Opowiadanie uczestniczy w konkursie „Obcość” projektu Zapomniane Sny: https://www.zapomnianesny.pl
Jeśli podoba Ci się ta inicjatywa, rozważ darowiznę na stowarzyszenie Otwarte Klatki: https://otwarteklatki.pl
Jeśli będzie z tego seria, to jej roboczy tytuł brzmi: “Kuchenne Podróże Międzywymiarowe”. Temat tego opowiadania to dostarczanie pizzy... to znaczy gdyby było ono sportem ekstremalnym. Zapraszam na krótki wycinek z życia pewnego studenta, który chciał tylko dorobić sobie jako dostawca...
Jak on dał się w to wrobić?
Skrzypiący rower metodycznie przesuwał się wokół pentagramu, napędzany chudymi pęcinami studenta bez mięśni i zarostu. Chłopak chwiał się i zaciskał zęby z wysiłku, uważając, by nie wyjechać kołami poza linię. Ale on był tylko dostarczycielem. To, co naprawdę miało znaczenie i budziło zainteresowanie, alfa i omega całego przedsięwzięcia, leżało przywiązane do bagażnika, w absurdalnie (zdaniem powożącego) dużym, tekturowym pudełku o kształcie płaskiego kwadratu. Pakunek przesuwał środek ciężkości i poważnie nadwyrężał stabilność pojazdu, ale za to skrywał cenną zawartość. Była to rekordowych rozmiarów pizza, z pieca opalanego drewnem oraz, na życzenie odbiorcy, siarką. Była tak doskonale sklejona i podgrzana palnikiem, że niemal nie można było rozpoznać miejsca sklejenia jej pieczonych oddzielnie połówek – każda z nich zajmowała cały piec. Podwójna warstwa cheddaru i aromatycznego sera pleśniowego nie wylewała się poza placek tylko dzięki jego wysokim brzegom, w które zmyślna kucharka zawinęła kiełbaski chorizo. W gorącym, rozkosznie ciągnącym się serze pływały całe papryczki jalapeno i celowo zwęglone, grube plastry bekonu. W cieście do pizzy, poza standardowymi składnikami, znajdowały się całe ziarenka pieprzu, a na sos składały się soczyste pomidory i chili, mniej więcej w równych proporcjach, oraz czosnek w takiej ilości, że jego aromat przebijał się nawet przez zapach położonego wyżej pleśniowego sera. Szczyt potrawy dekorowała lekko przypalona, karmelizowana cebulka i świeża rukola – tego ostatniego składnika nie było w zamówieniu, ale pani Pichcicka lubiła dbać o zdrowie swoich najlepszych klientów.
– Ile jeszcze okrążeń? – wysapał student. Adresatką jego pytania była dziewczyna stojąca w bezpiecznej odległości od pentagramu. Wydawała się łypać na niego ze źle skrywaną irytacją, ale mogło to być tylko mylne wrażenie wywołane przez pofarbowane na czarno włosy i intensywny, ciemny makijaż. Spojrzała najpierw na niego a potem na trzymany w dłoni stoper i uśmiechnęła się, bynajmniej nie pokrzepiająco. Końcówki palców wciąż miała pobrudzone kredą.
– Gdybym ci powiedziała jeszcze byś się wycofał.
Kornel nawet nie zdążył przewrócić oczami nad tą irytująco niejasną odpowiedzią, kiedy koło po którym jeździł wraz z pięcioramienną gwiazdą w środku stanęło w płomieniach, a on sam dostał nagle dodatkowej energii w mięśniach nóg oraz pośladków. Był wcześniej poinstruowany, żeby na tym etapie pedałować jak najszybciej, ale prawdopodobnie i tak by to zrobił – kiedy wszystko wokół staje się ogniem, a przed przednim kołem rozpościera się nagle wąska, względnie bezpieczna ścieżka, prawidłowo wykształcony instynkt samozachowawczy nie pozostawia kierowcy innego wyboru. Chyba, że ktoś chce się rzucić w płomienie. Ale wtedy nie dostarczyłby pizzy.
Po kilku lub kilkunastu sekundach, a może minutach szaleńczej jazdy, zubożony o brwi i część włosów student znalazł się nagle u końca szerokiej, brukowanej drogi, na której każdy kamień lśnił gładkością i był perfekcyjnie dopasowany do pozostałych. Przed rowerem znajdowały się szerokie, dwudrzwiowe wrota, ze złotą inskrypcją „Porzućcie wszelką nadzieję, którzy tu wchodzicie”. Dopiero po odczytaniu tych słów Kornel zdał sobie sprawę, że są one napisane w jakimś dziwnym, starożytnym języku, i wtedy litery rozmazały się przed jego oczami w powykręcane symbole. Zapukał wielką, czarną kołatką, wyrzeźbioną na kształt zjadającego własny ogon węża, trzymanego w pysku przez puszystego kota. Materiał z jakiego była wykonana okazał się śmiertelnie zimny i ciężki, Kornel musiał wytężyć siły obu rąk żeby ją unieść. Po chwili gdzieś za bramą zadudniły kroki, stukające jakby będąca ich źródłem istota odziana była w buty na ciężkim obcasie. Gdy drzwi się uchyliły, stało się jasne że była to błędna obserwacja – nogi odbierającego zamówienie wieńczyły nie buty, lecz kozie kopyta, o podeszwach rozmiaru kół do roweru dostawczego. Był to jedyny szczegół jaki student zdołał zarejestrować, zanim utkwił przerażony wzrok w nerwowo odwiązywanym pudełku z zamówieniem. Wzdrygnął się na dźwięk tubalnego, głębokiego głosu, który brzmiał jakby chór wulkanów zdecydował się wybuchnąć w ludzkim języku.
– Mamy dzwonek – zadudnił głos.
– S-słucham?
Czarny, szponiasty palec wysunął się i wskazał na framugę, na której faktycznie widniał elektroniczny dzwonek do drzwi, z całą pewnością łatwiejszy w obsłudze niż wężowata kołatka.
– Nie jesteśmy prymitywami.
– M-hm – Kornel, który czuł się w tym momencie jakby składał się wyłącznie z cienkiego głosu i drżących palców, usłużnie podał swojemu klientowi pudełko z pizzą. Szatan wyjął je lekko z dłoni młodzieńca, podsunął wysoko w górę do swoich nozdrzy i głęboko wciągnął w nie aromat. Z jego trzewi wydobyło się głębokie burczenie. W tym samym czasie, zapewne przypadkowo, gdzieś na Filipinach miało miejsce łagodne trzęsienie ziemi. Westchnął z lubością, strącona pazurami rukola poleciała na ziemię, na której z resztą w ułamku sekundy sczerniała, zeschła i rozleciała się w pył.
– Idealna.
Dostawca już odwracał się do roweru, chcąc brać go stąd i odjechać jak najdalej, kiedy został w pół kroku zatrzymany. Nawet nie przez jakieś słowo czy chrząknięcie, po prostu przez potężną wolę, która nie musi sygnalizować swojej obecności w obiektywnie obserwowalny sposób.
– Nie zapomniałeś czegoś?
– M-m-hm? – przerażona figurka odwróciła się z powrotem w stronę drzwi, drżąc i nie mając śmiałości podnieść wzroku.
– Ha, ha, ha – głęboki śmiech odbił się echem po pustkowiu – Wy, przezabawni ludzie. Ile ci jestem winien?
– A-ha! Już, już… – student wyciągnął otrzymany od pani Pichcickiej świstek w spoconej dłoni, drugą ręką próbując zdjąć zawieszoną na szyi sakiewkę. Nie zdążył jej nawet otworzyć, kiedy zawisła ciężko, wypełniając się nagle ciężkimi, starodawnymi monetami.
– PIZZA!!! – ryknął Lucyfer w głębię rozciągającą się za podwójnymi drzwiami, a odpowiedział mu chór rozentuzjazmowanych głosów, brzmiących trochę jak gdyby połączenie dzikiej świni i łabędzia przechodziło przez bardzo intensywny okres godowy – Spisałeś się, nowy chłopaku, jeszcze cieplutka. Masz to coś ekstra – Tym razem obciążyła się nie sakiewka a kieszeń, w której wylądowało nagle coś o dziwnym, nieregularnym kształcie.
– I dam ci małą radę – wielki, czarny pazur wylądował w ojcowskim geście na ramieniu Kornela, którego żołądek wcisnął się w tym momencie gdzieś pod tchawicę – Nie bądź takie strachliwe chuchro, bo cię nie będą szanować. Naucz się być pewny siebie! Przynajmniej udawaj.
Dostawca nie zorientował się dokładnie kiedy zatrzasnęły się drzwi, chociaż bynajmniej nie zachowały przy tym ciszy. Natomiast z pełną świadomością i niewypowiedzianą ulgą odkrył, że wciąż jest po właściwej stronie bramy, ma rower, a stwory wydające entuzjastyczne dźwięki pałaszują ze smakiem pizzę, nie jego. Do już nie tak cienkiego głosu i prawie spokojnych palców znów dołączyły nogi, korpus, a nade wszystko głowa, która przypomniała młodemu człowiekowi, że musi się jeszcze stąd wydostać. Obciążony mamoną wsiadł na rower i, wsłuchując się w swojskie, ukochane skrzypienie kół, ruszył w kierunku przeciwnym do gigantycznych wrót. Po kilkunastu metrach znów pojawiły się płomienie, tym razem wylegające ze spoiwa kamieni tworzących gładką drogę. Dwukołowiec uniósł się, układ pokarmowy człowieka zrobił fikołka, i po chwili znajdował się on znowu na trawie, przed domkiem, świeciło popołudniowe słońce, czarnowłosa dziewczyna zmywała pentagram, a jedynym śladem po przebytej przygodzie były, zwęglone jak pozostawiony za piekielną bramą bekon, brwi. Prawie jedynym – do kasy pani Pichcickiej powędrowało azteckie złoto, a sam Kornel wyciągnął z kieszeni wykonany z równie drogocennego materiału pojemniczek z relikwią. Dałby się nieźle spieniężyć, oczywiście po usunięciu zeń krwi i fragmentu tkanki kogoś uważanego kiedyś za świętego (sądząc ze źródła pochodzenia napiwku – zapewne niesłusznie). Jednak student zadecydował, że zajmie się tym innego dnia. Po swoich przeżyciach był co prawda znieczulony na wszelkie części ciała i flaki, ale kiedyś trzeba się zabrać za prezentację na zajęcia.
Proszę o uzupełnienie wymaganej regulaminem wstawki konkursowej w przedmowie.
Cześć, Pętlo!
Czy ktoś tu powiedział “Pizza”?! XD
napędzany chudymi pęcinami studenta
pęciny mają konie, sjp.pl podaje, że to potocznie dolna część nogi nad kostką – ogólnie: dyskusyjne.
o kształcie płaskiego kwadratu.
kwadrat z zasady jest figurą płaską, więc możnaby to “płaskiego” wyrzucić
Była to rekordowych rozmiarów pizza, z pieca opalanego drewnem
Moim zdaniem zbędny przecinek
– M-m-hm? – P
przerażona figurka odwróciła się
Tutaj dużą literą
układ pokarmowy człowieka zrobił fikołka, i po chwili znajdował się on znowu na trawie
ten “on” brzydko wygląda. Z drugiej strony dzięki temu wiemy, że chodzi o Kornela, a nie o układ pokarmowy, ale wciąż – zastąpiłbym to słowem “Kornel”, albo “chłopak”.
Łapanka pobieżna :)
Jeszcze z takich rzeczy – dałaś blok tekstu na początek – to odstrasza potencjalnych czytelników. Dałoby się to podzielić na 2-3 akapity – będzie ładniejsze i przyjemniejsze do czytania :)
Sam tekst natomiast jest lekki i przystępny – nie ma tu w sumie fabuły, a raczej scenka dostarczenia pizzy w jakże osobliwe miejsce. Któż by się tego miał podjąć, jeśli nie student? ;) przyjemnie się czytało.
Jak wyżej już Wilk, organizator konkursu, zaznaczył, dołóż w przedmowie wymaganą wstawkę – to dość istotne, a szkoda, żebyś została za to zdyskwalifikowana. Taką wstawkę możesz znaleźć w wielu innych opowiadaniach na ten konkurs. Wystarczy skopiować i dodać do swojej przedmowy (w prawym górnym rogu tej strony masz przycisk “Edytuj”, który przeprowadzi Cię do edycji swojego tekstu). O tu masz chociażby: https://www.fantastyka.pl/opowiadania/pokaz/30029
A tak w ogóle, to witaj na portalu, rozgość się, czytaj, komentuj i publikuj swoje teksty!
Pozdrówka, powodzenia w konkursie i w dalszej pracy twórczej!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Hejka. Czytałem dwa razy i nadal nie kumam, dlaczego chudy studencik, mając pęciny
nie posiada analogicznie zadu tylko jakieś tam, zapewne atroficzne, pośladki…
Heh, starodawne, złote azteckie monety – to dopiero siurpryza…
Czy płomienie mogą wylegiwać?…
etc…etc…etc… Ale wszystko da się pokonać…
Dum spiro spero. Albo coś koło tego...
Witaj Pętlo Umysłu, gratuluję debiutu, lecz o ile dobrze widzę, tekst jest za długi i nie spełnia tym samym wymogów Regulaminu. Może jeszcze zdążysz go skrócić?
Pozdrawiam.
Pecunia non olet
Witaj, Pętlo Umysłu, trochę tu było potknięć, na które zwrócili poprzednicy, ale podobał mi się klimat tego szorta.
Pizza. Diablo. Typowe studenckie życie ;-)
pozdrawiam,
Jim
entropia nigdy nie maleje // Outta Sewer: Jim, indioto Ty, nadal chyba nie rozumiesz
Zabawne. Dobre. Jaka potrawa będzie następna? :)
Z rzeczy, do których mogłabym się przyczepić: "Szczyt potrawy dekorowała lekko przypalona, karmelizowana cebulka i świeża rukola" – mam wątpliwości, czy płaska pizza posiada jakiś szczyt. "Kornel nawet nie zdążył przewrócić oczami nad tą irytująco niejasną odpowiedzią…" – tutaj z kolei mam wątpliwości, czy przewraca się oczami NAD CZYMŚ. "Westchnął z lubością, strącona pazurami rukola poleciała na ziemię, na której z resztą w ułamku sekundy sczerniała, zeschła i rozleciała się w pył." – zresztą piszemy razem. "Nie zdążył jej nawet otworzyć, kiedy zawisła ciężko, wypełniając się nagle ciężkimi, starodawnymi monetami." – skoro nie zdążył otworzyć, to skąd wie, czym się wypełniła, że monety były starodawne? Plus powtórzenie. "(…) czarny pazur wylądował w ojcowskim geście na ramieniu Kornela" – ale że tak jeden pazur, a nie cała dłoń ? Dość dziwna wizja… Poza tym technicznie nie jest źle, co prawda jakieś przecinki i powtórzenia nadawałyby się do poprawki, a akapity można było śmiało podzielić na krótsze (co już wspomniano wyżej), ale tekst jest napisany lekko i sprawnie. Świetnie się bawiłam czytając :)
Spodziewaj się niespodziewanego
Hej,
Czy tylko ja zgłodniałam czytając opis pizzy w pudełku? :D
Świetny szort! Przede wszystkim bawiący się znaną konwencją (pentagramy, płomienie, kopyta). Szalenie rozbawiła mnie ta scena, gdy ją sobie wyobraziłam. Cholernie pasuje mi pizza do Lucyfera!
Jedyne co mi przeszkadzało to za długie zdania i zbyt dużo skomplikowanych słów . Trochę nie pasują mi do luźnej ciepłej atmosfery, którą opisujesz. Po za tym bawiłam się świetnie!
Powodzenia w konkursie!
ps. Czekam na kolejne opowiadania z tej serii!
Sympatyczny tekst. Początkowy opis przywiódł mi na myśl kulinarną pornografię, którą uwielbiają niektórzy popularni autorzy fantasy :) Choć ten pieprz w cieście to coś okropnego, ale kto co lubi.
Sympatyczne :)
Przynoszę radość :)
Scenka, ale interesująca. W sumie logiczne, że w tym miejscu lubią śmieciowe, niezdrowe żarcie, najlepiej ostro przyprawione. Ciekawie opisana droga do odbiorcy.
Babska logika rządzi!
Szczególny i dość ostry pomysł na obcość, ale czytało się nieźle.
Piekielna pizza została odkopana w ramach skracania kolejki.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Skrzypiący rower metodycznie przesuwał się wokół pentagramu
https://sjp.pwn.pl/szukaj/metodycznie.html ?
napędzany chudymi pęcinami studenta
Hmmmm… pęcinami?
Chłopak chwiał się i zaciskał zęby z wysiłku, uważając, by nie wyjechać kołami poza linię.
Niewyjeżdżanie było takie trudne?
zdaniem powożącego
Powozi się wozem konnym (lub zaprzężonym w inne zwierzątka), ale nie rowerem.
pudełku o kształcie płaskiego kwadratu
Kwadrat to figura płaska, a pudło jest jednak prostopadłościanem.
Pakunek przesuwał środek ciężkości i poważnie nadwyrężał stabilność pojazdu
Hmmm.
pizza, z pieca opalanego drewnem
Nie dam głowy za ten przecinek.
Była tak doskonale sklejona i podgrzana palnikiem, że niemal nie można było rozpoznać miejsca sklejenia jej pieczonych oddzielnie połówek
…?
Podwójna warstwa cheddaru
Cheddara.
nie wylewała się poza placek tylko dzięki jego wysokim brzegom
"Jego" zbędne, nie wiem, czy warstwa może się wylewać.
W cieście do pizzy, poza standardowymi składnikami
W cieście, poza standardowymi składnikami.
Szczyt potrawy dekorowała
Gdzie pizza ma szczyt? https://sjp.pwn.pl/szukaj/szczyt.html
Adresatką jego pytania
"Jego" zbędne.
Wydawała się łypać na niego ze źle skrywaną irytacją, ale mogło to być tylko mylne wrażenie wywołane przez pofarbowane na czarno włosy i intensywny, ciemny makijaż.
Poplątane zdanie, choć widzę, że ta pizza w ogóle mocno purpurowa :)
Spojrzała najpierw na niego a potem na trzymany w dłoni stoper
Spojrzała najpierw na niego, a potem na trzymany w dłoni stoper.
Gdybym ci powiedziała jeszcze byś się wycofał.
Gdybym ci powiedziała, jeszcze byś się wycofał.
Kornel nawet nie zdążył przewrócić oczami nad tą irytująco niejasną odpowiedzią, kiedy koło po którym jeździł wraz z pięcioramienną gwiazdą w środku stanęło w płomieniach, a on sam dostał nagle dodatkowej energii w mięśniach nóg oraz pośladków.
Kuuurczę… Kornel nawet nie zdążył przewrócić oczami, kiedy koło, po którym jeździł (wraz z pięcioramienną gwiazdą w środku) stanęło w płomieniach, a w mięśnie nóg oraz pośladków nagle wstąpiła dodatkowa energia. Czy coś. To nadal mi się nie podoba.
kiedy wszystko wokół staje się ogniem
Hmm.
przed przednim kołem rozpościera się nagle wąska, względnie bezpieczna ścieżka
https://sjp.pwn.pl/szukaj/rozpo%C5%9Bciera%C4%87%20si%C4%99.html
Chyba, że
Tu bez przecinka. Wiem, wiem, to głupie. Ale tak jest.
zubożony o brwi i część włosów student
…?
drogi, na której każdy kamień
Można wyciąć "na".
że są one napisane w jakimś dziwnym, starożytnym języku
Znaczy, nie po włosku? XD
wyrzeźbioną na kształt
W kształt.
Materiał z jakiego była wykonana
Materiał, z którego była wykonana.
wytężyć siły obu rąk żeby ją unieść
Wytężyć siły obu rąk, żeby ją unieść.
stukające jakby będąca ich źródłem istota odziana była w buty na ciężkim obcasie
? W buty nie odziana, tylko obuta, ale w ogóle – ?
stało się jasne że była to błędna obserwacja
Nie obserwacja, a wniosek z niej.
nogi odbierającego zamówienie wieńczyły nie buty, lecz kozie kopyta
https://sjp.pwn.pl/szukaj/wie%C5%84czy%C4%87.html
Był to jedyny szczegół jaki student
Był to jedyny szczegół, który student.
brzmiał jakby
Brzmiał, jakby.
framugę, na której faktycznie widniał elektroniczny dzwonek do drzwi
Raczej obok której, ale to szczegół.
Kornel, który czuł się w tym momencie jakby składał się
Kornel, który czuł się w tym momencie tak, jakby składał się.
podał swojemu klientowi
"Swojemu" zbędne.
podsunął wysoko w górę do swoich nozdrzy i głęboko wciągnął w nie aromat
Zbędny zaimek, skracalne: podsunął ku nozdrzom i zaciągnął się aromatem.
z resztą
Łącznie.
odwracał się do roweru, chcąc brać go stąd i odjechać jak najdalej
Odwracał się do roweru, żeby odjechać jak najdalej.
Nawet nie przez jakieś słowo czy chrząknięcie, po prostu przez potężną wolę
Nawet nie jakimś słowem czy chrząknięciem, tylko potężną wolą.
nie musi sygnalizować swojej obecności w obiektywnie obserwowalny sposób.
A to nie było obiektywnie obserwowalne?
– M-m-hm? – przerażona figurka odwróciła się z powrotem w stronę drzwi, drżąc i nie mając śmiałości podnieść wzroku.
– M-m-hm? – Przerażona istotka odwróciła się z powrotem w stronę drzwi, drżąc i nie mając śmiałości podnieść wzroku.
– Ha, ha, ha – głęboki śmiech odbił się echem po pustkowiu – Wy, przezabawni ludzie.
– Ha, ha, ha! – Głęboki śmiech odbił się echem po pustkowiu. – Wy przezabawni ludzie. P. tutaj: https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/
– A-ha! Już, już… – student wyciągnął otrzymany od pani Pichcickiej świstek w spoconej dłoni, drugą ręką próbując zdjąć zawieszoną na szyi sakiewkę.
– A-ha! Już, już… – Student spoconą dłonią wręczył otrzymany od pani Pichcickiej świstek, drugą ręką próbując zdjąć zawieszoną na szyi sakiewkę.
zawisła ciężko, wypełniając się nagle ciężkimi, starodawnymi monetami.
Imiesłów nie oznacza przyczyny: zawisła ciężko, nagle pełna ciężkich, starych monet.
trochę jak gdyby
Trochę tak, jak gdyby.
przechodziło przez bardzo intensywny okres
"Przez" zbędne.
Masz to coś ekstra
Masz tu coś ekstra.
nie sakiewka a kieszeń
Nie sakiewka, a kieszeń.
– I dam ci małą radę – wielki, czarny pazur wylądował w ojcowskim geście na ramieniu Kornela, którego żołądek wcisnął się w tym momencie gdzieś pod tchawicę
P. poradnik.
Dostawca nie zorientował się dokładnie kiedy zatrzasnęły się drzwi, chociaż bynajmniej nie zachowały przy tym ciszy.
Hmmm. Dostawca nie zorientował się dokładnie, kiedy zatrzasnęły się drzwi, chociaż bynajmniej nie zachowały przy tym ciszy.
stwory wydające entuzjastyczne dźwięki
Pełne entuzjazmu dźwięki.
wsłuchując się w swojskie, ukochane skrzypienie kół
Znów imiesłów: wsłuchany w swojskie, ukochane skrzypienie kół.
tym razem wylegające ze spoiwa kamieni tworzących gładką drogę
https://sjp.pwn.pl/szukaj/wylega%C4%87.html
znowu na trawie, przed domkiem, świeciło popołudniowe słońce, czarnowłosa dziewczyna zmywała pentagram
Z trawy?
były, zwęglone jak pozostawiony za piekielną bramą bekon, brwi
To nie wtrącenie.
Dałby się nieźle spieniężyć
Hmm.
sądząc ze źródła pochodzenia napiwku – zapewne niesłusznie
Zapewne, ale fałszywą relikwię też można sprzedać :) A źródłem jej pochodzenia jest ten tam nieświęty.
Fajne i do śmiechu, chociaż od czasu do czasu tworzywo Ci się buntuje. Przytnij zaimki, uważaj na imiesłowy i wpadnij na następny, 200% śmieszniejszy pomysł, i szafa gra :) Choć z konkursem tekst ma raczej luźny związek.
I głodna przez Ciebie jestem :P
ten “on” brzydko wygląda. Z drugiej strony dzięki temu wiemy, że chodzi o Kornela, a nie o układ pokarmowy, ale wciąż – zastąpiłbym to słowem “Kornel”, albo “chłopak”.
Racja.
tutaj z kolei mam wątpliwości, czy przewraca się oczami NAD CZYMŚ
No, właśnie nie bardzo.
Czy tylko ja zgłodniałam czytając opis pizzy w pudełku? :D
… nie. Ja w dodatku wpisywałam dzisiaj materiały firmy cateringowej ><
XD
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
