Pojedynek ulicznych surferów

Król Hanalē, naj­wy­bit­niej­szy as­fal­to­wy sur­fer swo­je­go po­ko­le­nia, spę­dzał dwu­ty­go­dnio­we wa­ka­cje na po­łu­dnio­wym wy­brze­żu Fran­cji. W ra­mach wy­po­czyn­ku deskę z kół­ka­mi za­stą­pił deską bez kółek, przywdział pian­ko­wy kom­bi­ne­zon i sur­fo­wał po wo­dach Za­to­ki lwa. Wie­czo­ra­mi są­czył na­to­miast drin­ki na plaży po­zdra­wia­jąc swo­ich fanów. Król Hanalē roz­poz­na­wa­ny był wszę­dzie, nawet na dru­gim końcu globu. Zresz­tą nie bez po­wo­du na­zy­wa­no go "Kró­lem". Na swój przy­do­mek pra­co­wał la­ta­mi. Nie­któ­rzy ma­wia­li, że sur­fo­wał już w łonie matki i uro­dził się z deską w rę­kach. Fak­tem jest jed­nak, że pierw­szą deskę otrzy­mał czte­ry lata póź­niej i od tego czasu wię­cej jeź­dził, niż cho­dził. Ki­bi­ce z ca­łe­go świa­ta go­dzi­na­mi dys­ku­to­wa­li, który z jego wy­czy­nów był naj­wspa­nial­szym osią­gnię­ciem. A było z czego wy­bie­rać. Król Hanalē jako pierw­szy w hi­sto­rii zje­chał na desce ze wzgó­rza Pikes Peak z za­wią­za­ny­mi ocza­mi. Na­to­miast w Sin­ga­pu­rze wy­ko­nał po­trój­ne salto nad ba­se­nem z re­ki­na­mi. Co praw­da wy­czy­nu tego do­ko­nał już wcze­śniej Naoki Na­ka­ji­ma, jed­nak w prze­ci­wień­stwie do Ja­poń­czy­ka, Król Hanalē zdo­łał wy­lą­do­wać już za ba­se­nem i oca­lił oby­dwie nogi. Do le­gen­dy prze­szło na­gra­nie z jazdy Króla po uli­cach Pa­ry­ża czy zjazd z dachu opery w Syd­ney. W ze­szłym roku Król Hanalē po­wtó­rzył osią­gnię­cie Wiel­kie­go Jimmy'ego ze Spa-Fran­cor­schamp. Wiel­ki Jimmy jako pierw­szy (choć teraz już nie jako je­dy­ny), prze­je­chał bu­dzą­cy grozę za­kręt Eau Rogue sto­jąc na desce na jed­nym palcu. Ów palec można zresz­tą oglą­dać w Mu­zeum Ulicz­ne­go Sur­fin­gu w Am­ster­da­mie.

Król nie spo­czy­wał na lau­rach i już pla­no­wał ko­lej­ny wy­czyn – zjazd na desce po zbo­czu We­zu­wiu­sza. Wcze­śniej chciał jed­nak od­po­cząć ko­rzy­sta­jąc z wa­lo­rów Fran­cu­skie­go wy­brze­ża – słoń­ca, fal i dziew­cząt. Co praw­da słoń­ce cza­sem kryło się za chmu­ra­mi, a fale nie za­wsze po­zwa­la­ły na sur­fo­wa­nie, jed­nak­że Król Hanalē nie mógł na­rze­kać na brak ko­biet, a wręcz cza­sa­mi mu­siał się od nich o­pę­dzać. Jak po­de­rwać nie­wia­stę będąc le­gen­dą naj­po­pu­lar­niej­szej dys­cy­pli­ny na świe­cie? Wy­star­czy zo­stać roz­po­zna­nym, co nie jest takie trud­ne, gdy twoja twarz znaj­du­je się na pierw­szych stro­nach gazet nie­za­leż­nie od ich te­ma­ty­ki. Spor­to­wiec był jed­nak przy­go­to­wa­ny nawet na sy­tu­acje, gdy wy­pa­trzo­na przez niego dziew­czy­na nie czyta gazet. Wów­czas poza za­lot­nym spoj­rze­niem na­le­ża­ło jesz­cze dodać: "Cześć, je­stem Król Hanalē". Z tego roz­wią­za­nia ko­rzy­sta­li zresz­tą róż­nej maści uzur­pa­to­rzy, któ­rzy po­da­jąc się za le­gen­dę as­fal­to­we­go sur­fin­gu pró­bo­wa­li po­de­rwać, z róż­nym skut­kiem, jedną z fran­cu­skich dziew­cząt. Po­raż­ka mogła za­koń­czyć się zde­ma­sko­wa­niem, co nio­sło za sobą karę wię­zie­nia i bo­le­sne tor­tu­ry. Prawo Świa­to­wej Fe­de­ra­cji Sur­fin­go­wej za­ka­zu­je bo­wiem po­da­wa­nie się za Król Hanalē, o ile nie jest się Kró­lem Hanalē. Jeśli jed­nak uzur­pa­tor ostroż­nie wy­bie­rał damy naj­mniej by­stre i naj­bar­dziej odu­rzo­ne al­ko­ho­lem, miał sporą szan­sę na suk­ces. 

Tego wie­czo­ra spra­wy przy­bra­ły jed­nak nie­spo­dzie­wa­ny obrót. Król Hanalē wy­pa­trzył na plaży trój­kę uro­czych, mło­dych ko­biet. Zde­cy­do­wa­nie nie wy­glą­da­ły na Fran­cuz­ki, co Król uznał za za­le­tę. W końcu ileż nocy można spę­dzać w ob­ję­ciach Fran­cu­zek? Ha­waj­czyk pod­szedł zatem śmia­łym kro­kiem w stro­nę bla­dych, blon­d­wło­sych nie­wiast. Te pa­trzy­ły na niego ukrad­kiem, choć zda­wa­ły się zgry­wać nie­do­stęp­ne. Sur­fin­go­wy ar­cy­mistrz wie­dział jed­nak, że po kilku sło­wach wszyst­kie trzy będą jego. 

– Cześć, je­stem Król Hanalē – przy­wi­tał się Król Hanalē. Wbrew ocze­ki­wa­niom na twa­rzach dziew­cząt nie po­ja­wił się uśmiech.

– Je­steś Hanalē? Co nieco sły­szałyśmy o Tobie – po­wie­dzia­ła naj­wyż­sza z blon­dy­nek. Po raz pierw­szy ktoś tak znie­wa­żył le­gen­dar­ne­go Króla. 

– Je­stem KRÓL Hanalē – po­wtó­rzył Ha­waj­czyk obu­rzo­ny bez­czel­no­ścią na­sto­la­tek. 

– Król może być tylko jeden – kon­ty­nu­owa­ła wy­so­ka blon­dyn­ka. Jej dwie ko­le­żan­ki de­li­kat­nie pod­śmie­chi­wa­ły się za jej ple­ca­mi. Z ła­two­ścią można było zauważyć, że wszyst­kie trzy dały się po­nieść wa­ka­cyj­nej at­mos­fe­rze.

– To kto wa­szym zda­niem jest kró­lem? – za­py­tał wście­kły sur­fer.

– Max van der Tar­zan – od­po­wie­dzia­ły chó­rem kobiety. A więc wszyst­ko stało się jasne. To były Ho­len­der­ki. Uro­dzo­ny w Zan­dvo­ort Tar­zan był wscho­dzą­cą gwiaz­dą as­fal­to­we­go sur­fin­gu. Młody, gniew­ny, ma­ją­cy za nic wszel­kie au­to­ry­te­ty. Nie­zwy­kle uta­len­to­wa­ny. Szcze­ry do bólu i bez­po­śred­ni. Lecz póki co jego osią­gnię­cia ogra­ni­cza­ły się je­dy­nie do zwy­cięstw w kilku mniej­szych za­wo­dach. Do­pie­ro w tym roku miał za­de­biu­to­wać na As­fal­to­wej Grand Prix w Kapsz­ta­dzie. Otu­ma­nio­ny urodą Ho­len­de­rek Król był w sta­nie jed­nak wy­ba­czyć nastolatkom kom­plet­ny brak wie­dzy o as­fal­to­wym sur­fin­gu.

– Dro­gie panie, od pew­ne­go czasu śle­dzę ka­rie­rę Tar­za­na i uwa­żam, że to bar­dzo uta­len­to­wa­ny chło­pak. Jed­nak do ty­tu­łu Króla ma jesz­cze da­le­ką drogę.

– On Cię po­ko­na – nie da­wa­ła spo­ko­ju blon­dyn­ka. Wiatr nagle ustał. Drze­wa za­mar­ły w bez­ru­chu i prze­sta­ły sze­lesz­czeć li­ść­mi. Mor­skie fale za­trzy­ma­ły się w miej­scu. Prze­la­tu­ją­ce w po­bli­żu owady za­prze­sta­ły trze­po­tać skrzy­dła­mi bez­gło­śnie za­wi­sa­jąc w po­wie­trzu. Świad­ko­wie twier­dzą, że było wów­czas sły­chać je­dy­nie mu­cze­nie krów, choć naj­bliż­sza farma od­da­lo­na była o sto sześć­dzie­siąt ki­lo­me­trów. 

W końcu mar­twą ciszą prze­rwał sam Król

– Twier­dzisz, że siedemnastolatek z Ho­lan­dii jest w sta­nie mnie po­ko­nać? 

– Nie ja. Tak twier­dzi van der Tar­zan.

– A skąd wiesz, co twier­dzi Tar­zan? – Twarz Króla zro­bi­ła się czer­wo­na z wście­kło­ści, choć głos cały czas miał spo­koj­ny.

– Wszy­scy to już wie­dzą. Nie czy­tasz gazet Królu? 

Sur­fer był wście­kły. Wie­dział, że naj­bliż­szą noc spę­dzi sam. Ale przed wy­pra­wą do sy­pial­ni mu­siał wy­brać się do kio­sku.

*  *  * 

W nad­mor­skich miej­sco­wo­ściach nietrud­no o róż­nej maści skle­pi­ki zlo­ka­li­zo­wa­ne naj­czę­ściej wzdłuż bu­l­wa­rów pro­wa­dzą­cych na plażę. Można tu kupić nie­mal­że wszyst­ko. Od we­ge­ta­riań­skich hot dogów i hot catów, po­przez mię­sne sa­łat­ki, piwa z różnych stron świa­ta, nie­udol­nie wy­pre­pa­ro­wa­ne ryby, pa­ra­so­le i pa­ra­wa­ny, ciu­pa­gi i oscyp­ki, fi­gur­ki wieży Eif­fla i krzy­wej wieży w Pizie, a nawet krzywej wieży Eif­fla w Pizie. Król Hanalē, po­dą­ża­jąc przez gąszcz róż­no­ko­lo­ro­wych ba­ne­rów, re­klam i pla­ka­tów, od­pę­dza­jąc się od roz­po­zna­ją­cych go tu­ry­stów, ni­czym krowa od­ga­nia­ją­ca chwo­stem na­tręt­ne muchy, od­na­lazł to, czego szu­kał. Kiosk z ga­ze­ta­mi. Przej­rzał, wy­da­wać by się mogło setki ty­tu­łów, a cały ten czy­tel­ni­czy do­bro­byt nie­mal­że za­wró­cił mu w gło­wie. Po­cząt­ko­wo ru­szył w cza­so­pi­sma bran­żo­we mi­ja­jąc takie ty­tu­ły, jak "Czas Sur­fe­rów", "Wgry­zie­ni w As­falt", "Na Krawę­dzi Deski", na­po­tkał także cza­so­pi­sma z in­nych dzie­dzin, jak "Węd­kar­stwo Po­das­fal­to­we", "Jeź­dziec Konny", "Sport Auto", "Pan Domu", "Flir­to­wa­nie z Po­lo­tem", w końcu prze­szedł do prasy co­dzien­nej. Z okładki każ­dej z gazet pa­trzy­ła na niego ta sama na­dę­ta twarz. Pewna sie­bie, po­nu­ra i gbu­ro­wa­ta. Zde­cy­do­wa­nie nie na­le­ża­ła do czło­wie­ka, który robi sobie żarty. To był czło­wiek, który przy­cho­dzi po swoje i bie­rze to bez wa­ha­nia. Tak wła­śnie pre­zen­to­wał się Max van der Tar­zan. Aby co­kol­wiek do­wie­dzieć się o Tar­za­nie, wy­star­czy­ło kupić do­wol­ną ga­ze­tę. Król po­kie­ro­wał się zatem naj­waż­niej­szym kry­te­rium i kupił naj­tań­szy tytuł. Na­stęp­nie udał się z nim do po­bli­skiej ka­wiar­ni za­ma­wia­jąc kakao z lodem i w spo­ko­ju za­po­znał się z sy­tu­acją. Otwo­rzył ga­ze­tę na pierw­szej stro­nie i szyb­ko tra­fił na klu­czo­we zda­nie z wy­wia­du: "Osią­gną­łem już taki po­ziom, że je­stem w sta­nie po­ko­nać każ­de­go, nawet Króla Hanalē. Być może już czas na zmia­nę wład­cy?". Dla Króla nie był to tylko wyraz pro­stac­twa i bu­rac­twa. Król Hanalē po­czuł się, jakby ten mło­kos na­pluł mu w twarz. Było to także coś znacz­nie wię­cej. Było to we­zwa­nie do po­je­dyn­ku, a staw­ką był honor, le­gen­da, miej­sce w hi­sto­rii ludz­ko­ści. Przy­szła pora na utem­pe­ro­wa­nie tego mło­dzień­ca! 

Wście­kłość po­wo­li ustę­po­wa­ła po­czu­ciu eks­cy­ta­cji na myśl o po­je­dyn­ku na śmierć i życie. Im bli­żej Hanalē był śmier­ci, tym bar­dziej czuł, że żyje. Nic go nie na­pę­dza­ło tak, jak bez­po­śred­ni po­je­dy­nek z ry­wa­lem. A trud­no zna­leźć sobie lep­sze­go ry­wa­la, niż pysz­ne­go ma­ło­la­ta z pierw­szych stron gazet. Król roz­ła­do­wy­wał reszt­ki gnie­wu do­ry­so­­wu­jąc na zdję­ciu Tar­za­na cha­rak­te­ry­stycz­ną grzyw­kę i wąsik pew­ne­go nie­do­szłe­go ma­la­rza. W gło­wie ry­so­wał sobie na­to­miast plan naj­waż­niej­sze­go w życiu po­je­dyn­ku.

– Prze­pra­szam jego kró­lew­ską mość, czy mogę się do­siąść? – Nie­zna­ny głos wy­rwał Króla z za­my­śle­nia. Ten jed­nak po­łech­ta­ny po swoim ego z ra­do­ścią przy­wi­tał nie­zna­jo­me­go. 

– Ależ oczy­wi­ście młody czło­wie­ku. Zjemy może rybę z fryt­ka­mi? Ja sta­wiam.

– wasza wy­so­kość jest nader ła­ska­wy. Za­wsze chcia­łem po­znać le­gen­dę. Po­wiem nawet wię­cej, chcia­łem się z nią zmie­rzyć. – Do Hanalē nawet nie do­tar­ły te słowa. Przy­glą­dał się twa­rzy chło­pa­ka, która wy­da­wa­ła mu się dziw­nie zna­jo­ma. Gdyby tylko jesz­cze miała cha­rak­tery­stycz­ną grzyw­kę i wąsik… to van der Tar­zan! Król szyb­ko zba­dał nowo przy­by­łe­go wzro­kiem, a na­stęp­nie cha­otycz­nym ru­chem od­wró­cił ga­ze­tę na drugą stro­nę by ukryć swoje wąt­pli­wej ja­ko­ści dzie­ło sztu­ki. Oba­wiał się, że jego praca może zo­stać źle ode­bra­na. Obu surferom uka­za­ła się wów­czas znaj­du­ją­ca się na od­wro­cie cza­so­pi­sma roz­ne­gli­żo­wa­na Mu­rzyn­ka na de­sko­rol­ce, prze­mie­rza­ją­ca Route 66. W tej chwi­li jed­nak żad­ne­mu z nich dziew­czy­ny nie były w gło­wie.

– To ty rzu­ci­łeś mi wy­zwa­nie – po­wie­dział chłod­no Król.

– Tak wasza wy­so­kość. Za­wsze chcia­łem być naj­lep­szy. A do tego muszę po­ko­nać waszą kró­lew­ską mość – Pew­ność sie­bie i py­szał­ko­wa­tość mło­dzień­ca bu­dzi­ła u Króla od­ra­zę, a jed­no­cze­śnie w jakiś trud­ny do wy­ja­śnie­nia spo­sób im­po­no­wa­ła mu.

– Po­dzi­wiam twoją od­wa­gę. Choć nie je­stem pe­wien, czy nie mylę jej z głu­po­tą – do­gryzł swo­je­mu ry­wa­lo­wi Hanalē.

– Ro­zu­miem zatem, że wasza kró­lew­ska mość przyj­mu­je wy­zwa­nie.

– Ja nigdy nie od­ma­wiam po­je­dyn­ków – po­wie­dział Król – Wi­dzi­my się jutro o świ­cie na Paul Ri­card. Lubię wy­gry­wać przed śnia­da­niem.

– O świ­cie do­pie­ro koń­czę im­pre­zo­wać. Sta­wię się w samo po­łu­dnie na pad­doc­ku toru Paul Ri­card – rzekł Tar­zan.

– Umowa stoi. Ale spóźnisz się choć­by mi­nu­tę, a prze­gry­wasz wal­ko­ve­rem – po­wie­dział Hanalē z ra­do­ścią ści­skając dłoń van der Tar­za­no­wi. W końcu nic nie sma­ku­je le­piej, jak po­ko­na­nie ry­wa­la na jego wła­snych wa­run­kach.

*  *  * 

Na­za­jutrz, zgod­nie z umową, za­rów­no Król Hanalē, jak i Max van der Tar­zan udali się do nie­wiel­kiej miej­sco­wo­ści Le Ca­stel­let na po­łu­dniu Fran­cji. To wła­śnie tutaj znaj­du­je się tor Paul Ri­card, za­ku­pio­ny w 1999 roku przez Ber­nie­go Ec­c­le­sto­ne'a. Po mo­der­ni­za­cji obiek­tu żwi­ro­we po­bo­cza za­stą­pio­ne zo­sta­ły przez po­ła­cie as­fal­tu, któ­rych tak pra­gną sur­fe­rzy z ca­łe­go świa­ta. Po­ja­wia­ją się tutaj za­rów­no za­wo­do­wi spor­tow­cy jak i ama­to­rzy, pla­nu­ją­cy spę­dzić eks­cy­tu­ją­ce wa­ka­cje na La­zu­ro­wym Wy­brze­żu. Każdy z nich chce po­pły­nąć na bi­tu­micz­nej fali, po­czuć, jak pod kół­ka­mi deski roz­stę­pu­je się as­falt i po­mknąć po bez­kre­snym torze imie­nia Paula Ri­car­da ni­czym po naj­więk­szym z oce­anów. Przy­by­wa­ją­cym do Le Ca­stel­let niestrasz­ne są wy­sta­ją­ce z na­wierzch­ni zdra­dziec­kie kra­węż­ni­ki ani silne po­dmu­chy wia­tru na pro­stej Mi­strall, zdol­ne strą­cić mniej wpraw­nych spor­tow­ców z ich sta­ran­nie ma­lo­wa­nych go­dzi­na­mi desek. Nie prze­ra­ża ich nawet ośle­pia­ją­cy swą nie­bie­sko­ścią la­bi­rynt błę­kit­nych linii, w któ­rym co roku gubią się tu­zi­ny sur­fe­rów. 

Tego dnia jed­nak żaden sur­fer nie ważył się po­ło­żyć swo­jej deski na as­fal­cie, ani nawet za­nu­rzyć w nim palca. Dziś tor był za­re­zer­wo­wa­ny dla wiel­kiej le­gen­dy oraz wscho­dzą­cej gwiaz­dy. Król Hanalē oraz Max van der Tar­zan zo­sta­li po­wi­ta­ni chle­bem i solą, a ki­bi­ce nie szczę­dzi­li im braw i wi­wa­tów. Try­bu­na na Paul Ri­card jest co praw­da nie­wiel­ka, lecz fani as­fal­to­we­go sur­fin­gu są mi­strza­mi w wy­szu­ki­wa­niu ple­ne­ro­wych punk­tów ob­ser­wa­cyj­nych. Lu­dzie sie­dzie­li na zbo­czach wzgórz, na drze­wach i na sobie na­wza­jem. Nie­któ­rzy przy­nie­śli na tor ta­bo­re­ty, krze­seł­ka, a nawet dra­bi­ny, by się na nie wspiąć i do­pin­go­wać swo­ich fa­wo­ry­tów. Sporą rze­szę fanów sta­no­wi­li Ho­len­drzy. Ubra­ni byli w jed­no­li­te, po­ma­rań­czo­we stro­je, a każdy z nich miał w dłoni po­ma­rań­czo­wą racę, go­to­wą do od­pa­le­nia, gdy roz­pocz­nie się po­je­dy­nek. 

Jed­nak­że kłęby po­ma­rań­czo­we­go dymu na star­cie, tak gęste, że unie­moż­li­wia­ły ki­bi­com ob­ser­wo­wa­nie po­je­dyn­ku, zo­sta­ły nie­mal­że nie­zau­wa­żo­ne przez dzien­ni­ka­rzy. Ich uwagę przy­kuł in­cy­dent, do którego do­szło jesz­cze pod­czas sesji roz­da­wa­nia au­to­gra­fów. Za­rów­no Król Hanalē, jak i Max van der Tar­zan chęt­nie pod­pi­sy­wa­li ko­szul­ki, cza­pecz­ki i oczy­wi­ście deski swo­ich fanów. Uwiel­bie­nie tłumu do­da­wa­ło im sił do walki. Są jed­nak pewne gra­ni­ce, któ­rych nigdy nie wolno prze­kra­czać. Mowa tu o jed­nym z sur­fe­rów, który po­pro­sił Króla Hanalē o pod­pis na swo­jej desce. Król z ra­do­ścią speł­nił proś­bę fana. W końcu nic nie cie­szy tak, jak spo­tka­nie z innym as­fal­to­wym sur­fe­rem. W końcu to ko­lej­ny czło­nek wiel­kiej sur­fe­ro­wej ro­dzi­ny, czło­wiek, w któ­re­go ży­łach także pły­nie bitum. Kró­ciut­kie spo­tka­nie z pew­no­ścią prze­bie­gło­by w nie­zwy­kle miłej at­mos­fe­rze, gdyby nie nie­wiel­ka na­klej­ka na desce ki­bi­ca. Znaj­do­wał się na niej Bi­ben­dum. To kry­ją­cy się w as­fal­to­wych głę­bi­nach stwór, któ­re­go boją się naj­od­waż­niej­si, naj­bar­dziej do­świad­cze­ni i naj­wpraw­niej­si za­wod­ni­cy. Po­twór ten co praw­da po­ja­wia się spo­ra­dycz­nie, lecz nie daje swo­jej ofie­rze żad­nych szans. W ze­szłym roku stu dwóch sur­fe­rów stra­ci­ło życie w jego kau­czu­ko­wych ob­ję­ciach. Po­twór może mie­sią­ca­mi po­zo­sta­wać w uśpie­niu, lub że­ro­wać na in­nych to­rach. Cza­sem jed­nak jego łowy na Paul Ri­card trwa­ją ty­go­dnia­mi kosz­tu­jąc życie dzie­siąt­ki sur­fe­rów. Stwór wy­jąt­ko­wo upodo­bał sobie za­kręt Do­uble Droit du Be­aus­set. Czai się tam tuż pod po­wierzch­nią cze­ka­jąc na nad­jeż­dza­ją­cą ofia­rę. Wów­czas to wy­sta­wia opo­nia­stą łapę nie­znacz­nie ponad na­wierzch­nię as­fal­tu. Za­sko­czo­ny sur­fer nie ma szans na omi­nię­cie prze­szko­dy i z im­pe­tem roz­bi­ja deskę o po­two­ra, a na­stęp­nie lą­du­je na twar­dym as­fal­cie od­no­sząc za­zwy­czaj bo­le­sne zła­ma­nia, ska­le­cze­nia i otar­cia. Stwór wów­czas po­wo­li pod­pły­wa, okrą­ża ofia­rę, jakby de­lek­tu­jąc się jej ostat­ni­mi chwi­la­mi życia. Wy­sta­wia gu­mo­wy język sma­ku­jąc bież­ni­kiem spły­wa­ją­cą po bi­tu­mi­cie krew. Bacz­nie ob­ser­wu­je, jak sur­fer pró­bu­je się jesz­cze ura­to­wać pły­nąc w stro­nę traw­ni­ka, jak gubi się w błę­kit­nym la­bi­ryn­cie, jak wpada w pa­ni­kę, jak traci siły. Bi­ben­dum tym­cza­sem nie­ubła­ga­nie się zbli­ża. Gdy czło­wiek jest już le­d­wie żywy, opla­ta go swoją oponą i po­cią­ga na dno toru imie­nia Paula Ri­car­da. Sur­fer traci życie wśród pro­mie­ni słoń­ca i śpie­wu pta­ków, które sie­dzą na po­bli­skich drze­wach i na­wo­łu­ją part­ner­ki, w ogóle nie zwra­ca­jąc uwagi na dra­mat roz­gry­wa­ją­cy się tuż pod ich dzio­ba­mi. Za­le­d­wie kilka chwil po skoń­czo­nym ataku na­wierzch­nia toru po­now­nie staje się gład­ka. O śmier­ci czło­wie­ka świad­czy je­dy­nie po­ła­ma­na deska, na którą cza­sem na­tra­fia inny sur­fer. Lu­dzie sły­sząc imię po­two­ra bled­ną ni­czym ścia­na, do­sta­ją za­wro­tów głowy, nie­któ­rzy nie są nawet w sta­nie ustać na no­gach. Przed­sta­wia­nie jego wi­ze­run­ku na sur­fe­ro­wych spo­tach jest wręcz praw­nie za­ka­za­ne. Wie­rzy się bo­wiem, że wspo­mnie­nie o Bi­ben­dum przy­wo­łu­je żąd­ną krwi be­stię. Król po­stą­pił zatem zgod­nie z sur­fe­ro­wym ko­dek­sem, gdy za­brał wi­dzo­wi deskę i zła­mał ją na pół. Co wię­cej ów nie­roz­trop­ny czło­wiek zo­stał wy­klę­ty ze spo­łecz­ności sur­fe­rów, a pre­zy­dent Fran­cji wydał mu do­ży­wot­ni zakaz wjaz­du do Le Ca­stel­let. Można po­wie­dzieć, że ów nie­roz­trop­ny widz i tak miał sporo szczę­ścia, gdyż ze wzglę­du na nad­cią­ga­ją­cy po­je­dy­nek da­ro­wa­no mu po­rzu­ce­nie w nie­bie­skim la­bi­ryn­cie, na pa­stwę wy­głod­nia­łej be­stii. Póź­niej wy­szło na jaw, że czło­wiek ten był zwy­kłym oszu­stem, który nawet nie ustał­by trzech se­kund na desce, a au­to­graf od le­gen­dy sur­fin­gu wziął je­dy­nie z chęci zysku. Po­ła­ma­na przez Króla deska zo­sta­ła sprze­da­na pół roku póź­niej na au­kcji za sied­mio­cy­fro­wą kwotę w ame­ry­kań­skiej wa­lu­cie. 

W udzie­lo­nych przed roz­po­czę­ciem po­je­dyn­ku wy­wia­dach Król Hanalē za­py­ta­ny o ten in­cy­dent dużo mówił o tra­dy­cji, o sza­cun­ku do sur­fe­rów, któ­rzy stra­ci­li życie w opo­nach po­two­ra i o wiel­kiej hań­bie, jaką ów kibic spro­wa­dził na Le Ca­stel­let. Van der Tar­zan stwier­dził na­to­miast, że w żadne mi­tycz­ne stwo­rze­nia nie wie­rzy i wszyst­ko mu jedno, co kto ma na swo­jej desce. 

Po­je­dy­nek roz­po­czął się punk­tu­al­nie, gdy słoń­ce zna­la­zło się w ze­ni­cie. Le­gen­dar­ny, eme­ry­to­wa­ny sur­fer, Wiel­ki Jim­mie, dał sy­gnał do star­tu wy­strza­łem z pi­sto­le­tu przy oka­zji nie­groź­nie ra­niąc przy­by­łe­go na tor księ­cia Mo­na­ko. Za­rów­no Król Hanalē, jak i Max van der Tar­zan od­py­cha­li się od as­fal­tu, ile tylko sił w no­gach, sta­ra­jąc się na­brać jak naj­więk­szej pręd­ko­ści. O zwy­cię­stwie miała jed­nak za­de­cy­do­wać nie tylko siła mię­śni, ale i spraw­ność. Na torze wy­ty­czo­no spe­cjal­ne stre­fy, w któ­rych za­wod­ni­cy mieli do wy­ko­na­nia okre­ślo­ne sztucz­ki. Na po­czą­tek coś pro­ste­go – zwy­kłe ollie. Na dal­szym od­cin­ku trasy po­ziom trud­no­ści zna­czą­co jed­nak wzrósł. Jesz­cze przed pierw­szym za­krę­tem ry­wa­le mieli do wy­ko­na­nia fa­ce­fli­pa i kick­dro­pa. Li­czą­ca sześć ki­lo­me­trów trasa wy­ma­ga­ła roz­sąd­ne­go po­dej­ścia do wy­ści­gu i oszczę­dza­nia sił na fi­nisz. Jed­nak ani van der Tar­zan ani Król nic sobie z tego nie ro­bi­li. Gdy tylko jeden lub drugi wy­su­nął się naprzód cho­ciaż­by na dłu­gość deski, to wy­ko­ny­wał jakiś wi­do­wi­sko­wy trick sta­ra­jąc się tym samym upo­ko­rzyć swo­je­go ry­wa­la. Inna rzecz, że ani na jed­nym, ani na dru­gim takie sztucz­ki nie ro­bi­ły wra­że­nia. W końcu wy­gry­wa ten, kto pierw­szy prze­kro­czy linię mety. Za­wod­ni­cy po­dą­ża­li nie­mal deska w deskę przez pro­stą Mi­stral sta­wia­jąc czoła nie tylko prze­ciw­ni­ko­wi, ale rów­nież wie­ją­ce­mu od morza sil­ne­mu wia­tro­wi. Na do­jeź­dzie do szy­ka­ny van der Tar­zan za­nur­ko­wał na ha­mo­wa­niu i zna­lazł się przed Kró­lem Hanalē! Suk­ces ten uczcił efek­tow­nym fakie Shove it"em i po­mknął w stro­nę za­krę­tu Si­gnes. Wszedł w niego z pi­skiem kau­czu­ko­wych kółek nieco jesz­cze po­więk­sza­jąc dy­stans nad Kró­lem. Tylko kilka za­krę­tów, i triumf bę­dzie jego. Król Hanalē nie po­wie­dział jed­nak ostat­nie­go słowa i od­py­chał się ze wszyst­kich sił roz­grze­wa­jąc do czer­wo­no­ści po­de­szwę le­we­go buta. Nie był jed­nak w sta­nie rzu­cić rę­ka­wi­cy mło­de­mu Ho­len­dro­wi. Wy­da­wa­ło się, że jest już po walce. Van der Tar­zan je­chał po kró­lew­ski tytuł. Hanalē go tra­cił. 

Wów­czas stało się coś nie­by­wa­łe­go. Pro­wa­dzą­cy w po­je­dyn­ku Ho­len­der pod­sko­czył, deska wy­ko­na­ła obrót w po­wie­trzu, a za­wod­nik z tru­dem na niej wy­lą­do­wał. Nie była to jed­nak ko­lej­na, efek­tow­na sztucz­ka. Widać było, że za­wod­nik z tru­dem wal­czy o utrzy­ma­nie się na desce. Czyż­by na­je­chał na jakąś nie­rów­ność? Nie­za­leż­nie od przy­czy­ny, Król Hanalē upa­trzył w tym swoją szan­sę. Pot ście­kał mu z czoła, a twarz była cała czer­wo­na. Wie­dział jed­nak, że nie może prze­grać tego po­je­dyn­ku. Był już na dłu­gość deski za Ho­len­drem, gdy ten po­now­nie wy­sko­czył. Za­wod­nik wy­ko­nał efek­tow­ny obrót deski w po­wie­trzu i za­li­czył twar­de lą­do­wa­nie tyłem do kie­run­ku jazdy. Chwi­lę póź­niej re­pre­zen­tant z Ha­wa­jów wy­su­nął się na pro­wa­dze­nie i mknął, ile tchu ku ostat­nim za­krę­tom. Wtem usły­szał za ple­ca­mi trzask, huk i krzyk. Van der Tar­zan leżał za­krwa­wio­ny na as­fal­cie, a jego deska, prze­ła­ma­na na dwie czę­ści, dry­fo­wa­ła po bi­tu­mi­cie. Zatem młody gniew­ny prze­sa­dził i po­ła­mał deskę. Można było już od­pu­ścić, zła­pać tro­chę od­de­chu. Król miał zwy­cię­stwo nie­mal w kie­sze­ni. Spoj­rzał znowu za sie­bie. Van der Tar­zan pły­nął co sił do brze­gu. Kil­ka­set me­trów za nim z as­fal­tu wy­ło­nił się dziw­ny, spo­rej wiel­ko­ści kształt. Obiekt ów zbli­żał się do Ho­len­dra i wkrót­ce wy­sta­wił ponad bitum opo­nia­ste szpo­ny. To był sur­fe­ro­żer­czy Bi­ben­dum! Król Hanalē nie wa­hał się wów­czas ani chwi­li. Ile sił po­gnał w stro­nę nie­szczę­śni­ka nie ba­cząc na nie­bez­pie­czeń­stwo. Bi­ben­dum mimo swych roz­mia­rów i kształ­tów, bez trudu do­ga­niał mło­de­go, do­brze wy­spor­to­wa­ne­go sur­fe­ra. Co chwi­la wy­sta­wiał obież­ni­ko­wa­ny język sma­ku­jąc krew ofia­ry. Król Hanalē mu­siał przy­stą­pić do ataku. Roz­pę­dził się, na ile mu tylko po­zwa­la­ły siły, wy­ko­nał naj­wyż­sze ollie w hi­sto­rii as­fal­to­we­go sur­fin­gu i lecąc w po­wie­trzu z im­pe­tem wbił drew­nia­ną deskę w kark be­stii. Na­stęp­nie ko­zioł­ku­jąc wy­lą­do­wał na as­fal­cie wy­tra­ca­jąc pręd­kość z każ­dym prze­tur­la­niem się. Be­stia była ranna. Za­nu­rzy­ła się w od­mę­tach as­fal­tu zo­sta­wia­jąc za sobą kau­czu­ko­wą smugę. Sur­fe­rzy chwy­ci­li się odłam­ków deski van der Tar­za­na i ru­szy­li w stro­nę brze­gu, po­przez zdra­dli­wy, nie­bie­ski la­bi­rynt. Wie­dzie­li, że póki są na as­fal­cie, wciąż grozi im nie­bez­pie­czeń­stwo. Stwór znik­nął co praw­da z pola wi­dze­nia, lecz wkrót­ce nad po­wierzch­nią as­fal­tu uka­za­ła się deska Króla i za­czę­ła się zbli­żać w stro­nę roz­bit­ków. A zatem ranny po­twór nie dawał za wy­gra­ną. Zgu­bie­nie Bi­ben­dum w nie­bie­skim la­bi­ryn­cie gra­ni­czy­ło z cudem. Stwór znał każdy prze­smyk, kanał i ślepy za­ułek. Sur­fe­rzy mogli ucie­kać lub sta­nąć do nie­rów­nej walki. Pły­nę­li przed sie­bie, a jako broń mieli je­dy­nie frag­men­ty po­ła­ma­nej deski van der Tar­za­na. Bi­ben­dum wy­raź­nie, choć nie­spiesz­nie się zbli­żał. Gdy od­le­głość wy­no­si­ła mniej, niż dzie­sięć me­trów, po­twór znik­nął z pola wi­dze­nia. Be­stia pla­no­wa­ła za­ata­ko­wać od dołu ni­czym rekin po­lu­ją­cy na uchat­ki u wy­brze­ży Po­łu­dnio­wej Afry­ki. Sur­fe­rzy przy­sta­nę­li, wpa­tru­jąc się w dno as­fal­tu. Wkrót­ce uj­rze­li szyb­ko zbli­ża­ją­cy się cień. To był Bi­ben­dum. Po­twór bły­ska­wicz­nie się wy­nu­rzał. Spor­tow­cy rzu­ci­li się na boki, a ocię­ża­ła be­stia nie zdo­ła­ła za nimi na­dą­żyć. Potwór wy­sko­czył z wody, po czym rzu­cił się w stro­nę van der Tar­za­na. Ten w akcie de­spe­ra­cji wy­cią­gnął po­ła­ma­ną deskę przed sie­bie i we­pchnął po­two­ro­wi w gar­dło. Stwór bez trudu roz­kru­szył drew­no, lecz me­ta­lo­wa oś sta­nę­ła mu w gar­dle. Bi­ben­dum krztu­sił się i dła­wił, za­nu­rza­jąc się w głę­bi­nach. As­falt po­now­nie ucichł, a ptaki znów za­czę­ły śpie­wać. Sur­fe­rzy byli już bez­piecz­ni. Gdy tro­chę ochło­ne­li i zła­pa­li od­de­ch, wsie­dli na je­dy­ny, po­zo­sta­ły im frag­ment deski i jadąc na dwóch kół­kach, ba­lan­su­jąc wspól­nie cia­łem ru­szy­li w kie­run­ku mety. Prze­kra­cza­jąc ją wy­ko­na­li jesz­cze wspól­nie kick­fli­pa, czym za­pi­sa­li ko­lej­ną kartę w hi­sto­rii as­fal­to­we­go sur­fin­gu. Do tej pory nikt wię­cej nie zro­bił kick­fli­pa we dwój­kę na pół­de­sce, choć warto nad­mie­nić, że trzy lata póź­niej bra­cia Dżu­gan­dzu z Chin zro­bi­li trzy­oso­bo­we ollie na całej desce. Po­je­dy­nek po­mię­dzy Kró­lem Hanalē, a Maxem van der Tar­za­nem po­zo­stał nie­roz­strzy­gnię­ty. Król twier­dził w udzie­lo­nych póź­niej wy­wia­dach, że Max jest do­sko­na­łym sur­fe­rem, przy­szłą gwiaz­dą tego spor­tu i za­słu­gu­je na tytuł Króla. Van der Tar­zan nie szczę­dził kom­ple­men­tów Kró­lo­wi Hanalē na­zy­wa­jąc go na­jwy­bit­niej­szym sur­fe­rem w hi­sto­rii. Za­wod­ni­cy mieli za­wrzeć po­ro­zu­mie­nie, zgod­nie z któ­rym będą jesz­cze wy­stę­po­wać razem, lecz już nigdy prze­ciw­ko sobie. O Bi­ben­dum słuch za­gi­nął, jed­nak wciąż od czasu do czasu na Paul Ri­card znika jakiś sur­fer, a po kilku dniach tor wy­rzu­ca na brzeg po­ła­ma­ną deskę.