Bez odwrotu

– Jak mo­głeś po­wie­dzieć coś ta­kie­go będąc go­ściem Mę­dr­ców? Gdzieś ty miał rozum, Jo­na­tan? Cho­ciaż tym razem mo­głeś się po­wstrzy­mać od dzie­le­nia się swo­imi prze­my­śle­nia­mi pu­blicz­nie.  Ale wiesz co?! Nie ob­cho­dzi mnie, że się ośmie­szy­łeś – zni­we­czy­łeś mi przy­szłość!!! –  wy­krzy­ki­wał Joel pod­czas mar­szu dłu­gim, pu­stym ko­ry­ta­rzem, sztur­cha­jąc przy­ja­cie­la co dru­gie słowo.

– Och, nie prze­sa­dzaj, zresz­tą wszy­scy Mę­dr­cy to świ­nie i nigdy nie chcia­łeś do nich przy­na­le­żeć. Głupi, łudzą się, że bę­dzie­my ca­ło­wać ich po sto­pach, aby za­miesz­kać za murem – od­parł lek­ce­wa­żą­co Jo­na­tan. – Za­pro­si­li mnie, po­dzie­li­łem się moją wie­dzą, a nawet na za­pro­sze­nie do ich spo­łecz­no­ści mia­łem przy­go­to­wa­ną ri­po­stę – za­chi­cho­tał.

– Wy­kład o czar­nych dziu­rach wy­gło­si­łeś pierw­szo­rzęd­ny, to muszę przy­znać, ale koń­ców­ka… – Joel za­milkł na chwi­lę, po czym dodał z dez­apro­ba­tą –  …że ano­ma­lia nagle po­ja­wia­ją­ca się w po­bli­żu Ziemi jest jed­nym z eta­pów kształ­to­wa­nia się ludz­ko­ści… ni­czym z Ody­sei ko­smicz­nej Clar­ka…

– Ej, a kto był pierw­szym zwo­len­ni­kiem mojej teo­rii? – za­czep­nie uśmiech­nął się Jo­na­tan.

– W knaj­pie, ledwo świa­do­my tego co się wokół mnie dzie­je!!! My­śla­łem, że to żarty!- wy­krzyk­nął zi­ry­to­wa­ny Joel.

– Nie prze­sa­dzaj, przy­naj­mniej było za­baw­nie – po­wie­dział cały czas po­god­ny Jo­na­tan i wziął przy­ja­cie­la pod ramię. Ten na po­cząt­ku nie re­zy­gno­wał z po­sta­wy obu­rzo­ne­go, ale po chwi­li roz­ch­mu­rzył się i przy­ja­cie­le za­czę­li żar­to­wać z wy­gło­szo­ne­go wy­kła­du. Tak do­szli do końca ko­ry­ta­rza. Ru­ty­no­wo zo­sta­li za­trzy­ma­ni przez kon­tro­lę gra­nicz­ną i szcze­gó­ło­wo prze­szu­ka­ni, czy nic nie wy­no­szą. Ochro­nia­rze mieli po­dej­rze­nia co do torby Jo­na­ta­na i chcie­li ją za­re­kwi­ro­wać, po­nie­waż w świe­tle zasad, wszel­kie ba­ga­że po­win­no się zo­sta­wić przed wej­ściem do Gil­dii. Mło­dzień­cy szyb­ko wy­tłu­ma­czy­li, że byli pre­le­gen­ta­mi na kon­fe­ren­cji, a w tor­bie trzy­ma­ją tylko nie­zbęd­ne ma­te­ria­ły, ła­go­dząc całą sy­tu­ację. Po zwe­ry­fi­ko­wa­niu praw­do­mów­no­ści ich tłu­ma­cze­nia, ochro­nia­rze po­zwo­li­li na  przej­ście przez bram­ki. Na­le­ża­ło w tym celu ze­ska­no­wać bran­so­le­ty, a po po­ja­wie­niu się zie­lo­ne­go świa­tła, spo­koj­nie przez nie przejść. Dwaj przy­ja­cie­le opu­ści­li mury do­bro­by­tu Gil­dii i ich oczom uka­zał się świat – ich świat, który na­zy­wa­li domem.

W prze­szło­ści po­ja­wia­ły się głosy, że za szyb­ki i tym samym nie kon­tro­lo­wa­ny roz­wój spo­łe­czeń­stwa może do­szczęt­nie znisz­czyć jego struk­tu­rę. Na­to­miast nikt nie wy­obra­żał sobie tego, jak by to miało wy­glą­dać w prak­ty­ce: lu­dzie po­dzie­le­ni na bo­ga­tych i bied­nych – jedni ma­ją­cy wszyst­ko, dru­dzy nic.  Po­dział, wy­da­ją­cy się pry­mi­tyw­nym jak na ludzi bar­dzo za­awan­so­wa­nych tech­nicz­nie, pod­kre­ślił tylko, że na­tu­ra ludz­ka nie pod­le­ga roz­wo­jo­wi, tak, jak nauka. Zo­stał on przy­pie­czę­to­wa­ny przez chaos, spo­wo­do­wa­ny upo­wszech­nie­niem prze­ło­mo­we­go od­kry­cia na­ukow­ców – po­wsta­niem w Dro­dze Mlecz­nej czar­nej dziu­ry, ulo­ko­wa­nej za­trwa­ża­ją­co bli­sko Ukła­du Sło­necz­ne­go. Roz­po­czę­ły się gra­bie­że, lo­kal­ne wojny, a głosy o końcu świa­ta bu­dzi­ły coraz więk­szy nie­po­kój. Z obawy przed ne­ga­tyw­nym dzia­ła­niem ano­ma­lii ko­smicz­nej i śmier­ci z rąk ludzi zmar­ge­li­zo­wa­nych spo­łecz­nie spoza Gil­dii, Bo­ga­cze od­cię­li się cał­ko­wi­cie od „sta­re­go świa­ta”. Pierw­si lu­dzie, za któ­rych życia po­ja­wi­ła się ano­ma­lia, byli cał­ko­wi­cie nie­od­por­ni na jej dzia­ła­nie. Cho­ro­wa­li, na nie­zna­ną dotąd cho­ro­bę i umie­ra­li w mę­czar­niach. Na­ukow­cy stwier­dzi­li, że nie da się ina­czej uchro­nić ludz­kość przed wy­mar­ciem niż przez syn­te­tycz­ne wzmoc­nie­nie genów. Szan­sę da­wa­ło wsz­cze­pie­nie każ­de­mu no­wo­rod­ko­wi przez nad­gar­stek sys­te­mu łą­czą­ce­go się z korą mó­zgo­wą i wzmac­nia­ją­ce­go pod­sta­wo­we funk­cje ży­cio­we. Był to je­dy­ny spo­sób by prze­żyć. Z cza­sem usta­no­wił się nowy ban­so­le­to­wy – po­rzą­dek, a ta­jem­ni­cza czar­na dziu­ra stała się nie­od­łącz­nym ele­men­tem Drogi Mlecz­nej. Jo­na­tan i Joel nie znali świa­ta sprzed po­dzia­łu. Dla­te­go ich nie prze­ra­ża­ła co­dzien­ność, na tyle, na ile po­win­na. Bo­ga­cze sta­no­wi­li za­sta­ną nor­mal­ność. For­mal­nie nie prze­szka­dza­li miesz­cza­nom, żyli w izo­lo­wa­nych miej­scach – Gil­diach i nie wtrą­ca­li się do życia ludzi spoza murów. Lecz, to oni, w prak­ty­ce kon­tro­lo­wa­li całą pla­ne­tę. Ro­bi­li to dys­kret­nie – wy­sy­ła­jąc szpie­gów, mor­du­jąc nie­przy­chyl­ne im jed­nost­ki czy roz­sie­wa­jąc pro­pa­gan­do­we idee. Pod przy­kryw­ką przy­jaź­ni (ary­sto­kra­ci wśród Bo­ga­czy po­otwie­ra­li pro­gra­my po­mo­co­we dla wy­bit­nie uzdol­nio­nych zza­mur­ców ofe­ru­jąc im cy­wi­li­zo­wa­ne życie na wy­so­kim stop­niu tech­nicz­ne­go roz­wo­ju w swo­ich Gil­diach za mu­ra­mi), trak­to­wa­li miesz­czan z wyż­szo­ścią, nie­mal­że jak zwie­rzę­ta. Na­to­miast lu­dzie, któ­rzy nie miesz­ka­li na strze­żo­nych osie­dlach, cały czas utrzy­my­wa­li struk­tu­rę miast, na tyle, na ile mogli. Bieda, licz­ne gra­bie­że i roz­bo­je nie były do­brym śro­do­wi­skiem do roz­wo­ju spo­łe­czeń­stwa. Mimo to, znaj­do­wa­ły się osoby, które nie po­rzu­ci­ły myśli o „lep­szym ju­trze”. Dzię­ki nim funk­cjo­no­wa­ły szko­ły, opie­ka zdro­wia i skle­py. Wszyst­kich miesz­czan łą­czy­ło po­czu­cie wspól­no­ty po­przez szcze­rą nie­na­wiść do Bo­ga­czy. Każdy jed­nak z osob­na li­czył po cichu na to, że w przy­szło­ści bę­dzie wiódł spo­koj­ne życie we wnę­trzu murów.

Dwaj mło­dzień­cy prze­mie­rza­li wą­skie ulice mia­sta kie­ru­jąc się w stro­nę miesz­ka­nia. Na po­dwó­rzach ba­wi­ły się dzie­ci, co jakiś czas prze­bie­ga­ły szcze­ka­ją­ce psy, a w od­da­li sły­chać było po­je­dyn­cze strza­ły z pi­sto­le­tów. Joel, który od dziec­ka po­ru­szał się  po tych uli­cach, w zgieł­ku mia­sta wy­ła­wiał har­mo­nię – jego tętno biło w tym samym ryt­mie. Po­ru­szał się po nim swo­bod­nie i pod­śpie­wy­wał pod nosem prze­cho­dząc na skró­ty w po­przek głów­nej, za­wsze za­tło­czo­nej ulicy mia­sta. Co jakiś czas witał się z ziom­ka­mi i wy­mie­niał się z nimi naj­now­szy­mi plo­tecz­ka­mi. Jax pro­po­no­wał nowy skok, Da­rvis pytał się, czy nie wi­dział może jego dziew­czy­ny, któ­rej szu­kał od dwóch dni, a Stary Ben dzie­lił się swo­imi ra­da­mi, o które nikt nigdy nie prosi, ale – jak sam Ben uważa– każdy po­trze­bu­je. Jo­na­tan, z po­zo­ru po­ru­szał się rów­nie zwin­nie. Nie uze­wnętrz­niał uczuć, ale tak na­praw­dę bał się ulicy. Pa­trząc na te same bu­dyn­ki i po­dwó­rza jak inni miesz­kań­cy, nie do­strze­gał ob­ra­zów z dzie­ciń­stwa. Po­ja­wił się on bo­wiem, trzy mie­sią­ce temu, omdla­ły na jed­nej z ulic mia­sta, cały po­si­nia­czo­ny i obo­la­ły. Nie wie­dział kim jest, nie pa­mię­tał swo­jej prze­szło­ści… Pierw­szą osobą, która za­in­te­re­so­wa­ła się nim, był Joel i od tam­tej pory zo­sta­li przy­ja­ciół­mi. Całe mia­sto stwier­dzi­ło, że chło­pak był ofia­rą gangu z są­sia­du­ją­ce­go mia­sta: sko­pa­li go do utra­ty przy­tom­no­ści i pod­rzu­ci­li ciało do mia­sta, które i tak miało złą re­no­mę przez gra­ni­cze­nie z mu­ra­mi Gil­dii. Jo­na­tan więc uwie­rzył w tę hi­sto­rię i szyb­ko za­adop­to­wał się do no­we­go stylu życia. Wstą­pił, w ślad za Jo­elem, do lo­kal­nej grupy uczo­nych i za­czął stu­dio­wać ni­szo­wy przed­miot zaj­mu­ją­cy się wpły­wem czar­nej dziu­ry na Zie­mię. Nie na­rze­kał na swój żywot, ba, był wdzięcz­ny. Nie­mniej by­wa­ło, że od­czu­wał dość zna­czą­ce róż­ni­ce mię­dzy wła­snym za­cho­wa­niem a za­cho­wa­niem ludzi mia­sta. Nie­kie­dy do­strze­gał szcze­gó­ły, które dla in­nych były nie­zau­wa­żal­ne, innym zaś razem to on był zu­peł­nie ślepy. Wsty­dząc się wła­snej od­mien­no­ści na­uczył się ka­mu­flo­wać swoje braki, i nie zwra­cać pu­blicz­nie uwagi na fakty, któ­rych inni nie do­strze­ga­li. Cza­sa­mi, po­ja­wia­ły się w nim myśli, iż jego in­ność coś ozna­cza, ale nie chciał za­przą­tać sobie tym głowy z obawy przez utra­tą wspa­nia­łe­go życia, które wiódł i po­strze­gał jako cud. Nadal jed­nak wzdry­gał się na od­głos wy­strza­łów , a na sam wy­gląd zna­jo­mych Joela z dzie­ciń­stwa na­pi­nał mię­śnie. Robił to jed­nak na tyle dys­kret­nie, że nikt nie był świa­do­my ist­nie­nia jego praw­dzi­wych lęków. Je­dy­ne co do­strze­ga­no, to dy­stan­so­wa­nie się do ota­cza­ją­cej go rze­czy­wi­sto­ści. Jo­na­tan nad­ra­biał in­te­li­gen­cją swoją od­mien­ność, przez co nie tylko zo­stał za­ak­cep­to­wa­ny przez ludzi mia­sta, ale rów­nież zdo­był ich sza­cu­nek.

***

Dwaj mło­dzień­cy we­szli do swo­je­go miesz­ka­nia. Były to dwa ciem­ne po­ko­je, po­łą­czo­ne ze sobą wą­skim ko­ry­ta­rzem z umiesz­czo­ną w nim kuch­nią i małą ła­zien­ką. Nie­gdyś miesz­kał w nim Joel z młod­szą sio­strą – Kate, jed­nak od czasu po­ja­wie­nia się Jo­na­ta­na i dla niego zna­la­zło się miej­sce. Po­przez tylko małe okna umiesz­czo­ne pod su­fi­tem w po­miesz­cze­niach, nawet w ciągu dnia, pa­no­wał pół­mrok, a w po­wie­trzu uno­sił się spe­cy­ficz­ny za­duch. Nie prze­szka­dza­ło to jed­nak lo­ka­to­rom – da­wa­ło to im więk­sze po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa i mi­ni­ma­li­zo­wa­ło spoj­rze­nia cie­kaw­skich prze­chod­niów z ulicy. 

– He, he, he – za­śmiał się gło­śno Jo­na­tan, sie­dząc na pod­ło­dze i szu­ka­jąc cze­goś w ple­ca­ku.

– O co cho­dzi stary? – za­py­tał Joel.

– Pa­mię­tasz naszą dzi­siej­szą pre­lek­cję…

– Za­po­mnij o tym, prze­cież już się nie gnie­wam – rzu­cił przez ramię i po­ło­żył się na łóżku.

– Wy­słu­chaj mnie do końca, a wtedy bę­dziesz się śmiać ze mną – po­wie­dział Jo­na­tan cały czas po­zo­sta­jąc w bar­dzo szczę­śli­wym hu­mo­rze. – Pod­czas wy­kła­du uży­wa­li­śmy pre­zen­ta­cji z dysku prze­no­śne­go pod­łą­czo­ne­go do głów­ne­go kom­pu­te­ra Bo­ga­czy. Oni bar­dzo do­brze po­tra­fią się chro­nić i za­bez­pie­czać, ale robią to tylko tam, gdzie spo­dzie­wa­ją się ataku.  Do we­wnętrz­nej cen­tra­li nie da się wła­mać, co nie?

-Tak, prze­cież pró­bo­wa­li­śmy ze sto razy – od­po­wie­dział znu­dzo­ny Joel, zie­wa­jąc prze­cią­gle.

– To praw­da, ale za­wsze z ze­wnętrz­ne­go ser­we­ra. Będąc w środ­ku, w sali kon­fe­ren­cyj­nej mój dysk był pod­łą­czo­ny BEZ­PO­ŚRED­NIO do cen­tra­li. Pro­sty al­go­rytm wła­mał się do jej za­so­bów. Za­ro­zu­mia­li Bo­ga­cze nawet nie przy­pusz­cza­li, że do­dat­ko­wa za­sło­na bę­dzie po­trzeb­na. He, he. Tym le­piej dla nas, mamy na dysku ich naj­now­sze pliki – za­koń­czył dum­nie.

– Acha, świet­nie, gra­tu­la­cje! – od­po­wie­dział sar­ka­stycz­nie Joel – A teraz daj mi spać.

Jo­na­tan nie dał za wy­gra­ną i pod­su­nął mu pod oczy mru­ga­ją­cy dysk. Do­pie­ro wów­czas chło­pak zo­rien­to­wał się, że każde słowo przy­ja­cie­la było praw­dzi­we. W mordę jeża!- wy­krzyk­nął i wstał na równe nogi. Stał, wpa­tru­jąc się w oczy Jo­na­ta­na, na prze­mian to się śmie­jąc, to dra­piąc się po gło­wie. W końcu po­wie­dział:

– Chło­pie je­steś ge­nial­ny… albo to­tal­nym idio­tą – mówił, cho­dząc ner­wo­wo po po­ko­ju. –  Jeśli się o tym do­wie­dzą, je­ste­śmy mar­twi!

– Tak, więc co nam szko­dzi, żeby spraw­dzić za­war­tość tego dysku – od­po­wie­dział chi­cho­cząc i pod­łą­czył urzą­dze­nie do kom­pu­te­ra. W chwi­li uru­cha­mia­nia pli­ków, dwaj przy­ja­cie­le stali wpa­trze­ni w mo­ni­tor, jak mali chłop­cy, któ­rzy pierw­szy raz widzą start śmi­głow­ca. Nagle, cały ekran zo­stał wy­peł­nio­ny nie­skoń­czo­ną licz­bą kodów. Jo­na­tan za­czął otwie­rać nowe okna, ale za każ­dym razem ich oczom uka­zy­wał się ten sam rząd cią­gną­cych się bez­u­stan­nie zer i je­dy­nek.

– Co to ma być? – za­py­tał za­cie­ka­wio­ny Joel.

– To jest pięć naj­śwież­szych pli­ków z cen­tra­li – od­po­wie­dział la­ko­nicz­nie Jo­na­tan nie od­ry­wa­jąc wzro­ku od mo­ni­to­ra.

– Czyli – Joel za­czął po­wi­li ce­dzić słowa – pa­trzy­my się wła­śnie na ten prze­ło­mo­wy pro­jekt Bo­ga­czy, o któ­rym szep­czą lu­dzie od mie­sią­ca.

– Ehmmm – usły­szał w od­po­wie­dzi. To mu jed­nak wy­star­czy­ło. Joel pod­łą­czył rów­nież swój kom­pu­ter do dysku i razem z przy­ja­cie­lem za­czął grze­bać w ko­dzie. Badał go, roz­my­ślał, sta­rał się zro­zu­mieć, aż w końcu… usnął.

***

Joel wpadł do ot­chła­ni, stwo­rzo­nej z zer i je­dy­nek, i kiedy wy­da­wa­ło mu się, że już do­le­ciał do jej końca, za­my­kał oczy li­cząc na śmier­tel­ne zde­rze­nie z jej dnem. Jed­nak za każ­dym razem, przy­pusz­czal­ne dno oka­zy­wa­ło się być za­krę­tem, za któ­rym nie­ustan­nie wiła się ot­chłań. Gdy ko­lej­ny raz chło­pak za­ci­skał po­wie­ki z obawy przed koń­cem NAGLE wy­bu­dził się z krzy­kiem.

– Nie krzycz tak, prze­cież nie szturch­ną­łem cię mocno – od­rzekł zdzi­wio­ny Jo­na­tan. Joel spoj­rzał się na niego i zro­zu­miał, że jego ga­lak­tycz­na po­dróż była tylko sen­nym kosz­ma­rem. Od­chrząk­nął i rzu­cił zmie­sza­ny:

– Roz­gry­złeś ten kod?

– Zaraz się prze­ko­na­my. Z tego co zro­zu­mia­łem jest to kod bio­lo­gicz­ny, po­dob­ny do tego z na­szych bran­so­let, który wpro­wa­dza w stan…hip­no­zy, uśpie­nia. Teo­re­tycz­nie trud­no stwier­dzić. Dla­te­go trze­ba wy­te­sto­wać go em­pi­rycz­nie.

– Cze­kaj – sta­rał się na­dą­żać Joel, prze­cie­ra­jąc cały czas za­spa­ne oczy – czyli za­mie­rzasz się do tego pod­łą­czyć?!

Jo­na­tan twier­dzą­co po­ki­wał głową, kła­dąc się wy­god­nie na łóżku obok kom­pu­te­ra.

– O matko, to ja nie­po­trzeb­nie oba­wiam się śmier­ci z rąk Bo­ga­czy, skoro za­da­ję się z takim czło­wie­kiem jak ty! Trzy spo­so­by na śmierć w jed­nej dobie, jak głu­pio odejść,…

– Nie roz­krę­caj się tak, nie za­mie­rzam umie­rać – od­parł śmie­jąc się Jo­na­tan. – Pod­łą­czysz mnie do tego pro­gra­mu, a potem odłą­czysz. Wi­dzisz, pro­ste. Joel cały czas miał nie­pew­ną minę. – Jak bę­dzie dzia­ło się coś nie­ty­po­we­go, to zre­se­tu­jesz mi bran­so­le­tę…ale po­sta­raj się tego nie nad­uży­wać, bo to po­dob­no boli.

– Za­mknij się już. Daję ci pięć minut, pięć minut i jeśli nie wsta­niesz, to będę cię re­se­to­wał aż do skut­ku, ty upar­ty grzy­bie! – To po­wie­dziaw­szy pod­łą­czył przy­ja­cie­la przez bran­so­le­tę do kom­pu­te­ra, po czym za­ini­cjo­wał pro­gram.

Jo­na­tan zna­lazł się w ja­kiejś prze­strze­ni. W po­wie­trzu uno­si­ły się błysz­czą­ce dro­bin­ki od­bi­ja­ją­ce in­ten­syw­ne, białe świa­tło. Wy­raź­nie wi­dział oto­cze­nie tylko w ob­rę­bie sied­miu me­trów. Spra­wia­ło to wra­że­nie cho­dze­nia w gę­stej mgle lub roz­la­nym mleku. Chło­pak ro­zej­rzaw­szy się do­ko­ła, sta­rał się zro­bić krok do przo­du. Ze zdzi­wie­niem stwier­dził, że nie jest w sta­nie nor­mal­nie cho­dzić, a je­dy­nie po­su­wa się przo­du, nie­mal­że jak łyż­wiarz po lo­dzie. Spodo­ba­ło mu się i już po chwi­li „śli­zgał” się po za­mglo­nej po­wierzch­ni roz­pę­dza­jąc się do wy­so­kich pręd­ko­ści, nie mę­cząc się przy tym wcale. Z każ­dym „prze­su­nię­ciem” jego oczom uka­zy­wał się do­kład­nie ten sam, bia­ło-lśnią­cy świat. Nagle do jego uszu do­biegł głos. Do­pie­ro sły­sząc go, uzmy­sło­wił sobie, że wcze­śniej pa­no­wa­ła tutaj głu­cha cisza, nie zmą­co­na  nawet przez po­ru­sza­nie się. Gnany cie­ka­wo­ścią za­czął po­wo­li przy­bli­żać się do źró­dła dźwię­ku. „Ty ko­lej­na…wru…test neg…” do­cho­dzi­ły do niego strzęp­ki zdań. W końcu, na sku­tek prze­su­wa­nia się Jo­na­ta­na zza mgły wy­ło­ni­ła się po­stać, sto­ją­ce­go tyłem czło­wie­ka, ubra­ne­go w biały ska­fan­der z wiel­kim żół­tym sym­bo­lem ważki na ple­cach: „test nie­za­li­czo­ny…po­trze­bu­je­my wię­cej pró­bek…szlag”. Jo­na­tan nie prze­sta­wał sunąć na przód, chcąc się do­wie­dzieć jak naj­wię­cej. Zza mgły wy­ła­nia­ły się syl­wet­ki in­nych ludzi, a czło­wiek, któ­re­go za­uwa­żył na samym po­cząt­ku, był już cał­ko­wi­cie wy­raź­ny. Za­czął od­krę­cać się w jego stro­nę, i już pra­wie Jo­na­tan do­strze­gał twarz…ale do­znał sil­ne­go ukłu­cia w klat­ce pier­sio­wej i zgasł mu cały obraz.

– Jo­na­tan, Jo­na­tan, obudź się – krzy­czał Joel po­licz­ku­jąc le­żą­ce­go chło­pa­ka. – Kate, przy­nieś wody! – wołał zroz­pa­czo­ny. Dziew­czy­na od­sy­pia­ją­ca po­przed­ni dzień pracy, wy­stra­szo­na krzy­ka­mi szyb­ko wbie­gła do po­ko­ju brata i wi­dząc omdla­łe­go przy­ja­cie­la za­re­ago­wa­ła. Po nie­ca­łych dzie­się­ciu mi­nu­tach udało im się go ocu­cić.

– Stę­sk­ni­li­ście się – po­wie­dział Jo­na­tan po otwar­ciu oczu i uśmiech­nął się, jed­nak w po­łą­cze­niu z si­ny­mi usta­mi i bladą twa­rzą nie spo­wo­do­wał od­wza­jem­nie­nia uśmie­chu swo­ich przy­ja­ciół.

– Wy­ma­gam wy­ja­śnień – za­żą­da­ła Kate okła­da­jąc osła­bio­ne­go współ­lo­ka­to­ra zim­ny­mi okła­da­mi.

-Spra­wy za­wo­do­we, sio­strzycz­ko. Sama wiesz, że ucze­ni nie mogą nic wy­ja­wiać nie uczo­nym, w ce­lach bez­pie­czeń­stwa – od­parł wy­mi­ja­ją­co Joel sia­da­jąc na pod­ło­dze, by uspo­ko­ić tętno, był bo­wiem pra­wie pe­wien, że stra­cił przy­ja­cie­la, w tak głupi spo­sób.

– Za­wsze to samo – nie da­wa­ła za wy­gra­ną Kate. – Tym razem jed­nak, Jo­na­tan pra­wie zgi­nął skoro zre­se­to­wa­łeś jego bran­so­le­tę. Bę­dzie do­cho­dził do zdro­wia ty­dzień! Po­wiedz cho­ciaż…

– Nie, nie mogę. Dla two­je­go bez­pie­czeń­stwa – dziew­czy­na spoj­rza­ła wy­mow­nie na brata, po czym po­wie­dzia­ła z bez­sil­no­ścią w gło­sie:

– Obie­caj cho­ciaż, że przez to, co­kol­wiek ro­bi­cie, nie zgi­niesz – zwró­ci­ła się teraz do Jo­na­ta­na. Ten, zła­pał ją za rękę, uści­snął mocno i przy­siąg. Kate za­ru­mie­ni­ła się, rzu­ci­ła bratu, że już późno i musi już iść. Po chwi­li opu­ści­ła miesz­ka­nie. Gdy mło­dzień­cy zo­sta­li sami, spoj­rze­li się na sie­bie ema­nu­jąc dumą ze swo­ich do­ko­nań.

– Mó­wi­łem, że bę­dzie bo­la­ło – za­chi­cho­tał Joel wi­dząc, że le­żą­cy przy­ja­ciel ma­su­je oko­li­ce serca. – Teraz opo­wia­daj.

***

Na­stęp­ne­go dnia, wbrew prze­wi­dy­wa­niom Kate, Jo­na­tan wstał i nor­mal­nie funk­cjo­no­wał. Jed­nak dziew­czy­na nie oszczę­dzi­ła im wy­wo­dów o nie­od­po­wie­dzial­nym dzia­ła­niu i głu­po­cie. Nie była ona jed­nak z na­tu­ry kłó­tli­wą osobą, dla­te­go szyb­ko wy­ba­czy­ła chło­pa­kom i życie całej trój­ki wró­ci­ło do normy. Kate po­szła uczyć w szko­le, a dwaj mło­dzień­cy udali się na spo­tka­nie grupy uczo­nych. Mieli zdać spra­woz­da­nie przed wyż­szy­mi o ich pre­lek­cji u Bo­ga­czy. Opo­wie­dzie­li wszyst­ko ze szcze­gó­ła­mi za­ta­ja­jąc jed­nak cała hi­sto­rię z dys­kiem. Po po­wro­cie do miesz­ka­nia, jesz­cze przed Kate (,która za­wsze wy­cho­dzi­ła, kiedy spali a przy­cho­dzi­ła póź­ny­mi wie­czo­ra­mi), na­resz­cie mieli czas i spo­sob­ność, by kon­ty­nu­ować ba­da­nie ta­jem­ni­czej prze­strze­ni.

– Moja bran­so­le­ta tli się ledwo na po­ma­rań­czo­wo, po­trze­bu­ję jesz­cze ze dwa dni, by móc znowu wejść do tego ta­jem­ni­cze­go świa­ta. Czy je­steś pe­wien, że nie chcesz cze­kać, tylko sam chcesz się pod­łą­czyć? – za­czął Jo­na­tan.

-Tak, chce spraw­dzić moją teo­rię, że ta prze­strzeń, o któ­rej opo­wia­da­łeś, jest wnę­trzem wi­szą­cej nad nami czar­nej dziu­ry. Muszę po­brać prób­ki pyłu i po­rów­nać je z moimi ob­li­cze­nia­mi. Osta­tecz­nie sama ob­ser­wa­cja też po­win­na mi wy­star­czyć – od­po­wie­dział Joel pcha­ny cie­ka­wo­ścią uczo­ne­go. – Bez obawy, ta­jem­ni­cze ska­fan­dry zo­sta­wię tobie – dodał kła­dąc się na łóżku. Jo­na­tan pod­łą­czył jego bran­so­le­tę i uru­cho­mił pro­gram. Jego przy­ja­ciel przez pe­wien czas leżał nie­ru­cho­my, jed­nak szyb­ko otwo­rzył oczy i rzekł zi­ry­to­wa­ny:

– Pod­łą­czysz mnie wresz­cie, czy mam to zro­bić sam!

–  Nie ro­zu­miem, po­wi­nie­neś być teraz w bia­łej prze­strze­ni. Spraw­dza­łeś, czy na pewno, świe­ci­łeś się na zie­lo­no.

– Moja bran­so­le­ta świe­ci się na zie­lo­no nie­ustan­nie od moich na­ro­dzin. Nie drwij ze mnie tylko mnie pod­łącz!

– Ale już je­steś pod­łą­czo­ny… – od­rzekł za­my­ślo­ny Jo­na­tan odłą­cza­jąc przy­ja­cie­la od kom­pu­te­ra.

– Prze­cież pro­gram jest do­kład­nie ten sam co wczo­raj. W czym się od cie­bie róż­nię? – my­ślał na głos za­smu­co­ny Joel. Jego przy­ja­ciel nie od­zy­wał się jed­nak przez dłuż­szą chwi­lę. Widać było, że myśli. Jed­nak po upły­wie dzie­się­ciu minut od­parł zwy­kłe „nie wiem”. Sie­dzie­li razem w mil­cze­niu jesz­cze przez chwi­lę, po czym Joel wstał i żwawo po­wie­dział:

– Chrza­nić ich. Głupi wy­mysł Bo­ga­czy, a my sobie za­tru­wa­my tym głowy. Mamy cie­kaw­sze te­ma­ty do roz­wa­żań. Pa­mię­tasz jak Mistrz dziś na spo­tka­niu uczo­nych mówił o pro­mie­nio­wa­niu emi­to­wa­nym przez czar­ną dziu­rę. Sam fakt wy­ła­pa­nia pro­mie­nio­wa­nia to suk­ces, a moż­li­wość jego ba­da­nia za­kra­wa o cud.

– Może masz rację. Idę zro­bić ko­la­cję, muszę sobie wszyst­ko prze­my­śleć, a naj­le­piej się myśli przy je­dze­niu. Już dawno nie je­dli­śmy wspól­nie we trój­kę – od­po­wie­dział Jo­na­tan. – Jak wróci Kate, ser­wu­ję do stołu – dodał kie­ru­jąc się w stro­nę drzwi. Joel szturch­nął go w ramię i po­wie­dział:

– Stary, od wczo­raj nie je­steś sobą. Je­steś jakby nie­obec­ny. Roz­ch­murz się, bo jak przy­pa­lisz coś w kuch­ni i za­pach bę­dzie uno­sił się w miesz­ka­niu przez ty­dzień, to śpisz na ulicy.

Jo­na­tan uśmiech­nął się nie­szcze­rze i po­szedł go­to­wać. Po go­dzi­nie ko­la­cja była go­to­wa, jed­nak Kate wciąż nie było. Chło­pa­ki cze­ka­li na nią jesz­cze przez jakiś czas. W końcu, zje­dli swoje por­cje i po­szli spać tłu­ma­cząc sobie, że mu­sia­ły za­trzy­mać ją obo­wiąz­ki zwią­za­ne z pracą. Bu­dząc się o po­ran­ku sio­stry Joela nadal nie było w domu.

– Nie po­do­ba mi się to. Idę wy­py­tać ludzi na ulicy, wy­słać gangi i na­trzęść całym mia­stem, jeśli po­trze­ba! – wy­krzy­ki­wał zmar­twio­ny brat. – Kto śmiał zro­bić jej krzyw­dę, nie do­ży­je ranka. Niech nie myślą, że odkąd zo­sta­łem uczo­nym, zro­bi­łem się mięk­kim!

Nie zdą­żył urze­czy­wist­nić swo­ich słów, gdyż roz­le­gło się pu­ka­nie do drzwi i do środ­ka wszedł Da­rvis wraz z je­go­mo­ściem ubra­nym w gar­ni­tur.

– Cześć stary – od­parł pierw­szy, ochry­płym gło­sem.

– Dzień dobry – przy­wi­tał się też po­waż­ny męż­czy­zna, roz­glą­da­jąc się nie­pew­nie po po­miesz­cze­niu, cały czas trzy­ma­jąc rękę na klam­ce od drzwi.

– Przy­cho­dzi­my do cie­bie jako przed­sta­wi­cie­le całej ulicy – za­czął tłu­ma­czyć Da­rvis wi­dząc roz­gnie­wa­ną twarz Joela. – Alvin … hmm…on jest ze mną.

– Stary, nie je­stem w na­stro­ju, by oglą­dać twarz tego szczu­ra!!! Jak zaraz stąd nie wyj­dzie, to już nigdy tego nie zrobi o wła­snych si­łach – po­wie­dział Joel się­ga­jąc ręką po splu­wę, którą za­wsze nosił przy sobie.

– Mie­siąc temu za­gi­nę­ło parę dziew­cząt, w tym moja Alis – rzekł wzru­szo­ny Da­rvis.

– Nie dzi­wię się jej, że od cie­bie ode­szła, skoro za­da­jesz się z ludź­mi kul­ty­wu­ją­cy­mi Bo­ga­czy – od­parł chłod­no Joel od­bez­pie­cza­jąc splu­wę.

– To po­rwa­nia. Wczo­raj znik­nę­ło dwa­dzie­ścia ko­lej­nych dziew­czyn, o któ­rych sły­sza­łem. W całym mie­ście może być wię­cej ta­kich przy­pad­ków. Po­trze­bu­je­my po­mo­cy…

-Mo­jej – rzekł Alvis cięż­ko prze­ły­ka­jąc ślinę – ana­li­zu­jąc za­cho­wa­nie …

Jo­na­tan wi­dząc, że Joel nie słu­cha słów czło­wie­ka w gar­ni­tu­rze, tylko na­ci­ska spust sko­czył na przy­ja­cie­la zmie­nia­jąc to lotu po­ci­sku. Kula od­bi­ła się od su­fi­tu i wbiła się w stopę Alvi­sa nie na­ra­ża­jąc jed­nak (na uszczer­bek) jego życia. Jo­na­tan mocno ści­skał przy­ja­cie­la sta­ra­jąc się go uspo­ko­ić:

– Kate, Kate też zo­sta­ła po­rwa­na! Po­słu­chaj ich. Pa­mię­taj o Kate, Kate – Joel za­ci­snął zęby, ale dał sobie ode­brać splu­wę. Wstał z pod­ło­gi, otrze­pał się i spoj­rzaw­szy na Da­rvi­sa po­zwo­lił mu kon­ty­nu­ować.

– Nie­na­wi­dzę Bo­ga­czy tak jak ty, nigdy nie są­dzi­łem, że przej­dzie mi to przez gar­dło, ale po­trze­bu­je­my ich…ehmm…po­mo­cy – po­wie­dział wy­krztu­sza­jąc osta­nie słowa. Resz­tę wy­po­wie­dzi do­koń­czył Alvin, który zdą­żył już za­ta­mo­wać krwa­wie­nie. – Ja je­stem dy­plo­ma­tą, a ty je­steś wpusz­cza­ny na ich te­ry­to­rium. Mu­sisz mnie tylko prze­pro­wa­dzić za mury, a zdo­bę­dę pomoc Bo­ga­czy. Dzię­ki temu od­zy­ska­my po­rwa­ne dziew­czy­ny…i moją córkę. Oni mają lep­szą tech­no­lo­gię, oni …

– Jak cię tam wpro­wa­dzę, to tam zo­sta­niesz, zdraj­co… – Joel od­po­wie­dział wście­kle. Jed­nak czu­jąc mocną dłoń Jo­na­ta­na na ra­mie­niu opa­no­wał się. Za­czął łą­czyć fakty. Był wście­kły z po­wo­du po­rwa­nia sio­stry i że mu­siał bła­gać Bo­ga­czy o pomoc, i że przy­szło mu współ­pra­co­wać z jaw­ny­mi wiel­bi­cie­la­mi życia zza­mur­ców .

– O dzie­więt­na­stej, przed bram­ka­mi – wy­ce­dził przez zęby.

***

Joel przy­szedł punk­tu­al­nie na wy­zna­czo­ne miej­sce. Prze­pro­wa­dził Alvi­sa przez bram­ki i za­aran­żo­wał spo­tka­nie w Wiel­kiej Sali. Rzad­ko lu­dzie z mia­sta do­bro­wol­nie chcą się spo­ty­kać z wła­dza­mi zza­mur­ców, wiec chło­pak nie mu­siał się bar­dzo na­tru­dzić, by prze­ko­nać Bo­ga­czy do na­tych­mia­sto­we­go spo­tka­nia. Zo­sta­li wpro­wa­dze­ni do kom­na­ty przez grupę ochro­nia­rzy. Sala była wy­so­ka i cała po­kry­ta be­żo­wym mar­mu­rem.  Jej wy­so­kie, strze­li­ste okna wy­cho­dzi­ły na we­wnętrz­ny plac. Zwy­kle Joel na­pa­wał­by się pięk­nem i bo­gac­twem tego miej­sca, które przy­jem­nie kon­tra­sto­wa­ło z sza­rym mia­stem, ale teraz cały czas jego myśli kon­cen­tro­wa­ły się na sio­strze. Sta­nę­li na­prze­ciw­ko Naj­wyż­sze­go, chło­pak je­dy­nie skło­nił głowę. Alvis na­to­miast za­czął prze­ma­wiać jak za­wo­do­wy mówca. Joel, wciąż czuł do niego od­ra­zę, jed­nak mu­siał przy­znać, że dy­plo­ma­tą jest nie­złym, po­nie­waż,  jak to bywa u dy­plo­ma­tów to, co można by stre­ścić w zda­niu przed­sta­wia­ne jest ese­jem. Słu­cha­jąc jed­nym uchem za­czął wy­glą­dać przez okno. O dziwo na placu nie do­strzegł tęt­nią­ce­go ży­ciem świa­ta, o któ­rym krą­ży­ły le­gen­dy. Cały teren, choć ład­nie wy­glą­da­ją­cy i za­dba­ny, był pusty. Tylko co jakiś czas prze­cho­dzi­li nim po­śpiesz­nie lu­dzie nio­są­cy ze sobą duże pa­kun­ki. Zdu­mio­ny Joel wpa­try­wał się niemo w okno. Jeden ze sto­ją­cych obok ochro­nia­rzy przy­wró­cił go do po­rząd­ku ude­rza­jąc ka­ra­bi­nem w plecy. Chło­pak ock­nął się i za­czął  przy­słu­chi­wać się roz­mo­wie.

– Je­ste­śmy bar­dzo radzi, że przy­cho­dzi­cie do nas pro­sząc o pomoc. Chęt­nie ją za­wsze ofe­ro­wa­li­śmy i tym razem też po­mo­że­my na­szym bied­nym są­sia­dom. Od ju­trzej­sze­go po­ran­ka wy­śle­my nasze woj­sko do pa­tro­lo­wa­nia ulic i przy­wró­ce­nia w nich po­rząd­ku – po­wie­dział na za­koń­cze­nie Naj­wyż­szy. Wstał, od­wró­cił się i wy­szedł. Alvis miał uśmiech na twa­rzy cie­sząc się z za­mie­rzo­ne­go skut­ku, na­to­miast Joel stał wpa­tru­jąc się w od­cho­dzą­ce­go Naj­wyż­sze­go. Na jego ple­cach roz­po­ście­ra­ła się wiel­ka żółta ważka, taka jak ja opi­sy­wał Jo­na­tan.

***

– Jo­na­tan!!! – wy­darł się Joel ledwo prze­kro­czyw­szy próg miesz­ka­nia. – Wi­dzia­łem ich, twój czło­wiek w bia­łym ska­fan­drze jest czło­wie­kiem Bo­ga­czy!!! – wy­krzy­ki­wał, łap­czy­wie chwy­ta­jąc  od­dech. Wbiegł do po­ko­ju, gdzie na łóżku sie­dział jego współ­lo­ka­tor i Da­rvis, obaj z po­waż­ny­mi mi­na­mi. Chło­pak za­trzy­mał się nie­pew­nie. Zo­ba­czył, że na pod­ło­dze leży otwar­ta fio­le­to­wa ko­per­ta – list od uczo­nych. Tylko oni bo­wiem wy­sy­ła­ją jesz­cze listy w tra­dy­cyj­nej for­mie, przez wła­snych ku­rie­rów, z obawy przed szpie­ga­mi zza­mur­ców. Bo­ga­cze mieli bo­wiem w mia­stach syn­te­tycz­nych ludzi – szpie­gów, za któ­rych po­śred­nic­twem, zdo­by­wa­li po­trzeb­ne sobie in­for­ma­cje. Pod­niósł i za­czął czy­tać. Były to wy­ni­ki naj­now­szych badań pro­mie­nio­wa­nia z czar­nej dziu­ry. Su­ge­ro­wa­ły one, że emi­to­wa­ne fale mają za­bój­czy wpływ na ludz­ki mózg. Osza­co­wa­no w nim rów­nież, czas życia czło­wie­ka wy­sta­wio­ne­go bez­po­śred­nio na pro­mie­nio­wa­nie z ano­ma­lii na okres 30 dni. Gdy Joel skoń­czył czy­tać, Jo­na­tan po­mógł usiąść mu na łóżku i po­wie­dział:

– Da­rvis przy­niósł tą wia­do­mość. Po­zwo­li­łem mu zo­stać. Teraz, może to za­brzmieć dziw­nie, ale po­wiedz, czy świat za murem wy­glą­dał tak jakby był już go­to­wy do ewa­ku­acji?

-Ehmmm – Joel za­wa­hał się – chyba…tak…plac był pusty, je­dy­ni lu­dzie, ja­kich wi­dzia­łem, no­si­li ja­kieś pacz­ki. Tak, teraz wiem, co wi­dzia­łem, opusz­czo­ne mia­sto.

Jo­na­tan gło­śno wes­tchnął, po­wie­dział pod nosem coś, że zaraz do­wie­dzą się praw­dy, wziął do ręki nóż i za­czął prze­ci­nać sobie skórę na przed­ra­mie­niu. Zdzi­wie­ni obec­ni wy­da­li z sie­bie okrzy­ki sprze­ci­wu, ale żaden z nich nie od­wa­żył się za­trzy­mać Jo­na­ta­na. Na po­cząt­ku z jego rany za­czę­ła wy­pły­wać krew i oso­cze, jed­nak im rana sta­wa­ła się głęb­sza, ich oczom uka­za­ły się iskry. W środ­ku przed­ra­mie­nia Jo­na­ta­na nie było kości tylko wiąz­ka kabli i me­ta­lu.

– Je­stem syn­te­ty­kiem, w ca­ło­ści – po­wie­dział chło­pak wy­cie­ra­jąc nóż o po­ściel. – Od mo­men­tu kiedy zre­se­to­wa­łeś mi bran­so­le­tę, mia­łem wizje. My­śla­łem, że są to ha­lu­cy­na­cje z bólu. Teraz jed­nak mam pew­ność – to były wspo­mnie­nia.

Joel i Da­rvis świa­do­mi, że już dużo w życiu wi­dzie­li i prze­ży­li  w tym mo­men­cie spo­kor­nie­li.

– Bied­ny Jo­na­tan jest tak na­praw­dę szpie­giem Bo­ga­czy?! Mó­wisz to nam po co? By nas zabić, tor­tu­ro­wać? Masz pod­słuch… – prze­rwał ciszę Da­rvis.

– Nie, nic przy­naj­mniej o tym nie wiem – za­czął tłu­ma­czyć Jo­na­tan bar­dzo spo­koj­nym gło­sem. – Jeśli wie­rzyć moim wspo­mnie­niom, mam sto dwa­dzie­ścia sie­dem dni. Po­wsta­łem w la­bo­ra­to­rium Bo­ga­czy. Pier­wot­nie mia­łem być ich sługą, tak jak resz­ta syn­te­ty­ków, ale mój stwór­ca stwo­rzył mnie do szpie­go­wa­nia Naj­wyż­sze­go. Do­wie­dzia­łem się, że pro­mie­nio­wa­nie wy­sy­ła­ne przez czar­na dziu­rę za­bi­je całą ludz­kość w ciągu paru mie­się­cy i że żadne bran­so­le­ty nic już nie po­mo­gą. Rada Bo­ga­czy po wie­lo­go­dzin­nych de­ba­tach do­szła do wnio­sku, że by prze­żyć trze­ba opu­ścić Zie­mię i jest to je­dy­na moż­li­wość. Roz­po­czę­ła, za­mknię­ty wcze­śniej, pro­gram Przej­ście ba­da­ją­cy tunel cza­so­prze­strzen­ny we­wnątrz czar­nej dziu­ry. Wy­ma­gał on jed­nak prze­pro­wa­dze­nia wielu do­świad­czeń na lu­dziach, które w więk­szo­ści koń­czy­ły się śmier­cią. Rada po­sta­no­wi­ła opu­ścić ro­dzi­mą pla­ne­tę przez por­tal we­wnątrz ano­ma­lii, bez wzglę­du na kosz­ty. Mój stwór­ca wcze­śniej po­mógł stwo­rzyć pro­gram wej­ścia do czar­nej dziu­ry, dla­te­go w tych oko­licz­no­ściach zo­stał po­pro­szo­ny o usta­bi­li­zo­wa­nie por­ta­lu. Miał jed­nak dobre serce, nie chciał brać udzia­łu w czymś, co wy­ma­ga śmier­ci wielu nie­win­nych ist­nień ludz­kich. Gdy wy­my­ślił sta­bi­li­za­tor nie chciał, by ochro­nił on życie tak okrut­nej gru­pie ludzi, jaką sta­no­wi Rada. Oszu­kał ich i wmon­to­wał we mnie swoje urzą­dze­nie, zre­se­to­wał i pod­rzu­cił mnie do mia­sta, bym ura­to­wał tych, któ­rzy są tego warci. Przy­pusz­czam, że do­pie­ro silny wstrząs spo­wo­do­wa­ny po­now­nym zre­star­to­wa­niem bran­so­le­ty otwo­rzył doj­ście do twar­de­go dysku mo­je­go umy­słu – za­koń­czył Jo­na­tan cze­ka­jąc na re­ak­cję przy­ja­ciół. Sie­dzie­li oni w mil­cze­niu tra­wiąc usły­sza­ne wia­do­mo­ści. Pierw­szy ode­zwał się Joel:

– Stary, jeśli je­steś za­pro­gra­mo­wa­ny, by nas ura­to­wać, to zgar­nia­my Kate od Bo­ga­czy i rób swoje. Od­wie­dzi­łem ich dzi­siaj i po­wie­dzie­li, że jutro rano bę­dzie się tu od nich roić. Dzia­łaj­my szyb­ko. Jak dla mnie, to cały czas je­steś mi bra­tem– po­wie­dział jed­nym tchem z obawy, że jak zaraz nie wy­po­wie tych słów, to już nigdy nie od­wa­ży się ich po­wie­dzieć. Da­rvis przy­tak­nął tylko wy­co­fu­jąc się ze swo­ich po­przed­nich wąt­pli­wo­ści.

– To jesz­cze nie wszyst­ko. – rzekł Jo­na­tan.

– Może być coś wię­cej??? – wy­krzyk­nę­li chó­rem.

– Stwór­ca nie miał za dużo czasu, by ulep­szyć sta­bi­li­za­tor. Rada za­czę­ła go po­dej­rze­wać. Mogę usta­bi­li­zo­wać por­tal je­dy­nie na mi­nu­tę, a i tak jest to bar­dzo wy­czer­pu­ją­ce. Do­dat­ko­wo, testy prze­pro­wa­dza­ne są tylko na ko­bie­tach, po­nie­waż ich ma­te­riał ge­ne­tycz­ny jest bar­dziej ela­stycz­ny. Nie mam w sobie da­nych na temat męż­czyzn prze­kra­cza­ją­cych por­tal.

– Ok, to nie tak źle, i tak mamy wybór typu śmierć tam albo śmierć tu – od­parł pro­sto my­ślą­cy Da­rvis.

– Tak, można to tak okre­ślić. Jest jed­nak jesz­cze jeden szcze­gół. Ja je­stem syn­te­tycz­ny i z tego po­wo­du po­tra­fię wejść do bia­łej prze­strze­ni, lu­dzie,…ekmm, bio­lo­gicz­ni lu­dzie mogą to zro­bić za moim po­śred­nic­twem, ale dla nich jest to po­dróż tylko w jedną stro­nę. Jak już Was wpusz­czę do wnę­trza czar­nej dziu­ry, nie bę­dzie­cie mogli wró­cić. Moż­li­we też, że jak uda się wam się przejść przez tunel cza­so­prze­strzen­ny, to po­ja­wi­cie się w innej bia­łej prze­strze­ni, z któ­rej nie bę­dzie­cie w sta­nie już wyjść.

– To nie jest pewne. Skup­my się na tym, co wiemy – od­po­wie­dział ra­cjo­nal­nie Joel. – Z tego co zro­zu­mia­łem, Bo­ga­cze za­mie­rza­ją te­sto­wać przej­ście przez por­tal na mojej sio­strze, a im się to nie uda, bo tylko ty umiesz go usta­bi­li­zo­wać, wiec jak się nie po­śpie­szy­my, to zgi­nie?

– Tak, będąc pre­cy­zyj­nym: zo­sta­nie ro­ze­rwa­na do nie­skoń­czo­no­ści. Jesz­cze ni­ko­mu nie udało się do niej wejść, bez wcze­śniej­sze­go ro­ze­rwa­nia – po­pra­wił go Jo­na­tan, a Joel gło­śno prze­łknął ślinę.

Trzej przy­ja­cie­le wy­szli ostat­ni raz na ze­wnątrz, skie­ro­wa­li głowy ku górze i wpa­try­wa­li się w prze­strzeń ko­smicz­ną. W mil­cze­niu we­szli z po­wro­tem do miesz­ka­nia. Syn­te­tyk pod­łą­czył wszyst­kich do kom­pu­te­ra, po czym uru­cho­mił pro­gram.

***

Mło­dzień­cy po­ja­wi­li się w lśnią­co-bia­łej prze­strze­ni. Jo­na­tan po­uczył ich, jak się po­ru­szać i za­czął pro­wa­dzić na miej­sce, gdzie ostat­nim razem zo­ba­czył czło­wie­ka. Gdy ich oczom uka­za­ła się syl­wet­ka w bia­łym ska­fan­drze, syn­te­tyk na­ka­zał po­stój.

– Wy­cią­gnij­cie splu­wy. Mamy nad nimi prze­wa­gę – oni o nas nie widzą. Bę­dzie­my pod­cho­dzić i wy­co­fy­wać się, aż wy­tłu­cze­my wszyst­kich. Znaj­du­je­my Kate, usta­bil­nia­my por­tal i zni­ka­my.

– Świet­nie – po­wie­dział Joel. – Nigdy nie sły­sza­łem lep­sze­go planu, idzie­my, wal­czy­my, zwy­cię­ża­my – zi­ro­ni­zo­wał wy­po­wiedź przy­ja­cie­la. Mimo tego, mło­dzień­cy  za­czę­li po kolei wy­bi­jać ochro­nia­rzy. Gdy Po zli­kwi­do­wa­niu stra­ży bocz­nych, nie­któ­rzy ochro­nia­rze ucie­kli sami. Dzię­ki temu, chło­pa­kom udało się dojść bez trudu do por­ta­lu. Stało tam grono dziew­czyn pil­no­wa­nych je­dy­nie przez na­ukow­ca od­po­wie­dzial­ne­go za prze­pro­wa­dza­ne do­świad­cze­nia. Wśród nich Joel nie od­na­lazł jed­nak swo­jej sio­stry.

– Jasz­czu­rze, gdzie jest Kate?! Co zro­bi­li­ście mojej sio­strze?! – wy­krzy­ki­wał. W na­głym przy­pły­wie furii za­czął iść w stro­nę Bo­ga­cza. Wy­strze­lił kulkę w stro­nę szcze­rzą­ce­go się uśmie­chu na jego twa­rzy, zanim jed­nak zdą­ży­ła ona do niego do­le­cieć, znik­nął. Zi­ry­to­wa­ny Joel za­czął prze­kli­nać, prze­py­cha­jąc po kolei dziew­czy­ny szu­ka­jąc w nich młod­szej sio­stry. Nagle ze wszyst­kich stron za­czę­ły po­ja­wiać się białe ska­fan­dry, tym razem już le­piej uzbro­jo­ne, a z me­ga­fo­nów do­szedł ich głos, roz­po­zna­ny przez Joela jako głos Naj­wyż­sze­go.

– Nie zro­bi­my wam krzyw­dy. Od­daj­cie nam to, co nasze, a bę­dzie­cie żyć – roz­le­ga­ło się z każ­dej stro­ny. Razem jed­nak z tymi sło­wa­mi le­ciał w stro­nę chło­pa­ków grad po­ci­sków ze spluw z broni pal­nej.

– Szyb­ko, za mną! – krzyk­nął Jo­na­tan i po­biegł w stro­nę por­ta­lu. Ostroż­nie wszedł na jego gra­ni­ce, wy­sta­wia­jąc się na jego dzia­ła­nie. Cały za­czął się trząść, a z jego uszu, nosa i oczu le­cia­ły iskry. Wy­glą­dał tak, jakby miał się zaraz roz­paść, jed­nak por­tal zmie­nił się w ja­sno­nie­bie­ski otwór.

– Szyb­ko, do środ­ka – rzu­cił w stro­nę sto­ją­cej nie­opo­dal grupy dziew­czyn. One jed­nak ani drgnę­ły. Da­rvis za­czął je po­py­chać w stro­nę tu­ne­lu, po dro­dze skąpo tłu­ma­cząc, że będą żyć, dziew­czy­ny po­śpiesz­nie za­czę­ły wbie­gać do środ­ka.

– Chce go ży­we­go! – roz­le­gło się z me­ga­fo­nu i tym samym za­koń­czy­ła się seria po­ci­sków. Ochro­nia­rze byli jed­nak coraz bli­żej. Gdy do por­ta­lu wbie­gły już wszyst­kie dziew­czy­ny, Joel wy­krzy­czał:

– Co jeśli Kate jest jesz­cze w mie­ście Bo­ga­czy?! Co jeśli ona jesz­cze żyje i na mnie czeka?

– Nie mamy już drogi po­wrot­nej – od­parł Da­rvis. – Ska­cze­my. Teraz albo nigdy – po­wie­dział na­le­ga­ją­co. Od­wró­ciw­szy się jed­nak za sie­bie zo­ba­czył Bo­ga­cza wy­cią­ga­ją­ce­go łap­ska w stro­nę Joela. Wtedy bez wzglę­du na opór przy­ja­cie­la, zła­pał go za ko­szu­lę i po­cią­gnął za sobą ska­cząc w por­tal. Jo­na­tan, ledwo już utrzy­mu­ją­cy się na no­gach, ostat­kiem sił po­ka­zał język bie­gną­cym w jego stro­nę ochro­nia­rzom i spadł bez­wład­nie do tu­ne­lu cza­so­prze­strzen­ne­go, li­cząc przy tym na nie­omyl­ność swo­je­go Stwór­cy.