Modelka

Chytrze to sobie wymyśliłaś;) Mniej więcej podczas wizyty szefowej domyśliłam się, co to za modelka, ale i tak mi się dobrze czytało. Dzięki temu pomysłowi, pojawiła się całkiem inna perspektywa. 

Jest trochę błędów:

Tak gdybym ja jej coś zrobiła, a ja nic. Nawet jej nie dotknęłam.

To zdanie mi się nie podoba. Może “ gdybym jeszcze jej coś zrobiła, ale nawet jej nie dotknęłam?

Trochę mieszasz doradcę i kasjerkę.

Dialogi powinny być inaczej zapisane. 

Sporo pomieszanych czasów. Trzeba się zdecydować albo na teraźniejszy, albo na przeszły. 

Jasnowłosa miała szczęście, że Szefowa chybiła. Jak tak waliła w blat, to jak by tak w Jowitę walnęła…

To drugi zdanie brzmi bardzo źle. 

Za dużo jest też imion. Ponieważ dziewczyny mają różne włosy, możaby pozamieniać na blondynka.

"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke

Fajne, bardzo lekkie opko, czytało się przyjemnie mimo, że to praktycznie jeden duży blok tekstu. Manekin uroczy. Plan pracowniczek idiotyczny, ale mam internet, więc wiem, że głupsze zbrodnie się zdarzają.

Zamieniłbym jedno “porozpieprzały” w rozmowie ochroniarzy na coś innego i nie zaczynał obu zdań starszego od “ale”. 

 Przykro mi to pisać, Mwwronska, ale scenka „widziana” oczami manekina nie tylko nie zdołała mnie rozbawić, ale w ogóle nie przypadła do gustu. W dodatku nie dostrzegłam tu fantastyki – manekin „obserwujący” awanturę i demolowanie sklepu to dla mnie stanowczo za mało.

…z każdą ko­lej­ną mi­nu­tą po 21:00 robi się… → …z każdą ko­lej­ną mi­nu­tą po dwudziestej pierwszej robi się…

Liczebniki zapisujemy słownie.

Nie! Co ona robi?! RA­TUN­KU­UU!!! Mor­du­ją! → Czy ona umie myśleć wielkimi literami? Czy wielkie litery są konieczne, czy trzy wykrzykniki nie wystarczą?

Jo­wi­ta chwy­ta za no­życz­ki… → Jo­wi­ta chwy­ta no­życz­ki…

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dzień doberek! 

Przyznam szczerze, że z początku nie sądziłem, że mi się spodoba. A to dlatego, że przez chwilę myślałem, że starasz się upozorować “zaskoczenie” w takiej postaci, że modelka to manekin. A przy tych opisach i takiej długości tekstu, byłoby o to trudno, bo już z początku łatwo się domyśleć. Tak więc fajnie, że nie chodziło tu o zaskoczenie na siłę. 

No bo, żeby tak cały dzień się nie odzywać? Tak gdybym ja jej coś zrobiła, a ja nic. Nawet jej nie dotknęłam.

→ Dużo tu takich sympatycznych tekstów, które potrafią uśmiechnąć :) 

Co do obecności fantastyki, to pod tym względem tekst bym bronił. Sam fakt, że opowiada nam tę historię manekin, jest dla mnie wystarczający, bo przecież to jest niemożliwe, a zatem… fantastyka :) 

Ruda kwiczy jak szalona, dziewczyny demolują sklep, a nasza modelka przygląda się wszystkiemu ze strachem, wrzucając teksty, które uśmiechnąć potrafią – no cóż za sklepowe szaleństwo! A końcowe zdanie mega :D

Podobało mi się, mimo że ciężko w me humory trafić, to jednak podobało. 

Polecę do biblioteki. 

Do góry głowa, co by się nie działo, wiedz, że każdą walkę możesz wygrać tu przez K.O - Chada

Pechowo niedawno było tu opowiadanie o manekinie, które otarło się o piórko (Najsmutniejszy człowiek na świecie), z taką samą perspektywą narracyjną, to jako osoba z portalowego obowiązku czytająca wszystkich nominatów, miałam od początku całkowitą pewność, że to będzie o manekinie.

To kolejny powód, żeby zapoznać się z twórczością innych, do czego nieustająco zachęcam :)

Fantastyki istotnie jak na lekarstwo.

http://altronapoleone.home.blog

Ambush, Reinee, NearDeath – cieszę się, że się podobało :)

regulatorzy – każdy czytelnik odbierze tekst inaczej, niemniej dziękuję za doczytanie do końca :)

drakaina – w ogóle nie chodziło o ukrycie tego faktu, co słusznie zauważył NearDeath. Moja “modelka” jest nieświadoma tego, czym jest, w przeciwieństwie do lalki z podlinkowanego opowiadania, które właśnie zaczęłam czytać :)

Dziękuję Wam wszystkim za uwagi, poprawki techniczne wrzuciłam, a co do reszty:

Trochę mieszasz doradcę i kasjerkę. → chodziło mi o taką osobę w sklepie, która robi wszystko – zarówno sprząta, układa ciuchy, przyjmuje pieniądze i reklamacje, jak i zaczepia między wieszakami i pyta: “W czym mogę pomóc?”, “Tak, już donoszę większy rozmiar”, dlatego mają to na plakietkach.

Dialogi powinny być inaczej zapisane. → jest to celowe. Dalej, w końcówce są “po bożemu”, ale wyżej, w opowieści Łysej chodziło o utrzymanie relacji na zasadzie: “No, a ona wtedy powiedziała… No, a ja jej na to…”

Ponieważ dziewczyny mają różne włosy, możaby pozamieniać na blondynka. → Blondwłosa “modelka” już ma ksywkę Blondyna :) A chciałam maksymalnie uprościć charakteryzację innych postaci w oczach Łysej.

Czy wielkie litery są konieczne, czy trzy wykrzykniki nie wystarczą? → chodziło o oddanie ogromu grozy sytuacji, w końcu “mordują” jej koleżanki ;)

Jasne, są różnice, aczkolwiek nie odebrałam Twojej bohaterki jako wiedzącej czym jest. Albo inaczej, bo to jest istotniejsze: tak starasz się prowadzisz narrację, żeby czytelnik nie miał pewności, że to manekin (piszesz o mięśniach, których manekin przecież nie ma – a piszesz to w narracji pierwszoosobowej, więc wychodzi na to, że jednak bohaterka uważa się za człowieka?). Niemniej mój osobisty odbiór był “skażony” przez podobną perspektywę w opowiadaniu Sary: nieruchomej lalki obserwującej, co się dzieje w sklepie. To skojarzenie podpowiedziało, kim musi być tytułowa bohaterka, i okazało się, że bingo ;)

http://altronapoleone.home.blog

drakaina – tak starasz się prowadzisz narrację, żeby czytelnik nie miał pewności, że to manekin → niby tak, ale daję tyle sygnałów, że jednak to manekin, że nie jest to wielkim wyzwaniem, by czytelnik /-czka potwierdził /-a swoje przypuszczenia.

Plus, może nie tyle za człowieka, bo filozofować to jednak Łysa nie filozofuje, ale na pewno jest przekonana, że jest istotą ożywioną, o aparycji człekopodobnej ;) Szkoda, że odbiór skażony i przez to negatywny, niemniej dziękuję za przeczytanie do końca. A podlinkowane opowiadanie całkiem niezłe, choć z zastrzeżeniami.

Przyjemna, barwna narracja. Wpadłam na chwilę, zostałam do końca. Zręcznie prowadzisz opowieść, utrzymujesz tempo i napięcie, wiesz, co zachować dla siebie, bez walenia łopatą nieszczęsnego czytelnika. Twardo ustalony punkt widzenia i nierzetelny narrator – świetnie wykorzystane środki literackie. Mogę pogratulować umiejętności :)

Sama treść już bez szału – jednowymiarowe postaci (poza narratorką, której mięśni do tej pory nie rozumiem), sklep nie porywa, a demolka nie ma sensu, biorąc pod uwagę monitoring i ochronę (ciekawe, bo nigdy nie słyszałam o sklepie odzieżowym, który zatrudniałby aż dwójkę ochroniarzy 24/7? A przecież musieli być blisko, skoro pojawili się tak szybko – i musieli być zatrudnieni przez sklep, bo inaczej właścicielka sprowadziłaby policję). I może jeszcze taki drobiazg, ale opisując sklep odzieżowy, mogłaś zaszaleć z opisami kreacji i uczynić opowiadanie bardziej plastycznym. Bo teraz, to czy to odzież, czy spożywczak (czy osoby zatrudnione w sklepie odzieżowym to w ogóle kasjerki? Przecież do ich obowiązków należy dużo więcej, niż stanie na kasie). W sumie, im dłużej o tym opowiadaniu myślę, tym więcej szczegółów mnie, nomen omen, nie kupuje.

Widzę tu umiejętności, znajomość języka i wiedzę, jak wykorzystać środki językowe. Jest dobrze. Z inną tematyką może ci wyjść naprawdę udane opowiadanie :) Ode mnie biblioteka.

www.instagram.com/mika.modrzynska.pisarka/

Negatywny to przesada, ale porwać nie porwało :)

http://altronapoleone.home.blog

kam_mod, dzięki za komentarz i wszystkie komplementy. To naprawdę budujące przeczytać takie słowa od bardziej doświadczonej pisarki :)

Co do reszty komentarza, to w pewnych kwestiach masz rację – owszem, sklep, ciuchy i dziewczyny są płaskie jak naleśnik, ale taki był cel – Łysa jako kiepski, oszczędny narrator ludzkich zachowań, wyglądu czy przedstawienia sklepu.

Jeśli idzie o bezsensowność całej demolki, to jak już Reinee napisał wyżej – w internecie można łatwo znaleźć przykłady jeszcze głupszych zbrodni. Nie każdy musi być jak postać Georga Clooney’a w Ocean’s Eleven. Niektórzy są po prostu głupi i nie myślą przewidująco ;)

A co do ochroniarzy, to sklep jest po prostu w galerii handlowej – jest zdanie, że Ruda gapi się na galerię i Łysa jej zazdrości. Może faktycznie słabo to wybrzmiało.

Cześć!

Niestety nie wciągnęła mnie ta historia, za duży tu chaos. Bohaterka jest manekinem, ale używa zwrotów jakby była człowiekiem, na przykład to o samodzielnym ubieraniu się czy ruszaniu rękami. Dla mnie to nie ma sensu, bo skoro nigdy się sama nie ubrała to w żaden sposób nie mogłaby tego oczekiwać. Podobnie ma się sprawa z oczekiwaniami dotyczącymi komunikacji, skoro manekiny ze sobą nie rozmawiały, to skąd złość na Rudą.

Odniosłam też wrażenie, że w zrozumieniu świata przez manekina jest zupełna losowość, nie widać w tym wzorca, który pozwalałby na zbudowanie percepcji manekina i to w jaki sposób odbiera świat. Do tego zachowanie kasjerek jest niestety pozbawione sensu, co sprawia, że nie czyta się tej historii z zainteresowaniem.

Sam pomysł był ciekawy, ale moim zdaniem zabrakło porządnego przemyślenia perspektyw bohaterki.

Potencjał widać, jednak dobór tematyki wypadł nieco płasko. Rozumiem, że można popełnić głupią zbrodnię w afekcie i dość szybko się przekonać, że kara nadejdzie. Dlatego zachowanie ludzkich bohaterek opowiadania jest spokojnie do wybronienia. Perspektywa manekina – nie znałam utworu Sary, ale dość szybko się domyśliłam kto jest narratorem. Myślę, że blisko mi do zdania Kam, że trochę brakuje plastyczności – w końcu jesteśmy w sklepie odzieżowym. I tutaj moje zastrzeżenia leksykalne. Kasjerki – bardziej kojarzy mi się słowo ekspedientki. Też brakowało mi określenia butik. Z Twoich opisów wnioskowałam taki mniejszy sklep z odzieżą i markową. To już podpowiedź mojej osobistej wyobraźni :)

Alicella – dziękuję za komentarz.

Łysa myśli, że jest istotą ożywioną, stąd fragmenty o “ludzkich” zachowaniach. Co do reszty Twojej wypowiedzi, to… nie chciałam wykładać wszystkiego na tacę (czy manekiny mogą się jednak jakoś porozumiewać albo czy się ruszają, jak ludzie nie patrzą itp.). Chodziło też o lekkie wodzenie czytelnika za nos, by od razu nie miał pewności, co to za “modelka” ;) Aspekt humorystyczny był tutaj również istotny, stąd takie, a nie inne przedstawienie bohaterki.

Co do zachowania kasjerek – w necie można znaleźć przykłady jeszcze głupszych przestępców ;)

Deirdriu – również dziękuję za opinię.

Co do braku plastyczności, to już odpowiedziałam wyżej na komentarz Kam, że Łysa jest specjalnie takim narratorem – to w końcu manekin sklepowy, nie ma takiego zasobu słownictwa, nie zna metafor, wreszcie – dlaczego miałaby rozwodzić się malowniczo nad każdą kolejną ciętą sztuką ubrania? Miała być trochę naiwna, nieznająca świata, nie rozumiejąca za bardzo, co się dzieje dookoła. Zna “życie” tylko na podstawie zachowań Jowity, Kasi, szefowej i klientek.

Kasjerki – mają na plakietkach “doradczynie”, co może i nie jest najlepszym wyborem, ale chodziło o osoby wszystko-robiące – czyli układanie ciuchów, donoszenie innych rozmiarów do przymierzalni, sprzątanie, zwroty, reklamacje itp. To Łysa je tak nazywa ;) Z jej punktu widzenia głównie przebywają w strefie kas.

Misia nie porwało, chociaż pomysł przedstawienia wydarzeń oczami manekina (b.szybko rozpoznawanego, że to manekin) jest nośny i znośny. 

Cześć

Super. Chytrze to wymyśliłaś :) Nie było wiadomo co się dzieje, czekałem na zakończenie z ciekawością. Ja bym spróbował się doczepić ale nie wiem czy można :) Cały tekst opiera się na ostatnim twiście. Nie żeby było nudne, absolutnie ale jednak chciałbym żeby tych twistów w tekście było więcej.

Ja wiedziałem, że tak głupich ludzi nie ma :))) ale zakończenia się nie domyśliłem.

Pozdr. :)

Jestem niepełnosprawny...

Jest jakiś pomysł, ale zawieszenie niewiary mi się wylączyło. Właścicielka zwalnia pracownice w sposób dość brutalny, a potem każe im…, no właśnie, co im każe? Mają zamknąć sklep i jeszcze odnieść utarg, klucze itp. Raczej by tego tak nie załatwiła.

Kim jest modelka, łatwo się domyślić. I w sumie spojrzenie z takiego punktu widzenia byłoby fajne, ale chyba raczej jako dłuższa obserwacja, odkrywanie własnej tożsamości. A tu akcja leci na łeb na szyję, modelka wpada w panikę i robi się lekki fabularny bajzel, który do niczego odkrywczego nie prowadzi.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Cześć, fajny tekst. Zupełnie nie znam realiów funkcjonowania sklepów odzieżowych, ale scenka wydaje się naturalna i realistyczna, choć głupota i złośliwość pań kasjerek jest (mam nadzieję) mocno przerysowana. I podoba mi się umiejscowienie w tym bajzlu naiwnego, niewinnego manekina. I ten jego narastający strach, i bezsilność, ja to kupuję, przejąłem się, choć to w sumie chyba tekścik humorystyczny. Albo właśnie wcale nie?

Czytałam tamten tekst, więc nietrudno mi było odgadnąć tożsamość narratorki. Ale to nie Twoja wina.

Trochę dziwne, że właścicielka zatrudniła te dziewuchy i powierzyła im kupę hajsu bez sprawdzenia, jak się w tych okolicznościach zachowają. I chyba dość długo zajęło jej dojście do wniosku, że niewłaściwie.

Ogólnie nie czytało się źle.

Babska logika rządzi!

Hej, na wstępie zaznaczę, że czytało się dobrze i bezboleśnie :-)

Co prawda jeśli chodzi o tożsamościowy twist bohaterki, to wydało mi się to oczywiste już od

Stoję na podeście czwartą dobę

czyli od pierwszego zdania. W sumie to przez całe opowiadanie spodziewałem się, że twistem będzie, że to bohaterka na koniec odkryje swoją prawdziwą tożsamość. Tak się jednak nie stało, co trochę mnie zawiodło.

Podsumowując, podobało się bardziej techniczne wykonanie, niż fabuła. Wydaje mi się, że można było wyciągnąć z tego pomysłu ciut więcej :-)