Jutrzenka nowego porządku

1.

 

Grup­ka sku­tych łań­cu­cha­mi męż­czyzn truch­ta­ła ciem­nym ko­ry­ta­rzem w asy­ście tu­zi­na po­nu­rych żoł­nie­rzy. Tunel koń­czył się drew­nia­ną bramą, przez szpa­ry w któ­rej do wnę­trza wpa­da­ły pio­no­we smugi świa­tła.

Z każ­dym kro­kiem uszu ska­zań­ców do­cho­dzi­ły coraz wy­raź­niej­sze wrza­ski ago­nii. Im bli­żej wrót, tym wy­raź­niej ude­rzał w noz­drza smród eks­kre­men­tów, a tuż przed nimi do fe­to­ru do­łą­czy­ły wonie potu, krwi oraz swąd przy­pa­la­ne­go ciała.

Idący na prze­dzie Flyn zdał sobie spra­wę, że wła­śnie tak pach­nie strach.

Skrzy­dła wrót roz­war­ły się na za­la­ną sło­necz­nym bla­skiem arenę kró­lew­skie­go am­fi­te­atru. Nogi ugię­ły się pod Fly­nem, lecz nie upadł, pod­trzy­ma­ny przez dwóch ro­słych gwar­dzi­stów, któ­rzy krzy­kiem i po­sztur­chi­wa­nia­mi zmu­si­li więź­niów do wyj­ścia na ze­wnątrz. Mru­żąc po­ra­żo­ne świa­tłem oczy, chło­pak ro­zej­rzał się wokół.

Po are­nie roz­rzu­co­nych było kilka dzie­sią­tek ciał, niektóre roz­człon­ko­wa­ne, inne nad­pa­lo­ne, a jesz­cze inne za­mie­nio­ne w bez­kształt­ne ster­ty mięsa, nad któ­ry­mi muchy roiły się po­ły­sku­ją­cy­mi czer­nią chma­ra­mi. Na środ­ku cze­ka­ło na ska­zań­ców czte­rech dra­bów, ob­le­czo­nych w na­siąk­nię­te krwią i za­pa­sku­dzo­ne strzę­pa­mi tka­nek ku­bra­ki oraz skó­rza­ne, się­ga­ją­ce łokci rę­ka­wi­ce. Twa­rze katów skry­wa­ły trój­kąt­ne, spi­cza­ste kap­tu­ry.

Flyn za­ci­skał zęby, bez­sku­tecz­nie sta­ra­jąc się opa­no­wać drże­nie i mo­dlił się do Go­re­asa, by śmierć na­stą­pi­ła szyb­ko. Jed­no­cze­śnie zda­wał sobie spra­wę, że on i jego kom­pa­ni mają pecha zo­stać stra­ce­ni jako ostat­ni. Sam kilka razy był ga­piem na co­mie­sięcz­nych przed­sta­wie­niach, w trak­cie któ­rych naj­lep­si w swoim fachu mi­strzo­wie tor­tur – ku ucie­sze ludu Sult i sa­tys­fak­cji Lorda Mor­de­na – od­bie­ra­li życie dzie­siąt­kom ska­zań­ców naraz. Nie wie­dział, co kon­kret­nie go czeka, ale fi­na­ło­we eg­ze­ku­cje były za­wsze wy­jąt­ko­wo bru­tal­ne i wi­do­wi­sko­we.

Żo­łą­dek za­ci­snął się jesz­cze bar­dziej, żółć po­de­szła do gar­dła. Zwy­mio­to­wał.

Rów­nie źle wy­glą­da­ła resz­ta kom­pa­nii Flyna: Tal­be­nem te­le­pa­ło jak w fe­brze, stary Yorick po­pusz­czał ze stra­chu, zwa­li­ste­mu Ga­le­bo­wi stru­mie­nie łez cie­kły spod za­mknię­tych po­wiek. Ciem­no­skó­ry Za­phat zda­wał się być bled­szy o kilka od­cie­ni, a ich herszt, Razz, padł na ko­la­na, uniósł wzrok ku loży kró­lew­skiej i krzy­ka­mi oraz wy­ciem bła­ga­ł o li­tość, po­wo­łu­jąc się na imio­na wszyst­kich zna­nych mu bogów. Za­cho­wa­nie przy­wód­cy mu­sia­ło szcze­gól­nie nie spodo­bać się katom, bo­wiem to jego wy­bra­li na pierw­szą ofia­rę ostat­nie­go aktu dzi­siej­sze­go wi­do­wi­ska.

Kiedy żoł­nie­rze roz­ku­li la­men­tu­ją­ce­mu męż­czyź­nie nogi, rzu­ci­li go w piach i od­stą­pi­li, do pracy za­bra­li się opraw­cy. Jeden usiadł nie­szczę­śni­ko­wi na ple­cach, drugi za­rzu­cił pętle po­wro­zów po­wy­żej jego stóp. Po­zo­sta­ła dwój­ka pod­pro­wa­dzi­ła cze­ka­ją­cą pod murem parę koni po­cią­go­wych i przy­go­to­wa­ła pierw­szy z sze­ściu za­ostrzo­nych bali, le­żą­cych nie­opo­dal głę­bo­kich doł­ków, wy­ko­pa­nych na wprost kró­lew­skiej try­bu­ny.

Razz mio­tał się coraz sła­biej, a kiedy po­ło­żo­no pal mię­dzy jego no­ga­mi, pró­bo­wał jesz­cze wierz­gać. Bez­u­stan­nie skom­lał o mi­ło­sier­dzie, lecz gdy kaci po­go­ni­li konie i ostry ko­niec pala za­głę­bił się w jego kro­czu, z ust hersz­ta sły­chać było już tylko nie­ludz­ki, roz­dzie­ra­ją­cy uszy wrzask.

Za to na try­bu­nach pa­no­wa­ła ide­al­na cisza.

Za­głu­sza­nie krzy­ków ofiar Lord Mor­den trak­to­wał jako znie­wa­gę swo­je­go ma­je­sta­tu, a lud Sult pa­mię­tał nie­jed­ne­go zbyt gło­śne­go dur­nia, który wprost z wi­dow­ni lą­do­wał na are­nie, uzu­peł­nia­jąc szyb­ko wy­czer­pu­ją­ce się za­pa­sy ska­zań­ców.

Kro­czek za krocz­kiem, dwa po­tęż­ne wa­ła­chy na­wle­ka­ły wy­ją­ce­go w ago­nii męż­czy­znę na pal, do­pó­ki kat nie dał znaku, że już star­czy. Gdy sie­dzą­cy dotąd na ple­cach hersz­ta opraw­ca ski­nął na pil­nu­ją­cych Flyna gwar­dzi­stów, chło­pa­ko­wi po­now­nie zro­bi­ło się słabo. Ostat­nim, co zo­ba­czył zanim ze­mdlał, był usta­wia­ny do pionu słup, po któ­rym ście­ka­ła, za­sy­cha­ją­ca szyb­ko w po­łu­dnio­wych pro­mie­niach słoń­ca, krew wrzesz­czą­ce­go Razza.

Od­zy­skał świa­do­mość, gdy po­czuł za­ci­ska­ją­ce się na kost­kach szorst­kie pętle po­wro­zów. Szarp­nął cia­łem, lecz udało mu się je­dy­nie ob­ró­cić na plecy, po czym silne ka­tow­skie dło­nie usa­dzi­ły go w miej­scu.

– Chcesz pa­trzeć, psi chwo­ście? – za­re­cho­tał ob­le­śnie przy­gnia­ta­ją­cy Fly­no­wi pierś opraw­ca, po czym szarp­nię­ciem za włosy uniósł jego głowę.

Flyn spoj­rzał ku try­bu­nom, na któ­rych wi­dzo­wie w ciszy tło­czy­li się przy kra­wę­dzi areny. W tym mo­men­cie ży­czył im, ażeby wszy­scy zde­chli: ga­pie, kaci, a nawet ko­nie.

Kat ude­rzył konia w zadek.

– A żeby was, kur­wie syny, kto w zadki jeżem wy­chę­do­żył! – krzyk­nął Flyn i za­ci­snął po­wie­ki, a try­bu­ny ryk­nę­ły grom­kim śmie­chem.

I nagle, jak na ko­men­dę, wrza­wa uci­chła. Jakby ktoś całą tę we­so­łość nożem uciął.

Flyn otwo­rzył oczy. Wszy­scy wokół – opraw­cy, ska­zań­cy, żoł­nie­rze i tłumy na try­bu­nach – klę­cze­li z opusz­czo­nymi gło­wa­mi, zwró­ce­ni w jed­nym kie­run­ku. Zda­wa­ło się, że nawet konie zwie­si­ły łby niżej. Chło­pak uniósł wzrok.

Lord Mor­den, wła­da­ją­cy z Sult swoim kró­le­stwem tyran, stał przy kra­wę­dzi loży i z wnę­trza za­kry­wa­ją­cej twarz maski spo­glą­dał pro­sto w oczy Flyna.

 

2.

 

Z zamku na dzie­dzi­niec wy­padł na­bur­mu­szo­ny, odzia­ny w zdob­ne szaty, szlach­cic. Szyb­kim kro­kiem prze­był dy­stans dzie­lą­cy go od cze­ka­ją­cej nie­opo­dal czar­nej ka­re­ty, wspiął się po stop­niach i osten­ta­cyj­nie trza­snął drzwia­mi.

Stan­gret ski­nął na do­wód­cę czte­ro­oso­bo­we­go kon­ne­go od­dzia­łu gwar­dzi­stów, strze­lił lej­ca­mi i ru­szył. Dwój­ka żoł­nie­rzy po­go­ni­ła swoje wierz­chow­ce, usta­wia­jąc się przed po­wo­zem, a po­zo­sta­łych dwóch zo­sta­ło z tyłu, w cha­rak­te­rze arier­gar­dy.

We­wnątrz ka­re­ty chło­pak usa­do­wił się na­prze­ciw pary ocze­ku­ją­cych go męż­czyzn. Obo­jęt­nym wzro­kiem omiótł bro­da­cza w nie­bie­skiej sza­cie maga, lecz gdy prze­niósł wzrok na sie­dzą­ce­go obok ko­stycz­ne­go ły­siel­ca z me­da­lio­nem dy­plo­ma­ty zwie­sza­ją­cym się z szyi, w jego oczach za­lśni­ło coś złego.

– Mam na­dzie­ję, Si­rio­nie, że nie na­uczy­łeś pa­ni­cza Neda ma­gicz­nej sztucz­ki, którą mógł­by za­mie­nić mnie w bryłę lodu – za­ga­ił dy­plo­ma­ta.

Mag tylko po­krę­cił głową.

– To twoja wina, Gal­du­rze – oznaj­mił zimno chło­pak. – Przez cie­bie oj­ciec uznał, że po­wi­nie­nem ci to­wa­rzy­szyć w Sult, na ża­ło­snym zjeź­dzie ge­ria­trycz­nych głup­ców, pró­bu­ją­cych usta­lać po­rzą­dek świa­ta.

– My­lisz się, pa­ni­czu Ne­dzie. Je­steś je­dy­nym po­tom­kiem ba­ro­na Cal­la­na, i to on sam uznał, że po­wi­nie­neś li­znąć wiel­kiej po­li­ty­ki. Do­wie­dzieć się jak sta­no­wio­ne jest prawo w kró­le­stwie, a przy oka­zji po­znać kilka waż­nych per­son. Wy­słał cię dla two­je­go dobra, pa­ni­czu, byś po jego śmier­ci god­nie re­pre­zen­to­wał in­te­re­sy swo­je­go rodu i na­szych ziem w sto­li­cy.

– Jak usta­na­wia­ne jest prawo? – Ned prych­nął z po­gar­dą – Wład­ca po­wi­nien sta­no­wić prawo. W rzyci mam taką dy­plo­ma­cję: bez­zęb­ną, ugo­do­wą i nie po­tra­fią­cą upo­rać się z bła­host­ka­mi, jak bunt ma­ry­na­rzy, pa­ra­li­żu­ją­cy od wio­sny za­mor­ski han­del kró­le­stwa. Oso­bi­ście ka­zał­bym dla przy­kła­du po­wie­sić kilku ciu­rów okrę­to­wych na rei i byłby spo­kój. Ba! Sam bym za­rzu­cił im liny na szyje. Zaś wy tylko ga­da­cie, pró­bu­je­cie się po­ro­zu­mieć, usta­lać wspól­ne za­sa­dy… A, furda! Wiesz co mnie przez cie­bie omi­nie, Gal­du­rze?

– Za­pew­ne coś dla pa­ni­cza waż­ne­go.

– Ob­cho­dy ku czci Agra­pu­sa! Wino, dziew­ki i za­ba­wy przez całe trzy dni. Kiedy moi kom­pa­ni będą chlać i chę­do­żyć, mną bę­dzie trzę­sło w tym po­wo­zie. I to nie z po­wo­du ko­le­in, a dla­te­go, że będę mu­siał pa­trzeć na wasze star­cze, po­marsz­czo­ne mordy…

– Dosyć! – wy­darł się cza­ro­dziej, nie mogąc już dłu­żej znieść buty mło­de­go pa­ni­cza.

– Jak śmiesz, Si­rio­nie?! Je­stem wa­szym…

– Kim?! – Mag znów wszedł w słowo Ne­do­wi. – Kim niby je­steś?! Uwa­żasz się za lep­sze­go, chłop­cze, a nie masz ku temu żad­nych prze­sła­nek, prócz tej, że Cal­lan Romus jest twoim ojcem! I to jemu służę, nie tobie. Kazał mieć na cie­bie oko, pil­no­wać coby nic ci się nie stało, więc wy­ko­nu­ję po­le­ce­nie. Ale nie będę zno­sił two­jej pychy i aro­gan­cji, pa­ni­czu Ne­dzie. Zro­zu­mia­łeś?

Chło­pak ob­rzu­cił Si­rio­na po­gar­dli­wym spoj­rze­niem, po czym poło­żył się na ka­na­pie i za­mknął oczy. Mag ski­nął na dy­plo­ma­tę i za­pu­kał w ścia­nę ka­bi­ny, dając woź­ni­cy znak, aby za­trzy­mać konie.

– Jest pięk­ny po­ra­nek, Gal­du­rze. Szko­da sie­dzieć w za­du­chu, kiedy na tyl­nej ławie można roz­ko­szo­wać się wia­trem we wło­sach i pro­mie­nia­mi słoń­ca na twa­rzy.

– Słoń­cem na twa­rzy jak naj­bar­dziej, Si­rio­nie, lecz wia­tru we wło­sach już nigdy nie bę­dzie mi dane po­czuć – od­rzekł dy­plo­ma­ta, zaś mag uśmiech­nął się z za­kło­po­ta­niem w ob­li­czu gafy, którą po­peł­nił.

Gdy tylko powóz sta­nął, Si­rion wy­sko­czył na ze­wnątrz. Gal­dur zer­k­nął jesz­cze na drze­mią­ce­go Neda, który naj­wy­raź­niej w ten spo­sób miał teraz za­miar oka­zy­wać swoje nie­za­do­wo­le­nie, wes­tchnął cicho i po­dą­żył w ślady to­wa­rzy­sza. 

 

3.

 

Stół za­sta­wio­no suto ja­dłem i na­pit­ka­mi, lecz zaj­mu­ją­ca przy nim miej­sca piąt­ka nie­do­szłych ka­tow­skich ofiar nie śmia­ła ni­cze­go ru­szyć. Wszy­scy sie­dzie­li jak na szpil­kach, za­sta­na­wia­jąc się dla­cze­go jesz­cze żyją.

Za­le­d­wie go­dzi­nę temu mieli umrzeć bo­le­sną śmier­cią, a za­miast tego gwar­dzi­ści po­pro­wa­dzi­li ich z po­wro­tem w trze­wia am­fi­te­atru, roz­ku­li, ka­za­li się umyć i dali nowe ubra­nia. Potem ode­skor­to­wa­li do pa­ła­cu i za­mknę­li w nie­wiel­kiej sali, z dwój­ką pil­nu­ją­cych drzwi żoł­nie­rzy.

– W ustach mi za­schło – po­skar­żył się chra­pli­wym szep­tem Yorick, spo­glą­da­jąc łap­czy­wie na pę­ka­ty antał wina, zaj­mu­ją­cy miej­sce na środ­ku stołu.

Flyn prze­łknął reszt­ki śliny. Jemu też chcia­ło się pić. Jesz­cze przez chwi­lę bił się z my­śla­mi, po czym uznał zwy­cię­stwo pra­gnie­nia nad stra­chem i się­gnął po kie­lich. Nalał po brze­gi i pod­su­nął Yoric­ko­wi, który dusz­kiem wy­chy­lił całą za­war­tość. Kiedy Flyn na­peł­niał kie­lich dla sie­bie, ośmie­lo­na jego za­cho­wa­niem po­zo­sta­ła trój­ka rów­nież się­gnę­ła po na­pit­ki, a na­stęp­nie rzu­ci­ła się na jadło.

Po­si­la­li się szyb­ko i w mil­cze­niu, co jakiś czas strze­la­jąc ocza­mi w kie­run­ku wej­ścia – jak wy­sta­wio­ne na widok dra­pież­ni­ków zwie­rzę­ta, go­to­we do uciecz­ki w razie ataku. Ledwo za­spo­ko­ili pierw­szy głód, kiedy drzwi kom­na­ty otwar­ły się z hu­kiem, a do wnę­trza wpa­ro­wał po­staw­ny męż­czy­zna, w za­kry­wa­ją­cej twarz masce i zdob­nych sza­tach, z mie­czem za­wie­szo­nym u pasa i ko­ro­ną na gło­wie. Za nim do po­miesz­cze­nia we­szły czte­ry po­sta­cie, za­ku­ta­ne w czer­wo­ne ha­bi­ty i szczel­nie okry­wa­ją­ce głowy ni­ka­by.

Flyn na­tych­miast opadł na ko­la­no, wzrok wbi­ja­jąc w zdo­bią­ce pod­ło­że kafle. Resz­ta kom­pa­nii nie­zwłocz­nie po­szła w jego ślady.

– Sia­dać, ro­ba­ki! – ryk­nął wład­ca. – I niech się żaden nie waży nawet pi­snąć, póki nie po­zwo­lę!

Król po­cze­kał aż Flyn i jego kom­pa­ni wy­ko­na­ją po­le­ce­nie, po czym sam zajął miej­sce u szczy­tu stołu. Gdy pstryk­nię­ciem pal­ców od­pra­wił żoł­nie­rzy, po­sta­cie w ha­bi­tach usta­wi­ły się pół­ko­lem za jego ple­ca­mi i za­sty­gły w bez­ru­chu. Flyn nigdy wcze­śniej nie wi­dział żad­nej z bli­ska, ale mimo to roz­po­znał w nich wy­so­kie ka­płan­ki Go­re­asa.

Nie było ta­jem­ni­cą, że Mor­den jest wy­znaw­cą krwa­we­go bo­ga-ty­ra­na, któ­re­go kult roz­kwi­tał w kró­le­stwie od ćwierć­wie­cza, spy­cha­jąc na mar­gi­nes naj­po­pu­lar­niej­szy nie­gdyś ko­ściół bo­gi­ni Zo­rath. Chło­pak nie raz sły­szał prze­ka­zy­wa­ne szep­tem re­we­la­cje, ja­ko­by ukry­wa­ją­ce syl­wet­ki pod czer­wo­ny­mi sza­ta­mi ko­bie­ty były ko­chan­ka­mi mo­nar­chy, zaś nie­któ­re plot­ki su­ge­ro­wa­ły, że peł­nią także rolę ochro­ny wład­cy. Flyn był cie­kaw czy to praw­da, jed­nak nie miał ocho­ty prze­ko­ny­wać się o tym na wła­snej skó­rze.

– Pa­trzę na was i za­sta­na­wiam się… Jak takie mier­no­ty jak wy zdo­ła­ły ubić sied­miu kró­lew­skich gwar­dzi­stów? Ra­bo­wa­nie ka­ra­wan han­dlo­wych to do­sta­tecz­nie cięż­ka prze­wi­na, żeby za­po­znać się bli­żej z katem, ale za­bi­cie żoł­nie­rza na służ­bie… – Mor­den za­wie­sił głos i po­stu­kał pal­cem w za­kry­wa­ją­cą pod­bró­dek część maski. – Al­bo­ście od­waż­ni, albo głupi. A naj­pew­niej oba. Taka mie­szan­ka naj­czę­ściej pro­wa­dzi przed ka­tow­skie ob­li­cze, lecz w wa­szym przy­pad­ku może się oka­zać zba­wien­na. Który z was, ścier­wa, jest przy­wód­cą tej za­cnej dru­ży­ny obe­srań­ców?

Hersz­tem był Razz. Ale jego z oczy­wi­stych przy­czyn tutaj być nie mogło. Żaden z to­wa­rzy­szy nie otwie­rał ust, w duchu mo­dląc się by ktoś inny za­brał głos. Prze­cią­gnię­tą do gra­nic bólu ciszę prze­rwał wresz­cie Flyn.

– Ja, wasza wy­so­kość. – Dia­bli wie­dzą co resz­ta kom­pa­nii po­my­ślała, ale nikt nie ośmie­lił się za­opo­no­wać.

– Więc słu­chaj, chłop­cze: jutro, o po­ran­ku, na­pad­nie­cie na powóz w ob­sta­wie czte­rech kon­nych gwar­dzi­stów. – Lord Mor­den bez ogró­dek prze­szedł do kon­kre­tów. – Po­dró­żu­je nim trój­ka ludzi. Za­bi­je­cie wszyst­kich, oprócz rudowło­se­go mło­dzień­ca. Po wy­ko­na­niu za­da­nia ci z was, któ­rzy prze­ży­ją, uda­dzą się ku naj­bliż­szej gra­ni­cy kró­le­stwa, prze­kro­czą ją i nigdy nie wrócą. Zro­zu­mie­li­ście?

– Tak, panie. – Flyn prze­łknął ślinę, źle czu­jąc się w roli przy­wód­cy, jed­nak sam wziął na sie­bie ten cię­żar i teraz na­le­ża­ło po­nieść tego kon­se­kwen­cje. – Gdzie jest to miej­sce, wasza wy­so­kość, w któ­rym mamy się za­sa­dzić?

– Zo­sta­nie­cie tam do­star­cze­ni i nie ru­szy­cie się, do­pó­ki nie na­sta­nie ranek i zro­bi­cie, co trze­ba. Jeśli uciek­nie­cie… Wów­czas na­wle­ka­nie na pal wyda wam się naj­de­li­kat­niej­szą z piesz­czot. – Wład­ca uciął, wstał i ru­szył ku wyj­ściu, cią­gnąc za sobą sznu­rek czer­wo­nych po­sta­ci. – A teraz na­żryj­cie się na zapas. Nie­ba­wem po was przy­ślę.

Kiedy tylko mo­nar­cha opu­ścił kom­na­tę, do środ­ka truch­tem wbie­gła dwój­ka straż­ni­ków, po czym za­ję­ła na po­wrót miej­sca przy drzwiach.

– Więc teraz ty je­steś przy­wód­cą? – za­py­tał cicho chu­der­la­wy Tal­ben.

– Ktoś mu­siał wziąć to na sie­bie…

– I chwa­ła ci za to, chłop­cze! – Yorick klep­nął Flyna w ramię.

Galeb i mil­kli­wy Za­phat ski­nię­cia­mi po­twier­dzi­li słowa ne­sto­ra dru­ży­ny.

– Tylko do jutra. Potem każdy pój­dzie w swoją stro­nę. Co… – Flyn wes­tchnął. – Co my­śli­cie o tej pro­po­zy­cji?

– Ży­je­my, a to naj­waż­niej­sze. I mamy szan­sę jesz­cze przez czas jakiś po­dy­chać. Wy­star­czy zro­bić, co każą – od­parł Yorick.

– A jeśli jest w tym jakiś ha­czyk? – po­dzie­lił się wąt­pli­wo­ścia­mi Tal­ben.

– I tak nie mamy in­ne­go wyj­ścia, jak przy­stać na pro­po­zy­cję – za­uwa­żył roz­sąd­nie Galeb.

Mil­kli­wy Za­phat po­now­nie ski­nął głową.

 

4.

 

Byli w dro­dze od prze­szło dwóch go­dzin, kiedy po­dró­żu­ją­cy we­wnątrz ka­re­ty pa­nicz dał znać woź­ni­cy by za­trzy­mać konie.

Chło­pak wy­sko­czył z po­wo­zu i po­biegł w las, nie za­szczy­cając to­wa­rzy­szy po­dró­ży nawet jed­nym spoj­rze­niem. Kiedy Ned znik­nął w krza­kach, Si­rion wstał, roz­pro­sto­wał kości z gło­śnym chrup­nię­ciem i na po­wrót opadł na ławę.

– Nie cier­pię tego gów­nia­rza. – Na rzu­co­ne pół­szep­tem słowa maga dy­plo­ma­ta od­po­wie­dział sła­bym uśmie­chem. – Tak się koń­czy po­bła­ża­nie dziec­ku, po­zwa­la­nie mu na wszyst­ko. Nie od­czu­wa sza­cun­ku do ab­so­lut­nie ni­ko­go. Kiedy baron Cal­lan odej­dzie na łono Zo­rath, ten chło­pak znisz­czy wszyst­ko, co jego oj­ciec z mo­zo­łem bu­do­wał przez de­ka­dy.

– Pa­mię­taj, Si­rio­nie, że baron i jego mał­żon­ka wy­mo­dli­li to dziec­ko po dłu­gich sta­ra­niach. Ned to je­dy­ny spad­ko­bier­ca…

– Który nie za­słu­gu­je na swoje dzie­dzic­two. – Mag wtrą­cił się Gal­du­ro­wi w pół zda­nia. – Wy­chu­cha­ny, wy­dmu­cha­ny smar­kacz. Cal­lan nie zdaje sobie spra­wy, kogo wy­ho­do­wał pod swo­imi skrzy­dła­mi.

– Si­rio­nie, te kilka dni w sto­li­cy będą dla Neda wy­ma­ga­ją­ca lek­cją dy­plo­ma­cji, z któ­rej po­wi­nien wy­cią­gnąć od­po­wied­nie wnio­ski.

Mag za­śmiał się po­gar­dli­wie.

– Wiesz, Gal­du­rze, co mu­sia­łem zro­bić kilka dni temu? Uzdro­wić dziew­kę, którą pa­nicz Ned spro­wa­dził do zamku i chę­do­żył tak chęt­nie, że ta ledwo uszła z ży­ciem. A potem za­pła­cić za jej mil­cze­nie i jed­no­cze­śnie za­gro­zić kon­se­kwen­cja­mi, które mogą ją spo­tkać, gdyby co komu wy­pa­pla­ła. Wszyst­ko na po­le­ce­nie lady, która ka­za­ła mi nie in­for­mo­wać o tym in­cy­den­cie mał­żon­ka. – Gal­dur nie ode­zwał się sło­wem, tylko opu­ścił głowę i zmarsz­czył brwi. – I to nie był pierw­szy raz.

Cza­ro­dziej za­milkł. Wraz z dy­plo­ma­tą i gwar­dzi­sta­mi w ciszy cze­ka­li na po­wrót pa­ni­cza. Kiedy pło­mien­na czu­pry­na chło­pa­ka uka­za­ła się wresz­cie po­mię­dzy krze­wa­mi na skra­ju lasu, mag na­chy­lił się w stro­nę dy­plo­ma­ty i szep­nął:

– Po śmier­ci Cal­la­na od­cho­dzę. I tobie radzę zro­bić to samo, Gal­du­rze.

– Je­stem już stary. A baron… Oby żył jak naj­dłu­żej.

– Oby.

 

5.

 

Pod­zie­mia kró­lew­skiej sie­dzi­by były czy­ste i jasne, zu­peł­nie nie przy­po­mi­na­jąc tego, jak Flyn wy­obra­żał sobie takie miej­sca. Od­gło­sy kro­ków i po­brzę­ki­wa­nia pan­ce­rzy gwar­dzi­stów nio­sły się echem po wy­ło­żo­nych mar­mu­rem piw­nicz­nych tu­ne­lach, a za­miast smro­du stę­chli­zny w noz­drza ude­rzał za­pach dymu z setek oliw­nych lamp, roz­sta­wio­nych gęsto na że­la­znych trój­no­gach.

Straż­ni­cy wpro­wa­dzi­li kom­pa­nię do wiel­kiej sali o ni­skim skle­pie­niu, w któ­rej Lord Mor­den w asy­ście ka­pła­nek ocze­ki­wał ich przy­by­cia. Na­prze­ciw wład­cy uno­sił się wy­so­ki owal por­ta­lu – jego kra­wę­dzie drga­ły hip­no­ty­zu­ją­co, a złota po­wierzch­nia fa­lo­wa­ła, jak tafla je­zio­ra marsz­czo­na po­dmu­cha­mi ła­god­ne­go wia­tru. Żoł­nie­rze za­trzy­ma­li się, po­kło­ni­li i wy­szli, a zdez­o­rien­to­wa­na grup­ka nie­do­szłych ska­zań­ców spo­glą­da­ła po sobie ner­wo­wo, nie wie­dząc co robić dalej.

– Co tak sto­icie, dur­nie?!

Monarcha wskazał pięć pakunków, leżących u jego stóp.

– Za­bie­rać i prze­cho­dzić!

Flyn, jako nowy herszt, ru­szył pierw­szy. Się­gnął po cięż­ki to­bo­łek i za­rzu­cił go na ramię. Za jego przy­kła­dem po­szła resz­ta.

– Ty! – krzyk­nął wład­ca, pa­trząc na Flyna. – Odłóż, kto inny to po­nie­sie. Ty do­sta­niesz coś waż­niej­sze­go.

Galeb ode­brał bagaż Flyna i pod sro­gim spoj­rze­niem lorda nie­pew­nie prze­stą­pił kra­wędź por­ta­lu. Zaraz za nim po­dą­ży­li Tal­ben, Za­phat i Yorick. Tylko Flyn po­zo­stał jesz­cze po tej stro­nie.

Mor­den pod­szedł do niego z nie­wiel­ką szka­tuł­ką w ręce.

– Prze­ka­żesz ją rudo­wło­se­mu chło­pa­ko­wi. Nie wolno ci jej otwie­rać, ani nawet za­sta­na­wiać się, co jest we­wnątrz. Wy­ko­na­cie za­da­nie i je­ste­ście wolni, nie wy­ko­na­cie… – Mor­den za­wie­sił głos i wrę­czył puz­der­ko. – Pil­nuj jej, ro­ba­ku, bo to od niej za­le­ży wasze życie.

Flyn ode­brał prze­sył­kę, skło­nił się i znik­nął we­wnątrz przej­ścia, a w wy­po­le­ro­wa­nej masce Mor­de­na od­bi­ły się re­flek­sy rzu­ca­ne przez wzbu­rzo­ną po­wierzch­nię ma­gicz­nej bramy. Wład­ca uśmiech­nął się z sa­tys­fak­cją, gdy nagle jedna z ka­pła­nek ze­rwa­ła się do biegu, wy­mi­nę­ła go i sko­czy­ła.

Do­słow­nie w ostat­niej chwi­li, bo­wiem se­kun­dę póź­niej po przej­ściu nie było już śladu.

W tym cza­sie Flyn wy­szedł na za­cie­nio­ną drogę, pro­wa­dzą­ca przez las i za­krę­ca­ją­cą kil­ka­dzie­siąt me­trów dalej. Po jed­nej stro­nie trak­tu grunt wzno­sił się stro­mo, po­ro­śnię­ty wy­so­ki­mi drze­wa­mi, wśród któ­rych zie­le­ni­ły się gęste krze­wy pod­szy­tu, z kolei po dru­giej opa­dał gwał­tow­nie, two­rząc jar, któ­re­go dnem pły­nął stru­myk.

– No, kom­pa­nia… – Nagle coś wpa­dło na Flyna, po­zba­wia­jąc go tchu i prze­wra­ca­jąc.

Chło­pak wierz­gnął i od­ru­cho­wo strą­cił z ple­ców przy­gnia­ta­ją­cy go cię­żar. Do­pie­ro teraz za­uwa­żył czer­wo­ne szaty ka­płan­ki, która od­to­czy­ła się na bok, po­de­rwa­ła na nogi i ścią­gnę­ła nikab. Spod na­kry­cia głowy wy­sy­pa­ła się burza gra­na­to­wych loków, oka­la­ją­ca pięk­ną twarz o ala­ba­stro­wej skó­rze i wiel­kich, zie­lo­nych oczach.

– Oddaj mi szka­tuł­kę! – za­żą­da­ła ka­płan­ka, wy­cią­ga­jąc w stro­nę Flyna otwar­tą dłoń.

– Hola! – krzyk­nął chło­pak i za­czął gra­mo­lić się z ziemi. – O co cho­dzi? Po co za nami prze­szłaś?

– Oddaj szka­tuł­kę – po­wtó­rzy­ła dziew­czy­na. – Mo­żesz ura­to­wać setki ty­się­cy ist­nień. Pro­szę, daj mi ją, a potem wszy­scy bę­dzie­cie mogli odejść.

– Ona nam grozi? – za­śmiał się sto­ją­cy kilka kro­ków dalej Tal­ben.

– Zejdź­my z drogi i po­roz­ma­wiaj­my spo­koj­nie – za­pro­po­no­wał Flyn. – Potem na­my­śli­my się co dalej. Do­brze?

Za­miast od­po­wie­dzieć, ka­płan­ka ścią­gnę­ła przez głowę szkar­łat­ny habit. Pod nim ubra­na była w wy­god­ny strój po­dróż­ny. Flyn prze­łknął gło­śno ślinę, ga­piąc się bez­wstyd­nie na zgrab­ną syl­wet­kę, cia­sno opię­tą skó­rza­ny­mi spodnia­mi i białą, płó­cien­ną ko­szu­lą. Dziew­czy­na po­stą­pi­ła kilka kro­ków na­przód, cały czas trzy­ma­jąc wy­cią­gnię­ta dłoń przed sobą.

– Uwa­żaj! – krzyk­nął Yorick, za­uwa­żyw­szy błysk ostrza w scho­wa­nej za ple­ca­mi ręce ka­płan­ki.

Flyn na­tych­miast od­sko­czył, o włos uni­ka­jąc cię­cia w twarz. Ka­płan­ka nie tra­ci­ła czasu i za­mach­nę­ła się po raz drugi, tym razem cel­niej. Płyt­ka rana otwar­ła się na przed­ra­mie­niu Flyna, na­tych­miast bar­wiąc roz­cię­tą ko­szu­lę szkar­ła­tem. Jed­nak trze­cie­go ciosu nie zdo­ła­ła już wy­pro­wa­dzić, bo­wiem Ga­le­b za­szedł ją od tyłu i zła­pał w niedź­wie­dzim uści­sku.

– Puść, głą­bie! – Dziew­czy­na na próż­no darła się i szar­pa­ła. – Od­daj­cie mi szka­tuł­kę! Od tego zal…

Flyn do­sko­czył do niej, ujął ją za pod­bró­dek oraz po­licz­ki, ści­snął.

– Bądź­że cicho, durna dzie­wu­cho! Za­phat, zwiąż jej ręce!

Kiedy czar­no­skó­ry drab krę­po­wał dło­nie dziew­czy­ny, Flyn roz­ka­zał po­zo­sta­łym za­brać to­boł­ki i wejść głę­biej w las. Oswa­jał się z wła­dzą i coraz le­piej czuł się w roli przy­wód­cy, nawet po­mi­mo zmie­nia­ją­cych się oko­licz­no­ści, które mogły sta­no­wić po­waż­ny pro­blem w re­ali­za­cji za­da­nia.

– Jeśli za­milk­niesz i nie bę­dziesz prze­szka­dza­ła, pu­ści­my cię wolno. Ro­zu­miesz? Ale szka­tuł­ki nie od­da­my. Lord cię wy­słał, żeby spraw­dzić czy mamy za­miar wy­wią­zać się z umowy?

– Nikt mnie nie przy­słał – syk­nę­ła dziew­czy­na, gdy Flyn zlu­zo­wał chwyt. Jej głos zła­god­niał: – Oddaj mi ją, pro­szę. Nie ro­zu­miesz, co jest w środ­ku.

– Nie. – Flyn po­ma­chał puz­der­kiem przed ocza­mi ka­płan­ki. – Nie ob­cho­dzi mnie co jest we­wnątrz, po­nie­waż wiem co mnie czeka, gdy ci ją oddam. Mor­den otwo­rzy ko­lej­ny por­tal…

– Nie! – Dziew­czy­na szarp­nę­ła się, jakby demon jakiś w nią wstą­pił, lecz Galeb nadal trzy­mał ją mocno. – Ni­cze­go nie otwo­rzy! To był trzy­na­sty raz! Ostat­ni! Po­dróż w jedną stro­nę! Dla­te­go was wy­słał! 

Herszt ro­zej­rzał się ner­wo­wo. W każ­dej chwi­li ktoś mógł tą drogą prze­cho­dzić lub prze­jeż­dżać.

– Za­kne­bluj­cie ją i idzie­my – za­ko­men­de­ro­wał. – Znaj­dzie­my miej­sce na obóz, dziew­czy­nę przy­wią­że­my do drze­wa. Potem za­czy­na­my przy­go­to­wa­nia, a rano, po wszyst­kim, zni­ka­my.

– Mo­głam cię zabić, łaj­da­ku! Jeśli nie od­dasz szk… Mmpff…

Ode­rwa­ny przez Za­pha­ta frag­ment ko­szu­li dziew­czy­ny zna­ko­mi­cie spraw­dził się w roli kne­bla. 

 

6.

 

Męż­czy­zna spoj­rzał w sto­ją­cą na biur­ku w jego ga­bi­ne­cie szkla­ną kulę i wy­po­wie­dział słowa za­klę­cia. Po­wierzch­nia ma­gicz­ne­go urzą­dze­nia roz­ja­rzy­ła się mięk­kim bla­skiem, z któ­re­go po chwi­li wy­ło­ni­ło się wid­mo­we ob­li­cze.

– Sza­now­ny Ar­tha­sie, rad je­stem cię wi­dzieć – ode­zwa­ła się twarz, na­bie­ra­jąc ostro­ści.

– Dzię­ku­ję, Sa­mu­elu, mnie cie­bie rów­nież. Jaki jest powód we­zwa­nia?

– Ar­te­fakt znik­nął dzi­siej­sze­go ranka i do tej pory nie wró­cił.

Ar­thas, lord na zamku Bal­len i wiel­ki mistrz Brac­twa Straż­ni­ków Cią­gło­ści, zmarsz­czył brwi.

– Do­tych­cza­so­we ab­sen­cje nie były tak dłu­gie – kon­ty­nu­ował Sa­mu­el. – We­dług kro­nik, od po­przed­nie­go Od­zy­ska­nia amu­let zni­kał i po­ja­wiał się sześć razy, co daje dwa­na­ście użyć. To znik­nię­cie jest siód­me, a to ozna­cza…

– Wiem, co to ozna­cza – od­parł zi­ry­to­wa­ny Ar­thas, lecz w jego gło­sie bra­ko­wa­ło zwy­cza­jo­wej pew­no­ści sie­bie. – Nie wróci, jeśli po dro­dze nikt go nie prze­jął od po­przed­nie­go wła­ści­cie­la… Czy po­wia­do­mi­łeś już, Sa­mu­elu, po­zo­sta­łych mi­strzów?

– Są w dro­dze. Ty od­po­wie­dzia­łeś ostat­ni.

– Ro­zu­miem. Wy­wo­łaj mnie nie­zwłocz­nie jeśli amu­let jed­nak wróci. Tym­cza­sem mu­si­my przy­go­to­wać się na naj­gor­sze. Wydam służ­bie dys­po­zy­cje, po­wia­do­mię Ger­ric­ka i wy­ru­sza­my. A ty módl się do Zo­rath, by cią­głość nie zo­sta­ła prze­rwa­na.

Ar­thas ze­rwał po­łą­cze­nie, za­klął pod nosem i ude­rzył pię­ścią w stół.

– Czemu się de­ner­wu­jesz, tato?

Mag od­wró­cił się na dźwięk głosu, który roz­legł się od stro­ny wej­ścia do kom­na­ty. W drzwiach stała kil­ku­letnia dziew­czyn­ka w to­wa­rzy­stwie ubra­ne­go w nie­bie­skie szaty, wy­so­kie­go męż­czy­zny o po­cią­głej twa­rzy i twar­dych ry­sach.

– Ko­cha­nie, wi­dzisz… – za­czął Ar­thas i pod­szedł do dziew­czyn­ki. Przy­klęk­nął, zbli­żył twarz do jej ob­li­cza. – Ja i Ger­rick mu­si­my po­je­chać do zamku, da­le­ko stąd, gdzie czeka na nas bar­dzo ważna spra­wa.

– Do sie­dzi­by brac­twa? – Dzie­cię­ca buzia roz­ja­śni­ła się w eks­cy­ta­cji.

Ar­thas zmarsz­czył brwi, po czym prze­niósł tward­nie­ją­ce spoj­rze­nie z córki na jej to­wa­rzy­sza.

– Ma już sześć lat. Po­wie­dzia­łem jej to i owo. Naj­wyż­szy czas, aby za­czę­ła…

– Nie tobie de­cy­do­wać! – ryk­nął wiel­ki mistrz. – Jest dziec­kiem i po­win­na robić dzie­cię­ce rze­czy!

– I robi to – od­parł Ger­rick, obej­mu­jąc wy­stra­szo­ne dziec­ko. – Ar­tha­sie, gdy byłem w jej wieku wie­dzia­łem już o brac­twie, a nawet wi­dzia­łem ar­te­fakt. Sara rów­nież. Choć była młod­sza.

Dziew­czyn­ka wy­krę­ci­ła głowę, by móc spoj­rzeć w oczy na­chy­la­ją­ce­go się nad nią męż­czy­zny.

– Mama też znała hi­sto­rię ma­gicz­ne­go amu­le­tu, wujku?

Ger­rick po­ki­wał głową i spoj­rzał na szwa­gra.

– Prze­pra­szam, ko­cha­nie. – Ar­thas czule po­gła­dził po­li­czek córki. – Może wuj ma rację i rze­czy­wi­ście po­win­naś je­chać z nami.

 

7.

 

Za­pa­dał wie­czór.

Flyn sie­dział w obo­zie, ob­gry­za­jąc pa­znok­cie i pa­trząc jak zwa­li­sty Galeb macha nie­opo­dal mie­czem, sie­kąc pień drze­wa. Osi­łek był przy­zwy­cza­jo­ny do uży­wa­nia sie­kier oraz to­po­rów, jed­nak w ba­ga­żach przy­go­to­wa­nych przez Mor­de­na były wy­łącz­nie mie­cze. A także kilka noży i dwa łuki z za­pa­sem strzał – nie­wie­le, ale mu­sia­ło wy­star­czyć.

– Zo­staw już to drze­wo, bo od tego stu­ka­nia nie­do­brze się czło­wie­ko­wi robi! – za­wo­łał le­żą­cy na tra­wie obok hersz­ta Tal­ben.

Galeb po­słu­chał. Scho­wał broń i usiadł na­prze­ciw Flyna.

– Prze­stań się za­mar­twiać, Flyn. Bę­dzie, co ma być – za­gad­nął fi­lo­zo­ficz­nie.

– Co ma być… Ten obe­sra­niec Yorick znik­nął dwie go­dzi­ny temu. Wszyst­kie usta­le­nia, cały plan za­sadz­ki, mo­że­my sobie w rzy­cie wsa­dzić – syk­nął herszt. – Po­myśl o tym w ten spo­sób: je­ste­śmy czort wie gdzie, mu­si­my ubić kilku po­dróż­nych i żoł­da­ków, ni­cze­go nie wiemy o oko­li­cy, a sta­ruch wpada w ręce lo­kal­nej gwar­dii. Co wtedy bę­dzie? To, co ma być?

– Za­phat go znaj­dzie – bąk­nął osi­łek.

Jakby na po­twier­dze­nie tych słów, uszu trój­ki to­wa­rzy­szy do­szedł gwizd, a po chwi­li krza­ki za ple­ca­mi Ga­le­ba za­sze­le­ści­ły i wy­chy­nę­ły z nich dwie, nie­wy­raź­ne w wie­czor­nym pół­mro­ku, syl­wet­ki. Idący na prze­dzie Za­phat gwizd­nął raz jesz­cze w umó­wio­ny spo­sób i przy­sta­nął, po­zwa­la­jąc się wy­prze­dzić po­dą­ża­ją­ce­mu jego śla­dem Yoric­ko­wi.

Flyn ze­rwał się na równe nogi, w kilku su­sach po­ko­nał dzie­lą­cą ich od­le­głość. Do­sko­czył do star­ca, za­ła­pał go za ko­szu­lę i uniósł pięść do ciosu. Za­mach­nął się, lecz jego ręka zo­sta­ła po­wstrzy­ma­na niedź­wie­dzim chwy­tem Ga­le­ba. Wy­stra­szo­ny Yorick wtu­lił głowę w ra­mio­na i sze­ro­ko otwar­ty­mi ocza­mi wpa­try­wał się w wy­krzy­wia­ją­cy twarz Flyna gry­mas zło­ści.

– Gdzieś po­lazł, ro­ba­ku!? – ryk­nął herszt.

– Spo­koj­nie, chłop­cze. Ja tylko… – Sta­rzec urwał i wy­cią­gnął przed sie­bie za­wi­nię­ty w ma­te­riał pa­ku­nek. – Sam zo­bacz. Jutro mo­że­my zgi­nąć, więc po­my­śla­łem, że szko­da by­ło­by się nie napić.

Flyn wy­swo­bo­dził dłoń i wy­rwał z rąk star­ca pod­su­nię­ty to­bo­łek. Ma­te­riał roz­wi­nął się i na trawę wy­pa­dły czte­ry flasz­ki.

– Skąd to masz? – za­py­tał Flyn, rów­nie osłu­pia­ły, co wście­kły.

– Z karcz­my nie­opo­dal, nie­ca­ła go­dzi­na mar­szu…

– W karcz­mie byłeś?! Kurwa twoja mać! Mie­li­śmy tu sie­dzieć i się nie wy­chy­lać, a nie pa­łę­tać po karcz­mach! – Głos hersz­ta niósł się echem po lesie, pło­sząc oko­licz­ne ptac­two. – Mordę ci po­wi­nie­nem za to obić!

– Za gło­śno – po­wie­dział Za­phat, kiedy Flyn na­bie­rał po­wie­trza w płuca do ko­lej­ne­go krzy­ku.

Czar­no­skó­ry tro­pi­ciel rzad­ko się od­zy­wał, lecz kiedy to robił, nie spo­sób było nie za­uwa­żyć – jego opa­no­wa­ny głos dud­nił głę­bo­kim basem, jakby Za­phat prze­ma­wiał z wnę­trza stud­ni. Te dwa słowa wy­star­czy­ły, by Flyn zdał sobie spra­wę, że jego krzy­ki mogą spro­wa­dzić im na głowy kło­po­ty. Wy­rów­nał od­dech i za­py­tał:

– Skąd wie­dzia­łeś, że nie­da­le­ko jest karcz­ma?

– Miej­sce wy­da­ło mi się zna­jo­me i chcia­łem spraw­dzić, czy mam rację – tłu­ma­czył Yorick po­spiesz­nie. – Od­sze­dłem ka­wa­łek, a potem jesz­cze ka­wa­łek, lecz pew­ność zy­ska­łem do­pie­ro, kiedy na ho­ry­zon­cie uj­rza­łem karcz­mę na skrzy­żo­wa­niu. To po­łu­dnio­we gra­ni­ce kró­le­stwa. Miesz­ka­łem nie­gdyś w mia­stecz­ku, ka­wa­łek dalej wzdłuż kró­lew­skie­go trak­tu, który prze­ci­na ta droga. Byłem po­moc­ni­kiem gra­ba­rza i po ro­bo­cie czę­sto na­wie­dza­li­śmy ten przy­by­tek z po­wo­du wina, które tam ser­wo­wa­no. No i po­my­śla­łem, że skoro je­stem już bli­sko go­spo­dy, to grzech nie wstą­pić po kilka fla­szek.

– Czym za­pła­ci­łeś? W ba­ga­żach nie było pie­nię­dzy.

– Dziew­czy­na miała na szyi złoty łań­cu­szek, i wiesz…

Flyn zmełł w ustach prze­kleń­stwo. Yorick schy­lił się i ze­brał trzy z czte­rech bu­te­lek. Ostat­nią Flyn przy­gnia­tał stopą.

– Wi­dział cię ktoś, kto mógł roz­po­znać?

– Chłop­cze, ze trzy­dzie­ści zim mi­nę­ło! Któż by mnie miał roz­po­znać? Choć po praw­dzie szyn­karz przy­po­mi­nał tego sprzed lat. Pew­ni­kiem to jego syn, bo takie in­te­re­sy prze­cho­dzą z po­ko­le­nia na po­ko­le­nie.

– Mam na­dzie­ję, że to praw­da, Yoric­ku. – Złość wy­pa­ro­wa­ła z Flyna, za­stą­pio­na ulgą, że sta­rzec się od­na­lazł. Ich szan­se na wyj­ście żywo z ju­trzej­szej walki na po­wrót wzro­sły. – Trzy flasz­ki zo­sta­wiam. Ostat­nią… Skoro za­pła­ci­łeś za wino zło­tem dziew­czy­ny, to i jej się coś na­le­ży.

Flyn pod­niósł bu­tel­kę, od­wró­cił się na pię­cie i od­szedł w stro­nę dębu ro­sną­ce­go na skra­ju obo­zo­wi­ska, do któ­re­go przy­wią­za­li za­kne­blo­wa­ną ka­płan­kę. Tal­ben uniósł brwi i zer­k­nął po kolei na po­zo­sta­łych, uśmie­cha­jąc się wy­mow­nie.

– Na amory mu się ze­bra­ło? – rzu­cił pół­gło­sem Galeb.

– Ra­czej na chę­do­że­nie, coby od­pę­dzić tro­ski i złe myśli. Jutro może być mar­twy, więc chce sko­rzy­stać. Tylko po co mar­no­wać wino, skoro dziew­ka jest przy­wią­za­na, więc i tak mu się nie oprze.

Galeb prych­nął i obej­rzał się za zni­ka­ją­cym za drze­wem hersz­tem.

Rzu­co­na przez Tal­be­na uwaga nie uszła uwa­dze Flyna, który jesz­cze przez chwi­lę na­słu­chi­wał, czy aby to­wa­rzy­sze go nie obśmie­wa­ją, lecz gdy sta­rzec otwarł bu­tel­kę i roz­po­czął jedną ze swo­ich opo­wie­ści, stra­cił za­in­te­re­so­wa­nie.

– Po­słu­chaj­cie! – Yorick wy­pluł korek i po­cią­gnął z flasz­ki so­lid­ny łyk. – Jed­ne­go dnia po­pi­li­śmy w tej karcz­mie. Ja, gra­barz i jesz­cze dwóch ta­kich. Po­snę­li­śmy na ła­wach, a rano tu­mult, ktoś mnie szar­pie, chło­pa­ki się wy­dzie­ra­ją. Otwie­ram oczy i co widzę? Gwar­dzi­ści! Na szczę­ście tylko nas prze­słu­chać chcie­li, bo nie­da­le­ko do krwa­wej jatki do­szło. O! Tu, w tym lesie! Dwa­na­ście, czy trzy­na­ście tru­pów. Pu­ści­li nas wolno, ale co się stra­chu na­je­dli­śmy…

 

8.

 

Woź­ni­ca spiął konie i za­trzy­mał powóz tuż przy staj­niach na za­ple­czu karcz­my. Czwór­ka eskor­tu­ją­cych po­jazd gwar­dzi­stów ze­sko­czy­ła z sio­deł i po­pro­wa­dzi­ła wierz­chow­ce do wnę­trza pach­ną­cej sia­nem za­gro­dy.

W za­pa­da­ją­cym zmro­ku dwie po­sta­cie ze­szły z tyl­nej ławy, po czym ru­szy­ły w stro­nę wej­ścia do przy­byt­ku.

– A pa­nicz dla­cze­go nie wy­cho­dzi? – za­in­te­re­so­wał się mag.

– Może za­snął? – pod­su­nął Gal­dur.

– Albo umarł.

Dy­plo­ma­ta wy­krzy­wił twarz w gry­ma­sie ni to uśmie­chu, ni dez­apro­ba­ty.

– Nawet tak nie żar­tuj, Si­rio­nie. Pa­ni­czu Ne­dzie! – za­wo­łał Gal­dur, wra­ca­jąc do po­wo­zu. – Je­ste­śmy na miej­scu! Pierw­szy przy­sta­nek!

Drzwi otwar­ły się na oścież i z ka­re­ty wy­padł pa­nicz Ned. Rym­nął o ubitą zie­mię, wznie­ca­jąc tuman kurzu i za­beł­ko­tał coś nie­skład­nie. Dy­plo­ma­ta przy­padł do niego, a se­kun­dę póź­niej zna­lazł się przy nich Si­rion.

– Otru­ty? – za­py­tał Gal­dur.

Chło­pa­kiem wstrzą­snę­ły tor­sje, a treść jego żo­łąd­ka za­pa­sku­dzi­ła szaty maga.

Si­rion uniósł głowę Neda, który po­now­nie wy­po­wie­dział kilka nie­zro­zu­mia­łych słów i bek­nął po­tęż­nie. Cza­ro­dziej zmarsz­czył nos, roz­chy­lił opa­da­ją­ce po­wie­ki chło­pa­ka.

– Urżnię­ty jak byle cham – wy­ce­dził mag i pu­ścił głowę pa­ni­cza, po­zwa­la­jąc jej ude­rzyć o zie­mię. – Idź do środ­ka, Gal­du­rze, za­płać za po­ko­je i stra­wę. Ja po­le­cę gwar­dzi­stom za­brać pa­ni­cza.

Dy­plo­ma­ta ski­nął głową i ru­szył ku drzwiom karcz­my. Si­rion z nie­sma­kiem przyj­rzał się za­bru­dzo­nej wy­mio­ci­na­mi sza­cie, splu­nął w kurz i ge­stem przy­wo­łał gwar­dzi­stów, kiedy ci po­ja­wi­li się w drzwiach staj­ni.

– Za­bierz­cie go! – na­ka­zał.

Żoł­nie­rze bez słowa pod­nie­śli chło­pa­ka i ru­szy­li za ma­giem.

Cze­ka­ją­cy w go­spo­dzie Gal­dur wska­zał zbroj­nym pokój na pię­trze, gdzie mieli uło­żyć Neda. W tym cza­sie Si­rion ro­zej­rzał się po wnę­trzu sali. Przy stole na ty­łach sie­dzia­ło czte­rech męż­czyzn, mocno już pi­ja­nych. Oprócz nich w karcz­mie był jesz­cze sto­ją­cy za kon­tu­arem szyn­karz, dwój­ka po­dróż­nych po­si­la­ją­ca się nie­opo­dal ko­min­ka i słu­żeb­na dziew­ka, krą­żą­ca z dzba­na­mi z winem w te i nazad, od szynk­wa­su do stołu czwór­ki pod­chmie­lo­nych bie­siad­ni­ków.

Cza­ro­dziej wy­brał stół, roz­siadł się i za­pro­sił dy­plo­ma­tę, zaś wra­ca­ją­cym gwar­dzi­stom po­le­cił zająć miej­sca przy wyj­ściu.

– Cie­ka­we, skąd pa­nicz wziął go­rzał­kę? – za­sta­no­wił się Gal­dur.

– Na Zo­rath! A czy to ważne? Mia­łeś oka­zję się prze­ko­nać, jak po­waż­nie syn lorda Cal­la­na pod­cho­dzi do obo­wiąz­ków, które wy­zna­czył mu oj­ciec.

– Dajże spo­kój, Si­rio­nie. Czyż­byś sam się nigdy nie spił za młodu?

– A spi­łem! Ow­szem, że spi­łem. Tylko ja po pi­ja­ku nigdy nie ugo­dzi­łem mie­czem sługi, który nie dość szyb­ko znik­nął mi z oczu.

– O czym mó­wisz? Prze­cież do ni­cze­go ta­kie­go nie do­szło.

– Tym razem nie. Ale tylko dla­te­go, że Ned prze­sa­dził. Gdyby nie schlał się do nie­przy­tom­no­ści, to miał­byś oka­zję zo­ba­czyć nie­je­den jego wy­bryk.

Dy­plo­ma­ta za­sę­pił się, tra­wiąc usły­sza­ne słowa. Do­pie­ro gdy po­słu­gu­ją­ca dziew­czy­na pod­sta­wi­ła im pod nosy miski aro­ma­tycz­nej po­traw­ki i chleb, Gal­dur uniósł wzrok i szep­nął:

– Jest aż tak źle?

Cza­ro­dziej ode­rwał skór­kę z krom­ki, za­mo­czył ją w misce i we­pchnął sobie w usta, wzrok za­wie­sza­jąc na czwór­ce bie­sia­du­ją­cych miej­sco­wych. Prze­żuł na­siąk­nię­ty wy­wa­rem chleb, prze­łknął i od­po­wie­dział:

– Z każ­dym mie­sią­cem coraz go­rzej.

 

9.

 

Dawno mi­nę­ła pół­noc, a Flyn nadal sie­dział na­prze­ciw dziew­czy­ny.

Wpierw pa­trzy­ła na niego z po­gar­dą. Potem, gdy od­kor­ko­wał bu­tel­kę, pró­bo­wa­ła coś po­wie­dzieć, lecz kne­bel sku­tecz­nie jej to unie­moż­li­wiał. Szarp­nę­ła kilka razy wię­za­mi, a póź­niej od­wró­ci­ła twarz. I tak sie­dzia­ła od tam­tej chwi­li, nie pa­trząc na po­cią­ga­ją­ce­go z flasz­ki chło­pa­ka, który roz­siadł się na kępie mchu i wbi­jał nie­ru­cho­my wzrok w jej po­wab­ne lico.

Resz­ta kom­pa­nii spała albo czu­wa­ła. We flasz­ce nie zo­sta­ło już wiele i Flyn uznał, że może jed­nak po­dzie­li się tą reszt­ką. Tru­nek koił nerwy, ale zbyt­nia jego ilość mogła wpły­nąć na ju­trzej­sze za­da­nie.

Pod­niósł się cięż­ko, pod­szedł do ka­płan­ki i jed­nym ru­chem wy­rwał kne­bel. Dziew­czy­na na­bra­ła po­wie­trza, po czym roz­ka­sła­ła się z po­wo­du su­cho­ści w ustach.

Flyn przy­sta­wił szyj­kę bu­tel­ki do jej ust i prze­chy­lił. Kilka łyków póź­niej opróż­nio­na do dna flasz­ka wy­lą­do­wa­ła na ziemi, a dziew­czy­na ję­zy­kiem zwil­ży­ła wargi, roz­pro­wa­dza­jąc po nich cierp­ko-słodki smak trun­ku.

– Nie myśl, że będę ci dzię­ko­wać – wy­chry­pia­ła.

– Nie po­trze­bu­ję po­dzię­ko­wań – od­parł Flyn. – Chcę tylko wie­dzieć jak masz na imię.

– Po co?

– Ty znasz moje, więc po­my­śla­łem, że skoro już roz­ma­wia­my…

– Pro­szę, roz­wiąż mnie i oddaj szka­tuł­kę. – Głos ka­płan­ki wró­cił do normy, a wraz z nim jej po­przed­nia śpiew­ka. – Mo­żesz oca­lić mi­lio­ny ist­nień.

– Mi­lio­ny? Przed­tem mó­wi­łaś o set­kach ty­się­cy. To ile w końcu?

– Nie wiem. Ale wiele. Mo­żesz za­koń­czyć ty­ra­nię Mor­de­na, tylko oddaj mi pu­deł­ko.

Flyn wes­tchnął i na po­wrót usiadł na kępie mchu.

– Co jest ta­kie­go w tym pu­deł­ku? Serce Mor­de­na, które trze­ba prze­bić osi­ko­wym koł­kiem? Albo nie, nie mów…

– Po pro­stu mi uwierz.

– A ty byś uwie­rzy­ła komuś, kto każe ci oddać je­dy­ne, dzię­ki czemu ma szan­sę na prze­ży­cie? – Dziew­czy­na nie od­po­wie­dzia­ła. – Uży­łaś mo­je­go imie­nia. A ja nadal nie znam two­je­go.

– Na imię mi Au­ro­ra.

– Więc po­słu­chaj, Au­ro­ro: nie oddam ci szka­tuł­ki. Jutro, kiedy wy­peł­ni­my za­da­nie, mam za­miar znik­nąć i za­cząć nowe życie. Nie dbam co się sta­nie z resz­tą. Je­ste­śmy nie­da­le­ko gra­ni­cy kró­le­stwa. Mo­żesz pójść ze mną.

– Mo­żesz już teraz za­cząć nowe życie, bez stra­chu o gniew Mor­de­na. – Dziewczyna westchnęła i spojrzała Flynowi w oczy. – Ja, mój ojciec i nasi towarzysze od ponad dwóch dekad szukaliśmy tego, co jest w szkatułce. Kiedy Morden doszedł do władzy, uwziął się na nas, a my zbyt późno zrozumieliśmy dlaczego. Rozbił nas, a potem wyłapywał, jednego po drugim. Jestem ostatnia, Flyn. I tylko ja wiem co zrobić, by świat wyglądał inaczej, by pozbawiony tyrana mógł wrócić na właściwe tory. A to jest ostatnia szansa, żeby tego dokonać. Dlatego proszę cię: uwolnij mnie i oddaj pudełko.

– A ty cały czas swoje – żach­nął się Flyn. – Opowiadasz bajki i myślisz, że w nie uwierzę. Próbujesz mnie przekonać, ale naprawdę nie mówisz nic, pełno dziur w tej historyjce. Skoro miałaś dostęp do króla, dlaczego nie ukradłaś jego skarbu?

– Myślisz, że Morden nie dbał o coś tak ważnego? Że trzymał to w dostępnym miejscu? Nie masz pojęcia, co znosiłam przez ostatnie trzy lata, przywdziewając szaty kapłanki i czekając na okazję, w bezustannym strachu, że ktoś odkryje, kim naprawdę jestem. Ta ostatnia szansa jest jedyną, którą dostałam.

– Nie, ni­cze­go ci nie dam. Ale po wszyst­kim mogę po ciebie wró­cić.

– Po wszystkim? Zrozum, że jeśli nie oddasz mi szkatułki, jutro rano umrzesz.

Flyn pokręcił głową, uśmiechając się pod nosem szyderczo.

– Wiesz co właśnie zrozumiałem? Że niepotrzebnie pozwoliłem ci mówić. Taka milcząca bardziej mi się podobałaś.

Aurora poczerwieniała na twarzy.

– A żebyś zdechł! Ty i cała reszta!

Jej głos po­niósł się po­śród otu­lo­nych mro­kiem drzew, pod­ry­wa­jąc czu­wa­ją­ce­go Ga­le­ba. Zwa­li­sta syl­wet­ka za­ma­ja­czy­ła głęb­szym mro­kiem na tle noc­ne­go lasu i sze­lesz­cząc li­sto­wiem ru­szy­ła w kie­run­ku Flyna. Chło­pak szyb­ko pod­niósł kne­bel i we­pchnął go na po­wrót w usta pro­te­stu­ją­cej Au­ro­ry.

– Flyn? – za­wo­łał cicho Galeb.

– Wra­caj do resz­ty, też już idę.

Galeb przy­sta­nął, mach­nął ręką, dając znać, że usły­szał po­le­ce­nie i ru­szył z po­wro­tem.

– Durna dzie­wu­cho – wy­ce­dził Flyn, kiedy sta­nął nad dziew­czy­ną. Na­chy­lił się ku niej. – Miałem po ciebie wrócić, ale teraz myślę, żeby zostawić cię tutaj na pastwę drapieżników i narastającego pragnienia.

Flyn wy­cią­gnął z cho­le­wy nóż o dłu­gim ostrzu. Wy­pro­sto­wał się i spoj­rzał w niebo, na jasny sierp księ­ży­ca i mru­ga­ją­ce do­oko­ła niego blade gwiaz­dy. Do świtu było już nie­da­le­ko.

– My­ślisz, że je­stem byle ma­toł­kiem. Robakiem bez rozumu i ambicji, któ­re­go można uro­bić. Ale się my­lisz, Auroro. Po­ka­żę ci, jak bar­dzo.

 

10.

 

Wy­je­cha­li z sa­me­go rana, kiedy słoń­ce ledwo wy­chy­li­ło się zza ho­ry­zon­tu.

Ned, po­ga­nia­ny przez glę­dze­nie dy­plo­ma­ty oraz kar­cą­cy, pełen dez­apro­ba­ty wzrok maga, nie zdą­żył nawet wziąć ką­pie­li i zjeść śnia­da­nia. Głowa pę­ka­ła mu od wy­pi­tej wczo­raj go­rzał­ki, w ustach miał sucho po­mi­mo wy­chy­lo­ne­go z sa­me­go rana wia­dra wody, a żo­łą­dek wy­czy­niał dzi­kie harce, jakby się chciał wy­rwać na wol­ność, pró­bu­jąc opu­ścić trze­wia raz górą, raz dołem. Pa­nicz prze­kli­nał w my­ślach sta­re­go pier­do­łę Gal­du­ra, bo to on na­ka­zał stangretowi zbo­czyć z trak­tu kró­lew­skie­go i po­je­chać skró­tem, dzię­ki któ­re­mu mieli do­trzeć do sto­li­cy dzień wcze­śniej niż za­kła­da­li. I nie by­ło­by w tym nic złego, gdyby nie to, że ta szyb­sza droga pełna była dziur i wy­bo­jów, na któ­rych ka­re­ta nie­mi­ło­sier­nie pod­ska­ki­wa­ła, przy­spa­rza­jąc Ne­do­wi do­dat­ko­wych cier­pień.

Pa­nicz trzy­mał się za głowę i bła­gał bogów by ten kosz­mar się skoń­czył. Miał nie pić, lecz sy­tu­acja była nie do znie­sie­nia, zaś jemu udało się przed opusz­cze­niem karcz­my zwi­nąć bu­tel­kę wina. Do­brze, że we­wnątrz po­wo­zu znów był sam i mógł teraz, trzę­są­cy­mi się dłoń­mi od­kor­ko­wać przy­jem­nie chłod­ną flasz­kę.

Wal­cząc z za­tycz­ką Ned roz­pa­mię­ty­wał, jak bez­czel­ny Si­rion przed po­dró­żą rzu­cił ką­śli­wą uwagę o tym, że woli chłód po­ran­ne­go po­wie­trza od smro­du wczo­raj­sze­go al­ko­ho­lu. Gal­dur mu przy­tak­nął. Potem obaj znów usie­dli na tyl­nej ławie. I niech tam sie­dzą, obesrań­cy!

Ned obie­cy­wał sobie, że kiedy obej­mie po ojcu ba­ro­nię, nie­zwłocz­nie wpro­wa­dzi nowe po­rząd­ki. I będą to po­rząd­ki, które wielu nie przy­pad­ną do gustu.

Nikt nie bę­dzie bez­kar­nie nim po­mia­tał.

Korek wresz­cie wy­lą­do­wał na pod­ło­dze. Ned już miał przy­tknąć szyj­kę bu­tel­ki do ust, kiedy po­wo­zem szarp­nę­ło, a z ze­wnątrz roz­legł się kwik koni i ludz­kie okrzy­ki. Ka­re­ta sta­nę­ła gwał­tow­nie. Pa­nicz upadł po­mię­dzy ka­na­py, bu­tel­ka wy­pa­dła mu z rąk i się stłu­kła.

Po­wo­zem bu­ja­ło, jakby gi­gant jakiś szar­pał nim raz w prawo, raz w lewo. Do wcze­śniej­szych dźwięków do­łą­czył szczęk oręża oraz od­gło­sy walki. Kiedy Ned wresz­cie zła­pał rów­no­wa­gę i wyj­rzał na ze­wnątrz, naj­pierw doj­rzał cią­gną­ce­go za sobą ka­wa­łek dy­sz­la konia, który ze­rwał się z za­przę­gu. Potem zza ka­re­ty wy­strze­li­ły dwa zyg­za­ki bły­ska­wic, ude­rza­jąc w cele scho­wa­ne gdzieś na stro­mym, po­ro­śnię­tym gę­stwi­ną zbo­czu. Na­stęp­nie z przy­droż­nych krza­ków wy­sko­czył zbir z mie­czem w jed­nej i czymś przy­go­to­wa­nym do rzutu w dru­giej ręce.

Pa­nicz scho­wał się po­ni­żej kra­wę­dzi okna.

Z tyłu ka­re­ty roz­legł się rumor, coś ude­rzy­ło kilka razy w drew­nia­ną kon­struk­cję ka­bi­ny, ktoś jęk­nął gło­śno.

Ukry­ty przed ocza­mi na­past­ni­ków Ned za­sta­na­wiał się go­rącz­ko­wo, co ma teraz zro­bić. Ucie­kać? Wal­czyć? Kiedy myśli prze­le­wa­ły się przez jego zbo­la­łą głowę, nagle zdał sobie spra­wę, że nie sły­szy już kwiku koni oraz po­krzy­ki­wań. Tu­mult na ze­wnątrz ucichł i choć jego uszu nadal do­cho­dzi­ły od­gło­sy walki, to były one teraz nie­zbyt in­ten­syw­ne. Uchy­lił drzwi i ostroż­nie spoj­rzał w kie­run­ku, z któ­re­go do­cho­dzi­ły dźwię­ki ście­ra­ją­ce­go się że­la­za: na placu boju zo­sta­ła tylko dwój­ka ad­wer­sa­rzy. Wal­czy­li przy oba­lo­nym drze­wie, przed czo­łem po­zba­wio­ne­go koni po­wo­zu.

Ned zer­k­nął w drugą stro­nę. Za tyl­nym kołem w pla­mie krwi za­le­gał Si­rion. Kilka kroków dalej Gal­dur pu­stym wzro­kiem wpa­try­wał się w ko­ro­ny po­chy­la­ją­cych się nad drogą drzew. Z jego pier­si wy­sta­wa­ło drzew­ce strza­ły. Oprócz maga i dy­plo­ma­ty od tam­tej stro­ny pa­nicz na­li­czył jesz­cze trzy ciała.

Straż­nik i ban­dy­ta sie­kli się ze zło­ścią, żaden nie ustę­po­wał, ani nie zy­ski­wał prze­wa­gi. Ned uznał wresz­cie, że nie może li­czyć na umie­jęt­no­ści żoł­nie­rza i czas naj­wyż­szy wziąć spra­wy w swoje ręce. Za­czął się roz­glą­dać za bro­nią, kiedy z kozła zsu­nę­ło się ciało stan­gre­ta. Trup ude­rzył o zie­mię tuż obok stóp pa­ni­cza, w ręce wciąż ści­skał kuszę, a z przy­tro­czo­ne­go do jego pasa koł­cza­nu wy­sy­pa­ło się na drogę kilka beł­tów. Ned wy­rwał broń z uści­sku mar­twe­go woź­ni­cy, na­cią­gnął cię­ci­wę, umie­ścił po­cisk w ło­ży­sku i ostroż­nie ru­szył ku wal­czą­cym.

Choć star­cie wy­raź­nie tra­ci­ło na im­pe­cie, a zmę­cze­nie dało się za­uwa­żyć w ru­chach obu prze­ciw­ni­ków, do­kład­ne wy­ce­lo­wa­nie i po­sła­nie bełtu tak, by tra­fić w cel, dla nie­wpraw­ne­go strzel­ca było za­da­niem pra­wie nie­wy­ko­nal­nym. Ned mimo wszyst­ko nie chciał ry­zy­ko­wać po­strze­le­nia gwar­dzi­sty.

Po ko­lej­nym cio­sie zbira żoł­nierz cof­nął się i nie­szczę­śli­wie na­stą­pił na ciało osił­ka z roz­rą­ba­ną czasz­ką. Za­chwiało nim, a to wy­star­czy­ło, by ban­dy­ta wy­ko­rzy­stał oka­zję, przy­sko­czył i we­pchnął sztych po­ni­żej na­pier­śni­ka ad­wer­sa­rza. Gwar­dzi­sta wy­pu­ścił broń z ręki, zła­pał swo­je­go za­bój­cę za ko­szu­lę i upa­da­jąc po­cią­gnął go za sobą.

Ned wła­śnie na to li­czył. Po­stą­pił ku na­past­ni­ko­wi, a kiedy ten oswo­bo­dził się z uchwy­tu nie­bosz­czy­ka i prze­wró­cił na plecy, pa­nicz wy­ce­lo­wał w niego kuszę.

– A teraz zdech­niesz, ro­ba­ku – wy­ce­dził Ned, pa­trząc w oczy zbira.

Ban­dy­ta od­wza­jem­nił spoj­rze­nie, a jego czoło prze­cię­ła głę­bo­ka zmarszcz­ka. Upu­ścił miecz i w obron­nym ge­ście wy­cią­gnął przed sie­bie otwar­tą dłoń.

– Cze­kaj! Nie strze­laj! – krzyk­nął. – Mam coś, co mia­łem ci prze­ka­zać. Tylko po­cze­kaj, po­zwól, żebym wy­jął…

Zbir mówił szyb­ko, wolną ręką się­ga­jąc pod ko­szu­lę.

– Dło­nie na wi­do­ku, obe­srań­cu, bo wpa­ku­ję ci strza­łę w ten pusty łeb! – Ned po­sta­no­wił już, że za­bi­je tego głup­ca, lecz chciał się jesz­cze przez chwi­lę na­pa­wać jego stra­chem. – Mia­łeś coś prze­ka­zać? I dla­te­go wszyst­kich po­za­bi­ja­li­ście? My­ślisz, że roz­ma­wiasz z głup­cem?!

– To praw­da, sama praw­da! Lord Mor­den kazał zabić wszyst­kich, oprócz cie­bie. I prze­ka­zać ci szka­tuł­kę. Wy­cią­gnę ją i zo­ba­czysz, panie, że nie kła­mię.

Ban­dyta raz jesz­cze się­gnął pod ko­szu­lę. Ned czuj­nie ob­ser­wo­wał jego ruchy, gotów wy­strze­lić w każ­dej chwi­li. Zbir wy­do­był wresz­cie nie­wiel­kie, drew­nia­ne pu­deł­ko. Po­kry­wa była za­la­ko­wa­na, z od­bi­tą w wosku pie­czę­cią.

– Rzuć mi je pod nogi – na­ka­zał pa­nicz, a ban­dy­ta po­słusz­nie wy­ko­nał po­le­ce­nie.

Ned pod­niósł po­da­rek i we­pchnął go za pas.

– Przed śmier­cią chcesz wy­rzec ja­kieś ostat­nie słowa?

– Lord Mor­den, mia­łem z nim umowę…

Ned po­cią­gnął za ję­zy­czek spu­stu, a wy­pusz­czo­ny po­cisk wbił się w bark oprysz­ka. Pa­nicz za­klął. Naj­wy­raź­niej kac po wczo­raj­szej go­rzał­ce nadal mocno go trzy­ma­ł. Ner­wo­wo po­now­nie na­cią­gnął kuszę, za­ła­do­wał, wy­mie­rzył w dy­szą­ce­go z bólu, ści­ska­ją­ce­go drzew­ce po­ci­sku, zbira.

– A żeby cię, kur­wi synu, kto w zadek jeżem wy­chę­do­żył! – krzyk­nął ban­dy­ta.

– Cie­ka­wa obe­lga. – Ned uśmiech­nął się kpią­co i raz jesz­cze po­cią­gnął za spust. – Jak na trupa.

 

11.

 

To już za chwi­lę. Już sły­chać tę­tent kopyt.

Flyn moc­niej za­ci­snął spo­co­ną dłoń na rę­ko­je­ści mie­cza i zer­k­nął w stro­nę cza­ją­ce­go się nie­opo­dal Ga­le­ba, któ­re­go za­da­niem było oba­lić nad­rą­ba­ne wcze­śniej drze­wo i za­blo­ko­wać drogę.

Byłoby idealnie, gdyby drze­wo upa­dło za dwój­ką kon­nych gwar­dzi­stów, lecz przed ka­re­tą. To mogło się udać, po­trzeb­ne było jed­nak wy­bra­nie ide­al­ne­go mo­men­tu. Flyn wzno­sił modły do Zorath, żeby osi­łek się nie po­my­lił.

Po dru­giej stro­nie, kawałek dalej, przy­cza­ił się Za­phath – czar­no­skó­ry tro­pi­ciel zaj­mie się wy­eli­mi­no­wa­niem tyl­nej stra­ży. Z kolei ukry­wa­ją­cy się po­wy­żej na skar­pie Tal­ben i Yorick strza­ła­mi z łuków ubiją woź­ni­cę i wspo­mo­gą resztę. Flyn wziął na sie­bie wy­eli­mi­no­wa­nie dwój­ki pa­sa­że­rów i prze­ka­za­nie pu­deł­ka trze­cie­mu.

Plan nie był ide­al­ny. Gdyby mieli wię­cej czasu oraz in­for­ma­cji, a Lord Mor­den dał im coś wię­cej, niż trzy mie­cze i dwa łuki, za­sadz­kę można by było ob­my­ślić le­piej. Z tym, co mieli, wiele rze­czy mogło pójść nie tak.

I pew­nie pój­dzie, po­my­ślał Flyn.

Dwój­ka kon­nych wła­śnie wy­je­cha­ła zza za­krę­tu. Za nimi, w niewielkiej od­le­gło­ści, to­czył się pod­ska­ku­ją­cy na wy­bo­jach powóz, cią­gnąc ogon w po­sta­ci ko­lej­nych dwóch jeźdź­ców.

Kiedy po­jazd mijał ukry­te­go w krza­kach Flyna, roz­legł się trzask ła­ma­ne­go drzewa. Jeden z jeźdź­ców na­tych­miast spiął konia, in­stynk­tow­nie re­agu­jąc na sy­tu­ację. Drugi nie miał tyle szczę­ścia oraz umie­jęt­no­ści – gruby pień drze­wa runął na drogę, przy­gnia­ta­jąc gwar­dzi­stę razem z wierz­chow­cem. Flyn o mało nie krzyk­nął z powodu nadspodziewanie dobrego wyczucia czasu przez Galeba.

Woź­ni­ca pró­bo­wał wy­ha­mo­wać powóz, jed­nak on także za­re­ago­wał zbyt późno, i cią­gną­ce po­jazd konie wpa­dły na wierz­chow­ca oca­la­łe­go gwar­dzi­sty. Po całej oko­li­cy roz­nio­sły się kwik i rże­nie ko­tłu­ją­cych się zwie­rząt. Nad głową Flyna brzęk­nę­ły dwie cię­ci­wy. Jedna ze strzał prze­szy­ła kark woź­ni­cy, druga wbiła się w pierś gra­mo­lą­ce­go się z ziemi ły­se­go męż­czy­zny, który spadł z tyl­nej ławy po­wo­zu, kiedy po­jazd gwał­tow­nie wy­tra­cił pręd­kość.

Drugi z męż­czyzn zaj­mu­ją­cych miej­sce na tyle ka­re­ty zdo­łał utrzy­mać się na swoim miej­scu, a teraz, kiedy wszyst­kie konie ze­rwa­ły się z uprzę­ży i po­jaz­dem prze­sta­ło szar­pać, wy­cią­gnął rękę w kie­run­ku Yoric­ka i Tal­be­na. Skwier­czą­ca po­dwój­na bły­ska­wi­ca opu­ści­ła jego palce. Roz­legły się dwa, zlane w jedno, okrzy­ki bólu.

Flyn wy­sko­czył z gęstwiny, świa­dom, że na strzel­ców nie może już li­czyć. Wy­rwał zza pasa nóż i miot­nął nim w maga, który uchy­lił się przed po­ci­skiem. To wystarczyło, by herszt w kilku su­sach do­biegł do ka­re­ty, wsko­czył na po­dest i ude­rzył przeciwnika bar­kiem. Mag przy­trzy­mał się dachu, by nie upaść, a wów­czas Flyn zła­pał go wolną dło­nią za głowę i grzmot­nął nią kilka razy o ka­bi­nę po­jaz­du. Na­stęp­nie cof­nął rękę z mie­czem, we­pchnął sztych głę­bo­ko w trze­wia czarodzieja, po czym zrzu­cił umie­ra­ją­ce­go na zie­mię.

Niedaleko za po­wo­zem Za­phat ście­rał się z gwar­dzi­stą z tyl­nej stra­ży. Ciało dru­gie­go le­ża­ło nie­opo­dal, tuż obok koń­skie­go tru­chła. Flyn ze­sko­czył z po­wo­zu i ru­szył pomóc tro­pi­cie­lo­wi. Od wal­czą­cych dzie­li­ło go za­le­d­wie kilka kro­ków, kiedy żoł­nierz zdo­łał oba­lić Za­pha­ta i płynnym ruchem wbić miecz w jego serce.

Wściekły Flyn za­mach­nął się i ciął od­wró­co­ne­go do niego tyłem przeciwnika w kark, nie­mal po­zba­wia­jąc go głowy.

Po drugiej stronie, przed czołem powozu, Galeb nadal wal­czył z ostatnim ży­ją­cym straż­ni­kiem.

Zwa­li­sty drab ma­chał mie­czem jak to­po­rem, w każde ude­rze­nie wkła­da­jąc całą siłę. Jego oponent naj­wy­raź­niej zo­rien­to­wał się, że uni­ka­nie cio­sów Ga­le­ba jest tak­ty­ką o wiele mą­drzej­szą od przyj­mo­wa­nia ich im­pe­tu i uchy­lił się zręcz­nie przed ko­lej­nym rąb­nię­ciem, po czym cię­ciem z góry roz­pła­tał osił­ko­wi czasz­kę.

Flyn zo­stał sam.

Ze­rwał się do biegu, wy­mi­nął ka­re­tę i z furią na­tarł na ostat­nie­go gwar­dzi­stę. Ciął i rąbał, wy­pro­wa­dzał pchnię­cia, za­sła­niał się przed cio­sa­mi, a w mię­śniach czuł pa­lą­cy ogień. Zmę­cze­nie da­wa­ło znać o sobie z każ­dym ko­lej­nym ude­rze­niem, jed­nak i żoł­nierz zwal­niał, coraz sła­biej ro­biąc mie­czem. Flyn ciągle na­pie­rał, zmu­sza­jąc go do co­fa­nia się krok za kro­kiem. Miecz cią­żył w dłoni, pot za­le­wał oczy i kiedy my­ślał, że już wię­cej razy nie da rady unieść oręża do ciosu, gwar­dzi­sta na­stą­pił na dłoń mar­twe­go Ga­le­ba. Za­chwiał się, a Flyn nie prze­pu­ścił ze­sła­nej przez los oka­zji i prze­bił ad­wer­sa­rza na wylot.

Żoł­nierz upu­ścił broń, zła­pał swojego zabójcę za ko­szu­lę. Gdy ugię­ły się pod nim nogi, za­ci­śnię­ty­mi kur­czo­wo dłoń­mi po­cią­gnął go za sobą.

Wy­swo­bo­dze­nie się z uchwy­tu nie­bosz­czy­ka za­ję­ło Fly­no­wi chwi­lę, a gdy od­to­czył się na bok, uj­rzał ru­do­wło­se­go mło­dzi­ka, który mierzył do niego z kuszy.

– A teraz zdech­niesz, ro­ba­ku – wy­ce­dził ru­dzie­lec.

Tak bli­sko. Zo­sta­ło już tylko prze­ka­zać szka­tuł­kę ostat­nie­mu ży­we­mu pa­sa­że­ro­wi i… W tej chwi­li Flyn zro­zu­miał, że mimo wszyst­ko nadal jest dla niego na­dzie­ja.

– Cze­kaj! Nie strze­laj! – krzyk­nął, upu­ścił broń i za­sło­nił się ręką. Za­czął szyb­ko wy­ja­śniać, świa­dom, że jego życie wisi na wło­sku: – Mam coś, co mia­łem ci prze­ka­zać. Tylko po­cze­kaj, po­zwól, żebym wy­jął…

Flyn się­gnął pod ko­szu­lę.

– Dło­nie na wi­do­ku, obe­srań­cu, bo wpa­ku­ję…

Zdzie­lo­ny pła­zem mie­cza ru­do­wło­sy chło­pak urwał w pół zda­nia, upuścił broń i nie­przy­tom­ny osu­nął się na zie­mię. Za jego ple­ca­mi stała Au­ro­ra, z burzą zmierz­wio­nych loków i za­cię­ty­mi usta­mi. Wy­ce­lo­wa­ła sztych w twarz Flyna.

– Ura­to­wa­łam ci życie, w za­mian chcę pu­deł­ko.

– Po­słu­chaj, Au­ro­ro…

– To ty po­słu­chaj! – prze­rwa­ła mu dziew­czy­na. – Gdyby nie ja, zgi­nął­byś. Daję ci kolejną szan­sę, ro­zu­miesz? Od­dasz szka­tuł­kę, a potem odej­dziesz, za­czniesz nowe życie i nigdy się już nie spo­tka­my.

– A Mor­den? On nie od­pu­ści.

– Flyn, już ci to mówiłam: jeśli zro­bisz, co każę, nie bę­dzie już wię­cej Mor­de­na. Nie chcę cię za­bi­jać, ale zro­bię to, jeśli nie dasz mi wyboru.

Chło­pak spoj­rzał w zie­lo­ne oczy Au­ro­ry. Nie było w nich śladu fał­szu, a wy­łącz­nie że­la­zna de­ter­mi­na­cja. Flyn wyciągnął szkatułkę z zanadrza. Dziewczyna wy­szarp­nę­ła mu ją z dłoni i bez słowa ru­szy­ła w stro­nę, z któ­rej nad­je­chał powóz.

To nie mogło się tak skoń­czyć. Flyn po­de­rwał się i ruszył w ślad za Au­ro­rą, gdy ponad jego ra­mie­niem świ­snął bełt. Ugo­dzo­na w plecy dziew­czy­na wy­gię­ła się w łuk i upa­dła.

Flyn od­wró­cił się w stro­nę strzel­ca.

Jego wzrok spo­tka­ł się ze spoj­rze­niem ru­do­wło­se­go, który na chwiejnych nogach stał przy powozie, w rę­kach ponownie dzier­żąc kuszę. Ru­dzie­lec ponownie na­cią­gnął cię­ci­wę i się­gnął po za­tknię­ty za pas bełt. Flyn nie tra­cił wię­cej czasu, do­sko­czył do prze­ciw­ni­ka, sil­nym cio­sem w szczę­kę po­wa­lił go na zie­mię, a potem usiadł na nim i za­pa­mię­ta­le okła­dał pię­ścia­mi, do­pó­ki ten nie prze­stał sta­wiać oporu.

Nie mógł sobie po­zwo­lić na ko­lej­ny błąd, który mógł­by kosz­to­wać go życie. Zła­pał upusz­czo­ny przez ru­dziel­ca pocisk, ści­snął go obu­rącz i z im­pe­tem wbił w skroń nie­przy­tom­ne­go prze­ciw­ni­ka.

Zo­sta­wił trupa i pod­biegł do Au­ro­ry. Pod­ło­żył dłoń pod jej głowę. Dziew­czy­na jesz­cze żyła, lecz z każ­dym, coraz płytszym od­de­chem zbli­ża­ła się do nie­uchron­ne­go kresu.

– Oddaj to mo­je­mu ojcu… – Pod­su­nę­ła Fly­no­wi pu­deł­ko. – Nie ma ni­cze­go waż­niej­sze­go… Obie­caj mi. Na swój honor…

Flyna nic z nią nie łą­czy­ło, więc czemu miał­by speł­nić jej kolejne ży­cze­nie? I jak, do czor­ta, niby miał­by zna­leźć jej ojca?

Nie, nie bę­dzie ni­ko­go szu­kał, ma swoje zmar­twie­nia. Ale jej powie, że tak. Że speł­ni proś­bę. Ode­brał pu­deł­ko. Skła­mie, żeby mogła umrzeć w spo­ko­ju.

– Obie­cu­ję.

– Ura­to­wa­łam cię… Je­steś mi to wi­nien…

Au­ro­ra za­mknę­ła oczy, jej od­dech się urwał, a głowa zsu­nę­ła z ręki Flyna.

 

12.

 

Ned wsparł się o koło po­wo­zu i ro­zej­rzał.

Był je­dy­nym, który prze­żył. Wokół za­le­ga­ły ciała gwar­dzi­stów i ban­dy­tów, do tego trupy Si­rio­na i Gal­du­ra, oraz tru­chła dwóch koni. No i jesz­cze woź­ni­ca. Ned prze­szu­kał jego ubranie. W kie­sze­ni płasz­cza zna­lazł to, czego naj­bar­dziej mu w tym mo­men­cie bra­ko­wa­ło.

Od­kor­ko­wał flasz­kę, w po­wie­trzu roz­nio­sła się ostra woń go­rzał­ki. Przy­warł usta­mi do szyj­ki i kil­ko­ma ły­ka­mi opróż­nił ją do dna. Za­krę­ci­ło mu się w gło­wie, ale już po chwi­li po­czuł się znacz­nie le­piej.

Pod­szedł do ciała maga i trą­cił je butem.

– No i masz za swoje, dur­niu. – Spoj­rzał na prze­bi­te­go strza­łą Gal­du­ra. – I ty też!

Uśmiech­nął się, bo oto wy­peł­ni­ła się spra­wie­dli­wość – ci, któ­rzy śmie­li z niego drwić i nim po­mia­tać do­sta­li za­słu­żo­ną karę. Gwar­dzi­stów też mu nie było szko­da, bo od tego w końcu są: żeby umie­rać za swo­ich panów.

Ned przy­po­mniał sobie o pu­deł­ku, które dał mu ban­dy­ta. Wy­cią­gnął je, ze­rwał pie­częć i otwo­rzył.

W środ­ku znaj­do­wał się list, a pod nim okrą­gły amu­let wiel­ko­ści dłoni, na któ­re­go po­wierzch­ni wy­ry­te były geo­me­trycz­ne sym­bo­le. Samą kra­wędź opla­tał zja­da­ją­cy wła­sny ogon wąż. Ned scho­wał przed­miot do kie­sze­ni, roz­ło­żył list i prze­biegł wzro­kiem kilka pierwszych linijek tekstu:

“Pierw­sze i naj­waż­niej­sze, co po­wi­nie­neś wie­dzieć: ty na­pi­sa­łeś ten list”.

Co to za bred­nie?

“Prze­czy­taj go uważ­nie, a po­sią­dziesz wielką wła­dzę. Znamy sie­bie tak samo do­brze po­mi­mo dzie­lą­cej nas prze­pa­ści, a pew­nie ja znam cię le­piej.

Scho­waj teraz list do szka­tuł­ki i ni­ko­mu jej nie po­ka­zuj. Zaraz nad­je­dzie powóz, lek­tu­rę do­koń­czysz póź­niej, w bezpiecznym miejscu”.

Ned po­my­ślał, że to jakaś wie­rut­na bzdu­ra, lecz w tej wła­śnie chwi­li usły­szał tę­tent kopyt.

W jego stro­nę gnała czar­na ka­re­ta, za­przę­żo­na w szóst­kę koni, po­ga­nia­nych przez woź­ni­cę, sie­dzą­ce­go na ławie w to­wa­rzy­stwie dwój­ki zbroj­nych. Stan­gret szarp­nął lejce, zmu­sza­jąc wierz­chow­ce do za­trzy­ma­nia się tuż przed pniem oba­lo­ne­go drze­wa. Żoł­nie­rze ze­sko­czy­li na zie­mię, do­by­li mie­czy.

– Coś za jeden!? – krzyk­nął jeden ze zbroj­nych.

Ned po­spiesz­nie scho­wał list do szka­tuł­ki, którą za­tknął po­now­nie za pas, i z unie­sio­ny­mi w górę rę­ka­mi od­po­wie­dział:

– Ned Romus, na­stęp­ca ba­ro­na Cal­la­na Ro­mu­sa! Ja i moi lu­dzie zo­sta­li­śmy na­pad­nię­ci!

Drzwi po­wo­zu otwar­ły się i ze środ­ka wy­szedł wy­so­ki chu­dzie­lec w nie­bie­skich sza­tach maga. Zaraz za nim po­ja­wił się drugi męż­czy­zna, któ­re­go ubiór rów­nież wska­zy­wał na pa­ra­nie się magią. Ten jed­nak miał na sobie czar­ne szaty, co ozna­cza­ło, że był ar­cy­mi­strzem swo­je­go za­ko­nu.

Niż­szy rangą cza­ro­dziej wy­mi­nął żoł­nie­rzy i spoj­rzał na za­gra­dza­ją­cy drogę pień. Wy­sta­wił przed sie­bie dło­nie, które roz­bły­sły mio­do­wą po­świa­tą, a po chwi­li prze­szko­da unio­sła się nad zie­mię i zo­sta­ła od­rzu­co­na precz.

– Dzię­ku­ję, Gar­ric­ku – po­wie­dział ar­cy­mag do młod­sze­go to­wa­rzy­sza, po czym zwró­cił się do Neda: – Znam ba­ro­na Ro­mu­sa, a ty, chłop­cze, rze­czy­wi­ście go przy­po­mi­nasz.

– Zatem pro­szę, panie – jak szlach­cic szlach­ci­ca – o pod­wie­zie­nie mnie do po­bli­skiej karcz­my, ka­wa­łek drogi stąd, w kie­run­ku, w któ­rym zdą­ża­cie. Z go­spo­dy będę mógł wy­słać gońca po pomoc do naj­bliż­sze­go gar­ni­zo­nu.

– To roz­sąd­na proś­ba, Ar­tha­sie – za­uwa­żył męż­czy­zna na­zwa­ny Gar­ric­kiem. – Pod­wie­zie­nie pa­ni­cza nie opóź­ni nas już bar­dziej, a ktoś musi zająć się tym, co tutaj za­szło. Sam chęt­nie po­słu­chał­bym…

– Nie mamy na to czasu – uciął ar­cy­mag. – Wra­caj do środ­ka. A ty, Ne­dzie Ro­mu­sie, usią­dziesz na ławie z tyłu. Pod­wie­zie­my cię gdzie zechcesz.

Kiedy obaj cza­ro­dzie­je znik­nę­li w po­wo­zie a pa­nicz zajął miej­sce z tyłu, stan­gret strze­lił lej­ca­mi i konie ru­szy­ły z ko­py­ta.

Całą drogę do karcz­my Ned z ponurą miną rozmyślał o znie­wa­dze, ja­kiej do­pu­ści­li się wobec niego cza­ro­dzie­je, nie za­praszając go do środ­ka. Uwa­ża­ją się za lep­szych, lecz przyj­dzie czas, kiedy za­pła­cą mu za swoją aro­gan­cję.

Ned po­kle­pał szka­tuł­kę.

Kiedy już doj­dzie do wła­dzy, wszy­scy mu za­pła­cą.

 

13.

 

Tyle śmier­ci z po­wo­du jed­ne­go pu­deł­ka.

Flyn ob­ró­cił szka­tuł­kę w dło­niach. Jej ad­re­sat był martwy, nie było szans na wy­peł­nie­nie misji. Co gor­sza, to on go zabił.

Było na­praw­dę źle. Nieważne, co mówiła Aurora, Morden nie od­pu­ści, znaj­dzie go i za­bi­je. Za­pew­ne w jakiś wy­szu­ka­ny, bo­le­sny spo­sób.

Czy był sens ucie­kać? Może, ale trze­ba znik­nąć na dobre, gdzieś za gra­ni­ca­mi kró­le­stwa. Zmie­nić wszyst­ko, wy­my­ślić od nowa całe swoje życie.

A pu­deł­ko ci­snąć precz. To jedyne rozsądne wyjście. Jed­nak szko­da by­ło­by nie do­wie­dzieć się, co tak waż­ne­go skry­wa jego wnę­trze. Flyn od­rzu­cił wąt­pli­wo­ści i ze­rwał pie­częć.

W środ­ku znaj­do­wał się list, a pod nim amu­let, na któ­re­go po­wierzch­ni wy­ry­te były ta­jem­ni­cze sym­bo­le. Jego kra­wędź opla­tał zja­da­ją­cy wła­sny ogon wąż. Flyn scho­wał przed­miot pod ko­szu­lę, a list roz­ło­żył. Do­brze, że w trak­cie nud­nych wie­czo­rów, kiedy kom­pa­nia nie miała nic do ro­bo­ty, stary Yorick na­uczył go czy­tać. Prze­biegł wzro­kiem kilka pierwszych li­ni­jek tek­stu:

“Pierw­sze i naj­waż­niej­sze, co po­wi­nie­neś wie­dzieć: ty na­pi­sa­łeś ten list.

Prze­czy­taj go uważ­nie, a po­sią­dziesz wielką wła­dzę. Znamy sie­bie tak samo do­brze po­mi­mo dzie­lą­cej nas prze­pa­ści, a pew­nie ja znam cię le­piej.

Scho­waj teraz list do szka­tuł­ki i ni­ko­mu jej nie po­ka­zuj. Zaraz nad­je­dzie powóz, lek­tu­rę do­koń­czysz póź­niej, w bezpiecznym miejscu”.

Flyn zmarszczył brwi. Chciał zagłębić się w dalszej części listu, kiedy usłyszał hałas czyniony przez zbliżającą się traktem karetę. Padł na zie­mię, ukrył pu­deł­ko i pod osło­ną oba­lo­ne­go drze­wa od­czoł­gał się w po­bli­skie za­ro­śla.

Stan­gret spiął lejce, zmu­sza­jąc wierz­chow­ce do za­trzy­ma­nia się tuż przed pniem. Żoł­nie­rze na­tych­miast ze­sko­czy­li na zie­mię, do­by­li mie­czy. Ostroż­nie po­de­szli do prze­szko­dy, wzro­kiem prze­cze­su­jąc oko­li­cę.

Prze­sko­czy­li nad pniem, obe­szli pozbawiony koni powóz do­oko­ła, zaj­rze­li do środ­ka. Za­trzy­mywali się przy każ­dym ciele, po­sztur­chu­jąc je bu­ta­mi. Wresz­cie jeden z żoł­nie­rzy wró­cił pod ka­re­tę i za­mie­nił kilka słów z kimś w środ­ku.

Z po­wo­zu wy­szedł wy­so­ki chu­dzie­lec w nie­bie­skich sza­tach maga. Zaraz za nim po­ja­wił się drugi męż­czy­zna, któ­re­go czarny ubiór rów­nież wska­zy­wał na pa­ra­nie się cza­ro­dziej­ską sztu­ką.

Wyż­szy z pa­sa­że­rów spoj­rzał na za­gra­dza­ją­cy drogę pień drze­wa. Wy­sta­wił przed sie­bie dło­nie, a po chwi­li prze­szko­da unio­sła się nad zie­mię i zo­sta­ła od­rzu­co­na w za­ro­śla.

– Co z tym ro­bi­my, Ar­tha­sie? – za­py­tał chu­dzie­lec w błę­ki­cie.

– Nic, Gar­ric­ku. Mamy waż­niej­sze spra­wy. Po­in­for­mu­je­my o tym ba­ła­ga­nie kogoś w naj­bliż­szym mie­ście.

– Panie, nie­da­le­ko stąd jest go­spo­da na skrzy­żo­wa­niu dróg – wtrą­cił się stan­gret.

Mag w czar­nych sza­tach ski­nął woź­ni­cy i skie­ro­wał kroki z po­wro­tem do po­wo­zu. Jego to­wa­rzysz ru­szył w prze­ciw­nym kie­run­ku. Za­in­te­re­so­wa­ło go ciało dziew­czy­ny, lecz gdy pod­szedł do niego na mniej niż pięć kro­ków, sta­nął jak wryty.

– Ar­tha­sie! – Chu­dzie­lec od­wró­cił głowę w stro­nę po­wo­zu. – Mu­sisz tu po­dejść. To… Po pro­stu po­dejdź.

Męż­czy­zna na­zwa­ny Ar­tha­sem za­wró­cił. A gdy sta­nął ramię w ramię z towarzyszem, rów­nież jakby go za­mu­ro­wa­ło.

– Wiesz, że to nie ona.

– Wiem. Lecz po­do­bień­stwo…

Jesz­cze długą chwi­lę ma­go­wie stali, jak za­hip­no­ty­zo­wa­ni wpa­tru­jąc się w twarz mar­twej Aurory. Z odrę­twie­nia wy­rwał ich dzie­cię­cy głos.

– Tato, co się stało?

Flyn zer­k­nął na powóz. Na schod­kach stała kilkuletnia dziew­czyn­ka z burzą gra­na­to­wych loków na gło­wie.

Ar­thas szyb­kim kro­kiem pod­szedł do dziec­ka.

– Ru­sza­my! – krzyk­nął i ski­nął na żoł­nie­rzy. – Nie mo­że­my dłu­żej tutaj mi­trę­żyć.

– Co wuj tam oglą­da? – do­cie­ka­ło dziec­ko, pró­bu­jąc z wy­so­ko­ści ostat­nie­go schod­ka doj­rzeć coś ponad ra­mie­niem ojca.

– Nic, co po­win­no cię in­te­re­so­wać. – Dziew­czyn­ka zro­bi­ła na­bur­mu­szo­ną minę. – No, już, wchodź do środ­ka.

Ar­thas od­wró­cił się do to­wa­rzy­sza i ge­stem po­na­glił go do po­wro­tu. Dziec­ko w tym cza­sie za­pa­trzy­ło się w miej­sce, skąd ob­ser­wo­wał drogę Flyn. Dziew­czyn­ka nie mogła go wi­dzieć, nie z tej od­le­gło­ści, a mimo to chło­pa­ko­wi wy­da­wa­ło się, że spoj­rze­nie zie­lo­nych oczu dziec­ka prze­wier­ca go na wylot.

– Pro­si­łem cię, żebyś we­szła do środ­ka! – zbesz­tał córkę Ar­thas. – Na­tych­miast, Au­ro­ro!

Fly­no­wi za­krę­ci­ło się w gło­wie.

Miał py­ta­nia – mnó­stwo pytań. Jed­nak to naj­waż­niej­sze, od któ­re­go za­le­żała jego przy­szłość, mu­siał zadać sobie sam:

Czy jest w nim wię­cej od­wa­gi, by iść po swoje, czy ho­no­ru, by do­trzy­mać zło­żo­nej obiet­ni­cy?

Tego pierw­sze­go nigdy mu nie bra­ko­wa­ło.

Z dru­gim by­wa­ło róż­nie…