Kradzieże i Konfabulacje

Nigdy nie umia­łem wal­czyć.

Plu­łem sobie w brodę, umy­ka­jąc ską­pa­ny­mi w mroku ulicz­ka­mi. Mo­głem, na se­dżuc­kie wody, uczyć się walki włócz­nią albo pię­ścia­mi, a nie zdo­by­wa­nia pięk­nych buź sztu­ką ję­zy­ka. W każ­dym tych słów zna­cze­niu. Za­nur­ko­wa­łem w cia­sną alej­kę, mo­dląc się do Jasz­czu­ro­wę­ża o jego zdra­dli­wą łaskę. Byle tylko nie spły­nę­ła na go­nią­cych mnie ło­trów.

Cho­ciaż, bądź co bądź, ło­trem w tej sy­tu­acji byłem ja.

– Stój, ty ośli synu ja­ło­wej suki! – wy­darł się któ­ryś ze straż­ni­ków.

Przez myśl prze­mknę­ło mi py­ta­nie: jak można być oślim synem ja­ło­wej suki?

I znów mu­sia­łem po­zba­wić się na­tręt­nych roz­my­ślań, bo po­tkną­łem się o śpią­ce­go pod ścia­ną że­bra­ka. Cudem od­zy­ska­łem rów­no­wa­gę, prze­śli­zgu­jąc się pod roz­wie­szo­nym pra­niem.

Nie­któ­rzy mo­gli­by po­wie­dzieć, że za­chłan­ność szko­dzi; jest w tym nieco praw­dy. Nie­mniej tym, co bar­dziej wzią­łem sobie do serca, było – ape­tyt ro­śnie w miarę je­dze­nia.

Na bogów. Ależ ostat­nio by­wa­łem głod­ny.

Dwie zdo­by­cze jed­nej nocy.

Dwa bo­gac­twa, których dzi­siaj do­tkną­łem.

Bran­so­le­ta oraz pięk­na Be­kh­ten. Jedno lep­sze od dru­gie­go. A brat ko­bie­ty i za­ra­zem wła­ści­ciel bran­so­le­ty wy­ma­gał ode mnie za­pła­ty we krwi.

Chcia­łem się za­śmiać pod nosem, ale chi­chot utknął w gar­dle, gdy przede mną wy­ro­sła ścia­na. Ślepy za­ułek. Kilka par san­da­łów chro­bo­ta­ło na pia­sku nie­da­le­ko z tyłu i nim się od­wró­ci­łem, kroki usta­ły. Do­go­ni­li mnie.

– Śmie­ciu! – ryk­nął Iuhet, krew z krwi i kość z kości Be­kh­ten, a dobry humor ulot­nił się z potem, który ze mnie pa­ro­wał. – Za­pła­cisz głową za te be­ze­ceń­stwa! Gdzie bran­so­le­ta?

– O, a nie za­py­tasz co u sio­stry? – Za­wsze mia­łem nie­wy­pa­rzo­ny język. – Z tego, co wiem, spę­dza­łem z nią wię­cej czasu, niż ty. – Za­miast ciąć nożem, mo­głem ciąć sło­wa­mi. Cza­sem, nie­ste­ty, tra­fia­łem sie­bie.

Cho­ciaż nie tym razem.

– Tacy jak ty po­win­ni zo­stać w Klo­ace – wark­nął Iuhet. – Za­śmie­ca­cie Grzbiet swoją obec­no­ścią. Kto cię tu wpu­ścił?

– Chyba nie chcesz znać od­po­wie­dzi na to py­ta­nie.

Iuhet pod­rzu­cił włócz­nię w ręce i ru­szył. 

A ja się pra­wie zmo­czy­łem. 

Nie my­śląc zbyt wiele, wsko­czy­łem na ścia­nę i od­bi­łem się od niej, za­wi­ja­jąc fi­koł­ka w po­wie­trzu i lą­du­jąc za ple­ca­mi roz­wście­czo­ne­go szlach­ci­ca.

I nie wie­dzia­łem, co zro­bić. Sier­po­wa­ty miecz straż­ni­ka minął moją głowę o włos. Rzu­ci­łem się w bok i prze­tur­la­łem pod drzew­cem dzidy. Od­ru­cho­wo mu­sną­łem swoje prawe bio­dro, lecz nie na­tra­fi­łem ręką na nic, poza po­lu­zo­wa­nym rze­mie­niem.

Zer­k­ną­łem za sie­bie i serce po­de­szło mi do gar­dła.

Jeden ze straż­ni­ków schy­lił się po sa­kiew­kę, która jesz­cze chwi­lę temu zwi­sa­ła z mo­je­go pasa. Mo­głem teraz uciec i ra­to­wać swoją pięk­ną skórę, ale tego nie zro­bi­łem. Sta­łem w osłu­pie­niu, pa­trząc, jak od­wią­zu­je sznu­rek i za­glą­da do środ­ka. Iuhet i dwóch in­nych gwar­dzi­stów się zbli­ża­ło, a ja wie­dzia­łem, że zaraz skoń­czy się za­ułek. Na­tra­fię ple­ca­mi na ścia­nę i tyle bę­dzie.

– Mój panie, mamy to – po­wie­dział dum­nie bez­czel­ny zdo­byw­ca mo­je­go tro­feum. – Mamy bran­so­le­tę… Two­je­go… Ojca…

Każde ko­lej­ne słowo wy­ma­wiał coraz bar­dziej nie­wy­raź­nie, za­czął chwiać się na no­gach. Struż­ka krwi po­cie­kła z jego nosa, naj­pierw jedna, a po chwi­li druga.

I upadł twa­rzą w piach.

A zza niego wy­ło­ni­ła się ko­bie­ta. Z po­cząt­ku po­my­śla­łem, że to może Be­kh­ten za­po­mnia­ła o przy­jem­no­ściach na­szych wspól­nych wie­czo­rów i do­łą­czy­ła do lin­czu na ko­chan­ku.

Lecz ta ko­bie­ta była wyż­sza oraz prze­ciw­nie do mojej uko­cha­nej, za­kry­wa­ła więk­szość swo­je­go ciała, w tym twarz. Ale te oczy za­pa­mię­ta­łem od razu. W rę­kach trzy­ma­ła dwie krót­kie, drew­nia­ne pałki. Jedna z nich wła­śnie łup­nę­ła sto­ją­ce­go za Iu­he­tem straż­ni­ka w tył głowy.

Młody szlach­cic aż pod­sko­czył.

– Ma wspól­nicz­kę! – krzyk­nął i nie wie­dział w czyją stro­nę ob­ró­cić grot włócz­ni.

Po­my­śla­łem, że wcale nie je­ste­śmy wspól­ni­ka­mi, ale nie chcia­łem psuć chwi­li. Teraz mogła być nawet moją matką.

Ta­jem­ni­cza wy­baw­czy­ni wbiła się w straż­ni­ków ni­czym pia­sko­wy hu­ra­gan. Przy­bocz­ni Iu­he­ta mieli prze­wa­gę li­czeb­no­ści i włócz­ni, lecz nie na wiele im się to zdało. Pałki roz­ma­zy­wa­ły się w po­wie­trzu, zwin­nie blo­ku­jąc nad­cią­ga­ją­ce drzew­ce, co jakiś czas pa­da­jąc z głu­chym huk­nię­ciem na czy­jeś ramię czy twarz.

Wy­ko­rzy­sta­łem chwi­lę. Za­nur­ko­wa­łem mię­dzy no­ga­mi wal­czą­cych, wy­rwa­łem sa­kiew­kę spo­mię­dzy pal­ców nie­przy­tom­ne­go i po­gna­łem w ciem­ną noc.

Zwol­ni­łem do­pie­ro, gdy serce pra­wie wy­sko­czy­ło mi z pier­si.

 

***

 

 Szlach­cic spoj­rzał na mały, ne­fry­to­wy po­są­żek, który przed nim po­sta­wi­łem. Ten dzień w go­spo­dzie pla­no­wa­łem spę­dzić na oszu­ki­wa­niu ludzi, bo to aku­rat za­wsze szło mi do­brze. Szej­mosz po­cze­ka na bran­so­le­tę, nic mu się nie sta­nie.

– Praw­dzi­we? – za­py­tał po chwi­li ciszy. – Takie, no, na­praw­dę?

Nie.

– Pro­sto z głębi pu­sty­ni De­her-Net. – Po­ło­ży­łem rękę na sercu. – Sam wi­dzia­łem, jak inny, zbyt chci­wy po­szu­ki­wacz rzu­cił się na tę bły­skot­kę i za­mie­nił się w po­piół… Na­to­miast mnie ten Okruch po­pro­wa­dził bez­piecz­nie do domu.

Szlach­ci­co­wi za­świe­ci­ły się oczy. 

– Ile chcesz?

Uśmiech­ną­łem się nie­znacz­nie.

– Trzy de­be­ny sre­bra.

– Dobra nie­wol­ni­ca kosz­tu­je czte­ry…! – ob­ru­szył się, cho­ciaż wi­dzia­łem, że robi to bar­dziej dla za­sa­dy.

– Nawet dzie­sięć nie­wol­nic nie spra­wi ci ta­kie­go szczę­ścia jak naj­praw­dziw­szy frag­ment boga. Na­to­miast…

Chwy­ci­łem rogi skó­rza­nej płach­ty, na któ­rej leżał po­są­żek. Dla wia­ry­god­no­ści nie do­ty­ka­łem ar­te­fak­tu go­ły­mi dłoń­mi; we­dług le­gend, do­tknię­cie bo­skie­go Okru­cha przez zwy­kłe­go czło­wie­ka mogło skoń­czyć się śmier­cią. 

Wy­star­czy­ło. Męż­czy­zna na­chy­lił się nad stoł­kiem i zalał się ru­mień­cem.

– Do­brze! Do­brze, wezmę.

Wy­cią­gnął ukrad­kiem sa­kiew­kę, osło­nił ją cia­łem, coby żaden wścib­ski by­wa­lec go­spo­dy nie za­in­te­re­so­wał się jej za­war­to­ścią i wy­cią­gnął trzy sze­ścien­ne, błysz­czą­ce blocz­ki z kró­lew­skim sym­bo­lem na wierz­chu. Scho­wa­łem je do jed­nej z sakw przy pasie, po czym uśmiech­ną­łem się słu­żal­czo.

Jak do­brze, że nie za­py­tał mnie czemu w takim razie chcę się po­że­gnać z tak wspa­nia­łym ar­te­fak­tem. Uf.

Pod­nio­słem wzrok i wnet tego po­ża­ło­wa­łem.

Z tyłu go­spo­dy. Te oczy, wi­dzia­łem je.

Wi­dzia­łem je po­przed­nie­go wie­czo­ra, gdy pra­wie stra­ci­łem życie.

I te oczy spo­glą­da­ły pro­sto na mnie.

Szyb­ko spa­ko­wa­łem po­są­żek i nieco zbyt gwał­tow­nym ru­chem pchną­łem pa­ku­nek w stro­nę szlach­ci­ca.

Wy­glą­da­ła za­bój­czo.

– Dzię­ku­ję, dobry panie – po­wie­dzia­łem szyb­ko i wsta­łem. – Niech amu­let ci służy.

Omio­tłem wzro­kiem izbę, ale ta­jem­ni­cza przy­bysz­ka znik­nę­ła mi z oczu.

– I pa­mię­taj, nie do­ty­kaj go – dodał ko­bie­cy głos zza moich ple­ców.

Wy­pro­sto­wa­łem się jak stru­na.

– Tak, nie do­ty­kaj… – wy­mam­ro­ta­łem i po­stą­pi­łem krok w tył.

Pro­sto na nogę sto­ją­cej za mną obcej.

Chwy­ci­ła mnie za przed­ra­mię, dzię­ki czemu nie upa­dłem. Po­sła­ła bo­ga­czo­wi pio­ru­nu­ją­ce spoj­rze­nie i za­wlo­kła mnie ku wyj­ściu. Po­sze­dłem za nią; uciecz­ka mo­gła­by skoń­czyć się wgnie­ce­niem w gło­wie, a tego wo­lał­bym unik­nąć. Pięk­ni lu­dzie z po­pę­ka­ną czasz­ką mają ten­den­cję do utra­ty swych wa­lo­rów.

Wy­szli­śmy na ze­wnątrz. Od razu za­cią­gnę­ła mnie siłą do ciem­nej alej­ki obok. Nie opo­no­wa­łem, nie chcia­łem ry­zy­ko­wać. W końcu by mnie nie za­bi­ła, praw­da? Do­pie­ro co ura­to­wa­ła mi życie. Poza tym nie raz, nie dwa wy­śli­zgi­wa­łem się z uści­sku po­dej­rza­nych typów, przy­ci­ska­ją­cych mnie do ścia­ny gdzieś w cie­niu.

I to też wła­śnie ze mną zro­bi­ła. Ale ła­god­nie, nie du­si­ła. Przyj­rza­łem się jej z bli­ska; miała ładne, piwne oczy o prze­szy­wa­ją­cym spoj­rze­niu. Jej twarz, nieco zbyt po­cią­gła jak na mój gust, pod­kre­śla­ła długi, lekko za­krzy­wio­ny nos. Pełne usta cmok­nę­ły z nie­za­do­wo­le­niem.

– Masz wiel­ki pro­blem, pa­ca­nie – syk­nę­ła mi pro­sto w twarz. – Pro­blem o imie­niu Iuhet.

– Na­zy­wasz mnie pa­ca­nem, a nawet się nie przed­sta­wisz? – od­par­łem.

– Chodź, przej­dzie­my się.

Wci­sną­łem się w ścia­nę.

– Dla­cze­go niby my­ślisz, że za tobą pójdę? – prych­ną­łem.

Ko­bie­ta uśmiech­nę­ła się chy­trze, zro­bi­ła kilka kro­ków w tył i pod­rzu­ci­ła w ręce sa­kiew­kę.

Łu­dzą­co po­dob­ną do mojej.

Ob­ma­ca­łem swoje bio­dra. Bra­ko­wa­ło jed­ne­go wo­recz­ka.

– O ty cwana…

Zło­dziej­ka wy­strze­li­ła w górę, po­zo­sta­wia­jąc po sobie ob­ło­czek pyłu. Zwin­ny­mi su­sa­mi od­bi­ja­ła się od pa­ra­pe­tów i wy­stę­pów, pnąc się coraz wyżej i wyżej. Wy­tar­łem spo­co­ne ręce o poły tu­ni­ki i zmeł­łem prze­kleń­stwo. Chciała mnie sprawdzić.

Mkną­łem za nią. Zło­dziej­ka zda­wa­ła się czuć na da­chach i kład­kach jak ryba w wo­dzie, sta­wia­jąc stopy w ide­al­ne, jak gdyby znane już uprzed­nio miej­sca. Każdy skok i każdy sus ce­cho­wa­ło per­fek­cyj­ne wy­li­cze­nie. Ulicz­ki mi­ga­ły pode mną, ko­tłu­ją­ce się rzeki i ciur­ka­ją­ce stru­mie­nie ludzi prze­le­wa­ły się wśród domów i kra­mów, jed­no­staj­ny szum lud­no­ści mie­szał się z gwiz­dem wia­tru w uszach.

Prze­bie­gli­śmy cały Brzuch Hefen, dziel­ni­cę han­dlu, rze­mieśl­nic­twa i prze­cięt­nej za­moż­no­ści. Pot za­le­wał mi oczy. Zło­dziej­ka przy­sta­nę­ła na skra­ju jed­ne­go z da­chów, a ja przy­spie­szy­łem, wy­ci­ska­jąc z sie­bie ostat­nie po­kła­dy sił. Wi­dzia­łem już nie­for­mal­ną gra­ni­cę dziel­nic mia­sta, ry­su­ją­cą się po­szar­pa­ną, za­krzy­wio­ną linią mię­dzy ostat­nim rzę­dem względ­nie za­dba­nych bu­dyn­ków, a stło­czo­ną grudą skle­co­nych z byle czego domów, cia­snych ale­jek i nie­szczę­śli­wych ludzi.

Klo­aka.

Sy­pią­ce się ki­ku­ty wie­ży­czek, nie­rów­na, kru­szą­ca się linia wspa­nia­łej nie­gdyś for­ty­fi­ka­cji, dawno temu po­ma­lo­wa­ne nie­zli­czo­ną ilo­ścią fre­sków cegły, a teraz ob­szcza­ne – to, co po­zo­sta­ło po pierw­szym murze Hefen. Ob­lę­że­nia, uchodź­cy i bo­go­wie nie obyli się z nim ła­god­nie, a któ­ryś z pa­nu­ją­cych kie­dyś wład­ców stwier­dził, że w ra­mach od­no­wy można po pro­stu włą­czyć dawne pod­mu­rze w obręb mia­sta.

I o nim za­po­mnieć.

Tak po­wsta­ła przy­sło­wio­wa dupa He­fen-esze.

Zło­dziej­ka wsko­czy­ła na je­dy­ną z ba­stei to­wa­rzy­szą­cych daw­nej bra­mie, po czym sta­nę­ła. Po­pra­wi­ła opa­da­ją­cy na plecy war­kocz, prze­cze­sa­ła włosy pal­ca­mi i po­ma­cha­ła sa­kiew­ką w po­wie­trzu.

Obej­rza­łem drogę pod sto­pa­mi, prze­le­cia­łem uważ­nym wzro­kiem ruiny. Nie wi­dzia­łem, żeby ktoś się tu jesz­cze czaił. Skoro za­pra­sza, to głu­pio by było nie sko­rzy­stać.

Wdra­pa­łem się na kra­wędź ostat­kiem sił i wy­pro­sto­wa­łem na dru­gim krań­cu plat­for­my strzel­ni­czej.

– Czego chcesz? – za­py­ta­łem.

– Tego, czego chce twój pra­co­daw­ca.

– Wpierw mo­gła­byś się przed­sta­wić!

– Nie po­zna­jesz? – Prze­chy­li­ła głowę jak cie­kaw­ski ptak. – To chyba do­brze o mnie świad­czy. He­nut­ta.

Ukło­ni­ła się ser­decz­nie. Jej tu­ni­ka za­ło­po­ta­ła na wie­trze.

– Sły­sza­łem o tobie. – Wiele róż­nych rze­czy. – Nie­jed­no zresz­tą! – Z wielu róż­nych źró­deł. – Masz so­lid­ną re­pu­ta­cję w mie­ście. – O czym do­bit­nie świad­czy wiele obi­tych mord i utra­co­nych bo­gactw.

– Je­steś mi wi­nien przy­słu­gę, Ah­me­sie z Neb­keh. Tak jak prze­wi­du­je Ko­deks Jasz­czu­ro­wę­ża.

Prze­łkną­łem ślinę. Sku­ba­na wie­dzia­ła wię­cej, niż po­win­na.

– Ura­to­wa­łaś mnie, wiem. Dzię­ku­ję ci za to! – Mu­sia­łem ją jakoś udo­bru­chać. Słod­kie słów­ka za­wsze idą w pierw­szej linii. – Ale nie mogę tak po pro­stu zmie­nić pra­co­daw­cy! Sama zresz­tą wiesz.

Zro­bi­ła krok w moim kie­run­ku. Spraw­dzi­łem czub­kiem san­da­łu jak mogę się cof­nąć i od­po­wiedź oka­za­ła się bar­dzo pro­sta.

Jak nie w tył, to na­przód.

Też zbli­ży­łem się do niej. Unio­sła brew w za­sko­cze­niu i… z wy­ra­zem uzna­nia na twa­rzy.

– Dla kogo pra­cu­jesz? – za­py­ta­ła.

– Wiesz prze­cież dla kogo.

Po­ki­wa­ła głową.

– Szej­mosz to płot­ka bez zna­cze­nia. – Skrzy­wi­ła się, wy­po­wia­da­jąc to imię. – Sam pra­cu­je dla Kho­ru­ta, a Kho­rut jest pod­nóż­kiem sa­me­go pie­przo­ne­go Kut­ne­ha.

– Kut­ne­ha?

To imię świ­ta­ło mi gdzieś na gra­ni­cy pa­mię­ci i ot­chła­ni za­po­mnie­nia, ale nie mo­głem przy­po­mnieć sobie, o co cho­dzi­ło. Prze­wi­ja­ło się co jakiś czas w roz­mo­wach z in­ny­mi, mó­wiąc de­li­kat­nie, na­jem­ni­ka­mi i było pew­nym spo­iwem nie­któ­rych trans­ak­cji.

– Pierw­sze­go Ka­pła­na Mówcy, Ah­me­sie. – Prych­nę­ła z nie­do­wie­rza­niem. – Czyli nie wiesz nawet dla kogo pra­cu­jesz?

Roz­ło­ży­łem bez­rad­nie ręce, cho­ciaż po skro­ni spły­nę­ła mi struż­ka potu, by­naj­mniej nie ze zmę­cze­nia.

– Pra­cu­ję dla tego, kto mnie za­trud­ni.

– Każdy za­trud­nia­ją­cy jest przez kogoś za­trud­nio­ny.

– A Kut­neh?

Tym razem to He­nut­ta wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

– Tego nie wiem. Ale przez kogoś na pewno.

– To skoro moim praw­dzi­wym pra­co­daw­cą jest sam Ka­płan Mówca, to dla­cze­go miał­bym nie koń­czyć zle­ce­nia?

– A kto mówi, że nie do­koń­czysz u niego zle­ce­nia?

– Ty.

– Chcę tego sa­me­go co on. – Wbiła palec wska­zu­ją­cy w otwar­tą dłoń dru­giej ręki. – Ale mo­że­my zro­bić tak, żeby i on był za­do­wo­lo­ny, i ja oraz mój… pra­co­daw­ca.

– Wilk syty i owca cała, co?

– Głu­pie po­rów­na­nia i głu­pie po­wie­dzon­ka. Ale tak.

– I jak chcesz to zro­bić? – Zła­pa­łem się pod bio­dra. – Brzmisz, jak­byś chcia­ła wpa­ko­wać mnie w więk­sze łajno, niż w któ­rym już, jak się oka­zu­je, je­stem.

– Tym się nie martw.

Rzu­ci­ła mi moją sa­kiew­kę, ale gdy ją chwy­ci­łem, jej ręka po raz ko­lej­ny po­wę­dro­wa­ła w górę. Coś bły­snę­ło w po­wie­trzu i w ostat­niej chwi­li to zła­pa­łem.

Na mojej dłoni leżał srebr­ny krą­żek z po­zła­ca­ną kra­wę­dzią oraz sym­bo­lem aszer­me­tań­skie­go serca – od­wró­co­ne­go trój­ką­ta, z któ­re­go pod­sta­wy wy­ra­stał krzyż – wy­bi­tym na obu jego stro­nach.

Spoj­rza­łem pod świa­tło, po­wą­cha­łem, zwa­ży­łem to w dłoni. W końcu nad­gry­złem, jesz­cze raz obej­rza­łem i moje oczy pra­wie wy­pa­dły z orbit. Trzy­ma­łem wła­śnie jeden z naj­rzad­szych środ­ków płat­ni­czych w tej czę­ści świa­ta. Krą­żek, za po­mo­cą któ­re­go można przy­wo­łać kró­lew­ską przy­słu­gę w każ­dej chwi­li i w każ­dym z ne­fer­tań­skich miast. Jak po­wia­da­ją, frag­ment jed­ne­go z bogów, za­mknię­ty w po­wło­ce ze sre­bra i złota – bez­piecz­ny dla zwy­kłe­go czło­wie­ka, ale z drze­mią­cą w niej po­tę­gą gwiazd. Czy w to wie­rzy­łem? Nie wiem, ale dzia­ła­ło, więc nie za­da­wa­łem pytań.

Po­wia­da­ją nawet, że ten zwy­czaj bywa re­spek­to­wa­ny przez nie­któ­rych he­we­szyc­kich wład­ców. Po­trze­bu­jesz prze­pust­ki na ucztę? Nie ma pro­ble­mu. Okra­dłeś kogoś? Jasne, Aszer­met ci prze­ba­czy, wła­dza też. Oczy­wi­ście nie ura­tu­je przed wszyst­kim, ale le­piej to mieć, niż nie.

– He­dże­re­tań­ska aszu? – za­py­ta­łem, z tru­dem po­wstrzy­mu­jąc drże­nie głosu. Nigdy nie mia­łem ta­kiej wła­dzy w rę­kach. – Czemu?

– Uznaj to za za­licz­kę – rze­kła, jak gdyby rzu­ci­ła mi naj­zwy­klej­szy w świe­cie ka­wa­łek sre­bra. – Cho­ciaż nie uwa­żam, żebyś po­trze­bo­wał czasu do na­my­słu, bo dałam ci wy­star­cza­ją­ce po­wo­dy, ale… Po­myśl i wróć do mnie. Przy­nieś mi bran­so­le­tę, którą ukra­dłeś Be­kh­ten, a po­pra­wisz życie nie tylko nam, ale też wszyst­kim tym lu­dziom. – Mó­wiąc to roz­ło­ży­ła ra­mio­na, jak gdyby chcia­ła objąć całą Klo­akę Hefen. – Wszy­scy wie­dzą, kto tak na­praw­dę tu rzą­dzi. – Za­du­ma­ła się na chwi­lę. – Nie do­ty­ka­łeś bran­so­le­ty, praw­da?

Przy­pa­sa­łem sakwę i wci­sną­łem do niej aszu. Naj­chęt­niej za­szył­bym ją w sobie, po­łknął, co­kol­wiek. Takie bo­gac­two…

Otrzą­sną­łem się.

– Czemu miał­bym jej nie do­ty­kać?

– A co mó­wi­łeś tam­te­mu szlach­ci­co­wi?

Prych­ną­łem.

– Za­bo­bo­ny. Mówię to tylko dla efek­tu.

He­nut­ta za­chi­cho­ta­ła.

– Czyli nie do­tkną­łeś. Za­wsze przez szmat­kę albo zwie­rzę­cą skórę, praw­da?

Sta­łem nie­wzru­sze­nie w ciszy.

– To do­brze. Szu­kaj Ispe w Klo­ace, Ah­me­sie. Będę cze­kać.

Pu­ści­ła mi oczko i znik­nę­ła za kra­wę­dzią ba­stei.

A ja w osłu­pie­niu wga­pia­łem się w miej­sce, gdzie jesz­cze przed chwi­lą stała.

Za dużo gra­czy do­łą­czy­ło do tej gry, a ja byłem tylko nic nie­zna­czą­cym ka­wał­kiem kurzu na plan­szy. Zdmuch­nąć mógł­by mnie nawet naj­lżej­szy wia­te­rek. Pa­trzy­łem na górę za­leż­no­ści ob­le­pio­ną pa­ję­czy­ną po­wią­zań, lecz nie wi­dzia­łem jej szczy­tu.

Więc po­sta­no­wi­łem.

Mu­sia­łem uciec z mia­sta.

 

***

 

Noc okry­ła He­fen-esze gru­bym ko­bier­cem.

Moje ruchy były zbyt opie­sza­łe. Nie mo­głem się sku­pić, wo­dzi­łem rę­ko­ma pra­wie po omac­ku, szu­ka­jąc od­po­wied­nie­go ka­mie­nia spo­śród morza in­nych, wa­la­ją­cych się mię­dzy drze­wa­mi ma­łe­go za­gaj­ni­ka. Palmy po­chy­la­ły się nade mną i po­skrzy­py­wa­ły co jakiś czas, tar­ga­ne po­dmu­cha­mi mor­skiej bryzy. Księ­życ malał z nocy na noc, lecz był wy­star­cza­ją­co ła­ska­wy, bym wi­dział tyle, ile chcę.

Gdy za­czy­na­łem się gubić, ro­bi­ło się źle. W końcu jed­nak na­tra­fi­łem dło­nią na znaki wy­ry­te w jed­nym z ka­mie­ni. Kilka ma­łych, po­zor­nie nie­zna­czą­cych na­cięć i ubyt­ków, które w tej chwi­li mogły oka­zać się wszyst­kim.

Cy­ka­dy skro­ba­ły owa­dzią me­lo­dię, li­ście szu­mia­ły, ka­mie­nie stu­ka­ły o ka­mień, a prze­cha­dza­ją­cy się po kęp­kach trawy dudek od­po­wie­dział im swoją dud­nią­cą pie­śnią. Za­głę­bi­łem palce w ziemi i ode­tchną­łem z ulgą, gdy na­tkną­łem się na płó­cien­ne za­wi­niąt­ko. Prze­su­ną­łem wierz­chem dłoni po wy­brzu­sze­niach pod ma­te­ria­łem. Uśmiech­ną­łem się pod nosem.

He­nut­ta wie­dzia­ła za dużo i chcia­ła zbyt wiele. Z jed­nej stro­ny mogła po pro­stu ukraść to, co ze­bra­łem, a mnie uto­pić w por­cie… Myśli kłę­bi­ły mi się jak dym nad sto­sa­mi po­grze­bo­wy­mi Ty­flo­tów – po­zo­sta­ło­ści po prze­szło­ści, wę­dru­ją­ce do świa­ta do­my­słów i nie­wia­do­mych.

Moja ręka za­wi­sła w po­wie­trzu. Zda­łem sobie wła­śnie spra­wę z tego, że sły­szę tylko własny od­dech.

Dreszcz prze­śli­zgnął się wzdłuż mo­je­go krę­go­słu­pa i po­ła­sko­tał mi ra­mio­na. Klę­cza­łem nie­ru­cho­mo jak ofia­ra, jak szczur, ob­ser­wo­wa­ny przez węża. Czu­łem czyjś wzrok na ple­cach i wal­czy­łem z nie­od­par­tą chę­cią spoj­rze­nia Śmier­ci w twarz.

Po­wia­da­ją, że Śmierć jest pięk­ną bo­gi­nią.

Więc oczy­wi­ście się nie po­wstrzy­ma­łem. Wsunąłem za­wi­niąt­ko za tu­ni­kę i wci­sną­łem za pas, po czym od­wró­ci­łem się z uśmie­chem osoby nie ma­ją­cej nic do ukry­cia.

Ujrzałem mężczyznę, sto­ją­ce­go o kilka kro­ków za bli­sko. Jego nagi tors po­wie­dział mi wy­star­cza­ją­co wiele, bym wie­dział, że ten czło­wiek zwykł imać się prac wy­ma­ga­ją­cych siły, lecz jego smu­kłość i za­dzi­wia­ją­ca drob­ność su­ge­ro­wa­ły, że nie na­le­żał do por­to­wych ro­bot­ni­ków. Go­niec? Tan­cerz? Zło­dziej?

Za­bój­ca?

Po­mi­mo od­kry­tej pier­si, głowę skry­wał pod płót­nem. Za­kap­tu­rzo­na po­stać stała nie­ru­cho­mo jak posąg przed świą­ty­nią.

– Cóż tam masz? – za­py­tał i mia­łem wra­że­nie, że jego chro­po­wa­ty głos dra­pie mnie po mózgu i zdzie­ra z niego war­stwy od­wa­gi. – A może po­wi­nie­nem za­cząć od in­ne­go py­ta­nia. – Zbli­żył się o krok, jed­nak nie wydał żad­ne­go dźwię­ku. Sunął bez­gło­śnie jak chmu­ra po nie­bie. – Co taki pięk­niś robi o tak póź­nej porze w por­cie?

By­li­śmy w pal­mo­wym za­gaj­ni­ku – dróg uciecz­ki zna­la­zł­bym wiele. Obcy blo­ko­wał tylko jedną stro­nę, a kilka zgrab­nych susów mo­gło­by mi za­gwa­ran­to­wać bez­pie­czeń­stwo.

Przy­bysz zsu­nął kap­tur z głowy, a na jego łysej czasz­ce za­tań­czy­ły re­flek­sy księ­ży­co­we­go świa­tła. Biała po­świa­ta za­ła­my­wa­ła się jed­nak na cie­mie­niu ob­ce­go, pod­kre­śla­jąc okrę­gi, węzły i linie. Po chwi­li do­tar­ło do mnie, że to bli­zny. Z tego dy­stan­su trud­no mi było roz­po­znać czy to ce­lo­we ska­ry­fi­ka­cje, czy pa­miąt­ki po nie­zli­czo­nych wal­kach.

Na­ma­ca­łem ukry­ty przy bio­drze spi­żo­wy szty­let, cho­ciaż czu­łem, że w walce prę­dzej sam bym się na niego na­dział.

– Pomóc ci w czymś, dobry panie? – za­py­ta­łem i o dziwo mój głos nie trząsł się jak gruda owcze­go tłusz­czu. – Nie ma dru­gie­go, który zna to miej­sce jak ja! Szu­kasz może kogoś?

– Szu­kam pew­nej pa­miąt­ki. – Wy­szcze­rzył się. Uśmiech przy­po­mi­nał hienę, szy­ku­ją­cą się do ataku. – Pa­miąt­ki na­leż­nej świą­ty­ni, ro­zu­miesz, pięk­ni­siu.

Prze­chy­li­łem głowę na bok.

– Nie­ste­ty ni­cze­go ta­kie­go nie wi­dzia­łem, dobry panie. – Wzru­szy­łem lekko ra­mio­na­mi. – Jeśli jed­nak bar­dzo ci na tym za­le­ży, to mogę po­py­tać wśród ludu. Mam do tego ta­lent, wi­dzisz…

Po­stą­pił krok na­przód, a ja mi­mo­wol­nie się od­su­ną­łem. Ugią­łem nieco nogi.

– Czuję to. – Nie­zna­jo­my za­czął wę­szyć jak tro­pią­cy pies. Zmarsz­czył nos, a jego twarz przy­ję­ła gro­te­sko­wy, dziki wyraz. – To nie tylko zwy­kły metal, pięk­ni­siu. Słu­dzy Jasz­czu­ro­wę­ża będą mi za to wdzięcz­ni.

– Na pewno mogę ci jakoś pomóc, jed­nak ra­czej nie z tym, co masz na myśli.

Bli­zno­wa­ty po­krę­cił głową.

– Sy­czysz jak ranna żmija – wark­nął. – Czas ukrę­cić ci łeb.

Chcia­łem jesz­cze coś po­wie­dzieć, ale roz­mył się w po­wie­trzu.

Usko­czy­łem w ostat­niej chwi­li, a po­dmuch roz­wiał mi grzyw­kę. Brą­zo­we ostrze bły­snę­ło w jego pra­wej dłoni.

Cho­ciaż raz w życiu chcia­łem, żeby w po­bli­żu zna­leź­li się straż­ni­cy.

Ze­rwa­łem się do biegu. Prze­my­ka­łem mię­dzy drze­wa­mi, ska­cząc jak spło­szo­na an­ty­lo­pa. Mia­łem tylko na­dzie­ję, że ge­pard zmę­czy się szyb­ciej ode mnie. Bez­gło­śne kroki za­bój­cy nie pod­po­wia­da­ły mi ni­cze­go, czu­łem tylko lo­do­wa­ty od­dech stra­chu na karku i tylko on mi mówił, że obcy się zbli­ża.

Coś za­trzę­sło li­ść­mi nade mną. Wy­so­ka palma za­drża­ła i skrzyp­nę­ła ostrze­gaw­czo. Spoj­rza­łem w górę i dreszcz spły­nął wzdłuż mo­je­go krę­go­słu­pa.

Syl­wet­ka za­bój­cy mi­go­ta­ła mię­dzy ko­ro­na­mi palm, od­bi­ja­ła się ide­al­nie wy­mie­rzo­ny­mi su­sa­mi od pni i lą­do­wa­ła na ko­lej­nych. Męż­czy­zna ska­kał od drze­wa do drze­wa, jak gdyby uro­dził się wśród he­we­szyc­kich pa­wia­nów.

Zer­k­ną­łem na pół­noc­ny za­chód, ku wodom morza Se­dżut. Czy pa­wia­ny umie­ją pły­wać?

Nie do­koń­czy­łem myśli. Coś rąb­nę­ło mnie mię­dzy ło­pat­ki, nogi mi się po­plą­ta­ły i ru­ną­łem na­przód. Opar­łem się na otar­tej dłoni i chcia­łem wstać, ale stopa za­bój­cy grzmot­nę­ła mnie w brzuch. Wy­rzę­zi­łem coś nie­zro­zu­mia­łe­go i pa­dłem na bok, rę­ka­mi od­ru­cho­wo za­sło­ni­łem twarz.

Nie chcia­łem pa­trzeć na ob­ce­go. Jego ob­li­cze przy­wo­dzi­ło na myśl po­ha­ra­ta­ną ko­ci­mi pa­zu­ra­mi płach­tę, na którą na­stęp­nie ktoś na­szczał i spró­bo­wał uprać w bło­cie. Może i ciało miał ład­nie wy­rzeź­bio­ne, ale to nie wszyst­ko.

Kątem oka wy­ła­pa­łem jakiś błysk. Za­bój­ca bez­ce­re­mo­nial­nie szarp­nął moją tu­ni­kę i roz­ciął ją wzdłuż pasa. Wy­jąt­ko­wo nie za­przą­ta­łem sobie tym głowy, a sku­pi­łem się na bły­skot­ce, le­żą­cej w za­się­gu ręki.

Bran­so­le­ta Be­kh­ten. Złoty wąż opla­ta­ją­cy trzy­krot­nie przed­ra­mię, z zie­lon­ka­wy­mi krysz­ta­ła­mi w miej­scu oczu. Mu­sia­ła mi wy­paść, gdy obcy się na mnie rzu­cił.

Coś w głębi duszy mnie pod­ku­si­ło, bym wy­cią­gnął ku niej dłoń. Za­bój­ca – a może jed­nak zło­dziej – wy­su­płał za­wi­niąt­ko zza mo­je­go pasa.

– Niech Aszer­met cię osą­dzi, zło­dzie­ju – wy­mam­ro­tał i w ostat­niej chwi­li uj­rza­łem, jak unosi szty­let do ciosu.

Za­ci­sną­łem palce na bran­so­le­cie.

Mro­wie­nie prze­szy­ło całe ciało. Szarp­ną­łem się bezwiednie, miot­ną­łem w bok i ude­rzy­łem głową w zie­mię, aż za­pisz­cza­ło mi w uszach. Ostrze ob­ce­go chy­bi­ło i we­szło w piach.

Ze­rwa­łem się na równe nogi i od­sko­czy­łem. Czu­łem się nie­mal­że jak bóg. Mo­głem wszyst­ko! Wy­su­ną­łem wła­sny szty­let z po­chwy i ob­ró­ci­łem go w dłoni, jak wi­dzia­łem to wiele razy w wy­ko­na­niu kar­czem­nych no­żow­ni­ków. Zmie­sza­nie na su­ro­wej, po­bruż­dżo­nej twa­rzy prze­ciw­ni­ka do­da­ło mi otu­chy. Chi­chot pra­wie prze­śli­zgnął się przez moje usta.

Wy­pro­wa­dzi­łem bra­wu­ro­we pchnię­cie. Bli­zno­wa­ty usko­czył i chciał mnie chwy­cić, ale ob­ró­ci­łem się jak kot i chla­sną­łem na odlew.

Ze zdu­mie­niem od­kry­łem, że na ostrzu po­ja­wi­ły się kro­pel­ki krwi.

Tra­fi­łem go w prawy nad­gar­stek, po we­wnętrz­nej stro­nie. Palce jego dłoni zwi­sa­ły bez­wład­nie, a szty­let za­bój­cy leżał smęt­nie w pyle. Za­nur­ko­wał dło­nią za prze­pa­skę by wy­cią­gnąć drugi, ale kop­ną­łem go z całej siły w twarz. Nos za­bój­cy trza­snął pod moją stopą. Za­nur­ko­wa­łem po upusz­czo­ne ostrze i ci­sną­łem da­le­ko.

Roz­bro­iłem kogoś po raz pierw­szy w życiu.

Mój od­dech sza­lał i roz­ry­wał płuca. Za­bój­ca klę­czał z twa­rzą w dło­niach, a spo­mię­dzy pal­ców cie­kły mu struż­ki gę­stej krwi.

Spoj­rza­łem na spi­żo­we ostrze i… nie mo­głem ru­szyć się z miej­sca. Myśl o wra­że­niu noża w czy­jeś be­be­chy wcale nie oka­za­ła się tak atrak­cyj­na. Za­bój­stwo to jed­nak za­bój­stwo, nawet kogoś, kto czyha na twoje życie. Ode­bra­nie go to z pew­no­ścią nie jest coś, co można strzep­nąć w cień i po­zo­sta­wić w prze­szło­ści.

Coś szarp­nę­ło moją nogę i znów upa­dłem.

Za­krwa­wio­na twarz za­bój­cy na tle nocy przy­wo­dzi­ła na myśl naj­gor­sze kosz­ma­ry. Żądne krwi oczy świ­dro­wa­ły mnie na wylot, jak gdyby chcia­ły roz­sa­dzić moją czasz­kę od środ­ka samym spoj­rze­niem.

– Nie je­steś go­dzien bło­go­sła­wień­stwa Nasu, ty uzur­pa­to­rze – wy­ce­dził przez za­ci­śnię­te zęby. – Je­steś oszu­stem, zło­dzie­jem i ba­wi­dam­kiem, łajzo!

– A kim był pan Hefen – syk­ną­łem i par­sk­ną­łem, gdy klęk­nął na mojej pier­si – jeśli nie tym samym?

I wbi­łem szty­let pod jego pachę.

Za­ry­czał wście­kle. Krew chlu­snę­ła z rany pod ra­mie­niem, za­le­wa­jąc mnie i pia­sek lep­kim szkar­ła­tem. Wra­zi­łem ostrze raz jesz­cze, tym razem pod że­bra­mi. Rę­ko­jeść pra­wie wy­śli­znę­ła się z mojej dłoni. Bli­zno­wa­ty zgiął się wpół i wy­ko­nał ostat­ni de­spe­rac­ki ruch.

Na wszyst­kich bogów ne­fer­tań­skich. Nigdy nie czu­łem ta­kie­go bólu.

Jego zęby za­nu­rzy­ły się w moim barku. Sza­mo­ta­łem się jak ja­gnię za­rzy­na­ne nie­wpraw­ną ręką. Wrzesz­cza­łem wnie­bo­gło­sy. Nie wiem, ile to trwa­ło, ale po­my­śla­łem, że su­kin­syn pije moją krew.

Aż zwa­lił się na bok, a jego usta same od­pa­dły od mojej skóry. Wy­peł­złem spod niego. Żo­łą­dek pod­szedł mi do gar­dła. Rana na barku pul­so­wa­ła bólem, który na­si­lał się z każdą chwi­lą. Krew z ran za­bój­cy nie wy­pły­wa­ła już fa­lo­wo. Cie­kła wą­skim stru­mie­niem z nie­ru­cho­me­go ciała i po­więk­sza­ła ro­sną­cą stale ka­łu­żę. Spo­mię­dzy warg, lekko roz­chy­lo­nych, wy­zie­rał język. Język o roz­dwo­jo­nym czub­ku.

Co do…

Bi­żu­te­ria!

Za­wi­niąt­ko le­ża­ło nie­opo­dal. Wsta­łem, cho­ciaż ledwo. Sła­nia­łem się na no­gach, mia­łem wra­że­nie, że zaraz zegną się pod moim cię­ża­rem i runę na twarz. Bo­skie moce ze mnie ula­ty­wa­ły. 

W oko wpadł mi jesz­cze błysz­czą­cy pier­ścień za­bój­cy, więc jak na­ka­zu­ją prawa zło­dziej­skie, za­bra­łem go. Dla­cze­go miał­by się zmar­no­wać?

Ro­sną­ca łuna po­ma­rań­czo­we­go świa­tła w od­da­li do­da­ła mi ostat­nie­go, po­trzeb­ne­go zrywu sił. Po­rwa­łem pa­ku­nek, przy­tu­li­łem go jak wła­sne dziec­ko i po­mkną­łem przed sie­bie, byle z dala od nad­cią­ga­ją­cej stra­ży. Gdzie mógł­bym pójść, po­ha­ra­ta­ny, po­gry­zio­ny i ską­pa­ny we krwi, jak gdy­bym do­pie­ro co wy­grze­bał się spod góry zwłok na polu bitwy? To nie był jesz­cze czas na wy­ko­rzy­sta­nie aszu, o nie.

Gwiż­dżą­cy w mojej gło­wie hu­ra­gan przy­wiał jeden po­mysł, z któ­rym nie­chęt­nie mu­sia­łem się zgo­dzić.

He­nut­ta w Klo­ace.

Prych­ną­łem pod nosem. Czyli jednak.

Spoj­rza­łem na lewą dłoń, w któ­rej trzy­ma­łem bran­so­le­tę. Tak w każ­dym razie my­śla­łem, bo czu­łem wciąż jej chłod­ny dotyk na pal­cach.

Jed­nak… nie trzy­ma­łem w niej nic. Wy­da­wa­ło się, że bran­so­le­ta jed­no­cze­śnie tam jest i jej nie ma. Za­mkną­łem rękę w pięść i udało mi się to bez pro­ble­mu, lecz chłod­ne pasma na skó­rze wciąż da­wa­ły o sobie znać.

No nic, potem będę się o tym mar­twił.

Ru­szy­łem do oazy dla wy­rzut­ków.

 

***

 

– Chwy­ci­łeś to… gołą dło­nią? – Zło­dziej­ka otak­so­wa­ła mnie uważ­nym wzro­kiem, po czym spoj­rza­ła w ogni­sko. – I ży­jesz? Na język Nasu…

He­nut­ta ro­bi­ła już któ­reś kółko z kolei wokół izby. Ispe pod­sta­wi­ła gli­nia­ne na­czy­nie pod mój krwa­wią­cy bark. Na­ci­ska­ła wokół rany, a ja szarp­ną­łem się i syk­ną­łem z bólu.

– Co ro­bisz? – za­py­ta­łem sta­rusz­kę.

Zło­dziej­ka sta­nę­ła na chwi­lę i spoj­rza­ła na mnie.

– Ispe nie mówi, Ar­cy­ka­płan wy­ciął jej język. – Wi­dząc mój skon­ster­no­wa­ny wzrok, do­da­ła: – Była jedną z jego żon, ale kie­dyś nie spodo­ba­ło mu się coś, co mu po­wie­dzia­ła… coś o małym wężu pod wiel­ką skałą… i ją oka­le­czył. A potem wy­rzu­cił na ulicę. Ot, hi­sto­ria Ispe.

No, to nie ma co się mar­twić, że komuś coś wy­pa­pla.

– To co ona robi? – za­py­ta­łem po­now­nie.

– Z tego, co wiem, to upusz­cza ci krwi, żeby po­zbyć się ma­li­gny z ust za­bój­cy. – Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi i kon­ty­nu­owa­ła ner­wo­wą prze­chadz­kę. – Jak wy­glą­dał?

Wzdry­gną­łem się na to wspo­mnie­nie.

– Łysy, brzyd­ki jak noc, po­cię­ty jak ćwi­cze­nio­wa kukła. Miał roz­dwo­jo­ny język. Mówił jak gor­li­wiec, wal­czył jak gor­li­wiec i umarł jak gor­li­wiec.

He­nut­ta ode­tchnę­ła głę­bo­ko, wstrzy­mu­jąc na chwi­lę po­wie­trze.

– Nie jest to naj­bar­dziej szcze­gó­ło­wy opis, ale wnio­sku­ję, że mógł to być Emtut. – Po­sta­wi­ła stopę na drew­nia­nym stoł­ku. – Aspi­ro­wał do bycia świą­tyn­nym Eg­ze­ku­to­rem, ale wy­rzu­ci­li go, gdy zabił dwóch in­nych ako­li­tów.

Prze­łkną­łem ślinę.

– To nie wszyst­ko – kon­ty­nu­owa­ła. – Dalej ćwi­czył, dalej tre­no­wał, aż w końcu za­czę­li go naj­mo­wać jako płat­ne­go za­bój­cę.

– Czyli ktoś go za­trud­nił.

– Naj­pew­niej. Tylko kto? Iuhet? Nie, to nie w jego stylu. Cho­ciaż może? – Po­dra­pa­ła się po pod­bród­ku w za­my­śle­niu. – A tak w ogóle, to Emtut może i był lek­ko­myśl­nym, aro­ganc­kim dup­kiem, ale jed­nak za­bój­cą. Jakim cudem go po­ko­na­łeś?

Spoj­rza­łem na swój lewy nad­gar­stek, z któ­rym coś było nie tak. Jakby kość się zła­ma­ła, a na­stęp­nie za­go­iła, zo­sta­wia­jąc spi­ral­ne zgru­bie­nie. Prze­gub mojej dłoni oka­la­ło coś na wzór bli­zny, pul­su­ją­cej bar­dzo de­li­kat­nie zie­le­nią. Jak ne­fryt.

A kształt tejże bli­zny do złu­dze­nia przy­po­mi­nał bran­so­le­tę Be­kh­ten.

Za­krę­ci­ło mi się w gło­wie.

He­nut­ta w końcu po­de­szła. Chwy­ci­ła moją rękę twar­dą, po­kry­tą od­ci­ska­mi dło­nią.

– O bo­go­wie…

– Umrę? – za­py­ta­łem.

He­nut­ta na mo­ment stała się ucie­le­śnie­niem zmar­twie­nia. Spod zmarsz­czo­nych brwi spo­glą­da­ły oczy, w któ­rych tliło się za­sko­cze­nie, obawa, ale też… eks­cy­ta­cja. Może nawet wię­cej eks­cy­ta­cji niż całej resz­ty?

– Umrzesz, jeśli dorwą cię za­bój­cy – po­wie­dzia­ła, nie od­ry­wa­jąc wzro­ku od mo­je­go przed­ra­mie­nia. Ob­li­za­ła wargi. – Umrzesz, jeśli bę­dziesz nie­ostroż­ny. Umrzesz, jeśli nie po­łą­czy­my sił, Ah­me­sie.

– Gdy chwy­ci­łem tę bran­so­le­tę, to po­czu­łem taką siłę, jak­bym był… bo­giem – mruk­ną­łem. – Tak za­bi­łem tego Em­tu­ta.

Na wspo­mnie­nie o za­bój­stwie ro­bi­ło mi się nie­do­brze. Stop­nio­wo, po­wo­li, ale sku­tecz­nie mie­sza­ło mi to w gło­wie.

Po­wio­dła pal­cem wzdłuż pętli na mojej skó­rze. Przy­jem­ne uczu­cie.

– To Okruch – szep­nę­ła.

– Jasne, Okruch. – Prych­ną­łem, ale żo­łą­dek zro­bił mi w brzu­chu fi­koł­ka. – Boski ar­te­fakt, te­re-fe­re.

Za­ci­snę­ła palce na moim nad­garst­ku, aż za­bo­la­ło.

– Au, ej!

– Do­tkną­łeś bran­so­le­ty i teraz znaj­du­je się pod twoją skórą, przy oka­zji czy­niąc cie­bie ludz­kim wężem. Wciąż nie wie­rzysz w Okru­chy?

No cóż, wy­par­cie to pierw­szy sto­pień przy­ję­cia praw­dy.

Jęk­ną­łem prze­cią­gle. Długo do mnie do­cie­ra­ło, że za­iste mogła mieć rację.

– Co teraz?

– Za­pew­ne sły­sza­łeś, jak w le­gen­dach mówią, że obec­ność frag­men­tu bó­stwa w ludz­kim ciele po­tra­fi je znisz­czyć?

Opo­wie­ści o po­wy­krę­ca­nych, wy­je­dzo­nych od środ­ka cia­łach. O wy­su­szo­nych zwło­kach czy spa­lo­nych na wiór od sa­mo­za­pło­nu nie­szczę­śni­kach, któ­rzy chcie­li po­siąść bo­skie moce.

– Tak.

– Więc mu­si­my to z cie­bie wy­cią­gnąć.

Po­ki­wa­łem bez­wol­nie głową. My­śla­mi wciąż byłem wśród zwłok mi­tycz­nych opę­tań­ców.

– A da się tak w ogóle?

– Sły­sza­łeś o Po­wro­zie Nasu, praw­da?

– Naj­po­tęż­niej­szy Okruch Jasz­czu­ro­wę­ża, hm? – Uśmiech­ną­łem się głu­pio. – I pew­nie wiesz, gdzie go zna­leźć?

He­nut­ta od­po­wie­dzia­ła uśmie­chem.

– Wiem. I mój pra­co­daw­ca chce go ukraść.

Za­chły­sną­łem się śliną. Za­czą­łem się dła­wić, kasz­la­łem jak osza­la­ły, aż Ispe łup­nę­ła mnie w plecy i po­mo­gła od­zy­skać od­dech. Cóż za siła drze­ma­ła w tej sta­rusz­ce!

– Żar­tu­jesz – wy­char­cza­łem.

– Wiem, gdzie jest. I do tego po­trze­bu­je­my Bran­so­le­ty, bo jest w czymś w ro­dza­ju… klu­cza. – Wsta­ła, chwy­ci­ła się pod boki. – A skoro je­steś jed­no­ścią z Bran­so­le­tą…

Za­mkną­łem na chwi­lę oczy. Gdy je otwo­rzy­łem, nic się nie zmie­ni­ło.

– A mam wybór?

– Sam sobie od­po­wiedz.

Ech. Sam sobie to wszyst­ko robię. Każdy błąd do­pro­wa­dził mnie wła­śnie w to miej­sce. Co am­bi­cje robią z czło­wie­kiem… Nigdy nie umia­łem od­pusz­czać.

– W po­rząd­ku więc. Jak coś się za­czy­na, to trze­ba to skoń­czyć.

He­nut­ta uśmiech­nę­ła się i chwy­ci­ła bu­kłak z winem, który leżał na stole. Po­cią­gnę­ła łyk i po­da­ła mi szyj­kę.

– Dzię­ku­ję, ale wino mąci zmy­sły – od­par­łem.

– Na pewno? Jesz­cze ci się dzi­siaj przy­da.

Spoj­rza­łem na igłę, którą Ispe opa­la­ła wła­śnie nad ogniem.

– Na pewno. – Prze­łkną­łem ślinę.

Nawlekła nić na igłę.

– Masz wciąż to aszu, które ci dałam? – za­py­ta­ła po chwi­li He­nut­ta.

– No mam, a co?

– Wy­ku­pi­my ci awans spo­łecz­ny, mój drogi.

A to jędza! Wie­dzia­łem, że ten krą­żek nie był je­dy­nie za­chę­tą.

– A ty nie mo­żesz tego zro­bić?

Uśmiech­nę­ła się krzy­wo.

– Kut­neh nie prze­pa­da za ko­bie­ta­mi. A ty, mój drogi, ide­al­nie umiesz uda­wać kogoś, kim nie je­steś.

 

***

 

Naj­bo­gat­sze szaty, jakie dało się kupić w Brzu­chu Hefen tra­fi­ły na moje ra­mio­na. Za­krwa­wio­ną, zno­szo­ną ko­szu­lę od­da­łem He­nut­cie i przy­wdzia­łem ubra­nie, któ­rego nie po­wsty­dził­by się co bo­gat­szy z han­dla­rzy nie­wol­ni­ków. Do­brze uszyta tu­ni­ka skry­wa­ła mój tułów od roz­ora­ne­go barku aż po lśnią­cy ne­fry­tem nad­gar­stek. Wy­god­na szen­ti opi­na­ła się na bio­drach i opa­da­ła swo­bod­nie na ko­la­na. Na palec wsu­ną­łem pier­ścień, który zna­la­złem na zwło­kach Em­tu­ta. Złoty wąż z ru­bi­no­wy­mi ocza­mi, owi­nię­ty wokół palca jak wokół ofia­ry.

Pod­sze­dłem do bramy pa­ła­co­wej i ukło­ni­łem się grzecz­nie przed jed­nym ze straż­ni­ków. Dwóch pil­no­wa­ło wej­ścia po ze­wnętrz­nej stro­nie, druga para stała już na dzie­dziń­cu. Przy murze sie­dział łysy skry­ba ze zwo­jem pa­pi­ru­su, który sze­le­ścił w jego dło­niach przy każ­dym ko­lej­nym go­ściu. Jeden ze zbroj­nych od­bie­rał broń od wcho­dzą­cych do środ­ka. No cóż, przy­naj­mniej bę­dzie bez­piecz­niej.

– Imię? – za­py­tał straż­nik.

– Jam jest Itmes, syn Or­mu­ta z Iswy – od­rze­kłem.

Skry­ba za­czął prze­glą­dać listę gości, marsz­cząc brwi. Widać było, że nigdy o żad­nym It­me­sie od Or­mu­ta nie sły­szał, więc tym bar­dziej nie spo­dzie­wał się zna­leźć go wśród za­pro­szo­nych.

Spi­żo­we groty włócz­ni spoj­rza­ły na mnie zło­wro­go. Od­po­wie­dzia­łem im mru­gnię­ciem. Mia­łem powód, żeby tam być.

Wy­cią­gną­łem otwar­tą dłoń przed sie­bie. Z po­cząt­ku nic na niej nie le­ża­ło, ale ob­ró­ci­łem ją szyb­ko w jedną i drugą stro­nę, zgią­łem palce i gdy je po­now­nie roz­war­łem, na ręce wid­niał srebr­ny krą­żek aszu.

Stara sztucz­ka, a za­wsze robi wra­że­nie.

Jeden ze zbroj­nych, za­pew­ne do­wo­dzą­cy odźwier­ny­mi, pod­szedł i otak­so­wał aszu ba­daw­czym wzro­kiem. Spoj­rzał na mnie, na moje kę­dzie­rza­we włosy, potem na pod­kre­ślo­ne czer­ni­dłem po­wie­ki, aż do no­wych, skó­rza­nych san­da­łów.

– To aszu – po­wie­dział w końcu do skry­by.

Ofi­cjel spoj­rzał na mnie spode łba z unie­sio­ną brwią i za­pro­sił ge­stem dłoni. Ode­brał ode mnie krą­żek, obej­rzał go do­kład­nie i wy­ko­nał cały ze­staw prób, by upew­nić się, że aszu jest za­iste praw­dzi­wa. Marsz­czył się i krzy­wił przy tym, jak de­pi­lo­wa­ny sta­rzec.

Sa­mot­na struż­ka potu spły­nę­ła mi po karku, cho­ciaż sta­ra­łem się utrzy­mać pewną sie­bie minę.

No już, prze­cież wi­dzisz, że praw­dzi­wa.

– Itmes od Or­mu­ta z Iswy? – za­py­tał w końcu skry­ba, a jego twarz przybrała minę nieco mniej od­rzu­ca­ją­cą. – Do­pi­szę do listy. Sza­now­ny It­me­sie, zde­po­nu­ję mo­ne­tę w na­leż­nym miej­scu i ogło­szę twoje przy­by­cie. Tym­cza­sem witaj na uczcie Nut-Na­su-Et w pro­gach na­sze­go czci­god­ne­go Pierw­sze­go Ka­pła­na Mówcy.

Skło­nił się ser­decz­nie i wska­zał dło­nią bramę. Straż­ni­cy roz­chy­li­li wiel­kie drzwi i wpu­ści­li mnie do środ­ka. Sły­sza­łem szep­ty in­nych gości zza ple­ców i uśmiech­ną­łem się mi­mo­wol­nie.

Coś czuję, że Itmes z Iswy zyska dzi­siaj roz­głos.

 

***

 

He­nut­ta gdzieś się skry­wa­ła. Prze­cho­dząc przez ogród na dzie­dziń­cu, wi­dzia­łem w każ­dym krza­ku i każ­dym drze­wie kry­jów­kę dla zło­dziej­ki. Z po­cząt­ku za­pro­po­no­wa­łem jej, że pój­dzie­my razem, jako para, ale aszu mogło wy­ku­pić wej­ście tylko dla jed­nej osoby. Prze­bra­nie się za służ­kę też nie wcho­dzi­ło w grę – każdy nie­wol­nik i każdy wolny sługa Kut­ne­ha był męż­czy­zną. Bez wy­jąt­ku. Pil­no­wał wszyst­kich jak oczka w gło­wie, pro­wa­dził ści­słą ob­ser­wa­cję, a każda ro­ta­cja pra­cow­ni­ków mu­sia­ła zna­leźć się na ta­blicz­ce albo pa­pi­ru­sie. Do­sta­nie się do Pierw­sze­go Ka­pła­na Mówcy gra­ni­czy­ło z cudem, a wła­śnie w wie­czór Nocy Jasz­czu­ro­wę­ża, Nut-Na­su-Et, sta­wał się naj­bar­dziej po­dat­ny.

Więc He­nut­ta gdzieś czy­ha­ła, na wy­pa­dek, gdy­bym po­trze­bo­wał po­mo­cy. Do­sad­nie jed­nak dała mi zro­zu­mie­nia, że jak spalę akcję, to moją dupę złoi jako pierw­szą.

Głów­na aleja dzie­dziń­ca była kwin­te­sen­cją do­kład­no­ści i schlud­no­ści Kut­ne­ha. Sta­ran­nie przy­strzy­żo­ne krze­wy i ko­ro­ny drzew two­rzy­ły zie­lo­ną ścież­kę, na któ­rej końcu wid­nia­ły otwar­te wrota do ogrom­ne­go pa­ła­cu. Chy­lą­ce się nad dróż­ką li­ście da­wa­ły przy­jem­ny cień. Ostat­nie pro­mie­nie słoń­ca prze­śli­zgi­wa­ły się mię­dzy ga­łę­zia­mi, two­rząc na ubi­tym pia­sku li­ścia­stą mo­zai­kę ze świa­tła.

– Prze­pra­szam.

Z roz­my­ślań wybił mnie głos ja­kie­goś męż­czy­zny. Ob­ró­ci­łem się i na­po­tka­łem spoj­rze­nie czło­wie­ka, sie­dzą­ce­go na ławie z rzeź­bio­ne­go drew­na. Pa­trzył na mnie cie­kaw­skim wzro­kiem spod gę­stych, czar­nych brwi. Wbrew mo­dzie ne­fer­tań­skiej, która fa­wo­ry­zo­wa­ła no­sze­nie krót­kie­go wąsa, męż­czy­zna ten skry­wał nie­mal po­ło­wę twa­rzy pod gęstą, kę­dzie­rza­wą brodą. I już zu­peł­nie wbrew zwy­cza­jom szlach­ty, nie nosił pe­ru­ki, a wła­sne włosy spię­te w kitkę.

Nie wiem, dla­cze­go zwró­ci­łem od razu uwagę na jego wy­gląd. Być może była to ta eg­zo­tycz­ność?

– Och, dzień dobry – od­par­łem, nieco zmie­sza­ny. – Niech Nasu ubija twe ścież­ki szczę­ściem i mi­ło­ścią. Czy my się znamy?

– Nie mam pew­no­ści, być może kie­dyś się mi­nę­li­śmy. – W jego gło­sie cza­iła się nuta ob­ce­go ak­cen­tu, cho­ciaż cał­kiem spraw­nie ukry­wa­na. He­we­szy­ta. – Na­to­miast chcia­łem za­py­tać o ten pier­ścień.

– Och, to? – Unio­słem dłoń, którą zdo­bił złoty wąż. Serce za­bi­ło mi szyb­ciej. – Cał­kiem za­baw­ne, bo nie jest mój. Pró­bu­ję zna­leźć wła­ści­cie­la. Zna­cie go może?

Przyj­rzał się pier­ście­nio­wi do­kład­niej i uniósł brwi. Po­ki­wał głową w za­my­śle­niu.

– Wła­śnie przy­po­mniał mi pe­wien wzór, który kie­dyś uj­rza­łem. Niby po­wszech­ny, bo przed­sta­wia naj­szla­chet­niej­sze i za­ra­zem naj­bar­dziej prze­bie­głe ze zwie­rząt, jed­nak ma w sobie coś… wła­sne­go. Nie­po­wta­rzal­ne­go.

Do rze­czy, pro­szę.

– To… znasz może wła­ści­cie­la, dobry panie? – za­py­ta­łem nie­pew­nie. Ten czło­wiek miał na mnie prze­dziw­ny wpływ. Czu­łem się nieco przy­tło­czo­ny. – Za­le­ży mi na zna­le­zie­niu go.

– Szla­chet­nie.

By­naj­mniej.

– Ale nie. – Po­krę­cił głową ze smut­kiem. – Nie­ste­ty nie przy­po­mi­nam sobie, żebym znał kogoś z iden­tycz­nym pier­ście­niem.

Dzię­ku­ję więc za zmar­no­wa­nie czasu.

Wstał z ławki, ode­tchnął głę­bo­ko i uśmiech­nął się ła­god­nie.

– Na­to­miast jeśli się do­wiem, to bez zwło­ki – pod­kre­ślił – się do was ode­zwę… Jak macie na imię?

– Ach tak. Itmes, syn Or­mu­ta.

Jego spoj­rze­nie prze­szy­wa­ło mnie na wylot. Mia­łem nie­przy­jem­ne wra­że­nie, jak gdyby mój roz­mów­ca wie­dział wię­cej, niż po­ka­zu­je.

Ski­nął głową, ukło­nił się na po­że­gna­nie i po­sta­wił stopę na jed­nej z mniej­szych ście­ży­nek, od­cho­dzą­cych od głów­nej alei.

– Więc z pew­no­ścią się do cie­bie ode­zwę, It­me­sie, synu Or­mu­ta.

Sta­łem chwi­lę w osłu­pie­niu, aż do­tar­ło do mnie, że nie za­py­ta­łem o jego imię. Ro­zej­rza­łem się, ale ta­jem­ni­czy męż­czy­zna znik­nął mi z oczu.

No nic, potem go po­szu­kam. Są waż­niej­sze rze­czy do zro­bie­nia. Kra­dzież, po­zby­cie się jarz­ma bo­skiej mocy, ze­msta i takie tam.

 

***

 

W środ­ku pa­no­wał taki ścisk, że pra­wie za­bra­kło dla mnie po­wie­trza.

Pisz­czał­ki, liry i bębny grały po­nęt­ną pieśń. Jedni go­ście stali, inni sie­dzie­li, a jesz­cze inni le­że­li – na po­sadz­ce, po­dusz­kach i na sobie na­wza­jem. Woń kwiatowych perfum mie­sza­ła się z kwa­śnym odo­rem potu. Wo­sko­wa­ne włosy błysz­cza­ły w świe­tle po­chod­ni, złote i srebr­ne ozdo­by mi­go­ta­ły ska­czą­cy­mi re­flek­sa­mi. Szum gło­sów fa­lo­wał jak wzbu­rzo­ne morze pod­czas sztor­mu.

A ja czu­łem się jak za­gu­bio­na łódka ry­bac­ka.

Gdzie mógł­by ukry­wać się skar­biec z po­tęż­nym ar­te­fak­tem?

He­nut­ta mó­wi­ła mi, że mam szu­kać nie­ja­kich Ka­za­ma­tów. Nie mia­łem pew­no­ści, skąd czer­pa­ła in­for­ma­cje, ale z pewnością wie­dzia­ła wię­cej, niż ja­ki­kol­wiek inny zło­dziej w tym za­wszo­nym mie­ście. Sku­ba­na mu­sia­ła trzy­mać w gar­ści tak roz­wi­nię­tą pa­ję­czy­nę szpie­gów, że mo­gła­by po­kryć całe Hefen i zła­pać każdą tłu­stą musz­kę w sieć.

Ka­za­ma­ty, Ka­za­ma­ty… Mu­sia­łem szu­kać zej­ścia pod zie­mię.

Ob­ser­wo­wa­łem palce i szyje każ­de­go mi­ja­ne­go go­ścia. Pier­ście­nie czę­sto cho­dzi­ły w gru­pie z kol­czy­ka­mi i na­szyj­ni­ka­mi, czę­sto nawet… bran­so­le­ta­mi. Ale nie, ra­czej nie pa­so­wał do Bran­so­le­ty Be­kh­ten, więc wąt­pi­łem, że to Iuhet z ro­dzi­ną na­sła­li na mnie za­bój­cę. Nie chciał­by, żeby fakt utra­ty pa­miąt­ki ro­do­wej wy­szedł poza mury jego pa­ła­cy­ku.

Cho­ciaż z dru­giej stro­ny… Mógł­by chcieć mnie uci­szyć. Spoj­rza­łem raz jesz­cze na pier­ścień i zmarsz­czy­łem brwi. Myśli ko­tło­wa­ły mi się w gło­wie i coraz to dziw­niej­sze teo­rie kształ­to­wa­ły się z cha­osu idei. Kto, czemu, jak? Do­wiem się. Do­wiem się i… Może tym razem nie uciek­nę.

Od­bi­łem się od czy­ichś ple­ców.

Brzęk i ło­skot.

Wokół mnie po­wstał pusty okrąg. Nawet te marne reszt­ki po­wie­trza zda­wa­ły się znik­nąć. Przede mną stała tylko jedna osoba, od­wró­co­na do mnie ple­ca­mi. Męż­czy­zna, na pierw­szy rzut oka. Bo­ga­te, wy­szy­wa­ne złotą nicią szaty. In­ten­syw­nie ja­sno­zie­lo­na szar­fa na ra­mie­niu.

I ro­sną­ca ciem­na ka­łu­ża pod jego sto­pa­mi.

Kap, kap, kap.

– Śle­pyś, głup­cze? – wark­nął, od­wra­ca­jąc się w moją stro­nę.

Zna­łem ten głos.

Oj.

Sta­ną­łem z nim twa­rzą w twarz.

Z bra­tem mojej ko­chan­ki.

W ręce trzy­mał cy­no­wy kie­lich, a nie­gdyś nie­ska­zi­tel­nie białą tu­ni­kę ob­la­ną miał winem.

Cie­pło od­pły­nę­ło z moich człon­ków. Nogi za­czę­ły mi mięk­nąć, po­wie­ka za­drża­ła. Łomot serca wy­peł­nił całe ciało, za­głu­sza­jąc nawet po­tęż­ne bębny uczto­wych graj­ków. Przez bez­li­to­śnie długą chwi­lę pa­trzy­li­śmy sobie w oczy, obaj coraz bar­dziej po­pa­da­jąc w nie­do­wie­rza­nie.

– O, ty zła­ma­sie – wark­nął Iuhet.

Uśmiech­ną­łem się tak głu­pio, że na jego miej­scu za­czął­bym sobie współ­czuć.

– Twoja sio­stra nie na­rze­ka.

Co?

Ty ka­zi­rod­czy je­ło­pie z nie­wy­pa­rzo­ną gębą!

Iuhet wy­su­nął płyn­nym ru­chem spi­żo­wy szty­let zza pa­zu­chy. Za­czął się do mnie zbli­żać. Uśmiech­nął się, niby przy­ja­ciel­sko i wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Za­bi­ję cię – wy­sy­czał cicho.

To by było tyle z bez­piecz­nej uczty.

Jed­nak po­zor­nie spo­koj­na maska na twa­rzy szlach­ci­ca nie uchro­ni­ła go przed uwagą gości. Okrąg wokół nas po­sze­rzył się jesz­cze bar­dziej. Nie­licz­ne ko­bie­ty, które zna­la­zły się na ban­kie­cie, wy­trzesz­cza­jąc oczy, wci­ska­ły się w ra­mio­na mężów i ko­chan­ków. 

Zresz­tą, mę­żo­wie też nie ki­pie­li od­wa­gą.

– Nóż!

– Ktoś wniósł broń!

– Ra­tun­ku!

Ale hałas był taki, że ledwo kto coś usły­szał. Pa­ni­ka za­czę­ła roz­le­wać się po tłu­mie jak gęsta krew.

Iuhet sko­czył w moim kie­run­ku, ale mnie już tam nie było. Prze­ci­ska­łem się mię­dzy ludź­mi; po chwi­li sami za­czę­li ustę­po­wać mi miej­sca.

Wy­pa­trzy­łem ukry­te w kącie sali drzwi.

Raz Ah­me­so­wi śmierć.

Pierw­sza za­sa­da uciecz­ki – nie spo­glą­daj w tył. Mkną­łem więc przed sie­bie, pró­bu­jąc jak naj­szyb­ciej wy­do­stać się z du­szą­ce­go tłumu i uciec jak naj­da­lej od żąd­ne­go krwi szlach­ci­ca.

Jakaś ko­bie­ta wrza­snę­ła, nie­bez­piecz­nie bli­sko. Kilka mę­skich gło­sów wy­bi­ło się ponad har­mi­der, do czego po chwi­li do­łą­czy­ły głu­che ude­rze­nia pię­ści o ciała i brzęk­nię­cia upa­da­ją­cych kie­li­chów.

Moja oka­zja.

Uchy­li­łem drzwi i wci­sną­łem się w dziw­nie wąski prze­smyk. Wy­pa­dłem na ko­ry­tarz, który roz­wi­dlał się w trzy stro­ny. Każda wy­glą­da­ła tak samo. Od­no­śnie do każ­dej mia­łem takie samo po­ję­cie.

Czyli żadne.

Po­bie­głem w prawo. Gdy wy­ło­ni­łem się zza rogu, w oczy wpa­dło mi od­bi­cie po­chod­ni na wy­po­le­ro­wa­nym, brą­zo­wym heł­mie straż­ni­ka. Pil­no­wał ko­lej­ne­go przej­ścia. Uciecz­ka w drugą stro­nę nie miała już sensu. Wy­pro­sto­wa­łem się i przy­wdzia­łem na twarz minę skon­ster­no­wa­ne­go go­ścia.

– Ta część pa­ła­cu jest za­mknię­ta dla gości – po­in­for­mo­wał mnie straż­nik.

– Straż, po­mo­cy! – Po­stą­pi­łem krok w przód, wska­zu­jąc pal­cem za sie­bie i spo­glą­da­jąc tam co rusz roz­bie­ga­nym wzro­kiem. – Ktoś wniósł szty­let i do­szło do bitki!

Straż­nik zmarsz­czył brwi i za­ci­snął moc­niej palce na drzew­cu włócz­ni.

– Prze­cież…

Coś łup­nę­ło w drzwi, zza któ­rych przy­sze­dłem. Nieco pyłu po­sy­pa­ło się z fra­mu­gi.

– Wi­dzi­cie? – jęk­ną­łem.

Gwar­dzi­sta po­mknął czym prę­dzej w stro­nę sali bie­siad­nej. Prze­śli­zgną­łem się przez drzwi.

Ogród, w któ­rym się zna­la­złem, był kla­sycz­nym, we­wnątrz pa­ła­co­wym patio. Nie­wiel­ką sa­dzaw­kę w jego cen­trum oka­lał ala­ba­stro­wy posąg Jasz­czu­ro­wę­ża. Dłu­gie ciel­sko stało na kil­ku­na­stu pa­rach jasz­czu­rzych nóg, a długa, smu­kła głowa szcze­rzy­ła ostre, dłu­gie jak szty­le­ty kły. Rzeź­bę usta­wio­no tak, że wbi­ja­ła prze­bie­głe spoj­rze­nie aku­rat we mnie. W nie­pro­szo­ne­go go­ścia.

Nie­pro­szo­ne­go? Wi­dzia­łem w tej kupie ka­mie­nia, że Nasu rzuca mi ko­lej­ne wy­zwa­nie.

A ja się go pod­ją­łem, jak zwy­kłem robić. Nie bę­dzie bó­stwo śmiać mi się w twarz.

Nagle usły­sza­łem za­my­ka­ne w od­da­li drzwi. Przy­war­łem do naj­bliż­szej z ko­lumn i za­czą­łem na­słu­chi­wać. Jeśli ktoś się tu zna­lazł o tej porze, to z pew­no­ścią miał coś cie­ka­we­go do prze­ka­za­nia pod­słu­chu­ją­cym uszom.

Dwie pary nóg. Kroki jed­nej z osób były nie­rów­no­mier­ne, jak gdyby ku­la­ła. Głosy, z po­cząt­ku nie­wy­raź­ne, zbli­ża­ły się do mnie. Z każdą chwi­lą ro­bi­ło się coraz ciem­niej, wie­czor­ne słoń­ce znik­nę­ło za mu­ra­mi i lada chwi­la miało scho­wać się pod wo­da­mi Se­dżu­tu.

 – …i dla­te­go mu­si­my li­czyć się z tym, że król bę­dzie chciał za­re­kwi­ro­wać świą­tyn­ne wła­sno­ści.

– Zbli­ża­my się do celu, Mi­strzu Fen­ne­te­rze. Po­zo­sta­ły ostat­nie po­praw­ki.

Fen­ne­ter? Ar­cy­ka­płan świą­ty­ni Nasu w Hefen? Naj­po­tęż­niej­sza osoba w całej tej czę­ści kró­le­stwa?

– Liczę na two­je­go Rzeź­bia­rza, Kut­ne­hu.

Oho. Bar­dzo nie po­wi­nie­nem się tu zna­leźć. Rzeź­bia­rze? Twórcy Okruchów? Ponoć to tylko le­gen­dy i mity.

Spoj­rza­łem na lewy nad­gar­stek.

No cóż.

– Wi­nien mi jest przy­słu­gę. Nie wy­pusz­czę go, do­pó­ki nie skoń­czy swo­jej pracy.

– Ile lat mi­nę­ło od czasu, gdy ostat­ni Rzeź­biarz two­rzył w Hefen, Kut­ne­hu? – za­py­tał Fen­ne­ter. Głos miał chra­pli­wy i zu­ży­ty, jak na sta­re­go ka­pła­na przy­sta­ło. – Zanim kró­lo­wie nie za­czę­li się ich po­zby­wać?

– Za dużo, Mi­strzu Fen­ne­te­rze.

– Taka była wola bogów. Ale że też mu­sie­li­śmy po­szu­kać Rzeź­bia­rza na pół­no­cy… Czy to na­praw­dę ko­niecz­ne? Nie wiem.

Wo­dzi­łem za nimi wzro­kiem i szu­ka­łem prze­strze­ni, w któ­rej mógł­bym prze­nieść się za ko­lej­ną ko­lum­nę.

– Sły­sza­łem, co się stało z bran­so­le­tą – wy­pa­lił Kut­neh.

Na mo­ment wstrzy­ma­łem od­dech. Kroki uci­chły. Obaj męż­czyź­ni sta­nę­li.

– Ale cóż się miało stać? – od­parł roz­ba­wio­nym tonem Ar­cy­ka­płan. – Mój syn jej strze­że. Jest bez­piecz­na.

Jego… syn? Iuhet?

Po­ło­ży­łem dłoń na brzu­chu. Mdło­ści roz­sza­la­ły się w moim żo­łąd­ku jak gro­ma­da roz­wście­czo­nych du­chów, kpią­ca ze mnie i moich wy­bo­rów ży­cio­wych.

– Och. Czyli nie wie­dzia­łeś?

– Ale o czym?

Wyj­rza­łem zza ko­lum­ny. Kut­neh był wyż­szy od Fen­ne­te­ra o głowę. Jego łyse, po­kry­te olej­ka­mi cie­mię po­chy­lał się nad Ar­cy­ka­pła­nem, któ­re­go nie­zli­czo­ne siwe war­ko­cze opa­da­ły na plecy i ra­mio­na. Fen­ne­ter marsz­czył brwi, uśmie­cha­jąc się z nie­zro­zu­mie­niem, a na twa­rzy Kut­ne­ha od­bi­ja­ła się cała gama emo­cji.

– Okra­dzio­no two­je­go syna. Bran­so­le­ta znik­nę­ła. Skra­dzio­no ją Iu­he­to­wi.

Wtem moja lewa dłoń za­drża­ła. Wpierw raz, jak gdyby prze­szył mnie dreszcz. Palce za­ci­snę­ły się w pięść wbrew woli. Pa­znok­cie wbi­ja­ły mi się w dłoń, całe przed­ra­mię po­czę­ło sza­leć, jak tar­ga­ne ziem­ną go­rącz­ką stę­żałych mię­śni. Łzy za­mgli­ły wzrok. Z tru­dem po­wstrzy­my­wa­łem jęki, wy­ci­ska­ne z gar­dła przez nie­mi­ło­sier­ny ból.

Słowa ka­pła­nów do­cie­ra­ły do mnie jak przez za­sło­nę.

– Skąd ty niby…

– Iuhet ci nie…?

– Czy ty sobie ze mnie żarty…

– Twój syn przy­był do mnie…

– Do cie­bie?!

Coś przej­mo­wa­ło kon­tro­lę nad moim cia­łem. Sta­wa­łem się bez­wol­ną kukłą. Coś po­cią­ga­ło za sznur­ki. Za­ci­ska­łem do bólu zęby.

Wszyst­ko le­gnie w gru­zach.

Cała misja skoń­czy się fia­skiem, za­bi­ją mnie i tyle zo­sta­nie z le­gen­dy Ah­me­sa z Neb­keh. Po­wy­krzy­wia­ne zwło­ki po­zba­wio­ne le­we­go przed­ra­mie­nia.

Wbrew sobie wsta­łem i wy­sze­dłem zza fi­la­ru. Ka­pła­ni wciąż się kłó­ci­li; Kut­neh pró­bo­wał uspo­ko­ić roz­wście­czo­ne­go Fen­ne­te­ra, który wy­ma­chi­wał rę­ka­mi i pie­nił się ze zło­ści.

– Mi­strzu, nie mu­si­my jej szu­kać!

– Jakie nie mu­si­my jej szu­kać? Po­wróz od setek lat gnije w za­pie­czę­to­wa­nym skarb­cu, nikt go nie otwo­rzył! – Chwy­cił Kut­ne­ha za ra­mio­na i po­trzą­snął ka­pła­nem. – Nigdy, ro­zu­miesz, ty łysa pało?! I teraz jakiś pod­rzęd­ny zło­dzie­ja­szek mógł­by go spe­ne­tro­wać?!

– Czyż­by?

Spoj­rza­łem bez­wol­nie na posąg Nasu. Jego ne­fry­to­we oczy za­bły­sły we­wnętrz­nym bla­skiem. Zie­lon­ka­we świa­tło wy­le­wa­ło się z ka­mien­nej czasz­ki, prze­świ­ty­wa­ło przez pół­prze­zro­czy­sty ala­ba­ster, omy­wa­ło mnie cie­płym stru­mie­niem.

A co gor­sza, przy­cią­ga­ło.

Udało mi się unieść wzrok i zo­ba­czy­łem wciąż jesz­cze blade, ale już wy­cho­dzą­ce na wie­czor­ne niebo punk­ci­ki. Uj­rza­łem prze­ci­na­ją­cą nie­bo­skłon smugę. Ko­me­ta Jasz­czu­ro­wę­ża tej nocy miała świe­cić naj­moc­niej spo­śród każ­dej nocy w ciągu ca­łe­go roku. Bó­stwo ob­ser­wo­wa­ło swoje kró­le­stwo.

Czego ode mnie chcesz?

– Otóż na­praw­dę nie mu­si­my jej szu­kać. – Kut­neh od­wró­cił się w moim kie­run­ku i uśmiech­nął sze­ro­ko. – Bo wła­śnie do nas przy­by­ła.

Dwie za­kap­tu­rzo­ne po­sta­ci zwa­li­ły się pro­sto na mnie.

Oczy­wi­ście, że cze­ka­li na dachu.

Chcia­łem od­sko­czyć, ucie­kać, ale byłem wy­cień­czo­ny. Bez­wład­ność pu­ści­ła, gdy do­tkną­łem po­są­gu; nie dodał mi jed­nak sił. Ru­ną­łem na traw­nik, w gło­wie mi się krę­ci­ło. Nie mo­głem nawet peł­znąć. Jedna z po­sta­ci na­dep­nę­ła mi na kost­kę, druga kop­nę­ła w brzuch. Ktoś chwy­cił mnie za bark, wci­ska­jąc kciuk w zszy­tą ranę. Za­wy­łem prze­raź­li­wie. Mach­ną­łem pię­ścią, na­pę­dza­ny bólem i wście­kło­ścią, ale któ­ryś z na­past­ni­ków chwy­cił moją dłoń i unie­ru­cho­mił całe przed­ra­mię. Na­chy­lił się nade mną, po czym za­chi­cho­tał. Tu­ni­ka na barku za­wil­got­nia­ła od krwi.

Roz­dwo­jo­ny język wy­ło­nił się spod kap­tu­ra.

 

***

 

Nie­śli mnie przez ciem­ny ko­ry­tarz. Pod zie­mię. Słu­gu­sy Kut­ne­ha trzy­ma­ły mnie za zwią­za­ne nogi i pod pa­cha­mi. Ręce też mia­łem spę­ta­ne, a w usta wsa­dzo­ny kne­bel. Spo­glą­da­łem co rusz na boki, szu­ka­jąc ja­kiej­kol­wiek drogi uciecz­ki.

Cho­ciaż i tak bym da­le­ko nie za­szedł.

Nagle w polu wi­dze­nia po­ja­wi­ła się jakaś ręka. Ciem­na, gład­ka i duża. Pierw­szy kny­kieć palca ser­decz­ne­go jed­nak wy­glą­dał… ina­czej. Był po­gru­bio­ny jak od krzy­wo zro­śnię­tej kości.

A to co?

Zgru­bie­nie na palcu zda­wa­ło się pul­so­wać czer­wie­nią. Zu­peł­nie jak mój nad­gar­stek, spę­ta­ny bo­skim Okru­chem.

– Mmf – wy­ję­cza­łem przez szma­tę w ustach,

– Ach, to? – Kut­neh roz­chy­lił palce jak szlach­cian­ka oglą­da­ją­ca swoje pa­znok­cie. – Chciał­bym ci po­dzię­ko­wać, zło­dzie­ju. Gdy­byś nie za­ło­żył tego pier­ście­nia, to wszyst­ko by­ło­by dla mnie znacz­nie trud­niej­sze. Tego byśmy nie chcie­li, praw­da?

– Amf.

– Kto by po­my­ślał, że Oko Sepsy może oka­zać się tak przy­dat­ne! – Po­mer­dał pal­cem ser­decz­nym przed moją twa­rzą. Ści­szył głos do szep­tu. – Muszę przy­znać, że oglą­da­nie za­mie­sza­nia w sali ban­kie­to­wej cu­dzy­mi oczy­ma to prze­świet­na za­ba­wa. Mu­sisz kie­dyś spró­bo­wać.

– Memf!

– Co tam mó­wisz? – Ka­płan Mówca na­chy­lił się nade mną i wy­szcze­rzył prze­śmiew­czo. – Spró­bo­wa­łeś okraść Ar­cy­ka­pła­na, to mu­sisz po­nieść karę. – Wzru­szył ra­mio­na­mi. – Taka kolej rze­czy.

Fen­ne­ter drep­tał za nami. Jego ku­la­wy chód roz­le­gał się nie­rów­nym echem w ko­ry­ta­rzu.

He­nut­ta, obyś była w tych Ka­za­ma­tach.

A tobie, Szej­mosz, zgnio­tę jaja za na­mó­wie­nie mnie na tamtą ro­bo­tę, la­dacz­ni­co pse­ftyc­ka. Obie­cu­ję.

– A twoją wspól­nicz­ką zaj­mu­ją się od­po­wied­ni lu­dzie – po­wie­dział Kut­neh. – Nie wy­pa­truj jej tak.

Wes­tchną­łem w środ­ku.

Sta­nę­li­śmy. Przed nami wy­ro­sły ogrom­ne, wzmoc­nio­ne brą­zem wrota, strze­żo­ne przez dwóch cięż­ko­zbroj­nych gwar­dzi­stów. Twa­rze skry­wa­ły im maski z wą­ski­mi otwo­ra­mi na oczy i pro­sty­mi usta­mi. Brak wy­ra­zu na spi­żo­wych ob­li­czach przy­pra­wiał mnie o gęsią skór­kę.

Odrzwia roz­chy­li­ły się z gło­śnym zgrzy­tem. Nie­mal­że ośle­płem, gdy ude­rzy­ło mnie świa­tło mocne pra­wie jak samo słoń­ce.

Kut­neh miał pod zie­mią drugi pie­przo­ny pałac.

– Sta­niesz się czę­ścią cze­goś wiel­kie­go, zło­dzie­ju – szep­nął mi na ucho Kut­neh.

Ktoś mi kie­dyś po­wie­dział, że przy gor­liw­cach trze­ba za­cho­wy­wać się tak, jak tego ocze­ku­ją. Uśpić ich czuj­ność. Opo­nu­jąc, można nabić sobie guza. Trze­ba wie­dzieć, kiedy ude­rzyć.

Cho­ciaż ja i tak mie­wa­łem z tym pro­ble­my.

Zer­k­ną­łem w bok i po­czu­łem nagle, jak cały za­pa­dam się w sobie.

Moje spoj­rze­nie spo­tka­ło się ze wzro­kiem kil­ku­dzie­się­ciu wi­dzów. Męż­czyzn. Wszy­scy byli męż­czy­zna­mi. Żad­nych ko­biet. Więk­szość miała wy­go­lo­ne i ole­jo­wa­ne głowy, nie­któ­rzy no­si­li po­je­dyn­cze war­ko­cze lub całe ich ta­bu­ny. Część szczy­ci­ła się ska­ry­fi­ko­wa­ny­mi zło­wro­go cie­mionami w naj­róż­niej­sze wzory, a pod wy­go­lo­ny­mi brwia­mi kryły się po­zor­nie puste oczy.

Ka­pła­ni. Wszy­scy zgro­ma­dze­ni na­le­że­li do Świą­ty­ni Nasu. Naj­waż­niej­sza elita ka­płań­stwa Jasz­czu­ro­wę­ża z, jak mnie­ma­łem, ca­łe­go Ne­fer­tu. Kut­neh nie żar­to­wał. On chciał tu we­zwać sa­me­go Nasu, jak nie go­rzej. 

Sta­li­śmy na pod­wyż­sze­niu. Ba, sce­nie! Na jej środ­ku stał wiel­ki, ka­mien­ny oł­tarz, ozdo­bio­ny fre­ska­mi z życia ziem­skie­go Jasz­czu­ro­wę­ża. U szczy­tu stołu ofiar­ne­go wid­nia­ła pła­sko­rzeź­ba jasz­czu­rzej głowy, w któ­rej oczo­do­le le­ża­ło ne­fry­to­we oko. Ob­szer­na, wy­ku­ta w skale sala cią­gnę­ła się jak okiem się­gnąć.

Tylko spo­koj­nie. Pokaż mu, że za nim po­dą­żasz.

Słu­dzy Kut­ne­ha roz­cię­li sznu­ry i po­sta­wi­li mnie na nogi. Ka­płan Mówca zbli­żył się do mnie, po­gła­skał dło­nią po po­licz­ku, po czym za­czął zdej­mo­wać kne­bel.

– Tylko nie krzycz – mruk­nął. – Ani teraz, ani póź­niej. I nie rób nic głu­pie­go.

Na­siąk­nię­ta śliną szma­ta opa­dła mi na szyję. Prze­je­cha­łem ję­zy­kiem po zę­bach. Nie­przy­jem­ne uczu­cie lnu w ustach nie­zmier­nie mnie draż­ni­ło.

– Naj­więk­si Ne­fer­tań­czy­cy! – Kut­neh od­wró­cił się i wzniósł ra­mio­na, jak gdyby chciał objąć niebo. – Zbie­ra­my się w tę wiel­ką noc, bo ra­du­je­my się, że Wiel­ki Nasu po­bło­go­sła­wił nas swoją obec­no­ścią.

Po­cie­ra­łem ję­zy­kiem o zęby. Chro­bo­ta­nie w ustach nieco za­głu­sza­ło pod­nio­słą, mdłą prze­mo­wę Kut­ne­ha. Sta­łem mię­dzy dwoma straż­ni­ka­mi za ple­ca­mi dwóch naj­po­tęż­niej­szych ludzi w Hefen i przed hordą krwio­żer­czych ka­pła­nów. Wo­dzi­łem wzro­kiem po sali, szu­ka­jąc ja­kich­kol­wiek sła­bych punktów. Dróg wyj­ścia. Z pew­no­ścią mu­sie­li mieć jakiś za­pa­so­wy tunel?

Ka­płan Mówca pa­plał o wiel­kim świę­cie, o łasce Jasz­czu­ro­wę­ża, o królu i o tym, jak ważna jest po­zy­cja Świą­ty­ni w całym Ne­fer­tu. Fon­tan­ny szu­mia­ły cicho w od­da­li, echo głosu Kut­ne­ha przy­wo­dzi­ło na myśl kro­ple ude­rza­ją­ce w taflę wody na dnie stud­ni.

Mia­łem zwró­cić nie­na­wist­ny wzrok na ka­pła­na, gdy za­uwa­ży­łem coś, od czego po­czu­łem, jak coś ści­ska mi gar­dło.

Ten męż­czy­zna z ławki na dzie­dziń­cu.

Stał w pierw­szym rzę­dzie, zaraz pod sceną, i wpa­try­wał się z za­do­wo­le­niem na twa­rzy w prze­mo­wę Kut­ne­ha. A może z po­li­to­wa­niem?

Wark­ną­łem coś bez­wol­nie, z czy­stej furii, która za­czę­ła prze­le­wać się ponad na­czy­nie mojej duszy. Ka­płan Mówca ucichł i od­wró­cił się po­wo­li w moją stro­nę. Fen­ne­ter stał obok. Wy­glą­dał co naj­mniej ża­ło­śnie – zgar­bio­ny, siwy, niż­szy i zdo­mi­no­wa­ny przez potok słod­kich słów swo­je­go za­stęp­cy.

– A oto ten, który przy­jął na sie­bie łaskę Nasu. – Kut­neh wska­zał mnie ręką. Uśmie­chał się sztucz­nie, ale prze­ko­nu­ją­co. – Jesz­cze nie­daw­no zwy­kły zło­dziej i oszust, dzi­siaj na­czy­nie na­sze­go boga, obraz jego bło­go­sła­wień­stwa!

O ty za­tru­ty zgni­li­zną kło­sie nie­na­wi­ści, niech ci chleb ple­śnie­je, a żona bę­dzie ja­ło­wa, ty bez­wło­sa wy­wło­ko.

Mia­łem być bez­wol­nym na­rzę­dziem w bu­do­wa­niu jego re­pu­ta­cji?

– Ten oto czło­wiek, Ahmes z Neb­keh, syn nie­ja­kie­go Me­ret­se­ha, wła­mał się do pa­ła­cu ro­dzi­ny szla­chet­ne­go Ar­cy­ka­pła­na i okradł go z nie­po­wta­rzal­ne­go ar­te­fak­tu. – Na­sta­ła chwi­la ciszy, którą Kut­neh spe­cjal­nie prze­cią­gał. – Znany przez nie­któ­rych jako Ręka Nasu, a bogom i sta­ro­żyt­nym jako Po­wróz Nasu.

Przez tłum prze­szedł szmer. Przez mój żo­łą­dek jakby prze­bie­gło stado ba­wo­łów. Po­czu­łem kwa­śny smak wy­mio­cin, które w ostat­niej chwi­li po­łkną­łem.

To zbyt łatwe, żeby ta bran­so­le­ta była Po­wro­zem.

Zbyt głu­pie.

Zbyt…

Szu­ra­nie, cięż­kie kroki i brzęk spi­żo­wych pan­ce­rzy. Pa­nicz­ny jęk ja­kie­goś męż­czy­zny. Obej­rza­łem się w stro­nę od­gło­sów i za­la­ła mnie mie­szan­ka zło­ści i stra­chu.

Szej­mosz, cały w si­nia­kach, z roz­cię­ty­mi war­ga­mi i po­przy­pa­la­ną skórą, wle­czo­ny był w stro­nę oł­ta­rza. Kne­bel wy­głu­szał jego char­ko­tli­we stęk­nię­cia i piski. My­śla­łem, że uj­rze­nie tego gnoja w takim sta­nie spra­wi mi przy­jem­ność, ale wcale tak się nie stało.

Od sa­me­go po­cząt­ku byłem tylko ku­kieł­ką, za­baw­ką dla ukry­tych w cie­niu.

– To Szej­mosz, obcy na na­szych zie­miach. Pse­fty­ta! – Kut­neh wy­ce­lo­wał kar­cą­co pal­cem w pierś na­jem­cy. Wzbu­rzo­ne szem­ra­nie prze­to­czy­ło się przez wi­dow­nię jak burza pia­sko­wa. – Prze­nik­nął do Hefen, zdo­by­wał za­ufa­nie wielu zło­dziei, by osła­bić Świą­ty­nię. By osła­bić He­fen-esze i całe szla­chet­ne Ne­fer­tu!

– Hańba!

– Brud­ni za­chod­ni!

– Ko­ra­klioń­ski pies!

– Ahmes może i wy­ko­nał jego wolę, ale to je­dy­nie czło­wiek za­gu­bio­ny, który zbo­czył na złą ścież­kę! – kon­ty­nu­ował Kut­neh, a lu­dzie coraz ży­wiej ki­wa­li gło­wa­mi i wy­gra­ża­li pię­ścia­mi w stro­nę prze­ra­żo­ne­go Szej­mo­sza. Ta­jem­ni­czy He­we­szy­ta z pierw­sze­go rzędu stał nie­ru­cho­mo, wpa­tru­jąc się we mnie ciem­ny­mi ocza­mi. – Nasu go wy­brał, wska­zał spo­śród po­spól­stwa na swo­je­go pro­ro­ka. Lecz Szej­mosz Pse­fty­ta na­pę­dza­ny był je­dy­nie chci­wo­ścią i nie­na­wi­ścią wobec na­sze­go na­ro­du. Musi zo­stać uka­ra­ny!

Zgro­ma­dze­ni ka­pła­ni za­wy­li z apro­ba­tą. Szej­mosz za­czął się szar­pać jesz­cze moc­niej i skam­leć jak zbity szcze­niak. Straż­ni­cy przy­wią­za­li go do oł­ta­rza.

– Co to za sza­leń­stwo? – za­py­tał Fen­ne­ter, marsz­cząc się ze zło­ści. – Za­trzy­maj to, Kut­ne­hu! Dawno Hefen zre­zy­gno­wa­ło z ludz­kich ofiar! Co ty sobie my­ślisz?! Te Okru­chy to i tak już było wiele, ale to? Czyś ty zwa­rio­wał?!

– Nad­cho­dzi nowa era, Ar­cy­ka­pła­nie. Mu­si­my do­sto­so­wać się do zmian.

Fen­ne­ter chwy­cił Mówcę za nad­gar­stek, lecz ten od­trą­cił go z taką siłą, że sta­rzec pra­wie się prze­wró­cił. Nikt nie przy­biegł mu z po­mo­cą.

Gdzie droga uciecz­ki? Jak się stąd wy­do­stać?

Spoj­rze­nie He­we­szy­ty.

Gwar­dzi­ści chwy­ci­li mnie za ra­mio­na i po­pro­wa­dzi­li w stro­nę sza­mo­czą­ce­go się Szej­mo­sza. Wo­dzi­łem roz­bie­ga­nym wzro­kiem od ku­dła­te­go pół­noc­ne­go do mo­je­go na­jem­cy i z po­wro­tem. Nie mo­głem nie za­uwa­żyć, że ta­jem­ni­czy przy­bysz co chwi­lę po­cie­ra oko nad­garst­kiem.

– Moc Po­wro­zu jest nie­zrów­na­na! – Kut­neh na­krę­cał się coraz bar­dziej. – Okru­chy po­win­ny na­le­żeć do nas, a nie do hi­sto­rii i ot­chła­ni za­po­mnie­nia! Czas… po­zy­skać… siłę… bogów!

Ło­mo­czą­ce serce trzę­sło całym moim cia­łem. To wszyst­ko wy­glą­da­ło jak jakiś wy­jąt­ko­wo głupi sen.

He­we­szy­ta znów po­tarł oko nad­garst­kiem. Coś mu tam wpa­dło?

Do­pro­wa­dzi­li mnie do oł­ta­rza i po­sta­wi­li tak, że zna­la­złem się zaraz za głową Szej­mo­sza. Kut­neh zła­pał mnie za lewą dłoń i wy­cią­gnął ją nad Pse­fty­tą. Nie opo­no­wa­łem.

Gdy zo­ba­czył, że nie wal­czę z jego do­ty­kiem, pu­ścił, po­zo­sta­wia­jąc moją otwar­tą dłoń nad klat­ką pier­sio­wą Szej­mo­sza.

– Czas uj­rzeć, jak Po­wróz dusi grzesz­ni­ka! Czas uwol­nić Jasz­czu­ro­wę­ża!

Nad­gar­stek i oko.

Spoj­rza­łem ukrad­kiem na pła­sko­rzeź­bę wy­ku­tą w oł­ta­rzu.

– Oby Śmierć była dla was li­to­ści­wa – szep­nął Kut­neh.

Nad­gar­stek i oko.

Dwa razy Ah­me­so­wi śmierć.

Wierz­gną­łem i ude­rzy­łem lewym przed­ra­mie­niem w krysz­ta­ło­we oko. Wszyst­ko na mo­ment za­mar­ło, Kut­neh wbił we mnie zdzi­wio­ne spoj­rze­nie, nawet Szej­mosz ucichł.

– Bum – mruk­nął He­we­szy­ta.

Do­no­śny trzask wy­pchnął mi po­wie­trze z płuc. Od­le­cia­łem w tył i grzmot­ną­łem ple­ca­mi w ścia­nę. Gdy otwo­rzy­łem oczy, po­my­śla­łem, że zna­la­złem się w wo­dach rzeki.

Zie­lo­na mgła za­snu­ła wszyst­ko wokół. Ledwo wi­dzia­łem wy­cią­gnię­tą przed twa­rzą rękę. Pisk mnie ogłu­szał. Le­ża­łem pod­par­ty na łok­ciach i roz­glą­da­łem się oszo­ło­mio­ny, szu­ka­jąc, cóż, wyj­ścia. W końcu, na samej gra­ni­cy słu­chu do­le­cia­ły do mnie wrza­ski, huki i brzęk­nię­cia me­ta­lu o skały oraz mla­śnię­cia brązu o ciało.

Pod­nio­słem się na czwo­ra­ki, chwiej­nie wsta­łem na nogi. Ktoś chwy­cił mnie za ramię. Mach­ną­łem pię­ścią, lecz nie­zna­jo­my zła­pał mój nad­gar­stek i uchro­nił się przed ża­ło­sną na­miast­ką ciosu. W końcu twarz wy­ło­ni­ła się z mgły.

Tę ku­dła­tą brodę roz­po­znał­bym już wszę­dzie.

Na­chy­lił się nad moim uchem i krzyk­nął, cho­ciaż brzmia­ło to jak szept.

– Ucie­ka­my!

No to ucie­kli­śmy.

 

***

 

– Czy to był praw­dzi­wy… Po­wróz?

Le­żą­ca na moim brzu­chu ko­bie­ta spoj­rza­ła mi pro­sto w oczy.

– A tam, praw­dzi­wy. – Młody szlach­cic, który opie­rał głowę na moim po­bliź­nio­nym barku prych­nął i mach­nął lek­ce­wa­żą­co ręką. – Nasz ko­cha­ny Ahmes pięk­nie opo­wia­da, ale opo­wia­da bajki, hmm?

Prze­cią­gnął to „hmm” bar­dzo, ale to bar­dzo po­nęt­nie. Jego szkli­ste, duże oczy były głę­bo­kie jak wody Se­dżu­tu.

On sam za to nieco płyt­szy. Ale trud­no.

Po­da­łem mu kie­lich, a on przy­jął go z chę­cią i łap­czy­wie po­cią­gnął łyk. Wypił już dzi­siaj dużo, ale ostroż­no­ści nigdy za wiele. Usły­sza­łem spo­koj­ny, mia­ro­wy od­dech ko­bie­ty.

Mój to­wa­rzysz chciał mnie po­ca­ło­wać, ale po­ło­ży­łem palec na jego ustach i od­su­ną­łem go od sie­bie. Pach­nia­ło od niego winem.

– Mu­sisz za­pra­co­wać na ca­łu­sa – od­par­łem.

Było bli­sko.

Uśmiech­nął się. Chciał jesz­cze raz spró­bo­wać, ale w tej samej chwi­li wzrok za­czął mu ucie­kać, a po­wie­ki się za­ci­snę­ły.

Po chwi­li już smacz­nie chra­pał.

Stuk­ną­łem czte­ry razy kie­li­chem o ścia­nę. W oknie po­ja­wi­ła się ku­dła­ta głowa Wa­za­da z Amen­ka­du. Wie­dzia­łem, że to on, nawet po­mi­mo maski na jego twa­rzy. Wśli­zgnął się bez­sze­lest­nie do sy­pial­ni i ro­zej­rzał uważ­nie.

– Gdzie He­nut­ta? – za­py­ta­łem.

– Tutaj – od­par­ła zło­dziej­ka.

Na su­fi­cie, zna­czy się.

Wes­tchną­łem prze­cią­gle.

– Nie mo­głeś mi znowu zro­bić ja­kie­goś Okru­cha z, nie wiem, usy­pia­ją­cy­mi mo­ca­mi? – za­py­ta­łem, zsu­wa­jąc z sie­bie śpią­cych kochanków. – Długo to trwa­ło, panie Rzeź­bia­rzu. Gar­dło mi wy­schło.

– My­śla­łam, że lu­bisz gadać? – He­nut­ta uśmiech­nę­ła się i ze­sko­czy­ła na pod­ło­gę. – Aż ża­łu­ję, że wtedy tłu­kłam tych ły­so­li po mor­dach. Z pew­no­ścią pró­bo­wa­łeś prze­mó­wić ka­pła­nom do ro­zu­mu, praw­da?

– No! – Wazad się wy­szcze­rzył. – A poza tym nie sza­lej tak, nie mogę ci cią­gle upusz­czać krwi. De­mo­ny zajmą ci głowę, a tego wolę unik­nąć.

– U Kut­ne­ha nie mia­łeś ta­kich pro­ble­mów.

– Nie są­dzi­łem, że bę­dziesz chciał ze mną pra­co­wać. – Wzru­szył ra­mio­na­mi. – Nie każdy lubi, jak się go wcią­ga w in­try­gi oba­la­nia Świą­ty­ni Hefen. Poza tym Emtut mnie wy­rę­czył.

Wsta­łem, za­wią­za­łem szen­ti na bio­drach i prze­cią­gną­łem się jak kot.

– No wiesz. – Po­tar­łem zgru­bia­łą skórę na nad­garst­ku. – Jak coś za­cznę, to wolę to skoń­czyć. A teraz do ro­bo­ty, mamy jesz­cze dużo do zro­bie­nia. Fen­ne­ter i Kut­neh oba­le­ni i wygnani, ale do głowy węża jesz­cze da­le­ko. Wciąż mamy wiele Okru­chów do zna­le­zie­nia.

Może i wszy­scy wkoło pró­bo­wa­li mnie wy­ko­rzy­stać. Może i im się uda­wa­ło.

Ale obie­ca­łem sobie, że ostat­nie zda­nie tego eposu wy­po­wiem ja.