Akt wiary [MASAKRA 2010]

 

Wyszedł z lasu. Po prawdzie, to z bólu. Wyszedł z mroku, mgły, robocze buty mlaskały w nasiąkniętej ziemi, okrytej jesiennymi liśćmi. Wszyscy mówią, że te liście są żółte, czerwone. Są sraczkowate i bure. Nie będzie żal. Był na polnej drodze, przy drzewie. Zarzucił torbę na plecy i zaczął się wspinać.

 

Śmieszni są. Z tymi swoimi zabawami, z tym szczaniem pod płotem tej ich „dyskoteki". A to zwykła remiza. Buraczane opite gęby. Tylko ładnie bucha parą ciepłe powietrze z otwartych drzwi, ładnie mienią się światła. Takie to przaśno-ładne, ale tych dwóch hałasuje.

– Kurwa! Kurwa… – blondyn krzyczy i mówi, że nie zauważył. A ten pryszczaty mówi coś, że mu polecą po jakimś ubezpieczeniu. Mówi, że się dogadamy. Ja w to nie wątpię. Patrzę na zegarek pryszczatego. Ma staromodny, ze wskazówkami i datownikiem. Podniszczony. 9 października. Ciekawe. Mówię, że nie zależy mi na pieniądzach. Że chcę się dostać do Lublina. I będziemy kwita.

 

 

Drzewo nie było zwykłe. Kiedyś tu ukazał się Chrystus, a może jakiś święty. Od strony drożyny, na drzewie przybita była niewielka kapliczka. Łuszcząca się farba, ptasie odchody na drewnianym daszku, zaśniedziała figurka w środku – tego tu nie było. Świeże kwiaty. Tu były znicze. I cichaczem wkładane w załamania kory karteczki z intencjami. Stał teraz w miejscu gdzie kończy się pień a rozpoczynają wystrzeliwanie w górę gałęzie. Wyjął narzędzia.

 

Nawet nie pytają, jak ściągnę auto z tej ich wioski, ani kim jestem. Myślą – za stary, za drogo ubrany, że albo przywiozłem kurwy, jak to mówią, albo sprzedaję ekstazę w inny sposób. Nie jedziemy zbyt szybko, wszędzie mgła. Wolałbym siedzieć z przodu, ale z tyłu nie jest źle. Pytają mnie o Lublin, czemu tam jedziemy. Mówię, że to podróż sentymentalna. To trudne słowo jak dla nich. Muszę obniżyć poziom dyskusji.

 

 

Przypomniał sobie. To chyba święty Idzi objawił się przy tym drzewie. Ten od leczenia chorób, od płodności. Ale jakie to ma znaczenie, oni wszyscy to głuche jaśnie-święte-państwo. A ludzie z okolicy i tak tu przychodzą ze wszystkim żalami.

 

Siedzą strasznie cicho. Boją się pewnie, czy się nie rozmyślę, że będę chciał pieniędzy za uszkodzenia. Zobaczyłem w lusterku ruch ust blondyna, coś szepnął pryszczatemu. Ma chyba inną koncepcję tego kim jestem. Zainspirował go czarny strój, chociaż tacy nie miewają inspiracji. Wpadają na pomysł, jak dobrze pójdzie.

– Pleban – tak powiedział.

Ciekawie kombinuje. Tak tu mówią na jednego księdza, że babiarz, jeździ po burdelach, na dyskoteki, zawsze po cywilu i nie w okolicach parafii. Każdy wie, że Pleban tam gdzieś w sąsiednim dekanacie jest, ale mało który wiejski pierdoła wie, jak on w ogóle wygląda. Ale kombinujcie…

 

 

 

Musiał to robić w nocy, od kilku dni. To było widać po kurtce i ogrodniczkach – były zielone, oblepione tym czymś, co pokrywa drzewa, brudzi. Owijał koniec przecinaka szmatą, żeby uderzenia młotem nie były tak głośne.

 

Zrobiło się luźniej. Pryszczaty kieruje, mówi mniej. Podobno studiuje. Nie wygląda. Blondyn mówi, że są kuzynami. To zauważyłem. Podobieństwo. Mówimy o ich potańcówkach, ale o dupach mówią niemrawo. Śmieję się, że na wiosce można za darmo sobie ulżyć, z prostymi dziewuchami, oderwanymi od pługa. Pytam się, ile dzieciaków przez taką remizę się rodzi co roku. Blondyn mówi, że przez krzaki za remizą więcej. Jest wesoło.

 

Teraz już nie mógł z taką łatwością pracować. Stał okrakiem, przewiązany sznurem, bo wydrążona w olbrzymim pniu jama była już spora. Tylko momentami pozwalał sobie pracować piłą spalinową przy wycinaniu pionowej dziupli. Zbyt duży hałas. Czuł, jak puchną mu zakwaszone przedramiona.

 

Mówię, że szkoda się wycierać po krzakach, jak się ma takie duże auto. Na tylnim siedzeniu to można, że we dwóch nawet. Tak lepiej, bo jeden może dziewczę przytrzymać, żeby nie poniszczyła obić. Nie śmieją się. Smutasy. Trochę wiary!

 

Zszedł z drzewa żeby wyrzucić kolejną porcję wiórów i kawałków pnia. To było jak ucieczka z więzienia i systematyczne usuwanie piachu z rosnącego podkopu. Właściwie już skończył.

 

Pytam ich, czy nie wzięliby sobie tak siłą dziewczyny. Pokazuje im nawet zdjęcie takiej jednej. Przykładowe. Oni mówią, że zaraz Lublin i mam spierdalać. Nieładnie. Mówię im, że się pobawimy.

Auto jedzie, chyba nie działają hamulce, drzwi się zacięły. Panikują. Mówię, że mają 3 życzenia. Jak się dobrze spiszą, to może ujdą z życiem.

Pryszczaty mówi, a głos mu się trzęsie jak staruszce.

Auto ma się zatrzymać.

Oni mają być bezpieczni.

Ja mam wysiąść.

 

 

Znał się trochę na elektryce, na stolarce. Na czym on się nie znał. Chyba tylko na tym jak dotrzeć do skrzywdzonego dziecka, które więcej rozmawiało z drzewem niż z nim. Wiedział za to, jak zamontować odbiornik, chociaż właściwie to odbiornik i przekaźnik. Nie było czasu.

 

Pryszczaty przeciera oczy. Auto stoi na poboczu, już mnie zauważył – stojącego za autem, odwróconego plecami.

To jednak gamoń. Wcisnął wsteczny, gaz do dechy, żeby przygwoździć mnie do drzewa. Nie myślałem, że to aż taki huk.

Podchodzę do pryszczatego. Chce odpiąć pas, ale nie może. Pas się nie odepnie, bo to byłoby niebezpieczne. Jego kuzyn też był bezpieczny. W bagażniku, z gaśnicą i apteczką.

– Szkoda, że go zmiażdżyłeś – mówię pryszczatemu.

Szkoda, że pod samochodem jest tyle benzyny.

 

Wszystko musiało być dobrze wyliczone, aby przekaz mógł dojść do skutku. Głębokość, średnica dziury wydłubanej w pniu. Musi też być odpowiednie mocowanie. Żeby utrzymać spory ciężar, zamontował mocny sznur. Ukrył go odpowiednio, miedzy konarami. Nie może być widoczny.

 

– Miałeś rację – mówię mu. – Nie zgwałcilibyście dziewczyny.

On już nie mówi, bo wrzeszczy. Płomienie zbliżają się do jego ciała.

– Masz zepsuty zegarek – mówię do niego. – Pewnie gdzieś nim uderzyłeś. Nie zgwałciłbyś…

 

 

Nie mógł się ruszyć. Nie wiedział jak długo już tam jest, wewnątrz pnia. Musiał się ześlizgnąć do środka, stracić przytomność. Jest już chyba popołudnie.

 

Nie ma bocznej szyby, więc bez problemu wyciągam rękę w kierunku pryszczatego. Mówię mu, że używa wielu elementów swojego ciała w niewłaściwy sposób.

Pokazuję mu, jak wyglądają brzydkie pieszczoty, jak to jest coś ściskać zbyt mocno. Biorę w dwa palce jego sutek. Brodawkę. Krzyczy zamiast patrzeć, a to wielka szkoda. Zobaczyłby, że gnieciony końcówkami palców kawałek ciała pęka. Zobaczyłby, jak wyciskam z niego jak z tubki mały, kalafiorowaty kawałeczek zmiażdżonego ludzkiego mięsa. Jak wypływa krew. Daję mu jeszcze jedną szansę. Biorę tę grudkę ciała i rzucam tuż za szybą, na maskę auta, tak ładnie lizaną przez płomienie.

 

 

To zdecydowanie popołudnie. Przyszli ludzie się pomodlić, słyszy ich. Widywał ten obrazek już od kilku dni. Krew z jego krwi i kość z jego kości, klęczące pod drzewem.

 

Nie patrzył, kiedy kazałem. Teraz będzie łypał. Bo jedną gałką co najwyżej można połypać. Z oka, które mu wyciągam też korzystał w zły sposób.

Okazuje się bardzo pomocny. Krzyczy, skamle, ale jednak pomaga. Tak szarpał głową, że sam pourywał te żyłki ciągnące się za wyjętym okiem. Rzucam je na maskę. Tamta grudka mięsa już zmieniała barwę. Podpiekła się.

 

Po wyjściu ze szpitala jego dziecko znowu się tu modliło. Ale jemu nic nie powiedziało. Teraz to słyszy, chociaż ono pewnie szepce, tam, pod drzewem. Choć dzieli ich drewno i kora, słyszy co się stało, trzy tygodnie temu.

 

Zaraz się zajmie ogniem, więc nie mam na co czekać. Gdy mu mówię, co zrobię z kolejną częścią ciała z której korzystał nie tak, jak powinien, bardziej wyje niż krzyczy. A później tylko się rzuca, przypięty pasem. Nie mdleje, co mnie cieszy. Mówią, że siła w rękach rośnie z wiekiem. Mimo tego atutu pamiętam o zasadach ręcznego trzebienia.

Genitalia urywa się tak, jak usuwa opornego zęba. Trzeba szarpnąć, ale też ścisnąć, czasem okręcić. Czuję, że poszło dobrze, bo dłoń oblało coś ciepłego. Zawartość garści dorzucam na płonącą blachę maski do pozostałych podpieczonych skrawków ciała.

– Nie zgwałcisz dziewczyny, ale już to zrobiłeś – mówię mu. – Ty ją pewnie trzymałeś pierwszy, miała jeszcze dużo sił - chwytam jego prawie bezwładną rękę. – Zegarek się stłukł, datownik stanął. Dziś przecież 31 października, od dobrych paru godzin.

On już mnie nie słucha. Dla niego to nie były dobre godziny.

Idę kilkanaście metrów. Zielona stalowa tablica z napisem Lublin. Dotykam dłonią jej chłodnej powierzchni. Jest przyjemnie.

 

Usłyszał wszystko, chociaż córka nie mogła przecież tego mówić na głos, przy innych modlących się. Mówiła świętemu Idziemu o tym jak wyszła za tym chłopakiem, jak chciała go przeprosić, za siebie i za kolegów. A potem on i jakiś blondyn wciągnęli ją do auta. I jak krzyczeli później na postoju pod lasem, że tu nie ma żadnych pedałów, że zaraz jej udowodnią i uwierzy.

Stracił rachubę czasu. Była na pewno noc. Słyszał nieopodal pnia czyjeś kroki. Głos mówił, że nie może podejść, bo to święte miejsce, że on sam musi wyjść. Niech nie szuka sznura przewiązanego koło brzucha, niech szuka wyżej.

Był.

Zaciśnięty na szyi.

Zawsze zapominają. Nawet samobójstwo. Plan i akt. Musiałem mu przypomnieć. Stoi wymorusany, taki biedny. Dobrze kombinował. Wierzył. Wiedział, że musi dowiedzieć się prawdy i zrobić coś, zanim córka znowu targnie się na życie.

Dusza po nagłej śmierci często pozostaje na ziemi, w miejscu zgonu. Niewidzialny, nieistniejący, duchowo żywy odbiorniko-przekaźnik przykrych historii. Nie mam satysfakcji z brania tych wszystkich z obtartymi szyjami, napęczniałych od tabletek. Czasem mogę coś dla nich zrobić. A on poznał prawdę. Powiedział mi wszystko, bo Idzi i reszta nie byli nigdy najlepszymi słuchaczami.

Mówią, że z góry lepiej widać. Z dołu też nie gorzej. W wigilię Wszystkich Świętych zabiorę sobie tych, którzy zasłużyli.

 

 

Robotnik przyglądał się wymienianej tablicy. Jak ktoś wypalił kształt ludzkiej dłoni na znaku drogowym?