Trzydzieści dwa razy (BarbarianCataphract vs Sagitt)

Opowieść smakowita, choć nieco pośpieszna. Mam jednak poważne zastrzeżenie…smród ciągnąłby się do granic Bułgarii.

"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke

Miś przeczytał i wybrał, ale nie było łatwo.

Marzenie wyrastało wprost z tęsknoty, żywione rodzinnymi awanturami, pobudzonymi do wzrostu przez białe odłamki rozbijanych zastaw, gdy matka dowiadywała się o zdradach ojca.

Co było pobudzane do wzrostu odłamkami porcelany? IMO powinno być marzenie, a mam wrażenie, że są rodzinne awantury.

Luca spoczął w trumnie u boku Nicolae

Obaj w jednej? ;) I skąd ona brała te trumny? Nikt nie zauważył, że kupuje?

Czasem widywałam, że w blasku dziesiątek świeczek pokazywały się duchy moich ukochanych

Hmm, dziwna konstrukcja zdania i niepotrzebny zaimek. Czasem w blasku świeczek widywałam duchy ukochanych.

 

Podeszłam pod ścianę, gdzie w półmroku leżał wyciągnięty Lorenzo.

Syna też załatwiła? I czemu się żali, że od niego wszystko się zaczęło?

Fakt, smród ciągnąłby się do granic Bługarii, albo i dalej. Opowiadasz o zdradzonej żonie, która wzięła sprawy w swoje ręce, a femme fatale kojarzy mi się raczej z tą trzecią, z kobietą, która wykorzystuje mężczyzn. Ale niech Ci będzie, skoro w końcu zaczyna sama uwodzić ;) Fantastyka, no… delikatna, ale przyjmijmy, że jest.

Opko przydałoby się wyszlifować, widać tutaj presję czasu ;) Ale lepsze niż przeciwnika :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Every rich white lady in a movie – te właśnie tiktoki stanęły mi przed oczami w trakcie lektury Twojego opowiadania, Anonimie :D 

Zbyt pospiesznie, zbyt purporowo, pompatycznie. Początek bardzo przekombinowany językowo i opowiadanie na tym traci. Historia modliszki, która morduje swoich kochanków, bo nie są jej wierni to nawet ciekawy pomysł, ale uważam, że przydałoby Ci się odrobinę więcej znaków do należytego przedstawienia historii. Albo tyle, ile wynosił limit, gdybyś przyciął trochę te kwieciste i niepotrzebne wyrażenia na początku opowieści :P

Opko różni się od opowiadania oponenta tym, że nie postawiłeś na jakiś twist, zaskoczenie, i na tym polu mu ustępuje. Uważam jednak Twój tekst za lepszy, no i trochę lepiej napisany. 

Pozdrawiam :)

Biorąc pod uwagę prawdziwą historię Very, chyba jednak nie śmierdziało trupem aż tak bardzo. Przy lekturze zdecydowanie dało się wyczuć presję liczby znaków.

Pewnego dnia w drodze na rynek dorwała mnie Olga, żona mojego ostatniego kochanka – Sergiu.

Dama tak mówi?

Pozdrawiam!

Witajcie, „Anonimowi” Pojedynkowicze!

Urządziliście sobie pojedynek na moim dyżurze, a takie rzeczy nie mogą ujść na sucho. Nie na mojej zmianie!

Zatem przybywam ja, Wasz piątkowy dyżurny!

Przeczytałem oba i muszę powiedzieć, że Sagitt’owy niesie więcej tajemnicy i dopiero na końcu odkrywa swoje znaczenie. Barb postawił na odmienny pomysł, który jednak sporo przedstawia wprost. No ale dość o samych tytułach – powiedzmy coś o treści :)

Opowiadanie BC miało bazować na pomyśle umieszczenia akcji w kolonii chomików, ale mam wrażenie, że przyćmiło główną oś fabularną, która jest prosta jak budowa cepa i niczym nie zaskakuje. Do tego nie zdołało mnie zaangażować emocjonalnie i nie wczułem się w żaden sposób w bohaterkę. Ot, zemsta, trup i tyle!

Opko Sagitta z kolei lepiej przedstawia bohaterkę, fajniej portretuje femme fatale i zgubę jaką z zimną krwią niesie napotkanym mężczyznom. Z drugiej jednak strony wydaje mi się zbyt powierzchowne – ale to jednak szort.

W obu fantastyka jest wg. mnie trochę naciągana.

Patrząc na wątek pojedynkowy, myślałem, że „Co cię kręci, Vero Renczi?” to tylko hasło, które miało wprowadzić do tematu przedstawienia postaci będącej femme fatale, tymczasem obaj postanowiliście przedstawić Verę (a Sagitt ściśle wg. przepisu z Wikipedii) na swój sposób.

Na koniec marudzenia powiem tylko, że oddaję głos na „Trzydzieści dwa razy”.

Pozdrówka!

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Hmmm. Jak dla mnie – za mało fantastyki. Kurczowo trzymałeś się faktów, na osłodę dorzuciłeś tylko duchy, które nie odgrywają żadnej roli w fabule.

Dziwne, że tak długo nikt baby nie podejrzewał…

Babska logika rządzi!

Ot, taka sobie opowiastka o babeczce bezwzględnie wymagające wierności i trującej niewiernych partnerów. Przypuszczam, że tylko fantastyce można przypisać to, że zaznawała przyjemności przesiadując w śmierdzącej piwnicy pełnej rozkładających się trupów.

Wykonanie nie ułatwiało lektury.

…w to­wa­rzy­stwie kuch­ni i dwóch kotów… → Koty mogą być znakomitym towarzystwem, ale czy może nim być kuchnia…?

…bu­te­lecz­kę za­tka­ną uszczer­bio­nym kor­kiem. → …bu­te­lecz­kę za­tka­ną wyszczer­bio­nym kor­kiem.

…po­wie­dzia­łam i wzię­łam łyk. → …po­wie­dzia­łam i upiłam łyk.

Łyków się nie bierze.

…coraz bar­dziej roz­szy­wa­ją­cy wrzask mo­je­go synka… → Co rozszywa wrzask?

A może miało być: …coraz bar­dziej przeszywający wrzask mo­je­go synka…

…bez­wład­ne stopy dud­ni­ły się o stare, drew­nia­ne stop­nie. → …bez­wład­ne stopy dud­ni­ły o stare, drew­nia­ne stop­nie.

Kilka na­stęp­nych lat prze­peł­ni­ła mnie ża­ło­ba… → Kilka na­stęp­nych lat prze­peł­ni­ała mnie ża­ło­ba… Lub: Kilka na­stęp­nych lat wypełniła mi ża­ło­ba…

…sze­ro­ko roz­su­nię­te za­sło­ny skry­wa­ły przed świa­tem spek­takl ostat­nich po­dry­gów Luci. → Czy aby szeroko rozsunięte zasłony mogły cokolwiek skrywać???

A może miało być: …szczelnie zasunięte zasłony skry­wa­ły przed świa­tem spek­takl ostat­nich po­dry­gów Luki.

https://odmiana.net/odmiana-przez-przypadki-imienia-Luca

Wy­cią­ga­li swe ete­rycz­ne dło­nie… → Zbędny zaimek – czy wyciągaliby cudze dłonie?

Nie raz przy­cho­dzi­li w snach… → Nieraz przy­cho­dzi­li w snach…

Jed­ne­go wie­czo­ru po­sta­no­wi­łam… → Raczej: Pewnego wie­czo­ru po­sta­no­wi­łam…

Od tej chwi­li nie oszczę­dza­łam czasu, aby być pięk­ną… → Od tej chwi­li nie szczędzi­łam czasu, aby być pięk­ną…

…wy­pro­sto­wa­łam się, wy­pi­na­jąc pierś i cmo­ka­jąc usta­mi. → Zbędne dopowiedzenie – czy mogła cmokać inaczej, nie ustami?

…ru­szy­ła szyb­ko, zni­ża­jąc głowę po­mię­dzy po­dry­gu­ją­ce od pła­czu ra­mio­na. → A może: …ru­szy­ła szyb­ko, chowając głowę po­mię­dzy drżące od pła­czu ra­mio­na.

Ob­my­łam twarz w zim­nej wo­dzie z mie­dzy… → Co to jest woda z miedzy?

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Tutaj, jak i u przeciwnika, ponarzekać należałoby na konstrukcję niektórych zdań, na użyte wyrażenia i pogubione słowa, ale Reg już mnie uprzedziła, więc łapanki szczegółowej nie robiłem.

Co do bohaterki, to rozumiem jej fiksację, to jak jej kuku eskalowało, ale są tutaj motywy, które budzą moje wątpliwości. Fantastyka jest szczątkowa i bardzo pretekstowa, w zasadzie w ogóle jej nie ma. Opowieść nieco mi sie ciągnęła, ten jednostajny rytm nie pomagał w poczuciu jakiejkolwiek emocji w trakcie lektury.

Co do fabularnych spraw: co ona miała za piwnicę? Skoro dała radę tyle trupów w niej trzymać to musiała być spora, ale jak to jest, że te ciała nie gniły? W trakcie lektury odniosłem wrażenie, że piszesz, że te ciała były wyschnięte. Czy tam nie śmierdziało tymi trupami? Czy nikt nie nabrał podejrzeń, że zawsze znikają faceci, i to w większej liczbie, którzy spotykają się z bohaterką? No i co z dzieckiem, które tam gdzieś płacze po drodze? Zbyt wiele nieścisłości, niedopowiedzeń, pourywanych motywów.

Limit i pospiech nie zadziałały tutaj na korzyść tekstu.

Pozdrawiam serdecznie :)

Q

Known some call is air am

Podobał mi się pomysł, no i Bukareszt, szkoda że jego było tak mało. Mam pewne wyobrażenie, trochę skrawków z pamięci: ludzie, otoczenie. Przedziwne miejsce.

Pomysł w tekście jest, może nie jest wielce oryginalny, ale dla mnie wpasowuje się w tamte, zapamiętane klimaty oraz podkreśla je w jakiś sposób również zapis, może przez sposób fragmentowania. Urywkowość i słowa.

Warsztatowo chyba tekst wymagałby jeszcze dopracowania: klimat, mniejsza pospieszność i może liczba, jakieś kiksy typu "woda z miedzy" czy przecinek w : “Gdy zabierali mnie do więzienia (+,) nie wiem”.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Niby dobrze napisane, ale fabuła nie do końca się klei, szczególnie w drugim akcie, tj. od razu z drugiego morderstwa przechodzisz do mordowania wszystkich. Brakuje motywacji/przemiany bohatera i przez to żal na końcu jest trochę niewiarygodny.

Poza tym gdzieś zgubiłeś jej synka:P

Obstawiam autorstwo Sagitta (i zdziwiłbym się, gdybym się mylił).

Слава Україні!

Podobała mi się ta opowieść. Zaczyna się jak typowa obyczajówka, ale zaskakuje zwrotem akcji. Trochę zbyt pospiesznie opowiedziana, lecz nie odebrało to przyjemności z lektury. Postać bohaterki wypadła wiarygodnie. Dokładnie wyjaśniasz, dlaczego wierność była dla niej bardzo ważna i z jakiego powodu nastąpiła jej przemiana. 

Tekst dobrze się czytało, piszesz stylem “przyjaznym dla czytelnika”. 

Wybaczcie obsuwę, ale ostatnio mało mnie było na portalu.

Ambush, dzięki za przeczytanie. :) Może nieco pośpieszna, nie przywykłem do pisania szortów, ten w sumie był pierwszy. Co do smrodu, oryginalnie bohaterka przechowywała kochanków w piwnicy, więc może w chłodnym i suchym nie było aż tak źle, jeśli trumny przez pierwszy okres były zamknięte?

Dzięki i Tobie Koalo.

Ma­rze­nie wy­ra­sta­ło wprost z tę­sk­no­ty, ży­wio­ne ro­dzin­ny­mi awan­tu­ra­mi, po­bu­dzo­ny­mi do wzro­stu przez białe odłam­ki roz­bi­ja­nych za­staw, gdy matka do­wia­dy­wa­ła się o zdra­dach ojca.

Co było po­bu­dza­ne do wzro­stu odłam­ka­mi por­ce­la­ny? IMO po­win­no być ma­rze­nie, a mam wra­że­nie, że są ro­dzin­ne awan­tu­ry.

 Tak, chodziło o marzenie.

Luca spo­czął w trum­nie u boku Ni­co­lae

Obaj w jed­nej? ;) 

Powinno być obok*, fakt.

Po­de­szłam pod ścia­nę, gdzie w pół­mro­ku leżał wy­cią­gnię­ty Lo­ren­zo.

Syna też za­ła­twi­ła? I czemu się żali, że od niego wszyst­ko się za­czę­ło?

Tam potem występuje, że czuje się przez niego zdradzona, tyle, że na inny sposób.

Fakt, smród cią­gnął­by się do gra­nic Błu­ga­rii, albo i dalej. Opo­wia­dasz o zdra­dzo­nej żonie, która wzię­ła spra­wy w swoje ręce, a femme fa­ta­le ko­ja­rzy mi się ra­czej z tą trze­cią, z ko­bie­tą, która wy­ko­rzy­stu­je męż­czyzn. Ale niech Ci bę­dzie, skoro w końcu za­czy­na sama uwo­dzić ;) Fan­ta­sty­ka, no… de­li­kat­na, ale przyj­mij­my, że jest.

Opko przy­da­ło­by się wy­szli­fo­wać, widać tutaj pre­sję czasu ;) Ale lep­sze niż prze­ciw­ni­ka :)

Dzięki Irko. ;) Oryginalnie nikt przez długi czas się nie zorientował, że potrzebowała tylu trumien, ale szort to chyba nieodpowiednia forma do tłumaczenia tego.

Amonie:

Zbyt po­spiesz­nie, zbyt pur­po­ro­wo, pom­pa­tycz­nie. Po­czą­tek bar­dzo prze­kom­bi­no­wa­ny ję­zy­ko­wo i opo­wia­da­nie na tym traci. Hi­sto­ria mo­dlisz­ki, która mor­du­je swo­ich ko­chan­ków, bo nie są jej wier­ni to nawet cie­ka­wy po­mysł, ale uwa­żam, że przy­da­ło­by Ci się odro­bi­nę wię­cej zna­ków do na­le­ży­te­go przed­sta­wie­nia hi­sto­rii. Albo tyle, ile wy­no­sił limit, gdy­byś przy­ciął tro­chę te kwie­ci­ste i nie­po­trzeb­ne wy­ra­że­nia na po­cząt­ku opo­wie­ści :P

Opko różni się od opo­wia­da­nia opo­nen­ta tym, że nie po­sta­wi­łeś na jakiś twist, za­sko­cze­nie, i na tym polu mu ustę­pu­je. Uwa­żam jed­nak Twój tekst za lep­szy, no i tro­chę le­piej na­pi­sa­ny. 

Nie pisałem dotychczas szortów i trudno było mi się odnaleźć w takim limicie szczerze mówiąc. Co do pompatycznie – taki w sumie był zamysł na tę narrację, więc trudno to uznać za wadę. ;)

MaLeeNo:

Bio­rąc pod uwagę praw­dzi­wą hi­sto­rię Very, chyba jed­nak nie śmier­dzia­ło tru­pem aż tak bar­dzo. Przy lek­tu­rze zde­cy­do­wa­nie dało się wy­czuć pre­sję licz­by zna­ków.

O, to to. 

Pew­ne­go dnia w dro­dze na rynek do­rwa­ła mnie Olga, żona mo­je­go ostat­nie­go ko­chan­ka – Ser­giu.

Dama tak mówi?

Dama w emocjach myślę, że tak.

Dzięki za odwiedziny. ;)

Po­zdra­wiam!

Dzięki za Twoją wierną służbę Krokusie. ;)

Pa­trząc na wątek po­je­dyn­ko­wy, my­śla­łem, że „Co cię kręci, Vero Ren­czi?” to tylko hasło, które miało wpro­wa­dzić do te­ma­tu przed­sta­wie­nia po­sta­ci bę­dą­cej femme fa­ta­le, tym­cza­sem obaj po­sta­no­wi­li­ście przed­sta­wić Verę (a Sa­gitt ści­śle wg. prze­pi­su z Wi­ki­pe­dii) na swój spo­sób.

Wiem, że to trochę wedle przepisu, choć zależało mi w tym, aby wczuć się w narrację szalonej kobiety.

 Finklo:

Hmmm. Jak dla mnie – za mało fan­ta­sty­ki. Kur­czo­wo trzy­ma­łeś się fak­tów, na osło­dę do­rzu­ci­łeś tylko duchy, które nie od­gry­wa­ją żad­nej roli w fa­bu­le.

Dziw­ne, że tak długo nikt baby nie po­dej­rze­wał…

No to jest w sumie ciekawe, że ponad trzydzieści ofiar i nic, dopiero potem na jej trop wpadła policja.

I jak wyżej wspomniałem, najbardziej zależało mi na przedstawienie obłąkańczej wersji z perspektywy narracji pierwszoosobowej.

Regulatorzy:

Ot, taka sobie opo­wiast­ka o ba­becz­ce bez­względ­nie wy­ma­ga­ją­ce wier­no­ści i tru­ją­cej nie­wier­nych part­ne­rów. Przy­pusz­czam, że tylko fan­ta­sty­ce można przy­pi­sać to, że za­zna­wa­ła przy­jem­no­ści prze­sia­du­jąc w śmier­dzą­cej piw­ni­cy peł­nej roz­kła­da­ją­cych się tru­pów.

Wy­ko­na­nie nie uła­twia­ło lek­tu­ry.

Szkoda, że historia się nie spodobała. Dla mnie elementem fantastycznym były widma i zwidy głównej bohaterki. A co do preferencji głównej bohaterki. Cóż. O gustach, nawet tych dziwnych się nie dyskutuje, bo historia została oparta na faktach.

Poprawię wskazane błędy.

Outta Sewer

Dzięki za opinię. ;)

to ro­zu­miem jej fik­sa­cję, to jak jej kuku eska­lo­wa­ło, ale są tutaj mo­ty­wy, które budzą moje wąt­pli­wo­ści. Fan­ta­sty­ka jest szcząt­ko­wa i bar­dzo pre­tek­sto­wa, w za­sa­dzie w ogóle jej nie ma. Opo­wieść nieco mi sie cią­gnę­ła, ten jed­no­staj­ny rytm nie po­ma­gał w po­czu­ciu ja­kiej­kol­wiek emo­cji w trak­cie lek­tu­ry.

Jak myślisz, co mogłoby to zmienić? Jakaś większa akcja, zmiana tempa?

Co do fa­bu­lar­nych spraw: co ona miała za piw­ni­cę? Skoro dała radę tyle tru­pów w niej trzy­mać to mu­sia­ła być spora, ale jak to jest, że te ciała nie gniły? W trak­cie lek­tu­ry od­nio­słem wra­że­nie, że pi­szesz, że te ciała były wy­schnię­te. Czy tam nie śmier­dzia­ło tymi tru­pa­mi? Czy nikt nie na­brał po­dej­rzeń, że za­wsze zni­ka­ją fa­ce­ci, i to w więk­szej licz­bie, któ­rzy spo­ty­ka­ją się z bo­ha­ter­ką? No i co z dziec­kiem, które tam gdzieś pła­cze po dro­dze? Zbyt wiele nie­ści­sło­ści, nie­do­po­wie­dzeń, po­ury­wa­nych mo­ty­wów.

Limit i po­spiech nie za­dzia­ła­ły tutaj na ko­rzyść tek­stu.

W prawdziwej historii Very faktycznie trzymała kochanków w piwnicy. Może to nie wybrzmiało, ale Vera w mojej wersji otwierała trumny dopiero po jakimś czasie, jak zgniło to co miało zgnić i reszta wyschła. Może dzięki takiemu postępowania mogła tam przesiadywać… 

Niestety, nie jestem specjalistą od gnijących ciał… :P

 Pozdrawiam!

Asylum

Po­do­bał mi się po­mysł, no i Bu­ka­reszt, szko­da że jego było tak mało. Mam pewne wy­obra­że­nie, tro­chę skraw­ków z pa­mię­ci: lu­dzie, oto­cze­nie. Prze­dziw­ne miej­sce.

Po­mysł w tek­ście jest, może nie jest wiel­ce ory­gi­nal­ny, ale dla mnie wpa­so­wu­je się w tamte, za­pa­mię­ta­ne kli­ma­ty oraz pod­kre­śla je w jakiś spo­sób rów­nież zapis, może przez spo­sób frag­men­to­wa­nia. Uryw­ko­wość i słowa.

A dziękuję, fajnie, że te akcenty tak w Tobie wybrzmiały.

Warsz­ta­to­wo chyba tekst wy­ma­gał­by jesz­cze do­pra­co­wa­nia: kli­mat, mniej­sza po­spiesz­ność i może licz­ba, ja­kieś kiksy typu "woda z mie­dzy" czy prze­ci­nek w : “Gdy za­bie­ra­li mnie do wię­zie­nia (+,) nie wiem”.

Kiedy patrzę na tekst po tym czasie widzę te błędy.

Dzięki!

Golodhu:

Niby do­brze na­pi­sa­ne, ale fa­bu­ła nie do końca się klei, szcze­gól­nie w dru­gim akcie, tj. od razu z dru­gie­go mor­der­stwa prze­cho­dzisz do mor­do­wa­nia wszyst­kich. Bra­ku­je mo­ty­wa­cji/prze­mia­ny bo­ha­te­ra i przez to żal na końcu jest tro­chę nie­wia­ry­god­ny.

Czy to żal za innych? Raczej żal do losu, że tak się potoczył, kiedy przecież chciała tylko dobrze żyć. Może lekko makabryczne, ale cóż.

Poza tym gdzieś zgu­bi­łeś jej synka:P

Zginął przecież… :P

Ob­sta­wiam au­tor­stwo Sa­git­ta (i zdzi­wił­bym się, gdy­bym się mylił).

Trafiony. ;)

Po­do­ba­ła mi się ta opo­wieść. Za­czy­na się jak ty­po­wa oby­cza­jów­ka, ale za­ska­ku­je zwro­tem akcji. Tro­chę zbyt po­spiesz­nie opo­wie­dzia­na, lecz nie ode­bra­ło to przy­jem­no­ści z lek­tu­ry. Po­stać bo­ha­ter­ki wy­pa­dła wia­ry­god­nie. Do­kład­nie wy­ja­śniasz, dla­cze­go wier­ność była dla niej bar­dzo ważna i z ja­kie­go po­wo­du na­stą­pi­ła jej prze­mia­na. 

Tekst do­brze się czy­ta­ło, pi­szesz sty­lem “przy­ja­znym dla czy­tel­ni­ka”. 

Dzięki, że wpadłaś i przeczytałaś ANDO. Miło jest widzieć dobre głosy. ;) Co w Twojej ocenie to styl przyjazny dla czytelnika?

Nadzieje chyba się spełniają, skoro jest ich coraz mniej.

Szko­da, że hi­sto­ria się nie spodo­ba­ła.

Przecież nie powiedziałam, że Twoja historyjka nie podobała mi się, przyznaję tylko, że miałam pewne wątpliwości, co do całego zajścia, ale skoro twierdzisz, że to działo się naprawdę, muszę dać wiarę Twoim zapewnieniom. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Pisałem to na podstawie tej historii.

Tak to odebrałem, ale już teraz rozumiem. :)

Wiadomo, pewnie swoje dodałem, choć główne elementy powstały na faktach.

Nadzieje chyba się spełniają, skoro jest ich coraz mniej.

Dziekuję, Sagicie. Teraz wiem więcej. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Cieszę się. :) Poprawiłem wskazane błędy.

Nadzieje chyba się spełniają, skoro jest ich coraz mniej.

Hej. Bardzo fajne, krótkie opowiadanko. Dobrze się czytało i szczerze mówiąc trochę mnie wystraszyło, ta piwnica, duchy, zwłoki, lekkość z jaką bohaterka pozbawiała kolejnych kochanków życia. No podobało mi się. Opisy były dosyć mroczne i plastyczne, zwłaszcza trupów i piwnicy, trochę kulał realizm ale jakoś mi to nie przeszkadzało w trakcie lektury.

“Wychylił kieliszek, zaspokajając dopiero pierwsze pragnienie tego wieczoru.”

No i te zdanie, jak dla mnie złoto. Piękne. Nie mam pojęcia co aż tak mi się w nim podoba ale do mnie przemawia. 

Hej Gerladzie!

Dzięki za opinię do opowiadania z zaznaczeniem lepszych i gorszych stron. Realizm mógł trochę kuleć ze względu na limit znaków, ale to tylko moje odczucie.

No i te zdanie, jak dla mnie złoto. Piękne. Nie mam pojęcia co aż tak mi się w nim podoba ale do mnie przemawia. 

Pozostaje mi tylko cieszyć się, że “siadło”. ;)

Nadzieje chyba się spełniają, skoro jest ich coraz mniej.

Sympatyczne :)

Przynoszę radość :)