Taki żywot Mieczownika

 

I

W karczmie jak zawsze panował chaos. Podchmieleni waganci wygrywali na lutniach żałosną imitację słynnej przed pięcioma laty melodii, a w jej takt lokalne oprychy lały się po pyskach. Stojący za szynkwasem karczmarz o czerwonym jak rzodkiew nosie kłócił się z rajcą miejskim o jakąś błahostkę. Dwójka młodych szlachciców pojedynkowała się przy kominku, a para tłustych niczym wieprze chłopów pożerała którąś z kolei, podwójną porcję pieczonych udek z kurczaka.

„Pieprzona hołota” – pomyślał alchemik Xaros, popijając piwo. Nie cierpiał przychodzić do gospody „Pod Złotym Gryfem”. Nie miał jednak wyboru. Po pierwsze, była to jedyna tawerna w mieście, gdzie piwo rzeczywiście smakowało jak piwo. Po drugie, obiecał Anice, że będzie ją odwiedzał w każdy piątek. Pracowała tu jako kelnerka i była mu bardzo bliska. Kochał ją. Nie mógł przestać o niej myśleć. Była najpiękniejszą kobietą, jaką znał, a każda spędzona wspólnie noc, najlepszym, co mogło spotkać mężczyznę. Poza tym, umiała słuchać i szczerze podziwiała oraz szanowała jego pracę. Krótko mówiąc: dla ujrzenia pięknej Aniki, warto było pomęczyć się wśród karczemnej hałastry. Właśnie zauważył, jak jego wybranka wychodzi zza szynkwasu, niosąc tacę z trunkami. Z gracją godną tancerki lawirowała pomiędzy zataczającymi się bywalcami tawerny. Nagle jakiś zarośnięty niczym dzikie zwierzę pijak chwycił Anikę za opiętą w ciasny gorset talię i przyciągnął do siebie. Nie miał dobrych zamiarów, sądząc po śliniącej się gębie i wędrujących w stronę piersi kelnerki kosmatych łapskach. Widząc to, Xaros wstał i ruszył na pomoc damie swego serca. Już miał sypnąć oprychowi w twarz sproszkowaną walarią, gdy usłyszał coś, po czym zgromadzona hołota zapomniała o bożym świecie.

– Darmowa kolejka dla wszystkich, my stawiamy – wykrzyknął mężczyzna w czarnym płaszczu wchodzący do gospody.

Entuzjastyczna wrzawa przetoczyła się przez całą karczmę. Nawet zwierzopodobny opryszek wrzasnął wesoło, tym samym wypuszczając Anikę ze swych nieprzyjemnych objęć.

– Świetnie, kolejna robota – westchnęła kelnerka. – Tym razem mnie nie uratowałeś, Xaros. Chyba jestem ci w stanie wybaczyć pierwsze niepowodzenie. – Zwróciła się do alchemika. – Siadaj, jak to się skończy, porozmawiamy, bo widzę, że coś cię trapi – dodała i wróciła do swoich zajęć.

Xaros powrócił na miejsce i czekał, przy okazji obserwując nowo przybyłych. Młody mężczyzna w czarnym jak krucze pióra płaszczu, zapraszający na darmowy alkohol, tuż obok niego płowowłosa elfka o surowym wyrazie twarzy i z szablą przy pasie, dalej drobna, młoda kobieta o kasztanowych lokach, zapewne czarodziejka, wnioskując po sigilu wytatuowanym na wierzchu delikatnej dłoni, na końcu wielki, zielony ork o szpetnej, poznaczonej bliznami gębie i muskułach jak u tytana.

„Zaiste, niezła banda cudaków” – stwierdził w myślach alchemik. Zamyślił się. Z zadumy wyrwała go Anika.

– Nad czym tak dumasz, kochany? – zapytała, dosiadając się.

– Co to za jedni? Ci od darmowej kolejki? – spytał Xaros.

– No co ty?! Mieczowników nie znasz? To najsłynniejsi złodzieje w całym imperium.

– Nigdy o nich nie słyszałem!

– Ale słyszałeś zapewne o tajemniczym zniknięciu klejnotów koronnych króla Nidraxa albo o diamencie skradzionym z podziemnego skarbca smoka Fardala czy też napadzie na bank w Gisterio?

– Tak, obiło mi się o uszy. Sugerujesz, że to ich robota? Sprawcy tych kradzieży pozostają nieznani.

– To oficjalna wersja. Tak naprawdę wszyscy wiedzą, iż to sprawka Mieczowników. Są prawdziwymi artystami wśród złodziei.

– Brzmisz, jakby ci wariaci tobie imponowali.

– Powtarzam tylko to, co mówią ludzie.

– Skoro naprawdę są tacy wspaniali…

– Mógłbyś wynająć ich, aby odzyskali twój kamień filozoficzny.

– Tak, Aniko… – zamyślił się ponownie. – Właśnie to miałem powiedzieć, kochanie. Doskonała szansa! Tak! Wreszcie odbiorę temu draniowi Oberonowi dzieło mego życia, które bezczelnie ukradł, a ci dziwacy mi w tym pomogą!

Alchemik niezwłocznie polecił swojej ukochanej kelnerce, by zaaranżowała spotkanie z Mieczownikami. Późnym wieczorem, gdy tłum w „Pod Złotym Gryfem” zaczął się przerzedzać, czwórka złodziei zasiadła do rozmowy.

– A więc, słyszałem, że chcesz nas wynająć, alchemiku Xarosie – zaczął mężczyzna w płaszczu.

– Skąd wiesz, jak się nazywam? – zdziwił się Xaros.

– Och, to tylko nasza mała, zdolna Iris użyła na tobie telepatii. Tym sposobem wiemy o tobie praktycznie wszystko, zaoszczędziliśmy mnóstwo czasu poświęcanego zazwyczaj na przedstawianie się, omawianie szczegółów zlecenia i inne zbędne formalności. Ona zbiera informacje z twojego umysłu i przekazuje je nam. A co najważniejsze, opanowała tę sztukę w stopniu mistrzowskim, co oznacza, że nawet tego nie poczułeś. Tak, przyjacielu plotki nie kłamią, my nie jesteśmy dobrzy, jesteśmy najlepsi – wyjaśnił ten w czarnej pelerynie.

– Wiecie wszystko o mnie, lecz ja nie wiem nic o was. Mimo wszystko chciałbym poznać chociaż wasze imiona, ponieważ póki co, mój drogi, w myślach zwę cię irytującym durniem. Nie wiem, czy czarodziejka ci to przekazała – odparł zirytowany arogancją złodzieja alchemik.

– To mi się podoba, Xaros! Uwielbiam cięte riposty. Więc na imię mi Daven, ta urocza magiczka to, jak już wiesz Iris, elfka po mojej prawicy to Shira a zielony osiłek z tyłu, Narg. On skręciłby ci kark za ten tekst o durniu, więc masz szczęście, że ja tu dowodzę – mówił Daven z szelmowskim uśmiechem. – Jeszcze jedna ważna kwestia, alchemiku. W twoim chaotycznym umyśle nie było ani słowa o zapłacie – dodał.

– Ile chcecie? – zapytał Xaros.

– Niech pomyślę… Za takie zlecenie to będzie… każdemu po pięć tysięcy, czyli dwadzieścia tysięcy sztuk złota – odparł Daven.

– Co takiego?! Dwadzieścia tysięcy? Nie mam tyle! – wzburzył się alchemik.

– Jeśli chcesz odzyskać ten swój magiczny kamyk, lepiej, żebyś miał. Inaczej zapłatą będzie właśnie ten upragniony, magiczny kamień, a tego byś nie chciał, prawda? – naciskał przywódca Mieczowników.

– Dobrze, zdobędę dla was pieniądze, bylebyście tylko dali mi to, czego chcę – zgodził się Xaros.

– Wspaniale! Interesy z tobą to czysta przyjemność. Mieczownicy, wyśpijcie się porządnie. Jutro o świcie zaczynamy przygotowania – zarządził Daven i wraz z towarzyszami udał się na spoczynek.

 

II

O poranku następnego dnia Daven udał się na rekonesans do siedziby Oberona, eleganckiego dworku zwanego Pałacem Snów. Zabrał ze sobą najszybszego konia, jakiego udało się znaleźć w mieście oraz swoją wysłużoną pelerynę, która po nałożeniu czyniła noszącego niewidzialnym. Jak sam mówił, niezwykłe okrycie udało mu się bardzo dawno temu nabyć za grosze od starego obdartusa w idiotycznych okularach i dziwną blizną w kształcie pioruna na czole. Dotarłszy na miejsce, nałożył na siebie pelerynę i powoli zakradł się do pałacyku. Po około godzinie wrócił do reszty towarzyszy, czekających w karczemnej izbie. Teraz należało opracować stosowny plan. Pierwszym etapem było poznanie przeciwnika, w końcu kradzież bez odpowiedniej wiedzy na temat tego z kim ma się do czynienia, byłaby kompletną głupotą. W tym celu alchemik Xaros opowiedział Mieczownikom wszystko, co wiedział o swym wrogu. Oberon nazywający siebie Królem Olch był tak naprawdę samolubnym megalomanem. Dorobił się fortuny podczas wojny domowej, sprzedając broń obu stronom konfliktu. Góry złota, jakie zarobił na handlu, przeznaczył na to, czym pasjonował się od dziecka – kolekcjonowaniem rzadkich przedmiotów. W Pałacu Snów znajdował się specjalny, doskonale chroniony skarbiec, w którym mieściła się cała kolekcja Oberona. Jedynie nielicznym dane było ją ujrzeć na własne oczy. Kamień filozoficzny Xarosa był właśnie jedną z pereł owych niezwykłych zbiorów. Poza tym, elf cechował się także wielkim zamiłowaniem do wszelakiej sztuki. Na tyle wielkim, iż urządził na piętrze dworku prywatną galerię.

– Dobrze, to chyba wszystko, prawda alchemiku? – spytał Daven.

– Niezupełnie. Jest jeszcze jedna kwestia. Do pałacu Króla Olch wstęp mają tylko i wyłącznie elfy. Oberon to już podstarzały dziad, nawet jak na standardy długowiecznych spiczastouchych. Siedząc przez długi czas w czterech ścianach swojej siedziby stał się okropnym rasistą. Wszyscy, którzy nie są elfami to według niego zło wcielone i mają zakaz wstępu do Pałacu Snów.

– Daven mówił o orkach strzegących wrót skarbca. Poza tym wspominałeś, że bywałeś u Oberona – wtrąciła Iris.

– Orków traktuje jak zwykłe narzędzia, a ja byłem u niego kilka lat temu. Wtedy jeszcze taki nie był – wyjaśnił Xaros.

– To skąd tyle o nim wiesz? – naciskała czarodziejka.

– Myślisz, że ludzie nie gadają? Jego właśni ziomkowie uważają go za głupca i bezustannie paplają o wszystkim, co z nim związane. Mam wrażenie, iż mi nie ufasz, magiczko – rzekł alchemik.

– Spokój, bo jeszcze się tu pobijemy – powiedział Daven, usiłując rozładować napięcie – Czas na plan. Shira odwiedzi Króla Olch jako koneserka sztuki… – zaczął.

– I pewnie mam się przebrać w jakąś ohydną suknię? Nie ma mowy! – zaprotestowała elfka.

– Daj mi skończyć, potem będziesz narzekać – odparł herszt Mieczowników. – Jak mówiłem, będziesz naszym sposobem na odwrócenie uwagi Oberona. Resztę załatwimy po staremu. Narg pozbędzie się strażników, magiczny chowaniec Iris otworzy drzwi do skarbca a ja będę nadzorował akcję spod peleryny niewidzialności. Plan prosty, acz skuteczny – dokończył.

– Zatem, teraz już mogę marudzić. Za żadne skarby nie przebierzecie mnie w jakieś kretyńskie fatałaszki – powiedziała Shira.

– Kochana, zrobisz to, bo inaczej nie dostaniemy złota a nieszczęsny pan alchemik swojego kamyka – odparł sarkastycznie Daven.

 

III

Po kilku godzinach przekonywania i przebierania Shiry w elegancką suknię godną prawdziwej hrabiny, skradzioną lub jak to ujął Daven, pożyczoną na czas nieokreślony, Mieczownicy udali się w kierunku Pałacu Snów. Dojechali konno do położonego nieopodal dworku zagajnika. Tam zostawili wierzchowce, pod główne bramy budynku musieli podejść na piechotę. Teleportacja nie była dobrym pomysłem, ponieważ energię magiczną jedynej czarodziejki w grupie należało oszczędzać na wyjątkowe sytuacje. Cała czwórka wzięła ze sobą kryształy komunikacyjne, dzięki którym mogli wymieniać się na bieżąco przydatnymi informacjami. Małe, poręczne, zmyślnie skonstruowane przez gnomy urządzenia były niesamowicie popularne wśród szlachty jak i band złodziei. Wystarczyło zastukać dwukrotnie palcem w delikatną powierzchnię i zacząć mówić, a wiadomość docierała do wszystkich połączonych ze sobą kryształów, znajdujących się w pobliżu. Sprawami komunikacji nie trzeba było się martwić. Skupieniem uwagi strażników i Króla Olch również, gdyż Shira mimo, iż potykała się i przeklinała wielokrotnie, nie wiadomo czy z powodu gorsetu, powłóczystej sukni, zbyt ciasnych trzewików na obcasie, czy też wszystkich trzech rzeczy naraz, to jednak w swym przebraniu prezentowała się absolutnie wspaniale. 

Daven dotrzymywał jej kroku, oczywiście ukrywając obecność z pomocą magicznej peleryny. Iris i Narg przekradli się do ogrodów na tyłach pałacu. Tam czekali na umówiony sygnał od Davena. Gdy Shira i jej niewidzialny towarzysz zbliżyli się do głównej bramy, powitała ich dwójka groźnie wyglądających, potężnych orków, większych i z jeszcze bardziej zakazanymi gębami niż Narg.

– Stać! Kto tu lezie? – odezwał się wartownik po lewej.

– Panowie, nazywam się Tytania Kellers, słynna koneserka sztuki niestandardowej. Przybyłam obejrzeć sławetną kolekcję króla Oberona. W Murii, skąd pochodzę, tyle o niej słyszeliśmy, chciałabym doświadczyć jej niesamowitości osobiście – Shira idealnie wyrecytowała wyuczoną formułkę.

– Hmm… na liście dzisiejszych gości nie ma żadnej Tytanii – rzekł ork po prawej, wnioskując po sposobie wypowiedzi inteligentniejszy od kompana po przeciwnej stronie. – Jeśli nie jest pani zapisana, nie mogę pani wpuścić do sadyby Króla Olch – dodał.

– Chwileczkę, na pewno na pańskiej liście jest mój kuzyn, proszę spojrzeć jeszcze raz – Shira improwizowała, próbując szybko wymyślić krewniaka o wiarygodnie brzmiącym, elfim imieniu.

– Imię i nazwisko, proszę. Sprawdzę – odparł strażnik.

– Legolas z Lorien! – palnęła bezmyślnie.

– Kurwa! Trzeba było ich zaczarować i wejść normalnie – wyszeptał zrezygnowany Daven, zaciskając dłoń na rękojeści miecza.

– Mam tutaj jedynie Legolasa Zielonego Liścia – rzekł ork.

– Okłamałaś nas, zdziro! – odparł ten po lewej.

– Zachowuj się, Gragg, bo jak mamę kocham, zdzielę cię w pysk! – uspokoił go ten z listą gości. – Mój druh chciał powiedzieć, iż oszukała nas pani. Zatem, proszę się oddalić i… O, bogowie, cóż za straszna pomyłka! Teraz dopiero przypomniałem sobie, że pan Zielony Liść pochodzi przecież z Lorien! Więc naprawdę jest pani jego kuzynką. Och, przepraszam najmocniej za to niedopatrzenie i zapraszam do środka – dodał zmieszany i otworzył wielkie odrzwia pałacu.

– Dziękuję bardzo, dobry człowieku… znaczy, orku – odparła Shira i triumfalnym krokiem z Davenem u boku przekroczyła próg siedziby Oberona.

– No, kochana to było niezłe. Następnym razem użyjemy magii Iris i po sprawie – szepnął spod kamuflażu jej towarzysz.

– Chyba żartujesz! Miałam wszystko pod kontrolą! Zrobiłam to specjalnie, żeby cię wpienić. Wyglądasz wtedy przezabawnie – odpowiedziała elfka.

– Jasne, tyle w tym prawdy, ile w stwierdzeniu, że Nargowi wcale nie wali z paszczy – odparł Daven.

– Słyszałem to! – wtrącił zdenerwowany ork.

– Dobra, gęby na kłódkę! Oberon idzie! Narg, Iris na pozycje! Czekać na sygnał – rozkazał przywódca Mieczowników.

Król Olch zbliżył się do swego gościa, lustrując elfkę przenikliwym spojrzeniem. Był wysokim i szczupłym mężczyzną o długich, sięgających ramion i białych niczym śnieg włosach. Mimo setki na karku, jak wspominał Xaros wyglądał świetnie, nawet jak na elfie standardy. Jedynie po nielicznych zmarszczkach na ogólnie przystojnej twarzy można było poznać, iż ma się do czynienia ze starszym elfem. Odziany w lnianą koszulę, skórzane spodnie oraz wysokie buty przypominał raczej skromnego szlachcica, a nie samolubnego, obrzydliwie bogatego megalomana. Po prawicy Oberona stał goblin w surducie, co chwilę poprawiający kołnierz. Shira zaśmiała się cicho. Przywykła do widoku zielonoskórych stworów, noszących jedynie podłej jakości skóry lub zakutych w zbroje, a gobliński – jak się domyślała – sługa przypominał jej bardziej wystrojoną żabę, aniżeli prawdziwego goblina.

– Pani Tytania, czy tak? – zapytał w końcu Król Olch.

– Tak, zgadza się, koneserka sztuki rzadkiej i niecodziennej. Pan Oberon jak przypuszczam. Miło poznać – odparła Shira, podając mu dłoń, którą ten ochoczo uścisnął.

– To mój osobisty kamerdyner, Florius– przedstawił goblina.

– Witam – odrzekł sucho zielonoskóry.

– Proszę, usiądźmy w salonie. Napijmy wina a wtedy przejdźmy do rzeczy. Zapewniam, nawet osoba o tak wyrafinowanym guście jak pani znajdzie w mej prywatnej galerii niesamowite dzieła – zaproponował Oberon. Shira nie odpowiedziała, podążyła jedynie za nim. – Kuzynka Legolasa, tak, madame? Proszę powiedzieć, co u niego? Kupił ten piękny, polecany przeze mnie drzeworyt Valdorfina? Tak wspaniale wyglądałby nad rzeźbionym kominkiem, który mi pokazywał – zapytał.

– Tak, u Legolasa wszystko w porządku. Co do drzeworytu, to jeszcze się waha – wyrecytowała zaimprowizowaną formułkę Shira.

– Och, on doprawdy jest niemożliwy. Na cóż takiego czeka? Niech wreszcie to kupi – odparł Król Olch, podając gościowi kieliszek wina. – To dość ekstrawagancki napitek. Trunek ów zwie się Est Est, importowany przez gnomy zza Wielkiego Morza. Z początku byłem sceptyczny, ale jest naprawdę wyborny. Proszę skosztować, pani Tytanio – nalegał.

Choć Shira zdecydowanie wolała piwo i wódkę, odmowa nie wchodziła w grę. Wzięła podane jej wino i wypiła jednym haustem. Smakowało ohydnie i było słabe. Nawet nie poczuła zawartego w nim alkoholu.

– Widzę, że jest też pani koneserką rzadkich trunków – rzekł Oberon, uśmiechając się. Najwidoczniej widok kobiety o aparycji damy z wyższych sfer, łykającej wino jak uschnięty kwiat wodę bardzo go rozbawił. Dopiero po chwili Shira uświadomiła sobie, jaką popełniła gafę, ale widząc minę Króla Olch, uspokoiła się nieco. Nalał jej kolejną lampkę, oboje rozsiedli się na wygodnej sofie i zaczęli rozmowę. 

 

IV

Tymczasem Daven był już u celu. Stał przed wielkimi, metalowymi wrotami do skarbca Króla Olch, inkrustowanymi magicznymi sigilami, strzeżonymi dodatkowo przez kolejną parę potężnych orków. Nadeszła pora na sygnał. Skryty pod peleryną niewidzialności herszt wyciągnął kryształ komunikacyjny, stuknął w niego dwukrotnie i wyszeptał umówione uprzednio hasło. Do akcji wkroczyła Iris. Na początku przyzwała swego magicznego chowańca – dziwnego stworka przypominającego krzyżówkę kota i wilka. Następnie rzuciła na orkowych strażników czar przyciągający, co sprawiło, że dwójka osiłków wyszła na zewnątrz do ogrodu. Tam czekał na nich zaczajony w krzakach Narg. Gdy znaleźli się dostatecznie blisko, wyskoczył z ukrycia i z niepodobną stworzeniom swojej postury szybkością, ogłuszył ciosem pięści nieco już i tak skołowanych przez rzucony urok wartowników. Runęli na ziemię, niczym trafione przez piorun drzewa. Narg błyskawicznie związał ich liną i ukrył w ogrodowych krzewach. Chowaniec Iris mógł zacząć działać. Czarodziejka wydała mu rozkaz i stworzonko ze zwinnością godną egzotycznego kota, pobiegło w stronę magicznie zapieczętowanych wrót. Na oczach Davena wniknęło w ich metalową powierzchnię. W ciągu kilku minut blask bijący od wyrytych na nich sigili zaczął gasnąć. Gdy ostatni ze znaków utracił jasność, drzwi do sanktuarium rzadkich artefaktów stanęły otworem. 

Daven już miał wejść do środka, gdy nagle usłyszał kroki. Ktoś się zbliżał. Złodziej zaczaił się za rogiem, wyciągnął przytroczony do pasa miecz. Kiedy potencjalny świadek napadu był dostatecznie blisko, wyskoczył na niego i zdzielił z całej siły głowicą broni. Ogłuszony osobnik padł na posadzkę. Był to Florius – gobliński kamerdyner Oberona. Ciesząc się z efektywnego obezwładnienia lokaja, Daven zawlókł nieprzytomnego w kąt i dał znak Iris, by wyczarowała portal do kryjówki Narga. Następnie wrzucił goblina w magiczną bramę. Pryszczaty stwór w przyciasnym surducie wylądował prosto pod stopami orka, a ten związał go i ukrył w krzakach, tak jak to uczynił ze strażnikami. Daven w tym czasie wbiegł do skarbca. Napotkał jednak przeszkodę – kolejne masywne drzwi. Te jednak różniły się od poprzednich. Różnicę w rozmieszczeniu i kształcie magicznych sigili Daven dostrzegł od razu. Po chwili zastanowienia spostrzegł jednak kolejny szczegół – wystającą ze ściany po lewej kamienną, prostokątną tablicę z wyrytą na niej inskrypcją po elficku i wgłębieniem przedstawiającym dłoń. Pierwszy raz widząc coś takiego, Daven wezwał Iris na pomoc. Czarodziejka przyteleportowała się błyskawicznie i obejrzała uważnie dziwną płytę. Po dłuższej chwili odezwała się:

– Cwany jest ten Oberon! To system rozpoznawania osób. Eksperymentalna rzecz i raczej nieczęsto spotykana. Opracowana przez elfich magów przed kilkoma laty. W całym imperium istnieje tylko pięć takich…

– Bardzo to ciekawe, ale może powiesz mi, co to robi i jak otworzyć te drzwi, bo jestem pewien, że twój chowaniec na niewiele się tu zda – przerwał nieco zirytowany Daven.

– Masz rację, przepraszam. Widzisz symbol dłoni? Oznacza, iż jedynie odcisk ręki Króla Olch będzie w stanie otworzyć wrota.

– To, co mamy odciąć mu łapę czy targając za uszy przywlec tutaj?! To nie wchodzi w grę!

– Nie panikuj. Czytałam o tym. Dam radę ułatwić nam zadanie. Jeśli za pomocą magii w odpowiednim stopniu przeciążę system, zdołam go oszukać. Mówiąc wprost: gdy to zrobię, powinno przyjąć się cokolwiek związanego z ciałem Oberona: włos, woszczyna, paznokieć, ślina…

– Dobrze, już dobrze, rozumiem. Włos brzmi najsensowniej, najłatwiej i najmniej obrzydliwie. Shira się tym zajmie. Powiadomię ją przez kryształ.

Daven nie miał w tej sprawie wątpliwości. W rzeczywistości jednak sytuacja prezentowała się niepewnie, gdyż elfia członkini Mieczowników była – ujmując to profesjonalnie – niedysponowana. Z ósmym kieliszkiem wina w dłoni, czkając cicho, chwiejnym krokiem zwiedzała prywatną galerię Oberona na piętrze. Gospodarz również wypił dość sporo, co przyniosło wyraźne efekty, bo gdy oboje oglądali dzieła gnomich surrealistów, pomylił Schulfanga z Kalifrastusem, plątał się w latach powstawania arcydzieł i zapominał o zabawnych anegdotach oraz ciekawostkach, które zazwyczaj recytował gościom z pamięci.

– Ten tutaj, to chyba autoportret… eee… jak mu było… Paganasa! Właśnie, podobno wariat odciął sobie ucho jakiś czas po namalowaniu tego. A może to był Vincentus? Tak! A Paganas to nie pamiętam, co sobie uciął. Nos? Nie! To był Randolfo. O, tamten to właśnie jego obraz! Orczyca z łasiczką na tle wielkiej bitwy krasnoludzkiej kompanii „Żelazna Pięść” z demonami z szóstego regimentu, siódmego kręgu piekielnego Azazela – opowiadał Król Olch, popijając wino i wskazując płótno przedstawiające zieloną plamę na czarno-czerwonym tle.

– To fascynujące, mój drogi, ale z przykrością stwierdzam, że winko się kończy, hic! – odparła Shira.

– Faktycznie. Będzie nam bardzo potrzebne, ponieważ kolejna sekcja mej galerii to okropna nuda. Ludzcy realiści. Ale skoro obiecałem, iż pokażę ci wszystko, kochana, to słowa dotrzymam. Wezwę Floriusa, niech nam przyniesie jakiś dobry rocznik. Najlepiej białe i elfie, prawda?

– Tak, jestem za.

W tym momencie zaświecił się kryształ komunikacyjny Shiry. Przeprosiła gospodarza i poszła na stronę odpowiedzieć na sygnał. Tymczasem Oberon kierował się w stronę schodów na parter, by wezwać służącego.

– Shira, tu Daven. Mamy mały problem i jesteś nam potrzebna.

– Daven? Jaki Daven? Ach, Daven! Niech to szlag! Na śmierć zapomniałam co tutaj robimy! O co chodzi?

– Zostało ostatnie zabezpieczenie, by dostać się do skarbca, ale potrzebny nam jest włos Króla Olch. Zdobądź go i przekaż chowańcowi Iris. A tak w ogóle to gdzie jesteście i co robicie?

– W galerii na górze, oglądaliśmy jakichś suralistów czy jak im tam. Oberon idzie na dół wezwać sługę.

– Co?! Pozbyliśmy się strażników i lokaja. Zauważy to! Szybko, powstrzymaj go!

– O, kurwa! Robi się!

Shira pobiegła w stronę schodów, wołając swego gospodarza. Duże ilości wypitego alkoholu sprawiły jednak, że zbiegając ze stopni zachwiała się i sturlała na sam dół. Król Olch szybko znalazł się przy niej, pytając czy wszystko w porządku. Elfka odpowiedziała mu najbarwniejszą wiązanką przekleństw, jaką słyszał. Gdy pomagał jej wstać, wykorzystała sytuację i wyrwała mu z głowy pojedynczy, odstający włos. Oberon zaprowadził swego biednego, poobijanego gościa do salonu i położył delikatnie na sofie. Był zbyt pijany lub zbyt skupiony na poszkodowanej Shirze, bo na nieobecność kamerdynera i wartowników nie zwrócił najmniejszej uwagi.

– Co teraz mam uczynić, droga Tytanio? Może jakiś elfi specyfik na uśmierzenie bólu?

– Kochany, przyniesiesz to winko, o którym mówiłeś, opowiesz o tych realistach czy jak im tam i będzie w porządku

– Oczywiście, już lecę.

Elfka ponownie wykorzystała okazję. Powiadomiła towarzyszy o wykonanym zadaniu. W jednej chwili przy jej tymczasowym posłaniu znalazł się chowaniec Iris. Przekazała mu potrzebny włos, a stworek zniknął równie szybko jak się pojawił.

 

V

Magiczne stworzenie w mgnieniu oka zjawiło się przy Davenie i Iris, czekających przy problematycznych drzwiach. Czarodziejka odebrała pożądaną rzecz i przyłożyła do uprzednio zaczarowanej tablicy. Światło sigili zgasło jak w przypadku pierwszych wrót i rzeczone odrzwia otworzyły się. Złodziej i magiczka weszli do środka. Kolekcja rzadkich artefaktów Oberona była naprawdę spora i tak jak mówiły plotki, iście niezwykła. Czegóż tam nie było? Elfie saberry z okresu pierwszej wojny o niepodległość, złowieszczo wyglądające fetysze starożytnych gnomów, portret orkowej hrabiny von Klaubenhoff, powszechnie uznawany za zaginiony czy nawet takie dziwactwa jak dwugłowy homunkulus w słoju z formaliną i kamienne totemy pradawnych krasnoludów o fallicznym kształcie.

– Niech to diabli! Dobrze, że wszystko jest podpisane, bo niektóre z tych rzeczy widzę pierwszy raz w życiu – powiedziała Iris.

– Tak, trzeba przyznać, niezwykła zbieranina gratów. Aż chciałoby się ukraść coś więcej. Na przykład… to! Wygląda naprawdę świetnie – odparł Daven, wskazując na czarny kryształ, promieniujący w niespotykany sposób. – Co to takiego, Iris?

– Och, cholera, nie muszę czytać podpisu, by wiedzieć, że to niezbyt przyjemna rzecz. Aż zionie czarną magią! Wyczuwam też coś dziwnego. Siedem istot połączonych w jedną, uwięzionych w tym artefakcie.

– Ech, masz rację. Czarna magia to nie nasza bajka. Poza tym i tak dostaniemy kupę kasy za sam kamień filozoficzny. Przeczytasz chociaż co to jest za kryształ?

– Czarny Kamień Dusz.

– Chwytliwa nazwa, przyznaję, ale w rzyci z tym. Chodźmy dalej.

Po dłuższej chwili udało im się znaleźć pożądany przedmiot. Daven wziął kamień filozoficzny i schował do małej, skórzanej torby. Misja zakończyła się sukcesem. Pozostała jedynie kwestia ucieczki. Przywódca Mieczowników powiadomił Narga o wykonanym zleceniu. Ork pobiegł do centrum ogrodu, gdzie czekał już na niego wyczarowany uprzednio portal, prowadzący prosto do karczmy „Pod Złotym Gryfem”.

– Nie teleportuję się. Zostawiam portal wam. Przeskoczę mur i przebiegnę się do miasta na własnych nogach – odezwał się Narg przez kryształ.

– Dobrze, jeśli tego chcesz – odparł Daven.

– Chcę! Większość czasu czaiłem się w krzakach, podczas gdy wy mieliście zabawę. Do zobaczenia w gospodzie – rzekł ork.

– Dobra, Iris, teraz zabieramy Shirę i spadamy – rozkazał przywódca Mieczowników i oboje udali się do salonu.

Swoją elfią towarzyszkę zastali ułożoną na sofie. Spała jak zabita, chrapiąc głośno. Obok niej na krześle drzemał Oberon, wtórując swemu gościowi. Na podłodze leżały trzy puste butelki po winie. Stąpając ostrożnie, aby nie zbudzić Króla Olch i nie poruszyć żadnej z walających się pod nogami butelczyn, Daven podszedł do śpiącej twardo Shiry i wziął ją na ręce. Ta mamrotała niewyraźnie przez moment, by za chwilę ponownie zasnąć. Trójka złodziei oddaliła się powoli w stronę drzwi do ogrodu. Kiedy wreszcie dotarli do portalu Shira ponownie się zbudziła, witając znajome twarze słowami:

– Ja pierdolę, zaraz puszczę pawia!

– Wyrzygasz się po drugiej stronie. Do zobaczenia – odparł Daven i wrzucił ją w portal.

– Na teleportację długodystansową nie wystarczy mi energii, ale możemy spróbować krótkiego dystansu – odparła Iris. – Złap mnie za rękę.

– O, nie, teleportowaliśmy się w taki sposób podczas skoku w Gisterio. Wiesz, że tego nie cierpię! No cóż, nie mamy wyjścia. Czaruj, nim nasz kochany Oberon się zbudzi – Daven chwycił rękę towarzyszki, ta wymówiła zaklęcie i po chwili dwójka złodziei znalazła się za odgradzającą pałac Króla Olch ścianą. Pospieszyli po zostawione w pobliskim zagajniku konie i wrócili na nich do miasta. Ucieczka powiodła się.

 

VI

Gdy Mieczownicy spotkali się „Pod Złotym Gryfem” postanowili, iż przeznaczą trochę czasu na odpoczynek. Shira zdążyła w tym czasie wytrzeźwieć i wysłuchać reprymendy Davena, że nieodpowiedzialnie postąpiła, upijając się wraz z Oberonem. Złodziej i elfka pokłócili się, lecz z czasem wszystko wróciło do normy. Narga oraz Iris takie sytuacje już wcale nie dziwiły, gdyż miały miejsce praktycznie po każdej kradzieży. Ork i magiczka nie zwracali na to uwagi. Wiedzieli, iż tak naprawdę owe kłótnie są oznaką wielkiej sympatii, jaką darzyli się Shira i Daven. 

Podczas gdy czwórka złodziei regenerowała siły Xaros dowiedział się, że powrócili do miasta i skontaktował z nimi. Umówili się na spotkanie w jego domu. Alchemik miał otrzymać kamień filozoficzny, Mieczownicy należną zapłatę. Złodzieje zabrali swą zdobycz i pospieszyli pod wskazany w wiadomości adres.

– Proszę bardzo, staruszku, oto twój kamyk, a teraz dawaj złoto – rzekł na przywitanie Daven, podając artefakt Xarosowi, siedzącemu za uginającym się od chaotycznie ułożonych przedmiotów stołem.

– Dziękuję, Mieczowniku, wasza zapłata jest w tamtym kufrze – odparł alchemik uśmiechając się i wskazując na ustawioną pod ścianą skrzynię.

– Świetnie, interesy z tobą to czysta przyjemność, staruszku – odparł przywódca złodziei.

– Czekaj, Daven! – krzyknęła nagle Iris. – Wyczuwam tu czarną magię! Ta skrzynia, spójrz! – Czarodziejka podniosła leżącą na pobliskim stoliku czaszkę i rzuciła w stronę kufra. Gdy tylko czerep znalazł się w pobliżu skrzyni, ta otworzyła się, ukazując rząd ostrych, żółtych zębów i długi, pokryty lepką śliną język. Pokłapała swą „paszczą” przez chwilę, porykując przy tym paskudnie, zamknęła się i ponownie zmieniła w zwykły, stary kufer.

– Co to jest, do cholery!? Nigdy w życiu czegoś takiego nie widziałem! – wrzasnął skonfundowany Daven.

– To mimik. Stwór udający rzeczy codziennego użytku, by pożerać nieświadome ofiary. Niezwykle rzadki – wyjaśniła Iris. – Pan alchemik usiłował nas oszukać – dodała, spoglądając nienawistnie na Xarosa.

– Nie, skarbie, nie on. Ja usiłowałam – odezwała się kobieta skryta dotychczas w zacienionym rogu pomieszczenia. To była Anika! Kelnerka z karczmy.

– Co? Dlaczego? – spytała zaskoczona Shira.

– Wasza magiczka pewnie mnie nie wyczuła. Tak naprawdę jestem sukkubem. Kilka lat temu utraciłam swe moce. Nie wiedziałam, co począć. W końcu pewien mag polecił mi, bym spróbowała wykorzystać magię drzemiącą w kamieniu filozoficznym. Alchemik był łatwym celem. Słaby umysł pełen ambicji i determinacji. Nawet pomimo podłego stanu mych umiejętności dałam radę owinąć go sobie wokół palca – odpowiedziała kobieta.

– Uwiodłaś staruszka i wykorzystałaś nas, aby zdobyć ten kamyk. Sprytnie – odparł Daven.

– To by wyjaśniało większość myśli, skupionych wokół seksualnych fantazji związanych z tobą, które napotkałam w umyśle alchemika, kiedy użyłam na nim telepatii – wtrąciła magiczka Mieczowników.

– I nie podzieliłaś się z nami tymi myślami? – zapytał rozczarowany Narg.

– Och, przymknij się! – zbeształa go magiczka.

– Teraz wystarczy tylko pozbyć się was i uaktywnić moc kamienia. Wtedy stanę się na powrót sobą. No już, Xaros kochanie, do dzieła. Aktywuj swoje cacko, ja załatwię tych głupców – powiedziała Anika, szykując się do ataku.

– Nie chcę cię martwić, ale to fałszywka. Przewidzieliśmy, iż nasz zleceniodawca będzie usiłował wystrychnąć nas na dudka – odparła Iris.

– Co?! – zdziwiła się demonica. Spojrzała na swego kochanka. Widząc, że ten mamrocze wszystkie znane inkantacje pod nosem, obraca kamień z każdej strony i ogółem męczy się strasznie z aktywacją, która powinna być prosta i szybka, uwierzyła czarodziejce. – Zasrańcy, oddawać go albo rozerwę was na strzępy! – wrzasnęła wściekle.

– W takim razie zapraszam do tańca – odparł Daven, wyciągając miecz.

Anika ruszyła do ataku. Wpierw rzuciła się na Narga. Atakowała szybko i bezlitośnie. W klika chwil udało jej się obezwładnić orka serią kopnięć w brzuch i krocze. Iris strzeliła w nią piorunem kulistym, lecz sukkub zrobił unik. Doskoczył do magiczki i uderzył pięścią w twarz. Shira i Daven zaatakowali jednocześnie. Elfka wykonała serię szerokich cięć wysłużoną szablą. Mężczyzna usiłował szybkimi pchnięciami zranić demonicę, oboje niestety chybili. Shirze udało się ją zranić cięciem z doskoku, straciła równowagę na ułamek sekundy. Daven wykorzystał sytuację, ponownie ruszył do ataku, celował w szyję. Szybki sztych. Głownia jego miecza przebiła na wylot gardło Aniki. Potwór padł na kolana. Zastygł w tej pozycji na kilka sekund i znów zaatakował. Obalił Shirę na podłogę, następnie rzucił się na przywódcę Mieczowników. Przygwoździł go do ziemi i usiłował odgryźć twarz. Był wyjątkowo potężny mimo utraty swych demonicznych mocy. Daven zebrał wszystkie pozostałe mu siły i odkopnął krwiożerczą bestię. Szybko się podniósł i przygotował do ostatecznej szarży. Jednak nagle drzwi do sadyby alchemika otworzyły się i do środka wbiegł uzbrojony w saberrę Oberon. Ciął szybko i bezlitośnie. Potworzysko nie miało szans na unik. Skrócił demona o głowę. Ta poturlała się po podłodze a pozbawione czerepu truchło padło z impetem na posadzkę.

– Och, co się stało? Gdzie Anika? Gdzie mój kamień filozoficzny? – pytał alchemik Xaros, wolny od wpływu sukkuba. – Pamiętam, że wynająłem jakichś dziwaków do odzyskania mojego magnum opus z łap tego cholernego elfa i tyle – dodał skonfundowany.

– Demonica nieźle namieszała mu w głowie. Zatem nie wie też o fałszywce, świetnie się składa – szeptał do siebie zziajany Daven. – Co tutaj robisz, Oberonie? – spytał elfa, chowając broń i pomagając towarzyszom się podnieść.

– Mógłbyś chociaż powiedzieć „dziękuję”, właśnie uratowałem ci skórę, parszywy złodzieju – odparł przeszywając go spojrzeniem – Myśleliście, żem głupiec i idiota? Gdy tylko wytrzeźwiałem, zauważyłem, iż brakuje perły mojej kolekcji i wiedziałem, że to ten stary, uparty cap Xaros bezczelnie mi go ukradł! – dodał, wskazując alchemika zakrwawionym ostrzem.

– Co?! Ty przeklęty draniu! Ten kamień jest mój! – krzyknął oburzony alchemik, ściskając falsyfikat w drżących dłoniach. 

– Mam ci przypomnieć, żałosny durniu? Zdobyłem ten cholerny artefakt w uczciwie wygranym pojedynku z tobą, pięć lat temu!

– Gówno prawda! Oszukiwałeś, elfi hochsztaplerze! Myślałeś, że nie zauważyłem? Właśnie dlatego on będzie mój!

– Po moim trupie, alchemiku! Stawaj! Rozstrzygniemy to, tu i teraz! Rewanż! Wyciągaj miecz! Tak jak przed pięcioma laty, czysty fechtunek, żadnych magicznych proszków czy innego gówna! 

– To bardzo ekscytujące, panowie, ale chcielibyśmy dostać nasze złoto i już się ulotnić – wtrącił Daven.

– Jak śmiesz?! – żachnął się Oberon.

– Właśnie, wypieprzać z mojego domu, złodzieje! – rzekł równie oburzony Xaros.

– O nie, już raz nas oszukałeś, alchemiku. Tak naprawdę twoja kochanka, ale mniejsza z tym. Liczy się zasada. Dasz nam obiecaną zapłatę, albo tak was obu poharatamy, że do końca życia nie będziecie mogli się pojedynkować. Tylko tym razem bez mimików, proszę – zagroził Mieczownik.

– Co za bezczelność! Ale niech ci będzie, wstrętny szczurze. Dwudziestu tysięcy nie mam, lecz możesz wziąć to. Napój z mandragory, niezwykle rzadki, uzdrowiciele z całego imperium wręcz zabijają się o ten wywar. Sprzedacie go za co najmniej dziesięć tysięcy – odparł alchemik, podając złodziejowi małą buteleczkę ze świecącym płynem.

– Miło, ale brakuje kolejnej dziesiątki – powiedział Daven.

– Proszę. To moje oszczędności na ten tydzień. Równo jedenaście tysięcy pięćset. Bierz pieniądze i obym cię więcej nie widział – rzekł Oberon, dając przywódcy Mieczowników wypchaną sakwę.

– Doprawdy, wspaniały interes. Żegnam panów i życzę przyjemnej nawalanki – odparł Daven, uśmiechając się sardonicznie i wraz z kompanami kierując w stronę wyjścia.

Kiedy czwórka złodziei była już na zewnątrz, z domu Xarosa niespodziewanie wybiegł Oberon z kryształem komunikacyjnym w ręce. Zwrócił się do Shiry:

– Proszę zaczekać, pani Tytanio, jeśli faktycznie tak masz na imię. Okoliczności wczorajszego spotkania były dla mnie bardzo nieprzyjemne, ale byłbym okropnym kłamcą, gdybym powiedział, iż wspólne dyskusje o sztuce przy dobrym winie mi się nie podobały. Proszę przyjąć ten kryształ i powiadomić mnie za jego pomocą, gdy najdzie panią ochota na ponowne spotkanie. Jest bezpośrednio połączony z moim. Myślę, że ostatecznie oboje spędziliśmy dobrze czas, więc do zobaczenia. I prosiłbym o samotne przybycie, bez wstrętnego, złodziejskiego nasienia, zwanego kompanami.

– Dziękuję, Królu Olch. Przemyślę to.

– Mów mi Oberon.

– A ty mów mi Shira.

Elf uśmiechnął się i wrócił do chaty Xarosa, by rozpocząć pojedynek.

– Wyrzuć ten kryształ natychmiast! – rozkazał Daven.

– Ani mi się śni! – zdenerwowała się elfka.

– A więc, spodobał ci się ten samolubny idiota?

– Żebyś wiedział!

– No, świetnie!

– Daven, denerwujesz się tak, bo to ty chciałeś umówić się z Shirą, prawda? – spytała Iris.

– Co? Chyba cię pogrzało!

– Nie pieprz. Wszyscy wiemy, że to prawda – wtrącił Narg.

– No, no, Daven. Nie spodziewałam się – odparła Shira.

– Upadliście na głowy, czy co? Chodźmy przechlać naszą wypłatę w jakiejś oberży, bo widzę, że za długo jesteście trzeźwi.

– Nie powinniśmy się pospieszyć i wyjechać? Gdy skończą walczyć, Oberon i Xaros dowiedzą się, iż dałeś im fałszywy kamień filozoficzny – zasugerowała czarodziejka.

– Daj spokój. Mówisz jakby to była pierwsza taka sytuacja – odrzekł Daven.

– Teoretycznie tak jest. Król Olch ma złota w bród. Może wysłać za nami prywatną armię, jeśli tylko będzie chciał – powiedziała Iris.

– Nie wyśle. Ze względu na mnie. Zakochał się bez pamięci – odparła Shira.

– A alchemik to stary pierdoła, który nie ma nawet dwudziestu tysięcy. Poza tym, nim którykolwiek z nich odkryje tę małą mistyfikację, my będziemy już daleko stąd, na jakimś bazarze, sprzedawać ten śmieszny kamyk wariatom, gotowym zapłacić za niego krocie – podsumował przywódca bandy.

– He, he. Taki żywot Mieczownika! – dodał Narg.