Niechciana Przeszłość

Tylko nie zapominając o przeszłości możemy byś panem w przyszłości.

Ba Jin

 

– Dobrze, żeś się już obudził! – powiedział do niego gruby staruszek.

Mężczyzna podniósł głowę, wsparł się na łokciach i rozejrzał się. Znajdowali się w bardzo małym pomieszczeniu. Było w nim tylko łóżko, jedna szafka i stolik nocny. Przez okno wpadały do środka promienie słoneczne.

– Gdzie ja jestem? – spytał mężczyzna siadając. Był on młody, a czarne, kręcone włosy sięgały mu ramion.

– Na farmie Tahanów! – odpowiedział starzec. – Znaleźliśmy pana w lesie. Uderzyłeś głową w kamień spadając z konia. Okulbaczony koń chodził obok ciebie i szturchał raz po raz, próbując obudzić. Gdybyś był człowiekiem, z pewnością byś nie przeżył.

Czarnowłosy dotknął swego ucha i ze zdziwieniem odkrył, że jest elfem.

– Nazywam się Reig Tahan! – przedstawił się stary podając mu rękę.

– A ja… – mężczyzna dotknął blizny na potylicy i spojrzał na Reiga zdziwionym wzrokiem. – Ja… Nie pamiętam! Nie pamiętam żadnego upadku z konia! Nie wiem nawet kim jestem, ani jak się nazywam.

Reig milczał chwilę.

– Ciężka sprawa. – odezwał się po chwili. – Proszę więc za mną. Jak zobaczysz swoje rzeczy, to może coś sobie przypomnisz.

Mężczyzna nie odpowiedział. Wstał tylko i ruszył za wieśniakiem.

Stanęli w głównej izbie. Na środku był dębowy stół, do którego dostawione były cztery krzesła. Obok niego zaś kominek, na którym stały liczne ozdoby. Na samym środku ze ściany wyglądała wypchana jelenia głowa. Drzwi na zewnątrz były otwarte i ukazywały polanę, wzgórze i budynek obok. Na haku wbitym do ściany obok nich wisiał czarny płaszcz z kapturem, koszula bez rękawów wykonana z grubej skóry i czarny płaszcz. Pod spodem stały wysokie, czarne buty z wieloma klamrami. W jednym, w specjalnej pochwie, zatknięty był srebrny sztylet.

– To wszystko moje? – zdziwił się czarnowłosy.

– Ano. – odrzekł Raig.

Mężczyzna schylił się i wziął do ręki sztylet. Obejrzał go uważnie.

– Nie dziwię się. Jadąc samotnie nóż lepiej mieć. – skomentował Reig Tahan.

Nic sobie nie przypominam. – rzekł zrezygnowany.

– Nie żebym się znał, ale słyszałem, że pamięć stracona w wyniku walnięcia w głowę wraca z czasem. Do tego czasu możesz mieszkać z nami, jeśli chcesz.

– Bardzo dziękuję, panie Reig.

– Nie ma za co. Tytuł pana możesz pominąć. A teraz chodź, przedstawię ci moją żonę.

Wyszli na zewnątrz i skręcili w lewo. Zaraz za chatką była stodoła. Gdy ją ujrzeli akurat wychodziła z niej staruszka w stroju roboczym.

– Inga, spójrz! Nasz przyjaciel się obudził!

Kobieta spojrzała na niego i z uśmiechem podała mu rękę.

– Inga, miło mi. – powiedziała. Jej uścisk był mocny, jak na kobietę.

– A ja… – pomyślał chwilę – Możecie mi mówić Sam. Nie nazywam się tak ale to popularne imię.

Staruszka spojrzała pytająco na męża.

– Sam stracił pamięć! – wyjaśnił pośpiesznie Reig. – Póki co będzie mieszkał z nami, a w końcu pamięć odzyska.

– Bardzo się cieszę. – uśmiechnęła się szczerze. – Nie pogniewacie się chyba, jak nie dotrzymam wam towarzystwa i wrócę do swych obowiązków.

– Nie, ale miło by było, jakbyś zrobiła śniadanie dla Sama.

– Nie trzeba. Ja zrobię. – powiedział ktoś za nimi. Gdy Sam się obejrzał, ujrzał młodą kobietę. Mimo prostego stroju i braku jakiegokolwiek makijażu była ona wcale ładna. Bardzo ładna wręcz. Miała czarne, rozpuszczone włosy i piękne, zielone oczy.

– To Ratina, nasza córka. – przedstawił Reig.

– Mów mi Sam. – ukłonił się wiedząc, że dziewczyna słyszała wszystko o stracie pamięci.

– Miło cię poznać. A teraz zapraszam do stołu. Ty też nie jadłeś, tato.

– Wczoraj przesadziłem z kolacją! – uśmiechnął się Reig – Ale z chęcią wam potowarzyszę.

Udali się do chaty. Gdy weszli do głównej izby Sam wskazał głowę jelenia.

– Ty go upolowałeś? – spytał Reiga.

– Nie sam. Ratina nieco mi pomogła.

Sam spojrzał na nią z uznaniem. Kobieta uśmiechnęła się rozkładając obrus na stole.

Po chwili śniadanie było gotowe. Chleb ze smalcem, a do tego jajka. Wydaje się skromne, ale smalec był wyjątkowo pyszny i obfity. Nawet Reig się skusił.

– Podoba mi się tu. – powiedział Reig posypując smalec solą. – Wydaje mi się, że przed upadkiem żyłem raczej w mieście i nieczęsto bywałem na jakiejkolwiek farmie. Je jadłem jeszcze bowiem tak pysznego smalcu!

– Dziękuję. – uśmiechnęła się Ratina.

– O, widzisz Sam, pamięć powoli już ci wraca. Tymczasem po śniadaniu może poszedłbyś ze mną nazbierać grzybów? Rosną one obficie na wzgórzu blisko domu.

– Z chęcią. Nie cierpię bezczynności.

Po skończonym posiłku ruszyli w drogę. Sam otrzymał stare ubranie Reiga. Trudno uwierzyć, że ktoś o takiej posturze był kiedyś tak szczupły.

U podnóża wzgórza zaczął się mały, iglasty lasek, który ów wzgórze porastał i kończył się na szczycie. Mężczyźni weszli do lasku.

– Jest pewne imię, które pamiętam. Nie wiem nawet, czy moje. Ba, nie wiem, czy to w ogóle jest imię… – mówił Sam. – Słyszałeś o kimś takim, jak Essirath?

– Ho, ho! Nic dziwnego, że to pamiętasz! Tak bowiem nazywa się jego wysokość król Landii. Ostatnio dużo się o nim mówi. Wciąż podnosi podatki i wprowadza kolejne zakazy i nakazy. – wyjaśnił starzec.

– Znaczy, pamiętam go lepiej od siebie. – zauważył, zbierając maślaka.

– Najwidoczniej… Ej, tego nie bierz! Nie widzisz, że muchomor?!

– Przepraszam. Nigdy nie zbierałem grzybów.

Doszli na szczyt. Tam to dopiero było dużo grzybów. Sam ujrzał, że blisko nich na ziemi leży czerwona płachta. Reig podszedł do niej i odsłonił ją, ukazując zwęglone drewno. Dorzucił kilka suchych gałęzi, dobył krzesiwa i jął podpalać.

– Po co ci ognisko? – zdziwił się Sam.

– To taki umówiony znak. Gdy z chatki widać słup dymu, oznacza to, iż płonie tu ognisko, co ma mówić ,,Jestem, wszystko w porządku, wilki mnie nie zjadły''. Wiesz, Inga bardzo się o nas troszczy.

– Rozumiem. I pochwalam.

Gdy wrócili Inga zrobiła wieprzowinę z grzybami, a do tego ziemniaki. Wszystko oczywiście smakowało wyśmienicie. Później Inga nauczyła go doić krowy.

Po pysznej kolacji udał się do łóżka. To był męczący dzień, ale Samowi coś jeszcze nie dawało spokoju. Miał wrażenie, że omija go właśnie coś ważnego, że powinien być gdzieś indziej.

Nic dziwnego, pomyślał, omija mnie normalne życie. Życie, jakie wiodłem dotychczas, a którego nie pamiętam.

Kim ja jestem?

Może jutro coś sobie przypomnę…

 

Jutro sobie nie przypomniał. Pojutrze także. Tahanowie jednak mówili, iż miłe jest im jego towarzystwo.

Sam uczył się życia na farmie. Chodził z nimi zbierać grzyby, polować oraz pracować w polu. Czasem wraz z Reigiem jeździł na targ do wioski Shnoun. Sprzedawali tam zebrane grzyby, owoce i warzywa, oraz oczywiście sery i jaja. Zaś koń Sama okazał się być najlepszy i najsilniejszy z wszystkich dziesięciu, jakie mieli Tahanowie.

Dni mijały szybko, a Tahanowie przyzwyczajali się powoli do Sama.

Mijały tygodnie, a Sam przyzwyczaił się już do takiego życia, a Tahanowie traktowali go już jak członka rodziny. Wciąż jednak miał nieodparte wrażenie, że miał zrobić coś ważnego.

Pewnego razu, trzy miesiące po pojawieniu się na farmie, poszedł nazbierać grzybów z Ratiną. Od momentu gdy się poznali nieczęsto miał okazję rozmawiać z nią sam na sam. A brak kobiety dokuczał mu, zwłaszcza gdy mieszkał pod jednym dachem z taką pięknością.

– Czy dalej cię coś trapi? – spytała Ratina, gdy byli już blisko szczytu. – Dalej masz przeczcie, że powinieneś być gdzieś indziej i robić coś ważnego?

– Nie zrozum tego źle – odrzekł – albowiem na waszej farmie jest cudownie, lecz nie mogę spędzić życia nie pamiętając, kim byłem przed upadkiem z konia. Czy miałem rodzinę? Przyjaciół?

– Rozumiem. A raczej domyślam się, bo nie wiem jak to jest. Chociaż…

Wyszli z gęstwiny drzew i stanęli w miejscu pełnym grzybów. Blisko nich było nakryte kocem miejsce na ognisko. Skierowali się w jego stronę.

– Chociaż co? – spytał Sam.

– Chociaż to my jesteśmy teraz twoją rodziną. Samie Tahan.

Sam przystanął i upuścił koszyk. Spojrzał na dziewczynę z niedowierzaniem. Zrobił krok w jej stronę. Chwycił jej gładkie dłonie i spojrzał w urokliwe, zielone oczy.

– Ratina… Nie wiem, jak mam ci dziękować… Za te słowa, za waszą gościnę… Jak mogę się odwdzięczyć? – mówił, zbliżając się, aż niemal zetknęli się czołami.

– Widzę, że jednak wiesz.

Powoli zbliżył twarz jeszcze bardziej. Powoli złączyli usta. On objął ją, a ona jego. I upadli na trawę. Sam począł całować jej szyję. Rękami zaś rozpinał typowo męskie spodnie. Na chwilę oderwał usta, pozwalając zdjąć z siebie koszulę.

– Poczekaj, Sam! Musimy rozpalić ognisko! – powiedziała.

– Za chwilę…

– Nie. Jak teraz tego nie zrobimy, to tato zaraz przyjdzie sprawdzić, co się stało!

Sam westchnął i zszedł z niej niechętnie. Ratina zapięła spodnie i również wstała. Pośpiesznie rozpalili ogień, a Samowi wydawało się, że zajęło im to wyjątkowo dużo czasu.

W końcu pojawił się pierwszy płomyk. A po nim pojawiały się następne. Ratina obróciła się do Sama. Obieli się bez słowa i wrócili do poprzedniej pozycji.

– Na czym skończyliśmy? – spytała.

 

Od tego czasu Sam długo się wahał. Z jednej strony, gdyby wróciła mu pamięć, powinien wrócić do poprzedniego życia. Teraz jednak Tahanowie byli dla niego rodziną. Nie chciał ich opuszczać.

Nic jednak nie wskazywało na to, żeby pamięć miała mu wrócić. Tak więc podjął on decyzję. Zostanie tu, jako Sam Tahan.

Sam i Ratina postanowili się pobrać. Sam poprosił Reiga o jej rękę, a on z miejsca zgodził się, bez namów córki. Postanowili, iż pobiorą się w lecie, a jako iż najbliższa świątynia była w Shnoun, w tejże wiosce mięli wyprawić wesele.

I wiodło im się dobrze, aż do pewnej ciepłej, lipcowej nocy.

 

Pewniej ciepłej, lipcowej nocy rodzina Tahanów siedziała przy stole, a Reig opowiadał jedną z historii ze swej młodości. Jak zwykle. Często rozmawiali wieczorami. Czasem część z nich wychodziła polować. Zazwyczaj Sam z Reigiem, ale czasem dołączała do niego Ratina.

Inga poprosiła Sama, by udał się do studni po wodę. On oczywiście zgodził się. Wdział buty i wyszedł na zewnątrz. Studnia była blisko domu, a więc dotarł do niego szybko. Zamocował wiadro, a później, za pomocą korby spuścił je w dół. Gdy się napełniło wyciągnął je, i już miał ruszać do domu, gdy ujrzał zbliżających się jeźdźców. Było ich czterech i był pewien, że kierują się właśnie do niego. Postawił wiadro na ziemi i zaczekał, aż podjadą.

Byli oni odziani na czarno. Czarne były również konie, na których przybyli. Czarne włosy opadały im na ramiona. Byli oni elfami, a ich twarze wydały mu się dziwnie znajome.

Każdy z nich miał oręż u pasa albo na plecach.

– Czego panowie chcą? – spytał Sam widząc, że go otaczają.

– Jeszcze się pytasz, Hellenoyn!? Wiesz, jak trudno było cię znaleźć!? Na szczęście ktoś w wiosce Shnoun cię rozpoznał! – wrzasnął jeden z nich. Miał on topór na plecach.

– Dobrze. Skoro już sobie to wyjaśniliśmy, pojedziesz z nami. – powiedział spokojnie inny, z mieczem u pasa.

– Ja panów nawet nie znam!

– Nie łżyj, Hellenoyn! Wszyscy się tu znamy i to bardzo dobrze! Na tyle dobrze, że wiesz, iż to miło z naszej strony, że miast cię ukatrupić chcemy jeno, byś z nami jechał! – denerwował się ten z toporem.

– Nigdzie z wami nie pojadę! Zostaję tu, na farmie!

– Nie radzę! – warknął trzeci, zbrojny w miecz jednoręczny. – Nie radzę, Nattinie Hellenoyn! Ktoś o twojej wiedzy nie może żyć spokojnie, narażając nasz plan na niepowodzenie. – dokończył, schodząc z konia.

– Nic nie wiem o żadnym planie! – krzyknął Sam.

– Zginiesz! – wrzasnął, dobywając miecza jednoręcznego. – Po śmierci króla nikt nie przejmie się śmiercią nic nieznaczącego arystokraty Nattina Hellenoyna!

– Po śmierci króla?

– Dobrze wiesz, że jego dni są policzone! Twoje też.

Pozostała trójka zeszła z koni.

– Masz ostatnią szansę! – warknął elf stojący naprzeciw niego. – Jedziesz z nami?

Sam myślał, że nie ma wyboru. Jednak duża ilość pompowanej do krwi adrenaliny sprawiła, że poczuł się bardzo pewnie. Odpowiedział jakby odruchowo.

– Nie!

Ten z mieczem jednoręcznym ciął poziomo, na wyciągniętej ręce, na wysokość gardła. Sam odskoczył w tył, a przy lądowaniu dodatkowo odchylił się, a klinga go ominęła. Któryś z nich, stojący po prawicy Sama, uderzał toporem od góry. Sam błyskawicznie doskoczył do niego i chwycił opadający topór za trzon, tuż przy obuchu. Lewą ręką walnął elfa w gardło, a gdy puścił on topór, Sam uderzył go jeszcze trzonem w krocze i z całej siły kopnął w żebra, powalając na ziemię. Obracając się uderzał toporem od boku, z całej siły.

Działał instynktownie. Był pewien, że kiedyś walczył często. I zabijał. Teraz wspomnienia te jakby odżyły. Wszystkie te wyuczone ataki wykonały się niemal same.

Miał wyczucie, albowiem będący za nim elfowie skoczyli ku niemu. Ten znajdujący się najbliżej niego zadawał pchnięcie mieczem. Obuch topora trafił prosto w trzon. Elf upuścił oręż w przerażeniu spoglądając na swą pozbawioną czterech palców dłoń. Dwóch następnych atakowało jednocześnie. Obaj mieli miecze. Zadawali cięcia z dwóch stron. Sam wybił się ja najmocniej i skoczył w tył. Zanim jeszcze wylądował na mocno ugiętych nogach zdążył jeszcze zadać cios toporem prosto w kolano jednego z przeciwników. Trafiony zawył i padł na ziemię, upuszczając miecz. Topór odrąbał mu nogę w kolanie. Stało jeszcze dwu, ale jeden wciąż rozpaczał nad swą dłonią.

Jedyny, któremu udało się ustać, ciął od góry. Sam piruetem ominął klingę, po czym uderzył wroga łokciem prosto w skroń. Elf chwycił się za nią lewą ręką, po czym zrobił chwiejny krok w tył. W tedy Sam, nazywany przez nich Nattinem Hellenoynem, bez trudu wyrwał mu miecz, po czym zadał bastllerę, czyli cios ostateczny. Ciął od piersi po gardło. Trysnęła krew tętnicza, a czarnowłosy padł na ziemię.

W tym samym czasie ten, który przednio dzierżył topór wstał i skoczył w stronę leżącego na ziemi miecza, należącego do elfa z odrąbaną nogą. Nie doskoczył. Sam w dwóch skokach znalazł się przed nim. Elf nie zdążył wyhamować. Sam wepchnął mu miecz w podbrzusze, aż sztych wyszedł plecami. Elf chciał coś powiedzieć, ale jedynie opluł Sama krwią. Sam uderzył go w twarz lewą ręką, po czym wyszarpnął miecz i odskakując w tył ciął na tego z odrąbaną nogą, któremu udało się usiąść. Przeciął mu gardło tak głęboko, że sztych aż zahaczył o kręgosłup. Ten ostatni, bez palców, atakował z zaskoczenia. Dyskretnie dobył ukrytego sztyletu. Uderzał w Sama, chcąc trafić pod żebra. Ten jednak zdążył chwycić jego nadgarstek. Wzniósł miecz i z całej siły walną go głowicą w ciemię. Uderzył drugi raz. Tym razem głowica spadła na dłoń, łamiąc kość. Elf wrzasnął , a Sam upuścił miecz, chwycił wroga za szyję i jednym, wprawnym ruchem skręcił mu kark.

Spojrzał w stronę chaty i zaklął. Tahanowie wszystko widzieli. A on stał teraz pośród czterech trupów z krwią na rękach i twarzy. Klęknął i szybko wytarł ją do płaszcza jednego z elfów, po czym podszedł do nich.

Reig miał usta otwarte ze zdziwienia. Inga wydawała się być wystraszona, a Ratina szlochała cicho.

Sam Tahan, a raczej Nattin Hellenoyn podszedł powoli. Nie wiedział, co robić, co powiedzieć, ani jak wytłumaczyć to, co przed chwilą zaszło.

– P… Przepraszam. – powiedział tylko – Broniłem się…

Widząc, że nikt nie ma zamiaru mu odpowiadać mówił dalej.

– Jednak nie wiem, czy słyszeliście, ale przyznali się do planowania zabójstwa króla! A co, jeśli było ich więcej i mimo śmierci tych tutaj zamach i tak się odbędzie? Mogę temu zapobiec, ostrzegając jego wysokość Essiratha. Tak więc jeśli nie macie nic przeciwko wezmę ze stajni swego konia i ruszę w drogę.

Inga spojrzała na męża, a on skinął głową. Staruszka bez słowa ruszyła w stronę stajni. W tym czasie Sam podszedł do Ratiny. Dotknął jej policzka. Spojrzała na niego wystraszona.

– Ratina… Niedługo wrócę, a w tedy wszystko wróci do normy. Zapomnimy o tym zdarzeniu…

– Nie sądzę, byśmy kiedykolwiek o nim zapomnieli, – spuściła wzrok – Nattinie.

– Nie wiem, kim był ten cały Nattin Hellenoyn, ale już go niema. Teraz jest tylko Sam. Sam Tahan. Wierzysz mi, prawda?

– Kim oni byli? – spytała.

– Nie mam pojęcia. – przyznał szczerze. – Musiałem… Hellenoyn musiał mieć z nimi na pieńku.

– Czego chcieli?

– Chcieli Nattina Hellenoyna. I dostali go. Kolejni z pewnością nie przyjdą. Uwierz mi, Ratina.

– Skąd wiesz.

– Dotychczas nie bali się Hellenoyna. Od dziś zaczną.

– A co, jeśli i ja się go boję?

– Nie bój się. Ja jestem Sam Tahan, nie Hellenoyn. I kocham cię. Wierzysz mi?

– Tak… – wyszeptała. – I ja też cię kocham. Uważaj na siebie.

Sam pocałował ją w policzek i odwrócił się. Inga szła w ich stronę prowadząc konia za uzdę. I to nie byle jakiego konia. Owy, należący do Sama ogier był dostojnym, umięśnionym i zadbanym siwkiem.

Sam wskoczył na niego i spojrzał na Reiga.

– Znasz drogę? – spytał starzec.

– Znam drogę do Shnoun. Stamtąd widać już mury miasta.

Sam odwrócił się. Milczał chwilę, po czym znów spojrzał na starca.

– Mam jedno pytanie… Czy po tym, co zrobiłem, w ogóle mogę tu powrócić?

Tego, co Reig powiedział, Sam się nie spodziewał. Nie skonsultował on tego ani z żoną, ani z córką, ale widać było, że obie go popierały.

– Sam, ty wręcz musisz wrócić! Musisz wrócić, bo rodzina musi trzymać się razem! Znane mi są plany twoje i Ratiny. Tak więc wracaj ja najprędzej. A teraz w drogę… Synu!

Sam uśmiechnął się.

– Do rychłego zobaczenia. – stwierdził, po czym ruszył cwałem w stronę stolicy.

 

Miasto Egereth, stolica Landii, oddalone było od wioski Shnoun o prawie pół dnia drogi. Gdy Sam dotarł do Shnoun słońce powoli wyłaniało się zza horyzontu. Większość ludzi była już jednak na nogach, więc Sam postanowił odpocząć chwilę w jednej z karczm. Podczas owego odpoczynku zjadł jajecznicę z cebulą i kiełbasą, po czym ruszył w dalszą drogę. Do Egereth dotarł po południu.

 

Mury były wysokie i grube, lecz brama stała otworem dla każdego. Przechadzała się przy niej grupa strażników, surowo na wszystkich spoglądając. Sam zatrzymał konia i rozejrzał się dookoła. Budynki były wysokie i obfitowały w zdobienia. Nad miastem zaś górował pałac o pięciu lśniących, strzelistych wieżach. Był to cel podróży Sama, a więc ruszył on w tamtą stronę.

Mijał rozmaite budynki. Karczmy, gospody, domy rozpusty, a także zwykłe domy mieszkalne. Uliczkami przechodzili nie tylko ludzie, ale i elfy. I nie tylko takie jak Sam, czarnowłose, ale i wysokie elfy z Roasinu, o włosach złocistych. Wyróżniały się one z tłumu, albowiem ,,wysokie'' nie znaczy w tym przypadku tylko ,,szlachetne'' ale i naprawdę wysokie. O ponad głowę przewyższały one zwykłych elfów i ludzi. Nie mogło też zabraknąć krasnoludów z odległego Lakathanu. A Samowi najbardziej podobał się fakt, że wszystkich traktowano tu równo. Elf był krasnoludowi równy i ani jednemu, ani drugiemu to nie przeszkadzało.

Poznaję to miejsce, pomyślał Sam, kiedyś tu już byłem.

Dotarł do pałacowych bram. Zszedł z konia i przyjrzał się pałacowi. Był on ogromny i piękny. Okna były wąskie, lecz wysokie. Brama zaś, była na tyle szeroka, że dałoby się przez nią wjechać wozem, gdyby nie strzegło jej czterech halabardników. No i gdyby wóz dał radę pokonać schody do bramy prowadzące.

Sam podszedł do wrót, ale strażnicy zastąpili mu drogę.

– Nieupoważnionym nie wolno. – rzekł jeden z nich.

– Jestem Nattin Hellenoyn, arystokrata!

– Treon, miło mi. Nie wejdzie pan.

– Chcę ostrzec króla!

– Przed czym?

– Przed zamachem! Wpuśćcie mnie! – zaczął się przepychać, ale wąsaci strażnicy nie ustępowali. – Nie rozumiecie? Wiem, że planowany jest zamach na jego wysokość.

– O, pan Hellenoyn! – zauważył ktoś w pałacu. Był to wytwornie odziany młodzieniec o długich, złocistych włosach. Wydał się Samowi znajomy.

– Wpuśćcie go! – rozkazał. – A ty zaprowadź przed oblicze króla. – zwrócił się do Trenoa.

Dopiero w tedy Sam ujrzał koronę na głowie młodzieńca. Nie było więc wątpliwości, że był to książę, syn Essiratha. Patrzył na sama z kamienną twarzą. Zdziwiło go jednak to, że książę znał jego imię.

 

Po wyjściu z sali tronowej halabardnik odprowadzał go do wyjścia. Sam cieszył się, że król mu uwierzył i rzekł, że podwoi ochronę i będzie uważny. Wciąż jednak miał wrażenie, że o czymś zapomniał.

Nagle, niespodziewanie, z jednych z licznych drzwi wyszedł książę.

– Zostaw nas samych, Treonie. – poprosił.

Sam zdziwił się, ale posłusznie ruszył w stronę księcia.

– Jak poszło? – spytał książę.

– Cóż, król uwierzył, wasza wysokość. Obiecał podwoić…

– Pytam poważnie, Hellenoyn!

– Tak też odpowiadam.

– No to w końcu zabiłeś go, czy nie?

– To ja mia… – nagle Sam uświadomił sobie wszystko. Zrozumiał, co nie dawało mu spokoju. – To ja miałem zabić króla. – stwierdził. Nie spytał.

– To jakieś żarty, Hellenoyn!?

Sam myślał, co robić. W końcu wybrał. Puścił się pędem przez korytarz, by tylko uciec od księcia, który zlecił mu zabójstwo własnego ojca. Kontynuowanie tej rozmowy nie wróżyło bowiem nic dobrego.

– Łapać go! – krzyknął za nim książę. – On chciał zabić króla!

Słyszał miecze dobywane z pochew i krzyki. Przyśpieszył. Gdy skręcił w stronę schodów zderzył się z dwoma strażnikami. Jednego pchnął, strącając ze schodów. Drugi zaś dobył miecza i zadał cios od lewego boku, na podbrzusze. Samowi udało się odskoczyć. Nie czekając na kolejne uderzenie ruszył pędem przez schody. Przeskakiwał po dwa lub trzy stopnie. Ścigany krzykami dotarł do wyjścia. Drogę zastąpili mu dwaj halabardnicy. Sam wiedział, jak wykorzystać swą prędkość. Skoczył. Jego lewa noga trafiła napierśnik jednego. Prawa – hełm drugiego.

Sam padł na plecy. Podniósł się, i nie oglądając się za siebie wybiegł z pałacu. Halabardnicy jeszcze sturliwali się ze schodów.

Zbiegł on kamiennymi schodami, odwiązał swego konia i w jednym skoku znalazł się na jego grzbiecie.

Ruszył. Koń był szybszy, niż się spodziewał. Już go nie dogonią.

 

– Jestem zabójcą. – myślał Sam jadąc. – Miałem zabić króla. Co ja z tym zrobię? Wiem, że zlecił to książę, a to niebezpieczna wiedza.

Nattin Hellenoyn będzie ścigany. Wyznaczą za niego nagrodę i nie będzie mógł się nigdzie pokazywać. Będą na niego polować w całej Landii, albo i poza nią.

Nie mogę ukrywać się u Tahanów. Tam mnie znajdą.

Nattin Hellenoyn musi zniknąć. A Sam Tahan razem z nim.

 

Ratina Tahan obudziła się z pięknego snu. Śniło jej się, że wraz z mężem Samem wychowywała na farmie trójkę dzieci. Uśmiechnęła się na myśl, że niedługo może się to ziścić.

Rodzice jeszcze spali, a więc ubrała się cicho i wyszła przed chatkę doglądać, czy aby jej przyszły mąż nie wrócił. Po Samie nie było śladu. Zauważyła jednak coś innego. Ze wzgórza unosił się dym. Ktoś rozpalił ognisko.

Ratina nie zastanawiała się długo. Nikt bowiem, poza Tahanami i Samem nie znał tradycji z ogniskiem. Ruszyła więc ku wzgórzu.

Skoro już się pali, to rodzice nie będą się martwić, pomyślała.

Po mozolnej wspinaczce dotarła na szczyt. Ogień już dogasał. Ratina zauważyła, że na kamieniu, przy którym narodziła się ich miłość, leży jakaś kartka. Wzięła ją do ręki i zaczęła czytać.

 

– Kochana Ratino, – Sam zaczął czytać szeptem swe dzieło w celu dokonania ewentualnej korekty. – jest mi niezmiernie przykro, ale ślub musi zaczekać. Muszę bowiem zniknąć na jakiś czas. Niedługo możesz usłyszeć, że jestem ścigany za różne przestępstwa. Ale to wszystko kłamstwa. Nie mogę powiedzieć ci, gdzie jadę, nie dlatego, że jakby ktoś o to spytał, a ktoś spyta na pewno, mogłabyś szczerze powiedzieć, że nie wiesz, ale dlatego, że sam tego nie wiem. Przepraszam cię za wszystko, co musiałaś przeze mnie przejść. Sprawa powinna szybko ucichnąć, a w tedy wrócę.

Tak, wrócę do ciebie, Ratina. Bo cię kocham.

Wrócę. Przyrzekam.