Czarnobrody

-Do stu wygłodniałych rekinów! Parszywy złodzieju, zostaw moją sakiewkę!

Nic nie było w stanie zgasić płomieni gorejących w oczach Czarnobrodego. Nawet szalejący wokół sztorm i wzburzające wielkie fale ramiona krakena raz po raz strzelające ponad powierzchnię wody…

-Nigdy!

Z kapitanem zmagał się bosy chłopak w potarganych dżinsach i czerwonej bluzie z wyszytym na piersi bykiem. Świsnęła szabla i ostrze przygwoździło do balustrady rzemień skórzanej sakwy.

-Oddaj!- szponiasta dłoń wyciągnęła się w jego stronę.

-Najpierw zwróć moje buty…

Pirat rzeczywiście miał na nogach sportowe buty, które nie pasowały do jego bordowego płaszcza i workowatych spodni. Blask błyskawicy zatańczył na złotym uzębieniu pirata i białym łuku na boku jednego z adidasów. Chłopak zamachnął się szablą i nie patrząc na przeciwnika, rzucił się przez poręcz w wzburzoną wodę. Na deskach zaskrzypiały sportowe buty i Czarnobrody rzucił się za nim, choć równie dobrze to wielka fala mogła porwać go ze sobą…

Wylądowali na nieprzyjemnie twardej marmurowej podłodze w muzeum sztuki, a wielki prostokąt obrazu w złotych ramach wisiał ponad nimi na ścianie.

-Ty szarlatanie!- pirat był nie tyle przerażony, co zdezorientowany w tej nierealnej rzeczywistości. W galerii stał samotny dozorca, który musiał być równie zszokowany pojawieniem się dwóch uzbrojonych w szable intruzów, stojących w kałuży, gdzie smętnie podskakiwała lśniąca w świetle latarki ryba… Młodzieniec zamachnął się pięścią i uderzył tak mocno w brodę Czarnobrodego, że tamten z powrotem wpadł do ram obrazu. W następnej chwili błysnął flesz niewidzialnego aparatu i szalejący na płótnie sztorm znieruchomiał.

Bosy i przemoczony chłopak z niecierpliwością otworzył sakwę. Na jego twarz padł tajemniczy srebrzysty blask. W środku znajdował się szklany flakonik, w którym na pierwszy rzut oka nie znajdowało się nic… Tak czysta była woda ze Źródła!

-Ek-hm…

Dozorca stanął tuż obok niego i mokry przybysz nieufnie zacisnął rzemień.

– A gdzie buty?

Chłopak odruchowo spojrzał na obraz, jednak na statku nie odnalazł skradzionych adidasów. Wzruszył tylko ramionami, a dozorca podał mu parę muzealnych kapci z jednolitego szarego materiału. Szybko wsunął do nich zziębnięte stopy, a zaraz potem zniknął sprzed podejrzliwych oczu łypiących na niego zza szkieł okularów. Człapanie jego kapci przerywały przeciągłe gwizdy, kiedy ślizgał się na gładkim marmurze.

Dozorca został sam w kałuży, a tuż obok smętnie podskakiwała ryba. Podniósł ją i przez chwilę wyglądał tak, jakby chciał pobiec za chłopakiem z tą zgubą, jednak rozmyślił się. Walczył w sobie przez chwilę, ale w końcu przełamał niewiarę… Cisnął rybą w płótno i ta znikła po jego drugiej stronie. Zdjął okulary i spojrzał na obraz z bliska. Nie wiedział czy to zasługa techniki malarskiej, ale spienione fale rzeczywiście unosiły się i opadały, potargane żagle łopotały na wietrze, trupia czaszka na pirackiej banderze szczerzyła do niego zęby, a… Zielonkawa macka wciągnęła go w morską toń.