Entliczek-pentliczek (MASAKRA 2010)

Entliczek-pentliczek, czerwony stoliczek,

A na tym stoliczku pleciony koszyczek,

W koszyczku jabłuszko, przy stole robaczek,

A na tym robaczku bielutki kubraczek.

Powiada Robaczek:

– I dziadek, i babka, i ojciec, i matka jadali wciąż jabłka, a ja już nie mogę! Już dosyć! Już basta! Mam chęć na befsztyczek! – i poszedł do miasta.

Stara Maciejowa nie mogła uwierzyć własnym oczom. Patrzyła, jak pies rwie się do potwora, tocząc żółtą pianę z pyska, jak tamten dopada do Azora, wgryza się żuwaczkami w szyję i urywa głowę. Krew polała się obficie na piasek, a przerażona Maciejowa chwyciła za telefon i wykręciła numer na policję.

– Powiatowa komenda policji w Gdybinie, aspirant Kowalski, słucham. – odezwał się głos w słuchawce.

– Pomocy! – wydarła się rozpaczliwie w słuchawkę Maciejowa. – Łojezu, biedny Azor, jakaś pokraka mi psa zeżarła na podwórzu!

– Oczywiście, natychmiast wysyłamy pomoc – obiecał spokojnie policjant i odłożył słuchawkę.

– Kowalski! – krzyknął komendant. – Co ty, nawet adresu nie spisałeś?

– Maciejowa znowu dzwoniła! – odkrzyknął.

– Co, UFO jej znowu na podwórzu wylądowało?

– Nie, twierdzi że psa jej coś zeżarło i panikuje.

– No to ruszaj dupę i się przejedź, trochę ruchu ci nie zaszkodzi – powiedział komendant podchodząc do biurka. – Jazda! Pamiętaj żeby spisać dane tych ufoków, kiedyś ich za to do sądu podamy – zażartował.

– No, jasne – powiedział bez entuzjazmu Kowalski i poszedł do samochodu.

Gdy tylko dojechał do gospodarstwa Maciejowej wiedział, że coś jest nie tak. Drzwi do domu zwisały smętnie na jednym zawiasie, okna były pobite, a na podwórzu panował bałagan. Kowalski złapał za radio.

– Aspirant Kowalski, dojechałem właśnie do gospodarstwa. Przyjedźcie tutaj, wygląda to dość poważnie.

– Zrozumiałem – zatrzeszczało radio.

Policjant przeszedł przez furtkę. W oczy natychmiast rzuciła mu się plama czerwieni przy budzie i zerwany łańcuch. Żeby dodać sobie pewności siebie, wyciągnął służbowy pistolet i podszedł do wyłamanych drzwi.

– Hop, hop! Jest tam kto? – krzyknął ustawiając się pod ścianą. Wszystko wygląda jak robota wyjątkowo bezczelnych włamywaczy, pomyślał. Może ich jeszcze złapię?

Ściskając pistolet w spoconych rękach, przekroczył próg i wszedł do sieni. Ciemność i wszechobecny bałagan panujący w środku nie nastroiły go pozytywnie do dalszych oględzin domu. Postanowił tylko poszukać Maciejowej i dowiedzieć się, co tu się właściwie stało. Schody skrzypiały złowieszczo, gdy wspinał się po stopniach na piętro – tam, gdzie zawsze można było znaleźć Maciejową. Przystanął na chwilę, gdy poczuł dym. Szybko zbiegł po schodach i wpadł do kuchni. Elektryczność nie działała, ale stary piec na gaz grzał całe pomieszczenie, w którym unosił się swąd palonego mięsa. Kowalski wyłączył piec i otworzył okno. Kątem oka zauważył jakiś ruch na schodach. Błyskawicznie odwrócił się w ich stronę i celując pistoletem w przestrzeń krzyknął łamiącym się głosem:

– Halo… Jest tam kto?

Mimo strachu, postanowił pójść i znaleźć Maciejową. Wszedł na schody, dokładnie lustrując wzrokiem pomieszczenie. Gdy dotarł na szczyt, zauważył, że drzwi do jednego pomieszczenia są wyłamane. Zajrzał do środka i odetchnął z ulgą. W środku, trzęsąc się, siedziała trzęsąca się babinka, w której rozpoznał Maciejową. Wpatrywała się pustym wzrokiem w ścianę.

– Halo, pani Maciejowo, wszystko w porządku? – zapytał dobrodusznie policjant, podchodząc blisko babiny.

Wtedy skóra na czole Maciejowej zaczęła pękać z chrzęstem, odsłaniając znajdujący się pod spodem chitynowy pancerz. Kowalski z przerażeniem patrzył, jak płaty skóry opadają, odsłaniając żuwaczki i oczy gigantycznego owada. Oddał kilka strzałów w jego stronę, cofając się do drzwi. Kula odbiła się od pancerza i trafiła go w brzuch. Na drewnianą podłogę zaczęła kapać krew. Kowalski bezsilnie patrzył jak potwór pozbywa się resztek skóry Maciejowej.

– Befsztyczek? – zapytał Robaczek i rzucił się policjantowi do gardła.

Szedł tydzień, a jednak nie zmienił zamiaru,

Klienci, wrzeszcząc, uciekali z baru, a szef kuchni z niedowierzaniem patrzył jak potwór siada przy jednym stoliku i przegląda kartę. Po chwili Robaczek rozejrzał się pustym wzrokiem po sali i ruszył w stronę kucharza, który postanowił schronić się w kuchni. Zabarykadowanie drzwi nic nie dało. Po chwili spocony ze strachu szef kuchni stanął oko w oko z Robaczkiem, który wpatrywał się w niego błyszczącymi oczami.

– Befsztyczek? – niemal żałośnie zapytał potwór.

– Eeee… Pan chce coś zamówić? – zapytał kucharz.

Robaczek kiwnął kilka razy głową.

– Befsztyczek – powtórzył, wyraźnie ucieszony.

– Aaale my jesteśmy barem wegetariańskim…

– Nie będzie befsztyczka? – zapytał smutno Robaczek.

– Nie, ale mogę zaproponować fantastyczne dania z jabłek – powiedział kucharz. – zupa, knedle, duszone, pieczone, a na deser szarlotka albo babka – wyliczył.

– Jabłka… – powtórzył cicho Robaczek i jednym ruchem odnóża uciął kucharzowi głowę. Drgające ciało upadło na podłogę, a Robaczek szybko pozbawił go rąk i nóg. I zabrał się do pieczenia.

Entliczek-pentliczek, czerwony stoliczek,

A na tym stoliczku pleciony koszyczek,

W koszyczku jabłuszko, na stole czyjś brzuszek,

A na robaczku rzeźnicki fartuszek

Komendant z rozdziawioną gębą oglądał, jak wrzeszczący ludzie wybiegają z baru. Właśnie wracał z pogrzebu Kowalskiego, czy też, żeby uściślić, tych resztek Kowalskiego które udało im się znaleźć. W myślach już obiecał krwawą zemstę oprawcom kolegi. I czuł, że ma możliwość wyrównać z tymi przebierańcami rachunki. Wysiadł z samochodu i wyciągnął broń, po czym śmiało wkroczył do baru. W środku unosił się smród palonego mięsa, dokładnie taki sam jak w domu Maciejowej. Zobaczył też drzwi do kuchni wyłamane w identyczny sposób. Uśmiechnął się złowrogo i wszedł do środka.

Kuchnia była cała w krwi, rdzawe plamy znajdowały się nawet na suficie. Komendant nie przejął się tym zbytnio. Usiadł przy stole czując, jak jego noga dotyka czegoś miękkiego. Zajrzał pod czerwony stoliczek i zauważył rozczłonkowane, perfekcyjne oskórowane ludzkie ręce, nogi i głowę. Zauważył też włączony piekarnik. Po chwili do środka wszedł znany mu kucharz i, nie zwracając na niego uwagi, podkręcił temperaturę w piecu. Komisarza dostrzegł dopiero w chwili, gdy ten wystrzelił już w niego cały magazynek. Kule rozdarły skórę, odsłaniając kryjący się pod spodem szary, owłosiony pancerz. Potwór spojrzał na niego pustym wzrokiem.

– Befsztyczek? – zapytał.

Komendant nie był człowiekiem strachliwym, i zdążył nawet przeładować broń nim Robaczek do niego dobiegł. Potwór ryknął na niego i żuwaczkami chwycił rękę z pistoletem. Komendant w zasadzie już nieświadomie, pod wpływem bólu zaczął naciskać spust, trafiając w otwór gębowy potwora. Tamten zakwiczał i cofnął się kilka kroków. Komendant zdrową ręką chwycił za tłuczek do mięsa i zaczął okładać Robaczka po oczach. Robaczek upadł, a policjant wyrzucił pokrzywiony młotek i znów przeładował pistolet. Wystrzelił cały magazynek w puste oczodoły, wokół tryskała zielona maź. Potwór przestał się ruszać.

– No, widzisz, robaczku – powiedział mściwie – I gdzie twój befsztyczek?

Entliczek-pentliczek, czerwony stoliczek.