Gwiazdowid

 

Świę­to­wa­no Noc Ku­pa­ły. Zwy­kle ciem­ne skle­pie­nie zie­mio­nie­ba skrzy­ło się szkar­łat­nie, bo w całym cy­lin­drycz­nym świe­cie pło­nę­ły ogni­ska, uda­jąc nocne niebo pełne gwiazd. Miesz­kań­cy nie przej­mo­wa­li się tym, że na po­kła­dzie stat­ku ko­lo­ni­za­cyj­ne­go nie było ty­po­wych zja­wisk astro­no­micz­nych, które uza­sad­nia­ły­by takie świę­to. Per­spek­ty­wa nocy peł­nej ra­do­ści przy­ćmie­wa­ła szcze­gó­ły tech­nicz­ne.

Nie wszy­scy jed­nak pod­cho­dzi­li z takim en­tu­zja­zmem do sta­rych tra­dy­cji. Stara Ma­ciu­ko­wa sie­dzia­ła z ko­le­żan­ka­mi przed chatą, która stała aku­rat przy stru­mie­niu, gdzie pusz­cza­no wian­ki.

– Tyle ha­ła­su o nic – burk­nę­ła zde­cy­do­wa­nie.

– Hmm… – po­twier­dzi­ły dwie to­wa­rzysz­ki nie­do­li, które sie­dzia­ły po pra­wi­cy i le­wi­cy.

Sta­rusz­ki zde­cy­do­wa­nie wo­la­ły dni zwy­kłe, ale nie po­tra­fi­ły oprzeć się wspo­mnie­niom i no­stal­gii, które wy­peł­za­ły z dusz jak larwy mo­ty­li, by prze­po­czwa­rzyć się w ko­lo­ro­we cie­nie prze­szło­ści. Dys­ku­to­wa­ły o daw­nych mi­ło­ściach i przy­go­dach; nie­ste­ty, po pew­nym cza­sie za­czę­ło im się mie­szać: Co? Kto? Dla­cze­go? Gdy pró­bo­wa­ły usta­lić, kto dwie­ście lat temu po­da­ro­wał konia ojcu Ma­ciu­ko­wej, żeby prze­ko­nać go do wy­da­nia za mąż uko­cha­nej córki, uwagę star­szych pań przy­ku­ła trzy­ma­ją­ca się na ubo­czu parka.

– Wi­dzisz ich tam? Przy rzece? – ode­zwa­ła się Zenia. – Po­zna­jesz ich?

Ma­ciu­ko­wa wy­tę­ży­ła wzrok i za­mru­ga­ła; oczy, po­mi­mo te­ra­pii ge­no­wej, nie dzia­ła­ły już tak jak trze­ba, a ciem­no­ści sztucz­nej nocy nie po­ma­ga­ły w tym za­da­niu. Dzię­ki pa­lą­cym się ogni­skom, za­zna­cza­ją­cym mięk­kim świa­tłem obrys syl­we­tek, po wzro­ście i ogól­nej bu­do­wie po­zna­ła ta­jem­ni­czą parę.

– Mi­chał i Ma­tyl­da – stwier­dzi­ła, z sa­tys­fak­cją ki­wa­jąc głową. – Noo… oni długo już wokół sie­bie la­ta­li, długo. Ci mło­dzi coraz to bar­dziej nie­zde­cy­do­wa­ni. Już im się na gło­wach srebr­ne włosy robią, a jesz­cze nie są pewni.

– My­śla­łam, że z Do­mi­ni­kiem pój­dzie – jęk­nę­ła Zenia. – To taki dobry chło­piec, tylko wraż­li­wy i wsty­dzi się. Tyle mi o niej opo­wie­dział. Znowu bę­dzie cho­dzić smut­ny.

– Bie­dacz­ko, my­ślisz, że każda z tym twoim Do­mi­ni­kiem kręci. – Za­ła­ma­ła ręce Ma­ciu­ko­wa.

– To taki ładny ka­wa­ler. Szy­kow­ny. Sztucz­ne in­te­li­gen­cje ho­du­je. Zna się na tym jak nikt inny!

– Ładny, ale taki nie­mra­wy. Wy­ślij go gdzieś do innej wio­ski, gdzie go nie znają. Oj­ciec Mi­cha­ła też tak zro­bił, i co? Naj­lep­szy han­dlarz tka­ni­na­mi, ja­kiego spo­tka­łam! Wej­dziesz po­wie­dzieć tylko dzień dobry, a i tak wyj­dziesz z me­trem ma­te­ria­łu na gacie. Twój? Twój to tylko by się w te swoje ma­szy­ny bawił. Mi­chał i Ma­tyl­da to od razu do sie­bie pa­so­wa­li. Ona taka miła i kul­tu­ralna. Bi­blio­te­ka roz­kwi­tła jak za­czę­ła tam pra­co­wać. Nawet te… wir­tu­al­ne mo­du­ły za­in­sta­lo­wa­ła. Teraz nie trzeba jechać do miasta, żeby się pobawić.

– W końcu. Ile można bawić się w skan­sen? – zmie­ni­ła temat Ja­dzia, gdy po­czu­ła, że nie prze­ko­na Ma­ciu­ko­wej.

– Gdyby nie ten skan­sen, to może byśmy się już dawno po­za­bi­ja­li. A tak poza tym, to ja tam tech­no­lo­gii nie ufam.

– Poza tą, która spra­wia, że Ogród leci? Że mo­że­my od­dy­chać?

– Cze­piasz się.

Kry­sia, która wy­da­wa­ła się naj­bar­dziej nie­obec­na z trój­ki, zi­gno­ro­wa­ła hymny po­chwal­ne, wy­gła­sza­ne przez ko­le­żan­ki i po­ki­wa­ła ze zgor­sze­niem głową.

– Szyb­ko się zga­da­li. Za szyb­ko! Kto się pierw­szy do na­rze­czeń­stwa pa­ku­je, ten szyb­ko bę­dzie z cha­łu­py ucie­kał.

– Oj tam, na­rze­kasz! Ty nie pa­mię­tasz, jak szyb­ko się ze Zdziś­kiem za­rę­czy­łaś?

– No, ale to było dawno temu! Inne czasy.

– Jak “dawno”? Jak “inne”? Och, oby ci Gwiaz­do­wid uszy ukradł…

Jed­nym ge­stem Ma­ciu­ko­wa urwa­ła dys­ku­sję.

– Pa­su­ją do sie­bie jak ulał. In­te­li­gent­ni są. Do­brzy. Tacy dzie­ci po­win­ni robić naj­wię­cej!

Ta uwaga zo­sta­ła uzna­na za traf­ną. Mło­dzi mogli sporo zro­bić dla wio­ski i dla całej kra­iny Ogro­du Ty­sią­ca Gwiazd; sporo dzie­ci.

– To co? Trze­ba bę­dzie ślub go­to­wać!

– Nie ślub. Na razie się za­rę­czy­li.

– Jak oni tacy szyb­cy do tego, to za­ło­żę się, że szyb­ko trze­ba im bę­dzie ce­re­mo­nię go­to­wać. Żeby chrzci­ny były po ślu­bie, a nie przed!

 

***

 

Ma­tyl­da sie­dzia­ła przy stru­my­ku. Wzro­kiem od­pro­wa­dza­ła ko­lej­ny wia­nek, uwity ze świe­żych ziół i kwia­tów. Czuła ich za­pach, zwłasz­cza la­wen­dę. Pło­myk świecz­ki-ma­ry­na­rza ko­ły­sał się na wiet­rze, cza­sem lekko przy­ga­sa­jąc. Zie­mia była przy­jem­nie chłod­na; pogrążona w zadumie dziewczyna aż za­po­mnia­ła, że kil­ka­set me­trów pod nią znaj­do­wa­ła się próż­nia ko­smo­su, a świat był tylko cien­ką war­stew­ką imi­tu­ją­cą li­tos­fe­rę, która po­kry­wa­ła wnę­trze ko­lo­sal­ne­go cy­lin­dra, pchanego przez kosmos eksplozjami atomowymi.

– Długo tu sie­dzisz? – za­py­tał Mi­chał.

Lek­kie za­kło­po­ta­nie, które prze­mknę­ło po de­li­kat­nej twa­rzycz­ce dziew­czyny­, sprawiło, że chłopak uśmiechnął się.

– Nie pa­mię­tam. Tyle tych wian­ków pły­nie… Za­my­śli­łam się.

Spoj­rza­ła na niego. Po­kle­pa­ła zie­mię koło sie­bie, uśmie­cha­jąc się sze­ro­ko. Chło­pak usiadł.

Za­mil­kli.

I mil­cząc roz­ma­wia­li in­ten­syw­nie o tym, jak bę­dzie wy­glą­dać przy­szłość. O tym jak bar­dzo się ko­cha­ją. Mil­cze­li o wielu rze­czach, aż trze­ba było coś po­wie­dzieć. Sło­wem zmie­nić rze­czy­wi­stość, prze­sta­wić ją na zu­peł­nie nowe tory. Mi­chał wy­cią­gnął z kie­sze­ni ob­rącz­kę.

– Chcesz?

– Chcę!

Tyle wy­star­czy­ło.

Za­rę­czy­li się pod­czas Nocy Ku­pa­ły, gdy pusz­cza­no wian­ki w oko­licz­nym stru­my­ku. Cała kra­ina, w pew­nym sen­sie, brała udział w wy­da­rze­niu; pa­trząc w górę można było zo­ba­czyć, że rze­ka­mi opla­ta­ją­cy­mi cały świat pły­nę­ły ty­sią­ce wian­ków. W ta­kich wa­run­kach “nie” było nie­moż­li­wo­ścią.

Dla mło­dych mi­łość doj­rze­wa­ła w cie­niu. Gdy na­za­jutrz ob­wie­ści­li, że są razem, mieli wra­że­nie, że to już żadna no­wość. Nawet zbyt­nio nie mu­sie­li się sta­rać z przy­go­to­wa­nia­mi do ślubu, bo ich ro­dzi­ce prak­tycz­nie wszyst­ko już za­ła­twi­li.

 

***

 

Ko­ro­wód wozów za­przę­gnię­tych w do­rod­ne konie je­chał ra­do­śnie ku Opac­twu przy Wiel­kiej Rzece. Niezbyt ładne zwierzęta juczne wyglądały osobliwie z kokardkami wczepionymi w grzywy. Cza­sem nawet sta­ra­ły się skub­nąć ko­kar­dę są­sia­da, my­śląc za­pew­ne, że to jakiś smacz­ny kwia­tek.

Sta­rym zwy­cza­jem Ogro­du Ty­sią­ca Gwiazd, na­rze­cze­ni je­cha­li jako ostat­ni. Mó­wio­no, że kto na przo­dzie ko­ro­wo­du, na tego spad­nie naj­wię­cej obo­wiąz­ków; stary wójt zwy­kle brał taką ewen­tu­al­ność na barki i je­chał jako pierw­szy.

Wiatr po­rwał wia­nu­szek z głowy Ma­ciu­ko­wej, która wraz z Ja­dzią I Zenią sie­dzia­ła go­ścin­nie w wozie z druh­na­mi. Siwe loki roz­wia­ły się; spró­bo­wa­ła chwy­cić zgubę; nie udało się. Wia­nek wy­lą­do­wał mięk­ko na so­czy­ście zie­lo­nej tra­wie.

– Re­fleks już nie ten co kie­dyś – za­śmia­ła się Zenia.

Druh­ny uśmiech­nę­ły się.

– Chcia­ła­bym zo­ba­czyć jak ty go ła­piesz! Krę­go­słup by ci strze­lił i mu­sie­li­by­śmy je­chać do zna­cho­ra.

Druh­ny za­czę­ły chi­cho­tać.

– To bar­dzo do­brze, że je­dzie­my aku­rat na ślub – do­da­ła Ja­dzia. – Mło­dzi się po­bio­rą, a nas bę­dzie można zawcza­su na­ma­ścić.

Druh­ny za­czę­ły się głośniej śmiać.

– Ode­zwa­ła się ta, co rano za­wsze stęka! – krzyk­nę­ła Ma­ciu­ko­wa.

– A ty stę­kasz i pier­dzisz!

Druh­ny za­czę­ły pła­kać ze śmie­chu, a Zenia ob­ró­ci­ła się do nich i po­wie­dzia­ła:

– Śmiej­cie się, śmiej­cie młode! Po­cze­kaj­cie kilka wie­ków i też takie bę­dzie­cie.

Nagle gło­śny gwizd, moc­niej­szy hu­czą­cy wiatr zwró­cił uwagę wszyst­kich bie­siad­ni­ków. Cały ko­ro­wód sta­nął.

 

***

 

– Co się dzie­je? – za­py­tał Wójt. – Dla­cze­go sta­ną­łeś?

– Ktoś idzie drogą – od­po­wie­dział woź­ni­ca, wska­zu­jąc pal­cem. – Tam, da­le­ko. O!

– No i co, że idzie? – Wójt mach­nął ręką. – Ustą­pi albo wy­mi­nie­my.

– To chyba nie bę­dzie takie pro­ste.

– Dla­cze­go? – Wójt spoj­rzał w stro­nę nad­cho­dzą­ce­go wę­drow­ca. – Ma chyba z trzy metry… – wy­ce­dził za­sko­czo­ny.

–To musi być on!

– Chyba nie mó­wisz?

Wszyst­ko umil­kło, coraz to wię­cej ludzi wy­chy­la­ło się z po­wo­zów, a wraz z nimi ich nie­spo­koj­ne szep­ty, pół­słów­ka. Spo­tka­li po dro­dze ta­jem­ni­cę, żywą ta­jem­ni­cę.

– Gwiaz­do­wid – po­wie­dział pod nosem Wójt, wy­sia­da­jąc z wozu.

 

***

 

Rze­czy­wi­ście, Wójt (geo­de­ta z wy­kształ­ce­nia) nie po­my­lił się w oce­nie roz­mia­rów nad­cho­dzą­cej po­sta­ci. Przy­bysz miał pra­wie trzy metry wzro­stu. Ubra­ny był w ciem­ny płaszcz, który nosił po­mi­mo cie­płe­go dnia. Głowę zdo­bi­ło mu coś na kształt hełmu ry­cer­skie­go, o czte­rech po­god­nych twa­rzach star­ców pa­trzą­cych w czte­ry stro­ny świa­ta.

Gdy pod­szedł do pierw­sze­go z po­wo­zów, po­gła­dził po pysku naj­bliż­sze­go konia, który przy­jął piesz­czo­ty bez naj­mniej­szych oznak za­nie­po­ko­je­nia.

– Witam – ode­zwał się Gwiaz­do­wid. – Je­dzie­cie na we­se­le, widzę.

Głos miał ła­god­ny, głę­bo­ki, jak śpiew de­li­kat­nie mu­ska­ne­go kon­tra­ba­su.

– Tak. Tak, pa…

– Nie je­stem ni­czy­im panem.

– Tak – po­pra­wił się Wójt. – Je­dzie­my na we­se­lę.

– Pięk­nie! Chęt­nie spo­tkam mło­dych. Chcę im zło­żyć gra­tu­la­cje. Po­wiedz, gdzie ich mam szu­kać.

– Pro­szę, pro­szę, za mną pa… Za­pro­wa­dzę. Za­pro­wa­dzę!

Gwiaz­do­widz oglądał wozy. My­ślał sobie:

Pięk­ne. Cu­dow­na ro­bo­ta. Do­brych mają ko­ło­dziejów. Mam na­dzie­ję, że ko­lej­ny miot też nie stra­ci smy­kał­ki. Szko­da, by po­le­ga­li tylko na pre­fa­bry­ka­tach z pla­sti­ku.

Szyb­ko po­ja­wi­ły się dzie­ci, które wy­raź­nie wal­czy­ły z cie­ka­wo­ścią pcha­ją­cą ich do po­zna­nia dziw­ne­go ol­brzy­ma i stra­chem, który pod­po­wia­dał żeby uciec. Kilkoro dzie­cia­ków z gro­mad­ki za­sło­ni­ło uszy.

A, uro­cze! Więc widać nawet róż­ni­ce kul­tu­ro­we po­mię­dzy wio­ska­mi. Te widzą we mnie coś w ro­dza­ju do­bre­go ducha przy­no­szą­ce­go szczę­ście, a te znają hi­sto­rię o uszo­kra­dzie. Dziw­ne. Cie­ka­we, kto pierw­szy wpadł na ten po­mysł? Uszy? Po co byłoby mi tyle uszu? Na zupę? Na ga­la­ret­kę? Uro­cze…

Oto­czo­ny dzieć­mi kolos sta­rał się wciąż kro­czyć do­stoj­nie, ale w taki spo­sób, żeby ni­ko­go nie na­dep­nąć. Mali i duzi po­ka­zy­wa­li kie­ru­nek, w któ­rym mu­siał po­dą­żać, żeby spo­tkać się z młodą parą.

– Są na końcu! Zgod­nie ze zwy­cza­jem…

Uwagę Gwiaz­do­wi­da przy­cią­gnął le­żą­cy na po­bo­czu wia­nek kwia­tów. Pod­niósł go i za­czął oglą­dać z za­cie­ka­wie­niem.

– Czyje to? – za­py­tał. – Kto upu­ścił?!

Od­po­wie­dzia­ła mu cisza. Roz­glą­dał się, aż ktoś od­po­wie. Mógł długo cze­kać, miał czas.

– To moje – od­po­wie­dzia­ła nagle Ma­ciu­ko­wa ze szczy­tu wozu.

– Pro­szę, trzy­maj dziec­ko.

Po­marsz­czo­na, na­zna­czo­na ży­ła­mi jak rze­ka­mi dłoń ode­bra­ła wianek z ręki bardziej przypominającej marmurową rzeźbę, niż ciało.

Kwia­ty, tyle kwia­tów! Jak ga­lak­ty­ka – my­ślał. Makowe czer­wo­ne ol­brzy­my, nie­za­po­mi­naj­ki w typie widmowym O… List­ki – struk­tu­ry mgła­wi­co­we! Pięk­ne, pięk­ne! Spoj­rzał na druh­ny, i na trio sta­ru­szek po­śród nich. A takie ulot­ne…

Roz­my­ślał tak dalej, aż do­szedł na sam ko­niec ko­ro­wo­du.

 

***

 

Wy­szli; przy­szły mąż pierw­szy, za nim żona.

– Jak się na­zy­wa­cie?

– Mi­chał i Ma­tyl­da – od­po­wie­dzie­li.

– Cie­szę się, że was spo­tka­łem. Bę­dzie­cie na dobre i na złe; pra­gnę wam ży­czyć wszyst­kie­go do­bre­go. Mi­cha­le, Do­ro­to.

– Je­stem Ma­tyl­da – za­pro­te­sto­wa­ła dziew­czy­na.

– Ma­tyl­da? A, tak! Prze­cież… Dla­cze­go na­zwa­łem cię Do­ro­tą? Prze­pra­szam.

Do­ro­ta? Skąd ta Do­ro­ta?

Po­ło­żył dło­nie na gło­wach mło­dych.

– Bło­go­sła­wię wam. Cie­szę się wa­szym szczę­ściem. Do zo­ba­cze­nia!

– Może jesz­cze się spo­tka­my.

– Wąt­pię, ale bądź­cie zdrowi.

I tyle. Zo­sta­wił na­rze­czo­nych i po­szedł dalej, ka­ra­wa­na ru­szy­ła, od­zy­sku­jąc dawny pęd.

 

Potem było we­se­le

Potem całe życie

Praca

Dzie­ci

Wnuki

A potem na­de­szła wiel­ka nie­wia­do­ma

 

***

 

Gwiaz­do­wid sły­szał wszyst­ko. Czuł każde ude­rze­nie serca po­wie­rzo­nych mu ludzi. Znał każ­de­go. Ale wciąż nie po­tra­fił zro­zu­mieć, dla­cze­go gdy spo­tkał parę młodą, dziew­czy­nę na­zwał Do­ro­tą.

Szedł, aż w końcu do­tarł do gra­ni­cy świa­ta. Wiel­ka me­ta­lo­wa tafla wy­strze­li­wa­ła w po­wie­trze. Cią­gną­ca się przez niebo wiel­ka ja­rze­niów­ka fu­zyj­na przy­ga­sa­ła – na­sta­ła ciemność, przy­naj­mniej jeśli cho­dzi o świa­tło wi­dzial­ne, bo cie­pło do­star­cza­no przy po­mo­cy pod­czer­wie­ni.

Na ścia­nie po­ja­wi­ło się pęk­nię­cie, które roz­war­ło się uka­zu­jąc windę. Gwiaz­do­wid prze­kro­czył próg. Zrzu­cił sza­tę, pod nią kryło się białe, sztucz­ne ciało. Ścią­gnął ozdob­ny hełm, pod któ­rym cza­iła się zwy­kła, ludz­ka twarz. Ogo­lo­na głowa, szare, smut­ne oczy, me­ta­lo­we gniaz­da, porty do­stę­po­we jak chro­mo­wa­ne rany – wy­glą­dał bied­nie, jak usu­szo­ny kwiat pomiędzy kartkami świata.

Z su­fi­tu windy wy­peł­zły kable. Elastyczna izo­la­cja dzia­ła­ła jak mię­śnie. Szu­ka­ły por­tów i gdy tylko zna­la­zły, za­głę­bi­ły się w nie jak dzio­by ko­li­brów w pełne nek­ta­ru kwia­ty.

Winda za­czę­ła wy­peł­niać się wodą. Maska i szata uno­si­ły się w niej, a potem roz­pu­ści­ły, krótko po tym dłu­gie nogi i ręce również zniknęły, na ko­niec resz­ta ciała. Zo­sta­ła tylko twarz, krę­go­słup i układ ner­wo­wy – tymi czę­ścia­mi za­ję­ły się na­no­bo­ty me­dycz­ne, na­pra­wia­ją­ce komórki na po­zio­mie czą­stecz­ko­wym. Ręce i nogi za­wsze można było do­ro­bić z ży­wych włó­kien wę­glo­wych, oryginalny układ nerwowy musiał pracować, a twarz…

Gwiaz­do­wid nagle uśmiech­nął się.

A, tak! – po­my­ślał z sa­tys­fak­cją. Przy­po­mnia­łem sobie!

 

***

 

Ludzki mózg po­tra­fi za­pi­sać wiele in­for­ma­cji, ale ma gra­ni­ce po­jem­no­ści. Gwiaz­do­wid po­sia­dał pa­mięć ze­wnętrz­ną, rów­nie pro­stą w ob­słu­dze, jak ta do­stęp­na każ­de­mu zdro­we­mu na umy­śle i ciele czło­wie­ko­wi. Po­tęż­ne kom­pu­te­ry ma­ga­zy­no­wa­ły po­trzeb­ną mu wie­dzę, całą hi­sto­rię świa­ta, każdy fakt, który zo­stał od­kry­ty przez ludz­kość do mo­men­tu od­lo­tu. Resz­tę wy­sy­ła­no pacz­ka­mi, w sy­gna­łach ra­dio­wych, tak długo, aż urwał się kon­takt z Zie­mią i hi­sto­rycz­na pę­po­wi­na zo­sta­ła prze­rwa­na.

Zo­ba­czył dwie­ście ty­się­cy ludzi, ich por­tre­ty jak z wię­zien­nych kar­to­tek, ale ra­do­sne. Wśród pierw­szych ko­lo­ni­stów znaj­do­wa­ła się wła­śnie Do­ro­ta. Ta sama zwiew­ność, ta sama de­li­kat­ność, co u jej praprapraprawnucz­ki.

Wi­dział przod­ka Ma­tyl­dy, gdy przy­by­ła oznaj­mić, że za­koń­czo­no więk­szość prac i sta­tek był prak­tycz­nie go­to­wy do lotu. Jesz­cze wtedy nie osią­gnął sta­tu­su isto­ty le­gen­dar­nej.

– To­ma­szu?

Wciąż miał ciało. Pa­trzył przez po­tęż­ny ilu­mi­na­tor na Zie­mię.

– Tak, w czym mogę pomóc Do­ro­to?

– Skoń­czy­li­śmy. Mo­że­my le­cieć.

Za­sko­czo­ny od­wró­cił się.

– Pro­jekt tak wiel­ki, a wy­star­czy słowo jed­nej osoby?

– Spo­koj­nie. Ofi­cjal­nie po­in­for­mu­je­my cię za kilka mie­się­cy, ale prak­tycz­nie tylko for­mal­no­ści dzie­lą nas od uru­cho­mie­nia ciągu.

Przez chwi­lę mil­cze­li.

– Mogę mieć py­ta­nie? Cały czas mnie to męczy, niby śle­dzi­łam de­ba­ty na ten temat, ale znasz mnie. Wolę fi­zy­kę od an­tro­po­lo­gii, bo przy­naj­mniej sil­ni­k Orio­na i cy­lin­der O’Neil­la są bar­dziej zro­zu­mia­łe niż socjologia. 

– Tak?

– Dla­cze­go wieś? Zbu­do­wa­li­śmy naj­więk­szy cud tech­no­lo­gii w hi­sto­rii czło­wie­ka, długi na dwie­ście ki­lo­me­trów sztucz­ny świat z wła­snym eko­sys­te­mem, a za­miesz­ki­wać go mają wie­śnia­cy? Prze­cież mo­gli­by­śmy żyć w do­wol­ny spo­sób, dla­cze­go nie od­two­rzyć współ­cze­snych miast?

– Po­trze­bu­je­my sta­bil­no­ści. Le­cieć bę­dzie­my przez ty­siąc­le­cia, a jed­nym z naj­bar­dziej sta­bil­nych spo­so­bów or­ga­ni­za­cji była wła­śnie wio­ska. Jesz­cze lep­sze by­ły­by wspól­no­ty ple­mien­ne, ale to uznano za dużo bar­dziej pro­ble­ma­tycz­ne.

– To na wsi nie wy­bu­cha­ły re­wo­lu­cje? Nawet jak zor­ga­ni­zu­jesz im idyl­lę, to wciąż bę­dzie ci gro­zić nie­bez­pie­czeń­stwo. W końcu mogą się zbun­to­wać.

– Wy­bu­cha­ły. Tylko pa­mię­taj, że zanim wy­bu­cha­ły, lu­dzie nie zja­da­li przy­naj­mniej kilku po­sił­ków. Pod­czas przed­wio­śnia wielu gi­nę­ło z głodu i nie było buntu. Pro­ble­my po­jawia­ły się do­pie­ro wtedy, gdy było kogo o to winić.

– Nie będą winić cie­bie? Prze­cież przez ten cały czas bę­dziesz wszyst­kim za­wia­dy­wać!

– Nie. Będę mitem. Przy­naj­mniej przez kilka ty­się­cy lat za­pew­ni to spo­kój. Nie wiem tylko, czy będę pa­mię­tać o sobie samym, a co do­pie­ro o Ziemi, albo o tobie.

– To smut­ne.

– Tro­chę.

 

***

 

Wspo­mnie­nie jak z in­ne­go życia.

Na­zwa­ła mnie To­ma­szem. To śmiesz­ne, tyle ludzi mó­wi­ło mu Gwiaz­do­wid, że za­po­mnia­łem jak na­zy­wam się na­praw­dę. Więc byłem To­ma­szem, który spo­tkał Do­ro­tę, przod­ki­nię Ma­tyldy. Ile to było? Dwa? Trzy ty­sią­ce lat temu? Kto by spa­mię­tał… Mocne geny. Dobre geny. Cie­ka­we, czy praprapraprawnuki Ma­tyl­dy też będą tak po­dob­ne do ich pra­sta­rej babci.

 

Przej­dę się za chwil­kę znowu na spa­cer, to zo­ba­czę.