Ostatnia gwiazda

– O Boże…

Przez nieskończenie krótką chwilę nie czuł zupełnie nic. Absolutnie nic. A gdy tylko czas ruszył z miejsca, lodowata fala cicho przerwała tamy wytrenowanego spokoju i wolno rozlała się po całym ciele. Niczym obrzydliwy paraliż, spłynęła w dół odbierając całkowicie władzę w członkach. Przez mgnienie oka jeszcze się łudził, że za chwilę obudzi się z krzykiem, że to niemożliwe, tylko na chwilę stracił przytomność, a może po prostu nie żyje…

Ale nic się nie działo. Idealnej ciszy oraz zupełnej ciemności, która panowała wokół, nie zakłócał nawet szmer jego oddechu. Nieświadomie wstrzymany jakby wieki temu zamarł razem z całym światem. Ostatni obraz jaki pulsował mu w głowie to szarozielone konsole Trekstara i mrowienie całej maszyny w trakcie kolejnych serii pulsarów mknących przed dziobem myśliwca. Prosto w kierunku śmiertelnego zagrożenia, przeciwnika, którego miał unieszkodliwić, zlikwidować. Za wszelką cenę. W sposób perfekcyjnie ekscytujący, opanowany i skuteczny. Lecz za wszelką cenę.

Czuł jeszcze na ustach słony smak zaciętej determinacji i stan ekstatycznego uniesienia, gdy w szaleństwie walki kładł na szalę cały swój świat. Przeciągły wizg mijanych smug, oślepiający blask wyładowań i trafień, a przede wszystkim wściekłe szarpnięcia całego ciała i zmiany przeciążenia w trakcie ostrych zwrotów i uników.

Coś jednak poszło nie tak. Ostrożnie wypuścił z płuc długo wstrzymywane powietrze i trzęsącymi się dłońmi sięgnął w kierunku skroni. Gdy poczuł jedynie lekki wstrząs w okolicach karku najwolniej jak potrafił otworzył oczy. Chwilę trwało, zanim kolejna fala grozy jak samonapędzający się mechanizm powróciła do rozdygotanego umysłu. Oczy jednak już same, bez udziału woli rozszerzały się coraz bardziej i bardziej, i nie mógł zrobić nic, aby temu zapobiec. Przytłaczający widok, który z niemym krzykiem chłonął każdą cząstką umysłu, ten nieziemski pejzaż odbierający dech w piersiach, sprawił że włosy stanęły mu dęba, a on zdołał tylko bezgłośnie wyszeptać:

– Ja pierdolę…

W powolnym obrocie wokół własnej osi, zafascynowany wpatrywał się w szarożółtawą poświatę odległego Saturiona, ostatniej planety w układzie Minerwy, w pobliżu której toczyły się walki. Jeszcze niedawno mknął obok niej z zawrotną prędkością w bezpiecznym kokpicie swojego statku, a teraz płynąc bezradnie, otulony kosmicznym skafandrem, jak rozbitek na oceanie gwiazd, widział jedynie pustą głębię wokół i siny blask tej ostatniej w jego życiu imitacji żywego świata.

Dlaczego ja, Chryste? – pomyślał, gdy na chwilę wróciła kontrolowana część świadomości. W jakiś kosmicznie absurdalny sposób uniknął unicestwienia tuż po trafieniu, które musiało rozbić w drzazgi jego maszynę. Nie widział wokół żadnych jej śladów. Wprawdzie nie było w tym nic dziwnego, biorąc pod uwagę prędkość z jaką musiał przemierzać pustkę przestrzeni, ale najgorsze było to, że nerwowo obracając oczami nie dostrzegał nigdzie oznak walk, żadnych rozbłysków, smug akceleracyjnych. Żadnych oznak życia. A raczej żadnego śladu piekła, które przyczyniło się do jego rychłej śmierci. Oznaczało to, że oddalił się już o tysiące mil od obszaru działań jednostek jego eskadry.

Czy ktokolwiek oprócz mnie przeżył? – Przemknęło mu przez głowę.

Gdy znaczenie tego pytania wybrzmiało, coś jakby drżący półuśmiech wykrzywił mu wargi. Zdecydowanie nie było to trafne określenie. Właśnie tego rodzaju „przeżycia” obawiali się najbardziej. Wszyscy bez wyjątku, jego przyjaciele i inni członkowie załóg jednoosobowych Trekstarów, które choć słynęły z prędkości i siły ognia, nie były szczytem techniki w zakresie ratowania życia pilotów.

Jakimś cudem, zamiast w niewielkim module bezpieczeństwa, uzbrojony w systemy podtrzymywania i sygnalizację awaryjną, dryfował jedynie w hermetycznym skafandrze, który zapewniał przetrwanie maksymalnie na kilkanaście godzin. A może już tylko kilka. Zupełnie sam. Oddychający trup w stanie nieważkości, w drodze donikąd.

Mimo odrętwiałych członków poczuł, jak ręce zaczynają mu drżeć w niekontrolowanym tańcu, a zimny pot tężeje na plecach. W ostatniej sekundzie trzeźwości, jak automat zabłysła jeszcze myśl, aby za wszelką cenę zachować spokój, oszczędzać tlen, ale paniczna fala wściekłości i rozgoryczenia nie zważała już na nic. Zaczął krzyczeć, kląć i wyć, wymachując jednocześnie rękami w rytmie konwulsji całego ciała. Zaciekle przewiercał próżnię ślepymi ciosami i zdzierał struny głosowe w zupełnej i absolutnej ciszy, która wsysała łakomie każdy dźwięk i każdą myśl.

Przeleciał wiele setek mil zanim w końcu opadł z sił i bezradnie zwiesił głowę, czując łzy, które uparcie nie chciały spływać w dół po policzkach i rozmywały czarny obraz tego przerażającego świata. Zacisnął oczy, najmocniej jak potrafił i spróbował jeszcze raz wybudzić się z tego fatalnego snu. I gdy łapczywie czekał wsłuchany w szalony rytm własnego serca, zastygły w niewidomym bezruchu, gdy miliony zmyślonych obrazów niczym fotony przenikały z nadświetlną przez jego umysł, nagle ją ujrzał.

Najpierw z oddali, jak przez mgłę, potem coraz wyraźniej i jaśniej. Stała na stopniach werandy przed ich domem. W jasnej kwiecistej sukience z rozpuszczonymi czarnymi włosami, które spływały na jej czoło i ocieniały łagodne rysy twarzy. Dotarł do miejsca, gdzie po raz ostatni stali razem, patrząc sobie w oczy. Gdzie trwali w milczeniu, po tym jak wszystko już zostało powiedziane.

Przez moment jeszcze buntował się, nie wiedząc co się z nim dzieje i spróbował rozchylić powieki. Jednak po chwili słabych prób, odurzony obrazami minionego świata, zanurzył się całą świadomością w nierealną już, choć tak bliską wizję.

Opleciona winoroślą jasna balustrada, pęki czerwonych kwiatów zwisające z rozkołysanych donic i szarobury kot, rozciągnięty leniwie na siedzisku jego bujanego fotela. Doskonale zapamiętał ten piątkowy słoneczny poranek, gdy żegnał ją chmurnym spojrzeniem, pełnym tłumionego gniewu i zniecierpliwienia. Pamiętał sąsiada tuż za ogrodzeniem, który zawzięcie hałasował kosiarką do trawy, nieudolnie ukrywając swoje wścibskie zainteresowanie. Czarny samochód z kierowcą czekający przed domem, huk odrzutowca przelatującego ponad nimi i jej zielone oczy.

Skrępowany obecnością obcych zaciekawionych spojrzeń wpatrywał się w jej źrenice, targany emocjami po długiej i zapalczywej dyskusji oraz niemej bezsilnej walce jaką toczyli od wielu dni i nocy. A gdy nieruchoma chwila milczenia zdawała się rozciągać w całą wieczność, gdy ból oczekiwania na nierealny cud był już nie do zniesienia, pogładził niezgrabnie jej policzek, musnął drobne palce jej otwartej dłoni, po czym odwrócił się energicznie i odszedł sztywnym krokiem w kierunku wojskowej limuzyny.

– Duncan – usłyszał jej głośny szept tuż przed samochodem. W ostatnim ruchu przystanął, odwrócił się i gdy znowu przykuła go swoim cichym wzrokiem, spuścił oczy, nie mogąc wytrzymać wymownych łez płynących po jej policzkach. Siadając obok kierowcy poczuł ciężkie ukłucie i stalowy uścisk gdzieś pomiędzy żebrami, ale gdy ruszyli, nie spojrzał więcej w jej kierunku.

Dopiero teraz, oddalony miliardy mil od Ziemi, unosząc się nieruchomo ponad sceną, której nie dopuszczał do swoich wspomnień, ujrzał jak Sylvia do końca patrzy z nadzieją w kierunku malejącego auta. A gdy znikają za zakrętem, znużonym ruchem siada na schodach i kryje twarz w splątanych włosami drżących dłoniach.

 

Wieczorem tamtego dnia spił się do nieprzytomności w gronie pilotów i personelu technicznego oddziału Delta. Ostatnia noc przed zaokrętowaniem zwyczajowo już przemieniała się w żałobno-weselną stypę, w trakcie której liczne wiwaty mieszały się z dyskretnymi toastami za wszystkich, którzy po raz ostatni przebywali w tym gronie. Były to rzadkie chwile, kiedy zacierała się hierarchia wojskowa. Oficerowie wraz z szeregowym personelem, we wspólnym bezgranicznym znoju, usiłowali utopić wszelkie obawy, tęsknoty czy wyrzuty sumienia w podłym rumie lub czymkolwiek, co działa wystarczająco szybko.

Duncan siedział przy barze od wielu godzin, zerkając z nerwową regularnością w stronę barmana, a czasem również w kierunku staroświeckiego telefonu zawieszonego w drugim końcu wojskowej kantyny. Ten zabytek myśli technicznej z każdą kolejną wychyloną w milczeniu kolejką, coraz bardziej przyciągał jego wzrok. Połyskujący tandetnym skansenem aparat milczał jak zaklęty mimo, że przecież nie miał prawa się odezwać. Nigdy jeszcze nie zadzwonił w jego obecności. Czarny cyferblat pokryty srebrnymi przyciskami i opalizująca masywna słuchawka pamiętały czasy dzieciństwa jego rodziców, ale niewątpliwie aparat był sprawny i podłączony do sieci. Mimo to, od kiedy sięgał pamięcią ani razu nie widział, aby ktokolwiek zdjął czarną słuchawkę z widełek i wykonał połączenie ze światem zewnętrznym. Może jednak wcale nie działał? Z pewnych głęboko przemilczanych względów takie oczywiste udogodnienia techniczne jak videolinia, czy połączenia bezprzewodowe nigdy nie przyjęły się w tym miejscu. Teraz już domyślał się dlaczego.

– Stary pieprzony grat – warknął znad kieliszka.

Tego dnia po raz pierwszy przyciągał go niczym fascynujące rozwiązanie największej zagadki wszechświata. Jego prywatnej, osobistej, nierozwiązywalnej zagadki. Co gorsza, czuł ciężar pewności, że jej rozwiązanie jest na wyciągnięcie ręki. Tkwiąc wytrwale i chwiejnie na barowym stołku, wciąż walczył ze sobą, czując pulsowanie w skroniach i coraz większy ucisk w piersi. Mimo to bezlitosny przymus, aby wlewać w siebie kolejne dawki przeźroczystego zapomnienia wciąż wyprzedzał go o krok.

W gęstym dymie cygar, wśród zgiełku wrzaskliwych rozmów i nachalnej muzyki barczysty barman oszczędnymi ruchami głowy przyjmował kolejne zamówienia, nieznacznie tylko zerkając w stronę dziwnego gościa, który z zaciętą pilnością pochłaniał odmierzone porcje tequili. Tacy zazwyczaj oznaczali kłopoty. Przez chwilę spojrzeli sobie w oczy, po czym obaj je spuścili w porozumiewawczym uśmiechu.

– Duncan, ty podły łajdaku! – znienacka rozległ się z tyłu irytujący głos pijanego Kamira, starego znajomego z akademii. – Co tu siedzisz sam z kieliszkiem jak jakiś cholerny wykolejeniec?

Duncan milczał cały usztywniony, czując ciężar kolegi na prawym barku.

– No co żeś się zaciął – grzmiał coraz bardziej ochoczo Kamir – żonka ci nie dała przed wyjazdem na wojnę? – wypalił jeszcze gromkim basem, ale nie zdążył się już roześmiać, gdyż w tej samej chwili Duncan z rykiem rzucił go na ścianę, a następnie zaczął wściekle okładać ciosami pięści i ciężkich wojskowych butów. Gdy oderwali go wreszcie od cicho jęczącego pilota, uparcie usiłował powrócić za bar, opędzając się od licznych pretensji i poszturchiwań. W końcu po długich bełkotliwych pertraktacjach i przy wsparciu dwóch wyższych rangą znajomych udało mu się zająć stare miejsce z widokiem na przeciwległy narożnik pomieszczenia. Lecz magnetyzujący telefon na ścianie wciąż milczał i nie odezwał się aż do momentu, w którym stracił świadomość.

 

Kolejne dni na pokładzie lotniskowca upływały mu w błyskawicznym tempie wśród ciągłych spotkań operacyjnych i niekończących się symulacji przyszłych bitew. Czas w przestrzeni kosmicznej podzielony na ośmiogodzinne wachty rządzi się zupełnie innymi prawami, dlatego też rzadko pozwalał sobie na chwilę ponurej zadumy i powoli włączał się w rytm sprawnej machiny wojennej, której był udziałem. Tylko tuż przed snem, w ciemności swojej kajuty, minuty rozciągały się w bezsenne godziny i mąciły pozorny spokój jego służbowego oblicza. Niezależnie od tego jak bardzo się bronił, obrazy i wspomnienia wciskały się każdą niedomkniętą furtką. I w czasie każdej udawanej, sztucznej nocy wciąż otwierały się nowe.

Ostatnie tygodnie przed odlotem spędził na próbach porozumienia z Sylvią, w trakcie których cierpliwie tłumaczył jej oczywiste prawdy. Tak mu się wydawało. Bo czyż trudno zrozumieć, że dowódca elitarnej eskadry myśliwskiej, żołnierz odznaczony Purpurową Gwiazdą, ceniony przez podwładnych i przełożonych, pieprzony wzór do naśladowania ma psi obowiązek wystąpić w pierwszym rzędzie ochotników? Że absurdalne powody wybuchu wojny i niepewne szanse na jej wygraną nie mają tu nic do rzeczy? Nie mógł postąpić inaczej. To się nazywa odpowiedzialność. Za siebie, ale przede wszystkim za swoich ludzi.

Z niewiadomych przyczyn Sylvia uparcie nie przyjmowała do wiadomości jego klarownych argumentów i łagodnie, acz zdecydowanie wałkowała kobiece hasła w stylu: miłość, rodzina, ryzyko i wspólna przyszłość. Męczyły go te rozmowy i mimo, że nawet się starał aby było inaczej, każda kolejna dyskusja przybierała formę coraz ostrzejszej potyczki.

Najgorsze było to, że ognisko konfliktu krążyło wokół tysięcy nierealnych tematów, nieuchwytnych szczegółów, które go przytłaczały swoją zmiennością. Jednym z nich były dzieci. Od dawna starali się o powiększenie rodziny, ale po latach nieudanych prób i rosnącego rozgoryczenia, kilka miesięcy temu w końcu dali spokój. Sam temat nie zniknął z ich życia, mimo to po cichu zaczął odczuwać ulgę. W głębi ducha nie wyobrażał sobie rytuału codziennych czułości, obowiązków i uczuć, które nierozłącznie towarzyszyły wizji ojcostwa. Pieluch, spacerów, szkolnych problemów, odpowiedzialności za wychowanie małego, bezradnego człowieczka.

Kompletnie nie rozumiał idyllicznych opowieści i zachwytów dotyczących „małych bobasków, słodkich latorośli” i innych podobnie cukierkowych potworków.

W największej tajemnicy, którą wyjawił tylko sobie, wyznał, że perspektywa ojcostwa przeraża go znacznie bardziej niż wizja wojny, której miał być udziałem. Nigdy otwarcie nie przyznał się do tego, ale okazja w postaci konfliktu zbrojnego na odległych peryferiach układu Minerwy wydała mu się chwilowym wybawieniem od wszystkich problemów. Tak właśnie myślał.

Mimo to, już pierwszy wieczór poza domem uświadomił mu, że coś jest nie tak. Jakby nic nie zyskując, tracił bardzo ważną cząstkę siebie. Każda następna wachta i odprawa nieuchronnie oddalały go od ciężkich myśli, ale szarpiące sumienie ciągle mu przypominało, że to wciąż nie jest wystarczająco daleko. I gdy w czwartym tygodniu lotu już wydawało mu się, że zaczyna pokonywać tę dziwną niemoc, podczas spotkania w gronie wyższego dowództwa z wewnętrznego interkomu rozległ się krótki komunikat:

– Pilne połączenie zewnętrzne do porucznika Duncana Abramowa w sali protokolarnej.

Przeprosił wszystkich zgromadzonych lekko speszonym głosem i szybkim krokiem podążył w kierunku miejsca, gdzie przy zachowaniu pełnej dyskrecji mógł odebrać rozmowę. Czując gwałtowne pulsowanie w skroniach, przez całą drogę był zupełnie pewien kogo zobaczy na ekranie transmitera. A przynajmniej miał ogromną nadzieję.

Mimo pewnej tremy i wstydu, że po starcie nie wykonał żadnej próby kontaktu, podskórnie czuł ekscytującą radość i ulgę. A gdy ujrzał jej twarz, nagły ścisk w gardle pozwolił mu jedynie wyszeptać:

– Sylvia…

Ona zaś uśmiechnęła się do niego szklistymi oczami i po dłuższej chwili wyczekiwania, bez słowa podniosła na wysokość kamery mikroskopijny wieszak, na którym zawieszone były dwie absurdalnie maleńkie, kolorowe dziecięce skarpetki…

 

Duncan w pierwszej chwili kompletnie zaskoczony zdołał jedynie wydobyć nieartykułowany dźwięk, jakby chciał o coś zapytać, następnie zamilkł, podczas gdy oczy zaczęły wychodzić mu z orbit, a on doznawał największego zdumienia w życiu.

I gdy w końcu zrozumiał, łzy z nieznaną mu dotąd siłą napłynęły do oczu, a on sam wybuchnął głośnym płaczem, śmiejąc się jednocześnie jak nigdy wcześniej. W nagłym, niepohamowanym geście chciał objąć obraz monitora, przytulić się do jej twarzy, zatopić w jej włosach. Wszystko naprawić…

 

Zastygłymi źrenicami długo wpatrywał się w ten mistyczny obraz, gdzieś w głębi duszy, a smugi bladego światła odbite od malejącego Saturiona, jak drogowskaz wytyczały jego samotną żeglugę, poza czas i moc pojmowania. Gwiazdy, galaktyki utkane w mlecznych ścieżkach otulały go swoją ciszą i spokojnie towarzyszyły jego wędrówce.

Teraz, gdy zabrakło już łez, a strach zastąpiła pewność, bezmiar przerażenia rozciągnięty w przestrzeni wydał mu się odległym wspomnieniem. Bezkresna pustka powoli przeobrażała się w aksamitny ocean rozkołysany w ławicach migoczących iskier. Coraz wyraźniej słyszał szum przewalających się fal, czuł zapach słonej bryzy i wilgotnej plaży budzonej pierwszymi promieniami brzasku.

Wytężając wzrok w rosnącym oczekiwaniu, wyłuskał daleki punkt pomiędzy nieistniejącymi horyzontami, bijący wyjątkowo silnym blaskiem i ku niemu skierował swe żarliwe myśli, nieme modlitwy, których nie potrafił wyartykułować. Bezimienna gwiazda ciepłym strumieniem przyciągała go do siebie i miękkim melodyjnym szeptem koiła jego żal. Poczuł ciepły piasek pod stopami i postanowił przyspieszyć moment spotkania. Ostatnie metry świetlne pokonać o własnych siłach. Przebiec tę drogę najszybciej jak potrafił.

Jak szaleniec przed finalnym skokiem w przepaść spojrzał w dół, na drżące nogi, stopy, kolana. I zastygł wpatrzony, cały w zdumieniu.

Tam niczego nie było.

 

Z kwaśnym zdziwieniem otrzeźwienia, a następnie przykrością stwierdził, że brakuje mu połowy ciała, a biały skafander kończy się poszarpanym zygzakiem tuż poniżej tułowia.

– To znaczy, że ja…

– Od samego początku…

 

W zaskoczonym umyśle znowu rozbrzmiały tysiące głosów, ale już na krótko. Odpowiedź była zbyt blisko, aby dalej się wahać. Fotony światła i myśli pędziły strumieniami coraz szybciej, rozmywały się w nieskończonych liniach, mknąc w oślepiającym tunelu jaźni.

A gdy wreszcie zdołał przeniknąć ostatnie zasłony niepojętego, gdy już wiedział, rozumiał i poczuł, zmrużył pogodnie oczy i rozłożył ramiona w geście powitania…

 

– Jak ci na imię?