Niezręczna zdobycz

Jal­ker zwie­sił się z okna, ze­sko­czył na drew­nia­ny dach szopy, prze­sa­dził niski murek i mięk­ko wy­lą­do­wał na bruku. Wąski za­ułek na ty­łach re­zy­den­cji De Skar­ro nie był oświe­tlo­ny nawet jedną po­chod­nią. Zło­dziej za­dbał o to przed wi­zy­tą.

Sta­nął pod ścia­ną drew­nia­nej chat­ki, na­prze­ciw muru, i po­cze­kał na kom­pa­na. Po chwi­li Bakir ze­sko­czył na zie­mię, roz­chla­pu­jąc wodę z ka­łu­ży. Sta­nął obok, cięż­ko dy­sząc.

– Za­ra­za… – wy­mam­ro­tał, gdy zła­pał od­dech.

Jal­ker klep­nął go w ramię. Nie są­dził, żeby ktoś ich do­strzegł, ale i tak le­piej było szyb­ko się ulot­nić. Ru­szy­li żwa­wym kro­kiem.

– Tośmy sobie ro­bo­tę zna­leź­li… – mruk­nął Bakir.

– Biorę to na sie­bie – po­wie­dział spo­koj­nie Jal­ker. – Dzban wy­traw­ne­go ara­hań­skie­go…

To­wa­rzysz splu­nął pod nogi, cią­gle zły.

– Nie spo­dzie­wa­łem się za­stać Kro­czą­ce­go Dro­ga­mi Śmier­ci, wiesz prze­cież – cią­gnął Jal­ker. – Co in­ne­go okraść ksią­żąt­ko dla za­ba­wy… – urwał w pół słowa. Bakir wy­raź­nie nie był w na­stro­ju do roz­mo­wy. Szli ener­gicz­nie, pod­cie­nia­mi lub bli­sko za­bu­do­wań, sta­ra­jąc się nie zwra­cać na sie­bie uwagi. Po krót­kim cza­sie zo­ba­czy­li pierw­sze pro­mie­nie brza­sku nad za­to­ką.

We­szli na jedną z wą­skich ulic na gra­ni­cy dziel­ni­cy do­ko­wej. Na ma­pach za­pi­sy­wa­no ją jako “Sty­nia”, ale przez miesz­kań­ców upar­cie na­zy­wa­na była “Flą­drą”. W gwa­rze mia­sta “iść na Flą­drę” ozna­cza­ło od­wie­dzić dziel­ni­cę, by wypić w jed­nym z szyn­ków nie­dro­gie wino, sta­ra­jąc się nie za­ro­bić przy tym guza ani nie dać się okraść.

Mi­nę­li karcz­mę, z któ­rej do­cho­dził jesz­cze żywy gwar. Bakir przy­sta­nął, wes­tchnął.

– Sły­sza­łem, co ten bez­boż­nik robi z tymi, któ­rzy mu za­leź­li za skórę…

Jal­ker po­ki­wał tylko głową.

– Wy­obraź sobie, co by było, gdy­byś coś mu ukradł – po­wie­dział Bakir, teraz już nieco żar­to­bli­wym tonem.

Po czym zbladł, wi­dząc, że Jal­ker ani nie wy­buchł śmie­chem, ani gwał­tow­nie nie za­prze­czył, tylko uśmiech­nął się de­li­kat­nie ką­ci­kiem ust.

Zło­dziej wyjął zza pa­zu­chy za­wi­niąt­ko i od­sło­nił poły ma­te­ria­łu. Oczom Ba­ki­ra uka­za­ła się księ­ga po­kry­ta łu­ska­mi z błysz­czą­ce­go, czar­ne­go me­ta­lu. Grzbiet opra­wio­ny był w grubą, bla­do­ró­żo­wą skórę. Bakir do­tknął opra­wy i zaraz tego po­ża­ło­wał.

– Ta skóra jest… – Usta wy­krzy­wił mu gry­mas obrzy­dze­nia.

– Oba­wiam się, że tak – po­wie­dział cicho Jal­ker.

Bakir zła­pał obu­rącz za książ­kę i wark­nął:

– Wy­rzuć! Wy­rzuć precz!

Wtedy do­znał dziw­ne­go uczu­cia, jakby naraz bał się księ­gi i jed­no­cze­śnie pra­gnął jej do­tknąć. Jakby pod pal­ca­mi miał nie księ­gę, ale skórę mło­dej ko­bie­ty w przy­byt­ku panny Za­ka­ris.

Jal­ker po­pa­trzył mu pro­sto w oczy, od­bie­ra­jąc wo­lu­min. Bakir za­uwa­żył, że przy cho­wa­niu do­tknął go nie­mal­że z czu­ło­ścią…

– Chcia­łem to już zro­bić wcze­śniej. Oba­wiam się, że… Nie mo­że­my po pro­stu tego zo­sta­wić. Kto wie, komu wpad­nie w ręce?

Bakir ob­ró­cił się na pię­cie, ła­piąc się za głowę. Prze­klął siar­czy­ście.

 

Wokół nich Mia­sto Brza­sku bu­dzi­ło się do życia. Na stra­ga­ny wy­kła­da­no towar, sły­chać było pierw­sze okrzy­ki prze­ku­pek, mie­sza­ją­ce się z gwa­rem. Mi­nę­li grup­kę dzie­ci w brud­nych, po­dar­tych ko­szu­lach, które mie­sza­ły kij­ka­mi w męt­nej ka­łu­ży.

Bakir po­czuł, że musi się ode­zwać, żeby za­głu­szyć na­tar­czy­we myśli.

– Wi­dzia­łeś, jaki był tru­pio blady?

– Jakby z grobu wstał, praw­da? – od­parł Jal­ker. – Sły­sza­łem, że wi­dzia­no go w mie­ście, z rów­nie sza­lo­nym to­wa­rzy­szem. Prze­my­ka­li się tu i ów­dzie, ale prze­cież trud­no cza­row­ni­ko­wi śmier­ci zza morza po­zo­stać u nas nie­zau­wa­żo­nym. Ale żeby ktoś taki od­wie­dzał mo­sięż­ne pa­niąt­ka?

Na te słowa ob­li­cze Ba­ki­ra za­chmu­rzy­ło się jesz­cze bar­dziej. Jal­ker za­czął wo­dzić wzro­kiem po ulicy, jakby szu­ka­jąc pre­tek­stu do zmia­ny te­ma­tu. Jego wzrok padł na mi­ja­ją­ce­go ich, ły­sie­ją­ce­go męż­czy­znę w far­tu­chu ce­cho­wym, wy­raź­nie nie­do­bu­dzo­ne­go i złego.

– Widać ten po­czci­wiec za­czy­na poj­mo­wać, że mi­strzem ce­cho­wym nie zo­sta­nie – rzu­cił Jal­ker drwią­co, gdy już od­da­li­li się na kilka kro­ków. – A to my po­dob­no oszu­ku­je­my i okra­da­my ludzi…

Bakir nic nie od­parł, nie mogąc prze­gnać myśli o zło­wro­gim cza­row­ni­ku.

– A ja kie­dyś sły­sza­łem… – za­czął nie­pew­nie.

– Nu, co ta­kie­go?

– Że on śpi w trum­nie pod zie­mią – do­koń­czył młod­szy zło­dziej, pa­trząc na Jal­ke­ra peł­nym lęku wzro­kiem.

– A ja sły­sza­łem, że nie sypia w ogóle. Ot, trud­no do­ciec, gdzie leży praw­da, a gdzie plot­ka.

Spo­kój kom­pa­na zu­peł­nie nie udzie­lił się Ba­ki­ro­wi.

– Jal­ker, jaki mamy plan? Dokąd idzie­my?

– Mam po­mysł, ale może nic z tego nie wyjść.

Zło­dziej znał Jal­ke­ra, na­zy­wa­ne­go w pół­świat­ku Świ­stem, od wielu lat. Nie jeden i nie dwa razy dzia­ła­li też wspól­nie… I po raz pierw­szy usły­szał takie słowa z jego ust. Do­pie­ro teraz po­czuł, że wpa­dli na ca­łe­go.

Szedł przed sie­bie jak we śnie. Krzy­ki kup­ców, śmiech dzie­ci, prze­kleń­stwa woź­ni­cy, wszyst­ko to zda­wa­ło się do­cho­dzić jak gdyby z od­da­li.

 

Jal­ker za­pro­wa­dził ich w nie­po­zor­ny za­ułek, a potem do nie­wiel­kich drzwi w nieco za­nie­dba­nej ka­mie­ni­cy. Bakir schy­lił się, by wejść, ale i tak za­wa­dził głową o niski sufit. Zaraz za sie­nią otwie­ra­ło się jed­nak po­miesz­cze­nie prze­past­ne, a przy tym za­gra­co­ne od góry do dołu książ­ka­mi.

Świa­tło nie po­cho­dzi­ło od lampy, ale od setek świe­tli­ków. Nie­któ­re fru­wa­ły mię­dzy pół­ka­mi, inne sku­pia­ły się ro­ja­mi wokół ksiąg. Jeden z nich prze­le­ciał po­wo­li przed oczy­ma Ba­ki­ra.

Zza re­ga­łu wy­ło­nił się ły­sie­ją­cy męż­czy­zna w oku­la­rach i po­ła­ta­nej ka­mi­ze­li.

– Kar­mią się magią tych ksiąg, czysz­cząc je i chro­niąc – po­wie­dział. – Nie po­zwa­la­ją też ma­gicz­nej mocy wy­mknąć się spod kon­tro­li…

– Mamy ze sobą uni­kal­ny okaz – po­wie­dział uprzej­mie Jal­ker.

– Bar­dzo w to wąt­pię – od­parł księ­garz, uśmie­cha­jąc się de­li­kat­nie. – Za­pew­ne kra­dzio­ny?

– Po­czu­łem się nie­mal ura­żo­ny – od­rzekł Jal­ker z uda­wa­nym obu­rze­niem w gło­sie.

– Za­łóż­my, że zna­le­zio­ny – od­parł z wy­raź­nym znie­cier­pli­wie­niem księ­garz. – Za mo­rzem? W ru­inach zamku gdzieś na końcu świa­ta ? We wraku ga­le­onu, za­mknię­ty w szczel­nym ku­frze? Zwoje i księ­gi Mia­sta Brza­sku nie mają już dla mnie zbyt wielu ta­jem­nic. O tym, co sądzę o róż­nych oszu­stwach i fal­sy­fi­ka­tach, nie wspo­mnę. – Jego głos pod ko­niec prze­szedł nie­mal w drwi­nę.

Zło­dziej, nie dając nic po sobie po­znać, wyjął księ­gę z to­boł­ka. Zda­rzy­ło się wtedy kilka rze­czy naraz. Świe­tli­ki uno­szą­ce się wokół Jal­ke­ra roz­pierz­chły się, a kilka z nich księ­ga ścią­gnę­ła do sie­bie, ga­sząc je nie­mal od razu. Księ­garz jęk­nął i cof­nął się go­rącz­ko­wo, ude­rza­jąc ple­ca­mi o regał, co wzbu­rzy­ło wokół nie­szczę­śni­ka chmu­rę kurzu. A to­misz­cze otwo­rzy­ło się.

Wła­ści­ciel przy­byt­ku zła­pał się za serce i krzyk­nął:

– Idź­cie precz! Weź­cie precz!

Po czym opa­no­wał się nieco i dodał drżą­cym gło­sem:

– Nie na­ra­żaj­cie mnie i mo­je­go skle­pu, bła­gam! To moja dusza, moje życie…

Po­pa­trzył im pro­sto w oczy i, wi­dząc ich zdzi­wie­nie, jęk­nął:

– Bła­gam was!

Świe­tli­ki wi­ro­wa­ły przy su­fi­cie, rzu­ca­jąc tań­czą­ce cie­nie. Zło­dziej wes­tchnął i zła­pał za księ­gę. Na od­chod­nym księ­garz rzu­cił jesz­cze:

– Wy­bacz­cie pa­no­wie, ale nie każdą księ­gę zdo­łam okieł­znać. Śmierć i życie to nie wszyst­ko!

Zło­dzie­je wy­szli na za­cisz­ną ulicę i po­pa­trzy­li po sobie. Po­my­śle­li chyba to samo, bo gdy Bakir rzu­cił po­mysł, by pójść do “Wi­siel­ca” i się na­my­ślić, to Jal­ker od razu ru­szył w kie­run­ku karcz­my.

 

Choć było jesz­cze wcze­śnie, pierw­si by­wal­ce już ko­rzy­sta­li z uro­ków przy­byt­ku. Okien­ni­ce “Wi­siel­ca” były szczel­nie za­mknię­te, a blask nie­licz­nych świec le­d­wie roz­świe­tlał ciem­no­ści w środ­ku. Po­wie­trze prze­ni­kał za­pach dymu, ludz­kie­go potu i wina.

Dwaj zło­dzie­je za­mó­wi­li dzban trun­ku, żeby dodać sobie krze­py w ro­zu­mie, i usie­dli na dłu­giej ławie. Bakir przez chwi­lę przy­glą­dał się wy­ry­tym na bla­cie na­pi­som – wy­zna­niom mi­ło­ści, obe­lgom, ostrze­że­niom przed ka­pu­sia­mi.

– W żad­nej dziu­pli tego od nas nie kupią… – za­czął Jal­ker. Bakir sam dumał nad spo­so­bem na po­zby­cie się, w miarę moż­li­wo­ści z zy­skiem, fe­ral­nej księ­gi.

Zaraz obok nich sie­dzia­ła kom­pa­nia sze­ściu by­wal­ców, wy­raź­nie już roz­we­se­lo­nych mimo wcze­snej pory. Jeden z pi­ją­cych, ja­sno­wło­sy mło­dzik, po­ło­żył na bla­cie gli­nia­ną cza­szę, która stuk­nę­ła głu­cho. Ob­li­zał usta.

– Kam­ra­ci, to co? Gramy? – spy­tał rze­czo­wo.

– A za­gra­my! Widzą mi się karty, co, czci­god­ni bra­cia? – spy­tał krępy bro­dacz, roz­glą­da­jąc się po twa­rzach kom­pa­nii.

Wtedy ode­zwał się inny z kom­pa­nów, głę­bo­kim i dziw­nie po­wol­nym gło­sem:

– Ja bym za­grał w kości.

Było coś oso­bli­we­go w sil­nym ak­cen­cie, z któ­rym wy­mó­wił ostat­nie słowo.

– Nie ga­da­my, tylko gramy, do kata! – za­krzyk­nął szczu­plej­szy we­so­łek z nieco dziew­czę­cą urodą, który wy­cią­gnął zza pa­zu­chy drew­nia­ny spodek z ko­ść­mi. – Bez zwło­ki! 

To ostat­nie słowo wy­mó­wił jakby moc­niej niż po­przed­nie. Usły­sze­li to­czą­ce się kości.

– Trój­ka z pio­ru­nem, do trupa! – krzyk­nął bro­dacz, za­do­wo­lo­ny z rzutu.

– Dawaj mi! Ja go po­grze­bię! – rzu­cił z nie­uda­wa­ną wro­go­ścią ten młody.

– Be­trek, ty żeś się chyba za­pra­wił, bo ga­dasz jak nie ty… – od­parł znowu bro­da­ty.

Bakir za­uwa­żył, że Jal­ker odło­żył kufel na blat i ob­ser­wo­wał czuj­nie. Za chwi­lę roz­legł się dźwięk kości, a potem gar­dło­wy char­chot i wrzask. To ja­sno­wło­sy we­so­łek wbił zęby w ramię bro­da­cza. Ten darł się, sta­ra­jąc nada­rem­no się oswo­bo­dzić. Bakir przy­siągł­by, że w pla­mie krwi na bla­cie do­strzegł jakby czar­ną smugę…

Dwaj zło­dzie­je ze­rwa­li się z ławy i wy­bie­gli na dwór.

 

Wy­szli z za­uł­ka, pro­sto na za­tło­czo­ną ulicę. Pro­szal­ne jęki że­bra­ków i krzy­ki prze­ku­pek mie­sza­ły się z gwa­rem ludz­kie­go tłumu. Z ka­ko­fo­nii wy­róż­niał się mocny głos wę­drow­ne­go ka­pła­na.

– Plu­ga­we nowe oby­cza­je i bez­boż­ne czary zza morza pcha­ją mia­sto ku prze­pa­ści! – krzy­czał. Wokół niego ze­bra­ła się grup­ka po­spól­stwa, przy­ta­ku­ją­ca jego sło­wom.

– Gdzie teraz? – za­py­tał Bakir. Z ca­łych sił sta­rał się brzmieć pew­nie.

– Muszę ze­brać myśli… – od­rzekł nie­obec­nym tonem Jal­ker.

Bakir ro­zej­rzał się, do­trzy­mu­jąc kroku kom­pa­no­wi. Po dru­giej stro­nie ulicy do­strzegł męż­czy­znę, któ­re­go twarz pa­mię­tał z “Wi­siel­ca”. By­wa­lec karcz­my przy­glą­dał się z od­le­gło­ści kra­mo­wi z ni­skiej ja­ko­ści bi­żu­te­rią, uda­ją­cą tylko złotą.

– Ezver – mruk­nął Jal­ker pod nosem. – Upar­ty, ale zu­peł­nie bez po­lo­tu. Nie wróżę mu wiel­kich do­ko­nań…

Bakir wciąż nie mógł ode­gnać od sie­bie myśli o tru­pio bla­dej twa­rzy ze zaci­śnię­ty­mi usta­mi i przy­mru­żo­ny­mi ocza­mi, które zda­wa­ły się mro­zić tego, na kogo spoj­rza­ły.

– Po­dob­no mistrz tru­pich uro­ków po­tra­fi spra­wić, że bę­dzie się umie­rać wiele razy…. – po­wie­dział.

Jal­ker uniósł lekko brwi.

– Może to być – od­parł.

– Albo uczy­ni urok, że się wła­sne człon­ki po­wo­li zjada…

Teraz nawet Jal­ker prze­łknął ślinę, a na jego ob­li­czu mi­gnął cień zwąt­pie­nia. Nic nie od­po­wie­dział.

Przed nimi na ulicy roz­le­gły się krzy­ki. Grup­ka czte­rech zbroj­nych roz­py­cha­ła prze­chod­niów. Jeden ze straż­ni­ków trza­snął męż­czy­znę pła­zem sza­bli. Bakir za­uwa­żył, że straż­ni­cy uważ­nie przy­glą­da­li się twa­rzom mi­ja­nych ludzi. Jeden z nich dzier­żył w ręku płat per­ga­mi­nu.

– Oby ry­sow­nik się tym razem bar­dziej po­sta­rał – rzu­cił we­so­ło Jal­ker. – Ostat­nio przed­sta­wio­no mnie strasz­nie nie­ko­rzyst­nie…

– Ze stra­żą chyba się do­ga­da­my? – spy­tał lę­kli­wie Bakir. Po czym do­strzegł na płasz­czach żoł­da­ków czer­wo­ne­go gryfa – godło De Skar­ro. Jal­ker ski­nął głową i skrę­cił szyb­ko w bocz­ną ulicz­kę, a Bakir po­dą­żył za nim. Szli raź­nym kro­kiem, roz­chla­pu­jąc wodę z kałuż. 

– Po cóż w ogóle temu za­faj­da­ne­mu mo­sią­dzo­wi cza­ro­dzie­ja zza morza spro­wa­dzać? – jęk­nął Bakir, jakby to dzie­dzic de Skar­ro był winny ca­łe­go za­mie­sza­nia.

– Mówią, że po śmier­ci sio­stry Waw­rzy­niec zdzi­wa­czał… – za­czął Jal­ker. Mi­nę­li umo­ru­sa­ne dziec­ko, bła­ga­ją­ce o datki.

– Praw­da – dodał Bakir. – Ponoć nawet do bur­de­lu prze­stał cho­dzić, co po­psu­ło in­te­re­sy na­szej wspól­nej zna­jo­mej. Ale my­ślisz, że tak mu na łeb padło, że aż sio­strę chciał wskrze­szać…

Zanim Jal­ker zdą­żył od­po­wie­dzieć, z szyn­ku wy­szli żwawo trzej żoł­da­cy z czer­wo­nymi gry­fami na płasz­czach. Ten idący na prze­dzie, z po­licz­kiem ozna­czo­nym długą bli­zną, wska­zał pal­cem na ło­trów.

– Ejże, ten ze­stra­cha­ny to nie nasz pta­szek? – spy­tał.

Bakir za­klął siar­czy­ście. Razem z Jal­ke­rem rzu­ci­li się bie­giem w prze­ciw­nym kie­run­ku. Jed­nak już po chwi­li na skrzy­żo­wa­niu za­uwa­ży­li od­dział, który wi­dzie­li po­przed­nio.

– Nasi lu­dzie! De Skar­ro! Brać ich! – wrza­snął ten z bli­zną.

Wojak z ciem­ny­mi wło­sa­mi do­sko­czył do Ba­ki­ra, sta­ra­jąc się go zła­pać za ramię, za­mie­rza­jąc się przy tym drew­nia­ną lagą. Łotr uprze­dził go, waląc w szczę­kę. Cios pałką się­gnął jed­nak ra­mie­nia Ba­ki­ra, który wy­krzy­wił usta w bo­le­snym gry­ma­sie. Zdo­łał sil­nym pchnię­ciem prze­wró­cić prze­ciw­ni­ka na bruk. 

Kątem oka zo­ba­czył, jak Jal­ker robi długi wy­krok w bok, po czym jak tan­cerz bar­dziej niż rę­baj­ło za­ta­cza pół­okrąg i wbija krót­ki nożyk w pachę naj­młod­sze­go z żoł­da­ków. Łotr rzu­cił się ku drzwiom są­sied­nie­go kramu. Bakir, nie­wie­le my­śląc, po­dą­żył za nim. 

Gdy żoł­dak z bli­zną rzu­cił się pomóc ran­ne­mu, ten po­wa­lo­ny przez Ba­ki­ra stał już na no­gach. Ru­szył ku drzwiom, Jal­ker jed­nak syp­nął mu w twarz chmu­rą czer­wo­ne­go prosz­ku, przed chwi­lą wy­cią­gnię­te­go z miesz­ka na półce. Prze­ciw­nik za­czął krztu­sić się i trzeć oczy.

Jal­ker i Bakir wy­bie­gli tyl­ny­mi drzwia­mi na dzie­dzi­niec, od­pro­wa­dza­ni przez zło­rze­cze­nie wła­ści­cie­la kramu.

 

Szli pod­mo­kłą drogą w dół ścież­ki, ły­piąc raz po raz za sie­bie i na boki. Przed nimi le­ża­ła ne­kro­po­lia Mia­sta Brza­sku, skła­da­ją­ca się z dwóch po­zio­mów, prze­dzie­lo­nych scho­da­mi idą­cy­mi wzdłuż zbo­cza. Na górze cho­wa­ni byli ry­cerze i ka­pła­ni, a na dole – wszy­scy inni.

Bakir splu­nął pod nogi.

– Psia rzyć, po tym wszyst­kim nie tę­sk­no mi do wi­zy­ty u nie­bosz­czy­ków!

Jal­ker nic nie od­po­wie­dział. We­szli na niż­szy cmen­tarz od pół­noc­nej stro­ny. Prze­wa­ża­ły pro­ste na­grob­ki, część ozna­czo­no tylko drew­nia­ną ta­blicz­ką. Gdzie­nie­gdzie widać było po­je­dyn­cze kryp­ty i to jedna z nich, jak zro­zu­miał Bakir, sta­no­wi­ła cel po­dró­ży. Świecz­ki na gro­bach roz­świe­tla­ły wie­czor­ny mrok, rzu­ca­jąc ru­cho­me cie­nie na groby.

– Sły­sza­łem kilka razy, że adep­ci cechu cy­ru­li­ków krążą cza­sem przy jed­nej z krypt. Za­pew­ne nie po mo­dli­twę… Może tra­fi­my na kogoś… – mówił coraz bar­dziej nie­pew­nie star­szy łotr.

Coraz cień­szych ga­łę­zi się ła­pie­my, po­my­ślał Bakir. Po­de­szli do kryp­ty, a Jal­ker za­czął gme­rać przy zamku. Nagle zza ple­ców do­szedł ich gło­śny śmiech. Ob­ró­ci­li się i zo­ba­czy­li ro­słe­go męż­czy­znę w czar­nym płasz­czu. Zrzu­cił kap­tur z głowy, po­ka­zu­jąc dłu­gie i ku­dła­te włosy, prze­ty­ka­ne ko­ść­mi.

Nie­zna­jo­my uniósł ręce, a wtedy z ziemi pod­nio­sła się gęsta, ciem­na mgła. Po­śród mogił za­czę­ły krą­żyć po­dłuż­ne kształ­ty, le­d­wie wi­docz­ne w świe­tle po­je­dyn­czych świe­czek…

Z od­da­li ktoś wrza­snął:

– Stra­że! Czary bez­boż­ne na cmen­ta­rzu!

Gdy Bakir wy­tę­żył wzrok, zo­ba­czył prze­ci­na­ją­cą po­wie­trze, ko­ści­stą rękę. Cof­nął się, onie­mia­ły z prze­ra­że­nia. Inna tru­pia dłoń, ma­ją­ca na sobie jesz­cze reszt­ki mię­śni, chwy­ci­ła go za gar­dło. Po­czuł woń ziemi i zgni­li­zny. 

Jal­ker kur­czo­wo trzy­mał księ­gę. Za chwi­lę i jego za gar­dło trzy­ma­ły le­wi­tu­ją­ce tru­pie łap­ska

– Li­to­ści… Po­mył­ka – wy­du­sił z sie­bie Jal­ker.

Nie­zna­jo­my, nic nie mó­wiąc, kuc­nął przy jed­nej z mogił. Wy­ko­nał serię ge­stów, mam­ro­cząc coś pod nosem. Po dłuż­szej chwi­li spod ziemi wy­ło­ni­ły się palce, a zaraz potem całe ramię. W końcu przez otwór wy­gra­mo­lił się męż­czy­zna z za­su­szo­ną twa­rzą, bez oczu. Pod­szedł po­wol­nym, chy­bo­tli­wym kro­kiem do Jal­ke­ra.

Wtedy Jal­ker pod­niósł głos, kie­ru­jąc się do wstań­ca i otwie­ra­jąc księ­gę.

– Czy­taj! Książ­ka!

Osza­lał, po­my­ślał Bakir. Ta prze­klę­ta książ­ka za­tru­ła mu głowę. Do­szło do niego, że cały czas wie­rzył, że jego kom­pan mimo wszyst­ko znaj­dzie ja­kieś wyj­ście.

– Książ­ka! Czy­taj! – wrza­snął łotr. Cza­ro­dziej za­śmiał się tylko po­gar­dli­wie. Wsta­niec po chwi­li wa­ha­nia spoj­rzał jed­nak na otwar­tą księ­gę. Za­czął wo­dzić pal­cem po otwar­tej stro­ni­cy. Jego ciało zaraz napęcz­niało, roz­ry­wa­jąc prze­gni­łą tka­ni­nę, a na skó­rze wy­stą­pi­ły czar­ne żyły. Re­cy­to­wał dalej, ce­dząc słowa. Ko­ści­sty cza­row­nik ru­szył ku niemu.

– Dość! – wark­nął. – Nie wam igrać z tymi mo­ca­mi…

Wsta­niec skoń­czył wer­set i od­wró­cił się.

– Wol­nym! – wy­mam­ro­tał. – Jako wsta­łem, to i znam język śmier­ci…

Cza­row­nik skie­ro­wał w umar­la­ka wy­pro­sto­wa­ną rękę, za­trzy­mu­jąc go. Ten drżał, jakby pró­bo­wał zrzu­cić z sie­bie ma­gicz­ne okowy. Ob­li­cze cza­ro­dzie­ja pełne było sku­pie­nia i wy­sił­ku. Ko­ści­ste ręce, trzy­ma­ją­ce zło­dziei, pu­ści­ły pospa­dały z chrzę­stem na zie­mię. Rzu­ci­li się bie­giem w kie­run­ku bramy. Gdy do niej do­bie­ga­li, Bakir był kilka kro­ków za Jal­ke­rem. Usły­szał na­wo­ły­wa­nia:

– Stać! W imię prawa! Łapać plu­gaw­ców!

Jal­ker prze­biegł mię­dzy dwoma wo­za­mi. Woź­ni­ca ścią­gnął lejce, przez co z wozu spa­dły bele ma­te­ria­łu. Bakir za­sło­nił się ręką, ale jedna z nich trza­snę­ła go w głowę. zło­dziej otrzą­snął się, ale już zła­pa­no go za ramię sil­nym uści­skiem. Za chwi­lę do­stał drew­nia­ną lagą przez głowę. 

– Tam­te­go dru­gie­go gonić? – spy­tał jeden ze zbroj­nych. Bakir, sła­nia­jąc się, zlu­stro­wał zbroj­nych i z ulgą od­krył, że to straż­ni­cy mia­sta, a nie zbroj­ni de Skar­ro.

– E, dajmy sobie spo­kój. Mó­wi­li, że jeden z nich wy­star­czy do sądu – od­parł drugi straż­nik.

Pod­czas mar­szu Bakir nie zwa­żał na za­czep­ki i po­sztur­chi­wa­nia lagą przez żoł­da­ków. Po­czuł wręcz coś na ro­dzaj ulgi, gdy do­szło do niego, że wraz z kom­pa­nem znik­nę­ła też prze­klę­ta księ­ga. 

 

Jal­ker na­su­nął kap­tur na twarz. Dla każ­de­go po­stron­ne­go mu­sia­ło być oczy­wi­ste, że ma coś do ukry­cia, ale wolał narazić się na podejrzenia, niż od razu na zatrzymanie. Szedł szyb­ko, wy­bie­ra­jąc za­uł­ki i węż­sze ulicz­ki. Oglą­dał się za sie­bie raz na jakiś czas. Nie wy­da­wa­ło mu się, żeby był śle­dzo­ny, ale pew­no­ści nie miał.

Pod­czas wę­drów­ki z Ba­ki­rem moc księ­gi kilka razy da­wa­ła o sobie znać. U księ­ga­rza wy­czuł zgni­li­znę, zanim do­szła go woń kurzu i po­żół­kłych ksią­żek. W karcz­mie przez chwi­lę wi­dział by­wal­ców jako szkie­le­ty. Teraz zda­wa­ło mu się, że cze­lu­ście ziemi wzy­wa­ją go, by w nich od­po­czął od go­rącz­ki życia…

Prze­klął pod nosem, wspo­mi­na­jąc lekko me­ta­licz­ny po­smak an­ti­do­tum, wy­pi­te­go razem z winem, zaraz przed sko­kiem. Całe szczę­ście, że kom­pan nie miał wy­ro­bio­ne­go gustu i wy­chy­lił tru­nek bez szem­ra­nia. Ale jak długo jesz­cze bę­dzie go chro­ni­ło?

Już tylko kilka rzę­dów bu­dyn­ków dzie­li­ło go od la­zu­ro­we­go bez­kre­su morza, gdy drogę za­stą­pi­ło mu trzech chłyst­ków w wy­tar­tych ubra­niach. Ten sto­ją­cy bar­dziej z przo­du, naj­wy­raź­niej herszt bandy, się­gnął po krót­ką, za­gię­tą sza­blę. Jego kom­pa­ni trzy­ma­li ręce przy pa­sach, za­pew­ne mając ostrza w po­go­to­wiu.

Przy­wód­ca zrzu­cił kap­tur z głowy Jal­ke­ra i cof­nął się ze zdzi­wie­niem.

– Coś ta­kie­go… – Po czym od­zy­skał rezon i po­wie­dział:

– Pięć srebr­nych za każdą in­for­ma­cję i dwa złote za do­star­cze­nie żywym jest za cie­bie, tak sły­sze­li­śmy.

– Zna­czy się, jeśli mnie po­ko­na­cie, to bę­dzie­cie bo­ga­ci. – Jal­ker uśmiech­nął się.

– A wi­dzisz, my pro­po­nu­je­my układ, by każdy miał ko­rzyść. Ty pój­dziesz swoją drogą, a my za­cze­pi­my naj­bliż­szy pa­trol, do­nie­sie­my na cie­bie i za­in­ka­su­je­my pięć srebr­nych. A stra­że spró­bu­ją cie­bie do­rwać, zanim od­pły­niesz. Da­je­my ci, jakby nie pa­trzyć, dobre szan­se.

Zło­dziej mil­czał przez chwi­lę.

– Mam dla was coś cie­kaw­sze­go – po­wie­dział życz­li­wie, wy­cią­ga­jąc księ­gę z to­boł­ka. Herszt na­chy­lił się nad tomem i wy­szep­tał z obrzy­dze­niem:

– Co za dia­bel­stwo…

Jal­ker wy­rżnął to­misz­czem pro­sto w twarz oprysz­ka. Drugą ręką, zbroj­ną w wy­cią­gnię­ty zza pasa nóż, ciął w przed­ra­mię, od razu po­pra­wia­jąc. Herszt cof­nął się, krzy­cząc i pró­bu­jąc za­ta­mo­wać krwo­tok. Drugi z oprysz­ków rzu­cił się z nożem. Zło­dziej cof­nął się od razu, uni­ka­jąc ciosu. Na twa­rzy prze­ciw­ni­ka doj­rzał strach i za­wa­ha­nie. Ro­biąc krok do tyłu, pod­niósł rękę w po­jed­naw­czym ge­ście.

– Złoty denar! – krzyk­nął go­rącz­ko­wo, wy­cią­ga­jąc zza pa­zu­chy mo­ne­tę. – Złoty denar za ranę kom­pa­na. Wię­cej, niż jest wart, po praw­dzie.

Ban­dy­ta uśmiech­nął się i wy­cią­gnął dłoń po mo­ne­tę. Jal­ker ci­snął mu ją w twarz, a za­sko­czo­ny opry­szek od­ru­cho­wo po­wiódł za nią wzro­kiem, wy­cią­ga­jąc rękę. Jal­ker wy­ko­rzy­stał tę chwi­lę za­wa­ha­nia, do­ska­ku­jąc i wbi­ja­jąc ostrze w bark. Nie­szczę­śnik wrza­snął, pró­bu­jąc bez­sku­tecz­nie po­wstrzy­mać krwa­wie­nie. Ostat­ni sto­ją­cy na no­gach opry­szek cof­nął się, prze­ra­żo­ny.

– Jak tra­fisz do lep­szej kom­pa­nii, to po­wiedz, że przy­ja­ciół po fachu się nie wy­da­je – rzu­cił zło­dziej po­gar­dli­wie i ru­szył znowu ku morzu. Gdy od­szedł na kilka kro­ków, mruk­nął jesz­cze pod nosem:

– Te mło­dzia­ki… Co za upa­dek zasad…

 

W lochu pod ra­tu­szem pa­no­wał chłód, pach­nia­ło zie­mią i zgni­li­zną. Po­sadz­ka z gliny była wil­got­na, a w za­głę­bie­niach two­rzy­ły się małe ka­łu­że. W celi sie­dzia­ło już dwóch nie­szczę­śni­ków – męż­czy­zna w sile wieku, który wy­da­wał się Ba­ki­ro­wi zna­jo­my, oraz za­pła­ka­ny mło­dzie­niec, opie­ra­ją­cy się bez­rad­nie o ścia­nę.

– Mnie zwą Or­wasz. Za co was? – spy­tał Ba­ki­ra we­so­ło star­szy z osa­dzo­nych.

– Za nic, po­my­lo­no mnie ze zło­dzie­jem. Na imię mi Bakir – od­parł Bakir z po­go­dą ducha, która od­róż­nia­ła no­wi­cju­sza od we­te­ra­na mamra pod ra­tu­szem.

– Dziw­nym tra­fem i mnie wzię­to za zło­dzie­ja! Oby szyb­ko spra­wa się wy­ja­śni­ła, bo szko­da mi wie­czo­ru – po­wie­dział, roz­kła­da­jąc ręce. Jego nie­win­ność mogła zda­wać się naj­bar­dziej oczy­wi­stą rze­czą pod słoń­cem.

Bakir usiadł i zo­stał po­czę­sto­wa­ny ka­wał­kiem czer­stwe­go chle­ba i sło­ni­ny. Żuł je­dze­nie, za­gu­bio­ny w my­ślach, gdy usły­szał łka­nie. To naj­młod­szy wię­zień kulił się nie­mal pod ścia­ną i pła­kał.

– Hej, mło­dziak, roz­ch­murz się! Dla ta­kie­go jak ty to chło­sta i po krzy­ku. Do­pie­ro przy dru­gim za­pro­sze­niu biorą się za cęgi, ha! – krzyk­nął ru­basz­nie Or­wasz, po czym za­in­to­no­wał:

 

Dziś nam nie do kart

Dzi­siaj nie do wina

Wzywa ło­trów na ro­bo­tę

Ciem­na noc bez księ­ży­ca

 

– Cicho tam! – wrza­snął straż­nik z głębi ko­ry­ta­rza. Kom­pan z celi za­klął cicho i zwie­sił głowę na pier­si. Już po chwi­li chra­pał w naj­lep­sze. Bakir, mimo obez­wład­nia­ją­ce­go zmę­cze­nia, nie był w sta­nie za­snąć. Sły­szał, jak straż­ni­cy grali w karty, opo­wia­da­li tłu­ste dow­ci­py, cza­sem mi­ja­li celę, stu­ka­jąc jed­no­staj­nie cięż­ki­mi bu­ta­mi. Potem zmie­ni­li ich inni, któ­rzy na­rze­ka­li na żołd i ru­ty­nę służ­by. Potem jesz­cze na­rze­ka­li na swoje żony i na ród ko­bie­cy w ogóle.

 

Jal­ker na widok morza po­czuł żyw­sze bicie serca. Prze­mie­rzył ulicę szyb­ki­mi kro­ka­mi, wszedł na bul­war por­to­wy i za­klął pod nosem. Przed każ­dym z trzech przy­cu­mo­wa­nych okrę­tów stali straż­ni­cy. Od­wró­cił się i doj­rzał za ple­ca­mi ludzi z czer­wo­nym gry­fem na płasz­czach, prze­ci­ska­ją­cych się przez tłum w jego kie­run­ku.

 

Wziął głę­bo­ki wdech i pod­szedł do naj­star­sze­go szar­żą ofi­ce­ra. Jego twarz zda­wa­ła się zna­jo­ma – Erwil, może Egdil? Zrzu­cił kap­tur, gdy już stał przed ka­pi­ta­nem stra­ży i jego przy­bocz­ny­mi.

– Pięk­ny dzień, pa­no­wie zbroj­ni – po­wie­dział po­god­nie.

Do­wód­ca stał chwi­lę bez ruchu, upew­nia­jąc się, czy do­brze widzi.

– Jal­ker, raj­ski ptaku, osza­la­łeś? – spy­tał w końcu. – Mamy roz­kaz cię przy­dy­bać i do­pro­wa­dzić przed sąd.

Zlu­stro­wał zło­dzie­ja od stóp do głów, jakby spo­dzie­wa­jąc się ja­kiejś nie­spo­dzian­ki.

– Ale też miło mi, że oszczę­dzasz nam fa­ty­gi w cie­pły dzień – dodał z uśmie­chem.

Zło­dziej wyjął to­misz­cze i po­ka­zał wszem i wobec. Żoł­da­cy cof­nę­li się z obrzy­dze­niem, a ofi­cer zmru­żył oczy.

– Co za za­ra­za… – wy­mam­ro­tał pod nosem.

– Ta księ­ga za­wie­ra po­tęż­ne i za­ka­za­ne czary. Przy­no­si sza­leń­stwo, wabi pra­daw­ne, bez­boż­ne moce. Z ja­kie­goś po­wo­du… zdaje się mnie trzy­mać. A ja za­mie­rzam wła­śnie za­brać ją precz.

Po czym na­chy­lił się i zni­żył głos:

– Skąd wiesz, czy ja­kie­muś ka­pła­no­wi albo pa­niąt­ku nie przyj­dzie do głowy igrać z nią? Śpie­szy się wam za tru­po­sza­mi ga­niać…

Ofi­cer po­du­mał chwi­lę, splu­nął pod nogi i wy­ce­dził:

– Za­faj­da­ne bez­boż­nic­two… W sam raz dla ta­kich jak ty.

Ski­nął de­li­kat­nie na żoł­nie­rzy, co­fa­jąc się. Jal­ker ru­szył w kie­run­ku trapu, uśmie­cha­jąc się pod nosem. Cza­sem uczci­wość po­pła­ca­ła.

 

Bakir obu­dził się zzięb­nię­ty i obo­la­ły. Było to owo szcze­gól­ne uczu­cie, które na­zy­wa­no „cza­rem pierw­szej krat­ki”. Roz­pro­sto­wał nogi, po­ma­so­wał obo­la­łą szyję. Spoj­rzał się na to­wa­rzy­sza nie­do­li. Ten uśmiech­nął się.

– Pięk­ny po­ra­nek, o ile jest po­ra­nek – po­wie­dział. Wi­dząc, że Bakir nie kwapi się do roz­mo­wy, za­czął snuć opo­wieść, co robił każdy osa­dzo­ny, by jakoś umi­lić sobie czas.

– Naj­lep­szy numer zro­bi­łem kie­dyś na Pod­mu­rzu. Mało wtedy nie wpa­dłem…

Za­czął opo­wia­dać o skoku, w któ­rym, wedle wie­dzy Ba­ki­ra, uczest­ni­czył kto inny. Nie prze­ry­wał jed­nak, bo nic tak nie po­krze­pia­ło serca więź­nia, jak opo­wie­ści. Or­wa­szo­wi nie dane było jed­nak do­koń­czyć, bo na ko­ry­ta­rzu roz­le­gły się kroki. Przed krat­ka­mi sta­nę­ło dwóch straż­ni­ków i ka­płan. Drzwi otwar­to i sługa boży ski­nął na Ba­ki­ra. Ten nie wi­dział po­wo­du, by się opie­rać. Wy­cho­dząc, wy­sta­wił ręce przed sie­bie. Sto­ją­cy bli­żej straż­nik spoj­rzał się py­ta­ją­co na ka­pła­na. Ten po­krę­cił głową.

– Nie ma po­trze­by – po­wie­dział.

Bakir za­sta­na­wiał się nad karą, bo wy­ro­ku był pe­wien. Chło­sta nie wcho­dzi­ła w grę, zbyt wiele razy już tu go­ścił. Wy­gna­nie? Ob­cię­cie dłoni? Pięt­no­wa­nie? Kat miej­ski lubił pięt­no okrę­cać i przy­ci­skać, jakby roz­ża­rzo­ne że­la­zo nie dość mocno pa­li­ło…

 

Za­pro­wa­dzi­li go przez ko­ry­tarz wię­zie­nia, potem na wyż­sze pię­tro ra­tu­sza. Ka­płan otwo­rzył mo­sięż­ne drzwi. Sala są­do­wa za­la­na była świa­tłem, które po od­siad­ce w lochu ośle­pia­ło Ba­ki­ra. Zmru­żył oczy, za­sło­nił twarz dło­nią i od razu usły­szał szept:

– Pa­trz­cie, i jesz­cze pijak.

Usa­dzo­no go na ławie razem z ka­pła­nem.

– Bę­dzie wy­so­ki wyrok? – za­py­tał ję­kli­wie zło­dziej, dalej nie mogąc przy­zwy­cza­ić się do ja­sne­go świa­tła.

– Gdzie tam! – szep­nął bo­go­wiec. – Po­stra­szą tylko Ala­wi­na… Kanc­lerz chce zmięk­czyć szlach­tę, zanim uchwa­li nowe po­dat­ki. A ile można ich po lu­pa­na­rach ga­niać? – Prze­cią­gnął się, zie­wa­jąc cicho. – Nawet do­brze się zło­ży­ło z tym cza­row­ni­kiem.

Zło­dziej ock­nął się jakby po­strze­lo­ny z kuszy. Do­pie­ro w tej chwi­li pojął, że sie­dzi na miej­scu dla świad­ków. Jako oskar­żo­ny, oto­czo­ny przez dwóch gwar­dzi­stów kró­lew­skich, sie­dział ro­ze­źlo­ny Ala­win de Skar­ro. Atła­so­wa ko­szu­la była nie­do­pię­ta na górny guzik, ujaw­nia­jąc bujne owło­sie­nie klat­ki pier­sio­wej. Pa­try­cjusz nie­mal leżał na krze­śle i całym sobą dawał znać o wiel­kim znu­dze­niu i iry­ta­cji.

Ty za­faj­da­ny mo­sią­dzu, po­my­ślał Bakir. W ostat­niej chwi­li po­wstrzy­mał się przed splu­nię­ciem.

Ka­płan spra­wu­ją­cy god­ność sę­dzie­go wstał i pod­niósł ręce.

– W imie­niu Aino­sa wzy­wa­my na świad­ka pra­we­go oby­wa­te­la Be­ki­ra…

Zło­dziej mruk­nął zło­wro­go. Nie wie­dział, czy na­zwa­nie pra­wym, czy złe wy­mó­wie­nie imie­nia bar­dziej do do­tknę­ło.

– …syna nie­zna­ne­go ojca, by po­świad­czył, co wi­dział dwie noce temu w willi pana de Skar­ro, gdy od­wie­dzał ją w cha­rak­te­rze do­star­czy­cie­la mię­siw i po­błą­dził w ko­ry­ta­rzu – po­wie­dział ka­płan, ostat­nie słowa wy­ma­wia­jąc bez szcze­gól­ne­go prze­ko­na­nia. Po krót­kiej pau­zie cią­gnął dalej:

– Niech świad­ko­wi bę­dzie wia­do­me, że Ainos czuwa i pa­trzy w serca, a fał­szy­we świa­dec­two zo­sta­nie przez niego uka­ra­ne.

Bakir chciał otwo­rzyć usta, ale ka­płan nie dał mu dojść do słowa.

– Czy w re­zy­den­cji de Skar­ro wi­dzie­li­ście bez­boż­ne­go cza­ro­dzie­ja zza morza, który przy­był tu, by gor­szyć oby­cza­je, a być może też wpły­wać na rządy nad mia­stem? – za­py­tał z po­wa­gą sługa Aino­sa.

– Tak, wasza świą­to­bli­wość.

– Czy służ­ba dzie­dzi­ca de Skar­ro, uzbro­jo­na w mie­cze, go­ni­ła was przez ulice, co od­dziel­nie po­świad­czy do­wód­ca stra­ży miej­skiej?

– Tak było, wasza świą­to­bli­wość.

– Czy by­li­ście świad­kiem bez­boż­nych i ohyd­nych cza­rów, do­ko­ny­wa­nych na cmen­ta­rzu?

– By­li­śmy, wasza świą­to­bli­wość.

– Pro­szę wy­pro­wa­dzić świad­ka. W za­mian za pra­wo­rząd­ną po­sta­wę spo­tka go za­szczyt, to jest po­zwo­le­nie na uczest­ni­cze­nie w na­bo­żeń­stwie po­po­łu­dnio­wym w Głów­nej Świą­ty­ni w kręgu dal­szym we­wnętrz­nym.

Bakir z tru­dem po­wstrzy­mał śmiech.

– Ależ to jest wszyst­ko jedno wiel­kie oszu­stwo – szep­nął do ka­pła­na, wsta­jąc. Ten nic nie od­po­wie­dział i nic nie dał po sobie po­znać.

– Żeby jesz­cze wina dali… – mruk­nął pod nosem zi­ry­to­wa­ny zło­dziej, wy­cho­dząc z sali. Do­brze wie­dział, gdzie skie­ru­je pierw­sze kroki.

 

Jal­ker wszedł do cia­snej koi, po­chy­la­jąc głowę. Mie­ści­ły się w niej tylko skrzy­nia oraz brud­ny, sło­mia­ny ma­te­rac. W środ­ku czuć było za­pach potu i oleju ryb­ne­go. Ode­tchnął z ulgą. Wrza­ski mew i szum mor­skich fal nie­mal gła­ska­ły jego duszę.

Usiadł na skrzy­ni i zrzu­cił trze­wi­ki ze stóp. Na­stęp­nie cisnął księ­gę w kąt, naj­da­lej od sie­bie, jak tylko mógł. Cią­gle mę­czy­ły go wąt­pli­wo­ści, czy ry­zy­ko­wa­nie dla za­rob­ku było uza­sad­nio­ne.

Z za­my­śle­nia wy­rwał go krzyk do­cho­dzą­cy z po­kła­du. Uchy­lił drzwi i usły­szał czy­jąś prze­ra­żo­ną mo­dli­twę. Cof­nął się do łóżka, się­ga­jąc po nóż. Po chwi­li do­szły go cięż­kie kroki. Drzwi uchy­li­ły się i wszedł przez nie blady męż­czy­zna z oczy­ma tak ja­sny­mi, że przy­po­mi­na­ły ka­wał­ki kry lo­do­wej. Na jego pier­si skrzył się czar­ny pan­cerz z żył­ka­mi sre­bra, zdo­bio­ny ko­ść­mi.

Cza­row­nik spoj­rzał ze zło­ścią na rzu­co­ną na ma­te­rac księ­gę. Pod­niósł ją po­wo­li, a gniew ustą­pił miej­sca wy­ra­zo­wi twa­rzy nie­mal tro­skli­we­mu. Prze­mó­wił przy­tłu­mio­nym, po­wol­nym i głę­bo­kim gło­sem:

– Ocze­ku­ją­cy nie po­tra­fią do­ce­nić tego, co za­sad­ni­cze. Gonią za kru­chy­mi bły­skot­ka­mi, które zaraz roz­pły­wa­ją im się w rę­kach…

Otwo­rzył jedną ze stro­nic i prze­czy­tał jakby stro­fę wier­sza w obcym ję­zy­ku. Jal­ker po­czuł naj­pierw, jak jego ciało robi się lek­kie. Potem zda­wa­ło mu się, że jego jaźń zna­la­zła się od ciała nie­zwy­kle da­le­ko. W końcu spadł na niego sen, w któ­rym uno­sił się w ciem­no­ści po­śród mi­go­czą­cych zwo­jów nici. 

Gdy pró­bo­wał je uchwy­cić i sku­pić się na nich, wi­dział wiej­ską chatę, ma­łe­go chłop­ca bi­te­go kijem, potem mło­de­go zło­dzie­ja i szel­mę, wi­dział noże bły­ska­ją­ce w ciem­nej alei, sły­szał śmiech kom­pa­nów przy winie i ko­ściach. Całe jego życie, na­wle­czo­ne na nici wspo­mnień.

Do­pie­ro gdy się cof­nął, zo­ba­czył, że świa­tła wraz z od­da­la­niem się od czasu bie­żą­ce­go bled­ną, a nici stają się rzad­sze i coraz bar­dziej wy­tar­te. Wresz­cie na naj­star­szych wspo­mnie­niach za­uwa­żył czar­ny nalot, który zda­wał się je po­wo­li zże­rać. Usły­szał głos cza­row­ni­ka po­śród morza ciem­no­ści:

Tacy jak ty, ło­trze, mówią o chwy­ta­niu życia. A ono prze­cie­ka przez palce, roz­pły­wa­jąc się w ni­co­ści. My­ślisz, że śmierć jest gdzieś w od­da­li. A ona kro­czy wciąż za tobą. I wiedz, że nie ma dru­giej rów­nie cier­pli­wej…

Ock­nął się w pu­stej koi. Okrę­tem lekko bu­ja­ło, sły­szał szum wia­tru i ło­skot fal. Książ­ka… Książ­ki ni­g­dzie nie było. Ode­tchnął z ulgą, wspominając ledwie co widziane dziwy i niedawno przeżyte chwile grozy. Po­czuł, że po­dróż do­brze mu zrobi. Co prawda nie miał przy sobie pieniędzy, ale znał kilka sposobów, by temu zaradzić.