Błąd wliczony

Parę lat po ślubie, ale wciąż tak wspaniale było miedzy nimi, jakby ślub był wczoraj.

 

Kochali się, bez wątpienia. Do tego wspólne pasje, zainteresowania. Nawet wspólna praca w Katolickiej Ludowej Archidiecezji Progresji Antyczasowej (KLAPA). Dwie połówki jabłka. Albo nawet jajka: jak u Platona. Nieznaczna różnica w poziomie IQ nie miała znaczenia: to raczej dodawało pikanterii, wzbogacało ich związek o niespodzianki wynikające z nieporozumień i podsycało namiętność – niż różniło. Było bez znaczenia dla potęgi uczucia.

 

 

 

– Dzień Dobry, kochanie

 

-Dzień dobry. Aaach …

 

– Coś stało się?

 

– Nie…… Tylko….. Im więcej Ciebie, tym mniej

 

– Do późna wczoraj pracowałaś…

 

– Taaak. Bo im więcej Ciebie, tym mniej., Jedyny.

 

 

 

Wiedział, czemu siedziała do późna. Awans. A raczej jego pragnienie. Odkąd odłożyła macierzyństwo na czas późniejszy, awans stał się jej obsesją. Ale cóż mogła biedna zrobić? Rektor awansował tylko te dziewczyny, z którymi łączyły go zażyłe relacje. Z nią nie łączyły, bo była w związku małżeńskim. Szczęśliwa do granic wytrzymałości. Natomiast w związku małżeńskim, zatrudnionym w jednej instytucji, wiadomo było, kto może awansować – zgodnie z doktryna katolicką. Stąd, jej wyniki na teście IQ, organizowanym co pół roku przez pracodawcę, oscylowały między 80 a 90 punktów. Co uniemożliwiało jakikolwiek awans. W hierarchii.

 

– Co mam zrobić, by lepiej wypaść? – pytała wpierw co pół roku, a teraz już właściwie każdego wieczora.

 

– Starać się, starać i jeszcze raz starać. A potem znów starać. – odpowiadał z kochającym uśmiechem, pełen zrozumienia – Jutro może przygotowałabyś pieczone żeberka z jabłkami?

 

– Ale żeby ten test lepiej napisać

 

– Zrób te żeberka. I golonkie. I w ogóle gotuj dobrze, to zobaczymy – powiedział poklepując ją po tyłku.

 

Uwielbiał odgłos plaśnięcia otwartej dłoni o pośladek. Odgłos ten umacniał go w słusznym poczuciu samczej wyższości. No i był symbolem realizowania Woli Pana, nadrzędności rodzaju męskiego i wyrazem przyjęcia przez niego jedynych słusznych struktur społecznych, jak też symbolem niezależności, wiary w wolność jednostki i równości praw wyborczych.

 

 

 

 

 

Kiedy wsiadał do wehikułu czasu, pożegnała go uśmiechem pełnym oddania i miłości wstydliwie skrywanej przed technicznymi. Nie mogła inaczej: byli w końcu małżeństwem i w miejscu pracy nie należało afiszować się z uczuciami. Kochał ją. I wierzył, nie tylko w to, że kochał, ale także w słuszność tego, co robił w imię miłości. Dlatego tak ryzykował.

 

Chociaż nieżyczliwi mu ludzie z Komisji Uzupełnień Rezerw Wariacji Antyczasowych (KURWA) powiedzieli potem, że łamał prawo w zamiarze bezpośrednim, dolus directus. I wnioskowali o sterylizację.

 

Wiedział też to, że po wylądowaniu w przeszłości, pod koniec jej czwartego roku studiów, w czasie alkoholowej sesji letniej, ma pięć minut. Zanim zakrzywienie czasoprzestrzeni przestanie działać i będzie musiał wrócić. Oczywiście, jeżeli chce wylądować u siebie, a nie w epoce dinozaurów.

 

W ciągu tych pięciu minut, podczas „przypadkowego" spotkania na korytarzu akademika podczas „przypadkowej" imprezy, udało mu się wetknąć w rękę żony – jej samej, tej sprzed piętnastu lat – scenariusz wydarzeń z przyszłości i gotowiec z prawidłowymi odpowiedziami na teście IQ. I „list otwarty" napisany przez nią w przyszłości – do niej z przeszłości. Zresztą, pełen zaufania do zony, przeczytał ten list i aż się zarumienił: nazywała go ambitnym „Mężczyzną", który wie czego chce i nieposkromionym gorylem w łóżku. Udało mu się też….

 

– Przepraszam..

 

– Tak?

 

– Ja tylko…

 

– Puść mnie, zboku!

 

– Ja tylko…

 

– Bo zawołam kolegów! Przynieś winko i fajki, to pogadamy!

 

– Ale ja tylko….

 

– No za ładny uśmiech i parę kartek z wykładów jeszcze z nikim tego nie robiłam. Przynieś alpagi, to pogadamy – powtarzała z pijackim uporem, rozchylając nogi, żeby zobaczył, ze jest bez majtek.

 

 

 

No może nie udało mu się. Ale przynajmniej próbował. I dowiedział się, jaki skarb był z jego przyszłej żony: nie można było łatwo jej kupić. Nawet w czasach, kiedy była studentka i powinna przejawiać zainteresowanie dobrze sytuowanymi mężczyznami.

 

 

 

Zmaterializował się w przyszłości, z której wyruszył, prawie idealnie: dwa dni po skoku zaledwie. Zgodnie z założonym w wyliczeniach marginesem błędu. Był ciekaw zmian w rzeczywistości, które wprowadził. W to podwyższenie żonie IQ nie wierzył. Nie chodziło nawet o politykę w ramach programu Dyssynchronizacji Uprzedzeń Poprzez Akceptację (DUPA). Po prostu znał żonę i jej możliwości umysłowe: żeberka – tak; praca intelektualna i myślenie – nie.

 

Rozejrzał się wokół siebie.

 

– Raut albo prywatka – stwierdził z wrodzoną mu inteligencją

 

Wokół tłum ludzi. Niektórzy w wieczorowych strojach, a niektórzy w t-shirtach. Za to każdy trzymał albo kieliszek, albo szklankę z napojem. Ci bardziej zaangażowani w spotkanie popijali wprost z butelek. Niektórzy dzierżyli, oprócz drinków, jakieś teczki wypchane papierami. No i wszyscy pijani. Ci z butelkami w dłoniach – w trzy dupy.

 

– Jak to na imprezach korporacyjnych – pomyślał

 

Z daleka zobaczył żonę. Obejmował ją w talii ten świntuch rektor, a drugą rękę wkładał publicznie w majtki.

 

Śmiała się do niego i wyglądała na szczęśliwą. Zupełnie, jak z nim, ze swoim mężem!

 

Nie mógł zdzierżyć tego widoku: poczuł się pozbawiony własności. Bez zwłoki ruszył w kierunku małżonki. Przechodząc obok lustra sprawdził, odruchowo, czy dobrze wygląda. I aż zatrzymał się z wrażenia: był w koloratce, a wokół nóg plątała się szata duchowna.

 

– Nieeeee.. To musi być bal przebierańców

 

Dopadł żony z rektorem

 

– Dzień dobry panie rektorze

 

– Aaa to Ty bracie. Jak pokuta? Samoumartwianie? Kontakt z Bogiem?

 

-?

 

– To świetnie! Zatem powodzenia – zlał go dokumentnie

 

– Ale ja chciałem z .. tą panią.. porozmawiać.

 

Rektor zdawał się nie dosłyszeć, bo odwrócił się do niego plecami i już witał się z następnym gościem, który z wdzięcznością całował rektora w wilgotną jeszcze rękę.

 

Za to żona odwróciła się od rektora i uśmiechnęła się. Jak jeszcze niespełna tydzień temu, nie licząc następstw skoku w czasie.

 

Po czym podniosła prawą rękę i wysunęła powoli środkowy palec. Patrząc w oczy mężowi, wyszeptała: „bienawidzęgoryli w łóżku".

 

– Pani dyrektor, idziemy – zakomenderował rektor, znów obejmując ją w talii

 

 

 

Nie pamiętał kiedy wyszedł z imprezy i jak znalazł się w pokoju. Może to przez żonę, może przez wzruszenie… A może przez alkohol? Któż to wie…

 

Wiedział jedno: na bratnią pomoc można jednak liczyć. Bo koło niego był jakiś młody mężczyzna w komży. Prawie chłopiec. Ministrant? Sam już nie wiedział. I nie chciał wiedzieć. Był rozbity i było mu smutno. Czuł tylko jedną, wielką potrzebę.

 

– Pomodlimy się?

 

– Tak jak zawsze, ojcze?

 

-Tak, poproszę

 

Działał instynktownie. Sam dopiero odkrywał znaczenie ruchów, które już wykonał. Były dla niego zaskakujące. Ale zarazem tak przyjemne i uświęcone łaską boską.

 

– Aj, to boli! Mamo! Tato!

 

-Zamknij się! Bóg Cię kocha moim… Moim paschałem! Pełnym łaski ! Uuaach! Ja pierdolę!

 

-Nie tak mocno…. Proszę..

 

– Nie przeszkadzaj. Jeszcze w … Jedzcie i pijcie z niego wszyscy….

 

 

 

Kiedy odpoczywał po modlitwie, znowu poczuł, zupełnie, jak przy żonie, nadrzędność gatunku męskiego w każdym calu. Nadrzędność i poczucie jego wartości było nawet większe, niż dawniej. Bo zdał sobie sprawę z tego, że nie potrzebuje już kobiety. A gotować żeberka – nauczy się. Albo nauczy ministranta.

 

Zasypiając pomyślał znów o żonie:

 

– Jednak pomyślała – stwierdził ciepło. I odpłynął w swą samcza krainę snów, gdzie, jak zapowiedź losu, występowała i KURWA, i ministrant i sterylizacja.

 

No i żona z okrwawionymi nożyczkami.