Dotknięcie Czterech Twarzy

 

Ahraneal ostrożnie wyjrzał zza głazu. Stąd roztaczał się znakomity widok na równinę wokół Góry Barana. Choć był potomkiem dumnego ludu, długotrwały pościg uczynił z niego zaszczutą zwierzynę – która, niezdolna stawić czoła łowcom w walce, już tylko ucieka.

Skupił wzrok na drobnych sylwetkach jeźdźców przedzierających się przez wysokie trawy od południa. Bez wątpienia szli jego śladem. Miał dziewiętnaście lat i jeszcze dwa tygodnie temu wierzył, że jego droga dopiero się zaczyna. Teraz, patrząc na dwadzieścia postaci w oddali, uświadamiał sobie, jak nikłe miał szanse na przeżycie kolejnych dni.

Samotny jeździec właśnie zbliżał się do oddziału najemników. Jego siwe włosy lśniły nienaturalnie jasno w promieniach porannego słońca. Był tropicielem grupy – i to, jak odczytał ślady Ahraneala, mogło zdecydować o życiu lub śmierci.

Tajemnicza siła drzemiąca w starcu sprawiała, że bał się go bardziej niż pozostałych żołnierzy razem wziętych. Gdy siwowłosy się zbliżał, wola młodego uciekiniera słabła, a on instynktownie pragnął znaleźć się jak najdalej. Gdyby tropiciel odwrócił teraz głowę, byłby zapewne w stanie przewiercić go niepokojącymi szarymi oczyma.

Czy dzisiaj zwiadowca oddziału w końcu popełni błąd? Czy da się zwieść śladom spreparowanym przez Ahraneala przy Podwójnym Wąwozie? Tam schroniłby się ktoś, kto nie zna okolicy. Tymczasem on znał Górę Barana, był tam z ojcem i wiedział, gdzie o tej porze roku znaleźć wodę i rośliny jadalne dla koni.

Miał nadzieję, że jutro ścigający pojadą przeszukiwać długi Podwójny Wąwóz. Miałby okazję, by wyrwać się pod osłoną ciemności ku wzgórzom na północnym zachodzie i skryć wśród głazów oraz kolczastych zarośli na stokach. Wierzył, że dowódca oddziału będzie spodziewał się jego ucieczki ku wschodowi i Czerwonej Przełęczy, bramie do leżących nad morzem miast.

Pora deszczowa miała nadejść za cztery tygodnie, wtedy na całej sawannie pojawi się bujna roślinność. Zdał sobie sprawę, że wybiega myślami zbyt daleko. Najpierw musiał dożyć do deszczów.

Nie poddał się, choć miał nikłe szanse w starciu z oddziałem. Nigdy łatwo się nie poddawał, dlatego właśnie został mówcą.

Zacisnął pięść, gdy spojrzał na białą klacz z pękatymi jukkami po bokach. Każdy z juków zawierał gliniany dzban wypełniony oliwą zmieszaną z alkoholem i zaprawioną ziołami. W jednym znajdowała się głowa jego ojca, drugi dzban był pusty. Czekał na jego głowę.

Ojciec poległ przedwczoraj i od dwóch dni Ahraneal odczuwał każdą cząstką ciała ciężar samotnego zmagania się ze światem. Jeszcze bardziej dotkliwa była tęsknota za ojcem, który zawsze stanowił dla niego oparcie.

***

Kiedy tylko dowodzący oddziałem porucznik Garold spostrzegł gnającego ku nim jeźdźca, od razu uniósł prawą dłoń. Oddział osiemnastu najemników natychmiast wstrzymał marsz, całą uwagę kierując w stronę dowódcy.

Zbliżający się tropiciel nie nosił hełmu, jego siwe włosy targane silnymi podmuchami suchego wiatru z głębi kontynentu układały się na kształt morskich fal. Szare i pełne energii oczy kontrastowały z pomarszczoną twarzą. Był zmęczony, łapał powietrze nerwowymi haustami jak ryba wyrzucona z morza na rozgrzane kamienie brzegu.

Z prawej strony czoła miał wielkiego guza, który przypominał połowę bulwy strzałkowca.

– Co się stało? Wyglądasz, jakby ktoś zdzielił cię pałką – zapytał porucznik.

– Walnąłem w jakiś cholerny konar i straciłem wodę z jednego bukłaka. – Dowódca lekko się skrzywił, podejrzewając, że tropiciel nie mówi prawdy. Cokolwiek stało się w czasie zwiadu, jeśli było ważne i tak z czasem wyjdzie na jaw.

– Dajcie mu wody – odpowiedział tylko Garold.

Dowodzący oddziałem był wysokim mężczyzną o drobnej twarzy, która kontrastowała z szerokimi barkami i długimi rękami. Na dobrej, wykonanej z wielkim kunsztem kolczudze nosił jasną tunikę. Materiał zapewne niegdyś był biały, teraz jego kolor zlewał się z wszechobecnym na sawannie szaroczerwonym pyłem. Hełm ozdobiony białą, opadającą z tyłu kitą końskiego włosia, świadczył o godności porucznika kompani Jasnego Płomienia.

 

Najmłodszy z najemników, chłopak o włosach koloru czerwonawych skał zeskoczył z konia, podbiegł do siwego mężczyzny i wręczył mu bukłak. Starzec pił łapczywie, a krople wody ściekały z brody, kończąc drogę na pylistej powierzchni gleby, wyschniętej o tej porze roku na pieprz.

– Mów Kerkyrajos – ponaglił siwego lakkańczyka Garold.

Mimo że bardzo cenił doświadczenie podporucznika, to jego flegmatyczność czasami działała mu na nerwy. Kerkyrajos miał tę charakterystyczną manierę ludzi władających magią, traktowania wszystkich z lekką wyższością, niezależnie od miejsca w hierarchii kompani Jasnego Płomienia.

Garold niestety nie znał tych terenów. Tylko Kerkyrajos bywał nawet w tak zapadłych okolicach sawanny, jak Góra Barana. Dowódca skrzywił się na myśl, że znów będzie musiał podjąć decyzję wyłącznie na podstawie słów tropiciela. Jeden rozkaz mógł przesądzić o powodzeniu misji lub zagładzie jego oddziału.

– Nie będzie łatwo go pojmać, bo zaszył się wśród wąwozów. Próbował mylić ślady, ale ostatecznie wjechał do Podwójnego Wąwozu, to oznacza, że nie zna zbyt dobrze tej okolicy. Co prawda łatwo się tam ukryć, a na dnie każdej z dwóch odnóg znajdzie wodę, ale nie będzie tam wiele paszy dla koni. Juczny koń chłopaka jest w coraz gorszej kondycji i wyraźnie opóźnia marsz. Sam wpakował się w pułapkę i już nam nie ucieknie – powiedział Kerkyrajos.

Słysząc te słowa, dowódca zapatrzył się na dominujący na północnym horyzoncie masyw, zwieńczony ciemną sylwetką obelisku Czterech Twarzy.

Góra Barana była rozległym masywem, poprzecinanym licznymi wąwozami wyrzeźbionymi przez strumienie, które wzbierały wraz z nadejściem pory deszczowej. Z oddali rzeczywiście przypominała barani grzbiet porośnięty wełnistą sierścią.

Garold ponownie zwrócił się do tropiciela:

– Kerkyrajos, dlaczego do cholery nie zaczekałeś do nocy, kiedy zaśnie i nie przywiozłeś mi po prostu jego głowy? Przecież chłopak musi padać z nóg. Wiesz, że z nagrody dostałbyś ode mnie parę monet ekstra, a tak będziemy musieli uganiać się za szczeniakiem po tych zasranych wąwozach. Jak w końcu go dorwę, przekona się, że lepiej było oddać się w moje ręce dobrowolnie, kiedy jeszcze oferowałem mu szybką śmierć. A tak, Gealen będzie miał zajęcie na dwa dni – Dowódca splunął z niezadowoleniem, a na twarzy wspomnianego elfa zagościł zimny uśmiech.

Porucznik Garold nie wyobrażał sobie innej pracy. Jedyne co mogłoby go bardziej usatysfakcjonować, to żeby wszystko odbywało się według cywilizowanej rutyny. Zbieg grzecznie dawał się złapać, oni ucinali mu głowę i pakowali do gara z oliwą. Potem wszyscy zadowoleni i na swoim miejscu ruszali w drogę do zleceniodawcy. Po dostarczeniu zbiegów zgarniali nagrodę i mogli wreszcie odpocząć po męczącej wyprawie.

Kerkyrajos tylko pokręcił głową z niedowierzaniem, że musi swojemu dowódcy tłumaczyć tak proste sprawy.

– W ogóle nie wjeżdżałbym do wąwozu poruczniku, chłopak ma łuk i potrafi się nim posługiwać. Nie wiemy, ile jeszcze zostało mu strzał. Żeby uniknąć dalszych strat, musimy go wziąć sposobem. Mimo że młody, to jest drapieżnik i musimy zastawić na niego pułapkę. Nie ma dużego doświadczenia, więc zastawienie sideł nie będzie przesadnie trudne. Wywabimy go z wąwozu i wtedy go złapiemy – odpowiedział tropiciel.

– Skąd wiesz, że potrafi posługiwać się łukiem? Widziałeś jak z niego strzela? Ludzie pierwszego mówcy Kamiennej Rzeki mówili, że chłopak nie strzela za zbyt dobrze… – wtrącił się mężczyzna, którego czarną brodę przecinało pojedyncze pasmo siwizny. Nie dokończył, bo dowódca przewał mu stanowczo.

– Zamknij się, Borsuk! Nie odzywaj się, jeśli nie masz pojęcia, o czym mówisz. – warknął porucznik – Ludzie Kamiennej Rzeki mówili też, że jego ojciec, ten zasrany mówca, to jakiś podrzędny szaman, a teraz czternastu ludzi z naszej kompani gryzie przez to piach. Tylko Cztery Twarze wiedzą, jak by się to wszystko skończyło, gdybyśmy się wcześniej nie rozdzielili. Kerkyrajos ma rację, musimy rozegrać to sposobem. – Dowódca rozstrzygnął dyskusję.

Kerkyrajos nie musiał wspominać, że tylko dzięki jego intuicji nie doszło do katastrofy i zagłady całego oddziału. Dowódca miał na tyle rozsądku, żeby cenić i słuchać rad sędziwego lakkańczyka. Kerkyrajos był nietypowym przedstawicielem swojej nacji, słynącej przede wszystkim z kupców, rzemieślników i żeglarzy, licznie zamieszkujących miasta położone nad całym zachodnim wybrzeżem oceanu. Wiele z tych miast zostało założonych zresztą jako lakkańskie faktorie handlowe, dopiero z czasem rozwijały się, przekształcając się w samodzielne organizmy państwowe.

Dzięki swojej skuteczności porucznik Garold cieszył się względami naczelnego wodza całej kompanii Jasnego Płomienia. Również szeregowi żołnierze darzyli go szacunkiem i chętnie wyruszali z nim w pole. Strata prawie połowy ludzi w trakcie pojmania mówcy klanu Kamiennej Rzeki była katastrofą, która rzuci długi cień na jego dalszą karierę. Szczególnie, że miał w swoim oddziale wojownika z klanu Shiraz, nazywanych „zabójcami magów”.

Tymczasem Kerkyrajos wyjął z juków cienki patyk i zaczął coś pracowicie rysować na wyschniętej powierzchni gleby. Dowódca zsiadł z konia i śledził ruchy siwowłosego tropiciela.

– Zrobimy tak – powiedział po dłuższym namyśle porucznik, przejmując patyk od lakkańczyka. – Rozbijemy duży obóz w północnej części masywu, przy wjeździe do Podwójnego Wąwozu. Ty, Kerkyrajos, weźmiesz trzech nowych i ulokujecie się tutaj. – Porucznik wskazał kilka mil dalej na południe. – To na wypadek, gdyby udało mu się przejść do innego wąwozu i chciał uciekać na piechotę. Wtedy musiałby przejść obok was – dodał porucznik.

Kerkyrajos skinął głową, znali się z porucznikiem Garoldem tyle lat, że nie potrzebowali wielu słów, aby się porozumieć. Trzech młodych byłoby przynętą, a ostrze włóczni, które miało przebić głowę ofiary, stanowił Kerkyrajos. Nowi podawali się za synów rycerzy z dalekiego królestwa, krainy leżącej gdzieś na północnym wybrzeżu oceanu.

Jeden z nich posiadał nawet tunikę z herbem, na którym był jakiś dziwny dąb i podkowa, a inny nosił przy pasie zdobiony miecz z grawerunkiem na sztychu. Chociaż Garold stwierdził, że tunikę raczej zdarli z trupa, a nie otrzymali w spadku po ojcu rycerzu, to na głos nikt nie kwestionował słów nowych towarzyszy broni.

Przez te wszystkie lata Kerkyrajos z Garoldem schwytali niezliczonych zbiegów, próbujących ucieczki z niewolniczego życia w jednym z miast nad morzem przez wyschniętą o tej porze roku i bezlitosną sawannę. Zlecenie dostarczenia głów dwóch mówców z klanu Kamiennej Rzeki z Suchych Wzgórz było bardzo nietypowe.

Porucznik popatrzył na północ. Daleko, na skałach, zauważył jasnowłosą postać. Ubrana w błękit i biel sylwetka wyraźnie odcinała się od szaroczerwonych skał Góry Barana.

– Kerkyrajos, tam na skałach, kto to jest? – zapytał Garold.

– To taki elf-pustelnik, panie poruczniku. Mieszka blisko szczytu, w ruinach starej wieży, na północ od postumentu Czterech Twarzy. Nie musimy się go obawiać, on nigdy nie miesza się w nasze sprawy. Jest niegroźny, wiedziałem go tutaj już kilka razy – odparł stary Lakkańczyk.

– To bardzo dobrze, że jest niegroźny. W takim razie postaraj się go schwytać przy okazji łowów na naszego młodego mówcę. To jest czyste marnotrawstwo, żeby go tutaj zostawiać. Za elfa zapłacą nam całkiem nieźle, tylko postaraj się, żeby nie był zbyt poobijany. Musisz przypilnować nowych, Kerkyrajos, bo oni są cholernie nadgorliwi. Może przynajmniej elf częściowo zrekompensuje nam stratę ludzi i pułkownik nie urwie mi jaj, kiedy wrócimy. – Garold przerwał nagle, zdał sobie sprawę, że powiedział o jedno zdanie za dużo.

Trójka rekrutów, zwanych „nowymi”, działała porucznikowi na nerwy. Ich udział w zasadzce planowanej przez Kerkyrajosa nie zdziwił nikogo.

– Jak sobie życzysz, panie poruczniku – odpowiedział Kerkyrajos.

– Jeszcze powiedz mi, co to są za ruiny na szczycie? To po elfach, że ten jasnowłosy zdecydował się tam zamieszkać? – zapytał sędziwego lakkańczyka dowódca.

– To święte miejsce elfów, panie, ale nie wiem, dlaczego. To dziwny naród. Co do ruin, to mówią, że to nie po elfach, a wcześniejsze, jeszcze po tytanach. Tam są ogromne głazy, a przycięte tak równo, że nawet igły nie wciśniesz w spoiny – odparł Kerkyrajos. Porucznik zmarszczył czoło, co było niezawodnym objawem, że nad czymś intensywnie myśli.

– Zaraz się dowiemy czegoś więcej z pierwszej ręki. Mamy przecież elfa w oddziale. Czy to święte miejsce Gealen? – zapytał dowódca, unosząc brew.

Ciało elfa pokrywały tatuaże klanu Shirazów, zostały wykonane ardazytem, dzięki czemu oślepiały i obezwładniały każdego władającego magią. To dlatego Kerkyrajos trzymał się zawsze na dystans od sierżanta Gealena.

– Nie, to nie żadne święte miejsce panie poruczniku. Ponoć mieszkał tam jeden z ostatnich tytanów, ale ja i tak mam to w dupie. Wierzę tylko w zimną stal i sztukę mojego klanu – odpowiedział spokojnie elf.

– Uwielbiam twój światopogląd, sierżancie. Powinni ustawić cię jako wzorzec żołnierza w budynku kapituły kompanii Jasnego Płomienia – roześmiał się porucznik, ale po chwili uśmiech zniknął z jego twarzy – Dobra. Dość tego gadania, ruszamy!

Oddział dwudziestu najemników ponownie był w ruchu. Nieuchronnie zmierzając w kierunku zachodniego stoku Góry Barana i zbiega, próbującego znaleźć schronienie pośród jego wąwozów.

 

***

 

Ahraneal założył obóz w wąwozie nazywanym „Małym”. Wbrew nazwie, kiedy weszło się głębiej, rozszerzał się i meandrował, ukazując miejsca dogodne do obozowania. Nawet w szczycie pory suchej można było tutaj znaleźć rośliny, którymi mogły pożywić się konie.

Niewielki stos suchego drewna przyszykował długo przed zapadnięciem zmroku, potrzebował tylko tyle ognia, żeby ugotować orzechy, suszone mięso i warzywa. Gotowane były łatwiejsze do strawienia, a on desperacko potrzebował odzyskać siły.

Wrzucił do garnka także garść twardych czarnych jagód kolcokrzewu, do smaku kilka łodyżek suszonych ziół o słodkawym zapachu. Dodał też kilka bulw czerwonego strzałkowca, wyrosłego w wąwozie dzięki wilgoci przynoszonej przez spływające tutaj od szczytu wzniesienia mgły.

Od śmierci ojca nic nie upolował i jadł tylko twarde jak kość placki zbożowe. Teraz czekała na niego prawdziwa uczta.

Do gałązek kolcokrzewu przyłożył cienki kawałek pręta z drewnianą rękojeścią. Trzymał przez chwilę prawą dłoń nad metalem, a w myślach ułożył „słowo ognia”. Kiedy końcówka zmieniła kolor na czerwony, ogień pojawił się niemal od razu. Powietrze przy ognisku zrobiło się zauważalnie chłodniejsze, energia potrzebna do rozgrzania końcówki pręta nie brała się z niczego.

Rozpalenie ognia to w praktyce wszystko, co osiągnął w magii Pierwszych. To trudna i kapryśna sztuka, a nie było jednego właściwego sposobu wypowiedzenia „słowa ognia” w celu wywołania określonego efektu. Każdy władający magią czynił to na swój własny sposób.

Najstarszy uzdrowiciel, który nadał mu imię, zawsze mówił: „Pierwsi pozostawili po sobie nie tylko niezliczone czarne obeliski Czterech Twarzy. Dali każdemu z nas iskrę ich magii, tyle że nie przekazali, jak mamy ją stosować i dlatego każdy, kto chce jej używać, musi odnaleźć do niej swoją własną drogę”.

Ahraneal pomyślał o ojcu, który pomimo że do końca życia pozostał niepiśmienny, potrafił posługiwać się magią pierwszych po stokroć lepiej niż on. Do rozstrzygania sporów wśród młodzieży Kamiennej Rzeki wystarczały wierzbowe kije, dlatego Ahraneal nie nauczył się walki mieczem, chociaż ojciec był jej mistrzem. Gorzko żałował, że nie nauczył się więcej, bo teraz to mogłoby ocalić mu życie.

Siwowłosy tropiciel zgubił lub umyślnie pozostawił małe zawiniątko zawierające kilka garści orzechów stepowych i trochę suszonych warzyw i mięsa. A jeśli było to świadome działanie, to jaki miał cel, dając mu jedzenie? Może żywność była zatruta, ale zapach i smak przecież temu zaprzeczały? Czy chciał w ten sposób zacząć zyskiwać zaufanie, by później zwabić go w jakąś pułapkę?

Kiedy niemal skończył jeść, zaczęła ogarniać go senność. Ostry skrzek ptaka przywrócił go do przytomności.

Niedaleko przygasłego ognia przysiadła szara sowa. Była znacznie większa od nocnych ptaków, które zamieszkiwały Suche Wzgórza, kraj jego dzieciństwa. Wczepiła pazury w kikut karłowatego drzewa, a jej ogromne oczy z ciekawością wpatrywały się w młodego mężczyznę. Ahraneal lubił sowy, a wśród ludu Kamiennej Rzeki, uchodziły za dobry omen.

– Niestety, jutro mogę być już martwy i nawet ty nie pomożesz mi przeżyć – powiedział cicho do sowy, a ona wcale nie przestraszyła się jego głosu. Być może oceniała, czy byłaby w stanie go upolować? A może po prostu potrzebowała innego żywego stworzenia, obok którego mogłaby pobyć.

Oddech Ahraneala uspokoił się, pierwszy raz od śmierci ojca czuł się bezpiecznie i mógł jasno myśleć.

– A może jesteś głodna? – zapytał, a sowa odpowiedziała mu głośnym skrzekiem.

Poruszając się bardzo wolno, położył gotowany orzech na płaskim kamieniu. Ptak sfrunął i zjadł orzech, a kiedy skończył, zaskrzeczał ponownie.

– Przykro mi. Nie mogę dać ci więcej, nie wystarczy dla nas obojga, ugotowałem za mało. Jeśli przeżyję do jutra, obiecuję przygotować więcej. – W odpowiedzi ptak tylko z ciekawością przekręcił głowę, sprawiał wrażenie, że rozumiał wypowiadane słowa.

Ahraneal z przyjemnością przyglądał się pięknej sowie. Białawe końcówki piór wokół jej głowy sprawiały wrażenie srebrnej poświaty, jak gdyby jej skronie ozdabiała korona. Sowa miała w sobie tę szczególną prostolinijność dzikich zwierząt; mogły być śmiertelnie groźne, ale nie miały w sobie fałszu ani zdrady. W przeciwieństwie do niektórych jego rówieśników z klanu Kamiennej Rzeki.

Ojciec zawsze mówił, że poprzez kontakt ze zwierzętami można rozwinąć iskrę drugiego aspektu magicznego, talentu czującego. „Mógłbyś zostać jednym z naszych uzdrowicieli, jeśli odpowiednio rozwinąłbyś umiejętności czującego”. powtarzał mu wiele razy ojciec. Niestety, pomimo wysiłków, nigdy mu się to nie udało. Nie lubił kontaktu ze zbyt wielką liczbą ludzi. Większość z nich wydawała się zapatrzonemu w księgi młokosowi głupia i prymitywna. Do tego, w przeciwieństwie do zwierząt, gotowa, by kłamać w żywe oczy czy zdradzić i wbić nóż w plecy dla doraźnej korzyści.

Fascynowała go mądrość zawarta w księgach, które przechowywał jego klan. Chciał zmieniać świat, drążyć nowe studnie, usprawniać metody nawadniania pól. Pragnął sprawić, że będą w stanie przetrwać porę suchą bez perspektywy głodu, nawet jeśli opady się opóźnią. A teraz cała ta wiedza okazała się bezużyteczna dla ściganej zwierzyny, bo do tej roli został zredukowany przez tropiący go oddział. Pozostało mu tylko polec z honorem, dzierżąc broń w ręku, żeby kiedy w końcu przekroczy bramę umarłych, mógł każdemu spojrzeć w oczy bez wstydu.

– Musisz uważać na „królową”. Ona tak potrafi odwrócić twoją uwagę od „tu i teraz”, że można całkowicie się zatracić – powiedział cicho jasnowłosy elf, który wyłonił się zza pnia jednego z drzew rosnących na stokach wąwozu.

Ahraneal odruchowo sięgnął po łuk. Odłożył broń, gdy zobaczył, że to nie jest jeden spośród ściągających go najemników. Widział go wcześniej daleko na skałach, kiedy byli tutaj razem z ojcem. Elf w jednej ręce trzymał mały płócienny worek i pęk strzał a w drugiej lekki miecz w pochwie, z paskami do zawieszenia go na plecach.

– Jesteś bardzo spokojny jak na zbiega, który ma dwudziestkę łowców na karku – stwierdził elf.

– Po prostu staram się przeżyć. Dlaczego tu jesteś? – zapytał Ahraneal.

Mimo pozornej swobody jego mięśnie wciąż były napięte, gotowe do sięgnięcia po broń w każdej chwili.

– Aż żal patrzeć na twoją broń. Masz dobry łuk, ale zgubiłeś gdzieś miecz, więc przyniosłem ci nowy. Nie wyglądasz na siłacza, wobec tego wybrałem taki mniejszy, mam w wieży jeszcze spory zapas, więc to nie jest wielki gest z mojej strony. No i strzał też chyba masz już mało, więc te na pewno ci się przydadzą. W worku jest też trochę jedzenia – odpowiedział elf.

– Dzięki za strzały. Bardzo mi się przydadzą, ale mieczem nie posługuję się najlepiej.

– Porwałeś się na cały oddział Jasnego Płomienia i nie potrafisz walczyć mieczem? Chyba stracę dobre zdanie o mówcach Kamiennej Rzeki. – Elf nie potrafił ukryć rozbawienia.

W pierwszej chwili Ahraneal opuścił głowę zawstydzony, słowa elfa były prawdziwe. Powinien był nauczyć się walczyć, zamiast ślęczeć nad księgami. Kiedy jednak sens słów o „porwaniu się” na oddział najemników do niego dotarł, łypnął na elfa spode łba.

– Ja nie porywałem się na nikogo! – powiedział podniesionym głosem. – Po prostu, po moim pierwszym wystąpieniu na zgromadzeniu mówców ktoś zdradziecko zamordował lidera naszego stronnictwa, a ja zostałem o to oskarżony. To dlatego musiałem uciekać z Suchych Wzgórz – zakończył już spokojniejszym tonem.

– Chyba zdajesz sobie sprawę, że wszyscy mordercy twierdzą, że są niewinni? – powiedział sentencjonalnie elf.

Młody mówca milczał przez chwilę, uniósł wzrok i popatrzył elfowi prosto w jasne oczy.

– Jeśli mam być szczery, to mam gdzieś, co mówią wszyscy. Czy „królowa” przyleciałaby do mnie, gdybym był zdradzieckim mordercą? Popatrz mi prosto w oczy, elfie i powtórz, że jestem mordercą – powiedział, nie opuszczając wzroku.

– Przepraszam cię, młody mówco. Chyba zwyczajnie nie miałeś szczęścia. Nie chciałem się dokładać do twojego złego losu. Musiałem jednak wiedzieć. Drzemie w tobie wielki duch, jeśli samotnie dotarłeś z Suchych Wzgórz aż tutaj.

– Nie byłem sam, ojciec mi towarzyszył. – Głos chłopaka zaczął drżeć, a oddech stał się płytki. – Mój ojciec, niestety, poległ w walce dwa dni temu.

– Bardzo mi przykro. Niestety, nie mogę zrobić dla ciebie nic więcej – odpowiedział poważnie elf.

Podszedł bliżej, po czym położył miecz, strzały i tobołek z jedzeniem obok młodego mówcy.

Elf próbował odgrodzić swój umysł od tragedii, która spotykała kolejnego uciekiniera, jak gdyby zadziałał u niego instynkt obronny. Przez lata słyszał tak wiele tragicznych historii i widział tak wielu skrzywdzonych czy zwyczajnie pechowych ludzi… Tak wielu na tym świecie spotykały nieszczęścia, ale przecież nie zamieszkał na Górze Barana, żeby pomagać zbiegom. Jeśli zrobiłby to choć raz, żołnierze kompanii Jasnego Płomienia zwyczajnie pojmaliby go i zabili.

Miał do zrealizowania misję, nie mógł zaangażować się, żeby ocalić życie akurat tego zbiega. Na pierwszy rzut oka misja była bezsensowna, ale gdyby nikt nie robił rzeczy niewdzięcznych czy nierokujących powodzenia, to co miałoby w ogóle w życiu sens?

Elf miał już odejść, ale odwrócił się jeszcze w stronę młodziana i wyciągnął w jego kierunku dłoń.

– Jestem Aleen Shivanetah, niech Jasna Siostra ci sprzyja, młody mówco Kamiennej Rzeki – powiedział, a chłopak uścisnął jego dłoń.

– Jestem Ahraneal, dziękuję ci Aleenie. Niech Jasna Siostra oświetla także twoją drogę.

Kiedy wypowiedziane słowa dotarły do elfa, na jego twarzy pojawił się wyraz bezbrzeżnego zaskoczenia. Zupełnie, jak gdyby spojrzał w twarz kogoś, kto umarł dawno temu.

– Kto nadał ci imię, chłopcze? Dlaczego nazwali cię „biały pies”? – zapytał elf, a potem w napięciu oczekiwał na odpowiedź.

W Katari, języku Suchych Wzgórz, „ahra” oznaczało biel, a słowem „neal” nazywano tam pasterskie psy chroniące stada owiec przed wilkami i szakalami.

– Imię nadał mi najstarszy uzdrowiciel klanu. Kiedy miałem dwa lata, ciężko zachorowałem i wielkim wysiłkiem mnie wyleczył. Zgodnie z naszymi prawami nadał mi wtedy imię. Pochodzące od niego imiona były dobre, zawsze coś znaczyły. Ja otrzymałem imię, które wywoływało tylko drwiny. Każdy znający język Suchych Wzgórz, zaczyna się śmiać, słysząc moje imię. Dlaczego twoja twarz jest poważna, jak gdybyś zobaczył ducha Aleenie? – zapytał mówca.

– Nie mogę teraz odpowiedzieć. Być może będę mógł ci pomóc. Teraz muszę iść się rozejrzeć i pomyśleć, ale na pewno wrócę – odrzekł elf. Wypowiadał słowa, ale myśli miał zajęte już czymś innym.

Jego postawa nie była już tak swobodna i życzliwa, jak jeszcze kilka chwil wcześniej. Stał się spięty a jego oczy błądziły nerwowo, jak gdyby w młodym uciekinierze odkrył coś, czego bardzo się obawiał.

– Powiedz mi chociaż, kim jest ten dziwny tropiciel oddziału najemników? – zapytał jeszcze chłopak.

– To Kerkyrajos, potężny mag, czujący. Z tego, co o nim słyszałem, to bardzo niebezpieczny człowiek. Trzymaj się od niego z daleka! – zdawkowo odpowiedział elf.

Odwrócił się i pośpiesznie odszedł w stronę drzew akacji, z rzadka porastających brzegi wąwozu. Po chwili zniknął z oczu zdumionego chłopaka.

Dla Ahraneala odpowiedź elfa nie miała sensu. W jego klanie czujący pełnili bez wyjątku rolę uzdrowicieli. Bycie czującym oznaczało rozwinięcie talentu magii życia, jego obserwacji i interakcji ze wszystkim, co żyje. Najbardziej biegli, jak ten który nadał mu imię, potrafili nawet przewidywać przyszłość. Żaden z nich nie był tropicielem ani łapaczem niewolników. Dlaczego potężny czujący miałby zajmować się tropieniem zbiegów?

 

***

 

Aleen szedł przed siebie. Nie był w stanie skupić myśli. Dlaczego, kiedy usłyszał imię „biały pies”, jego umysł zareagował tak gwałtownie? Czy ten przestraszony chłopak był tym, na którego czekał przez te wszystkie lata na Górze Barana?

„Na Górze Barana będziesz oczekiwał na Jasnego Wiernego. On posiądzie moc i wolę, aby odbudować dom dla naszego ludu. Ty podejmiesz każdą z decyzji. Czy będziesz chciał się tam udać i czy będziesz chciał wykonać misję”? Tytuł „wiernego” to był tytuł dla wojowników, biegle władających bronią, obdarzonych wielkim duchem, a ten tutaj nie potrafił nawet posługiwać się mieczem! Niewątpliwie miał w sobie siłę, ale czy byłby w stanie uczynić cokolwiek dla ocalałych elfów znad jezior? Mieszkańcy Suchych Wzgórz nie byli przecież elfami, byli z nimi co prawda blisko spokrewnieni, ale w ich żyłach płynęła także krew pochodzących z wielu ludów osadników, którzy na przestrzeni wieków przybywali na niegościnne ziemie między wielką rzeką a oceanem.

Bezwiednie zmierzał w stronę punktu na zachodnim zboczu góry, skąd wcześniej obserwował najemników rozbijających dwa obozy. Im dłużej szedł, tym silniejsze miał wrażenie, że w tej sprawie umyka mu coś ważnego.

Nagle go olśniło, odtworzył jeszcze raz słowa czującego, który układał dla niego wróżbę w czasie rytuału: „To ty podejmiesz każdą z decyzji”. Wiedział już, że musi zdecydować czy pomóc chłopakowi, a właściwie już to zrobił, kiedy zobaczył prostolinijność i bijącą od niego determinację.

Teraz pozostało tylko dokonać niemożliwego, uciec przed dwudziestoma wprawnymi żołnierzami z kompanii Jasnego Płomienia.

– Zatrzymaj się, elfie! – powiedział ktoś stanowczo. Aleen nie był w stanie określić, skąd dochodził głos.

Rozejrzał się i dostrzegł siwowłosego człowieka, który stał dobre czterysta kroków od niego. Gdy przyjrzał się lepiej, przez moment miał wrażenie, że widzi tylko niesamowite szare oczy starca. Dreszcz strachu przeszedł elfa i chciał rzucić się do ucieczki. Jego umysł był jak przygnieciony przez ciężki głaz. Wiedział już, że to Kerkyrajos i że napotkanie tego człowieka oznacza zgubę.

Napiął każdy mięsień, ale nie był w stanie wykonać ruchu. Widział i słyszał wszystko, co dzieje się wokół niego, ale stał się biernym obserwatorem. Mógł tylko patrzeć, jak dwóch młodych najemników podbiega i odbiera jego broń. Potem związali mu ręce za plecami i któryś pchnął go mocno w dół zbocza, jednocześnie ciągnąc za sznur. Aleen zatoczył się i przewrócił, boleśnie uderzając o twardą jak kamień ziemię.

– Musisz wyjść z jego głowy, poruczniku, inaczej chyba będziemy musieli go tachać aż do obozu – powiedział Lerth, najbardziej rozgarnięty spośród nowych.

– Daj mi ten sznur, kretynie! – warknął Kerkyrajos – Jak będziesz go prowadził w ten sposób, to wyłamiesz mu barki. Jak tej dziewczynie w zeszłym miesiącu. – Siwowłosy lakkańczyk wyrwał końcówkę liny z rąk młodego najemnika.

– Mnie tam wyłamane barki w niczym nie przeszkadzały. – Zarechotał Joachim. Na jego twarzy zagościł nikczemny uśmiech.

Był najgłupszy i zdecydowanie najbardziej brutalny spośród trzech nowych, rzekomych rycerskich synów z północy.

Usłyszane słowa zadziałały na Kerkyrajosa jak czerwona płachta na byka. Ta dziewczyna miała taki sam kolor włosów, jak jego zmarła córka. Stary porucznik przyskoczył do Joachima z gwałtownością atakującego tygrysa. Uderzył go w twarz z taką siłą, że dobrze zbudowany najemnik zatoczył się do tyłu. Opadł ciężko na wyschniętą ziemię i nie był w stanie się podnieść.

– Nie odzywaj się niepytany, żołnierzu – powiedział cichym i złowrogim jak śmierć głosem Kerkyrajos.

Mężczyźni przez chwilę mierzyli się wzrokiem, ale Joachim ostatecznie opuścił oczy. Nikt, kto miał przynajmniej odrobinę zdrowego rozsądku, nie rzucał wyzwania Kerkyrajosowi.

– Tak jest, panie poruczniku – powiedział Joachim. Otarł krwawiącą wargę, wciąż próbując stłumić buzującą w nim wściekłość. Od czasu do czasu łypał z nienawiścią na swojego dowódcę. Tymczasem lakkańczyk spokojnie wrócił do związanego elfa i lekko ujął koniec krępującej go liny.

– Idźcie przodem! – wydał polecenie trzem nowym Kerkyrajos, po czym cała czwórka ruszyła w kierunku ich obozu.

 

***

 

Wiele godzin później Ahraneal przygotowywał się do snu. Wokół obozu porozciągał cienką linkę, na której zawieszone były miedziane blaszki, wydające przy poruszeniu bardzo charakterystyczny dźwięk. Był na ten odgłos wyczulony, w końcu od lat używali ich z ojcem w podróży. Kiedyś w trakcie drogi przez rzekę graniczną i dalej na teren Wielkiej Równiny zamieszkanej przez elfów, do ich obozu zakradła się pantera. Wtedy te niepozorne blaszki uratowały życie uczestników wyprawy.

Na posłaniu ułożył lekką pelerynę wypchaną suchymi trawami, miała udawać kogoś śpiącego przy ogniu. Wyglądało to na tyle wiarygodnie, że ktoś nadchodzący od strony ujścia wąwozu, powinien dać się nabrać. Sam wdrapał się na stok i ułożył w siodle pomiędzy dwoma drzewami. Łuk, razem z zapasem nowych strzał podarowanych przez elfa, miał w zasięgu ręki. Kiedy zakończył przygotowania, opadło go w końcu zmęczenie. Chwilę wsłuchiwał się w odległe wycie wilków aż zasnął płytkim snem zbiega.

We śnie po raz kolejny odtwarzał obrazy z dramatycznej nocy, która zmusiła go do ucieczki z Suchych Wzgórz. Bardzo chciał cofnąć tamte wydarzenia, ale nie był w stanie nic zmienić, mógł tylko patrzeć. Jak co noc gnębiło go pytanie, czy gdyby nie został mówcą, mógłby wieść spokojne życie w swoim rodzinnym klanie? Potem śnił początkowy etap ucieczki. Jego ciało napięło się całe, kiedy chciał ostrzec rodzica przed drugim oddziałem, mającym obejść zastawioną przez ojca zasadzkę.

W pewnym momencie coś obcego i nienaturalnego wdarło się do trwającego wciąż snu. To była wielka sowa, która odwiedziła go wcześniej tego wieczoru. Siedziała u boku ojca, a ten odwrócił głowę w jego stronę i powiedział:

– Obudź się, synu. Powinieneś już wyruszać. – Ahraneal w pełni przytomnie otworzył oczy. Jeśli chciał podejść mniejszy obóz najemników pod osłoną ciemności, faktycznie musiał czym prędzej wyruszyć. Dotarcie na miejsce powinno mu zająć nie więcej niż półtorej godziny. Wcześniej starannie wytyczył optymalną do pokonania w ciemności trasę wśród zdradliwych wykrotów, licznych w tej części masywu. Miecz od elfa zostawił, nie było sensu zabierać broni, którą i tak nie potrafił się posługiwać.

Noc był ciemna, wysoko na bezchmurnym niebie świecił tylko mniejszy z księżyców, nazywany Ciemną Siostrą. Jej światło było słabe, nadawało konturom całego otoczenia złowrogi ciemnoszary odcień. Gdyby na niebie gościła Jasna Siostra, podejście obozu najemników byłoby dużo trudniejsze, jeśli nie niemożliwe.

– Jasna Siostro, sprzyjaj mi dzisiejszej nocy. Wybacz, że nie skorzystałem z twojego światła – wyszeptał prostą modlitwę Ahraneal, po czym wyruszył w noc.

Skradając się bezgłośnie, zbliżył się do mniejszego obozu najemników. Tutaj było tylko czterech i kiedy obserwował ich wcześniej, ani razu nie dostrzegł tam Kerkyrajosa. Kiedy miał łuk w rękach, walka z czterema zwykłymi ludźmi zupełnie go nie przerażała. Potrafił strzelać tak szybko, że był w stanie zestrzelić w locie kilka rzuconych naraz glinianych kul.

Pełniący wartę najemnik podszedł do krawędzi płytkiego jaru, stanowiącego koryto potoku, który teraz w porze suchej całkowicie wysechł. Najemnik nie był zbyt rozgarnięty, założył hełm zasłaniający uszy, przez co ciche odgłosy nocy docierały do niego stłumione.

Oddający mocz mężczyzna odwrócił głowę, słysząc głośne pohukiwanie sowy z przeciwnej strony obozu. Odsłonięta szyja wartownika była teraz idealnie widoczna. To był moment, na który Ahraneal czekał, wstrzymał oddech i wypuścił strzałę. Głos sowy niósł się nadal, tłumiąc cichy brzęk cięciwy, mlaśnięcie towarzyszące trafieniu strzałą o szerokim grocie w gardło, a potem dźwięki towarzyszące agonii człowieka, który nie był już w stanie wydobyć głosu.

Ahraneal w duchu podziękował pięknej sowie, która odwiedziła go wieczorem. Najciszej jak potrafił, zbliżał się do śpiących najemników. Zatrzymał się zaskoczony, w obozie leżał elf Aleen, który wcześniej przyniósł mu strzały i miecz.

„Czy schwytali elfa przez broń, którą mi dostarczył?” – Ta myśl, połączona ukłuciem poczucia winy, zmąciła jasność myślenia Ahraneala.

Odłożył łuk i dobył sztyletu, zbliżył się do miejsca, gdzie leżał związany Aleen. Więzy na rękach były słabe i łatwo poddały się sztyletowi. Niestety, elf wyglądał na pogrążonego w letargu znacznie głębszym niż zwykły sen i nie dawał oznak życia.

Ahranealowi towarzyszyło teraz irracjonalne wrażenie, że wszystkie kroki wykonane w trakcie ataku na obóz, zostały przewidziane przez Kerkyrajosa. Że jest tylko marionetką w potężnym ręku maga, a podejmowane decyzje nie są samodzielne. Leżący obok elfa Lerth przekręcił się właśnie plecami do nadchodzącego mówcy. Ahraneal nie miał zamiaru marnować okazji, zakrył dłonią usta najemnika i przeciągnął ostrzem po jego gardle.

Podniósł wzrok i z przerażeniem odkrył, że w przeciwległym krańcu obozu pod szaroczerwonym płaszczem leży Kerkyrajos.

Oczy starca były otwarte. Wpatrywały się wprost w niego. Ahraneal rzucił się do ucieczki. Joachim już nie spał i podnosił się z mieczem w dłoni. Na ucieczkę było już za późno.

Ahraneal dopadł do wierzbowego kija, który zostawił za posłaniem nieprzytomnego wciąż elfa. Od pierwszego skrzyżowania kija z mieczem Joachima było oczywiste, że młody mówca jest pozbawiony szans na zwycięstwo. Był co prawda mistrzem walki na kije, ale nigdy w życiu nie zmierzył się z kimś tak silnym i władającym ostrzem tak dobrze, jak Joachim. Najemnik, choć jego odzienie było biedne, to dzierżył piękny półtoraręczny miecz z kwadratową głowicą na kształt obelisku Czterech Twarzy. Na sztychu widniał staranny grawerunek litery „A”.

– Rzuć broń! – krzyczał na niego gniewnie wiele razy najemnik z północy.

Ahraneal wciąż żył chyba tylko dzięki temu, że rzekomy rycerski syn chciał się wykazać i pojmać go żywcem.

Kij w końcu został przecięty. Joachim uśmiechnął się paskudnie, a Ahraneala przeszedł dreszcz strachu. Tyle że najemnik się nie poruszył, żeby go pojmać. Stał nieruchomo i patrzył przed siebie, jak gdyby był posągiem, a nie żywym człowiekiem. Dopiero po chwili sytuację wyjaśniła powiększająca się plama krwi na lewym boku Joachima.

Kiedy w końcu osłabł i osunął się bez zmysłów, zza jego pleców ukazała się sylwetka Kerkyrajosa z zakrwawionym ostrzem w dłoni.

– Stój spokojnie chłopcze – powiedział łagodnie Kerkyrajos i Ahraneal w jednym momencie stracił władzę nad ciałem.

Lakkańczyk spokojnie podszedł. Wyciągnął kij z jego ręki, a potem wyjął i odrzucił sztylet.

– Usiądź, tak będzie wygodniej – powiedział starzec, a mówca wykonał polecenie. Nie chciał tego zrobić, ale jego kolana i tak się zgięły, powodując, że usiadł ciężko na zalegających w tym miejscu suchych liściach.

W powietrzu pojawił się zapach ziół, niesiony przez wilgotne powietrze z górnych partii masywu. Sowa gdzieś zniknęła, a cały świat młodego mówcy został zawężony do szarych jak kamienna turnia oczu Kerkyrajosa.

– Dostarczysz mnie do klanu Kamiennej Rzeki, żeby mnie sądzili? Jeśli jesteś tak potężny, wiesz na pewno, że nikogo nie zabiłem? – zapytał Ahraneal.

– Oczywiście, że wiem. To, czy jesteś winny, nie ma znaczenia. Zresztą pierwszy mówca nie zapłaciłby aż tyle za wasze głowy, gdybyś był winny. Niestety, nie możesz być żywy, bo jeżeli Garold dostanie cię w swoje ręce, to będziesz konał przez dwa dni w takich męczarniach, że już po godzinie będziesz błagał o śmierć, chłopcze. A gdyby Gealen się postarał, to będziesz żył przez trzy dni tortur. Widziałem to już wielokrotnie i nie chcę więcej oglądać. Ja dam ci szybką śmierć, nie będziesz cierpiał. Rozmawiam z tobą, bo chcę, żebyś dobrze zapamiętał moje imię. Jestem Kerkyrajos z Dekuren – odpowiedział stary lakkańczyk.

– Dlaczego twoje imię jest takie ważne?

Teraz już tylko starał się odwlec moment, kiedy wielki tasak lakkańczyka oddzieli jego głowę od reszty ciała, żeby umieścić ją w dzbanie z oliwą. Desperacko rozglądał się w poszukiwaniu czegoś, co pomogłoby mu się uwolnić. Aleen wciąż leżał bez zmysłów, a sowa się nie pokazała.

– Chcę, żebyś podał moje imię temu, kogo spotkasz za bramą. Widzisz, mam z tym kimś swoje rachunki. On zabrał mi córkę, a ja wysyłam tam wielu innych z moim imieniem na ustach. Masz coś w sobie chłopcze; jeszcze nigdy nie powiedziałem o córce komuś, kogo wyprawiałem na drugą stronę. Możesz czuć się wyróżniony – odpowiedział Kerkyrajos. W umyśle Ahraneala obok strachu, budziła się coraz większa odraza dla sędziwego lakkańczyka.

– To dlatego zabiłeś swojego towarzysza broni? – Na twarzy Kerkyrajosa zagościł grymas zdziwienia.

– Dziwię się, że o to pytasz. Przecież gdybym nie zabił Joachima, on pojmałby cię żywcem chłopcze i umierałbyś potem w męczarniach. Drugi powód jest taki, że to brutal, głupi i nadgorliwy, a do tego wszystkiego jeszcze złodziej. Wyobrażasz sobie, że okradał nawet swoich kompanów z oddziału? Gardzę ludźmi takimi, jak on. Nadskakiwał kapitanowi, więc porucznik chciał się go po cichu pozbyć. Kompania Jasnego Płomienia to nie jest szkółka świątynna, chłopcze. – Lakkańczyk zamilkł na chwilę.

Odgryzł wielki kęs zbożowego placka, przełknął i popił. Wykonywał tak spokojnie ruchy, jak gdyby jadł kolację ze starym przyjacielem, a nie w obecności wroga, którego wkrótce miał pozbawić życia.

– Szkoda że nie będziesz miał możliwości nauczyć się życia. Wyglądasz na pojętnego i czuję, że choć jesteś wciąż słaby jak dziecko, to zacząłeś rozwijać swoje zdolności magiczne. Każdy z nas otrzymuje iskrę talentu, ten dotyk boga od Czterech Twarzy, a tak niewielu ma dość rozumu i woli, żeby iskrę rozniecić w prawdziwy płomień. Tak naprawdę nawet nie zależy mi na twojej śmierci, to pewnie nie ma dla ciebie znaczenia, ale chciałem, żebyś to wiedział. Twoja śmierć to jak wyrzucenie klejnotu do morza. Gdyby dowodził ktoś inny niż Garold, wtedy kto wie, być może mógłbym cię nawet ocalić? Kilka razy mi się to udało, raz nawet zdołałem ocalić taką wysoką dziewczynę. Ale Garold? On zabiłby mnie bez mrugnięcia okiem, chłopcze. Porucznika nie da się wywieść w pole! Widzisz, każdego z nas skuwają jakieś okowy – zakończył Kerkyrajos.

– Ocaliłeś ją, bo przypominała ci zmarłą córkę? – zapytał Ahraneal i po wyrazie twarzy starca poznał, że trafił w samo sedno.

Jednak reakcja rozmówcy była inna, niż młody mówca przypuszczał. Kerkyrajos nie chciał rozmawiać o córce. Zamilkł i ujął rękojeść rzeźnickiego tasaka.

– Musimy kończyć. Przykro mi chłopcze. Jak mówiłem, to nie będzie bolało – powiedział Kerkyrajos i zaczął podnosić się z miejsca.

– Dlaczego zostawiłeś dla mnie jedzenie, jeśli i tak zamierzałeś mnie zabić? – zapytał jeszcze mówca.

Mówił już bez wielkiej nadziei, że uda mu się ponownie wciągnąć tropiciela w rozmowę, która oddali moment jego śmierci.

– Sam nie jestem pewien, dlaczego to zrobiłem. Kiedy w czasie zwiadu znalazłem się bliżej miejsca, gdzie się ukrywałeś, zobaczyłem coś z twojej przyszłości. Przez moment ujrzałem to, kim możesz się stać. Być może dlatego chciałem, żebyś zjadł posiłek jak człowiek i mógł odzyskać siły? Przyszłość nie jest ustalona, widziałem też ostrze Joachima przebijające mój brzuch, a teraz on leży martwy. Przykro mi, że twoja droga tutaj się kończy, ale nie poświęcę życia, żeby cię ocalić. Muszę dalej iść moją drogą – odrzekł starzec, ruszając w stronę młodego mówcy.

Dreszcz przeszedł przez wciąż unieruchomione ciało Ahraneala. Skupił całą uwagę na rękojeści tasaka trzymanego przez Kerkyrajosa. Lakkańczyk syknął z bólu, a rozgrzane ostrze wypadło mu z ręki.

Przez całe dotychczasowe życie był przekonany, że nigdy nie będzie musiał użyć magii przeciwko żywej istocie. Teraz, pod wpływem instynktu przetrwania, zrobił to bez mrugnięcia okiem.

– To było głupie. Powiedziałem przecież, że nie będziesz cierpiał – powiedział wciąż spokojnie Kerkyrajos.

Popatrzył na unieruchomionego mówcę bardziej ze smutkiem niż nienawiścią, po czym zaczął rozglądać się za inną bronią. Kiedy spostrzegł odebrany wcześniej sztylet Ahraneala, ruszył po ostrze.

Młody mówca miał wrażenie, że głowa zaraz eksploduje mu z bólu, ale i tak skupił uwagę na sztylecie podnoszonym przez Kerkyrajosa. Tym razem skutek działania jego magii był szybszy i bardziej drastyczny; część drugiej dłoni lakkańczyka zamieniła się w otwartą ranę.

Ranny mag mimowolnie zmniejszył nacisk na umysł Aleena i elf zaczął się podnosić.

Walczyli na śmierć i życie a Kerkyrajos zmienił taktykę. Przestał szukać broni, zamiast tego starał się skupić uwagę na Ahranealu i elfie.

Kiedy został raniony, pojawiła się w głowie maga wątpliwość, czy postąpił słusznie, doprowadzając do perfekcji talent czującego, a całkowicie lekceważąc zwykłą magię. Po raz pierwszy w jego długim życiu zdarzyło się, że ktoś był w stanie użyć magii pomimo mentalnego nacisku. To tylko spotęgowało wściekłość na gówniarza, który złośliwie nie chciał umrzeć, i elfa przybłędę.

– Wy ścierwa. Chcecie walczyć ze mną? Proszę bardzo, ugotuję wasze mózgi! Będziecie błagać, żebym was dobił! Zanim skonacie, będziecie wyli jak zarzynane barany, będziecie wić się w konwulsjach jak smażone węże i robić pod siebie! – wywarczał głosem pełnym nienawiści.

Kerkyrajos był teraz wcieleniem gniewu. Miał twarz aż poczerwieniałą z emocji. Pełen rezerwy, zawsze panujący nad sytuacją wielki mag gdzieś zniknął.

Z całych sił potężnego umysłu naparł na młode ofiary. Aleen padł ponownie na ziemię z grymasem bólu na twarzy, a Ahraneal objął głowę rękoma. Skupiał całą wolę, żeby pomimo bólu i niemocy zaczerpnąć kolejny oddech.

Wtedy stało się coś nieoczekiwanego, nacisk na umysł młodego mówcy nagle zniknął. Wszystko ustało, jak przecięte niewidzialnym mieczem i nastała cisza. Milczał Kerkyrajos, milczała sowa siedząca teraz na wprost niego, milczeli Aleen i Ahraneal wciąż oszołomieni po torturze, której doświadczyli.

Mówca zaczął odzyskiwać wzrok, od razu zauważył, że także elf otworzył oczy. Tymczasem Kerkyrajos opadł na kolana i trwał w bezruchu. Siedział i wpatrywał się w nich pustym, nierozumiejącym wzrokiem. Wyglądał, jakby nagle znalazł się w miejscu, którego nie rozpoznawał. Coś pochłaniało całą energię generowaną przez jego talent, a on był bezsilny. Zaczął oglądać z niedowierzaniem swoje poparzone dłonie. Potem musiał zrozumieć, kto go obezwładnił, bo wbił pełne nienawiści spojrzenie w sowę, a ona nie odwracała oczu.

Pierwszy w sytuacji zorientował się Aleen. Pełzając na czworakach, dotarł do porzuconej broni Joachima. Złapał rękojeść i jednym zdecydowanym ruchem wbił ostrze w plecy Kerkyrajosa. Sztych miecza ozdobiony pięknym grawerunkiem wyłonił się z brzucha lakkańczyka.

Aleen nawet nie starał się wyciągnąć ostrza, usiadł tylko, oddychając ciężko. Pokonanie tych kilku kroków okazało się wysiłkiem niemal ponad siły.

Kerkyrajos został wytrącony ze stuporu przez dotyk zimnej stali. Popatrzył na ostrze miecza sterczące z brzucha, a potem przeniósł wzrok na Ahraneala.

– Idź do obelisku, dotknij go, moc Pierwszych ci pomoże. Nie walcz z nią, daj się jej ponieść, jak fali… – Jego głos zamarł, a ciało bezwładnie opadło na ziemię.

Mówca starał się zrozumieć sens ostatnich słów maga. Będzie musiał do tego wrócić, kiedy odzyska siły. Na razie spróbował wstać, lecz tylko się zachwiał i upadł ciężko. Umysł nie był jeszcze w stanie kontrolować równocześnie oddychania i działania mięśni. Oparł się plecami o chłodny kamień i skupił na oddychaniu.

– Musimy się stąd zabierać – powiedział elf, kiedy uspokoił oddech.

– Gdzie chcesz się ukryć?

– Zanim zjawi się tutaj reszta oddziału, pójdziemy do twojego wąwozu, jest najbliżej – odpowiedział elf.

– Łatwiej powiedzieć niż zrobić – odrzekł Ahraneal.

– Jesteśmy wielkimi wojownikami, pokonaliśmy Kerkyrajosa z Dekuren – stwierdził na wpół ironicznie elf, a młody mówca, słysząc te słowa, próbował się roześmiać. Niestety, efekt bardziej przypominał kaszel chorego psa, z powodu wciąż słabej kontroli nad mięśniami.

Teraz to elf spróbował wstać. Próba zakończyła się podobnym fiaskiem, jak wcześniejsze usiłowania młodego mówcy. Podobnie jak on, elf nie był w stanie utrzymać równowagi.

Dopiero po dłuższym czasie, wspólnymi siłami i wielkim wysiłkiem udało im się w końcu stanąć na nogach.

Przed odejściem przecięli jeszcze gardło Kerkyrajosa i przebili serce. Nawet po śmierci, siwowłosy mag wciąż budził strach.

Zlani potem, opierając się na swoich ramionach, zaczęli iść, a raczej wlec się w kierunku Małego Wąwozu. Bardzo pomocny dla utrzymania równowagi okazał się wierzbowy kij Ahraneala. Był co prawda nieco przykrótki po przecięciu w trakcie walki z Joachimem, ale nic lepszego nie znaleźli.

Siedząca na kikucie akacji sowa odprowadzała ich wzrokiem, z zaciekawieniem przyglądając się wysiłkom uciekinierów. Stopniowo, z każdym pokonywanym krokiem, ich głowy funkcjonowały coraz lepiej; tak, że kiedy byli przy wejściu do Małego Wąwozu, obaj mogli poruszać się samodzielnie.

– Zbieramy rzeczy i idziemy do mojej wieży. Po drodze bywa stromo, weź tylko to, co niezbędne – zarządził elf. A kiedy zauważył, że Ahraneal najpierw odłożył do zabrania swój wierzbowy kij, dodał. – Zostaw ten kij, skrócony i tak jest do niczego. Musisz nauczyć się w końcu walczyć mieczem. Ten, który ci przyniosłem, jest odpowiedni do twojego wzrostu i wagi.

– Używałem tego kija przez siedem lat. Nie chcę go tak po prostu zostawić. Jaki pożytek z miecza, jeśli nie umiem go używać? – odpowiedział mówca.

Elf wywrócił oczami, zanim ponownie się odezwał.

– Kij tej długości nie jest dobrą bronią. Weź miecz, a kiedy będziesz nim walczył, wyobraź sobie po prostu, że to twój drogocenny kij, tylko z ostrym końcem. Może tak będzie łatwiej? – zapytał z przyklejonym do twarzy drwiącym uśmiechem.

– Dobrze, wezmę ten cholerny miecz, zamiast dobrego kija. Jeśli przeżyjemy, nauczysz mnie jak się nim posługiwać – odpowiedział Ahraneal, a elf nawet się nie odezwał.

Kiedy ruszyli w górę, posuwali się zaskakująco sprawnie. Ich młode głowy odzyskały już niemal pełną sprawność po mentalnym ataku Kerkyrajosa. Zakończywszy wspinaczkę po ścianie wąwozu przeszli przez jego krawędź, zwieńczoną wypiętrzonymi na kształt zamkowych blanek skałami.

Weszli na nierówną skalną półkę. Roztaczał się stąd piękny widok na położony dwadzieścia mil ku zachodowi szczyt. Podobnie jak Góra Barana, zwieńczony był ciemną sylwetką obelisku Czterech Twarzy.

Elf położył na ziemi zawinięty w płaszcz tobół, po czym otarł pot z czoła.

– Tutaj zjemy posiłek i zaczekamy na dzielnych żołnierzy Jasnego Płomienia.

– Chcesz z nimi tutaj walczyć? – zapytał mówca z grymasem zdziwienia – Myślałem że pójdziemy prosto do twojej wieży.

– Wciągniemy najemników w dłuższą walkę w ten sposób, że zmusimy ich do długiej wspinaczki w pełnym słońcu. Mają na sobie ciężki rynsztunek i wspinaczka ich zmęczy. Żeby skłonić Garolda do ataku udamy, że zaskoczyli nas w czasie marszu i zajmiemy pozycję tam wysoko. Łatwo się obronimy, a kiedy spróbują oskrzydlenia, wtedy się wycofamy. W trakcie „walki” będziemy mogli jeść i pić, ciągle ukryci w cieniu. Kiedy potem będą odpoczywać, my pójdziemy do wieży i uciekniemy – wyjaśnił elf spokojnie.

– Nie lepiej przygotować pułapki i zwyczajnie pozabijać ich jednego po drugim? – zapytał ponownie mówca. W jego głosie było teraz znacznie więcej pewności siebie.

Elf przypatrywał się sojusznikowi z wielkim zaciekawieniem, zupełnie jak gdyby po raz pierwszy w życiu oglądał gadającego konia.

– Twój plan jest bardzo przebiegły, do tego uroczy, ale niestety całkowicie nierealny, mój młody mówco. Nie zabijemy we dwójkę szesnastu wyszkolonych żołnierzy. Sam widziałeś, jak ci poszło, a raczej nie poszło z Joachimem. Niestety, musimy działać według realnego planu, czyli zmęczyć najemników wspinaczką, a potem zwyczajnie uciec – odpowiedział elf z odcieniem kpiny w głosie.

– Widziałeś moją walkę Joachimem?

– Nie wszystko, ale widziałem wystarczająco. Chyba nie myślałeś, że byłem cały czas nieprzytomny? – odpowiedział pytaniem elf.

– Udawanie martwego nie jest honorowe – rzekł machinalnie Ahraneal.

– Ty zastrzeliłeś strażnika, kiedy poszedł ulżyć pęcherzowi, a drugiemu podciąłeś gardło, kiedy spał. To było honorowe? Jeśli masz zamiar walczyć honorowo z takim oddziałem, to lepiej od razu otwórz sobie żyły. – Lekki, ironiczny uśmiech nie opuszczał twarzy elfa.

 

***

 

Porucznik Garold obudził się godzinę po świcie. Lubił takie dni; poprzedzającej nocy Kerkyrajos odwalał całą robotę związaną z łapaniem zbiegów, a nazajutrz mieli czas na wszystko. Zaczął od rozkazu przygotowania ciepłego posiłku dla całego oddziału. Dzisiaj miał zamiar dać swoim ludziom porządnie wypocząć przed czekającą ich długą drogą powrotną.

Wszystko musiało się udać. Gdyby coś poszło nie tak, wtedy Kerkyrajos już dawno przysłałby kogoś z wiadomością. Miał zamiar wysłać do małego obozu kilku konnych, żeby przyprowadzili elfa i dostarczyli głowę zbiega.

– W nocy była cisza i spokój, żadna z naszych pułapek nie została naruszona – zameldował wracający z patrolu sierżant Gealen.

– Bardzo dobrze. Wygląda na to, że połknęli haczyk Kerkyrajosa. Weź dwóch ludzi i jedź do ich obozu. Tylko zabierz ze sobą worek na głowę tego gówniarza, nie chcę oglądać siodła upapranego juchą, a nie sądzę, żeby podporucznik pojmał go żywcem. Kiedy wrócisz, daj ludziom trochę odpocząć. Niech złapią oddech przed drogą powrotną. Aha, jeśli Kerkyrajos złapał elfa, obchodźcie się z nim delikatnie, to cenny jeniec – podkreślił porucznik.

– Tak jest, panie poruczniku! – odparł służbiście sierżant i od razu ruszył by wykonać powierzone zadanie.

Garold podziękował w duchu, że przed trzema dniami nie posłał sierżanta Gealena z oddziałem, który został rozbity przez ojca mówcy Kamiennej Rzeki. Potrzebował pragmatycznych podoficerów, do tego potrafiących myśleć. Jeśli pułkownik wciąż będzie przyjmował do kompanii ludzi pokroju „nowych”, to nie czekała ich świetlana przyszłość. Czego mogli dokonać z takimi ludźmi jak Joachim?

Razem z dwoma pozostałymi zamęczyli w czasie ostatniej wyprawy dziewczynę, zamiast się trochę zabawić, a potem korzystnie ją sprzedać. Tylko głupiec marnował dobrych niewolników. Torturować należało tylko zbiegów, których nie musieli dostarczyć żywych lub nienadających się do sprzedaży. To, że kapitan myślał o zrobieniu Joachima sierżantem, bo spodobała mu się jego brutalność, wprost przerażało porucznika.

Nie upłynęły więcej niż dwie godziny, kiedy porucznik zauważył Gealena gnającego na złamanie karku z powrotem w kierunku głównego obozu. Pomimo wieku, dowódca wciąż miał dobry wzrok i nie widział, żeby któryś z trzech jeźdźców miał przytroczony do siodła worek z głową zbiega. Ukłucie intuicji doświadczonego żołnierza mówiło mu, że stało się coś złego. Jeśli Kerkyrajos został ranny, ludzie Gealena nie powinni byli zostawiać go samego.

Kiedyś już zdarzyło się, że lakkańczyk został ugodzony strzałą przez kilku zbiegłych niewolników, na których przypadkiem natknął się ich oddział. Wtedy cała sprawa skończyła się dobrze, wrócili z pięcioma zbiegami zamiast dwóch. Być może także teraz jakaś przypadkowa grupa zbiegów natknęła się na obóz Kerkyrajosa? A może oddział z konkurencyjnej kompanii wtrącił się w ich pościg? Tyle że na tym pustkowiu nie było przecież absolutnie nikogo.

Porucznik dmuchnął mocno w świstawkę służącą do komunikacji w zgiełku bitwy. Kompania Jasnego Płomienia nie stoczyła co prawda od dawna żadnej bitwy, ale głośny dźwięk świstawki w sytuacjach awaryjnych sprawdzał się znakomicie.

– Siodłać konie i przygotować się do wyruszenia. Rynsztunek bojowy. Naciągnąć kusze. Założyć hełmy. Ostatni gotowy pięć batów! – krzyknął porucznik, dobywając całej siły swojego władczego głosu.

Nie zarządzał kar cielesnych z błahego powodu. Jego ludzie mieli wiedzieć, że to nie są ćwiczenia. Efekt przypominał wrzucenie płonącej gałęzi w środek mrowiska. Niezależnie od tego, co każdy z najemników akurat robił, podrywał się, jak gdyby ziemia pod jego stopami właśnie zaczynała się palić.

Kiedy dotarła do nich trójka jeźdźców prowadzona przez Gealena, od gotowości dzieliły ich już tylko minuty. Sierżant był blady jak ściana, co potęgowało kontrast z tatuażami pigmentowanymi ardazytem.

– Kerkyrajos nie żyje. Ma wbity w plecy miecz Joachima, przebite serce i gardło, a obie dłonie poparzone. Rikard zginął od strzały w szyję, Lerth ma poderżnięte gardło. Joachim dostał sztylet w plecy i pchnięcie w bebechy. W obozie leżały rozcięte więzy, więc chłopaka pojmali, ale wtedy ktoś ich zaatakował. Ślady wydają się prowadzić w stronę mniejszych wąwozów w południowej partii masywu.

– Są jakieś obce trupy? Jak myślisz, ilu było napastników? – zapytał porucznik, ale sierżant pokręcił głową.

– Żadnych obcych trupów. Moim zdaniem napastnicy nie byli liczni, ale tam stało się coś dziwnego. Możliwe, że atakujący byli w zmowie z nowymi lub samym Joachimem – odpowiedział sierżant Gealen.

– Wystarczy sierżancie, muszę sam to zobaczyć. – Garold uciął rozmowę.

Strata połowy ludzi, a do tego śmierć Kerkyrajosa, oznaczały, że stawką nie była już tylko kariera porucznika, ale wręcz jego głowa. Dopóki taktyka zasadzek z potężnym lakkańczykiem działała, dowództwo aprobowało ją bez zastrzeżeń.

Garold obawiał się jednak, że to się teraz diametralnie zmieni. Do przełożonych nie trafiało, że ktoś tak potężny, jak Kerkyrajos, jest w ich kompanii tylko dlatego, że ma możliwość pracować, jak sam chce.

Kiedy dowódca skończył rozmawiać z sierżantem, oddział był już gotów do wyruszenia.

– Dwa brązowe do żołdu dla wszystkich. Ruszamy! – krzyknął porucznik i poprowadził oddział na południe.

Nie oszczędzali koni i do mniejszego obozu dotarli bardzo szybko. Po obejrzeniu pobojowiska porucznik stwierdził, że Gealen miał rację we wszystkim, nic więcej nie dało się stąd wyczytać.

Oficjalna wersja, jaką miał Garold zamiar przestawić w raporcie, to przypadkowy atak grupy zbiegów i zdrada Joachima. Na szczęście fakt, że maga podstępnie zabił Joachim, nie budził żadnych wątpliwości. Dowodem był jego miecz wbity w plecy Kerkyrajosa.

Garold zawsze postulował, żeby nowych rekrutów przesłuchiwał czujący. Być może teraz uda się to wprowadzić? Chyba że pułkownik znowu stwierdzi, że „potrzebujemy różnych ludzi, a jak czujący ich przesieje, wtedy prawie nikogo do kompanii nie przyjmiemy”.

Tajemnica tego, cokolwiek zaszło w obozie, nie może wyjść na jaw. Młody zbieg, elf-pustelnik i ich ewentualni pomocnicy muszą zostać zlikwidowani. Nikt nie może ich przesłuchać. Na szczęście w małym obozie nie było koni, uciekinierzy nie zdobyli więc świeżych wierzchowców.

– Jedyne ślady, jakie byliśmy w stanie odnaleźć, prowadzą w kierunku wąwozu w południowej części masywu – powiedział sierżant wracający z objazdu terenu wokół obozu.

– Dobra robota, sierżancie, ruszamy ich śladem – odpowiedział dowódca.

Zachowując ostrożność, dotarli do ujścia wąwozu. Porucznik bardzo odczuł teraz brak Kerkyrajosa, znającego tę górę jak własną kieszeń.

– Z koni! – rozkazał porucznik.

Osłaniał się tarczą, spodziewając się, że w każdej chwili zbiegowie mogą wypuścić strzały w ich kierunku. Żadne jednak nie nadleciały, a w głębi wąwozu znaleźli tylko opuszczony obóz i dwa konie. Rozpoznał w nich te należące do mówcy Kamiennej Rzeki. Bez nich młody zbieg już na pewno nie ucieknie.

Przy końcu wąwozu Garold zauważył uciekiniera wspinającego się wysoko po północnym zboczu, towarzyszył mu jasnowłosy elf-pustelnik. Kiedy zbiegowie spostrzegli pościg, przyczaili się za osłoną skał, obserwując ich oddział.

– Ja pójdę na wprost. Borsuk na prawo. Ty, Gealen, weź czterech najzręczniejszych, wespniecie się tym żlebem na lewo i oskrzydlicie ich pozycję. Ruszycie dopiero wtedy, kiedy my będziemy już sto kroków w górę. Czekaj na mój znak. – Porucznik wskazał fragment zbocza wąwozu na lewo od nich.

– Elfa mamy brać żywcem? – zapytywał sierżant Gealen.

– Nie. Po prostu go zabijcie, sierżancie. Żaden cholerny zbieg nie opuści tej góry żywy!

– Tak jest, panie poruczniku! – odpowiedział sierżant i ruszył zbierać swoich ludzi.

Garold ruszył w górę ze zwinnością górskiej kozicy. Osłaniając się tarczą, miał zamiar skupić uwagę uciekinierów na swojej grupie i pozwolić Gealenowi odciąć im odwrót.

Już po pokonaniu kilku kroków, mimo wciąż wczesnej pory, słońce zaczęło dawać się mocno we znaki żołnierzom w ciężkim rynsztunku.

 

***

 

Wiele godzin później Garold odpoczywał oparty o chłodny głaz na dnie wąwozu. Ochlapał głowę kolejną porcją wody z bukłaka i próbował zebrać myśli. Jego żołnierze wyglądali na wyczerpanych, większość położyła się płasko na ziemi, ciesząc się każdą chwilą odpoczynku.

Podstęp się nie udał. Zbiegowie wycofali się w momencie, kiedy tylko oddział Gealena zagroził oskrzydleniem pozycji, której bronili. Zupełnie, jak gdyby wyczuli ludzi idących z sierżantem jakimś szóstym zmysłem. Ich wrogowie próbowali także wywołać kamienną lawinę, ale nachylenie ścian wąwozu nie było wystarczające i tylko kilka głazów potoczyło się w dół zbocza.

Żaden z żołnierzy Jasnego Płomienia nie został poważnie ranny, jeden miał skręconą kostkę, a inny spadł na kolcokrzew. Byli wykończeni wspinaczką w upale, niemniej jednak morale oddziału bardzo skorzystało na tym starciu.

Wiadomość o śmierci Kerkyrajosa musiała wywołać w oddziale morze spekulacji, co do tożsamości uciekinierów. Garold obawiał się, że jego żołnierze zaczną się zwyczajnie bać zbiegów. Bo kto byłby w stanie zgładzić potężnego Kerkyrajosa? Zapewne jakiś inny mag czy wręcz demon.

Zalążki tego strachu widział na początku starcia w wąwozie, jego ludzie niby wykonywali rozkazy, ale nie robili tego z normalnym zaangażowaniem.

Dopiero w trakcie walki żołnierze zobaczyli, że ich wrogowie to istoty z krwi i kości, których strzały nie są w stanie przebić zwykłej drewnianej tarczy obciągniętej skórą.

Analizując przebieg wypadków na chłodno, porucznik próbował spojrzeć na sytuację oczami zbiegów. Właśnie ta umiejętność sprawiła, że był tak skutecznym łowcą wszelkiego autoramentu uciekinierów.

Co zbiegowie chcieli osiągnąć? Przyjęli walkę na pozycji, którą można było tak łatwo oskrzydlić? Tyle że oni w czasie tej walki wcale się nie zmęczyli. Czy liczyli na to, że jego ludzie zmęczeni wspinaczką będą ich ścigać przez trudno dostępne partie szczytowe Góry Barana, zostawiwszy konie? Myśli porucznika skupiły się wokół koni.

Zmęczoną twarz porucznika rozjaśnił uśmiech, wreszcie rozgryzł podstęp wrogów. Chcieli jako pierwsi dotrzeć do ich koni w głównym obozie. Uśmiechał się również, wiedząc, że zbiegowie spotkają tam kogoś, kogo się nie spodziewają.

„A więc to o konie wam chodziło. No to będziecie mieli niespodziankę ścierwa!”

– Zbieramy się! – krzyknął, zrywając się na równe nogi z nową energią.

To nie był dzień, kiedy żołnierze Jasnego Płomienia mogli wypocząć po walce. Zaczęli podnosić się z ziemi, robili to jednak sporo wolniej i bez entuzjazmu swojego dowódcy.

 

***

 

Aleen zatrzymał się, żeby złapać oddech. Odeszli już dobrą milę od wąwozu, poruszając się szczytową partią Góry Barana. Przemieszczali się w dobrym tempie, biorąc pod uwagę, że musieli uważać przy każdym kroku stawianym na wygładzonych przez wiatr i piasek skałach. Ahraneal sięgnął po bukłak, żeby ugasić pragnienie.

– Jaka jest następna część planu, Aleenie?

– Idziemy do mojej wieży. Stamtąd konno pojedziemy do głównego obozu najemników. Rozgonimy ich juczne konie. A potem po prostu uciekniemy – odpowiedział elf.

– Myślisz, że nie będzie tam straży? – dopytywał młody mówca.

– Strażnicy będą na pewno, ale nie zostawili tam więcej niż paru ludzi. Kilka wypuszczonych szybko strzał i obóz będzie nasz, zobaczysz sam.

– Myślałem, że nie będziesz chciał ich zabijać? – Nie ustępował Ahraneal.

– To nie tak. Mówiłem, że nie zdołamy zabić wszystkich przy pomocy pułapek, a to zasadnicza różnica. Ogólnie rzecz biorąc, nie mam nic przeciwko zabijaniu ludzi z oddziału, który chce tobie odciąć głowę, choć nic złego nie zrobiłeś, a ze mnie zrobić niewolnika zupełnie bez powodu – odpowiedział Aleen.

– A w którą stronę potem pojedziemy?

– Ruszymy na wschód. Najpierw jednak objedziemy górę północną stroną, tam jest skaliste podłoże. Nie mają Kerkyrajosa, będzie im bardzo trudno podążać naszym śladem i to jest nasza szansa. Podoba ci się taki plan? – odpowiedział pytaniem elf, a Ahraneal potwierdził skinieniem głowy.

Sam nie miał teraz lepszego pomysłu, jak mogliby się wyrwać dużemu oddziałowi, szczególnie że własne konie musiał zostawić w Małym Wąwozie.

– Pewnie, że plan mi się podoba. Boję się tylko, czy zdążymy przed nimi do głównego obozu – odpowiedział młody mówca.

– Oni teraz odpoczywają, wspinaczka w zbroi w pełnym słońcu zabiera mnóstwo sił. Myślę, że mamy od nich spokój aż do wieczora. To właśnie po to była nam ta „walka” w Małym Wąwozie, żeby ich porządnie zmęczyć – gładko wyjaśnił elf.

Do wieży dotarli szybko. Ahraneal miał cichą nadzieję, że być może będą mogli zamknąć się w wieży i zaczekać aż ich prześladowcom skończą się zapasy. Jeden rzut oka na budynek wystarczył, żeby zorientować się, że pomimo grubych murów, była to budowla mieszkalna, a nie obronna. Drzwi nie były zbyt solidne, do tego duże okna, po trzy na każdym z poziomów, które bardzo trudno byłoby zabezpieczyć.

Wieża było zresztą określeniem nieco na wyrost, budynek miał bowiem tylko dwa poziomy nadziemne, trzeci urywał się w połowie zwieńczony prowizorycznym dachem. Leżące wokoło kamienne bloki świadczyły, że niegdyś pięter był znacznie więcej.

Za to wszystkie potrzebne rzeczy były przygotowane do zabrania. Worki z suszonym mięsem i warzywami, zapasowe łuki, pęki strzał, trochę odzieży, grube derki, a nawet mały namiot z woskowanego płótna niezbędny w podróży podczas pory deszczowej, leżały równo ułożone na grubo ciosanym stole pełniącym zapewne rolę warsztatu. Było tam też kilka przedmiotów, których przeznaczenia Ahraneal nie był w stanie rozpoznać. Wystarczyło tylko wszystko załadować do juków i można było wyruszać.

Kiedy mówca zapytał elfa, skąd wiedział, że będzie musiał opuścić to miejsce, ten tylko wzruszył ramionami.

– Miałem przeczucie, że będę musiał w końcu się stąd ruszyć, więc wszystko przygotowałem. Jak sam zresztą widzisz, nie mam zbyt wielu rzeczy – odpowiedział elf. Ahraneal nic nie powiedział, dla niego to było całkiem sporo rzeczy.

Aleen rzucił mówcy tunikę Jasnego Płomienia, nie do odróżnienia od tych noszonych przez ludzi Kerkyrajosa, była nawet odpowiednio pobrudzona. Do tego miał także dwa hełmy kompanii.

– Skąd masz te rzeczy? Walczyłeś już z nimi kiedyś? – zapytał mówca.

– Dzisiaj pierwszy raz zabiłem jednego z nich, ale znalazłem kiedyś trzy trupy z ich kompanii. Pochowałem ich, chociaż nie musiałem tego robić. To jednak ludzie. Chciałem, żeby Cztery Twarze przepuściły ich przez Wielką Bramę, a szakale nie włóczyły kości po sawannie. Tuniki zachowałem, miałem przeczucie, że kiedyś mogą się przydać. A te niewdzięczne sukinsyny chciały ze mnie zrobić niewolnika – odpowiedział z sarkazmem elf.

Droga prowadząca od strony wieży w dół zbocza, ku zachodowi okazała się zaskakująco łagodna. Widać było, że kiedyś była to trasa, którą można było bez problemu dotrzeć wozem pod same wrota wieży.

Dojechali do kamiennego mostu nad głęboką rozpadliną, dnem której płynęła wąska strużka wody.

Przyczółki mostu zbudowane z wielkich bloków ciemnych skał magmowych, przypominały stare posępne grobowce, jakich wiele znajdowało się na obszarze zamieszkiwanym przez klan Kamiennej Rzeki. Bloki ułożono bez spoin, jak gdyby ktoś wykonał je najpierw z miękkiego materiału i dopasował do siebie, a dopiero później zamienił w kamień.

– Bardzo wysoki most jak na taki mały potok – powiedział Ahraneal, przeprowadzając konia. Tam skąd pochodził, wystarczyłyby cztery pnie zbite gwoździami, na koniec spięte obejmami.

– Powinieneś widzieć ten „potoczek” w porze deszczowej. Zamienia się w dużą, rwącą rzekę, potrafi całe drzewa zabrać w dół nurtu – odpowiedział elf.

Kiedy mieli już wyjechać na otwartą przestrzeń prowadzącą wprost ku obozowi, Aleen podjechał do młodego mówcy.

– Nie zaczynaj strzelać do pilnujących obozu z daleka. Mają na sobie dobre kolczugi, my nie. Musimy ich zaatakować z zaskoczenia. Używaj tych strzał z wąskimi grotami, które dostałeś ode mnie, one najlepiej przebijają kolczugi.

– Dobrze, widziałem już takie groty. Powiedz mi, z jakiej odległości mogę wypuścić strzałę? – zapytał mówca.

– Jeśli masz pewny strzał, to na dwadzieścia kroków. Ja będę strzelał pierwszy – powiedział stanowczo elf.

– W porządku sojuszniku.

Podążali w kierunku obozu. Nie spieszyli się przesadnie; nie chcieli przecież wzbudzać podejrzeń. W obozie było tylko trzech ludzi. Jeden z nich leżał, chroniąc się przed ostrym słońcem parawanem z lekkiej tkaniny, najwyraźniej drzemał. Drugi siedział, oparty o ułożone na ziemi siodło ogryzając kość z pozostałości mięsa. Tylko jeden najemnik stał na warcie. Leniwie spoglądał w ich kierunku, wspierając się na długiej lancy.

Ahraneal poczuł kroplę zimnego potu na grzbiecie. Byli już mniej niż trzydzieści kroków od obozu, a elf nawet nie nałożył strzały na cięciwę. Dopiero kiedy zbliżyli się na mniej niż dziesięć kroków, elf uniósł łuk i lekkim ruchem wypuścił strzałę. Pierwszy trafiony strażnik nie zdążył nawet wypuścić trzymanej lancy, kiedy drugi z najemników pilnujących obozu zginął przeszyty strzałą elfa.

Aleen dopadł do parawanu, za którym miał drzemać trzeci ze strażników, ale nie było tam nikogo. Uwagę Ahraneala zwrócił kamień dobre dziesięć kroków od obozu, zza którego podnosiła się właśnie postać żołnierza napinającego łuk. Odwrócony bokiem elf nie mógł zareagować wystarczająco szybko.

Ahraneal trafił najemnika Jasnego Płomienia tuż powyżej splotu obojczyka i żadna strzała w stronę elfa nie poleciała.

– Dobra robota, skąd wiedziałeś, że trzeci będzie poza obozem? – zapytał elf, przyglądając się młodemu mówcy z uznaniem.

– Zastanawiałem się po prostu, jak ja był to rozegrał. Pomyślałem, że jednego wystawiłbym „na wabia”, a pozostałym dwóm kazałbym się ukryć poza obozem z łukiem gotowym do strzału – odpowiedział mówca Kamiennej Rzeki.

– Masz głowę na karku, chłopcze! Zabieramy cztery luzaki. Resztę koni musimy zranić, żeby nie byli w stanie ich zmieniać, kiedy będą nas ścigać. Zabieramy zapasy dla nas dwóch na dwa tygodnie, reszta w ogień – powiedział elf.

Rozeszli się po obozie, poszukując żywności. Ahraneal znalazł worek zawierający mnóstwo strzał równo powiązanych w wiązki. Odłożył dwie, a resztę rzucił w ogień. To samo zrobił z łukami, które odkrył chwilę później.

Z boku usłyszał gwałtowny skrzek sowy. Odwrócił głowę. Zobaczył niskiego najemnika szarżującego wprost na niego z dwoma toporkami. Sięgnął po łuk i już po chwili mierzył w atakującą postać. Zawahał się na krótki moment, kiedy zorientował się że biegła ku niemu kobieta. Miała ładną, twarz, a długie kasztanowe włosy związała w koński ogon.

Coś uderzyło go w bark. Tam, gdzie stał moment wcześniej, śmignął toporek. Broń odbiła się od kamienia z głośnym brzęknięciem, krzesząc kilka iskier. Kątem oka mówca zauważył, jak elf wypuszcza strzałę. Po chwili kobieta upadła, trafiona wprost w prawe oko.

Aleen wyciągnął rękę, żeby pomóc mu wstać. Twarz elfa była ściągnięta, bez śladu uśmiechu.

– Lekcja życia numer jeden. Relacje z kobietami. Ostrze w ręku kobiety zabija tak samo, jak to w ręku mężczyzny. W tej kwestii mamy pełne równouprawnienie – powiedział chłodno elf.

– Przepraszam, że się zawahałem – odpowiedział mówca, spuszczając wzrok.

– Na Suchych Wzgórzach nie ma wielu kobiet władających bronią, ale gdzie indziej jest inaczej. Następnym razem nie wahaj się chłopcze, bo zginiesz. A ja razem z tobą – ton elfa był teraz łagodniejszy.

– Wyglądała jak normalna dziewczyna.

– Normalna dziewczyna? To elitarna lakkańska najemniczka. Pochodzi z wielkiego narodu kupców, naukowców i żeglarzy, a to bardziej maszyna do zabijania niż dziewczyna. Gdybym nie powalił jej strzałą, nie wiem, czy dałbym jej radę z mieczem. Mieliśmy szczęście, że nie było jej w obozie, kiedy zaatakowaliśmy. – Aleen przewrócił nogą ciało kobiety. – Są tak fanatyczne, że obcinają sobie jedną pierś, żeby nie przeszkadzała im strzelać z łuku. – Dokończył, pokazując na brak wypukłości po jednej stronie torsu kobiety.

Nie zdawali sobie sprawy, że szczęśliwy zbieg okoliczności, dzięki któremu najemniczka znalazła się bez łuku daleko poza obozem, zawdzięczali sierżantowi dowodzącego strażą obozu, a właściwie jego głupocie. Uważał on, że kobieta władająca bronią jest równie przydatna, jak tańczący osioł, czyli wcale.

Posłał więc najlepszą wojowniczkę w oddziale po drewno na ognisko z samymi tylko toporkami. Przewrotny los obszedł się zresztą okrutnie z sierżantem, bo zginął od strzały Aleena w pierwszych chwilach ataku.

– Mamy żywność i strzały. Co teraz Aleenie? Możemy już jechać?

– Weź miecz i poprzecinaj jeszcze paski siodeł i juków. Jeśli zobaczysz bukłak, zrób to samo. Musimy utrudnić pościg.

Ahraneal dobył miecz z pleców i zaczął systematycznie ciąć wszystkie paski na swojej drodze. Schował ostrze w momencie, kiedy zauważył coś w dalej położonej części obozu. Cała jego uwaga skupiła się na glinianym dzbanie zawierającym głowę ojca.

Podbiegł do wielkiego naczynia, sztyletem przeciął rzemień mocujący pokrywę, odrzucił ją i trzymając dłoń powyżej powierzchni płynu, koncentrował myśli. Gliniany dzban był rozgrzany od słońca, co znacznie ułatwiło mu zadanie i niemal natychmiast oliwa zmieszana z alkoholem zapłonęła jasnym płomieniem.

Pomyślał z ulgą że pierwszy mówca nie zatknie głowy rodzica przy trupiej skale. Właśnie ochronił ojca przed największą hańbą, jaka tylko mogła spotkać po śmierci kogokolwiek z klanu Kamiennej Rzeki. W myślach zaczął odmawiać modlitwę.

Ktoś szarpnął go za ramię i dopiero to wyrwało Ahraneala ze świata myśli.

– Już jadą. Wynosimy się stąd! – krzyknął elf. – Załóż tarczę na plecy. Pośpiesz się, do cholery!

Ahraneal skinął głową i chwycił tarczę podaną przez elfa. Przełożył rzemienie przez ramiona, a elf pomógł mu z ostatnim z nich.

– Trzymaj się blisko mnie – powiedział Aleen, po czym wskoczył na koński grzbiet.

Elf zdążył jeszcze ranić cztery zapasowe konie strzałami, po czym pognał na północny wschód. Młody mówca podążył za nim. Mimo że w swoim klanie uchodził za znakomitego jeźdźca, to ledwo mógł nadążyć.

– Jeśli nas rozdzielą, spotykamy się przy obelisku Czterech Twarzy dwadzieścia mil na zachód – dodał elf. Twarz miał ściągniętą w powadze, a wzrok skupiony.

– Dobrze – odpowiedział, cały czas koncentrując się na prowadzeniu konia.

Aleen jechał bardzo szybko, znał tutaj każdy kamień. Ahraneal zostawał coraz bardziej z tyłu. Kiedy jednak elf odwrócił się i zobaczył dzielący ich dystans, zwolnił, dostosowując tempo do towarzysza.

Minęli już północny kraniec Góry Barana i przemieszczali się na południe. Niedługo mieli odbijać ku wschodowi. Jasna Siostra nie sprzyjała Ahranealowi tego dnia, bo jego koń potknął się raz i drugi, po czym zaczął wyraźnie zwalniać.

Kiedy tylko elf to zauważył, od razu ku niemu zawrócił.

– Ukryj się między skałami, ja odciągnę pogoń w głąb sawanny. Oni już nie mają wiele sił. Nie wychodź zza tych skał, cokolwiek by się działo! – krzyknął elf i ponownie ruszył przed siebie.

Ahraneal ukrył wierzchowca i wspiął się na jeden z głazów, żeby widzieć pościg za elfem. Wiedział, że to nie jest rozsądne, ale coś kazało mu to zrobić. Kiedy mijał go elf z klanu Shiraz, wzrok Ahraneala został na moment obezwładniony silnym światłem. Wiedział, jak sobie z tym radzić, w jego ojczyźnie istniała dolina obfitująca w ardazyt. Przymrużył oczy, tak jak należało to zrobić, kiedy patrzyło się pod słońce i przeczekał słabość jaka pojawiała się wraz z nienaturalnym działaniem ardazytu.

Wszyscy ścigający podążali kolejno za elfem. Kiedy naliczył siedmiu jeźdźców i zobaczył, że na końcu jedzie Garold, wykrzykując już rozkazy, przyszło nagłe ukłucie strachu o swojego sojusznika. Być może elf został właśnie ranny? A może coś innego poszło źle? Zrozumiał, że jeśli czegoś nie zrobi i jeśli wszyscy jeźdźcy Jasnego Płomienia podążą za elfem, po prostu osaczą go i zabiją. A potem przyjdą po niego.

Wyłonił się ze swojej kryjówki, najszybciej jak potrafił, przymierzył w jednego z jeźdźców i wypuścił strzałę. Nie trafił w jeźdźca, za to ugodził szyję konia, a ten niemal od razu potknął się, pociągając ze sobą człowieka na ziemię. Następnego najemnika trafił w niechronione kolczugą udo.

Garold, jak tknięty szóstym zmysłem, odwrócił głowę w stronę Ahraneala, wykonał kilka gestów i ruszył w jego stronę. Podążyło za nim kilku innych, a młody mówca zrozumiał, że jego plan zadziałał nawet zbyt dobrze i musi teraz uciekać. Zeskoczył z głazu i rzucił się biegiem w górę zbocza. Tutaj od wschodu nie było głębokich wąwozów, tylko kamienie i nieliczne drzewa.

Pokryte skałami wzgórza były dla niego jak woda dla ryby, dorastał w takim środowisku. Dlatego teraz poruszał się znacznie szybciej niż zmęczeni najemnicy. Cały czas trzymał strzałę na cięciwie łuku.

Ścigający musieli się rozproszyć na takim dystansie i to była jego szansa. Skierował się tam, gdzie skały stawały się rzadsze, bardziej poczuł, niż usłyszał zbliżającą się pogoń. Wyskoczył zza głazu, trafił pierwszego rumaka prosto w chrapy. Ranny koń stanął dęba. Ahraneal, wykorzystując nerwową reakcję drugiego zwierzęcia, strzelił jeźdźcowi prosto w twarz, kiedy ten usiłował złożyć się do strzału.

Potem dobił pierwszego, kiedy ten się podnosił, wciąż otumaniony po upadku z końskiego grzbietu. Oni nie okazali litości jego ojcu, więc na nią nie zasługiwali. Nie zawsze strzelał idealnie celnie, ale za to wypuszczał strzały tak szybko, jak elfy.

Pojawił się Garold, a Ahraneal od razu wystrzelił w jego kierunku. W odpowiedzi strzała nadleciała od strony ścigających i uderzyła w głaz tuż przy głowie mówcy. Strzelił ponownie i nie patrząc nawet, czy trafił, rzucił się do ucieczki. Zamierzał powtórzyć manewr z atakiem z zaskoczenia.

Tutaj teren wznosił się dużo mocniej. Kiedyś był to rozległy piarg, ale teraz mniejsze głazy zostały przykryte już glebą. Ponad powierzchnię wystawały tylko skały zawierające więcej twardego materiału, który w mniejszym stopniu poddawał się erozji.

Ahraneala odczuł lekkie ukłucie, coś uderzyło go w plecy. W duchu podziękował elfowi za tarczę, bo strzała co prawda ją przebiła, ale spowodowała tylko powierzchowną ranę. Kluczył, biegnąc zygzakiem w górę stoku. Kiedy tylko mógł, chronił się pomiędzy coraz liczniejszymi głazami.

Dotarł do skały wysokiej na dobre dziesięć kroków. Nie było tam żadnego przejścia. Żeby ujść pogoni, musiał wspiąć się na górę. Kiedy przerzucał ciężar ciała, kończąc wspinaczkę, odczuł uderzenie w plecy. Do jego uszu dobiegł odgłos metalu uderzającego o metal. Strzała musiała trafić w metalowe umbo kawaleryjskiej tarczy.

– Dziękuję, Jasna Siostro – wyszeptał.

Zdjął tarczę z pleców i wykorzystując jej osłonę, wyjrzał zza skały. Trzech ścigających biegło co sił w nogach, byli teraz mniej niż dwieście kroków za nim. Rozejrzał się wokół, szukając przejścia, którym mógłby pójść dalej w górę zbocza.

Jedyna droga wiodła po odkrytej skale, gdzie będzie wystawiony na strzały. Rzucił się w tamtą stronę od razu, mając nadzieję, że pościg jest wciąż za daleko, aby go trafić. Zawrócił, kiedy strzała śmignęła tuż przed jego twarzą. Kawaleryjska tarcza była zbyt mała, żeby mogła dać mu wystarczającą osłonę na przejście przez odkryty teren pod strzałami najemników.

Zaklął szpetnie. Był w pułapce i w dodatku, sam się w nią zapędził. Sięgnął po strzały, ale po wystrzeleniu dwóch jedynym skutkiem był zimny uśmiech Garolda. Ścigających było trzech, a wszyscy mieli łuki. Był w sytuacji bez wyjścia.

– Bierz nóż i idź po niego! Trzy złocisze, jeśli ci się uda. Będziemy osłaniać cię strzałami. – Garold wydał rozkaz najemnikowi o posturze portowego zbira.

Ahraneal zobaczył, jak zbir zaczął wspinać się na jego skałę. W zębach trzymał wielki nóż. Strzała przeleciała obok głowy mówcy, kiedy spróbował wychylić się zza osłony, żeby zrzucić w dół kamień. Cisnął nim na ślepo, ale w odpowiedzi usłyszał tylko mamrotanie zbira: – Idę po ciebie mały!

Mówca nie mógł nic zrobić, a każde uderzenie serca przybliżało koniec wspinaczki wielkiego najemnika. Sięgnął po miecz, ale odłożył ostrze, kiedy na skale zobaczył szarą sowę. W tym momencie przyszedł mu do głowy pomysł, jak mógłby się obronić.

Skupił się na nożu w ustach wspinającego się mężczyzny. Uspokoił umysł i uchwycił się myśli o tym ostrzu z taką siłą, jak rozbitek chwyta rzuconą linę. Metal w ustach najemnika błyskawicznie zrobił się najpierw czerwony, potem biały, by w końcu roztopić się w gęstą, jaśniejącą ciecz. Krople ciekłego metalu spływały jak rozpalone sople topiąc skórę, tkanki, a nawet kość szczęki, sięgając aż do szyi najemnika.

Jak zawsze po użyciu „słowa ognia” pojawił się szron, pokrywając skałę wokół zbira. Stracił uchwyt śliskiej skały i runął w dół. Cały czas wydawał z siebie zwierzęcy skowyt. Próbował uśmierzyć ból, przykładając oparzone miejsce do chłodnej ziemi, ale twarda skorupa gleby przyniosła tylko więcej bólu.

Towarzysze odruchowo pochylili się nad rannym. Ostatni sprawny podwładny Garolda miał twarz bladą ze strachu, widząc straszne obrażenia i słysząc rozpaczliwe wycie druha. Porucznik chwycił przedramię żołnierza i mocno potrząsnął.

– Nie bój się! Jest nas dwóch. Dwa miecze dumnego Jasnego Płomienia przeciwko jednemu dzikusowi! – Garold krzyczał prosto w twarz podkomendnego.

– To demon. Tylko demon może tak ranić – odpowiedział mężczyzna, ignorując słowa dowódcy. Cały trząsł się ze strachu. Nie był w stanie nawet skupić wzroku.

Ten moment wykorzystał Ahraneal. Wychylił się zza skały. Maksymalnie naciągnął łuk i wypuścił strzałę. Garold wykonał rozpaczliwy unik. Strzała wbiła się w plecy wystraszonego najemnika. Grot wyszedł z jego piersi, po czym mężczyzna zwalił się z ostatnim westchnieniem na ziemię.

Poparzony cały czas skowytał, potęgując upiorną aurę starcia, a echo krzyków odbijało się od skalnych ścian. Garold spokojnie ocenił obrażenia rannego towarzysza. Dopiero teraz zauważył, że jego noga jest nienaturalnie wygięta, musiał ją złamać przy upadku. Sięgnął po miecz i bez cienia emocji na twarzy, wolnym ruchem wbił ostrze w gardło, kończąc jego męki. Pod skałą zaległa na moment cisza.

– Obedrę cię żywcem ze skóry! – krzyknął Garold zimnym głosem, a jego oczy płonęły mordem.

Wydawało się, że słowa zgasiły słońce, bo w tej samej chwili cień rzucany przez szczyt góry Barana sięgnął skały, za którą ukrywał się mówca.

Potem porucznik Jasnego Płomienia zniknął z pola widzenia. Mijały minuty, a zimne krople potu płynęły po plecach młodego mówcy Kamiennej Rzeki. Co jakiś czas wychylał głowę zza osłony, ale ciągle nie widział, gdzie porucznik się znajduje. Był pewien, że jego nieprzyjaciel jest teraz tak groźny, jak jadowity wąż, któremu nadepnął na ogon.

Trwał w napięciu, aż w pobliżu pojawił się dziwny dźwięk. Był pewien, że znał ten odgłos, ale nie mógł skojarzyć, co oznaczał. Przypominał furkotanie skrzydeł dużego ptaka. Czas zwolnił, a hałas narastał w miarę jak odwracał głowę w bok.

Wreszcie zobaczył Garolda kręcącego skórzaną procą, który wypuszczał właśnie kamień wprost w niego. Mówca chciał zasłonić się tarczą, ale zwyczajnie nie zdążył, pocisk leciał ku niemu zbyt szybko.

Kamień uderzył z wielką siłą w głowę Ahraneala. Hełm podarowany wcześniej przez elfa ocalił mu w tej chwili życie. Siła uderzenia sprawiła jednak, że przed oczami chłopaka zrobiło się na moment ciemno, a cały świat zaczął się nienaturalnie kołysać.

Przez czerwonawą mgłę dostrzegł, jak Garold biegiem rusza ku jego skale. Instynktownie mówca rzucił się do ucieczki, chwiejąc się jak pijany. Zakołysał się niepokojąco i mało brakowało, żeby spadł ze skalnej ścieżki. Odzyskał równowagę, kiedy zogniskował wzrok na wielkiej sowie, która przysiadła na końcu ścieżki mrużąc wielkie oczy w silnym świetle popołudnia.

Po przejściu odkrytej skalnej ścieżki wytoczył się na otwartą przestrzeń przy majestatycznym obelisku Czterech Twarzy. Zwrócona ku nim Twarz Wschodu, spoglądała z pełnym nadziei uśmiechem, nieporuszona przez dramatyczne zmagania rozgrywające się u stóp obelisku.

Znów pojawiła się sowa, rozpaczliwie machała skrzydłami, jak gdyby chciała siłą zagnać mówcę w stronę odlanych w czarnym metalu twarzy. W tym momencie przypomniał sobie słowa umierającego Kerkyrajosa.

„Idź do obelisku” i Ahraneal szedł. Potykał się, ale nie upadał. Obca siła czarnego jak noc obelisku przyciągała go ku sobie, dając siłę jego nogom. Garold, nie widząc już broni w rękach mówcy, po prostu za nim pobiegł. Nie dobył nawet miecza, chciał wreszcie pojmać zbiega. A potem rozerwać na strzępy.

Kiedy Ahraneal był już na wyciągnięcie ręki od obelisku, Garold chwycił jego prawe ramię, z tak wielką siłą, jak gdyby zamierzał je wyrwać.

– Mówiłem, że obedrę cię ze skóry dzikusie i mam zamiar to zrobić! – wykrzyczał tryumfalnie Garold. Był pewien, że wreszcie ma zbiega w garści.

Mówca odruchowo sięgnął po sztylet i zadał cios na oślep. Garold przechwycił ramię mówcy z zimną, wyuczoną precyzją, wykręcając nadgarstek tak, że chłopak poczuł ból promieniujący aż do barku. Z łatwością wyjął z jego dłoni ostrze, po czym odrzucił je na bok. Chłopak wykorzystał moment skupienia Garolda na broni i ponownie rzucił się w stronę obelisku. Jednocześnie Ahraneal zaciskał prawą dłoń na ręce porucznika.

– Idziesz ze mną na drugą stronę, sukinsynu! – wycedził, kładąc w końcu lewą dłoń na wyrzeźbionej w czarnym metalu twarzy boga. Odsłonił zęby w upiornym grymasie satysfakcji. Będzie ostatnim zbiegiem, który straci życie za sprawą Garolda.

Według wszystkich ksiąg, dotknięcie obelisku oznaczało nieuchronną śmierć. Miejsce, gdzie skóra mówcy zetknęła się z czarnym metalem, rozjarzyło się jasnym światłem. Powietrze gwałtownie się ochłodziło, aż na ciemnej powierzchni pojawił się szron. Chłód przeniknął przez jego skórę jak stalowy nóż, krople potu zamarzły na jego czole, a w uszach rozległ się upiorny, dudniący dźwięk, jakby sam metal obelisku zadrżał w odpowiedzi na jego dotyk.

Twarz boga rysami przypominała ludzką. Patrzyła na wschód, ciągle z tym samym łagodnym i pełnym nadziei uśmiechem. Rysy były tak wyraźne, jak gdyby głowa żywej istoty została zestalona w metal.

Fala mocy sprawiła, że spazm bólu przeszył młodego mówcę, a ciało zaczęło sztywnieć. W nagłym przebłysku zrozumienia przywołał słowa umierającego Kerkyrajosa i przestał walczyć. Pozwolił jej płynąć i wypełnić całe ciało, jak woda wypełnia koryto rzeki, nie niszcząc go.

Energia sięgnęła Garolda. Chciał oprzeć się jej naporowi, ale nie zdołał powstrzymać fali. Tym razem to porucznik kompanii Jasnego Płomienia ze wszystkich sił usiłował uwolnić dłoń.

Strach pojawił się w jego oczach, a ciałem wstrząsnął silny dreszcz, po raz pierwszy w życiu stał się zwierzyną w potrzasku. Chwyt Ahraneala był jak stalowe obcęgi, porucznik nie miał szans, żeby się wyrwać. Jego ręka, od miejsca zetknięcia z dłonią mówcy aż po czubki palców, zaczynała ciemnieć, zmieniając kolor na nienaturalną czerń.

Garold targnął się po raz ostatni, z przerażeniem patrząc, jak pod wpływem szarpnięcia, mały palec poczerniałej ręki odpada od reszty ciała i po upadku zmienia się w pył.

Zaraz potem czerń, jak morska fala, ogarnęła całe ciało Garolda. Nastąpił moment bezruchu, a następnie ciemna rzeźba w kształcie człowieka rozpadła się na miliony fragmentów. Pył opadł w końcu na niebieski mech u stóp obelisku, wsiąkając jak woda w niezwykły całun.

Monument pochłonął Ahraneala. Niezliczone, przenikające się obrazy uderzyły go swoją intensywnością, kolorami, zapachem a nawet odczuciem kropel wilgoci. Widział łańcuch górski tak wysoki, że niemal dotykał nieba, las wysokich zielonych drzew ciągnący się po horyzont, bezkresną równinę porośniętą wysoką trawą, falującą na wietrze jak wzburzone morze. Przyciągnęła jego uwagę ciemna równina otoczona pierścieniem skał, była tam jakaś tajemnica. Zrobił kilka kroków w tamtą stronę, ale bolesny nacisk sprawił, że instynktownie uciekł z tego miejsca.

Zaczął słabnąć. Aby przeżyć, musiał szukać wyjścia z wizualnego labiryntu. Pomyślał o Górze Barana i od razu zobaczył jej obraz. Desperacko rzucił się w tamtą stronę i nagle znalazł się w miejscu, skąd widział wąwozy wschodniej strony góry, gdzie ukrył się przed najemnikami.

Wyczerpanie dopadło go w końcu. Utracił świadomość i padł bezwładnie na niebieski mech. Cisza zaległa wokół, a Twarz Wschodu patrzyła na leżącego mówcę ze swoim zwykłym, pełnym nadziei uśmiechem.

 

***

Do uszu Ahraneala zaczął dochodzić irytujący zwierzęcy głos, przypominający pohukiwanie sowy. Otworzył oczy i pozbył się z ust resztek niebieskiego mchu. Wielki, szary ptak wpatrywał się w niego z uwagą. Sowa zahukała raz jeszcze, jak gdyby chciała upewnić się, że mówca nie zamknie ponownie powiek. Słońce musiało zajść całkiem niedawno, ponieważ zachodni horyzont wciąż jarzył się czerwienią.

Przyjrzał się wielkiej sowie i z zaskoczeniem uzmysłowił sobie, że w jej aurze rozpoznaje coś znajomego. Jak gdyby kiedyś czytał lub słyszał o cudownej sowie, której głowa obwiedziona była koroną jasnych piór. Nici wspomnień połączyły się, tworząc wreszcie klarowną informację. Teraz wiedział już czym, a właściwie kim jest cudowna sowa.

– Bez twojej pomocy byśmy zginęli. Dziękuję, że stanęłaś po naszej stronie – powiedział, patrząc w wielkie, szarobrązowe oczy.

Sowa w odpowiedzi zaskrzeczała tylko, po czym bezszelestnie wzbiła się w powietrze. Wokół Ahraneala zapanowała martwa cisza. Nigdzie nie widział Garolda ani innych ścigających go najemników Jasnego Płomienia. Miał w pamięci obrazy stoczonej walki, ale nie mógł powiedzieć, że był w stanie odtworzyć wszystko co zdarzyło się wcześniej tego dnia.

Nie było miecza ani łuku. Sztylet także gdzieś przepadł. Rozejrzał się wokół, ale nie mógł odnaleźć żadnego ostrza. Był tak strasznie głodny, że ponownie sięgnął po mech. Zaczął ssać i przeżuwać niebieskawą gąbkę. Z zaskoczeniem odkrył, że mech jest całkiem przyjemny w smaku, do tego wydaje się zaspokajać zarówno głód, jak i pragnienie.

W słabym świetle widział Górę Barana, zmieniającą barwy w odchodzącym świetle dnia. Wtedy do niego dotarło, że właśnie oglądał Górę Barana z odległości dwudziestu mil. Nie znajdował się wcale w okolicy obelisku Czterech Twarzy, który zapamiętał jako ostatnie miejsce, gdzie walczył z najemnikami. Był dwadzieścia mil na zachód, w miejscu, gdzie mieli spotkać się z elfem!

Tyle że nie miał pojęcia, jak dotarł aż tutaj z Góry Barana. Miał większe luki w pamięci, niż pierwotnie przypuszczał. Widocznie ścigali go dłużej i zwyczajnie nie zarejestrował znacznej części swojej ucieczki. Na pewno pamiętał uderzenie w głowę kamieniem z procy Garolda. Wspomnienie strachu tuż przez uderzeniem zostanie z nim aż do grobowej deski.

Pomacał lewą stronę głowy, gdzie trafił go kamień, ale nie było nawet guza. Dotknął pleców, nie był w stanie namierzyć także płytkiej rany po strzale, choć ubranie było rozdarte. Nawet blizna z dzieciństwa pod lewym kolanem po upadku na ostry kamień zniknęła. Coś stało się z jego ciałem po tym jak dotknął obelisku.

Kiedy w dużej odległości mignęła sylwetka zbliżającego się jeźdźca, Ahraneal przerwał rozważania. Udało mu się wstać, ale to był szczyt jego możliwości. Dobył małego ostrza przymocowanego na łydce na czarną godzinę i uważnie obserwował stok poniżej.

Za skałą przypominającą kształtem starszą kobietę dostrzegł biały płaszcz przyprószony szaroczerwonym pyłem. To była barwa kompanii Jasnego Płomienia. Ogarnął go dojmujący żal, że Aleenowi nie udało się zgubić prześladowców.

Tak niewiele brakowało, by się wyrwali, a teraz zbliżał się ku niemu zbrojny Jasnego Płomienia, a za nim zapewne podążali kolejni. Pomyślał o elfie, wyobraził sobie jego szczupłe ciało włóczone przez padlinożerców po sawannie.

Zacisnął dłoń na ostrzu. Czekała go już tylko ostatnia walka. Ojciec pokazał mu jak stawiać czoło złemu losowi z podniesioną głową.

Z zaskoczeniem odkrył, że potrafi wyczuć aurę zbliżającej się postaci i był pewien, że to nie jest nieprzyjaciel. Przyjrzał się uważnie twarzy jeźdźca i zobaczył, że to Aleen. Elf uśmiechnął się, kiedy tylko go dostrzegł. Wzruszenie sprawiło, że Ahraneal nieomal stracił równowagę.

– Z tym ostrzem chciałeś rzucić wyzwanie kompanii Jasnego Płomienia? Gdzie masz łuk i miecz? – Elf zeskoczył z konia i mężczyźni padli sobie w ramiona.

– Nawet nie wiesz, jak dobrze cię widzieć żywego! Miecz i łuk gdzieś zgubiłem w czasie walki… Ty zostałeś ranny? – Ahraneal wskazał na szkarłatną plamę przy prawym biodrze elfa.

– To nic poważnego, najdalej za tydzień będziemy gotowi do wyruszenia. – Elf machnął lekceważąco ręką.

– Hej. To znaczy, że wszystkie groby dla ludzi Jasnego Płomienia będę musiał wykopać sam. A ty wymigasz się od całej roboty, jak wtedy, kiedy udawałeś nieprzytomnego – powiedział Ahraneal z błyskiem w oku.

– Przypominam, że to ja umieściłem miecz w brzuchu Kerkyrajosa – Elf nie dawał za wygraną.

– Ale i tak wyszło na moje – odparł mówca, a na jego twarzy pojawił się triumfalny uśmiech.

– Co masz na myśli, mówiąc, że wyszło na twoje?

– Całą bitwę rozegraliśmy według mojego planu. Po kolei zabiliśmy wszystkich najemników. – Na twarzy Ahraneala pojawił się pierwszy prawdziwy uśmiech od śmierci ojca.

– Nie wszystkich. Gdy już okazało się, że to oni stali się zwierzyną łowną, wtedy dwóch uciekło. Przeceniłem własne siły, kiedy kazałem ci zostać między skałami, podjąłeś trafną decyzję, żeby odciągnąć Garolda. Gdyby on dowodził, wtedy nie sądzę, żeby udało mi się ich wymanewrować. Uratowałeś mi życie. Dziękuję, Ahranealu.

– Przyznaję, że nie zrobiłem tego tylko po to, żeby ocalić ciebie. Ratowałem także własną skórę. W końcu jesteśmy sojusznikami – odrzekł mówca.

– Mam nadzieję, że nie chcesz teraz ścigać tamtych dwóch? – zapytał elf.

– Nie mam teraz sił na żaden pościg. Trochę odpocznę, zjemy coś i będę brał się do kopania tych grobów.

– Przegapiłeś jeden szczegół – powiedział elf, unosząc brew.

– Jaki szczegół?

– Czeka nas jeszcze ponad dwudziestomilowa podróż na Górę Barana. – Słowa elfa wywołały wyraz zaskoczenia na twarzy mówcy. Faktycznie, zapomniał, że nie byli na Górze Barana.

– Tak… oczywiście. Ten drobiazg po prostu mi umknął – odpowiedział mówca, a elf cały czas uważnie mu się przyglądał.

– Jak ty w ogóle pokonałeś te dwadzieścia mil? Nie widziałem tu w okolicy żadnych śladów kopyt. A patrząc na twoje buty, raczej nie odbyłeś tak długiego marszu na piechotę – mówił elf, wskazując na lekko tylko przybrudzone, a do tego niezniszczone sandały mówcy.

– Szczerze mówiąc, nie pamiętam. Wiesz, Garold miał taką procę i w pewnym momencie przywalił mi mocno w głowę – odpowiedział zgodnie z prawdą chłopak.

– Dobrze, że wspomniałeś o Garoldzie. Co się z nim stało? Nie widziałem jego ciała przy skale, gdzie z nimi walczyłeś.

– Nie żyje. Jestem tego pewien. Chyba dotknąłem obelisku i jego moc zabiła Garolda. Widocznie Pierwszym się nie spodobał – stwierdził Ahraneal.

– Mi nie spodobał się od chwili, kiedy pierwszy raz go zobaczyłem, więc się nie dziwię – dodał elf, ze swoim zwyczajnym uśmiechem.

***

 

Ponad trzy tygodnie trwało wyleczenie rany elfa, za to mówca doszedł do siebie znacznie szybciej. Dzięki temu mógł wreszcie rozpocząć naukę władania podarowanym przez elfa ostrzem.

Ahraneal złożył prochy głowy i resztę ciała swojego ojca w niewielkiej niszy u podnóża niedostępnej skały, niedaleko szczytu Góry Barana. Tylko ktoś znający dokładną lokalizację grobu, byłby w stanie go odnaleźć. Napis w języku Katari na skale głosił: „Tu leży Kalenar, mówca Kamiennej Rzeki”.

Stał nieruchomo nad grobem, wpatrując się w chłodny kamień, gdy światło Jasnej Siostry, wschodzącej zza szczytu, delikatnie rozjaśniało otoczenie. Łzy, które dotąd nie znalazły ujścia, teraz spływały cicho po twarzy Ahraneala, przynosząc ze sobą falę dawno tłumionych emocji.

Opadł na kolana i długo się nie podnosił, na chłodną skałę grobu padały łzy. Kiedy otarł ostatnią z nich i stanął pewnie na nogach, coś w nim się zmieniło, to był moment wkroczenia w dorosłość.

Wyciągnął sztylet i z precyzją naciął skórę lewej dłoni. Zacisnął pięść i obserwował krople krwi znaczące kamienną płytę.

– Przysięgam… – Jego głos załamał się. – Przysięgam, że patrząc zza wielkiej bramy, nie będziesz musiał się mnie wstydzić. Zrobię wszystko, by nie zmarnować daru życia, który dwukrotnie mi ofiarowałeś.

Po raz ostatni zatrzymał wzrok na grobie i był już gotów ruszyć przed siebie. Na szczycie widział kontur obelisku ozdobionego wizerunkiem Czterech Twarzy. To ich moc pomogła mu w walce z Garoldem. Pytanie, dlaczego tak się stało, musiało na razie pozostać bez odpowiedzi.

Największą liczbę najemników pochowali we wspólnej mogile, wykopanej w miękkiej ziemi blisko wjazdu do Podwójnego Wąwozu. Poległych po wschodniej stronie góry pogrzebali w okolicy wysokiej skały, gdzie rozegrała się walka z trzyosobowym oddziałem Garolda.

W duchu „życzyli powodzenia” misji poszukiwawczej Jasnego Płomienia, która z pewnością się tutaj pojawi i na podstawie kości spróbuje dociec, co tak naprawdę się tutaj wydarzyło i jak doszło do zagłady dużego oddziału.

W drodze ku wybrzeżu mieli dużo czasu na rozmowę. Nie mówili jednak wiele o tych kilku dramatycznych dniach.

Ahraneala cały czas dręczyło tylko jedno pytanie. Zadawał je w myślach tak wiele razy, że w końcu zapytał elfa:

– Powiedz, dlaczego kiedy usłyszałeś moje imię, to tak nagle zmieniłeś zdanie i zdecydowałeś, żeby mi pomóc?

– To długa historia – odpowiedział Aleen, po czym na chwilę zamilkł. – Kiedy osiągaliśmy wiek męski, mieliśmy rytuał, coś w rodzaju wróżby. Inni mówili, że to obraz przyszłości. Ja usłyszałem że jeśli ocaleję, „powinienem udać się na Górę Barana i tam czekać na Jasnego Wiernego”. Byłem pewien, że chodzi o wzgórze pełne starych ruin, które nazywaliśmy Baranią Górą. Ale życie napisało inny scenariusz. – Zatrzymał się, jakby powrócił myślami do tamtych dni. – Step wysychał, koczownicy ze wschodu pokonali nas, a resztki mojego ludu ruszyły w świat. Nie mogłem wypełnić misji bo ratowaliśmy rannych. Potem, z grupą druhów, popłynęliśmy na południe, ale mój koń okulał i zostałem tutaj. Zamieszkałem na Górze Barana. Siedem lat wystarczy – westchnął elf.

– Ale… „biały pies” to nie to samo co „jasny wierny”.

– Może i nie, ale w naszym języku „neal” oznacza „wierny”. Uznałem, że to wystarczy. Byłeś spokojny, mając dwudziestkę najemników na karku i nie potrafiąc walczyć mieczem. Aż boję się pomyśleć czego możesz dokonać, kiedy się tego nauczysz! – Aleen uśmiechnął się lekko. – A dla mnie siedem lat żałoby po umarłym świecie to chyba wystarczająco długo. Czas ruszyć dalej.

– Cóż, dobrze, że się pojawiłem, bo nie wiadomo, jak długo byś tu jeszcze czekał.

– Nie przypisuj sobie zbyt wiele. – Aleen przerwał, wpatrując się w przestrzeń. – Musimy ustalić, dokąd się udamy. Elfy z wielkiej równiny raczej nie przyjmą cię z otwartymi ramionami. W mieście będziesz musiał zmienić imię. Twoje jest zbyt charakterystyczne, a kompania Jasnego Płomienia na pewno cię szuka. Ahraneal, „biały pies”… jeśli powiesz to komuś, kto zna Katari, będzie płakał ze śmiechu.

Ahraneal zmarszczył brwi.

– Co w takim razie proponujesz?

– Arnel, może Arenil. A najlepiej Arnelen. Brzmi prawie, jakbyś był jednym z nas, znad wielkich jezior.

– Arenil… To chyba brzmi nieźle.

– Zatem masz nowe imię. A dla mnie to także nowy początek. W mieście nie będzie łatwe, ale przynajmniej żyjemy. – Aleen spojrzał na zachód, gdzie kontur Góry Barana rysował się na horyzoncie.

Ahraneal wziął głęboki oddech, próbując przełknąć gorycz, która narastała w nim od dawna. – Tak, żyjemy. Mój ojciec poległ, reszta rodziny się mnie wyrzekła, a większość moich współplemieńców uważa mnie za zdrajcę. – Głos mu się załamał, ale kontynuował. – Osiągnęliśmy więcej, niż mogłem sobie wyobrazić jeszcze trzy tygodnie temu. Zwyciężyliśmy w starciu z dwudziestoma najemnikami i najpotężniejszym czującym naszych czasów, a wsparła nas jedyna w swoim rodzaju szara sowa… W sumie to jesteśmy cholernymi wybrańcami losu! – zakończył z ironicznym uśmiechem. Spojrzeli na siebie, a na ich twarzach pojawił się uśmiech pełen zmęczenia i ulgi, pomimo wszelkich przeciwności, które ich spotkały.

Tuż po zachodzie słońca wielka szara sowa obserwowała coraz mniejsze sylwetki jeźdźców oddalające się na wschód ku morzu. Ptak bezszelestnie wzniósł się ponad szczyt Góry Barana i zataczając szerokie koła, skierował się w stronę starej wieży na północ od wielkiego ciemnego obelisku.

Wylądowała u stóp wieży. Glina wciąż była sucha, pora deszczowa nie zawitała jeszcze na Górę Barana. Po dłuższej chwili w miejscu, gdzie wcześniej wylądował ptak, z ziemi podniosła się wysoka, przystojna kobieta o twarzy pełnej powagi. Jej włosy zaczynały już zabarwiać się bielą, co sprawiało, że głowa kobiety wyglądała jak przystrojona jasną koroną.

Weszła do wnętrza wieży i oniemiała z wrażenia, widząc wielkie zmiany, jakie zaszły w ciągu ostatnich siedmiu lat. Elf bardzo ładnie urządził przyziemie, którego wcześniej nigdy nie używała. Usiadła na krześle i westchnęła głęboko.

Jej spojrzenie zatrzymało się na bujanym fotelu obitym najlepszym płótnem, obok którego spoglądała naturalnej wielkości rzeźba sowy, wykonana z jednego kawałka drewna czerwonokrzewu.

Na stole leżał uprany i naprawiony pas mówcy Kamiennej Rzeki, szeroki i misternie utkany z delikatnych bawełnianych włókien. Jego brzegi zdobił haft przywodzący na myśl wijące się pędy suchej wierzby. Na środku odznaczały się cztery romby symbolizujące kamienie, godło klanu Kamiennej Rzeki.

Obok leżał list, zapisany starannym pismem:

„Przyjmij mój pas mówcy, najcenniejszy z przedmiotów, jakie posiadam. Los prowadzi mnie tam, gdzie jego noszenie nie będzie możliwe. Wierzę, że w twoich rękach znajdzie opiekę i godność, na które zasługuje. Składam ci również podziękowania, wyrazy szacunku oraz ukłon przed twoją mądrością i mocą, Ahratalanes, Biała Sowo, mówco klanu Czarnej Skały.”

Podpisano: Ahraneal, mówca klanu Kamiennej Rzeki.

Na twarzy kobiety zagościł ciepły, łagodny uśmiech, a w jej oczach zaiskrzyły łzy, po raz pierwszy od tak wielu lat.

– Będzie mi was brakować, elfie znad jezior i ciebie, młody mówco. Moje myśli nigdy was nie opuszczą, a moja siła przyjdzie wam z pomocą, gdy zimna stal ostrzy ponownie zagrozi waszym gardłom. Życzę wam przychylności losu, byście na końcu drogi odnaleźli miejsce, które będziecie mogli nazywać domem – powiedziała łamiącym się głosem kobieta – Tak jak ja, ostatnia z mojego klanu, odnalazłam to szczególne miejsce tutaj, z dala od ludzi.

Daleko za zachodnim horyzontem pojawiały się zarysy pierwszych chmur, wysokich jak góry, gnanych przez monsuny znad wielkiego oceanu. Ledwo słyszalne pomruki gromów zwiastowały nadejście na sawannie długo wyczekiwanej pory życiodajnych deszczy.

KONIEC

 

Dramatis personae

Ahraneal – mówca z klanu Kamiennej Rzeki

Ahratalanes – mówca z klanu Czarnej Skały

Kalenar – mówca Kamiennej Rzeki, ojciec Ahraneala

Aleen Shivanetah – elf pochodzący znad wielkich jezior na wschodnim kontynencie

 

Kerkyrajos – Lakkańczyk, mag czujący, tropiciel w stopniu podporucznika kompani Jasnego Płomienia

Garold – dowódca oddziału najemników kompanii Jasnego Płomienia w stopniu porucznika

Gealen – sierżant kompanii Jasnego Płomienia, elf, który przystąpił do klanu Shiraz, zabójców magów.

Borsuk – sierżant kompanii Jasnego Płomienia

Joachim – szeregowy kompanii Jasnego Płomienia, podawał się za rycerskiego syna z północy.

Rikard – szeregowy kompanii Jasnego Płomienia, podawał się za rycerskiego syna z północy.

Lerth – szeregowy kompanii Jasnego Płomienia, podawał się za rycerskiego syna z północy.