Krew, cisza i łzy

Jesteś. Jesteś dostatecznie blisko,

żeby księżycowy blask ranił

twoją napiętą skórę.

Czujesz. Czujesz wystarczająco mocno,

jak wieczór odbiera ci człowieczeństwo,

a pozostawia krew, ciszę i łzy.

Nie, nie jesteś tutaj po to, aby umrzeć -

do śmierci wciąż daleka droga.

Zbyt długie pobocze, by samotność

wymieszała się z trującą nienawiścią.

Pod prąd brną kolejne godziny,

twoje zdziczałe serce pragnie dogonić pustkę

po miłości.

Tak, nie znasz dziś smaku miłosierdzia -

zapomniałeś, że milion lat temu

pragnąłeś kochać.

Dziś nie ma przy tobie przyjaciół,

nie widzisz swojej twarzy

w zwierciadle nocnego nieba.

Zwierzęce serce zbrukane jest krwią tych,

którzy nie zasłużyli.

Serdeczny ból wypełnia dziś twoje łzy,

ostatni dowód, że nie jesteś stracony.

Powraca poranek,

spokojny w swej niewinności.

Dogorywająca noc zwraca nadzieję,

że nie wyrzekła się ciebie miłość,

nie wyrzekła wiara, że w twoich żyłach

płynie słoneczne światło,

wypełnia cię życie, dla jakiego

nie chcesz nadal umierać.