SZKOŁA BALETOWA cz. II

– Zrozum… ja… on… byliśmy na dachu… Tak strasznie go nienawidziłam… tak bardzo, tak bardzo pragnęłam jego śmierci… on podszedł do krawędzi… ja… a ja byłam tuż za nim… Adam… ja miałam tylko jedenaście lat…

– Rozumiem, wszystko rozumiem – powiedział, siadając przy mnie. Znowu mnie przytulił.

– Odkąd pamiętam… bił mnie… zawsze… Zmusił, żebym powiedziała, że złamałam rękę, spadając z huśtawki… Zrozum… To było… jak jakieś piekło. Wszystko się powtarzało. Coraz gorzej… A później… później zaczął interesować się mną w inny sposób. Przychodził w nocy do mojego pokoju… Ty… nie masz pojęcia, co ja przeżyłam… ja… tak bardzo go nienawidziłam… O Boże… Adam… Ja zabiłam własnego ojca… – rozpłakałam się na dobre.

– Wszystko będzie dobrze – mówił, usiłując mnie uciszyć. – Gdy tylko się stąd wydostaniemy.

– Ty o wszystkim wiedziałeś! – krzyknęłam. – Jak mogłeś… zostawić mnie z tym samą?

– Klara… ja sam byłem wtedy dzieckiem. Jednak… byliśmy jak rodzeństwo. Chciałem cię chronić. Gdyby tylko Bóg pozwolił.

– Bóg nie istnieje – powiedziałam, wstając. – Gdyby istniał, nie pozwoliłby na to wszystko. Gdyby był tak potężny jak mówią, zniszczyłby piekło i Szatana razem z nim. Nie…

– Nie wiesz, co mówisz – Adam próbował mnie uspokoić. – On wystawia nas na próby… – tłumaczył. Jednak ja byłam w furii. – Zobaczysz. Wynagrodzi nas za to wszystko. Przez to, co cię spotkało… Klara, ty nie jesteś w pełni zdrowa…

– Tak, jasne! Zrób ze mnie wariatkę na koniec! – wrzasnęłam.

– Tyle się nacierpiałaś… Przez to byłaś taka fałszywa, agresywna, nieszczęśliwa. Wokół ciebie umierali ludzie, a ty wcale się tym nie przejmowałaś. I jeszcze duch tej dziewczyny.

– Wiesz, co ci powiem? Nie będziesz się musiał ze mną użerać. Nikt już nie będzie cierpiał!

– Klara, nie rób tego! – krzyczał próbując mnie przytrzymać. Jednak moje emocje wzięły górę. Telekineza kolejny raz mi się przydała. Adam z niewyobrażalną siłą uderzył o ścianę teatru. Z głowy ciekła mu krew. Wtem drzwi teatru runęły na ziemię. Przełamali barykady. Potężnymi skokami zmierzali w kierunku Adama. Nie chciałam na to patrzeć… Jeden z nich rzucił się na mnie. Wpił mi się pazurami w bok. Poczułam przeszywający ból… Krzyczałam… Wbiłam się paznokciami w jego oczy. Puścił mnie. Jednak było ich coraz więcej. Nadciągali ze wszystkich stron… Bałam się… Nie wiedziałam co się dzieje z Adamem. Adrenalina… Taka adrenalina… Zaczęłam biec. Czym prędzej dopadłam do schodów… Ile sił w nogach biegłam na górę. Musiałam czym dostać się na dach.

Spojrzałam w dół. Widok z dachu Teatru Wielkiego był niesamowity. Płonąca Warszawa. Wszędzie eksplozje… jeden wielki harmider. Znalazłam się w samym środku piekła. Opanowali całe miasto. Żołądek podchodził mi do gardła. Taka adrenalina… Bałam się. Najzwyczajniej w świecie się bałam.. Miałam jedyną i niepowtarzalną okazję odpokutowania za swoje czyny. „Jeśli ty słabniesz, ona również…” Czy to możliwe? Czy to możliwe, żebym urodziła się tylko po to, aby umrzeć? Czułam, że są już za mną… Że za chwile mnie dopadną… Jeszcze raz spojrzałam w dół. Zamknęłam oczy. Wstrzymałam oddech… I wykonałam najważniejszy krok w moim życiu.

Ocknęłam się. Promienie porannego słońca raziły mnie w oczy. Leżałam na placu przed teatrem. Nie czułam rąk ani nóg. Nic nie czułam. Nawet zimnego śniegu tuż pod delikatnym materiałem paczki klasycznej, która była cała w strzępach…. Nie czułam absolutnie nic. Jakbym była przykryta lekką, białą, puchową kołdrą. Dopiero po chwili zauważyłam, że stoją nade mną jakieś osoby… Adam, Artur, mama, Maciek… a nawet Magda i Dawid. Mrugnęłam kilka razy. W oddali… Na placu było mnóstwo ludzi. Dostrzegłam między nimi Sylwię. Jakoś nie mogłam uwierzyć… Czyżbym… Czy ja umarłam?

– Co się stało? – zapytałam ledwo dosłyszalnie. Nie byłam w stanie głośniej mówić.

– Przyjechaliśmy na konkurs… – wyjaśniła mama. Jednak później zamilkła. Nic z tego nie rozumiałam.

– Chyba wypadłaś z okna – powiedziała Magda. Powoli przypominałam sobie bieg wydarzeń. Tak sądzę… Przecież ja… skoczyłam z dachu Teatru Wielkiego… Nie mogłam przeżyć… Wręcz nie miałam prawa… A może to wszystko było jedynie snem? Zaczęło mi się kręcić w głowie. Chciałam usiąść. Jednak ledwo się ruszałam. Adam wyciągnął do mnie rękę i pomógł mi się podnieść. Zauważyłam rozdarcie na ramieniu jego bluzy, która miał na sobie zamiast kurtki, mimo siarczystego mrozu. Przyjrzałam się bliżej i… zobaczyłam głęboką ranę. Jeszcze lekko krwawiła. Spojrzeliśmy na siebie porozumiewawczo.

– Chciałabym… – zaczęłam próbując stanąć o własnych siłach. Zachwiałam się.

– Lepiej usiądź – zarządził Artur. Wezwaliśmy karetkę. Powinna już tu być.

– Nic mi nie będzie – powiedziałam próbując się do niego uśmiechnąć. – Ja chciałabym… – Ledwo mnie słyszeli. Gardło paliło mnie żywym ogniem. – Chciałabym was wszystkich przeprosić. Za to jaka byłam… W ogóle za wszystko – powoli zbierało mi się na płacz. Pojedyncza łza spłynęła mi po policzku.

– Klara, co ty wygadujesz? Chyba uderzyłaś się w głowę – stwierdził Maciek i zaczął mi się baczniej przyglądać. Reszta była równie zdziwiona.

– Naprawdę nic mi nie jest, braciszku – zapewniłam usiłując go przytulić. Maciek odskoczył ode mnie jak oparzony. Był całkiem zdezorientowany.

– Wszystko jasne. Zwariowała – stwierdził. Na twarzach reszty pojawiły się ukradkowe uśmiechy. Mój młodszy brat również się uśmiechał, chociaż za wszelką cenę nie dawał tego po sobie poznać.

– Chciałabym już wrócić do domu – powiedziałam.

– No ale… Co z występem?! – lamentował Dawid. Pomiędzy zgromadzonymi zapadła cisza. Wszyscy patrzyli na mnie wyczekująco.

– Myślę, że moja przygoda z tańcem właśnie dobiegła końca.