Koszmar ojca, czyli stosunkowo mroczna, a momentami wręcz przerażająca rzecz o sądownictwie, religii oraz o emocjach, której odbiorca (ze względu na makabryczne opisy zdarzeń) powinien być pełnoletni

Cho­ciaż­bym cho­dził ciem­ną do­li­ną, zła się nie ulęk­nę, bo Ty je­steś ze mną. Twój kij i Twoja laska są tym, co mnie po­cie­sza.

Psalm 23, wer­set 4.

 

 

[trzy­na­sty sierp­nia roku Pań­skie­go dwa ty­sią­ce dwu­dzie­ste­go czwar­te­go, po­po­łu­dnie]

 

Po­win­ny już do­je­chać, po­my­ślał Woj­tek. Od go­dzi­ny sie­dział na ka­na­pie i bez­na­mięt­nie prze­glą­dał ko­lej­ne przy­pad­ko­wo wy­świe­tla­ne fil­mi­ki na You Tu­bie. Po­trze­bo­wał zabić czas, po­nie­waż nie do­szedł jesz­cze do sie­bie po ostat­niej kłót­ni z Ewą.

Nie był za­do­wo­lo­ny, gdy dzwo­nek do drzwi prze­szko­dził mu w od­móż­dża­ją­cej ak­tyw­no­ści. Mimo tego, wstał z ka­na­py i nie­spiesz­nym kro­kiem ru­szył w kie­run­ku przed­po­ko­ju. Na­chy­lił się, żeby spoj­rzeć przez wi­zjer, za drzwia­mi stał umun­du­ro­wa­ny po­li­cjant, co było dość nie­spo­dzie­wa­ne. Zro­bił w my­ślach szyb­ki ra­chu­nek su­mie­nia, ale osta­tecz­nie do­szedł do wnio­sku, że w ostat­nim cza­sie nie mógł po­peł­nić żad­ne­go prze­stęp­stwa. 

Po­now­nie wy­brzmiał sy­gnał dzwon­ka, więc Woj­tek otwo­rzył drzwi.

– Dzień dobry, czy pan – spoj­rzał w no­tat­nik – Woj­ciech Pio­trow­ski? – za­py­tał po­li­cjant.

– We wła­snej oso­bie, w czym mogę pomóc, panie wła­dzo?

– Star­szy aspi­rant To­masz Bro­dow­ski, czy mogę wejść do środ­ka? Oba­wiam się, że nie mam dla pana do­brych wia­do­mo­ści, a nie chciał­bym ich prze­ka­zy­wać na klat­ce scho­do­wej.

– Co? Zna­czy, tak, oczy­wi­ście. Za­pra­szam do środ­ka.

Po­li­cjant wszedł i za­mknął za sobą drzwi. Wziął głę­bo­ki wdech, po czym po­wie­dział:

– Nie­ca­łą go­dzi­nę temu miało miej­sce zda­rze­nie dro­go­we z udzia­łem pana żony i córki.

– Zda­rze­nie dro­go­we? Zna­czy się, nic po­waż­ne­go, tak?

– Oba­wiam się, że… Może le­piej bę­dzie usiąść…

Wojt­ka prze­szył zimny dreszcz, a serce za­czę­ło szyb­ciej bić.

– Dzię­ku­ję, po­sto­ję. Tym­cza­sem, ko­lej­ny raz wspo­mi­na pan, że się cze­goś oba­wia – po­wie­dział po­iry­to­wa­ny. – Pro­szę mi wresz­cie po­wie­dzieć wprost, co tam się stało? Czy z dziew­czy­na­mi wszyst­ko w po­rząd­ku?

– Ja­dą­cy prze­ciw­le­głym pasem kie­row­ca mu­siał za­słab­nąć i stra­cił pa­no­wa­nie nad po­jaz­dem – wy­ja­śnił. – Do­szło do zde­rze­nia czo­ło­we­go. Pań­ska żona jest tro­chę po­obi­ja­na, praw­do­po­dob­nie bę­dzie ko­niecz­na ob­ser­wa­cja w szpi­ta­lu przez kilka dni, ale ra­czej nie od­nio­sła po­waż­niej­szych ob­ra­żeń. Na­to­miast pana córka…

– Co z nią?

– Przy­kro mi.

– Co pan chce przez to po­wie­dzieć? – Pod­szedł do funk­cjo­na­riu­sza, sta­nął twa­rzą w twarz i chwy­cił obu­rącz za mun­dur. – Co z moją córką? No mów, czło­wie­ku! – krzy­czał.

– Ja nie… – Słowa nie chcia­ły przejść po­li­cjan­to­wi przez gar­dło. – Ja panu po­ka­żę zdję­cie.

Wy­cią­gnął te­le­fon, przez chwi­lę ner­wo­wo na­ci­skał ekran, po czym od­wró­cił wy­świe­tlacz w stro­nę Wojt­ka. Ten spoj­rzał na niego i od­ru­cho­wo wy­rwał urzą­dze­nie z rąk funk­cjo­na­riu­sza. Dło­nie mu drża­ły, gdy ge­stem sta­rał się po­więk­szyć obraz. Po chwi­li upu­ścił te­le­fon i za­niósł się roz­dzie­ra­ją­cym serce krzy­kiem. Ekran smart­fo­na stra­szył wi­ze­run­kiem oka­le­czo­nych zwłok dziew­czyn­ki trzy­ma­nej w rę­kach przez po­ra­nio­ną, ale uśmiech­nię­tą matkę, która spo­glą­da­ła trium­fal­nym wzro­kiem wprost na trzy­ma­ją­ce­go urzą­dze­nie.

– Widzę, że to dla pana po­tęż­ny cios, to zro­zu­mia­łe. – Coś w tonie głosu po­li­cjan­ta ule­gło zmia­nie. – Ja bym się po czymś takim nie pod­niósł.

– O czym ty w ogóle mó­wisz? – szlo­chał Woj­tek.

– Jak w ogóle żyć ze stra­tą dziec­ka? Czy ra­czej, po co w ogóle żyć?

– Wynoś się z mo­je­go miesz­ka­nia!

– Po­wi­nie­neś za­koń­czyć swoje cier­pie­nie – po­wie­dział po­li­cjant, po czym wy­cią­gnął pi­sto­let z ka­bu­ry. – Masz, jest od­bez­pie­czo­ny. Skończ to, po co cier­pieć?

– Ale… 

Funk­cjo­na­riusz do­sko­czył do Wojt­ka, przy­ło­żył mu lufę do skro­ni i chwy­cił za dłoń, przy­cią­ga­jąc ją do spu­stu.

– No dalej, chwyć broń i skończ to! Bądź męż­czy­zną, do cho­le­ry!

– Ja nie chcę, nie mogę… ja się boję… – mówił przez łzy.

– A ja nie – po­wie­dział po­li­cjant, po czym wy­strze­lił.

 

***

W tym mo­men­cie Woj­tek obu­dził się z krzy­kiem, cały zlany potem. W pa­ni­ce się­gnął po te­le­fon i od­czy­tał wia­do­mość SMS od Ewy. „Je­ste­śmy na miej­scu”. Ode­tchnął z ulgą. Roz­sta­li się w kłót­ni, ale nie ozna­cza­ło to, że ży­czył jej źle. Szcze­gól­nie, że razem z nią w sa­mo­cho­dzie była też Ka­ro­lin­ka. 

Woj­tek wstał i za­czął ner­wo­wo cho­dzić po miesz­ka­niu. Pod­szedł do ko­mo­dy i wy­cią­gnął ko­per­tę z pie­cząt­ką Sądu Okrę­go­we­go w Olsz­ty­nie. Wil­got­ne od potu palce zo­sta­wi­ły na sza­rym pa­pie­rze licz­ne ślady. Przez nie­zno­śnie długą chwi­lę to­czył w gło­wie bez­na­dziej­ną walkę, ale osta­tecz­nie wyjął ze środ­ka sfa­ty­go­wa­ny plik do­ku­men­tów, od­czy­tał na­głó­wek: „Pozew o roz­wód”.

 

[trzy­na­sty sierp­nia roku Pań­skie­go dwa ty­sią­ce dwu­dzie­ste­go czwar­te­go, wie­czór]

 

Woj­tek za­ło­żył buty, na­rzu­cił płaszcz i po­spiesz­nie wy­szedł z miesz­ka­nia. Minął za­par­ko­wa­ny pod blo­kiem sa­mo­chód, w tym sta­nie nie mógł­by pro­wa­dzić. Zresz­tą, po­trze­bo­wał się prze­wie­trzyć, a do tego naj­lep­szy był spa­cer. Nie miał spre­cy­zo­wa­ne­go celu, mu­siał zwy­czaj­nie ochło­nąć. Na wspo­mnie­nie nie­daw­ne­go kosz­ma­ru po­now­nie prze­szedł go dreszcz, ale jego umysł za­prząt­nię­ty był do­ku­men­ta­mi z sądu. Jak do tego do­szło? Jak mogło do tego dojść?, po­my­ślał.

Szedł bez celu, byle przed sie­bie. Jeden krok, potem drugi i ko­lej­ne, nogi zda­wa­ły się same wy­zna­czać kie­ru­nek bez­na­dziej­nej tu­łacz­ki uli­ca­mi Olsz­ty­na. Po ja­kimś cza­sie męż­czy­zna zu­peł­nie za­tra­cił świa­do­mość prze­mie­rza­ne­go dy­stan­su oraz upły­wa­ją­ce­go czasu. Po­dob­ne­go zja­wi­ska do­świad­czał cza­sa­mi pod­czas jazdy sa­mo­cho­dem. In­stynk­tow­nie na­zy­wał to „au­to­pi­lo­tem”, cho­ciaż pra­wi­dło­wą nazwą była po­dob­no „ha­lu­cy­na­cja au­to­stra­do­wa”. Tak przy­naj­mniej twier­dził lek­tor jed­ne­go sta­re­go do­ku­men­tu, który Woj­tek kie­dyś obej­rzał. Z grub­sza zja­wi­sko po­le­ga­ło na tym, że czło­wiek, sku­pio­ny na ja­kiejś myśli, nie­świa­do­mie po­ko­ny­wał ko­lej­ne ki­lo­me­try trasy.

Gdy tak prze­mie­rzał olsz­tyń­skie ulice, dość nie­spo­dzie­wa­nie po­czuł nie­przy­jem­ne ob­ja­wy w oko­li­cy serca, coś jakby ukłu­cie, ale znacz­nie moc­niej­sze. Przy­ło­żył dłoń do klat­ki pier­sio­wej i przy­sta­nął, usi­łu­jąc zła­pać od­dech. Czy to moż­li­we, żebym miał aż tak słabą kon­dy­cję? Chyba muszę zwol­nić, po­my­ślał w pierw­szej chwi­li. Od­ru­cho­wo zer­k­nął na wy­świe­tlacz ze­gar­ka, umiej­sco­wio­ny po­środ­ku wska­zó­wek po­miar tętna wska­zy­wał około stu ude­rzeń na mi­nu­tę. Mu­siał się ze­psuć, cho­ler­ny ba­dziew. Prze­cież serce wali mi jak osza­la­łe.

Woj­tek pod­szedł do naj­bliż­szej ławki i usiadł. Nic go już nie kłuło, ale od­czu­wał ro­sną­cy nie­po­kój, zu­peł­nie jakby był ści­ga­ny, ale prze­cież przed nikim nie ucie­kał. Ni­ko­go nie po­win­no w ogóle ob­cho­dzić, że tutaj jest. Ner­wo­wo omiótł wzro­kiem naj­bliż­szą oko­li­cę. Zmru­żył oczy, gdyż po dru­giej stro­nie ulicy do­strzegł jakiś nie­wy­raź­ny, ra­chi­tycz­ny kształt, który na pierw­szy rzut oka przy­po­mi­nał cień siat­ka­rza. Wy­so­ki, po­dłuż­ny, z nie­na­tu­ral­nie dłu­gi­mi koń­czy­na­mi, zda­wał się bar­dziej pły­nąć, niż fak­tycz­nie iść.

– Co do… – Woj­tek nie­świa­do­mie po­wie­dział na głos.

Cień, jak za­alar­mo­wa­ny, ob­ró­cił się w kie­run­ku męż­czy­zny. Fala na­głe­go zimna prze­szła męż­czyź­nie po całej dłu­go­ści krę­go­słu­pa. Twarz, jesz­cze chwi­lę wcze­śniej ubar­wio­na wy­pie­ka­mi, po­marsz­czy­ła się nie­na­tu­ral­nie, zu­peł­nie jakby przez wiele mie­się­cy była na­ra­żo­na na opary o sil­nych wła­ści­wo­ściach hi­gro­sko­pij­nych. Niemy okrzyk za­stygł mu w ustach. Po­de­rwał się jak ra­żo­ny prą­dem i szyb­kim kro­kiem ru­szył mię­dzy bloki. Nie wie­dział, czym była prze­ra­ża­ją­ca isto­ta, ani jakie miała mo­ty­wa­cje, ale czuł pod­skór­nie, że jest jej celem.

Serce Wojt­ka wa­li­ło jak osza­la­łe, a w gło­wie kłę­bi­ły się setki nie­po­ko­ją­cych myśli. Nagle przy­sta­nął, gdyż cień nie­spo­dzie­wa­nie po­ja­wił się kil­ka­na­ście me­trów na wprost od niego. Był też bar­dziej ma­te­rial­ny, niż jesz­cze chwi­lę wcze­śniej.

– Kim… czym je­steś? Dla­cze­go za mną le­ziesz?! – krzyk­nął Woj­tek.

W od­po­wie­dzi isto­ta wy­da­ła prze­ra­ża­ją­cy, udrę­czo­ny sko­wyt i ru­szy­ła szyb­ciej w stro­nę męż­czy­zny. Ten wi­dząc to, rzu­cił się bie­giem przed sie­bie, na oślep, bez wy­raź­ne­go celu, byle dalej. Po do­brych dwóch ki­lo­me­trach po­ko­na­nych sprin­tem, przy­sta­nął na chwi­lę, żeby zła­pać od­dech. Był wy­cień­czo­ny i cały mokry od potu.

Spoj­rzał przez ramię, dziw­na isto­ta dalej po­dą­ża­ła jego śla­dem. Su­nę­ła bez­sze­lest­nie ni­czym zjawa, ale Woj­tek mógł przy­siąc, że od po­cząt­ku po­go­ni znacz­nie przy­bra­ła na masie i jest już w pełni ma­te­rial­na. A co gor­sza, z każdą se­kun­dą nie­ubła­ga­nie skra­ca­ła dy­stans, jaki ją dzie­lił od Wojt­ka. Wi­dząc, że dal­sza uciecz­ka na oślep jest ska­za­na na po­raż­kę, pod­jął de­cy­zję i rzu­cił się bie­giem w kie­run­ku po­bli­skie­go ko­ścio­ła. Nie miał pew­no­ści, czy bę­dzie tam bez­piecz­ny, ale nie miał lep­sze­go po­my­słu. Czuł na ple­cach lo­do­wa­ty od­dech isto­ty, ale zdo­łał do­paść do drzwi świą­ty­ni, które szczę­śli­wym zbie­giem oko­licz­no­ści były otwar­te. Serce męż­czy­zny wa­li­ło jak osza­la­łe, kiedy padł na po­sadz­kę i nie­zgrab­nym ru­chem ob­ró­cił się na plecy, by prze­ko­nać się, czy dalej jest ści­ga­ny. Otarł pot z czoła i ode­tchnął z ulgą. Był sam.

– Co się tutaj wy­pra­wia? To jest Dom Boży! – ryk­nął ksiądz, który był świad­kiem zda­rze­nia.

– Prze… prze­pra­szam, pro­szę… pro­szę księ­dza – od­po­wie­dział Woj­tek, dalej cięż­ko od­dy­cha­jąc. – Ści­gał mnie jakiś po­twór…

– Po­twór?

– Po­twór, demon, nie mam pew­no­ści, ale in­stynk­tow­nie czu­łem, że miał złe za­mia­ry.

Przez dłuż­szą chwi­lę du­chow­ny przy­glą­dał się Wojt­ko­wi, jakby chciał prze­nik­nąć go wzro­kiem i do­strzec to, co jest ukry­te w samym sercu.

– Prze­pra­szam, że pod­nio­słem na cie­bie głos, je­stem oj­ciec Krzysz­tof. Ufam, że po­świę­cisz mi tro­chę czasu, bo chyba wiem, jak ci mogę pomóc, synu.

– Ksiądz mi wie­rzy?

– Dla­cze­go miał­bym ci nie wie­rzyć?

– Bycie ści­ga­nym przez de­mo­ny nie brzmi chyba zbyt praw­do­po­dob­nie.

– Synu, zanim za­czą­łem po­słu­gę w tu­tej­szej pa­ra­fii, przez wiele lat byłem ko­ściel­nym eg­zor­cy­stą. Wi­dzia­łem i sły­sza­łem rze­czy, o któ­rych ci się nie śniło. Więc tak, wie­rzę ci, że gonił cię naj­praw­dziw­szy demon. Jak sądzę, nasz Pan nie­przy­pad­ko­wo skie­ro­wał twoje kroki ku tej świą­ty­ni.

– Wspo­mniał ksiądz, że może mi pomóc?

– Po­zwól, że o coś cię za­py­tam. Kiedy ostat­nio byłeś u spo­wie­dzi? – Wi­dząc zmie­sza­nie ma­lu­ją­ce się na twa­rzy Wojt­ka, kon­ty­nu­ował nie czeka­jąc na od­po­wiedź. – Jak widzę dawno temu, to nie­do­brze.

– Nie było czasu…

– Ale teraz chyba odro­bi­nę go znaj­dziesz? Jak ro­zu­miem, nie spie­szy ci się na ze­wnątrz?

Wy­cią­gnął rękę w kie­run­ku le­żą­ce­go na pod­ło­dze Wojt­ka. Ten, po chwi­li wa­ha­nia, chwy­cił ją i pod­niósł się na równe nogi. Ksiądz ge­stem za­pro­sił go do kon­fe­sjo­na­łu.

W środ­ku było nie­wy­god­nie oraz cia­sno, dość klau­stro­fo­bicz­nie, jed­nak Woj­tek za­mknął drzwi i uklęk­nął. Zło­żył dło­nie, a na­stęp­nie wy­ko­nał znak krzy­ża. Po dłuż­szej chwi­li, jakby szu­kał w od­mę­tach pa­mię­ci wła­ści­wych słów, po­wie­dział:

– Ostat­ni raz u spo­wie­dzi byłem… No, dawno temu… Nie pa­mię­tam do­kład­nie, ale kil­ka­na­ście lat pew­nie mi­nę­ło.

– Nie szko­dzi, Jezus nas kocha i za­wsze na nas czeka, nawet przez wiele lat – od­po­wie­dział spo­koj­nie ksiądz Krzysz­tof.

– Teraz po­wi­nie­nem wy­mie­niać po­peł­nio­ne grze­chy, tak?

– Ty wiesz naj­le­piej, co chcesz po­wie­dzieć.

– Prze­kli­na­łem, piłem al­ko­hol, oglą­da­łem por­no­gra­fię…

– To ba­na­ły – prze­rwał twar­do du­chow­ny. – Czy wie­rzysz w Boga? Czy je­steś gotów za­wie­rzyć mu swoje życie?

– Kie­dyś wie­rzy­łem, ale obec­nie… Chyba nie mam już żad­nej pew­no­ści.

– A czy wie­rzysz w Sza­ta­na? W de­mo­ny? Złą magię i prze­są­dy?

W gło­sie księ­dza Woj­tek wy­czuł ogrom­ny zapał, coś jakby do­miesz­kę fa­na­ty­zmu i eks­cy­ta­cji.

– Jesz­cze wczo­raj nie wie­rzy­łem, ale ta isto­ta, która mnie ści­ga­ła… Sam już nie wiem.

– Jak my­ślisz, dla­cze­go zo­sta­wi­ła cię żona?

– Skąd ksiądz?… – wy­sa­pał Woj­tek, wy­bi­ty z rytmu niespodziewanym pytaniem.

– Ślad po ob­rącz­ce – wy­ja­śnił. – A w two­ich oczach do­strze­gam ból.

– Po­wie­dzia­ła, że za mało się sta­ra­łem. Że jej nie do­ce­nia­łem, za­pa­trzo­ny w sie­bie i wła­sne po­trze­by. Że nie czuła się przy mnie ko­bie­tą – wy­szep­tał.

– A sta­ra­łeś się?

– Ja… Pra­co­wa­łem, opie­ko­wa­łem się dzieć­mi, go­to­wa­łem, ro­bi­łem za­ku­py, za­pew­nia­łem roz­ryw­kę, na­pra­wia­łem rze­czy… – wy­li­czał. – To mało?

– Chyba nie. Nie, wy­da­je mi się, że nie.

– Sam ksiądz widzi…

– Po­wiedz mi jesz­cze, do­ce­nia­łeś żonę?

– Przy każ­dej oka­zji sta­ra­łem się pod­kre­ślać, jak bar­dzo ko­cham Ewę i jaka jest dla mnie ważna.

– To czego za­bra­kło?

– Nie wiem. – Roz­ło­żył ręce w ge­ście bez­rad­no­ści.

– Dla­cze­go nie czuła się ko­bie­tą? Nie trak­to­wa­łeś jej jak ko­bie­ty?

– Wręcz prze­ciw­nie. Kom­ple­men­to­wa­łem, trak­to­wa­łem z na­leż­nym sza­cun­kiem. Ro­bi­łem wszyst­ko, co w mojej mocy, żeby to pod­kre­ślić…

– Brzmisz, jak­byś był krysz­ta­ło­wy, jak jakiś ar­che­typ męża ide­al­ne­go.

– Ide­al­ne­go może nie… – za­wa­hał się. – Ale z pew­no­ścią bar­dzo się sta­ra­łem.

– Czym się zaj­mu­jesz?

– Ni­czym nad­zwy­czaj­nym, tak praw­dę mó­wiąc. – Spu­ścił głowę. – Pra­cu­ję w su­per­mar­ke­cie, za­zwy­czaj w dzia­le ob­słu­gi klien­ta.

– Po tonie, jakim to po­wie­dzia­łeś, wnio­sku­ję, że nie jest to twoja praca ma­rzeń.

– Taką już mia­łem… Pro­wa­dzi­łem wła­sną dzia­łal­ność i han­dlo­wa­łem elek­tro­ni­ką. Mia­łem bar­dzo dobre kon­tak­ty w Chi­nach i na Wscho­dzie, więc mia­łem do­stęp do to­wa­ru, ja­kie­go w tam­tych cza­sach w Pol­sce nie było. W ogóle świet­nie mi się wtedy po­wo­dzi­ło, no i wtedy po­zna­łem też Ewę.

– To co się stało?

Woj­tek, o ile to w ogóle moż­li­we, jesz­cze bar­dziej zmar­kot­niał. Uniósł głowę i przez kraty kon­fe­sjo­na­łu spoj­rzał pro­sto na du­chow­ne­go.

– Za­żą­da­no ode mnie po­tęż­nej ła­pów­ki, a ja od­mó­wi­łem – za­śmiał się po­nu­ro.

– Kto za­żą­dał?

– Nie mam pew­no­ści, ale uzna­łem, że w razie czego ochro­ni mnie po­li­cja albo inne służ­by. W tam­tych cza­sach na­iw­nie wie­rzy­łem, że żyję w pań­stwie prawa. Po­wi­nie­nem chyba do­stać jakiś medal za głu­po­tę, czy coś w tym stylu. W każ­dym razie… nie za­pła­ci­łem i przez jakiś czas był spo­kój. Byłem prze­ko­na­ny, że cała spra­wa ro­ze­szła się po ko­ściach. A potem nie­spo­dzie­wa­nie przy­tra­fi­ły mi się krzy­żo­we kon­tro­le ze skar­bów­ki, za­kła­du ubez­pie­czeń, czy jak to się tam wtedy na­zy­wa­ło, in­spek­cji pracy i kilku in­nych miejsc. Wszyst­kie in­sty­tu­cje naraz.

– Ale prze­cież nie mia­łeś nic na su­mie­niu, praw­da?

– Te kon­tro­le były na­sta­wio­ne na zna­le­zie­nie nie­pra­wi­dło­wo­ści, więc nie­pra­wi­dło­wo­ści od­na­la­zły. Czy, mó­wiąc pre­cy­zyj­nie, sfa­bry­ko­wa­ły nie­pra­wi­dło­wo­ści. Na­ło­ży­li na mnie po­tęż­ne kary fi­nan­so­we. Potem oczy­wi­ście się od­wo­ły­wa­łem, spra­wy cią­gnę­ły się la­ta­mi. Wie ksiądz, co jest w tym za­baw­ne?

– Po­wiedz mi.

– Część z tych spraw nawet wy­gra­łem, ale nic to nie zmie­ni­ło. Kary mu­sia­łem za­pła­cić, bo miały rygor, więc utra­ci­łem cał­ko­wi­cie płyn­ność fi­nan­so­wą. Biz­nes tra­fił szlag.

– Czy mogę cię o coś jesz­cze za­py­tać?

– Śmia­ło.

– Czy wtedy nie za­czę­ły się twoje pro­ble­my mał­żeń­skie?

– Oczy­wi­ście, że… – nie do­koń­czył, za­miast tego spoj­rzał na du­chow­ne­go uważ­nie. – Zaraz, co ksiądz su­ge­ru­je?

– Ni­cze­go nie su­ge­ru­ję. Je­dy­nie słu­cham spo­wie­dzi i sta­ram się zro­zu­mieć, na czym po­le­ga twój pro­blem. Mam pewne po­dej­rze­nia, ale nie chcę wy­cią­gać po­chop­nych wnio­sków. Na­to­miast jedno po­wiem otwar­cie, nie do­strze­gam w tobie winy – po­wie­dział ko­ją­cym tonem. – Na tym za­koń­czy­my. Nie udzie­lę ci roz­grze­sze­nia, bo i nie ma z czego.

– Na pewno coś się znaj­dzie…

– Nie do­pu­ści­łeś się istot­nej ob­ra­zy Pana, więc za­miast roz­grze­sze­nia, przyj­mij moje bło­go­sła­wień­stwo – po­wie­dział, po czym za­czął in­kan­to­wać po ła­ci­nie.

Woj­tek słu­chał głosu du­chow­ne­go jakby był za­hip­no­ty­zo­wa­ny. Nie ro­zu­miał słów, ale ko­ły­sał się w rytm me­lo­dii utwo­rzo­nej ru­chem warg. Był nie­mal­że roz­cza­ro­wa­ny, ale jed­no­cze­śnie nie­na­tu­ral­nie speł­nio­ny, słowami wypowiadanymi księdza Krzysztofa. Ni­czym na­sto­la­tek po pierw­szym, nie­spo­dzie­wa­nym sto­sun­ku.

Du­chow­ny za­stu­kał w drew­no i obaj męż­czyź­ni wy­szli z kon­fe­sjo­na­łu.

– Dzię­ku­ję za wszyst­ko, na­praw­dę mi oj­ciec po­mógł.

– Skrom­ny sługa boży za­wsze po­zo­sta­je do usług. Pa­mię­taj, że jak­kol­wiek nie był­byś zgu­bio­ny, Pan ma za­wsze dla cie­bie czas, tak jak i ja.

– Być może… Być może tego wła­śnie mi po­trze­ba. Dzię­ku­ję za wszyst­ko i do zo­ba­cze­nia – po­że­gnał się i ru­szył ku drzwiom. Po chwi­li jed­nak sta­nął i ob­ró­cił głowę w stro­nę du­chow­ne­go. – Prze­pra­szam, ale z tych ner­wów za­po­mnia­łem się przed­sta­wić. Mam na imię Woj­tek.

– Wiem – od­po­wie­dział le­d­wie sły­szal­nym szep­tem ksiądz.

 

[dwu­dzie­sty piąty sierp­nia roku Pań­skie­go dwa ty­sią­ce dwu­dzie­ste­go czwar­te­go, samo po­łu­dnie]

 

Woj­tek ob­ser­wo­wał, jak Ka­ro­lin­ka buja się na huś­taw­ce. Ni­czym ro­ze­śmia­ne wa­ha­dło, które raz wpra­wio­ne w ruch, nie miało w pla­nach za­koń­czyć cyklu. Do przo­du i je­steś u ma­mu­si, teraz znowu do tyłu, wra­casz do ta­tu­sia, roz­my­ślał. Tra­fiasz w szpo­ny zła i ze­psu­cia, a po chwi­li wra­casz do nor­mal­no­ści. Wi­jesz się w kon­wul­sjach, cier­pisz wiecz­ne ka­tu­sze, po czym wy­le­gu­jesz się wy­god­nie na le­żan­ce z chmur, a służ­ba po­da­je ci chłod­ny napój.

Przed ocza­mi za­mi­go­ta­ła mu Ewa, ale jakaś… inna. Oto­czo­na ogniem, z pło­mie­nia­mi w oczach i mści­wym uśmie­chem. Wy­cią­ga­ła ku Wojt­ko­wi dło­nie, jakby chcia­ła go udu­sić.

– Ta­tu­siu.

Co, jak…

– Ta­tu­siu, wszyst­ko w po­rząd­ku?

– Ja… Tak, ko­cha­nie – od­po­wie­dział wy­rwa­ny z nie­spo­dzie­wa­ne­go transu. W gło­wie mu się za­krę­ci­ło, jakby przez wiele go­dzin był za­mknię­ty w wi­ru­ją­cej pral­ce. – Prze­pra­szam cię, mu­sia­łem po­my­śleć o czymś głu­pim.

– Mia­łeś dziw­ną minę i cały się oplu­łeś…

Woj­tek od­ru­cho­wo chwy­cił wła­sną brodę. Rze­czy­wi­ście, była mokra.

– To nic, do­ro­śli cza­sem tak mają. Coś mó­wi­łaś?

– Nudno mi tutaj, chcę do mamy.

– Zo­stań­my jesz­cze tro­chę, pro­szę. – Wi­dząc brak prze­ko­na­nia na twa­rzy córki, dodał: – To może pój­dzie­my na lody? Nie­da­le­ko otwo­rzy­li nową lo­dziar­nię, po­dob­no bar­dzo dobrą. Co na to po­wiesz?

– Ta­aaak! Je­steś naj­lep­szy, ko­cham cię, ta­tu­siu!

– Ja cie­bie też, có­recz­ko – po­wie­dział, po czym pod­niósł Ka­ro­li­nę i wy­ści­skał ją z ca­łych sił.

– A wiesz, że ma­mu­sia nie po­zwa­la mi jeść lodów? – za­py­ta­ła po­waż­nie.

– To bę­dzie nasz mały se­kret, do­brze?

– Taaak! – Z eks­cy­ta­cji aż za­chi­cho­ta­ła.

Woj­tek chwy­cił córkę za dłoń i ru­szy­li w kie­run­ku lo­dziar­ni. Kątem oka spo­glą­dał na małą i uśmie­chał się pod nosem. Boże, jak ja ją ko­cham. Cu­dow­na dziew­czyn­ka, po­my­ślał.

– Ta­tu­siu…

– Tak, ko­cha­nie?

– Kiedy bę­dzie­my znowu razem miesz­kać?

Woj­tek sta­nął jak wryty, po ple­cach ście­kła mu kro­pel­ka zim­ne­go potu. Przy­kuc­nął i wtu­lił się w głowę córki.

– To nie takie pro­ste – szep­nął.

– Ale ja bym bar­dzo chcia­ła. – Oczy Ka­ro­li­ny za­szły łzami.

– Wiem, skar­bie, ja też bar­dzo bym tego chciał.

– To dla­cze­go nie za­miesz­kasz z nami?

– Wi­dzisz – wes­tchnął głę­bo­ko – do­ro­śli… Do­ro­śli cza­sem się nie do­ga­du­ją.

– To prze­ze mnie, tak? – wy­krzy­cza­ła przez za­tka­ny nos. Od­sko­czy­ła od Wojt­ka.

Tak, to wszyst­ko twoja wina, po­my­ślał, przed ocza­mi znowu wi­dział Ewę z tym jej mści­wym uśmiesz­kiem. Pra­wie wy­po­wie­dział te słowa na głos, ale w ostat­niej chwi­li oprzy­tom­niał. Zimny dreszcz wstrzą­snął jego cia­łem, aż pra­wie pod­sko­czył. Boże, co się ze mną dzie­je.

– Nie mów tak. Tatuś z ma­mu­sią się po­kłó­ci­li, ale nie przez cie­bie. Oboje bar­dzo cię ko­cha­my.

– Ma­mu­sia wcale mnie nie kocha, tak mi po­wie­dzia­ła.

– Może była zła albo zmę­czo­na… Je­stem pe­wien, że na­praw­dę tak nie uważa.

– Ta­tu­siu…

– Tak, ko­cha­nie?

– Czy mogę za­miesz­kać z tobą?

Woj­tek po­czuł, jak serce mu pęka. Nie mogę się rozkleić, nie przy Ka­ro­lin­ce, po­my­ślał.

– Jesz­cze nie teraz, ko­cha­nie.

– To kiedy? – nie od­pusz­cza­ła.

– Mam na­dzie­ję, że już nie­dłu­go. – W od­po­wie­dzi dziew­czyn­ka rzu­ci­ła mu się na szyję i mocno przy­tu­li­ła. Stali tak przez dłuż­szą chwi­lę, wtu­le­ni, bez słowa.

– Ta­tu­siu…

– Tak, có­recz­ko?

– A te brzyd­kie cie­nie, co robią takie dziw­ne miny… One sobie pójdą?

Na te słowa Woj­tek mo­men­tal­nie ze­sztyw­niał. Moc­niej przy­tu­lił córkę, po czym po­wo­li ob­ró­cił się i ro­zej­rzał po oko­li­cy. Na pierw­szy rzut oka wszyst­ko wy­glą­da­ło nor­mal­nie. Zmru­żył oczy, ale dalej ni­cze­go nie do­strze­gał. Osta­tecz­nie po­wie­dział:

– To tylko tak ci się zda­wa­ło. No, chodź­my już na te lody.

 

[dwu­dzie­sty ósmy sierp­nia roku Pań­skie­go dwa ty­sią­ce dwu­dzie­ste­go czwar­te­go, go­dzi­ny po­ran­ne]

 

Świe­żo wy­re­mon­to­wa­na sala są­do­wa wręcz ude­rza­ła po oczach no­wo­ścią i klasą. Po­jem­ni­ki na chu­s­tecz­ki hi­gie­nicz­ne usta­wio­ne przy sto­łach prze­zna­czo­nych dla stron pro­ce­su da­wa­ły pe­wien obraz emo­cji, które za­zwy­czaj po­ja­wia­ły się w po­miesz­cze­niu. Świad­czy­ły także o wy­so­kiej em­pa­tii osób od­po­wie­dzial­nych za kwe­stie or­ga­ni­za­cyj­ne. Jed­nak mimo tego wszyst­kie­go, Woj­tek czuł się za­szczu­ty, zu­peł­nie jakby nie był stro­ną spra­wy cy­wil­nej, a oskar­żo­nym w pro­ce­sie in­kwi­zy­cyj­nym. Było coś w po­wie­trzu, jakaś nie­przy­jem­na aura, co po­wo­do­wa­ło ciar­ki na jego ple­cach.

– Pro­szę o sta­no­wi­sko po­zwa­ne­go. Czy po­pie­ra pan wnio­sek pozwu o roz­wią­za­nie mał­żeń­stwa z pań­skiej wy­łącz­nej winy? – za­py­ta­ła sę­dzia.

– Nie, wy­so­ki są­dzie. Je­że­li już, to wina po­win­na być po obu stro­nach.

Ewa, sie­dzą­ca przy ławie na­prze­ciw, na te słowa osten­ta­cyj­nie prych­nę­ła. Woj­tek spoj­rzał na nią ba­daw­czo. Boże, jak to wszyst­ko się mogło tak po­sy­pać? By­li­śmy tacy szczę­śli­wi, a teraz…

– Czy ro­zu­mie pan, że to ozna­cza ko­niecz­ność prze­pro­wa­dze­nia ca­łe­go, żmud­ne­go i, za­pew­ne, bo­le­sne­go dla pań­stwa, po­stę­po­wa­nia do­wo­do­we­go?

– Nie uwa­żam, żebym był cze­mu­kol­wiek wy­łącz­nie winny – od­po­wie­dział pod nosem.

– Czy może pan po­wtó­rzyć? Tylko nieco gło­śniej, je­że­li łaska – włą­czy­ła się do dys­ku­sji peł­no­moc­nik Ewy.

– Nie uwa­żam, żebym był cze­mu­kol­wiek wy­łącz­nie winny!

– Spo­kój! Zwra­cam uwagę po­zwa­ne­mu, że je­ste­śmy na sali roz­praw i takie za­cho­wa­nie nie li­cu­je z po­wa­gą sądu! Na­stęp­nym razem sąd bę­dzie zmu­szo­ny za­sto­so­wać karę po­rząd­ko­wą. Czy to jasne?

– Tak.

– Tak?

– Tak, wy­so­ki są­dzie. Prze­pra­szam.

– A w przed­mio­cie miej­sca po­by­tu ma­ło­let­niej córki… – sę­dzia za­czę­ła wer­to­wać akta spra­wy – Ka­ro­li­ny Pio­trow­skiej… Czy wy­ra­ża pan zgodę, żeby po­zo­sta­ła w każ­do­ra­zo­wym miej­scu za­miesz­ka­nia matki?

– Po moim tru­pie – wy­ce­dził przez za­ci­śnię­te zęby.

– To się da za­ła­twić! – wy­krzy­cza­ła Ewa z dru­giej stro­ny sali. Ad­wo­kat ge­stem po­ka­za­ła jej, żeby usia­dła.

– Wy­so­ki są­dzie, prze­cież to są jawne groź­by. I do tego ka­ral­ne – za­pro­te­sto­wał Woj­tek.

– Nie sły­sza­łam żad­nej groź­by, to tylko emo­cje. Niech pan nie prze­sa­dza.

– Ale…

– Nie ma żad­ne­go „ale”. Pro­szę usiąść. Sąd przy­stą­pi teraz do in­for­ma­cyj­ne­go słu­cha­nia stron, za­cznie­my od po­wód­ki. Niech pani wsta­nie, od­bie­rze­my teraz per­so­na­lia…

Woj­tek słu­chał hi­sto­rii swo­je­go mał­żeń­stwa, przed­sta­wio­nej w krzy­wym zwier­cia­dle, jakby z boku. Czuł się jak widz na se­an­sie kina nie­me­go w pierw­szej po­ło­wie dwu­dzie­ste­go wieku. Nie sły­szał żad­nych słów, ale do­sko­na­le ro­zu­miał gesty. Kobiety wy­ma­chi­wa­nie dłoń­mi, ich twarze spowiły gry­ma­sy obrzy­dze­nia a oczy wyrażały po­gar­dę. Całe morze po­gar­dy, która nie wy­ma­ga­ła wer­ba­li­za­cji. Jego wzrok na krót­ką chwi­lę skrzy­żo­wał się z wzro­kiem praw­nicz­ki, mo­men­tal­nie po­czuł się mały i wzgar­dzo­ny. Na­stęp­nie spoj­rzał w kie­run­ku sędzi. Ta pa­trzy­ła w Ewę, jak w ob­ra­zek. Zu­peł­nie, jakby spi­ja­ła każde po­je­dyn­cze słowo wprost z jej ust.

Z każdą chwi­lą po­czu­cie za­szczu­cia po­wo­li, lecz me­to­dycz­nie kieł­ko­wa­ło w Wojt­ku. Gotów był przy­siąc, że na mgnie­nie oka wszy­scy zo­sta­li wy­rwa­ni z sali roz­praw. Każda z po­sta­ci wle­pia­ła w niego dzi­kie, wręcz zwie­rzę­ce śle­pia, w któ­rych pło­nął żywy ogień. Po chwi­li wró­ci­ła też fonia.

– By­dlak! – krzy­cza­ła Ewa.

– Zwie­rzę! – wtó­ro­wa­ła jej ad­wo­kat.

– Za­pi­szę, że po­gar­dli­wie się uśmie­cha – do­da­ła pro­to­ko­lant­ka.

– To bę­dzie twój Sąd Osta­tecz­ny! – krzyk­nę­ła sę­dzia.

Woj­tek nie miał pew­no­ści, czy to, co sły­szy to jawa czy opę­tań­cze ha­lu­cy­na­cje. W gło­wie mu wi­ro­wa­ło, a głosy na­si­la­ły się w okrzy­kach wy­ra­ża­ją­cych pier­wot­ną nie­na­wiść. Męż­czy­zna gwał­tow­nie wstał, chwy­cił dłoń­mi wła­sną skroń, po czym za­czął krzy­czeć. Krzy­czał długo i prze­raź­li­wie, a na ko­niec padł na ko­la­na i zwy­mio­to­wał.

– Pro­szę wy­pro­wa­dzić po­zwa­ne­go, naj­wy­raź­niej jest dzi­siaj nie­dy­spo­no­wa­ny. Prze­pra­szam, sza­now­ne panie – sę­dzia zwró­ci­ła się do Ewy i jej peł­no­moc­nicz­ki. – Nie­ste­ty sąd jest zmu­szo­ny od­ro­czyć roz­pra­wę. W obec­nym sta­nie ra­czej nie usły­szy­my od po­zwa­ne­go ni­cze­go sen­sow­ne­go.

– To aku­rat u niego nor­mal­ne – od­burk­nę­ła w od­po­wie­dzi po­wód­ka.

Woj­tek usły­szał chó­ral­ny, wręcz opę­tań­czy śmiech obec­nych na sali ko­biet. Toż to istny sabat cza­row­nic, po­my­ślał, po czym zwy­mio­to­wał i mo­men­tal­nie stra­cił przy­tom­ność.

 

[dwu­dzie­sty dzie­wią­ty sierp­nia roku Pań­skie­go dwa ty­sią­ce dwu­dzie­ste­go czwar­te­go, go­dzi­ny po­ran­ne]

 

Z tru­dem otwo­rzył jedno oko, a potem dru­gie. Za­la­ła go szczy­pią­ca fala ja­sno­ści, od­ru­cho­wo za­sło­nił twarz dłoń­mi. Woj­tek nie od­czu­wał zu­peł­nie bólu, ale krę­ci­ło mu się w gło­wie, jak po za­ży­ciu środ­ków wy­sko­ko­wych.

– Czy ja umar­łem? – wy­szep­tał w próż­nię.

– Nie, na szczę­ście nie. – Usły­szał zna­jo­my głos księ­dza Krzysz­to­fa. – Ze­mdla­łeś pod­czas roz­pra­wy i ude­rzy­łeś głową o ka­mien­ną po­sadz­kę. Le­ka­rze po­dej­rze­wa­li wstrzą­śnie­nie mózgu, ale wy­glą­da na to, że Bóg nad tobą czuwa.

– Skąd oj­ciec wie­dział?…

– Cii – uspo­ko­ił go du­chow­ny. – Już wszyst­ko do­brze, je­steś bez­piecz­ny.

Było coś ko­ją­ce­go w tym gło­sie, co spra­wi­ło, że Woj­tek mu ufał. Od­sło­nił twarz i ro­zej­rzał się po po­miesz­cze­niu. Rze­czy­wi­ście znaj­do­wał się w szpi­ta­lu, po­ma­cał głowę, była owi­nię­ta ban­da­żem.

– Ude­rza­jąc, roz­cią­łeś skórę. Pa­skud­nie krwa­wi­łeś, ale już cię tutaj ład­nie po­zszy­wa­li – wy­ja­śnił ksiądz. – Pew­nie minie tro­chę czasu, ale zda­niem pie­lę­gniar­ki nie po­win­ny zo­stać żadne trwa­łe ślady na ciele.

– A co z roz­pra­wą?

– Tego nie­ste­ty nie wiem, nikt mi nie udzie­li ta­kich in­for­ma­cji.

– Gdzie mój te­le­fon? Za­dzwo­nię do se­kre­ta­ria­tu, może mi po­wie­dzą…

Z nie­ma­łym wy­sił­kiem wstał z łóżka i chwiej­nym kro­kiem ru­szył w kie­run­ku swo­ich rze­czy uło­żo­nych na szaf­ce. Chwy­cił smart­fo­na, a na­stęp­nie wy­szu­kał w sieci numer te­le­fo­nu bez­po­śred­nio do wy­dzia­łu cy­wil­ne­go ro­dzin­ne­go i wy­brał numer. Po kilku pró­bach i nie­ca­łych czter­dzie­stu mi­nu­tach ocze­ki­wa­nia otrzy­mał po­żą­da­ne in­for­ma­cje. Za­ci­snął zęby i spoj­rzał na du­chow­ne­go.

– Na­stęp­na roz­pra­wa zo­sta­ła wy­zna­czo­na na przy­szłą środę.

– Czy mogę ci coś do­ra­dzić? – Wi­dząc ski­nie­nie, po­wie­dział: – Nie idź sam, nie po­ra­dzisz sobie. Mam zna­jo­me­go praw­ni­ka, po­mo­że ci.

– Ja… Ostat­nio słabo stoję z pie­niędz­mi – wes­tchnął – i oba­wiam się, że mnie zwy­czaj­nie nie stać.

– Nie bądź nie­po­waż­ny, me­ce­nas jest moim do­brym ko­le­gą, a poza tym ma u mnie pe­wien… dług. Po­mo­że ci za darmo i z przy­jem­no­ścią.

– Sam nie wiem, nie chcę nad­uży­wać księ­dza uprzej­mo­ści…

– Wszy­scy je­ste­śmy dzieć­mi Pana i po­win­ni­śmy sobie po­ma­gać. Odro­bi­na dobra pusz­czo­na w obieg nie może być czymś złym, nie uwa­żasz? Poza tym, kto wie? Może ja kie­dyś będę po­trze­bo­wał two­jej po­mo­cy?

– Na­praw­dę nie wiem, jak mam dzię­ko­wać…

– Nie dzię­kuj, za­dzwoń i ko­niecz­nie po­wo­łaj się na mnie – po­wie­dział, po czym wrę­czył Wojt­ko­wi wi­zy­tów­kę praw­ni­ka. – No, ale na mnie już czas! Z Bo­giem!

– Do wi­dze­nia, zna­czy… Szczęść Boże!

Woj­tek od­pro­wa­dził księ­dza wzro­kiem. Po­rząd­ny czło­wiek, po­my­ślał. Przez dłuż­szą chwi­lę wpa­try­wał się w wi­zy­tów­kę, ale osta­tecz­nie od­blo­ko­wał ekran te­le­fo­nu i wy­brał numer. Po krót­kiej roz­mo­wie był umó­wio­ny na spo­tka­nie.

 

[trzy­dzie­sty sierp­nia roku Pań­skie­go dwa ty­sią­ce dwu­dzie­ste­go czwar­te­go, samo po­łu­dnie]

 

Woj­tek prze­kro­czył próg kan­ce­la­rii. Ro­zej­rzał się po gu­stow­nie urzą­dzo­nym wnę­trzu, w któ­rym do­mi­no­wa­ły drew­no i ka­mień. Po pra­wej stro­nie znaj­do­wał się se­kre­ta­riat. Za wy­so­kim biur­kiem sie­dzia­ła ele­ganc­ko ubra­na ko­bie­ta.

– Dzień dobry, w czym mogę panu pomóc?

– Dzień dobry, Woj­ciech Pio­trow­ski, byłem umó­wio­ny z…

– Tak, me­ce­nas już na pana czeka – we­szła mu w słowo, po czym wsta­ła i ru­szy­ła ko­ry­ta­rzem. – Pro­szę za mną.

Woj­tek po­dą­żył śla­dem ko­bie­ty. Za­sko­czy­ło go, że ko­ry­tarz na pierw­szy rzut oka spra­wiał wra­że­nie dość krót­kie­go, a teraz wy­da­wał się nie mieć końca. Na ścia­nie wi­sia­ło lu­stro, Woj­tek mi­mo­wol­nie spoj­rzał na swoje od­bi­cie, a przy­naj­mniej coś, co to od­bi­cie imi­to­wa­ło. Oto bo­wiem uj­rzał męż­czy­znę, który po­zor­nie wy­glą­dał jak on, ale twarz miał wy­krzy­wio­ną w wy­jąt­ko­wo pa­skud­ny spo­sób. Zaś oczy świe­ci­ły się żarem, jakby samo pie­kło za­wi­ta­ło na po­wierzch­ni ziemi.

– Czy coś się panu stało? – za­py­ta­ła pra­cow­ni­ca kan­ce­la­rii.

Na te słowa Wojt­ka prze­szły ciar­ki, za­mknął oczy i wy­pu­ścił po­wie­trze. Na­stęp­nie po­now­nie spoj­rzał w lu­stro, tym razem od­bi­cie było nor­mal­ne.

– Prze­pra­szam, za­my­śli­łem się lekko.

Za­czy­nam tra­cić rozum, po­my­ślał.

– Czy mo­że­my iść?

– Tak, oczy­wi­ście.

Gdy zna­leź­li się pod ga­bi­ne­tem me­ce­na­sa, ko­bie­ta otwo­rzy­ła drzwi i ge­stem za­chę­ci­ła Wojt­ka, by wszedł do środ­ka. Sie­dzą­cy za biur­kiem praw­nik wstał, za­piął ma­ry­nar­kę i pod­szedł bli­żej.

– Dzień dobry, panie me­ce­na­sie, dzię­ku­ję, że tak szyb­ko mnie pan przy­jął.

– Na spo­koj­nie, dla przy­ja­cie­la księ­dza Krzysz­to­fa mu­sia­łem zna­leźć czas – od­po­wie­dział z po­wa­gą. – Pro­szę usiąść. – Ge­stem wska­zał fotel.

– Dzię­ku­ję.

– Jak ro­zu­miem, jest pan w trak­cie roz­wo­du. Pierw­sza roz­pra­wa także już się od­by­ła?

– Tak, ale zo­sta­ła nagle prze­rwa­na. Nie mam po­ję­cia, jak do tego do­szło, ale stra­ci­łem przy­tom­ność…

– Ro­zu­miem – od­po­wie­dział praw­nik. – Takie rze­czy się nie­ste­ty zda­rza­ją. Nad­miar emo­cji, stres, al­ko­hol.

– Byłem zu­peł­nie trzeź­wy! – za­pro­te­sto­wał Woj­tek.

– Pro­szę tego nie brać do sie­bie, opo­wia­dam z do­świad­cze­nia. Zdzi­wił­by się pan, jak wiele osób przed roz­pra­wą po­zwa­la sobie łyk­nąć odro­bi­nę wó­decz­ki, tak na od­wa­gę.

– Cóż, ja do ta­kich osób się nie za­li­czam. Przed roz­pra­wą było cał­kiem do­brze, ale w trak­cie… Te wstręt­ne baby mnie osa­czy­ły, było coś w ich oczach…

– Wstręt­ne baby?

– No, Ewa, jej praw­nicz­ka, pro­to­ko­lant­ka i głów­na wiedź­ma – za­klął pod nosem – sę­dzia. Wy­jąt­ko­wo pa­skud­ne i cham­skie bab­sko.

Na te słowa me­ce­nas wstał od biur­ka, skrzy­żo­wał dło­nie za ple­cami i od­wró­cił się w kie­run­ku okna. Przez dłuż­szą chwi­lę nic nie mówił, je­dy­nie ner­wo­wo wdy­chał po­wie­trze. Se­kun­dy, a może mi­nu­ty mi­ja­ły, a sy­tu­acja nie ule­ga­ła zmia­nie. W końcu Woj­tek od­chrząk­nął wy­mow­nie. Praw­nik, jakby wy­rwa­ny z transu, dalej wy­pa­tru­jąc cze­goś za oknem, za­py­tał pół­gło­sem:

– Jak na­zy­wa się sę­dzia, pa­mię­ta pan?

– Chyba jakoś na „be”, brzmia­ło, jakby nie­miec­kie­go po­cho­dze­nia.

– Blume?

– O, wła­śnie tak.

Praw­nik, ni­czym ra­żo­ny prą­dem, sko­czył w kie­run­ku drzwi do ga­bi­ne­tu i ge­stem na­ka­zał Wojt­ko­wi opusz­cze­nie po­miesz­cze­nia.

– Prze­pra­szam, ale jed­nak nie będę mógł panu pomóc.

– Co też pan me­ce­nas opo­wia­da? Prze­cież je­stem zna­jo­mym księ­dza Krzysz­to­fa, sam pan po­wie­dział…

– Nim będę mar­twił się póź­niej. Na tym polu mam przy­naj­mniej cień szan­sy.

– Co? Zaraz! O czym pan w ogóle mówi?

– Prze­gra pan ten pro­ces, stra­ci wszyst­ko, co war­to­ścio­we, a naj­pew­niej także po­stra­da zmy­sły. Przy­kro mi, ale nie mogę być tego czę­ścią.

Woj­tek czuł, jak na­ra­sta­ją­ca w nim od dłuż­sze­go czasu wście­kłość po­wo­li przej­mu­je stery nad or­ga­ni­zmem. Dzia­łał in­stynk­tow­nie, do­sko­czył do praw­ni­ka, chwy­cił i przy­szpi­lił do ścia­ny. Przy­bli­żył twarz do twa­rzy męż­czy­zny, oczy pło­nę­ły mu dzi­kim sza­leń­stwem czło­wie­ka zde­spe­ro­wa­ne­go i go­to­we­go na wszyst­ko.

– Naj­bar­dziej… war­to­ścio­wa… jest… moja… córka… – wy­ce­dził. – Je­że­li za­brak­nie jej w moim życiu, to ja… Nie chcę ta­kie­go życia.

Ad­re­na­li­na pu­ści­ła, złość ulot­ni­ła się jak po­wie­trze z prze­kłu­te­go igłą ba­lo­nu. Woj­tek pu­ścił praw­ni­ka, padł na ko­la­na i za­czął szlo­chać.

– Ja… Nie wie­dzia­łem, pro­szę mi wy­ba­czyć… – tłu­ma­czył się me­ce­nas. – Ale musi mnie pan zro­zu­mieć, ry­zy­ko jest ogrom­ne.

– Bez niej nie mam po­wo­du, żeby dalej żyć.

– Ja na­praw­dę… – pró­bo­wał tłu­ma­czyć dalej praw­nik, ale urwał w po­ło­wie zda­nia, po­nie­waż za­czął mu wi­bro­wać te­le­fon znaj­du­ją­cy się w we­wnętrz­nej kie­sze­ni ma­ry­nar­ki. Wy­cią­gnął urzą­dze­nie i za­marł. – Prze­pra­szam na mo­ment.

Wojtek zdążył podejrzeć wyświetlacz telefonu, na którym widniało połączenie przychodzące od księdza Krzysztofa. Praw­nik sta­rał się mówić szep­tem, tak by nie dało się zro­zu­mieć słów, jed­nak po­je­dyn­cze ury­wa­ne wy­ra­zy jasno wska­zy­wa­ły na to, że ner­wo­wo się tłu­ma­czył, a roz­mów­ca tego nie przyj­mo­wał do wia­do­mo­ści. Osta­tecz­nie roz­mo­wa te­le­fo­nicz­na do­bie­gła końca.

– Zde­cy­do­wa­łem, że jed­nak panu po­mo­gę – po­wie­dział z miną, jakby wła­śnie do­wie­dział się o ry­chłym in­ter­no­wa­niu do obozu kon­cen­tra­cyj­ne­go.

– Co ta­kie­go po­wie­dział panu ksiądz?

– To w tej chwi­li zu­peł­nie nie­istot­ne. Pro­szę usiąść i opo­wie­dzieć mi raz jesz­cze wszyst­kie szcze­gó­ły spra­wy.

Na­stęp­ne dwie go­dzi­ny męż­czyź­ni spę­dzi­li na usta­la­niu prio­ry­te­tów w spra­wie, stra­te­gii dzia­ła­nia i in­nych de­ta­lach. Osta­tecz­nie Woj­tek opu­ścił kan­ce­la­rię w znacz­nie lep­szym hu­mo­rze.

– Cho­le­ra, to na­praw­dę może się udać – po­wie­dział sam do sie­bie.

 

[pierw­szy wrze­śnia roku Pań­skie­go dwa ty­sią­ce dwu­dzie­ste­go czwar­te­go, wie­czór]

 

Woj­tek ob­ser­wo­wał z roz­rzew­nie­niem, jak sie­dzą­ca przy stole Ka­ro­lin­ka wy­peł­nia­ła ko­lo­ro­wan­kę. Pa­mię­tał jesz­cze, jak nie­ca­ły rok wcze­śniej dziew­czyn­ka miała pro­blem z trzy­ma­niem linii, a teraz – aż miło było pa­trzeć na kieł­ku­ją­ce za­pę­dy ar­ty­stycz­ne.

– Chcesz się napić soku, có­recz­ko?

– Chęt­nie – rzu­ci­ła obo­jęt­nym tonem, po­chło­nię­ta ko­lo­ro­wa­niem.

Wyjął z szaf­ki kar­ton soku i nalał do po­ło­wy szklan­ki. Uśmiech­nął się sam do sie­bie, po czym ru­szył w kie­run­ku dziew­czyn­ki.

– Pro­szę, oto twój… – nie do­koń­czył, szklan­ka z trza­skiem roz­bi­ła się o pod­ło­gę, a sok ochla­pał wszyst­ko do­oko­ła.

Przyj­rzał się uważ­nie ob­raz­ko­wi, który ko­lo­ro­wa­ła Ka­ro­lin­ka. Przed­sta­wiał małą dziew­czyn­kę oto­czo­ną przez cie­nie, z któ­rych każdy trzy­mał w ręku za­krwa­wio­ny nóż. Woj­tek wie­dział, że to nie jest moż­li­we, ale mrocz­ne po­sta­cie po­ru­sza­ły się, raz za razem za­nu­rza­jąc ostrza w ciele ma­leń­stwa. Do­słow­nie sły­chać było jej krzyk, prze­raź­li­wy i prze­ni­ka­ją­cy duszę na wskroś.

– Nie ura­tu­jesz jej, nie ura­tu­jesz, jest nasza, nasza, nasza… – skan­do­wa­ły ochry­płe głosy, do­bie­ga­ją­ce ze wszyst­kich stron.

– Kim je­ste­ście?! Czego chce­cie?! – krzy­czał Woj­tek, krę­cąc się wokół wła­snej osi.

– Nasza, nasza, nasza…

– Ta­tu­siu! – Płacz dziew­czyn­ki tłu­mi­ły szep­ty nie­zna­nych istot.

– Zo­staw­cie nas, sły­szy­cie? Zo­staw­cie!

Woj­tek gotów był rzu­cić się po nóż i za­cząć ata­ko­wać nie­wi­dzial­nych na­past­ni­ków na oślep, gdy wresz­cie do­tar­ło do niego, że je­dy­nym praw­dzi­wym dźwię­kiem jest ten, który wy­da­je Ka­ro­lin­ka. Wy­ra­żo­na rzew­ny­mi łzami roz­pacz dziew­czyn­ki, która nie ro­zu­mie dla­cze­go jej tata miota się po po­miesz­cze­niu w psy­cho­tycz­nym szale. Kubeł zim­nej wody spadł wprost na plecy Wojtka­, więc ten men­tal­nie oprzy­tom­niał i ro­zej­rzał się po po­miesz­cze­niu. Byli z córką sami, nie do­strze­gał żad­nych istot, które mo­gły­by go stra­szyć.

– Ta­tu­siu, boję się cie­bie… – szlo­cha­ła Ka­ro­lin­ka.

– Có­recz­ko… – Spoj­rzał w prze­ra­żo­ne oczy dziec­ka, na­puch­nię­te od łez spły­wa­ją­cych po bro­dzie i drżą­cych ustach. – Có­recz­ko, prze­pra­szam, tak bar­dzo cię prze­pra­szam… Ja… Ja nie wiem, co się ze mną dzie­je…

– Ja chcę wra­cać do ma­mu­si…

Słowa dziew­czyn­ki wbiły się w sam śro­dek umy­słu Wojt­ka ni­czym po­tęż­ny sopel lodu. Wy­brzmie­wa­ły jak wyrok, a naj­gor­sze, że za­słu­żył na niego.

– Ro­zu­miem, za chwi­lę cię od­wio­zę.

Pod­szedł do dziew­czyn­ki i chwy­cił ją mocno w ra­mio­na, usi­łu­jąc uspo­ko­ić. W tym samym cza­sie ukrad­kiem spo­glą­dał na ko­lo­ro­wan­kę przed­sta­wia­ją­cą Kró­lew­nę Śnież­kę w to­wa­rzy­stwie sied­miu kra­sno­lud­ków. Żad­nych cieni, żad­nych noży i z pew­no­ścią żad­nej krwi na ob­raz­ku nie było. Woj­tek wy­czuł jed­nak coś na ręce córki.

– Ko­cha­nie, czy mo­żesz pod­wi­nąć rękaw ko­szul­ki?

– Ma­mu­sia mi za­bro­ni­ła.

– Masz tam ban­daż, tak? Czy coś ci się stało?

– Ma­mu­sia mi za­bro­ni­ła o tym roz­ma­wiać.

– Ale wiesz, że mnie mo­żesz o wszyst­kim po­wie­dzieć, praw­da? Ma­mu­sia nie musi się o tym do­wie­dzieć, to bę­dzie taka nasza mała ta­jem­ni­ca.

– Ma­mu­sia się dowie, ona za­wsze się do­wia­du­je, jak ją okła­mię.

Wi­dząc praw­dzi­we prze­ra­że­nie na twa­rzy córki, Woj­tek po­sta­no­wił nie drą­żyć te­ma­tu. Przez chwi­lę roz­wa­żał, czy nie po­je­chać do szpi­ta­la, albo za­wia­do­mić po­li­cji, ale osta­tecz­nie uznał, że oszczę­dzi córce do­dat­ko­we­go stre­su. Muszę za­py­tać me­ce­na­sa, co po­wi­nie­nem zro­bić, po­my­ślał.

 

[drugi wrze­śnia roku Pań­skie­go dwa ty­sią­ce dwu­dzie­ste­go czwar­te­go, późny wie­czór]

 

Kel­ner­ka z ewidentnym niezadowoleniem wy­ma­lo­wa­nym na twa­rzy po­sta­wi­ła przy sto­li­ku ko­lej­ną bu­tel­kę whi­sky. Od go­dzi­ny ob­słu­gi­wa­ła trzech męż­czyzn, któ­rzy sie­dzie­li przy stole z wy­jąt­ko­wo mar­kot­ny­mi mi­na­mi. Scena przy­po­mi­na­ła jej bar­dziej stypę po tra­gicz­nie zmar­łym to­wa­rzy­szu broni, niż kla­sycz­ne spo­tka­nie przy drin­ku czy dwóch.

– Coś wam jesz­cze po­trze­ba, chło­pa­ki? – za­py­ta­ła.

– Dzię­ki, w razie po­trze­by bę­dzie­my cię wołać – od­po­wie­dział Woj­tek.

Usły­szaw­szy to, z nie­ukry­wa­ną ulgą ode­szła od sto­li­ka i znik­nę­ła za barem. Była wy­jąt­ko­wo zgrab­na, więc sie­dzą­cy przy sto­li­ku męż­czyź­ni wo­dzi­li za nią wzro­kiem.

– Wła­śnie, me­ce­na­sie, pan za­wsze po na­ra­dzie wo­jen­nej przed roz­pra­wą wy­cho­dzi z klien­ta­mi na drin­ka?

Na te słowa sie­dzą­cy przy sto­li­ku apli­kant aż par­sk­nął ze śmie­chu.

– Nor­mal­nie nie, ale ta spra­wa… Zresz­tą, sama spra­wa to jesz­cze małe piwo, pro­wa­dzi­łem już od cho­le­ry roz­wo­dó­wek. Mar­twi mnie ta cała sę­dzia, sły­sza­łem o niej pa­skud­ne hi­sto­rie. Gdyby choć­by drob­na część była praw­dzi­wa… A tak w ogóle, to Piotr je­stem – po­wie­dział, po czym wy­cią­gnął dłoń.

– Woj­tek.

– Ma­ciek – po­wie­dział apli­kant, naj­wy­raź­niej za­chę­co­ny sy­tu­acją.

– Cie­bie chyba nikt nie pytał? – po­wie­dział me­ce­nas, po czym wy­buch­nął śmie­chem.

Przez dłuż­szą chwi­lę cała trój­ka śmia­ła się w naj­lep­sze, po­pi­ja­jąc wy­so­ko­pro­cen­to­wy al­ko­ho­l.

– Wiesz, Pio­trek, wła­śnie mi się przy­po­mnia­ło, że nie po­wie­dzia­łeś mi, co cię łączy z księ­dzem Krzysz­to­fem… – za­czął nie­śmia­ło Woj­tek.

Me­ce­nas mo­men­tal­nie spo­waż­niał i usiadł pro­sto na krze­śle. Twarz męż­czy­zny, jesz­cze chwi­lę temu ra­do­sna, spo­waż­nia­ła. Widać było gołym okiem, że przez dłuż­szy mo­ment bije się z my­śla­mi, osta­tecz­nie po­wie­dział:

– To są nasze spra­wy. Ksiądz jest… do­brym czło­wie­kiem, tak myślę, ale… – urwał w po­ło­wie zda­nia. – Po­wiedz­my, że cza­sa­mi jego me­to­dy i przy­słu­gi, któ­rych ocze­ku­je, są nie­ko­niecz­nie zgod­ne z ofi­cjal­ną dok­try­ną Ko­ścio­ła.

Woj­tek chciał jesz­cze po­cią­gnąć Pio­tra za język, ale wi­dział wy­raź­nie, że ni­cze­go wię­cej się nie dowie. Za­prze­stał więc prób i za­czął roz­glą­dać się po wnę­trzu baru. Przez mo­ment miał wra­że­nie, że bar­man rzuca na ścia­nę dziw­nie wy­glą­da­ją­cy cień, ale osta­tecz­nie uznał, że to wy­obraź­nia, wspo­ma­ga­na przez al­ko­hol, płata mu figle.

– Ale po­wiem wam, i nie chcę tu być złym pro­ro­kiem, ale w tym cho­ler­nym kraju oj­ciec jest na prze­gra­nej po­zy­cji, szan­se na to, że sąd nie przy­zna opie­ki nad dziec­kiem matce są marne – wy­pa­lił z głu­pia frant apli­kant.

– Chciał­bym po­wie­dzieć, że Ma­ciek się nie zna, bo jest młody i nie­do­świad­czo­ny, ale rze­czy­wi­ście coś w tym jest… – po­twier­dził nie­chęt­nie Piotr. – No, ale obie­ca­łem, że ci po­mo­że­my, Woj­tek, to zro­bi­my co w na­szej mocy, żeby cho­ciaż tro­chę na­ru­szyć sta­ty­sty­ki. Mam też na­dzie­ję, że nie skoń­czy się to dla nas wszyst­kich bar­dzo nie­do­brze…

– Dzię­ku­ję ci… Dzię­ku­ję wam – po­pra­wił się Woj­tek – bar­dzo. Na­praw­dę, nie wie­cie, ile to dla mnie zna­czy…

– Bę­dzie do­brze, zo­ba­czysz! Tylko mu­si­my dzia­łać, jak to ma­wia­ją an­go­le, step baj step – pod­su­mo­wał Ma­ciek. – No, ale wy­bacz­cie mi na chwi­lę, zew na­tu­ry wzywa!

Me­ce­nas pokręcił głową z dez­apro­ba­tą, Woj­tek tylko się uśmiech­nął pod nosem. Od­pro­wa­dził apli­kan­ta wzro­kiem. Przy oka­zji otak­so­wał też kel­ner­kę i spo­sęp­niał, tym razem miał wra­że­nie, że to z jej cie­niem coś było nie tak, zu­peł­nie jakby żył wła­snym ży­ciem i, co gor­sza, śle­dził ruchy Maćka. Ko­bie­ta wy­szła zza baru i ru­szy­ła w kie­run­ku to­a­le­ty.

Po kil­ku­na­stu mi­nu­tach wró­ci­ła na sta­no­wi­sko pracy. Piotr cały czas mówił, ale Woj­tek sie­dział jakby z boku, wy­pusz­cza­jąc jed­nym uchem to, co wle­cia­ło do dru­gie­go. Z pełną uwagą wpa­try­wał się w cień, jaki rzu­ca­ła kel­ner­ka. Dałby sobie rękę uciąć, że był więk­szy, niż jesz­cze przed chwi­lą.

Nie­ca­łą go­dzi­nę póź­niej męż­czyź­ni za­czę­li lekko się nie­po­ko­ić. Apli­kan­ta, jak spraw­dzi­li, nie było w to­a­le­cie, a te­le­fon miał wy­łą­czo­ny. Za to kel­ner­ka, za­py­ta­na wprost, od­po­wie­dzia­ła, że w ogóle nie ko­ja­rzy, żeby Ma­ciek wcho­dził do ubi­ka­cji. 

– To nie byłby pierw­szy raz, gdy znik­nął nagle i bez słowa. Ta dzi­siej­sza mło­dzież… – Me­ce­nas po­ki­wał głową z dez­apro­ba­tą. – Skoro sam nie dał znać, to my też nie bę­dzie­my za­mar­twiać się na zapas.

– Tak, pew­nie masz rację…

– No, ty już le­piej, Woj­tek, wra­caj do domu, po­ju­trze czeka nas ważny dzień.

– A ty, jesz­cze zo­sta­jesz?

– Muszę od­wie­dzić na­sze­go wspól­ne­go zna­jo­me­go w su­tan­nie i wy­ja­śnić kilka spraw.

– Ro­zu­miem, po­wo­dze­nia i do zo­ba­cze­nia w środę! – rzu­cił na od­chod­ne.

Nie po­dzie­lił się z me­ce­na­sem swo­imi po­dej­rze­nia­mi od­no­śnie pra­cow­ni­ków baru. Bo jak niby miał­by go prze­ko­nać do ist­nie­nia po­ten­cjal­nie mor­der­czych cieni, które śle­dzą ludzi i ich… No wła­śnie, co z nimi ro­bi­ły? Po­że­ra­ły? A może tylko śle­dzi­ły i zo­sta­wia­ły sa­mo­pas? Poza tym, już sama po­stać sędzi Baume wy­raź­nie bu­dzi­ła w praw­ni­ku grozę, więc nie było po­wo­du do­da­wać mu ko­lej­nych zmar­twień.

Woj­tek, po­grą­żo­ny w tych my­ślach, ru­szył wol­nym kro­kiem w kie­run­ku miesz­ka­nia. Wy­pi­ty al­ko­hol z jed­nej stro­ny dodał mu od­wa­gi, z dru­giej na­to­miast przy­tę­pił zmy­sły, więc cień, ły­pią­cy na niego z wierz­choł­ka Wy­so­kiej Bramy, nie spo­wo­do­wał żad­nej re­ak­cji obron­nej.

Woj­tek był już w po­bli­żu “szu­bie­nic”, gdy pod wi­ze­run­kiem żoł­nie­rza Armii Czer­wo­nej do­strzegł sie­dzą­cą po tu­rec­ku dziew­czyn­kę. Jej głowa była po­chy­lo­na, a całe ciało ko­ły­sa­ło się w przód i w tył, ni­czym wpra­wio­ne w ruch wa­ha­dło.

Męż­czy­zna pod­szedł bli­żej i za­py­tał:

– Wszyst­ko w po­rząd­ku? Je­steś tutaj sama? Gdzie twoi ro­dzi­ce?

– Nasza, nasza, nasza… – wy­szep­ta­ła w od­po­wie­dzi dziew­czyn­ka, po czym unio­sła głowę.

Spo­kój i ciszę nocy prze­szył krzyk naj­praw­dziw­sze­go prze­ra­że­nia, gdy Woj­tek do­strzegł, że dziew­czyn­ka ma twarz Ka­ro­lin­ki. Od­sko­czył jak opa­rzo­ny i za­krył twarz dłoń­mi.

– To się nie dzie­je na­praw­dę, to nie może się dziać… – mam­ro­tał.

– Czy wszyst­ko z panem w po­rząd­ku? – za­py­ta­ła dziew­czyn­ka, która zde­cy­do­wa­nie nie była jego córką.

– Ja… – Roz­chy­lił dło­nie i ode­tchnął głę­bo­ko. – Prze­pra­szam, mu­sia­łem cię z kimś po­my­lić. Mam na­dzie­ję, że cię nie wy­stra­szy­łem.

– To było cał­kiem za­baw­ne.

– Skoro tak uwa­żasz. Dla­cze­go je­steś tutaj sama?

Dziew­czyn­ka zu­peł­nie stra­ci­ła za­in­te­re­so­wa­nie Wojt­kiem. Po­now­nie po­chy­li­ła głowę i za­czę­ła się ko­ły­sać, re­cy­tu­jąc przy tym:

 

Z mroku wy­szedł cień i zgar­nął sie­rot­ki trzy.

Po­ło­żył ich głowy na pień, a potem wy­sta­wił kły. 

Krzy­cza­ły ma­leń­stwa, stra­chem wy­peł­nio­ne.

Bo sa­me­mu dia­błu zo­sta­ły na ofia­rę zło­żo­ne…

 

Woj­tek nie słu­chał dal­szej czę­ści, bez słowa po­zo­sta­wił dziew­czyn­kę i po­biegł w kie­run­ku po­sto­ju tak­só­wek. Wsiadł do pierw­szej z brze­gu i za­mó­wił kurs do domu.

 

[czwar­ty wrze­śnia roku Pań­skie­go dwa ty­sią­ce dwu­dzie­ste­go czwar­te­go, go­dzi­ny po­ran­ne]

 

Sie­dzi­ba kan­ce­la­rii mie­ści­ła się do­słow­nie rzut be­re­tem od bu­dyn­ku sądu, więc Woj­tek umó­wił się z Pio­trem na krót­kie spo­tka­nie przed samą roz­pra­wą. Był już kil­ka­dzie­siąt me­trów od celu, gdy do­strzegł przed sobą wy­raź­ne po­ru­sze­nie. Na chod­ni­ku stały na sy­gna­le dwa ra­dio­wo­zy i am­bu­lans. Tłum ga­piów od­gro­dzo­no taśmą po­li­cyj­ną od, jak się oka­za­ło, miej­sca zda­rze­nia.

– Co tam się wy­da­rzy­ło? – za­py­tał Woj­tek jed­ne­go z męż­czyzn sto­ją­cych w tłu­mie.

– Po­dob­no sa­mo­bój­stwo, gość wy­sko­czył z okna z szó­ste­go pię­tra.

Woj­tek za­marł. Na szó­stym pię­trze miała sie­dzi­bę kan­ce­la­ria.

– Wia­do­mo, kto sko­czył? – za­py­tał nie­pew­nie.

– Chyba jakaś szy­cha, pew­nie praw­nik, bo od­wa­lo­ny w gar­ni­tur i la­kier­ki.

– Praw­nik?! – krzyk­nął, prze­ra­żo­ny.

Gdy przedarł się przez ga­piów, zo­ba­czył le­żą­ce na chod­ni­ku zwło­ki Pio­tra. Ciało Wojt­ka prze­szy­ła nagła fala zimna, która mo­men­tal­nie prze­ro­dzi­ła się w atak pa­ni­ki. Serce za­czę­ło bić tak mocno, jakby miało wy­rwać się na po­wierzch­nię. Od­dech nie­bez­piecz­nie przy­spie­szył, a po ple­cach po­le­cia­ły struż­ki zim­ne­go potu.

Dzwo­nek alar­mu w te­le­fo­nie wy­rwał Wojt­ka z otę­pie­nia, nie­zno­śnie przy­po­mi­na­jąc o roz­pra­wie, wy­zna­czo­nej już za kwa­drans. Setki nie­po­ko­ją­cych pytań kłę­bi­ły się w gło­wie męż­czy­zny, ale nie było czasu na po­szu­ki­wa­nie od­po­wie­dzi. Po upły­wie dzie­się­ciu minut po­biegł pro­sto do gma­chu Sądu Okrę­go­we­go.

Gdy do­tarł do sta­no­wi­ska ochro­ny, szyb­kim ru­chem rzu­cił do ko­szy­ka te­le­fon, port­fel i ze­ga­rek. Prze­szedł przez bram­kę, nie­zno­śny dźwięk po­in­for­mo­wał o obec­no­ści me­ta­li.

– To pew­nie sprzącz­ka od paska… – tłu­ma­czył bar­dziej sobie, niż ochro­nia­rzo­wi.

– Za­pew­ne, pro­szę go zdjąć i przejść raz jesz­cze.

Woj­tek szyb­kim ru­chem po­zbył się paska i pod­szedł do bram­ki, po­now­nie roz­brzmiał pisk.

– Nie ma pan przy sobie żad­nych in­nych me­ta­lo­wych przed­mio­tów?

– Może to gu­zi­ki od ko­szu­li, sam już nie wiem…

– Pro­szę zdjąć ko­szu­lę i przejść raz jesz­cze.

– Ale ja za chwi­lę mam roz­pra­wę…

– Pro­szę zdjąć ko­szu­lę i przejść raz jesz­cze – ochro­niarz po­wtó­rzył z na­ci­skiem.

– Prze­cież to jest jakiś ab­surd, może urzą­dze­nie jest uszko­dzo­ne?

– Nie każ mi po­wta­rzać. – Wy­mow­nie po­ło­żył dłoń na pałce za­mo­co­wa­nej do pasa.

Woj­tek drżą­cy­mi dłoń­mi za­czął roz­pi­nać górną część gar­de­ro­by. Był cały po­de­ner­wo­wa­ny, co po­tę­go­wa­ły do­dat­ko­wo szy­der­cze uśmie­chy i okrzy­ki znie­cier­pli­wie­nia, po­nie­waż nie­in­ten­cjo­nal­nie za­blo­ko­wał wej­ście do bu­dyn­ku.

Po kil­ku­na­stu ko­lej­nych mi­nu­tach upo­ko­rzeń, ochro­na zgo­dzi­ła się wpu­ścić męż­czy­znę do środ­ka. Ten ru­szył bie­giem w kie­run­ku scho­dów pro­wa­dzą­cych na pię­tro, na któ­rym znaj­do­wał się wy­dział ro­dzin­ny. Roz­pra­wę roz­po­czę­to kilka minut wcze­śniej, ale miał jesz­cze na­dzie­ję, że zdąży przed za­mknię­ciem. Zlany potem wpadł na ko­ry­tarz, sala roz­praw była na samym końcu. Miał wra­że­nie, że bie­gnie całą wiecz­ność, ale wcale nie był bli­żej celu. Co tu się…, po­my­ślał.

Przy­sta­nął na chwi­lę, by za­czerp­nąć od­de­chu. Po­now­nie prze­szy­ła go fala zimna, gdy zro­zu­miał, że wej­ście na roz­pra­wę było w za­się­gu wzro­ku, ale jakby dalej, niż w mo­men­cie, gdy do­tarł na pię­tro. Otak­so­wał wzro­kiem oto­cze­nie, ścia­ny spra­wia­ły wra­że­nie nie­na­tu­ral­nie po­pę­ka­nych, w po­wie­trzu uno­si­ła się gry­zą­ca mgła. Woj­tek spoj­rzał na ze­ga­rek, po­miar tętna wska­zy­wał sto pięć­dzie­siąt ude­rzeń serca na mi­nu­tę. Za­czął spo­koj­nie iść, po chwi­li truch­tał, a na ko­niec znowu biegł. Sala roz­praw wciąż się od­da­la­ła, ale z in­nych po­miesz­czeń za­czę­ły wy­cho­dzić cie­nie. Naj­pierw po­je­dyn­cze, potem coraz wię­cej. Wy­cią­ga­ły ręce ku męż­czyź­nie, jakby chcia­ły go po­chwy­cić.

Woj­tek po­tknął się i upadł, roz­ci­na­jąc łuk brwio­wy o ławkę. Krew po­le­cia­ła stru­mie­niem, za­le­wa­jąc mu oczy, ale ad­re­na­li­na po­zwo­li­ła mu wstać.

– Dobry Boże, pan krwa­wi! – krzyk­nę­ła pra­cow­ni­ca sądu. – Niech pan się nie rusza, mamy tutaj ap­tecz­kę pierw­szej po­mo­cy.

– Ale roz­pra­wa… – po­wie­dział Woj­tek, po czym za­chwiał się i po­now­nie upadł.

Dalej lekko otę­pio­ny nie­daw­nym zde­rze­niem, po­grą­żo­ny w apa­tii, pa­trzył, jak ko­bie­ta za­wi­ja mu ban­daż na gło­wie.

– Bę­dzie do­brze, ale musi pan ko­niecz­nie je­chać do szpi­ta­la.

– Dzię­ku­ję, po­my­ślę o tym, ale naj­pierw muszę wejść na roz­pra­wę, może jesz­cze trwa.

– Pan Pio­trow­ski?

– Tak, skąd pani?…

– Pana roz­pra­wa skoń­czy­ła się kilka minut temu. Sę­dzia za­mknę­ła prze­wód i za pięć minut bę­dzie ogło­szo­ny wyrok.

***

Woj­tek stał jak za­hip­no­ty­zo­wa­ny. Po sło­wach: „po­zba­wia Woj­cie­cha Pio­trow­skie­go wła­dzy ro­dzi­ciel­skiej nad ma­ło­let­nią córką – Ka­ro­li­ną Pio­trow­ską, uro­dzo­ną…”, czę­ścio­wo stra­cił kon­takt z rze­czy­wi­sto­ścią, a nogi się pod nim ugię­ły. Po­trze­bo­wał wy­ja­śnień. Prze­cież w spra­wie nie prze­pro­wa­dzo­no żad­nych do­wo­dów. Ba, nigdy nie zo­stał nawet prze­słu­cha­ny. Skąd zatem takie roz­strzy­gnię­cie? Nie był w sta­nie tego pojąć.

Pró­bo­wał krzy­czeć, ale żaden dźwięk nie opusz­czał jego ust. Był ni­czym czło­wiek wsa­dzo­ny do trum­ny i za­ko­pa­ny żyw­cem. Kopał, bła­gał, zdzie­rał pa­znok­cie, ale nikt nie przy­cho­dził z po­mo­cą. Bo nikt nie sły­szał wo­ła­nia.

– Wyrok jest wpraw­dzie nie­pra­wo­moc­ny, ale nie radzę panu ape­lo­wać… To wszyst­ko, do wi­dze­nia – po­wie­dzia­ła sę­dzia z pa­skud­nym uśmie­chem za­sty­głym na twa­rzy.

 

 [czwar­ty wrze­śnia roku Pań­skie­go dwa ty­sią­ce dwu­dzie­ste­go czwar­te­go, samo po­łu­dnie]

 

W ostat­nim cza­sie Woj­tek czę­sto prze­by­wał w ko­ście­le księ­dza Krzysz­to­fa, więc nie było dla niego za­sko­cze­niem, że i tym razem nogi same go tam po­wio­dły. Był za­ła­ma­ny, zmę­czo­ny, a nade wszyst­ko za­gu­bio­ny, więc było lo­gicz­ne, że szu­kał otu­chy.

Prze­kro­czył drzwi świą­ty­ni, ale du­chow­ne­go nie było w za­się­gu wzro­ku. Po­sta­no­wił ro­zej­rzeć się po wnę­trzu, po­nie­waż, co było dla niego pew­nym za­sko­cze­niem, do tej pory jakoś nie było ku temu oka­zji. Z nie­ma­łym po­dzi­wem oglą­dał oł­tarz zdo­bio­ny zło­tem i dro­gi­mi ka­mie­nia­mi, a także ba­ro­ko­we wi­tra­że. Jed­nak z ja­kie­goś wzglę­du naj­więk­sze wra­że­nie zro­bi­ły na Wojt­ku drew­nia­ne pła­sko­rzeź­by przed­sta­wia­ją­ce Drogę Krzy­żo­wą. Przy­sta­nął nad sta­cją drugą, przed­sta­wia­ją­cą Je­zu­sa bio­rą­ce­go na ramię krzyż. Takie po­świę­ce­nie, po­my­ślał.

Na zna­jo­my głos du­chow­ne­go, po­spiesz­nie się od­wró­cił.

– Szczęść Boże, Woj­cie­chu! Jak roz­pra­wa?

– A jak ksiądz myśli? – Za­sę­pił się wy­raź­nie.

– A me­ce­nas Piotr? Co on o tym sądzi?

– To ksiądz nie wie? – Woj­tek był au­ten­tycz­nie za­sko­czo­ny.

– O czym?

– Piotr po­peł­nił sa­mo­bój­stwo, wy­sko­czył przez okno swo­jej kan­ce­la­rii… Do­słow­nie chwi­lę przed roz­pra­wą… 

– Ale prze­cież on… Ja nie wie­dzia­łem – wy­du­kał du­chow­ny, wy­raź­nie wstrzą­śnię­ty.

– Ciąży nade mną ja­kieś fatum, takie są fakty.

– Czy pa­mię­tasz nasze pierw­sze spo­tka­nie? – za­py­tał z po­wa­gą ksiądz Krzysz­tof. – Po­wie­dzia­łeś wtedy, że nie wie­rzysz w magię ani żadne siły nie­czy­ste.

– Sam już nie wiem w co wie­rzę. Wszy­scy się ode mnie od­wró­ci­li, nawet Bóg.

– Tak, on ma to w zwy­cza­ju – du­chow­ny od­po­wie­dział z iro­nią w gło­sie.

– Ksiądz nie po­wi­nien chyba mówić ta­kich rze­czy?

– Pew­nie masz rację, nie po­wi­nien. Wi­dzisz, ja… ja wie­rzę w Boga. Dawno temu, na misji w Afry­ce, spo­tka­łem Go oso­bi­ście, je­stem o tym głę­bo­ko prze­ko­na­ny. Ale wiesz co? Wspo­mi­na­łem ci już, że byłem eg­zor­cy­stą. W swo­jej ka­rie­rze spo­tka­łem się z naj­więk­szym złem, naj­gor­szym ze­psu­ciem, jakie tylko je­stem w sta­nie sobie wy­obra­zić. Za­py­tasz, gdzie był w tym wszyst­kim Bóg? Zdra­dzę ci pe­wien se­kret: – ści­szył głos – on ma was wszyst­kich głę­bo­ko w dupie. Nie po­mo­że ci, cho­ciaż mógł­by i to bez naj­mniej­sze­go wy­sił­ku.

– To co ja mam teraz zro­bić? Niech mi ksiądz powie…

– Teraz jest już za późno, nie po­tra­fię ci pomóc, cho­ciaż uwierz mi, że bar­dzo bym chciał. A teraz, idź już, ja muszę po­skła­dać myśli. Za nie­ca­łą go­dzi­nę będę od­pra­wiał ostat­nią po­słu­gę dla ko­bie­ty, która za­koń­czy­ła swoje życie po tym, jak ode­bra­no jej dzie­ci. Myślę, że za­słu­ży­ła na odro­bi­nę spo­ko­ju po dru­giej stro­nie.

– Ale…

– Dość już, mu­sisz się po­go­dzić z myślą, że cza­sem po pro­stu nic nie można zro­bić. Mo­żesz ura­to­wać czło­wie­ka tylko po to, by na­stęp­ne­go dnia wpadł pod sa­mo­chód. Mo­żesz wy­pę­dzić de­mo­na z jego ciała, a potem i tak… Zresz­tą, nie­waż­ne. Masz. – Wy­cią­gnął scho­wa­ną w su­tan­nie pier­siów­kę i po­czę­sto­wał Wojt­ka za­war­to­ścią. – Wypij wszyst­ko, al­ko­hol tro­chę od­cią­ży twój umysł. A i ja się chyba dzi­siaj na­pi­ję.

 

[czwar­ty wrze­śnia roku Pań­skie­go dwa ty­sią­ce dwu­dzie­ste­go czwar­te­go, późny wie­czór]

 

Wódka od księ­dza Krzysz­to­fa była le­d­wie po­cząt­kiem. Przez kilka chwil po jej wy­pi­ciu Woj­tek czuł się odro­bi­nę le­piej. Tra­pią­ce go pro­ble­my wpraw­dzie nie znik­nę­ły, ale zo­sta­ły lekko przy­tłu­mio­ne. Jed­nak upo­je­nie nie trwa wiecz­nie, toteż nowa fala roz­pa­czy ude­rzy­ła z po­dwój­ną mocą. Re­me­dium było oczy­wi­ste, więc wy­szedł z miesz­ka­nia.

Tułał się po mie­ście w po­szu­ki­wa­niu ko­lej­nych pubów, jed­nak po ja­kimś cza­sie wszę­dzie od­ma­wia­no mu sprze­da­ży na­po­jów wy­sko­ko­wych.

– Mu­sisz się po­go­dzić z myślą, że cza­sem po pro­stu nic nie można zro­bić. – Za­dud­ni­ły w gło­wie słowa księ­dza.

– To wszyst­ko, do wi­dze­nia – wtó­ro­wa­ła mu sę­dzia.

– Ta­tu­siu, boję się cie­bie… – Głos Ka­ro­lin­ki ranił Wojt­ka, ni­czym ostrze noża.

– Prze­gra pan ten pro­ces, stra­ci wszyst­ko, co war­to­ścio­we, a naj­pew­niej także po­stra­da zmy­sły. Przy­kro mi… – wy­ro­ko­wał me­ce­nas.

Woj­tek z ca­łych sił przy­ci­snął dło­nie do uszu i po­biegł przed sie­bie. Wpadł wprost na krzew dzi­kiej róży, kolce bo­le­śnie roz­cię­ły twarz i szyję. Mie­szan­ka bólu, prze­ra­że­nia i al­ko­ho­lu wy­wo­ła­ła gwał­tow­ne wy­mio­ty. Cia­łem wstrzą­snę­ły tor­sje.

– Nie ura­tu­jesz jej, nie ura­tu­jesz, jest nasza, nasza, nasza…

Zna­jo­my, prze­ra­ża­ją­cy głos spra­wił, że Woj­tek po­de­rwał się na równe nogi. Po­kry­ty wy­mio­ci­na­mi, w po­szar­pa­nym ubra­niu i za­mro­czo­ny spo­ży­tym al­ko­ho­lem. W nie­da­le­kiej od­le­gło­ści, po­su­wi­stym kro­kiem, zbli­ża­ły się trzy cie­nie, le­d­wie wi­docz­ne w sła­bym świe­tle la­tar­ni. Woj­tek za­czął ucie­kać, ale nogi nie chcia­ły z nim współ­pra­co­wać.

Czuł na karku od­dech ści­ga­ją­cych go istot, gdy do­strzegł za­pa­lo­ne świa­tło ap­te­ki ca­ło­do­bo­wej. Ostat­kiem sił wpadł do środ­ka i za­mknął za sobą drzwi. Za­sko­czo­na ma­gi­ster po­de­szła bli­żej i za­py­ta­ła:

– Czy mogę panu w czymś pomóc?

– Pppoo – czknął – po­pro­szę pacz­kę naj… naj­moc­niej­szych środ­ków prze­ciw­bó­lo­wych, jakie masz.

– Oczy­wi­ście, płat­ność kartą czy go­tów­ką? – Uśmiech­nę­ła się pa­skud­nie, ale Woj­tek tego nie za­uwa­żył.

Gdy wy­szedł z ap­te­ki, cie­nie stały w po­bli­żu, ale nie wy­ko­ny­wa­ły żad­nych ru­chów. Je­dy­nie spo­glą­da­ły na niego z niemą apro­ba­tą, za­sty­głą w bez­oso­bo­wych twa­rzach. Woj­tek ru­szył w kie­run­ku naj­bliż­szej ławki. Usiadł, a potem przez długi czas wpa­try­wał się opa­ko­wa­nie świe­żo za­ku­pio­nych pi­gu­łek. W jego oczach pło­nął żar de­spe­ra­cji i udrę­cze­nia. W końcu gwał­tow­nym ru­chem ze­rwał na­kręt­kę, po czym po­łknął wszyst­kie ta­blet­ki, za­pi­ja­jąc je ćwiart­ką wódki. Cie­nie dalej wy­łącz­nie ocze­ki­wa­ły. Kilka chwil póź­niej po­ciem­nia­ło mu w oczach i stra­cił przy­tom­ność.

 

[siód­my wrze­śnia roku Pań­skie­go dwa ty­sią­ce dwu­dzie­ste­go czwar­te­go, go­dzi­ny po­ran­ne]

 

Gdy tylko Woj­tek otwo­rzył oczy, od­krył, że znowu leży w szpi­tal­nym łóżku. Z ca­łych sił usi­ło­wał sobie przy­po­mnieć, co wła­ści­wie się stało, ale wy­da­rze­nia z dnia ogło­sze­nia wy­ro­ku pa­mię­tał jak przez mgłę.

– Widzę, że wró­cił pan do ży­wych, to do­brze – po­wie­dział le­karz, który wła­śnie wszedł do po­miesz­cze­nia.

– Co się stało, panie dok­to­rze? Dla­cze­go je­stem w szpi­ta­lu?

– Ni­cze­go pan nie pa­mię­ta? – Wi­dząc, że pa­cjent kiwa prze­czą­co, wy­ja­śnił: – Usi­ło­wał pan ode­brać sobie życie za po­mo­cą środ­ków prze­ciw­bó­lo­wych za­pi­tych moc­nym al­ko­ho­lem.

– Ja…

– Szczę­śli­wie, zu­peł­nym przy­pad­kiem, wpa­dła na pana bie­gacz­ka, która aku­rat znała pod­sta­wy pierw­szej po­mo­cy. Część ta­ble­tek pan zwy­mio­to­wał, jesz­cze przed przy­jaz­dem ka­ret­ki. Już na od­dzia­le wy­ko­na­li­śmy płu­ka­nie żo­łąd­ka i pod­łą­czy­li­śmy kro­plów­kę, więc kilka dni i sta­nie pan na nogi.

– Stanę na nogi?

– Tak, przy­naj­mniej pod wzglę­dem fi­zycz­nym, ale chyba pana pro­ble­my się­ga­ją głę­biej, praw­da? Opo­wie mi pan, co się wła­ści­wie stało? Skąd takie dra­stycz­ne kroki?

– Cały mój świat runął, żona… Zna­czy, była żona, ode­bra­ła mi córkę. A do­dat­ko­wo prze­śla­du­ją mnie dziw­ne isto­ty, coś jakby cie­nie.

– Ro­zu­miem – od­po­wie­dział le­karz, a na­stęp­nie za­no­to­wał coś w no­te­sie. – Jak wy­glą­da­ją te… isto­ty?

– Przy­po­mi­na­ją wy­krzy­wio­ne, po­zba­wio­ne twa­rzy, pół­prze­źro­czy­ste ka­ry­ka­tu­ry czło­wie­ka. Po­ja­wia­ją się zni­kąd i idą moim śla­dem. Śle­dzą mnie, gonią, nie dają spo­ko­ju – od­po­wie­dział na bez­de­chu.

Wię­cej nie był w sta­nie opo­wie­dzieć, był zbyt roz­trzę­sio­ny, by wy­krztu­sić z sie­bie choć­by jedno słowo. Cały kosz­mar mi­nio­nych dni wró­cił ze zdwo­jo­ną siłą, więc Woj­tek je­dy­nie padł bez­ład­nie na łóżko szpi­tal­ne i na­krył się do­kład­nie koł­drą. Mo­men­tal­nie za­padł w sen.

Le­karz jesz­cze przez chwi­lę ob­ser­wo­wał pa­cjen­ta, po czym za­pi­sał kilka rze­czy w no­te­sie i wy­szedł z sali.

 

[ósmy wrze­śnia roku Pań­skie­go dwa ty­sią­ce dwu­dzie­ste­go czwar­te­go, po­po­łu­dnie]

 

Woj­tek roz­bu­dził się, gdy do sali we­szła pie­lę­gniar­ka nio­są­ca nową dawkę kro­plów­ki. Jej ruchy były nie­zgrab­ne, me­cha­nicz­ne, zu­peł­nie jakby cier­pia­ła na al­ko­ho­lo­we po­ra­że­nie ner­wo­we. Prze­peł­nio­ny nie­po­ko­jem ob­ser­wo­wał, jak zbli­ża się ku niemu. Nie miał jed­nak siły, by za­pro­te­sto­wać, a co do­pie­ro wy­ko­nać ja­ki­kol­wiek ruch.

Pie­lę­gniar­ka po­de­szła do łóżka, na­chy­li­ła się nad Wojt­kiem i ob­li­za­ła lu­bież­nie wargi. Jej twarz miała wyraz rów­nie obrzy­dli­wy, co nie­wy­raź­ny. Od stóp ko­bie­ty za­czę­ły wy­ra­stać licz­ne cie­nie, jeden za dru­gim, ni­czym pi­jaw­ki, za­czę­ły peł­znąć we wszyst­kich kie­run­kach. Na ten widok niemy krzyk za­stygł w ustach Wojt­ka.

– Co pani tu robi?! – wrza­snął le­karz. – Ochro­na! Trze­ba we­zwać ochro… – urwał w po­ło­wie zda­nia, po­nie­waż cie­nie za­czę­ły wni­kać do jego ciała przez otwar­te usta.

Ciche rzę­że­nie rozeszło się po po­miesz­cze­niu, a po chwi­li ciało dok­to­ra bez­wład­nie padło na pod­ło­gę. Cie­nie za­czę­ły się na nim pię­trzyć, wy­da­jąc po­mru­ki mrocz­nej apro­ba­ty.

Isto­ta uda­ją­ca pie­lę­gniar­kę od­chy­li­ła głowę w spo­sób nie­moż­li­wy dla zwy­kłe­go czło­wie­ka i spoj­rza­ła zim­ny­mi, pu­sty­mi ocza­mi wprost na po­wsta­ły na pod­ło­dze ko­piec. Na­stęp­nie wy­da­ła z sie­bie prze­raź­li­wy, pa­ra­li­żu­ją­cy sko­wyt i znów ru­szy­ła w kie­run­ku Wojt­ka.

W tym samym mo­men­cie do po­miesz­cze­nia wbiegł zdy­sza­ny ksiądz Krzysz­tof. Od­rzu­cił na bok opra­wio­ną w skórę księ­gę, którą trzy­mał w dło­niach. Z dzi­kim okrzy­kiem do­sko­czył do sto­ja­ka na kro­plów­kę i z całej siły ude­rzył pie­lę­gniar­kę w głowę. Isto­ta upa­dła na pod­ło­gę i mo­men­tal­nie po­bla­dła. Znik­nę­ły cie­nie, które zdą­ży­ły wcześniej roz­prze­strze­nić się w po­miesz­cze­niu. Na pod­ło­dze le­ża­ły wy­su­szo­ne, nie­mal zmu­mi­fi­ko­wa­ne zwło­ki le­ka­rza.

Du­chow­ny pod­szedł do le­żą­ce­go na łóżku Wojt­ka i spraw­dził jego puls. Za­czął ner­wo­wo tak­so­wać wzro­kiem naj­bliż­sze oto­cze­nie, aż w końcu do­strzegł skrzyn­kę z ze­sta­wem ra­tun­ko­wym za­mo­co­wa­ną na ścia­nie. Otwo­rzył ją, po czym wyjął strzy­kaw­kę z ad­re­na­li­ną. Wbił ją pro­sto w serce męż­czy­zny i na­ci­snął.

– Argg­ghhh! – wrza­snął Woj­tek. – Ona chcia­ła mnie zabić.

– Nie mam pew­no­ści, czy „ona” to dobre okre­śle­nie. Nasza ostat­nia roz­mo­wa… Cała twoja hi­sto­ria, te wszyst­kie cie­nie, roz­pra­wa, zmia­na za­cho­wa­nia byłej żony… To wszyst­ko nie da­wa­ło mi spo­ko­ju. Od­na­la­złem starą księ­gę. – Ge­stem wska­zał na le­żą­cy na pod­ło­dze po­nisz­czo­ny tom. – Prze­czy­ta­łem w niej, że… – prze­rwał w po­ło­wie zda­nia, po­nie­waż do­strzegł, że pie­lę­gniar­ka po­wo­li wsta­je z pod­ło­gi. – Nie mamy czasu! Mu­si­my ucie­kać i to na­tych­miast, wy­ja­śnię ci po dro­dze.

Ksiądz po­mógł Wojt­ko­wi wstać z łóżka, po czym obaj męż­czyź­ni rzu­ci­li się bie­giem do wyj­ścia z sali. Nie­wy­raź­ne oczy pie­lę­gniar­ki za­pło­nę­ły gnie­wem. Isto­ta otwo­rzy­ła usta, prze­raź­li­wy krzyk prze­szył po­wie­trze, a na­stęp­nie ze środ­ka, ni­czym sza­rań­cza za­czę­ły wy­pły­wać cie­nie. Dzie­siąt­ki cieni.

W ostat­niej chwi­li du­chow­ny usko­czył od dłoni pie­lę­gniar­ki, która de­spe­rac­kim sko­kiem usi­ło­wa­ła go po­chwy­cić. Cią­gnąc ze sobą pół­przy­tom­ne­go Wojt­ka, za­czął biec przez ko­ry­tarz, aż wspól­nie do­tar­li do drzwi pro­wa­dzą­cych na scho­dy. Zbie­gli na sam dół i do­tarli do wyj­ścia awa­ryj­ne­go.

Ksiądz na­ci­snął klam­kę i… nie stało się nic. Szarp­nął po­now­nie i raz jesz­cze, dalej bez re­zul­ta­tu. Po­mógł Wojt­ko­wi usiąść bez­piecz­nie na po­sadz­ce, po czym za­czął de­spe­rac­ko ude­rzać i kopać w drzwi. Ro­zej­rzał się nie­spo­koj­nie po oto­cze­niu i do­strzegł, że cie­nie wcale nie prze­sta­ły ich ści­gać, za­miast tego nad­cho­dzi­ły po­wo­li, wręcz me­to­dycz­nie. Co gor­sza, z nimi szła też pie­lę­gniar­ka.

– W imię Boga Je­dy­ne­go w Trój­cy Prze­naj­święt­szej, w imię Ojca i Syna i Ducha Świę­te­go ucie­kaj­cie złe duchy z tego miej­sca, roz­ka­zu­ję wam, od­dal­cie się i nie wra­caj­cie wię­cej tutaj! – zawył w kie­run­ku na­past­ni­ków, na­pręd­ce kre­śląc w po­wie­trzu znak krzy­ża.

Wi­dząc, że taka uprosz­czo­na forma eg­zor­cy­zmów nie przy­nio­sła ocze­ki­wa­ne­go skut­ku, zro­zu­miał, że ich je­dy­ną szan­są jest sfor­so­wa­nie zamka. Du­chow­ny wziął krót­ki roz­bieg, a na­stęp­nie z ca­łych sił na­parł na drzwi, te za­dud­ni­ły nie­przy­jem­nie, ale nie ustą­pi­ły. Za trze­cim po­dej­ściem wresz­cie się udało. Wyj­ście z bu­dyn­ku stało otwo­rem.

W tym samym mo­men­cie cie­nie do­pa­dły sie­dzą­ce­go na pod­ło­dze Wojt­ka. Ten wy­ko­nał gest, jakby usi­ło­wał ode­pchnąć nie­ma­te­rial­ne byty, a potem krzyk­nął z nie­wy­obra­żal­ne­go bólu. Oto za­miast dłoni, jego rękę wień­czył po­czer­nia­ły kikut, przy­po­mi­na­ją­cy ra­czej frag­ment roz­kła­da­ją­cych się zwłok.

Taka sto­sun­ko­wo nie­wiel­ka ofia­ra naj­wy­raź­niej uszczę­śli­wi­ła cie­nie, gdyż przez krót­ką chwi­lę prze­sta­ły przeć na­przód. Ksiądz wy­ko­rzy­stał ten mo­ment, by wy­cią­gnąć to­wa­rzy­sza na ze­wnątrz. Gdy zna­leź­li się na dwo­rze, prze­szli je­dy­nie kilka me­trów, po czym padli na zie­mię. Jak na ko­men­dę spoj­rze­li w kie­run­ku wyj­ścia ze szpi­ta­la, za­rów­no cie­nie, jak i pie­lę­gniar­ka znik­nę­li bez śladu. Py­ta­nie na jak długo?

Ręka Wojt­ka wy­glą­da­ła pa­skud­nie, a on sam za­wo­dził z bólu i prze­ra­że­nia.

– Słu­chaj mnie uważ­nie, bo spra­wa jest po­waż­na – po­wie­dział Krzysz­tof ze sta­now­czym wy­ra­zem twa­rzy.

– Po­waż­niej­sza niż to, co wła­śnie prze­ży­li­śmy?

– Nie mam stu­pro­cen­to­wej pew­no­ści, ale w księ­dze, którą przy­nio­słem do szpi­ta­la był opi­sa­ny pe­wien… ry­tu­ał.

– Ry­tu­ał?

– Tak, ma­ją­cy na celu przy­wo­ła­nie bez­i­mien­nej isto­ty ży­ją­cej w kra­inie cieni, jed­ne­go z pierw­szych upa­dłych anio­łów – po­wie­dział du­chow­ny na bez­de­chu. – Klu­czo­wym ele­men­tem ry­tu­ału jest zło­że­nie dziec­ka w ofie­rze…

Tego było już dla Wojt­ka zbyt wiele. Po­de­rwał się na równe nogi i z mar­so­wą minął spoj­rzał na twarz księ­dza. Chciał coś po­wie­dzieć, kil­ku­krot­nie otwie­rał już nawet usta, ale żaden dźwięk z nich nie wy­cho­dził. Osta­tecz­nie na­brał po­wie­trza i po­wie­dział:

–  Je­stem zmę­czo­ny, tak bar­dzo zmę­czo­ny… Dzię­ku­ję księ­dzu za wszyst­ko, za… za ura­to­wa­nie mi dzi­siaj życia. I tak ogól­nie, za wszyst­ko, co ksiądz dla mnie zro­bił. Ale ja już na­praw­dę nie mam siły, po­trze­bu­ję od­po­czyn­ku od wszyst­kie­go i wszyst­kich. Mam ser­decz­nie dość de­mo­nów, cieni, psy­cho­pa­tycz­nych sę­dziów i osza­la­łych żą­dzą mordu pie­lę­gnia­rek. A może tego wszyst­kie­go nie ma i zwy­czaj­nie osza­la­łem? Może roz­ma­wiam teraz z po­wie­trzem?

– Synu, ja cie­bie na­praw­dę ro­zu­miem, ale mu­sisz pojąć, że…

– Ni­cze­go nie muszę pojąć, sły­szysz?! – krzyk­nął, po czym od­wró­cił się i za­czął iść przed sie­bie.

– Uwa­żasz, że nasze spo­tka­nie w ko­ście­le to przy­pa­dek? My­ślisz, że przy­pad­kiem tra­fi­łeś na by­łe­go eg­zor­cy­stę, aku­rat w mo­men­cie, gdy ści­gał cię demon? 

Na te słowa Woj­tek za­trzy­mał się w po­ło­wie kroku.

– Ja ob­ser­wo­wa­łem cię już wcze­śniej! – kon­ty­nu­ował du­chow­ny. – Za­wcza­su do­strze­głem zło, które za­gię­ło na cie­bie parol i pró­bo­wa­łem… Ja na­praw­dę pró­bo­wa­łem…

– A może to wcale nie ja byłem celem? Zresz­tą… teraz to już nie­waż­ne, szczęść Boże! Mam na­dzie­ję, że to nasze ostat­nie spo­tka­nie – rzu­cił Woj­tek, nawet się nie od­wra­ca­jąc. Zo­sta­wił wstrzą­śnię­te­go du­chow­ne­go i ru­szył pie­cho­tą w kie­run­ku miesz­ka­nia. 

 

[wy­da­rze­nia, które miały miej­sce kilka lat wcze­śniej]

 

Świe­żo upie­czo­ny wi­ka­ry Rzym­sko­ka­to­lic­kiej Pa­ra­fii Maryi Panny wol­nym kro­kiem prze­mie­rzał bu­dy­nek no­we­go ko­ścio­ła. To się na­zy­wa prze­strzeń, nie to co w tej sta­rej, drew­nia­nej bu­dzie, po­my­ślał.

Za­trzy­mał się przed ob­ra­zem dru­giej sta­cji drogi krzy­żo­wej, przed­sta­wia­ją­cej Chry­stu­sa bio­rą­ce­go krzyż na swoje ra­mio­na. I po co ci to było? Takie po­świę­ce­nie, tyle cier­pie­nia, a na twoim Ojcu i tak nie zro­bi­ło to wra­że­nia. Po­grą­żo­ny w za­du­mie du­chow­ny przez dłuż­szą chwi­lę stał jesz­cze i tak­so­wał wzro­kiem płót­no.

– Ksiądz Krzysz­tof?

Sły­sząc zna­jo­my głos, du­chow­ny od­wró­cił się i cały roz­pro­mie­nił.

– Miło cię wi­dzieć, Pio­trze!

– Nie spo­dzie­wa­łem się spo­tkać tutaj księ­dza, na takim ze­sła­niu – po­wie­dział ze śmie­chem.

– Nie­zba­da­ne są wy­ro­ki Pana… – Te­atral­nie uniósł dło­nie ku skle­pie­niu.

– Ale już po­waż­nie, nie zaj­mu­je się już ksiądz – ści­szył głos – wy­pę­dza­niem złych du­chów?

– Sam wi­dzisz, wszyst­ko ma swój kres. Po kilku ostat­nich nie­po­wo­dze­niach… Cóż, ktoś w Wa­ty­ka­nie prze­ana­li­zo­wał wszyst­kie do­ku­men­ty, a potem pod­jął de­cy­zję i… oto je­stem tutaj.

– Nie­po­wo­dze­niach? – po­wąt­pie­wał Piotr.

– Wi­dzisz – du­chow­ny wes­tchnął – eg­zor­cy­zmy na­le­żą do wy­jąt­ko­wo trud­nych i ob­cią­ża­ją­cych duszę sa­kra­men­ta­liów, które po­zo­sta­wia­ją trwa­ły ślad na wszyst­kich uczest­ni­kach. No, ale ze wszyst­kich ludzi na ziemi, tobie chyba nie muszę tłu­ma­czyć, praw­da? 

– Nie mu­sisz. – Piotr zro­bił po­waż­ną minę.

– Ist­nie­je teo­ria… Nie­któ­rzy uwa­ża­ją, że po kilku la­tach po­słu­gi eg­zor­cy­sta za­czy­na dzia­łać jak ma­gnes na wszel­kie złe isto­ty. Że nie­świa­do­mie je przy­cią­ga i spro­wa­dza na ten świat. Kie­dyś uwa­ża­łem to za bzdu­rę, ale obec­nie…

– Ja wiem jedno, gdyby nie ksiądz, to mnie by tutaj dzi­siaj nie było. I nigdy tego nie za­po­mnę – po­wie­dział z ka­mien­nym wy­ra­zem twa­rzy i wdzięcz­no­ścią w oczach.

– To bar­dzo miłe, ale nie za­wsze… Nie w każ­dym przy­pad­ku mia­łem tyle szczę­ścia.

– Wszy­scy je­ste­śmy tylko ludź­mi. Ksiądz także.

– Pew­nie masz rację… No, ale dość już o mnie, bo się strasz­nie po­nu­ro zro­bi­ło! Po­wiedz le­piej, co u cie­bie sły­chać? Skoń­czy­łeś już te stu­dia? Prawo, do­brze pa­mię­tam?

– Stare dzie­je – Piotr się za­śmiał. – Od kilku lat mam już wła­sną kan­ce­la­rię. Je­że­li bę­dzie kie­dyś ksiądz po­trze­bo­wał po­ra­dy praw­nej, to je­stem do wszel­kiej dys­po­zy­cji.

– Kto wie, może kie­dyś…

– No, ale muszę już ucie­kać. Cie­szę się, że księ­dza spo­tka­łem. Do zo­ba­cze­nia!

Du­chow­ny od­po­wie­dział ski­nie­niem głowy i od­pro­wa­dził praw­ni­ka wzro­kiem do bramy ko­ścio­ła. Przez chwi­lę miał wra­że­nie, że coś było nie w po­rząd­ku z cie­niem, który po­dą­żał za Pio­trem, ale osta­tecz­nie uznał, że mu­sia­ło mu się prze­wi­dzieć.

 

[ósmy wrze­śnia roku Pań­skie­go dwa ty­sią­ce dwu­dzie­ste­go czwar­te­go, wie­czór]

 

Gdy Woj­tek prze­kro­czył próg miesz­ka­nia, był już do cna wy­koń­czo­ny. Spoj­rzał w za­wie­szo­ne przy drzwiach lu­stro i do­pie­ro wtedy do­tar­ło do niego, że prze­szedł pół mia­sta ubra­ny w szpi­tal­ne łach­ma­ny. To by tłu­ma­czy­ło, dla­cze­go lu­dzie tak dziw­nie na mnie pa­trzy­li, po­my­ślał. Pod­szedł do lo­dów­ki i otak­so­wał wzro­kiem jej wnę­trze w po­szu­ki­wa­niu al­ko­ho­lu, ze wście­kło­ścią od­krył, że wnę­trze świe­ci­ło pust­ka­mi. Trza­snął drzwicz­ka­mi, aż za­dud­ni­ło, po czym wy­cień­czo­ny padł na fotel i włą­czył te­le­wi­zor. Nie pla­no­wał obej­rzeć ni­cze­go kon­kret­ne­go, zwy­czaj­nie po­trze­bo­wał od­po­cząć i zająć czymś myśli.

Przez go­dzi­nę, może dwie, prze­rzu­cał bez­myśl­nie ka­na­ły, aż na­tra­fił na do­ku­ment o spa­le­niu na sto­sie cza­row­ni­cy, nie­ja­kiej Bar­ba­ry Zdunk. No pro­szę, nawet kie­dyś byłem w tym całym Resz­lu, to prze­cież rzut be­re­tem od Olsz­ty­na, po­my­ślał. W miarę po­zna­wa­nia prze­bie­gu ostat­nie­go w hi­sto­rii no­wo­żyt­nej Eu­ro­py pro­ce­su o czary, Woj­tka ogar­nia­ło coraz sil­niej­sze od­czucie, że pewne ele­men­ty wy­da­ją mu się zna­jo­me.

Gwał­tow­nie wstał z fo­te­la i za­czął krą­żyć po miesz­ka­niu, wy­ko­nu­jąc przy tym ner­wo­we gesty w kie­run­ku nie­ist­nie­ją­cej wi­dow­ni. Za­czął my­śleć o tym, co ksiądz Krzysz­tof po­wie­dział o mrocz­nym ry­tu­ale. Nie mógł po­zbyć się tych słów z głowy, nie da­wa­ły mu spo­ko­ju. A co je­że­li…

Cały po­de­ner­wo­wa­ny od­krył, że jego smart­fon zo­stał w szpi­ta­lu. Mu­siał za­dzwo­nić do Ewy, więc uru­cho­mił kom­pu­ter i spró­bo­wał po­łą­cze­nia przez apli­ka­cję Fa­ce­bo­oka. Nie­zno­śny sy­gnał po­łą­cze­nia wy­cho­dzą­ce­go do­słow­nie prze­bi­jał mu czasz­kę, gotów już był rzu­cić urzą­dze­niem o ścia­nę, gdy była mał­żon­ka ode­bra­ła. 

– Czego chcesz?

– Muszę…

– Mu­sisz, to dać mi świę­ty spo­kój – od­burk­nę­ła.

– Muszę spo­tkać się z Ka­ro­lin­ką. To bar­dzo ważne.

Po dłuż­szej ciszy, która zda­wa­ła się nie mieć końca, Ewa od­po­wie­dzia­ła:

– To wy­klu­czo­ne, znasz prze­cież wyrok sądu, praw­da? Naj­le­piej dla cie­bie bę­dzie, jak za­po­mnisz o nas i zaj­miesz się wła­snym ży­ciem.

– Ani mi się waż roz­łą­czyć! – krzyk­nął, ogar­nię­ty go­rącz­ką. – To bar­dzo ważne, spra­wa życia i śmier­ci – ce­dził słowa.

– Śmier­ci? Sły­sza­łam, że pró­bo­wa­łeś. Uwierz mi, ubo­le­wam głę­bo­ko, że także i to ci w życiu nie wy­szło. Jed­nak jak ktoś jest nie­udacz­ni­kiem, to nie­udacz­ni­kiem po­zo­sta­je do końca – wes­tchnę­ła.

– To cho­ciaż po­zwól mi z nią po­roz­ma­wiać, tylko chwi­lę. Nie mu­sisz nawet włą­czać ka­mer­ki w smart­fo­nie. Żaden wyrok żad­ne­go sądu nie zmie­ni faktu, że Ka­ro­lin­ka wciąż jest moją córką. Zro­zum… – Zmie­nił ton na bła­gal­ny.

– Je­steś w błę­dzie, dziew­czy­na nie jest już twoją córką, nie jest ni­czy­ją córką, na­le­ży wy­łącz­nie do ciem­no­ści, a ciem­ność wy­ma­ga ofia­ry, głup­cze.

– Co?!

– Mó­wi­łam, że wię­cej nie od­bio­rę po­łą­cze­nia, a jak za­czniesz nas na­cho­dzić, to za­wia­do­mię po­li­cję.

– Ale ja usły­sza­łem…

– Mam w dupie, co usły­sza­łeś – po­wie­dzia­ła wście­kle, a na­stęp­nie rzu­ci­ła te­le­fo­nem.

Woj­tek stał jesz­cze przez chwi­lę, wpa­tru­jąc się w ekran kom­pu­te­ra, gdy zro­zu­miał, że jest pe­wien, że się nie prze­sły­szał. Ta suka, Ewa, mó­wi­ła o ofie­rze zło­żo­nej dla ciem­no­ści. W tym mo­men­cie wszyst­kie ele­men­ty ukła­dan­ki wsko­czy­ły na wła­ści­we miej­sce. Mój Boże…

Ude­rze­nie ad­re­na­li­ny do­da­ło Wojt­ko­wi siły. Był prze­ra­żo­ny i po­ra­nio­ny, ale po raz pierw­szy od dłuż­sze­go czasu my­ślał jasno. W po­śpie­chu za­ło­żył na sie­bie nor­mal­ne ubra­nia, chwy­cił klu­czy­ki od sa­mo­cho­du i pędem wy­biegł z miesz­ka­nia.

 

[ósmy wrze­śnia roku Pań­skie­go dwa ty­sią­ce dwu­dzie­ste­go czwar­te­go, śro­dek nocy]

 

O tej porze nie było kor­ków, a świa­tła zo­sta­ły wy­łą­czo­ne, więc Woj­tek do­tarł na miej­sce po nie­ca­łych dwu­dzie­stu mi­nu­tach. Za­par­ko­wał na traw­ni­ku, de­wa­stu­jąc przy tym na­sa­dze­nia. Wy­sia­da­jąc, do­strzegł oso­bli­wą grę świa­teł prze­dzie­ra­ją­cą się przez czę­ścio­wo za­sło­nię­te okna. Do­padł do drzwi wej­ścio­wych, jed­nak te były za­mknię­te. Za­czął ner­wo­wo ude­rzać i kopać w drew­no, bez ja­kiej­kol­wiek re­ak­cji z we­wnątrz.

Po­biegł w stro­nę ogród­ka i do­padł do ko­mór­ki na na­rzę­dzia. Ujął w dło­nie mło­tek i wy­krzy­wił twarz w wy­ra­zie mści­wej sa­tys­fak­cji. Pod­szedł do drzwi bal­ko­no­wych, wziął za­mach i ude­rzył cięż­kim ka­wał­kiem stali o pla­sti­ko­wą szybę. Chwi­lę póź­niej był już w środ­ku.

– Ka­ro­lin­ka! Ka­ro­lin­ka, gdzie je­steś?! – krzyk­nął.

Nagle usły­szał me­lo­dyj­ne po­mru­ki wy­da­wa­ne dziw­nym ję­zy­kiem, jakby na wzór hin­du­skiej man­try, do­bie­ga­ją­ce z sa­lo­nu. Nie za­sta­na­wia­jąc się, ru­szył w kie­run­ku, z któ­re­go do­bie­gał dźwięk.

Pierw­szym, co go ude­rzy­ło była woń roz­ma­itych ete­rycz­nych ka­dzi­deł oraz wszech­obec­na krew. Całe morze krwi, którą wy­ma­lo­wa­ne były ścia­ny i sufit, a także sta­ro­daw­ny, drew­nia­ny stół znaj­du­ją­cy się w cen­tral­nej czę­ści po­miesz­cze­nia. Przez gęste opary nie był w sta­nie do­strzec, co ta­kie­go znaj­do­wa­ło się na meblu, ale spra­wia­ło wra­że­nie żywej isto­ty uło­żo­nej w po­zy­cji krzy­ża.

Po pra­wej stro­nie od wej­ścia usta­wio­ny był oł­tarz, któ­re­go cen­tral­ną część zaj­mo­wa­ły czasz­ki ja­kichś ro­ga­tych zwie­rząt z do­cze­pio­ny­mi czar­no-bia­ły­mi fo­to­gra­fia­mi ludz­kich twa­rzy. Wśród nich Woj­tek do­strzegł kilka zna­jo­mych wi­ze­run­ków, w tym za­mor­do­wa­ne­go w szpi­ta­lu le­ka­rza, rze­ko­me­go sa­mo­bój­cę, czyli me­ce­na­sa Piotr­ka, oraz jego apli­kan­ta Maćka, o któ­rym słuch za­gi­nął po pa­mięt­nym wie­czo­rze w pubie.

– Co tu się… – wy­sa­pał, ale mo­men­tal­nie urwał, gdyż zo­ba­czył klę­czą­cą na pod­ło­dze nagą Ewę. Jej ciało po­kry­wa­ły znaki za­pi­sa­ne krwią, tak że przy­po­mi­na­ło de­mo­nicz­ny ma­nu­skrypt.

Z ciała ko­bie­ty wy­ko­nu­ją­ce­go bez­wład­ne, spa­zma­tycz­ne ruchy, wy­cho­dzi­ły po­mniej­sze cie­nie, dzie­siąt­ki, setki cieni. Woj­tek, tar­ga­ny obrzy­dze­niem wy­mie­sza­nym z prze­ra­że­niem, zro­bił krok wstecz, gdy po­czuł bo­le­sne ukłu­cie w bok. Jak na ko­men­dę ob­ró­cił się i uj­rzał wy­krzy­wio­ną, ubru­dzo­ną krwią, twarz sędzi Baume. Ko­bie­ta ema­no­wa­ła wście­kło­ścią, jej oczy przy­bra­ły od­cień pur­pu­ry, a wy­szcze­rzo­ne zęby przywo­dzi­ły ra­czej na myśl dra­pież­ne zwie­rzę, niż czło­wie­ka. W pra­wej dłoni trzy­ma­ła kozik, ten sam, któ­rym chwi­lę wcze­śniej ugo­dzi­ła Wojt­ka.

Ten przy­jął po­sta­wę obron­ną, jed­nak miał świa­do­mość, że z raną w boku i po­czer­nia­łym ki­ku­tem, który jesz­cze rano był zdro­wą dło­nią, stoi na stra­co­nej po­zy­cji. Otak­so­wał naj­bliż­sze oto­cze­nie w po­szu­ki­wa­niu ja­kiejś broni, jed­nak z prze­ra­że­niem od­krył, że nic ta­kie­go nie ma. Do­strzegł jed­nak coś in­ne­go. Cie­nie, które bez wy­tchnie­nia wy­cho­dzi­ły z ciała Ewy, nie ata­ko­wa­ły Wojt­ka, a za­miast tego su­nę­ły w kie­run­ku stołu.

W tym samym cza­sie sę­dzia z roz­dzie­ra­ją­cym pi­skiem rzu­ci­ła się na niego, usi­łu­jąc ranić nożem. Ten w ostat­niej chwi­li zdo­łał od­sko­czyć w bok. To wy­wo­ła­ło falę wście­kło­ści, wrza­skiem, jakby do­cho­dzą­cym z kotła peł­ne­go go­to­wa­nych żyw­cem ludzi.

Woj­tek w całym swoim życiu nie sły­szał rów­nie prze­ra­ża­ją­ce­go dźwię­ku, toteż zu­peł­nie stra­cił kon­cen­tra­cję i po­tknął się o za­pa­lo­ną świe­cę, a na­stęp­nie padł jak długi na pod­ło­gę. Wsta­jąc, ledwo zdo­łał unik­nąć ko­lej­ne­go ciosu wy­mie­rzo­ne­go przez osza­la­łą sę­dzię. I wtedy do­strzegł wy­raź­nie, kto leżał na stole.

– Ka­ro­lin­ko… Nie… – wy­szep­tał.

 Ten mo­ment nie­uwa­gi wy­star­czył, by ostrze ko­zi­ka po­now­nie ra­ni­ło ciało Wojtka, tym razem tra­fia­jąc w ramię.

– Nie po­zwo­lę wam, nie moją có­recz­kę! – zawył i rzu­cił się z całą siłą na sę­dzię, po­wa­la­jąc ją na pod­ło­gę.

Kozik z brzdę­kiem upadł na pod­ło­gę, męż­czy­zna pod­niósł go i ujął zdro­wą dło­nią, a na­stęp­nie raz za razem wbi­jał w ciało le­żą­cej isto­ty. Try­ska­ją­ca krew za­la­ła mu oczy, ale nie prze­sta­wał. Ogar­nię­ty żądzą mordu i po­czu­ciem pust­ki, dźgał, ciął i pchał, aż le­żą­ce zwło­ki prze­sta­ły, nawet w przy­bli­że­niu, przy­po­mi­nać czło­wie­ka.

– Co ty tu ro­bisz?! – krzyk­nę­ła Ewa. – Jak śmiesz prze­ry­wać ry­tu­ał, ludz­ka gnido?!

Woj­tek wstał na równe nogi i chwy­cił moc­niej nóż.

– Co zro­bi­ły­ście z moją có­recz­ką? Czy ona?…

– Prze­cież ci mó­wi­łam, ale nie słu­cha­łeś. Ty nigdy nie słu­cha­łeś… Cie­nie do­ma­ga­ły się ofia­ry, więc ją otrzy­ma­ły – za­chi­cho­ta­ła opę­tań­czo.

– Ty… Ja cię za­bi­ję! Sły­szysz?! Ja… – nie do­koń­czył, tylko ru­szył w kie­run­ku isto­ty, która kie­dyś było jego żoną.

Usi­ło­wał tra­fić ją nożem, jed­nak była zbyt szyb­ka. Sta­nę­ła po dru­giej stro­nie stołu, zu­peł­nie jakby byli dzieć­mi i grali w berka. Wy­szcze­rzy­ła usta w pa­skud­nym uśmie­chu. Woj­tek był wy­czer­pa­ny, ad­re­na­li­na nie mogła bez końca po­py­chać jego or­ga­ni­zmu do dal­sze­go wy­sił­ku. Nagle mocno za­kasz­lał, gdyż w noz­drza ude­rzy­ła go szczy­pią­ca woń spa­le­ni­zny. Ogień z prze­wró­co­nej świecz­ki za­czął roz­prze­strze­niać się po wnę­trzu, obej­mu­jąc ko­lej­ne za­im­pro­wi­zo­wa­ne oł­ta­rze i rzeź­by, czego skut­kiem było roz­pę­dze­nie cieni, które z ja­kie­goś po­wo­du umy­ka­ły w po­pło­chu.

W tym mo­men­cie Woj­tek po­sta­no­wił po­sta­wić wszyst­ko na jedną kartę i rzu­cił ko­zi­kiem pro­sto w Ewę. Ostrze ugo­dzi­ło ją pro­sto w szyję, roz­ci­na­jąc tęt­ni­cę.

Wszyst­ko dzia­ło się jakby w zwol­nio­nym tem­pie. Ob­ser­wo­wał, jak stru­ga czar­nej krwi wy­le­cia­ła z ust ko­bie­ty. Pa­trzył, jak Ewa nie­zdar­nym ru­chem przy­kła­da dło­nie do krwa­wią­cej szyi i spo­glą­da nie­obec­nym wzro­kiem na le­żą­cą na stole córkę oto­czo­ną ka­łu­żą krwi. Zu­peł­nie, jakby do­pie­ro teraz ją do­strze­gła. Nieme prze­kleń­stwo za­sty­gło jej na ustach, gdy padła mar­twa na pod­ło­gę.

Woj­tek drżą­cym kro­kiem zbli­żył się do stołu i mo­men­tal­nie pojął, że się spóź­nił.

– Ale to za wcze­śnie… To nie tak miało być – wy­chry­pia­ła nieco ła­god­niej­szym, ale dalej nie­ludz­kim gło­sem.

Woj­tek nic już nie czuł, ani stra­chu, ani żalu, zu­peł­nie nic. Pod­szedł spo­koj­nie i pew­nym chwy­tem, po­mi­mo braku jed­nej dłoni, pod­niósł z pod­ło­gi za­krwa­wio­ne ciało dziew­czyn­ki. Ze zmę­cze­nia i prze­grza­nia, spo­wo­do­wa­ne­go roz­prze­strze­nia­ją­cym się po­ża­rem, ledwo po­włó­czył no­ga­mi, szu­ra­jąc po pod­ło­dze po­nisz­czo­ny­mi bu­ta­mi. Ko­lej­ne metry prze­mie­rzał bar­dziej siłą woli niż mię­śni, aż w końcu wy­szedł do ogró­dka. Gdy do­tarł do jego skra­ju, po­wo­li usiadł na tra­wie, dba­jąc, by nie trząść nad­mier­nie zim­nym i za­krwa­wio­nym cia­łem córki. Spoj­rzał z tro­ską w po­zba­wio­ne życia oczy i po­gła­dził twarz czar­nym, wy­su­szo­nym ki­ku­tem za­stę­pu­ją­cym dłoń. Chciał pła­kać, czuł, że po­wi­nien, ale nie był w sta­nie. Za jego ple­ca­mi pożar ogar­nął już więk­szość domu, sły­chać było też wrza­wę do­bie­ga­ją­cą z ulicy i coraz bliż­szy sy­gnał stra­ży po­żar­nej.

W tym samym cza­sie męż­czy­znę ze wszyst­kich stron za­czę­ły ota­czać cie­nie. Pa­trzy­ły na Wojt­ka i kar­mi­ły się jego cier­pie­niem oraz bez­na­mięt­ną roz­pa­czą, z każdą upły­wa­ją­cą se­kun­dą były coraz bar­dziej na­sy­co­ne i szczę­śli­we. Gdy nie po­zo­sta­ło w nim już nic, co mo­gły­by po­chło­nąć, choć­by naj­mniej­sza odro­bi­na żalu, po­su­wi­stym kro­kiem za­czę­ły pod­cho­dzić bli­żej.

Woj­tek uniósł głowę i spoj­rzał w ich nie­wy­raź­ne twa­rze, ale nie wy­ko­nał nawet naj­mniej­sze­go gestu. W tym wła­śnie mo­men­cie do­tar­ło do niego, że po­zo­stał je­dy­nie cie­niem czło­wie­ka, któ­rym kie­dyś był, jed­nak nawet go to nie obe­szło. Wy­peł­nio­ny obo­jęt­no­ścią po­zwo­lił, by isto­ty wcho­dzi­ły na niego, aż w końcu po­kry­ły go, sta­jąc się jed­no­li­tą, czar­ną masą.

 

***

Ksiądz Krzysz­tof ze smut­kiem wy­ma­lo­wa­nym na twa­rzy przy­glą­dał się, jak stra­ża­cy usi­łu­ją uga­sić pło­ną­cy dom. Za­ci­snął pię­ści w wy­ra­zie bez­sil­nej zło­ści i gło­śno za­pła­kał, ale nie od­szedł. Nie byłby w sta­nie, więc zo­stał do sa­me­go końca akcji ra­tow­ni­czej. Miał jed­nak pełną świa­do­mość, że ko­lej­ny raz nie zdą­żył na czas, że ko­lej­ny raz za­wiódł.