Białe drzwi

 

 

Nie­bez­piecz­nie jest wie­dzieć nie­wie­le. Wie­dzieć wiele też.

(Al­bert Ein­ste­in)

 

Pióro wiecz­ne ze złotą sta­lów­ką skrzy­pia­ło, gdy Mo­riar­ty w mil­cze­niu za­pi­sy­wał ar­kusz pa­pie­ru, który nosił tytuł „Wstęp­na ocena stanu pa­cjen­ta”. Widać było, że za­sta­na­wia się nad wy­peł­nie­niem każ­dej z licz­nych ru­bryk.

Pióro wy­glą­da­ło na na­praw­dę dro­gie, a spory dia­ment, osa­dzo­ny na szczy­cie pla­ty­no­wej na­sad­ki, cza­sa­mi nie­spo­dzie­wa­nie bły­skał od­bi­ty­mi re­flek­sa­mi świa­tła włą­czo­ne­go mlecz­ne­go ży­ran­do­la.

Wresz­cie Mo­riar­ty za­koń­czył. Splótł dło­nie i w mil­cze­niu pa­trzył na ły­se­go jak ko­la­no czło­wie­ka, sie­dzą­ce­go po dru­giej stro­nie błysz­czą­ce­go ni­czym lu­stro biur­ka z he­ba­nu.

– Krót­ko mó­wiąc, twier­dzi pan, że ostat­nio nic się panu nie udaje… – Głos dok­to­ra prze­rwał prze­dłu­ża­ją­cą się ciszę. Z wi­docz­nym na­my­słem po­stu­kał pal­cem w blat. – Albo ina­czej…  – dodał po chwi­li. – Wszyst­ko się panu, panie Egg, sypie. 

Egg wolno po­ki­wał głową.

– To nie do końca tak… – Pa­cjent uśmiech­nął się nie­pew­nie. Mi­gnę­ła mu myśl, że ten ce­nio­ny psy­chia­tra lubi no­to­wać wszyst­ko ręcz­nie i po­pi­sy­wać się przy tym swoim wspa­nia­łym pió­rem. Upodo­ba­nia Mo­riar­ty’ego nie miały jed­nak teraz zna­cze­nia: dla Egga znacz­nie istot­niej­szy był coraz bar­dziej nie­po­ko­ją­cy go stan wła­sne­go umy­słu. – Szcze­rze po­wie­dziaw­szy – Egg kon­ty­nu­ował wolno – jest tak, że od dłuż­sze­go czasu za­cho­wu­ję się jak ostat­ni bał­wan. Mó­wi­łem już panu, że je­stem re­dak­to­rem w paru wy­daw­nic­twach, zaj­mu­ją­cych się li­te­ra­tu­rą fan­ta­stycz­ną. Świet­nie mi szło. Wy­so­kie na­kła­dy, roz­chwy­ty­wa­ne w oka­mgnie­niu… Pro­wa­dzi­łem też re­no­mo­wa­ne wi­try­ny li­te­rac­kie.

Mo­riar­ty słu­chał uważ­nie.

– W obec­nych cza­sach praca zdal­na to nic trud­ne­go – cią­gnął Egg. – I na­praw­dę nie­źle płacą. Widzi pan, re­kla­mo­daw­cy sporo łożą, i to bez wa­ha­nia… Dwa mie­sią­ce temu nagle wy­da­rzy­ło się coś zu­peł­nie nie­zro­zu­mia­łe­go… Ten stan stale się po­głę­bia.

Cięż­ko wes­tchnął.

– Za­po­mi­nam o wszyst­kim, ucie­ka­ją mi daty i ter­mi­ny. Za­wa­lam spra­wy, jedną po dru­giej, a klien­ci, użyt­kow­ni­cy i we­bma­ste­rzy kipią wście­kło­ścią. Nic mi się nie udaje. Po­dob­nie jest w re­dak­cjach cza­so­pism.

Mo­riar­ty z na­my­słem wpa­try­wał się w twarz Egga.

– Prze­pra­szam za ko­lo­kwia­lizm – cią­gnął Egg – ale czuję się tak, jakby ktoś urwał mi jaja. Po­rów­na­nie od­da­je isto­tę spra­wy. Po­le­co­no mi pana jako spe­cja­li­stę od ta­kich przy­pad­ków. Na­le­ga­no, żebym pana od­wie­dził…

Ga­bi­net Mo­riar­ty’ego był mie­sza­ni­ną wy­sma­ko­wa­nej ele­gan­cji i funk­cjo­nal­no­ści, spra­wiał jed­nak bar­dzo przy­tul­ne wra­że­nie. Jeden tylko ele­ment wy­raź­nie raził nie­ty­po­wo­ścią: białe drzwi w ścia­nie za ple­ca­mi le­ka­rza, z wiel­ką, mo­sięż­ną klam­ką, wy­ko­na­ne z li­te­go drew­na. Przy­po­mi­na­ły uży­wa­ne dawno temu fron­to­we drzwi szpi­tal­ne.

Egg zer­kał na nie nie­pew­nie. Spra­wia­ły dziw­ne i bar­dzo nie­po­ko­ją­ce wra­że­nie.

– Kry­zys wieku śred­nie­go i wy­pa­le­nie za­wo­do­we… – Głos Mo­riar­ty’ego zmu­sił Egga do od­wró­ce­nia spoj­rze­nia. – Nad­mie­nię, że to bar­dzo wstęp­na dia­gno­za. Te­ra­pia jest pro­sta: długi urlop, ogra­ni­cze­nie ilo­ści zajęć, pew­nie re­zy­gna­cja z ja­kie­goś etatu, może dwóch. Zna­le­zie­nie sobie cze­goś no­we­go… Wtedy szyb­ko doj­dzie pan do sie­bie.

– Chyba, że spra­wa jest znacz­nie po­waż­niej­sza – cią­gnął po chwi­li mil­cze­nia. – O wiele bar­dziej zło­żo­na… To wy­ma­ga jed­nak grun­tow­nych i kom­plek­so­wych badań. Być może, wła­śnie z tego po­wo­du usil­nie pana na­ma­wia­no do zło­że­nia mi wi­zy­ty.

Dok­tor dziw­nie się uśmiech­nął. 

– Co pan przez to wszyst­ko ro­zu­mie? – ostroż­nie za­py­tał Egg.

Sto­ją­cy w rogu ga­bi­ne­tu wen­ty­la­tor szu­miał cicho.

– Może od razu roz­pocz­nij­my po­sze­rzo­ną ana­li­zę. – Mo­riar­ty po­now­nie wziął do ręki pióro. Zro­bił jakiś zna­czek na ar­ku­szu wstęp­nej oceny. – Ro­zu­mie pan wyraz „an­dro­id”?

Mocno za­ak­cen­to­wał ostat­nie słowo. 

– Nie wiem, co on zna­czy. – Re­dak­tor w obron­nym ge­ście pod­niósł ręce. – Mó­wi­łem już, że o wielu spra­wach nie pa­mię­tam. Chyba bez­pow­rot­nie już o nich za­po­mnia­łem…

– A prze­cież para się pan też li­te­ra­tu­rą fan­ta­stycz­ną. – Psy­chia­tra splótł dło­nie pod brodą. – Na­stęp­ne py­ta­nie: pe­wien znany pi­sarz prze­wi­dział ist­nie­nie an­dro­idów. Wie pan, jak brzmia­ło jego na­zwi­sko i tytuł książ­ki?

– Nie. – Egg po­trzą­snął łysą głową. – Wie­dza szyb­ko ula­tu­je mi z mózgu… Nie poj­mu­ję, o czym pan mówi. Dla­cze­go pan drąży ten temat? 

Nie mógł się po­wstrzy­mać od spoj­rze­nia na so­lid­nie wy­glą­da­ją­ce białe drzwi.

– Pytam, bo pan może być wła­śnie an­dro­idem. – Mo­riar­ty kaszl­nął. – An­dro­idem z wy­czer­pu­ją­cym się źró­dłem za­si­la­nia. Wy­da­je się to panu nie­praw­do­po­dob­ne? A jed­nak…

Pięk­ne, białe zęby dok­to­ra bły­snę­ły w sze­ro­kim uśmie­chu.

– Widzi pan – psy­chia­tra zmie­nił uło­że­nie dłoni – swego czasu kilka naj­więk­szych i bar­dzo bo­ga­tych świa­to­wych wy­daw­nictw wpa­dło na po­mysł stwo­rze­nia re­dak­to­rów do­sko­na­łych: rzut­kich, eks­pan­syw­nych, wie­dzą­cych pra­wie wszyst­ko, pra­cu­ją­cych bez wy­tchnie­nia. Wbu­do­wa­ne wspo­mnie­nia, wmon­to­wa­ne prze­ko­na­nie o ludz­kiej cie­le­sno­ści, do­dat­ko­wo po­twier­dzo­ne spo­ży­wa­niem nor­mal­nych po­kar­mów oraz wy­da­la­niem kału i moczu, sfa­bry­ko­wa­na prze­szłość… Te, na­zwij­my je tak, wy­two­ry, świę­cie wie­rzą w swoje ludz­kie ist­nie­nie, a w rze­czy­wi­sto­ści są tylko bar­dzo nie­ty­po­wy­mi ro­bo­ta­mi wy­so­kiej klasy, wy­ko­rzy­stu­ją­cy­mi ciało ludz­kie, jego mózg i kilka in­nych pod­rzęd­nych czło­wie­czych funk­cji. An­dro­ida­mi… Nie­ste­ty, wszyst­kim po­wo­li wy­czer­pu­ją się źró­dła za­si­la­nia. Po­wiedz­my dla uprosz­cze­nia, że ba­te­rie.

W za­pa­dłej ciszy Egg wy­raź­nie usły­szał dźwięk, zgrzyt, jakby ktoś po dru­giej stro­nie muru prze­krę­cał klucz w zamku. Klam­ka po­ru­szy­ła się dwa razy.

Mo­riar­ty nie zwró­cił uwagi na me­ta­licz­ny chro­bot.

– Pan żar­tu­je. – Egg po­trzą­snął głową. – Wy­pra­szam sobie takie głu­pie dow­ci­py!

Chu­s­tecz­ką otarł twarz. Nagle po­kry­ła ją gruba war­stwa potu.

Egg wpa­try­wał się w mokry spła­cheć ba­ty­sto­wej tka­ni­ny, jakby nie­spo­dzie­wa­nie sta­no­wi­ła teraz wi­do­me po­twier­dze­nie jego ludz­kie­go ist­nie­nia. Nie­pew­nie uśmiech­nął się.

– Niech mi pan uwie­rzy, że nie. – Psy­chia­tra wbił wzrok w oczy czło­wie­ka po dru­giej stro­nie biur­ka. – To, o czym mówię, po­twier­dzi­ły sek­cje. Nie­zwy­kle kło­po­tli­wa spra­wa, więc nikt o niej nie mówił i nie mówi gło­śno. Skrzęt­nie okry­to ją ca­łu­nem mil­cze­nia.

– Po­twier­dzi­ły wtedy, kiedy jesz­cze wy­ko­ny­wa­no sek­cje… – dodał po chwi­li. Po­now­nie dziw­nie się uśmiech­nął.

Teraz sta­ran­nie mo­du­lo­wał głos, jakby pro­wa­dził aka­de­mic­ki wy­kład. 

– Oczy­wi­ście, to tylko al­ter­na­tyw­ne roz­po­zna­nie – kon­ty­nu­ował. – Prze­pro­wa­dzi­my dal­sze ba­da­nia, a za­cznie­my od tę­czów­ki i źre­ni­cy oka. Nie wy­obra­ża pan sobie, ile mogą po­wie­dzieć o tym, co kryje się za nimi głę­biej. Dys­po­nu­ję od­po­wied­nim sprzę­tem. Naj­now­szym… 

Szczu­pła dłoń wska­za­ła drzwi w bocz­nej ścia­nie, z mlecz­ną szybą po­środ­ku. 

Egg po­now­nie wy­tarł nadal spo­co­ne czoło.

– Przyj­mu­jąc nawet tę dia­gno­zę za traf­ną, cho­ciaż w nią oczy­wi­ście wąt­pię – wy­stę­kał po chwi­li gło­sem peł­nym na­dziei – pro­blem wła­ści­wie spro­wa­dza się do od­no­wie­nia źró­dła za­si­la­nia. Wy­mia­ny ba­te­rii, je­że­li pan woli to okre­śle­nie. Wtedy wszyst­ko wróci do normy…

Klam­ka w bia­łych drzwiach po­ru­szy­ła się, jakby ktoś spraw­dzał, czy zamek się nie za­ci­na. Obaj nie zwró­ci­li na to uwagi.

– Myli się pan… – Psy­chia­tra z uwagą oglą­dał wy­pie­lę­gno­wa­ne pa­znok­cie swo­ich dłu­gich pal­ców. – An­dro­id to nie robot, zwy­kły me­cha­nizm na­szpi­ko­wa­ny elek­tro­ni­ką, z moż­li­wo­ścią wy­mia­ny pod­ze­spo­łów, cho­ciaż i nie czło­wiek. Sek­cje wy­ka­za­ły, że ta seria wy­ro­bów nie po­sia­da moż­li­wo­ści re­ge­ne­ra­cji. Na­praw­dę przy­kro mi…

Twarz Egga wy­ra­ża­ła nie­pew­ność. Miął w dłoni wil­got­ną chu­s­tecz­kę.

– Jaką więc za­sto­su­je pan te­ra­pię, gdy­bym jed­nak oka­zał się an­dro­idem? – za­py­tał w końcu. 

Psy­chia­tra nie­dba­łym ge­stem strzep­nął z klapy pięk­nie skro­jo­nej ma­ry­nar­ki nie­wi­docz­ny pyłek.

– Wyj­dzie pan tam­tę­dy albo też ktoś pana tam wy­nie­sie. – Pod­nie­sio­ny kciuk Mo­riar­ty’ego wska­zał przej­ście za jego bar­ka­mi. – Te białe drzwi pro­wa­dzą do za­kła­du uty­li­zu­ją­ce­go zbęd­ny sprzęt biu­ro­wy. 

Głos dok­to­ra nie­spo­dzie­wa­nie stward­niał.

– I niech pan nie sta­wia oporu, bo nie warto – rzu­cił. – Lu­dzie, któ­rzy na pana cze­ka­ją, są wpra­wie­ni z ra­dze­niem sobie z kupą złomu po­mie­sza­ną z ka­wał­ka­mi ludz­kie­go mięsa, którą pan nie­ba­wem się sta­nie…

Zde­cy­do­wa­nym ru­chem wrzu­cił do sto­ją­cej za biur­kiem nisz­czar­ki tak sta­ran­nie nie­daw­no wy­peł­nia­ny ar­kusz pa­pie­ru i na­ci­snął włącz­nik.  

 

***

 

Mo­riar­ty prze­cią­gnął się, wstał z fo­te­la i po­ru­szył klam­ką w bia­łych drzwiach. Skrzy­pia­ła, i to mocno.

Dok­tor do­szedł do wnio­sku, że zamek na­le­ży wresz­cie na­oli­wić. Od­po­wied­nim sma­rem, takim, który w przy­szło­ści nie spo­wo­du­je za­cięć. Przy osa­dza­niu drew­nia­ne­go za­mknię­cia przej­ścia w murze lu­dzie, któ­rzy to ro­bi­li, zwra­ca­li na to uwagę, z na­ci­skiem twier­dząc, że towot albo po­spo­li­ta oliwa do tego się nie na­da­ją.

Mo­riar­ty do­brze znał przy­czy­ny złego funk­cjo­no­wa­nia sta­re­go zamka. Po pro­stu, rzad­ko go ostat­nio uży­wa­no i nikt nie za­przą­tał sobie głowy jego kon­ser­wa­cją. To było oczy­wi­ste: jego zle­ce­nio­daw­cy sza­co­wa­li, że z tej serii, do któ­rej za­li­czał się Egg, po­zo­sta­ło za­le­d­wie kilka sztuk. Może nawet ten dzi­siej­szy pa­cjent był ostat­nim z nich… Resz­tę albo już wy­bi­to, albo po pro­stu prze­sta­li funk­cjo­no­wać. W ak­tach zgonu jako przy­czy­nę śmier­ci wpi­sy­wa­no nagłe usta­nie akcji serca. Nie­kie­dy uka­zy­wa­ły się pa­te­tycz­ne ne­kro­lo­gi, je­że­li dany osob­nik był bar­dziej znany. Nikt ni­cze­go nie do­cie­kał, bo zmar­li nie mieli przy­ja­ciół, ro­dzin i dzie­ci, a Mo­riar­ty bar­dzo do­brze wie­dział, dla­cze­go. Przy ich kon­stru­owa­niu wy­eli­mi­no­wa­no sek­su­alizm, a w pa­mię­ci daw­nych re­dak­to­rów za­pi­sa­no nie­złom­ne prze­ko­na­nie, że są im­po­ten­ta­mi. 

Dok­tor rzu­cił okiem na ścien­ny zegar. Było już późne po­po­łu­dnie, a Egg był ostat­nim pa­cjen­tem. Na­le­ża­ło za­mknąć ga­bi­net i w po­czu­ciu do­brze speł­nio­ne­go obo­wiąz­ku udać się do domu, po­ło­żo­ne­go w jed­nej z eks­klu­zyw­nych dziel­nic Lon­dy­nu. 

Mo­riar­ty uśmiech­nął się skąpo.

Dzi­siej­szy dzień za­koń­czył się suk­ce­sem, cho­ciaż za­cho­wa­nie Egga bu­dzi­ło jego nie­smak. Od­bie­rał je jako po­spo­li­tą farsę, ale nie dzi­wi­ło go: w jed­nej chwi­li oka­za­ło się, że świat, w któ­rym żył nie­daw­ny pa­cjent, wszyst­ko, w co głę­bo­ko wie­rzył, wali się w gruzy, a te nie­ubła­ga­nie za­mie­nia­ją się w proch.

Mo­riar­ty wy­krzy­wił twarz i wzru­szył ra­mio­na­mi w ge­stach peł­nych po­gar­dy.

Cóż – po­my­ślał. – Wy­twór wąsko wy­spe­cja­li­zo­wa­ny, trud­no było spo­dzie­wać się po nim cze­go­kol­wiek in­ne­go. Nawet nie poj­mo­wał, że w rze­czy­wi­sto­ści jest cy­bor­giem, a ja wy­ra­zu „an­dro­id” uży­łem jako przy­kła­du… Do­brze, że za nim szyb­ko stwo­rzo­no inne cy­bor­gi, znacz­nie do­sko­nal­sze, w tym i mnie, o czym Egg już nie wie­dział…

Ju­trzej­sza doba za­po­wia­da­ła się zde­cy­do­wa­nie le­piej, bo wcze­snym ran­kiem miał od­wie­dzić pe­wien za­kład, kry­ją­cy się pod szyl­dem „Kli­ni­ka za­bie­gów pla­stycz­nych”, w któ­rym zo­sta­nie do­ko­na­na wy­mia­na jego pod­ze­spo­łów za­si­la­nia. Jesz­cze nie wy­ka­zy­wa­ły wy­czer­pa­nia, ale kres usta­nia ich pracy nie­uchron­nie nad­cho­dził.

W ste­ryl­nie czy­stych sa­lach z fron­tu rze­czy­wi­ście wy­ko­ny­wa­no za­bie­gi upięk­sza­ją­ce, ale praw­dzi­wą dzia­łal­ność pro­wa­dzo­no na za­ple­czu, w po­miesz­cze­niach, eu­fe­mi­stycz­nie okre­śla­nych jako „ma­ga­zy­ny”. Nikt nie­po­wo­ła­ny tam nie za­glą­dał, tylko za­ufa­ni pra­cow­ni­cy, a także cy­bor­gi trze­ciej ge­ne­ra­cji, takie, jak Mo­riar­ty. Sam pro­ces wy­mia­ny nie był pro­sty i trwał do­brych kilka go­dzin, był bar­dzo po­waż­ną i skom­pli­ko­wa­ną ope­ra­cją tech­nicz­ną, ale, jak dotąd, za­wsze prze­bie­gał po­myśl­nie.

Mo­riar­ty cie­szył się z tego, cho­ciaż po­spo­li­te ludz­kie uczu­cia były mu obce, bo prze­cież jesz­cze miał tyle pracy do wy­ko­na­nia…

Dziw­ny dźwięk do­biegł zza jego ple­ców, zgrzyt po­now­nie prze­krę­ca­ne­go klu­cza w zamku. Zu­peł­nie nie­spo­dzie­wa­ny, bo prze­cież spra­wa nie­daw­ne­go go­ścia zo­sta­ła cał­ko­wi­cie za­ła­twio­na.

Dok­tor do­szedł do wnio­sku, że pew­nie ob­słu­ga punk­tu uty­li­za­cji też za­uwa­ży­ła kło­po­ty, które spra­wia stare za­mknię­cie. I za­bra­ła się za na­pra­wia­nie uster­ki.

Białe drzwi otwo­rzy­ły się z pi­skiem nie­sma­ro­wa­nych od dawna za­wia­sów.

Mo­riar­ty nie znał kilku ludzi, któ­rzy nie­spo­dzie­wa­nie po­ja­wi­li się w ga­bi­ne­cie. Byli ubra­ni w kom­bi­ne­zo­ny ro­bo­cze, na gło­wach no­si­li maski ochron­ne i kaski, ale tak za­wsze by­wa­ło. Od po­przed­ni­ków róż­ni­ło ich to, że w dło­niach mieli przed­mio­ty, wy­glą­da­ją­ce na broń, za­opa­trzo­ne w dłu­gie tłu­mi­ki.  

Przy­nie­śli ze sobą także na­rzę­dzia mu­rar­skie: kiel­nie i szpa­chlów­ki, a w spo­rym no­si­dle już roz­ro­bio­ną za­pra­wę. 

– Niech pan nie sta­wia oporu, na­praw­dę nie warto… – stwier­dził naj­wyż­szy z nie­spo­dzie­wa­nych przy­by­szy. – Po­sta­ra­my się, żebyś nie czuł bólu. I za­ła­twi­my to szyb­ko.

Cel­nie wy­mie­rzo­ny strzał roz­łu­pał Mo­riar­ty’emu czasz­kę. Runął na pod­ło­gę. Raz za razem głowę psy­chia­try roz­ry­wa­ły ko­lej­ne po­ci­ski. W końcu znie­ru­cho­miał.

Na po­krwa­wio­nym bla­cie biur­ka nadal le­ża­ło pięk­ne wiecz­ne pióro.

Jeden z za­bój­ców, ten, który pierw­szy na­ci­snął spust, wziął je do ręki.

– Wspa­nia­łe! – stwier­dził krót­ko. – VanC­le­ef, pew­nie nie mogę go za­brać?

Czło­wiek no­szą­cy na­zwi­sko VanC­le­ef od­po­wie­dział na­tych­miast:

– Trze­ba je zo­sta­wić… Ktoś mógł je za­pa­mię­tać, a zna­le­zio­ne u cie­bie, sta­no­wi­ło­by dowód rze­czo­wy. Za­czę­to by się za­sta­na­wiać, skąd je masz i dla­cze­go psy­chia­tra znik­nął…

Po­ki­wał głową.

– Do ro­bo­ty, chłop­cy! – za­ko­men­de­ro­wał. – Nie może zo­stać nawet ślad ist­nie­nia Mo­riar­ty’ego! Do­kład­nie zmyć blat biur­ka, a potem wy­su­szyć! Wie­cie, że jak tutaj skoń­czy­my, od razu za­bie­ra­my się za li­kwi­do­wa­nie na­sze­go punk­tu!

Grupa pra­co­wa­ła spraw­nie. Białe drzwi w ciągu kilku minut zo­sta­ły wy­mon­to­wa­ne. Uło­żo­no na nich zwło­ki, które nie­zwłocz­nie wy­nie­sio­no. U wy­lo­tu przej­ścia, po dru­giej stro­nie, sły­chać było ja­zgot sil­ni­ka pi­lar­ki, prze­łą­czo­ne­go na wy­so­kie ob­ro­ty. Za­pew­ne jakaś inna grupa już pra­co­wa­ła przy ćwiar­to­wa­niu trupa.

Po­ło­żo­no pierw­szą war­stwę ce­gieł, potem ko­lej­ną, na­stęp­ne naj­wi­docz­niej miały szczel­nie wy­peł­nić przej­ście w ścia­nie.

– Czemu zo­stał zu­ty­li­zo­wa­ny? – Któ­ryś z męż­czyzn rzu­cił ko­lej­ne py­ta­nie. – Chyba w sumie nie­źle się spra­wo­wał…

– Był już ostat­nim z tej serii, o czym, na szczę­ście, nie wie­dział – od­po­wie­dział VanC­leff – Stał się nie­po­trzeb­ny, a sta­no­wił dowód ist­nie­nia tych istot. A poza tym, nasza firma za­koń­czy­ła prace nad ko­lej­ną ge­ne­ra­cją ta­kich two­rów… Do­pie­ro one zwień­czy­ły nasze sta­ra­nia. Wkrót­ce sta­nie­my się naj­więk­szą i naj­bar­dziej wpły­wo­wą kor­po­ra­cją świa­ta. Do­mi­na­to­rem…

Mocno za­tarł dło­nie, teraz upać­ka­ne krwią: pew­nie za­bru­dzi­ły się, gdy po­ma­gał w wy­no­sze­niu zwłok.

Czło­wiek, który strze­lił pierw­szy, po­now­nie przy­bli­żył do oczu pla­ty­no­we pióro wiecz­ne. Dia­ment na końcu na­kład­ki jesz­cze raz odbił świa­tło nadal pa­lą­cej się lampy.

– Na­praw­dę szko­da, że nie mogę za­brać tego wspa­nia­łe­go wy­ro­bu… – stwier­dził z żalem. – Ten su­kin­kot, Mo­riar­ty, w końcu przy­dał­by się do cze­goś nam, lu­dziom…  

W gło­sie męż­czy­zny za­brzmia­ła nie­za­chwia­na pew­ność sie­bie.

 

***

 

James VanC­le­ef z upodo­ba­niem sma­ko­wał w my­ślach dwa słowa: „nie­śmier­tel­ność” i „do­sko­na­łość”. Naj­pierw pierw­sze, potem dru­gie, i tak na zmia­nę.

Do­szedł w końcu do wnio­sku, że nie­śmier­tel­ność ma o wiele więk­sze zna­cze­nie, może nawet klu­czo­we, bo o tym, że jest do­sko­na­ły, wie­dział od chwi­li swo­je­go stwo­rze­nia, gdy za­czął ist­nieć. Do­brze pa­mię­tał chwi­lę po­ja­wie­nia się w jego umy­śle imie­nia i na­zwi­ska, a także wszyst­kie szcze­gó­ły na­stęp­nych lat życia tak, jakby wy­da­rzy­ły się wczo­raj.

Są­dził też, że ten naj­now­szy sys­tem za­si­la­nia i pod­trzy­my­wa­nia funk­cji ży­cio­wych, od po­cząt­ku funk­cjo­nu­ją­cy w jego ciele, umoż­li­wia praw­dzi­wą nie­śmier­tel­ność. Wy­mia­na istot­nych ele­men­tów była w sumie nie­skom­pli­ko­wa­na i wcale nie tak cza­so­chłon­na, a dzia­ła­ły bez od­na­wia­nia bar­dzo długo, przez sze­reg lat. Takie otrzy­mał za­pew­nie­nia i głę­bo­ko w nie  wie­rzył, bo mimo wielu lat ist­nie­nia nie do­strze­gał po­trze­by pod­da­nia się ku­ra­cji na­praw­czej. Są­dził więc, że jego twór­cy za­pew­ni­li mu i jego to­wa­rzy­szom – było ich za­le­d­wie nieco wię­cej od tu­zi­na – dłu­go­wiecz­ność ist­nie­nia bar­dzo zbli­żo­ną do nie­śmier­tel­no­ści, a może nawet praw­dzi­we ist­nie­nie bez końca.

Ta pro­sta i oczy­wi­sta kon­sta­ta­cja stała się jedną z głów­nych prze­sła­nek na­ro­dze­nia się w mó­zgach cy­bor­gów ostat­niej serii wiel­kie­go planu, od kilku lat z suk­ce­sem kon­se­kwent­nie re­ali­zo­wa­ne­go.

 James sie­dział na we­ran­dzie swo­jej małej willi, po­ło­żo­nej na jed­nej z od­le­głych przed­mieść Lon­dy­nu i roz­ko­szo­wał się pa­le­niem do­sko­na­łej ku­bań­skiej cy­ga­ret­ki. Lubił ty­to­nio­wy dym, a jesz­cze bar­dziej uwiel­biał to, że jego ko­mór­ki czu­cio­we spra­wu­ją się zna­ko­mi­cie, może nawet cią­gle się udo­sko­na­la­ją. Spe­cjal­nie po­zo­sta­wio­no je w ciele ludz­kie­go no­si­cie­la, który stał się bu­dul­cem jego or­ga­ni­zmu: spi­sy­wa­ły się coraz le­piej. Nie mógł wy­klu­czyć ich roz­wo­ju, bo jesz­cze, mimo wielu sta­rań, nie po­znał do końca moż­li­wo­ści swo­je­go je­ste­stwa cy­bor­ga ostat­niej ge­ne­ra­cji. Za­pach cy­ga­re­tek i pa­pie­ro­sów sta­no­wił wspa­nia­łą przy­kryw­kę funk­cjo­no­wa­nia serii ta­kich jak on istot. Ni­ko­mu, kto od­wie­dził­by jego lokum, po­czuł za­pach ty­to­nio­we­go dymu i zo­ba­czył­by go za­cią­ga­ją­ce­go się głę­bo­ko, nie przy­szło­by nawet do głowy, że ob­cu­je z or­ga­ni­zmem, w dużej mie­rze sztucz­nym, nie­wy­obra­żal­nie bar­dziej do­sko­na­łym od czło­wie­ka.

VanC­le­ef sta­ran­nie zga­sił nie­do­pa­łek i pod­szedł do okna z wi­do­kiem na pięk­nie utrzy­ma­ny ogród. Nie­daw­no pa­da­ło i wio­sen­ny deszcz po­bu­dził do życia żon­ki­le: za­czę­ły kwit­nąć.  

James ko­chał kwia­ty, ich za­pach i wy­gląd, ale to nie miało teraz zna­cze­nia. Są­dził, że te dziw­ne uczu­cia są po­zo­sta­ło­ścią wspo­mnień z mózgu czło­wie­ka, dawcy jego ciała. Waż­niej­sze było jed­nak zu­peł­nie coś in­ne­go: eg­ze­ku­cja Mo­riar­ty’ego prze­bie­gła spraw­nie. Po psy­chia­trze nie po­zo­stał naj­mniej­szy ślad. Ciało po­ka­wał­ko­wa­no na strzę­py i wy­rzu­co­no na wiel­kie wy­sy­pi­sko me­ta­lo­wych od­pa­dów. VanC­le­ef wie­dział, że szyb­ko tra­fią do ja­kiejś huty.

James po­now­nie po­czął ana­li­zo­wać ko­niecz­ność za­bój­stwa. I po raz ko­lej­ny do­szedł do wnio­sku, że było nie­unik­nio­ne. 

– Mo­riar­ty za dużo wie­dział. I mógł się do­my­śleć, że stał się nie­po­trzeb­ny – mruk­nął pod nosem. – Cy­borg za­le­d­wie trze­ciej ge­ne­ra­cji, ale, przy­zna­ję, by­strzak… Chyba wpro­wa­dzo­no w jego ciało ja­kieś mo­dy­fi­ka­cje. Mógł­by de­spe­rac­ko chwy­tać się każ­dej moż­li­wo­ści dal­szej eg­zy­sten­cji, cho­ciaż­by była zwy­kłą ułudą albo po­spo­li­tą bujdą… Za cenę dal­sze­go życia opo­wie­dział­by wszyst­ko, o czym wie­dział.

VanC­le­ef się­gnął po ko­lej­ną cy­ga­ret­kę. Roz­siadł się teraz na wspa­nia­łym krze­śle Chip­pen­da­le’a z sze­ro­ki­mi opar­cia­mi dla rąk i po­sta­wił na jed­nym z nich krysz­ta­ło­wą po­piel­nicz­kę. Miała spe­cjal­nie przy­go­to­wa­ne wgłę­bie­nie.

Wy­god­nie wy­cią­gnął nogi.

Po­czął teraz ana­li­zo­wać za­cho­wa­nie się ludzi uczest­ni­czą­cych w mor­der­stwie Mo­riar­ty’ego.

Wy­krzy­wił w gry­ma­sie roz­ba­wie­nia pięk­nie wy­kro­jo­ne wargi.

Za­cho­wa­li się tak, jak po­win­ni, spraw­nie i bez­na­mięt­nie wy­ko­na­li trud­ną ro­bo­tę. Pew­nie nie tylko dla­te­go, że zo­sta­li suto opła­ce­ni i byli za­wo­do­wy­mi za­bój­ca­mi. Głę­bo­ko wie­rzy­li, że nie­ba­wem ich firma, wiel­ka kor­po­ra­cja, ma­ją­cy swoje czło­ny pra­wie we wszyst­kich pań­stwach, zaj­mu­ją­ca się opra­co­wy­wa­niem i wdra­ża­niem w życie naj­now­szych tech­no­lo­gii, sta­nie się do­mi­na­to­rem świa­to­we­go rynku, a oni sami będę pła­wić się w bo­gac­twie…

Nie wie­dzie­li tylko, że naj­waż­niej­si na­ukow­cy i fi­nan­si­ści, któ­rzy opra­co­wa­li w za­ci­szach swo­ich ga­bi­ne­tów ten pro­jekt, już nie żyją. Przy­da­rza­ło im się coś zwy­kłe­go, ba­nal­nie pro­ste­go, nie bu­dzą­ce­go zdzi­wie­nia: wy­pad­ki sa­mo­cho­do­we ze skut­kiem śmier­tel­nym, roz­le­głe za­wa­ły koń­czą­ce się zgo­nem albo też sa­mo­bój­stwa w sta­nach cięż­kiej de­pre­sji… I że ich, zwy­kłych mor­der­ców, też nie­ba­wem spo­tka po­dob­na śmierć.

Wiel­ki plan nie zo­stał zmie­nio­ny, tylko miej­sca naj­waż­niej­szych ludzi kor­po­ra­cji za­ję­ły cy­bor­gi tej ge­ne­ra­cji, któ­rej jed­nym z człon­ków był on, James VanC­le­ef. Kilku waż­nych męż­czyzn i ko­biet zo­sta­ło jesz­cze do wy­bi­cia, ale to była tylko kwe­stia czasu.

Wtedy do­mi­na­to­ra­mi staną się oni i suk­ce­syw­nie po­czną po­sze­rzać swoje władz­two…

Coś przy­po­mnia­ło się Ja­me­so­wi: wspo­mnie­nie ar­cha­icz­ne­go ele­men­tu ga­bi­ne­tu Mo­riar­ty’ego rodem z daw­nej epoki, bia­łych drzwi z li­te­go drew­na. Nie zo­sta­ły znisz­czo­ne, tylko wy­nie­sio­ne, a potem, na po­le­ce­nie Ja­me­sa, wy­wie­zio­ne. Po pro­stu wzbu­dzi­ły jego za­cie­ka­wie­nie i chciał się im do­kład­nie przyj­rzeć: były re­lik­tem daw­nych cza­sów, w któ­rych nie było an­dro­idów i cy­bor­gów.

Zo­sta­ną po­now­nie wy­ko­rzy­sta­ne… Do wy­eli­mi­no­wa­nia po­zo­sta­ło jesz­cze kil­ka­na­ście nie­po­trzeb­nych już to­wa­rzy­szy. Tak samo, jak Egga, wy­gląd drzwi zdzi­wi ich i od­wró­ci uwagę od przy­go­to­wań do mordu.

Kiedy zo­rien­tu­ją się w prze­zna­cze­niu tych sta­ro­mod­nych wie­rzei bę­dzie już za późno.

Jesz­cze jedna drob­na spra­wa, wła­ści­wie bła­host­ka bez zna­cze­nia, mę­czy­ła umysł Ja­me­sa: nie pa­mię­tał, jakie imię nosił Mo­riar­ty. To ob­ra­ża­ło jego nie­by­wa­łą i do­sko­na­łą in­te­li­gen­cję, da­le­ce prze­wyż­sza­ją­cą ludz­ką.

Sku­pił się.

Ten pierw­szy człon na­zwi­ska nie­zwłocz­nie wy­chy­nął z roz­le­głych głę­bin jego pa­mię­ci, jakby to słowo tylko cze­ka­ło na przy­po­mnie­nie.

Mo­riar­ty też miał na imię James.

VanC­le­ef za­ko­no­to­wał sobie, że musi spraw­dzić, czy wszyst­kie męscy przed­sta­wi­cie­le cy­bor­gów noszą to imię. I czy iden­tycz­nie jest przy wer­sjach żeń­skich: do­sko­na­le wie­dział, że one ist­nie­ją i z kil­ko­ma współ­pra­co­wał. Ta spra­wa nie miała więk­sze­go zna­cze­nia, ale bu­dzi­ła jego cie­ka­wość: by­ła­by prze­ja­wem ludz­kiej ten­den­cji do ty­pi­za­cji jego star­szych i obec­nych to­wa­rzy­szy, nie wia­do­mo, po co. By­ła­by ko­lej­nym prze­ja­wem ludz­kiej głu­po­ty, dzi­wacz­nym ka­pry­sem bez zna­cze­nia.

James uśmiech­nął się.

Jego cze­ka­ły dzi­siaj znacz­nie waż­niej­sze za­da­nia: mu­siał na­wią­zać umy­sło­wą łącz­ność z kil­ko­ma naj­waż­niej­szy­mi cy­bor­ga­mi jego kręgu i usta­wić ko­lej­kę ludz­kich wład­ców kor­po­ra­cji do wy­mor­do­wa­nia, do­brać me­to­dy i wy­ty­po­wać wy­ko­naw­ców. Sam też weź­mie udział w akcji, bo ktoś tak do­sko­na­ły jak on musi pil­no­wać czło­wie­czych za­bój­ców.

Nad­cho­dził usta­lo­ny czas po­łą­cze­nia i na tym na­le­ża­ło się sku­pić.  

 

***

 

Dziw­ny dźwięk do­biegł za ple­ców Ja­me­sa VanC­le­efa, od­głos, przy­po­mi­na­ją­cy prze­krę­ca­nie klu­cza w sta­rym, mocno już za­rdze­wia­łym zamku. Taki sam, który wy­da­wa­ło za­mknię­cie bia­łych drzwi w ścia­nie ga­bi­ne­tu Mo­riar­ty’ego.

Nie­spo­dzie­wa­nie dla sie­bie James wzdry­gnął się, w od­ru­chu, za­pa­mię­ta­nym kie­dyś przez nerwy i ciało jego ludz­kie­go bu­dul­ca.

Prze­cież nie po­le­ci­łem za­mon­to­wa­nia w moim pięk­nym domu tych­że wie­rzei… – W umy­śle VanC­le­efa prze­wi­nę­ła się oczy­wi­sta myśl. – Miały być wsta­wio­ne w ga­bi­ne­cie na­stęp­ne­go czło­wie­ka, prze­wi­dzia­ne­go do li­kwi­da­cji, a potem w ko­lej­nych… Czyż­by po­ja­wi­li się moi na­stęp­cy? Nie­moż­li­we, mu­siał­bym o tym wie­dzieć…

Nagle po­czuł, że in­ten­syw­nie się poci. Do­sko­na­le ro­zu­miał, dla­cze­go: po pro­stu ze stra­chu.

Ro­zej­rzał się uważ­nie: taras wy­glą­dał tak samo, jak wczo­raj. Pręd­kim kro­kiem James prze­szedł do sa­lo­nu. Na pa­li­san­dro­wym stole w krysz­ta­ło­wym wa­zo­nie nadal pysz­ni­ły się kwia­ty kilku afry­kań­skich lilii, ścię­tych w jego ogro­dzie. Osza­ła­mia­ją­co pach­nia­ły. VanC­le­ef dbał o nie i co­dzien­nie zmie­niał wodę w tym wy­smu­kłym fla­ko­nie.

Wiel­ki pokój też pre­zen­to­wał się tak, jak po­przed­nio.

Urzą­dze­nie fo­nicz­ne – po­my­ślał James. – Po pro­stu zwy­kłe, ma­lu­teń­kie urzą­dze­nie fo­nicz­ne z na­gra­niem od­twa­rza­nym z dużą gło­śno­ścią, może nawet jest ich kilka… Kto je u mnie umie­ścił?

Drzwi do są­sia­du­ją­ce­go z sa­lo­nem po­miesz­cze­nia go­ścin­ne­go uchy­li­ły się bez­sze­lest­nie. Do środ­ka w mil­cze­niu we­szło kilku męż­czyzn. Trzy­ma­li w dło­niach re­wol­we­ry albo pi­sto­le­ty, a jeden strzel­bę du­że­go ka­li­bru. 

Byli bar­dzo sta­ran­nie ubra­ni w świet­nie skro­jo­ne i pięk­nie pre­zen­tu­ją­ce się smo­kin­gi. Dwóch miało w bu­to­nier­kach czer­wo­ne goź­dzi­ki. Wy­glą­da­li tak, jakby wy­bie­ra­li się na ja­kieś wy­twor­ne przy­ję­cie, może nawet raut. Jeden tylko szcze­gół psuł wra­że­nie nie­ska­zi­tel­nej ele­gan­cji: wszy­scy osło­ni­li dło­nie ba­weł­nia­ny­mi, pod­gu­mo­wa­ny­mi rę­ka­wicz­ka­mi, uży­wa­ny­mi do prac ogro­do­wych. James też czę­sto z nich ko­rzy­stał, żeby ochro­nić ręce przed za­pać­ka­niem zie­mią.

Czło­wiek, idący z przo­du, jako je­dy­ny do kie­szon­ki w gór­nej czę­ści ma­ry­nar­ki miast chu­s­tecz­ki wło­żył przed­miot, wy­glą­da­ją­cy na wiecz­ne pióro.

Dia­ment na szczy­cie pla­ty­no­wej na­sad­ki bły­snął od­bi­ty­mi pro­mie­nia­mi za­cho­dzą­ce­go słoń­ca.

– A jed­nak ten su­kin­kot, Mo­riar­ty, w końcu do cze­goś nam, lu­dziom, się przy­dał… – fleg­ma­tycz­nym tonem za­uwa­żył męż­czy­zna z pla­ty­no­wym pió­rem wiecz­nym. – Oczy­wi­ście pa­mię­tasz to in­dy­wi­du­um?

Sta­ran­nie do­krę­cał walec na­ło­żo­ny na wylot lufy broni, jakby osa­dze­nie tłu­mi­ka nie do końca było pra­wi­dło­we.

– Przy­dał się, bo otrzy­ma­łem to wspa­nia­łe pióro jako tro­feum od na­szych no­wych moż­no­wład­ców: ludzi. Wy­śmie­ni­cie się spi­su­je – cią­gnął przy­bysz dziw­nie ga­wę­dziar­skim tonem. – A tak, ludzi… – dodał po chwi­li. – Wresz­cie zo­rien­to­wa­li się w pro­wa­dzo­nej przez was grze, a i my też – cią­gnął. – Ale, mimo wszyst­ko, po Mo­riar­ty’m coś war­to­ścio­we­go jed­nak zo­sta­ło…

Męż­czy­zna od­wiódł kurek re­wol­we­ru: wy­glą­da­ło na to, że osa­dze­nie tłu­mi­ka w końcu go za­do­wa­la.

– Po tobie zaś nie zo­sta­nie nic oprócz ty­ta­no­wych go­le­ni, opan­ce­rzo­nej czasz­ki i kil­ku­na­stu  kości, też wy­ko­na­nych z me­ta­lu – kon­ty­nu­ował po­wo­li z uśmie­chem szcze­re­go za­do­wo­le­nia. – Twoje ciało wy­wie­zie­my kil­ka­dzie­siąt mil stąd i ci­śnie­my do rzad­ko od­wie­dza­ne­go i bar­dzo głę­bo­kie­go mo­kra­dła w sta­rym za­ko­lu Ta­mi­zy. Raki i inne ba­gien­ne ścierw­ni­ki będą miały z jego mię­snych czę­ści dobry uży­tek…

Umysł VanC­le­efa prze­szy­ła nagła, bar­dzo przy­kra dla niego myśl, pierw­sza tego ro­dza­ju w ciągu lat jego ist­nie­nia. Nigdy wcze­śniej się to nie zda­rza­ło. To było nowe, nie­spo­ty­ka­ne do­zna­nie.  

Jed­nak nie je­stem na­praw­dę do­sko­na­ły…– Ta kon­sta­ta­cja spra­wi­ła Ja­me­so­wi nie­mal fi­zycz­ny ból. – Paru istot­nych spraw nie prze­wi­dzia­łem… I do końca nie wia­do­mo, czy je­stem na­praw­dę nie­śmier­tel­ny. Nie­ba­wem się o tym prze­ko­nam. Może jed­nak prze­trwam…

James bar­dzo do­brze wie­dział, że po­sia­da ciało, nie­zwy­kle od­por­ne na wszel­kie­go ro­dza­ju rany i urazy, przez cał­kiem długi okres wy­trzy­mu­ją­ce nawet in­ten­syw­ną ra­dia­cję. Naj­waż­niej­sze or­ga­ny zo­sta­ły przez jego twór­ców wy­dat­nie wzmoc­nio­ne, do­dat­ko­wo jesz­cze szczel­nie osło­nię­te. Jed­nak­że VanC­le­ef pa­mię­tał, że nikt nigdy nie spraw­dzał, czy tak skon­stru­owa­ne je­ste­stwo prze­trwa ulewę tra­fia­ją­cych w nie kul, wy­strze­li­wa­nych z bli­ska. 

Gorz­ko skon­sta­to­wał, że jed­nak trze­ba było wy­szu­kać w wię­zie­niach kilku osob­ni­ków, ska­za­nych na do­ży­wo­cie, po pro­stu oma­mić ich na­dzie­ją in­ne­go ist­nie­nia w zu­peł­nie nowej for­mie, a potem w wy­myśl­ny spo­sób po kolei za­bi­jać, spraw­dza­jąc prze­ży­wal­ność or­ga­ni­zmów, stwo­rzo­nych dla cy­bor­gów jego ge­ne­ra­cji.

Nie po­my­śla­no o tym, a teraz ten brak prze­wi­dy­wa­nia mścił się.

W umy­śle Ja­me­sa za­tlił się wątły pro­myk na­dziei, że może jed­nak oca­le­je, cho­ciaż do­brze zda­wał sobie spra­wę, że ist­nie­je za­le­d­wie cień szan­sy na prze­ży­cie. Wy­star­cza­ło prze­biec z po­wro­tem do we­ran­dy, dać de­spe­rac­kie­go susa do ogro­du, po­ko­nać ponad dwu­me­tro­we ogro­dze­nie i czmych­nąć ni­czym zając, ści­ga­ny przez psy łow­cze. Kie­dyś spraw­dzał swoją umie­jęt­ność for­so­wa­nia wy­so­kich prze­szkód i był bar­dzo za­do­wo­lo­ny z osią­gnię­te­go wy­ni­ku.

VanC­le­ef do­brze pa­mię­tał, że wra­ca­jąc do sa­lo­nu, nie za­mknął za sobą we­ran­do­wych drzwi. Roz­bi­cie na ka­wał­ki ude­rze­niem głowy gru­bej szyby, chro­nią­cej ze­wnętrz­ną stro­nę ta­ra­su, nie na­strę­cza­ło pro­ble­mów. Grad po­ci­sków bę­dzie wtedy ude­rzał go w plecy, znacz­nie zmniej­sza­jąc ry­zy­ko po­waż­ne­go uszko­dze­nia naj­waż­niej­szych or­ga­nów…

Jakby dzia­ła­jąc sa­mo­dziel­nie, ciało VanC­le­efa wy­ko­na­ło pół ob­ro­tu.

– Dość tych po­ga­du­szek, za długo one trwa­ją, kończ­my tę za­ba­wę! Pie­przo­ny gad! – Któ­ryś z to­wa­rzy­szy czło­wie­ka z wiecz­nym pió­rem, do­tych­czas sto­ją­cych w mil­cze­niu, rzu­cił gło­śną uwagę. – Do ro­bo­ty, chłop­cy!

Świ­dru­ją­cy uszy zgrzyt otwie­ra­nych drzwi po­wtó­rzył się po raz ko­lej­ny. Znowu skrzyp­nę­ły nie­sma­ro­wa­ne od dawna za­wia­sy… Praw­do­po­dob­nie po­now­nie włą­czo­no ukry­te urzą­dze­nie fo­nicz­ne.

Dziw­ne, nie wia­do­mo skąd do­bie­ga­ją­ce od­gło­sy za­głu­szy­ła palba wielu strza­łów.  

 

14 czerw­ca 2022 r. Roger Re­deye

 

Jako ilu­stra­cję wy­ko­rzy­sta­łem kom­pu­te­ro­wą gra­fi­kę, przed­sta­wia­ją­cą jeden z pro­jek­tów urzą­dze­nia do­mo­we­go ga­bi­ne­tu. Cał­kiem nie­źle się pre­zen­tu­je…

Źró­dło ilu­stra­cji → https://pl.pinterest.com/pin/606649012275222696/