Serce z zimnego metalu

Qu­in­cy Bro­oks za­trzy­mał się na par­te­rze ka­mie­ni­cy i spoj­rzał ponad sie­bie. Czte­ry pię­tra, każde z nich od­dzie­lo­ne od na­stęp­ne­go mniej wię­cej dwu­dzie­sto­ma stop­nia­mi, każde po­sia­da­ją­ce trzy miesz­ka­nia, ukry­te za zbu­twia­ły­mi drzwia­mi. Bro­oks do­sko­na­le jed­nak wie­dział, że nie ochro­ni to miesz­kań­ców przed się­ga­ją­cy­mi wszę­dzie mac­ka­mi wła­dzy. Jeśli bo­wiem było coś pew­ne­go na tym świe­cie, to wła­śnie brak ja­kiej­kol­wiek pry­wat­no­ści. Qu­in­cy Bro­oks nie miał co do tego żad­nych wąt­pli­wo­ści, dla­te­go już dawno prze­stał mie­szać się w ja­kie­kol­wiek spra­wy, które mo­gły­by po­sta­wić go w opo­zy­cji do wła­dzy.

Wes­tchnął, po­pra­wił ka­pe­lusz i za­czął się wspi­nać po scho­dach. Każdy krok mę­czył go coraz bar­dziej, czasy jego do­brej kon­dy­cji dawno już mi­nę­ły. Męż­czy­zna za­ci­snął jed­nak zęby i szedł dalej, trze­cie pię­tro w końcu nie było naj­wyż­szym, mógł tam do­trzeć.

Mniej wię­cej w po­ło­wie drogi poczuł specyficzną woń. Stare, po­kry­te wil­go­cią ścia­ny wydzielały intensywny zapach, mie­sza­jący się z czymś innym, ohyd­nym i gry­zą­cym w gar­dło przy każ­dym wde­chu. Bro­oks nie po­tra­fił zi­den­ty­fi­ko­wać tego fe­to­ru, ale przypominał on nie­zli­czo­ne sy­tu­acje, gdy oglą­dał do­tknię­te roz­kła­dem trupy. Wy­dzie­la­ły one wła­śnie ten spe­cy­ficz­ny za­pach. Za­pach śmier­ci.

Na dru­gim pię­trze uchy­li­ły się drzwi i wyj­rza­ła zza nich za­bru­dzo­na, wy­chu­dzo­na twarz dziew­czyn­ki, naj­wy­żej dzie­się­cio­let­niej. Jej wiel­kie oczy śle­dzi­ły Bro­ok­sa, gdy pod­cho­dził bli­żej drzwi jej miesz­ka­nia. Męż­czy­zna za­trzy­mał się i po­pa­trzył na nią z góry. Naj­bar­dziej zwra­ca­ły uwagę prze­rze­dzo­ne blond włosy. W jej wieku nie po­win­ny wy­glą­dać tak kosz­mar­nie. Ale dziew­czyn­ka nie miała w końcu od­po­wied­nie­go śro­do­wi­ska do spę­dze­nia dzieciństwa. Uro­dzo­na w naj­gor­szej dziel­ni­cy, oto­czo­na ludź­mi stra­co­ny­mi i zła­ma­ny­mi, bez gro­sza przy duszy. Chwi­la jej na­ro­dzin była chwi­lą jej śmier­ci, utra­tą wszel­kiej na­dziei na lepszy byt. Kie­dyś Bro­oks chciał im wszyst­kim pomóc, za­bie­dzo­nym dzie­ciom bez per­spek­tyw. Ale wi­dział już zbyt wiele, by wciąż mieć na­dzie­ję.

Po chwi­li wza­jem­ne­go pa­trze­nia sobie w oczy Bro­oks zmu­sił się do cze­goś, co mogło przy­po­mi­nać uśmiech, po czym kon­ty­nu­ował wę­drów­kę. Wi­dział już drzwi miesz­ka­nia De­re­ka, jego daw­ne­go przy­ja­cie­la z cza­sów szkol­nych. Nie wi­dzie­li się od prze­szło dwu­dzie­stu lat, Qu­in­cy nie był nawet pe­wien, czy roz­po­znał­by jesz­cze daw­ne­go druha. Tym­cza­sem do­stał ten list… cho­ler­ny list, który zbu­rzył cały jego spo­kój, zmu­sił go do przyj­ścia tutaj, do slum­sów, skąd wy­rwał się dawno temu i gdzie nie miał za­mia­ru nigdy wra­cać. Ale list był dziw­ny… jakby Derek pisał go pod wpły­wem ogrom­nych emo­cji, nie­zdol­ny do lo­gicz­ne­go skła­da­nia zdań, wy­snu­wa­nia wnio­sków. Qu­in­cy wiele lat pra­co­wał w spe­cjal­nej jed­no­st­ce po­li­cyj­nej, po­tra­fił od­czy­tać wiele między wierszami. A tak się skła­da, że list De­re­ka miał wię­cej ukry­tej tre­ści, niż tej po­da­nej wprost.

W każ­dym razie dawny kom­pan pro­sił o pomoc w znisz­cze­niu cze­goś, czego sam nie po­tra­fił znisz­czyć. I choć brzmia­ło to jak ga­da­nie sza­leń­ca, Qu­in­cy nie po­tra­fił od­pu­ścić. Wbrew pod­szep­tom zdro­we­go roz­sąd­ku był tu teraz, mi­nu­ty miały dzie­lić go od spo­tka­nia z De­re­kiem. Chciał tego? Coraz bar­dziej ku­si­ło go, by po pro­stu od­wró­cić się i wyjść stąd, zła­pać pierw­szą lep­szą tak­sów­kę i po­je­chać do domu, do je­dy­ne­go miej­sca, gdzie czuł się choć tro­chę bez­piecz­ny. Ale sta­nął już przed drzwia­mi, gdyby się wy­co­fał, i tak by tu póź­niej wró­cił. Do­sko­na­le sie­bie znał, nie po­tra­fił­by od­pu­ścić. Cho­le­ra!

Za­pu­kał trzy razy, gło­śno. Zero od­po­wie­dzi. Na­ci­snął klam­kę, drzwi od razu ustą­pi­ły. Fetor za­ata­ko­wał go z dwu­krot­ną siłą. Nie mu­siał wi­dzieć ciała De­re­ka, by stwier­dzić, że jego dawny przy­ja­ciel jest mar­twy. Miej­sca zbrod­ni za­wsze miały swoją spe­cjal­ną aurę, a on był do­świad­czo­ny w ich oglą­da­niu, w końcu słu­żył w jed­no­st­ce dzie­sięć pie­przo­nych lat.

Miesz­ka­nie skła­da­ło się z trzech pokoi, ale Derek wi­siał już w pierw­szym z nich, na­prze­ciw­ko drzwi. Qu­in­cy pod­szedł do niego i zba­dał mu puls, przy­ty­ka­jąc dwa palce do chu­de­go przed­ra­mie­nia. Wie­dział, żeby ni­cze­go się nie spo­dzie­wać, ale mu­siał to zro­bić, takie były jego przy­zwy­cza­je­nia. Derek nie żył i to od dłuż­sze­go czasu. Był kom­plet­nie nagi, jego ciało po­kry­te było licz­ny­mi stru­pa­mi i oka­le­czo­ne w wielu miej­scach. Nie miał pe­ni­sa, rana wy­glą­da­ła tak, jakby ktoś wy­szar­pał go z nie­ludz­ką wręcz siłą. Gruby, wy­li­nia­ły sznur, na któ­rym wi­siał, za­ha­czo­ny był o wy­sta­ją­cą z su­fi­tu deskę. Wokół szyi Derek miał za­ci­śnię­tą pętlę, która wpi­ja­ła się w jego skórę. Oczy miał otwar­te. Bro­oks nie­for­tun­nie sta­nął tak, że wzrok przy­ja­cie­la był skie­ro­wa­ny pro­sto na niego. By­łe­go po­li­cjan­ta prze­szły dresz­cze. Cof­nął się o krok.

Coś było bar­dzo nie tak. Qu­in­cy miał wra­że­nie, jakby w pokoju znajdował się ktoś jeszcze, ale wszyst­kie kąty ziały pust­ką, można to było za­uwa­żyć nawet w pa­nu­ją­cym w miesz­ka­niu pół­mro­ku. Mimo to aura nie­po­ko­ju wciąż nie opusz­cza­ła męż­czy­zny, spra­wia­jąc że jego ciało ob­la­ło się zim­nym potem. Oglą­dał wiele miejsc zbrod­ni, wi­dział wiele ciał, oka­le­czo­nych, roz­wle­czo­nych, po­szat­ko­wa­nych… ale tutaj coś się nie zga­dza­ło. Wy­glą­da­ło na to, że Derek po­peł­nił sa­mo­bój­stwo, ale wtedy skąd licz­ne rany? Kto wy­szar­pał jego pe­ni­sa?

Bro­oks od­rzu­cił od sie­bie te myśli, mu­siał przede wszyst­kim za­wia­do­mić po­li­cję. Nie pra­co­wał już dla nich, ale wciąż miał licz­ne zna­jo­mo­ści, które miał za­miar wy­ko­rzy­stać, by do­wie­dzieć się, co się stało z De­re­kiem.

Wy­cią­gnął z kie­sze­ni spodni te­le­fon i za­dzwo­nił do na­czel­ni­ka.

Po dwóch sy­gna­łach w słu­chaw­ce ode­zwał się za­spa­ny głos.

– John­son z tej stro­ny. Kto mówi?

– Jest już ranek, stary capie – po­wie­dział Bro­oks, prze­cho­dząc do są­sied­nie­go po­ko­ju. Prze­by­wa­nie obok De­re­ka nie spra­wia­ło mu przy­jem­no­ści. – Mam dla cie­bie ro­bo­tę.

– Bro­oks, to ty? Czego, do kurwy nędzy, chcesz tak wcze­śnie?!

– Slum­sy, ka­mie­ni­ca numer czterdzieści pięć, przy sta­cji tak­só­wek. Trze­cie pię­tro. Po­spiesz się, trup już i tak nie­źle śmier­dzi.

– A co ty tam ro­bisz?!

Qu­in­cy Bro­oks roz­łą­czył się.

Do przyjazdu po­li­cji miał około pięt­na­stu minut. Po­sta­no­wił wy­ko­rzy­stać je, by szyb­ko się ro­zej­rzeć.

Na­ło­żył rę­ka­wicz­ki i za­czął prze­szu­ki­wać po­ko­je. Wszyst­ko utrzy­ma­ne było we względ­nym po­rząd­ku. Jeśli mieli do czy­nie­nia z mor­der­stwem na tle ra­bun­ko­wym, spraw­ca dzia­łał pre­cy­zyj­nie, nie za­mie­rzał skie­ro­wy­wać na sie­bie po­dej­rzeń cha­otycz­ną ro­bo­tą. Jeśli coś za­gi­nę­ło, po­li­cja nigdy się o tym nie dowie.

Bro­oks wró­cił do po­ko­ju z De­re­kiem i przyj­rzał mu się uważ­nie. Rany nie ukła­da­ły się w żadną ukry­tą wia­do­mość, nie miał na sobie ubrania, w któ­rym mógł­by co­kol­wiek scho­wać. Qu­in­cy prze­szedł obok niego, sta­ra­jąc się go nawet nie trą­cić ra­mie­niem i sta­nął nad biur­kiem. Kilka pa­pie­rzysk, lamp­ka z prze­pa­lo­ną ża­rów­ką, nie­wiel­ka szka­tuł­ka ozdo­bio­na ser­dusz­kiem… i mały zeszyt le­żą­cy ide­al­nie po­środ­ku biur­ka. Gdy Bro­oks na niego spoj­rzał, coś po­czuł, de­li­kat­nie ukłu­cie w oko­li­cach serca. Się­gnął po no­te­sik i ze zdzi­wie­niem za­uwa­żył, że jego dło­nie drżą. Z tru­dem je po­wstrzy­mał i otwo­rzył na pierwszej stronie.

Qu­in­cy, prze­czy­taj to pro­szę i zrób to, co ko­niecz­ne. Zanim Ona po­chło­nie i cie­bie…

Qu­in­cy Bro­oks przez dłuż­szy czas wpa­try­wał się w pierw­szą stro­nę, na któ­rej wid­nia­ło tylko to jedno zda­nie, za­pi­sa­ne nie­wy­raź­nym, po­chy­łym pi­smem. Ona? Kim, do cho­le­ry, była Ona? Qu­in­cy miał ocho­tę od­rzu­cić no­tat­nik na biur­ko i po pro­stu wyjść z tego miesz­ka­nia, gdy usły­szał pod­nie­sio­ne głosy. Po­li­cjan­ci wspi­na­li się do niego. Męż­czy­zna za­klął pod nosem i scho­wał no­tat­nik do tyl­nej kie­sze­ni. Sta­nął pod drzwia­mi, by nie wzbu­dzać nie­po­trzeb­nych po­dej­rzeń, że co­kol­wiek prze­szu­ki­wał. Otwo­rzył drzwi.

Po­li­cjan­ci mi­nę­li go, za­szczy­ca­jąc je­dy­nie krót­ki­mi po­zdro­wie­nia­mi i od razu przy­stą­pi­li do dzia­łań. Na samym końcu po­cho­du kro­czył nie­wy­spa­ny i zmę­czo­ny na­czel­nik John­son. Gdy zo­ba­czył Qu­in­cy’ego zła­pał go pod ramię i wy­pro­wa­dził na ko­ry­tarz, przed­tem rzu­ca­jąc tylko krót­kie, ukrad­ko­we spoj­rze­nie na miej­sce zbrod­ni. Sta­nę­li na skra­ju scho­dów, na­czel­nik za­pa­lił pa­pie­ro­sa.

– Wy­bacz, że nie po­czę­stu­ję – ode­zwał się – ale mam dwa ostat­nie, a do­pie­ro za­czy­nam zmia­nę. Chcesz mi wy­tłu­ma­czyć, o co tu cho­dzi? Kim jest ten wi­sie­lec bez wacka?

– Na­zy­wał się Derek Evans, przy­jaź­ni­li­śmy się wiele lat temu. Nie wi­dzia­łem go od za­koń­cze­nia szko­ły.

– A teraz tak przy­pad­kiem wpa­dłeś w od­wie­dzi­ny po la­tach? Aku­rat jak wisi sobie spo­koj­nie pod su­fi­tem?

Bro­oks nie od­po­wie­dział, tylko wzru­szył ra­mio­na­mi. Na­czel­nik za­śmiał się i zga­sił pa­pie­ro­sa na po­rę­czy scho­dów.

– Nigdy cię nie lu­bi­łem – stwier­dził zim­nym gło­sem. – Kiedy u nas pra­co­wa­łeś, co­dzien­nie do­sta­wa­łem na cie­bie licz­ne skar­gi, mia­łeś wroga w nie­mal każ­dym na­szym funk­cjo­na­riu­szu.

– Czemu mnie nie zwol­ni­łeś?

– Żeby mnie potem na­wie­dza­li ci cho­ler­ni urzęd­ni­cy i za­sy­py­wa­li py­ta­nia­mi, dla­cze­go zwal­niam pra­cow­ni­ków z naj­lep­szy­mi wy­ni­ka­mi? Nie, byłeś zbyt dobry… naj­lep­szy. I to ci wie­lo­krot­nie ura­to­wa­ło skórę.

Przez chwi­lę mil­cze­li, wsłu­chu­jąc się w roz­mo­wy we­wnątrz miesz­ka­nia. Po­li­cjan­ci prze­szu­ki­wa­li po­ko­je, sta­ra­jąc się zna­leźć motyw sa­mo­bój­stwa… lub mor­der­stwa. Ciało De­re­ka zo­sta­ło już zdję­te ze sznu­ra i uło­żo­ne na pod­ło­dze, gdzie wstęp­ne oglę­dzi­ny pro­wa­dził ko­ro­ner. Stan­dar­do­wa po­li­cyj­na ro­bo­ta, po­my­ślał Qu­in­cy. A przy­naj­mniej tak się wy­da­wa­ło… bo cały czas miał wra­że­nie, że coś nie­po­żą­da­ne­go czai się w pół­mro­ku miesz­ka­nia. Coś, czego nie po­win­no tam wcale być.

Na­czel­nik splu­nął na dru­gie pię­tro i uśmiech­nął się sze­ro­ko do Bro­ok­sa.

– Nie mo­żesz wró­cić do środ­ka – po­wie­dział. – Le­piej już idź do domu.

– Nie chcesz wie­dzieć, co tutaj ro­bi­łem? – za­py­tał Bro­oks, nie pa­trząc na na­czel­ni­ka.

– Nie po­dej­rze­wam cię, jeśli o to py­tasz, więc obej­dę się bez za­sy­py­wa­nia cię py­ta­nia­mi. Po­wiedz tylko jedno… to było mor­der­stwo, czy sa­mo­bój­stwo?

Qu­in­cy Bro­oks za­sta­no­wił się przez chwi­lę. Na razie wolał prze­mil­czeć list od De­re­ka i ta­jem­ni­czy no­tat­nik z biur­ka, przy­naj­mniej do czasu, gdy bar­dziej za­głę­bi się w jego treść. Spoj­rzał więc na John­so­na, który cier­pli­wie cze­kał na od­po­wiedź.

– Ktoś go oka­le­czył – stwier­dził Bro­oks bez­na­mięt­nym tonem. – Gdyby sam się po­wie­sił, po co wcze­śniej te tor­tu­ry? To zde­cy­do­wa­nie było mor­der­stwo, przyj­rzyj­cie się temu uważ­niej.

Zanim na­czel­nik zdą­żył od­po­wie­dzieć, Bro­oks od­szedł. Szyb­ko do­tarł na par­ter i wy­szedł z ka­mie­ni­cy. Mu­siał przy­mknąć oczy, gdy zaatakowało je poranne światło. Zdał sobie spra­wę, jak wiel­ki mrok pa­no­wał w miesz­ka­niu.

*

Drzwi były uchy­lo­ne, praw­do­po­dob­nie, by wy­wie­trzyć za­duch pa­nu­ją­cy po nie­zwy­kle par­nej nocy. Qu­in­cy wy­szedł z miesz­ka­nia zanim Sa­ma­ra się obu­dzi­ła, nie miał ocho­ty się przed nią tłu­ma­czyć z listu od De­re­ka, ze zna­jo­mo­ści z nim. W ogóle naj­le­piej dla niego by­ło­by, gdyby nie mu­siał już nigdy od­zy­wać się do swo­jej żony.

Ko­chał ją, daw­niej. Czter­na­ście lat temu, gdy przy­się­ga­li sobie wier­ność i uczci­wość po kres ich ży­wo­tów. Kto wtedy mógł jed­nak przy­pusz­czać, że ich pier­wo­rod­ny syn umrze w po­ło­gu, du­sząc się cia­sną opla­ta­ją­cą jego szyję pę­po­wi­ną? Że ich na­stęp­ne dziec­ko, uro­cza có­recz­ka o pięk­nych, hip­no­ty­zu­ją­cych oczach, za­dła­wi się srebr­ną mo­ne­tą, ba­wiąc się na po­dwór­ku w wieku za­le­d­wie czte­rech lat? Qu­in­cy wy­biegł wtedy, sły­sząc na­wo­ły­wa­nia są­siad­ki z na­prze­ciw­ka. Mała Se­re­na le­ża­ła na ple­cach, wierz­ga­jąc nóż­ka­mi i niemo na­wo­łu­jąc po­mo­cy. Jej twarz przy­bra­ła nie­zdro­wą, pur­pu­ro­wą barwę, oczy wy­glą­da­ły, jakby miały wy­paść z oczo­do­łów. Sko­na­ła, wpa­tru­jąc się w ojca z de­li­kat­nym uśmiesz­kiem, wie­rząc że oto przy­szedł ją ura­to­wać, że wszyst­ko bę­dzie do­brze…

Nie było.

Sa­ma­ra do­sta­ła za­wa­łu, gdy w pracy powiadomiono ją o wypadku. Ledwo udało się ją od­ra­to­wać, ale w rze­czy­wi­sto­ści nigdy już nie wró­ci­ła do świa­ta ży­wych. Odkąd wy­szła ze szpi­ta­la, błą­ka­ła się po miesz­ka­niu ni­czym duch, nie znaj­du­jąc w ni­czym uko­je­nia, nie cie­sząc się z ni­cze­go, prze­peł­nio­na mar­two­tą i nie­moż­li­wym do usu­nię­cia smut­kiem, który ni­czym rak po­wo­li po­że­rał ją od środ­ka. Qu­in­cy nie­mal wi­dział, jak jego żona mar­nia­ła z każ­dym dniem, za­pa­da­jąc się w sobie.

Tak mi­nę­ło ostat­nie sześć lat. Nie sta­ra­li się już o dziec­ko, w ogóle nie do­cho­dzi­ło po­mię­dzy nimi do zbli­żeń dłuż­szych, niż roz­mo­wa o ni­czym pod­czas ko­lej­ne­go za­ma­wia­ne­go z mia­sta obia­du. W końcu i to prze­sta­ło być ich ry­tu­ałem, a w domu za­pa­no­wa­ło mil­cze­nie tak gęste, że nie­mal trze­ba było się przez nie prze­bi­jać. Miesz­ka­li ni­czym współ­lo­ka­to­rzy… nie, go­rzej. Miesz­ka­li ni­czym nie­zna­jo­mi zmu­sze­ni dzie­lić kuch­nię, ła­zien­kę, łóżko. Nie roz­ma­wia­li, uni­ka­li wza­jem­nych spoj­rzeń, po­grą­ża­jąc się we wła­snych my­ślach, w któ­rych cały czas kró­lo­wa­ła tylko Se­re­na i ten nie­szczę­sny udu­szo­ny chłop­czyk, któ­re­mu nie zdą­ży­li nawet wy­my­ślić imie­nia.

I wła­śnie do ta­kie­go domu wszedł tego ranka Qu­in­cy Bro­oks, ści­ska­jąc w pra­wej dłoni no­tat­nik z domu De­re­ka.

*

Sa­ma­ra nie unio­sła głowy, gdy wszedł do kuch­ni. Sie­dzia­ła przy po­dłuż­nym stole, po­chy­lo­na tak bar­dzo, że jej siwy war­kocz za­nu­rzył się w ta­le­rzu pa­ru­ją­ce­go mleka, które po­wo­li piła. Qu­in­cy nie za­trzy­mał się, tylko pod­szedł do lo­dów­ki i wyjął stam­tąd ostat­nie piwo. Przez myśl prze­mknę­ło mu, że musi po po­łu­dniu pójść do skle­pu i zro­bić ko­lej­ne za­pa­sy.

– Wy­sze­dłeś wcze­śnie.

Qu­in­cy drgnął na dźwięk tego głosu, prze­peł­nio­ne­go od­le­głym żalem i roz­pa­czą. Spoj­rzał w stro­nę Sa­ma­ry, która wciąż nie unio­sła wzro­ku. Nie ule­ga­ło jed­nak wąt­pli­wo­ści, że to jej głos, choć wy­da­wał się tak obcy i od­le­gły, jakby nigdy wcze­śniej go nie sły­szał.

– Do­sta­łem list – wy­ja­śnił po chwi­li mil­cze­nia. Pod­szedł do krze­sła i usiadł na­prze­ciw żony. Otwo­rzył piwo, pstryk­nę­ło. – Od De­re­ka. Pa­mię­tasz go, opo­wia­da­łem ci o nim, jesz­cze przed ślu­bem.

– Pew­nie tak – mruk­nę­ła bez prze­ko­na­nia.

Nie miał po­ję­cia, czemu w ogóle się ode­zwa­ła. Wy­da­wa­ło się, że nie za­mie­ni­li ani jed­ne­go słowa od co naj­mniej mie­sią­ca. Wtedy w od­wie­dzi­ny przy­szła jakaś dawna przy­ja­ciół­ka Sa­ma­ry i, chcąc nie chcąc, mu­sie­li uda­wać szczę­śli­we mał­żeń­stwo, co pew­nie nie wy­szło zbyt prze­ko­nu­ją­co. Dzi­siaj jed­nak… co dzi­siaj zmu­si­ło ko­bie­tę do za­py­ta­nia go o powód wyj­ścia wcze­śnie rano? Cza­sa­mi po­tra­fił wy­mknąć się na spa­cer w środ­ku nocy, by po­zbyć się upo­rczy­wych wspo­mnień, ale nigdy go o to nie py­ta­ła, choć nie­raz przy­ła­pał ją na nie­rów­nym od­dy­cha­niu, co świad­czy­ło o tym, że nie spała.

Spoj­rzał na nią ukrad­kiem, nie chciał, by ja­kimś cudem ich oczy się spo­tka­ły.

– Ten no­tat­nik – po­wie­dzia­ła w końcu, jej dłoń z łyżką za­czę­ła drżeć. – Nie chcę go tutaj. Za­bierz go jak naj­da­lej.

– No­tat­nik? – Qu­in­cy nie­przy­tom­nym wzro­kiem spoj­rzał na le­żą­cy na stole ze­szyt De­re­ka. – Co z nim nie tak?

– Nie mam po­ję­cia… ale czuję się przy nim go­rzej, niż za­zwy­czaj. Za­bierz go, pro­szę.

– Muszę go prze­czy­tać.

– Więc zrób to gdzie in­dziej, pier­do­lo­ny pa­lan­cie!

Oby­dwo­je za­mar­li w bez­ru­chu, Qu­in­cy czuł struż­kę piwa spły­wa­ją­cą mu po bro­dzie.

Sa­ma­ra ze­rwa­ła się na równe nogi i wy­bie­gła z domu, trza­ska­jąc drzwia­mi.

Męż­czy­zna przez chwi­lę sie­dział w bez­ru­chu, ana­li­zu­jąc, co go wła­ści­wie spo­tka­ło. Po­czuł gniew. Nikt nie miał prawa się tak do niego zwra­cać, a już na pewno nie ona. Nie po­tra­fi­ła do­nosić ich pierw­sze­go dzie­cia­ka, a gdy w końcu los się do nich uśmiech­nął, gdy otrzy­ma­li córkę, jej nigdy nie było w po­bli­żu. Gdyby wtedy była na tym po­dwór­ku…

Za­trzy­mał ga­lo­pu­ją­ce myśli. Przez wiele lat uda­wa­ło mu się trzy­mać je na smy­czy, nie do­pusz­czał ich do głosu i nie miał za­mia­ru po­zwo­lić na to teraz. Zła­pał no­tat­nik i przy­spie­szo­nym kro­kiem udał się do swo­je­go ga­bi­ne­tu. Chciał za­to­pić się w lek­tu­rze, po­zwo­lić, by umysł De­re­ka wcią­gnął go na tyle, by mógł za­po­mnieć o wła­snych pro­ble­mach, cho­ciaż na chwi­lę.

*

Za­pew­ne uznasz mnie za sza­leń­ca, czy­ta­jąc ko­lej­ne stro­ny tej książ­ki, ale pro­szę, przy­ja­cie­lu, po­sta­raj się zro­zu­mieć wszyst­ko, co chcę ci prze­ka­zać, al­bo­wiem tylko w ten spo­sób mo­żesz uchro­nić swoją duszę przed po­tę­pie­niem. Na wstę­pie bo­wiem muszę cię prze­pro­sić. Wy­bie­ra­jąc cię na swo­je­go na­stęp­cę na­ra­zi­łem na ogrom­ne nie­bez­pie­czeń­stwo cie­bie i wszyst­kich tobie bli­skich. Wy­bacz. Byłeś jed­nak je­dy­nym przy­ja­cie­lem w moim życiu, sam do­sko­na­le wiesz, że jesz­cze w szko­le byłem sa­mot­ni­kiem i nic nie zmie­ni­ło się przez te wszyst­kie lata. Gdy więc sta­ną­łem przed per­spek­ty­wą ry­chłej śmier­ci i szu­ka­łem kogoś, kto bę­dzie mógł do­koń­czyć to, do czego ja byłem za słaby, tylko o tobie mo­głem po­my­śleć. O tobie, który za­wsze byłeś mi bli­ski, ni­czym brat, któ­re­go nie­ste­ty nigdy nie po­sia­da­łem. Wy­bacz więc raz jesz­cze, że to ty zo­sta­łeś prze­ze mnie nie­ja­ko zmu­szo­ny do wła­snej za­gła­dy. Choć mam szcze­rą na­dzie­ję, że oka­żesz się sil­niej­szy, niż ja i po­ko­nasz Ją… zanim bę­dzie za późno i dla cie­bie.

Za­cząć na­le­ży jed­nak od po­cząt­ku, jeśli chcesz zro­zu­mieć wszyst­ko. Gdy więc ukończyłem szko­łę, a nasze drogi się ro­ze­szły, nie mia­łem po­ję­cia, co w życiu chcę robić. Ima­łem się wielu za­wo­dów, szu­ka­łem licz­nych celów, przy­glą­da­łem się wszyst­kie­mu, co nor­mal­nie wzbu­dzi­ło­by za­chwyt każ­de­go czło­wie­ka i skło­ni­ło go do dal­szej nauki, dal­sze­go na­by­wa­nia do­świad­cze­nia. Ale mnie nigdy to nie wy­star­cza­ło. Nie wy­star­cza­ło mi bycie jed­nym z wielu, nie chcia­łem po pro­stu zo­stać le­ka­rzem, praw­ni­kiem, czy ro­bot­ni­kiem, jak ty­sią­ce in­nych! Nie zro­zum mnie źle, nie żą­da­łem rów­nież sławy po wsze czasy, nie było moim celem, by mnie za­pa­mię­ta­li po śmier­ci, nic z tych rze­czy. Po pro­stu… trudno to wy­tłu­ma­czyć. Chcia­łem udo­wod­nić sa­me­mu sobie, że je­stem stwo­rzo­ny do rze­czy wiel­kich, że moim prze­zna­cze­niem jest cze­goś do­ko­nać. Ale nie po­tra­fi­łem nawet wy­my­śleć, czym owo „coś” mo­gło­by być.

Do czasu. Wstyd się przy­znać, ale pew­ne­go dnia za­mknę­li mnie na ba­da­nia w szpi­ta­lu psy­chia­trycz­nym. Wo­lał­bym po­mi­nąć szcze­gó­ły mo­je­go wy­kro­cze­nia, ale wtedy mógł­byś mnie uznać za nie­wia­ry­god­ne­go, a to prze­kre­śli­ło­by wszel­kie twoje szan­se w star­ciu z Nią. Zatem wiedz, mój drogi przy­ja­cie­lu, że pew­ne­go brzyd­kie­go je­sien­ne­go po­ran­ka po­sta­no­wi­łem za­koń­czyć swoje życie. Uzna­łem, że szu­ka­łem wy­star­cza­ją­co długo, że nic już nie po­zo­sta­ło do osią­gnię­cia. W końcu świat ist­nie­je tyle ty­się­cy lat, dla­cze­go aku­rat ja miał­bym czegoś w nim do­ko­nać?! Cały po­ra­nek i po­łu­dnie spę­dzi­łem, my­śląc nad spo­so­bem swo­jej śmier­ci. Nie chcia­łem, by była bo­le­sna, ale z dru­giej stro­ny, jak ina­czej mo­gła­by się stać karą za moje nie­udol­ne życie? Po­wie­sze­nie i strzał w głowę były zde­cy­do­wa­nie zbyt szyb­kie, skok z mostu, nie­pew­ny. Ogień. Co chwi­la to on przy­cho­dził mi do głowy i w końcu to nim po­sta­no­wi­łem się po­słu­żyć. Ku­pi­łem ka­ni­ster ben­zy­ny i byłem już tak pod­eks­cy­to­wa­ny myślą o zbli­ża­ją­cym się końcu, że nie mo­głem iść do domu, nie mógł­bym znieść tak dłu­giej po­dró­ży. Pod­pa­li­łem się na­prze­ciw skle­pu, na oczach dzie­sią­tek prze­chod­niów.

Do­my­ślasz się już, że zdo­ła­no mnie uga­sić, a gdy pró­bo­wa­łem ich przed tym po­wstrzy­mać, za­dzwo­ni­li po po­go­to­wie i po­li­cję. Wci­snę­li mnie do za­kła­du dla obłą­ka­nych, ale mu­sie­li mnie wy­pu­ścić nie­dłu­go potem, w końcu nie stwa­rza­łem nie­bez­pie­czeń­stwa dla in­nych, praw­da? Mimo to moja przy­go­da nie oka­za­ła się kom­plet­nie bez­u­ży­tecz­na. Wła­śnie wtedy bo­wiem, wda­jąc się w krót­ką po­ga­węd­kę z pew­nym sza­leń­cem, usły­sza­łem po raz pierw­szy o Wy­spie Z Me­ta­lu.

Nie zdzi­wił­bym się, gdy­byś par­sk­nął śmie­chem, czy­ta­jąc tę nazwę. Rze­czy­wi­ście brzmi, jak­bym żyw­cem wy­cią­gnął ją z opo­wie­ści grozy i to ni­skich lotów. Ale za­ufaj mi, przy­ja­cie­lu naj­droż­szy, zo­sta­łem owład­nię­ty ob­se­sją na punk­cie tego ta­jem­ni­cze­go miej­sca, które, wedle słów sza­leń­ca, miało być źró­dłem mocy tak po­tęż­nej, że cały świat za­chwiał­by się w po­sa­dach, gdyby kie­dyś zo­sta­ła uwol­nio­na ze swo­je­go me­ta­lo­we­go wię­zie­nia!

W każ­dym razie myśli o sa­mo­bój­czej śmier­ci w pło­mie­niach wy­pa­ro­wa­ły z mojej głowy rów­nie szyb­ko, jak do niej wpa­dły. Wie­dzia­łem już, co jest moim celem w życiu, co chcę uj­rzeć zanim na za­wsze po­chło­nie mnie mrok. Niech mnie dia­bli wezmą, dla­cze­go wtedy po pro­stu nie po­zwo­li­li mi spło­nąć?! Żaden mrok po śmier­ci nie może bo­wiem rów­nać się z tym, co spo­tka­ło mnie za życia, gdy udało mi się w końcu speł­nić swoje ma­rze­nia. Za­iste bo­wiem, do­brze mu­sisz się już do­my­ślać. Od­na­la­złem Wyspę Z Me­ta­lu, oka­za­ła się rów­nie praw­dzi­wa, jak ty, czy ja! Zanim jed­nak do tego do­szło, mu­sia­łem do­wie­dzieć się, gdzie jej szu­kać, mu­sia­łem zna­leźć to­wa­rzy­szy go­to­wych na pój­ście tam ze mną, sam bo­wiem nie mia­łem umie­jęt­no­ści, ni moż­li­wo­ści, by do­ko­nać ta­kiej wy­pra­wy sa­mo­dziel­nie. Za­czę­ły się więc dla mnie lata pełne przy­go­to­wań.

Udało mi się ze­brać ekipę zło­żo­ną z sze­ściu naj­nie­zwy­klej­szych oso­bi­sto­ści, jakie kie­dy­kol­wiek mógł­byś spo­tkać. Nie by­li­śmy przy­ja­ciół­mi, nic w tym stylu, nie roz­ma­wia­li­śmy bo­wiem w rze­czy­wi­sto­ści o ni­czym innym, niż tej nie­szczę­snej Wy­spie. Nie będę wy­mie­niał tu ich imion, wy­bacz mi tę lukę, przy­ja­cie­lu. Ale każdy z nich już spo­czy­wa w spo­ko­ju i nie chciał­bym szar­gać ich pa­mię­ci wspo­mnie­niem abo­mi­na­cji, ja­kich wspól­nie mie­li­śmy się do­pu­ścić.

W isto­cie bo­wiem w dwa lata po na­szym pierw­szym spo­tka­niu, za­opa­trze­ni w nie­wiel­ką łódź i za­pa­sy po­zwa­la­ją­ce nam prze­trwać wiele mie­się­cy poza cy­wi­li­za­cją, wy­ru­szy­li­śmy w rejs. Dokąd pły­nę­li­śmy, za­py­tasz. Cóż, nie udało się nam zgro­ma­dzić wielu in­for­ma­cji o Wy­spie, w isto­cie bo­wiem tylko jedna książ­ka z wszel­kich ba­da­nych przez nas bi­blio­tek za­wie­ra­ła o niej ja­ką­kol­wiek wie­dzę. A był to tom czar­ny, jak sama noc, o mrocz­nej tre­ści, któ­rej przy­ta­cza­nie tutaj by­ło­by zbrod­nią nie mniej­szą, niż wy­mor­do­wa­nie całej ludz­ko­ści. Tak więc dla sie­bie za­cho­wam se­kret do­tar­cia do Wyspy, by ni­ko­go, kto znaj­dzie mój pa­mięt­nik, nie ku­si­ła owa wy­pra­wa. W każ­dym razie, uzbro­je­ni w wie­dzę z mrocz­ne­go tomu, uda­li­śmy się w po­dróż…

*

Qu­in­cy Bro­oks od­wró­cił ko­lej­ną kartkę i wzdry­gnął się, gdy coś ze stu­ko­tem upa­dło na jego biur­ko. Przed nim leżał nie­wiel­ki me­da­lion na srebr­nym łań­cusz­ku. Był w kształ­cie ludz­kie­go serca, ale nie ta­kie­go, jakie ry­su­ją małe dzie­ci na kart­kach w szko­le. Był to praw­dzi­wie uka­za­ny na­rząd, ze wszel­ki­mi moż­li­wy­mi de­ta­la­mi.

Dziw­ny wzór na me­da­lion, po­my­ślał męż­czy­zna i chwy­cił bi­żu­te­rię.

Po­czuł dziw­ną chęć, by go za­ło­żyć. Z po­cząt­ku chciał po pro­stu od­rzu­cić wi­sior, ale gdy tak wpa­try­wał się w niego coraz dłu­żej, za­da­wał sobie jedno pro­ste py­ta­nie. Dla­cze­go miał­by od­rzu­cić tak pięk­nie zro­bio­ną rzecz? Z dru­giej stro­ny, dla­cze­go to coś było w no­tat­ni­ku De­re­ka? Jaki to miało zwią­zek z jego opo­wie­ścią, z tymi wszyst­ki­mi re­we­la­cja­mi o Wy­spie Z Me­ta­lu?

Qu­in­cy wes­tchnął, nie po­tra­fił zna­leźć wię­cej po­wo­dów, by nie zo­ba­czyć cho­ciaż, jak ten na­szyj­nik na nim wy­glą­da. Prze­ło­żył go przez głowę i za­cie­śnił łań­cu­szek.

Po­cząt­ko­wo nic nie po­czuł. Do­pie­ro pół mi­nu­ty póź­niej przez ciało prze­szły przy­jem­ne dresz­cze, które ogar­nę­ły go ca­łe­go, od czub­ka głowy, aż po palce u stóp. Po chwi­li dresz­cze prze­ro­dzi­ły się w de­li­kat­ne wi­bra­cje, Qu­in­cy po­czuł jak ciało ogar­nia przy­jem­ne cie­pło. Nim zdą­żył się zo­rien­to­wać, do­stał erek­cji. Wstał szyb­ko od biur­ka pa­trząc na wy­brzu­sze­nie, które znie­nac­ka po­wsta­ło w jego spodniach. Nie czuł nic ta­kie­go od wielu lat, odkąd za­czę­li z Sa­ma­rą od­da­lać się od sie­bie. Już za­po­mniał, jakie to uczu­cie, czuć pod­nie­ce­nie, po­żą­da­nie.

Za­bił­by za dotyk ko­bie­ce­go ciała.

Nie­mal krzyk­nął, gdy ktoś za­pu­kał do drzwi ich domu. Przez chwi­lę na­słu­chi­wał, li­cząc na to, że in­truz sobie pój­dzie. Ale pu­ka­nie po­wtó­rzy­ło się. Wście­kły Qu­in­cy scho­wał no­tat­nik w szu­fla­dzie biur­ka, me­da­lion wrzu­cił za ko­szu­lę i ru­szył w stro­nę drzwi. Dom po­grą­żo­ny był w kom­plet­nej ciszy. Sa­ma­ra więc pew­nie jesz­cze nie wró­ci­ła, choć mu­sia­ło minął do­brych kilka go­dzin, bo słoń­ce wi­sia­ło na szczy­cie nie­bo­skło­nu. Qu­in­cy prze­stra­szył się. Tak szyb­ko minął mu czas, gdy czytał wy­po­ci­ny De­re­ka?

Przed drzwia­mi stał wy­raź­nie czymś po­iry­to­wa­ny na­czel­nik John­son. Bez py­ta­nia prze­ci­snął się obok Qu­in­cy’ego, wpa­ro­wał do jego ga­bi­ne­tu nawet nie zdej­mu­jąc płasz­cza, i rzu­cił się na wy­ście­ła­ny fotel. Qu­in­cy oparł się o fra­mu­gę drzwi i wbił py­ta­ją­ce spoj­rze­nie w swo­je­go daw­ne­go prze­lo­żo­ne­go.

– Masz coś moc­niej­sze­go? – za­py­tał John­son, jego głos drżał.

Qu­in­cy kiw­nał głową i wy­szedł z ga­bi­ne­tu, po chwi­li wró­cił z za­pie­częto­wa­ną bu­tel­ką whi­sky i jedną szklan­ką.

John­son wziął szklan­kę i od­chrząk­nął.

– Ty nie pi­jesz? – za­py­tał nie­mal szep­tem.

– Ogra­ni­czy­łem – od­parł wy­mi­ja­ją­co Qu­in­cy. – Ale nie krę­puj się, mo­żesz opróż­nić nawet całą bu­tel­kę. Ani ja, ani Sa­ma­ra się nie ob­ra­zi­my.

– Sa­ma­ra? – John­son wy­glą­dał, jakby przez chwi­lę pró­bo­wał sobie przy­po­mnieć, o kim w ogóle mowa. – A co tam wła­ści­wie u niej? Jest w domu?

– Wy­szła. – Za­pa­dła cisza, w trak­cie któ­rej Qu­in­cy na­peł­nił szklan­kę al­ko­ho­lem. – Chcia­łeś o czymś po­roz­ma­wiać?

– Za chwi­lę.

John­son jed­nym, so­lid­nym hau­stem wypił całą za­war­tość szklan­ki. Qu­in­cy wzdry­gnął się na ten widok i po­czuł nagłe obrzydze­nie do na­czel­ni­ka. Nigdy go nie lubił, można wręcz po­ku­sić się o stwier­dze­nie, że nim gar­dził. Ale w tam­tym mo­men­cie, gdy sie­dzie­li wspól­nie w ga­bi­ne­cie Qu­in­cy’ego, gdy John­son opróż­nił całą szklan­kę whi­sky jed­nym po­cią­gnię­ciem, Qu­in­cy po­czuł gniew. Za­ha­mo­wał go jed­nak szyb­ko, nim roz­pa­li­ła się w nim furia, a z ja­kie­goś dziw­ne­go po­wo­du czuł, że tak mo­gło­by się zda­rzyć. I ta myśl go prze­ra­zi­ła…

– Ran­dolph nie żyje – ode­zwał się nagle na­czel­nik, jego wzrok utkwio­ny był w czub­kach butów.

Qu­in­cy z po­cząt­ku nie wie­dział, o kim w ogóle mowa. Do­pie­ro po kil­ku­na­stu se­kun­dach zdał sobie spra­wę, że ów Ran­dolph był po­li­cjan­tem, pra­co­wał w tej samej jed­no­st­ce, co Qu­in­cy, kilka razy mieli nawet oka­zję razem pro­wa­dzić śledz­two. Nigdy jed­nak nie do­szło po­mię­dzy nimi do ja­kichś bliż­szych kon­tak­tów, byli dla sie­bie zu­peł­nie obcy, oprócz tego, że razem ta­pla­li się w fe­to­rze roz­kła­da­ją­cych się ciał i ści­ga­li fa­na­tycz­nych mor­der­ców, któ­rych okru­cień­stwo nie­jed­no­krot­nie zda­wa­ło się nie mieć gra­nic.

– Jak? – za­py­tał w końcu Qu­in­cy.

– Hm?

– Jak umarł?

– Ooo – John­son wes­tchnął. – Strze­lił sobie w głowę. Ze służ­bo­wej broni. Do cho­le­ry, wi­dzia­łem to, wi­dzia­łem jak wy­cią­ga broń i od­bez­pie­cza ją… ale byłem zbyt da­le­ko. Krzy­cza­łem, ka­za­łem mu prze­stać, rzu­ci­łem mu pie­przo­ny roz­kaz. Nie po­słu­chał. Huk był taki… ogłu­sza­ją­cy.

– Nie sły­sza­łeś nigdy wy­strza­łu z broni?

– Wierz mi, strzał brzmi zu­peł­nie ina­czej, gdy kula prze­wier­ca mózg two­je­go zna­jo­me­go, któ­re­go zna­łeś od wielu lat. Brzmi… jak la­ment. La­ment, który roz­ry­wa ci duszę na setki ka­wa­łecz­ków. Nie wiem, czy kie­dyś będę po­tra­fił o nim za­po­mnieć. Albo o jego eks­plo­du­ją­cej gło­wie, albo…

Głos mu się za­ła­mał. Qu­in­cy bez py­ta­nia nalał mu ko­lej­ną por­cję whi­sky, z któ­rej na­czel­nik chęt­nie i na­tych­mia­sto­wo sko­rzy­stał. Jego twarz przy­bra­ła nieco czer­wo­ną barwę, al­ko­hol mu­siał już za­cząć ude­rzać mu do głowy.

– Przy­kro mi – wy­du­kał Qu­in­cy, ale nie był za­do­wo­lo­ny z tonu swo­je­go głosu. Sam sobie nie uwie­rzył.

– On się zabił po wyj­ściu z tego miesz­ka­nia, Bro­oks. Już w środ­ku coś mam­ro­tał, że mu nie­do­brze, że czuje ja­kieś pul­so­wa­nie w gło­wie, że nie może tam prze­by­wać. A ja, głupi, nie chcia­łem go wy­pu­ścić. Wi­docz­nie… wi­docz­nie ta spra­wa musi być tą, która osta­tecz­nie go zła­ma­ła. Wiesz, że w na­szym za­wo­dzie, w na­szych cza­sach, czę­sto się tak dzie­je.

– Moż­li­we.

– Ale przy­sze­dłem… przy­sze­dłem tu, żeby pro­sić cię o pomoc. Po sa­mo­bój­stwie Ran­dol­pha po­li­cjan­ci orze­kli, że nie chcą zaj­mo­wać się tą spra­wą, każdy z nich za­czy­na wy­my­ślać, że nie czuje się zbyt do­brze w po­bli­żu tego trupa, że nie chcą się w to mie­szać. Moi lu­dzie po­pa­da­ją w obłęd, Bro­oks! Po­trze­bu­ję cię… po­trze­bu­ję kogoś, kto za­mknie tę cho­ler­ną spra­wę jak naj­szyb­ciej, a ty…

– Nie ma mowy.

Qu­in­cy ze­rwał się na równe nogi i za­czął iść w stro­nę drzwi wyj­ścio­wych. Na­czel­nik szyb­kim kro­kiem po­dą­żył za nim.

– Bro­oks, pro­szę…

– Nie je­steś już moim prze­ło­żo­nym, nie mo­żesz wy­da­wać mi roz­ka­zów.

– Ale mu­sisz…

– Nic nie muszę!

Miał ocho­tę ude­rzyć na­czel­ni­ka, tak bar­dzo chciał przy­wa­lić w tę na­chla­ną mordę. Po­wstrzy­mał się w ostat­niej chwi­li, nie było to bo­wiem zbyt mądre po­su­nię­cie. Za­miast tego za­ci­snął pię­ści i ode­tchnął głę­bo­ko trzy razy. Spły­nął na niego spo­kój.

– Chciał­bym, żebyś teraz stąd wy­szedł – po­wie­dział naj­spo­koj­niej, jak umiał. – I nie mie­szaj mnie wię­cej w tę spra­wę. Zna­la­złem mar­twe­go przy­ja­cie­la z dzie­ciń­stwa, to mi wy­star­czy. Wyjdź.

Na­czel­nik wy­glą­dał, jakby jesz­cze chciał coś po­wie­dzieć, ale się roz­my­ślił. Ski­nął tylko głową, wy­mi­nął by­łe­go pod­wład­ne­go i opu­ścił miesz­ka­nie. Qu­in­cy na­tych­miast za­mknął za nim drzwi na klucz i oparł się o nie ple­ca­mi. Spoj­rzał w dół.

Erek­cja ani tro­chę nie ze­lża­ła. Co wię­cej, miał wra­że­nie, jakby jesz­cze się wzmo­gła… czuł bo­wiem wzmo­żo­ne pod­nie­ce­nie za każ­dym razem, gdy na­czel­nik mówił o eks­plo­du­ją­cej gło­wie Ran­dol­pha.

*

Gdy zbli­ża­li­śmy się do miej­sca, gdzie miała znaj­do­wać się Wyspa, za­ata­ko­wał nas po­tęż­ny sztorm. Wy­ło­nił się zni­kąd, jakby za mach­nię­ciem cza­ro­dziej­skiej różdż­ki i z ja­kie­goś po­wo­du spra­wiał wra­że­nie, jakby sku­piał się spe­cjal­nie na nas, jakby chciał nas za­wró­cić… albo po pro­stu po­grą­żyć w mor­skich głę­bi­nach. Na szczę­ście jeden z moich to­wa­rzy­szy był do­świad­czo­nym ka­pi­ta­nem, nie­raz już mu­siał mie­rzyć się z sza­le­ją­cym mo­rzem. Nawet jed­nak on miał pro­ble­my, by bez­piecz­nie prze­pro­wa­dzić nas przez ten koszmar.

Pioruny trza­ska­ły na­oko­ło, deszcz siekł po twa­rzach, ni­czym roz­pa­lo­ne bicze. A gdzieś tam, z od­da­li po­grą­żo­nej w mroku sztor­mo­wych chmur, do­bie­gał nas dźwięk. Ryk? Okrzyk? Mam­ro­ta­nie? Trudno stwier­dzić, ale na pewno było to coś nie­ludz­kie­go. Moje ma­rze­nie, by do­się­gnąć Wyspy i skry­wa­nych przez nią se­kre­tów jesz­cze się wzmo­gło. Mu­sia­łem po­siąść tę moc. Moc po­tra­fią­cą kształ­to­wać sztorm, moc po­tra­fią­cą przy­zy­wać ta­jem­ni­cze isto­ty z in­nych świa­tów. Wie­dzia­łem już bo­wiem, że musi to być po­tę­ga tak ogrom­na, że uczy­ni­ła­by mnie w końcu tym, kim za­wsze chcia­łem być.

Kimś waż­nym

Kimś, z kim trze­ba się li­czyć.

Lata upo­ko­rzeń, lata po­szu­ki­wań, lata po­grą­ża­nia się w sza­leń­stwie… i w końcu mia­łem do­stać coś na wła­sność, coś co sta­nie się moją drogą na sam szczyt. Czu­łem się szczę­śli­wy. W tam­tej chwi­li nawet ten sztorm, który pra­wie prze­wró­cił naszą łódź, nie mógł ze­psuć mi hu­mo­ru. Wie­dzia­łem, że nawet jeśli burza roz­wa­li nas w drob­ny mak i wrzu­ci mnie w od­mę­ty, znaj­dę w sobie tyle sił, by do­pły­nąć do Wyspy wpław. Tak, wła­śnie tak się czu­łem. Nie­po­ko­na­ny.

W pew­nym mo­men­cie pio­run tra­fił pro­sto w nasz po­kład. Deski eks­plo­do­wa­ły i po­szy­bo­wa­ły w górę, maszt zła­mał się na dwie części, ktoś padł na plecy i za­czął wrzesz­czeć. Zza chmur do­biegł nas ko­bie­cy śmiech, pełen trium­fu i cho­rej sa­tys­fak­cji spo­wo­do­wa­nej tym, że kogoś udało się Jej skrzyw­dzić, że ktoś cier­pi. Za­py­tasz, skąd tak do­kład­nie to wszyst­ko wiem? Skąd wiem, co myślała? Nie po­tra­fię na to od­po­wie­dzieć. Z ja­kie­goś po­wo­du jed­nak czu­łem się wy­bra­ny, po­bło­go­sła­wio­ny. Było czymś oczy­wi­stym, że po­zo­sta­li człon­ko­wie tej wy­pra­wy byli tylko na­rzę­dzia­mi, ma­ją­cy­mi zbli­żyć mnie do celu. To ja byłem głów­nym bo­ha­te­rem, ja byłem wy­brań­cem ma­ją­cym po­siąść moc kształ­to­wa­nia świa­ta na moje ży­cze­nie. I Ona mu­sia­ła to ro­zu­mieć. Mu­sia­ła się… mnie bać. Stąd ten sztorm, je­stem pe­wien, że tak wła­śnie pró­bo­wa­ła mnie po­wstrzy­mać.

Nie udało się Jej.

Nasz ka­pi­tan oka­zał się godny swo­je­go ty­tu­łu i już po kilku go­dzi­nach niebo roz­po­go­dzi­ło się, a chmu­ry roz­stą­pi­ły. Deszcz z ulewy za­mie­nił się le­d­wie w mżaw­kę. A my uj­rze­li­śmy Wyspę Z Me­ta­lu. I uwierz mi, mój naj­droż­szy przy­ja­cie­lu, był to widok iście ma­gicz­ny.

Sa­mot­ny ląd na samym środ­ku oce­anu, żad­nej cy­wi­li­za­cji w od­le­gło­ści wielu setek ki­lo­me­trów. Jeśli pró­bu­jesz sobie teraz wy­obra­zić mapę, by zgad­nąć, gdzie ów ląd się ukry­wa, po­rzuć te sta­ra­nia. Wyspa nie znaj­du­je się w na­szym świe­cie, je­stem tego ab­so­lut­nie pe­wien. W pew­nym bo­wiem mo­men­cie, gdy wy­ko­nuje się wszyst­kie opi­sa­ne w mrocz­nym tomie kroki, o któ­rych oczy­wi­ście wspo­mi­nać nie będę, prze­cho­dzi się do in­ne­go wy­mia­ru. Tak, brzmię jak sza­le­niec, mo­żesz nawet za­śmie­wać się do roz­pu­ku, ale pro­szę, nie od­kła­daj książ­ki. Jeśli ty bo­wiem zre­zy­gnu­jesz z do­koń­cze­nia mojej misji, nikt tego nie uczy­ni.  

Tak więc Wyspa… za­iste zbu­do­wa­na była z me­ta­lu. Metal ten lśnił w ja­snych pro­mie­niach słoń­ca, wy­sy­ła­jąc w naszą stro­nę ja­skra­we re­flek­sy, nie­mal ra­nią­ce nasze bied­ne oczy. Trudno mi scha­rak­te­ry­zo­wać jej wy­gląd, czy ukształ­to­wa­nie te­re­nu. W rze­czy­wi­sto­ści bo­wiem Wyspa ule­ga­ła cią­głym zmia­nom i to, co z po­cząt­ku wy­da­wa­ło się ogrom­ną, wzno­szą­cą się pod nie­bio­sa górą z me­ta­lu, nie­mal gład­kim szpi­kul­cem, po kilku mi­nu­tach oka­zy­wa­ło się głę­bo­ką do­li­ną, pełną mniej­szych i więk­szych wznie­sień. Nie pytaj, jak to się dzia­ło. Wyspa zmie­nia­ła się w ułam­ku se­kun­dy, gdy tylko mru­gną­łeś, wy­glą­da­ła zu­peł­nie ina­czej, niż chwilę wcze­śniej. Je­stem nie­mal na sto pro­cent pe­wien, że każdy z na­szej sió­dem­ki wi­dział ją wtedy ina­czej.

A ra­czej szóst­ki…

Jak bo­wiem pew­nie pa­mię­tasz, jeden z nas zo­stał tra­fio­ny przez pio­run. Gdy do­bi­li­śmy do Wyspy, wy­cią­gnę­li­śmy go na brzeg i sta­ra­li­śmy się od­ra­to­wać, bez­sku­tecz­nie. Jego skóra po­kry­ta była licz­ny­mi opa­rze­nia­mi, po­ło­wa twa­rzy po pro­stu się sto­pi­ła, a w brzu­chu wid­nia­ła ogrom­na, wciąż dy­mią­ca dziu­ra. Tak wła­śnie stra­cili­śmy pierw­sze­go człon­ka na­szej wy­pra­wy. A ofiar miało być, nie­ste­ty, wię­cej. Ohhh, gdy­bym tylko wie­dział, że pro­wa­dzę tych ludzi na pewną śmierć…

Ale nie ma co roz­pa­mię­ty­wać prze­szło­ści, nie zmie­nię jej już bo­wiem. Gdy osta­tecz­nie stwier­dzi­li­śmy, że dla na­sze­go to­wa­rzy­sza nie można już nic zro­bić, ru­szy­liśmy w głąb Wyspy, by zba­dać ją i zna­leźć to, po co przy­by­li­śmy. I od sa­me­go po­cząt­ku czu­łem Jej obec­ność, Jej wbi­ja­ją­ce się we mnie spoj­rze­nie. I niech mnie dia­bli wezmą… na­peł­nia­ło mnie to iście be­stial­skim po­żą­da­niem!

*  

– Co ty ro­bisz?

Qu­in­cy ode­rwał spoj­rze­nie od po­żół­kłych stron dzien­ni­ka De­re­ka i spoj­rzał na drzwi ga­bi­ne­tu. Stała w nich Sa­ma­ra, jej twarz zdra­dza­ła wy­raź­ne obrzy­dze­nie, pa­trzy­ła gdzieś po­ni­żej twa­rzy swo­je­go męża. Qu­in­cy spu­ścił wzrok i znie­ru­cho­miał. Jego spodnie były opusz­czo­ne do kolan, prawą dło­nią zaś ści­skał na­brzmia­łe­go człon­ka. Coś też pul­so­wa­ło na jego pier­si. Zdał sobie spra­wę, że to me­da­lion w kształ­cie serca, stał się cie­pły i ryt­micz­nie po­więk­szał się, po czym kur­czył. Za każ­dym skur­czem przez ciało Qu­in­cy’ego prze­cho­dzi­ły po­tęż­ne dresz­cze roz­ko­szy.

Męż­czy­zna szyb­ko na­cią­gnął spodnie i pod­szedł do żony. Ta od­su­nę­ła się od niego ze wstrę­tem. Ogar­nę­ła go furia.

– A czego ty się spo­dzie­wa­łaś? – za­py­tał i zbli­żył swoją twarz do jej, by nie mogła uro­nić ani jed­ne­go słowa, które chciał jej po­wie­dzieć. A miał do po­wie­dze­nia wiele… wszyst­ko, co skry­wał głę­bo­ko w sobie przez ostat­nie lata. – Mam swoje po­trze­by, a ty ich nie speł­niasz. My­ślisz, że będę bez­czyn­nie cze­kał, aż w końcu ła­ska­wie zrzu­cisz z sie­bie ubra­nia? Albo że będę się tułał po bur­de­lach, byle ktoś w końcu się mną zajął? Po co się tru­dzić, skoro mam rącz­ki, które same po­tra­fią dać mi przy­jem­ność?!

Sa­ma­ra otwo­rzy­ła usta w czymś, co przy­po­mi­na­ło strach po­mie­sza­ny z fru­stra­cją. Jej oczy strze­la­ły drob­ny­mi iskier­ka­mi.

– Nie po­zna­ję cię – wy­szep­ta­ła chra­pli­wym gło­sem. – Zmie­ni­łeś się, kie­dyś byłeś… inny.

– Cie­szę się, że w końcu to zo­ba­czy­łaś. Szko­da tylko, że wcze­śniej mu­sia­łaś zabić dwój­kę na­szych dzie­ci!

Nie chciał tego po­wie­dzieć, ugryzł się w język zbyt późno. Me­da­lion na jego pier­si za­wi­bro­wał, zu­peł­nie jakby się z cze­goś cie­szył. Było to dziw­ne uczu­cie, ale Qu­in­cy na­tych­miast po­czuł się le­piej, jakby ist­niał ktoś, kto go ro­zu­mie i wspie­ra w tym cho­ler­nie trud­nym życiu, gdzie nawet twoja wła­sna żona jest twoim wro­giem.

Sa­ma­ra podbiegła do męża i ude­rzy­ła go w twarz. Pra­wie tego nie po­czuł, ona na­to­miast od­sko­czy­ła z ci­chym pi­skiem i zła­pa­ła się za dłoń. Przez chwi­lę pa­trzy­ła na nią, jak za­hip­no­ty­zo­wa­na, potem unio­sła wzrok. Pa­trzy­ła na Qu­in­cy’ego, jakby był ja­kimś kosz­mar­nym upio­rem.

– Twoja skóra – wy­mam­ro­ta­ła. – Jest zimna i taka nie­na­tu­ral­nie gład­ka… zu­peł­nie jakby była zro­bio­na z me­ta­lu.

Nie cze­ka­ła na ja­ką­kol­wiek re­ak­cję, po pro­stu wy­bie­gła z ga­bi­ne­tu, a mi­nu­tę póź­niej Qu­in­cy usły­szał trzask za­trza­ski­wa­nych drzwi wej­ścio­wych.

Stał bez ruchu jesz­cze dłuż­szą chwi­lę, pró­bu­jąc unor­mo­wać od­dech. Skóra jak metal? O co mogło jej cho­dzić? I dla­cze­go po­rów­na­ła go aku­rat do me­ta­lu, ze wszyst­kich po­rów­nań jakie mogła zro­bić? Czy to… czy to mogło mieć coś wspól­ne­go z tym, o czym ak­tu­al­nie czy­tał? Z tą całą pie­przo­ną Wyspą De­re­ka? Ale prze­cież to były wy­ssa­ne z palca bred­nie, za­wo­dze­nie na wpół obłą­ka­ne­go umy­słu! Derek po pro­stu osza­lał po nie­uda­nej pro­bie sa­mo­bój­czej, nie mogło być in­ne­go wy­tłu­ma­cze­nia. Ale w takim razie… czym był ów ta­jem­ni­czy me­da­lion w kształ­cie serca, tak nie­spo­koj­nie drga­ją­cy pod ko­szu­lą Qu­in­cy’ego? I dla­cze­go tak bar­dzo nie po­tra­fił za­pa­no­wać nad emo­cja­mi, dla­cze­go wy­krzy­czał żonie w twarz rze­czy, które uda­wa­ło mu się tak długo dusić głę­bo­ko w swo­jej świa­do­mo­ści?

I dla­cze­go ta cho­ler­na erek­cja nie chcia­ła ze­lżeć ani na jedną chwi­lę?!

Spoj­rzał w dół, gdzie wciąż, bez ustan­ku, wy­raź­nie ry­so­wa­ło się wy­brzu­sze­nie w oko­li­cach roz­por­ka. De­li­kat­nie wsu­nął dłoń na pasek, fala roz­kosz­nych dresz­czy za­ata­ko­wa­ła go, gdy tylko palce ze­tknę­ły się z na­pię­tym człon­kiem. Szyb­ko cof­nął rękę, prze­ra­żo­ny tym, jak łatwo go teraz pod­nie­cić, jak nie­na­sy­co­ny jest… jak bar­dzo miał ocho­tę na coś, co nawet nie przy­szło mu do głowy od czasu śmier­ci có­recz­ki…

Me­da­lion znowu za­czął wi­bro­wać, tym razem jesz­cze sil­niej, nie­mal do­pro­wa­dza­jąc go do sza­leń­stwa z od­czu­wa­nej przy­jem­no­ści. Sku­lił się i padł na ko­la­na, całe jego ciało drża­ło w rytm re­gu­lar­nych spa­zmów. W końcu miał dość. Ze­rwał z sie­bie me­da­lion i od­rzu­cił go da­le­ko, ten po­to­czył się po pod­ło­dze i z głu­chym dźwiękiem zde­rzył się ze ścia­ną w kącie ga­bi­ne­tu. Tam znie­ru­cho­miał i jakby… zma­lał, stał się zwy­kłym, srebr­nym wi­sior­kiem.

Qu­in­cy po­wo­li za­czął się uspo­ka­jać. Ciało, po­zba­wio­ne roz­kosz­nych wi­bra­cji na­szyj­ni­ka, bun­to­wa­ło się, jakby nie chcia­ło już żyć bez tych dro­go­cen­nych spa­zmów. Erek­cja usta­ła nie­mal na­tych­mia­st, Qu­in­cy nie miał po­ję­cia, że moż­li­we jest, by tak szyb­ko przejść z bycia bar­dzo po­bu­dzo­nym, do zwy­czaj­nie wy­czer­pa­ne­go. Ode­tchnął kilka razy, zimny pot rosił całe jego czoło. Zdał sobie też spra­wę, że zro­bi­ło się cicho. Wcze­śniej, choć nie do końca zwra­cał na to uwagę, sły­szał de­li­kat­ną melodię, jakby od­le­głą, śpie­wa­ną przez z pew­no­ścią pięk­ną isto­tę, która ro­zu­mia­ła go bez słów i była tam, tylko i wy­łącz­nie dla niego. Teraz po­zo­stał sam. Sa­mot­ny.

I ta pust­ka tak bar­dzo bo­la­ła…

Ale nie miał za­mia­ru póki co za­kła­dać znowu na­szyj­ni­ka. Chciał od­po­cząć, czuł że nie prze­trwał­by ko­lej­nej tak długo trwa­ją­cej erek­cji. Do­czoł­gał się do biur­ka i z tru­dem usiadł na krze­śle. Jego mię­śnie od­ma­wia­ły po­słu­szeń­stwa, z tyłu głowy ode­zwał się tępy, pul­su­ją­cy ból. Usiłował sprawić, by myśli po­now­nie sku­pi­ły się na no­tat­ni­ku De­re­ka.

*

Zdaje się, jak­by­śmy błą­dzi­li po Wy­spie dłu­gie ty­go­dnie. Bra­ko­wa­ło nam już pro­wian­tu i wody, by­li­śmy prze­mę­cze­ni i więk­szość mojej ekipy chcia­ła po pro­stu wra­cać do domu. Oczy­wi­ście nie zga­dza­łem się na to, by­li­śmy zbyt bli­sko, nie mo­gli­śmy po pro­stu od­wró­cić się i od­pły­nąć, a potem… a potem co? Uda­wać, że nigdy nie na­tra­fi­li­śmy na to wspa­nia­łe miej­sce? Nie stą­pa­li­śmy po me­ta­lo­wej gle­bie, nie wdy­cha­li­śmy de­li­kat­nych dro­bi­nek me­ta­lu, krą­żą­cych bezładnie w po­wie­trzu? Nie po­tra­fi­łem, po pro­stu nie po­tra­fi­łem oprzeć się uro­ko­wi tego miej­sca. A obiet­ni­ca skry­wa­nej gdzieś tam mocy tylko upew­nia­ła mnie w tym, że chcę… nie, ja muszę prze­szu­kać to miej­sce!

Za­czę­li­śmy wal­czyć. Wstyd mi o tym pisać, ale oso­bi­ście za­koń­czy­łem życie pew­nej ko­bie­ty z mojej ekipy, która tak po­twor­nie krzy­cza­ła, że chce wró­cić do domu… dla­cze­go po pro­stu nie po­zwo­li­łem jej od­pły­nąć z in­ny­mi? Dla­cze­go nie po­zo­sta­łem na tej Wy­spie sam, ska­za­ny na długą śmierć gło­do­wą, która i tak nie by­ła­by wy­star­cza­ją­cą karą za moją chci­wość, która oka­za­ła się prze­cież być tak po­twor­ną zbrod­nią! W każdy razie nie za­wró­ci­li­śmy, nawet po śmier­ci tam­tej ko­bie­ty, gdy le­ża­ła już u stóp lśnią­ce­go drze­wa z me­ta­lu z głową zmiaż­dżo­ną przez gład­ki ka­mień, który jesz­cze chwi­lę wcze­śniej był w mojej dłoni.

I nie­dłu­go potem… oh, przy­ja­cie­lu. Nie­dłu­go potem zna­leź­li­śmy Jej świą­ty­nię. Miej­sce ema­nu­ją­ce tak mrocz­ną i nie­po­skro­mio­ną mocą, że przez kilka go­dzin po pro­stu sta­li­śmy w miej­scu, bojąc się choć­by prze­kro­czyć próg tej pra­daw­nej bu­dow­li. Nie mam po­ję­cia, kto ją zbu­do­wał i kiedy, nie mam nawet po­ję­cia, czy po­cho­dzi ona z na­sze­go świa­ta. Wiem je­dy­nie, że nie po­win­na nigdy przez ni­ko­go być od­kry­ta. A ja, w mojej nie­po­ha­mo­wa­nej głu­po­cie, wkro­czy­łem w mrocz­ne cze­lu­ści Jej domu.

Inni po­dą­ży­li za mną, choć uczy­ni­li to bar­dzo nie­chęt­nie i, nie­ste­ty, na swoją zgubę. Oka­za­ło się bo­wiem, że ich umy­sły były zbyt słabe, żeby zmie­rzyć się z prze­pięk­nym śpie­wem, który wabił nas coraz głę­biej, a sta­wał się tym gło­śniej­szy, im bli­żej by­li­śmy serca tej świą­ty­ni. Moi to­wa­rzy­sze po­pa­dli w obłęd, wę­dru­jąc tymi mrocz­ny­mi ko­ry­ta­rza­mi, i po­za­bi­ja­li się na­wza­jem. Niech pa­mięć o ich du­szach nigdy nie za­gi­nie…

Ale ja prze­trwa­łem. A w głów­nej kom­na­cie zna­la­złem ar­te­fakt, który za­pew­ne teraz masz przy sobie, na­szyj­nik w kształ­cie Jej serca. Gdy go pod­nio­słem, zrazu nic się nie wy­da­rzy­ło. Po­czu­łem roz­cza­ro­wa­nie i po­tęż­ny gniew. No bo jak to? Tyle po­świę­ceń, stra­co­nych lat, tru­dów po­dró­ży i to wszyst­ko na nic? Nie cze­ka­ła mnie żadna na­gro­da, gdzie ta po­tę­ga, która miała uczy­nić mnie w końcu kimś war­tym za­pa­mię­ta­nia?! Już mia­łem ci­snąć na­szy­jnik z po­wro­tem na pie­de­stał, z któ­re­go go pod­nio­słem i po pro­stu opu­ścić tę cho­ler­ną Wyspę, gdy usły­sza­łem szept. Nie były to ja­kieś kon­kret­ne słowa, a jed­nak zro­zu­mia­łem, co chcia­ła mi prze­ka­zać. Od­wró­ci­łem się, zgod­nie z Jej po­le­ce­niem… stała tam, w wej­ściu. I ja­śnia­ła bla­skiem tak pięk­nym, że naraz wszel­kie wąt­pli­wo­ści ule­cia­ły z mojej głowy. Uwierz mi, naj­droż­szy przy­ja­cie­lu, tak pięk­nej isto­ty nie oglą­da­ły żadne ludz­kie oczy, nigdy.

Dała mi wybór. Mo­głem po­zo­sta­wić Jej serce i opu­ścić Wyspę, ale ostrze­gła mnie, że nigdy już tutaj z po­wro­tem nie tra­fię. Wy­bra­łem więc, na­tu­ral­nie, drugą opcję. Za­bra­łem ją ze sobą, a ona po­mo­gła mi sa­me­mu kie­ro­wać stat­kiem. I tym razem nawet jedna chmur­ka nie prze­szko­dzi­ła nam w po­wro­cie do domu. A był to po­wrót słod­ki i wy­peł­nio­ny cie­le­sny­mi przy­jem­no­ścia­mi, o któ­rych tu pisać nie będę.

Za­pew­ne je­steś już zmę­czo­ny tym sza­leń­czym ga­da­niem, ale pro­szę, drogi przy­ja­cie­lu, wy­słu­chaj jesz­cze sa­me­go za­koń­cze­nia. Zda­łem sobie bo­wiem w końcu spra­wę, że to Ona ma nade mną kon­tro­lę, a nie od­wrot­nie. Moc, którą obie­cy­wa­ła mi za każ­dym razem, gdy do­cho­dzi­łem w Jej czu­łych ra­mio­nach, była bujdą. Chcia­ła uwol­nić się z tej Wyspy, która przez ty­sią­ce lat była Jej wię­zie­niem i wy­ko­rzy­sta­ła mnie, bied­ne na­rzę­dzie, czło­wie­ka wcze­śniej przez życie zła­ma­ne­go, do osią­gnię­cia swo­je­go celu. Gdy to zro­zu­mia­łem, ze­zło­ści­ła się. Wie­dzia­ła już, że nie będę Jej dłu­żej ule­gły, po­sta­no­wi­ła więc uwol­nić się rów­nież i od mojej osoby, a wtedy mo­gła­by ru­szyć gdzie­kol­wiek by chcia­ła, sie­jąc zamęt i chaos na całym świe­cie.

Chcia­łem Ją po­wstrzy­mać, na­praw­dę pró­bo­wa­łem, ale… za­cza­ro­wa­ła mnie. Za każ­dym razem, gdy już byłem pewny, że je­stem w sta­nie znisz­czyć to prze­klę­te serce z me­ta­lu, ogar­niał mnie żal i po­żą­da­nie do Niej tak ogrom­ne, że po pro­stu się pod­da­wa­łem. Teraz już wiem, na końcu swo­je­go nędz­ne­go ży­wo­ta, że po­ko­na­ła mnie. Zwy­cię­ży­ła, a ja oka­za­łem się po pro­stu idio­tą, tak jak wszy­scy za­wsze po­dej­rze­wa­li. Nie zo­sta­nę za­pa­mię­ta­ny, chyba że jako nisz­czy­ciel świa­ta, jeśli nikt nie zdoła Jej po­wstrzy­mać. Dla­te­go w tobie, mój bied­ny i naj­droż­szy przy­ja­cie­lu, cała na­dzie­ja ludz­ko­ści. Jeśli masz dość siły, a modlę się by tak było, zniszcz to prze­klę­te serce. Ci­śnij je w go­re­ją­ce pło­mie­nie i z lu­bo­ścią patrz, jak topi się, roz­ko­szuj się krzy­kiem, który za­pew­ne wyda z sie­bie ta jędza, gdy zro­zu­mie, że nad­szedł Jej kres. Uczyń to… a moja bied­na dusza bę­dzie mogła za­znać spo­ko­ju.

A teraz już muszę się po­że­gnać. Sły­szę Ją, sły­szę Jej śpiew, coraz gło­śniej­szy. Idzie po mnie, jest wście­kła i roz­cza­ro­wa­na. Nie wiem, co ze mną uczy­ni, boję się nawet po­my­śleć, ale wiem, że po­sia­da ogrom­ną moc i siłę, nic nie jest dla Niej nie­moż­li­we. Modlę się tylko, bym zdą­żył umrzeć, zanim za­cznie bawić się moim cia­łem, jakbym był ma­rio­net­ką… którą osta­tecz­nie oka­za­łem się być.

*

Qu­in­cy mu­siał za­snąć pod­czas czy­ta­nia dzien­ni­ka, nawet nie wie­dział kiedy. Obu­dzi­ło go ryt­micz­ne sa­pa­nie w oko­li­cach le­we­go ucha. Otwo­rzył oczy i stwier­dził, że Sa­ma­ra sie­dzi na nim okra­kiem, cał­kiem nago, całe jej ciało za­le­wał pot. Nie po­czuł ani odro­bi­ny pod­nie­ce­nia tą sy­tu­acją, sta­rał się ją z sie­bie zrzu­cić, ale moc­niej za­ci­snę­ła uda wokół jego talii, nie po­zwa­la­jąc mu nawet wstać z krze­sła.

– Co ty, do cho­le­ry ro­bisz?! – za­wo­łał, wciąż się z nią si­łu­jąc.

Sa­ma­ra uśmiech­nę­ła się lu­bież­nie.

– Chcia­łam cię prze­pro­sić – po­wie­dzia­ła w prze­rwach po­mię­dzy roz­kosz­ny­mi sap­nię­cia­mi. – Po­trak­to­wa­łam cię nie­spra­wie­dli­wie… wiem, że masz swoje po­trze­by i obie­cu­ję ci… od dzi­siaj będę się nimi skru­pu­lat­nie zaj­mo­wa­ła!

Nie po­do­bał mu się ton jej głosu. Był dziw­nie obcy i od­le­gły, jakby to nie jego żona do niego mó­wi­ła. Po chwi­li Sa­ma­ra drgnę­ła na nim moc­niej i coś obiło się o jego twarz. Od­su­nął się nieco i w końcu to zo­ba­czył. Me­ta­lo­we serce, które ci­snął w kąt, zwi­sa­ło po­mię­dzy jej pier­sia­mi i błysz­cza­ło, pul­su­jąc ryt­micz­nie.

– Skąd… dla­cze­go to za­ło­ży­łaś?!

– Usły­sza­łam śpiew. Dziw­ne, praw­da? Coś… ktoś, na­wo­ły­wał mnie. Nie mo­głam się oprzeć. I bar­dzo do­brze, je­stem teraz pełna ener­gii. Nie po­do­ba ci się?

Qu­in­cy za­parł się naj­moc­niej, jak umiał i w końcu udało mu się zrzu­cić z sie­bie żonę. Ze­rwał się z krze­sła, Sa­ma­ra na­tych­miast do niego przy­lgnę­ła. Jej pa­zno­k­cie wbiły się głę­bo­ko w jego twarz, żło­biąc w niej głę­bo­kie bruz­dy, które na­tych­miast za­czę­ły krwa­wić. Wrza­snął i od­sko­czył od niej, jakby pa­rzy­ła ogniem. Ona jed­nak nie chcia­ła od­pu­ścić. Ata­ko­wa­ła go raz za razem, dra­piąc każdy cen­ty­metr jego ciała i ję­cząc coraz gło­śniej, jakby krzyw­dze­nie go spra­wia­ło jej nie­wy­sło­wio­ną przy­jem­ność.

Qu­in­cy od­trą­cił żonę, padła na podłogę i za­czę­ła się na niej wić, jej dło­nie błą­dzi­ły po jej ciele, jakby była w kom­plet­nym amoku. Męż­czy­zna runął na nią i ze­rwał jej me­da­lion z szyi. Sa­ma­ra wrza­snę­ła i pró­bo­wa­ła od­zy­skać ar­te­fakt, jej pa­zu­ry wręcz wy­ry­wa­ły mięso z twa­rzy męża. Qu­in­cy pro­sił ją, by prze­sta­ła, tak bar­dzo ją pro­sił, ale ona nie chcia­ła się uspo­ko­ić. Za­cho­wy­wa­ła się zu­peł­nie jak opę­ta­na, sta­ra­jąc się od­zy­skać prze­klę­ty przed­miot.

– Zabij – usły­szał Qu­in­cy, głos do­bie­gał jakby z wnę­trza wła­snej głowy. – Zabij sukę! Zabij ją!

Nawet nie wie­dział, kiedy to się stało. Ude­rzył Sa­ma­rę me­da­lio­nem w głowę, nie­mal na­tych­miast znie­ru­cho­mia­ła, a spod wło­sów za­czę­ła pły­nąć struż­ka krwi. Ude­rzył jesz­cze pięć razy, aż jej czasz­ka pękła pod na­po­rem cio­sów, a ciało drgnę­ło kon­wul­syj­nie ostat­ni raz.

Qu­in­cy z prze­ra­że­niem spoj­rzał na me­ta­lo­we serce. Z jego wnę­trza do­bie­gał trium­fal­ny, ko­bie­cy śmiech. Ar­te­fakt drżał w eks­ta­zie.

*

Qu­in­cy wie­dział, że nie ma czasu do stra­ce­nia. Całe ciało bo­la­ło od za­da­nych pa­zu­ra­mi żony ob­ra­żeń, stra­cił rów­nież sporo krwi. Ledwo trzy­mał się na no­gach, ale mimo to zdo­łał przy­nieść do ga­bi­ne­tu ka­ni­ster z ben­zy­ną i oblał nią me­ta­lo­we serce. Wy­cią­gnął za­pał­kę i zapalił ją.

Nie po­tra­fił rzu­cić.

Za­marł w miej­scu, nie mógł nawet ru­szyć jed­nym mię­śniem. Choć bar­dzo chciał po pro­stu roz­luź­nić palce, by za­pał­ka sama spa­dła na oblany ben­zy­ną me­da­lion, coś mu to unie­moż­li­wia­ło. W końcu pło­mień za­czął pa­rzyć go w palce, chwilę potem póź­niej za­pał­ka zga­sła.

– Od­wróć się.

Qu­in­cy nie chciał tego zro­bić. Jed­no­cze­śnie czuł wzmo­żo­ną po­trze­bę, by jed­nak to uczy­nić. Po­czuł, że po­now­nie do­sta­je erek­cji, nie umiał nad tym za­pa­no­wać.

– Od­wróć się, ko­cha­nie. Chcę ci po­ka­zać coś bar­dzo przy­jem­ne­go.

W końcu uległ. Po­wo­li, jakby nie ste­ro­wał wła­snym cia­łem, od­wró­cił się w stro­nę drzwi. Stała w nich ko­bie­ta… nie, nie był to czło­wiek. Była to jakaś nad­na­tu­ral­na isto­ta, nie­mal ja­śnie­ją­ca w po­wo­li za­pa­da­ją­cym w miesz­ka­niu mroku. Jej nagie ciało wręcz hip­no­ty­zo­wa­ło, męż­czy­zna nie mógł się zmu­sić, by od­wró­cić wzrok. I zdał sobie spra­wę, że wcale nie chce tego robić.

Isto­ta zbli­ży­ła się do niego, Jej stopy zda­wa­ły się nawet nie do­ty­kać pod­ło­ża, tak de­li­kat­nie stą­pa­ła. Za­trzy­ma­ła się tak, że ich nosy pra­wie się ze sobą sty­ka­ły. Po­sła­ła mu naj­pięk­niej­szy uśmiech, jaki kie­dy­kol­wiek w życiu wi­dział.

– Nie mogę nic zro­bić, jeśli nie no­sisz mo­je­go ser­dusz­ka, ko­cha­nie. Załóż je… a gwa­ran­tu­ję ci nie­zli­czo­ne noce przy­jem­no­ści, któ­rych nie je­steś w sta­nie sobie nawet wy­obra­zić!

Nawet się nie za­sta­na­wiał. Schy­lił się i uniósł ocie­ka­ją­ce krwią żony serce. Po dro­dze za­brał też ka­ni­ster ben­zy­ny. Za­ło­żył me­da­lion na szyję, po czym jed­nym, szyb­kim ru­chem oblał się benzyną. Ka­ni­ster wy­padł z jego bez­wład­nych rąk.

– To nie bę­dzie nam po­trzeb­ne – po­wie­dzia­ła Ona, pa­trząc na ka­ni­ster.

Zbli­ży­ła się do niego, ich ciała ze­tknę­ły się. Qu­in­cy po­czuł, jak za­le­wa go ogrom­na fala przy­jem­no­ści, cze­goś ta­kie­go nie do­świad­czył nawet w naj­przy­jem­niej­szych snach. Jej dło­nie bez­błęd­nie krą­ży­ły po jego ciele, znaj­du­jąc punk­ty, które spra­wia­ły mu naj­wię­cej roz­ko­szy. Jej usta ob­ję­ły jego, były mokre i zimne, bar­dzo go to pod­nie­ca­ło. Objął ją w pasie, przy­lgnę­ła do niego jesz­cze bar­dziej, spe­cjal­nie na­ci­ska­jąc brzu­chem na na­brzmia­łe­go człon­ka. Jej ręce zda­wa­ły się roz­cią­gać, jakby były wę­ża­mi mor­ski­mi, pró­bu­ją­cy­mi zabrać go w mrocz­ne od­mę­ty. Jej cała syl­wet­ka wy­dłu­ży­ła się, nie przy­po­mi­na­ła teraz ludz­kiej ko­bie­ty. Trudno stwier­dzić, czy w ogóle co­kol­wiek przy­po­mi­na­ła.

Nawet nie wie­dział kiedy, w jego dło­niach za Jej ple­ca­mi po­ja­wi­ła się za­pa­lo­na za­pał­ka. To jego pod­świa­do­mość to­czy­ła ostat­nie boje z chę­cią po­zna­nia wszyst­kich roz­ko­szy, jakie Ona mogła mu za­pew­nić. Ale po­now­nie nie po­tra­fił pu­ścić cho­ler­nej za­pał­ki! Pło­mień był coraz bli­żej jego pal­ców, ale Ona była tak świet­na, da­wa­ła mu tak ogrom­ną przy­jem­ność, Jej dło­nie, Jej usta, Jej całe ciało, Jej szept w jego uchu…

W mo­men­cie gdy pło­mień do­tknął czub­ka jego pal­ców, zdo­łał roz­luź­nić chwyt. Ma­lut­ki ka­wa­łek dre­wien­ka po­wo­li opa­dał ku podłodze, pło­mień już nie­mal zdą­żył wy­ga­snąć. Za­pał­ka bez­gło­śnie upa­dła u ich drżą­cych z roz­ko­szy nóg.

Qu­in­cy po­czuł ję­zy­ki ognia, które za­czę­ły ich utu­lać, ni­czym ra­mio­na tro­skli­wej ko­chan­ki. W po­rów­na­niu do Jej do­ty­ku, ogień był taki cie­pły, miły i ko­ją­cy. Bez­piecz­ny. Qu­in­cy za­mknął oczy i po­zwo­lił, by pło­mie­nie ogar­nę­ły całą jego po­stać. Fala ulgi spły­nę­ła na niego, gdy po­czuł top­nie­ją­ce me­ta­lo­we serce na pier­si, gdy usły­szał Jej krzyk, który nie miał nic wspól­ne­go z roz­ko­szą.

Ostat­nim, co pa­mię­tał, była nie­zwy­kła przy­jem­ność, która dała mu or­gazm.