Czas zegarów

Wypchnięty z czeluści wielkiej góry wpłynąłem rwącym strumieniem do szkarłatnej groty wypełnionej ciemnymi wodami oceanu. Unosząc się lekko na powierzchni, dryfowałem popychany wiatrem i podwodnymi prądami – ciepłymi w lewo a zimnymi w prawo – w kierunku wysoko sklepionego wejścia do jaskini. Wejście było całkowicie wypełnione wodą i nikt nie mógł przez nie wejść, a co najwyżej wpłynąć. No, chyba że Chrystus, który z troską pochylił się nade mną, nabrał wody w dłonie i wlał mi do gardła – dobra była, słona jak diabli, paliła piekielnym płomieniem.

– Synu, ja ciebie chrzczę wodą ognistą, a świat, który przyjdzie po mnie, ochrzci cię pragnieniem wiecznym i czasem przemijającym.

Nabrał ponownie wody w dłonie, wlał mi do gardła lodowaty strumień słodyczy i popchnął w kierunku wypływu z jaskini.

– Płyń, szukać swojego zegara – powiedział, zanurzając się w wodnej toni. Pozostała po nim jedynie pływająca po powierzchni biała szata, która po chwili zamieniła się w morską pianę, a z niej powstała cudownej urody bogini.

– Ja jestem najważniejsza – powiedziała słodkim głosem – szukaj mnie, a gdy znajdziesz, to staniesz się szczęśliwy.

Nie miałem wtedy pojęcia, dlaczego powinienem być szczęśliwy, ale uwierzyłem jej, bo nie było nikogo innego, komu mógłbym uwierzyć.

 

Wypłynąłem na ocean, dryfując popychany wiatrem i morskimi prądami. Na początku karmiła mnie swoim mlekiem wielorybica. Po każdym karmieniu stawałem się większy, a ona malała, aż pewnego dnia stała się tak mała, że połknąłem ją i zaspokoiłem w ten sposób głód. Od tej pory polubiłem ryby. Przelatujące nade mną mewy karmiły mnie nimi każdego wieczora, a ja rosłem i zaczynałem odczuwać wewnątrz coraz większy brak, który stworzył pustkę takich rozmiarów, że poczułem przemożną potrzebę, aby ją czymś wypełnić. Zacząłem się rozglądać. Wokoło zobaczyłem bezkresne wody oceanu, które gdzieś w oddali łączyły się z równie bezkresnym błękitem nieba. Nie było tam ani wieloryba, ani mewy, ani bogini czy Chrystusa, tylko samotnie płynący zegar słoneczny. Zawołałem, prosząc, aby do mnie podpłynął. Chyba się ucieszył, bo zmienił kierunek, ale wtedy chmura zakryła słońce, a zegar powiedział – niestety nie mam czasu – i zniknął. Gdy słońce ponownie zaświeciło na bezchmurnym niebie, zobaczyłem zbliżających się do mnie króla i królową delfinów.

– Pokażę ci wszystkie tajemnice oceanu i doprowadzę do wielkiego lądu, na którym mieszkają zrodzone z piany morskiej boginie – powiedziała królowa.

– A ja ochronię cię przed morskimi potworami i nauczę wszystkiego, czego będziesz potrzebował na wielkim lądzie – dodał król.

I od tej pory niczego mi nie brakowało. Jadłem nie tylko małe rybki, ale również małże, krewetki, wodorosty, a nawet jaja żółwi i słodkie owoce. Dzień po dniu poznawałem coraz więcej morskich stworzeń, uczyłem się rozumieć wiatry powietrzne i prądy morskie, aż przyszedł ten poranek, w którym zobaczyłem po raz pierwszy wyspę. Była malutka i ledwo wystawała nad powierzchnię oceanu, ale stanowiła dom dla kilku mew. Wtedy ponownie poczułem drgnienie pustki. Poczuła je również królowa i była tym lekko zasmucona. Król za to ucieszył się i obiecał, że wkrótce pokaże mi coś specjalnego.

 

Po całym dniu intensywnej podróży król powiedział, że wkrótce dotrzemy do celu. I rzeczywiście, po niedługim czasie, zobaczyłem na horyzoncie kropkę. Płynęliśmy szybko w jej kierunku, aby w końcu dotrzeć do wyspy. Piaszczysty skrawek lądu, który porastały nieliczne krzaki, zamieszkany był przez gromadę nieustannie kłócących się, biało-żółtych ptaszysk. Patrzyłem na to wszystko z ciekawością. Za to królowa była czymś wyraźnie zaniepokojona. Nerwowo pływała wokół, co chwila mówiła coś do króla, jakby się z nim sprzeczając. Król w końcu trzepnął ogonem o wodę i powiedział do mnie głośno:

– Możesz wyjść na wyspę.

W pierwszej chwili nie wiedziałem, jak to zrobić, ale król szturchnął mnie gdzieś w dole i nagle uświadomiłem sobie, że mam nogi i wiem, jak ich używać. Wskoczyłem więc pomiędzy ptaki i zacząłem je gonić. Potem zobaczyłem jaja w gniazdach. Król z królową wołali, abym wrócił, ale ja najpierw najadłem się do syta, a potem zacząłem skakać od gniazda do gniazda i depcząc jaja goniłem od skrzydlate stworzenia. Król przestał wołać i zaczął machać ogonem, królowa mu wtórowała, a wzburzone fale zatopiły wyspę i porwały mnie z powrotem w ocean.

Wielce zasmuciłem swoim zachowaniem królewską parę. Płynęliśmy bez celu nie odzywając się do siebie, a we mnie rosła pustka taka sama jak przed spotkaniem delfiniej pary. Taka sama, a jednak jakby głębsza? Bardziej mroczna?

Pewnego dnia, król przerwał milczenie i powiedział do królowej:

– On nie jest delfinem, nie możemy go wiecznie trzymać w oceanie, kiedyś będzie musiał zejść na stały ląd.

– Ale on jeszcze tak niewiele wie o świecie, jest taki młody, niewinny i nigdy nie widział zegara.

– No właśnie, musi go w końcu zobaczyć – stanowczym tonem oznajmił król.

 

Po kilku dniach dopłynęliśmy do wyspy, która jak obrośnięta wodorostami płetwa rekina wystawała z wód oceanu. W głębi płytkiej zatoczki tuż za piaszczystą plażą stał wzniesiony z drewnianych bali dom, a przed nim, przy ognisku siedział brodaty mężczyzna. Nad ogniem, na patyku smażyły się ryby. Powoli wszedłem na brzeg, po części zaniepokojony, a po części zaciekawiony ogniem, dymem, drewnianą budowlą i obecnością brodatego.

– Nie obawiaj się – powiedział mężczyzna – mam na imię Robinson i jestem tak jak ty człowiekiem.

Po czym poczęstował mnie pieczoną rybą, która smakowała jak nic dotąd. Smakowała innym światem i innym życiem, które ten świat obiecywał. Gdy zjedliśmy wszystkie ryby, Robinson zaczął opowiadać swoją historię, a ja poczułem, że pustka we mnie zaczyna się kurczyć. Potem oprowadził mnie po całej wyspie. Pokazał dom, stoły i krzesła, tkane dywany i gliniane naczynia, psa, owce i świnie. A na koniec gdzieś z zakamarków domostwa przyniósł bogato zdobioną szkatułkę i z wielką pieczołowitością wyjął z niej mały kieszonkowy zegarek.

– To jest byt, który wytycza rytm naszego życia, pokazuje ścieżki, wyznacza jego sens. Musisz odnaleźć swój, oswoić go, dbać o niego. Jeśli go zaniedbasz, to czas nigdy nie będzie twój, zawsze będziesz na niego narzekał, zawsze będzie za wcześnie albo za późno, albo nie w czas. Musisz zdecydować, czy twój czas ma być wielki czy mały, głośny czy cichy, delikatny czy odporny. Wybierz zegar wedle swojej duszy, a potem o niego dbaj, a znajdziesz właściwe ścieżki życia.

– Czy wiesz, gdzie żyją zegary? – zapytałem.

– Nie musisz się kłopotać, delfiny cię tam doprowadzą.

– A gdybym chciał tam dotrzeć sam? Bez pomocy delfinów?

Robinson spojrzał na mnie dziwnym wzrokiem i pokiwał głową ze zrozumieniem

– Jeśli zbudujesz porządną tratwę, to będzie jakieś dziesięć dni żeglugi na zachód.

– Popłyniesz ze mną? – zapytałem – razem będzie nam raźniej.

Robinson ze smutkiem pokręcił głową. Wziął do ręki zegarek i otworzył wieczko z tyłu.

– Nie mogę. Popatrz, sprężyna w moim zegarku pękła dawno temu.

W ciągu kilku następnych dni z pomocą Robinsona zbudowaliśmy tratwę z żaglem. Poprosiłem go, aby powiedział delfinom, że dziękuję im za opiekę i pożeglowałem na zachód. Tak jak obiecał, po dziesięciu dniach dopłynąłem celu, ale nie mogłem zejść na ląd, bo brzeg był stromy i skalisty a jego końca nie mogłem dostrzec w żadną stronę. Pod wieczór rozpętała się burza, która porwała żagle i złamała maszt. W środku nocy przeszła w potężny sztorm. Olbrzymie fale roztrzaskały tratwę o skały, a mnie cudem udało się przytrzymać jednej z bali. Miotany wiatrem przetrwałem jakoś do rana. Wschodzące słońce oświetliło niedostępny brzeg z jednej i nieskończony ocean z drugiej strony. Bez sił i z wielką pustką w środku szykowałem się na powrót w głębiny, nie spotkawszy ani bogini, ani zegara. Wtedy na horyzoncie zobaczyłem dwie małe kropki.

 

– Wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia – powiedziała królowa. Uściskała mnie i odwróciła się, ocierając płetwą łzy.

– Bądź mężny. – Król klepnął mnie ogonem. – Znajdź swój zegar, okiełznaj czas i dotrzyj do celu.

Uściskałem ich i patrząc, jak odpływają, zapomniałem, ile im zawdzięczam, bo na brzegu, oparta o pień drzewa oliwnego, czekała bogini. Ująłem ją za rękę, pocałowałem i przez chwilę poczułem się szczęśliwy.

– Mam na imię Dyta – wyszeptała słodkim głosem do ucha – a ty?

– Co ja?

– Jak masz na imię?

– Ja…? Nie wiem. – Rozejrzałem się dookoła w poszukiwaniu odpowiedzi i zobaczyłem w oddali gromadę spacerujących w oliwnym gaju zegarów. Rzuciłem się biegiem w stronę wielkiej dębowej szafy, ciągnąc Dytę za sobą.

– Będę cię nazywać Arez – stwierdziła lekko zdyszana.

– Niech będzie. – Machnąłem ręką, wyglądając ostrożnie zza szafy.

Wśród drzew, na zielonej, upstrzonej żółcią i czerwienią kwiatów trawie, zobaczyłem niezliczoną gromadę zegarów różnej wielkości i różnych kształtów. Duże wahadłowe przechadzały się alejami i dyskutując, energicznie gestykulowały wskazówkami. Mniejsze zegary z kukułką, siedziały na czubkach drzew. Proste, naścienne tarcze odpoczywały przewieszone na gałęziach, a małe naręczne i kieszonkowe skakały i fruwały wszędzie dookoła. Mój wzrok przyciągnął przepięknie inkrustowany, kieszonkowy zegarek na łańcuszku, który postanowiłem zdobyć, jak nakazali mi Chrystus i król. Przyciągnąłem Dytę i wskazałem na zegar.

– Popatrz – wyszeptałam jej do ucha – cofa się do tyłu.

– A dokąd ma się cofać? – Oburzenie Dyty wylało się poza krawędź szafy. – Do przodu?

Spojrzałem na nią skonsternowany. Nie dość, że jej głos ukazał zegarom naszą kryjówkę, to jeszcze próbowała zrobić ze mnie idiotę.

– To oczywiste, że nie może się cofać do przodu – odpowiedziałem tonem, którym rodzic tłumaczy dziecku oczywiste sprawy – ale byłem przekonany, że cofnie się albo do góry, albo w dół.

– A czemu nie w prawo albo w lewo – prychnęła zirytowana.

Wstała z ziemi, otrzepała kolana z piasku i nie próbując się ukrywać, ruszyła w stronę parkingu. Dwa najbliższe zegary od razu podążyły za nią. Były to duże stojące zegary z wahadłem, najwyraźniej niedawno nakręcone. Nie miałem żadnych szans, aby je powstrzymać, a tym bardziej złapać. Ich wskazówki zaczęły wirować bez opamiętania, a wraz z nimi czas.

– Nie mogą na boki, bo są płaskie – krzyknąłem, ale głos uwiązł w zamieci sekund wznieconej przez młócące czas wskazówki.

Bezradnie patrzyłem jak Dyta starzeje się z każdym krokiem. Zaciskałem bezsilnie pięści i bezgłośnie ją ponaglałem, bo nic innego już nie mogłem zrobić. Całe szczęście zdążyła wsiąść do samochodu, zanim czas ją dogonił. Odetchnąłem z ulgą, mając nadzieję, że będzie tam czekać i wróciłem do obserwacji upatrzonego zegara na łańcuszku. A ten, najwyraźniej spłoszony nieodległym zamieszaniem, przestał się cofać do tyłu i lekko zdezorientowany próbował innych kierunków. To była moja szansa. Wybiegłem pędem zza szafy i złapałem go za łańcuszek. Nie poddał się łatwo. Targał mną na wszystkie strony: w przód i na boki, w górę i w przyszłość, w głąb i w przeszłość, aż w końcu stanął. Podniosłem go, nakręciłem i schowałem do kieszeni. Musiałem jeszcze dotrzeć do celu, tylko nie wiedziałem, co jest moim celem.

 

Wróciłem do samochodu, usiadłem za kierownicą i pokazałem Dycie zdobycz.

– Popatrz, okiełznałem czas – powiedziałem z dumą.

– A potrafisz go cofnąć? – Uśmiechnęła się niewesoło.

Nie potrafiłem. Przekręciłem kluczyk i pociąg z wolna ruszył, buksując od czasu do czasu kołami po torach. Sapał, gwizdał i pędził coraz szybciej, zmierzając w kierunku wielkiej góry. Jednostajny stukot kół usypiał, a czas jakby się zatrzymał. Ciemna czeluść tunelu zbliżała się niewiarygodnie szybko. Spojrzałem na zegarek. Wskazówki wirowały jak oszalałe. Spojrzałem na Dytę, ale ciemność pochłonęła nas, zanim zdołałem ją zobaczyć.

Po drugiej stronie góry czas powrócił na nasze tory, a obleczony w wyschniętą skórę szkielet Dyty rozpadł się pod wpływem światła. Mój kieszonkowy zegarek na łańcuszku, który leżał na podłodze, oblazły mrówki. Chciałem je przegonić, ale nie mogłem się poruszyć. Pociąg stawał na kolejnych stacjach, na każdej wysiadały kolejne grupy mrówek. Gdy stanął na ostatniej, wszystkie mrówki już wysiadły, a ja mogłem wreszcie podnieść zegarek i go nakręcić.

Głos z głośników oznajmił, że pociąg dotarł do stacji końcowej, a pasażerów uprasza się o opuszczenie przedziału, dokonanie rachunku sumienia i podążanie w kierunku celu żywota. Wysiadłem na peron i rozejrzałem się dookoła. Stałem pośrodku pustyni, na ścieżce wiodącej do niewielkiej kabiny. Nade mną wisiał srebrzysty księżyc w pełni. Pobliski drogowskaz, celujący w stronę kabiny, oznajmiał "winda".

 Ruszyłem w tym kierunku i wszedłem do kabiny, w której siedział człowiek w białym uniformie. Na głowie miał czapkę z daszkiem i napisem ”windziarz” na otoku. Miałem wrażenie, że skądś go znam. Podał mi szklankę wody i zapytał "dokąd?". Upiłem łyk lodowatego ognia i nic nie odpowiedziałem, a on nacisnął jedyny przycisk z napisem "Księżyc".