Pudełko

Je­stem nie­wol­ni­kiem wła­snych, znie­kształ­co­nych wspo­mnień. Wdzie­ra­ją się do mojej głowy, nie po­tra­fię po­wie­dzieć, w jaki spo­sób. Ucie­kam i wciąż mam wra­że­nie, że to wszyst­ko da­rem­ne.

Sie­dzę przy stole, na któ­rym znaj­du­je się małe, czar­ne pu­deł­ko – widzę w nim wła­sne od­bi­cie. 

 

– Jak długo masz za­miar się wy­le­gi­wać? Grzech tyle spać – sły­szę głos ojca, który przy­cho­dzi za­wsze w so­bo­tę, kiedy mam wolne od szko­ły.

Je­stem wście­kły.

 – Grzech, a to pech – od­po­wia­dam.

 – Nie py­skuj. W twoim wieku sza­no­wa­łem ro­dzi­ców.

 – A jak do­ro­słeś, to już nie?

 – Ma­ciek, nie prze­gi­naj. – Zdzie­ra ze mnie koł­drę.

Otwie­ram po­wo­li oczy i widzę moje chude jak pa­ty­ki nogi, a za nimi ojca. Szó­sta rano to pora, żeby wsta­wać. Jest mi chłod­no, a tego nie lubię. Sta­wiam stopy na pod­ło­dze i od­wra­cam głowę w stro­nę cie­mię­ży­cie­la.

 – Dał­byś spo­kój cho­ciaż w so­bo­tę.

 – Wsta­waj, nie bia­dol. – Ma głę­bo­ko w po­wa­ża­niu moje cier­pie­nie. Zero em­pa­tii. Zero zro­zu­mie­nia. Bra­ku­je tylko po­ran­nej za­pra­wy.

 Idę do kuch­ni.

 – Ubierz się czło­wie­ku! – krzy­czy za mną.

Czy je­stem nie­wdzięcz­ni­kiem? Zbun­to­wa­nym dziec­kiem, któ­re­mu wy­da­je się, że zmie­ni świat je­dy­nie siłą wła­snej woli? Nie wiem, ale jest we mnie mnó­stwo ener­gii i do­bre­go sa­mo­po­czu­cia, tylko nie teraz – muszę coś zjeść. Otwie­ram lo­dów­kę i wy­cią­gam z niej żółty ser. Stwier­dzam, że chyba zja­dli­wy skoro nie śmier­dzi. Robię wszyst­ko to, co lu­dzie o szó­stej rano. Zja­dam śnia­da­nie, wy­pi­jam her­ba­tę i…

Jadę do sadu z ojcem. W so­bo­ty po­ma­gam mu przy drzew­kach.

Czeka nas, a ra­czej mnie, przy­cin­ka – areał jest dość spory. Kiedy zo­sta­ję sam z se­ka­to­rem w dłoni, oj­ciec gdzieś znika. War­kot trak­to­ra sły­szę coraz sła­biej, aż w końcu je­dy­ne co do­cie­ra do moich uszu, to śpiew pta­ków. 

W któ­rymś mo­men­cie orien­tu­ję się, że ota­cza mnie cisza. Czuję się dziw­nie, bo nie sły­szę nawet od­gło­su se­ka­to­ra. Ki­cham i widzę kro­pel­ki śliny w po­sta­ci małej mgieł­ki. Nie to­wa­rzy­szy temu żaden dźwięk. Pa­trzę za sie­bie w wąską alej­kę, którą two­rzą drzew­ka. Zie­le­ni jest nie­wie­le – to nie pora we­ge­ta­cji.

Coś ma­łe­go wy­bie­ga spo­mię­dzy szpa­le­ru ja­bło­nek i wska­ku­je w na­stęp­ny. Stoję jak wryty i nie wiem co robić. Ru­szam – w wy­cią­gnię­tej dłoni ści­skam se­ka­tor. Jeśli to coś się na mnie rzuci, je­stem go­to­wy zabić, nawet, gdy będę mu­siał po­ciąć osob­ni­ka na ka­wał­ki. Naj­gor­sze, że ni­cze­go nie sły­szę. Sta­łem się głu­chy. Od­dy­cham ner­wo­wo i czuję na czole kro­ple potu. Przez cały czas wma­wiam sobie, że to nie­wiel­ka sarna.

Za­trzy­mu­ję się, od­wra­cam by spraw­dzić, czy aby nie mam tego za sobą.

Widzę to – jest na tyle da­le­ko, że mam czas się przy­go­to­wać. Zry­wam się do biegu i jed­no­cze­śnie za­czy­nam krzy­czeć, lecz ni­cze­go nie sły­szę. Przy­śpie­szam, ale po­stać od­da­la się ode mnie, aż w końcu znika. Za­trzy­mu­ję się, łapię po­wie­trze, jak ryba wy­rzu­co­na na brzeg. Czuję drże­nie nóg. Zzia­ja­ny opie­ram ręce o ko­la­na i tuż obok widzę wy­gnie­cio­ną w kształt ma­łych elips trawę. Spo­mię­dzy źdźbeł wy­cią­gam czar­ne, małe pu­deł­ko, po czym cho­wam do kie­sze­ni.

Pół nocy nie mo­głem za­snąć. Le­ża­łem na łóżku wpa­tru­jąc się w sufit i my­śla­łem, co tak na­praw­dę wi­dzia­łem w sa­dzie. Przed­miot zna­le­zio­ny w tra­wie scho­wa­łem do szu­fla­dy biur­ka.

Nie­dzie­la mi­nę­ła bar­dzo szyb­ko. Wró­ci­łem do czy­ta­nia książ­ki, którą za­czą­łem dwa ty­go­dnie temu. Ogar­nę­ło mnie znu­że­nie. Za­sną­łem.

Spraw­dzi­łem czas na smart­fo­nie – do­cho­dzi­ła siód­ma. Mu­sia­łem wstać i się ogar­nąć. Gdy­bym miał brata bliź­nia­ka, chęt­nie wy­słał­bym go do szko­ły; nie mu­siał­bym wsta­wać rano.

Ubra­łem się i zsze­dłem do kuch­ni, spo­dzie­wa­jąc się spo­tkać ojca, ale tym razem go nie było. Ja­dłem po­wo­li ka­nap­ki prze­pi­ja­jąc her­ba­tą. Za oknem si­kor­ka ucze­pi­ła się ga­łę­zi. Na dużej, okrą­głej tar­czy ze­ga­ra ścien­ne­go prze­ska­ki­wa­ła wska­zów­ka se­kund­ni­ka. Ojca nadal nie było i za­czą­łem się za­sta­na­wiać, czy wy­szedł z domu, kiedy jesz­cze spa­łem. Wró­ci­łem do po­ko­ju spa­ko­wać ple­cak.

W dni ro­bo­cze od­głos ma­szyn rol­ni­czych można u nas usły­szeć każ­de­go po­ran­ka, plus szcze­ka­nie na­sze­go psa Ozor­ka. Dzi­siaj sły­sza­łem tylko jego uja­da­nie. Zanim za­bra­łem się do wzu­wa­nia butów, wyj­rza­łem na po­dwór­ko. Zwie­rzę mio­ta­ło się w kojcu, jakby miało wście­kli­znę.

Na­rzu­ci­łem na sie­bie kurt­kę i wy­sze­dłem.

– Ozor! – krzyk­ną­łem. Nie za­re­ago­wał.

Za­gwiz­da­łem naj­gło­śniej jak po­tra­fi­łem, lecz to ni­cze­go nie zmie­ni­ło. Pod­sze­dłem bli­żej i zo­ba­czy­łem, że pies toczy pianę z pyska, a jego śle­pia są prze­krwio­ne. Ro­zej­rza­łem się, po­szu­ku­jąc wzro­kiem ojca. Uda­łem się do bu­dyn­ku go­spo­dar­cze­go, któ­re­go wy­so­kie, bo bli­sko dwuipół­me­tro­we drzwi były uchy­lo­ne.

Zaj­rza­łem do środ­ka. Trak­tor i wszyst­kie sprzę­ty rol­ni­cze znaj­do­wa­ły się na miej­scu. Nie do­strze­głem żad­nych śla­dów opon.  

Ode­tchną­łem z ulgą, kiedy przez szcze­li­ny w drzwiach zo­ba­czy­łem fla­ne­lo­wą, nie­bie­ską ko­szu­lę, w któ­rej oj­ciec zwy­kle pra­co­wał. W pierw­szym od­ru­chu chcia­łem wyjść i po­wie­dzieć, że idę do szko­ły, ale za­trzy­ma­łem się tuż przy wyj­ściu.

Wi­dzia­łem, jak idzie w stro­nę domu, w ręce trzy­ma­jąc ło­pa­tę. Bu­dyn­ki znaj­do­wa­ły się od sie­bie w od­le­gło­ści około pięć­dzie­się­ciu me­trów. Gdy znik­nął za ro­giem, wy­sze­dłem.

Od stro­ny za­chod­niej mie­li­śmy nie­wiel­ki ogró­dek, w któ­rym sys­te­ma­tycz­nie ko­si­li­śmy trawę. Gdy by­li­śmy jesz­cze trzy­oso­bo­wą ro­dzi­ną, matka upra­wia­ły w nim róże. Po roz­wo­dzie, oj­ciec wy­ciął wszyst­kie. Kiedy go za­py­ta­łem dla­cze­go to zro­bił, po­wie­dział, że nie może na nie pa­trzeć.

Wsze­dłem na kost­kę ota­cza­ją­cą dom i wyj­rza­łem zza win­kla.

Po­my­li­łem się, to nie była ło­pa­ta, tylko rydel.

– Cześć – po­wie­dzia­łem.

Od­wró­cił się w moją stro­nę. Jego twarz nie wy­ra­ża­ła żad­nych emo­cji.

– Co ro­bisz? – za­py­ta­łem.

– Kopię.

– Masz za­miar coś po­sa­dzić?

– Nie wiem.

Może to bez­sen­su, ale mia­łem wra­że­nie, jakby to nie był on. I odkąd pa­mię­tam, za­wsze wie­dział, co chce zro­bić, kiedy i w jaki spo­sób.  

Od­wró­cił się i nadal kopał.

Sta­łem jesz­cze kilka se­kund mil­cząc, po czym po­sze­dłem do szko­ły.

Kiedy wró­ci­łem do domu i udałem się do ogród­ka, zo­ba­czy­łem wiel­ki ko­piec.

W ziem­nym dole zo­ba­czy­łem tylko rydel.  

Ro­zej­rza­łem się, ale ojca ni­g­dzie nie było. Na chod­ni­ku, co kilka me­trów, gru­dek ziemi było coraz wię­cej. Ko­ry­tarz w domu był nią uwa­la­ny na całej dłu­go­ści. Zyg­za­ki świad­czy­ły o wie­lo­krot­nych po­śli­zgach.

Zo­ba­czy­łem go, sie­dzą­ce­go nie­ru­cho­mo na krze­śle przy stole. Przed sobą miał miskę. Naj­wy­raź­niej mnie nie za­uwa­żył.

– Cześć – po­wie­dzia­łem.

Od­wró­cił po­wo­li głowę w moją stro­nę. Wy­da­wa­ło mi się, że pa­trzy nie na mnie, a na coś, co znaj­du­je się za mną. Za­uwa­ży­łem, że nawet nie mru­gnął. Nie od­po­wie­dział, tylko przy­cią­gnął brodę do klat­ki pier­sio­wej. Wy­glą­da­ło to jak ukłon w stro­nę miski. Ścią­gną­łem ple­cak i pod­sze­dłem bli­żej.

Zo­ba­czy­łem w niej ciem­ną papkę. Żywą… 

Oj­ciec zro­bił sobie obiad z miaż­dżo­nych ro­ba­ków.

Usia­dłem przy nim i mil­cza­łem.

Się­gnął po łyżkę i za­czął jeść. Sły­sza­łem chrzęst pia­sku, ka­mie­ni i prze­żu­wa­nych owa­dów, które jesz­cze żyły. Gdy skoń­czył, z le­we­go ką­ci­ka ust zwi­sa­ło po­dry­gu­ją­ce od­nó­że.

Wsta­łem, przy­su­ną­łem krze­sło do stołu i wol­nym kro­kiem wy­sze­dłem z kuch­ni. Będąc na ko­ry­ta­rzu bie­głem, a kiedy pchną­łem z im­pe­tem drzwi i zna­la­złem się poza domem, przy­śpie­szy­łem. Nigdy wcze­śniej nie czu­łem więk­sze­go stra­chu.

Za­trzy­ma­łem się do­pie­ro w lesie. Usia­dłem i przy­ło­ży­łem dłoń do klat­ki pier­sio­wej. Serce wa­li­ło w niej z czę­sto­tli­wo­ścią młota pneu­ma­tycz­ne­go. Nie chcia­łem umrzeć, nie tutaj i nie w taki spo­sób.

Mu­sia­łem coś wy­my­ślić. Je­dy­ne co przy­cho­dzi­ło mi do głowy, to wró­cić, i jeśli okaże się, że oj­ciec nadal za­cho­wu­je się jak sza­le­niec, we­zwać po­go­to­wie. Zbli­żał się wie­czór. Nie mia­łem zbyt wiele czasu, jeśli chcia­łem zdą­żyć przed zmro­kiem. Uspo­ko­iłem od­dech, wsta­łem i ru­szy­łem w stro­nę domu.

Scho­wa­łem się w wy­so­kich tu­jach, skąd mia­łem widok na cały ogród.

Uwi­jał się przy czymś w ziem­nym dole. Na­sta­ła bez­chmur­na noc z peł­nią księ­ży­ca. Wszyst­ko ską­pa­ne było w zim­nym świe­tle.

Oj­ciec na czwo­ra­ka wy­gra­mo­lił się z ziem­ne­go leja i wy­szedł z ogro­du. Od­cze­ka­łem kil­ka­na­ście se­kund, po czym opu­ści­łem kry­jów­kę.

Czte­ry pię­ciu­se­tli­tro­we, pla­sti­ko­we becz­ki, któ­rych uży­wa­li­śmy do ła­pa­nia desz­czów­ki, stały jedna obok dru­giej. Z każ­dej wy­sta­wał około trzy­dzie­sto­cen­ty­me­tro­wy drut zbro­je­nio­wy, a wszyst­kie po­łą­czo­ne były spi­ra­lą. Nie mo­głem stwier­dzić, z czego była wy­ko­na­na. Na środ­ku, w od­le­gło­ści około pię­ciu cen­ty­me­trów od niej, uno­si­ło się w po­wie­trzu czar­ne pu­deł­ko. 

Ze stro­ny sadu do­biegł mnie szum. Wsze­dłem do bu­dyn­ku go­spo­dar­cze­go. Z gwoź­dzia wbi­te­go w deskę ścią­gną­łem klu­czy­ki do trak­to­ra. Wy­je­cha­łem, ko­ła­mi przed­ni­mi na­pie­ra­jąc na drzwi.  

Wi­dzia­łem coraz wy­raź­niej, jak ja­bło­nie ko­ły­szą się na boki, mio­ta­ne po­dmu­cha­mi wia­tru. Gdy do­je­cha­łem na miej­sce, zga­si­łem sil­nik i wy­sia­dłem. Po­nie­waż me­ta­lo­wa bram­ka była za­mknię­ta, dal­szą drogę mu­sia­łem po­ko­nać pie­szo.

Sze­dłem po­wo­li wpa­trzo­ny w zwę­ża­ją­cy się szpa­ler drze­wek. Szum był mniej­szy, ale nadal wy­raź­ny i wy­da­wa­ło mi się, że do­bie­gał z pra­wej stro­ny. Prze­do­sta­łem się w ko­lej­ny rząd, zbli­ża­jąc do źró­dła dźwię­ku.

W końcu zna­la­złem się na otwar­tej prze­strze­ni. Sad w tym miej­scu zo­stał wy­kar­czo­wa­ny. Nie mo­głem sobie przy­po­mnieć, żeby oj­ciec wspo­mi­nał, że chce wy­ciąć choć­by jedno drze­wo.

Zo­ba­czy­łem go jak klę­czy, z rę­ka­mi wy­cią­gnię­ty­mi przed sie­bie i dłoń­mi skie­ro­wa­ny­mi we­wnętrz­ną stro­ną ku górze. Opusz­czo­na głowa ko­ły­sa­ła się na karku, jak w ma­skot­kach sa­mo­cho­do­wych. Gdy do­strze­głem mię­dzy ja­bło­nia­mi po­ru­sza­ją­ce się cie­nie, od­sko­czy­łem w tył. Mia­łem na­dzie­ję, że nie zo­sta­łem za­uwa­żo­ny.

Szum nagle ucichł. Czu­łem je­dy­nie chłod­ne po­dmu­chy wia­tru.

Sześć ma­łych, hu­ma­no­idal­nych po­sta­ci zbli­ża­ło się do klę­czą­ce­go ojca, po czym go oto­czy­ło. Spa­ra­li­żo­wa­ny stra­chem mo­głem tylko stać i ob­ser­wo­wać. Spoj­rza­łem w górę, gdzie zo­ba­czy­łem jakby zorzę. Zie­lo­ne smugi wi­ro­wa­ły wokół sto­ją­cych istot i ojca, który znaj­do­wał się w środ­ku. Po chwi­li wi­dzia­łem już tylko całun szma­rag­do­we­go, świe­tli­ste­go tor­na­da.

Nagle wszyst­ko znik­nę­ło.

Oj­ciec leżał w tra­wie. Rzu­ci­łem się bie­giem w jego kie­run­ku.

– Tato! – krzyk­ną­łem. Szar­pa­łem za ko­szu­lę, mając na­dzie­ję, że nic mu nie jest.

Otwo­rzył oczy.

– Czemu się drzesz? – za­py­tał zdzi­wio­ny.

Gdy usiadł, ro­zej­rzał się na boki, póź­niej pod­niósł głowę i wpa­trzył się w gwiaz­dy.

– Co my do cho­le­ry tutaj ro­bi­my? Ni­cze­go nie pa­mię­tam.

– Wsta­waj – po­wie­dzia­łem. – Opo­wiem ci wszyst­ko w domu.

 

– Co to za dół? – za­py­tał, kiedy prze­cho­dzi­li­śmy obok ziem­ne­go leja, w któ­rym stały becz­ki z wy­sta­ją­cy­mi dru­ta­mi zbro­je­nio­wy­mi.

Wszyst­ko wy­glą­da­ło tak, jak za­pa­mię­ta­łem. Je­dy­ną róż­ni­cą był brak uno­szą­ce­go się nad nimi pu­deł­ka.

– Wy­ko­pa­łeś go – od­po­wie­dzia­łem.

– Serio? – Za­trzy­mał się na chwi­lę i po­krę­cił głową. – Mam na­dzie­ję, że mi to wy­ja­śnisz. Zrób to na tyle do­brze, żebym uwie­rzył, bo jeśli nie, to rano zgła­szam się do psy­chia­try. I pro­szę, nie stresz­czaj wszyst­kie­go do lu­na­ty­ko­wa­nia.

Wie­dzia­łem, że mó­wiąc to, nie żar­to­wał. Opo­wie­dzia­łem do­kład­nie, co się wy­da­rzy­ło.

Gdy teraz o tym myślę, do­cho­dzę do wnio­sku, że to oni żyli w moim ojcu. Nie wiem, kim byli, ani czym było pu­deł­ko.

Wsze­dłem do swo­je­go po­ko­ju i po­ło­ży­łem się na łóżku. Chcia­łem wresz­cie się wy­spać.