Arka

 Mary przy­szła z pół­no­cy.

 Jako je­dy­nej spo­śród ty­się­cy miesz­kań­ców Arki udało jej się wy­do­stać na ze­wnątrz, po­mi­mo sza­le­ją­ce­go w schro­ni­sku wi­ru­sa, za­bi­ja­ją­ce­go w za­le­d­wie kilka go­dzin po za­ka­że­niu ko­lej­ne ofia­ry.

 Od kilku lat Mary tu­ła­ła się po świe­cie wraz ze swoim dwu­na­sto­let­nim już synem. Jed­nak ni­g­dzie nie po­tra­fi­ła zo­stać na dłu­żej. Coś od­cią­ga­ło ją od osie­dle­nia się w jed­nej z setek in­nych Arek, bę­dą­cych ostat­nią osto­ją ludz­ko­ści.

 Tym razem chcia­ła to jed­nak zmie­nić. Pra­gnę­ła za­pew­nić sy­no­wi sta­bil­ność, za­miast cią­głe­go zmie­nia­nia miej­sca za­miesz­ka­nia.

 W tym celu od­wie­dzi­ła Arkę, na którą udało jej się na­tra­fić, z proś­bą o przy­ję­cie jej do grona chro­nią­cych się tam ludzi.

– Nie­ste­ty nie mamy wię­cej miejsc – od­po­wie­dział męż­czy­zna, który przed­sta­wił jej się jako Tho­mas. – Nasz schron i tak już jest prze­peł­nio­ny. Bra­ku­je nam nie tyle łóżek, co miej­sca! Lu­dzie śpią już nie tylko w sy­pial­niach, ale rów­nież na ko­ry­ta­rzach czy po­ko­jach użyt­ko­wych. Ostat­nio mu­sie­li­śmy mocno ogra­ni­czyć racje żyw­no­ścio­we w oba­wie przed wy­czer­pa­niem się za­pa­sów… Nie, nie ma ta­kiej opcji! Nie przyj­mie­my ko­lej­nej osoby…

– A co gdy­bym za­pła­ci­ła?

– W jaki spo­sób? Je­dy­ne, co by nam się przy­da­ło to je­dze­nie, ale nie wie­rzę, że masz przy sobie tyle za­pa­sów, ile po­trze­bu­je­my.

– Mam do za­ofe­ro­wa­nia coś in­ne­go. Je­stem na­jem­nicz­ką. Może macie ja­kie­goś mu­tan­ta w oko­li­cy, któ­re­go chcie­li­by­ście się po­zbyć? Albo nie­bez­piecz­ne zwie­rzę­ta, któ­rych skóry pra­gnie­cie po­zy­skać?

– Wła­ści­wie to… – Tho­mas nie do­koń­czył zda­nia i przy­krył swoją wy­lew­ność lek­kim uśmie­chem. –  Muszę po­roz­ma­wiać w tej spra­wie z za­rząd­cą.

– Po­cze­kam.

 James spoj­rzał na Mary i, cho­ciaż ko­bie­ta nie mogła do­strzec jego twa­rzy spod za­sła­nia­ją­cej wszyst­ko poza ocza­mi maski prze­ciw­ga­zo­wej, wie­dzia­ła, że chło­piec czuje ulgę. Ich cią­gła po­dróż, prze­ry­wa­na kil­ku­dnio­wy­mi wi­zy­ta­mi w ko­lej­nych Ar­kach, mu­sia­ła być dla niego mę­czą­cą.

 Po chwi­li właz otwo­rzył się, a w wej­ściu do schro­nu sta­nął otyły męż­czy­zna ubra­ny w kom­bi­ne­zon i maskę prze­ciw­ga­zo­wą. Mary za­uwa­ży­ła, że do pasa przy­pię­tą miał po­chwę, naj­praw­do­po­dob­niej z nożem oraz ka­bu­rę na broń. Nie spo­dzie­wa­ła się, że za­ata­ku­je. Wie­dzia­ła, że lu­dzie jego po­kro­ju mu­sie­li nosić broń, aby móc obro­nić się w razie ataku.

– Mam dobrą wia­do­mość – po­wie­dział za­rząd­ca Arki. – Będę mógł panią przy­jąć do tego przy­czół­ku w za­mian za małą przy­słu­gę. Mamy pro­blem z pew­nym szkod­ni­kiem w lesie…

– Mu­tan­tem? Zwie­rzę­cym czy ludz­kim? Muszę pana po­in­for­mo­wać z góry, że nie za­bi­jam ludz­kich mu­tan­tów – oznaj­mi­ła Mary. – Ani żad­nych ludzi.

– Spo­koj­nie, spo­koj­nie… – po­wie­dział przy­wód­ca po­wstrzy­mu­jąc śmiech spo­wo­do­wa­ny za­pa­łem na­jem­nicz­ki. – Nie wiem, jak to stwo­rze­nie wy­glą­da. Moi lu­dzie ucie­kli od niego gdzie pieprz ro­śnie, za­miast zwra­cać uwagę na wy­gląd… Poza tym, od kiedy na­jem­ni­cy mają za­sa­dy? Nie po­win­naś zabić kogo tylko ze­chcę? Oczy­wi­ście za od­po­wied­nie pie­nią­dze. W każ­dym razie – po­wie­dział za­rząd­ca prze­cho­dząc do te­ma­tu. – Chcę, żebyś się go po­zby­ła. Mon­strum miesz­ka w lesie, na wschód stąd, po dru­giej stro­ny tam­tej au­to­stra­dy. – Męż­czy­zna wska­zał pal­cem kry­ją­cą się w wśród zie­le­ni kupkę as­fal­tu. – Jed­nak po­le­cam się pani za­sta­no­wić nad tą wy­pra­wą… Ostat­nio po­sła­łem tam moich sied­miu naj­lep­szych żoł­nie­rzy. Dwóm udało się po­wró­cić, resz­ta zmar­ła na miej­scu. Jeden z żoł­nie­rzy nie chce się od­zy­wać, po tym co zo­ba­czył. Nie wiem, co tam się wy­da­rzy­ło, ale z pew­no­ścią nic…

– Przy­pro­wadź mi tego bar­dziej roz­mow­ne­go żoł­nie­rza – wtrą­ci­ła Mary. – Może ze­chce ze mną po­ga­dać? Przy­da­dzą mi się wszel­kie in­for­ma­cje na temat tego… po­two­ra.

– Mogę po­pro­sić mo­je­go czło­wie­ka, aby przy­szedł – po­wie­dział za­rząd­ca Arki. – Ale nie będę go prze­cież zmu­szał.

 Właz po­now­nie za­mknął się. Mary do­pie­ro teraz zwró­ci­ła uwagę na to, jak sło­necz­nie jest w tej oko­li­cy. Była prze­ko­na­na, że nie za­szko­dzi to jej skó­rze, chro­nio­nej przez spe­cjal­nie za­pro­jek­to­wa­ny pod wy­trzy­ma­nie eks­tre­mal­nych wa­run­ków po­go­do­wych kom­bi­ne­zon, jed­nak taka po­go­da i tak sta­no­wi­ła dla niej pro­blem. Słoń­ce ośle­pia­ło i osła­bia­ło. Dla­te­go cie­szy­ło ją, że walka od­bę­dzie się w lesie, w któ­rym nie gro­zi­ło jej nic po­dob­ne­go.

– James? – po­wie­dzia­ła.

– Tak?

– Bę­dziesz mu­siał zo­stać w schro­nie.

– Z ob­cy­mi ludź­mi?

– Bę­dzie tam z pew­no­ścią bez­piecz­nej niż w oto­cze­niu ta­kiej be­stii.

– A co jeśli…

 James nie do­koń­czył zda­nia, jed­nak Mary nie po­trze­bo­wa­ła, aby to zro­bił. Zro­zu­mia­ła, co ma na myśli.

– Nie zginę – po­wie­dzia­ła. – Wal­czy­łam już nie z ta­ki­mi po­two­ra­mi. Za­wsze mnie stra­szy­li, że sobie z nimi nie po­ra­dzę. Ale jed­nak mi się udało.

 Właz otwo­rzył się, jed­nak w wej­ściu do Arki nie po­ja­wił się nikt nowy.

– Pa­trick, to zna­czy ten żoł­nierz, nie chciał roz­ma­wiać.

– Nie ma pro­ble­mu – po­wie­dzia­ła Mary. – Mia­ła­bym tylko jedną proś­bę… Mo­gli­by­ście za­opie­ko­wać się moim synem, Ja­me­sem, do­pó­ki nie wrócę? Po pro­stu wpu­ście go do Arki, myślę, że sobie jakoś po­ra­dzi.

– Jasne – po­wie­dział za­rząd­ca Arki. – Niech nie liczy jed­nak na żadne je­dze­nie. Je­ste­śmy w skraj­nej sy­tu­acji…

– Mamy swoje je­dze­nie i picie. Po­ru­sza­nie się na takie od­le­gło­ści bez od­po­wied­nich za­pa­sów by­ło­by ra­czej nie­bez­piecz­ne.

– W taki razie, wejdź do środ­ka, James…

 Chło­piec nie­chęt­nie ru­szył w kie­run­ku schro­nu.

 Mary po­sła­ła mu uśmiech, który za­sło­nił filtr w masce prze­ciw­ga­zo­wej.

– Wrócę za kilka go­dzin – po­wie­dzia­ła na po­że­gna­nie.

 

***

 

 Mary twier­dzi­ła, że każdy las ma swój wła­sny cha­rak­ter. Nie­któ­re wy­róż­nia­ły się ży­ją­cy­mi w nich zwie­rzę­ta­mi, inne wy­glą­dem, a jesz­cze inne at­mos­fe­rą. Od­wie­dzo­ny przez Mary li­ścia­sto-igla­sty las wy­da­wał się łą­czyć wszyst­kie trzy wy­róż­ni­ki. Skry­te w cie­niu ogrom­nych, za­sła­nia­ją­cych słoń­ce drzew ro­śli­ny, wy­róż­nia­ły się róż­ny­mi nie­spo­ty­ka­ny­mi dotąd przez ko­bie­tę ko­lo­ra­mi. Zmu­to­wa­ne grzy­by, krze­wy, kwia­ty, a nawet zwy­kła trawa cie­szy­ły oko cie­ka­wym wy­glą­dem, a pnące się ku niebu drze­wa prze­ra­ża­ły swoim ogro­mem.

 Jed­nak Mary nie miała czasu na do­ce­nie­nie uro­ków na­tu­ry tego miej­sca, bo mu­sia­ła uwa­żać na niego.

 Po­two­ra.

 Sama nie wie­dzia­ła, czego się spo­dzie­wać i dla­te­go uważ­nie spo­glą­da­ła na każdą chwie­ją­cą się ga­łąz­kę. Jed­no­cze­śnie uwa­ża­ła z po­cią­ga­niem za spust jej sta­rej, od­dzie­dzi­czo­nej po ojcu strzel­by, aby nie wy­stra­szyć ofia­ry.

 Jak mogła wy­glą­dać taka be­stia? – za­sta­na­wia­ła się Mary prze­do­sta­jąc się przez się­ga­ją­cą jej do ra­mion trawę. Czy była to mu­ta­cja ja­kie­goś zwie­rzę­cia? Może wilka? Albo niedź­wie­dzia? Mary nigdy nie wal­czy­ła ze zmu­to­wa­nym niedź­wie­dziem, ale z opo­wie­ści in­nych na­jem­ni­ków wy­ni­ka­ło, że mu­sia­ło to być ogrom­ne wy­zwa­nie.

 Ko­bie­ta wy­szła na po­ro­śnię­tą licz­ny­mi ró­żo­wy­mi krze­wa­mi po­la­nę i coś rzu­ci­ło jej się w oczy.

 Ślady.

 Na po­kry­tej ob­fi­tą ilo­ścią trawy grun­cie znaj­do­wa­ła się pusta, od­sła­nia­ją­ca zie­mię prze­strzeń.

 Mary uklę­kła na jedno ko­la­no w po­zy­cji, z któ­rej mo­gła­by się łatwo pod­nieść, aby jak naj­szyb­ciej uciec przed za­gro­że­niem.

 Na ziemi znaj­do­wa­ły się ślady krwi i… ludz­ki kciuk. Skóra nie była zbyt zmarsz­czo­na, a pa­zno­kieć miał nor­mal­ny roz­miar, co do­pro­wa­dzi­ło ją do myśli, że mu­siał to być palec zwy­kłe­go czło­wie­ka, a nie mu­tan­ta.

 Od­kry­ła więc pierw­szy ślad jed­nej z ofiar po­two­ra.

 Na dru­gim krań­cu po­la­ny udało jej się zna­leźć po­rzu­co­ny ple­cak. Przej­rza­ła go i za­uwa­ży­ła w nim kom­pas ze scho­wa­ny­mi w środ­ku fo­to­gra­fia­mi oraz do­wo­dem oso­bi­stym, naj­pew­niej wy­ra­bia­nym miesz­kań­com po­bli­skiej Arki. Na do­ku­men­cie o wy­glą­dzie przy­po­mi­na­ją­cej kart­kę do ro­bie­nia no­ta­tek, znaj­do­wa­ło się imię oraz numer Arki przy­pie­czę­to­wa­ny przez za­rząd­cę schro­nu.

 Mary od­czy­ta­ła z do­wo­du, że na­le­żał on do Lu­ca­sa Gunna, który był żoł­nie­rzem Od­dzia­łu Spe­cjal­ne­go „Kobra”. Ko­bie­ta scho­wa­ła wszyst­ko do ple­ca­ka.

 Obe­szła teren do­oko­ła po­la­ny, jed­nak nie udało jej się zna­leźć po­two­ra ani ko­lej­nych po­szlak.

 Las, w któ­rym znaj­do­wa­ła się, był na tyle duży, że zna­le­zie­nie jed­ne­go tylko mu­tan­ta gra­ni­czy­ło z cudem. Mary za­czę­ła rów­nież prze­kli­nać ko­ro­ny drzew, które wcze­śniej chwa­li­ła za za­sła­nia­nie ośle­pia­ją­ce­go słoń­ca. Ogrom­ne drze­wa od­ci­na­ły do­stęp do świa­tła, przez co na­jem­nicz­ka z tru­dem wy­pa­try­wa­ła po­two­ra, który mógł skry­wać się gdzieś w cie­niu.

 Ru­szy­ła dalej. Ko­lej­ne zmu­to­wa­ne ro­śli­ny prze­sta­ły ją za­chwy­cać, a za­czę­ły prze­ra­żać tym, że mogą za­sła­niać ofia­rę po­lo­wa­nia. Mary nie zwra­ca­ła uwagi na to, że gi­gan­tycz­ne grzy­by i krze­wy chro­ni­ły rów­nież ją, przy wy­peł­nia­niu zle­ce­nia nigdy nie po­strze­ga­ła sie­bie w roli zwie­rzy­ny, która musi się kryć. To ona była łow­czy­nią.

 Na­jem­nicz­ka po­czu­ła dreszcz, jakby ktoś wpa­try­wał się pro­sto w nią. Zwy­kle nie pod­da­wa­ła się prze­czu­ciom, ale tym razem wizja była nie­wia­ry­god­nie jasna. Wy­cią­gnę­ła strzel­bę i obej­rza­ła się. Nic nie za­uwa­ży­ła.

 Jed­nak po chwi­li zza nie­bie­skie­go krze­wu wy­ło­nił się człe­ko­kształt­ny mu­tant. Mary za­re­ago­wa­ła na­tych­miast i po­cią­gnę­ła za spust jej uko­cha­nej strzel­by. Od­le­głość dzie­lą­ca ją od mon­strum była na tyle duża, że po­strzał nie zro­bił na po­two­rze du­że­go wra­że­nia. Kuś­ty­ka­jąc, mu­tant od­da­lił się w głąb lasu.

 Mary ru­szy­ła w jego stro­nę.

 Nie bie­gła. Wie­dzia­ła, że po­twór mógł­by wtedy zmu­sić się, po­mi­mo bólu, do jesz­cze szyb­szej uciecz­ki. Była pewna, że kwe­stią czasu jest mo­ment, w któ­rym mu­tant pad­nie na zie­mię, aby od­po­cząć, my­śląc, że za­że­gnał już nie­bez­pie­czeń­stwo.

 Oj, jak się wtedy po­my­li – po­my­śla­ła Mary.

 W pew­nym mo­men­cie na­jem­nicz­ka do­szła do ko­lej­nej po­la­ny.

 Gdy tylko zbli­ży­ła się do otwar­tej prze­strze­ni, za­uwa­ży­ła po­two­ra. Scho­wa­ła się za ka­mień, aby nie wy­stra­szyć ofia­ry po­lo­wa­nia.

 Wyj­rza­ła, aby spoj­rzeć na mon­strum. Było ono człe­ko­kształt­ne, jed­nak z in­ny­mi pro­por­cja­mi niż u czło­wie­ka. Głowa wy­da­wa­ła jej się po­dob­na do ludz­kiej, cho­ciaż Mary nie mogła do końca oce­nić jej wy­glą­du, do­pó­ki mu­tant był od­wró­co­ny. Ręce za to nie przy­po­mi­na­ły ludz­kich koń­czyn, róż­ni­ły się nie tylko tym roz­mia­ra­mi, ale rów­nież dłoń­mi, które za­koń­czo­ne były spo­ry­mi szpo­na­mi. Po­dob­nie było z no­ga­mi, które przy­po­mi­na­ły bar­dziej wil­cze łapy niż ludz­kie od­nó­ża.

 Czyż­bym miała do czy­nie­nia z ludz­kim mu­tan­tem? – za­sta­no­wi­ła się Mary.

 Nigdy jesz­cze nie za­bi­ła czło­wie­ka, nawet zmu­to­wa­ne­go i nie za­mie­rza­ła tego zmie­nić. A jed­nak go po­strze­li­ła. Czy byłam zbyt po­chop­na w swo­jej oce­nie? – za­sta­no­wi­ła się. Miała jed­nak in­for­ma­cje, że ta isto­ta od­po­wie­dzial­na była za za­bi­cie pię­ciu ludzi. Wy­da­wa­ło jej się, że to mógł być wy­star­cza­ją­cy powód, aby po­cią­gnąć za spust.

 I czy w ogóle po­win­nam bawić się teraz w fi­lo­zo­fo­wa­nie? – po­my­śla­ła. Szu­ka­ła schro­nie­nia dla sie­bie i syna, a to mogła za­pew­nić jej tylko za­bi­cie tego stwo­rze­nia.

 Nagle, Mary usły­sza­ła tupot stóp zbli­ża­ją­ce­go się mu­tan­ta. Nie mogła po­zwo­lić sobie na sła­bość. Wsta­ła ce­lu­jąc pro­sto w mon­strum.

– Nie ru­szaj się! – po­wie­dzia­ła li­cząc, że zro­zu­mie. Ludz­kie mu­tan­ty zwy­kle po­sia­da­ły umy­sły zbli­żo­ne do ludzi. Przy­naj­mniej na po­cząt­ku.

 Mu­tant sta­nął w miej­scu. Mary nie po­cią­gnę­ła za spust ani nie zro­bi­ła żad­ne­go kroku. W lesie na­sta­ła pełna na­pię­cia cisza.

– Kim je­steś? – za­py­ta­ła. – Kim je­steś?! – po­wtó­rzy­ła pod­no­sząc głos.

 Mu­tant nie od­po­wie­dział.

– Umiesz w ogóle mówić? – spy­ta­ła nie wy­ko­nu­jąc żad­ne­go ruchu.

– Umiem – od­po­wie­dział czło­wiek, po gło­sie wnio­sko­wa­ła, że męż­czy­zna.

– Co tutaj ro­bisz?

– Żyję – od­po­wie­dział. Miał za­ska­ku­ją­co ludzi głos. Mówił spo­koj­nie, cie­pło, bez ty­po­wej dla osób po­trak­to­wa­nych dużym pro­mie­nio­wa­niem chry­py.

– Po­dob­no za­bi­to tu pięć osób. Ty to zro­bi­łeś?

– Za­bi­łem trzech ludzi. Nie pię­ciu. Trzech.

 Czy za­rząd­ca Arki mnie okła­mał? – po­my­śla­ła Mary. Dla­cze­go miał­by prze­ce­niać winę tego stwo­rze­nia? A może po pro­stu resz­ta od­dzia­łu za­gi­nę­ła, przez co uzna­no jego człon­ków za mar­twych?

– Dla­cze­go to zro­bi­łeś? – spy­ta­ła.

– Bo mnie za­ata­ko­wa­li.

 To zmie­nia­ło wszyst­ko. Czyli ten mu­tant się po pro­stu bro­nił? Jeśli tak, nie miała prawa go za­bi­jać, choć­by za nie wia­do­mo jak wiel­ką na­gro­dę. Ale skąd mogę mieć pew­ność, że mówi praw­dę? – za­sta­no­wi­ła się.

– Za­ofe­ro­wa­no mi za cie­bie wy­so­ką na­gro­dę. Po­dob­no za­mor­do­wa­łeś pię­ciu żoł­nie­rzy. Podaj mi chodź jeden powód, abym nie miała cię za­strze­lić.

 Mu­tant stał osłu­pia­ły, jakby się nad czymś go­rącz­ko­wo za­sta­na­wiał.

– Je­stem nie­win­ny!

– Po­trze­bu­ję do­wo­dów…

 Męż­czy­zna nie podał żad­nych do­wo­dów, stał tylko i cze­kał, jakby po­go­dził się, że o jego losie za­de­cy­du­je ce­lu­ją­ca w niego ze strzel­by ko­bie­ta.

 I wtedy w gło­wie Mary po­ja­wił się po­mysł, jak roz­wią­zać tę sy­tu­ację.

– Zro­bi­my tak – po­wie­dzia­ła. – Pój­dziesz razem ze mną do osoby, która zle­ci­ła mi za­bi­cie cie­bie. Po­dob­no w Arce jest jakiś świa­dek. Bę­dzie­cie mogli sobie wszyst­ko wy­ja­śnić.

– Do­brze – od­po­wie­dział mu­tant.

– Ale jeśli tylko zo­ba­czę, jak szy­ku­jesz się do ataku, od razu do cie­bie strze­lę. Nie będę się nawet za­sta­na­wiać. Nie za­bi­jam ludzi, ale w takim przy­pad­ku będę mogła zro­bić wy­ją­tek.

 Mary i mu­tant ru­szy­li w stro­nę Arki.

 

***

 

– Wró­ci­łam – po­wie­dzia­ła Mary do do­mo­fo­nu i po chwi­li drzwi Arki się otwo­rzy­ły. Sta­nął w nich za­rząd­ca schro­nu i Tho­mas.

– Nie spo­dzie­wa­łem się, że ujrzę cie­bie… – Za­rząd­ca zro­bił krót­ką prze­rwę. – Kurwa, to ten po­twór? Przy­pro­wa­dzi­łaś go pod naszą Arkę?!

– Spo­koj­nie – po­wie­dzia­ła. – Mam go na ce­low­ni­ku. W razie czego, po­cią­gnę za spust. Ale naj­pierw chcia­ła­bym usta­lić co do­kład­nie się tam wy­da­rzy­ło…

– Już tobie mó­wi­łem! To krwio­żer­cze bydlę wy­mor­do­wa­ło pię­ciu moich żoł­nie­rzy!

– Roz­ma­wia­łam z nim. Po­wie­dział, że się bro­nił. I zabił trzech żoł­nie­rzy, nie pię­ciu.

– To… To coś umie roz­ma­wiać? – za­py­tał z nie­do­wie­rza­niem za­rząd­ca schro­nu.

– Oczy­wi­ście, że tak – od­po­wie­dział nie­spo­dzie­wa­nie mu­tant. – Przy­szli lu­dzie. Mieli broń. Gdy mnie zo­ba­czy­li, za­czę­li strze­lać. Ukry­łem się. A potem ich za­bi­łem.

– Nie wszyst­kich – do­po­wie­dzia­ła Mary. – Pro­szę, nie mógł­byś do­pro­wa­dzić przy­naj­mniej jed­ne­go z tych ludzi tutaj?

– Nie! Nie będę na­ra­żać moich żoł­nie­rzy na widok swo­je­go opraw­cy!

 Mary wzię­ła głę­bo­ki od­dech i po­wie­dzia­ła:

– Nie za­bi­ję go. Nie za­bi­jam ludzi.

– W takim razie nie do­sta­niesz schro­nie­nia w Arce. I swo­je­go syna.

 Wtedy coś w Mary pękło. Nie chcia­ła jed­nak za­ata­ko­wać mu­tan­ta, który prze­cież nic jej nie zro­bił.

– Chcę tylko spra­wie­dli­wo­ści!

– W dupę sobie wsadź tę swoją spra­wie­dli­wość! Je­steś czło­wie­kiem od wy­ko­ny­wa­nia brud­nej ro­bo­ty, a nie ja­kimś, pożal się Boże, sę­dzią. Zle­ce­nie ma być wy­ko­na­ne albo nie bę­dzie na­gro­dy.

– Nie chcę już na­gro­dy. Chcę mo­je­go syna.

– W takim razie za­strzel mu­tan­ta. To bę­dzie uczci­wa wy­mia­na. Masz­ka­ra za twoje dziec­ko. Co ty na to?

Mary ob­ró­ci­ła broń w stro­nę za­rząd­cy Arki i po­wie­dzia­ła:

– Przy­pro­wadź mi tutaj Ja­me­sa! Tylko jak naj­szyb­ciej!

– Spo­koj­nie, myślę, że mo­że­my się jakoś do­ga­dać… Na­praw­dę życie tego po­two­ra jest dla cie­bie waż­niej­sze niż życie two­je­go syna? – po­wie­dział za­rząd­ca zbli­ża­jąc rękę ku ka­bu­rze.

– Nie ru­szaj pi­sto­le­tu! – krzyk­nę­ła Mary. – Masz ostat­nią szan­sę! Trzy, dwa, je…

– Do­brze, do­brze! – po­wie­dział za­rząd­ca. – Tho­mas, przy­pro­wa­dzę tego chłop­ca. Nie chcę zo­sta­wać z tą wiedź­mą sam na sam…

 Tho­mas nie­chęt­nie przy­tak­nął.

 Za­rząd­ca Arki udał się w głąb schro­nu. Mary tym razem ce­lo­wa­ła w Tho­ma­sa.

– Jeśli zo­ba­czę, że przy­no­si ze sobą po­sił­ki to…

– To co? Za­strze­lisz mnie? I zo­sta­wisz swo­je­go syna na pewną śmierć? Nie wiem, czy do­brze to prze­my­śla­łaś…

– Za­mknij się albo…

– …albo mnie za­bi­jesz? Uwierz mi, to nie jest takie łatwe. Je­steś dobrą na­jem­nicz­ką, ale ha­mu­je cię mo­ral­ność. Nie je­steś w sta­nie zabić tej po­czwa­ry, która nie przy­po­mi­na nawet czło­wie­ka!

– Bo jest nie­win­ny! Wi­dzisz, nie za­ata­ko­wał mnie, cho­ciaż ma teraz do tego oka­zję. Z pew­no­ścią ufam mu bar­dziej niż wam…

– On jest winny śmier­ci kilku ludzi. Nie ważne ilu. Pró­bu­je cię oma­mić, oszu­kać…

– Prze­stań mówić! – krzyk­nę­ła Mary. – Mam dość two­je­go ga­da­nia!

 Tho­mas za­milkł.

 W ko­ry­ta­rzu po­ja­wi­ły się kształ­ty ludzi. Tak jak spo­dzie­wa­ła się tego Mary, za­rząd­ca przy­pro­wa­dził ze sobą nie tylko Ja­me­sa, ale rów­nież całe mnó­stwo żoł­nie­rzy.

 Było ich kil­ku­na­stu, wszy­scy odzia­ni w grube, naj­praw­do­po­dob­niej ku­lo­od­por­ne kom­bi­ne­zo­ny. Trzy­ma­li ka­ra­bi­ny, byli go­to­wi, aby w każ­dym mo­men­cie wy­strze­lić.

– James! – wy­krzyk­nę­ła Mary.

– Mamo!

 Chło­piec nie mógł ru­szyć w stro­nę matki, drogę na ze­wnątrz blo­ko­wa­li żoł­nie­rze.

– Za chwi­lę – po­wie­dzia­ła. – Wy­cią­gnę cię stam­tąd. Tylko…

– Umowa jest taka – prze­rwał jej za­rząd­ca Arki. – Ty da­jesz nam mu­tan­ta, a my tobie Ja­me­sa. Na twoim miej­scu bym się zbyt długo nie za­sta­na­wiał. Nigdy nie wia­do­mo kiedy…

 Jeden z żoł­nie­rzy strze­lił ostrze­gaw­czo w zie­mię.

– …ktoś za­de­cy­du­je, że czas na pod­ję­cie de­cy­zji się skoń­czył.

 Wy­da­wa­ło się, że Mary nie ma wy­bo­ru. Czy na­praw­dę mogła prze­kła­dać życie obcej osoby, nad życie wła­sne­go syna? Po­wo­li wy­co­fa­ła się w stro­nę mu­tan­ta, nie od­ry­wa­jąc ce­low­ni­ka od Tho­ma­sa, cho­ciaż nie wie­dzia­ła, po co dalej to ro­bi­ła. W przy­pad­ku ataku, grupa żoł­nie­rzy bez pro­ble­mu za­bi­ła­by ją i Ja­me­sa.

– Chcę usta­lić co tam się wy­da­rzy­ło.

– To nie jest twoja spra­wa! Zaj­mij się le­piej swoim dziec­kiem, chyba nie po­zwo­lisz mu umrzeć, co? Bo nie będę cze­kać już ani se­kun­dy dłu­żej! Od­da­waj po­czwa­rę albo po­le­je się krew!

 Mary za­czę­ła ana­li­zo­wać, co mogła zro­bić, jed­nak nie wi­dzia­ła zbyt wielu do­brych roz­wią­zań. Ten mu­tant mu­siał być winny, ina­czej nikt by jej tam nie po­sy­łał. Z dru­giej stro­ny – po­my­śla­ła – on mnie nie za­ata­ko­wał, po­mi­mo tego, że go po­strze­li­łam, a za­rząd­ca Arki nie po­wie­dział mi całej praw­dy. Męż­czy­zna, któ­re­go spo­tka­ła nie­ko­niecz­nie był winny, a nawet jeśli był, to i tak na­le­żał mu się spra­wie­dli­wy osąd. Tylko co mogę z tym zro­bić? – za­sta­no­wi­ła się.

 I wtedy do głowy przy­szedł jej po­mysł.

– Po­wiem mu, żeby tu przy­szedł – po­wie­dzia­ła Mary i skie­ro­wa­ła się w stro­nę mu­tan­ta. – Gdy po­wiem im „zgoda” – wy­szep­ta­ła męż­czyź­nie na ucho. – Za­ata­ku­jesz mnie. Tylko nie­zbyt mocno. Po­strze­lę cię w nogę. Bę­dziesz mu­siał uda­wać, że nie ży­jesz. Kiedy właz do schro­nu się za­mknie, bę­dziesz mógł wró­cić do lasu. Zgoda?

 Mu­tant nie od­po­wie­dział. Za­ata­ko­wał Mary.

 Męż­czy­zna pra­wie wy­trą­cił jej z rąk strzel­bę. Jego pa­zu­ry wbiły się w jej rękę, z któ­rej po­la­ła się krew. Po­mi­mo bólu, udało jej się utrzy­mać cięż­ką broń w rę­kach i po­cią­gnąć za spust. Mu­tant upadł na zie­mię.

 Mary po­de­szła do niego po czym oznaj­mi­ła:

– Nie żyje.

 Za­rząd­ca Arki wy­da­wał się skon­fun­do­wa­ny. Pa­trzył na Mary z nie­do­wie­rza­niem, jed­nak w mowie nie dało się tego po nim po­znać:

– Uwol­nij­cie chłop­ca – po­wie­dział. – Zgod­nie z umową, jeśli chce­cie tutaj za­miesz­kać…

– Nie chce­my – po­wie­dzia­ła sta­now­czo Mary przy­tu­la­jąc Ja­me­sa, który do niej pod­biegł. – Po­trze­bu­ję je­dy­nie in­for­ma­cji. I tro­chę za­pa­sów. Myślę, że to nie po­wi­nien być pro­blem?

– Nie, skąd­że… Na­gro­da się na­le­ży… O jakie in­for­ma­cje cho­dzi?

– Chcę wie­dzieć, gdzie znaj­du­je się naj­bliż­sza Arka.

– Nie je­stem pe­wien…

– Z pew­no­ścią han­dlu­je­cie z in­ny­mi schro­na­mi. Na­praw­dę nic nie wiesz? Zde­cy­do­wa­łam się dzi­siaj na po­świę­ce­nie, zrób­cie to samo dla nas.

– Niech bę­dzie… Naj­bliż­sza Arka znaj­du­je się na po­łu­dnie stąd. Mu­si­cie iść obok au­to­stra­dy, aż na­tra­fi­cie na mia­sto. Arka znaj­du­je się w lesie obok tego mia­sta.

– Po­trze­bu­ję jesz­cze tro­chę in­nych rze­czy. Przede wszyst­kim, fil­trów. Ile zaj­mu­je doj­ście do tej Arki?

– Z pięć dni.

– W takim razie po­pro­szę o fil­try na pięć dni. I coś do opa­trze­nia tej rany. I fil­try do na­mio­tu…

– T-1 czy T-2?

– T-2. W trak­cie po­dró­ży śpimy po osiem go­dzin.

– Za chwi­lę wszyst­ko przy­nie­sie­my. – Za­rząd­ca Arki przez chwi­lę nic nie mówił. – Nie spo­dzie­wa­łem się, że to zro­bisz. Przy­da­ła­byś się nam w schro­nie…

– Nie­ste­ty nie pla­nu­ję tu zo­stać. Przy­nieś pro­szę jak naj­szyb­ciej wszyst­kie po­trzeb­ne rze­czy. Mam na­dzie­ję, że po tym się już nigdy nie spo­tka­my.