O powstawaniu gatunków i losach anioła Szemkela

Za­sta­na­wia­li­ście się kie­dyś nad tym, kto dzier­ży palmę pierw­szeń­stwa w dzie­dzi­nach, w któ­rych nie zwy­kło się two­rzyć ran­kin­gów? Po­my­śl­cie tylko: gdyby przy­jąć ja­kieś obiek­tyw­ne me­to­dy mier­ni­cze i mieć środ­ki do tego, aby prze­pro­wa­dzić ba­da­nia, uda­ło­by się wska­zać, na przy­kład, naj­głup­szą isto­tę, jaka kie­dy­kol­wiek ist­nia­ła. Albo naj­by­strzej­szą. Naj­bar­dziej zgryź­li­wą, naj­mniej sa­mo­dziel­ną, naj­ohyd­niej­szą. Można by też spraw­dzić, kto był naj­głę­biej po­grą­żo­ny w smut­ku. Tak się skła­da, że po­tra­fię od­po­wie­dzieć na to ostat­nie py­ta­nie. Wierz­cie mi na słowo, że naj­smut­niej­szą isto­tą, jaka kie­dy­kol­wiek stą­pa­ła po świe­cie, był – w najciemniejszych dniach swego życia – anioł Szem­kel.

Się­gnął dna prze­by­wa­jąc w pie­kle, wię­zio­ny tam przez bez­gra­nicz­nie za­ko­cha­ne w sobie pta­szy­ska. Jak do tego do­szło? Trze­ba za­cząć od po­cząt­ku. Sa­me­go po­cząt­ku.

Kiedy Bóg stwo­rzył już niebo i zie­mię oraz od­dzie­lił świa­tło od mroku, z dużym wa­ha­niem i ostroż­no­ścią po­wo­łał na błę­kit­ną pla­ne­tę życie. Za­czął skrom­nie, od pry­mi­tyw­nych ży­ją­tek, mo­gą­cych jed­nak, wraz z prze­mi­ja­niem ko­lej­nych po­ko­leń, zmie­niać się i na­bie­rać no­wych cech w żmud­nym pro­ce­sie ewo­lu­cji. Tak to trwa­ło i trwa­ło, aż w pew­nym mo­men­cie Bóg do­szedł do wnio­sku, że coś po­szło nie tak.

Po­sta­no­wił zwo­łać radę dwu­na­stu naj­mą­drzej­szych anio­łów, z któ­ry­mi oma­wiał różne kwe­stie. W dniu po­prze­dza­ją­cym ze­bra­nie ogło­sił, że chce po­dy­sku­to­wać o życiu na ziemi, i że naj­chęt­niej do­ko­nał­by tam ja­kichś zmian.

Anioł Szem­kel, który ucho­dził za naj­by­strzej­sze­go i naj­bar­dziej przez Stwór­cę lu­bia­ne­go, opra­co­wał śmia­ły plan, który istot­nie od­mie­nił­by losy pla­ne­ty oraz jej miesz­kań­ców. Roz­ło­żyw­szy się z pa­pie­ra­mi w za­kła­do­wej sto­łów­ce szli­fo­wał jego de­ta­le i nawet nie za­uwa­żył, że do­siadł się do niego anioł Uriel.

– Wy­sty­gnie ci – na­po­mniał ko­le­gę, wska­zu­jąc ta­lerz z nie­tknię­ta zupą. – Nad czym tak ślę­czysz?

Szem­kel już wy­cią­gnął rękę, by zgar­nąć pa­pie­ry, ale jakiś im­puls spra­wił, że po­wścią­gnął ten gest. Na co dzień skry­ty i nie­chęt­ny do wy­nu­rzeń, po­sta­no­wił po­dzie­lić się z Urie­lem swoim pla­nem:

– Wy­da­je mi się, że wpa­dłem na coś in­te­re­su­ją­ce­go…

Przez ko­lej­ną go­dzi­nę mówił bez prze­rwy, a jego to­wa­rzysz za­słu­chał się do tego stop­nia, że sam za­po­mniał o je­dze­niu.

Nazajutrz anio­ły usiadły przy dłu­gim stole w sali kon­fe­ren­cyj­nej. Bóg przy­był punk­tu­al­nie i od razu prze­szedł do rze­czy:

– No, moi mili, słu­cham.

Jako pierw­szy głos zabrał Ra­fa­el. Nie miał nic sen­sow­ne­go do po­wie­dze­nia, chyba że za takie coś uznać po­mysł do­pra­wie­nia di­no­zau­rom do­dat­ko­wej pary nóg, żeby mogły szyb­ciej bie­gać. Następny był Uriel.

– Panie, wy­da­je mi się, że wpa­dłem na coś in­te­re­su­ją­ce­go…

Szem­kel aż pod­sko­czył, sły­sząc zwrot, któ­rym po­słu­żył się wczo­raj. Przez chwi­lę wie­rzył, że to przy­pa­dek, ale kolejne słowa pa­da­ją­ce z ust ko­le­gi star­ły tę wiarę.

– Ssaki? – za­dzi­wił się Bóg. – Te po­ciesz­ne gry­zo­nie?

– Tak, trze­ba w to iść. Nie w tej for­mie, oczy­wi­ście. Ra­czej dwu­noż­nej.

– Jak to?

– I po­sta­wić na co in­ne­go. Mózg kosz­tem siły.

– Po co?

– Żeby dać im duszę.

Po sali po­niósł się szmer. Bóg mil­czał przez dłuż­szą chwi­lę.

– Mia­ły­by stać się po­dob­ne do was? – za­py­tał. – Do anio­łów?

– W pew­nym sen­sie tak…

Szem­kel osłu­piał. Pod­lec skradł mu po­mysł i wy­cho­dzi­ło na to, że prze­ko­nu­je Boga do jego wdro­że­nia.

Głos za­bie­ra­li ko­lej­ni anio­ło­wie, nie pro­po­nu­jąc ni­cze­go rów­nie ory­gi­nal­ne­go, czy nawet odro­bi­nę cie­ka­we­go. W końcu przy­szła pora na Szem­ke­la. Mil­czał, a myśli w jego gło­wie ga­lo­po­wa­ły. Chciał oskar­żyć Urie­la o kra­dzież, ale wie­dział, że gdyby tam­ten się wy­parł, nie bę­dzie żad­nych do­wo­dów…

No­tat­ki!

­Sięgnął po torbę i za­czął w niej grze­bać. Ale po pra­co­wi­cie za­pi­sa­nych kart­kach nie było śladu.

Anio­ły z coraz więk­szym za­in­te­re­so­wa­niem wga­pia­ły się w ko­le­gę. Pojawiły się pierwsze kpiarskie uśmieszki.

– Słu­cha­my – za­chę­cał Bóg.

– Di­no­zau­ry – wy­pa­lił Szem­kel.

– Co, di­no­zau­ry?

– Pro­po­nu­ję coś z nimi zro­bić…

W ob­li­czu nie­moż­no­ści za­pre­zen­to­wa­nia swo­je­go ge­nial­ne­go po­my­słu, Szem­kel się­gnął po inny, nie tak re­wo­lu­cyj­ny i do­brze prze­my­śla­ny, jed­nak wciąż nie­zły. Ra­fa­el, pro­po­nu­jąc wy­ko­śla­wie­nie ewo­lu­cji tak, by za­pew­ni­ła gadom do­dat­ko­we człon­ki, wy­ka­zał się krót­ko­wzrocz­no­ścią – na­le­ża­ło przy­znać, że di­no­zau­ry, zwłasz­cza te wiel­kie, nie udały się panu Bogu i przy­szła pora, by pod­jąć ra­dy­kal­ne kroki.

– Epi­de­mia? – Bóg po­skro­bał się po gło­wie. – I potem skom­pre­so­wa­nie prze­trze­bio­nej po­pu­la­cji? Hmm, no nie wiem. Po­my­ślę nad tym.

Co dziw­ne, Stwór­ca nie od­niósł się już sło­wem do planu, który przy­własz­czył sobie Uriel – za­koń­czył spo­tka­nie i po­gnał od razu do swo­jej pra­cow­ni, nucąc pod nosem "Cwał Wal­ki­rii", choć ani Wa­gner, ani nawet lu­dzie, jesz­cze nie ist­nie­li.

Nie my­śl­cie sobie, że Szem­kel na­padł zło­dzie­ja na osob­no­ści, by mu wy­gar­nąć i przy oka­zji na­ko­pać do czte­rech liter – w parze z ge­nial­nym umy­słem i wraż­li­wo­ścią szły u niego chora wręcz nie­chęć do kon­fron­to­wa­nia się z tymi, któ­rzy wy­rzą­dza­li mu krzyw­dę oraz od­ra­za do prze­mo­cy. Tak już zo­stał ule­pio­ny.

Bóg za­mknął się w swoim ga­bi­ne­cie i tylko od czasu do czasu wzy­wał do sie­bie Urie­la; a więc spra­wa była prze­są­dzo­na. 

Szem­kel ca­ły­mi dnia­mi leżał na łące i gapił się w gwiaz­dy, nie­wie­le my­śląc, a je­dy­nie tra­wiąc wy­peł­nia­ją­cy go smu­tek. Opu­ścił się w obo­wiąz­kach i wie­dział, że może mieć z tego po­wo­du nie­przy­jem­no­ści. Nic dziw­ne­go, że kiedy pew­ne­go po­po­łu­dnia zja­wił się przy nim Bóg, ocze­ki­wał re­pry­men­dy. Nie­słusz­nie.

– Co cię trapi, Szem­ke­lu?

Anioł przez dobrą chwi­lę wahał się, czy nie wy­ja­wić swych zgry­zot, ale zre­zy­gno­wał. Za­miast tego za­py­tał o po­stę­py prac nad nowym pro­jek­tem.

– Świet­nie, wszyst­ko do­pię­te – rzekł z uśmie­chem Bóg. – A tak przy oka­zji, my­śla­łem o tych two­ich di­no­zau­rach.

– Ja­kich…? A, o tym.

– Można by pójść w ptaki.

– Jakie ptaki?

– Szem­ke­lu! – ro­ze­śmiał się Bóg. – Co z tobą?! Nie pa­mię­tasz?

– Prze­pra­szam. Mam ro­zu­mieć, że chcesz, Panie, za moją su­ge­stią…

– Tak, tak – wszedł mu w słowo Bóg. – Po kolei: Prze­ko­nał mnie po­mysł Urie­la. Żeby po­sta­wić na ssaki. Ale w jaki spo­sób? Wy­obraź sobie, że wy­my­ślił, aby ze­słać na zie­mię ko­me­tę, która prze­ta­su­je to i owo, a potem skie­ro­wać roz­wój na takie tory, aby stwo­rzyć dwu­noż­ne ssaki z chwyt­ny­mi dłoń­mi i roz­wi­nię­ty­mi umy­sła­mi, no i fi­nal­nie dać im duszę. Cho­ler­ka, by­stry chło­pak z tego Urie­la.

– Pew­nie – przy­znał Szem­kel, wyjąc w duchu pod nie­bio­sa.

– W każ­dym razie di­no­sy wy­pa­da­ją z roz­gryw­ki, ale, co prze­wi­dy­wał też twój plan, nie po­zbę­dę się ich zu­peł­nie, tylko po­zwo­lę prze­trwać w nowej for­mie, zbli­żo­nej do tego… no, jak mu było, wy­pa­dła mi nazwa.

– Ar­che­op­te­ryks.

– Wła­śnie. W stro­nę ptasz­ków. Spryt­nie to wy­kom­bi­no­wa­łeś.

– Dzię­ku­ję.

– No nie! A ty cią­gle nos na kwin­tę! Cóż mam zro­bić, żebyś mi się w końcu uśmiech­nął?

– Nic…

– Słu­chaj, smu­ta­sie, pój­dzie­my o krok dalej. Zro­bi­my eks­pe­ry­ment, spe­cjal­nie dla cie­bie. Pta­kom też damy ro­zu­my, co? I dusze. Zo­ba­czy­my, jak to się przyj­mie!

Szem­ke­lo­wi opa­dła szczę­ka. Nie uwa­żał tego po­my­słu za dobry, sam nigdy nie wpadł­by na coś rów­nie kar­ko­łom­ne­go i dzi­wacz­ne­go. Chciał za­pro­te­sto­wać, ale roz­mo­wa po­twor­nie go mę­czy­ła, pra­gnął jak naj­szyb­ciej ją za­koń­czyć. Rzekł więc tylko:

– Do­brze.

Nad­szedł czas wiel­kich zmian, roz­po­czę­ty upad­kiem na zie­mię ko­me­ty. Anio­ły, cie­ka­we wi­do­wi­ska, zgro­ma­dzi­ły się na chmu­rze z dobrą eks­po­zy­cją na miej­sce, w które miał ude­rzyć kawał ko­smicz­nej skały. Kiedy po­ja­wił się wy­so­ko nad nimi, za­czę­ły wi­wa­to­wać. Gwiz­dy i okrzy­ki urwa­ły się w se­kun­dzie, którą ko­me­ta po­trze­bo­wa­ła, by po­ko­nać ostat­nie kil­ka­set ki­lo­me­trów. Wyjąc i pła­cząc, anio­ły roz­le­cia­ły się na wszyst­kie stro­ny, umy­ka­jąc przed nie­wy­obra­żal­nym spek­ta­klem znisz­cze­nia. 

W końcu, po dłu­gim i sta­ran­nie nad­zo­ro­wa­nym przez Boga pro­ce­sie stop­nio­wych zmian, wy­ło­nił się on. Czło­wiek. Bóg, z roz­rzew­nie­niem i czu­ło­ścią, bu­dzą­cą aniel­ską za­zdrość, chu­chał na niego i dmu­chał.

Wkrót­ce potem za­czę­ły się spore kło­po­ty, ale zanim to na­sta­ło, zanim jesz­cze czło­wiek zy­skał duszę, Stwór­ca, zgod­nie ze sło­wem danym Szem­ke­lo­wi, ob­da­rzył nią zwie­rzę­ta, które wy­ro­dzi­ły się z di­no­zau­rów. Te nowe ptaki były pięk­ny­mi stwo­rze­nia­mi, jed­nak oka­za­nie im hoj­no­ści stanowiło błąd.

Za­miast wy­ko­rzy­sty­wać daną im mą­drość do za­chwy­tu nad tym, że zo­sta­ły wy­róż­nio­ne, za­miast cie­szyć się pięk­nem ota­cza­ją­ce­go je świa­ta i roz­ko­szą pły­ną­cą z la­ta­nia, wresz­cie – za­miast po­mna­żać pięk­no i do­broć daną im przez Pana, po­sta­no­wi­ły żyć we­dług praw cha­osu i prze­mo­cy; chęt­nie ule­gły ni­skim in­stynk­tom i w po­gar­dzie miały Bo­skie na­po­mnie­nia. Drę­czy­ły inne zwie­rzę­ta i sie­bie na­wza­jem dla za­ba­wy, pro­wa­dzi­ły mię­dzy sobą spory i krwa­we wojny, pa­rzy­ły się bez opa­mię­ta­nia i sensu. Bóg we­zwał Szem­ke­la, by oznaj­mić mu, że pro­jekt nie wyszedł, i że musi cof­nąć się o krok, a nawet dwa; odjąć pta­kom rozum i za­brać dusze. W do­dat­ku nie w pro­ce­sie ewo­lu­cji, ale nie­stan­dar­do­wo, od ręki. Anioł wzru­szył ra­mio­na­mi. W tam­tym mo­men­cie, kiedy w niebie fe­to­wa­no Urie­la, a jemu otwar­cie śmia­no się w twarz, było mu wszyst­ko jedno.

Wkrót­ce na­sta­ły wy­da­rze­nia, przy któ­rych afera z pta­ka­mi oka­za­ła się bła­host­ką. Pro­jekt „Czło­wiek” ru­szył z im­pe­tem i na­tych­miast się wy­ko­le­ił. Wie­cie, co za­szło, sły­sze­li­ście tę hi­sto­rię wiele razy. Uriel, praw­dzi­wy nie­biań­ski ce­le­bry­ta, w ciągu jed­ne­go dnia spadł z pie­de­sta­łu. Co na to Szem­kel? Choć nie skap­nę­ło mu nic z chwa­ły podłego kolegi, w przy­pad­ku jego klę­ski sam po­czuł się prze­gra­nym. Taki już był.

Bóg, za­miast zwo­łać na­ra­dę, za­mknął się na głu­cho w ga­bi­ne­cie.

Tym­cza­sem Uriel za­czął coraz czę­ściej za­glą­dać do ot­chła­ni. Kiedy Stwórca przy­jął do re­ali­za­cji „jego” plan, woda so­do­wa ude­rzy­ła mu do głowy, dla­te­go po­zwa­lał sobie na dużo wię­cej niż kto­kol­wiek inny: w nie­biań­skich krę­gach wszy­scy wie­dzie­li, że wy­my­ka się na dół, by grać z dia­bła­mi w kości i po­ke­ra. Nie­jed­ne­mu cho­dzi­ło po gło­wie, by do­nieść o tym Bogu, ale osta­tecz­nie nikt tego nie zro­bił, więc ga­ga­tek czę­sto wra­cał do domu nad ranem, opity czar­nym bim­brem, cuch­ną­cy siar­ką i per­fu­ma­mi dia­blic. Ja­kimś cudem nigdy nie wy­padł z roli przy­kład­ne­go anio­ła.

Od­wrot­nie niż w nie­bie, w pie­kle za­pa­no­wa­ła wiel­ka ra­dość. W cen­trum sto­li­cy po­sta­wio­no gi­gan­tycz­ne, ka­ry­ka­tu­ral­nie szpet­ne kukły Adama i Ewy. Były stale ob­le­ga­ne przez tłumy dia­błów, które słały w ich stro­nę ślinę, eks­kre­men­ty, obe­lgi i bluź­nier­stwa, wyjąc przy tym ze śmie­chu.

Kiedy Uriel, jak gdyby nigdy nic, wkro­czył do ka­sy­na, po­wi­ta­ły go kpiar­skie fan­fa­ry i brawa. Ktoś za­ło­żył mu na głowę pa­pie­ro­wą cza­pecz­kę z na­pi­sem „Team Lu­cy­fer”, ale zdarł ją na­tych­miast i bez słowa usiadł przy stole do po­ke­ra.

Uriel był twar­do­gło­wym ego­ty­kiem, lecz mimo to wy­rzu­ty su­mie­nia da­wa­ły mu się we znaki. Nie miał od­wa­gi przy­znać przed sobą, że przy­własz­cze­nie po­my­słu Szem­ke­la było czymś złym – no, może mało ele­ganc­kim, ale od razu złym? – acz od kiedy do­pu­ścił się ha­nieb­ne­go czynu, za­czął wię­cej pić, go­rzej sy­piał, zda­rza­ły mu się wy­bu­chy gnie­wu, no i za­czął wy­my­kać się do pie­kła. Czyż­by nie­świa­do­mie czuł, że nie jest go­dzien nie­biań­skich wyżyn?

Nie miał ocho­ty grać, zresz­tą karta mu nie szła, a dia­bły nie za­mie­rza­ły mu od­pusz­czać, nie­ustan­nie szy­dząc z kło­po­tów, w które wpę­dził znie­na­wi­dzo­ne­go przez nie Stwór­cę. Bo trze­ba wam wie­dzieć, że Uriel prze­chwa­lał się na dole tym, że ob­my­ślił plan, który za­chwy­cił Boga. Pu­szył się tym jak paw.

Tym spryt­nym spo­so­bem wró­ci­łem do te­ma­tu pta­ków. Co się z nimi stało? Bóg, ze wzglę­du na to, jak się pro­wa­dzi­ły, ze­słał ich dusze do pie­kieł. Dia­bły to obu­rzy­ło i miały jesz­cze jeden powód, by nie zno­sić wszyst­kich i wszyst­kie­go, co znaj­do­wa­ło się nad nimi, jed­nak z cza­sem do­ce­ni­ły no­wych, nie­spe­cjal­nie okrze­sa­nych i roz­gar­nię­tych to­wa­rzy­szy, bo zdo­ła­ły ich sobie pod­po­rząd­ko­wać. Za­przę­gnię­te zo­sta­ły do róż­nych ról – naj­czę­ściej słu­ży­ły jako ku­rie­rzy, choć nie tylko.

W ulu­bio­nym ka­sy­nie Urie­la usłu­gi­wa­ły dwa go­łę­bie; ptaki, z przy­tro­czo­ny­mi do nóżek ta­ca­mi, do­star­cza­ły go­ściom drin­ki. Przy­jął się też zwy­czaj, by to wła­śnie na nich pe­cho­wi ha­zar­dzi­ści wy­ła­do­wy­wa­li swój gniew.

Nie­mo­ral­ny anioł nie­raz sprze­dał jed­ne­mu i dru­gie­mu skrzy­dla­te­mu kel­ne­ro­wi kuk­sań­ca. Nie po­dej­rze­wał – bo i skąd – że ptaki pil­nie mu się przy­pa­tru­ją, i że tylko cze­ka­ją na oka­zję. Do czego?

Lu­cy­fer, który za­pro­jek­to­wał i sku­tecz­nie wdro­żył plan uwie­dze­nia pierw­szych ludzi, by­naj­mniej nie spo­czął na lau­rach i nie za­rzu­cił in­nych swo­ich pro­jek­tów. Jed­nym z nich było oswa­ja­nie Urie­la – głu­piec nie po­dej­rze­wał, że w pie­kle nie oka­zuje mu się jaw­nej wro­go­ści tylko dla­te­go, by nie re­zy­gno­wał z jak naj­częst­szych wizyt na dole. Tak na wszel­ki wy­pa­dek. Prę­dzej czy póź­niej mogła nada­rzyć się oka­zja, by jakoś go wy­ko­rzy­stać.

Za­miar spryt­ne­go dia­bła nie był obcy go­łę­bim kel­ne­rom. Wię­cej – obie­ca­ły mieć oczy i uszy sze­ro­ko otwar­te. Rów­no­cze­śnie same chcia­ły osią­gnąć wła­sny cel… ale chwi­la, po kolei. Naj­pro­ściej bę­dzie opo­wie­dzieć, co się stało.

Uriel, ro­ze­źlo­ny pe­chem i dia­bli­mi przy­ty­ka­mi, ci­snął karty na stół, dopił drin­ka i wy­szedł z ka­sy­na. Nie czuł się do­brze. Nic dziw­ne­go, zwa­żyw­szy na to, że go­łę­bie dys­kret­nie wrzu­ci­ły mu do szklan­ki dwie nie­wiel­kie ta­blet­ki.

Nawet w pie­kle tra­fia­ły się nar­ko­ty­ki ucho­dzą­ce za szcze­gól­nie nie­bez­piecz­ne. Bez wąt­pie­nia za­li­cza­ły się do nich ta­blet­ki, które zwano po pro­stu „wy­miot­ny­mi”. Ten, kto miał wy­star­cza­ją­co wiele od­wa­gi albo mało ro­zu­mu, by je wziąć, rzy­gał tak długo, aż, wraz z czę­ścio­wo stra­wio­nym po­kar­mem i so­ka­mi żo­łąd­ko­wy­mi, nie wy­la­ty­wa­ła z niego dusza.

Uriel padł na ko­la­na w ciem­nej ulicz­ce. Kiedy już miał na­dzie­ję, że to ko­niec, że wy­rzu­cił z sie­bie wszyst­ko, co tylko mógł, i jest pusty jak dynia na Hal­lo­we­en, ostat­ni, po­tęż­ny skurcz wstrzą­snął jego cia­łem i trwał tak długo, aż nie­wiel­kie, cuch­ną­ce za­wi­niąt­ko nie prze­ci­snę­ło mu się przez usta.

Dusza anio­ła po­gna­ła przed sie­bie. Wy­glą­dem przy­po­mi­na­ła wy­jąt­ko­wo szpet­ne­go gnoma – skóra w bar­wie smoły, rzad­kie futro po­ra­sta­ją­ce po­ło­wę ciała, wy­łu­pia­ste oczy. Wzno­sząc piski świad­czą­ce o cał­ko­wi­tym prze­ra­że­niu, bie­gła na oślep, aż do wiel­kie­go je­zio­ra siar­ki.

Go­łę­bie wi­dzia­ły, jak pa­sku­da wpada w ogni­stą toń. Czym prę­dzej wró­ci­ły do ulicz­ki, w któ­rej le­ża­ło sty­gną­ce ciało Urie­la.

Tam cze­kał już na nie Lu­cy­fer – kazały go wezwać nie­zwłocz­nie po tym, jak upa­dły anioł wy­szedł z ka­sy­na.

– Takie rze­czy po­win­ni­ście naj­pierw ze mną kon­sul­to­wać – wark­nął, trą­ca­jąc ko­py­tem zwi­nię­te skrzy­dło. – Co to ma zna­czyć?!

– Nie było czasu! – od­rzekł z za­pa­łem jeden z go­łę­bi. – W nie­bie pa­nu­je teraz zu­peł­ny chaos. Wiesz, że Bóg, z ja­kie­goś po­wo­du, ceni sobie zda­nie tego głup­ca.

– Pre­mio­wa­nie pół­głów­ków, kto by po­my­ślał – prych­nął dia­beł.

– Może nie na­mó­wi­my go na nic rów­nie lek­ko­myśl­ne­go jak stwo­rze­nie czło­wie­ka, ale kto wie?

O ile młod­si bra­cia Lu­cy­fe­ra zo­sta­li przez Boga na­zna­czeni roz­ma­ity­mi ska­za­mi i ogra­ni­cze­nia­mi, tak on, jako pierw­szy spo­śród anio­łów, był nie­mal do­sko­na­ły. Prze­świad­czo­ny o wła­snej mą­dro­ści i po­tę­dze, Lu­cy­fer nie bał się wcho­dzić w spory z Bo­giem, co w końcu do­pro­wa­dzi­ło do buntu i wy­gna­nia, na które nie­po­kor­ny anioł udał się wraz ze współ­bra­ćmi bio­rą­cy­mi jego stro­nę.

Lu­cy­fer istot­nie był po­tęż­ny i dys­po­no­wał mo­ca­mi nie­do­stęp­ny­mi dla in­nych wyż­szych istot za­miesz­ku­ją­cych niebo i zie­mię. Ptaki prze­ko­na­ły go, aby wy­ko­rzy­stał jedną z nich i wlał ich dusze w puste ciało Urie­la. 

Już chwi­lę póź­niej kro­czy­ły ostroż­nie ku win­dzie do nieba. Ostat­ni­mi laty anioł po­tęż­nie się roz­tył, kie­ro­wa­nie tą masą sta­no­wi­ło wy­zwa­nie.

Oka­za­ło się, że Adam i Ewa, któ­rzy ukry­wa­li się przed Bo­giem, zo­sta­li w końcu od­na­le­zie­ni i wy­gna­ni, więc mimo póź­nej pory w nie­bie nikt nie spał. Anio­ły, la­men­tu­jąc, krą­ży­ły w tę i z po­wro­tem, w po­wie­trzu uno­sił się smród pa­lo­ne­go ty­to­niu.

– Chcesz fajka? – wy­chry­piał Aron, za­stę­pu­jąc drogę Urie­lo­wi. Ten ostroż­nie od­su­nął dłoń z wy­cią­gnię­tą pacz­ką pa­pie­ro­sów i za­py­tał:

– Dzie óg?

– Hę?

– Gdzie Bóg?

– Coś ty, pi­ja­ny?

– Gdzie Bóg?

– Na ta­ra­sie. Ale nie radzę go teraz de­ner­wo­wać…

Bóg, wspar­ty na ba­lu­stra­dzie, trwał nie­ru­cho­mo ze spoj­rze­niem za­to­pio­nym w krę­cą­cej się u dołu pla­ne­cie. Widok Urie­la wcale go nie zdzi­wił.

– Ale się po­dzia­ło, co? – za­py­tał.

– Istot­nie, panie. Na­peł­nia mnie to wiel­kim smut­kiem.

– Nie martw się, przy­ja­cie­lu. W żad­nym wy­pad­ku nie czyń sobie wy­rzu­tów.

– Pró­bu­ję.

– Przy­szło mi na myśl, że mnie po­ka­ra­ło – wes­tchnął Bóg. – Za ptaki.

Uriel nad­sta­wił uszu. Go­łę­bie chcia­ły spro­wa­dzić roz­mo­wę na temat swo­je­go ga­tun­ku i – choć szan­se były nie­wiel­kie – na­kło­nić Boga do tego, aby roz­wa­żył po­now­ne ob­da­rzenie ich szcze­gól­ny­mi wzglę­da­mi. To był ich praw­dzi­wy cel, tak naprawdę nie za­le­ża­ło im na po­mna­ża­niu cha­osu i dzia­ła­niu na Boską szko­dę, taką wer­sję przed­sta­wi­ły Lu­cy­fe­ro­wi, by ten uczy­nił je swo­imi szpie­ga­mi.

– Tak sobie teraz myślę, że za szyb­ko z nich zre­zy­gno­wa­łem – kon­ty­nu­ował Bóg.

– Tak, masz rację Panie – pod­chwy­cił Uriel. – My­śla­łeś, żeby…

– Bied­ny Szem­kel! Do­brze wy­my­ślił z tymi di­no­zau­ra­mi…

– Ja­ki­mi di­no­zau­ra­mi?

– No, tymi z Kredy. Pa­mię­tasz? Szem­kel chciał je wybić epi­de­mią, ale w końcu i tak padły po ko­me­cie. No, gady, przod­ko­wie pta­ków. Nie wy­szły mi one…

Bóg mówił dalej, ale go­łę­bie już nie słu­cha­ły. Z tru­dem wy­du­si­ły py­ta­nie przez za­ci­śnię­te gar­dło:

– Szem­kel? Co wy­my­ślił?

– Co?

– Mó­wi­łeś, że Szem­kel chciał je wybić epi­de­mią?

– Nie pa­mię­tasz? To było wtedy, kiedy ty wy­sko­czy­łeś z czło­wie­kiem. Za­pro­po­no­wał, żeby je prze­trze­bić i za­mie­nić w ptaki. Z duszą i całą resz­tą to był już mój po­mysł. Potem i tak wszyst­ko za­bra­łem… Do­brze się czu­jesz, Urie­lu?

Anioł od­wró­cił się i wy­szedł bez słowa. Go­łę­bie w jego wnę­trzu mio­ta­ły się jak wście­kłe, po­mstu­jąc na tego, który od­po­wia­dał za pta­sią nie­do­lę.

Spo­śród roz­bie­ga­nych anio­łów znów wy­ło­nił się szczo­dry pa­lacz.

– No? Chcesz tego pa­pie­ro­ska?

Uriel chwy­cił go za szatę i przy­cią­gnął do sie­bie.

– Gdzie jest Szem­kel?

– Ej! Jak to gdzie? Tam, gdzie zwy­kle. Na łące.

Za­ta­cza­jąc się, otyły anioł parł przed sie­bie. Go­łę­bie cią­gle wrza­ły z gnie­wu, ale na­ka­za­ły sobie spo­kój; nie mogły wzbu­dzać po­dej­rzeń.

Gdyby tylko wie­dzia­ły, jaka hi­sto­ria łą­czy­ła oba anio­ły! Wów­czas nie od­wa­ży­ły­by się sta­nąć przed Szm­ke­lem jak gdyby nigdy nic, uku­ły­by jakąś skom­pli­ko­wa­ną in­try­gę. Nie­po­trzeb­nie – choć zło­dziej i okra­dzio­ny nie ga­da­li ze sobą, to kiedy ten drugi uj­rzał czła­pią­ce­go po łące gru­ba­sa, po­czuł wzglę­dem niego wy­łącz­nie współ­czu­cie.

– Mo­żesz ze mną pójść? – za­py­tał Uriel.

Szem­kel zgo­dził się au­to­ma­tycz­nie. Nie chciał psuć chwi­li py­ta­nia­mi o szcze­gó­ły; po­dej­rze­wał, że łotr chce w jakiś spo­sób za­dość­uczy­nić mu za kra­dzież. Może nawet za­pro­wa­dzi ko­le­gę przed ob­li­cze Boga, by wy­ja­wić, że po­mysł ze stwo­rze­niem czło­wie­ka nie po­cho­dził od niego? Co praw­da teraz, w ob­li­czu upad­ku Edenu, brzmia­ło­by to ra­czej jak uspra­wie­dli­wie­nie, a nie przy­zna­nie się do grze­chu, ale za­wsze…

­– Po­jedź ze mną na dół.

Szem­kel sły­szał oczy­wi­ście o eska­pa­dach ko­le­gi, od dawna śmia­no się z tego, jak no­ca­mi za­cho­dzi pod windę i roz­glą­da się na boki, by, ku ucie­sze świad­ków, upew­nić się, że nikt go nie widzi. Co chciał osią­gnąć, wio­dąc skrzyw­dzo­ne­go brata do pie­kła? Góra co praw­da utrzy­my­wa­ła z dołem sto­sun­ki dy­plo­ma­tycz­ne, ale nie na­le­ża­ło się tam za­pusz­czać, by nie za­ro­bić guza.

Wszyst­ko po­to­czy­ło się bły­ska­wicz­nie; już po chwi­li anio­ły su­nę­ły na dół. Żaden nie prze­ry­wał ciszy, po­dróż dłu­ży­ła się Szem­ke­lo­wi. W końcu za­py­tał:

– Po co tam je­dzie­my?

­– Zo­ba­czysz.

Kiedy tylko po­sta­wił nogę na go­rą­cym żwi­rze, Uriel rzu­cił się na niego i po­wa­lił, po czym po­wlókł za sobą jak bez­wol­ną kukłę. Cią­gnął go tak aż na szczyt po­bli­skie­go wzgó­rza, skąd wy­krzy­czał:

– Ptaki! Pie­kiel­ni nie­szczę­śni­cy! Wy­słu­chaj­cie mnie!

Trzy­ma­jąc w że­la­znym uści­sku wy­ry­wa­ją­ce­go się Szem­ke­la, cze­kał, aż in­for­ma­cja o jego we­zwa­niu ro­zej­dzie się po ot­chła­ni. Skle­pie­nie pręd­ko za­peł­ni­ło się jego skrzy­dla­ty­mi po­bra­tym­ca­mi.

– Słu­chaj­cie! – krzyk­nął. – Wiem, kto od­po­wia­da za nasze nie­szczę­ście!

Pie­kiel­ne ptaki były zgod­ne co do jed­ne­go – jako ga­tu­nek zo­sta­ły zdra­dzo­ne i oszu­ka­ne, ich nie­czy­ste dusze wy­peł­niał wiecz­ny żal. Słowa dwóch go­łę­bi skry­tych w ciele Urie­la padły na po­dat­ny grunt. Stre­ści­ły im to, co usły­szał od Boga. Kle­kot i pisk do­by­wa­ją­cy się z ty­się­cy pta­sich gar­deł na­ra­stał, pie­rza­ści po­tę­pień­cy krą­ży­li nad wzgó­rzem coraz szyb­ciej i mniej skład­nie, wpa­da­jąc na sie­bie i ra­niąc dzio­ba­mi w gniew­nym amoku.

We­dług le­gen­dy, Szem­kel zo­stał wtrą­co­ny do celi na­tych­miast po tym, jak Uriel skoń­czył swą prze­mo­wę. W isto­cie za­mknię­to go do­pie­ro na­stęp­ne­go dnia, do budki na­pręd­ce skle­co­nej z desek, ka­wał­ków bla­chy i prę­tów. Kiedy zna­lazł się za kra­ta­mi, wła­dza w pie­kle na­le­ża­ła już do pta­ków.

Dwa nie­po­zor­ne go­łę­bie wy­wo­ła­ły bunt o skali, która nie śniła się dia­błom. Nigdy wcze­śniej nie do­szło zresz­tą do zor­ga­ni­zo­wa­ne­go po­wsta­nia prze­ciw­ko wład­com pie­kieł; po­tę­pio­ne ptaki, choć nie­ustan­nie wście­kłe, przyj­mo­wa­ły swój los i go­dzi­ły się na męki. Aż do teraz.

Do­wie­dziaw­szy się, że są po­tom­ka­mi di­no­zau­rów, ptaki wpa­dły w sa­mo­za­chwyt. Tak bar­dzo pra­gnę­ły, by wspa­nia­łe dzie­dzic­two stało się czę­ścią ich toż­sa­mo­ści, że po­sta­no­wi­ły przy­brać nowe imio­na – odtąd nie było już w pie­kle go­łę­bi, orłów czy so­ko­łów, lecz ra­por­ty, al­ber­to­zau­ry i de­ino­ny­chy. Na­rwa­ne i dra­pież­ne wró­ble ka­za­ły się mie­nić ty­ra­no­zau­ra­mi, zaś spo­koj­niej­sze i ob­da­rzo­ne dłu­gi­mi szy­ja­mi bo­cia­ny chęt­nie prze­chrzci­ły się na di­plo­do­ki.

Po­rzą­dek w pie­kle zo­stał od­wró­co­ny ­­– dia­bły zo­sta­ły zmu­szo­ne do tego, by usłu­gi­wać pta­kom. Oczy­wi­ście za­zna­ły też smaku roz­ma­itych pie­kiel­nych tor­tur, któ­rych skrzy­dla­ci opraw­cy, w ra­mach od­we­tu, nie za­mie­rza­li im szczę­dzić.

A Szem­kel sie­dział za­mknię­ty w swo­jej celi i, jak na­pi­sa­łem na po­cząt­ku, nie było i chyba długo nie bę­dzie isto­ty rów­nie jak on nie­szczę­śli­wej. Cóż za nie­spra­wie­dli­wość! Czyż Szem­kel nie kie­ro­wał się szla­chet­ny­mi wzglę­da­mi? Di­no­zau­ry i tak były ska­za­ne na wy­gi­nię­cie, a dzię­ki po­my­sło­wi anio­ła za­gwa­ran­to­wał sobie prze­trwa­nie. Prze­cież to dzię­ki niemu ptaki zy­ska­ły umy­sły i dusze, a to, że je stra­ci­ły, było wy­łącz­nie ich winą! Czy w takim wy­pad­ku Szem­kel za­słu­żył sobie na ich gniew? Cóż, zdarza się, że nie­moż­ność pre­cy­zyj­ne­go uję­cia zja­wisk, które od­po­wia­da­ją za nieszczęście, pro­wa­dzi do przyj­mo­wa­nia sym­bo­licz­nych (czę­sto na­ma­cal­nych) wy­tłu­ma­czeń przy­kre­go stanu rze­czy. Do­mo­ro­słe di­no­zau­ry uzna­ły, że za całe zło od­po­wia­da Szem­kel. I w takim cha­rak­te­rze – ży­we­go sym­bo­lu zła – za­mknię­to go w klat­ce.

W końcu nad­szedł dzień, który miał wy­glą­dać jak wiele po­przed­nich dni. Szem­kel obu­dził się o świ­cie, dziob­nię­ty przez jakąś plisz­kę, par­don, allo­zau­ra.

– Wsta­waj, dra­niu! Już dzień!

Dźwi­gnął się z po­sła­nia i za­pa­trzył w ogni­sty ho­ry­zont. Zmó­wił krót­ką mo­dli­twę. Tak, mimo wszyst­ko wciąż chwa­lił imię Pana, który naj­wi­docz­niej go opu­ścił.

­­– Szem­kelu!

Anioł z prze­ra­że­niem od­pełzł pod ścia­nę celi. Przy kra­tach stało coś, co wy­glą­da­ło, ni mniej ni wię­cej, jak ga­da­ją­ca kupa błota. Czy w końcu za­czął tra­cić rozum…?

– To ty! Wiem, że to ty! Co za szczę­ście! Nie widzę cię, ale czuję! Tak!

Wię­zień, po raz pierw­szy od bar­dzo dłu­gie­go czasu, głę­bo­ko wcią­gnął po­wie­trze nosem. Ze­mdli­ło go od smro­du siar­ki i spa­le­ni­zny oraz błota i szla­mu, z któ­re­go ule­pio­ny był ów dziw­ny stwór, ale po­czuł też coś jesz­cze, le­d­wie nutkę, ale jed­nak…

– Uriel? Bra­cie, to ty?!

– Tak!

­­Szemkel za­nu­rzył dło­nie w brud­nej masie i kopał tak długo, aż wy­do­był na wierzch po­kur­czo­ną twarz.

– Co ci się stało? – za­py­tał.

­– Odar­to mnie z ciała! Patrz tylko, jak ża­ło­śnie wy­glą­dam!

Szem­kel objął przez kraty Urie­la i spoj­rzał mu głę­bo­ko w oczy. Tam­ten już zbie­rał się, by za wszyst­ko go prze­pro­sić, ale nie zdo­łał:

– Ty skur­wy­sy­nu! – wrza­snął Szem­kel. – Ło­trze! Bę­kar­cie węża i gar­ba­te­go osła! Dra­niu! Śmier­dzie­lu! Zło­dzie­ju pier­do­lo­ny…!

Tak, cia­po­wa­ty anioł stra­cił w pie­kle nieco swej sub­tel­no­ści. Wy­krzy­ku­jąc ko­lej­ne in­wek­ty­wy, walił łbem nie­szczę­śni­ka o pręty. Mi­nę­ła dobra chwi­la, nim bity anioł runął na zie­mię, ła­piąc się za pul­su­ją­ce czoło.

– Ani mi się waż ry­czeć! – na­po­mniał go Szem­kel. – Mu­si­my mnie stąd wy­do­stać!

– Ale jak…?

– Już ja wiem, jak – wark­nął Szem­kel. – Ostat­nio sporo tu ludzi, no nie?

– Nie wiem, bra­cie. Przez cały czas byłem ślepy, wpa­dłem do rzeki siar­ki i wy­sze­dłem na brzeg da­le­ko stąd, przy­kle­iło się do mnie całe to błoto, to chyba sym­bo­licz­ne…

– Dobra, nie pieprz! Lu­dzie. Ptaki to przy nich nie­wi­niąt­ka. Pra­wie wszy­scy tu lą­du­ją, po­cząw­szy od Adama i Ewy. Tak się skła­da, że jest taki jeden…

– Co to zna­czy? – wszedł mu w słowo Uriel, wska­zu­jąc na ta­blicz­kę przy­wią­za­ną sznur­kiem do krat. – „Pan den­ty­sta”?

Szem­kel zdu­sił mię­dzy war­ga­mi prze­kleń­stwo i wy­ja­śnił:

– Dow­cip ptaszków. Wy­my­śli­ły sobie, że będę sie­dział w za­mknię­ciu, póki do pie­kła nie trafi pierw­szy zę­ba­ty di­no­zaur… ptak… co­kol­wiek się z nich wy­ro­dzi. Wtedy mają mnie od­de­le­go­wać do ich „le­cze­nia”. Naj­bar­dziej szko­da im tych zębów, gar­dzą dzio­ba­mi. A więc mam tu sie­dzieć wiecz­nie, bo to oczy­wi­ste, że Bóg już nigdy nie ob­da­rzy tego prze­klę­te­go ga­tun­ku ani zę­ba­mi, ani ro­zu­mem, ani duszą. Ro­zu­miesz?

– Nie – przy­znał Uriel. – Nie ro­zu­miem.

– Mniej­sza z tym, skup się! Ptaki ga­da­ją, że taki jeden tutaj spra­wia pro­ble­my. Na­zy­wa się Kain. Ponoć nie­zły psy­chol. Już ze dwa razy pró­bo­wał wznie­cić bunt, ale za każ­dym razem przy­wo­ły­wa­no go do po­rząd­ku. Od­szu­kaj go i po­wiedz, co ma zro­bić…

Szem­kel stre­ścił Urie­lo­wi prze­bieg wy­da­rzeń sprzed wielu lat, kiedy to go­łę­bie, skry­te w aniel­skim ciele, wy­gło­si­ły pło­mien­ne ka­za­nie na wzgó­rzu, skut­ku­ją­ce oba­le­niem dia­bel­skich rzą­dów. W ich po­wro­cie do wła­dzy Szem­kel upa­try­wał szan­s na wy­zwo­le­nie – mogły nie­na­wi­dzić Boga i anio­łów, ale nigdy nie ośmie­li­ły­by się wię­zić któ­re­goś z nich.

Uriel szyb­ko od­na­lazł Kaina. Stary grzesz­nik nie po­trak­to­wał ku­la­wej, odar­tej z ciała duszy po­waż­nie, acz nad­sta­wił uszu, kiedy ta, za­rze­ka­jąc się, że to praw­da, wy­ja­wi­ła mu, w jaki spo­sób ptaki ob­ję­ły wła­dzę w pie­kle. Ka­ino­wi od dawna cho­dzi­ło po gło­wie coś po­dob­ne­go – po­de­rwa­nie do buntu wszyst­kich uci­ska­nych ludzi.

W prze­rwie mię­dzy sie­dze­niem w kotle a chło­stą, Kain wdra­pał się na wzgó­rze, z któ­re­go nie­gdyś prze­ma­wia­ły go­łę­bie skry­te w ciele Urie­la. Krzyk­nął:

– Lu­dzie! Pie­kiel­ni nie­szczę­śni­cy! Wy­słu­chaj­cie mnie!

Wzy­wał ludzi, lecz na próż­no. Bez więk­sze­go prze­ko­na­nia za­czął wy­gła­szać swój ma­ni­fest – że skoń­czył się czas wy­zy­sku i upo­ko­rzeń, że pora wy­zwo­lić się spod ty­ra­nii pta­ków i tak dalej. Wciąż żaden czło­wiek nie zwró­cił na niego uwagi. W prze­ci­wień­stwie do pta­ków.

– O, bun­tow­nik się zna­lazł – za­ćwier­kał pe­wien ty­ra­no­zaur. – Ej! Chcesz się bić?!

Nim Kain zdo­łał zareagować, dwa so­ko­ły, zna­czy al­ber­to­zau­ry, chwy­ci­ły go za fraki i za­wle­kły pro­sto na ring, w któ­rym lu­dzie, ku ucie­sze pta­siej pu­blicz­no­ści, wy­sta­wia­ni byli do walk.

– Tylko go tam nie zabij, Ćwi­rek – rzu­cił gi­gan­to­zaur, który na co dzień był spa­ring­part­ne­rem owego za­czep­ne­go di­no­sa. ­– Garda wy­so­ko, pa­mię­taj o tech­ni­ce, wal pro­sto w jaja.

Tłum zło­żo­ny z pta­ków-di­no­zau­rów, dia­błów oraz ludzi przy­stą­pił do ty­po­wa­nia zwy­cięz­cy i mało kto sta­wiał na Kaina, który miał opi­nię moc­ne­go tylko w gębie. Ty­ra­no­zaur już roz­wi­nął skrzy­dła, by przy­stą­pić do ataku, ale nie zdą­żył.

Wiel­ka ja­sność roz­go­ni­ła pie­kiel­ne ciem­no­ści, po­tę­pień­cy padli na zie­mię, za­sła­nia­jąc oczy. Tylko do nie­licz­nych do­tar­ło, co wła­śnie się dzie­je. Jed­nym z nich był Lu­cy­fer.

– Ej! Nie za­po­mi­nasz się?! – krzyk­nął. Choć utra­cił wła­dzę w pie­kle i zo­stał zre­du­ko­wa­ny do roli pta­sie­go po­py­cha­dła, obu­rzy­ło go jawne złamanie trak­ta­tu o są­siedz­twie, wy­klu­cza­ją­ce­go Bo­skie wi­zy­ty w ot­chła­ni.

– Nie de­ner­wuj mnie, Lu­cy­fe­rze! Nie dzi­siaj! – huk­nął Bóg. Zła­pał Urie­la i prze­rzu­cił go sobie przez ramię, potem roz­bu­rzył celę Szem­ke­la kop­nia­kiem i jego rów­nież po­rwał na ręce. A potem znik­nął.

Prze­nie­śli się wprost do Bo­skie­go ga­bi­ne­tu w nie­bie.

– Panie! – za­wo­łał Szem­kel, pa­da­jąc do nóg Stwór­cy. – Tak długo na cie­bie cze­ka­łem…

– A pew­nie! To twoja wina!

– Co?

– Cze­muś się nie po­sta­wił?! Czemu dałeś sobie ukraść po­mysł?!

Anio­łom opa­dły szczę­ki.

– Co macie takie miny? My­śle­li­ście, że o ni­czym nie wiem?

Szem­kel po­czuł, że wzbie­ra w nim gniew:

– Czemu na to po­zwo­li­łeś?! Na to wszyst­ko?!

Bóg wes­tchnął i po­krę­cił głową.

– Mu­si­cie uczyć się na błę­dach, wy­cią­gać lek­cje z po­ra­żek. Macie szczę­ście, że nad wami czu­wam. Gdy­by­ście po­stę­po­wa­li słusz­nie, nie mu­siał­bym wy­ska­ki­wać z tym całym deus ex ma­chi­na.

– Dzię­ku­je­my ci, Panie – za­pisz­czał Uriel.

– A ty spójrz na sie­bie! – Bóg za­nu­rzył rękę w błot­ni­stej masie, wy­szar­pał z niej po­kracz­ną duszę Urie­la, po czym ru­szył z nią w stro­nę drzwi. – Mamy do po­ga­da­nia, ło­trze…

– Jak śmiesz!? – krzyk­nął Szem­kel.

Bóg za­trzy­mał się w pół kroku i obej­rzał przez ramię.

– Co?

– Jak śmiesz pra­wić mi mo­ra­ły, skoro sam je­steś ­omyl­ny?! Naj­pierw ptaki, potem lu­dzie… Jak dla mnie, to nie ra­dzisz sobie z tym, co sam stwo­rzy­łeś. Wszyst­ko wy­pa­da ci z rąk.

Na twa­rzy Boga po­ja­wił się uśmiech.

– Je­steś pe­wien, że to wszyst­ko przy­pa­dek? A może wła­śnie tak miało być?

Po czym wy­szedł z ga­bi­ne­tu, cią­gnąć za sobą to, co zo­sta­ło z Urie­la.

Szem­kel po­zo­stał wier­ny Bogu, ale już nigdy nie spoj­rzał na niego tymi sa­my­mi ocza­mi. Zmie­niał się. Nie prze­sia­dy­wał już ca­ły­mi dnia­mi na łące, za­czął bywać na mie­ście, po­szedł na siłkę. Bóg nie usu­nął go z rady dwu­na­stu, mimo że nie zgła­szał już żad­nych no­wych pro­jek­tów. Nie wy­le­ciał nawet wtedy, gdy wy­ta­tu­ował sobie na skrzy­dle cytat z Epi­ku­ra. Zmie­nił też imię. Dzi­siaj na­zy­wa się Ga­briel.  

Co stało się z Urie­lem? Zo­stał przy­dzie­lo­ny do ar­cy­nud­nej pracy w kar­to­te­ce. Mógł­by sta­rać się o prze­nie­sie­nie gdzie in­dziej, ale brak mu śmia­ło­ści, by zło­żyć po­da­nie. A, no i nie od­zy­skał swo­je­go ciała. Do­stał inne, nie tak pięk­ne jak to pierw­sze.

Jego cie­le­sna po­wło­ka cią­gle słu­żyła dwóm go­łę­biom. Dla­cze­go? Wy­obraź­cie sobie, że Bóg zwró­cił się do nich z pro­po­zy­cją sty­pen­dium. Zgo­dzi­ły się i już dobre pa­rę­set lat ki­blu­ją w czyść­cu. Ponoć nie wolno im opusz­czać aniel­skie­go ciała. Włó­czą się po zim­nej kra­inie, roz­pa­mię­tu­jąc swoje winy. Głup­cy.

Aha, a wła­dza w pie­kle oczy­wi­ście się zmie­ni­ła, od­zy­ska­li­śmy ją przy po­mo­cy ludzi. My, sza­ta­ni. Hi­sto­rię tę mo­głem opo­wie­dzieć wam ze wszyst­ki­mi szcze­gó­ła­mi dzię­ki łasce wszech­wi­dze­nia, którą ob­da­rzył mnie tam­ten ską­piec. Nie mu­si­cie w nią wie­rzyć. Pa­mię­taj­cie jed­nak, że ja nigdy nie kła­mię.

 

Lu­cy­fer