „Pomoc w przy realizowaniu inwestycji budowlanej” (trochę czytałem z kartki). Przystań zapewniała wiele dogodności dla wsi. Renomowany biznesmen pan Marduk nie inwestował w byle co. Był też znany ze wspierania lokalnej aktywności. Widział potencjał w każdej istocie, w każdym miejscu. W tym konkretnie, przystań zwiększyłaby prestiż wsi „Chałowody”. Mogła zaistnieć na rynku mieszkaniowym i turystycznym, przybywaliby tu malarze, fotografowie, dziennikarze…
– Ta wieś to Różanka – kłócił się ze mną sołtys. – I pomost będzie nasz? Tak tutaj spisano?
Nie miałem pojęcia, co tam spisano. Ludzkie nazwy były zbyt do siebie podobne i zawsze mi się myliły. Na szczęście nazwa na perfumowanym pergaminie sama zmieniała kształt liter, dopasowując się do aktualnej lokacji geograficznej. Do ludzkiego języka również. To była zmyślna rzecz i pan Marduk zawsze miał jedną kopię w teczce. Ogólnie w teczce miał patologiczny porządek, wszędzie przegrody, zakładki i kolorowe wstążki. Nosił w niej również swoje projekty.
Kiedy powierzył mi „autorsko modyfikowany” projekt przystani, opisał ją jako „machinę wprzód”. Podobno kupił ją w promocyjnej cenie i zależało mu, by skończyć przed jakimś ważnym infernalnym świętem. Nie rozumiałem dokładnie i nie bardzo mnie to obchodziło. Ważne, że interes z ludźmi się udał.
Punkt drugi. Wykonanie.
Jeszcze jedno. Zawsze bądź zorientowany w kalendarzu świąt, szczególnie tych infernalnych. Któreś zbiegło się w czasie z końcem projektu. Polegało na czymś, co nazywano „transcendencją”, co zniknęło nam, do cholery, przystań. Była prawie skończona, tak na czterysta kamieni. Cała praca w borsukową rzyć, bo na niebie pojawiła się jakaś gwiazda.
Pan Marduk nie wziął pod uwagę, że coś takiego może wydarzyć się na jego placu budowy. Tak się zdenerwował, że rozregulowała mu się iluzja. Nie był to przyjemny widok. Wystarczył, żebyśmy wrócili do roboty. Na nowo obrabiać kamienie i mieszać zaprawę.
Zaczęliśmy rozcieńczać grog, jak ludzie, żeby starczyło nam na dłużej. Mieliśmy wrażenie, że utkwimy nad rzeką resztę życia.
Jesień się skończyła, a wraz z nią zapach torfu i piżma. Odeszła w burzowym świetle, w chmarach gawronów, w strumieniach pobarwionego czernidłem deszczu. Natura umarła. Blaszki ostatnich grzybów lśniły jak oczy; kapelusze unosiły się z wiatrem, by kiwać do rytmu fletu Fufa, kiedy grał nam po potrawce z rzepy. Fuf znał najlepiej Dur-Khazad – jak tam jedzono, jak grano na ulicach, jak tam będzie, kiedy dotrzemy na wiosnowanie. Dużo opowiadał, a my nie mogliśmy się doczekać. Miałem trochę dość jedzenia rzepy.
Ładne były te Różanki, gdy do doliny zeszła zima. Śnieg zalegał bielą i szarotą na garbach pól. Małe śnieżne cyklony wędrowały zboczami gór niczym zgarbione od tobołów gobliny, opatulone szalami krystalicznego lodu. To mogli być pielgrzymi na drodze do Dur-Khazad. Krętacz żałował, że nie możemy pójść z nimi. Gderał, że nasza robota znowu się przedłuży i nie zdążymy.
Potem rzeka zamarzła w końcu. Postawiliśmy konstrukcję bez żadnych strat, na spokojnie.
Można było brać się za zaklinanie.
Tak więc, miałem dobry kamień na runę – nie z ludzkiego kamieniołomu – a zaklinanie nie zajęło mi długo. Każdy mistrz budowniczy ma swoją własną praktykę zaklinania i nie opiszę jej tutaj, bowiem strzegę sumiennie tajemnic swojego fachu.
Zapewniam, że wszystko zrobiłem tak, jak nauczył mnie mój mistrz.
To potwierdzam ja, mistrz budowniczy Grongi Krakka-Kruga, herbu Silne Łapsko.
Wzór pieczęci przerysowałem z pergaminu pana Marduka. Nigdy wcześniej takiej nie widziałem. Składała się z wielu pokrywających się run i przypominała bohomaz, narysowany kijem na piasku przez gobliniego oseska. Jedyne co skojarzyłem, to podobieństwo do runy czasu – była wyrysowana na linii okręgu. Czasu używano dość powszechne w budownictwie, najczęściej przy pieczętowaniu młynów czy łodzi, na korzyść przyszłych użytkowników. Była również bardzo niestabilna – runa czasu dosłownie przyspieszała pracę narzędzia, które nią zaklęto. Krasnoludy używały jej w faktoriach, ale ludzie zwykle nadużywali takiej mocy. Czasami młyny kręciły się tak szybko, że stawały w ogniu, a wiatraki po prostu odlatywały i było z niej więcej szkody niż pożytku, z takiej runy w ludzkich rękach. W dodatku, po co panu Mardukowi tak prymitywna technologia? Nie potrzebował jej do podróży w czasie i przestrzeni. Diabeł miał swoje własne środki transportu.
Był również poważnym wykonawcą i nie chciał widzieć fuszerki. W połowie budowy zdaliśmy sobie sprawę, że wciąż nie wiemy, co tak naprawdę robi ta autorsko modyfikowana przystań. Na projekcie zaznaczono tylko kolejność aktywowania pieczęci.
Gdy to zrobiłem, z Fufem wsiedliśmy na łódź. Stuknąłem w kamień, zgodnie z instrukcją, i popłynęliśmy z nurtem.
Błysnęło i przenieśliśmy się na sam kraniec rzeki. Znaleźliśmy się w dolinie ludzkich portów. Szlag mnie trafił, bo powrót zajął dwa dni. Sztuczka nie działała w górę rzeki – nie było tu drugiej takiej przystani z runą czasu – i musieliśmy tachać łódkę z powrotem.
Wróciliśmy dość zdenerwowani, ale bardziej wkurzyła mnie sytuacja na budowie. Krętacz i Gid-Gid leżeli sobie wygodnie w błocie, jak wielkie rozdęte ropuchy, i pękali ze śmiechu. Okazało się, że od dwóch dni żarli kawałki mięsa i dłubali kośćmi w zębach. Trochę się potłukliśmy. Któryś podbił mi oko, nie pamiętam który. Miałem im za złe, że nas nie szukali. Krętacz wyjaśnił, że zniknęliśmy, więc gdzie mieli szukać? Na początku pracowali przy rzeźbieniu detali, ale potem Gid-Gid zrzucił do wody swoje dłuto. Podobno chciał zobaczyć, co się stanie. Dłuto zniknęło i nie było czym rzeźbić. Od tej pory się obijali.
Kazałem im rzeźbić pazurami, a sam zabrałem się za rachowanie.
Po wstępnych wyliczeniach oszacowałem, że przystań przenosi obiekt siedemset gragów w czasie. Obiekt pojawia się w miejscu oddalonym o dwadzieścia cztery godziny od miejsca startu. Wydawało mi się to absurdalne – dlaczego akurat taka odległość? Musiało to być regulowane pieczęcią, chociaż niedostrojone górniczo. Mogła być ustawiona najdalsza możliwa odległość.
Opukałem ją i obejrzałem przez lupę, po czym obróciłem dwa kąty na zachód, na próbę.
Tak pierdolło, że mnie zmiotło do sąsiedniej wsi.
Ludzie myśleli, że to jakieś diabelstwo spada, i pochowali się w domach. Poniekąd mieli rację, bo trafiłem w dach kurnika, cały byłem w sadzy i piórach. Skoro już się tam znalazłem, wziąłem parę kur i wróciłem do swoich, a gdy zjedliśmy, mieliśmy zagwozdkę do rozwiązania.
Przystań stała nietknięta. Nic nie uległo zniszczeniu, a zaklęty kamień był nieruszony. Ale to nie koniec dziwactw. Wszystkie metalowe narzędzia i przybory przywarły na stałe do kamienia. Nie mogliśmy ich oderwać, choć ciągnąłem nawet ja, Silne Łapsko.
Zdobienia, które wydłubał wcześniej Gid-Gid, znalazły się od dołu przystani, jakby zaczął od końca, choć przyrzekał, że zaczął od od początku, tak jak powinno się zaczynać pracę. Wszystko też lekko lśniło, co nigdy nie zwiastowało czegoś dobrego.
Postanowiliśmy się obwarować w norze i poprzyglądać.
Późna zima przyniosła roztopy, a rzeka wezbrała i coraz częściej pływały nią ludzkie barki. Nie sposób było przegapić przystani – ostre kąty i zgniłozielona paleta kolorów nie były typowym widokiem na ludzkiej wsi. Potem ludzkie podrostki podpływały bez zaproszenia, jakby przystań przyciągała ich łodzie. Nie frapowało nikogo, że nagle postawiono tu przystań, choć zimę temu były tutaj szuwary i kępy. Żadnego szacunku do gobliniej architektury i efektywności. Ludzie to doprawdy łatwa zdobycz, jak mówił pan Marduk. I nie sugeruję tutaj, iż goblinia praca posłużyła się czemukolwiek zgubnemu, Meriadar mi świadkiem.
Okazało się, że zrobiliśmy ludziom skrót na rzece – od tamtej wsi, gdzie spadłem – do tej naszej wsi z przystanią. Przewozili pocztę i takie tam. Nam przynieśli padłą krowę, w ramach podziękowania. Zapytali, czy mamy grog. Krętacz dał im żółtego śniegu i kazał iść precz.
Gdy przybył pan Marduk, Krętacz oferował mu grog. W norze było zimno, nawet pod borsuczymi futrami, z grogiem w brzuchu. Lecz pan Marduk był zimnem. Nic nie dało się poradzić.
– Panowie gobliny – syczał. – Został ostatni dzień do mojego święta. Końcowy projekt ma być przetestowany osobiście przez was czterech, bym miał waszą gwarancję.
I tak planowaliśmy to zrobić, ale pokłóciłem się trochę o regulamin i renomę naszego fachu, by nie urągać gobliniemu honorowi. Zażądałem prawa nazwania przystani po naszemu. Pan Marduk powiedział, że mu wszystko jedno, byle było złowieszcze dla ludzkiego ucha. Zasugerował coś z wieloma charknięciami i gardłowym zawodzeniem.
Ja myślałem o „Przystani Czterech Goblinów”, ale dobra.
Zakładał już cylinder, gdy go zagadnąłem:
– A co ona właściwie robi, ta przystań?
– Zależy, jak ją zbudowałeś, mości mistrzu budowniczy.
– Projekt był jeden.
– I nieskończoność jego interpretacji. Oby goblinia była tą właściwą.
To zabrzmiało groźnie, więc temat był skończony. Nikt nie będzie groził goblinom w ich norze, nawet sam diabeł.
Punkt trzeci. Próba czterech goblinów.
Rankiem weź cztery kłody, po jednej na każdego goblina.
Kij weź długi.
Stuknij w kamień z runą.
Popłyń z prądem.
Czekaj na błysk na rzece.
Powinieneś być 700 gragów wprzód, a czas dnia: poranek.
Tak więc płynęliśmy, aż błysnęło, a wydawało się, że runa przystani zadziałała.
W połowie naszego świętowania rzeka zmieniła bieg. Zawróciła tak nagle, jakby odwrócił się cały świat. Popłynęliśmy na powrót w górę wzgórza. Próbowaliśmy ratować się sznurem, ale płynęliśmy szybko jak saniami na zamarzniętej rzece i Krętacz nie zdołał się niczego chwycić. Pchał nas demon pędu we własnej osobie. W końcu podjąłem decyzję („Ratować się, kto może!”) i wskoczyliśmy do wody, a ja zgubiłem mój kątownik i okular. Gdy wypłynęliśmy, przystani już nie było.
I nie, że ją przepłynęliśmy i została gdzieś w tyle. Mam na myśli to, że zniknęła. Znowu.
Tym razem było jeszcze gorzej.
Kierunek rzeki wrócił do normalności. Brzeg był porośnięty trzciną i jakimiś kępami. Kiedy wyczłapaliśmy się na brzeg, okazał się pełen połupanych głazów – osobne sterty obskrobanych i nieobskrobanych kamieni przypominały goblinią myśl techniczną…
…bo była to nasza myśl techniczna, do stu diabłów!
Ten zapaleniec Marduk od początku lekceważył zagrożenie, i w końcu stało się to, co musiało się stać. Cokolwiek robiła jego runa – którą, przyznaję, sam wykułem na przystani – teraz postanowiła cofać czas. Znowu był koniec jesieni, a w naszej norze mieszkały borsuki.
Podróż wstecz w czasie wzbogaciła nas o nowe doświadczenie. Będziemy robić tę samą przystań jeszcze raz. Meriadar jeden wie, jak ją postawię bez kątownika i okularu, ale przynajmniej spisałem miary.
Tym razem weźmiemy od mecenasa zapłatę w złocie. Nie zniósłbym kolejnych miesięcy żarcia rzepy. Możemy jeść ludzi, albo inne małe stworzenia.
Musimy zdążyć do Dur-Khazad, nawet po trupach.
Przynajmniej znalazła się torba z narzędziami Gid-Gida. Jeżeli znowu nie wrzuci swojego dłuta do przeklętej rzeki, może moglibyśmy wykuć nad przystanią ostrzeżenie. Coś prostego w goblinim języku. „Hordgni’karaz’furh!”, na przykład.
No i spisuję ten poradnik, coby się nikomu nie powtórzyło.
Krótko: niech nikt nie robi interesów z diabłem.
A do hordgni’karaz’fuhra, który to projektował – przeklinam cię ja, mistrz budowniczy Grongi Krakka-Kruga!
Hej, jak to dobrze, że Gid – Gid odnalazł dłuto, rycie pazurami musi być koszmarne :), no i szkoda okularów i tego drugiego zgubionego cosia :) Mam nadzieję, że gobliny trafią do Dur-Khazad, w końcu mają na to sporo czasu ;). Zabawne i ciekawie zbudowane opowiadanie. Bardzo mi się podobała Golińska perspektywa, która została przedstawiona w bardzo interesujący sposób:). Stawiam na Żongler, klikam i pozdrawiam :)
"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."
Fascynująca opowieść goblina, pozwalająca trochę lepiej poznać te istoty. Humor nienachalny, wywołujący uśmiech, a nie parsknięcie czy rechot. Klik. :) Autorka Żongler
No i tak się złożyło, że pomieszkiwaliśmy na rzeką – literówka.
Tak pierdolło, że mnie zmiotło do sąsiedniej wsi. – <3
Siadło mi to opowiadanie wielce.
Lubię i cenię wykorzystanie oklepanych fantastycznych motywów/istot – w tym przypadku gobliny czy gdzieś tam wplecione krasnoludy – w celu zrobienia czegoś oryginalnego. A ten tekst w zupełności oryginalny był.
Nie ma tu silenia się na natarczywy humor, wszystko jest swojskie, lekkie, nienachalne.
Niby prosty tekścik, a jakże przyjemnie się czytało.
Jednym słowem – niezła porcja nienachalnego humoru z domieszką wysokiej jakości opisami, które świadczą o nietuzinkowym warsztacie autora. Nie sądziłem, że opisy krajobrazu spisane przez goblina mogą zrobić na mnie wrażenie, a jednak.
Pozdrawiam!
Złota nie da się żreć przez zimę.
Prawda, ale czegoś tu brak.
Mieliśmy zapłacone
… mam nadzieję, że to orkowie. Tylko orkowie i Niemcy robią TAKIE rzeczy czasownikom.
Było nas czterech goblinów
A, dobra, gobliny też mogą być.
chociaż zdarzyło mi się reklamować nas
Hmm.
Trudno było o pracę dla goblinów na ludzkiej wsi.
A teraz jest?
wlazł nam człek do nory
A może: nam człek wlazł do nory.
wyrwać ją
To goblin, nie Saruman. Odwróć szyk.
znamy się
J.w.
Według przedstawionego nam projektu, trzeba było przygotować, podam dokładnie
Według przedstawionego projektu trzeba było przygotować, podam dokładnie.
pięć sto kamieni
… pięć razy po sto? Pięćset? Ogólnie, wut?
mniejszych od stopy (przeliczyć na własną stopę w razie potrzeby);
I tak, chłopcy i dziewczęta, nie buduje się niczego. Spytajcie w NASA.
jeśli nie ma, nadadzą się własne pazury i paszcza
… serio? A ja się bałam, że do ŚCIŚLE TAJNE, ZŁY LAMPART robię za mało researchu (znaczy, robię za mało, bo nie robię). W każdym razie nie wiedziałam, że gobliny mają jakiś lepszy kolagen.
więcej jeśli
Więcej, jeśli.
kamieni jako wagę
Jak już: kamienie wagi.
Projekt dotyczy wybudowania przystani.
?
przystań miała dużo wspólnego z mostem – też była nad wodą
A już nie jest?
Rzeka miała lokalną ludzką nazwę
… co to znaczy "lokalny"? :(
miejscu, by przetrwała zimę
… "by". Serio?
Mieliśmy jej mnóstwo, ale ile można jeść samą gotowaną rzepę.
Pytajnik zjedzony przez głodnego goblina?
jego potrawka nie smakowała gorzej
Mniej po angielsku: jego potrawka smakowała nie gorzej.
Ta, deszczowa i szara, mijała powoli.
Hmmmmmmmmmmmmmmmmmm.
zeżarły co znalazły
Zeżarły, co znalazły.
Straciliśmy połowę zapasu rzepy, co nie było jakąś ogromną stratą, lecz zaburzało moje wyliczenia i psuło mi prognozę rychłego zakończenia prac.
Powtórzenie, rym, co to znaczy "prognoza"?
narzekał, że mało zrobione. Gdy przeszła mu złość
?
bywała ona do zaakceptowania.
Hmm.
Interes polegał na protektoracie pana Marduka i stosownym wynagrodzeniu, w zamian za zatrudnienie paru rodzin w kamieniołomie.
No, nie, nie za bardzo.
Przystań zapewniała wiele dogodności dla wsi.
A to już w ogóle. Chyba że narrator jest dużo mniej oczytany, niż próbuje udawać.
wspierania lokalnej aktywności
…
W tym konkretnie, przystań zwiększyłaby prestiż wsi „Chałowody”. Mogła zaistnieć
Ta przystań mogła zaistnieć? I wieś nie stałaby się atrakcyjniejsza dla kupców?
były zbyt do siebie podobne
Były do siebie zbyt podobne.
nazwa na perfumowanym pergaminie sama zmieniała kształt liter, dopasowując się do aktualnej lokacji geograficznej
patologiczny porządek
Aaa, to od porządku się choruje? To dlatego mój braciszek ma taki bajzel wszędzie?
opisał ją jako „machinę wprzód”
?
harmonogramie świąt kalendarzowych
W kalendarzu świąt. Parodia parodią, ale kurczę, bądźmy poważni – nadmiar parodii nie jest śmieszny.
Polegało na czymś, co nazywano „transcendencją”, które zniknęło nam, do cholery, przystań.
Nie "które", tylko "co".
wydarzyć się
Odwrotnie.
rozcieńczać grog
A, właśnie: https://pl.wikipedia.org/wiki/Grog
strumieniach pobarwionego czernidłem deszczu
… zabarwionego. I od kiedy gobliny takie rozpoetyzowane?
jak tam jedzono, jak grano na ulicach, jak tam będzie,
Ale już się nie je i nie gra?
szarotą
Choroba, ładne to.
opatulone szalami
Opatulone w szale.
Gderał, że nasza robota znowu się przedłuży i nie zdążymy.
"Nasza" zbędne.
brać się
Nie stawiaj "się" na miejscu akcentowanym.
zaklinanie nie zajęło mi długo
Hmm. Czkawka.
strzegę sumiennie swojego fachu
Tajemnic swojego fachu.
Jedyne co skojarzyłem
Jedyne, co skojarzyłem. Ale to i tak… hmm.
najczęściej przy pieczętowaniu młynów czy łodzi, na korzyść przyszłych użytkowników
O co chodzi?
Była również bardzo niestabilna – runa czasu dosłownie przyspieszała pracę narzędzia, które nią zaklęto.
Co to znaczy "niestabilny"?
Krasnoludy używały jej w faktoriach, ale ludzie zwykle nadużywali takiej mocy.
Powtórzenie.
Trafił mnie szlag
Idiom: Szlag mnie trafił.
bardziej wkurzyłem się na sytuację na budowie
Bardziej wkurzyła mnie sytuacja na budowie.
nie pamiętam który
Nie pamiętam, który.
Po wstępnych wyliczeniach, mogę stwierdzić
Po wstępnych wyliczeniach oszacowałem.
przystań przenosi obiekt siedemset gragów w czasie. Obiekt pojawia się w miejscu oddalonym o dwadzieścia cztery godziny od miejsca startu
Czasoprzestrzeń nie polega na tym, że od tego drzewa do trzeciej po południu…
Musiało to być regulowane pieczęcią, chociaż niedostrojone górniczo.
wut.
obróciłem dwa kąty na zachód
Miara kąta o nazwie "kąt" jest mało użyteczna, bo myląca.
w dach ich kurnika
"Ich" wytnij.
przybory przywarły
Aliteracja.
znalazły się od dołu przystani
U dołu. Jeśli przystań ma dół.
Późna zima była pełna roztopów
Zima nie może być niczego pełna. Może przynieść roztopy.
ostre kąty i dobór kolorów nie były typowym widokiem na ludzkiej wsi
Kolejny błąd kategorialny – "dobór kolorów" to abstrakt!
podrostki podpływały
Aliteracja.
Żadnego szacunku do gobliniej architektury i efektywności.
Hmm.
goblinia praca posłużyła się czemukolwiek zgubnemu
…?
Został ostatni dzień przed moim świętem.
Został jeden dzień do mojego święta.
Końcowy projekt ma być przetestowany osobiście przez was czterech, bym miał waszą gwarancję.
Telewizyjne.
pokłóciłem się trochę o regulamin i renomę naszego fachu, by nie urągać gobliniemu honorowi
?
złowieszcze dla ludzkiego języka
Jak już, to dla ucha.
Zależy jak
Zależy, jak.
Porankiem weź
Rankiem.
700 gragów wprzód
Naprzód. Chyba że chodzi explicite o podróż w czasie: https://sjp.pwn.pl/slowniki/wprz%C3%B3d.html ale teraz to już przysięgam, że nie wiem.
W połowie naszego świętowania, rzeka zmieniła bieg.
Co to za przecinek?
Próbowaliśmy ratować się sznurem, ale płynęliśmy szybko jak saniami na zamarzniętej rzece i Krętacz nie zdołał się niczego chwycić.
?
Ratować się kto może
Ratować się, kto może!
ja straciłem mój
Anglicyzm – zgubiłem.
Kierunek rzeki wrócił do normalności.
Niezbyt po polsku.
ignorował zagrożenie
Lekceważył. Olewał. Miał gdzieś. Błagam…
postawię ją
Nie stawiaj jednosylabowców na miejsca akcentowane.
coby się nikomu nie powtórzyło
Coby nikt inny tak nie wdepnął, może.
Chwiejny tekst – stylizacja wskazuje to na parodię, to na poważne fantasy. Ale najbardziej wkurzające jest w nim to, że jest PRAWIE świetny. Prawie. Ogólna świetność powoduje, że błędy (stylistyczne głównie) kłują w oczy i wkurzają niepomiernie. A mogło być tak pięknie…
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
O to to to. Tez mnie ta chwiejność lekko ukłuła. Bo o ile opisy przyrody mnie urzekły, to jako że narratorem jest goblin, myślę, że nie powinny być przedstawione w takiej formie. Bo tu se goblin gada swojsko o żarciu i innych takich, a tu jedzie barwnymi opisami jakby poetą wędrownym był, nie zaś prostym budowniczym.
Ale dla mnie to jedyny mankament, reszta cacy.
Realuc – “Bo o ile opisy przyrody mnie urzekły, to jako że narratorem jest goblin, myślę, że nie powinny być przedstawione w takiej formie” – a może ten goblin w skrytości ducha pisze poezję pomiędzy pchaniem taczek, ale się z tym kryje i tylko czasem mu się wymsknie? ;)
Bardzo fajne opowiadanie. Zabawne, ale bez silenia się na prymitywne poczucie humoru goblinów. Odpowiednio wystylizowane – nawet jak czasem coś w narracji haczy, to uwierzyłem, że mówi do mnie goblin. Zgadza się z tym, co napisał Realuc – też lubię wykorzystanie oklepanych fantastycznych motywów i/lub w nowej odsłonie, a Twoja odsłona tchnie świeżością. Klikam do Biblioteki i jako widz pojedynku obstawiam ten tekst.
Moje powieści: https://marmaxborowski.pl/kwestia-wyboru/
Cześć, Żongler Verus Anonimie!
Tekst narracją stoi. Kupiłaś mnie od samego początku, bo na bohatera wzięłaś prostego (nawet jeśli jest szefem tej szajki) goblina, dałaś mu głos i tą wioskową prostotę, którą uwielbiam.
Dlaczego uwielbiam? Bo uważam, że w wioskowej prostocie (nie prostactwie!) często kryje się sporo mądrości, a przede wszystkim zgodność z samym sobą. Są też mroczniejsze strony, które przeczą wszystkiemu, co tu napisałem, ale to również urok wioskowych społeczności.
Bardzo fajne pomysły z runami – konsekwencje, ich przedstawienie bardzo mi się podobały.
I tak dobrnąłem do końca z wielką przyjemnością i… fajne to było, ale typowo rozrywkowe. Czy to źle? Absolutnie nie! Feliks Kres w Galerii Złamanych Piór pisał, że lepsze jest przyjemne w lekturze dzieło o niczym, niż wydumana historia, której nie da się czytać. Te teksty może nie leżą na aż tak odległych biegunach, ale są zupełnie inne, dlatego trudno mi je względem siebie ocenić.
Bardzo przyjemna lektura goblińskich przygód vs. Wymagająca lektura o samotności bogów. Pozwolę sobie zagłosować z opóźnieniem.
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
może ten goblin w skrytości ducha pisze poezję pomiędzy pchaniem taczek, ale się z tym kryje i tylko czasem mu się wymsknie? ;)
Na to wygląda XD
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Hmmm… Hmmm… Hmmm…
No tekst czyta się dość przyjemnie, goblińska narracja mi się podoba (może nawet bardzo?). Sama historia lekka, więc i nic wielkiego tam nie ma, choć muszę dorzucić plusika za to, że siły przyrody usilnie starają się wysadzić cały gobliński wysiłek. Powiedziałbym, że jest to ta odrobina brutalnego realizmu w dość cozy historii:P
Czy czegoś mi brakowało? Na pewno końcówka nie przypadła mi do gustu. To znaczy ona nie jest jakaś szczególnie zła, ale w moim odczuciu słabo jednak puentuje ten tekst. Jakby trochę za mało spektakularne, bo tego cofnięcia w czasie dało się spodziewać, a i w literaturze fantastycznej dość ograny motyw. Co gorsza tak ograny, że mózg już podpowiada ograne pytania – czy spotkają samych siebie? Jaki to jest typ podróży w czasie? I inne takie…
Druga sprawa, to że jest cozy, ale jak dla mnie czasem wręcz zbyt cozy. Trudności niby są, ale ich pokonanie nie wymaga od bohaterów zauważalnego wysiłku (poza oszczędzaniem rzepy). Choć trochę się czepiam, bo to w konwencji nie przeszkadza wsm :v
No tak więc na koniec przyjemne opowiadanie, choć nie robi nie wiadomo jakiego szału:P Jeśli chodzi o osobę autorki – po narracji obstawiałbym w jedną stronę, po treści opowieści w drugą xD Jeden typ jest mocniejszy, więc ten poszedł do Kam (nwm czy będzie Wam zdradzała:P), ale nie zdziwię się, jak pójdzie na odwrót:P
Слава Україні!
To milutkie uczucie, kiedy w tekście pojawiają się gobliny, runy i dziwne nazwy. <3
Najbardziej lubię, kiedy fantasy opowiada o Rzeczach Wielkich (wielcy bohaterowie, wielkie wydarzenia, wielkie potwory), ale twoje, Anonimie, podejście też mi się podobało, chociaż jedyne określenie, jakie jestem w stanie wymyślić dla tego tekstu, to ,,sympatyczne”. Wyobraziłem sobie gobliny truchtające w rzucie izometrycznym jak ludziki w Settlersach. :D
Show us what you've got when the motherf...cking beat drops...
Cześć!
Zacznę od tego, że świetnie bawiłem się przy lekturze. Niestety, nie do końca zrozumiałem (w szczególe) diabelską intrygę (typów mam przynajmniej kilka), której ofiarą padli budowlańcy, ale w zasadzie mi to nie przeszkadza, w zasadzie dzięki temu jeszcze lepiej widzę całą sytuację oczami (lub może oczyma ;-) ) prostego, goblińskiego bohatera, co ma pazury i runy umie zaklinać.
Chaos, spontan i nieprędkie myślenie na grogowym kacu, wszystko doprawione odrobiną furii oraz absurdu, cudowna wizja goblinów, przy okazji całkiem dobrze oddająca podejście przynajmniej części ludzi parających się niełatwa sztuką budowania czegopopadnie. Udana refleksja na zagadnieniem, a że diabeł tkwi w szczegółach ;-)
Dobrze napisany tekst, z dbałością o tempo i przyjętą konwencję, barwnie prowadzona narracja, niezłe odskoki w stronę jakiegoś detalu, który tylko gobliny mogły zauważyć/zinterpretować. Wszystko tyle rubaszne co rzeczowe, bo to przecież poradnik i przestroga dla potomnych. Oj, to będzie trudna decyzja…
3P dla Ciebie: Pozdrawiam i Powodzenia w Pojedynku!
„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski
Wyobraziłem sobie gobliny truchtające w rzucie izometrycznym jak ludziki w Settlersach. :D
Cudne :) Była chyba kiedyś taka gra z goblinami XD
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Z goblinami? Nie kojarzę. 
Show us what you've got when the motherf...cking beat drops...
… kurczę, no. Była! Może w równoległej rzeczywistości…
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Bardzo zacny i jakże przydatny poradnik, którego lektura pozwoliła z bliska przyjrzeć się trudnej pracy goblinów, a także poznać ich zwyczaje.
Wykonanie może nie jest idealne, ale skoro tak tę historię opowiedział Grongi Krakka-Kruga, nie będę go poprawiać w literkach, bo w końcu to mistrz budowlany, nie pisarz. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Bardzo sympatyczny tekst, parszywa przygoda dla bohaterów. No, ale jak się wchodzi w interesy z tym gościem, to trudno oczekiwać happy endu.
Goblinia narracja robi klimat.
Babska logika rządzi!
Hej!
Od początku bardzo starannie dobierasz słowa, językowo mam wrażenie, że napisał to goblin, także jestem wciągnięta do tego świata. ;) Jedynie w momencie docierania do jesieni, opowiadanie traci trochę na dynamice, mam wrażenie, że wydarzenia dzieją się po to, żeby się dziać, ale żadne nie ma aż takiego znaczenia i gdyby je wykreślić, niewiele byśmy stracili.
Przy kolejnym punkcie – Wykonanie – czuć dysonans między takim prostym żargonem goblina a poetyckimi opisami. I owszem, ładne są te opisy, ale…
Jesień się skończyła, a wraz z nią zapach torfu i piżma. Odeszła w burzowym świetle, w chmarach gawronów, w strumieniach pobarwionego czernidłem deszczu. Natura umarła. Blaszki ostatnich grzybów lśniły jak oczy; kapelusze unosiły się z wiatrem, by kiwać do rytmu fletu
No to raczej narrator, którego duch wsiąkł w opowiadanie, a nie goblin, który wcześniej gderał w stylu
Naturalnie zezłościłem się, że wlazł nam człek do nory. Mieliśmy porządną norę w podmokłej ziemi, (…) dałem się ugryźć w dupę, żeby jakiś tam człowiek znienacka wchodził na gotowe.
Nadmiar opisówki trochę zaważył nad akcją i dialogami, a że jestem fanką dialogów… No, trochę moja czujność przy tekście osłabła. Ale końcówka zabawna, aż się uśmiechnęłam, kiedy przeniosło ich w czasie. XD Może nie było to specjalnie odkrywcze, bo takich motywów jest sporo, ale jeszcze nie czytałam o goblinach, których cofa w czasie już po wykonanej robocie. ;)
Pozdrawiam,
Ananke
Była chyba kiedyś taka gra z goblinami XD
Tarnino, może to był Abe? Tylko on był Mudokonem, nie goblinem :>
Po pojedynku odniesiemy się do komentarzy :)
A, no przecież!
Show us what you've got when the motherf...cking beat drops...
Tekst urzekł mnie humorem, lekkością czytania, opowieścią. Od tekstu konkurentki się odbijałem, więc sądziłem, że to formalność – doczytam tamten albo i nie doczytam, wpiszę, że wygrywa Przystań, bo Pereł mi się nie udało…
Niosłem Ci swój głos, o Pani, a zagubiłem się w drodze. Wybacz, Anonimie, wybacz, Żonglerko, nie wytrwałem na Rzece, Syrena zwabiła mnie na pełne morze…
The KOT
A, no przecież!
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Fajne, zabawne :) Połączenie przaśności goblina z poetyką opisów mi nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie – dodało opku uroku. Gobliny wprawiły mnie w dobry humor :)
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Jak to jest, że niby tekst humorystyczny, przygodowy, taki cozy w sumie, bo stawka niższa niż poziom wody w rzece w środku lata, a jakimś cudem autorka przemyciła tu zapętlenie, egzystencjalny niepokój, syzyfową frustrację i… dobra, powiem to – weird fiction? Naprawdę dziwne zjawisko. Myślę, że to pierwszy cozy weird fiction jaki miałam przyjemność przeczytać i być może jedyny, jaki kiedykolwiek zostanie napisany, bo dziwniejsze połączenie gatunków trudno będzie wymyślić.
Humor z klasą – podkreślający prostotę goblinów ("ja myślałem o przystani…") a nie ich prostactwo. Stylizacja językowa świetnie dobrana pod narratora i pod tekst, umiejętnie, świadomie niepoprawna i wyrazista. Bohaterowie, którym nie sposób nie współczuć, bo choć nikt nie chce jeść rzepy całą zimę, to nie jeść nic jest jeszcze gorzej.
Przeczytałam z przyjemnością. Dziękuję ci za udział w pojedynku.
www.instagram.com/mika.modrzynska.pisarka/
Sympatyczne opowiadanko, które stylizowaną narracją stoi. Kilka razy coś mi zgrzytnęło, ale przez większość czasu udawało Ci się utrzymać wysoki poziom, zarówno językowy, jak i humorystyczny. Mój wewnętrzny Janusz parsknął na głos na tym fragmencie:
Opukałem ją i obejrzałem przez lupę, po czym obróciłem dwa kąty na zachód, na próbę.
Tak pierdolło, że mnie zmiotło do sąsiedniej wsi.
Bohaterowie (czy raczej bohater, bo pozostali nie mają wiele pola do popisu), mimo pozornej prostoty, wzbudzili sympatię, aż mi się ich szkoda zrobiło na koniec.
Dziękuję za miłą lekturkę :3
three goblins in a trench coat pretending to be a human
Bardzo przyjemny tekst :D Podobała mi się perspektywa goblińska i zabawna narracja. Stwierdzam, że wytrwałe są te gobliny – nie miałabym chyba tyle cierpliwości co one, ale jeśli kiedyś przyjdzie mi budować przystań, będę miała na uwadze ich porady.
„Zasugerował coś z wieloma charknięciami i gardłowym zawodzeniem.
Ja myślałem o „Przystani Czterech Goblinów”, ale dobra.” – to piękne :D
Tarnino,
poprosiłem ChatGPT o napisanie komentarza do komentarza z zachowaniem stylu, z góry proszę o nieobrażanie się i potraktowanie tego jako żart :)
Prawda, ale czegoś tu brak.
Brak konkretu. Co brak? Napięcia, logiki, spójności?
… mam nadzieję, że to orkowie. Tylko orkowie i Niemcy robią TAKIE rzeczy czasownikom.
Rasistowski żart o Niemcach niepotrzebny, może obrazić. Uogólnienie na temat orków i Niemców – niebezpieczne terytorium.
A, dobra, gobliny też mogą być.
Niejasne. Gobliny mogą być czym? Co dokładnie robią gobliny?
Hmm.
Nie wnosi nic do komentarza. Usuń.
A teraz jest?
Zdanie niekompletne. Co jest teraz? Niezrozumiałe bez kontekstu.
A może: nam człek wlazł do nory.
Niepoprawnie gramatycznie. Lepiej: "Może ktoś wlazł nam do nory". Szyk zdania do przemyślenia.
To goblin, nie Saruman. Odwróć szyk.
J.w.
Niejasne odniesienie. Dla czytelnika niezaznajomionego z "Władcą Pierścieni" będzie to niezrozumiałe.
Według przedstawionego projektu trzeba było przygotować, podam dokładnie.
Niekompletne. Co trzeba było przygotować? Brak informacji.
… pięć razy po sto? Pięćset? Ogólnie, wut?
Niejasne i niepotrzebnie skomplikowane. Prosto: "Razem pięćset".
I tak, chłopcy i dziewczęta, nie buduje się niczego. Spytajcie w NASA.
Zbyt potoczne, brzmi jak próba na siłę bycia 'cool'. NASA tu nie pasuje.
… serio? A ja się bałam, że do ŚCIŚLE TAJNE, ZŁY LAMPART robię za mało researchu (znaczy, robię za mało, bo nie robię).
Niepotrzebnie rozwlekłe i zamotane. Skróć i uporządkuj myśl.
Więcej, jeśli.
Niekompletne. "Więcej, jeśli"… co? Brakuje zakończenia myśli.
Jak już: kamienie wagi.
Niepoprawne. "Wagi kamienie" brzmi naturalniej.
A już nie jest?
Brak kontekstu, nie wiadomo, do czego się odnosi.
… co to znaczy "lokalny"? :(
Niepotrzebne. Jeśli "lokalny" jest niezrozumiały, wymaga definicji w tekście, a nie pytania.
… "by". Serio?
Zbyt potoczne i niejasne. Wytłumacz problem z "by", zamiast tylko sugerować, że jest problem.
Pytajnik zjedzony przez głodnego goblina?
Próba humoru, ale nie wnosi nic do zrozumienia tekstu.
Mniej po angielsku: jego potrawka smakowała nie gorzej.
Lepiej: "Jego potrawka smakowała równie dobrze".
Zeżarły, co znalazły.
Niejasne. Kto co zjadł? Brakuje podmiotu i kontekstu.
Powtórzenie, rym, co to znaczy "prognoza"?
Niejasne. Wymagane wyjaśnienie terminu "prognoza" w kontekście użycia.
No, nie, nie za bardzo.
Zbyt potoczne i niejasne. Co dokładnie jest problemem?
A to już w ogóle. Chyba że narrator jest dużo mniej oczytany, niż próbuje udawać.
Niejasne krytyka. Wyjaśnij, dlaczego uważasz, że narrator jest mniej oczytany.
Aaa, to od porządku się choruje? To dlatego mój braciszek ma taki bajzel wszędzie?
Niepotrzebny komentarz osobisty. Należy skupić się na tekście.
poprosiłem ChatGPT o napisanie komentarza do komentarza z zachowaniem stylu, z góry proszę o nieobrażanie się i potraktowanie tego jako żart :)
…? co, mianowicie, próbujesz przez to powiedzieć?
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Chciałam zmylić tropy i napisać coś optymistycznego (w porównaniu do przydługich ponurości), ale wpakował mi się tu diabeł i nie chciał wyjść, więc wyszło coś pośredniego. Cozy weird fiction? Tego określenia się nie spodziewałam. Wychodzi na to, że popełniłam jakieś bluźnierstwo. Dziękuję za okazję do splugawienia paru konwencji, cała przyjemność po mojej stronie. Dziękuję też wszystkim za lekturę przygody gobliniej paczki. Może dotrą kiedyś do gobliniej stolicy. Śmierdź rzepie!
Przypuszczałam, że zdradzi mnie purpura, mimo że była rozcieńczona jak wywar z czerwonej kapusty (rzepy?), tymczasem zdradziły mnie anglicyzmy? D: Damn you, Internet!
Jeśli kogoś to ciekawi, inspirowałam się legendą o diabelskim moście Rakotzbrücke (lub dowolnym innym, jest ich wiele na świecie, ten jest po prostu geometrycznie najdziwniejszy najpiękniejszy).
Po napisaniu, całkiem przypadkiem odkryłam Joela Edlunda, którego urocza ilustracja niezwykle pasuje do tekstu, choć to chyba troll, nie goblin :D I tak, Tarnino, rozważałam trolle.
Oliwienie zgrzytów w toku. Dziękuję kam za nominację ;)
I tak, Tarnino, rozważałam trolle.
Trolle forever! A most jest cudowny.
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Gratulacje! Miałem nosa, że Ty jesteś autorką. Brawo Ty, brawo ja. ;)
Dzięki, o Nosie Koali :D
Poprawki wprowadzone, starałam się pogodzić je ze stylizacją, żeby mi kronikarze goblińscy potem nie wypominali – że niby goblińskie dzieci w wieku szkolnym nie wiedzą, co autor miał na myśli.
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Zabawny i wciągający poradnik :) dobrze się czytało.
