Międzygalaktyczna ekspansja kolonialna

Przy niewielkim stoliku na tarasie siedziało dwóch niewolników, ojciec i jego kilkuletni syn, zajętych pracą. Nieopodal nich w cieniu w wygodnym fotelu drzemał ich pan – fioletowoskóra, trójoka, czteroręka, rozlana istota.

Chłopiec oderwał wzrok od swojej pracy i spojrzał na pana. Upewniwszy się, że oczy ma zamknięte i że jest nieruchomy, co oznacza że śpi, zapytał szeptem ojca:

– Tato? A tak właściwie to po co my to robimy?

Ojciec syknął, spoglądając z przerażeniem na właściciela. Ten jednak najwidoczniej nie usłyszał chłopca, gdyż nawet nie drgnął.

– Synku, wiesz przecież, że nie możemy rozmawiać w trakcie pracy. Wiesz co za to grozi – powiedział również szeptem.

Chłopiec zbyt dobrze to wiedział. Jednak pomimo tego ponownie odezwał się szeptem:

– Tato, ale on teraz śpi, nie usłyszy nas.

Ojciec milczał.

– Tato, po co my to robimy?

Mężczyzna spojrzał na postać śpiącą w fotelu. Wszystko wskazywało, że nadal śpi kamiennym snem, o czym świadczyły wydawane przez nią dźwięki, które z braku lepszego określenia mogłyby zostać nazwane chrapaniem.

– Co masz na myśli mówiąc „to”? – zapytał w końcu.

– No… Po co wyciągamy pestki z tych truskawek?

Jego ojciec milczał przez chwilę. W końcu odrzekł krótko:

– Żeby żyć.

Chłopiec milczał chwilę. W końcu zdecydował się wyrazić swoje niezrozumienie.

– To gdybyśmy tego nie robili, to byśmy umarli? – zapytał.

– Poniekąd.

Ojciec spojrzał na syna. Na jego małej twarzyczce nadal malowało się zdziwienie.

Ich pan chrapnął przeciągle. Ojciec zdecydował się na wyjaśnienia.

– Gdybyśmy nie wyciągali pestek z truskawek, to obcy prowadziliby na nas eksperymenty. Ich skóra jest bardzo delikatna, więc marzy im się nasza, wytrzymalsza. Więc prowadzą badania, żeby też taką mieć. Nie wszyscy ludzie takie coś przeżywają. – Zamyślił się na chwilę, po czym kontynuował. – Albo jeszcze gorzej. Zmusiliby nas do pracy w kopalni albo przy wycince drzew albo przy czymś podobnym, gdzie bardzo łatwo o wypadek, przy którym można zginąć lub zostać kaleką, czyli przy naszych kolonizatorach w końcu umrzeć, bo nowoczesne leczenie, ba! jakiekolwiek leczenie jest tyko dla nich. Przy wyciąganiu pestek z truskawek nic się na ciebie nie zawali, nie utoniesz, nie udusisz się, nic nie urwie albo nie odgryzie ci ręki i tak dalej. Wyciąganie pestek z truskawek w willi naszego pana, plantatora truskawek to bezpieczna praca. Fakt, że niewolnicza, ale jednak bezpieczna.

Przez dłuższą chwilę nie było słychać nic oprócz odgłosów pęsetek, którymi pracowali i pochrapywania ich pana.

– Tato, a po co obcym pestki z truskawek?

– Widzisz synku, obcy bardzo lubią truskawki i chcą mieć do nich dostęp w całym stworzonym przez siebie imperium międzygalaktycznym.

– Skoro chcą truskawek, to po co im pestki?

– Synku, czy ty wiesz skąd się biorą truskawki?

– No tak. Ta kosmitka je skądś przynosi.

Ojciec westchnął ze smutkiem.

– Synku – powiedział. – Widzisz tamten krzew? – Głową wskazał na kwitnący na różowo krzak rosnący za plecami pana. – Truskawki rosną na czymś podobnym, tyle, że na dużo mniejszym. Nasz pan ma całe mnóstwo takich krzaczków. I takie krzaczki wyrastają właśnie z tych pestek. Obcy zabierają pestki i sadzą je na innych planetach. Z nich wyrastają krzaczki, a z nich truskawki.

Malec musiał to przemyśleć.

Ich pan nadal spał.

– Tato, ale jak w takim małym czymś mieści się taki duży krzak? I dlaczego na tym rosną truskawki?

Ojciec zamyślił się. Teraz żałował, że nie przykładał się do nauki w szkole, do której musiał, a raczej mógł chodzić, bo teraz jego syn nie ma takiej możliwości. Bo szkoła jest tylko dla kosmitów, nie dla ludzi. Ludzie mają tylko pracować na rzecz kosmitów.

– Widzisz, te krzaczki są bardzo malutkie. Dopiero jak się je zasadzi w ziemi, podleje wodą i do tego zaświeci słońce, to wtedy pęcznieją i robią się duże. Potem znikąd robią się na nich kwiatki, a te kwiatki zmieniają się w zielone kulki, które z kolei czerwienieją i stają się truskawkami.

– Ale jak to?! – Nie mógł się nadziwić syn.

– Ano zwyczajnie. Tak to działa.

Mężczyzna zamyślił się. Wróciły do niego wspomnienia z dzieciństwa.

Pamiętał przecież, jak jako dziecko lubił jeść świeżo zerwane truskawki z ogródka babci. Teraz nie może nawet pomarzyć, żeby jakąś zjeść. Bo one są teraz tylko dla kosmitów.

Pamiętał te małe białe kwiatuszki z żółtymi środeczkami. Pamiętał te małe zielone kulki, które potem rosły i stawały się wielkimi, czerwonymi, żółto nakrapianymi stożkami.

Pamiętał to ciepłe czerwcowe słońce i słodki, wręcz upajający zapach truskawek w powietrzu.

On to pamiętał. Ale jego syn nigdy tego nie doświadczył i nigdy tego prawdopodobnie nie pozna. A to tylko dlatego, że jakiejś fioletowej kreaturze miliony lat świetlnych stąd zachciało się międzygalaktycznej ekspansji kolonialnej. Tylko dlatego, że komuś zachciało się eksploatować dla siebie cały wszechświat. Tylko dlatego, że ktoś postanowił odebrać innym planetom to, czego na jego nie ma, lub co sam dawno zniszczył. I tylko dlatego teraz biedny ojciec wraz ze swoim synem są niewolnikami plantatora szklarniowych truskawek. I tylko dlatego muszą wyciągać pestki z truskawek, by ktoś miliony lat świetlnych od Ziemi mógł je jeść.

Z zadumy wyrwało go kolejne ciche pytanie syna.

– Tato? A dlaczego kosmici nie mogą sami sobie powyciągać pestek z tych truskawek? Przecież to im zależy, żeby truskawki były w całym kosmosie, nie nam. Poza tym to nie jest takie trudne. Skoro ja mam siedem lat i sobie radzę, to oni też by dali radę!

Ojciec westchnął i powiedział ze smutkiem i odrobiną goryczy:

– Widzisz synku, w całym wszechświecie zawsze znajdą się istoty, które zamiast zapracować na sukces lub to czego pragną własną ciężką pracą, poświęceniem i umiejętnościami, wolą wykorzystać w tym celu innych. Szczególnie tych słabszych, mniej inteligentnych od siebie oraz tych pokojowo nastawionych, którzy nie chcą żadnych waśni i sporów. I my niestety nie jesteśmy w stanie nic na to poradzić.

– Naprawdę nic?

– Nic. Możemy tylko dalej tu siedzieć i wyciągać pestki z truskawek. Ewentualnie czekać, aż cesarz imperium zmieni swoje nastawienie do rdzennej ludności podbitych terenów albo umrze i jego miejsce zajmie ktoś mądrzejszy od niego albo ktoś mądrzejszy i silniejszy od niego go pokona i przejmie władzę. Niestety wszystkie te opcje są moim zdaniem nierealne.

Chłopiec chciał zadać jeszcze jakieś pytanie, ale nie zdążył, gdyż ich pan obudził się. Jego troje oczu łypnęło na nich z wyższością i pogardą.