Żołnierze fortuny: Lider

Lan­dorf Brandstätter do­pó­ki pił, nie za­przą­tał sobie głowy tym, gdzie jest i co się z nim dzie­je. Je­dy­nym zmar­twie­niem było zdo­by­cie ko­lej­ne­go al­ko­ho­lu. Nieważne, czy pod po­sta­cią piwa, wina czy miodu. Pił wszyst­ko w każ­dych ilo­ściach. Do czasu. Ock­nął się w bło­cie nie­da­le­ko świń­skiej za­gro­dy. Nie od razu wstał. Był zmę­czo­ny, tak jak tylko po­tra­fi być zmę­czo­ny pijak zaraz po prze­bu­dze­niu. Usiadł do­pie­ro, gdy pra­gnie­nie za­czę­ło ści­skać mu gar­dło, a ból roz­sa­dzać czasz­kę. Był pe­wien, że umrze. Jeśli nie za­bi­je go kac, to bę­dzie sie­dział tak długo, aż wy­koń­czą go głód i pra­gnie­nie. 

Opar­ty o za­gro­dę ob­ser­wo­wał wy­spia­rzy – wojów, pa­ste­rzy, wie­śnia­ków i han­dla­rzy, a wszy­scy oni zgod­nie trak­to­wa­li go jak ele­ment oto­cze­nia. Jakby sie­dział przy chle­wie od za­wsze. Wie­czo­rem spadł zimny deszcz, zwia­stu­ją­cy ko­niec lata.

Wstał, okle­jo­ny zim­nym bło­tem, wi­dząc, że coś błysz­czy nie­da­le­ko pu­ste­go stra­ga­nu. Pod­szedł i pod­niósł srebr­nik. Spoj­rzał w niebo i wy­mam­ro­tał:

– Nie­zba­da­ne są ścież­ki Ne­ka­ra.

Ru­szył do go­spo­dy "Pod Trze­ma Wil­ka­mi".

Otwo­rzył drzwi i po­czuł cie­pło ko­min­ka i słod­ką woń al­ko­ho­lu. Lan­dorf pod­szedł do szynk­wa­su, po­ło­żył mo­ne­tę i wy­char­czał:

– Piwa.

Wła­ści­ciel do­brze znał Ne­kar­czy­ka odzia­ne­go w pa­non­skie sze­ro­kie spodnie, ze skó­rza­nym czep­cem za­tknię­tym za pas, nawet w desz­czo­we dni. Jakby się wsty­dził go nosić. Karczmarz nalał mu bez słowa i podał kufel. Lan­dorf wypił dusz­kiem.

– Jesz­cze. Nalej za ca­łość.

Lan­dorf do­stał pełen dzban. Ne­kar­czyk długo nie od­ry­wał ust od na­czy­nia. Do­pie­ro, gdy opróż­nił je do po­ło­wy, zo­ba­czył, że przy szynk­wa­sie stoi woj i przy­glą­da­ją mu się. Lan­dorf zer­k­nął na topór wi­szą­cy u pasa po­tęż­ne­go Mersa o łysej gło­wie i dłu­giej kasz­ta­no­wej bro­dzie. Uśmiech­nął się i za­py­tał:

– Na co się ga­pisz, łysy?

Bro­dacz się­gnął do broni.

– Ha­rvas, nie.

Lan­dorf ro­zej­rzał się po go­spo­dzie, spo­strzegł w głębi sali dwóch wojów. Ten, który się ode­zwał, nosił krót­ki jasny za­rost i włosy za­ple­cio­ne w war­ko­czy­ki; jego to­wa­rzysz z no­ga­mi opar­ty­mi o ławę miał twarz wy­ta­tu­owa­ną w spi­ral­ne wzory, a włosy swo­bod­nie opa­da­ły na ra­mio­na.

Brodaty wpatrywał się w mętne oczy Landorfa.

– Py­ta­łem, na co się ga­pisz? – po­wtó­rzył Lan­dorf.

Do­pie­ro po chwi­li do­tar­ło do niego, że mówi do Mersa po ne­kar­sku. Uśmiech­nął się, dopił piwo, ko­rzy­sta­jąc z tego, że łysy nie wie­dział jesz­cze, że Lan­dorf stara się go ob­ra­zić.

– Py­ta­łem – za­czął po me­ryj­sku – na co się ga­pisz, ko­zo­jeb­co.

Mers mu­siał być bar­dzo szyb­ki, bo Lan­dorf nie za­uwa­żył pierw­sze­go ciosu ani ostat­nie­go, który po­zba­wił go przy­tom­no­ści.

 

*

Obu­dził się pod wiel­kim gła­zem. Leżał na ka­mie­ni­stej plaży. Nieco dalej trzech Mer­sów sie­dzia­ło przy nie­wiel­kim ogni­sku. Za nimi fale morskie rozbijały się o brzeg. Ne­kar­czyk wstał ostroż­nie i spoj­rzał w mrok nocy.

– Jeśli spró­bu­jesz uciecz­ki, Ha­rvas zła­mie ci nogę.

Lan­dorf roz­po­znał głos tego z war­ko­czy­kami.

– A zrobi to chęt­nie po tym, jak mu­siał cię nieść.

Ne­kar­czyk pod­szedł do ogni­ska.

– Na­zy­wam się Ulf, Ha­rva­sa już znasz, a to jest Einar. – Mers pa­trzył na Lan­dorfa z za­cie­ka­wie­niem.

Ha­rvas, cichy, ze srogą miną spo­glą­dał w ogień, na­to­miast Einar uśmie­chał się kpią­co.

– Czego chce­cie? – za­py­tał Lan­dorf.

– Sia­daj – po­wie­dział Ulf.

Ne­kar­czyk chciał od­mó­wić, ale jedno spoj­rze­nie Ha­rva­sa wy­star­czy­ło, by usłu­chał.

– Nie lubię mar­no­traw­stwa, a ty, Ne­kar­czy­ku, się mar­nu­jesz.

– Nie ro­zu­miem.

– Ależ ro­zu­miesz, mar­nu­jesz życie na pi­jań­stwo, a do tego je­steś tchó­rzem, bo nie masz od­wa­gi, by ze sobą skoń­czyć. Cze­kasz, aż wy­rę­czy cię picie lub ktoś po­kro­ju Ha­rva­sa.

– A co ci do tego, co robię ze swoim ży­ciem?

– Wi­dzisz, prze­wo­dzę tej dru­ży­nie, bo do­strze­gam oka­zję. – Ulf po­ło­żył dłoń na ra­mie­niu Eina­ra. – Gdy z Ha­rva­sem tra­fi­li­śmy w oko­li­ce Eders­ber­gu, za­sta­li­śmy miej­sco­wych, sta­ra­ją­cych się przy­bić mosz­nę Eina­ra do mostu. Ktoś po­my­ślał­by, że spo­ty­ka go słusz­na kara za wy­ko­rzy­sta­nie nie­wia­sty. Ale gdy zo­ba­czy­łem, jak wal­czy o mę­skość, jak od­gry­za ucho jed­ne­mu z opraw­ców, od razu wie­dzia­łem, że jest nie tylko wa­lecz­ny, ale i bę­dzie do­zgon­nie wdzięcz­ny za ura­to­wa­nie jaj.

Lan­dorf po­gła­dził czar­ne loki, po­dra­pał się po ciem­nym za­ro­ście i za­czął ostroż­nie:

– Ale co ta hi­sto­ria ma wspól­ne­go ze mną?

– Inni widzą w tobie za­pi­ja­czo­ne­go przy­błę­dę, ja zo­ba­czy­łem czło­wie­ka, który stra­cił cel w życiu, z od­le­głej Ne­ka­ry, k­tó­ry… – Ulf urwał, przy­glą­da­jąc się ba­daw­czy czep­co­wi wsa­dzo­ne­mu za pas Lan­dor­fa. – Czło­wie­ka, który za­po­mniał, do czego jest stwo­rzo­ny i tak sobie myślę, że pod tymi czar­ny­mi lo­ka­mi musi się kryć nie­prze­cięt­ny umysł, choć otu­ma­nio­ny piwem. No­sisz pa­noń­skiej sza­ra­wa­ry, to zna­czy, że niejedno wi­dzia­łeś i prze­ży­łeś.

– Miał­bym się do was przy­łą­czyć?

– Mó­wi­łem, że jest by­stry – po­wie­dział Ulf do to­wa­rzy­szy.

– Czemu miał­bym się zgo­dzić?

– Bo w za­mian dam ci cel, któ­re­go ci bra­ku­je.

– A jeśli mimo two­je­go za­pew­nie­nia go nie znaj­dę?

– No cóż, to obie­cu­ję tyle piwa, ile ci trze­ba – Ulf podał mu bu­kłak i pa­trzył, jak Ne­kar­czyk pije za­chłan­nie. – A jeśli i tego za­brak­nie, to Ha­rvas chęt­nie skró­ci twoje mę­czar­nie.

 

 *

Lan­dorf obu­dził się wraz ze świ­tem i zaraz się­gnął po bu­kłak, któ­re­go użył jako pod­głów­ka.

– Zjedz coś, bo nim wy­ko­rzy­sta­my twoje do­świad­cze­nie, naj­pierw sko­rzy­stam z ple­ców – po­wie­dział Ulf, prze­krzy­ku­jąc fale.

Lan­dorf pił, ale i jadł po­zo­sta­wio­ne mu pieczone ryby. Ob­ser­wo­wał, jak Mer­so­wie ką­pa­li się w lo­do­wa­tym morzu. Einar pre­zen­to­wał licz­ne ta­tu­aże, zdo­bią­ce całe jego ciało, był wy­so­ki i umię­śnio­ny, po­dob­nie jak Ulf. Ha­rvas, o war­stwie tłusz­czu za­kry­wa­ją­cej mię­śnie, przy­wo­dził na myśl morsa prze­ła­mu­ją­ce­go fale.

Ru­szy­li wzdłuż ka­mie­ni­ste­go brze­gu. Lan­dorf nie miał zbyt wielu oka­zji do picia. Zimny pot spły­wał mu po ple­cach, wy­ci­ska­ny z każ­dym kro­kiem, pod cię­ża­rem dźwi­ga­ne­go to­bo­łu. W końcu nie wy­trzy­mał tempa mar­szu i zo­stał w tyle. Pod wie­czór Lan­dorf spo­strzegł wieś i zmie­rza­ją­cych ku niej wojów. 

Nim do­tarł mię­dzy za­bu­do­wa­nia, Einar już prę­żył wy­ta­tu­owa­ne mię­śnie, przy chi­cho­czą­cych z za­chwy­tu dziew­czy­nach, a Ulf roz­ma­wiał z wy­so­kim ru­do­bro­dym męż­czy­zną w oto­cze­niu kilku ry­ba­ków. 

Lan­dorf usiadł cięż­ko obok jed­nej z łodzi, nie mając nawet siły, by ścią­gnąć ba­last z ple­ców. Za to się­gnął po bu­kłak. Pił, roz­glą­da­jąc się za Ha­rva­sem. Doj­rzał go przy sta­rej suce. Mers gła­skał grzbiet psa, a Ne­kar­czyk spo­strzegł, że wyraz twa­rzy Ha­rva­sa się zmie­nił. Pod gę­stym za­ro­stem po­ja­wi­ło się coś na wzór uśmie­chu, a twar­de oczy teraz czule spo­glą­da­ły na zwie­rzę.

– Zjedz coś – po­wie­dział Ulf, rzu­ca­jąc Lan­dor­fo­wi bo­chen chle­ba. – I znajdź sobie jakąś broń, może ci się przy­dać w nocy.

– Nie je­stem wo­jow­ni­kiem, tylko pi­ja­kiem – za­uwa­żył Lan­dorf.

– Jeśli mnie nie po­słu­chasz, wkrót­ce bę­dziesz tru­pem, pi­ja­ku z Ne­ka­ry.

 

Na nic się zdały dal­sze na­rze­ka­nia. Ulf zwy­czaj­nie go igno­ro­wał. Lan­dorf nie zdo­łał też ni­cze­go wy­cią­gnąć od po­zo­sta­łych Mer­sów. Na do­da­tek był zbyt trzeź­wy, by zi­gno­ro­wać uwagę Ulfa, a po niej zbyt prze­stra­szo­ny, by pić na umór. Zde­spe­ro­wa­ny za­czął krę­cić się po wsi w po­szu­ki­wa­niu od­po­wied­nie­go dla sie­bie oręża. Gdy za­padł zmrok, Ulf za­brał wszyst­kich i za­rzą­dził wy­marsz. Lan­dorf, nie mając lep­sze­go po­my­słu, wy­cią­gnął ze ster­ty gnoju widły o dwóch ostrzach i ru­szył za Mer­sa­mi.

 

*

Prze­szli ka­mie­ni­stym brze­giem i we­szli w igla­sty las. Ha­rvas z po­chod­nią pro­wa­dził, co chwi­lę przy­sta­jąc i ba­da­jąc leśne po­szy­cie. Wkrót­ce wy­pro­wa­dził ich na ob­szer­ną po­lan­ę, cią­gną­cą się aż do pod­nó­ża ska­li­ste­go wznie­sie­nia. Mer­so­wie zro­bi­li się czuj­ni. Ulf ścią­gnął z ple­ców drew­nia­ną tar­czę i wyjął miecz, Einar za­pa­lił po­chod­nię i razem z Ha­rva­sem oświe­tla­jąc drogę, szli przo­dem. Za­trzy­ma­li się przy gro­cie, do­by­wa­jąc to­po­rów. Ulf zbli­żył się do nich i za­czął coś mówić ści­szo­nym gło­sem. Lan­dorf, ko­rzy­sta­jąc z po­sto­ju, pił do chwi­li, gdy trój­ka Mer­sów spoj­rza­ła na niego.

– Po­dejdź – po­wie­dział Ulf.

Lan­dorf zbli­żył się, a Einar podał mu po­chod­nię.

– Wej­dziesz do środ­ka i spraw­dzisz, co jest w ja­ski­ni – po­wie­dział Ulf.

– Co mogę spo­tkać w środ­ku?

– Warga – po­wie­dział Einar z szy­der­czym uśmie­chem na twa­rzy.

– Wilka? – upew­nił się Lan­dorf.

– Może być wilk – po­wie­dział Ulf.

– Jeśli jest tam, mu­sisz wy­cią­gnąć go na po­la­nę.

– Wy­cią­gnąć? Jak? Mam mu rzu­cić patyk?

– Coś wy­my­ślisz i po­sta­raj się nie zgu­bić po­chod­ni, mamy tylko te dwie. – Ulf po­kle­pał Lan­dorfa po ple­cach i pchnął w stro­nę wej­ścia.

Ne­kar­czyk spoj­rzał na Mer­sów, któ­rzy sta­nę­li po obu stro­nach przy­wód­cy i wbili w Lan­dorfa twar­de spoj­rze­nia, ten uniósł po­chod­nię i ru­szył w głąb groty.

 

 *

Już przy wej­ściu wy­czuł, że coś ją za­miesz­ku­je. Odór roz­kła­da­ją­ce­go się mięsa, zmie­sza­ny z za­pa­chem futra i moczu, był aż nadto wy­raź­ny. Ja­ski­nia szyb­ko za­czę­ła się zwę­żać. Lan­dorf zro­zu­miał, że nawet gdyby Mer­so­wie mu to­wa­rzy­szy­li, to mu­sie­li­by iść jeden za dru­gim. Ne­kar­czyk stą­pał ostroż­nie po śli­skiej podłożu. Ścia­ny były wil­got­ne i od­bi­ja­ły blask po­chod­ni, ośle­pia­jąc Lan­dorfa, który był pe­wien, że w tych wa­run­kach prę­dzej wpad­nie na wilka, niż go zo­ba­czy. Tunel pro­wa­dził do kom­na­ty. Teraz smród zgni­li­zny był nie do znie­sie­nia. Dusił i draż­nił noz­drza. Ne­kar­czyk z tru­dem po­wstrzy­my­wał się przed kasz­lem. Sta­nął u wej­ścia i uniósł po­chod­nię, pró­bu­jąc doj­rzeć wnę­trze kom­na­ty. Na skal­nej pod­ło­dze zo­ba­czył frag­men­ty po­ob­gry­za­nych kości, strzę­py ubrań i dłoń bez dwóch pal­ców. Wstrzy­mał od­dech, sły­sząc, że coś po­ru­szy­ło się poza za­się­giem świa­tła. Usły­szał kroki, na­stęp­nie cichy, prze­cią­gły war­kot. Serce za­mar­ło mu, gdy zro­zu­miał słowa prze­bi­ja­ją­ce się przez zwie­rzę­ce wark­nię­cia:

– Je­dze­nie.

Rzu­cił się do uciecz­ki, pę­dził, nie pa­trząc za sie­bie. Coś sko­czy­ło i wy­lą­do­wa­ło tuż za ple­ca­mi Lan­dorfa. Ci­snął za sie­bie po­chod­nię. Usły­szał prze­raź­li­wy ryk od­bi­ja­ją­cy się od ścian, a w nim słowo:

– Ogień!

Lan­dorf wy­biegł na ze­wnątrz w sza­leń­czym pę­dzie, minął Mer­sów i scho­wał się za Ulfem. Warg wy­padł z groty. Ne­kar­czyk spoj­rzał na zwie­rzę w świe­tle księ­ży­ca. Choć z pyska przy­po­mi­na­ło wilka, to było od niego znacz­nie więk­sze, bu­do­wą do­rów­ny­wa­ło niedź­wie­dzio­wi. Stwór stał na dłu­gich, ma­syw­nych ła­pach, jeżąc czar­ne futro, a czer­wo­ne śle­pia spo­glą­da­ły na wo­jow­ni­ków z dziką furią i ku prze­ra­że­niu Lan­dorfa chłod­ną kal­ku­la­cją. Ne­kar­czyk pojął w jed­nej chwi­li, że oce­nia szan­se przed star­ciem. Einar ru­szył łu­kiem od pra­wej, a Ha­rvas od lewej, z wy­cią­gnię­tą przed sie­bie po­chod­nią. Ulf z unie­sio­ną wy­so­ko tar­czą zro­bił krok na­przód. Warg wo­dził spoj­rze­niem po na­past­ni­kach, szcze­rząc kły. Ha­rvas za­szedł be­stię i za­ma­chał po­chod­nią. Warg war­czał i od­su­wał się od pło­mie­ni, spy­cha­ny na Eina­ra.

Ulf skra­cał dy­stans, krąg Mer­sów za­ci­skał się wokół stwo­ra. Warg nie­spo­dzie­wa­nie sko­czył, jednak nie na go­to­wych do ciosu Eina­ra i Ulfa, ale ku za­sko­cze­niu Mer­sów, wprost na po­chod­nię Ha­rva­sa. Bro­da­ty wo­jow­nik uniósł pło­mień, o­pa­la­jąc brzuch Warga. Be­stia spa­dła na Mersa i go po­wa­li­ła, przy­gnia­ta­jąc przed­ni­mi ła­pa­mi głowę woja do ziemi. Ha­rvas upu­ścił broń i po­chod­nię. Ulf do­sko­czył, na­pie­ra­jąc tar­czą, ude­rzył mie­czem zza głowy. Ostrze wbiło się w bok warga. Be­stia za­wy­ła i mach­nę­ła łapą, tra­fia­jąc w tar­czę z taką siłą, że nogi woja ugię­ły się, a Ulf padł na zie­mię. 

Einar ru­szył, ale cof­nął się zaraz, uni­ka­jąc szczęk be­stii. Ha­rvas zdo­łał w ostat­niej chwi­li zła­pać za futro przy łbie warga, nim ten za­to­pił kły w szyję woja. Be­stia wy­szar­pa­ła łeb z uści­sku i od­sko­czył przed cio­sem Ulfa. Einar pod­biegł i za­sło­nił bez­bron­ne­go Ha­rva­sa, który nic nie wi­dział przez za­la­ne krwią oczy. Ulf sta­nął z unie­sio­ną tar­czą przy ra­mie­niu Eina­ra. Teraz to warg ob­cho­dził Mer­sów, to­cząc pianę z pyska. 

Lan­dorf ob­ser­wo­wał całą scenę, jakby go tam nie było. Zda­wa­ło mu się, że jest je­dy­nie wi­dzem w przed­sta­wie­niu ja­kieś mi­tycz­nej baśni. Do czasu, gdy warg sta­nął mię­dzy nim, a Mer­sa­mi. Be­stia ob­ró­ci­ła się po­ma­łu w jego stro­nę. Ne­kar­czyk za­marł, gdy spoj­rzał w czer­wo­ne śle­pia. Wi­dział w nich za­do­wo­le­nie z ła­twej zdo­by­czy. I wtedy coś, z daw­nych lat, od­ży­ło w sercu Lan­dorfa. Coś, co nie go­dzi­ło się na po­zo­sta­nie bez­bron­ną ofia­rą. Warg sko­czył, Ne­kar­czyk za­ci­snął palce na drzew­cu wideł, przy­kuc­nął i uniósł broń. Dwa szpi­kul­ce we­szły w bok be­stii. Lan­dorf prze­wró­cił się pod na­po­rem ma­syw­ne­go ciała. Warg zawył prze­raź­li­wie i od­sko­czył z wi­dła­mi wbi­ty­mi w ciało. Krę­cąc się jak osza­la­ły, pró­bo­wał kłami się­gnąć drzew­ca. Wtedy do­padł do niego Ulf. Na­parł tar­czą, a od góry wbił ostrze w grzbiet. Warg przy­siadł na za­dzie, sko­wy­cząc. Einar pod­biegł i jed­nym pew­nym ude­rze­niem to­po­ra wbił ostrze w kark be­stii, która padła bez życia. 

Lan­dorf, wi­dząc, jak Einar od­rą­bu­je głowę War­go­wi, zro­zu­miał, że prze­peł­nia go sa­tys­fak­cja, którą może od­czu­wać tylko osoba wy­cho­dzą­ca zwy­cię­sko ze śmier­tel­ne­go po­je­dyn­ku. Było to uczu­cie nie­mal za­po­mnia­ne w sercu Lan­dor­fa, a któ­re­go tak bar­dzo mu bra­ko­wa­ło. 

Ha­rvas wstał i pod­szedł do Ulfa, który otarł mu krew z twa­rzy i kry­tycz­nie przyj­rzał się bro­da­czo­wi. Dwie rany bie­gły wzdłuż czoła Ha­rva­sa, omi­ja­jąc oko. Na­stęp­nie Mer­so­wie spoj­rze­li na Lan­dor­fa, po chwi­li uśmie­chy za­czę­ły po­ja­wiać się na ich twa­rzach. Po­de­szli, ła­piąc Ne­kar­czy­ka za ra­mio­na, gra­tu­lu­ją mu i kle­piąc po ple­cach.

 

*

 Nim ścią­gnę­li skórę z warga i wró­ci­li do wsi, za­czę­ło już świ­tać. Gdy pierw­si wie­śnia­cy wy­szli, żeby spraw­dzić, czy misja wojów się po­wio­dła, Ulf nabił głowę warga na widły i uno­sił je wy­so­ko, by wszy­scy miesz­kań­cy nie mieli wąt­pli­wo­ści, że be­stia zo­sta­ła zgła­dzo­na.

– Nie pi­jesz? – za­py­tał Ulf, do­sia­da­jąc się do Lan­dorfa.

Ne­kar­czyk pa­trzył na świę­tu­ją­cych ludzi, bez­sku­tecz­nie po­wstrzy­mu­jąc drże­nie rąk. Eina­ra uwodził ja­sno­wło­są dziew­czy­nę, a Ha­rva­sa bawił się, jak dziec­ko z psami.

– Jesz­cze nie – od­po­wie­dział. – Je­ste­ście na­jem­ni­ka­mi?

– Zga­dza się, Ne­kar­czy­ku – po­wie­dział Ulf, sta­wia­jąc przed Lan­dorfem kufel piwa. – Pij, bo trzę­siesz się, jak śle­dzio­na z wę­go­rza wy­rwa­na*.

– Mia­łem dziś szczę­ście, nie licz, że to się po­wtó­rzy.

– A ja myślę, że jest w tobie wię­cej, niż po­ka­za­łeś. – Ulf spoj­rzał na kom­pa­nów. – Muszę przy­znać, że zro­bi­łeś dobre wra­że­nie na chło­pa­kach. To do­brzy wo­jo­wie.

– Czego, wła­ści­wie, ode mnie ocze­ku­jesz? 

– Pomóż mi stwo­rzyć taką dru­ży­nę, o któ­rej będą śpie­wać pie­śni, któ­rej czyny prze­nio­są na pa­pier. Nie oszu­kasz mnie, po­tra­fię roz­po­znać woj­sko­we­go. Za­ło­żę się, że słu­ży­łeś w ne­kar­skiej armii. Pew­nie je­steś de­zer­te­rem albo po­peł­ni­łeś jakąś zbrod­nię. Dla mnie to nie ma zna­cze­nia. Ale po­trze­bu­ję kogoś, kto pod­po­wie mi jak pro­wa­dzić tę dru­ży­nę. Kogoś z oby­tego z dys­cy­pli­ną i sztu­ką wo­jen­ną.

Lan­dorf uśmiech­nął się, ale szyb­ko spo­waż­niał, wi­dząc w sza­rych oczach Ulfa, że ten nie żar­tu­je.

– To bę­dzie kosz­tow­ne.

– O to się nie martw, to już moje zmar­twie­nie.

– Jest was za mało na kom­pa­nię.

– Więc po­mo­żesz mi zna­leźć od­po­wied­nich ludzi.

– Stwo­rze­nie kom­pa­nii to nie tylko za­rzy­na­nie be­stii. To re­pu­ta­cja, mu­si­cie… Mu­si­my być roz­po­zna­wal­ni.

– Po­ka­żesz mi jak to osią­gnąć?

Lan­dorf się­gnął do pasa i prze­je­chał pal­cem po wy­rżnię­tym na czep­cu sym­bo­lu. Nie uszło to uwa­dze Ulfa.

– Po­ka­żę.  

 

 *

Lan­dorfa obu­dził ko­bie­cy wrzask. Ze­brał się szyb­ko i wy­biegł ze staj­ni. Na ka­mie­ni­stym brze­gu, wśród łodzi i sieci, zo­ba­czył Eina­ra okła­da­ją­ce­go dwóch wie­śnia­ków. Wy­da­rze­niu przy­glą­da­ła się dziew­czy­na o zło­ci­stych war­ko­czach.

Mło­dzie­niec o krót­kich wło­sach do­sko­czył do Eina­ra i zła­pał go w pasie. Mers wbił mu ko­la­no w brzuch. Chwy­cił za czu­pry­nę i uniósł głowę. Woj wy­mie­rzył po­tęż­ny cios, który po­wa­lił chło­pa­ka. Drugi z roz­bi­tym nosem zdą­żył wstać. Dziew­czy­na krzy­cza­ła do niego, by nie pod­cho­dził do woja. Mło­dzie­niec o ja­snym za­ro­ście nie po­słu­chał i zła­pał Eina­ra za barki. Za­czę­li się si­ło­wać, ale mło­dzie­niec był bez szans. Woj kop­nął go w zgię­cie ko­la­na. Chło­pak przy­kląkł. Einar ob­szedł go spraw­nie i zła­pał przed­ra­mie­niem za gar­dło. Wie­śniak szar­pał się, lecz woj drugą ręką przy­trzy­mał mu głowę.

Z chat wy­szli lu­dzie. Star­szy męż­czy­zna o si­wych wą­sach, zła­pał widły i spu­ścił psa. Einar jed­nym pew­nym szarp­nię­ciem skrę­cił kark chło­pa­ka. Dziew­czy­na za­wy­ła i padła na ko­la­na. Wyżeł sko­czył, lecz Einar dobył już to­po­ra. Za­mach­nął się i roz­łu­pał czasz­kę psa. Drugi mło­dzie­niec pod­niósł się. Ejnar wbił mu ostrze w czu­bek głowy. Chło­pak padł na ko­la­na, a gdy woj wy­szarp­nął oręż, wie­śniak o­su­nął się na ka­mie­ni­stą plażę.

Star­szy męż­czy­zna, wi­dząc to, wrza­snął dziko i ru­szył na Eina­ra. Nie za­uwa­żył do­bie­ga­ją­ce­go z boku Ha­rva­sa, który cio­sem zza ra­mie­nia wbił mu topór mię­dzy ło­pat­ki. Sta­rzec padł bez życia. Tłum wie­śnia­ków za­fa­lo­wał, po­ja­wi­ły się pierw­sze krzy­ki.

Dziew­czy­na wyła, rwąc włosy z głowy. Ktoś się­gnął po ka­mień, inny po kij.

– Na­zy­wam się Ulf Ha­rald­son! – ryk Mersa uci­szył wie­śnia­ków.

Za­pa­dła cisza, w któ­rej sły­chać było la­ment dziew­czy­ny i mor­skie fale.

– Po­słu­chaj­cie, kmio­ty! Jeśli któ­ryś was, tylko się ruszy, wy­rżnie­my tę za­pa­dłą wieś do nogi.

Nikt się nie ode­zwał. Wo­jo­wie ze­bra­li ekwi­pu­nek, je­dze­nie oraz skórę z warga. Na­stęp­nie ru­szy­li w drogę, od­pro­wa­dza­ni po­sęp­ny­mi spoj­rze­nia­mi wie­śnia­ków.

Lan­dorf obej­rzał się tylko raz na dziew­czy­nę, sto­ją­cą nad cia­ła­mi braci i ojca. Wie­dział już, że dzi­kość w ser­cach Mer­skich wojów jest nie­okieł­zna­na i jeśli kom­pa­nia ma za­pi­sać się na kar­tach hi­sto­rii, to bę­dzie po­trze­bo­wać przy­wód­cy bar­dziej cha­ry­zma­tycz­ne­go niż Ulf. Kogoś, kto za­pa­nu­je nad Me­ryj­skim tem­pe­ra­men­tem i zdoła po­pra­wić wąt­pli­wą re­pu­ta­cję.

 

*

Ulf za­rzą­dził po­stój przy szkie­le­cie mor­skie­go stwo­ra, któ­re­go kości zo­sta­ły wy­rzu­co­ne na brzeg. Lan­dorf bał się po­my­śleć, jak mon­strum mogło wy­glą­dać za życia, gdy roz­cią­gał skóry mię­dzy że­bra­mi ko­lo­sa. Nim skoń­czył za­da­sze­nie, roz­pa­da­ło się, na dobre. Mimo to Mer­so­wie stali w pew­nej od­le­gło­ści, dys­ku­tu­jąc o wy­da­rze­niach we wsi. Landorf rozpalił ogień i zabrał się do przygotowania jedzenia, gdy wojowie zaczęli się okładać. Ne­kar­czyk w pierw­szej chwi­li my­ślał, że Ha­rvas wspie­ra Ulfa, ale w trak­cie bi­ja­ty­ki każdy tłukł się z każ­dym. Uwagę Ne­kar­czy­ka przy­cią­gnął nadbie­ga­ją­cy pies. Umię­śnio­na be­stia mu­sia­ła ważyć z dwieście funtów. Rot­twe­iler wpadł mię­dzy wojów i przy­łą­czy­ła się, do bi­ja­ty­ki. Za psem wkrót­ce po­ja­wił się męż­czy­zna ze spo­rych roz­mia­rów kijem. Sta­nął zdy­sza­ny przy schro­nie­niu i pa­trzył na sza­mo­ta­ni­nę ludzi i zwie­rzę­cia. 

– Cho­ler­ne psi­sko – wy­sa­pał.

– Świet­nie pa­su­je do moich to­wa­rzy­szy, od razu zła­pa­ło z nimi wspól­ny język – po­wie­dział Lan­dorf, za­pra­sza­jąc ge­stem, męż­czy­znę do ogni­ska.

Bi­ja­ty­ka prze­ro­dzi­ła się, za spra­wą psa, w dziw­ną za­ba­wę, po­le­ga­ją­cą na za­pa­sach i wza­jem­nym pod­ta­pia­niu. Ulf i Einar już po­go­dze­ni, wró­ci­li do Lan­dorfa, zo­sta­wia­jąc rot­twe­ile­ra z Ha­rva­sem, który ta­rzał się z psi­skiem na ka­mie­ni­stej plaży.

– Co to za jeden? – za­py­tał Ulf, ocie­ra­jąc krew z roz­bi­te­go nosa.

– Na­zy­wa się Ed­d­gar, je­dzie wraz z ka­ra­wa­ną do Mil­drast. Za­ofe­ro­wa­łem mu naszą ochro­nę. Na co przy­stał – wy­ja­śnił Lan­dorf.

– Świet­nie – po­chwa­lił go Ulf.

– A co tu ro­bisz? – za­py­tał Einar.

– Mia­łem zabić to głu­pie bydle. – Męż­czy­zna wska­zał psa. – Są z nim same kło­po­ty, nie słu­cha się i pod­gry­za ko­niom pę­ci­ny, ale Lan­dorf wy­ja­śnił mi, że ten bro­dacz chęt­nie za­opie­ku­je się zwie­rza­kiem.

Ulf po­pa­trzył na Ne­kar­czy­ka ba­daw­czo, na­stęp­nie na Ha­rva­sa ba­wią­ce­go się z psem. Bro­dacz wy­glą­dał na szczę­śli­we­go jak dziec­ko.

– Niech tak bę­dzie – po­wie­dział Ulf.

– Tylko niech do­brze pil­nu­je, tego by­dlę­cia – dodał Ed­d­gar.

Ka­ra­wa­na skła­da­ła się z pię­ciu wozów prze­wo­żą­cych barw­ni­ki i ma­te­ria­ły z lnu oraz wełny. Po trzech dniach spo­koj­nej, choć dość mę­czą­cej po­dró­ży, do­tar­li do osady. Ed­d­gar za­pła­cił szczo­drze za ochro­nę, gdyż obec­ność wojów wy­raź­nie uspo­ko­iła ludzi z ka­ra­wa­ny. Za drew­nia­ną pa­li­sa­dą Mil­drast znaj­do­wa­ły się do­mo­stwa i port. Ulf roz­dzie­lił pie­nią­dze, a dru­ży­na się ro­ze­szła. Lan­dorf od­na­lazł stra­gan Ed­d­ga­ra. Po dłu­gich ne­go­cja­cjach uhan­dlo­wał dobrą cenę za ma­te­riał i barw­ni­ki, wy­da­jąc przy tym ca­łość za­ro­bio­nych pie­nię­dzy. Na­stęp­nie od­na­lazł kraw­ca. Nim wszedł do warsz­ta­tu, roz­pruł we­wnętrz­ną kie­szeń kurt­ki i wy­do­był złoty pier­ścień z her­bem Srebr­nej Kom­pa­nii. Długo przy­glą­dał się wy­gra­we­ro­wa­nym skrzy­żo­wa­nym piką.

– Nie­zba­da­ne są ścież­ki Ne­ka­ra i za­praw­dę czło­wiek nie wie, gdzie go do­pro­wa­dzą – wy­szep­tał i wszedł do warsz­ta­tu.

Spo­tka­li się w ta­wer­nie. Ha­rva­s spra­wił psu ob­ro­żę na­bi­ja­ną sta­lo­wy­mi ćwie­ka­mi i nadał imię, Hjor­net. Einar po­chwa­lił się za­ku­pio­ną tar­czą, a Ulf opo­wie­dział o ze­bra­nych in­for­ma­cjach. 

Po­sta­no­wi­li wy­ru­szyć na za­chód w stro­nę mo­kra­deł, od­da­la­jąc się tym samym od morza. Osada Jorns­berg po­dob­no bo­ry­ka­ła się z na­jaz­da­mi ban­dy­tów. Ulf stwier­dził, że bę­dzie to świet­na oka­zja do po­rząd­ne­go za­rob­ku. Lan­dorf nie był pe­wien, czy Mer­so­wie są na to go­to­wi, ale nie opo­no­wał. Po nie­for­tun­nych wy­da­rze­niach, we wsi, do­sze­dłem do wnio­sku, że czas pod­re­pe­ro­wać nad­szarp­nię­tą re­pu­ta­cję. Tym bar­dziej, że ponure twarze rybaków zwiastowały, iż nie odpuszczą kompanii tak łatwo. Ode­brał za­mó­wie­nie od kraw­ca i wkrót­ce wy­ru­szy­li.

 

* 

– Spra­wi­łeś sobie pikę – za­uwa­żył Ha­rvas, gdy szli le­śnym trak­tem.

Lan­dorf przy­glą­dał mu się, nieco za­sko­czo­ny, ale i za­do­wo­lo­ny, że mru­kli­wy Mers za­czął roz­mo­wę.

– Idzie­my w końcu wo­jo­wać, a po suk­ce­sach z wi­dła­mi stwier­dzi­łem, że pika bę­dzie naj­od­po­wied­niej­sza.

– A czemu no­sisz ją owi­nię­tą w ko­lo­ro­wy ma­te­riał?

– Zo­ba­czysz Ha­rvas i myślę, że po­win­no ci się to spodo­bać – po­wie­dział Lan­dorf, gdy woj gwizd­nął na Hjor­ne­ta.

Ne­kar­czyk nie po raz pierw­szy był za­sko­czo­ny, jak Ha­rva­so­wi udaje się prze­ko­ny­wać psa do po­słu­szeń­stwa. Mers naj­wy­raź­niej wy­czuł myśli Lan­dorfa bo po­wie­dział:

– Zwie­rzę­ta czują, kiedy da­rzysz je sza­cun­kiem. I po­tra­fią się od­wdzię­czyć tym samym. 

Lan­dorf po­ki­wał głową z uzna­niem.

– Dzię­ku­ję ci, Ne­kar­czy­ku, za Hjor­ne­ta.

Rot­twe­iler, sły­sząc nada­ne mu imię, pod­niósł łeb i w tej samej chwi­li sta­nął, za­war­czał w stro­nę lasu. Ha­rvas schy­lił się i zła­pał psa za ob­ro­żę.

– Wilki? – za­py­tał Lan­dorf.

– Nie, spójrz. – Ha­rvas wska­zał męż­czyzn prze­bie­ga­ją­cych mię­dzy drze­wa­mi.

– Idio­ci – wark­nął Lan­dorf i krzyk­nął do idą­cych z przo­du. – Chło­pi z wio­ski ry­bac­kiej!

Na dru­ży­nę, po­sy­pał się grad ka­mie­ni, wy­strze­li­wa­nych z proc. Stoż­ko­wa­ty po­cisk ze świ­stem prze­ciął suche ga­łę­zie i grzmot­nął w tar­czę Ulfa. Wo­jow­ni­cy scho­wa­li się za drze­wa i za­czę­li li­czyć prze­ciw­ni­ków.

– Pię­ciu po obu stro­nach trak­tu – krzy­czał Einar.

– Ha­rvas i Lan­dorf, bierz­cie tych z pra­wej – roz­ka­zał Ulf.

Hjor­net wy­strze­lił jak za kró­li­kiem. Wie­śnia­cy mio­ta­li ka­mie­nie, ale Ne­kar­czyk nie zwa­żał na to. Znów czuł, dawną ra­dość z walki. Był na­jem­ni­kiem Srebr­nej Kom­pa­nii i nie mogła tego zmie­nić, ani ba­ni­cja, ani mie­sią­ce pi­jań­stwa. Lan­dorf zo­ba­czył, jak wie­śniak wy­ska­ku­je zza głazu, krę­cąc procą. Skrę­cił mię­dzy drze­wa­mi. Pro­carz ob­szedł sosnę, ale Lan­dorf już szar­żo­wał. Pro­carz nie wy­trzy­mał na­pię­cia, strze­lił na ślepo – chy­bił. Ne­kar­czył wbił mu ostrze włócz­ni pod brodę. Nieco dalej, Hjor­net roz­szar­py­wał gar­dło ko­lej­ne­go, a Ha­rvas od­ga­niał się to­po­rem od dwóch na­past­ni­ków z wi­dła­mi.

– Gdzie jest piąty? – wy­chry­piał Lan­dorf, wo­dząc wzro­kiem od drze­wa do drze­wa. Wie­śniak za­szedł go od tyłu. Sko­czył z unie­sio­nym nożem do fi­le­to­wa­nia. Lan­dorf usły­szał trzask ła­ma­nych ga­łę­zi. Okrę­cił się na pię­cie i prze­szył pierś rybaka.

 

*

– Jeden uciekł – po­wie­dział Ulf, gdy spo­tka­li się na trak­cie.

– A my za­bi­li­śmy wszyst­kich – stwier­dził z dumą Ha­rvas. – Ja z ne­kar­czy­kiem po dwóch, a jed­ne­go za­ła­twił dziel­ny Hjor­net.

– No pro­szę, nasz nowy to­wa­rzysz, w końcu, za­czy­na po­ka­zy­wać, co po­tra­fi – po­wie­dział Ulf.

Ha­rvas i Einar spoj­rze­li z le­d­wie skry­wa­nym po­dzi­wem, na za­krwa­wio­ną pikę Ne­kar­czy­ka. 

 

*

 Po trzech dniach las się prze­rze­dził i we­szli na mo­kra­dła. Po­chwa­ły dla Lan­dorfa usta­ły, a za­stą­pi­ły je prze­kleń­stwa, gdy zo­sta­li za­ata­ko­wa­ni przez chma­ry ko­ma­rów i gzów. Bro­dząc po ko­la­na, w grzą­skich mo­cza­rach, prze­mo­kli zu­peł­nie. Wie­czo­rem, od­na­leź­li twar­dy grun­tu. By unik­nąć noc­nej wę­drów­ki, po­sta­no­wi­li prze­no­co­wać. Einar, klnąc, na próż­no sta­rał się rozniecić ogień pod nie­wiel­kim sto­sem ga­łę­zi. Zie­mia, mech, a nawet po­wie­trze, wszyst­ko zda­wa­ło się na­siąk­nię­te wil­go­cią. Do tego ich ciała ob­le­pi­ły pi­jaw­ki. 

Wtedy Lan­dorf wy­cią­gnął mie­szek z ty­to­niem. Susz łatwo zajął się, od wy­krze­sa­nych iskier, a po nim mech, a nawet wil­got­ne ga­łę­zie. Ne­kar­czyk nabił, a na­stęp­nie za­pa­lił fajkę. Ko­ma­ry szyb­ko za­czę­ły omi­jać, kłęby wy­pusz­cza­ne­go dymu. Przy­jem­ny za­pach pa­noń­skie­go ty­to­niu roz­niósł się w po­wie­trzu. Usie­dli do­oko­ła ogni­ska. Przy­glą­da­jąc się, po­sęp­nie, ssą­cym krew pi­jaw­kom, przy­cze­pio­nym do rąk, ple­ców i nóg. Ha­rvas ode­rwał jedną, od ra­mie­nia i za­klął. Usu­nię­ty krwio­pij­ca zo­sta­wił brzyd­ką ranę. I na to, Ne­kar­czyk zna­lazł re­me­dium. Naj­pierw, w ogni­sku roz­grzał, do czer­wo­no­ści, ostrze noża. Na­stęp­nie ostroż­nie przy­sta­wiał do pę­ka­tych pi­ja­wek, które z sy­kiem, od­cho­dzi­ły od ciała, nie czy­niąc do­dat­ko­wych ran.

Tak prze­trwa­li dwa dni, ma­ru­dząc, za każ­dym razem, gdy Ne­kar­czyk, w cza­sie drogi, od­ma­wiał za­pa­le­nia fajki i wy­sła­wia­jąc go, gdy wie­czo­ra­mi dym roz­no­sił się wokół obo­zo­wi­ska. 

O dzień drogi od osady tra­fi­li na uchodź­ców. Dwie ro­dzi­ny z Jorns­ber­ga zmie­rza­ły ku wy­brze­żu. Wo­jo­wie nie zdo­ła­li ich prze­ko­nać do po­wro­tu, lecz ucie­ki­nie­rzy chęt­nie wska­za­li im drogę do osady. Przed zmierz­chem dru­ży­na do­tar­ła na miej­sce.

Lu­dzie w Jorns­ber­gu byli prze­ra­że­ni. Na widok wojów po­za­my­ka­li się w cha­tach, a wójt wy­szedł do nich, by bła­gać o nie­za­bie­ra­nie resz­tek za­pa­sów. Ulf szyb­ko wy­ja­śnił, że jego lu­dzie nie na­le­żą do nę­ka­ją­cej osadę bandy, a przy­by­li po to, by roz­wią­zać ich pro­blem, jeśli oczy­wi­ście miesz­kań­ców na to stać.

 

*

– Jest ich dzie­się­ciu, a nas czte­rech i pies. Nie mamy szans – stwier­dził Einar.

– Te ba­gno­lu­by ze­bra­ły sto pięć­dzie­siąt szy­lin­gów. Sto, pięć­dzie­siąt – po­wtó­rzył Ulf. – Nigdy wcze­śniej nie wi­dzia­łeś na oczy tylu pie­nię­dzy.

– Co mi po nich, jeśli będę tru­pem – nie dawał się prze­ko­nać Einar.

– Co ty na to Ha­rvas? – za­py­tał Ulf.

– A co on ma do po­wie­dze­nia zrobi, co ze­chcesz, jeśli dasz mu zaj­mo­wać się kun­dlem! – zi­ry­to­wał się Einar. 

Sie­dzie­li przy ogni­sku nie­opo­dal prę­gie­rza, a osad­ni­cy, mimo noc­nej pory, uchy­li­li okien­ni­ce i wy­glą­da­li w na­dziei, że usły­szą, co radzi dru­ży­na.

– A ty Ne­kar­czy­ku? – za­py­tał Ulf. – Co o tym są­dzisz?

Lan­dorf wstał i po­wie­dział:

– Wrócę przed świ­tem i po­wiem wam, co myślę.

– Dokąd on idzie? – za­py­tał Einar, pa­trząc za od­cho­dzą­cym w stro­nę bramy Lan­dorfem.

– Nie wiem – od­po­wie­dział Ulf i za­wo­łał. – Ne­kar­czy­ku!

Lan­dorf jed­nak już znik­nął w mroku nocy.

 

*

Skar­gard miał nosa co do osady. Wraz z kom­pa­na­mi cien­ko przę­dli. Prze­ga­nia­no ich z każ­dej wsi, gro­żąc łu­ka­mi. Ale Jorns­berg oka­zał się za­miesz­ka­ły przez ry­ba­ków i han­dla­rzy tor­fem. Byli nie­uzbro­je­ni, ale co naj­waż­niej­sze, prze­ra­że­ni ich wi­do­kiem i szyb­ko przy­sta­li na żą­da­nia bandy. Lu­dzie Skar­gar­da, choć nie zna­leź­li w osa­dzie żad­nych kosz­tow­no­ści, to w końcu byli syci, gdyż spi­chle­rze, osad­ni­cy mieli pełne. A choć życie przy mo­kra­dłach nie roz­piesz­cza­ło bandy, to Skar­gard prze­ka­zał lu­dziom, że nad ranem ruszą do Jorns­ber­ga, zajmą chaty i za­miesz­ka­ją w osa­dzie. Wezmą sobie co ład­niej­sze ko­bie­ty i będą żyć z pracy miej­sco­wych. 

Ko­niec z cią­głą uciecz­ką przed sza­fo­tem. Ko­niec głodu i chło­du nocy. Z ta­ki­mi my­śla­mi Skar­gard za­sy­piał. Był za­do­wo­lo­ny po raz pierw­szy od bar­dzo dawna, lecz tylko do świtu. 

Obu­dził go dźwięk rogu. W lesie roz­le­gło się ryt­micz­ne bicie w bęben. Skar­gard sko­czył na równe nogi. To­wa­rzy­sze bie­ga­li po obo­zo­wi­sku, wska­zu­jąc w stro­nę mo­kra­deł. Herszt w po­ran­nym świe­tle zo­ba­czył wojów idą­cych przez las. Jeden z nich, okry­ty fu­trem z wilka, niósł po­wie­wa­ją­cy wśród drzew sztan­dar na dłu­giej pice – głowa czar­ne­go psa na po­zio­mych, zie­lo­no-czer­wo­nych po­lach. Za wo­ja­mi ma­sze­ro­wa­ło dwu­dzie­stu może trzy­dzie­stu ludzi w rytm wy­bi­ja­nej na bęb­nie me­lo­dii. 

– To wo­jo­wie z Jan­den­bur­ga! – krzyk­nął ktoś.

– Mają psy! – wrzesz­czał inny.

– Wo­jo­wie z twier­dzy Jan­den­bur­ga idą ku nam, ratuj się, kto może! – prze­krzy­ki­wa­li się spa­ni­ko­wa­ni to­wa­rzy­sze.

Skar­gard szyb­ko po­li­czył, że Jan­den­burg jest o ty­dzień drogi. Czy moż­li­we było, że za­stra­sze­ni zbie­ra­cze torfu po­sła­li po wspar­cie? Jaka była szan­sa, że za­ło­ga zgo­dzi­ła­by się pomóc bie­da­kom? Skar­gard do­szedł do wnio­sku, że taka in­ter­wen­cja za­kra­wa na cud, ale było już za późno. Kam­ra­ci, po­rzu­ca­jąc rynsz­tu­nek, czmy­cha­li w głąb lasu. Nim Skar­gard prze­klął ludzi, wy­zy­wa­jąc od pół­głów­ków, nim sam się rzu­cił do uciecz­ki, doj­rzał mię­dzy drze­wa­mi wójta dmą­ce­go w róg i po­chód wojów zło­żo­ny z bab i chło­pów z ki­ja­mi, ale ma­sze­ru­ją­cych w szyku do ryt­micz­ne­go bicia w bęben.

 

*

– Cóż też tam do­rwał, twój Hjor­net?! – krzyk­nął ura­do­wa­ny Ulf.

– To nie zając, choć czmy­chał szyb­ciej niż sza­rak – kpił Einar, na widok psa, szar­pią­ce­go rękę ban­dy­ty.

Miesz­kań­com Jorns­ber­ga, nie było do śmie­chu. Chwy­ci­li kije i rzu­ci­li się na prze­śla­dow­cę, głod­ni krwi.

– Li­to­ści! – wrzesz­czał Skar­gard, gdy pierw­sze kije spa­dły na jego grzbiet.

– Dosyć! – roz­ka­zał Lan­dorf.

Głos Ne­kar­czy­ka brzmiał dum­nie i niosł się po lesie. Lu­dzie spoj­rze­li na sto­ją­ce­go pod sztan­da­rem męż­czy­znę, ły­pią­ce­go na nich groź­nie spod kłów czar­nej be­stii, któ­rej łeb nosił za­miast hełmu. Ulf rów­nież pa­trzył i nie mógł uwie­rzyć, w prze­mia­nę Ne­kar­czy­ka.

– Lu­dzie, umowa do­ty­czy­ła prze­pę­dze­nia ban­dy­tów. I wy­wią­za­li­śmy się z umowy. Nie trze­ba nam mor­do­wa­nia – mówił.

– Myśmy po­mo­gli, więc na­le­ży się po­ło­wa za­pła­ty – krzyk­nął któ­ryś z han­dla­rzy tor­fem.

– To ja wam po­ka­za­łem, co robić, jak ma­sze­ro­wać. Bez mojej po­mo­cy ban­dy­ci wy­rżnę­li­by męż­czyzn, a potem za­bra­li­by się do ko­bie­t.

Ne­kar­czyk prze­ma­wiał, a w gło­sie miał coś, co nie zno­si­ło sprze­ci­wu. Nikt już się nie ode­zwał, czy to za spra­wą słów Lan­dorfa, czy też ostrych spoj­rzeń Ha­rva­sa i Eina­ra. Lan­dorf pod­szedł do ban­dy­ty.

– I co mam z tobą zro­bić?

– Zabić albo przy­jąć do kom­pa­nii – po­wie­dział Skar­gard i dodał szyb­ko. – To ja prze­wo­dzi­łem tej ban­dzie i za­pew­niam, że mogę się przy­dać.

– To praw­da? – Lan­dorf za­py­tał wójta.

– Tak, to on, po­zna­ję go.

– Jak się na­zy­wasz? – za­py­tał Lan­dorf.

– Skar­gard.

– Słu­chaj, Skar­gard, jeśli za­słu­żysz, to mo­żesz zo­stać. W innym wy­pad­ku pój­dziesz w swoją stro­nę. Ale nie je­ste­śmy ban­dy­ta­mi, tylko na­jem­ni­ka­mi, więc jeśli za­szko­dzisz do­bre­mu imie­niu kom­pa­nii, to na­bi­je­my cię na pal. Czy to jest jasne?

– Jak sło­necz­ko, nad na­szy­mi gło­wa­mi – po­wie­dział Skar­gard, spo­glą­da­jąc z ukosa na go­to­wych do mor­do­bi­cia osad­ni­ków.

Wójt z nie­tę­gą miną pod­szedł do Lan­dorfa i wrę­czył mu sa­kiew­kę. Einar i Ha­rva­sa stali u boku Ne­kar­czy­ka, kle­piąc go po ple­cach i gra­tu­lu­jąc uda­ne­go for­te­lu. Ulf przy­glą­dał się z za­cię­tą miną.

 

*

Wie­śnia­cy w końcu się ro­ze­szli, a dru­ży­na za­czę­ła prze­szu­ki­wać obóz. Ulf po­le­cił za­brać skó­rza­ne kurt­ki i czep­ce. Zna­la­zła się też tar­cza dla Ha­rva­sa.

– Kto tu wła­ści­wie do­wo­dzi? – za­py­tał Skar­gard, przy­pi­na­jąc pas z mie­czem.

– To jesz­cze nie jest do końca jasne – od­po­wie­dział Lan­dorf, przy­glą­da­jąc się ban­dy­cie.

Skar­gard nosił krót­ką brodę i włosy, które już mocno po­si­wia­ły, choć nie mógł liczyć wię­cej niż czter­dzie­ści lat. Miał by­stre nie­bie­skie oczy i nosił się na czar­no.

 – Ten z psem wy­raź­nie stoi po two­jej stro­nie – za­uwa­żył Skar­gard. – Oca­li­łeś mnie, więc i ja stanę za tobą, jeśli bę­dzie trze­ba. Po­słu­chaj, nie­da­le­ko stąd jest coś, co może ci się spodo­bać.

Skar­gard, uśmie­cha­jąc się po­ro­zu­mie­waw­czo do Ne­kar­czy­ka, wska­zał mu kie­ru­nek.

Si­wo­wło­sy ban­dy­ta do­pro­wa­dził dru­ży­nę do po­lan­ki prze­cię­tej stru­mie­niem. Tam po­ka­zał im wóz z pro­wian­tem i dwa muły. Gdy wo­jo­wie pa­ko­wa­li zdo­by­cze z obozu, Skar­gard nie­dba­le za­py­tał:

– Kto tu do­wo­dzi?

Einar i Ha­rvar po­pa­trzy­li po sobie.

– Mer­so­wie, tylko w jeden spo­sób, usta­la­ją li­de­ra – po­wie­dział Ulf, ścią­ga­jąc z ple­ców tar­czę. – Przy­ją­łem cię, Ne­kar­czy­ku, byś mi po­mógł, a nie pod­ko­py­wał moje prze­wod­nic­two. Zatem teraz bę­dziesz się mógł wy­ka­zać.

Nikt się nie ode­zwał. Lan­dorf owi­nął sztan­dar wokół drzew­ca, przy­wią­zał sznur­kiem i oparł pikę o wóz. Ode­brał od Eina­ra tar­czę oraz to­po­rek o pół­okrą­głym ostrzu i dłu­gim sty­li­sku. Na­stęp­nie sta­nął na­prze­ciw­ko Ulfa.

Z łąki uno­si­ła się rzad­ka mgła, gdy po­ran­ne słoń­ce prze­bi­ło się przez oko­licz­ne drze­wa, osu­sza­jąc zro­szo­ną trawę.

Ulf pod­niósł tar­czę, opie­ra­jąc o nią ostrze mie­cza i za­czął krą­żyć wokół Ne­kar­czy­ka. Lan­dorf oparł to­po­rek na ra­mie­niu i pa­trzył za prze­ciw­ni­kiem. Ulf do­sko­czył, wy­pro­wa­dza­jąc cię­cie. Lan­dorf bły­ska­wicz­nie pod­niósł tar­czę, pa­ru­jąc cios. Ulf ciął zza głowę, na­stęp­nie od pra­wej. Z tar­czy Ne­kar­czy­ka po­sy­pa­ły się drza­zgi, lecz ostrze nawet nie dra­snę­ło Lan­dorfa. Ulf od­sko­czył i znów krą­żył wokół pre­ten­den­ta.

Lan­dorf opu­ścił tar­czę i cze­kał. Ulf za­mar­ko­wał dwu­krot­nie atak, lecz Ne­kar­czyk nawet nie drgnął. Wtedy Mers ude­rzył, bijąc na prze­mian to od lewej, to od pra­wej. Tar­cza Lan­dorfa stęk­nę­ła, gdy miecz od­bi­jał się od sta­lo­wych okuć.

– Czemu nie ata­ku­jesz?! – wrza­snął wście­kły Ulf, czer­wo­ny na twa­rzy z wy­sił­ku.

Mers sko­czył, tnąc od góry w udo, na­stęp­nie zza głowy w ramię.

– Czemu nie wal­czysz?! – krzyk­nął Ulf, opusz­cza­jąc tar­czę, wy­raź­nie zmę­czo­ny, po tym, jak Ne­kar­czyk sku­tecz­nie spa­ro­wał ataki.

Lan­dorf ru­szył nie­spo­dzie­wa­nie, z taką pręd­ko­ścią, jakby to sam warg na jego ra­mio­nach ożył i rzu­cił się na woja. Tar­cze zde­rzy­ły się, wal­czą­cy na­pie­ra­li na nie, czer­wie­niejąc na twa­rzach. Ulf wrza­snął, gdy Lan­dorf go ode­pchnął. Ne­kar­czyk za­ata­ko­wał to­po­rem, nawet nie siląc się na fi­ne­zję. Sys­te­ma­tycz­nie bił w tar­czę Ulfa, jakby rąbał drze­wo. Mers za każ­dym cię­ciem Lan­dorfa, zmu­szo­ny był do krok w tył, a tar­cza pod na­po­rem cio­sów sy­pa­ła się w drza­zgi. Ne­kar­czyk po­tęż­nie ude­rzył zza głowy, rąb­nął w śro­dek tar­czy, a ta pękła na dwoje. Mers wrza­snął z bólu, a zdrę­twia­łe ramię zwi­sło bez­wład­nie.

– Je­steś dziel­nym wojem, Ulfie, ale bra­ku­je ci woj­sko­we­go oby­cia – po­wie­dział Lan­dorf.

Mers rzu­cił miecz pod nogi Ne­kar­czy­ka i za­py­tał:

– Kim ty je­steś?

– Je­stem tym, Ulfie, który spra­wi, że będą o tobie ukła­dać pie­śni, a twoje imię za­pi­sze się na kar­tach hi­sto­rii. Pod wa­run­kiem, że zgo­dzisz się, bym pro­wa­dził tę dru­ży­nę.

Einar i Ha­rvar unie­śli tar­cze i za­czę­li bić to­po­ra­mi o oku­cia. Lan­dorf zrzu­cił skórę warga, się­gnął do pasa, wy­cią­gnął cze­piec i wło­żył na głowę.

Ulf dy­szał cięż­ko, ale z jego twa­rzy znik­nął za­cię­ty wyraz. W końcu uśmiech­nął się i po­wie­dział: 

– Mó­wi­łem, że mam nosa do ludzi. Będę dumny, mogąc wal­czyć u twego boku, Lan­dorfie z Ne­ka­ry. 

– Spójrz na herb wy­rżnię­ty na czep­cu – krzyk­nął Skar­gard.

– Nie może być – zdzi­wił się Ulf. – To herb Srebr­nej Kom­pa­nii.

Pod­szedł i zła­pał Lan­dorfa za prze­gub, uno­sząc rękę li­de­ra wraz z to­po­rem.

– Chyba po­wi­nie­nem po­dzię­ko­wać, że mnie nie za­bi­łeś – wy­szep­tał, a na­stęp­nie za­wo­łał. – Niech żyje Lan­dorf! 

– Niech żyje Lan­dorf! – krzyk­nę­li chó­rem Mer­so­wie. 

– Niech żyje jego kom­pa­nia! – za­wtó­ro­wał Lan­dorf Brandstätter.

 

Zaczerpnięte z tekstu Kaczmarskiego – Autoportret Witkacego.