Plac zabaw

Łowcy do­pa­dli ich za Nowym Mia­stecz­kiem. Wy­sko­czy­li zza na­sy­pu i ostrze­la­li cię­ża­rów­ki. Gro­żąc bro­nią, wy­cią­gnę­li pa­sa­że­rów na po­pę­ka­ny as­falt. Widać było, że nie robią tego pierw­szy raz. 

Przy­wód­ca, wy­so­ki męż­czy­zna o ogo­rza­łej twa­rzy, lu­stro­wał wzro­kiem klę­czą­cych na ziemi po­dróż­ni­ków. Mały, kil­ku­let­ni chłop­czyk łkał gło­śno, przy­tu­la­jąc się do matki. Jeden z łow­ców podał przy­wód­cy ter­mi­nal, mó­wiąc:

– Nie ma ich w wy­ka­zie tran­zy­to­wym. 

Męż­czy­zna zer­k­nął na ekran urzą­dze­nia, zmarsz­czył brwi i splu­nął z po­gar­dą.

– De­zer­te­rzy, psia ich mać… Oj­co­wi­znę po­rzu­ca­ją. A co, pytam się – pod­niósł głos, pod­cho­dząc do klę­czą­cych – co się, kurwa mać, w głów­kach uro­iło? Prawo kon­try­bu­cji zna­cie? Mu­si­cie znać. Tu wciąż żyją lu­dzie! Póki jest woda i zie­mia wciąż rodzi, to wszy­scy, ale to wszy­scy, bez wy­jąt­ku, ro­bi­my żar­cie. Dla nas i dla tych – wy­ce­lo­wał pal­cem w niebo – na górze. Bo tam też są nasi. – Męż­czy­zna pod­szedł do jed­ne­go z klę­czą­cych. – Co tak w bok pa­trzysz? Co, boisz się? Co wy sobie my­śli­cie, że was Nor­we­gia wpu­ści? Miny na Bał­ty­ku po­sta­wi­li na ta­kich jak wy! Jesz­cze, kurwa, z dziec­kiem, Jezu nasz świe­bo­dziń­ski… 

Klę­czą­cy wpa­try­wa­li się w zie­mię. Męż­czy­zna sap­nął z dez­apro­ba­tą, po­trzą­snął głową i wy­ce­dził przez zęby:

– Nie ma ucie­ka­nia. Jest ro­bo­ta. Ty, ty i ty – mó­wiąc wska­zy­wał pal­cem ko­lej­ne osoby – do go­spo­dar­stwa. Wasza dwój­ka do pa­kow­ni…

Zbroj­ni pod­ry­wa­li więź­niów z ziemi.

– Jakim pra­wem?! – Jeden z po­dróż­ni­ków szarp­nął się i zaraz jęk­nął, ude­rzo­ny kolbą strzel­by.

– Bo­skim i ziem­skim – od­parł z po­wa­gą przy­wód­ca na­past­ni­ków. – Naszą rolą jest uto­ro­wać ścież­kę dla tych, co tu kie­dyś wrócą, z tych ko­lo­nii księ­ży­co­wych. Oni są naszą przy­szło­ścią. Jak dobry Bóg da, to świat szyb­ko ozdro­wie­je, ale my już tego ra­czej nie do­ży­je­my. No, tych do Edel­ma­na, a tam­tych na stud­nie, susza trwa, to trze­ba kopać głę­biej… – kon­ty­nu­ował wy­da­wa­nie po­le­ceń, aż sta­nął przed dwój­ką do­ro­słych i pła­czą­cym dziec­kiem. Twarz zła­god­nia­ła mu na chwi­lę.

– Ech… tych na han­del – burk­nął. 

– Nie! Nie! – krzyk­nę­ła ko­bie­ta, rzu­ca­jąc mu się do kolan. – My mo­że­my pra­co­wać, za je­dze­nie, za dach… Pro­szę… 

Męż­czy­zna stanowczo chwy­cił matkę za ra­mio­na, po­sta­wił ją na nogi.

– Ko­cha­na, uwierz mi. Z dziec­kiem wszę­dzie wam bę­dzie le­piej niż tu. Tu susza już de­ka­dę trwa. – Obej­rzał się na boki i ści­szył głos. – Roku chło­pak nie prze­ży­je. Co was, jasna cho­le­ra, pod­ku­si­ło… 

Klę­czą­cy oj­ciec chłop­ca, ro­zej­rzał się i ode­zwał:

– Umiem na­pra­wiać ma­szy­ny, weź mnie…

– Nie – uciął męż­czy­zna. – Nie ma mowy. Już mamy me­cha­ni­ka. Prawo jest prawo. Dzię­kuj­cie Panu, że daję wam moż­li­wość od­po­ku­to­wa­nia grze­chu.

 

*

Po za­cho­dzie dwóch zbroj­nych wsa­dzi­ło ro­dzi­nę do cię­ża­rów­ki i ru­szy­li.

– Dokąd nas wie­zie­cie? – za­py­tał oj­ciec chłop­ca.

– Do­ni­kąd.

– Chyba cho­ciaż tyle mo­że­cie nam po­wie­dzieć? – na­le­gał. Straż­nik w od­po­wie­dzi prze­ła­do­wał pi­sto­let. Dziec­ko przy­tu­li­ło się do mamy, drżąc ze stra­chu.

– Piotr, prze­stań – syk­nę­ła ko­bie­ta. – Tomek się boi.

Je­cha­li w mil­cze­niu. Ściem­nia­ło się szyb­ko, kie­row­ca włą­czył re­flek­to­ry. 

– Ja wiem, to nie­spra­wie­dli­we – rzu­cił znad kie­row­ni­cy, nie od­ry­wa­jąc wzro­ku od drogi. – Sie­dzi­my tu na dole, wal­czy­my z na­tu­rą, żeby ze­brać co roku wy­star­cza­ją­co dużo żyw­no­ści dla tych, któ­rym po­zwo­lo­no le­cieć, a sami jemy reszt­ki. Ale Kryst czuwa nad nami, mu­si­cie wie­rzyć. Zo­bacz­cie, jak ger­mań­ców po­ka­ra­ło, ile miast pod wodą. 

– Ta, a u nas tylko fiord aż pod War­sza­wę – żach­nął się Piotr. – Dokąd je­dzie­my?

– Wyspę Świe­bo­dziń­ską, Chry­stu­so­wą, Pan nasz oca­lił. Grzesz­ni­ków po­ka­rał po­to­pem. U nas mniej ich było, choć i tak z tymi upa­ła­mi cięż­ko. – Kie­row­ca zi­gno­ro­wał py­ta­nie. – Trze­ba wie­rzyć, że i nas ocali. 

– A nie mó­wi­li wam, że to przez to, że nie ma już lo­dow­ców na An­tark­ty­dzie i oce­any pod­nio­sły się o kil­ka­dzie­siąt me­trów? – od­burk­nął Piotr. 

– Niem­cy bar­dziej boski świat truli, to i bar­dziej im się do­sta­ło. On ob­ja­wia się przez swoje dzie­ło – od­parł spo­koj­nie kie­row­ca. Re­flek­to­ry wy­łu­ska­ły z ciem­no­ści ta­bli­cę z na­pi­sem “Zie­lo­na Góra. Mia­sto dzie­ci”. – O, zaraz bę­dzie­my.

– Zie­lo­na Góra? – zdzi­wi­ła się ko­bie­ta. – Mia­sto dzie­ci? Co to ma zna­czyć?

Cię­ża­rów­ka zwol­ni­ła i zje­cha­ła w bok. Re­flek­to­ry oświe­tla­ły kon­tu­ry domów, ale na uli­cach ni­ko­go nie było. Kie­row­ca za­trzy­mał się i mru­gnął świa­tła­mi. Nie­opo­dal roz­ja­rzy­ły się ko­lo­ro­we punk­ci­ki. Chło­piec roz­dzia­wił buzię.

– Idzie­my – rzu­cił drugi straż­nik.

Męż­czyź­ni za­pro­wa­dzi­li ro­dzi­nę na dzi­wacz­ny plac. Na środ­ku stała kon­struk­cja przy­po­mi­na­ją­ca sie­dzą­ce­go ro­bo­ta, na­pręd­ce ze­spa­wa­ne­go z ka­wał­ków złomu. Ma­szy­na miała roz­po­star­te na boki ra­mio­na, na któ­rych wi­sia­ła huś­taw­ka i brud­na, sznu­ro­wa dra­bin­ka. Nie­fo­rem­na głowa miała kilka otwo­rów w miej­scu oczu i wy­ma­lo­wa­ny nie­zdar­nie uśmiech. Ca­łość była ople­cio­na pa­sa­mi mru­ga­ją­cych, ko­lo­ro­wych diod. Nie­opo­dal stało kilka po­łą­czo­nych łań­cu­chem i wy­peł­nio­nych to­wa­rem wóz­ków skle­po­wych. 

– Pa­ne­le?! Sprze­da­je­cie nas za pa­ne­le sło­necz­ne? 

– Już, już – od­parł ten z pi­sto­le­tem. – Idź­cie do pana świa­teł­ko­we­go, niech się młody tro­chę po­ba­wi.

– A jak nie pój­dzie­my? 

Straż­nik wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Wasza spra­wa. Dia­bli wie­dzą, co was czeka w mie­ście du­chów. Mie­li­śmy was tu zo­sta­wić, bo tu bez­piecz­nie. No – zwró­cił się do kie­row­cy – bie­rze­my towar i wra­ca­my. Na pręd­ko­ści, wo­lał­bym się nie na­ciąć na któ­rąś z gra­su­ją­cych w oko­li­cy band.

Męż­czyź­ni za­cią­gnę­li wózki do cię­ża­rów­ki. Jeden z nich za­trzy­mał się i uniósł rękę w ge­ście po­że­gna­nia.

– Bandy… – szep­nę­ła ko­bie­ta.

– Ciii, Anka. Po­cze­ka­my aż od­ja­dą i po­szu­ka­my bez­piecz­ne­go miej­sca na noc­leg.

– Dziw­ne to wszyst­ko.

– Tata, po­huś­taj! – za­żą­dał Tomek, gra­mo­ląc się na oponę. Świa­teł­ka na ro­bo­cie mi­ga­ły za­pra­sza­ją­co. Piotr wes­tchnął i za­czął bujać synka, jed­no­cze­śnie ob­ser­wu­jąc cię­ża­rów­kę. Wkrót­ce po­jazd od­je­chał.

– To co teraz? – Anna ro­zej­rza­ła się do­oko­ła.

– Teraz, droga pani, pój­dzie­cie ze mną – roz­legł się ochry­pły głos. Tomek pi­snął prze­stra­szo­ny, do­ro­śli aż pod­sko­czy­li. Na gra­ni­cy świa­tła po­ja­wi­ła się syl­wet­ka czło­wie­ka, chyba na wózku in­wa­lidz­kim. Piotr gło­śno prze­łknął ślinę. 

Z łysej głowy o po­marsz­czo­nej twa­rzy wy­do­by­wał się pęk nie­dba­le zwią­za­nych prze­wo­dów, pro­wa­dzą­cych w dół i łą­czą­ce­go się z rur­ka­mi oraz ka­bla­mi wy­cho­dzą­cy­mi z brzu­cha. Stary czło­wiek wy­glą­dał jak prze­cię­ty na pół i osa­dzo­ny w sa­mo­jezd­nym pudle na kół­kach. Ciało po­łą­czo­ne z ma­szy­ną.

 

*

Anna otwo­rzy­ła ostroż­nie oczy, usia­dła. Obok Piotr od­dy­chał nie­rów­no. Ro­zej­rza­ła się gwał­tow­nie: była na łóżku, w ja­kimś po­ko­ju. Zza uchy­lo­nych drzwi do­bie­ga­ła we­so­ła me­lo­dia. Po­czu­ła, jak ogar­nia ją pa­ni­ka.

– Tomek?! Tomek!

– Mama? Mama, fajna gra!

Ko­bie­ta ze­rwa­ła się z łóżka i wy­bie­gła z po­miesz­cze­nia. Wpa­dła do ko­lej­ne­go po­ko­ju, gdzie chło­piec sie­dział na­prze­ciw dziw­ne­go au­to­ma­tu: walca, z któ­re­go wy­sta­wa­ły an­te­na oraz ramię ople­cio­ne ka­bla­mi, z po­wy­gi­na­ny­mi sztuć­ca­mi za­miast dłoni i pal­ców. Po­mię­dzy dziec­kiem a ro­bo­tem le­ża­ła po­wy­cie­ra­na plan­sza, kilka odra­pa­nych że­to­nów i talia pod­nisz­czo­nych kart. Na dużym, wi­szą­cym na ścia­nie ekra­nie, wy­świe­tla­ła się kre­sków­ka z we­so­łą me­lo­dią w tle. Anna pod­bie­gła do syna i ob­ję­ła go.

– No weź, mama! Teraz mój ruch! Mój żół­wik musi do sa­ła­ty przed żół­wiem Pusz­ka. Za­grasz z nami?

Robot na­zwa­ny Pusz­kiem za­zgrzy­tał ni­by-pal­ca­mi, po czym po­wo­li ob­ni­żył ramię i nie­zdar­nie strą­cił kilka kart ze stosu. Na­stęp­nie, prze­su­wa­jąc się po dy­wa­nie, prze­pchnął je w kie­run­ku Anny.

 

* 

Póź­niej do­ro­śli usie­dli w kuch­ni. Za­mknię­to ich w miesz­ka­niu. Była nawet bie­żą­ca woda i tro­chę świe­że­go je­dze­nia.

– Ucie­ka­li­śmy? – za­py­tał Piotr, pa­trząc w okno.

– Tak. Nie. Chyba. Coś nam zro­bił i nie­wie­le pa­mię­tam. 

Mil­cze­li przez chwi­lę.

– I jesz­cze ten robot… Pu­szek, tak? Jak rusza tym wy­gię­tym wi­del­cem, to ciar­ki mnie prze­cho­dzą. Nie po­do­ba mi się to. –Wska­zał pod­bród­kiem kraty w oknie. 

– Mnie też nie. Spraw­dzi­łam. Mo­że­my wyjść, zejść na dół. Ko­ry­tarz pro­wa­dzi do dzie­dziń­ca mię­dzy blo­ka­mi. Za­mknię­ta krata, nie mamy klu­cza. Widać wy­so­ki płot łą­czą­cy bu­dyn­ki.

– Mamo! Mamo, mogę iść się po­ba­wić z dzieć­mi? – Do­biegł ich głos Tomka z są­sied­nie­go po­ko­ju. Spoj­rze­li po sobie i ze­rwa­li się jed­no­cze­śnie. Chło­piec sie­dział na pa­ra­pe­cie, przy­kle­jo­ny do szyby.

 Okno wy­cho­dzi­ło na dzie­dzi­niec po­mię­dzy bu­dyn­ka­mi. Na środ­ku, na im­pro­wi­zo­wa­nym placu zabaw, klę­czał ro­bot-skła­dak, po­dob­ny do tego, który wi­dzie­li wczo­raj. Wy­glą­dał, jakby ktoś po­zszy­wał nie­do­pa­so­wa­ne ele­men­ty blach, frag­men­ty ka­ro­se­rii i rur. Za głowę słu­żył mu za­koń­czo­ny me­ta­lo­wym stoż­kiem ka­wa­łek alu­mi­nio­we­go ko­mi­na, który szcze­rzył się na­ma­lo­wa­nym uśmie­chem i zer­kał na świat przez dru­cia­ne ni­by-oku­la­ry. Resz­tę me­ta­lo­we­go ol­brzy­ma ozda­bia­ły ko­lo­ro­we ser­dusz­ka i sło­necz­ka. W po­ło­wie kor­pu­su tkwi­ły czte­ry ra­mio­na, każde pro­sto­pa­dłe do są­sied­nie­go, a za­miast dłoni – małe łyżki od ko­pa­rek. Sie­dzia­ły w nich dzie­ci, a obok ma­szy­ny stała ko­bie­ta i krę­ci­ła w bez­piecz­nym tem­pie ka­ru­ze­lą z ra­mion. 

Tomek uśmie­chał się sze­ro­ko.

– Chodź ze mną, mamo, pro­ooszę…

 

*

– Po­roz­ma­wiaj­cie naj­pierw z Pro­fe­so­rem. Wszyst­kie dzie­ci muszą być zba­da­ne i za­szcze­pio­ne, zrobi to Sio­stra Na­ta­sza. – Star­sza pani stała w od­le­gło­ści kilku me­trów od kraty od­dzie­la­ją­cej ko­ry­tarz od dzie­dziń­ca. Piotr par­sk­nął:

– Szcze­pion­ki? Nigdy w życiu!

– To są tu inni lu­dzie? – za­py­ta­ła Anna.

Tomek wi­siał na kra­cie i pa­trzył na ba­wią­ce się dzie­ci. Jedna z dziew­czy­nek po­ma­cha­ła do niego, od­ma­chał jej. Pod drzwia­mi bu­dyn­ku na­prze­ciw­ko stały małe ro­bo­ci­ki, zbu­do­wa­ne z byle czego. Nagle z tyłu roz­legł się ło­skot. Wszy­scy ob­ró­ci­li się, za­sko­cze­ni. Na pod­ło­dze leżał robot, który wcze­śniej bawił się z Tom­kiem. Mu­siał spaść ze scho­dów.

– Pu­szek! – Chło­piec rzu­cił się na pomoc ma­szy­nie.

Ko­bie­ta na po­dwó­rzu uśmiech­nę­ła się lekko. 

– Je­stem Zofia. Dzie­ci mówią do mnie “pani Zosiu”. Każde z nich ma ta­kie­go ma­łe­go to­wa­rzy­sza, który dba o to, żeby nie zro­bi­ły sobie krzyw­dy. I nie, pro­szę pani, Sio­stra Na­ta­sza to nie czło­wiek. To au­to­mat, który wy­rę­cza le­ka­rza i pie­lę­gniar­kę.

Anna wzdry­gnę­ła się. 

– Jak mo­że­my skon­tak­to­wać się z tym całym Pro­fe­so­rem? To taka czło­wie­ko-skrzyn­ka na kół­kach i z rur­ka­mi? – za­py­tał Piotr.

Zofia ro­ze­śmia­ła się na głos.

– Tak, to ten. Do­sko­na­ły opis. Wy­star­czy sko­rzy­stać z ekra­nu w miesz­ka­niu. 

Piotr przy­glą­dał się przez chwi­lę ko­bie­cie. Za­miast le­we­go ucha miała wpusz­czo­ną w skórę brud­no­sza­rą, sta­lo­wą pusz­kę, z któ­rej wy­sta­wa­ła an­te­na. Zofia uśmiech­nę­ła się z wy­mu­sze­niem.

– Za­cho­ro­wa­łam kie­dyś i już nie było an­ty­bio­ty­ków, a Sio­stra Na­ta­sza nie umia­ła za­ło­żyć drenu. Stra­ci­łam ucho i część słu­chu. To urzą­dze­nie je za­stę­pu­je, a przy oka­zji po­zwa­la mi być w kon­tak­cie z Wi­niar­ką.

– Kim jest Wi­niar­ka? – Anna zmru­ży­ła oczy.

Tym razem uśmiech Zofii był ta­jem­ni­czy:

– Ge­nius loci. – Mru­gnę­ła po­ro­zu­mie­waw­czo. – Miło mi było was po­znać, mam na­dzie­ję, że zo­sta­nie­cie. Prze­pra­szam, ale czas na lek­cję. Po­roz­ma­wiaj­cie z Pro­fe­so­rem.

Od­pro­wa­dza­li ją wzro­kiem. Piotr ob­ró­cił się do syna:

– Tom­cio, a w sumie to czemu na­zwa­łeś go Pu­szek?

– No co ty, tato, prze­cież on jest z ta­kiej dużej pusz­ki. Więc Pu­szek, cho­ciaż wcale nie jest mię­ciut­ki. Faj­nie, praw­da?

 

*

Po­roz­ma­wia­li z Pro­fe­so­rem. Anna co rusz od­wra­ca­ła głowę, nie mogąc pa­trzeć bez wstrę­tu na hy­bry­dę czło­wie­ka i ma­szy­ny. Pro­fe­sor wy­ka­zy­wał dużą wy­ro­zu­mia­łość, ale nie za­mie­rzał od­po­wia­dać na wszyst­kie py­ta­nia.

– To dla bez­pie­czeń­stwa dzie­ci – po­wta­rzał. 

Za­sa­dy były pro­ste: Tomek musi przejść ba­da­nia i szcze­pie­nia, by móc prze­by­wać i uczyć się razem z dzieć­mi. Do­ro­śli, jeśli chcą spę­dzać czas z grupą, też po­win­ni. Je­że­li ro­dzi­na ze­chce zo­stać dłu­żej niż ko­lej­ne dwa dni, musi za­pra­co­wać na swoje utrzy­ma­nie, bo za­so­bów żyw­no­ści i wody jest mało.

 Sprze­cza­li się do późna o szcze­pion­kę dla Tomka, aż Piotr ustą­pił. Od­mó­wił jed­nak za­szcze­pie­nia sie­bie.

– Prze­cze­kaj­my tutaj tro­chę. Zo­sta­li­śmy bez ni­cze­go, mu­si­my jakoś odło­żyć za­pa­sy na po­dróż – prze­ko­ny­wa­ła Anna.

– Ci­szej… Ten bla­szak na pewno nas pod­słu­chu­je! – Piotr ob­rzu­cił nie­chęt­nym spoj­rze­niem Pusz­ka. – Do­brze. Ale bądź­my ostroż­ni. To jakaś krzy­wa akcja: tuzin dzie­ci i tylko dwoje do­ro­słych oraz stado ma­szyn. Miej­my oko na Tomka.

 Anna ski­nę­ła głową.

 

Zie­lo­na Góra była opu­sto­sza­łym mia­stem, które skur­czy­ło się do czte­rech bu­dyn­ków i dzie­dziń­ca mię­dzy nimi. Pro­fe­sor zaj­mo­wał jeden, słu­żą­cy za kli­ni­kę, na któ­rej pię­tro nikt poza nim nie miał wstę­pu. Zofia zaj­mo­wa­ła wraz z dzieć­mi drugi. W trze­cim jedno z miesz­kań zaj­mo­wa­li Piotr, Anna i Tomek, po­zo­sta­łe lo­ka­le były puste. Czwar­ty słu­żył za warsz­tat i bramę do resz­ty mia­sta, za­sie­dlo­ny był przez naj­prze­róż­niej­sze ro­bo­ty i drony, w więk­szo­ści nie­spraw­ne.

Piotr za­czął od na­praw psu­ją­cych się ma­szyn. Zbu­do­wa­ne były z tego, co można było zna­leźć w mie­ście: ele­men­tów po­rę­czy, rurek z dra­bi­nek ze sta­rych pla­ców zabaw, wy­rwa­nych ze ścian kabli. To­wa­rzy­szył mu wszę­dzie warsz­ta­to­wy dron, bę­dą­cy krzy­żów­ką przy­czep­ki z dzie­cię­cym au­tkiem. Za­zdro­śnie strzegł prze­cho­wy­wa­nych na­rzę­dzi, pi­ka­jąc za każ­dym razem, gdy Piotr cze­goś nie odło­żył na miej­sce. Przez kilka ty­go­dni pracy męż­czyź­nie udało się zwę­dzić tylko śru­bo­kręt bez wsz­czy­na­nia alar­mu.

Każdą na­pra­wio­ną ma­szy­nę za­bie­rał Pro­fe­sor. Po ja­kimś cza­sie za­czął zle­cać Pio­tro­wi na­pra­wy w róż­nych re­jo­nach mia­sta. Pompy wodne, za­wo­ry, dukty elek­trycz­ne… Piotr od­krył, że Zie­lo­na Góra, nie­mal­że nie­wi­docz­ny punk­t na mapie, tkwi­ła ni­czym przy­cza­jo­ny pająk w cen­trum nie­zwy­kle gę­stej sieci po­łą­czeń. Wy­star­czy­ło, by któ­raś z nitek drgnę­ła, lub się ze­rwa­ła i już pająk wy­sy­łał Pio­tra. A poza sie­cią, mię­dzy pu­sty­mi bu­dyn­ka­mi, jeź­dzi­ły ro­bo­ty-zbie­ra­cze, po­lu­ją­ce na każdy skra­wek przy­dat­nych ma­te­ria­łów, włącz­nie z ce­ra­micz­ny­mi da­chów­ka­mi i ce­gła­mi. Tylko gi­gan­tycz­ną mo­zai­kę ja­kie­goś ofi­cje­la na ścia­nie miej­skie­go cen­trum spor­to­we­go zo­sta­wi­ły nie­tknię­tą, naj­wy­raź­niej uzna­jąc ją za nie­war­tą uwagi.

Piotr pró­bo­wał kil­ku­krot­nie wy­śle­dzić, dokąd pro­wa­dzą na­pra­wia­ne przez niego ru­ro­cią­gi i prze­wo­dy, ale za każ­dym razem nur­ko­wa­ły znie­nac­ka pod zie­mię lub wspi­na­ły się na dachy, poza jego za­się­giem, jakby ba­wiąc się z nim w kotka i mysz­kę.

– Nie wiem, skąd się bie­rze żyw­ność, ta garść leków i szcze­pio­nek, skąd mają pa­ne­le sło­necz­ne – opo­wia­dał póź­niej Annie. – Do­brze to po­ukry­wa­li. I wszę­dzie, gdzie się nie ruszę, te cho­ler­ne ma­szy­ny, jeż­dżą za mną, pil­nu­ją każ­de­go kroku. Mam wra­że­nie, jakby ten cały Pro­fe­sor mnie pod­glą­dał.

– Byle do wio­sny – od­po­wia­da­ła nie­zmien­nie. – Za­pa­sy wy­no­si­my po tro­chu do tej kry­jów­ki, którą zna­la­złeś.

 

*

– Mamo! Czy to praw­da, że lu­dzie po­le­cie­li w ko­smos, na eks… eks­kak­tus? – za­wo­łał Tomek z po­ko­ju.

Anna za­krztu­si­ła się śmie­chem.

– Na co, ko­cha­nie?

– No na to trud­ne słowo.

– Eks­o­dus?

– No wła­śnie, eks­e­des!

Anna we­szła do po­ko­ju. Tomek, opar­ty o Pusz­ka, oglą­dał film o eks­o­du­sie ludzi w ko­smos z po­wo­du ka­ta­stro­fy kli­ma­tycz­nej na Ziemi. Chło­piec bar­dzo szyb­ko na­uczył się sa­mo­dziel­nie ob­słu­gi­wać urzą­dze­nie.

– Tak, ko­cha­nie. Wsie­dli w ra­kie­ty i po­le­cie­li – od­par­ła.

– A czemu my nie po­le­cie­li­śmy?

Anna usia­dła koło chłop­ca i ob­ję­ła go. W jej ustach wzbie­ra­ła go­rycz. Bo, synku, chcia­ła po­wie­dzieć, bo my je­ste­śmy gorsi. Nasi ro­dzi­ce nie byli wy­star­cza­ją­co wy­jąt­ko­wi, by zna­leźć się w pro­jek­cie Arki. I oni, ci lepsi, wy­łą­czy­li fa­bry­ki i wy­lud­ni­li świat, aby miał szan­sę się na­pra­wić, za­bra­li ze sobą tech­no­lo­gię, me­dy­cy­nę, pro­duk­cję, wszyst­kie te rze­czy, synku, któ­ry­mi naj­pierw za­tru­li Zie­mię. Taka jest umowa: my, gorsi, dbamy, żeby star­czy­ło je­dze­nia dla tych na górze, do­pó­ki nie będą po­tra­fi­li wy­ży­wić się sami. Oni, lepsi, wy­sy­ła­ją nam na dół za­awan­so­wa­ne le­kar­stwa, na­rzę­dzia, ma­te­ria­ły, czę­ści; póki świat nie wy­zdro­wie­je i nie bę­dzie­my mogli znów uru­cho­mić fa­bryk. Pa­ku­je­my, synku, żyw­ność do kon­te­ne­rów, au­to­ma­tycz­ne cię­ża­rów­ki wiozą je do po­to­po­wych por­tów na wiel­kie, brzu­cha­te stat­ki. A te stat­ki, co to są więk­sze od dwu­dzie­stu wie­lo­ry­bów, ste­ro­wa­ne są tylko kom­pu­te­ra­mi, żeby broń Boże komuś nie przy­szło na myśl uciec w ko­smos, sły­szysz synku, bo gorsi nie mogą le­cieć i mie­szać się z tymi lep­szy­mi. Żeby nie za­kłó­cić rów­no­wa­gi, bo ich tam już wię­cej też nie może żyć i nas tu, na dole, też nie może być wię­cej niż umó­wio­na licz­ba. Jak było nas, ludzi, za dużo, świat po­waż­nie za­cho­ro­wał. Więc te stat­ki płyną do ta­kich plat­form na środ­ku oce­anu. I tam ro­bo­ty ła­du­ją do pięk­nych, błysz­czą­cych ra­kiet mie­sią­ce na­szej pracy, nas gor­szych, nasz głód, bo ilość musi się zga­dzać za­wsze, a jak nie, to oni umrą i my umrze­my, bo za­brak­nie nam wszyst­kie­go, co pły­nie z góry. I dla­te­go tak czę­sto byłeś głod­ny, ko­cha­nie, i dla­te­go je­steś bar­dzo mały jak na swój wiek. Bo co roku jest go­rzej, bo wciąż jest cie­plej i cie­plej, pół Eu­ro­py już spu­styn­nia­ło, coraz mniej upraw­nej ziemi. Świat nie chce zdro­wieć. I tylko na pół­no­cy…

 Za­miast tego po­wie­dzia­ła:

– Bo to bar­dzo nie­bez­piecz­ne, To­mecz­ku, takie la­ta­nie w ko­smos. Tutaj na Ziemi mimo wszyst­ko są miej­sca, gdzie jest bez­piecz­niej, gdzie można spo­koj­nie żyć za dnia.

– I nie jest tak go­rą­co?

– I nie jest tak go­rą­co.

– A gdzie to jest?

Jeź­dzi­li pal­cem po mapie całe po­po­łu­dnie.

 

*

Obu­dzi­ło ich wa­le­nie do drzwi i strza­ły w od­da­li. Piotr uchy­lił drzwi. Zofia stała na ko­ry­ta­rzu, tylko czę­ścio­wo ubra­na.

– Szyb­ko! Do schro­nu!

Anna wzię­ła Tomka na ręce i po­pę­dzi­li za ko­bie­tą, przez dzie­dzi­niec. Świa­teł­ka na placu zabaw pul­so­wa­ły ostrze­gaw­czą czer­wie­nią. Zbie­gli do piw­ni­cy w dru­gim bu­dyn­ku, gdzie tu­li­ły się do sie­bie prze­stra­szo­ne dzie­ci. Zofia wy­ję­ła spod ko­szu­li pi­sto­let i po­da­ła Pio­tro­wi.

 – Umie pan się tym po­słu­gi­wać? Świet­nie. Je­że­li przez te drzwi przej­dzie kto­kol­wiek poza mną, Pro­fe­so­rem lub na­szy­mi ro­bo­ta­mi, pro­szę strze­lać bez ostrze­że­nia. Pro­szę chro­nić dzie­ci! – po­wie­dzia­ła i wy­bie­gła z piw­ni­cy.

 

Z ze­wnątrz do­cho­dzi­ły ich war­kot sil­ni­ków, strza­ły i okrzy­ki. Sły­sze­li głu­che tąp­nię­cia, jakby jakiś ol­brzym prze­cha­dzał się po dzie­dziń­cu. Okrzy­ki szyb­ko zmie­nia­ły się w jęki, strza­ły mil­kły gwał­tow­nie, coś ude­rzy­ło w bu­dy­nek, aż po­sy­pał się tynk z su­fi­tu i lampa zga­sła na mo­ment. Za­pa­dła cisza. Nad ranem po­ja­wi­ła się Zofia i razem po­ło­ży­li dzie­ci do łóżek.

– Pro­szę za­trzy­mać pi­sto­let – szep­nę­ła do nich. Piotr uniósł brwi w nie­mym py­ta­niu, ale ko­bie­ta mach­nę­ła ręką. – Póź­niej.

 

Póź­niej oka­za­ło się, że ban­dy­ci na­pa­da­li co jakiś czas na Zie­lo­ną Górę w po­szu­ki­wa­niu za­pa­sów. Męż­czyź­ni, kie­ru­jąc ma­szy­na­mi, usu­wa­li znisz­czo­ne po­jaz­dy, grze­ba­li ciała, na­pra­wia­li szko­dy.

– Tu nie jest bez­piecz­nie – po­wie­dział wie­czo­rem Piotr. – Te ma­szy­ny Pro­fe­so­ra… One za­bi­ły ban­dy­tów.

– Byle do wio­sny – od­par­ła Anna.

 

*

– Iii! – śmiał się Tomek, gdy tata moc­niej za­krę­cił ka­ru­ze­lą. Wska­zy­wał przy tym na Pusz­ka, sie­dzą­ce­go po prze­ciw­nej stro­nie i wy­da­ją­ce­go za­baw­ne dźwię­ki. Piotr był zmę­czo­ny, ale nie po­tra­fił od­mó­wić mal­co­wi. Krę­cił więc raz szyb­ciej, raz wol­niej, wo­dząc bez­myśl­nie wzro­kiem po ro­bo­cie-ka­ru­ze­li, który wy­glą­dał tak, jakby usiadł na pię­tach. Na jed­nej z nóg ko­śla­we, wy­bla­kłe li­te­ry ukła­da­ły się w napis: “Ko­cham cię, Ta­tu­siu. Zosia”.

 

*

– Mamo! Co to jest wyk… kwa… fo­wa­ny? – za­py­tał Tomek. Anna wes­tchnę­ła i spoj­rza­ła do syna. Sie­dział na Pusz­ku, a na ekra­nie wid­nia­ły na­pi­sy od­czy­ty­wa­ne przez lek­to­ra. Przyj­rza­ła się li­te­rom.

– Wy­kwa­li­fi­ko­wa­ny. Ktoś, kto dużo umie.

– Tak jak tata w na­pra­wach?

– Tak.

– A ty w czym je­steś kwa­fo­wa­na, mamo?

Anna nie od­po­wie­dzia­ła. Za­gry­zła wargę. Napis na ekra­nie wy­ja­śniał, że Nor­we­gia nie przyj­mie ni­ko­go bez kwa­li­fi­ka­cji w okre­ślo­nych ob­sza­rach. Jedno dziec­ko, jeden ro­dzic.

 

Tego po­po­łu­dnia po­de­szła do Zofii, zaraz po tym, jak dzie­ci skoń­czy­ły ćwi­czyć cho­wa­nie się za ro­bo­ta w razie nie­bez­pie­czeń­stwa. Star­sza ko­bie­ta ze smut­nym uśmie­chem wo­dzi­ła pal­cem po na­pi­sie na nodze me­ta­lo­we­go ol­brzy­ma.

 – Pani Zosiu, nie sądzi pani, że dzie­ci tro­chę oba­wia­ją się Sio­stry Na­ta­szy? Z tymi ośmio­ma ra­mio­na­mi wy­glą­da jak na­jeźdź­ca z ko­smo­su.

Ko­bie­ta spoj­rza­ła na Annę, na dzie­ci, a potem znów na Annę i ski­nę­ła głową. 

 

*

 – Zaraz skoń­czy się zima – po­wie­dział Piotr. – Jak tylko skoń­czysz ten kurs pie­lę­gniar­ski z ro­bo­tem… Na pół­noc?

 – Na pół­noc. Nie mówią nam wszyst­kie­go i te wszyst­kie ma­szy­ny… Jakby były żywe. A! Tomek mówił, że jutro wy­ciecz­ka. Pro­fe­sor chce wszyst­kim po­ka­zać Wi­niar­kę. 

 Piotr za­marł.

 – Weź­mie­my pi­sto­let na wszel­ki wy­pa­dek – oznaj­mi­ła.

Męż­czy­zna po­cią­gnął żonę za rękę, do po­ko­ju z ekra­nem. Włą­czył urzą­dze­nie i wy­świe­tlił mapę.

 – Zo­bacz, tu jest jakaś przy­stań… – puk­nął pal­cem w pół­noc­ną dziel­ni­cę Zie­lo­nej Góry. Mo­gli­by­śmy po­pły­nąć Za­to­ką Lu­bu­ską, wzdłuż ko­ry­ta tej rzeki, co tu kie­dyś była, wtedy nie za­wa­dzi­my o żadne za­to­pio­ne mia­sto. I tak aż do wyspy Po­mor­skiej…

 

 

Ilu­stra­cja po­cho­dzi z: https://www.floodmap.net/ 

 

*

Wes­tchnie­niom za­chwy­tu u dzie­ci nie było końca. Stali w po­fa­brycz­nej hali, ro­bo­ci­ki-to­wa­rzy­sze tło­czy­ły się za ludź­mi. Rzędy ro­ślin za­nu­rzo­nych w hy­dro­po­nicz­nych ko­ry­tach, plą­ta­ni­na rur ze spry­ski­wa­cza­mi, po­tęż­na, zie­lo­na i pach­ną­ca plan­ta­cja. I Pro­fe­sor, wska­zu­ją­cy na nie­du­że skrzyn­ki, nieco więk­sze od ludz­kiej głowy, roz­miesz­czo­ne w róż­nych miej­scach hali. Pro­wa­dzi­ły do nich wiąz­ki kabli oraz rurki, po­dob­ne do tych, które łą­czy­ły go z wóz­kiem.

– To wszyst­ko jest Wi­niar­ka, dro­gie dzie­ci. Sztucz­na in­te­li­gen­cja, która po­ma­ga nam żyć w Zie­lo­nej Górze. Wi­niar­ka to sieć, ko­cha­ni, wasze ro­bo­ci­ki to tak jakby jej ro­dzeń­stwo. – Pro­fe­sor spoj­rzał na Pio­tra i Annę. – Dawno temu Wi­niar­ka była po­mni­kiem, który stał nie­opo­dal sądu w Zie­lo­nej Górze. Do tego sądu pro­wa­dzi­ły wy­so­kie scho­dy, po któ­rych po­rę­czy dzie­ci lu­bi­ły zjeż­dżać. Ob­ró­co­no więc Wi­niar­kę, by pa­trzy­ła na te scho­dy, pil­no­wa­ła dzie­ci, a potem na­zwa­no jej imie­niem cały sys­tem. 

Zofia po­pro­wa­dzi­ła dzie­ci do ro­ślin, ob­ja­śnia­jąc upra­wy, a Pro­fe­sor pod­je­chał do mał­żeń­stwa:

– Sys­tem jest w rów­no­wa­dze. Może pod­trzy­mać ogra­ni­czo­ną ilość ludzi i Wi­niar­kę jed­no­cze­śnie. 

– Pan ją stwo­rzył? – za­py­tał Piotr.

– Nie do końca… Ja ją roz­bu­do­wa­łem. Ale ona była tu od za­wsze. 

– Po co panu dzie­ci? – Anna po­stą­pi­ła krok na­przód.

Pro­fe­sor za­mru­gał zdzi­wio­ny.

– Po nic. Wi­niar­ka po pro­stu robi to, do czego zo­sta­ła stwo­rzo­na. Chro­ni dzie­ci. Jak do­ro­sną, mogą zo­stać lub odejść.

Piotr i Anna spoj­rze­li po sobie.

– Na wio­snę od­cho­dzi­my. Z Tom­kiem.

– Ale… Wasza opie­ka… 

– Tu nie jest bez­piecz­nie. 

– Wi­niar­ka nas ochro­ni. Ja… – Wycie alar­mu prze­rwa­ło Pro­fe­so­ro­wi w pół słowa. Dzie­ci za­ty­ka­ły uszy. Z ze­wnątrz do­cho­dził zbli­ża­ją­cy się ryk sil­ni­ka. Nagle zie­mia za­drża­ła, coś rąb­nę­ło w me­ta­lo­wą bramę hali i jej skrzy­dła wy­gię­ły się z ję­kiem. Przez wyrwę do środ­ka wsko­czy­ło kilka osób z bro­nią. Dzie­ci padły na zie­mię, pisz­cząc z prze­ra­że­nia i wczoł­gu­jąc sie pod stoły. Anna od­cią­gnę­ła Tomka na bok. Ro­bo­ty-to­wa­rzy­sze ru­szy­ły bez­wład­nie w kie­run­ku na­past­ni­ków. Piotr kuc­nął, wy­szar­pu­jąc pi­sto­let. Pro­fe­sor na swoim wózku usi­ło­wał scho­wać się mię­dzy sto­ła­mi.

– Dziad­ku! – krzyk­nę­ła Zofia, wy­cią­ga­jąc do niego rękę.

Roz­le­gły się strza­ły. Jeden z ro­bo­ci­ków, tra­fio­ny kil­ko­ma ku­la­mi, za­czął krę­cić się w kółko przy­spie­sza­jąc, aż ude­rzył w sta­lo­wą ko­lum­nę, roz­dzie­ra­jąc obu­do­wę. Ma­szy­na prze­wró­ci­ła się, a ze środ­ka chlu­snę­ła ciecz i wy­padł ludz­ki mózg. 

Piotr znie­ru­cho­miał ze zgro­zy. Anna po­cią­gnę­ła go i pła­czą­ce­go Tomka w kie­run­ku bocz­nych drzwi. Su­nę­li sku­le­ni mię­dzy rzę­da­mi po­jem­ni­ków. 

– Pu­uuszek! – zawył nagle Tomek. Mały au­to­mat pod­kradł się do ban­dy­ty i dźgnął go sztuć­co­wą dło­nią. Ra­nio­ny krzyk­nął i za­czął okła­dać ro­bo­ta kolbą. Piotr uniósł broń i oddał kilka strza­łów w jego stro­nę. Ban­dy­ta upadł, po­cią­ga­jąc za sobą Pusz­ka, po czym roz­legł się strzał i w górę chlu­snę­ła fon­tan­na po­szar­pa­nej elek­tro­ni­ki po­mie­sza­nej z frag­men­ta­mi mózgu.

Do­pa­dli do bocz­ne­go wej­ścia, Piotr si­ło­wał się chwi­lę z uszko­dzo­ny­mi drzwia­mi. Udało mu się od­chy­lić je na tyle, by mogli się prze­ci­snąć. Zofia pro­wa­dzi­ła dzie­ci ich śla­dem, Pro­fe­sor gdzieś znik­nął. Piotr wy­pchnął Tomka i sam prze­ci­snął się przez szpa­rę. Krzyk­nął, gdy ostry za­dzior roz­orał mu ramię. 

Na ze­wnątrz bie­gli, nie oglą­da­jąc się za sie­bie, aż do­pa­dli do domku z uchy­lo­ny­mi drzwia­mi. Ukry­li się na stry­chu, bojąc się wyj­rzeć na ze­wnątrz. Ka­no­na­da, a potem jęki ludzi, wizg mo­to­ru i łomot opon na dziu­ra­wym as­fal­cie, a jesz­cze potem: dzwo­nią­ca w uszach cisza.

– Krwa­wisz. Pokaż to. – Anna ode­rwa­ła rękaw z ko­szu­li Pio­tra i opa­trzy­ła mu na­pręd­ce ranę.

– Wi­dzia­łaś? – szep­nął Piotr. – To był mózg!

– Wi­dzia­łam. To był mózg do­ro­słe­go.

– My­ślisz że… – Piotr ści­szył głos jesz­cze bar­dziej, głasz­cząc łka­ją­ce­go w ło­kieć Tomka. – …że on… ho­du­je te dzie­ci?

– Albo po­ry­wa do­ro­słych. Mu­si­my stąd pry­skać – od­szep­nę­ła Anna.

– Po­cze­kaj­my do nocy. I tak mu­si­my do­trzeć do kry­jów­ki, w któ­rej cho­wa­łem za­pa­sy.

 

*

– Ma­mo­oo… Głod­ny.

– Ciii, ko­cha­nie. Mu­sisz być cier­pli­wy, znaj­dzie­my coś do je­dze­nia, ale póź­niej.

– Mamo, czemu nie mo­że­my wró­cić do miesz­kan­ka?

– Bo… Bo nie wiemy, czy Pro­fe­sor ma dobre za­mia­ry.

– Mamo, mu­si­my do Ja­cu­sia. Jacuś mówił, że jego tata jest ka­zno­dziej i pil­nu­je dróg przed de…te­ra­mi. I umie strze­lać.

– To dla­cze­go Jacuś jest tutaj, a nie z tatą?

– Bo po­trze­bo­wa­li trzech pa­ne­lów. 

 

*

– Piotr, je­steś cały roz­pa­lo­ny! Mu­si­my dojść do two­jej kry­jów­ki, po le­kar­stwa!

– N-nie w-wiem… R-rę­ka mi z-ze­sztyw­nia­ła… Jak długo?

– Noc i dzień. Długo. Mu­si­my iść. Mam je­dze­nie.

– D-do­brze…

 

*

– Mamo, dla­cze­go tata tak się dziw­nie uśmie­cha? 

– Coś… nie­do­bre­go… uch… się dzie­je. 

– Mamo! Świa­tła! Sil­nik sły­chać!

 – Jezu nad Tesco, bie­gnij, Tomek, sły­szysz?! Scho­waj się!

 

*

Zmierz­cha­ło. Tomek biegł ile sił w no­gach, co jakiś czas przy­sta­jąc i oglą­da­jąc się na mamę, cią­gną­cą za sobą tatę. Zbli­żał się jakiś po­jazd. Prze­ra­żo­ny chło­piec roz­glą­dał się do­oko­ła, szu­ka­jąc kry­jów­ki, gdy doj­rzał plac zabaw z ro­bo­tem. Przy­po­mniał sobie wie­lo­krot­nie po­wta­rza­ne ćwi­cze­nia i rzu­cił się bie­giem w jego kie­run­ku. Przy­kuc­nął za ro­bo­tem, pu­ka­jąc otwar­tą dło­nią w kon­strukt ile sił w takt mam­ro­tan­ki:

 

Gdy nad­cią­ga ho­ło­ta

i szy­ku­je się psota

Pędź do ro­bo­ta

 

Świa­teł­ka na ro­bo­cie za­pul­so­wa­ły naj­pierw na żółto, a potem na zie­lo­no. Z wi­zgiem stali i zgrzy­tem za­pie­czo­nych ło­żysk ma­szy­na pod­nio­sła się z kolan. Prze­stra­szo­ny chło­piec od­sko­czył do tyłu. Głowa ro­bo­ta okrę­ci­ła się po­wo­li do­oko­ła, przy­sta­jąc na chwi­lę przy Tomku, jego ro­dzi­cach i zbli­ża­ją­cym się po­jeź­dzie. 

– Pro­to­kół czer­wo­ny – me­ta­licz­ne echo po­nio­sło się po całej ulicy. Anna sta­nę­ła jak wryta, pół­przy­tom­ny Piotr wi­siał na jej ra­mie­niu. Robot ru­szył, dud­niąc me­ta­lo­wy­mi no­ga­mi o as­falt, w kie­run­ku ro­dzi­ców Tomka. Po dro­dze, zu­peł­nie jakby od nie­chce­nia, wy­rwał znak dro­go­wy wraz z be­to­no­wą pod­sta­wą. Ma­szy­na przy­sta­nę­ła i jed­nym ru­chem ci­snę­ła im­pro­wi­zo­wa­nym po­ci­skiem w kie­run­ku zbli­ża­ją­ce­go się auta. Pisk ha­mul­ców, brzęk szkła, jęk gię­te­go me­ta­lu, mokre mla­śnię­cia oznaj­mi­ły, że tra­fił. Robot skie­ro­wał się do Pio­tra i Anny. Ko­bie­ta nie ucie­ka­ła. Nie miała już siły. Ma­szy­na wy­cią­gnę­ła dłoń w kie­run­ku męż­czy­zny, za­lśni­ły świa­teł­ka w dłoni. Do­tknę­ła męż­czy­zny.

– Wy­so­ka go­rącz­ka. Stę­że­nia na bo­dziec. Pro­ble­my z od­dy­cha­niem. Węzeł me­dycz­ny po­dej­rze­wa tężec. Rany? – Me­ta­licz­ny głos był wręcz ogłu­sza­ją­cy. Anna opa­dła na ko­la­na, ukła­da­jąc Pio­tra de­li­kat­nie na jezd­ni.

– Tak… Przed­wczo­raj… – wy­dy­sza­ła.

– Szcze­pio­ny? – za­zgrzy­tał gło­śnik.

Anna pod­nio­sła wzrok do po­chy­la­ją­cej się ma­szy­ny. Łzy lśni­ły jej w oczach.

– Nie… – wy­chry­pia­ła. Tomek pod­biegł do niej szyb­ko.

Robot mil­czał chwi­lę, zanim znów za­zgrzy­tał.

– Nie mamy już an­ty­tok­sy­ny.

– Tato, tato… Ta­tu­siu… – Tomek, choć nie ro­zu­miał roz­mo­wy, czuł, że dzie­je się coś strasz­ne­go.

– Mógł­by – Me­cha­nicz­ny głos był tym razem cich­szy – jesz­cze tu być. Nie mu­si­cie od­cho­dzić. Nie zmu­sza­my. Pro­si­my. Zo­stań­cie.

– Nie! Ile my dla was je­ste­śmy warci?! Panel? Może ze trzy? Czym ty w ogóle je­steś?!

– Je­ste­śmy Wi­niar­ką. On umie­ra. Jeśli po­zwo­lisz, zanim tok­sy­na uszko­dzi mózg, mo­że­my go wyjąć. Sta­nie się czę­ścią Wi­niar­ki. Bę­dzie pa­mię­tał. Bę­dzie dbał o dzie­ci.

– Nie, zo­staw­cie nas! Sły­szysz?! Zo­staw­cie! – Anna wrzesz­cza­ła tak wście­kle, że za­bra­kło jej tchu. 

– Ta­tu­siu­uu! Nie umie­raj! – roz­pła­kał się przej­mu­ją­co Tomek. Ko­bie­ta, łka­jąc, gła­ska­ła syna i le­żą­ce­go męża. Łzy ska­py­wa­ły jej z pod­bród­ka.

 

*

Ock­nął się w ciem­no­ści. Wy­da­wa­ło mu się, że sły­szy szep­ty, cudze głosy, a potem ob­ra­zy… Za­le­wa­ły go ni­czym fale. Zdez­o­rien­to­wa­ny usi­ło­wał roz­po­znać, czym, kim jest, które z wizji są jego, a które cudze. Dzie­ci, buzie uśmiech­nię­te, za­pła­ka­ne, głod­ne, chore, Tomek, tak, Tomek jest jego. Tomek jest ko­twi­cą. On jest od Tomka. A tu ob­ra­zy od ro­dzi­ców Antka, Mi­cha­li­ny, Wik­to­rii, Mi­ło­sza, dzie­ci bie­ga­ją, bawią się na pla­cach zabaw…

Plac zabaw.

Wi­niar­ka po­wsta­ła, by pil­no­wać i chro­nić dzie­ci. Pro­sta, miej­ska SI. A potem lu­dzie ze­psu­li pla­ne­tę. An­tark­ty­da się roz­to­pi­ła, Ark­ty­ka, wiecz­na zmar­z­li­na, uwal­nia­jąc przy tym uśpio­ne stare wi­ru­sy, po­grom, morza gwał­tow­nie się pod­nio­sły, pięć, dzie­sięć me­trów na rok, pół Eu­ro­py za­la­ło, susze, taj­fu­ny… Czy­jaś myśl: Go­rzów za­to­nął, mają za swoje. Za mało żyw­no­ści, czy­stej wody, le­karstw, wszyst­kie­go za mało. Je­dy­ny spo­sób: zu­ży­wać mniej. Żeby star­czy­ło dla dzie­ci, Maćka, Agat­ki, Mi­chał­ka, Pau­lin­ki, Ka­mi­li. Dzieć­mi trze­ba się za­opie­ko­wać. I Pro­fe­sor wy­my­ślił, jak od­ży­wić mózg tanio, jak ubrać w me­cha­nicz­ne ciało, żeby zo­sta­ło le­karstw i je­dze­nia dla dzie­ci. Nie­któ­rzy ro­dzi­ce po­łą­czy­li się z Wi­niar­ką. W sieci muszą być węzły: ktoś dzie­ciom musi go­to­wać, ktoś le­czyć, choć Na­ta­sza już na za­wsze jest Na­ta­szą. Ktoś musi być ogrod­ni­kiem, ktoś musi chro­nić ma­lu­chy. Chro­nić. Plac zabaw.

Wi­niar­ka jest od pla­ców zabaw, a ro­dzi­ce od dzie­ci. Mia­sto dzie­ci. Ro­dzi­ce zo­sta­wia­ją je pod opie­ką Wi­niar­ki i tych, któ­rzy zdo­ła­li się z nią po­łą­czyć i nie osza­leć. I od któ­rych Wi­niar­ka nie osza­la­ła. Z cza­sem star­si ro­dzi­ce mu­sie­li zro­bić miej­sce w sieci dla kogoś no­we­go, bę­dą­ce­go bar­dziej na bie­żą­co ze świa­tem. Wi­niar­ka uczy się ko­chać dzie­ci od wę­złów, węzły uczą się opty­ma­li­za­cji od Wi­niar­ki. Bo trze­ba dbać o Gucia, Aniel­kę, Piotr­ka, Zosię…

Mała Zosia ma­lu­je farbą “Ko­cham cię, Ta­tu­siu. Zosia”. Obok stoi Pro­fe­sor, jesz­cze na wła­snych no­gach i mówi, że tata jest tam, w środ­ku, za­wsze pa­trzy. Duża Zosia co­dzien­nie przy­cho­dzi, siada obok i mówi że choć inni wy­jeż­dża­ją, ona zo­sta­nie. Stara Zosia kręci śmie­ją­ce się dzie­ci na ta­tu­siu. Stara Zosia nie żyje, ukradł ją za­błą­ka­ny po­cisk ban­dy­tów. Plac zabaw nie pła­cze, bo nie może.

Przej­rzał. Wi­dział dzie­dzi­niec, swoje roz­po­star­te na czte­ry stro­ny świa­ta ra­mio­na z dłoń­mi z łyżek od ma­łych ko­pa­rek. Ten od Zosi ustą­pił mu miej­sca, bo nie ma już Zosi. On jest od Tomka.

Plac zabaw migał ko­lo­ro­wy­mi świa­teł­ka­mi i wpa­try­wał się w mil­cze­niu w wej­ście od bu­dyn­ku. Wie­dział, że za chwi­lę wy­bie­gną przez nie dzie­ci, ich głosy nio­sły się już po ko­ry­ta­rzu…

A jeśli Tomka nie bę­dzie?