Opowiadanie na konkurs: Kolej (na) Grabińskiego
Wylosowane hasło to: Święto międzynarodowe z okazji śmierci
Starałem się klimatem, językiem i narracją nawiązać do najbardziej znanych utworów pisarza, chociaż fabuła jest oczywiście w pełni zmyślona. Akcja dzieje się jednak w czasach współczesnych, dlatego pojawiają się współczesne nazwy i pojęcia.
Serdeczne dziękuję wspaniałym betującym za wskazanie usterek;)
Opustoszały, końcowy fragment peronu numer trzy wrocławskiego dworca głównego, ubarwiały pożółkłe liście, skradzione przez wiatr koronom pobliskich drzew. Jesienne słońce powoli chowało się za widocznymi gdzieś w oddali budynkami, a w powietrzu wciąż unosił się zapach ulewy, która przetoczyła się przez miasto raptem pół godziny wcześniej.
Andrzej Leszczyc czekał samotnie na przyjazd pociągu pospiesznego „Przemyślanin” – kursującego pomiędzy Przemyślem a Szczecinem – pozostając raczej obojętnym na niebanalne piękno, szykującej się do zimowego snu przyrody. Zawodowe zawirowania, które ostatnio przetaczały się przez niespełna czterdziestoletnie życie Leszczyca, zmuszały go do częstych wizyt w Poznaniu. O wyborze środka transportu zadecydował czysty pragmatyzm. W przeciwieństwie do wielu podróżnych, korzystających z usług Polskich Kolei Państwowych, lub też innych kolejowych spółek, Leszczyc nie kierował się ani uczuciami, ani sentymentem. W trakcie rozmów z najbliższymi osobami nawet nie krył się z tym, iż za pociągami nie przepada. Niemal przez całą dorosłość unikał ich jak ognia, lecz tylko nieliczni mieli dość nikłe pojęcie na temat źródła tej niechęci.
A było nim pewne przykre wydarzenie z dzieciństwa, które odcisnęło trwałe piętno na psychice mężczyzny. Fantazja dziesięcioletniego Andrzeja skłoniła go do niebezpiecznej zabawy, polegającej na przebieganiu przez tory, tuż przed nadjeżdżającymi składami. Co gorsza, mały Andrzej namówił do współudziału w tym nieodpowiedzialnym procederze młodszego o rok kolegę, Grześka. Pewnego razu, ten tak charakterystyczny dla dzieci brak wyobraźni, tudzież jej nadmiar, przyczynił się do niewyobrażalnej tragedii. Grześ przewrócił się na zwrotnicy torowej, a jego stopa utkwiła pomiędzy iglicą i opornicą.
Pech chciał, że akurat tego dnia chłopcy ścigali się z rozpędzonym do dużej prędkości pociągiem osobowym, a nie jak zdarzało się to najczęściej, powolnym składem towarowym. Słaba widoczność, wynikająca z nisko zalegającej mgły, nie pomogła maszyniście w szybkiej reakcji. Przeznaczenia nie dało się oszukać. Pociąg nie wyhamował na czas. Młodego Andrzeja długo męczyły nocne koszmary, w których śniły mu się przerażone, błękitne oczy błagającego o ratunek Grzesia. Wiedział, że jest odpowiedzialny za śmierć kolegi i nigdy nie wyzbył się związanych z tym przerażającym incydentem wyrzutów sumienia.
Leszczyc zerknął na zegar, przymocowany do jednego ze znajdujących się na peronie filarów, podtrzymujących zadaszenie. Wskazówki czasomierza pokazywały godzinę siedemnastą pięćdziesiąt cztery, co oznaczało, że do planowanego odjazdu pozostawało sześć minut. Pociąg powinien opuścić stację równo o osiemnastej. Mężczyzna zignorował tabliczki, informujące o zakazie palenia i włożył papierosa do ust. Odchrząknął kilka razy. Wielokrotnie próbował rzucić zgubny nałóg. Zawsze bez skutku. Bagatelizował coraz częściej pojawiające się zdrowotne dolegliwości. Zdecydowanie szybciej się męczył, niż jeszcze parę lat temu, ale tłumaczył to stresem i wiekiem.
Chwilę później ujrzał zbliżający się ślimaczym tempem skład. Przypatrzył się uważnie lokomotywie oraz kolejnym wagonom. Początkowe zaciekawienie zamieniło się w niepokój. Pociąg połyskiwał bowiem metalicznym, czarnym lakierem. Leszczyc miał już za sobą co najmniej kilkanaście kolejowych podróży. Najczęściej przemieszczał się niebiesko-białymi i srebrno-białymi wagonami spółki InterCity, ale zdarzyło mu się również skorzystać z żółto-białego składu Kolei Dolnośląskich oraz czerwono-białego szynobusa, przynależącego do Kolei Wielkopolskich. Jednolicie czarnego koloru pociągu osobowego nigdy jeszcze nie widział. Machinalnie odsunął się od krawędzi peronu, gdy ważący kilkaset ton, żelazny wąż kończył procedurę wyhamowywania. Stanął co najmniej dwa, trzy kroki dalej niż zazwyczaj.
Drzwi wagonu otworzyły się, a z jego wnętrza dynamicznego susa dał wiekowy konduktor. Pracownik kolei rozglądał się dostojnie, raz w prawą, raz w lewą stronę, po czym podreptał w miejscu i zapuścił żurawia na nieco pobladłego, modnie ubranego jegomościa.
– Co pan taki przestraszony? – odezwał się głębokim, dźwięcznym basem stary kolejarz.
– Noo… Pierwszy raz w życiu widzę taki skład. W sensie… bardzo nietypowe barwy – odpowiedział niepewnie osłupiały Leszczyc.
– Kolej ma wiele kolorów, drogi panie. A czarny to też kolor, prawda? – tłumaczył konduktor, unosząc wysoko brwi znad grubych okularów.
– Tak, tak, zgadza się, panie kierowniku. Jak widać na załączonym obrazku – wydukał Leszczyc.
– No… to wsiadasz pan, czy nie? Na mojej zmianie wszystko musi być jak w zegarku. Podobno czas to pieniądz, a więc idąc tym tropem, punktualny podróżny, powinien być zadowolonym podróżnym – oznajmił zuchwale członek załogi pociągu, po czym przyłożył gwizdek do ust.
Leszczyc nie skomentował ostatnich słów rutynowanego kolejarza. Delikatnie uśmiechnął się tylko, niczym w wyrazie uznania dla owego, wyjątkowego poczucia humoru. Pomimo tego, że ogarnęła go jakaś niewytłumaczalna, wewnętrzna obawa, trzymając w ręce skórzany neseser, wszedł na platformę wagonu. Konduktor dmuchnął w gwizdek, dając sygnał do odjazdu i po chwili znalazł się tuż obok Leszczyca. Czarny pociąg odjechał z wrocławskiego dworca punktualnie.
Starszy, noszący długą, siwą brodę mężczyzna okazał się nader uprzejmym człowiekiem, gdyż po sprawdzeniu leszczycowego biletu, raczył życzyć pasażerowi przyjemnej podróży. Najwidoczniej wrodzone, przyjemne usposobienie konduktora powodowało, iż szeroko się przy tym uśmiechnął. Leszczyc grzecznie podziękował i ruszył w głąb wagonu. Poszukiwał wolnego przedziału. W trasie nie przepadał za towarzystwem, stronił od interakcji międzyludzkich, jeśli tylko miał taką możliwość, a trwającą około dziewięćdziesiąt minut podróż na ogół przesypiał.
Pierwszy przedział okazał się służbowym, a miejsca w kilku następnych były pozajmowane. Krocząc wzdłuż wagonu, Leszczyc napotkał dwoje innych pasażerów. Młodą kobietę oraz towarzyszącego jej, kilkuletniego chłopca. Dziecko trzymało w ręce zabawkowy pistolet. Ujrzawszy pochmurną twarz, przechodzącego obok dorosłego mężczyzny, malec skierował rekwizyt prosto ku niemu i wykrzyczał:
– Pif-paf, nie żyjesz! Pif-paf, nie żyjesz!
Leszczyc zatrzymał się i z trwogą spoglądał na te pozornie nic nieznaczące, dziecięce figle. W sukurs przyszła mu matka chłopaka.
– Grzesiu, tak nie wolno! To niegrzecznie. Przeproś pana – mitygowała syna.
– Nic się nie ssstało… – Z trudem odpowiedział Leszczyc, usilnie ukrywając emocje, które targnęły nim w momencie, gdy poznał imię chłopaka.
– Przepraszam pana najmocniej. Łobuz z niego niesamowity – dodała kobieta, ciągnąc uśmiechniętego urwisa za rękę.
– Naprawdę… nie ma problemu – wycedził na odchodne niespokojny Leszczyc.
Najpierw ten dziwny pociąg, a teraz to, pomyślał w duchu. Sam nie posiadał dzieci. Pomimo trwania w udanym, wieloletnim związku małżeńskim, nigdy nie zdecydował się na potomstwo. Początkowo Leszczyc tłumaczył się karierą zawodową i brakiem czasu. Z biegiem lat coraz bardziej zdawał sobie sprawę z tego, że po prostu nie chce być rodzicem. Zapewne bał się ojcowskiej odpowiedzialności i wolał uniknąć stresu oraz wszelkich niedogodności, związanych nieodzownie z trudnym procesem wychowywania latorośli. O żonę dbał jak należy, a nawet lepiej, więc ta jakoś zaakceptowała ten wybór. Możliwe też było, iż po prostu nigdy stanowczo nie sprzeciwiła się mężowi w tej sprawie.
Leszczyc znalazł w końcu upragniony, wolny przedział i rozsiadł się wygodnie na fotelu przy oknie. Jedyną rzeczą, o jakiej marzył, to święty spokój podczas szybkiej, bezproblemowej podróży. Oparł głowę o zagłówek i przymknął oczy. Rzadko zajmował się czymś kreatywnym w trakcie jazdy. Nie korzystał z przewożonego w neseserze laptopa, nie należał do miłośników czytania książek.
Pociąg nabrał prędkości, a przyjemna cisza, zalegająca w jego nowoczesnym, eleganckim wnętrzu, ułatwiała zasypanie. Odprężony, na chwilę uwolniony od zalegających w nim negatywnych emocji, Leszczyc zapadł w drzemkę po kilkunastu minutach jazdy. Tym razem nie na długo.
Pewne nieprzyjemne uczucie, jakaś nieokreślona troska, lub trudna do zdefiniowania obawa, wybudziła go ze snu. Samotny podróżnik przerzucił ospale wzrok na okno i zorientował się, że pociąg właśnie opuszcza jedną ze stacji. Leszczyc dość dobrze znał już rozkład jazdy tego połączenia. Sprawdził godzinę, która widniała na gustownym, naręcznym zegarku, ekskluzywnym prezencie od zamożnego kontrahenta, po czym stwierdził, że musi to być dworzec kolejowy w Lesznie. Kompletnie nie rozpoznał jednak widoku zza okiennej szyby. Bynajmniej nie dlatego, iż właśnie zapadał zmrok.
Nie musiał nawet wnikliwie przyglądać się temu, co znajdowało się po drugiej stronie, aby szybko skonkludować, iż ma do czynienia z licznymi nieprawidłowościami wizualnymi. Całkiem estetyczny, odremontowany pawilon dworcowy w Lesznie, wydawał się w tych okolicznościach totalną, rozpadającą się ruiną. Zdewastowane platformy peronów oraz ledwo je oświetlające pulsacyjnym, żółtym światłem, powyginane latarnie, składały się na niezwykle ponury obraz. Finalnie przypominało to niemalże apokaliptyczną wizję, przedstawiającą skutki trzeciej wojny światowej.
– Co jest do licha? To nie może być Leszno. To nie może być… żaden dworzec kolejowy w Polsce – powiedział głośno skonfundowany pasażer.
Nie pierwszy raz tego dnia Leszczyc poczuł niepokój. Wstał z fotela i oparł się mocno rękoma o przyokienny stolik. Uważnie śledził uciekający po drugiej stronie szyby krajobraz. Skład rozpędzał się jednak błyskawicznie i po pewnym czasie, w zapadających ciemnościach niczego nie dało się dostrzec. Zdawało mu się tylko, że pociąg minął semafor, na którym widniało czerwone światło. Czyżby maszynista świadomie zignorował komunikat, nakazujący zatrzymanie się? Tego Andrzej Leszczyc wiedzieć nie mógł.
Lokomotywa ciągnęła wagony z olbrzymią prędkością, więc Leszczyc nabrał słusznego przekonania, iż musi ona znacznie wykraczać poza zakres tych dozwolonych.
– Za szybko! Za szybko! – wykrzyczał.
Czarny skład pędził niczym bolid wyścigowy, a coraz bardziej podirytowany i zdenerwowany Andrzej złapał neseser, po czym wyszedł z przedziału. Pot ściekał mu z czoła. Mimo dość chłodnego, jesiennego wieczoru, we wnętrzu pociągu zrobiło się gorąco. Leszczyc postanowił, że poszuka kogoś z obsługi i wyjaśni te przedziwne anomalie podróżnicze.
Powolnym, niezbyt pewnym krokiem udał się na koniec wagonu i zatrzymał przed serią podwójnych drzwi, prowadzących do następnej części taboru. Spojrzał ku górze na elektroniczną tablicę, wyświetlającą informacje o dokładnych czasach przyjazdu i odjazdu z kolejnych stacji. Komunikaty pokazywały również chwilową prędkość jazdy. Dwieście pięćdziesiąt kilometrów na godzinę! Przestraszony Leszczyc wybałuszył szeroko oczy i zazgrzytał zębami. Nigdy wcześniej nie słyszał o tym, aby jakikolwiek pociąg w Polsce poruszał się w tak szybkim tempie. O wiele trudniejszą do zaakceptowania przez zdrowy rozsądek rzecz, zauważył na monitorze, na którym ukazywały się ogłoszenia i reklamy. W pierwszej chwili nie zdążył przeczytać całej treści jednego ze zmieniających się co kilka sekund slajdów. „ŚWIĘTO MIĘDZYNARODOWE Z OKAZJI…”
Przetarł zmęczone od nadmiaru wrażeń oczy i jeszcze raz skoncentrował wzrok na ekranie monitora. Tym razem już skutecznie. Przerażająco skutecznie. Ogłoszenie brzmiało: „ŚWIĘTO MIĘDZYNARODOWE Z OKAZJI ŚMIERCI”. Pod spodem widniała data, która zgadzała się z aktualną. Rzekome święto właśnie trwało. Tego było już za wiele, nawet jak na spokojnego i zimnokrwistego z natury Leszczyca. Czarny pociąg powoli okazywał się być pociągiem z piekła rodem.
Leszczyc przyłożył palec wskazujący do przycisku, otwierającego automatyczne, przesuwne drzwi, znajdujące się u progu przejścia między wagonami. W ostatniej chwili odstąpił jednak od jego naciśnięcia. Wszystkie dziwy lub też urojenia, jakie do tej pory miały miejsce, stanowiły tylko preludium do wydarzeń, które rozegrać się miały wkrótce. Ostatnia nadzieja, iż była to seria nietypowych, niewytłumaczalnych żartów, właśnie upadła.
Za drzwiami drugiego wagonu stał człowiek o postawnej, męskiej sylwetce. Osobnik ten najwyraźniej nie należał do zwykłych pasażerów pociągu. Obrócony przodem do przejścia, wysoki mężczyzna, odziany był w czarny płaszcz, a jego głowę przykrywał kaptur, który niemal całkowicie zasłaniał mu twarz. Bezsprzecznie koncentrował jednak swoją uwagę na zdenerwowanym, a od teraz również mocno przestraszonym Andrzeju.
– A ten to kto, u licha? – wymamrotał Leszczyc.
Czuł na sobie niewidoczny wzrok obcego mężczyzny. Wiedział, że to forma wywarcia presji, demonstracja siły. W myślach bombardował się pytaniami: Kim on jest i dlaczego to robi?
Troska o własne zdrowie i życie dominowała nad ciekawością. Leszczyc rzucił się do ucieczki. Postanowił przedostać się do wagonów po przeciwnej stronie pociągu. Przechodził obok przedziałów, a zgrozą napawał go inny, dziwny fakt. Wszystkie miejsca były puste. Nie siedział na nich ani jeden pasażer. Ludzie, których widział jeszcze kilkadziesiąt minut wcześniej, gdy meldował się na pokładzie, nagle zniknęli. Nie mogli przecież w komplecie opuścić pociągu na kilku poprzednich stacjach, w stosunkowo niewielkich miejscowościach.
Po paru sekundach Leszczyc dotarł do drzwi, prowadzących do następnego wagonu, będącego już jednym z ostatnich w składzie. Tym razem, nawet nie podjął próby ich otwarcia. Bicie jego serca przyspieszyło, a ciśnienie w żyłach znacznie wzrosło. Po drugiej stronie szyby stał dokładnie ten sam człowiek, co po przeciwnej stronie wagonu, w identycznej, groźnej pozie. Ta sama presja, ta sama demonstracja siły. Być może było ich dwóch, bo w żaden sposób nie dało się logicznie wyjaśnić, jakim cudem mężczyzna przedostałby się tam, szybko i niepostrzeżenie wyprzedzając Leszczyca. Podobnie jak wiele innych zdarzeń z tego wieczora, pozostawało to zagadką.
Leszczyc znieruchomiał. Zadrżał, a jego nogi nagle stały się ciężkie. Ocknął się po dłuższej chwili zawahania i podjął, jak mu się zdawało, jedyną słuszną decyzję. Postanowił zabarykadować się w którymś z przedziałów. Nie ryzykował starcia z nietypowym przeciwnikiem, lub też grupą przeciwników. Wszedł do jednego z pomieszczeń i zasunął firanki. Wyjął pasek ze spodni, po czym ścisnął nim uchwyty na drzwiach na tyle mocno, aby żaden intruz nie mógł przedostać się do wewnątrz. Struchlały usiadł na siedzisku przy oknie i wyczekiwał. Pociąg nie zwalniał tempa nawet na chwilę i pruł niczym błyskawica. Kulminacyjny moment upiornej jazdy miał jednak dopiero nadejść.
Po upływie około minuty, w drzwiach przedziału rozległo się rytmiczne stukanie. Puk, puk, puk! Leszczyc wzdrygnął się, ale z jego ust nie padł ani jeden dźwięk. Pukanie powtórzyło się, lecz tym razem delikatne stuki zastąpione zostały głośnymi grzmotami. Łup, łup, łup!!! Leszczyc nadal milczał. Z najwyższym trudem utrzymywał nerwy na wodzy. W tejże chwili ktoś po drugiej stronie drzwi zaczął szarpać uchwytami, próbując siłą dostać się do środka. Bez skutku. Po kilku sekundach nastąpiła druga próba wtargnięcia do przedziału. Po raz kolejny nie skończyła się dla intruza powodzeniem. Nastała dłuższa chwila ciszy. Leszczyc wypuścił powietrze z ust i nieco odetchnął.
Nie na długo. Nagle drzwi przedziału rozsunęły się na boki z ogromną siłą, rozrywając skórzany pasek na kawałki. Firanki zafalowały, uniesione nadchodzącym z zewnątrz podmuchem wiatru. Po krótkiej chwili wyłonił się za nich mężczyzna w czarnym płaszczu i kapturze na głowie. Leszczyc zbladł i nie od razu wydobył z siebie następujące słowa:
– Kim jesteś do cholery? Czego ode mnie chcesz?
Przybysz milczał przez pewien czas. W końcu spokojnym, aczkolwiek stanowczym głosem odpowiedział:
– Witaj, Andrzeju. Nie bój się…
Ubrany w czerń osobnik zajął miejsce naprzeciwko, pomijając zwyczajowo zadawane pozostałym pasażerom grzecznościowe pytanie o pozwolenie. W końcu przedział okupował tylko jeden człowiek, więc najprawdopodobniej nie uznał tego za konieczne.
– Kim jesteś? Czego chcesz? Odpowiedz! – Nerwowo ponowił pytania Leszczyc.
Obcy mężczyzna nie odpowiedział. Uniósł ręce i powolnym ruchem zsunął kaptur z głowy. Ukazał zupełnie zwyczajną, pospolitą twarz, a na niej błękitne, świdrujące współtowarzysza oczy. Zdumiony Leszczyc doskonale rozpoznał ten przenikliwy wzrok. Nie miał prawa go zapomnieć.
Filozofowie uważają, iż oczy są zwierciadłem duszy. Odzwierciedlają stan emocji właściciela. Z kolei biolodzy doskonale wiedzą, że gałki oczne to jedyne organy ludzkiego ciała, które po okresie wczesnego dzieciństwa nie rosną i nie zmieniają się z wiekiem. Po oczach można rozpoznać nawet kogoś, kogo nie widziało się całymi latami.
– Nie… To nie może być prawda… To nonsens – rzekł Leszczyc, nie wypowiadając jednak imienia, które niemal od razu cisnęło mu się na usta.
– Tak, Andrzej. W pewnym sensie to nonsens, dlatego winny ci jestem wyjaśnienia – odezwał się wkrótce dziwnie znajomy przybysz.
– Mów! Co to za dziwny pociąg? O co tutaj chodzi? – nalegał twardo Leszczyc.
Mężczyzna w czarnym płaszczu nie spieszył się z odpowiedziami. Na jego obojętnej dotychczas twarzy pojawił się delikatny uśmiech i dopiero po dłuższej pauzie raczył kontynuować, początkowo w sposób dość enigmatyczny:
– Wiedziałeś, Andrzej. Wiedziałeś od samego początku, ale i tak wsiadłeś do pociągu.
– Nie rozumiem? – Leszczyc powoli domyślał się zakamuflowanego przekazu, jednak wciąż odgrywał rolę nieświadomego.
– Rozumiesz, rozumiesz… To nie ten pociąg, Andrzej. Nie ten, którym miałeś zamiar podróżować.
– Jak to? Przecież… przyjechał punktualnie. Przecież… – jąkający się Leszczyc nie dokończył zdania, gdyż jego wypowiedź szybko przerwał oponent, podnosząc palec wskazujący jednej z dłoni.
– Nie, Andrzej. Nie. Pozwól zatem, że wytłumaczę ci wszystko ze szczegółami. Prawdziwy, realny pospieszny do Poznania, przyjechał na wrocławski dworzec z opóźnieniem. Sam wiesz, że często zdarza się to na kolei. My podróżujemy innym pociągiem. Czarnym pociągiem. Nie ma go jednak w żadnej, kolejowej ewidencji. Prawdziwy, realny „Przemyślanin” znajduje się teraz gdzieś na głównym torze, pomiędzy Lesznem a Kościanem. My podróżujemy innym torem. Bocznym torem. Nie znajdziesz go jednak na żadnej z map…
Po tych słowach nastała dłuższa chwila ciszy, podczas której Leszczyc analizował usłyszane, bez wątpienia niedorzeczne informacje.
– Ale… Ci wszyscy ludzie. Konduktor i ta kobieta z dzieckiem. Pozostali pasażerowie. Przecież… – w końcu wydobył z siebie parę mało składnych zdań, lecz ponownie przerwano mu głośne myślenie.
– Nie, Andrzej. Nie. To tylko rekwizyty. Nie ma tu nikogo oprócz nas. Tylko ty i ja! – mówił dalej tajemniczy towarzysz o znajomych oczach, przecząco kręcąc głową.
Leszczyc zamilkł i spojrzał w ciemność za oknem. Pociąg zdawał się pędzić jeszcze szybciej niż kilka minut wcześniej, ale to już powoli przestawało go martwić. Zastanawiał się nad tym, co może wydarzyć się za chwilę. W końcu nabrał nieco więcej odwagi i zapytał:
– Co się ze mną stanie? Czego żądasz?
– Chcę zabrać cię na święto, Andrzej. Nasze święto. Dzisiaj jesteś moim honorowym gościem – pospieszył z wyjaśnieniami człowiek, lub też duch z naprzeciwka.
– Święto? Święto… – Leszczyc przypomniał sobie nagle treść ogłoszenia, widzianego na ekranie monitora z końca wagonu.
– Tak, Andrzej. Tak, dobrze kombinujesz. Mam zaszczyt zaprosić cię na święto międzynarodowe z okazji śmierci – oznajmił dumnie nieproszony gość.
– Ale… ale ja nie jestem jeszcze… – Leszczyc nie dokończył wypowiedzi, tylko odchrząknął kilka razy.
– Zgubny nałóg, Andrzej – zasygnalizował mężczyzna w czerni.
Dokładnie w tym momencie pociąg zaczął gwałtownie hamować. Błyskawicznej redukcji ogromnej prędkości towarzyszyła znaczna siła bezwładności. Przedziałem zatrzęsło, a Leszczyc niemal całkowicie osunął się z siedziska na podłogę. Osobnik z naprzeciwka nawet nie drgnął. Czarny pociąg stanął w miejscu, a spod jego kół wydobyła się olbrzymia chmura dymu. Rozmówca Leszczyca po chwili podniósł się, wyciągnął przed siebie rękę, spojrzał w dół i rzekł:
– Chodź, Andrzej. Już czas. Twoja podróż właśnie dobiegła końca.
Na wpół skulony, przerażony Leszczyc spoglądał mu prosto w oczy. Niewielki skrawek mózgu Andrzeja jeszcze walczył, ale ta większa część już godziła się z losem. Błękitnooki towarzysz pomógł wstać drżącemu współpasażerowi i chwytając go za ramię, zaczął prowadzić w kierunku wyjścia z pociągu. Obaj stanęli u progu bocznych drzwi przy końcu wagonu, a te po chwili otworzyły się.
Pomimo późnej, wieczornej pory, przestrzeni na zewnątrz nie spowijała ciemność. Leszczyca oślepiła niezwykła biel, w której nie sposób było cokolwiek dostrzec, niczym w gęstej mgle. Wiedział jednak doskonale, zrozumiał to niemal od razu, iż owa jasność niewiele wspólnego miała z porą dnia czy warunkami pogodowymi. Nie protestował, nie buntował się. Zachęcony gestem ręki stojącej obok zjawy, potencjalnie przypominającej wyglądem dorosłego kolegę z dzieciństwa, postawił stopy na niewidocznym podłożu. Poczuł się lekki, jak nigdy wcześniej. Pewien ciężar, który gdzieś głęboko w sobie nosił, w końcu z niego spadł.
Hej, bardzo fajne otwarcie z Grzesiem, podobały mi się smaczki kolejowe i nastrój opowiadania. Trochę szkoda, że gdy pojawia się zjawa zaczyna się zbyt dużo wyjaśniania, ale to detal. Całość opowiadania wypad całkiem dobrze :) Klikam i pozdrawiam :)
"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."
Hej
Nagadaliśmy się na becie więc będzie krótko aby uzasadnić klika:
Klimat Grabińskiego moim zdaniem bardzo dobrze oddany. Zarówno pod kątem języka jak i klimatu. Ładna pętla z Grześkiem. No i ogólnie porządnie napisany, ciekawy tekst :)
Pozdrawiam!
Cześć, JPolsky!
Ze wszystkich tekstów, które do tej pory przeczytałem Twój rzeczywiście najbardziej pasuje do grozy Grabińskiego. Umiejętnie wplotłeś hasło konkursowe, wokół którego w zasadzie krąży całe opowiadanie.
Podobał mi się gęsty klimat opowiadania, chociaż nie mogę napisać, że się przestraszyłem (ale zostało to już ustalone wcześniej, przy okazji innych opowiadań konkursowych – naprawdę nie wiem, co musiałoby się znaleźć w tekście pisanym, żeby mnie przestraszyć :P).
Bardzo udany tekst, więc lecę kliknąć :)
Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"
Przeczytałem. Powodzenia w konkursie. :)
Cześć, JPolsky!
Uważam, że miałeś bardzo fajny pomysł na opowiadanie, poukładałeś go, wtykając kilka rzeczy w odpowiednie miejsca i widać, że wszystko się ze sobą klei, ale nie jestem przekonany co do wykonania.
Bardzo dużo rzeczy podajesz mocno wprost i do tego sucho, bez emocji. Przykładowo, historia Grześka, jest opisana i mówisz, że to odcisnęło piętno na psychice Andrzeja, ale tego nie pokazujesz (choć później pojawia się kobieta z dzieckiem w przedziale – tu był plus względem tego zarzutu). Według mnie winę za to ponosi bardzo zdystansowany narrator. Jest niby związany z Andrzejem, opisuje wydarzenia z jego perspektywy, ale o emocjach głównie mówi, a nie pokazuje.
Pojawiła się też siła odśrodkowa przy hamowaniu – takowa powstaje przy skręcaniu. Przy hamowaniu byłaby raczej siła bezwładności.
Natomiast całkiem fajnie wprowadzasz grozę i bezsilność wobec zacieśniających się więzów śmierci. Zresztą dorosły Grzesiek został początkowo przedstawiony tak, że aż się zdziwiłem, że nie dałeś mu kosy – myślałem, że to śmierć. Bardzo fajnie wykonałeś ten zabieg.
Pozdrówka i powodzenia w krokusie!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Cześć,
Bardzo dziękuję za pierwsze opinie.
Bardjaskier – fajnie, że się podobało, właśnie na klimacie głównie bazowałem.
Edward Pitowski – tak jak wspomniałeś, nagadaliśmy się w becie i jeszcze raz dzięki za pomoc oraz ocenę tekstu!
cezary_cezary – bardzo mi miło, że tekst przypadł Ci do gustu. Postawiłem na klimat zdecydowanie, a co do grozy, to rzeczywiście jest ona zaznaczona głównie w domyśle i dość subtelnie podlewana w trakcie akcji, co było moim zamysłem, bo tak kojarzą mi się opowiadania Grabińskiego.
Koala75 – również dzięki za przeczytanie, mimo że, jak pamiętam groza i horror to nie Twój klimat.
Krokus – dzięki za wnikliwą analizę tekstu, wymienienie silnych stron i w sumie pozytywną recenzję.
Z fizyki nigdy nie byłem orłem, to też pewnie pomyliłem się co do tej siły odśrodkowej:) Jeszcze przed wrzuceniem opowiadania, zdawałem sobie sprawę z przyszłych zarzutów, dotyczących przyjętej formy, tzn. sztywności i suchości narracji. Pozostałem jednak przy tej koncepcji, bo przeczytałem wiele tekstów Grabińskiego i odniosłem dokładnie takie samo wrażenie. Mam na myśli to, że trzecioosobowy narrator w jego opowiadaniach sprawia wrażenie nieco zdystansowanego, nieulegającego emocjom bohaterów, a te pokazane są głównie w dialogach lub wypowiedziach.
Pozdrawiam
No i znów zero dreszczyku (ale to mój problem nie Twój, nie nadaję się na czytelnika opowiadań grozy). Ale historia zgrabna. Podoba mi się indywidualizacja bohatera przez wydarzenie z przeszłości. Podoba mi się też naśladownictwo stylu Grabińskiego – przez to tekst robi się trochę gęsty i mało wartki, ale pasuje to do tego konkursu.
Moje powieści: https://marmaxborowski.pl/kwestia-wyboru/
Podoba mi się stylizacja konkursowa, robi wrażenie i pozwala zanurzyć się w klimat.
Jak wspominałam na becie mniej podobają mi się “współczesności”.
Niemniej opowiadanie wyszło zgrabne, może nie zatrzymało mi serca, ale miło zaniepokoił.
Starannie rozsypane okruszki, nie za dużo, nie za mało.
Dodam, że język, który na samym początku nieco mnie drażnił (mówię o stylizacji, nie gramatyce;), potem wciągnął mnie i poniósł.
Tak, że dla mnie Grabiński jest zadowolony.
"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke
Cześć,
Marcin Maksymilian – To miłe, że uważasz, iż tekst pasuje do konkursu i nieźle wyszło mi naśladownictwo Grabińskiego. Jak sam zauważyłeś, rzeczywiście to bardziej opowiadanie grozy i to w takim starym stylu, więc współczesnego, ociekającego krwią horroru tu nie ma. No ale tak miało właśnie być.
Ambush – Cieszę się, że uważasz, iż Grabiński mógłby być w miarę zadowolony, a jeszcze bardziej cieszę, że i Tobie w miarę się podoba:) No i może dobrze, że moje opowiadania tylko lekko niepokoją, a nie zatrzymują ludzkich serc, bo nie chce mieć nikogo na sumieniu;) Jeszcze raz dzięki za pomoc w becie i komentarz.
Pozdrawiam
Niezłą traumę zafundowałeś bohaterowi. W rezultacie ta podróż musiała mu dawać po nerwach. A dla czytelnika to dobrze.
W wyniku tak błyskawicznej redukcji ogromnej prędkości powstała znaczna siła odśrodkowa.
Też uważam, że tu powinna być siła bezwładności. Odśrodkowa, jak sama nazwa wskazuje, działa od środka na zewnątrz. A przy nagłym hamowaniu bezwładność nakazuje obiektom kontynuować ruch. Dlatego przy zderzeniu czołowym ludzie wybijają głowami szyby, dlatego pasy i poduszki powietrzne mogą zwiększyć bezpieczeństwo… IMO, ciągle możesz wprowadzać zmiany w tekście.
Babska logika rządzi!
Cześć, Finkla!
Dzięki za komentarz. Jak dla czytelnika jest dobrze, to dla autora też całkiem nieźle;) Przekonaliście mnie, a skoro można wprowadzać poprawki to zmieniłem niefortunne zdanie. Chociaż nie wiem czy teraz brzmi poprawnie pod względem merytorycznym oczywiście?:)
Pozdrawiam
Jest lepiej, przynajmniej merytorycznie. Stylistycznie pewnie jeszcze można kombinować.
Babska logika rządzi!
Wzmianka na początku opowiadania, informująca o niechęci Andrzeja do jazdy koleją, a potem kolejna, o tragicznym wypadku kolegi z dzieciństwa, pozwalają domniemywać, że ta podróż nie będzie należeć do przyjemnych. A kiedy na peronie pojawia się czarny pociąg, podejrzenia zmieniają się w pewność, że to będzie to ostatni pociąg w życiu tego pasażera, zwłaszcza że w ciągu całego opowiadania starałeś się podsycać osobliwy klimat osaczający Leszczyca.
Dobrze się czytało, choć, jak dla mnie, mogło tu być więcej horroru.
Wykonanie pozostawia nieco do życzenia.
Zawodowe zawirowania, jakie ostatnio… → Zawodowe zawirowania, które ostatnio…
…pokazywały godzinę 17:54… → …pokazywały godzinę siedemnastą pięćdziesiąt cztery…
…i zaczął przemieszczać się w głąb wagonu. → A może zwyczajnie: …i ruszył w głąb wagonu.
…nie sprzeciwiła się mężowi w tym temacie. → …nie sprzeciwiła się mężowi w tej sprawie.
…podczas szybkiej, bezproblemowej podroży. → Literówka.
…zdenerwowany Andrzej złapał za neseser… → …zdenerwowany Andrzej złapał neseser…
Żwawym, chociaż niezbyt pewnym krokiem udał… → Obawiam się, że ktoś idący niezbyt pewnym krokiem, nie będzie poruszał się żwawo.
…wymamrotał po cichu Leszczyc. → Zbędne dookreślenie – mamrotanie jest ciche z definicji.
…okazała się silniejsza niż ciekawość. Leszczyc rzucił się do ucieczki. Postanowił przedostać się do wagonów, znajdujących się po… → Lekka siękoza.
Ludzie, jakich widział jeszcze kilkadziesiąt minut wcześniej… → Ludzie, których widział jeszcze kilkadziesiąt minut wcześniej…
Wszedł do jednego z pomieszczeń oraz zasłonił firanki. → Wszedł do jednego z pomieszczeń i zasunął firanki.
Firanek się nie zasłania, to firanki mogą coś zasłonić, np. okno.
Leszczycem wzdrygnęło. → Co nim wzdrygnęło?
A może: Leszczyc wzdrygnął się.
PUK, PUK, PUK! → Wielkie litery nie sprawią, że pukanie będzie głośniejsze.
Proponuję: Łup, łup, łup!!!
…zaczął szarpać za uchwyty… → …zaczął szarpać uchwyty…
Po raz kolejny nie przyniosła intruzowi powodzenia. → A może: Po raz kolejny nie skończyła się dla intruza powodzeniem.
…osobnik zajął miejsce z naprzeciwka… → …osobnik zajął miejsce naprzeciwko…
…pomijając zwyczajowo zadawane do pozostałych pasażerów, grzecznościowe pytanie o pozwolenie. → …pomijając zwyczajowo zadawane pozostałym pasażerom grzecznościowe pytanie o pozwolenie.
Pytanie zadaje się komuś, nie do kogoś.
Uniósł ręce do góry i powolnym ruchem zsunął kaptur z głowy. → Masło maślane – czy mógł unieść ręce do dołu?
Wystarczy: Uniósł ręce i powolnym ruchem zsunął kaptur z głowy.
…nie wypowiadając jednak imienia, jakie niemal od razu… → …nie wypowiadając jednak imienia, które niemal od razu…
…jednak wciąż odgrywał rolę nic nieświadomego. → …jednak wciąż odgrywał rolę nieświadomego…
– Rozumiesz, rozumiesz…. → Zbędna kropka po wielokropku; po wielokropku nie stawia się kropki.
– Nie, Andrzej. Nie. To tylko rekwizyty. Nie ma tu nikogo oprócz nas. Tylko ty i ja! – instruował dalej… → On nie instruuje, a tylko wyjaśnia, więc: – Nie, Andrzej. Nie. To tylko rekwizyty. Nie ma tu nikogo oprócz nas. Tylko ty i ja! – mówił dalej…
…kiwając głową w geście zaprzeczenia. → Kiwamy głową, kiedy przytakujemy. Gesty wykonuje się rękami, nie głową.
Proponuję: …przecząco kręcąc głową.
Mam zaszczyt zaprosić cię na ŚWIĘTO MIĘDZYNARODOWE Z OKAZJI ŚMIERCI – oznajmił dumnie nieproszony gość. → Umiał mówić wielkimi literami???
…biel, w której nie sposób można było cokolwiek dostrzec… → Wystarczy: …biel, w której nie sposób było cokolwiek dostrzec… Lub: …biel, w której nie można było nic dostrzec…
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Opowiadanie jest pomysłowym przedstawieniem losów człowieka, który ma mroczne wspomnienie. Choć właściwie nie dzieje się tu zbyt wiele, to jednak wciąga. Czarny kolor pociągu nie wróżył niczego dobrego, a jednak główny bohater do niego wsiadł, to wydało mi się trochę nielogiczne. Na końcu piszesz takie słowa:
– Wiedziałeś, Andrzej. Wiedziałeś od samego początku, ale i tak wsiadłeś do pociągu.
I wydaje mi się, że przez cały tekst nic nie wskazywało, że Leszczyc wiedział od samego początku, co to za pociąg. To mi nieco zazgrzytało. Ale poza tym tekst mi się podobał, czuć emocje bohatera, dobrze opisany niepokój i lęk. Jest klimat tajemnicy i grozy czającej się gdzieś w pociągu. Ciekawe, metaforyczne wykorzystanie hasła konkursowego nawiązujące do śmierci, za którą główny bohater czuł się odpowiedzialny.
Witam,
regulatorzy – serdecznie dziękuje za komentarz i wskazanie usterek. U Grabińskiego ten horror też tak naprawdę był minimalny i opierał się w sumie na klimacie, więc starałem się iść tym tropem. Poprawki językowe postaram się nanieść jak najszybciej.
Sonata – również wielkie dzięki za przeczytanie i wypunktowanie co Ci się podobało, a co troszkę mniej. Z tym przeczuciem Andrzeja, to interpretacja w moim zamierzeniu miała być mniej więcej taka, że chociaż wiedział, iż pociąg jest nietypowy (cofnął się na peronie, ociągał z wejściem na pokład), to wszedł bo cel podróży był dla niego ważny, a wyjaśnienia konduktora dotyczące nietypowego koloru uznał za logiczne. Potem tajemniczy gość sugeruje, że chociaż Andrzej wiedział (w sensie podejrzewał) kłopoty, nie miał wyjścia i musiał wsiąść, bo jego los tak czy siak był z góry przesądzony (tak, jak czasem ludzie robią coś czego nie powinni i nie potrafią wyjaśnić dlaczego). Taki był mój zamiar, ale oczywiście zdaję sobie sprawę, że można było to inaczej zinterpretować.
Pozdrawiam
Bardzo proszę, JPolsky. Miło mi, że mogłam się przydać.
U Grabińskiego ten horror też tak naprawdę był minimalny i opierał się w sumie na klimacie, więc starałem się iść tym tropem.
Trop obrałeś słuszny. :)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Fantazja dziesięcioletniego Andrzeja skłoniła go do niebezpiecznej zabawy, polegającej na przebieganiu przez tory, tuż przed nadjeżdżającymi składami.
O, tu poczułam grozę po raz pierwszy XD
Nawet jeśli wkradło się trochę za dużo wyjaśnień przy zakończeniu, sam tekst przypadł mi do gustu. Taka groza vintage, jeśli mogę nazwać nurt w ten sposób, dodaje pewnego uroku. No dobrze, wiadomym było, że źle się to skończy, że z pociągiem jest coś nie tak, a mimo wszystko przyjemność z lektury odczuwałam. To jedna z tych opowieści, które mogłabym czytać latem, leżąc na kocu i pijąc lemoniadę. Jest coś kingowskiego w całości, może ta osobista zemsta na bohaterze, może mocno zarysowany wątek dzieciństwa? W każdym razie – misię.
„Człowiek, który potrafi druzgotać iluzje jest zarazem bestią i powodzią. Iluzje są tym dla duszy, czym atmosfera dla planety." - V. Woolf
Cześć,
regulatorzy – poprawki naniesione, dziękuję.
Rossa – Dzięki za wizytę i komentarz.
Fantazja dziesięcioletniego Andrzeja skłoniła go do niebezpiecznej zabawy, polegającej na przebieganiu przez tory, tuż przed nadjeżdżającymi składami.
O, tu poczułam grozę po raz pierwszy XD” – hm… no ja niestety też miałem takie pozbawione wyobraźni skłonności za dzieciaka:(
Bardzo ładnie to nazwałaś – groza vintage – podoba mi się, chyba o to mi chodziło właśnie;) Szczerze, to nie jestem fanem Stephena Kinga i nie próbowałem nigdy go naśladować. Również bardzo lubię czytać latem w plenerze, ale jak jest naprawdę gorąco to zazwyczaj lemoniadę zastępuję innym trunkiem;)
Pozdrawiam
Podobało mi się :)
Przynoszę radość :)
Hej!
kursującego pomiędzy Przemyślem a Szczecinem
Oo, jaka ładna trasa. :)
Streszczasz na początku i dajesz informację o niechęci do pociągów, no jestem raczej fanką odkrywania tego w tekście, stopniowo, ale sama historia była opisana dobrze, więc przynajmniej tyle dobrego. :) No i w dawnych opowiadaniach Grabińskiego też takie scenki się znajdowały. Bardziej potraktuj to nie jako zarzut, a moje upodobanie, jestem z tych, co lubią czytać o tym, co dzieje się w opowiadaniu, a nie co kiedyś miało miejsce i zostało streszczone. ;)
Piszesz dobrze, nie mam zgrzytów, ale brakuje mi w tej historii czegoś, co by przykuło moją uwagę. Leszczyc jedzie, mamy dużo opisów, trochę streszczeń i dopiero bliżej połowy tekstu mamy dziwne zjawisko rozpadającego się dworca, zbyt szybkiej prędkości, ale to nie jest aż takie przepełniające grozą, dziwne. A może po tylu tekstach na konkurs mało mnie zaskakuje? Gdzieś tam czuję przebitki z innych tekstów: przemyślenia odnośnie życia, ludzie, którzy zniknęli, bohater uciekający przed groźnie wyglądającym mężczyzną.
Przez to, że na początku mamy historię z Grzesiem, a mężczyzna jest w kapturze, coś tak podskórnie czuję, że to właśnie on. No i proszę.
Ale przeciąganie tego to trochę przesada. ;p
Filozofowie uważają, iż oczy są zwierciadłem duszy. Odzwierciedlają stan emocji właściciela. Z kolei biolodzy doskonale wiedzą, że gałki oczne to jedyne organy ludzkiego ciała, które po okresie wczesnego dzieciństwa nie rosną i nie zmieniają się z wiekiem. Po oczach można rozpoznać nawet kogoś, kogo nie widziało się całymi latami.
Chyba każdy by się domyślił, kim jest bohater. Przez to brakuje mi tutaj takiego zadziwienia, mocnego zakończenia. Może gdyby z tym Grzesiem nie dać streszczenia, a gdzieś przemycać to w opowiadaniu, może gdyby nie było to tak oczywiste, zareagowałabym inaczej, no a tak to trochę mi szkoda. Co nie zmienia faktu, że czytało się dobrze, bo styl masz dobry. ;)
Pozdrawiam,
Ananke
Hej!
Zacznę od usterek, które powinieneś poprawić.
Jesienne słonce powoli chowało się za widocznymi gdzieś w oddali budynkami,
Literówka.
O wyborze środka transportu zadecydował czysty pragmatyzm. W przeciwieństwie do wielu podróżnych, korzystających z usług Polskich Kolei Państwowych, lub też innych,! kolejowych spółek, Leszczyc nie kierował się ani uczuciami, ani sentymentem.
Co gorsza, mały Andrzej namówił do współudziału w tym nieodpowiedzialnym procederze,! młodszego o rok kolegę, Grześka.
Młodego Andrzeja długo męczyły nocne koszmary, w których śniły mu się przerażone, błękitne oczy,! błagającego o ratunek Grzesia.
Usuń wskazane przecinki.
Machinalnie odsunął się od krawędzi peronu, gdy ważący kilkaset ton, żelazny wąż kończył procedurę wyhamowywania.
Nie podoba mi się ta metafora z żelaznym wężem. Ale to oczywiście tylko moje odczucie.
Drzwi wagonu z naprzeciwka otworzyły się, a z jego wnętrza dynamicznego susa dał wiekowy konduktor.
Usunąłbym “z naprzeciwka”, bo to nic w zasadzie nie mówi, a przez to masz potem powtórzenie “z”.
– Noo… Pierwszy raz w życiu widzę taki skład. W sensie… bardzo nietypowe ubarwienie – odpowiedział niepewnie osłupiały Leszczyc.
To specjalnie tak? Bo “ubarwienie” oznacza kolor skóry, sierści, futra lub piór u zwierząt.
Podobno czas to pieniądz, a więc idąc tym tropem, punktualny podróżny, powinien być zadowolonym podróżnym
Nie rozumiem tej logiki. Idąc tym tropem ciężko mi wyprowadzić przedstawione wnioskowanie. Ale w sumie to wypowiedź postaci, więc niech mu tam :)
Krocząc wzdłuż wagonu, Leszczyc napotkał dwoje innych pasażerów
pociągu. Młodą kobietę oraz towarzyszącego jej, kilkuletniego chłopca. Dziecko trzymało w ręceplastikowy,zabawkowy pistolet. Ujrzawszy pochmurną twarz, przechodzącego obokdorosłegomężczyzny, malec skierował rekwizyt prosto ku niemu i wykrzyczał:
Jak dla mnie za wiele tu dookreslania rzeczy, które czytelnik już wie, lub których się bez prolemu może sam domyśleć.
Odprężony, na chwilę uwolniony od zalegających w nim,(-,) negatywnych emocji(+,) Leszczyc,(-,) zapadł w drzemkę po kilkunastu minutach jazdy.
A tu poprzesuwaj przecinki.
Pewne nieprzyjemne uczucie, jakaś nieokreślona troska, lub trudna do zdefiniowania obawa, wybudziła go ze snu.
Samotny podróżnikprzerzucił ospale wzrok na okno i zorientował się, że pociąg właśnie opuszczajedną zestacji. Leszczyc dość dobrze znałjużrozkład jazdy tego połączenia. Sprawdził godzinę, jaka widniała na gustownym, naręcznym zegarku, ekskluzywnym prezencie od zamożnego kontrahenta(+,) i stwierdził, że musi to być dworzec kolejowy w Lesznie.
Dookreślanie podmiotu, które przeszkadza. Podmiot jest jeden, jest nim Leszczyc, nie trzeba zbyt często o tym przypominać. Dookreślenie, że stacją jest jedną ze stacji niepotrzebnie rozwadnia treść. No i sprawdził godzinę, która widniała…
– Co jest do licha? To nie może być Leszno. To nie może być… żaden dworzec kolejowy w Polsce – powiedział głośno,! skonfundowany pasażer.
Nie pierwszy raz tego dnia,! Leszczyc poczuł niepokój.
Usuń wskazane przecinki.
Skład rozpędzał się jednak błyskawicznie i
wpo pewnym czasie, w zapadających ciemnościach niczego nie dało się dostrzec.
A tutaj coś za dużo się przyplątało :)
Czarny skład pędził niczym bolid wyścigowy, a co raz bardziej podirytowany i zdenerwowany Andrzej złapał neseser, po czym wyszedł z przedziału.
Coraz.
Mimo dość chłodnego, jesiennego wieczoru, we wnętrzu pociągu zrobiło się gorąco. Leszczyc postanowił, że poszuka kogoś z obsługi
pociągui wyjaśni te przedziwne anomalie podróżnicze.
Powtórzenie.
Potem jest jeszcze trochę bajzlu z przecinkami, ale to już musisz sam przejrzeć na spokojnie.
No to tak: ja niestety nie jestem zbyt usatysfakcjonowany lekturą. Nie wiem, czy to wina próby stylizacji, czy może coś innego, ale całe opowiadanie jest napisane bardzo sucho. Plan opowiadania jest dobry, podążasz od stacji do stacji, starając się dodać tu i tam odrobinę grozy i konsekwentnie prowadzisz fabułę do stacji końcowej. Tutaj nie ma się co czepiać. Ale jednak wymęczyła mnie ta podróż, bo niby dotarłem gdzie chciałem i gdzie miałem, ale widoki za oknem były monotonne, współpasażerowie drzemali, wars był pusty. Zbyt wiele tutaj też – jak na mój gust – infodumpienia, wyprzedzania faktów, trzymania czytelnika za rękę, żeby nie zapomniał gdzie jest, gdzie jedzie i po co; za dużo dookreślania podmiotów, miejscami ciut za wiele przymiotników. Sam plot też dość łatwo jest przewidzieć, już wcześniej rozeznać się, co mnie, czytelnika, czeka na peronie stacji końcowej, dokąd to wszystko zmierza.
Reasumując: historia o pociągu w zaświaty nie jest nowa, ale jest prowadzona konsekwentnie, jak po sznurku i to jest OK. Językowo dla mnie niestety jest za sztywno, przez co mój całościowy odbiór tekstu bardzo cierpi.
Niemniej jednak życzę powodzenia w konkursie i w pisaniu :)
Pozdrawiam serdecznie
Q
Known some call is air am
Cześć,
Anet – dzięki za wizytę i komentarz.
Ananke – również dzięki za komentarz i wskazanie tego, co się podobało bardziej, a co trochę mniej.
Outta Sewer – Bardzo fajnie, że wskazałeś te literówki i językowe niedociągnięcia, postaram się szybko zmienić. Krytyczny komentarz również się przyda. No tak to już jest, że jednemu spodoba się bardziej a innemu mniej. Właściwie do większości zarzutów odnosiłem się przy poprzednich opiniach. “Suchość” języka i podawanie znacznych informacji w trakcie lub jak to nazwałeś “wyprzedzanie faktów” było zamierzone w pełni. Odnosiłem wrażenie, że Grabiński często tak pisał, a trochę tych tekstów przeczytałem. Oczywiście można było pewnie wykonać to ciut lepiej.
Pozdrawiam
