Gimmothy Dalston znów musi zacząć od nowa

– Mam tego, kurwa, dość – powiedział na głos Gimmothy Dalston, wchodząc do swojej chaty z impetem, aż zadzwoniły cynowe talerze i kubki, stojące od śniadania na chybotliwym stole. 

 

Warto zaznaczyć występowanie wulgaryzmów, niektórzy czytelnicy nie lubią.

Zmieniłabym na wchodząc z impetem. Zastanawia mnie również w jaki sposób samo wejście mogło poruszyć stolik. Raczej coś dzwoni kiedy trzaskamy drzwiami.

 

Rzucił w kąt swój kapelusz.

Nadużywasz zaimków, swój występuje w tym króciaku 15 razy!

 

Ze stojącego w rogu kufra zaczął wyciągać koszule i spodnie, rzucając wszystko na środek pokoju.

Izba wiejskiej chaty zmieniła się w pokój.

 

Zręcznie wyszarpnął z podłogi luźną deszczułkę, pod którą ukrywał skromne – ba, wręcz liche – oszczędności w potarganej sakiewce.

Ta potargana sakiewka na końcu psuje zdanie, albo należy ją przenieść za którą, albo (nawet lepiej!) wywalić. Bo Ta bieda jest już trochę nachalnie prezentowana.

 

W swoim pięćdziesięcioletnim życiu już kilkukrotnie musiał zaczynać od nowa – po pożarze, w którym spłonęła farma rodziców; po zarazie, która wygnała ich z rodzinnego Seveltenu; po śmierci jego ukochanego Yimma, który w spadku zostawił mu jedynie niespodziewany dług, przed którym musiał uciec aż tu, do Alterii.

 

 

udało mu się kupić broń i narzędzia, z pomocą których rozwinął własne, skromne gospodarstwo.

Jak dla mnie powinno już wylecieć do kolejnego zdania.

 

Zawsze miał odtąd przygotowaną strzelbę i czekał każdego wieczoru, ale bandyci już nie wrócili. 

Wolałabym odtąd zawsze.

 

Dalston jednak cierpliwie znosił wymierzane mu przez Matkę ciosy rozczarowań.

A czemu matka z dużej, to jakaś bogini?

 

Nie skarżąc się, każdego dnia wstawał, zajmował się kilkoma półdzikimi kozami, po czym do zmierzchu usiłował osuszyć, wzmocnić, ogrodzić i oczyścić swoje grządki.

 

Za dużo się, wiec może bez skargi? Jak zajmujemy się grządkami to raczej swoimi, jak nie zaznaczamy, rzucamy swój kapelusz i drapiemy się w swoje nogi. Dlatego swój może być zwykle wycięty ze zdania.

 

Klnąc pod nosem na nieznanego drapieżnika i na całą tę zasraną okolicę, uznał, że to koniec.

 

Ma dość, rusza do Vranis. Może zatrudni się znów w tartaku, w końcu zmianowy traktował go tam z szacunkiem i obiecał mu nawet posadę, jeśli kiedykolwiek zechce wrócić. Najwyraźniej kiedykolwiek to jest właśnie dziś.

Czas zrobił się niespodziewanie teraźniejszy, z tendencją do przyszłego;P

 

Kilkadziesiąt metrów od miejsca, w którym znajdował się Gimmothy, droga dociera do gościńca, ten z kolei łączy się ze szlakiem handlowym, rozpiętym wzdłuż rzeki pomiędzy dwoma siedliskami ludzkich żywiołów: Vranis na południu i Nowym Gesten na północy.

Tu również powinien być utrzymany czas przeszły, żeby utrzymać styl opowiadania.

 

Wszyscy podróżni świata na każdym skrzyżowaniu podejmują pozornie uświadomione decyzje, prowadzące naprzeciw różnym wariantom ich własnego losu.

Raczej świadome, uświadomione to mogą być konsekwencje, lub nastolatki.

 

Dałabym prowadzące ich ku różnym wariantom losu. To że nasz los jest własny jest truizmem.

 

https://sjp.pl/skowyt Skowyt jest żałosny, nie bywa wyrazem triumfu.

 

 

 

– Wiesz co – odzywa się w końcu jeden z nich. – w drodze powrotnej zajedziemy do tego Dalstona, może będzie miał coś dla nas. 

 

Kupcy znowu wprowadzają niepotrzebnie czas teraźniejszy.

W drodze z dużej.

 

 

Technicznie sporo do poprawy. Jak dla mnie za kwieciście. Usunięcie 20% słów zrobiłoby dobrą robotę, bo masz tendencję do przegadywania. Natomiast historia trzyma się kupy i ma w sobie haczyk, czyli poczytałabym co działo się dalej. Zwłaszcza, że jak sądzę, kupcy skończą marnie;)

 

 

"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke

@Ambush dzięki za uwagi, poszlifuję jeszcze tekst :) do kilku rzeczy się odniosę:

 

 

Warto zaznaczyć występowanie wulgaryzmów, niektórzy czytelnicy nie lubią.

Dobrze! Gdzie zaznacza się wulgaryzmy? To kwestia dodania tagu?

 

A czemu matka z dużej, to jakaś bogini?

Tak, mogłem to zaznaczyć we wstępie – kult Matki i Ojca, jako bóstw opiekuńczych, jest jednym z elementów świata, o którym piszę. 

 

Czas zrobił się niespodziewanie teraźniejszy, z tendencją do przyszłego;P

To prawda! I jest to zabieg celowy. Przez całą książkę przeplatam zarówno czas, jak i osobę, z których perspektywy ukazana jest fabuła. Chcę opowiedzieć historie jako wiecznie-się-dziejące, wzbudzić poczucie, że czas nie jest linearny: że narrator może zatrzymać się w nim i nawigować, przyglądać się rzeczywistości z różnych perspektyw, również wykluczających się nawzajem. To nie jest narrator wszechwiedzący, ale panujący nad kierunkiem czasu. Chodzi też o to, że najpierw wyjaśnił “skąd przyszliśmy”, by powiedzieć “gdzie [kiedy] jesteśmy” i zdradzić, że teraz już zdecydowano, “dokąd dotrzemy” – czy raczej dokąd (nie) dotrze Gimmothy.

 

Tu również powinien być utrzymany czas przeszły, żeby utrzymać styl opowiadania.

To jest właśnie jeden z elementów tej alinearnej narracji: narrator wciska nagle przycisk pauzy, robi zoom-out i naszkicowuje sytuację, przygląda się okolicy po czym wznosi się jeszcze wyżej (ale w czasie, nie przestrzeni) i dostrzega wybiegajace w nieskończoność rozgałęzienia wariantów świata.

 

Usunięcie 20% słów zrobiłoby dobrą robotę, bo masz tendencję do przegadywania.

Zanotowano ;) 

 

To jak poprawisz, daj znać. Przeczytam sobie ponownie.

"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke

Cześć cadael

 

Przeczytałem i muszę niestety napisać, że czytałem wiele znacznie lepszych opowiadań. Końcówka lepsza. Ale ogólnie nie za bardzo mnie to uraczyło.

 

Pozdrawiam!!!

Jestem niepełnosprawny...

Opowiadanie krótkie, a zdążyło nieco znużyć. Pewnie dlatego, że niewiele się tu wydarzyło –  bohaterowi wiatr ciągle wieje w oczy, a nim cokolwiek zaczęło się dziać, pojawił się pazurzasty potwór z dziobem i za jego sprawą Gimmothy dokonał żywota.

Wykonanie pozostawia sporo do życzenia.

 

Rzad­ko na tym od­lu­dziu mówił sam do sie­bie… → Wystarczy: Rzad­ko na tym od­lu­dziu mówił do sie­bie…

 

…po czym za­brał swój stary płaszcz… → Zbędny zaimek.

 

…wy­ma­sze­ro­wał z chaty, nie oglą­da­jąc się za sie­bie. → Czy dookreślenie jest konieczne – czy mógł oglądać się przed siebie?

Proponuję: …wy­ma­sze­ro­wał z chaty, nie oglą­da­jąc się na nic.

 

– Stary miał rację, psia mać – wark­nął pod nosem. → – Stary miał rację, psiamać – wark­nął pod nosem.

 

W swoim pięć­dzie­się­cio­let­nim życiu już kil­ku­krot­nie mu­siał za­czy­nać od nowa… → Zbędny zaimek – czy mógł coś zaczynać w cudzym życiu?

 

…po cięż­kim ponad wszel­kie wy­obrażenie rej­sie stat­kiem… → …po trudnym/ przykrym ponad wszel­kie wy­obrażenie rej­sie stat­kiem…

https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Ciezko-a-trudno;19058.html

 

Zimy były ła­god­ne, płod­na zie­mia so­wi­cie wy­na­gra­dza­ła cięż­ką pracę, zwie­rzyny było pod do­stat­kiem. → Czy to celowe powtórzenie?

 

…kładł się przed chatą, wpa­tru­jąc się w skrzą­ce się ty­sią­ca­mi gwiazd niebo… → Lekka siękoza.

 

…mie­szał się z prze­stra­szo­nym be­cze­niem zwie­rząt… → To nie beczenie było przestraszone, przestraszone były zwierzęta.

Proponuję: …mie­szał się z beczeniem prze­stra­szo­nych zwie­rząt…

 

Za­wsze miał odtąd przy­go­to­wa­ną strzel­bę… → Odtąd za­wsze miał przy­go­to­wa­ną strzel­bę…

 

Upra­wy gniły albo pa­da­ły ofia­rą śli­ma­ków, grzy­bów i gry­zo­ni.  → Skoro panowała susza, to chyba: Upra­wy uschały albo pa­da­ły ofia­rą gry­zo­ni i innych szkodników.

Ślimaki i grzyby też potrzebują wilgoci.

 

…do zmierz­chu usi­ło­wał osu­szyć, wzmoc­nić, ogro­dzić i oczy­ścić swoje grząd­ki. → Skoro panowała susza, to dlaczego osuszał grządki? Zbędny zaimek.

 

Cza­sem wy­ru­szał na po­lo­wa­nia… → Czy dobrze rozumiem, że czasem wyruszał na kilka polowań jednocześnie?

A może wystarczy: Cza­sem wy­ru­szał na po­lo­wa­nie…

 

Od kilku mie­się­cy jed­nak zwie­rząt było mniej. → Jednak od kilku mie­się­cy zwie­rząt było mniej.

 

Dal­ston wra­cał do swo­jej chaty głod­ny… → Zbędny zaimek.

 

…Matka od­wró­ci­ła swoją twarz od tej oko­li­cy… → Jak wyżej.

 

Dziś jed­nak prze­la­ła się czara go­ry­czy, którą Gim­mo­thy Dal­ston mógł znieść. → Czara goryczy nie jest czymś, co można znosić albo nie.

Proponuję: Dziś jed­nak prze­la­ła się czara go­ry­czy. Wydarzyło się coś, czego Gim­mo­thy Dal­ston już nie mógł znieść.

 

Roz­cza­ro­wa­ny, nawet nie oglą­dał się za sie­bie. → A może: Roz­cza­ro­wa­ny, nie obejrzał się ani razu.

 

– Wiesz co – od­zy­wa się w końcu jeden z nich. – w dro­dze po­wrot­nej za­je­dzie­my do tego Dal­sto­na, może bę­dzie miał coś dla nas. -> – Wiesz co – od­zy­wa się w końcu jeden z nich. – W dro­dze po­wrot­nej za­je­dzie­my do tego Dal­sto­na, może bę­dzie miał coś dla nas. Lub: – Wiesz co – od­zy­wa się w końcu jeden z nich – w dro­dze po­wrot­nej za­je­dzie­my do tego Dal­sto­na, może bę­dzie miał coś dla nas.

Tu znajdziesz wskazówki, jak zapisywać dialogi.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

@regulatorzy Bardzo dziękuję za cenne uwagi. Postaram się jak najszybciej poprawić tekst – niestety, ostatnio nie mogę poświęcić na to wystarczająco dużo czasu. 

 

Odnośnie samej treści, rozumiem, skąd wrażenie, że dzieje się niewiele. Jak wspomniałem w opisie, to opowiadanie jest jednym z rozdziałów książki i być może przeceniłem jego “niezależność” od całości. 

 

Natomiast co do uwagi o suszy i ślimakach – w opowiadaniu jest na odwrót, ciągle pada deszcz i dlatego właśnie gleba jest przesiąknięta. :)

 

Raz jeszcze dzięki!

Bardzo prosze, Cadaelu. Miło mi, że mogłam się przydać. :)

 

…w opowiadaniu jest na odwrót, ciągle pada deszcz…

Istotnie. Pewnie zamiast: Ponadto od przeszło roku w całej kotlinie nazbyt często padało. przeczytałam: Ponadto od przeszło roku w całej kotlinie niezbyt często padało.

Wybacz.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

@regulatorzy @Ambush – wrzuciłem zedytowaną wersję, w której wziąłem pod uwagę wasze cenne komentarze. :) 

Cadaelu, jestem niezwykle rada, że uznałeś uwagi za przydatne. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

zawarczał Gimmothy Dalston, waląc drzwiami.

Jak już, to warknął. Jeżeli taką kwestię można "warknąć" (spróbuj). Rozdzieliłabym też warczenie i walnięcie, ale może to ja.

Rzucił w kąt kapelusz.

Szyk: Rzucił kapelusz w kąt.

Przewrócił kopniakiem krzesło i przeszedł do drugiej izby, tupiąc tak, że aż dzwoniły cynowe talerze pozostawione na stole.

Dlaczego on jest aż tak demonstracyjnie wściekły? I na co właściwie? Zacząłeś od środka, więc nie wiem, czy mam się z Gimmothym zgadzać, czy nie, czy tylko trochę, i o co w ogóle chodzi.

W chacie pachniało jeszcze śniadaniem: plackami ziemniaczanymi z czosnkiem.

Ale co to ma do wściekłości bohatera? I czy wściekły bohater zwróciłby na to uwagę?

Wybrał ze stojącego w rogu kufra najlepsze ubrania i niedbale upchnął je do wysłużonego skórzanego tobołu.

Tobół to nie to samo, co torba. Poza tym – przed chwilą bohater był wściekły. Teraz starannie, metodycznie wybiera ubrania i upycha je "niedbale" – czy to się trzyma kupy? Porównaj:

Pokrywa stojącego w rogu kufra łupnęła w ścianę. Gimmothy zgarnął z wierzchu parę sztuk ubrania i wepchnął je do wyciągniętej spod łóżka wytartej sakwy.

Na koniec zwinął i spakował poplamioną puchową kołdrę – po czym zabrał filcowy płaszcz i włożył na głowę ciśnięty wcześniej kapelusz.

Kołdrę zapewne warto byłoby wziąć ze sobą, ale nie wiem, czy dałaby się bez uszkodzenia wepchnąć do torby. (To też możesz wypróbować w praktyce – polecam eksperymenty). Myślnik jest zupełnie niepotrzebny, równie dobrze mógłby być przecinek. I z tym kapeluszem… Może tak: Na koniec zwinął i spakował poplamioną puchową kołdrę. Potem włożył filcowy płaszcz, odszukał w kącie kapelusz i wcisnął go na głowę.

Szedł szybkim krokiem, rozchlapując błoto na rozdeptanej, namokniętej ścieżce.

Tnij: Szedł spiesznie, rozchlapując błoto.

Pięćdziesiąt lat jego życia poznaczone było bliznami wielu nowych początków

Purpurowe i niespójne. Dlaczego nowy początek przyrównujesz do rany?

po trudnym ponad wszelkie wyobrażenie rejsie – trzy tygodnie spędził pod pokładem, na metalowych pryczach z nieznajomymi, w gorącej jak kotłownia, zarzyganej sali

Zwykle lepiej nie podsumowywać opisu: po trzytygodniowym rejsie spędzonym pod pokładem, na metalowych pryczach z nieznajomymi, w gorącej jak kotłownia, zarzyganej sali. Nie wiem, czy kotłownia ma tu sens, technologicznie, znaczy.

dziewiczym rajem

https://wsjp.pl/haslo/podglad/46912/dziewiczy/5098526/teren ?

Własnoręcznie wzniósł swój dom, prostą dwuizbową chatę z drewna.

I ot, tak go porzuca?

narzędzia, z pomocą których rozwinął własne, skromne gospodarstwo

Za pomocą (z pomocą kolegi; za pomocą narzędzi). "Rozwinął"?

płodna ziemia

Ziemia jest nie płodna, a żyzna.

wynagradzała ciężką pracę

Czemu aż tak podkreślasz tę ciężką pracę?

Gimmothy lubił to miejsce

Angielskawe.

Światło płonącej stodoły rozświetlało noc

Pleonastyczne trochę i mało obrazowe.

huk pożaru trawiącego drewniane zabudowania mieszał się z beczeniem przestraszonych zwierząt i wrzaskami kobiet

Hmmmm.

najechali tym razem biednego Gimmothiego Dalstona, powodowani raczej nudą i okrucieństwem, niż szansą na zarobek.

I to jest ten moment, kiedy dzielni osadnicy zbierają się razem i doceniają zalety życia we wspólnocie. Nie? Ewentualnie ten, kiedy przybywa Samotny Rewolwerowiec, względnie siedmiu wspaniałych. Nie?

następnym razem będzie gotów by się obronić

Albo: następnym razem będzie gotów, by się obronić; albo: następnym razem będzie gotów się bronić.

Ziemia, niegdyś szczodrze obdarowująca Gimmothiego swoimi obfitymi płodami, teraz zdawała się głucha na jego pracę i wysiłki.

Niespójne. Głucha może być na prośby, ale w żadnym wypadku na wysiłki. Poza tym "obfity" znaczy "występujący w dużej ilości", więc mamy tu masło maślane. Swoją drogą – jak mawiała prababcia, jak jest mliczko i kartofelki, to głodu nie ma ;) a on wprawdzie źródło mliczka stracił, ale kartofelki jeszcze ma, a nowych kóz może chyba nałapać? Zresztą czosnek (może dziki, ale zawsze) też ma.

Dalston cierpliwie znosił wymierzane mu przez Matkę ciosy.

Jakie znowu ciosy?

Dalston zwykle wracał z lasu głodny i sfrustrowany.

"Sfrustrowany" to bardzo nowoczesne słowo, nie pasuje do fantasy (nawet takiego niby-westernowego).

Sytuacja Weizgertów nie była lepsza.

Jak wyżej. Może tak: Weizgertom powodziło się nie lepiej.

najwyraźniej Matka odwróciła twarz od tej okolicy, cofając dane wcześniej błogosławieństwo

Przedłużone. Imiesłów współczesny nie oznacza przyczyny, tylko jednoczesność. Wystarczy: najwyraźniej Matka odwróciła twarz od tej okolicy.

Gimmothy jedynie machnął wtedy w odpowiedzi ręką.

Szyk: Wtedy Gimmothy jedynie machnął w odpowiedzi ręką.

W rozmokniętej ziemi odciśnięte były ślady wielkich, pazurzastych łap.

… i obraził się na Matkę Naturę, ponieważ niedźwiedź rozwalił mu płot? Nie wróżę mu sukcesu w traperstwie.

choć trudno sobie wyobrazić, żeby wszystkie padły ofiarą

Wyobrazić sobie łatwo (nie wiem, skąd ta maniera "wyobrażania"), raczej trudno przypuszczać.

Zresztą, co to za różnica – i tak nie uda się ich już sprowadzić.

Nawet nie próbuje…

Dalston obszedł szybkim krokiem swoje skromne gospodarstwo, chcąc upewnić się, czy nigdzie nie znajdzie choć jednej kozy.

Nienaturalne: Dalston szybkim krokiem obszedł swoje skromne gospodarstwo, ale nie znalazł ani jednej kozy.

Klnąc pod nosem na nieznanego drapieżnika i na całą tę zasraną okolicę

Klnie się raczej kogoś lub coś (w żywy kamień): Klnąc pod nosem nieznanego drapieżnika i całą tę zasraną okolicę.

Może zatrudni się znów w tartaku, w końcu zmianowy traktował go tam z szacunkiem i obiecał mu nawet posadę, jeśli kiedykolwiek zechce wrócić.

Coś mnie tu uwiera, ale psychologicznie, nie stylistycznie.

Najwyraźniej kiedykolwiek to jest właśnie dziś.

Supozycję materialną (tj. cytat) dajemy w cudzysłów: Najwyraźniej "kiedykolwiek" to właśnie dziś.

To miejsce stało się wrogie i nieprzyjazne, jak dziki koń robiło wszystko, co mogło, by pozbyć się ludzi ze swojego grzbietu.

Obraz ładny, ale bohater mnie nie przekonuje.

Wszedł w głąb puszczy, która okalała większą część wzgórza.

Nie mogła okalać większej części, bo okalać – to otaczać. Może tak: Zagłębił się w las otaczający wzgórze.

Zwarty sufit gęstych liści sprawiał, że w lesie było ciemno, ale osłaniał wędrowca przed deszczem.

Wydumane: Pod sklepieniem gęstych liści było ciemno, ale sucho.

Idąc szybkim krokiem Gimmothy mijał dobrze znane sobie kamienie i skałki, myśląc o tym, że widzi je ostatni raz. Nie mylił się.

A dlaczego miałby się mylić? I trochę niezdecydowany ten Gimmothy – zależy mu, nie zależy? Czego on chce? Przycięłabym zdanie: Gimmothy szybkim krokiem mijał dobrze (sobie) znane kamienie i skałki, myśląc, że widzi je ostatni raz.

Wysokie zarośla i trawy sprawiały, że wystająca nad nimi głowa Dalstona wyglądała jak łupina spływająca rozlaną, zieloną rzeką.

Ale przed chwilą narracja patrzyła przez ramię Gimmothy'emu – a teraz nagle mamy szeroki plan? Niezależnie od tego, obraz jest dziwny. Przywodzi na myśl raczej Indian obserwujących wędrowca i wyglądających okazji, żeby go oskalpować, zresztą "sprawiały" to mało konkretne słowo.

Złorzecząc pod nosem, wyrywał je z błota z cmoknięciem.

Źle się to parsuje, ale trudno nawet poprawić. Hmm. Może: Wyrywał je z błota, cmoknięcia zagłuszając przekleństwami? Nie, dalej źle.

Kilkadziesiąt metrów od miejsca

Metry w fantasy to bardzo zły obyczaj. Po pierwsze, są mało obrazowe – od Złotej Bramy do Fontanny Neptuna, na przykład, jest 400 metrów – czy to Ci choć trochę pomogło zobaczyć ulicę Długą w Gdańsku? Skwer Heweliusza ma poniżej 100 – i co z tego? Po drugie, metry psują zawieszenie niewiary, bo w naszym świecie są związane z konkretnym wydarzeniem historycznym, które w światach fantasy nie miało miejsca.

rozpiętym wzdłuż rzeki pomiędzy dwoma siedliskami ludzkich żywiołów

Bardzo purpurowe i patetyczne.

wiele skrzyżowań i rozwidleń, połączonych z dziesiątkami dróg i ścieżek

Skrzyżowanie nie jest jakimś dodatkiem do drogi, tylko jej częścią.

na farmy

Nie ruszam tych farm, bo widzę, że mamy tu niby Dziki Zachód, ale muszę zwrócić uwagę, że to angielskie słowo.

Drogi te prowadzą do mniejszych osad, na farmy, do gospód lub przystani – a z każdego z tych miejsc można pójść jeszcze dalej i dalej, lub wypłynąć na inny kontynent, by ostatecznie zamieszkać we wsi, pod miastem, uschnąć na pustyni lub zgubić się w labiryntach bagien.

Filozoficznie jest to mało spójne – nie bardzo widzę, o co chodzi.

Wszyscy podróżni świata na każdym skrzyżowaniu podejmują decyzje, prowadzące naprzeciw różnym wariantom losu.

Los nie ma wariantów, a decyzje nie prowadzą. Możesz stylizować na Dziki Zachód, ale piszesz po polsku. Wszyscy podróżni świata na wszystkich skrzyżowaniach wybierają spośród wielu przyszłości.

Wierzą, że ich wybór jest słuszny. Chcą wierzyć, że to ich wybór. Ilu z nich zawróciłoby jednak, gdyby wiedzieli, dokąd ostatecznie zaprowadzi ich szlak?

Pseudofilozofia. Unikaj.

Być może, gdyby nie wyruszył z domu z taką wściekłością,

Być może, gdyby nie wyruszył z domu tak wściekły.

czekałaby na niego praca

Czekałaby go praca.

dojechałby do swojego celu

"Swojego" zbędne.

podążała za nim w przedziwnej ciszy

Hmm?

Być może wówczas rzuciłby się w porę do ucieczki, schował za przewróconym pniem albo w jakiejś jamie.

I co by to dało?

Gimmothy Dalston wyszedł z domu dokładnie tego dnia, o tej godzinie i w taki sposób, by zakończyć swoje życie bez walki, na przemokniętej, dzikiej łące.

Przypadek to tylko przecięcie niespodziewanych łańcuchów przyczynowych… Zdanie jest po prostu niegramatyczne. Można je poprawić różnie, zależnie od tego, co chcesz przekazać:

Wariant 1 – Tego dnia, o tej godzinie, Gimmothy Dalston wyszedł z domu, by zakończyć życie bez walki, na podmokłej dzikiej łące.

Wariant 2 – Gdyby Gimmothy Dalston wyszedł z domu kiedy indziej, w innych okolicznościach, nie straciłby życia bez walki, na podmokłej dzikiej łące.

Zdążył jeszcze poczuć wyraźny zapach i słonawy posmak ziemi.

Nie liżę ziemi, ale – słonawy?

Ciężar na plecach wypchnął powietrze z płuc mężczyzny, odbierając mu oddech.

Uważaj na nadmiar informacji: Ciężar na plecach wypchnął powietrze z płuc mężczyzny.

Długie, sierpowate szpony zacisnęły się chciwie na jego ciele,

Hmm.

twardy, ostry dziób jednym uderzeniem rozłupał łysiejącą głowę, jak przepiórcze jajo.

Szyk: twardy, ostry dziób rozłupał łysiejącą głowę jednym uderzeniem, jak przepiórcze jajo.

Życie, któremu okazał tyle cierpliwej wyrozumiałości

Sęk w tym, że nie okazał. A przynajmniej ja tego nie widziałam – ja widziałam tylko to, co mi pokazałeś, a pokazałeś moment, w którym Gimmothy zachowuje się, cóż. Tak, jak ja usiłuję się nie zachowywać (nie zawsze mi się udaje), bo tak często widzę takie właśnie zachowanie, że jestem bliska chwycenia za rewolwer. Ekhm. Nie Twoja w tym wina (że żyję z marudami), ale taka jest prawda.

Nie będzie mu dane spocząć w grobie. Jego ciało, pozbawione już wytrwałego ducha, który przywiódł go na ten kontynent, zostaje zwrócone ziemi, zwierzętom i drzewom – pierwotnemu porządkowi, od jakiego wieki temu odłączyli się najdalsi przodkowie Dalstona, uznając się za prawowitych władców świata.

Wybacz, ale to jest po prostu kicz. Poza tym strasznie się nad bohaterem użalasz, co ma skutek odwrotny – zwłaszcza, że myśmy nie zdążyli go poznać i polubić. Ale nawet w dłuższym tekście użalanie się bohatera nad sobą (lub narracji nad bohaterem) źle wypada. Filozoficznie idea stoi na głowie. A, i – nie "jakiego", tylko "którego". "Jaki" to tyle, co należący do tego samego rodzaju, co omawiany (jest na to nazwa, ale właśnie mi uciekła, zresztą to fachowe terminy). "Który" to ten właśnie, wskazywany.

całą dolinę przeszywa upiorny wrzask, tryumfalne wycie sytego drapieżnika.

Dlaczego syty – więc zadowolony – drapieżnik wyje "upiornie"? Albo w ogóle?

W głębi doliny, dwóch kupców owiniętych w przemoczone kapoty wzdryga się słysząc wrzask.

W głębi doliny dwaj kupcy owinięci w przemoczone kapoty wzdrygają się, słysząc wrzask.

Pośpieszają konia; chcą jak najszybciej dostać się do osady.

Może lepiej: dotrzeć do osady.

przestraszonym głosem

NIGDY nie pisz, że ktoś miał "przestraszony głos" bo to czysty idiotyzm. Głos mógł być pełen lęku, a najlepiej: drżący. Ale nie mógł być przestraszony, ponieważ głos nie jest osobą i nie ma uczuć. Trąbię o tym w co drugiej łapance, jak widać bezskutecznie.

W drodze powrotnej zajedziemy do tego Dalstona, może będzie miał coś dla nas.

Rozumiem posmak ironii, ale jak to się ma do tematu? I właściwie – jaki jest temat?

Deszcz nadal pada, bębniąc o wóz.

Po co osobno? Deszcz bębni o dach wozu – nie lepiej?

Bezpański skórzany tobół z kilkoma starymi ubraniami, kołdrą i garścią monet leży gdzieś w wysokiej trawie.

Paatos.

 

Partnerze, nie tak budowano Amerykę. Tekst stoi raczej nastrojem, niż myślą – chociaż filozofujesz trochę, to raczej nie wychodzisz poza vanitas vanitatum. Ale bohater jest średnio sympatyczny, bo nie było tutaj miejsca, żeby go sympatycznym uczynić. Jego ostateczne nieszczęście spada z sufitu, a on nawet nie ma okazji z nim walczyć, co tylko podkreśla bijący z tekstu fatalizm. Natomiast sam nastrój ogólnej beznadziei wyszedł nieźle, a były lepszy, gdybyś trochę staranniej dobierał słowa i wyzbył się purpurowych plam. Problem w tym, że na samej atmosferze nie zbudujesz niczego dłuższego.

Dobrze! Gdzie zaznacza się wulgaryzmy? To kwestia dodania tagu?

Tak, możesz też napisać w przedmowie.

Tak, mogłem to zaznaczyć we wstępie – kult Matki i Ojca, jako bóstw opiekuńczych, jest jednym z elementów świata, o którym piszę.

Mmm, lepiej to pokazać. Może jakiś święty obrazek, domowy ołtarzyk?

I jest to zabieg celowy. Przez całą książkę przeplatam zarówno czas, jak i osobę, z których perspektywy ukazana jest fabuła.

Mmmm… najpierw naucz się chodzić, a potem będziesz tańczyć :) Zabieg w opisie wygląda fajnie, ale technicznie może się okazać bardzo trudny. Czas można zmieniać – ale z głową.

To nie jest narrator wszechwiedzący, ale panujący nad kierunkiem czasu.

Mmm, czas, jako jednowymiarowy, ma dwa możliwe kierunki – naprzód i wstecz.

To jest właśnie jeden z elementów tej alinearnej narracji: narrator wciska nagle przycisk pauzy, robi zoom-out i naszkicowuje sytuację, przygląda się okolicy po czym wznosi się jeszcze wyżej (ale w czasie, nie przestrzeni) i dostrzega wybiegajace w nieskończoność rozgałęzienia wariantów świata.

Hmmm, ale kupcy rozmawiają w tej samej chwili, w której Gimmothy jest zjadany, nie? Więc skoro on był zjadany w czasie przeszłym, to czemu kupcy są w teraźniejszym? Nie mówię, że tak nie można, ale nie wpadłabym na to, że właśnie o to chodzi.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.