Szmer

Feira zbudził szmer. Miał wrażenie, że ktoś do niego szepcze. Rozumiał słowa, ale nie łączył ich w całość. Sprawiały wrażenie bezsensownego bełkotu, pod którym znajdował się głęboko zakopany sens. Zupełnie jakby ktoś chciał go przed nim ukryć. Schować przed niegodnymi uszami śmiertelnika. Szepty dochodziły zza starej, spróchniałej szafy. Feir sięgnął po miecz. Jednym zdecydowanym ruchem wyszarpał go z pochwy. Stalowa klinga mieniła się w świetle pochodni płonących przy suficie. Wyznaczały one cykl dobowy. Zapalały się w ciągu dnia i gasły, gdy nadchodziła pora snu. 

Feir wolnym i ostrożnym krokiem zbliżał się do szafy. Ścisnął mocniej miecz i przyjął pozycję popiołu. Skupiała się ona na szybkiej walce i zaskakiwaniu przeciwnika. Pozwalała również na szybki odwrót. Z każdym krokiem głosy nasilały się oraz odbijały coraz większym echem.

Gdy Feir znalazł się na wyciągnięcie ręki od mebla, jego głowę rozrywały setki ohydnych wrzasków. Były zimne, zupełnie jak martwe gwiazdy. Nie przemawiał przez nie gniew bardziej gorycz, smutek i beznadzieja. Feir pomimo wszystko zmusił się do wykonania kolejnego kroku. Pociągnął za drzwiczki. 

Z pustej szafy wylały się kolejne wrzaski. Feir przygnieciony ich ciężarem, upadł na kolana. Wypuszczony z dłoni miecz zadzwonił o kamienną posadzkę. Paznokcie zaczęły przebijać skórę. Zęby wbiły się w język. Z palców i ust popłynęła krew. Słowa zyskały sens. Mówiły o bramie do świata poza lochem. Feir poddał się im, pomimo że wydawały się zwodnicze.  Pragnienie wydostania się z zamknięcia, w którym spędził ostatnie parę lat, stało się zbyt silne, by mu się przeciwstawić. Tak bardzo chciał popatrzeć w niebo, zaczerpnąć świeżego powietrza, a w szczególności porozmawiać z innym człowiekiem. Nawet z rozpuszczonym, bogatym księciem. Oczy zaszły czernią. 

W komnacie ochłodziło się. Do środka wpadła wirująca mgła. Świeciła na żółto i przypominała rój świetlików. Świeczki po kolei gasły, zupełnie jakby były norkami chowającymi się przed drapieżnikiem. Mgła stała się dla komnaty księżycem, a następnie poleciała w stronę szafy. Mebel zadrżał, a po chwili runął na ziemię. Głuchy huk odbił się echem. Głosy ustały. 

Feir obudził się cały obolały. Leżał na posadzce i obserwował wzory wyrzeźbione w sklepieniu. Wiły się niczym węże, lecz przypominały ludzi. Porzuconych, niezrozumianych oraz rozczarowanych. Nigdy wcześniej ich tam nie widział. Czyżby ktoś to wyrzeźbił w czasie, gdy on był nieprzytomny? Niemożliwe. Na twarzy jednej z postaci pojawił się kolejny grymas, a po innej popłynęła łza. Odniósł wrażenie, że przy suficie unosi się niewidzialny rzeźbiarz, który bez przerwy tworzy to ohydne dzieło sztuki. Było w tym coś hipnotyzującego. Coś, co nie pozwalało Feirowi oderwać wzroku. Wpatrywał się w kształty przedstawiające osoby tonące pośród złota, pożerane przez płomienie lub zatracone w niekończącej się walce. Po dłuższej chwili siły znów go opuściły. Powieki stały się ciężkie, a wzory niewyraźne. Odpłynął. 

Wstał, gdy pochodnie już przygasały. Starał się nie myśleć o tym, co go przed chwilą spotkało. Podejrzewał, że te wydarzenia są dowodem na to, że powoli zaczyna wpadać w odmęty szaleństwa.

Osłabiony ledwo doszedł do spiżarni. Była ogromna, i pomimo tego, że codziennie wynosił z niej pożywienie, wcale go nie obywało. Podszedł do kamiennej szuflady znajdującej się na dole sięgającego do sufitu regału. Feir jedną ręką otworzył szufladę. Wewnątrz leżały owinięte w pergamin, pieczone w miodzie żeberka. Kiedyś była to jego ulubiona potrawa. Lecz teraz, gdy musiał jeść ją codziennie, szczerze jej nienawidził.

Już dawno przestał się zastanawiać, dlaczego na jedzeniu nie pojawiają się żadne oznaki zepsucia, albo dlaczego pozostawione w tym pomieszczeniu puste wiadro, rano wypełnione jest po brzegi piwem. Obojętnym wzorkiem spojrzał w głąb spiżarni. Identyczne regały ciągnęły się w nieskończoność. Czy w którymś z nich znalazłby coś innego do jedzenia? 

Westchnął. Zapakował żeberka do torby. Podniósł wiadro. Ruszył do swojej komnaty. 

Zatrzymał się w holu, żeby sprawdzić, czy może tym razem jadeitowe wrota będą otwarte. Robił to codziennie. Każdego dnia miał nadzieję. I dzień w dzień wyszukane wzory wyryte w jadeicie przypominały mu o dniu, w którym wraz z bratem, Arsksem, przybyli tu w poszukiwaniu bogactwa. Byli tacy głupi. Skusiła ich opowieść o lochu spełniającym życzenia. 

Ten okazał się być pusty. Pokłócili się, a potem… Nie. Nigdy wcześniej nie pozwolił wspomnieniom zajść tak daleko. Nie chciał ich dopuścić. Nie mógł. Oczy mimowolnie skierowały się na krwawe ślady w miejscu, gdzie brama łączyła się ze ścianą i posadzką. Obok leżał trup. Z jego roztrzaskanej przez wrota czaszki wylewał się mózg. 

Feir cofnął się, przewracając z wiadro. Złocista substancja popłynęła po schodach niczym farba po płótnie. W jednej chwili wszystko do niego dotarło. Każde wspomnienie z tamtego dnia rozlało się w jego umyśle jak woda po wrzuconym do oceanu kawałku papieru. Stłumione wcześniej myśli uderzyły. 

Nie wytrzymał. To było zbyt wiele. Za dużo bólu. Za dużo! Złapał za rękojeść miecza. Zacisnął dłoń tak mocno, że aż zbladły mu kostki. 

Nadszedł kres. Czas, aby zakończyć te ohydne tortury, na jakie został skazany przez los. Ślepy i okrutny los. Wyciągnął miecz, po czym oparł ostrze na przedramieniu. Ostatni raz spojrzał w kierunku sypialni. Zwiesił głowę i głośno westchnął. Dlaczego musiał zakończyć swój żywot właśnie tu? Dlaczego loch po prostu nie mógł spełniać życzeń? Byliby teraz z Arsksem żywi i bogaci. Kto wie, może mieliby nawet swój własny zamek. 

Zimna stal coraz mocniej naciskała na skórę. Krople szklisto czerwonej krwi kapały na posadzkę. Błękitne łzy spływały po brudnych policzkach. Rozczarowanie rozrywało duszę. Powoli, lecz skrupulatnie wyniszczało jej kolejne fragmenty. Niczym ogień przemieniało je w popiół. Pustka stała się jedynym odczuciem. 

Nagle ziemia zadrżała. Ze ścian posypały się malutkie kamyczki. Feir oderwał ostrze od przedramienia, po czym wyciągnął je przed siebie. Czuł czyjąś obecność. Płomienie pochodni zawirowały, aby ułamek sekundy później zgasnąć. Hol pogrążył się w ciemnościach. Zupełnie jakby po skończonym spektaklu, opadła kurtyna. Zadrżał. Wściekle zimny chłód oplótł jego nogi. Z nadgarstka spływała krew. 

– Uciekaj! Szybko! Możemy Ci pomóc! Zaufaj! – w głowie eksplodowały szepty. 

Mrok rozbiło pojawienie się żółtej mgły. Głosy ucichły równie szybko, jak się pojawiły. 

Mgła leciała w kierunku bramy. Przemieszczała się powoli. Uderzał od niej majestat. Jej blask coraz bardziej oślepiał, by po chwili eksplodować. Miliony światełek rozleciały się po całym holu. Widok zapierał dech w piersiach. Groza mieszała się z pięknem. Przerażenie z upojeniem. 

Feir stał jak zahipnotyzowany.

Światła zaczęły formować kształt. Na początku utworzyły zakryte suknią nogi. Następnie kształtny tułów. Potem ręce i głowę. Przed Feirem stanęła kobieta, wyższa od niego o dłoń. Skulił się. Od tajemniczej postaci uderzał chłód tak zimny, że można było odnieść wrażenie, że za chwilę wszystko wokół zmieni się w lodowe rzeźby. 

– Dlaczego nie czujesz się tu dobrze? – wrzasnęła – Dlaczego Ci się nie podoba? 

Upadł na posadzkę. Pociemniało mu przed oczami. Miał wrażen, że jego płuca wypełnia stos małych igieł. 

– Czym jesteś? – zapytał, ledwo łapiąc dech. 

– Rajem! Harmonią! Błogostanem! Tym miejscem! Lochem spełniającym marzenia! 

– Z jakiego powodu moje nie zostają spełnione? Dlaczego mi to robisz?

– Ależ zostały! Przeszyłam twój umysł na wylot! Pragnąłeś odciąć się od innych! Zostałeś odcięty! Chciałeś już zawsze jeść żeberka i popijać je piwem! Otrzymałeś to! Marzyłeś o ciepłej komnacie z łóżkiem! Dostałeś ją! A gdy twoją głową zawładnęła nienawiść! Pozbawiłam twojego brata życia! A Ty wciąż nie jesteś szczęśliwy! 

– Śmierć ścieżką ku wolności. – W głowie Feira rozbrzmiał szept. 

– To przez głosy! Tak? To zawsze przez głosy! To one! – Z ust kobiety wydobył się ohydny skowyt. 

Ponownie rozpadła się na miliony światełek, które całą chmarą runęły na płat czołowy Feira. 

Holem zawładnęła ciemność. Pozornie wszystko się uspokoiło. Zniknęły szepty, wrzaski i światła. Spokój był błogi. Feir nigdy nie podejrzewał, że mrok może być tak kojący. 

Kilka oddechów później zrozumiał, że była to tylko obłuda. Kłamstwo, którym nakarmił się jego umysł, zanim doszło w nim do walki. Batalii między zmierzchem a jasnością. Wolnością a spełnieniem marzeń. 

Ból przeszył całe ciało. Ogień zapłonął w czaszce. Miliony igieł wbiły się w skórę od wewnętrznej strony. Wrzaski uderzyły ze wszystkich stron. Krew wypłynęła z nosa i spod paznokci. W ustach wylęgły się larwy. Szkarłatne łzy spłynęła po brudnych policzkach. Feir zwinął się w kłębek. 

Przez agonię przebiła się idea. Chęć wzięcia sprawy w swoje ręce, przestania być biernym i zdecydowania o losach bitwy. 

Na czworakach wymacał miecz. Broń, z którą nigdy się nie rozstawał. Najcenniejszy przedmiot w jego życiu. Przejechał palcem po stali. Spojrzał na swoje odbicie. Splunął. W ślinie wiły się smoliste larwy. 

– Dziękuję, że zawsze przy mnie byłaś – wyszeptał. 

 Oparł się o jadeitowe wrota. Nie czuł strachu. Wiedział, że to jedyny sposób, by coś zmienić. 

Ostrze przeszło przez tętnice. Nie bolało. Przyniosło jedynie uczucie ulgi.