Wspólnik

Stał w oświe­tlo­nej stre­fie han­ga­ru i czuj­nie się roz­glą­dał. Mrok jed­nak otu­lał oto­cze­nie na tyle szczel­nie, że męż­czy­zna nie mógł do­strzec szcze­gó­łów. Szmer spo­koj­ne­go od­de­chu przy­by­sza mie­szał się z cichymi odgłosami wy­ga­sza­nych sil­ni­ków nie­wiel­kie­go promu, któ­rym tu przy­był. Męż­czy­zna ob­ser­wo­wał, jak wznie­co­ne przy lą­do­wa­niu dro­bin­ki kurzu igra­ją w mgli­stym świe­tle je­dy­ne­go włą­czo­ne­go re­flek­to­ra. Przy­mru­żył oczy, po­zwa­la­jąc źre­ni­com spo­koj­nie się za­ako­mo­do­wać i przez chwi­lę sku­pił uwagę na czę­ści dro­bi­nek. Ob­ser­wo­wał ich po­wietrz­ny ta­niec.  

Szczęk za­my­ka­ne­go włazu wybił go z kon­tem­pla­cji. Spoj­rzał na swój po­jazd, upew­nia­jąc się, że ten wszedł w stan uśpie­nia.

Po­now­nie się ro­zej­rzał.

– Halo? Jest tu kto? – za­wo­łał, ale od­po­wie­dział mu tylko cichy szum in­sta­la­cji wen­ty­la­cyj­nej oraz po­stę­ki­wa­nia ma­syw­nych ele­men­tów kon­struk­cyj­nych trans­por­tow­ca.

Oka­za­ła ko­smicz­na ga­le­ra, przy­po­mi­na­ją­ca z grub­sza opan­ce­rzo­ne­go żuka gno­jo­we­go, zda­wa­ła się dry­fo­wać w prze­strze­ni mię­dzy­pla­ne­tar­nej. Je­dy­nie przy­tłu­mio­ne od­gło­sy pra­cu­ją­cych sil­ni­ków ko­rek­cyj­nych świad­czy­ły o dys­kret­nych mo­dy­fi­ka­cjach jej po­ło­że­nia. Przy­bysz wy­chwy­ty­wał te dźwię­ki oraz wy­czu­wał de­li­kat­ne drże­nie pod­ło­ża.

Wziął głę­bo­ki od­dech. Za­czy­nał się nie­cier­pli­wić.

– Nie przy­wi­tasz się nawet? – za­wo­łał po­now­nie, tym razem jed­nak bez więk­szych na­dziei na od­po­wiedź. – Życz­li­wi ostrze­ga­li, że jest nieco od­kle­jo­na. – Wo­dząc wokół wzro­kiem, po­my­ślał o wspól­nicz­ce, współ­wła­ści­ciel­ce ich no­we­go trans­por­tow­ca.

Zde­gu­sto­wa­ny, po­sta­no­wił w końcu sa­mo­dziel­nie od­na­leźć drogę na mo­stek. Nim jed­nak zro­bił krok, z ciem­no­ści do­biegł krzyk:

– Orien­tuj się!

– Co do chu…?! – Nie zdą­żył do­koń­czyć, gdyż po­tęż­ny kop­niak w klat­kę pier­sio­wą po­wa­lił go na pod­ło­gę.

 

***

 

Kilka ty­go­dni wcze­śniej

 

Rampy za­ła­dun­ko­we sta­cji to­wa­ro­wej or­bi­tu­ją­cej wokół Marsa tęt­ni­ły ży­ciem. Roz­ła­dun­kom i za­ła­dun­kom do­ku­ją­cych trans­por­tow­ców, i in­nych stat­ków, to­wa­rzy­szył po­twor­ny har­mi­der i roz­gar­diasz. Sze­re­giem prac wy­ko­ny­wa­nych głów­nie przez zauto­ma­ty­zo­wa­ne po­jaz­dy za­rzą­dza­li prze­krzy­ku­ją­cy się ope­ra­to­rzy i inni pra­cow­ni­cy. Nie le­piej było w sek­cjach ho­te­lo­wych, gdzie oprócz miejsc do spo­czyn­ku, można było zażyć też nieco roz­ryw­ki. Tłum­nie od­wie­dza­ne re­stau­ra­cje, czy knaj­py o niż­szym stan­dar­dzie, sta­no­wi­ły ulu­bio­ne miej­sca spo­tkań ma­ga­zy­nie­rów, kon­tra­hen­tów oraz po­zo­sta­ją­cych nie­raz ty­go­dnia­mi na ko­smicz­nym od­lu­dziu pi­lo­tów.

Wie­dząc o tym, Hen­ryk za­wcza­su za­re­zer­wo­wał miej­sce dla dwóch osób w lo­ka­lu „Pie­ro­gi u Stasi”. Zło­śli­wi co praw­da in­sy­nu­owa­li, że to nie smak wy­ro­bów gar­ma­że­ryj­nych kusi by­wal­ców a nie­ogra­ni­czo­na do­stęp­ność bim­bru, ale za to można tu było po­roz­ma­wiać, nie rzu­ca­jąc się w oczy, co bar­dzo mu od­po­wia­da­ło.

– Jak widzę, bez­błęd­nie wy­bra­łeś lokal. – Szy­kow­nie ubra­ny męż­czy­zna przy­wi­tał się z Hen­ry­kiem w asy­ście kwie­ci­ste­go bek­nię­cia do­cho­dzą­ce­go z są­sied­nie­go sto­li­ka, które zo­sta­ło za­koń­czo­ne kul­tu­ral­nym: Ooo, par­don.

–  A tak, ponoć sto­łu­je się tu tylko żu­ler­ska elita – Hen­ryk uśmiech­nął się sze­ro­ko, de­mon­stru­jąc nie­ska­zi­tel­nie białe zęby. – Sia­daj Ada­mie, mamy sporo do omó­wie­nia. – Wska­zał miej­sce na­prze­ciw.

Po zło­że­niu za­mó­wie­nia, nie tra­cąc czasu, prze­szli do głów­ne­go te­ma­tu spo­tka­nia.

– Więc roz­ma­wia­łem z tą całą ka­pi­tan.

– Byłeś u niej? Ponoć ku­pi­ła oka­zyj­nie cał­kiem ładny sta­te­czek ze złomu.

– Tak, nad­zwy­czaj ładny. – Hen­ryk stwier­dził iro­nicz­nym tonem i unió­sł­szy brwi, spoj­rzał ze scep­tycz­nym wy­ra­zem twa­rzy na roz­mów­cę. – Ład­niej­sze wi­dy­wa­łem już tylko skła­do­wi­ska od­pa­dów tok­sycz­nych. Tych, na ru­bie­żach Ukła­du.

– Uuu, to grubo – skwi­to­wał gość z uśmie­chem. – A jak sama roz­mo­wa?

– No cóż, mó­wi­ła, że miała jakąś awa­rię elek­tro­ni­ki na trans­por­tow­cu, który fi­nal­nie spło­nął. Ale tak się szczę­śli­wie zło­ży­ło, że miała też aku­rat wy­ku­pio­ne wy­so­kie ubez­pie­cze­nie, które obej­mo­wa­ło takie nie­szczę­śli­we zda­rze­nia. Jak wi­dzisz, to pe­cho­wy, ale za­rad­ny ru­dzie­lec.

– Cie­ka­we. – Gość za­sta­no­wił się przez chwi­lę. – Bez wąt­pie­nia, albo jest fak­tycz­nie pe­cho­wym, za­baw­nym ru­dziel­cem, albo może jed­nak to wy­ra­cho­wa­na suk… – Od­głos bek­nię­cia, ni­czym ryk je­le­nia na ry­ko­wi­sku, po­now­nie roz­niósł się w są­siedz­twie.

– Tak czy ina­czej, chce kupić nowy trans­por­to­wiec, ale tro­chę jej brak­nie, bo pla­nu­je za­in­we­sto­wać w sprzęt do fe­dro­wa­nia na pla­ne­to­idach. Ma do­świad­cze­nie, kon­tak­ty, doj­ścia, a przy­naj­mniej tak twier­dzi. – Hen­ryk po­gła­dził krót­ką, per­fek­cyj­nie przy­strzy­żo­ną czar­ną brodę. – Szko­da by­ło­by nie sko­rzy­stać z ta­kiej oka­zji. Nie są­dzisz?

– Ko­smicz­ne gór­nic­two. Cóż… – Gość wy­raź­nie się za­my­ślił. – A co bę­dzie­my z tego mieli?

– To, co zwy­kle. – Hen­ryk roz­lał bim­ber do kie­lisz­ków. – Bę­dzie­my od­ci­nać ku­po­ny. – Po­pa­trzył uważ­nie na do­rad­cę. – I co są­dzisz?

– Co sądzę? – Ten wes­tchnął. – Je­stem twoim do­rad­cą in­we­sty­cyj­nym nie od wczo­raj i nie jedną firmę już wspar­łeś fi­nan­so­wo, by potem wy­ssać z zy­skiem. Jed­nak w przy­pad­ku wcho­dze­nia in­te­re­sy z tą damą, mo­żesz mieć pro­blem. Znana jest w śro­do­wi­sku gór­ni­czym ze swo­jej nie­obli­czal­no­ści.

– Co może pójść nie tak? – Hen­ryk wy­da­wał się cał­kiem zde­cy­do­wa­ny.

– Prio­ry­tet to do­brze skon­stru­owa­na umowa.

– Od tego mam cie­bie. Nie znam ni­ko­go, kto znał­by się na tym le­piej.

– No, tak, ale z wy­ko­na­niem jej za­pi­sów mogą po­ja­wić się kom­pli­ka­cje.

– Co masz na myśli?

– Umowa by­ła­by stan­dar­do­wa, jak ro­zu­miem? – Adam do­py­tał, a Hen­ryk po­twier­dził ski­nie­niem głowy. – Więc in­we­stu­jesz i da­jesz jej po­wiedz­my pół roku na uzy­ska­nie ja­kichś, tu wy­li­czę potem do­kład­nie ja­kich, zy­sków, tak?

– No tak, jak zwy­kle.

– Gdy nasza ka­pi­tan się nie wy­wią­że, przej­mu­jesz firmę z całym sprzę­tem. I niby wszyst­ko jest kla­row­ne. Tylko, z tym prze­ję­ciem jej do­byt­ku może wy­nik­nąć pewna trud­no­ść. – Do­rad­ca uniósł pełny kie­li­szek, pod­kre­śla­jąc tym ge­stem klu­czo­we zna­cze­nie dal­szej czę­ści wy­po­wie­dzi: – I tu wła­śnie wkra­cza ele­ment nie­obli­czal­no­ści pani ka­pi­tan.

– To brzmi jak wy­zwa­nie. – Hen­ryk za­śmiał się i bez ce­re­gie­li po­cią­gnął kie­lo­na. – Pod­czas tych kilku spo­tkań, które od­by­li­śmy, za­uwa­ży­łem, że chwi­la­mi bywa nieco na­rwa­na. Ale jakby spró­bo­wać ją tro­chę ob­ła­ska­wić, uśpić czuj­ność, a potem okrę­cić wokół palca, tooo… – zro­bił wy­mow­ną pauzę. – Kto wie? Kto wie? – po­wtó­rzył w za­my­śle­niu. – W końcu pra­wie każda baba oka­zu­je się być zwy­kłą babą. – Ro­ze­śmiał się szcze­rze uba­wio­ny swoją kon­klu­zją.

Do­rad­ca nie od­wza­jem­nił uśmie­chu.

– No, do­brze. – Po­lu­zo­wał wią­za­nie kra­wa­ta pod szyją. – Masz ja­kieś wstęp­ne kosz­to­ry­sy, plany, co­kol­wiek, na pod­sta­wie czego mógł­bym osza­co­wać kosz­ty? Ry­zy­ko?

 

***

 

– Chleb­kiem i solą witam sza­now­ną panią ka­pi­tan na po­kła­dzie na­sze­go no­wiu­sień­kie­go trans­por­tow­ca. – Syl­we­ster wy­szcze­rzył usta w sze­ro­kim, nie­mal­że bez­zęb­nym uśmie­chu i ukło­nił się w tak nie­zręcz­ny spo­sób, że pro­fe­sjo­nal­ni lo­ka­je naj­pew­niej ze­sła­liby go za to na samo dno pie­kieł. Zu­peł­nie się tym jed­nak nie przej­mo­wał.

Pra­co­wał dla wła­ści­ciel­ki przed­się­bior­stwa od nie­daw­na i po­mi­mo po­dej­rza­nej prze­szło­ści, szem­ra­nych zna­jo­mo­ści, czy wy­glą­du sta­re­go me­ne­la, przy­padł jej do gustu.

– A bim­bru tam nie masz gdzie scho­wa­ne­go? – za­py­ta­ła, mru­gnę­ła po­ro­zu­mie­waw­czo, i po­zor­nie obo­jęt­nie omi­nę­ła go, o mało nie strą­ca­jąc su­chej bułki i sło­ne­go prosz­ku.

– Ooo, pani ka­pi­tan to mnie już zna le­piej, niż cały urząd za­po­mo­go­wy i oso­bi­sty dziel­ni­co­wy razem wzię­te. – Za­gad­nię­ty po­śpiesz­nie od­sta­wił co miał w dło­niach i się­gnął za pa­zu­chę. – Otóż i tru­nek bogów. – Uśmiech­nął się czule na widok ma­nier­ki wy­peł­nio­nej al­ko­ho­lem i po­biegł za prze­ło­żo­ną.

 

Mo­stek ka­pi­tań­ski po­wi­tał za­ło­gę ferią od­pa­la­nych au­to­ma­tycz­nie świa­teł, pod­świe­tleń róż­no­ra­kich przy­ci­sków funk­cyj­nych, mo­ni­to­rów oraz ter­ko­czą­cym dźwię­kiem za­łą­cza­ne­go eks­pre­su do kawy. Jego to­por­ne brzmie­nie oraz ar­cha­icz­ny wy­gląd kon­tra­sto­wał z no­wo­cze­snym de­si­gnem po­miesz­cze­nia. Ka­pi­tan, spo­strze­gł­szy go, unio­sła py­ta­ją­co brew.

– Nie mo­głem sobie od­mó­wić za­in­sta­lo­wa­nia tutaj na­sze­go eks­pre­su z tam­tej łajby. – Syl­we­ster uspra­wie­dli­wia­ją­co scho­wał głowę w ra­mio­nach. – Te no­wo­cze­sne wy­na­laz­ki są do ni­cze­go. Do ni­cze­go. – Po­gła­dził brodę za­do­wo­lo­ny z miny ka­pi­tan, świad­czą­cej o peł­nej ak­cep­ta­cji tej de­cy­zji.

– No do­brze, zatem opo­wia­daj Syl­wuś, co tam sły­chać w wiel­kim świe­cie? Za­kła­dam, że wró­ci­łeś z ob­cho­du z plot­ka­mi z całej Ga­lak­ty­ki – za­gad­nę­ła we­so­ło, gdy już za­po­zna­li się z sy­tu­acją na trans­por­tow­cu i wy­god­nie roz­sie­dli w swo­ich fo­te­lach. – No, dawaj – za­chę­ci­ła, bio­rąc łyk kawy.

– Ano – przy­tak­nął i wy­szcze­rzył srogo prze­trze­bio­ne zęby.  – Wiem już, co to za jeden, ten cały Hen­ryk – stwier­dził, cho­wa­jąc za pa­zu­chę pustą ma­nier­kę i się­ga­jąc po fi­li­żan­kę z kawą. – Co praw­da Ma­niek pod­słu­chał całą roz­mo­wę, zanim jesz­cze we­szli­śmy z nim w ukła­dy. W do­dat­ku czę­ścio­wo za­głu­szył jego wy­wo­dy…

– Za­głu­szył? – Spoj­rza­ła uważ­nie na roz­mów­cę.

– Nooo, za gło­śno bekał. – Syl­we­ster wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Ach, tak. – Ka­pi­tan po­ki­wa­ła głową na znak peł­ne­go zro­zu­mie­nia.

– Ale co trze­ba, to usły­szał i mnie obzna­jo­mił. – Za­pew­nił Syl­we­ster. – Obzna­jo­mił. Taaa… Zatem…

Ka­pi­tan słu­cha­ła uważ­nie re­la­cji ze spo­tka­nia in­we­sto­ra z do­rad­cą w lo­ka­lu „Pie­ro­gi u Stasi”, a z każ­dym zda­niem rysy jej twa­rzy sta­wa­ły się coraz ostrzej­sze. W pew­nym mo­men­cie stwier­dzi­ła:

– Cóż, trud­no. Już dawno stra­ci­łam na­dzie­ję na nor­mal­ne­go wspól­ni­ka. Ten drań miał kasę, którą za­in­we­sto­wał. To naj­waż­niej­sze.

– A co potem? Jak przyj­dzie i za­cznie się tu pa­no­szyć?

– Cóż, będę mu­sia­ła mu uświa­do­mić to i owo.

– A, no tak. No, tak. – Syl­we­ster upił łyk kawy, po czym stwier­dził: – Myślę, że to, co Ma­niek po­wie­dział mi o pod­su­mo­wa­niu ich roz­mo­wy, zmo­ty­wu­je sza­now­ną panią ka­pi­tan do jesz­cze bar­dziej sta­now­cze­go za­ję­cia sta­no­wi­ska w spra­wie pana Hen­ry­ka.

– A co to ta­kie­go? Dawaj – za­chę­ci­ła.

– Cóż, więc… – Wier­nie prze­ka­zał koń­ców­kę spra­woz­da­nia Mańka.

– Okrę­cić wokół palca? Oje­bać z ma­jąt­ku? Zwy­kła baba?! Ze mnie?! – Za­zgrzy­ta­ła zę­ba­mi. – No, kurwa, chyba jed­nak nie!

 

***

 

Teraz od­dy­chał cięż­ko. Leżał na ple­cach, a ona przy­gnia­ta­ła mu tors butem.

– Dzień dobry – przy­wi­ta­ła się, pa­trząc uważ­nie w oczy zszo­ko­wa­ne­go męż­czy­zny.

– Po­je­ba­ło cię do resz­ty? – Szarp­nął się, ale nie zdo­łał wy­swo­bo­dzić. Po­chwy­cił więc mocno jej but. Wy­ko­rzy­sta­ła to na­tych­miast jako punkt opar­cia i wy­ry­wa­jąc się, zro­bi­ła pro­ste salto w tył, z bez­błęd­nym lą­do­wa­niem.

– Ja tylko usta­na­wiam re­gu­ły gry, Heniu – za­ko­mu­ni­ko­wa­ła spo­koj­nym gło­sem i unio­sła brew.

– Re­gu­ły są takie… – za­czął ner­wo­wo, szyb­ko pod­no­sząc się z pod­ło­gi – …że jako wspól­nik…

– …śpisz w ma­ga­zyn­ku przy han­ga­rze – do­koń­czy­ła.

– Na­praw­dę cię po­je­ba­ło! – huk­nął. – Szu­kasz ze mną za­czep­ki? Ze mną?! – grzmiał, ledwo nad sobą pa­nu­jąc. – Je­stem sil­niej­szy! Mógł­bym…

– Ale to ja mam wred­niej­szy cha­rak­ter – spo­koj­nym tonem we­szła mu w zda­nie, wol­ny­mi ru­cha­mi gła­dząc ża­kiet. Na­stęp­nie po­pra­wi­ła za­pię­cie skó­rza­ne­go pasa, który ści­śle opla­tał talię.

Na­praw­dę jest obłą­ka­na – prze­le­cia­ło mu przez myśl. – Albo ją teraz usa­dzę, albo…

Po­sta­no­wił nie cze­kać. Do­sko­czyw­szy do niej, trza­snął ją otwar­tą dło­nią w twarz, a na­stęp­nie ude­rzył pię­ścią w brzuch. Ko­bie­ta bez­gło­śnie upa­dła na ko­la­na i sku­li­ła się. Usa­tys­fak­cjo­no­wa­ny, zro­bił dwa kroki w tył i cze­kał.

Ka­pi­tan przy­mru­ży­ła oczy, unio­sła lekko głowę i spoj­rza­ła na niego za­cie­ka­wio­nym wzro­kiem. Spły­wa­ją­ce kro­ple potu wy­płu­ki­wa­ły czar­ny ma­ki­jaż z po­wiek. Koń­cem ję­zy­ka ob­li­za­ła krwa­wią­ce usta.

– Tylko na tyle cię stać? – pod­su­mo­wa­ła drwią­co.

Hen­ryk otwo­rzył usta, żeby od­po­wie­dzieć na za­czep­kę. Nim jed­nak wydał z sie­bie ja­ki­kol­wiek dźwięk, po­de­rwała się rap­tow­nie. Zro­bi­ła w po­wie­trzu salto w tył, tra­fiając go butem w pod­bró­dek.

Roz­dzia­wio­ne usta za­sko­czo­ne­go męż­czy­zny za­trza­snę­ły się z nie­przy­jem­nym zgrzy­tem zębów. Od­gię­ło go do tyłu. Szyb­ko jed­nak wró­cił do pionu. Gdy sko­czy­ła po­now­nie, chcąc tra­fić go z pół­ob­ro­tu, zdą­żył się od­chy­lić i po­chwy­cił jej nogę w klesz­cze. Na­tych­miast wy­ko­rzy­sta­ła to jako punkt za­cze­pie­nia i od­biw­szy się drugą nogą od pod­ło­gi, wy­mie­rzy­ła mu po­now­ny cios w twarz.

Tym razem stra­cił ba­lans. Ra­tu­jąc się przed upad­kiem na plecy, pod­wi­nął prawą nogę. Chwi­lo­wo za­dzia­ła­ła jak pod­po­ra, jed­nak druga koń­czy­na po­zo­sta­ła wy­su­nię­ta.

– Mam cię! – ka­pi­tan syk­nę­ła i całym cię­ża­rem wbiła się w nią bu­ta­mi. Trzask ła­ma­nych kości i wrzask ofia­ry roz­niósł się po han­ga­rze. – Masz, ty chuju! – Ko­bie­ta trium­fo­wa­ła, a Hen­ryk z ło­sko­tem runął na pod­ło­gę. Z rany wy­sta­wa­ły prze­ła­ma­ne kości.

Wi­dząc to, ka­pi­tan bły­ska­wicz­nie od­sko­czy­ła na bok i sta­nąw­szy w lek­kim roz­kro­ku, spo­koj­ny­mi ru­cha­mi za­ję­ła się strą­ca­niem nie­wi­docz­ne­go pyłku z rę­ka­wa. Po­now­ny rzut oczu na koń­czy­nę i roz­trzę­sio­ną ofia­rę upew­nił ją, że po­wi­ta­nie Hen­ry­ka do­bie­ga końca.

– Je­stem twoim wspól­ni­kiem, a nie, kurwa, wor­kiem tre­nin­go­wym! – męż­czy­zna ryk­nął wście­kle, cały się trzę­sąc.  

– Wiem, ale chcia­łam ci wybić z głowy ma­rze­nia o oje­ba­niu mnie z do­byt­ku… – Ob­da­rzy­ła go naj­wy­bit­niej­szym z pa­le­ty naj­wred­niej­szych uśmie­chów, jakim dys­po­no­wa­ła. – Kilka go­dzin w ko­mo­rze re­ge­ne­ra­cyj­nej na sta­cji zagoi twoją nóżkę. A gdy już wró­cisz, bę­dzie tak… – Spo­waż­nia­ła. – Śpisz w ma­ga­zyn­ku przy han­ga­rze, to raz. A dwa – zro­bi­ła wy­mow­ną pauzę, w trak­cie któ­rej zli­za­ła z wargi reszt­kę ście­ka­ją­cej krwi. – Jeśli ta lek­cja bę­dzie dla cie­bie nie dość zro­zu­mia­ła, po­wtó­rzę ją. Tyle że wtedy ra­czej nie bę­dzie już czego zbie­rać z pod­ło­gi.