Kradzieże i Konfabulacje

Nigdy nie umiałem walczyć.

Plułem sobie w brodę, umykając skąpanymi w mroku uliczkami. Mogłem, na sedżuckie wody, uczyć się walki włócznią albo pięściami, a nie zdobywania pięknych buź sztuką języka. W każdym tych słów znaczeniu. Zanurkowałem w ciasną alejkę, modląc się do Jaszczurowęża o jego zdradliwą łaskę. Byle tylko nie spłynęła na goniących mnie łotrów.

Chociaż, bądź co bądź, łotrem w tej sytuacji byłem ja.

– Stój, ty ośli synu jałowej suki! – wydarł się któryś ze strażników.

Przez myśl przemknęło mi pytanie: jak można być oślim synem jałowej suki?

I znów musiałem pozbawić się natrętnych rozmyślań, bo potknąłem się o śpiącego pod ścianą żebraka. Cudem odzyskałem równowagę, prześlizgując się pod rozwieszonym praniem.

Niektórzy mogliby powiedzieć, że zachłanność szkodzi; jest w tym nieco prawdy. Niemniej tym, co bardziej wziąłem sobie do serca, było – apetyt rośnie w miarę jedzenia.

Na bogów. Ależ ostatnio bywałem głodny.

Dwie zdobycze jednej nocy.

Dwa bogactwa, których dzisiaj dotknąłem.

Bransoleta oraz piękna Bekhten. Jedno lepsze od drugiego. A brat kobiety i zarazem właściciel bransolety wymagał ode mnie zapłaty we krwi.

Chciałem się zaśmiać pod nosem, ale chichot utknął w gardle, gdy przede mną wyrosła ściana. Ślepy zaułek. Kilka par sandałów chrobotało na piasku niedaleko z tyłu i nim się odwróciłem, kroki ustały. Dogonili mnie.

– Śmieciu! – ryknął Iuhet, krew z krwi i kość z kości Bekhten, a dobry humor ulotnił się z potem, który ze mnie parował. – Zapłacisz głową za te bezeceństwa! Gdzie bransoleta?

– O, a nie zapytasz co u siostry? – Zawsze miałem niewyparzony język. – Z tego, co wiem, spędzałem z nią więcej czasu, niż ty. – Zamiast ciąć nożem, mogłem ciąć słowami. Czasem, niestety, trafiałem siebie.

Chociaż nie tym razem.

– Tacy jak ty powinni zostać w Kloace – warknął Iuhet. – Zaśmiecacie Grzbiet swoją obecnością. Kto cię tu wpuścił?

– Chyba nie chcesz znać odpowiedzi na to pytanie.

Iuhet podrzucił włócznię w ręce i ruszył.

A ja się prawie zmoczyłem.

Nie myśląc zbyt wiele, wskoczyłem na ścianę i odbiłem się od niej, zawijając fikołka w powietrzu i lądując za plecami rozwścieczonego szlachcica.

I nie wiedziałem, co zrobić. Sierpowaty miecz strażnika minął moją głowę o włos. Rzuciłem się w bok i przeturlałem pod drzewcem dzidy. Odruchowo musnąłem swoje prawe biodro, lecz nie natrafiłem ręką na nic, poza poluzowanym rzemieniem.

Zerknąłem za siebie i serce podeszło mi do gardła.

Jeden ze strażników schylił się po sakiewkę, która jeszcze chwilę temu zwisała z mojego pasa. Mogłem teraz uciec i ratować swoją piękną skórę, ale tego nie zrobiłem. Stałem w osłupieniu, patrząc, jak odwiązuje sznurek i zagląda do środka. Iuhet i dwóch innych gwardzistów się zbliżało, a ja wiedziałem, że zaraz skończy się zaułek. Natrafię plecami na ścianę i tyle będzie.

– Mój panie, mamy to – powiedział dumnie bezczelny zdobywca mojego trofeum. – Mamy bransoletę… Twojego… Ojca…

Każde kolejne słowo wymawiał coraz bardziej niewyraźnie, zaczął chwiać się na nogach. Strużka krwi pociekła z jego nosa, najpierw jedna, a po chwili druga.

I upadł twarzą w piach.

A zza niego wyłoniła się kobieta. Z początku pomyślałem, że to może Bekhten zapomniała o przyjemnościach naszych wspólnych wieczorów i dołączyła do linczu na kochanku.

Lecz ta kobieta była wyższa oraz przeciwnie do mojej ukochanej, zakrywała większość swojego ciała, w tym twarz. Ale te oczy zapamiętałem od razu. W rękach trzymała dwie krótkie, drewniane pałki. Jedna z nich właśnie łupnęła stojącego za Iuhetem strażnika w tył głowy.

Młody szlachcic aż podskoczył.

– Ma wspólniczkę! – krzyknął i nie wiedział w czyją stronę obrócić grot włóczni.

Pomyślałem, że wcale nie jesteśmy wspólnikami, ale nie chciałem psuć chwili. Teraz mogła być nawet moją matką.

Tajemnicza wybawczyni wbiła się w strażników niczym piaskowy huragan. Przyboczni Iuheta mieli przewagę liczebności i włóczni, lecz nie na wiele im się to zdało. Pałki rozmazywały się w powietrzu, zwinnie blokując nadciągające drzewce, co jakiś czas padając z głuchym huknięciem na czyjeś ramię czy twarz.

Wykorzystałem chwilę. Zanurkowałem między nogami walczących, wyrwałem sakiewkę spomiędzy palców nieprzytomnego i pognałem w ciemną noc.

Zwolniłem dopiero, gdy serce prawie wyskoczyło mi z piersi.

***

Szlachcic spojrzał na mały, nefrytowy posążek, który przed nim postawiłem. Ten dzień w gospodzie planowałem spędzić na oszukiwaniu ludzi, bo to akurat zawsze szło mi dobrze. Szejmosz poczeka na bransoletę, nic mu się nie stanie.

– Prawdziwe? – zapytał po chwili ciszy. – Takie, no, naprawdę?

Nie.

– Prosto z głębi pustyni Deher-Net. – Położyłem rękę na sercu. – Sam widziałem, jak inny, zbyt chciwy poszukiwacz rzucił się na tę błyskotkę i zamienił się w popiół… Natomiast mnie ten Okruch poprowadził bezpiecznie do domu.

Szlachcicowi zaświeciły się oczy.

– Ile chcesz?

Uśmiechnąłem się nieznacznie.

– Trzy debeny srebra.

– Dobra niewolnica kosztuje cztery…! – obruszył się, chociaż widziałem, że robi to bardziej dla zasady.

– Nawet dziesięć niewolnic nie sprawi ci takiego szczęścia jak najprawdziwszy fragment boga. Natomiast…

Chwyciłem rogi skórzanej płachty, na której leżał posążek. Dla wiarygodności nie dotykałem artefaktu gołymi dłońmi; według legend, dotknięcie boskiego Okrucha przez zwykłego człowieka mogło skończyć się śmiercią.

Wystarczyło. Mężczyzna nachylił się nad stołkiem i zalał się rumieńcem.

– Dobrze! Dobrze, wezmę.

Wyciągnął ukradkiem sakiewkę, osłonił ją ciałem, coby żaden wścibski bywalec gospody nie zainteresował się jej zawartością i wyciągnął trzy sześcienne, błyszczące bloczki z królewskim symbolem na wierzchu. Schowałem je do jednej z sakw przy pasie, po czym uśmiechnąłem się służalczo.

Jak dobrze, że nie zapytał mnie czemu w takim razie chcę się pożegnać z tak wspaniałym artefaktem. Uf.

Podniosłem wzrok i wnet tego pożałowałem.

Z tyłu gospody. Te oczy, widziałem je.

Widziałem je poprzedniego wieczora, gdy prawie straciłem życie.

I te oczy spoglądały prosto na mnie.

Szybko spakowałem posążek i nieco zbyt gwałtownym ruchem pchnąłem pakunek w stronę szlachcica.

Wyglądała zabójczo.

– Dziękuję, dobry panie – powiedziałem szybko i wstałem. – Niech amulet ci służy.

Omiotłem wzrokiem izbę, ale tajemnicza przybyszka zniknęła mi z oczu.

– I pamiętaj, nie dotykaj go – dodał kobiecy głos zza moich pleców.

Wyprostowałem się jak struna.

– Tak, nie dotykaj… – wymamrotałem i postąpiłem krok w tył.

Prosto na nogę stojącej za mną obcej.

Chwyciła mnie za przedramię, dzięki czemu nie upadłem. Posłała bogaczowi piorunujące spojrzenie i zawlokła mnie ku wyjściu. Poszedłem za nią; ucieczka mogłaby skończyć się wgnieceniem w głowie, a tego wolałbym uniknąć. Piękni ludzie z popękaną czaszką mają tendencję do utraty swych walorów.

Wyszliśmy na zewnątrz. Od razu zaciągnęła mnie siłą do ciemnej alejki obok. Nie oponowałem, nie chciałem ryzykować. W końcu by mnie nie zabiła, prawda? Dopiero co uratowała mi życie. Poza tym nie raz, nie dwa wyślizgiwałem się z uścisku podejrzanych typów, przyciskających mnie do ściany gdzieś w cieniu.

I to też właśnie ze mną zrobiła. Ale łagodnie, nie dusiła. Przyjrzałem się jej z bliska; miała ładne, piwne oczy o przeszywającym spojrzeniu. Jej twarz, nieco zbyt pociągła jak na mój gust, podkreślała długi, lekko zakrzywiony nos. Pełne usta cmoknęły z niezadowoleniem.

– Masz wielki problem, pacanie – syknęła mi prosto w twarz. – Problem o imieniu Iuhet.

– Nazywasz mnie pacanem, a nawet się nie przedstawisz? – odparłem.

– Chodź, przejdziemy się.

Wcisnąłem się w ścianę.

– Dlaczego niby myślisz, że za tobą pójdę? – prychnąłem.

Kobieta uśmiechnęła się chytrze, zrobiła kilka kroków w tył i podrzuciła w ręce sakiewkę.

Łudząco podobną do mojej.

Obmacałem swoje biodra. Brakowało jednego woreczka.

– O ty cwana…

Złodziejka wystrzeliła w górę, pozostawiając po sobie obłoczek pyłu. Zwinnymi susami odbijała się od parapetów i występów, pnąc się coraz wyżej i wyżej. Wytarłem spocone ręce o poły tuniki i zmełłem przekleństwo. Chciała mnie sprawdzić.

Mknąłem za nią. Złodziejka zdawała się czuć na dachach i kładkach jak ryba w wodzie, stawiając stopy w idealne, jak gdyby znane już uprzednio miejsca. Każdy skok i każdy sus cechowało perfekcyjne wyliczenie. Uliczki migały pode mną, kotłujące się rzeki i ciurkające strumienie ludzi przelewały się wśród domów i kramów, jednostajny szum ludności mieszał się z gwizdem wiatru w uszach.

Przebiegliśmy cały Brzuch Hefen, dzielnicę handlu, rzemieślnictwa i przeciętnej zamożności. Pot zalewał mi oczy. Złodziejka przystanęła na skraju jednego z dachów, a ja przyspieszyłem, wyciskając z siebie ostatnie pokłady sił. Widziałem już nieformalną granicę dzielnic miasta, rysującą się poszarpaną, zakrzywioną linią między ostatnim rzędem względnie zadbanych budynków, a stłoczoną grudą skleconych z byle czego domów, ciasnych alejek i nieszczęśliwych ludzi.

Kloaka.

Sypiące się kikuty wieżyczek, nierówna, krusząca się linia wspaniałej niegdyś fortyfikacji, dawno temu pomalowane niezliczoną ilością fresków cegły, a teraz obszczane – to, co pozostało po pierwszym murze Hefen. Oblężenia, uchodźcy i bogowie nie obyli się z nim łagodnie, a któryś z panujących kiedyś władców stwierdził, że w ramach odnowy można po prostu włączyć dawne podmurze w obręb miasta.

I o nim zapomnieć.

Tak powstała przysłowiowa dupa Hefen-esze.

Złodziejka wskoczyła na jedyną z bastei towarzyszących dawnej bramie, po czym stanęła. Poprawiła opadający na plecy warkocz, przeczesała włosy palcami i pomachała sakiewką w powietrzu.

Obejrzałem drogę pod stopami, przeleciałem uważnym wzrokiem ruiny. Nie widziałem, żeby ktoś się tu jeszcze czaił. Skoro zaprasza, to głupio by było nie skorzystać.

Wdrapałem się na krawędź ostatkiem sił i wyprostowałem na drugim krańcu platformy strzelniczej.

– Czego chcesz? – zapytałem.

– Tego, czego chce twój pracodawca.

– Wpierw mogłabyś się przedstawić!

– Nie poznajesz? – Przechyliła głowę jak ciekawski ptak. – To chyba dobrze o mnie świadczy. Henutta.

Ukłoniła się serdecznie. Jej tunika załopotała na wietrze.

– Jesteś mi winien przysługę, Ahmesie z Nebkeh. Tak jak przewiduje Kodeks Jaszczurowęża.

Przełknąłem ślinę. Skubana wiedziała więcej, niż powinna.

– Uratowałaś mnie, wiem. Dziękuję ci za to! – Musiałem ją jakoś udobruchać. Słodkie słówka zawsze idą w pierwszej linii. – Ale nie mogę tak po prostu zmienić pracodawcy! Sama zresztą wiesz.

Zrobiła krok w moim kierunku. Sprawdziłem czubkiem sandału jak mogę się cofnąć i odpowiedź okazała się bardzo prosta.

Jak nie w tył, to naprzód.

Też zbliżyłem się do niej. Uniosła brew w zaskoczeniu i… z wyrazem uznania na twarzy.

– Dla kogo pracujesz? – zapytała.

– Wiesz przecież dla kogo.

Pokiwała głową.

– Szejmosz to płotka bez znaczenia. – Skrzywiła się, wypowiadając to imię. – Sam pracuje dla Khoruta, a Khorut jest podnóżkiem samego pieprzonego Kutneha.

– Kutneha?

To imię świtało mi gdzieś na granicy pamięci i otchłani zapomnienia, ale nie mogłem przypomnieć sobie, o co chodziło. Przewijało się co jakiś czas w rozmowach z innymi, mówiąc delikatnie, najemnikami i było pewnym spoiwem niektórych transakcji.

– Pierwszego Kapłana Mówcy, Ahmesie. – Prychnęła z niedowierzaniem. – Czyli nie wiesz nawet dla kogo pracujesz?

Rozłożyłem bezradnie ręce, chociaż po skroni spłynęła mi strużka potu, bynajmniej nie ze zmęczenia.

– Pracuję dla tego, kto mnie zatrudni.

– Każdy zatrudniający jest przez kogoś zatrudniony.

– A Kutneh?

Tym razem to Henutta wzruszyła ramionami.

– Tego nie wiem. Ale przez kogoś na pewno.

– To skoro moim prawdziwym pracodawcą jest sam Kapłan Mówca, to dlaczego miałbym nie kończyć zlecenia?

– A kto mówi, że nie dokończysz u niego zlecenia?

– Ty.

– Chcę tego samego co on. – Wbiła palec wskazujący w otwartą dłoń drugiej ręki. – Ale możemy zrobić tak, żeby i on był zadowolony, i ja oraz mój… pracodawca.

– Wilk syty i owca cała, co?

– Głupie porównania i głupie powiedzonka. Ale tak.

– I jak chcesz to zrobić? – Złapałem się pod biodra. – Brzmisz, jakbyś chciała wpakować mnie w większe łajno, niż w którym już, jak się okazuje, jestem.

– Tym się nie martw.

Rzuciła mi moją sakiewkę, ale gdy ją chwyciłem, jej ręka po raz kolejny powędrowała w górę. Coś błysnęło w powietrzu i w ostatniej chwili to złapałem.

Na mojej dłoni leżał srebrny krążek z pozłacaną krawędzią oraz symbolem aszermetańskiego serca – odwróconego trójkąta, z którego podstawy wyrastał krzyż – wybitym na obu jego stronach.

Spojrzałem pod światło, powąchałem, zważyłem to w dłoni. W końcu nadgryzłem, jeszcze raz obejrzałem i moje oczy prawie wypadły z orbit. Trzymałem właśnie jeden z najrzadszych środków płatniczych w tej części świata. Krążek, za pomocą którego można przywołać królewską przysługę w każdej chwili i w każdym z nefertańskich miast. Jak powiadają, fragment jednego z bogów, zamknięty w powłoce ze srebra i złota – bezpieczny dla zwykłego człowieka, ale z drzemiącą w niej potęgą gwiazd. Czy w to wierzyłem? Nie wiem, ale działało, więc nie zadawałem pytań.

Powiadają nawet, że ten zwyczaj bywa respektowany przez niektórych heweszyckich władców. Potrzebujesz przepustki na ucztę? Nie ma problemu. Okradłeś kogoś? Jasne, Aszermet ci przebaczy, władza też. Oczywiście nie uratuje przed wszystkim, ale lepiej to mieć, niż nie.

– Hedżeretańska aszu? – zapytałem, z trudem powstrzymując drżenie głosu. Nigdy nie miałem takiej władzy w rękach. – Czemu?

– Uznaj to za zaliczkę – rzekła, jak gdyby rzuciła mi najzwyklejszy w świecie kawałek srebra. – Chociaż nie uważam, żebyś potrzebował czasu do namysłu, bo dałam ci wystarczające powody, ale… Pomyśl i wróć do mnie. Przynieś mi bransoletę, którą ukradłeś Bekhten, a poprawisz życie nie tylko nam, ale też wszystkim tym ludziom. – Mówiąc to rozłożyła ramiona, jak gdyby chciała objąć całą Kloakę Hefen. – Wszyscy wiedzą, kto tak naprawdę tu rządzi. – Zadumała się na chwilę. – Nie dotykałeś bransolety, prawda?

Przypasałem sakwę i wcisnąłem do niej aszu. Najchętniej zaszyłbym ją w sobie, połknął, cokolwiek. Takie bogactwo…

Otrząsnąłem się.

– Czemu miałbym jej nie dotykać?

– A co mówiłeś tamtemu szlachcicowi?

Prychnąłem.

– Zabobony. Mówię to tylko dla efektu.

Henutta zachichotała.

– Czyli nie dotknąłeś. Zawsze przez szmatkę albo zwierzęcą skórę, prawda?

Stałem niewzruszenie w ciszy.

– To dobrze. Szukaj Ispe w Kloace, Ahmesie. Będę czekać.

Puściła mi oczko i zniknęła za krawędzią bastei.

A ja w osłupieniu wgapiałem się w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stała.

Za dużo graczy dołączyło do tej gry, a ja byłem tylko nic nieznaczącym kawałkiem kurzu na planszy. Zdmuchnąć mógłby mnie nawet najlżejszy wiaterek. Patrzyłem na górę zależności oblepioną pajęczyną powiązań, lecz nie widziałem jej szczytu.

Więc postanowiłem.

Musiałem uciec z miasta.

***

Noc okryła Hefen-esze grubym kobiercem.

Moje ruchy były zbyt opieszałe. Nie mogłem się skupić, wodziłem rękoma prawie po omacku, szukając odpowiedniego kamienia spośród morza innych, walających się między drzewami małego zagajnika. Palmy pochylały się nade mną i poskrzypywały co jakiś czas, targane podmuchami morskiej bryzy. Księżyc malał z nocy na noc, lecz był wystarczająco łaskawy, bym widział tyle, ile chcę.

Gdy zaczynałem się gubić, robiło się źle. W końcu jednak natrafiłem dłonią na znaki wyryte w jednym z kamieni. Kilka małych, pozornie nieznaczących nacięć i ubytków, które w tej chwili mogły okazać się wszystkim.

Cykady skrobały owadzią melodię, liście szumiały, kamienie stukały o kamień, a przechadzający się po kępkach trawy dudek odpowiedział im swoją dudniącą pieśnią. Zagłębiłem palce w ziemi i odetchnąłem z ulgą, gdy natknąłem się na płócienne zawiniątko. Przesunąłem wierzchem dłoni po wybrzuszeniach pod materiałem. Uśmiechnąłem się pod nosem.

Henutta wiedziała za dużo i chciała zbyt wiele. Z jednej strony mogła po prostu ukraść to, co zebrałem, a mnie utopić w porcie… Myśli kłębiły mi się jak dym nad stosami pogrzebowymi Tyflotów – pozostałości po przeszłości, wędrujące do świata domysłów i niewiadomych.

Moja ręka zawisła w powietrzu. Zdałem sobie właśnie sprawę z tego, że słyszę tylko własny oddech.

Dreszcz prześlizgnął się wzdłuż mojego kręgosłupa i połaskotał mi ramiona. Klęczałem nieruchomo jak ofiara, jak szczur, obserwowany przez węża. Czułem czyjś wzrok na plecach i walczyłem z nieodpartą chęcią spojrzenia Śmierci w twarz.

Powiadają, że Śmierć jest piękną boginią.

Więc oczywiście się nie powstrzymałem. Wsunąłem zawiniątko za tunikę i wcisnąłem za pas, po czym odwróciłem się z uśmiechem osoby nie mającej nic do ukrycia.

Ujrzałem mężczyznę, stojącego o kilka kroków za blisko. Jego nagi tors powiedział mi wystarczająco wiele, bym wiedział, że ten człowiek zwykł imać się prac wymagających siły, lecz jego smukłość i zadziwiająca drobność sugerowały, że nie należał do portowych robotników. Goniec? Tancerz? Złodziej?

Zabójca?

Pomimo odkrytej piersi, głowę skrywał pod płótnem. Zakapturzona postać stała nieruchomo jak posąg przed świątynią.

– Cóż tam masz? – zapytał i miałem wrażenie, że jego chropowaty głos drapie mnie po mózgu i zdziera z niego warstwy odwagi. – A może powinienem zacząć od innego pytania. – Zbliżył się o krok, jednak nie wydał żadnego dźwięku. Sunął bezgłośnie jak chmura po niebie. – Co taki piękniś robi o tak późnej porze w porcie?

Byliśmy w palmowym zagajniku – dróg ucieczki znalazłbym wiele. Obcy blokował tylko jedną stronę, a kilka zgrabnych susów mogłoby mi zagwarantować bezpieczeństwo.

Przybysz zsunął kaptur z głowy, a na jego łysej czaszce zatańczyły refleksy księżycowego światła. Biała poświata załamywała się jednak na ciemieniu obcego, podkreślając okręgi, węzły i linie. Po chwili dotarło do mnie, że to blizny. Z tego dystansu trudno mi było rozpoznać czy to celowe skaryfikacje, czy pamiątki po niezliczonych walkach.

Namacałem ukryty przy biodrze spiżowy sztylet, chociaż czułem, że w walce prędzej sam bym się na niego nadział.

– Pomóc ci w czymś, dobry panie? – zapytałem i o dziwo mój głos nie trząsł się jak gruda owczego tłuszczu. – Nie ma drugiego, który zna to miejsce jak ja! Szukasz może kogoś?

– Szukam pewnej pamiątki. – Wyszczerzył się. Uśmiech przypominał hienę, szykującą się do ataku. – Pamiątki należnej świątyni, rozumiesz, pięknisiu.

Przechyliłem głowę na bok.

– Niestety niczego takiego nie widziałem, dobry panie. – Wzruszyłem lekko ramionami. – Jeśli jednak bardzo ci na tym zależy, to mogę popytać wśród ludu. Mam do tego talent, widzisz…

Postąpił krok naprzód, a ja mimowolnie się odsunąłem. Ugiąłem nieco nogi.

– Czuję to. – Nieznajomy zaczął węszyć jak tropiący pies. Zmarszczył nos, a jego twarz przyjęła groteskowy, dziki wyraz. – To nie tylko zwykły metal, pięknisiu. Słudzy Jaszczurowęża będą mi za to wdzięczni.

– Na pewno mogę ci jakoś pomóc, jednak raczej nie z tym, co masz na myśli.

Bliznowaty pokręcił głową.

– Syczysz jak ranna żmija – warknął. – Czas ukręcić ci łeb.

Chciałem jeszcze coś powiedzieć, ale rozmył się w powietrzu.

Uskoczyłem w ostatniej chwili, a podmuch rozwiał mi grzywkę. Brązowe ostrze błysnęło w jego prawej dłoni.

Chociaż raz w życiu chciałem, żeby w pobliżu znaleźli się strażnicy.

Zerwałem się do biegu. Przemykałem między drzewami, skacząc jak spłoszona antylopa. Miałem tylko nadzieję, że gepard zmęczy się szybciej ode mnie. Bezgłośne kroki zabójcy nie podpowiadały mi niczego, czułem tylko lodowaty oddech strachu na karku i tylko on mi mówił, że obcy się zbliża.

Coś zatrzęsło liśćmi nade mną. Wysoka palma zadrżała i skrzypnęła ostrzegawczo. Spojrzałem w górę i dreszcz spłynął wzdłuż mojego kręgosłupa.

Sylwetka zabójcy migotała między koronami palm, odbijała się idealnie wymierzonymi susami od pni i lądowała na kolejnych. Mężczyzna skakał od drzewa do drzewa, jak gdyby urodził się wśród heweszyckich pawianów.

Zerknąłem na północny zachód, ku wodom morza Sedżut. Czy pawiany umieją pływać?

Nie dokończyłem myśli. Coś rąbnęło mnie między łopatki, nogi mi się poplątały i runąłem naprzód. Oparłem się na otartej dłoni i chciałem wstać, ale stopa zabójcy grzmotnęła mnie w brzuch. Wyrzęziłem coś niezrozumiałego i padłem na bok, rękami odruchowo zasłoniłem twarz.

Nie chciałem patrzeć na obcego. Jego oblicze przywodziło na myśl poharataną kocimi pazurami płachtę, na którą następnie ktoś naszczał i spróbował uprać w błocie. Może i ciało miał ładnie wyrzeźbione, ale to nie wszystko.

Kątem oka wyłapałem jakiś błysk. Zabójca bezceremonialnie szarpnął moją tunikę i rozciął ją wzdłuż pasa. Wyjątkowo nie zaprzątałem sobie tym głowy, a skupiłem się na błyskotce, leżącej w zasięgu ręki.

Bransoleta Bekhten. Złoty wąż oplatający trzykrotnie przedramię, z zielonkawymi kryształami w miejscu oczu. Musiała mi wypaść, gdy obcy się na mnie rzucił.

Coś w głębi duszy mnie podkusiło, bym wyciągnął ku niej dłoń. Zabójca – a może jednak złodziej – wysupłał zawiniątko zza mojego pasa.

– Niech Aszermet cię osądzi, złodzieju – wymamrotał i w ostatniej chwili ujrzałem, jak unosi sztylet do ciosu.

Zacisnąłem palce na bransolecie.

Mrowienie przeszyło całe ciało. Szarpnąłem się bezwiednie, miotnąłem w bok i uderzyłem głową w ziemię, aż zapiszczało mi w uszach. Ostrze obcego chybiło i weszło w piach.

Zerwałem się na równe nogi i odskoczyłem. Czułem się niemalże jak bóg. Mogłem wszystko! Wysunąłem własny sztylet z pochwy i obróciłem go w dłoni, jak widziałem to wiele razy w wykonaniu karczemnych nożowników. Zmieszanie na surowej, pobrużdżonej twarzy przeciwnika dodało mi otuchy. Chichot prawie prześlizgnął się przez moje usta.

Wyprowadziłem brawurowe pchnięcie. Bliznowaty uskoczył i chciał mnie chwycić, ale obróciłem się jak kot i chlasnąłem na odlew.

Ze zdumieniem odkryłem, że na ostrzu pojawiły się kropelki krwi.

Trafiłem go w prawy nadgarstek, po wewnętrznej stronie. Palce jego dłoni zwisały bezwładnie, a sztylet zabójcy leżał smętnie w pyle. Zanurkował dłonią za przepaskę by wyciągnąć drugi, ale kopnąłem go z całej siły w twarz. Nos zabójcy trzasnął pod moją stopą. Zanurkowałem po upuszczone ostrze i cisnąłem daleko.

Rozbroiłem kogoś po raz pierwszy w życiu.

Mój oddech szalał i rozrywał płuca. Zabójca klęczał z twarzą w dłoniach, a spomiędzy palców ciekły mu strużki gęstej krwi.

Spojrzałem na spiżowe ostrze i… nie mogłem ruszyć się z miejsca. Myśl o wrażeniu noża w czyjeś bebechy wcale nie okazała się tak atrakcyjna. Zabójstwo to jednak zabójstwo, nawet kogoś, kto czyha na twoje życie. Odebranie go to z pewnością nie jest coś, co można strzepnąć w cień i pozostawić w przeszłości.

Coś szarpnęło moją nogę i znów upadłem.

Zakrwawiona twarz zabójcy na tle nocy przywodziła na myśl najgorsze koszmary. Żądne krwi oczy świdrowały mnie na wylot, jak gdyby chciały rozsadzić moją czaszkę od środka samym spojrzeniem.

– Nie jesteś godzien błogosławieństwa Nasu, ty uzurpatorze – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Jesteś oszustem, złodziejem i bawidamkiem, łajzo!

– A kim był pan Hefen – syknąłem i parsknąłem, gdy klęknął na mojej piersi – jeśli nie tym samym?

I wbiłem sztylet pod jego pachę.

Zaryczał wściekle. Krew chlusnęła z rany pod ramieniem, zalewając mnie i piasek lepkim szkarłatem. Wraziłem ostrze raz jeszcze, tym razem pod żebrami. Rękojeść prawie wyśliznęła się z mojej dłoni. Bliznowaty zgiął się wpół i wykonał ostatni desperacki ruch.

Na wszystkich bogów nefertańskich. Nigdy nie czułem takiego bólu.

Jego zęby zanurzyły się w moim barku. Szamotałem się jak jagnię zarzynane niewprawną ręką. Wrzeszczałem wniebogłosy. Nie wiem, ile to trwało, ale pomyślałem, że sukinsyn pije moją krew.

Aż zwalił się na bok, a jego usta same odpadły od mojej skóry. Wypełzłem spod niego. Żołądek podszedł mi do gardła. Rana na barku pulsowała bólem, który nasilał się z każdą chwilą. Krew z ran zabójcy nie wypływała już falowo. Ciekła wąskim strumieniem z nieruchomego ciała i powiększała rosnącą stale kałużę. Spomiędzy warg, lekko rozchylonych, wyzierał język. Język o rozdwojonym czubku.

Co do…

Biżuteria!

Zawiniątko leżało nieopodal. Wstałem, chociaż ledwo. Słaniałem się na nogach, miałem wrażenie, że zaraz zegną się pod moim ciężarem i runę na twarz. Boskie moce ze mnie ulatywały.

W oko wpadł mi jeszcze błyszczący pierścień zabójcy, więc jak nakazują prawa złodziejskie, zabrałem go. Dlaczego miałby się zmarnować?

Rosnąca łuna pomarańczowego światła w oddali dodała mi ostatniego, potrzebnego zrywu sił. Porwałem pakunek, przytuliłem go jak własne dziecko i pomknąłem przed siebie, byle z dala od nadciągającej straży. Gdzie mógłbym pójść, poharatany, pogryziony i skąpany we krwi, jak gdybym dopiero co wygrzebał się spod góry zwłok na polu bitwy? To nie był jeszcze czas na wykorzystanie aszu, o nie.

Gwiżdżący w mojej głowie huragan przywiał jeden pomysł, z którym niechętnie musiałem się zgodzić.

Henutta w Kloace.

Prychnąłem pod nosem. Czyli jednak.

Spojrzałem na lewą dłoń, w której trzymałem bransoletę. Tak w każdym razie myślałem, bo czułem wciąż jej chłodny dotyk na palcach.

Jednak… nie trzymałem w niej nic. Wydawało się, że bransoleta jednocześnie tam jest i jej nie ma. Zamknąłem rękę w pięść i udało mi się to bez problemu, lecz chłodne pasma na skórze wciąż dawały o sobie znać.

No nic, potem będę się o tym martwił.

Ruszyłem do oazy dla wyrzutków.

***

– Chwyciłeś to… gołą dłonią? – Złodziejka otaksowała mnie uważnym wzrokiem, po czym spojrzała w ognisko. – I żyjesz? Na język Nasu…

Henutta robiła już któreś kółko z kolei wokół izby. Ispe podstawiła gliniane naczynie pod mój krwawiący bark. Naciskała wokół rany, a ja szarpnąłem się i syknąłem z bólu.

– Co robisz? – zapytałem staruszkę.

Złodziejka stanęła na chwilę i spojrzała na mnie.

– Ispe nie mówi, Arcykapłan wyciął jej język. – Widząc mój skonsternowany wzrok, dodała: – Była jedną z jego żon, ale kiedyś nie spodobało mu się coś, co mu powiedziała… coś o małym wężu pod wielką skałą… i ją okaleczył. A potem wyrzucił na ulicę. Ot, historia Ispe.

No, to nie ma co się martwić, że komuś coś wypapla.

– To co ona robi? – zapytałem ponownie.

– Z tego, co wiem, to upuszcza ci krwi, żeby pozbyć się maligny z ust zabójcy. – Wzruszyła ramionami i kontynuowała nerwową przechadzkę. – Jak wyglądał?

Wzdrygnąłem się na to wspomnienie.

– Łysy, brzydki jak noc, pocięty jak ćwiczeniowa kukła. Miał rozdwojony język. Mówił jak gorliwiec, walczył jak gorliwiec i umarł jak gorliwiec.

Henutta odetchnęła głęboko, wstrzymując na chwilę powietrze.

– Nie jest to najbardziej szczegółowy opis, ale wnioskuję, że mógł to być Emtut. – Postawiła stopę na drewnianym stołku. – Aspirował do bycia świątynnym Egzekutorem, ale wyrzucili go, gdy zabił dwóch innych akolitów.

Przełknąłem ślinę.

– To nie wszystko – kontynuowała. – Dalej ćwiczył, dalej trenował, aż w końcu zaczęli go najmować jako płatnego zabójcę.

– Czyli ktoś go zatrudnił.

– Najpewniej. Tylko kto? Iuhet? Nie, to nie w jego stylu. Chociaż może? – Podrapała się po podbródku w zamyśleniu. – A tak w ogóle, to Emtut może i był lekkomyślnym, aroganckim dupkiem, ale jednak zabójcą. Jakim cudem go pokonałeś?

Spojrzałem na swój lewy nadgarstek, z którym coś było nie tak. Jakby kość się złamała, a następnie zagoiła, zostawiając spiralne zgrubienie. Przegub mojej dłoni okalało coś na wzór blizny, pulsującej bardzo delikatnie zielenią. Jak nefryt.

A kształt tejże blizny do złudzenia przypominał bransoletę Bekhten.

Zakręciło mi się w głowie.

Henutta w końcu podeszła. Chwyciła moją rękę twardą, pokrytą odciskami dłonią.

– O bogowie…

– Umrę? – zapytałem.

Henutta na moment stała się ucieleśnieniem zmartwienia. Spod zmarszczonych brwi spoglądały oczy, w których tliło się zaskoczenie, obawa, ale też… ekscytacja. Może nawet więcej ekscytacji niż całej reszty?

– Umrzesz, jeśli dorwą cię zabójcy – powiedziała, nie odrywając wzroku od mojego przedramienia. Oblizała wargi. – Umrzesz, jeśli będziesz nieostrożny. Umrzesz, jeśli nie połączymy sił, Ahmesie.

– Gdy chwyciłem tę bransoletę, to poczułem taką siłę, jakbym był… bogiem – mruknąłem. – Tak zabiłem tego Emtuta.

Na wspomnienie o zabójstwie robiło mi się niedobrze. Stopniowo, powoli, ale skutecznie mieszało mi to w głowie.

Powiodła palcem wzdłuż pętli na mojej skórze. Przyjemne uczucie.

– To Okruch – szepnęła.

– Jasne, Okruch. – Prychnąłem, ale żołądek zrobił mi w brzuchu fikołka. – Boski artefakt, tere-fere.

Zacisnęła palce na moim nadgarstku, aż zabolało.

– Au, ej!

– Dotknąłeś bransolety i teraz znajduje się pod twoją skórą, przy okazji czyniąc ciebie ludzkim wężem. Wciąż nie wierzysz w Okruchy?

No cóż, wyparcie to pierwszy stopień przyjęcia prawdy.

Jęknąłem przeciągle. Długo do mnie docierało, że zaiste mogła mieć rację.

– Co teraz?

– Zapewne słyszałeś, jak w legendach mówią, że obecność fragmentu bóstwa w ludzkim ciele potrafi je zniszczyć?

Opowieści o powykręcanych, wyjedzonych od środka ciałach. O wysuszonych zwłokach czy spalonych na wiór od samozapłonu nieszczęśnikach, którzy chcieli posiąść boskie moce.

– Tak.

– Więc musimy to z ciebie wyciągnąć.

Pokiwałem bezwolnie głową. Myślami wciąż byłem wśród zwłok mitycznych opętańców.

– A da się tak w ogóle?

– Słyszałeś o Powrozie Nasu, prawda?

– Najpotężniejszy Okruch Jaszczurowęża, hm? – Uśmiechnąłem się głupio. – I pewnie wiesz, gdzie go znaleźć?

Henutta odpowiedziała uśmiechem.

– Wiem. I mój pracodawca chce go ukraść.

Zachłysnąłem się śliną. Zacząłem się dławić, kaszlałem jak oszalały, aż Ispe łupnęła mnie w plecy i pomogła odzyskać oddech. Cóż za siła drzemała w tej staruszce!

– Żartujesz – wycharczałem.

– Wiem, gdzie jest. I do tego potrzebujemy Bransolety, bo jest w czymś w rodzaju… klucza. – Wstała, chwyciła się pod boki. – A skoro jesteś jednością z Bransoletą…

Zamknąłem na chwilę oczy. Gdy je otworzyłem, nic się nie zmieniło.

– A mam wybór?

– Sam sobie odpowiedz.

Ech. Sam sobie to wszystko robię. Każdy błąd doprowadził mnie właśnie w to miejsce. Co ambicje robią z człowiekiem… Nigdy nie umiałem odpuszczać.

– W porządku więc. Jak coś się zaczyna, to trzeba to skończyć.

Henutta uśmiechnęła się i chwyciła bukłak z winem, który leżał na stole. Pociągnęła łyk i podała mi szyjkę.

– Dziękuję, ale wino mąci zmysły – odparłem.

– Na pewno? Jeszcze ci się dzisiaj przyda.

Spojrzałem na igłę, którą Ispe opalała właśnie nad ogniem.

– Na pewno. – Przełknąłem ślinę.

Nawlekła nić na igłę.

– Masz wciąż to aszu, które ci dałam? – zapytała po chwili Henutta.

– No mam, a co?

– Wykupimy ci awans społeczny, mój drogi.

A to jędza! Wiedziałem, że ten krążek nie był jedynie zachętą.

– A ty nie możesz tego zrobić?

Uśmiechnęła się krzywo.

– Kutneh nie przepada za kobietami. A ty, mój drogi, idealnie umiesz udawać kogoś, kim nie jesteś.

***

Najbogatsze szaty, jakie dało się kupić w Brzuchu Hefen trafiły na moje ramiona. Zakrwawioną, znoszoną koszulę oddałem Henutcie i przywdziałem ubranie, którego nie powstydziłby się co bogatszy z handlarzy niewolników. Dobrze uszyta tunika skrywała mój tułów od rozoranego barku aż po lśniący nefrytem nadgarstek. Wygodna szenti opinała się na biodrach i opadała swobodnie na kolana. Na palec wsunąłem pierścień, który znalazłem na zwłokach Emtuta. Złoty wąż z rubinowymi oczami, owinięty wokół palca jak wokół ofiary.

Podszedłem do bramy pałacowej i ukłoniłem się grzecznie przed jednym ze strażników. Dwóch pilnowało wejścia po zewnętrznej stronie, druga para stała już na dziedzińcu. Przy murze siedział łysy skryba ze zwojem papirusu, który szeleścił w jego dłoniach przy każdym kolejnym gościu. Jeden ze zbrojnych odbierał broń od wchodzących do środka. No cóż, przynajmniej będzie bezpieczniej.

– Imię? – zapytał strażnik.

– Jam jest Itmes, syn Ormuta z Iswy – odrzekłem.

Skryba zaczął przeglądać listę gości, marszcząc brwi. Widać było, że nigdy o żadnym Itmesie od Ormuta nie słyszał, więc tym bardziej nie spodziewał się znaleźć go wśród zaproszonych.

Spiżowe groty włóczni spojrzały na mnie złowrogo. Odpowiedziałem im mrugnięciem. Miałem powód, żeby tam być.

Wyciągnąłem otwartą dłoń przed siebie. Z początku nic na niej nie leżało, ale obróciłem ją szybko w jedną i drugą stronę, zgiąłem palce i gdy je ponownie rozwarłem, na ręce widniał srebrny krążek aszu.

Stara sztuczka, a zawsze robi wrażenie.

Jeden ze zbrojnych, zapewne dowodzący odźwiernymi, podszedł i otaksował aszu badawczym wzrokiem. Spojrzał na mnie, na moje kędzierzawe włosy, potem na podkreślone czernidłem powieki, aż do nowych, skórzanych sandałów.

– To aszu – powiedział w końcu do skryby.

Oficjel spojrzał na mnie spode łba z uniesioną brwią i zaprosił gestem dłoni. Odebrał ode mnie krążek, obejrzał go dokładnie i wykonał cały zestaw prób, by upewnić się, że aszu jest zaiste prawdziwa. Marszczył się i krzywił przy tym, jak depilowany starzec.

Samotna strużka potu spłynęła mi po karku, chociaż starałem się utrzymać pewną siebie minę.

No już, przecież widzisz, że prawdziwa.

– Itmes od Ormuta z Iswy? – zapytał w końcu skryba, a jego twarz przybrała minę nieco mniej odrzucającą. – Dopiszę do listy. Szanowny Itmesie, zdeponuję monetę w należnym miejscu i ogłoszę twoje przybycie. Tymczasem witaj na uczcie Nut-Nasu-Et w progach naszego czcigodnego Pierwszego Kapłana Mówcy.

Skłonił się serdecznie i wskazał dłonią bramę. Strażnicy rozchylili wielkie drzwi i wpuścili mnie do środka. Słyszałem szepty innych gości zza pleców i uśmiechnąłem się mimowolnie.

Coś czuję, że Itmes z Iswy zyska dzisiaj rozgłos.

***

Henutta gdzieś się skrywała. Przechodząc przez ogród na dziedzińcu, widziałem w każdym krzaku i każdym drzewie kryjówkę dla złodziejki. Z początku zaproponowałem jej, że pójdziemy razem, jako para, ale aszu mogło wykupić wejście tylko dla jednej osoby. Przebranie się za służkę też nie wchodziło w grę – każdy niewolnik i każdy wolny sługa Kutneha był mężczyzną. Bez wyjątku. Pilnował wszystkich jak oczka w głowie, prowadził ścisłą obserwację, a każda rotacja pracowników musiała znaleźć się na tabliczce albo papirusie. Dostanie się do Pierwszego Kapłana Mówcy graniczyło z cudem, a właśnie w wieczór Nocy Jaszczurowęża, Nut-Nasu-Et, stawał się najbardziej podatny.

Więc Henutta gdzieś czyhała, na wypadek, gdybym potrzebował pomocy. Dosadnie jednak dała mi zrozumienia, że jak spalę akcję, to moją dupę złoi jako pierwszą.

Główna aleja dziedzińca była kwintesencją dokładności i schludności Kutneha. Starannie przystrzyżone krzewy i korony drzew tworzyły zieloną ścieżkę, na której końcu widniały otwarte wrota do ogromnego pałacu. Chylące się nad dróżką liście dawały przyjemny cień. Ostatnie promienie słońca prześlizgiwały się między gałęziami, tworząc na ubitym piasku liściastą mozaikę ze światła.

– Przepraszam.

Z rozmyślań wybił mnie głos jakiegoś mężczyzny. Obróciłem się i napotkałem spojrzenie człowieka, siedzącego na ławie z rzeźbionego drewna. Patrzył na mnie ciekawskim wzrokiem spod gęstych, czarnych brwi. Wbrew modzie nefertańskiej, która faworyzowała noszenie krótkiego wąsa, mężczyzna ten skrywał niemal połowę twarzy pod gęstą, kędzierzawą brodą. I już zupełnie wbrew zwyczajom szlachty, nie nosił peruki, a własne włosy spięte w kitkę.

Nie wiem, dlaczego zwróciłem od razu uwagę na jego wygląd. Być może była to ta egzotyczność?

– Och, dzień dobry – odparłem, nieco zmieszany. – Niech Nasu ubija twe ścieżki szczęściem i miłością. Czy my się znamy?

– Nie mam pewności, być może kiedyś się minęliśmy. – W jego głosie czaiła się nuta obcego akcentu, chociaż całkiem sprawnie ukrywana. Heweszyta. – Natomiast chciałem zapytać o ten pierścień.

– Och, to? – Uniosłem dłoń, którą zdobił złoty wąż. Serce zabiło mi szybciej. – Całkiem zabawne, bo nie jest mój. Próbuję znaleźć właściciela. Znacie go może?

Przyjrzał się pierścieniowi dokładniej i uniósł brwi. Pokiwał głową w zamyśleniu.

– Właśnie przypomniał mi pewien wzór, który kiedyś ujrzałem. Niby powszechny, bo przedstawia najszlachetniejsze i zarazem najbardziej przebiegłe ze zwierząt, jednak ma w sobie coś… własnego. Niepowtarzalnego.

Do rzeczy, proszę.

– To… znasz może właściciela, dobry panie? – zapytałem niepewnie. Ten człowiek miał na mnie przedziwny wpływ. Czułem się nieco przytłoczony. – Zależy mi na znalezieniu go.

– Szlachetnie.

Bynajmniej.

– Ale nie. – Pokręcił głową ze smutkiem. – Niestety nie przypominam sobie, żebym znał kogoś z identycznym pierścieniem.

Dziękuję więc za zmarnowanie czasu.

Wstał z ławki, odetchnął głęboko i uśmiechnął się łagodnie.

– Natomiast jeśli się dowiem, to bez zwłoki – podkreślił – się do was odezwę… Jak macie na imię?

– Ach tak. Itmes, syn Ormuta.

Jego spojrzenie przeszywało mnie na wylot. Miałem nieprzyjemne wrażenie, jak gdyby mój rozmówca wiedział więcej, niż pokazuje.

Skinął głową, ukłonił się na pożegnanie i postawił stopę na jednej z mniejszych ścieżynek, odchodzących od głównej alei.

– Więc z pewnością się do ciebie odezwę, Itmesie, synu Ormuta.

Stałem chwilę w osłupieniu, aż dotarło do mnie, że nie zapytałem o jego imię. Rozejrzałem się, ale tajemniczy mężczyzna zniknął mi z oczu.

No nic, potem go poszukam. Są ważniejsze rzeczy do zrobienia. Kradzież, pozbycie się jarzma boskiej mocy, zemsta i takie tam.

***

W środku panował taki ścisk, że prawie zabrakło dla mnie powietrza.

Piszczałki, liry i bębny grały ponętną pieśń. Jedni goście stali, inni siedzieli, a jeszcze inni leżeli – na posadzce, poduszkach i na sobie nawzajem. Woń kwiatowych perfum mieszała się z kwaśnym odorem potu. Woskowane włosy błyszczały w świetle pochodni, złote i srebrne ozdoby migotały skaczącymi refleksami. Szum głosów falował jak wzburzone morze podczas sztormu.

A ja czułem się jak zagubiona łódka rybacka.

Gdzie mógłby ukrywać się skarbiec z potężnym artefaktem?

Henutta mówiła mi, że mam szukać niejakich Kazamatów. Nie miałem pewności, skąd czerpała informacje, ale z pewnością wiedziała więcej, niż jakikolwiek inny złodziej w tym zawszonym mieście. Skubana musiała trzymać w garści tak rozwiniętą pajęczynę szpiegów, że mogłaby pokryć całe Hefen i złapać każdą tłustą muszkę w sieć.

Kazamaty, Kazamaty… Musiałem szukać zejścia pod ziemię.

Obserwowałem palce i szyje każdego mijanego gościa. Pierścienie często chodziły w grupie z kolczykami i naszyjnikami, często nawet… bransoletami. Ale nie, raczej nie pasował do Bransolety Bekhten, więc wątpiłem, że to Iuhet z rodziną nasłali na mnie zabójcę. Nie chciałby, żeby fakt utraty pamiątki rodowej wyszedł poza mury jego pałacyku.

Chociaż z drugiej strony… Mógłby chcieć mnie uciszyć. Spojrzałem raz jeszcze na pierścień i zmarszczyłem brwi. Myśli kotłowały mi się w głowie i coraz to dziwniejsze teorie kształtowały się z chaosu idei. Kto, czemu, jak? Dowiem się. Dowiem się i… Może tym razem nie ucieknę.

Odbiłem się od czyichś pleców.

Brzęk i łoskot.

Wokół mnie powstał pusty okrąg. Nawet te marne resztki powietrza zdawały się zniknąć. Przede mną stała tylko jedna osoba, odwrócona do mnie plecami. Mężczyzna, na pierwszy rzut oka. Bogate, wyszywane złotą nicią szaty. Intensywnie jasnozielona szarfa na ramieniu.

I rosnąca ciemna kałuża pod jego stopami.

Kap, kap, kap.

– Ślepyś, głupcze? – warknął, odwracając się w moją stronę.

Znałem ten głos.

Oj.

Stanąłem z nim twarzą w twarz.

Z bratem mojej kochanki.

W ręce trzymał cynowy kielich, a niegdyś nieskazitelnie białą tunikę oblaną miał winem.

Ciepło odpłynęło z moich członków. Nogi zaczęły mi mięknąć, powieka zadrżała. Łomot serca wypełnił całe ciało, zagłuszając nawet potężne bębny ucztowych grajków. Przez bezlitośnie długą chwilę patrzyliśmy sobie w oczy, obaj coraz bardziej popadając w niedowierzanie.

– O, ty złamasie – warknął Iuhet.

Uśmiechnąłem się tak głupio, że na jego miejscu zacząłbym sobie współczuć.

– Twoja siostra nie narzeka.

Co?

Ty kazirodczy jełopie z niewyparzoną gębą!

Iuhet wysunął płynnym ruchem spiżowy sztylet zza pazuchy. Zaczął się do mnie zbliżać. Uśmiechnął się, niby przyjacielsko i wzruszył ramionami.

– Zabiję cię – wysyczał cicho.

To by było tyle z bezpiecznej uczty.

Jednak pozornie spokojna maska na twarzy szlachcica nie uchroniła go przed uwagą gości. Okrąg wokół nas poszerzył się jeszcze bardziej. Nieliczne kobiety, które znalazły się na bankiecie, wytrzeszczając oczy, wciskały się w ramiona mężów i kochanków.

Zresztą, mężowie też nie kipieli odwagą.

– Nóż!

– Ktoś wniósł broń!

– Ratunku!

Ale hałas był taki, że ledwo kto coś usłyszał. Panika zaczęła rozlewać się po tłumie jak gęsta krew.

Iuhet skoczył w moim kierunku, ale mnie już tam nie było. Przeciskałem się między ludźmi; po chwili sami zaczęli ustępować mi miejsca.

Wypatrzyłem ukryte w kącie sali drzwi.

Raz Ahmesowi śmierć.

Pierwsza zasada ucieczki – nie spoglądaj w tył. Mknąłem więc przed siebie, próbując jak najszybciej wydostać się z duszącego tłumu i uciec jak najdalej od żądnego krwi szlachcica.

Jakaś kobieta wrzasnęła, niebezpiecznie blisko. Kilka męskich głosów wybiło się ponad harmider, do czego po chwili dołączyły głuche uderzenia pięści o ciała i brzęknięcia upadających kielichów.

Moja okazja.

Uchyliłem drzwi i wcisnąłem się w dziwnie wąski przesmyk. Wypadłem na korytarz, który rozwidlał się w trzy strony. Każda wyglądała tak samo. Odnośnie do każdej miałem takie samo pojęcie.

Czyli żadne.

Pobiegłem w prawo. Gdy wyłoniłem się zza rogu, w oczy wpadło mi odbicie pochodni na wypolerowanym, brązowym hełmie strażnika. Pilnował kolejnego przejścia. Ucieczka w drugą stronę nie miała już sensu. Wyprostowałem się i przywdziałem na twarz minę skonsternowanego gościa.

– Ta część pałacu jest zamknięta dla gości – poinformował mnie strażnik.

– Straż, pomocy! – Postąpiłem krok w przód, wskazując palcem za siebie i spoglądając tam co rusz rozbieganym wzrokiem. – Ktoś wniósł sztylet i doszło do bitki!

Strażnik zmarszczył brwi i zacisnął mocniej palce na drzewcu włóczni.

– Przecież…

Coś łupnęło w drzwi, zza których przyszedłem. Nieco pyłu posypało się z framugi.

– Widzicie? – jęknąłem.

Gwardzista pomknął czym prędzej w stronę sali biesiadnej. Prześlizgnąłem się przez drzwi.

Ogród, w którym się znalazłem, był klasycznym, wewnątrz pałacowym patio. Niewielką sadzawkę w jego centrum okalał alabastrowy posąg Jaszczurowęża. Długie cielsko stało na kilkunastu parach jaszczurzych nóg, a długa, smukła głowa szczerzyła ostre, długie jak sztylety kły. Rzeźbę ustawiono tak, że wbijała przebiegłe spojrzenie akurat we mnie. W nieproszonego gościa.

Nieproszonego? Widziałem w tej kupie kamienia, że Nasu rzuca mi kolejne wyzwanie.

A ja się go podjąłem, jak zwykłem robić. Nie będzie bóstwo śmiać mi się w twarz.

Nagle usłyszałem zamykane w oddali drzwi. Przywarłem do najbliższej z kolumn i zacząłem nasłuchiwać. Jeśli ktoś się tu znalazł o tej porze, to z pewnością miał coś ciekawego do przekazania podsłuchującym uszom.

Dwie pary nóg. Kroki jednej z osób były nierównomierne, jak gdyby kulała. Głosy, z początku niewyraźne, zbliżały się do mnie. Z każdą chwilą robiło się coraz ciemniej, wieczorne słońce zniknęło za murami i lada chwila miało schować się pod wodami Sedżutu.

– …i dlatego musimy liczyć się z tym, że król będzie chciał zarekwirować świątynne własności.

– Zbliżamy się do celu, Mistrzu Fenneterze. Pozostały ostatnie poprawki.

Fenneter? Arcykapłan świątyni Nasu w Hefen? Najpotężniejsza osoba w całej tej części królestwa?

– Liczę na twojego Rzeźbiarza, Kutnehu.

Oho. Bardzo nie powinienem się tu znaleźć. Rzeźbiarze? Twórcy Okruchów? Ponoć to tylko legendy i mity.

Spojrzałem na lewy nadgarstek.

No cóż.

– Winien mi jest przysługę. Nie wypuszczę go, dopóki nie skończy swojej pracy.

– Ile lat minęło od czasu, gdy ostatni Rzeźbiarz tworzył w Hefen, Kutnehu? – zapytał Fenneter. Głos miał chrapliwy i zużyty, jak na starego kapłana przystało. – Zanim królowie nie zaczęli się ich pozbywać?

– Za dużo, Mistrzu Fenneterze.

– Taka była wola bogów. Ale że też musieliśmy poszukać Rzeźbiarza na północy… Czy to naprawdę konieczne? Nie wiem.

Wodziłem za nimi wzrokiem i szukałem przestrzeni, w której mógłbym przenieść się za kolejną kolumnę.

– Słyszałem, co się stało z bransoletą – wypalił Kutneh.

Na moment wstrzymałem oddech. Kroki ucichły. Obaj mężczyźni stanęli.

– Ale cóż się miało stać? – odparł rozbawionym tonem Arcykapłan. – Mój syn jej strzeże. Jest bezpieczna.

Jego… syn? Iuhet?

Położyłem dłoń na brzuchu. Mdłości rozszalały się w moim żołądku jak gromada rozwścieczonych duchów, kpiąca ze mnie i moich wyborów życiowych.

– Och. Czyli nie wiedziałeś?

– Ale o czym?

Wyjrzałem zza kolumny. Kutneh był wyższy od Fennetera o głowę. Jego łyse, pokryte olejkami ciemię pochylał się nad Arcykapłanem, którego niezliczone siwe warkocze opadały na plecy i ramiona. Fenneter marszczył brwi, uśmiechając się z niezrozumieniem, a na twarzy Kutneha odbijała się cała gama emocji.

– Okradziono twojego syna. Bransoleta zniknęła. Skradziono ją Iuhetowi.

Wtem moja lewa dłoń zadrżała. Wpierw raz, jak gdyby przeszył mnie dreszcz. Palce zacisnęły się w pięść wbrew woli. Paznokcie wbijały mi się w dłoń, całe przedramię poczęło szaleć, jak targane ziemną gorączką stężałych mięśni. Łzy zamgliły wzrok. Z trudem powstrzymywałem jęki, wyciskane z gardła przez niemiłosierny ból.

Słowa kapłanów docierały do mnie jak przez zasłonę.

– Skąd ty niby…

– Iuhet ci nie…?

– Czy ty sobie ze mnie żarty…

– Twój syn przybył do mnie…

– Do ciebie?!

Coś przejmowało kontrolę nad moim ciałem. Stawałem się bezwolną kukłą. Coś pociągało za sznurki. Zaciskałem do bólu zęby.

Wszystko legnie w gruzach.

Cała misja skończy się fiaskiem, zabiją mnie i tyle zostanie z legendy Ahmesa z Nebkeh. Powykrzywiane zwłoki pozbawione lewego przedramienia.

Wbrew sobie wstałem i wyszedłem zza filaru. Kapłani wciąż się kłócili; Kutneh próbował uspokoić rozwścieczonego Fennetera, który wymachiwał rękami i pienił się ze złości.

– Mistrzu, nie musimy jej szukać!

– Jakie nie musimy jej szukać? Powróz od setek lat gnije w zapieczętowanym skarbcu, nikt go nie otworzył! – Chwycił Kutneha za ramiona i potrząsnął kapłanem. – Nigdy, rozumiesz, ty łysa pało?! I teraz jakiś podrzędny złodziejaszek mógłby go spenetrować?!

– Czyżby?

Spojrzałem bezwolnie na posąg Nasu. Jego nefrytowe oczy zabłysły wewnętrznym blaskiem. Zielonkawe światło wylewało się z kamiennej czaszki, prześwitywało przez półprzezroczysty alabaster, omywało mnie ciepłym strumieniem.

A co gorsza, przyciągało.

Udało mi się unieść wzrok i zobaczyłem wciąż jeszcze blade, ale już wychodzące na wieczorne niebo punkciki. Ujrzałem przecinającą nieboskłon smugę. Kometa Jaszczurowęża tej nocy miała świecić najmocniej spośród każdej nocy w ciągu całego roku. Bóstwo obserwowało swoje królestwo.

Czego ode mnie chcesz?

– Otóż naprawdę nie musimy jej szukać. – Kutneh odwrócił się w moim kierunku i uśmiechnął szeroko. – Bo właśnie do nas przybyła.

Dwie zakapturzone postaci zwaliły się prosto na mnie.

Oczywiście, że czekali na dachu.

Chciałem odskoczyć, uciekać, ale byłem wycieńczony. Bezwładność puściła, gdy dotknąłem posągu; nie dodał mi jednak sił. Runąłem na trawnik, w głowie mi się kręciło. Nie mogłem nawet pełznąć. Jedna z postaci nadepnęła mi na kostkę, druga kopnęła w brzuch. Ktoś chwycił mnie za bark, wciskając kciuk w zszytą ranę. Zawyłem przeraźliwie. Machnąłem pięścią, napędzany bólem i wściekłością, ale któryś z napastników chwycił moją dłoń i unieruchomił całe przedramię. Nachylił się nade mną, po czym zachichotał. Tunika na barku zawilgotniała od krwi.

Rozdwojony język wyłonił się spod kaptura.

***

Nieśli mnie przez ciemny korytarz. Pod ziemię. Sługusy Kutneha trzymały mnie za związane nogi i pod pachami. Ręce też miałem spętane, a w usta wsadzony knebel. Spoglądałem co rusz na boki, szukając jakiejkolwiek drogi ucieczki.

Chociaż i tak bym daleko nie zaszedł.

Nagle w polu widzenia pojawiła się jakaś ręka. Ciemna, gładka i duża. Pierwszy knykieć palca serdecznego jednak wyglądał… inaczej. Był pogrubiony jak od krzywo zrośniętej kości.

A to co?

Zgrubienie na palcu zdawało się pulsować czerwienią. Zupełnie jak mój nadgarstek, spętany boskim Okruchem.

– Mmf – wyjęczałem przez szmatę w ustach,

– Ach, to? – Kutneh rozchylił palce jak szlachcianka oglądająca swoje paznokcie. – Chciałbym ci podziękować, złodzieju. Gdybyś nie założył tego pierścienia, to wszystko byłoby dla mnie znacznie trudniejsze. Tego byśmy nie chcieli, prawda?

– Amf.

– Kto by pomyślał, że Oko Sepsy może okazać się tak przydatne! – Pomerdał palcem serdecznym przed moją twarzą. Ściszył głos do szeptu. – Muszę przyznać, że oglądanie zamieszania w sali bankietowej cudzymi oczyma to prześwietna zabawa. Musisz kiedyś spróbować.

– Memf!

– Co tam mówisz? – Kapłan Mówca nachylił się nade mną i wyszczerzył prześmiewczo. – Spróbowałeś okraść Arcykapłana, to musisz ponieść karę. – Wzruszył ramionami. – Taka kolej rzeczy.

Fenneter dreptał za nami. Jego kulawy chód rozlegał się nierównym echem w korytarzu.

Henutta, obyś była w tych Kazamatach.

A tobie, Szejmosz, zgniotę jaja za namówienie mnie na tamtą robotę, ladacznico pseftycka. Obiecuję.

– A twoją wspólniczką zajmują się odpowiedni ludzie – powiedział Kutneh. – Nie wypatruj jej tak.

Westchnąłem w środku.

Stanęliśmy. Przed nami wyrosły ogromne, wzmocnione brązem wrota, strzeżone przez dwóch ciężkozbrojnych gwardzistów. Twarze skrywały im maski z wąskimi otworami na oczy i prostymi ustami. Brak wyrazu na spiżowych obliczach przyprawiał mnie o gęsią skórkę.

Odrzwia rozchyliły się z głośnym zgrzytem. Niemalże oślepłem, gdy uderzyło mnie światło mocne prawie jak samo słońce.

Kutneh miał pod ziemią drugi pieprzony pałac.

– Staniesz się częścią czegoś wielkiego, złodzieju – szepnął mi na ucho Kutneh.

Ktoś mi kiedyś powiedział, że przy gorliwcach trzeba zachowywać się tak, jak tego oczekują. Uśpić ich czujność. Oponując, można nabić sobie guza. Trzeba wiedzieć, kiedy uderzyć.

Chociaż ja i tak miewałem z tym problemy.

Zerknąłem w bok i poczułem nagle, jak cały zapadam się w sobie.

Moje spojrzenie spotkało się ze wzrokiem kilkudziesięciu widzów. Mężczyzn. Wszyscy byli mężczyznami. Żadnych kobiet. Większość miała wygolone i olejowane głowy, niektórzy nosili pojedyncze warkocze lub całe ich tabuny. Część szczyciła się skaryfikowanymi złowrogo ciemionami w najróżniejsze wzory, a pod wygolonymi brwiami kryły się pozornie puste oczy.

Kapłani. Wszyscy zgromadzeni należeli do Świątyni Nasu. Najważniejsza elita kapłaństwa Jaszczurowęża z, jak mniemałem, całego Nefertu. Kutneh nie żartował. On chciał tu wezwać samego Nasu, jak nie gorzej.

Staliśmy na podwyższeniu. Ba, scenie! Na jej środku stał wielki, kamienny ołtarz, ozdobiony freskami z życia ziemskiego Jaszczurowęża. U szczytu stołu ofiarnego widniała płaskorzeźba jaszczurzej głowy, w której oczodole leżało nefrytowe oko. Obszerna, wykuta w skale sala ciągnęła się jak okiem sięgnąć.

Tylko spokojnie. Pokaż mu, że za nim podążasz.

Słudzy Kutneha rozcięli sznury i postawili mnie na nogi. Kapłan Mówca zbliżył się do mnie, pogłaskał dłonią po policzku, po czym zaczął zdejmować knebel.

– Tylko nie krzycz – mruknął. – Ani teraz, ani później. I nie rób nic głupiego.

Nasiąknięta śliną szmata opadła mi na szyję. Przejechałem językiem po zębach. Nieprzyjemne uczucie lnu w ustach niezmiernie mnie drażniło.

– Najwięksi Nefertańczycy! – Kutneh odwrócił się i wzniósł ramiona, jak gdyby chciał objąć niebo. – Zbieramy się w tę wielką noc, bo radujemy się, że Wielki Nasu pobłogosławił nas swoją obecnością.

Pocierałem językiem o zęby. Chrobotanie w ustach nieco zagłuszało podniosłą, mdłą przemowę Kutneha. Stałem między dwoma strażnikami za plecami dwóch najpotężniejszych ludzi w Hefen i przed hordą krwiożerczych kapłanów. Wodziłem wzrokiem po sali, szukając jakichkolwiek słabych punktów. Dróg wyjścia. Z pewnością musieli mieć jakiś zapasowy tunel?

Kapłan Mówca paplał o wielkim święcie, o łasce Jaszczurowęża, o królu i o tym, jak ważna jest pozycja Świątyni w całym Nefertu. Fontanny szumiały cicho w oddali, echo głosu Kutneha przywodziło na myśl krople uderzające w taflę wody na dnie studni.

Miałem zwrócić nienawistny wzrok na kapłana, gdy zauważyłem coś, od czego poczułem, jak coś ściska mi gardło.

Ten mężczyzna z ławki na dziedzińcu.

Stał w pierwszym rzędzie, zaraz pod sceną, i wpatrywał się z zadowoleniem na twarzy w przemowę Kutneha. A może z politowaniem?

Warknąłem coś bezwolnie, z czystej furii, która zaczęła przelewać się ponad naczynie mojej duszy. Kapłan Mówca ucichł i odwrócił się powoli w moją stronę. Fenneter stał obok. Wyglądał co najmniej żałośnie – zgarbiony, siwy, niższy i zdominowany przez potok słodkich słów swojego zastępcy.

– A oto ten, który przyjął na siebie łaskę Nasu. – Kutneh wskazał mnie ręką. Uśmiechał się sztucznie, ale przekonująco. – Jeszcze niedawno zwykły złodziej i oszust, dzisiaj naczynie naszego boga, obraz jego błogosławieństwa!

O ty zatruty zgnilizną kłosie nienawiści, niech ci chleb pleśnieje, a żona będzie jałowa, ty bezwłosa wywłoko.

Miałem być bezwolnym narzędziem w budowaniu jego reputacji?

– Ten oto człowiek, Ahmes z Nebkeh, syn niejakiego Meretseha, włamał się do pałacu rodziny szlachetnego Arcykapłana i okradł go z niepowtarzalnego artefaktu. – Nastała chwila ciszy, którą Kutneh specjalnie przeciągał. – Znany przez niektórych jako Ręka Nasu, a bogom i starożytnym jako Powróz Nasu.

Przez tłum przeszedł szmer. Przez mój żołądek jakby przebiegło stado bawołów. Poczułem kwaśny smak wymiocin, które w ostatniej chwili połknąłem.

To zbyt łatwe, żeby ta bransoleta była Powrozem.

Zbyt głupie.

Zbyt…

Szuranie, ciężkie kroki i brzęk spiżowych pancerzy. Paniczny jęk jakiegoś mężczyzny. Obejrzałem się w stronę odgłosów i zalała mnie mieszanka złości i strachu.

Szejmosz, cały w siniakach, z rozciętymi wargami i poprzypalaną skórą, wleczony był w stronę ołtarza. Knebel wygłuszał jego charkotliwe stęknięcia i piski. Myślałem, że ujrzenie tego gnoja w takim stanie sprawi mi przyjemność, ale wcale tak się nie stało.

Od samego początku byłem tylko kukiełką, zabawką dla ukrytych w cieniu.

– To Szejmosz, obcy na naszych ziemiach. Pseftyta! – Kutneh wycelował karcąco palcem w pierś najemcy. Wzburzone szemranie przetoczyło się przez widownię jak burza piaskowa. – Przeniknął do Hefen, zdobywał zaufanie wielu złodziei, by osłabić Świątynię. By osłabić Hefen-esze i całe szlachetne Nefertu!

– Hańba!

– Brudni zachodni!

– Koraklioński pies!

– Ahmes może i wykonał jego wolę, ale to jedynie człowiek zagubiony, który zboczył na złą ścieżkę! – kontynuował Kutneh, a ludzie coraz żywiej kiwali głowami i wygrażali pięściami w stronę przerażonego Szejmosza. Tajemniczy Heweszyta z pierwszego rzędu stał nieruchomo, wpatrując się we mnie ciemnymi oczami. – Nasu go wybrał, wskazał spośród pospólstwa na swojego proroka. Lecz Szejmosz Pseftyta napędzany był jedynie chciwością i nienawiścią wobec naszego narodu. Musi zostać ukarany!

Zgromadzeni kapłani zawyli z aprobatą. Szejmosz zaczął się szarpać jeszcze mocniej i skamleć jak zbity szczeniak. Strażnicy przywiązali go do ołtarza.

– Co to za szaleństwo? – zapytał Fenneter, marszcząc się ze złości. – Zatrzymaj to, Kutnehu! Dawno Hefen zrezygnowało z ludzkich ofiar! Co ty sobie myślisz?! Te Okruchy to i tak już było wiele, ale to? Czyś ty zwariował?!

– Nadchodzi nowa era, Arcykapłanie. Musimy dostosować się do zmian.

Fenneter chwycił Mówcę za nadgarstek, lecz ten odtrącił go z taką siłą, że starzec prawie się przewrócił. Nikt nie przybiegł mu z pomocą.

Gdzie droga ucieczki? Jak się stąd wydostać?

Spojrzenie Heweszyty.

Gwardziści chwycili mnie za ramiona i poprowadzili w stronę szamoczącego się Szejmosza. Wodziłem rozbieganym wzrokiem od kudłatego północnego do mojego najemcy i z powrotem. Nie mogłem nie zauważyć, że tajemniczy przybysz co chwilę pociera oko nadgarstkiem.

– Moc Powrozu jest niezrównana! – Kutneh nakręcał się coraz bardziej. – Okruchy powinny należeć do nas, a nie do historii i otchłani zapomnienia! Czas… pozyskać… siłę… bogów!

Łomoczące serce trzęsło całym moim ciałem. To wszystko wyglądało jak jakiś wyjątkowo głupi sen.

Heweszyta znów potarł oko nadgarstkiem. Coś mu tam wpadło?

Doprowadzili mnie do ołtarza i postawili tak, że znalazłem się zaraz za głową Szejmosza. Kutneh złapał mnie za lewą dłoń i wyciągnął ją nad Pseftytą. Nie oponowałem.

Gdy zobaczył, że nie walczę z jego dotykiem, puścił, pozostawiając moją otwartą dłoń nad klatką piersiową Szejmosza.

– Czas ujrzeć, jak Powróz dusi grzesznika! Czas uwolnić Jaszczurowęża!

Nadgarstek i oko.

Spojrzałem ukradkiem na płaskorzeźbę wykutą w ołtarzu.

– Oby Śmierć była dla was litościwa – szepnął Kutneh.

Nadgarstek i oko.

Dwa razy Ahmesowi śmierć.

Wierzgnąłem i uderzyłem lewym przedramieniem w kryształowe oko. Wszystko na moment zamarło, Kutneh wbił we mnie zdziwione spojrzenie, nawet Szejmosz ucichł.

– Bum – mruknął Heweszyta.

Donośny trzask wypchnął mi powietrze z płuc. Odleciałem w tył i grzmotnąłem plecami w ścianę. Gdy otworzyłem oczy, pomyślałem, że znalazłem się w wodach rzeki.

Zielona mgła zasnuła wszystko wokół. Ledwo widziałem wyciągniętą przed twarzą rękę. Pisk mnie ogłuszał. Leżałem podparty na łokciach i rozglądałem się oszołomiony, szukając, cóż, wyjścia. W końcu, na samej granicy słuchu doleciały do mnie wrzaski, huki i brzęknięcia metalu o skały oraz mlaśnięcia brązu o ciało.

Podniosłem się na czworaki, chwiejnie wstałem na nogi. Ktoś chwycił mnie za ramię. Machnąłem pięścią, lecz nieznajomy złapał mój nadgarstek i uchronił się przed żałosną namiastką ciosu. W końcu twarz wyłoniła się z mgły.

Tę kudłatą brodę rozpoznałbym już wszędzie.

Nachylił się nad moim uchem i krzyknął, chociaż brzmiało to jak szept.

– Uciekamy!

No to uciekliśmy.

***

– Czy to był prawdziwy… Powróz?

Leżąca na moim brzuchu kobieta spojrzała mi prosto w oczy.

– A tam, prawdziwy. – Młody szlachcic, który opierał głowę na moim pobliźnionym barku prychnął i machnął lekceważąco ręką. – Nasz kochany Ahmes pięknie opowiada, ale opowiada bajki, hmm?

Przeciągnął to „hmm” bardzo, ale to bardzo ponętnie. Jego szkliste, duże oczy były głębokie jak wody Sedżutu.

On sam za to nieco płytszy. Ale trudno.

Podałem mu kielich, a on przyjął go z chęcią i łapczywie pociągnął łyk. Wypił już dzisiaj dużo, ale ostrożności nigdy za wiele. Usłyszałem spokojny, miarowy oddech kobiety.

Mój towarzysz chciał mnie pocałować, ale położyłem palec na jego ustach i odsunąłem go od siebie. Pachniało od niego winem.

– Musisz zapracować na całusa – odparłem.

Było blisko.

Uśmiechnął się. Chciał jeszcze raz spróbować, ale w tej samej chwili wzrok zaczął mu uciekać, a powieki się zacisnęły.

Po chwili już smacznie chrapał.

Stuknąłem cztery razy kielichem o ścianę. W oknie pojawiła się kudłata głowa Wazada z Amenkadu. Wiedziałem, że to on, nawet pomimo maski na jego twarzy. Wślizgnął się bezszelestnie do sypialni i rozejrzał uważnie.

– Gdzie Henutta? – zapytałem.

– Tutaj – odparła złodziejka.

Na suficie, znaczy się.

Westchnąłem przeciągle.

– Nie mogłeś mi znowu zrobić jakiegoś Okrucha z, nie wiem, usypiającymi mocami? – zapytałem, zsuwając z siebie śpiących kochanków. – Długo to trwało, panie Rzeźbiarzu. Gardło mi wyschło.

– Myślałam, że lubisz gadać? – Henutta uśmiechnęła się i zeskoczyła na podłogę. – Aż żałuję, że wtedy tłukłam tych łysoli po mordach. Z pewnością próbowałeś przemówić kapłanom do rozumu, prawda?

– No! – Wazad się wyszczerzył. – A poza tym nie szalej tak, nie mogę ci ciągle upuszczać krwi. Demony zajmą ci głowę, a tego wolę uniknąć.

– U Kutneha nie miałeś takich problemów.

– Nie sądziłem, że będziesz chciał ze mną pracować. – Wzruszył ramionami. – Nie każdy lubi, jak się go wciąga w intrygi obalania Świątyni Hefen. Poza tym Emtut mnie wyręczył.

Wstałem, zawiązałem szenti na biodrach i przeciągnąłem się jak kot.

– No wiesz. – Potarłem zgrubiałą skórę na nadgarstku. – Jak coś zacznę, to wolę to skończyć. A teraz do roboty, mamy jeszcze dużo do zrobienia. Fenneter i Kutneh obaleni i wygnani, ale do głowy węża jeszcze daleko. Wciąż mamy wiele Okruchów do znalezienia.

Może i wszyscy wkoło próbowali mnie wykorzystać. Może i im się udawało.

Ale obiecałem sobie, że ostatnie zdanie tego eposu wypowiem ja.

Koniec

Hej Barbarian!

Bardzo fajne opowiadanie. Nie podchodziłem z entuzjazmem do antycznego klimatu, ale Twoja wersja Mezopotamii ma w sobie niesamowitą magię :)

Bardzo ciekawa fabuła, plastyczny świat i zadowalający twist – mogę tylko pogratulować świetnego tekstu! Udaję się do klikalni, ale poniżej dwie drobne uwagi:

Wyciągnął ukradkiem sakiewkę, osłonił ją ciałem, co by żaden wścibski bywalec gospody nie zainteresował się jej zawartością

Tutaj chyba nie powinno być spacji.

– Słyszałem o tobie. – Wiele różnych rzeczy. – Niejedno zresztą! – Z wielu różnych źródeł. – Masz solidną reputację w mieście. – O czym dobitnie świadczy wiele obitych mord i utraconych bogactw.

Coś tu chyba nie zagrało.

Żegnaj! Życzę Ci powodzenia, dokądkolwiek zaniesie Cię los!

Komentarz pobetowy.

Opowiadanie osadzone w rzadziej spotykanych czasach i miałem skojarzenia ze złodziejską częścią życia Conana Barbarzyńscy. Wielkie kulty, bogowie, kapłani i – jak zazwyczaj bywa – ich niecne plany.

Akcja idzie szybko, nie ma dłużyzn, przez co 60k znaków mija szybko i nie przytłacza. Bohater jest zadufanym w sobie draniem, ale taki jego urok ;)

Dla mnie wygrywają przekleństwa – są pomysłowe i świetnie podkreślają klimat.

Co do problemików, wskazywałem na becie ;)

Klikam z pełnym przekonaniem.

A brat kobiety i zarazem właściciel bransolety wymagał ode mnie zapłaty w krwi.

W krwi trochę mi się trudno czyta, może we krwi?

Czasem trafiałem siebie;)

Lecz ta kobieta była wyższa oraz przeciwnie do mojej ukochanej, zakrywała większość swojego ciała, w tym twarz. Ale te oczy zapamiętałem od razu.

A czemu nie w przeciwieństwie?

Oczu sobie nie przypomniał?

Co?

Ty kazirodczy jełopie z niewyparzoną gębą!

Dialog się zgubił.

Bardzo ładna opowieść. Wciągająca, emocjonująca i zabawna.

No i masz we mnie czytelniczkę na kolejne odcinki.

"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke

Cześć!

Aaaaaa! Tekst z mapką! ;-) Jakoś do końca tygodnia przeczytam i odezwę się.

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Bosmanie!

Dziękuję za odwiedziny :3

Bardzo się cieszę, że tekst trafił do Ciebie pomimo wątpliwości co do starożytnych klimatów. Skoro Ci się podobało, to faktycznie opowiadanie musiało nadrobić!

Spację poprawiłem. Dzięki za klika!

Zanaisie!

Dzięki jeszcze raz za betę. Kłamstwem byłoby stwierdzenie, że Conan Barbarzyńca nie dołożył swojej cegiełki do kreacji tego uniwersum. :D

Cieszę się, że tak pozytywnie odebrałeś tekst. Dzięki za klika i komentarz!

Ambush!

Na pierwszym miejscu chciałbym Ci podziękować za nominację do Piórka :o To wiele dla mnie znaczy, bardzo mi miło, że uznałaś tekst za tak dobry (no i oczywiście, że tu wpadłaś po prostu :3)

Tamte “Co? Ty kazirodczy…” to bardziej jego besztanie się w myślach, nie miało być wypowiedzią żadnego z bohaterów. :D

To w krwi też poprawię, bo zjadłem literkę.

Dziękuję raz jeszcze. ^^

Krar!

Wpadaj! Po MiMie dostałem chrapki na napisanie tekstu z mapką i spełniłem w końcu tę chęć. :D

Pozdrawiam wszystkich

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Sympatyczne, wciągające i nieźle napisane. Na tyle dobrze skonstruowane, że trzyma w napięciu, i to mimo bardzo swoistego i dość kwiecistego języka narratora (to nie wada, ale coś, co jak dla mnie spowalnia lekturę, nawet jeśli mi się podoba). Doskonałe ostatnie zdanie :)

ninedin.home.blog

Taka mi duperela na samym początku wpadła w oko

Jedna z nich właśnie łupnęła…

Jedną.

Jesli potem coś było więcej, to nie zauważyłem, bo już się wciągnąłem. Przez te ich wszystkie salta, bieganie po dachach i odbijania się od ścian odniosłem wrażenie, jakbym oglądał jakąś mangową animację. Co akurat jest pozytywnym porównaniem, ponieważ tekst był na tyle plastyczny i dynamiczny, że obrazy same mi się w głowie rysowały. Dodatkowo ten antyczny, mezopotamski klimat skojarzył mi się trochę z epoką hiboryjską, tylko barbarzyńców było mniej ;)

Nie mogę więcej napisać, prócz tego, że dobrze mi się czytało. Dynamiczna akcja, fajnie splecione dialogi, odrobina humoru. Pierwszoosobowa narracja głównego bohatera weszła mi naturalnie, choć nie jestem pewien, czy Ahmes przypadkiem gdzieś mnie nie oszukał.

Jedyny brak, choć to zdecydowanie za dużo powiedziane, był taki, że chętnie przeczytałbym więcej światotwórczych akapitów. Wszystkie najważniejsze informacje o świecie dostałem, ale po prostu, jak to sam bohater powiedział, apetyt rośnie w miarę jedzenia.

Dzięki za fajną lekturę!

XXI century is a fucking failure!

Hej

BarbarianCataphract

Siadam trzeci raz do pisania komentarza. Gdybym za pierwszym razem dał – gotowe – to mój komentarz, prawdopodobnie, byłby pierwszy i dobrze, że tak się nie stało. I już tłumacze dlaczego. Strasznie się męczyłem przy lekturze. Gubiłem się w tekście, musiałem wracać, a co najgorsze na koniec, moje nie najlepsze odczucia co do lektury, pozostały. Czemu więc nie napisałem, że mi się nie podoba i już? Bo to za dużo powiedziane, podobał mi się przedstawiony świat – było czuć piach w zębach i przepocone sandały ;). Podobały mi się dialogi i fabuła choć się trochę w niej pogubiłem.

Więc w czym problem, a no w głównym bohaterze jest strasznie przerysowany. Jak stare grafiki fantasy (które bardzo lubię, pod warunkiem, że zostają na grafice :)). Czyli tak łotrowski, że nie zostaje miejsca już na nic innego. A jak dodamy do tego, że to on prowadzi nas przez całą historię to sprawiło, że lektura mnie irytowała.

I właśnie dlatego wstrzymywałem się z komentarzem, bo pomyślałem, że to pewnie tylko moje widzimisię i chyba dobrze zrobiłem, bo jak widzę po komentarzach tylko mnie to denerwowało.

Zwyczajnie nie podeszło mi opowiadani, ale co najważniejsze to chyba tylko moja wina jak widać :)

Pozdrawiam :)

"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."

Ninedin!

Bardzo się cieszę, że wpadłaś. :3

Miałem nadzieję, że przeczytają to też osoby zakochane w szeroko pojętej starożytności i tym bardziej mi miło, że Ci się spodobało. Dziękuję też za zauważenie ostatniego zdania – czekałem, aż ktoś zwróci na nie uwagę!

Dziękuję za komentarz i klika ^^

Caern!

Ano, Conan Barbarzyńca z pewnością miał wpływ na pierwotną kreację tego uniwersum – bardzo, bardzo starożytna starożytność, egipsko-mezopotamskie klimaty, pustynia, sandały i przebiegli arcykapłani :D

Czy Ahmes Cię oszukał? Nie zaprzeczę ;)

I ubolewam strasznie też, bo limit wymusił na mnie usunięcie wielu smaczków związanych ze światem ;_;

Sam uwielbiam deep lore, światotwórstwo i wszystko z tym związane, więc serce mi się krajało, gdy musiałem skracać wstawki o historii uniwersum xD Ale cóż, w przyszłości planuję rozwijać to jeszcze bardziej, więc jeśli będziesz miał ochotę, to zapraszam do kolejnych tekstów!

Dzięki za odwiedziny i komentarz!

Bardzie!

No cóż, nie wszystkim niestety da się dogodzić. :P

Ahmes miał być łotrowym łotrem, lubię wyrazistych bohaterów – zacząłem zwracać na to uwagę bardziej, bo kiedyś jednak moje postaci cierpiały często na brak wyraźnego charakteru. Czy przerysowany? Może, to już pewnie zależy od konkretnego czytelnika, ale z pewnością jest to dobry krok ku lepszej konstrukcji bohaterów. ^^

Niemniej cieszę się, że znalazłeś też pozytywy tego opowiadania.

Dzięki za odwiedziny i komentarz!

Pozdrawiam Was

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Cześć BarbarianCataphract!

Bardzo mi się podobało Twoje opowiadanie. Wyraziste postacie, trzymająca w napięciu fabuła i nieoczywisty setting historyczny zrobiły świetną robotę. Natomiast, moim skromnym zdaniem, najlepszym elementem jest język, jakim się posługujesz w opowiadaniu. Miałem wrażenie, jakbym płynął przez tekst (momentami było wręcz trochę… baśniowo?).

Dreszcz prześlizgnął się wzdłuż mojego kręgosłupa i połaskotał mi ramiona. Klęczałem nieruchomo jak ofiara, jak szczur, obserwowany przez węża. Czułem czyjś wzrok na plecach i walczyłem z nieodpartą chęcią spojrzenia Śmierci w twarz.

Powiadają, że Śmierć jest piękną boginią.

Aż przeszły mnie dreszcze, świetnie napisane :)

Biegnę klikać. Pozdrawiam :)

Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"

three goblins in a trench coat pretending to be a human

Widać, Barbarianie, że przebywanie w opisanym świecie sprawia Ci przyjemność i to nie mniejszą niż opowiadanie o przygodach Ahmesa. Skutek tego jest taki, że zaprezentowałeś historię zajmującą, rwącą szparko i nie żałowałeś sytuacji przykuwających uwagę czytelnika. Dobrego wrażenia dopełnia humor w całkiem niezłym gatunku. :)

Wykonanie pozostawia nieco do życzenia, a gdybyś zrezygnował z wielu zbędnych zaimków, pewnie Twój płacz z powodu skracania tekstu nie byłby tak rozpaczliwy.

Dwa bogactwa, jakie dzisiaj dotknąłem. → Dwa bogactwa, których dzisiaj dotknąłem.

…nie zainteresował się jej zawartością i wyciągnął z niej trzy sześcienne… → Drugi zaimek jest zbędny.

Poprawiła opadający jej na plecy warkocz, przeczesała włosy palcami… → Zbędny zaimek. Skoro miała włosy zaplecione w warkocz to jak mogła przeczesać je palcami?

– Słyszałem o tobie. – Wiele różnych rzeczy. – Niejedno zresztą! – Z wielu różnych źródeł. – Masz solidną reputację w mieście. – O czym dobitnie świadczy wiele obitych mord i utraconych bogactw. → Mnogość półpauz sprawia, że ta wypowiedź jest dość nieczytelna i nie bardzo wiem, co tu jest wypowiedzią, co didaskaliami, a co narracją, a może myśleniem.

Moja ręka zawisła w powietrzu. Zdałem sobie właśnie sprawę z tego, że słyszę tylko swój oddech.

Dreszcz prześlizgnął się wzdłuż mojego kręgosłupa i połaskotał mi ramiona. → Nadmiar zaimków.

Wślizgnąłem zawiniątko za tunikę… → Raczej: Wsunąłem zawiniątko za tunikę…

Można wślizgnąć się gdzieś, np. w jakiś zakamarek, ale nie można wślizgnąć czegoś.

Oparłem się na otartej dłoni i chciałem podnieść… → Co chciał podnieść? Czy coś upuścił?

Proponuję: Oparłem się na otartej dłoni i chciałem wstać…

Mrowienie przeszyło całe moje ciało. → Czy zaimek jest konieczny? Czy poczułby mrowienie w cudzym ciele?

Szarpnąłem się bezwolnie, miotnąłem w bok… → A może: Szarpnąłem się bezwiednie, miotnąłem w bok…

Bezwolnie postępuje ktoś pozbawiony woli, a to nie przypadek Twojego bohatera.

Wraziłem ostrze raz jeszcze, tym razem pod żebrami. Rękojeść prawie wyśliznęła się z mojej dłoni. → Wiemy, kto wraził ostrze, więc zaimek jest zbędny.

Aż nie zwalił się na bok, a jego usta same odpadły od mojej skóry. → Aż zwalił się na bok, a jego usta same odpadły od mojej skóry.

Spojrzałem na swoją lewą dłoń, w której trzymałem bransoletę. → Czy zaimek jest konieczny?

…bo czułem wciąż jej chłodny dotyk na palcach. → …bo czułem wciąż jej chłodny dotyk pod palcami/ w palcach.

Trzymając coś, mamy to w dłoni/ w palcach, nie na palcach. Na palcach można mieć pierścionki i obrączki, ale nie bransoletę.

Chwyciła moją rękę swoją twardą, pokrytą odciskami dłonią. → Drugi zaimek jest zbędny – czy chwyciłaby rękę Ahmesa cudzą dłonią?

– Prychnąłem, ale żołądek zrobił mi w brzuchu fikołka. → Żołądek nie znajduje się w brzuchu.

Wstała, chwyciła się pod biodra. → Na pewno pod biodra? A może: Wstała, chwyciła się pod boki.

Nić wylądowała na igle. → Co robiła nić na igle? A może: Wsunęła nić w uszko igły. Lub: Nawlekła igłę.

…przywdziałem ubrania, których nie powstydziłby się co bogatszy z handlarzy niewolników. → …przywdziałem ubranie, którego nie powstydziłby się co bogatszy z handlarzy niewolników.

Ubrania wiszą w szafie, leżą na półkach i w szufladach. Odzież, którą ktoś ma na sobie to ubranie.

Dobrze wyprofilowana tunika skrywała… → Obawiam się, że tuniki nie bywają wyprofilowane.

Proponuję: Dobrze uszyta tunika skrywała…

…owinięty wokół mojego palca jak wokół ofiary. → Czy zaimek jest konieczny? Wszak wiadomo, na czyim palcu jest pierścień.

– Jam jest Itmes, syn Ormuta z Iswy. – odrzekłem. → Zbędna kropka po wypowiedzi.

…na twarz przywdział nieco mniej odrzucającą minę. → Nie wydaje mi się, aby minę można przywdziać.

Proponuję: …twarz przybrała minę nieco mniej odpychającą.

Kwieciste perfumy mieszały się z kwaśnym odorem potu. → Obawiam się, że perfumy nie bywają kwieciste.

Proponuję: Woń kwiatowych perfum mieszała się z kwaśnym odorem potu.

…ale zdecydowanie wiedziała więcej… → Na czym polega zdecydowanie wiedzy?

Proponuję: …ale wiedziała zdecydowanie więcej…

Myśli kotłowały mi się w głowie i coraz to dziwniejsze teorie kształtowały się z chaosu idei. Kto, czemu, jak? Dowiem się. Dowiem się i… Może tym razem nie ucieknę.

Odbiłem się od czyichś pleców. → Lekka siękoza.

Co?

Ty kazirodczy jełopie z niewyparzoną gębą! → Jeśli to wypowiedź, to winno być: – Co? Ty kazirodczy jełopie z niewyparzoną gębą! A jeśli to zapis myśli, zapisz je tak jak myślenie, żeby się odróżniało od reszty tekstu.

Tu znajdziesz wskazówki, jak można zapisywać myśli.

Nieliczne kobiety, które znalazły się na bankiecie, wytrzeszczając oczy, wciskały się w ramiona mężów i kochanków, Zresztą… → Zdanie powinna kończyć kropka, nie przecinek.

Postąpiłem krok wprzód… → Czy na pewno postąpił krok wcześniej? A może miało być: Postąpiłem krok w przód…

– … i dlatego musimy liczyć się z tym… → Zbędna spacja po wielokropku.

Spojrzałem na swój lewy nadgarstek. → Czy zaimek jest konieczny?

Jego łysy, pokryty olejkami ciemień pochylał się nad Arcykapłanem… → Ciemię jest rodzaju nijakiego, więc: Jego łyse, pokryte olejkami ciemię pochylało się nad Arcykapłanem…

…targane ziemną gorączką stężonych mięśni. → Chyba miało być: …targane ziemną gorączką stężałych mięśni.

Stężony może być np. kwas, ale nie mięśnie.

Część szczyciła się skaryfikowanymi złowrogo ciemieniami… → Część szczyciła się skaryfikowanymi złowrogo ciemionami…

Tu znajdziesz odmianę rzeczownika ciemię.

Kutneh wskazał na mnie ręką. → Kutneh wskazał mnie ręką.

Wskazujemy kogoś, nie na kogoś.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Cezary!

O, bardzo Ci dziękuję za tak pozytywną opinię. :D

Miałem górki i doliny w związku z procesem twórczym tego opowiadania, ale cieszę się, że ostatecznie wyszło tak dobrze. Zadowolony czytelnik to zadowolony twórca. ^^

Dzięki za klika i odwiedziny!

Gravel!

Piękny Ahmes :>

Reg!

Zobaczyłem tę ścianę poprawek i się zmartwiłem. ;_;

Ale potem zobaczyłem, że to w znacznej mierze zaimki, więc pół biedy. xD

Z tym mam taki problem, że nawet jak próbuję coś napisać bez mój/swój/etc. to mi czasem to… nie brzmi? Wiem, że dopiero czytelnik najlepiej wskaże potknięcia i elementy, które można by poprawić. I sam się staram walczyć z zaimkozą (bo tak, było ich znacznie więcej, a na etapie poprawek i tak wielu się pozbyłem :P), ale jednak, hm, bywa trudno. No cóż, ale dziękuję za wskazanie miejsc do poprawy i oczywiście wezmę pod uwagę. ^^

No a poza tym cieszę się, że tak pozytywnie odebrałaś tekst, Reg! Tyle pozytywnych słów o opowiadaniu działa jak balsam na serduszko i umysł (a że sobie coviduję w domku, to takie kojące słowa tym bardziej są mile widziane :D).

Dziękuję i pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Cóż, Barbarianie, opowiadanie jest dość obszerne, więc i nieco poprawek się uzbierało. A zaimkoza? – któż z nią nie walczył, a zważ, że bój to nierówny. Jednakowoż jestem pewna, że z czasem wyjdziesz z tych zmagań zwycięsko.

Ważne, że masz dobre pomysły i umiesz zajmująco zaprezentować je czytelnikowi. :)

Powodzenia w dalszej pracy twórczej.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Bardzo fajny świat. Setting nietypowy dla fantasy, bo starożytny, a to go pozytywnie wyróżnia na tle średniowiecznych. Politeizm ma swoje plusy.

Gorzej z fabułą. Znaczy, początek w porządku – działo się; ucieczki i knucia, było fajnie. Tak do końcówki, do scen w Kazamatach. Zgubiłam się i do tej pory nie wiem, co się tam zadziało. No, bohater jakimś cudem przeżył, ale jakim?

Albo strasznie ciąłeś w końcówce, albo to fragment większej całości. IMO, oczywiście.

Babska logika rządzi!

wspaniałe, ale tylko 10/10 bo nie mogłem kliknąć

Finklo!

Jako zapalony twórca światów – dziękuję za tak miłe słowa skierowane w jego stronę. <3

Rozumiem, że końcówka mogła wydawać się trochę zamotana – i tak już musiałem skracać w trakcie, a wolałem przeznaczyć więcej znaków na wcześniejsze etapy, zamiast ucieczki. Pozostawiam tę kwestię w sferze domysłu. Być może Wazad znał tajne wyjście? Zamieszanie było tak duże, że prześlizgnęli się na zewnątrz razem ze spanikowanym tłumem? Niestety, limit trochę mnie ograniczył, ale cieszę się, że reszta Ci się podobała. ^^

Dzięki!

Morteciusu!

Dziękuję za tak wspaniałomyślny komentarz, pozdrawiam cieplutko ze świnkami <3

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Cześć!

Ledwie skończyłem swoje, początkowo całkiem zadowolony z efektu, potem przeczytałem Twoje i widzę, że trochę pracy mnie jeszcze czeka przed publikacją tekstu. Postawiłeś na narrację pierwszoosobową, pokazując czytelnikom całkiem skomplikowany świat i sieć zależności, w której egzystuje bohater. Bardzo dobry wybór, pozwalający wprost zaprezentować perspektywę zawadiaki jak i dodać kolejną warstwę humorystyczną.

Już od pierwszych zdań nie sposób się nudzić, pogoń i wymiany zdań dobrze budują protagonistę, jednocześnie pozwalając zagłębić się w pachnącą starożytnością rzeczywistość. Gonitwa po dachach klasyczna, ale nieźle napisana. Podobnie jak scena w zagajniku palmowym. Trochę pogubiłem się w końcówce tej sceny, ale potem akcja nieco zwolniła, pozwalając wziąć oddech i przy okazji wepchnąć nieco światotwórstwa i innych informacji.

Wydarzeniom w pałacu towarzysz sporo niepewności, dobrze oddając położenie bohatera, który śmiało stawia na oportunizm, łut szczęścia i towarzyszkę. Świetnie wypadła rozmowa z nieznajomym na temat pierścienia, pojawia się wręcz groza, później wydarzenia nieco przyspieszyły, ale zakładam, że od tego momentu pisałeś już mocno pod limit ;-) Nie od razu zrozumiałem ostatnią scenę, przeskok jest dosyć duży, ale jak to w półświatku: jak stało się sławnym, to trzeba zmienić otoczenie.

Klimatyczne, przystępnie napisane, trzymające w napięciu opko, antyczny setting stanowi miłą odmianę od klasycznego średniowiecza, świat w tle jest zdecydowanie więcej niż tłem, żyje i zaprasza. Świetny tekścik, którego lektura dała mi sporo frajdy. Pomyślę nad nominacją do piórka.

Z rzeczy edycyjnych, które jakoś mi się rzuciły:

Odnośnie do każdej miałem takie samo pojęcie.

– Myślałem, że lubisz gadać? – Henutta uśmiechnęła się i zeskoczyła na podłogę.

2P dla Ciebie: Pozdrawiam i Powodzenia w konkursie!

Hej!

To moje pierwsze opowiadanie Twojego pióra, zatem nie wiem, czego się spodziewać, ale jestem dobrej myśli. :)

Okej, już po dwóch akapitach jestem bardzo dobrej myśli. Piszesz sprawnie, z humorem, uśmiechnęłam się na zdobywaniu pięknych buziek, zdradliwej łasce jaszczurowęża i byciu łotrem. Dobra, to trzeci akapit. :) Lecę czytać dalej.

Oderwałam się na chwilę, żeby dodać – super! Tak mi pisz! Jakbym widziała Hana Solo połączonego z Reinemarem. :D

A do rzeczy: zaczynasz wartką akcją, nic się nie dłuży, poznajemy bohatera, jest komediowo, trochę nerwowo, a tajemnicza kobieta dodaje smaku.

Nie można się oderwać. Cały czas pędzisz z akcją, co oczywiście na plus. Podoba mi się dialog między Ahmesem a Henuttą. I jestem ciekawa, jak to dalej pociągniesz, czuć chemię i sporo zagadek.

Spotkanie z zabójcą w porcie – bardzo klimatyczne. Kolejna ucieczka i mam takie przemyślenia, że naprawdę wielki plus za bohatera, który żadnym super hero nie jest i w razie zagrożenia – no musi uciec. A przy tym ma talent do kradzieży i gładkich gadek. Świetnie kreujesz charakter.

Scena walki mocna, krwawa (to ugryzienie…) i poprowadzona naprawdę dobrze. Wszystko mi tu grało. Jak już jestem przy tym temacie – technicznie nie mam nic do zarzucenia, czyta się lekko, płynnie, aż chce się dalej.

Za to z czepialstwa – bransoleta jako artefakt, który daje siłę (może nawet równą bogom) – no trochę się nawychwalałam bohatera który nie ma mocy, a jednak nagle ma. I wiem, że nie swoją, ale… no jednak. Ech.

Na tym etapie poczepiam się trochę bohatera, bo mógłbyś dać mu więcej cech, na pierwszy plan wysuwa się niewyparzony język i to przysłania jego przeszłość, coś, co mogłoby wydobyć z niego więcej głębi.

Za to podoba mi się przyjęcie i akcja bardziej dyplomatyczna niż nawalanka. I oczywiście na wielki plus spotkanie z Iuhetem, świetnie wróciłeś do tej postaci. Ahmes wciąż nie traci dobrej gadki. :D

Bardzo dobra, klimatyczna scena w pałacu. Bransoleta, która wzywa, wbrew woli Ahmesa wyrywa się i ostatecznie go ujawnia. Szarpanina, brak super mocy, utrata przytomności.

Równie ciekawa scena jest z tymi wszystkimi kapłanami, dość podniosła i mroczna, ale przez komentarze bohatera, trochę lżejsza w odbiorze. Tylko że od momentu uderzenia w oko… właściwie wszystko urywasz. Szkoda. Bo hasło „I uciekliśmy” nijak się ma do tych strażników i miejsca, z którego musieli uciec.

Na koniec w sumie kolejna scena, już po wszystkim, atmosfera luźna, bohater też wyluzowany… Hm, brakowało mi tutaj większego rozwinięcia, dramatyzmu na koniec. Mam wrażenie, że to nie jest zamknięta całość, że to jeden z odcinków, a w kolejnym będą następne przygody. Taki zabieg osłabia wydźwięk całej historii. Czuję się trochę oszukana. ;p

Ale i tak bawiłam się bardzo dobrze. :D

Pozdrawiam,

Ananke

Piszę z telefonu, ale nawet dodałem entery.

Cześć, Barbarianie!

Nawet nie zauważyłem, kiedy dorosłeś ;)

To jest dobry tekst, dopracowany pod względem wydarzeń, ale też bohaterów, świata (nade wszystko) i technikalii. A mimo tego, że przez ostatnie 2 lata Twoje pisanko mocno wyewoluowało, wciąż czuć, że to jest właśnie Twój tekst. W pozytywnym tych słów znaczeniu.

Najbardziej lubię w tym opowiadaniu świat. Widać, że to Twój konik i nad nim panujesz, sprawia wrażenie szerszego niż tylko to jedno opowiadanie. Podziwiam!

Bohatera wybrałeś świetnego do tej roboty. To nie żadna oferma, choć na tle pozostałych rysuje się, jako ktoś niezbyt silny. A jednak jakieś skille ma i pozwalają doprowadzić sprawę do końca.

Sama intryga lekko zawiła, a sam skok może nie z tych, gdzie każdy szczegół jest przewidziany. Tutaj też wychodzą na wierzch te rzeczy, które ja średnio lubię – mnogość postaci i ich zależności między sobą. Miałem ten przywilej, że czytałem dwukrotnie, więc teraz już miałem to w głowie poukładane, ale przy pierwszy czytaniu płatki dymiły. Natomiast ja już tak po prostu mam, więc jest to bardzo subiektywna ocena.

Kawał dobrego tekstu, Barbarzyńco. Możesz być z niego dumny.

Pozdrówka i powodzenia w krokusie!

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Hejka naklejka!

No to przede wszystkim – jestem pod dużym wrażeniem, jakie postępy zrobiłeś. Językowo (szczególnie w opisach) to jest już styl bardzo porządny, na pewno lepszy niż mój i spokojnie nadający się do publikacji:P

Z drugiej strony miałem wrażenie, że ten styl trochę się zmienia. To nie zarzut jak coś, raczej luźna uwaga – nwm czy to źle, mi się dobrze czytało, ale klimat rzeczywiście trochę zmienił się z czasem. O co chodzi? Głównie o mniejszą ilość (niż na początku) opisów i dużo wtrąceń myśli bohatera. Na pewno dodaje to dynamiki, ale pokazałeś też w tekście (zwłaszcza w pierwszej scenie i walce z zabójcą), że potrafisz pisać dynamicznie w inny sposób:P

Podobnie miałem wrażenie przy niektórych dialogach takiej dychotomii, gdy nie byłem pewny, czy chcesz pisać bardziej klimato-patetycznie, czy wchodzić w żart – tu głównie piję do pierwszej rozmowy Ahmesa z Henuttą. Potem wychodziło to bardziej naturalnie.

A tu jeszcze kilka uwag konkretnych:

Spojrzałem na spiżowe ostrze i… nie mogłem ruszyć się z miejsca. Myśl o wrażeniu noża w czyjeś bebechy wcale nie okazała się tak atrakcyjna. Zabójstwo to jednak zabójstwo, nawet kogoś, kto czyha na twoje życie. Odebranie go to z pewnością nie jest coś, co można strzepnąć w cień i pozostawić w przeszłości.

Ten akapit był słaby. Scena weszła w bardzo dynamiczny moment – bardzo dobrze grający z dotknięciem bransolety – i nagle wrzuciłeś hamulec ręczny. Mocno wybiło.

– Najwięksi Nefertańczycy! – Kutneh odwrócił się i wzniósł ramiona, jak gdyby chciał objąć niebo. – Zbieramy się w tę wielką noc, bo radujemy się, że Wielki Nasu pobłogosławił nas swoją obecnością.

No i tu niestety mam wrażenie, że limit zaczął wchodzić (co jest generalnie problemem, ale o tym potem). Tak czy inaczej – ja bym pociągnął tak z jeden jeszcze akapit tej przemowy i potem wyciął, wyszłoby naturalnie.

No i sama historia. Momentami widać u Ciebie pewne doświadczenie w planowaniu historii, momentami jednak brakuje takiej zręczności.

Po pierwsze – ładnie zapowiadasz elementy historii, które potem wykorzystujesz. Przykład: aszu. Ahmes dostaje go, wyjaśniasz o co chodzi i potem rzeczywiście wykorzystujesz ten temat w historii. Przykład drugi: dotykanie figurek, które – z pozoru żartobliwe – daje potem szczególne moce. Przykład trzeci: Iuhet, który wraca w rezydencji jako źródło problemu.

Z czym więc problem? Na pewno w jednym momencie tego trochę brakuje, a mianowicie na końcu, gdy przyprowadzają na taczkach Szejmosa. Przydałoby się coś więcej o nim powiedzieć. Brakuje też większego omówienia takiego kontekstu politycznego, przez który główna intryga wyskakuje, jak filip z konopi.

Poza tym dość łatwo się wystrzeliwujesz z tych zręcznie przygotowanych naboi i na finał trochę ich brakuje. Niby jest ten Heweszysta, ale akurat to jest ten jeden motyw, który moim zdaniem nie wychodzi najlepiej. Podobnie jest z pojmaniem Ahmesa (do czego, jak mówiłem, dodatkowo brakuje kontekstu politycznego).

Ponadto mam duże wrażenie, że limit zaczął doskwierać, bo w końcówce wyjaśniasz coraz mniej, opisy są szybsze, zbyt pospieszne i nie wiadomo w sumie co się dzieje.

I to wszystko składa się moim zdaniem na słabość finału. Zmiana stylu, średnie (w moim odczuciu) wątki Heweszysty (tbf spodziewałem się wtargnięcia Henutty), brak podbudowy (tu przydałoby się, poza polityką, jeszcze napomknąć więcej o oku, ono też tak nagle wyskoczyło), pojawienie się nie wiadomo skąd Szejmosa – wszystko to prowadzi do tego, że jest on jakiś taki pospieszny, lekko cięższy do zrozumienia i odstający od reszty. Nie dajesz mu też należycie wybrzmieć, a że nie wrzucasz czegoś takiego giga mocnego, żeby zostawić czytelnika z efektem wow, to wychodzi to średnio.

No i do tego finału, który mi nie podszedł, najbardziej mam zastrzeżenia. Do momentu pojmania wszystko było naprawdę porządne i jakbyś miał więcej miejsca do rozpisania (do tych, powiedzmy, 80k) to prawdopodobnie wybierałbym się do nominowalni. Po prostu za długa historia na ten limit:P

Póki co mogę Cię jednak gorąco zachęcić do pisania powieści, bo jestem szczególnie przekonany po tym tekście, że wyjdzie Ci to na dobre – szczególnie zaś pomoże większa swoboda. A myślę również, że jest to dobry moment i warsztatowo powinieneś być gotowy;)

I na koniec, bo zapomniałem – bardzo mi się podobały wszystkie takie bardzo leciutkie wstawki humorystyczne w języku xD Przekleństwa o ośle, tere-fere artefakty i kilka innych; o ile będziesz miał wyczucie, żeby nie niszczyć stylu czy coś, to będzie wychodzić Ci to na dobre i dodawać dialogom naturalności:P

Daj znać, jak coś niezrozumiale wyjaśniłem, bo trochę chaotycznie dziś działa mój mózg xD

krarze,

przepraszam, skasowałem wpis, głupio mi było:P

Слава Україні!

Bardzo wciągający kawałek fantasy. Jest tu rozbudowany świat i to na pewno jest plusem tego opowiadania, chociaż dało się zauważyć, że wiele rzeczy i zdarzeń rozgrywało się poza tym tekstem i bez znajomości większej części świata nie dało się ich zrozumieć – było np. kilka nazw lub imion, których nie wyjaśniłeś; nie ogarnęłam też tego ich systemu religijnego, nie był opisany zbyt dokładnie. Kompletnie się pogubiłam w końcówce, chodzi o scenkę, kiedy zeszli pod ziemię oraz ostatnią – tam nie do końca wiedziałam, co bohater robi i po co. I kim była kobieta, która leżała na jego brzuchu?

Generalnie jednak opowiadanie jako całość czytało się bardzo dobrze. Bohaterowie wyraziści, z charakterem. Piszesz z pasją i to widać, widać też, że to jest naprawdę dobre, wielopoziomowe fantasy, za którym stoi ogromne uniwersum i wiele dobrego światotwórstwa. To właśnie mi się tu podobało mimo wynikających z tego niedopowiedzeń. Dobra robota, jest to tekst na wysokim poziomie.

Fajny ten Twój tekst, aż chciałoby się przeczytać jakies fantasy w podobnym klimacie.

Setting jest nieoczywisty, ale świat przedstawiony bardzo wciąga. Jednakże największym plusem tekstu jest język, którym operujesz – płynny, plastyczny, unikatowy. Czytało się to lekko i przyjemnie i mimo że nie przepadam za tekstami w 1 osobie liczby pojedynczej, tak tutaj nie miałem z tym żadnego problemu, ale to dzięki umiejętnym opisom, wartkiej akcji i przemyślanym dialogom.

Szkoda, że końcówka tak się urywa. Czytałem te nazwy własne, próbowałem wchłonąć w te czarodziejskie zawiłości, ale nie czuję, że wiem wszystko. Tak jakbym potrzebował solidniejszego wyjaśnienia całej intrygi na sam koniec. To fragment jakiejś większej historii? Większego świata? Niektóre wydarzenia i artefakty były opisane dość zwięźle, przez co nie bardzo się w tym odnalazłem. Na szczęście nadrabiałeś to warsztatem i samą historią, przez co i tak bardzo dobrze mi się to czytało : – )

Krarze!

Ojej, bardzo mi miło. <3

Jestem pewien, że możesz i tak być zadowolony ze swojego tekstu (którego nie mogę się doczekać, ten konkurs to naprawdę żyzna ziemia pod zasiew fajnych opowiadań!). Najbardziej się cieszę, że napięcie się utrzymuje, a konstrukcja świata fajnie współgra z bohaterami i wydarzeniami.

Odnośnie do każdej miałem takie samo pojęcie.

Z początku miałem taką wersję, potem któraś beta zaproponowała mi aktualne rozwiązanie i jak się okazuje – jest poprawne. Bodajże “Odnośnie każdej…” byłoby rusycyzmem :D

Dziękuję Ci za bardzo rozbudowany i tak miły komentarz!

Ananke!

Uwielbiam formę Twoich komentarzy :D

Możliwość zobaczenia wrażeń na bieżąco (no, prawie jak live reaction xD) to ciekawy sposób na analizę własnego tekstu. Prawie jak beta 2, doceniam pracę włożoną w Twój komentarz. <3

Musiałem urwać, limit to bezwzględna kochanka ;_;

W sumie to nawet nie kochanka, a sierżant musztry z pałką, stojący nad karkiem biednego pisarza. Ale najbardziej cieszy mnie to, że się podobało!

Dzięki :D

Kokusie!

Jako że byłeś ze mną niemalże od samego początku mojej pisarskiej przygody, to masz świetne spojrzenie na postęp, który się w tym czasie poczynił. Łezka się w oku kręci, gdy widzę takie pochwały. <3

Chciałem zrobić z niego szczwanego drania, nie sierotę skończoną, ale takiego typeczka, co woli uciec albo się ukryć, aniżeli tłuc pięściami na prawo i lewo. Więc to, że konstrukcja bohatera wyszła przekonująco jest jak kolejny zastrzyk motywacji do dalszego pisanka. :D

Dziękuję raz jeszcze za betę i tak miły komentarz pobetowy!

Goły Doczu!

mucho texto

Rozumiem Twoje zarzuty, generalnie z tego co widzę, to ludziom bez zbytnich wątpliwości bardzo podoba się początek i rozwinięcie, a zakończenie to już zależnie od cierpliwości czytelnika. xD Uległem limitowi Ale jak mówisz, spróbuję dłuższej formy.

I tak jestem dumny z tego tekstu, kurde. Jednak bym potrzebował tych 10/20k zzs więcej na dopięcie wszystkiego, ale trudno, wyszło tak jak wyszło i no nie ma co ukrywać. Zawsze jakaś nauczka na przyszłość (a mianowicie smolić limity xDDD).

Najbardziej się cieszę, że konstrukcja bohatera mi wyszła – w przeszłości często dostawałem zarzuty, ze główny bohater jest zbyt… przewidywalny, płaski.

Więc postanowiłem w końcu zrób drania, który woli uciec niż walczyć xD

Cieszę się, że jednak pozytywy tekstu znalazłeś, a nawet całkiem ich sporo. <3

Dzięki!

Oszatan!

Zawiłość to moje drugie imię, nawet mój nick o tym świadczy trochę xD

Ale hej, nawet w tym natłoku różnych zakręceń, lawin i pimparumpów znalazłaś coś dla siebie i to mnie najbardziej cieszy ^^

Na samym końcu po prostu dokonują kolejnego, mniejszego już napadu, a kobieta na jego brzuchu i mężczyzna na ramieniu to cóż… ramiona trójkąta xD Ahmes podejmie się różnych sposobów, by dostać się do bogactw, skrywanych w pałacach i nie tylko. :>

Dziękuję za odwiedziny i komentarz <3

Mateuszu!

Cieszę się, że uległeś mojej “reklamie” :D

Język to całkiem delikatna sprawa – łatwo zrobić z niego zbyt płaską narrację, a łatwo też przegiąć w drugą stronę i władować się na główkę w morze purpury, więc tym bardziej mi się cieplutko na serduszku robi, gdy widzę pochwały w stronę sposobu, w jaki tekst jest napisany!

No cóż, pozostało mi dalej rozwijać uniwersum i mieć nadzieję, że w przyszłych tekstach będzie więcej wyjaśnień dla intryg i elementów świata przedstawionego. ^^

Dzięki za odwiedziny i komentarz :D

Pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

umykając skąpanymi w mroku uliczkami.

IMO skąpane w świetle, pogrążone w mroku.

I znów musiałem pozbawić się natrętnych rozmyślań,

IMO raczej pozbyć.

– O, a nie zapytasz co u siostry? – Zawsze miałem niewyparzony język. – Z tego, co wiem, spędzałem z nią więcej czasu, niż ty.

Popuściłeś wodze narracji, i ogólnie oceniam to bardzo dobrze, jest dużo swady i dowcipu, ale czasem za dużo – to jednak dziwne, że w tak dynamicznej scenie narrator tyle opowiada o sobie i tak siebie chwali.

Jak dobrze, że nie zapytał mnie czemu w takim razie chcę się pożegnać z tak wspaniałym artefaktem. Uf.

Podniosłem wzrok i wnet tego pożałowałem.

Z tyłu gospody. Te oczy, widziałem je.

Widziałem je poprzedniego wieczora, gdy prawie straciłem życie.

I te oczy spoglądały prosto na mnie.

Szybko spakowałem posążek i nieco zbyt gwałtownym ruchem pchnąłem pakunek w stronę szlachcica.

Wyglądała zabójczo.

Monolog wewnętrzny w karczmie – maniera stawiania samowystarczalnych zdań po sobie czasem irytuje.

Nie mogę tego do końca nakłuć, ale mam wrażenie przesady w opisach. Uderzenie zaraz ma wgniatać czaszkę, piękność powalająca, na widok strażników bohater prawie się moczy – brakuje półtonów.

– Słyszałem o tobie. – Wiele różnych rzeczy. – Niejedno zresztą! – Z wielu różnych źródeł. – Masz solidną reputację w mieście. – O czym dobitnie świadczy wiele obitych mord i utraconych bogactw.

Powyżej się pogubiłem, kto tu mówi co? Bon motowe strasznie.

Dynamiczna akcja, ciekawy świat, opisany zarówno wprost, jak i za pomocą detali językowych i przedmiotów, wielopoziomowa intryga, do tego żywa i dynamiczna narracja – nominuję.

facebook.com/tadzisiejszamlodziez

Barbarianie, to cieszę się, że nie odstraszyłam komentarzem. :D

A limit to chyba zmora prawie wszystkich nas, piszących na ten konkurs… ;p

Cześć. Wybacz mi, że nie będę słodzić.

Klasyczna opowieść w dobrym wykonaniu. Pytanie czy nie zbyt dużo klasyki względem opowieści.

Tekst broni się najmocniej od strony światotwórczej, chociaż musi ona dźwignąć spory ciężar prostoty narracji. Moim zdaniem tekstowi nie umniejszyłoby (ani nie zaszkodziłoby) odważniejsze światotworzenie, mimo iż jest to jednostrzał (?) a fabuła pozostaje odcinkowa. Historia typu „boski artefakt objawiony nagle czyni wybrańcem przypadkowego człowieka” jest sama w sobie umiarkowanie ciekawa – musi zatem nadrobić na wielu frontach (sama piszę o podobnym motywie, więc rozumiem trud i ból tego nierównego starcia).

Chociaż świat jest inspirowany starożytnością, nie czuć wiele tej starożytności w beztroskiej, bardzo luźniej, momentami absurdalnej narracji (wydaje mi się, że „pacan”, „skubana”, „tere-fere”, „złamas” i „jełop” zasługują na swoje odpowiedniki w autorskim autonomicznym świecie – nikt nie mówi, że to jest łatwe, ale robisz to wielokrotnie w zwrotach typu: „nagle jak burza piaskowa”, „syczysz jak żmija, trzeba ukręcić ci łeb”, itd., zręcznie, dosadnie i odpowiednio do settingu).

Fajnie, że pojawiają się motywy mniej eksplorowane w takich klasycznych starożytnych światach: fascynacja męskimi niewolnikami, zamiast, jak zwykle, wykorzystywania kobiet; dbałość o elementy ubrania i nazwy części stroju; dużo zwierzęcych „pierwotnych” porównań.

Zdarzają się cuda typu „głos drapie mnie po mózgu”, „zapasowy tunel” lub „podniosłem się na czworaki”.

Bohater często upomina siebie samego o swój niewyparzony język, mimo że celowo ciska ripostami rodem z taniego awanturniczego kina, jednocześnie mając znacznie chłodniejsze i rozsądniejsze przemyślenia; w dodatku zachowując przy tym ogromny dystans do swoich poczynań, jakby opisywał przygodę z perspektywy „x lat później” (wielokrotnie miałam wrażenie, że opowiadanie to retrospekcja). Między wierszami jest pewne założenie, że wewnętrzny monolog bohatera usprawiedliwi poniekąd głębię jego charakteru – że nie jest tak naprawdę wyłącznie „łotrzykiem-złodziejem”, a cwanym, bystrym gościem. Moim zdaniem ten zabieg nie wystarcza, by tę głębię ukazać. Protagonista ma także bardzo dużo czasu na sarkastyczne przemyślenia lub etyczne rozprawki w momentach bitewnego chaosu. Najlepiej broni się tutaj ostatnie zdanie opowiadania, które podkreśla tę łotrzykową bezczelność właśnie. More of this, pls.

Bohater wielokrotnie podkreśla, że jest kiepski w walce, a w starciu z przeciwnikiem „prędzej sam nadziałby się na swój sztylet”, a mimo to wywija fikołki, skacze po dachach i ogólnie dożywa pewnego wieku w dość brutalnym świecie. Uniki to także pewna forma walki, także ta skromność jest moim zdaniem zbędna w tym archetypie bohatera. Ciekawe jest też to, że nie widzę w Ahmesie żadnej pozytywnej cechy – nie jest to oczywiście minus, antybohaterowie są znacznie ciekawsi niż bohaterowie – jednak dlaczego, jako czytelnicy, mamy mu kibicować? Ja osobiście nie kibicowałam.

Są też mniej rażące, ale wciąż zastanawiające mnie rzeczy – chociażby ciężko mi uwierzyć, że na strzeżonej imprezie o dużym priorytecie, gdzie ponosi się ogromny harmider z powodu tak błahego jak dobyta broń, bohater z największą łatwością umyka głupiej straży, a gdy już straż napotyka, nabiera ją na sztuczkę typu „patrz tam, smok!”.

Podsumowując: tekst jest dobry, jednak mógłby być bardzo dobry. Na plus zdecydowanie Okruchy, opisy architektury, naturalizm (zwierzęce porównania; dużo „zmysłowości”, w sensie używania mniej popularnych zmysłów węchu i smaku) oraz mapka z przemyślanym kawałem sensownego świata. Przeczytałabym coś jeszcze w Twoim świecie, aczkolwiek odważniejszego.

Pozdrawiam i powodzenia!

Tłusty!

W sumie na główne zarzuty odpowiem – większość tekstu to opowieść z ust cwaniaka gawędziarza, stąd pewne przesady i przemyślenia… ale rozumiem zarzuty i że nie każdemu to pasuje. :P

Dziękuję bardzo serdecznie za miłe słowa i nominację, ocieplasz serduszko me. <3

Pozdrawiam!

Rzomgler!

Nażarłem się słodkiego w święta, więc może i być niesłodzone. Zapewne nie wybaczę i będę pielęgnował urazę do końca życia, ale postaram się odpowiedzieć na komentarz :>

Moim zdaniem tekstowi nie umniejszyłoby (ani nie zaszkodziłoby) odważniejsze światotworzenie

Ja Was zacznę bić za to ;_;

Albo pobiję Grav za narzucenie takiego limitu xDD

wydaje mi się, że „pacan”, „skubana”, „tere-fere”, „złamas” i „jełop”

Pogrzebię pewnie jeszcze nad balansem – z mojej perspektywy, gdy to pisałem, te niektóre wtręty z “prostego” języka pasowały mi do wypowiedzi w takim luźniejszym, mniej wymuskanym stylu, ale pewnie w przyszłości w tym uniwersum spróbuję jeszcze bardziej dopasować styl do klimatu. Niemniej chciałem trochę podkreślić to cwaniactwo i momentalną głupkowatość bohatera, popisującego się niby luźnym podejściem do rzeczy wszelakich

nikt nie mówi, że to jest łatwe, ale robisz to wielokrotnie w zwrotach typu: „nagle jak burza piaskowa”, „syczysz jak żmija, trzeba ukręcić ci łeb”, itd., zręcznie, dosadnie i odpowiednio do settingu).

Fajnie, że pojawiają się motywy mniej eksplorowane w takich klasycznych starożytnych światach: fascynacja męskimi niewolnikami, zamiast, jak zwykle, wykorzystywania kobiet; dbałość o elementy ubrania i nazwy części stroju; dużo zwierzęcych „pierwotnych” porównań.

Dziemkuję <3

Bohater często upomina siebie samego o swój niewyparzony język, mimo że celowo ciska ripostami rodem z taniego awanturniczego kina

A to całkiem ludzkie mam wrażenie – brak umiejętności samoregulacji w pewnych aspektach swojego życia, pomimo zauważania ich problematyczności :>

NATOMIAST

jakby opisywał przygodę z perspektywy „x lat później” (wielokrotnie miałam wrażenie, że opowiadanie to retrospekcja)

Takjes

Myślałem, że ostatnia scena i pierwsze jej zdanie to sugeruje, ale może za słabo to zaznaczyłem – owszem, to wszystko (poza ostatnim fragmentem) było opowieścią z ust gawędziarza Ahmesa.

Moim zdaniem ten zabieg nie wystarcza, by tę głębię ukazać. Protagonista ma także bardzo dużo czasu na sarkastyczne przemyślenia lub etyczne rozprawki w momentach bitewnego chaosu.

To też imo pasowało do tego zabiegu, że on o tym opowiada w przyszłości już, więc niejako dodaje coś od siebie, ale no czaję, że mogło wypaść trochę zbyt “na styk"

Bohater wielokrotnie podkreśla, że jest kiepski w walce, a w starciu z przeciwnikiem „prędzej sam nadziałby się na swój sztylet”, a mimo to wywija fikołki, skacze po dachach i ogólnie dożywa pewnego wieku w dość brutalnym świecie. Uniki to także pewna forma walki, także ta skromność jest moim zdaniem zbędna w tym archetypie bohatera.

Hmm, jako osoba trenująca szermierkę chciałem pokuszę się o rozróżnienie kwestii uników/ucieczki i walki w zwarciu. Bo żeby zaatakować i narazić się na cios zwrotny trzeba mieć pewną odwagę, wyrobiony mindset, który pozwala raz, że zranić drugą osobę, a dwa – narazić się na bycie trafionym. Owszem, można podciągnąć uniki i ucieczkę pod walkę, ale podkreśliłem, że Ahmesowi chodziło o władanie bronią (w tym pięściami) – bo jeśli chodzi o wygibasy, to jego wydajność jest niekwestionowana xD

a gdy już straż napotyka, nabiera ją na sztuczkę typu „patrz tam, smok!”.

E no, to nie było tylko “pacz, małpa leci na ptaku”, tylko ZUPEŁNYM PRZYPADKIEM WCALE NIE DZIĘKI AUTOROWI coś walnęło w drzwi z impetem, co już szczególnie przykuło uwagę strażnika.

A poza tym limit mnie gonił

Nie znoszę pisać opowiadań pod limit xD

Ale cieszem siem, że pozytywy też były. To uniwersum będę rozwijał aż do swoich ostatnich dni, ale pewnie już nie jako opowiadania, bo dostanę przysłowiowej kruwicy XD

Dziękujem i pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Zapewne nie wybaczę i będę pielęgnował urazę do końca życia

Good, good. Let the hate flow through you.

Gniew najlepiej upuścić kreatywnie, podczas pojedynków, ale ja nic nie sugeruję (na następnym piwie do dogadania).

A poza tym limit mnie gonił

I szyny też były złe

Nie znoszę pisać opowiadań pod limit xD

Tak, to powinno być legalnie zabronione i tępione. Ale co wpisać w regulaminie konkursowym w rubryczce “liczba znaków”? Tak czy siak następny konkurs minimum 80k pls, jeśli to czytacie, organizatorzy

Gniew najlepiej upuścić kreatywnie, podczas pojedynków, ale ja nic nie sugeruję (na następnym piwie do dogadania).

Jest to sugestia, którą chętnie rozważę przy piwku :3

I szyny też były złe

I SZYNY, I WIATR, I WSZYSTKO

Tak, to powinno być legalnie zabronione i tępione. Ale co wpisać w regulaminie konkursowym w rubryczce “liczba znaków”? Tak czy siak następny konkurs minimum 80k pls, jeśli to czytacie, organizatorzy

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

– Stój, ty ośli synu jałowej suki!

OK, kupiłeś mnie. :D

Mapki, artefakty, wężowe bóstwa… Ooo. Podobało mi się. Bardzo. Jak Elder Scrolls połączone z Księciem Persji i przerobione na film, tylko dobry. ;) Kliknąłbym, gdyby się jeszcze dało.

Ale żeby nie było tak miło – jest tu baaardzo dużo szczegółów i (egzotycznych) nazw własnych, czyli z jednej strony dobrze, bo widać dużo pracy włożonej w światotwórstwo, ale z drugiej to trochę przytłaczające. W efekcie w końcu odpuściłem próby zapamiętania, kto jest kim, i czytałem na zasadzie – że tak zacytuję panią z kursu mandaryńskiego – ,,nie rozumiem, ale buja”. I wtedy – bach…

– Myślałem, że lubisz gadać? – Henutta uśmiechnęła się i zeskoczyła na podłogę.

Aż zamrugałem, bo byłem pewien, że to mi pochrzaniły się postacie. Literówka albo nieoczekiwana zmiana tożsamości płciowej.

Show us what you've got when the motherf...cking beat drops...

Piacho/Dźwiękołazie!

Czuj się kupiony <3

Za porównanie do Elder Scrollsów i PoP masz ode mnie piwko, dziękuję :D Nie powiem, Tamriel ma od lat wpływ na moje światotwórstwo i jak się okazuje – w dobrym tych słów znaczeniu. To najważniejsze <3

I no rozumiem, mam słabość do światotwórstwa, nawalania nazwami własnymi i zawiłościami, więc kalam się.

I will keep doing it.

I już naprawiłem genderbend Henuttę xDDD

Dzięki za odwiedziny, miły komentarz i pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Dynamika – to jest coś, na co postawiłeś i czym tekst najbardziej się wyróżnia. Dzieje się naprawdę dużo, a czytelnik nie ma kiedy złapać oddechu. Nie każdy lubi takie podejście, ale ja akurat tak dynamiczne historie zawsze poznaję z dużą przyjemnością.

Chociaż sam początek nie przekonał mnie do końca. Klasyczny wątek złodziejki każącej gonić się po dachach, żeby przedstawić swoją propozycję, a później próba przekonania złodzieja przez podarowanie mu niezwykle cennego przedmiotu, spowodowały, że początkowo kręciłem nosem.

Ale później wkręciłem się w fabułę i czytałem z dużym zainteresowaniem aż do samego końca. No, może mógłbyś nieco rozszerzyć końcówkę, bo konstrukcyjnie nieco odbiega od o wiele dokładniej zbudowanego wstępu. Ale to szczegół, od pewnego momentu tekst praktycznie „sam się czytał”.

Odnośnie języka, zagrałeś ryzykownie. Masz trochę ładnych zdań i porównań / dialogów / epitetów, które budują klimat Twojego świata. I widzę, że potrafisz to robić. Ale z drugiej strony niekiedy język staje się chyba nazbyt przesadzony. Pamiętaj, że granica między poetyckim opisem, a kiczowatą grafomanią, jest zaskakująco mała ;)

To pewnie częściowo rzecz gustu, ale na Twoim miejscu pozbyłbym się wielu przysłówków i przymiotników, które potrafią zamulać dynamiczne fragmenty.

Na przykładach:

1) Przysłówki:

„Wstał z ławki, odetchnął głęboko i uśmiechnął się łagodnie.”, a zaraz wcześniej masz „zapytałem niepewnie”. Albo „Przez bezlitośnie długą chwilę patrzyliśmy sobie w oczy, …” – moim zdaniem zawsze o wiele lepiej brzmi po prostu „Długo patrzyliśmy sobie w oczy, … „

2) Przymiotniki:

Długie cielsko stało na kilkunastu parach jaszczurzych nóg, a długa, smukła głowa szczerzyła ostre, długie jak sztylety kły.

W jednym niezbyt długim zdaniu masz 6 przymiotników, z czego aż 3 (!) razy pojawia się „długie”.

3) Ryzykowne porównania:

Szum głosów falował jak wzburzone morze podczas sztormu.

A ja czułem się jak zagubiona łódka rybacka.

[…]Panika zaczęła rozlewać się po tłumie jak gęsta krew.

Łódka rybacka raczej nic nie czuje, a porównywanie gwaru uczty do falowania morza w trakcie sztormu (albo szerzącej się paniki do rozlewanej gęstej krwi) część czytelników może uznać za nieco przesadzone ;) Z kolei „chropowaty głos drapiący po mózgu” spowodował, że sam podrapałem się po mózgu :P

4) Zaimki:

Standardowo, jak to w narracji pierwszoosobowej, mógłbyś gdzieniegdzie powyrywać jeszcze trochę zaimków-chwastów, jak tutaj:

Iuhet skoczył w moim kierunku, ale mnie już tam nie było. Przeciskałem się między ludźmi; po chwili sami zaczęli ustępować mi miejsca.

Leżąca na moim brzuchu kobieta spojrzała mi prosto w oczy.

– A tam, prawdziwy. – Młody szlachcic, który opierał głowę na moim pobliźnionym barku prychnął i machnął lekceważąco ręką.

Na koniec podkreślę raz jeszcze, że całość wyszła naprawdę dobrze, a wykreowany przez Ciebie świat odkrywałem z zaciekawieniem :) Więc powyższe uwagi potraktuj jako coś, co w mojej ocenie wyniosłoby historię (i ogółem – Twoje pisanie) na jeszcze wyższy poziom.

Perruxie!

Chciałem, żeby tekst był dynamiczny, więc cieszę się, że tak też jest postrzegany. <3

Jest to też wynik tego, że limit był jaki był, to też nie mogłem sobie pozwolić na pitu pitu (a kusiło :P).

Co też nieco ugodziło w końcówkę, bo tam należałoby pewnie dodać jeszcze z kilka dobrych tysięcy znaków ze spacjami, ale no cóż xD Chyba nastał czas na powieść, zobaczymy.

Miałem pewien cel w przerysowaniu niektórych aspektów języka, żeby postawić na “gawędziarstwo” bohatera, ale racją jest, że może w niektórych miejscach poszło to za daleko. Wezmę pod uwagę na przyszłość!

Bardzo mi miło, że tak się spodobało, dziękuję za odwiedziny i komentarz! Spróbuję jeszcze dopieścić tekst z niektórych zaimków i pierdółek :P

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Piemkne :> <3

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Khaire!

Czytałem już coś kiedyś z tego uniwersum, zdaje się o sępach krążących nad Hedżeret. Podobnie jak tam, największą siłą tej historii jest tło – nieoczywiste, ale przemyślane, spójne, z dostosowanym do niego językiem opowiadania. Wydaje mi się, że jest to pewien poziom swobody, który może osiągnąć Autor, spędziwszy godziny, dni i noce na przemierzaniu wykreowanych przez siebie światów. Wie, co się kryje za węgłem, którędy do najbliższego portu, jak wygląda Heweszyta itp. I cokolwiek nie napisze, ja Czytelnik będę to łykał jak pelikan, bo wiem, że on wie i można mu zaufać.

Teraz nawet mogę sobie obejrzeć mapkę, za co kolejny wielki plusior :)

Tej opowieści trochę zabrakło, żebym zaangażował się w fabułę, nabrał sympatii do bohaterów czy trochę podskoczyło mi tętno na zwrotach akcji. Zastanawiałem się, czemu tak – myślę, że to kwestia kontroli tempa i tego, że Ahmes jest strasznie absorbujący. Wciąż komentuje, zarówno w dialogach jak i z narracji, bije się z myślami i ludźmi, biegnie gdzieś, skacze, jakbym uczestniczył w live z przejścia na czas Assassin’s Creed czy Prince of Persia. I nie zrozum mnie źle, nie mam nic przeciwko przygodówkom. Osobiście wolę mieć jednak czas na oddech i samodzielne zastanowienie się, co i jak. Kiedy tempo jest zbyt duże, przestaję czuć prędkość i momenty przyspieszenia, kiedy ludzie ciągle gadają, przestaję ich słuchać i przepadają czasem ważne wypowiedzi, a żarty w zbyt dużym zagęszczeniu zwyczajnie przestają mnie śmieszyć.

Jeszcze styl miejscami wydaje mi się odrobinę przekombinowany, niektóre opisy kompletnie nie siadły:

Marszczył się i krzywił przy tym, jak depilowany starzec.

Myśli kotłowały mi się w głowie i coraz to dziwniejsze teorie kształtowały się z chaosu idei.

Na koniec, tak sobie myślę, że limity w Twoim przypadku bardzo szkodzą. Masz rozległe i bogate uniwersum, które naprawdę zasługuje na to, żeby w nim sobie trochę pobyć i poznać je lepiej, a nie tylko rzucić okiem na dioramę dwa na dwa metry ;)

Pozdrawiam!

D_D

Twój głos jest miodem... dla uszu

Hej!

Widzę, BC, że bardzo ładnie doszlifowałeś warsztat. Zdania masz okrągłe, nie potykasz się o słowa, a narracja moim zdaniem poprowadzona jest bardzo spójnie. Tylko dialogi kuleją, ale to też jest coś, co możesz doszlifować.

Pomimo dobrego języka i bardzo ciekawego, mało typowego dla fantastyki, świata, nie jestem do końca zadowolony z Twojego tekstu. Świat, który przedstawiasz jest niewątpliwie jednym z największych atutów opowiadania, tym bardziej, że informacje na jego temat przemycasz bardzo umiejętnie, unikając dłużyzn w postaci infodumpów. Poczułem jednak w pewnym momencie przesyt. Na pewno masz ten świat świetnie poukładany i przemyślany, to widać od razu, ale chyba chciałeś opowiedzieć mi go za duży kawałek jak na tekst na 60k znaków.

Postać głównego bohatera to taki cwaniaczek, któremu zawsze udaje się wyjść cało z każdej opresji, ale rzadko to wyłącznie jego zasługa, a częściej fartowne zrządzenia losu. No OK, łykam takiego bohatera, bo czemu by nie? Więc tu się czepiać nie będę o postacie. No, dobra, przyczepię się o Hennutę, i nie chodzi mi tylko o imię, które cały czas kojarzyło się z Hanutą (tym wafelkiem), ale też o to, że wprowadzasz ją jako game changer, a ostatecznie okazuje się tylko zleceniodawczynią questa, plus rola w końcówce jako deus ex machina et consortes.

Fabuła się klei, choć czasami – przez ozdobniki – uciekała mi z rąk i musiałem ją na powrót łapać. No i tak się klei i klei, Twój Peter Parker zyskuje swoje supermoce wraz z bransoletą, towarzyszy mu przy tym i sekunduje Black Cat Hanuta, potem porywa bohatera Dock Ock, sprowadza do Katakumb, a potem… A potem się to przestaje kleić, coś wybucha, coś się dzieje, ktoś przybywa z odsieczą, po czym dostajemy scenę łóżkową i ja się pogubiłem.

Pisałeś w jednym z komentarzy, że musiałeś ciąć, przez co końcówka ucierpiała. Pisałeś, że potrzebowałbyś jeszcze z 10/20k znaków, żeby tekst zawierał wszystko to, co chciałeć w nim zawrzeć. Limit, co? Wiem, znam ten ból. Ale uważam, że czasem lepiej dać sobie spokój z konkursem, będą przecież następne, i napisać tekst, tak jak się chce, olewając limity i inne ewentualne ograniczenia. Ta historia mogłaby być bardzo dobra, mogłaby miec porządne zakończenie, mogłaby odpowiednio wybrzmieć, odpowiednio przedstawić wydarzenia, czego nie robi w zakończeniu, a jest zaledwie niezła. A główna wina za tę “tylko niezłość” spoczywa na tych 10/20k znaków, których nie napisałeś. I tyle samo zabrakło dla TAKa z mojej strony w głosowaniu piórkowym.

Leszek Miller powiedział kiedyś: “Prawdziwego mężczyznę poznaje się nie po tym, jak zaczyna, ale jak kończy”. Sparafrazuję więc Pana Leszka i napiszę: naprawdę dobre opowiadanie poznaje się nie po tym, jak się zaczyna, ale jak się kończy ;)

Pomimo całej sympatii dla Ciebie, i całego wrażenia dla Twojego postępu a propos warsztatu, w głosowaniu piórkowym niestety będę na NIE.

Pozdrawiam serdecznie

PS. Skoro ciąłeś, dlaczego ofiarę tych cięć nie padły takie rzeczy, jak na przykład opis tego gościa pocierającego przedramieniem oko? Przecież to postać, która w sumie nie wiadomo kim jest, co ona tam robi i wystarczyłaby o niej jakaś wzmianka, a Ty walnąłeś dla niej taki kawałek tesktu:

Patrzył na mnie ciekawskim wzrokiem spod gęstych, czarnych brwi. Wbrew modzie nefertańskiej, która faworyzowała noszenie krótkiego wąsa, mężczyzna ten skrywał niemal połowę twarzy pod gęstą, kędzierzawą brodą. I już zupełnie wbrew zwyczajom szlachty, nie nosił peruki, a własne włosy spięte w kitkę.

Czy chciałeś w tym opisie przedstawić olejny kawałek świata? Bo tak to w sumie wygląda – mam na myśli podkreślone fragmenty, które więcej mówią czytelnikowi o świecie, niż o opisywanej postaci. To w sumie bardzo ładny zabieg, żeby w taki sposób, bez ordynarnego infodumpienia, wplatać informację o świecie w tekst, ale to Ci zabierało potrzebne znaki. IMHO ciąłeś nie tam, gdzie powinieneś ¯\_(ツ)_/¯

Known some call is air am

Duago!

Tak, to to samo uniwersum, dobrze zauważyłeś :D Miło zobaczyć pewną ciągłość czytelniczą u użytkowników, podnosi na duchu. Dziękuję za zaufanie dla autora, widząc takie opinie czuję bardzo duży kop motywacji, by dalej pracować nad uniwersum!

Prince of Persia i Assassin’s Creed miały duży wpływ na kreację nefertańskiej części uniwersum więc skojarzenia słuszne. I niejako chciałem, żeby tempo było właśnie takie – gdy słyszę “łotrzykowe”, przed oczami właśnie mam susy, przewroty, szybkie twisty i tego typu rzeczy (oraz skradanie i nieco tego też wcisnąłem, chociaż wiadomo, chciałoby się więcej ^^). Natomiast rozumiem, że nie dla każdego jest to optymalne tempo, zwłaszcza w tekście pisanym.

Ech, na limity mógłbym psioczyć godzinami, no masz rację xD

Powoli zaczynam odchodzić od opowiadań i chylę się ku powieściom, bo parę osób mi mówi, że Time is Highest na taki manewr – zobaczymy. Mam co najmniej jedno opko jeszcze na warsztacie, więc z pewnością tego nie odrzucę w pełni. :D

Dzięki za odwiedziny i komentarz!

Outta!

Na początku chciałem podziękować za miłe słowa odnośnie warsztatu, zwłaszcza od takich użytkowników jak Ty, którzy przewijali się w komentarzach moich tekstów od początku tak naprawdę – a Wy macie najlepszy pogląd na to, jak to wyglądało wcześniej i jak to się zmieniło. Też ten feedback buduje, mam wrażenie, najbardziej (oczywiście nie umniejszając innym – każdy feedback jest ważny :D).

Już od jakiegoś czasu słyszę, że najmocniejszą stroną moich tekstów jest świat – więc na nim pracuję najwięcej, bo przychodzi mi to całkiem automatycznie. A jak słusznie zauważyłeś, przedstawienie złożonego świata wymaga wielu znaków. I no właaaaśnie…

Ceterum censeo Limitem esse delendam!

A tak na poważnie, coś w tym jest. Generalnie pomysł na tekst powstał już wcześniej, miałem w planach opowiadanie łotrzykowe z Ahmesem w roli głównej, a tu gravel mi mówi Hold your horses Medjay, bo będzie konkurs na takie właśnie opko. No to co mi tam, poczekam na regulamin i napiszę dla konkursu.

I właśnie może to był błąd.

W sensie inaczej – konkurs był świetną motywacją i punktem zapalnym żeby tekst napisać. Bez tego nie wiem, czy bym się za to zabrał (pewnie tak, ale z mniejszym zapałem) – tutaj miałem pewność, że więcej osób przeczyta (bo jednak kolosy po 70/80k znaków naturalnie cieszą się mniejszym zainteresowaniem), więc popłynąłem z prądem.

Mogłem po prostu rozpisać końcówkę i wrzucić z tagiem, ale poza konkursem – duch łotrzykowego opowiadania by został, a sam tekst byłby pełniejszy.

Henutta i Wazad są kluczowi dla całego uniwersum i dalszych opowieści – co, no cóż, jest pewnym strzałem w stopę w przypadku limitu. Autor chce ich wcisnąć, ale raz – zużywa więcej limitu, a dwa – nie pozwala im wybrzmieć tak, jak powinni.

Postaram się nie popełnić już tego błędu – jak mam historię na jakąś konkretną długość, to nie będę jej skracał pod limit, bo i tekst traci, i czytelnik traci wrażenia, które mógłby dzięki usuniętym znakom zyskać. Rozumiem Twoją decyzję odnośnie głosowania, nawet jeśli boli w serduszko, i postaram się poprawić z wszystkich grzechów. :D

Dzięki za wyczerpujący komentarz!

Pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Przeczytałem. Powodzenia. :)

Koalo!

Hej, dzięki za lekturę :3

A chciałbyś może podzielić się wrażeniami?

Pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Bardzo dobre opowiadanie, Barbarianie. :)

Nietypowe zdanie otwarcia, podkreślające wady bohatera, a nie zalety. W zasadzie zdanie klucz, bo czterema słowami wyjaśniasz, o czym nie będzie opowiadanie i jednocześnie puszczasz oko, o czym będzie. ;)

Podobało mi się, trudno, żeby nie. Sześćdziesiąt tysięcy znaków, a tu akcja goni akcję. Gdzieś tam przeskanowałem lekko tekst pod koniec, przy kolejnych bohaterach i świątyniach, ale przez większość czasu dobrze się bawiłem.

Fajnie, że odwróciłeś role, trochę nieporadny, męski bohater, i twardo stąpająca po ziemi kobieta. Gdzie tu słaba, a gdzie silna płeć? :) Można powiedzieć, że opowiadanie poprowadzone w znanych schematach, ale to nie jest absolutnie wada. Pokazujesz tylko, że umiesz stosować znane chwyty. :)

Tu nie potrzeba szeroko się rozpisywać. Dobrze skrojona, złodziejska robota. :)

Pozdrawiam.

Darconie!

Bardzo się cieszę, że opowiadanie aż tak przypadło Ci do gustu! :D

Doceniam zwrócenie uwagi na początek – jakiś czas temu ktoś mi powiedział, że często gdy sam początek tekstu jest dobry, ba, pierwsze zdanie przyciąga uwagę czytelnika, to potem jest już z górki.

No, nie zawsze jest to tak proste, ale z pewnością zachęcenie czytelnika wstępem to jeden z najważniejszych kroków. I bardzo mi miło, że tym razem tak było. ;)

Dzięki za przeczytanie i miłe słowo!

Pozdrawiam

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Przyjemnie się czytało :)

Przynoszę radość :)

Anet!

Hej, dzięki za odwiedziny i miły komentarz, bardzo się cieszę <3

Pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Stój, ty ośli synu jałowej suki! – wydarł się któryś ze strażników.

Jakieś znajome mi się wydało. ????

Po pierwsze, jak to zostało już wspomniane, to „Howardowy” vibe opowiadania. Z czasów, kiedy Conan był jeszcze był młodym złodziejem szukającym bogactwa na ulicach zamorańskich miast. Co jest na plus, bo niby każdy wie co to za klimat, ale nie każdy wie jak go uzyskać. Co prawda to inny świat, ale te same brudne uliczki. Bardzo mi się.

I teraz świat. To największa wada i zaleta opowiadania. Dlaczego? Bo widać, że jest większy, niż te kilkadziesiąt tysięcy znaków, ale jednocześnie przytłacza czytelnika w kontakcie z tekstem ilość nazw własnych krain, bogów i postaci. Pogubiłem się w tych kapłanach. To jest zdecydowanie do dopracowania, umiejętne przedstawienie świata, bez przytłoczenia. Dawkowanie kropelkowe, żeby czytelnik łyknął, ale się nie zapchał, chociaż czytało się płynnie mimo, że (jak niektórzy to twierdzą źle bo) w pierwszej osobie. Otóż jestem fanatykiem pierwszoosobowej narracji, a więc z automatu tu masz plusa.

Ale część zaimków osobowych to bym wywalił na zbity pysk! <angry Zalth noises>

Anyway, było płynnie i ciekawie i bohater też niczego sobie i sympatyczny (przynajmniej zdaje sobie sprawę w czym jest dobry a w czym raczej nie), ale wraz z upływem liczby znaków zastanawiałem się dokąd opowiadanie mnie zaprowadzi. Ot, jebnął błyskotkę cyganowi, jakoś się z tego wywinie. Jak to złodziej.

I się rozczarowałem. Dobry twist funta wart. Chyba jakoś tak…

I co? Bardzo dobrze. Żebym to ja tak pisał, kiedy byłem w twoim wieku. :D

P.S. Poczułem się zobligowany do użycia słowa ‘jeb” w komentarzu.

/ᐠ｡ꞈ｡ᐟ\

Zalth!

Dziękuję Ci za przeczytanie i komentarz! <3

Przyrównanie do Howarda odbieram pokornie – fajnie by było, gdyby udawałoby mi się to utrzymać – ten przygodówkowo-starożytny klasyk to coś, z czego najwidoczniej świadomie czy mniej świadomie korzystam (a nawet jeszcze nie czytałem xD).

Z grzechów postaram się poprawić. *salut*

Dzięki i pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Przeczytałam ten tekst dzięki inicjatywie Fantastycznych Piór (subtelna reklama) i chciałam zostawić po sobie ślad.

Bardzo mi się podobało i mimo pokaźnej objętości, lektura była dla mnie przyjemnością. Główny bohater to jest totalnie Flynn z Zaplątanych i mówię to jako komplement – dobrze się bawiłam, śledząc jego działania i konsekwencje jego niewyparzonego języka.

Czytałabym taką książkę, jakbyś napisał.

www.instagram.com/mika.modrzynska.pisarka/

Kam!

Hej, dzięki za przeczytanie – zaraz wezmę się za korektę xD Ale najpierw odpiszę tu.

Najbardziej mnie cieszy, że mimo bycia chonky tekstem w specyficznym settingu opowiadanie Ci się podobało. Sam uwielbiam cwaniackich bohaterów, więc uczynienie Ahmesa kimś takim sprawiło mi przyjemność – i cieszę się, że czytelnikom też. :D

Zaplątanych muszę obejrzeć w końcu.

I książkę napisać ^^ Chociaż idę w dobrym kierunku.

Pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Hej!

Bardzo przyjemna przygodówka. Lekkie pióro, sporo akcji, ciekawe dialogi. Dobrze wyszedł Ci bohater a to w sumie jedna z najważniejszych rzeczy, aby przykuć czytelnika do opowiadania. Ciekawie osadzony świat, który przedstawiłeś w autentyczny sposób.

Fajny tekst!

Pozdrawiam!

Edwardzie!

Dzięki za odwiedziny i tak miły komentarz! :D

Cieszę się, że przygody Ahmesa dalej cieszą czytelnika – i dzięki temu też autora.

Pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Jadalne.

Total recognition is cliché; total surprise is alienating.

Doskonała przygodówka, Barbarianie. Protagonista lotrzyk, trochę hultaj, ale ma ten łobuzerski urok; czasy i otoczenie przywodzą na myśl epokę starożytną i widać, że doskonale się w tym świecie czujesz. Akcja wartko gna między scenami, zwroty akcji czyhają na Czytelnika niczym rzezimieszki w ciemniejszych zaułkach, a i piękna złodziejka niczym najwspanialsza wielbłądzica w stadzie wiedzie pewnie naszego gapę.

Mam nadzieję, że wrócisz jeszcze do tego świata, bo opowiadanie zachęca. Oby stopa twoja, obuta w sandał, nie trafiała zbyt często na szyszki zaimkozy.

Bardzo przyjemnie się rozerwałem, dziękuję!

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

Jerohu!

Cieszę się, że dało się przełknąć. :3

Rybu!

Miło Cię widzieć po moim opkiem z tak dobrym słowem w komentarzu <3

Będę unikał zdradliwych szyszek :D

Dzięki Wam i pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Cześć, Rabarbarianie!

Wincyj!

Bardzo dobrze się czytało, szybkie tempo, ciągła akcja, pościgi, ucieczki. W ogóle się nie czuło, że znaki zatankowane pod korek. I bawiłam się świetnie <3

Ten świat ma naprawdę potencjał i najbardziej mi się podobały chyba właśnie te wstawki światotwórcze: takie drobne rzeczy, jak nazwy dzielnic (Kloaka i Brzuch, obrazowe i w klimacie) czy odpowiednio stylizowane przekleństwa robią zawsze największą robotę, bo powołują ten świat do życia. Widać, kiedy autor dobrze się czuje w uniwersum, które wykreował i w tym przypadku też tak jest. Ale to jest też miecz obosieczny, bo rozbudzasz w czytelniku apetyt na więcej i potem jest smutek, gdy okazuje się, że ten przeklęty limit nie pozwolił uwzględnić wszystkich smaczków. (Cały ten akapit czytaj jako zawoalowane Pisz wreszcie ahmesksiążkę, leniu, or else.)

Druga sprawa to Ahmes. Niby klasycznie, rogue with a heart of gold, z niewyparzoną mordką i attitude, było tego w literaturze już mnóstwo, ale to jest jeden z tych motywów, które mi się nigdy nie znudzą. No i nie sposób nie poczuć do Ahmesa sympatii. Bardzo lubię, kiedy charakter bohatera przesącza się do narracji i niejako nadaje kształt sposobowi opowiadania historii. Na przykład w tym fragmencie:

Przypasałem sakwę i wcisnąłem do niej aszu. Najchętniej zaszyłbym ją w sobie, połknął, cokolwiek. Takie bogactwo…

Niby prosty akapicik, mający uzmysłowić czytelnikowi, że przedmiot jest cenny, ale podałeś to w taki sposób, że to mówi sporo także o bohaterze. Ahmes wnosi sporo humoru, zadziorności, ironii – w tym autoironii, co się bardzo ceni – i jest dzięki temu wyrazisty. Takich bohaterów lubię :3

Złodziejstwo również na poziomie. Klasyczny heist, nutka przekrętu, twist. Jakaś bardziej wybredna część mnie chciałaby oczywiście więcej – więcej "zaplecza" planowania heistu, więcej problemów po drodze, itd – ale tak jak jest, nadal jest bardzo dobrze.

Natomiast ze zgrzytów, to trochę mnie drażniła zaimkoza, tu i ówdzie trafiły się niepasujące do kontekstu słowa czy inne pierdoły. Ale nie przeszkadzały za bardzo w lekturze, ostatecznie wciągnęłam się w tę opowieść na tyle, że właściwie nie zwracałam uwagi na potknięcia. Dopiero w końcówce trochę się zatrzymałam – widać, że limit zaczął podgryzać w pięty, w związku z czym scena w podziemiach jest niezbyt jasna, trudno nadążyć za wydarzeniami.

Bardzo udane opowiadanie, idealnie wpisujące się w tematykę konkursową (i przy okazji w osobiste gusta przynajmniej 1/3 gremium jurorskiego xD).

Czekam na kontynuację Ahmesa, a tymczasem dziękuję za udział w konkursie i gratuluję zajęcia trzeciego miejsca w konkursie :3

three goblins in a trench coat pretending to be a human

Hej Barb!

Ja zacznę od tego, że za cięcie końcówki pod limit to Ci się należy kapeć przez łeb, bo widać to cięcie niemożebnie. Na szczęście, tekst był na tyle dobry, że ta końcówka jest tylko zgrzytem, który nie psuje wrażenia z całości.

Niemniej, tak jak nie przeszkadza mi urwanie akcji na etapie ucieczki z dziwnej świątyni, tak ostatnia scena jest już mniej zrozumiała. Gravel to słusznie określiła bardzo „serialowym” rozwiązaniem – jakby w kolejnym odcinku miało się wyjaśnić, gdzie bohaterowie są i dlaczego usypiają służących, którym wcześniej narrator opowiadał historię. W opowiadaniu jednak to nie zagrało, bo brak tu zbyt wielu elementów, żeby czytelnik się mógł w tym fragmencie połapać. Ale mam wrażenie, że to rozumiesz, więc pozwolę sobie przejść do pozytywów, bo tych, jak wspomniałam, jest zdecydowanie więcej.

Przede wszystkim – bohater. Ahmes wyszedł Ci znakomicie – ma charyzmę i ma swoje cechy charakterystyczne, dzięki czemu przyciąga uwagę. Przypadło mi do gustu i to, że nie umie walczyć (a to rzadkie w tekstach tego typu), i to, że mimo to ma zestaw swoich unikalnych umiejętności. Nie jest dobrym człowiekiem, a mimo to kibicowałam mu podczas ucieczek i samego napadu.

Znakomicie wyszła Ci również Henutta, ale nieco gorzej Wazad, o którym chętnie dowiedziałabym się więcej, choć to zapewne kwestia limitu. Przy tym jednak samo uczynienie go twórcą okruchów i foreshadowing tego, kim jest zagrały bardzo dobrze. Spodziewałam się jego pomocy w chwili kryzysu, a równocześnie nie byłam jej pewna – o to chyba chodzi z budowaniem napięcia.

Fabularnie tekst również dzięki takim zabiegom stoi bardzo dobrze. Pomysł na skok jest, bohater ma motywację ciekawszą niż sam zarobek, zaczynasz akcją, kończysz akcją i dodajesz jeszcze trochę akcji w środku, dzięki czemu opowiadanie trzyma tempo i osobiście nie miałam chwili, aby zacząć się nudzić, a mam się za niecierpliwego człowieka i niecierpliwego czytelnika.

Świat, w którym umieszczasz opowieść jest żywy, dopracowany i dobrze współgra z historią, urozmaicając ją. Nawet postaci poboczne miewają jakąś przeszłość, co było widać chociażby przy zbirze, który zaatakował Ahmesa i doprowadził do dotknięcia bransolety. Takie szczegóły mają znaczenie i dobrze wpływają na wrażenia czytelnika.

Podsumowując, to jest naprawdę piekielnie dobry tekst z zasłużonym trzecim miejscem. :D Ale za takie cięcia i tak należy Ci się kapeć. Dzięki za lekturę i udział w konkursie!

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Gravel!

No, doczekałem się <3333

Kopę lat (pół roku z hakiem).

Baaardzo się cieszę, że polubiłaś ten tekst. Gdyby nie ten konkurs i Twoje namowy długo przed nim, to pewnie to opowiadanie by nie powstało, a wtedy bym stracił tyle fajnych emocji. Nie spodziewałem się, że taką furorę zrobi! Warto było tak nad nim ślęczeć. :D

No i bardzo żałuję, że musiałem go skrócić xD Postanowiłem już, że nigdy już nie będę przycinał opowiadań w taki sposób – jak się nie mieści w limicie, a nie da się go tylko “estetycznie” okroić, to trudno, znajdę dla niego inne zastosowanie.

Dzięki wielkie! :3

Verus!

W sumie to samo, co napisałem gravel <3

No i jestem bardzo szczęśliwy, że nawet pomimo pójścia w raczej specyficzne, brązowo-egipskie klimaty i osobom nieześwirowanym na punkcie Bliskiego Wschodu się tekst podobał. Po napisaniu Ahmesopka zacząłem jeszcze bardziej doceniać konstruowanie postaci w tekstach, i tak jak wcześniej raczej nie myślałem o tym jako o priorytecie (szukałem raczej miliona sposobów jak uczynić fabułę bardzo skomplikowaną xD), to teraz myślę o tym jako o pierwszej rzeczy – kim będzie główny bohater? Jakie będą postaci poboczne? Jaka jest ich historia? Co ich motywuje? I jakie quirki mają? xD

Kopa pokornie przyjmuję i obiecuję już tak nie ciąć. XDD

Dzięki Wam jeszcze raz i pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Dosyć dawno nie czytałam Twoich tekstów i muszę przyznać, że moim skromnym zdaniem zrobiłeś ogromny postęp! Czytało się gładko, historię szczególnie ubogacały błyskotliwe określenia. O ile nie przepadam za narracją pierwszoosobową, o tyle w tym tekście wręcz nie wyobrażam sobie innej ;)

Gratuluję wyróżnienia w konkursie!

„Bóg jest Panem aniołów i ludzi, i elfów” – J.R.R. Tolkien

Nati!

Dobrze Cię znów widzieć!

Bardzo się cieszę, że postęp jest tak widoczny. To opowiadanie z pewnością stanowi wielki kamień milowy ma mojej pisarskiej drodze i cieszę się, że je skończyłem i opublikowałem. Nie spodziewałem się, że otrzyma aż takie wyróżnienia, a tu proszę – zastrzyk motywacji jak nigdy. :D

Pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Po przeczytaniu w antologii.

Cokolwiek nieporządne językowo (wiesz, że "bogactwo" to abstrakt? i zaimki namnożyły się jak owocówki, w dodatku tą angielską manierą – ale może to i stylizacja, niech tam) i trochę przegadane, ale ma jaja :) takie w stylu klasycznie pulpowym ;), choć na końcu się pogubiłam.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tarnino!

Puś moje zaimki, fajne są, o co Ci chodzi…

Dzięki za komentarz!

Pozdrawiam

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Cześć!

krew z krwi i kość z kości Bekhten

Mam wrażenie, że tak się mówi raczej na potomstwo, nie rodzeństwo.

Nie będzie bóstwo śmiać mi się w twarz.

Ni dzieci nam jaszczurzyć! Znaczy… nieważne…

Jego łyse, pokryte olejkami ciemię pochylał się nad Arcykapłanem

Pochylało się? Ale czy ciemię może się pochylać? Dziwnie to jakoś jest napisane.

Ostatnia sekcja i mapka uświadomiły mnie, że chyba nie jest to tekst całkiem samodzielny. Zerknąłem więc na poprzednie opowiadania. Czytałem „Matkę zza morza” i tam powiedziałem coś podobnego, że tekst jest częścią uniwersum – ale nie tego samego uniwersum, zdaje się. Rozwijasz wiele różnych światów? Trochę ciężko się w tym połapać.

Niemniej tekst fajny, akcja wartka, miedź wysokiej jakości. Czy tekst jest aż tak dobry, by zasługiwać na piórko – tu szczerze mam pewne wątpliwości, ale oczywiście to nic nie znaczy, bo nie mam i nie miałem mocy przyznawania piórek. Tak czy siak, gratuluję wyróżnienia i pozdrawiam cieplutko.

Precz z sygnaturkami.

ZiZi!

Są to dwa bardzo różne uniwersa – nie wiem, w czym trudno się połapać, bo jeśli nie ma odnośnika do innego tekstu, to nie jest z nim bezpośrednio powiązany. :D

Ten tutaj, owszem, korzysta ze świata Dzieci Śniącego Boga, ale cała jego treść należy do tego opowiadania i nie wynika z innego opublikowanego i nieopublikowanego tekstu. Zakończenie miało być sugestią, że to przyszłość, a cały tekst wcześniej to była opowieść Ahmesa, która mogła, czy też nie, być prawdziwa, ale już krótko po publikacji zauważyłem, że był to zabieg nietrafiony. Trudno.

Dzięki za przeczytanie i komentarz!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Zaloguj się

Załóż konto:

Zresetuj hasło: