Scheda

Bardzo podoba mi się pomysł na współczesne czarownice i perypetie rezolutnej Wandzi, która dzięki sprowokowanemu zbiegowi okoliczności dołączyła do grona szczególnych pań w swojej rodzinie. A starsze panie, zaiste, zasługują na miano wyjątkowych i nieszablonowych parababć. Ich krótka wymiana zdań narobiła mi ochoty na wysłuchanie dłuższych rozmów Stanisławy i Rozalii. A gdyby jeszcze włączyła się do nich babcia, której nie dane mi było poznać, bo z córką i wnukami udała się z wizytą do ciotki… Nie miałabym nic też przeciw temu, gdyby Scheda okazała się pierwszym opowiadaniem z dłuższego cyklu historii o Wandzi i jej szczególnych antenatkach. Mam też wrażenie, że Wandzia byłaby bardziej wiarygodna, gdyby miała jakieś dziesięć lub jedenaście lat, a nie osiem. ;)

Mam nadzieję, Anoiu, że poprawisz usterki, bo chciałabym móc odwiedzić klikarnię.

…mama z bab­cią w po­śpie­chu spa­ko­wa­ły miesz­ka­nie… → Jak można spakować mieszkanie?

A może miało być: …mama z bab­cią w po­śpie­chu spa­ko­wa­ły wszystkie potrzebne rzeczy…

Świet­nie, będą się sprze­czać i nie po­my­ślą spraw­dzać… → Czy tu aby nie miało być: Świet­nie, będą się sprze­czać i nie po­my­ślą, aby spraw­dzać…

Zła­pa­ła szyb­ko naj­bar­dziej obie­cu­ją­ca. → Literówka.

…ję­cza­ła Ro­za­lia tonem cięż­kie­go po­krzyw­dze­nia. → …ję­cza­ła Ro­za­lia tonem cięż­ko po­krzyw­dzonej.

– Mamo! Mamo!!! Co ci jest? Mamo, bła­gam cię, otwórz oczy! Ja nie chcia­łam Ma­mo­!  – sta­rusz­ka za­wy­ła i za­nio­sła się łka­niem. → – Mamo! Mamo!!! Co ci jest? Mamo, bła­gam cię, otwórz oczy! Ja nie chcia­łam Ma­mo­!  – Sta­rusz­ka za­wy­ła i za­nio­sła się łka­niem.

Tu znajdziesz wskazówki, jak zapisywać dialogi.

Tak czy ina­czej, wy­glą­da na to, że pra­pra­bab­cia musi cię teraz słu­chać, nie może zro­bić ci krzyw­dy… – Mama rzu­ci­ła lali zna­czą­ce spoj­rze­nie, na co ta szyb­ko od­wró­ci­ła wzrok. – ani nawet od­da­lać się da­le­ko od cie­bie. → Tak czy ina­czej, wy­glą­da na to, że pra­pra­bab­cia musi cię teraz słu­chać, nie może zro­bić ci krzyw­dy… – mama rzu­ci­ła lali zna­czą­ce spoj­rze­nie, na co ta szyb­ko od­wró­ci­ła wzrok – …ani nawet od­da­lać się zbytnio od cie­bie.

Zwróć uwagę na punkt 23 (czynność wykonywana w trakcie wypowiedzi) poradnika o zapisywaniu dialogów.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Reg,

dziękuję bardzo za wizytę, przemiłą recenzję i łapankę, wszystko już wprowadzone. Bardzo się cieszę, że trafiłam w Twój gust. Rozważam dalsze opowiadania o tej rodzinie; biją się o miejsce w kolejce z innymi pomysłami.

Nad wiekiem Wandzi długo się zastanawiałam, porównując dzieci znane mi z pracy zawodowej i prywatnie. Wyszło mi, że taka ośmiolatka jest już możliwa, ale nikt by się jeszcze nie spodziewał, na co ją stać – dokładnie tak, jak potrzebowałam do opowiadania!

Pozdrawiam

„Jak mogła się zamknąć z tym draństwem, a teraz nie chce się otworzyć?! Kto to w ogóle kupił?! Czy ktoś tego używa?!”

Bardzo proszę, Anoiu, i niezmiernie mi miło, ze mogłam się przydać. ;)

Nad wiekiem Wandzi długo się zastanawiałam, porównując dzieci znane mi z pracy zawodowej i prywatnie. Wyszło mi, że taka ośmiolatka jest już możliwa, ale nikt by się jeszcze nie spodziewał, na co ją stać – dokładnie tak, jak potrzebowałam do opowiadania!

Rozumiem Twoje podejście do sprawy i nie chciałabym się wymądrzać ani narzucać Ci czegokolwiek, jednak mam nieodparte wrażenie, że znane nam dziś ośmioletnie dzieci chyba trudno porównywać z tymi, które żyły niemal sto lat temu.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Całkiem ciekawa, przyjemna lektura, dziękuję!

Miejscami mocno trąciło mi Makuszyńskim wzbogaconym magią. Zdaje się, że gdzieś się u niego przewijało imię “Wandzia”, co mogło wzmocnić skojarzenie, ale nie tylko to – sam klimat zagadek detektywistycznych w wiejskim dworku lat międzywojennych (czy też, tutaj, początku wojny).

Podobnie jak przedmówcy, nie mam przekonania co do wieku głównej bohaterki. Nie rozumuje jak ośmiolatka, choćby nad wiek rozwinięta. Mogę jedynie domniemywać, że odziedziczone zdolności magiczne tak na nią wpływają. Mimo wszystko – bardzo niewiele ośmiolatków jest w ogóle zdolnych do myślenia abstrakcyjnego, a ona odgaduje na drodze dedukcji własną ciężką amnezję ukrywaną przez otoczenie oraz konstruuje spójne, wielowarstwowe plany. Chociaż pojawiają się też aspekty wskazujące na jej niedojrzałość emocjonalną, jak ten ładny kamyk w kieszeni czy przemożny pociąg do lalki. Zwróć jeszcze uwagę na chronologię: jeżeli teraz ma osiem lat, podczas powstania warszawskiego będzie 12–13, co Ci mocno ogranicza możliwości fabularne w sequelach. Dodasz choćby dwa lata i będzie mogła wtedy, od biedy, uchodzić za dorosłą.

Z drobnych uwag interpunkcyjnych…

Jeśli wyjdzie na dwór, nie usłyszy, jak niania zacznie jej szukać i narazi się na kolejną aferę.

Albo to niania narazi się na aferę, albo domknij wtrącenie przecinkiem.

A teraz przywróć proszę głos praprababci, bo głupio ją trzymać zakneblowaną.

“Proszę” to także wtrącenie, obustronnie wydzielić przecinkami.

ja ci jeszcze pokażę… wszystko czego tylko zechcesz się nauczyć.

Zdanie podrzędne, przecinek przed “czego”.

Polecam do Biblioteki i pozdrawiam!

Znowu misiowi podoba się to, co napisałaś. Ostatnio mało czyta. Słucha niemal bez przerwy tvn24. Twoje opowiadanie przyniosło sympatyczne odprężenie. Miś nie wymyśli dzisiaj ‘merytorycznego’ komentarza uzasadniającego klik, więc tylko gwiazdki. :)

Reg,

masz rację, nie uwzględniłam tego, że to było ponad 80 lat temu. Dziękuję za sugestię!

Ślimaku,

Dzieci nieprzeciętnie zdolne pojawiały się zawsze i niektóre są na poziomie operacji formalnych już w tym wieku (zwłaszcza w obszarach, na których im zależy), ale opowieść jest zupełnie nie o tym, więc wiek Wandzi tylko rozprasza czytelnika. Macie z Reg rację, postarzyłam ją o dwa lata. Chociaż do Powstania Warszawskiego jako tematu nie mam odwagi się zbliżać i nie wiem, czy kiedykolwiek będę miała.

Dziękuję Ci bardzo za kliczka i uwagi (wprowadziłam).

O Makuszyńskim nie myślałam, ale pewnie lektury z dzieciństwa odzywały się z tyłu głowy podczas pisania. Dla mnie to bardzo miłe skojarzenie :) Imię “Wandzia”, jak i specyficzna osobowość praprababci zostały zainspirowane przez moją własną prababcię – czego by o niej nie mówić, na pewno była postacią, ekhem, barwną.

Misiu,

dziękuję Ci bardzo, cieszę się, że chociaż trochę pomogłam. Polecam narzucenie sobie zasady: za każde pół godziny straszenia się, godzina działań produktywnych, nawet jeśli to tylko spacer. Siły zła chcą, żebyśmy się bali. Dbając o samopoczucie, pokazujesz figę Putinowi ;)

„Jak mogła się zamknąć z tym draństwem, a teraz nie chce się otworzyć?! Kto to w ogóle kupił?! Czy ktoś tego używa?!”

Bardzo przyjemna lektura! Dosłownie przed chwilą czytałem inne opowiadanie o czarownicy, więc w pewnym sensie miałem zachowany ciąg tematyczny ^^

Umieszczenie magii w latach 30’ XX wieku jest ciekawym zabiegiem, który otwiera Tobie ścieżkę do sequeli, które z chęcią bym przeczytał.

Pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Barbarzyńco, dziękuję za wizytę i cieszę się, że się podobało. Sequele rozważam :) Pozdrawiam!

„Jak mogła się zamknąć z tym draństwem, a teraz nie chce się otworzyć?! Kto to w ogóle kupił?! Czy ktoś tego używa?!”

Wpadam późno, bo jakoś mnie rzeczywistość przerosła. 

Natomiast Twoje, nomen omen, wojenne opowiadanie jest fajne i ciepłe.

Zaczyna się tajemniczo i zmienia, co daje dużą przyjemność czytania. 

Podoba mi się magiczność, również ta nie do końca świadoma.

No i bardzo lubię laleczkę;)

Lożanka bezprenumeratowa

Cześć, Anoia!

Przyjemne :) Ogólnie ekipa ze sporym potencjałem – kilka czarownic na wsi, w tym jedna pod postacią posłusznej lalki – aż się prosi, by zaangażowały się w partyzantkę :P Mogą z tego wyjść przygody w stylu tych, jakie przeżywał Franek Dolas.

W całym opowiadaniu mógłbym zamarudzić, że niewiele się dzieje – masz dość długie wprowadzanie w świat i wspomnienia Wandzi.

Lektura jednak przyjemna, choć szybko ogarnąłem, że to czarownice :P z ciekawością odkrywałem jednak tajemnice razem z Wandzią.

Klikam i pozdrawiam!

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Ambush,

dziękuję za kliczka, cieszę się bardzo, że się podobało! Na cieple mi zależało, więc cieszy mnie, że je poczułaś :)

Krokusie,

Dziękuję za kliczka i cieszę się, że było przyjemnie!

Zależało mi na tym, żeby było niespiesznie i być może trochę przeholowałam ;) Zagadka faktycznie była łatwa dla czytelnika; bardziej interesowała mnie dynamika międzypokoleniowa i wysiłki Wandzi, żeby nie dać się z niej wykluczyć. Skoro wczułeś się w jej poszukiwania, to znaczy, że mi się udało :D

Pozdrawiam!

„Jak mogła się zamknąć z tym draństwem, a teraz nie chce się otworzyć?! Kto to w ogóle kupił?! Czy ktoś tego używa?!”

Cześć!

Zaczyna się niewinnie, ale im dalej w las tym lepiej. Temat wojny jakoś dziwnie aktualny, może przez to właśnie nie miałem problemu z identyfikowaniem się z bohaterką. Niby dosyć szybko odkrywasz karty, wiemy czego się spodziewać, ale robisz to z rozmysłem i ani na chwile nie przestaje być ciekawie. Smaczki kamienicą, lalą i zrzędliwymi babkami dobrze dopełniają obraz sytuacji, zarazem pozwalając zobaczyć szersze spektrum wydarzeń. Niby banalna opowieść o dziewczynce wchodzącej w dorosłość, ale napisana z rozmysłem i wciągająca. Napisane dobrze, nic mi nie zgrzytało specjalnie.

2P dla Ciebie: Pozdrawiam i Polecam do biblioteki!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Cześć, Krarze!

Dziękuję pięknie za wizytę i doklikanie mnie do biblioteki!

Z wojną trafiłam zupełnie przypadkiem, albo nieświadomie reagując na to, co wisiało w powietrzu. Potrzebna mi była jako coś, co z jednej strony popycha do polegania na sobie nawzajem, ale z drugiej – na różne sposoby pozbawia poczucia ciągłości, które trzeba potem przywracać. Cieszę się bardzo, że udało mi się to ciekawie spisać i dosmaczyć :)

Pozdrawiam!

„Jak mogła się zamknąć z tym draństwem, a teraz nie chce się otworzyć?! Kto to w ogóle kupił?! Czy ktoś tego używa?!”

Hej, opowiadanie bardzo na plus – całkiem w moim guście. ;) Takie bardzo “martokisielowe” – oczywiście w pozytywnym sensie. Myślę, że napisanie go było o wiele trudniejsze, niż się czytelnikowi wydaje – moim zdaniem dziecięca psychologia Wandzi jest całkiem dobrze uchwycona (chociaż dziewczyna rzeczywiście jest bystra jak na swój wiek – ale czy to grzech?).

A teraz będę się czepiać. 

1. Podniosła spojrzenie na Wandzię, cienkie brewki zeszły się na środku, rozchyliła różowe usteczka i wydobyła z nich skrzekliwy wrzask:

– Do ciężkiej cholery, głupie dziecko, coś ty zrobiła?!

Stasia musiała to usłyszeć przez strop, bo przestała lamentować.

– Mamo? Mamo?! – Na dole trzasnęły drzwi i głos młodszej z parababć niebezpiecznie zbliżył się do wejścia na strych. – Nie wiem, może to kwestia mojej osobistej osoby, ale ja nie zorientowałam się na tym etapie, że w lalkę wstąpiła Rozalia – myślałam, że lalka po prostu zyskała własną świadomość i to ją tak oburzyło – na zasadzie “co do cholery?!”. Dlatego zdziwiło mnie, że Stasia woła “mamo, mamo”, zbliżając się do wejścia na strych – myślę sobie: “kurde, przecież “mama” leży tam martwa czy bez zmysłów”… Myślę, że jaśniejsze dla czytelnika byłoby coś takiego: 

Podniosła spojrzenie na Wandzię – cienkie brewki zeszły się na środku czoła/czółka – i z jej różowych usteczek dobył się skrzeczący głos, który do złudzenia przypominał głos Rozalii: – itp. :)

2. Wydaje mi się, że cierpisz na ten sam syndrom, co ja – to znaczy chcesz, żeby wszystko było bardzo logiczne i dokładnie wyjaśnione, a przez to wdajesz się w niepotrzebne szczegóły. To nie tak, że coś jest źle, że coś razi i kłuje w oczy – po prostu warto się zastanowić, czy bez tego nie byłoby lepiej. – Mówię tutaj przede wszystkim o NIANI. Być może zabrzmi to obrazoburczo – ale mogłabyś całkowicie wyrzucić ją z tego opowiadania i nic, ale to nic by na tym nie straciło, a może nawet by zyskało (choćby to, że byłoby krótsze). [Chyba że rzeczywiście planujesz jakąś większą serię i ta niania jest Ci do czegoś potrzebna.] Ale wydaje mi się, że jeżeli 10-letnia dziewczynka zostaje z dwiema prababciami, chyba całkiem sprawnymi, to wynajmowanie niani jest już po prostu zbędne… Potem musiałaś opisywać to całe wykradanie się – i tutaj właśnie roiło się od szczegółowego, rozwlekłego “krok po kroku”. Ponieważ sama przejawiam takie tendencje, od razu zwróciłam na to uwagę. xD Przecież skradać mogłaby się również wtedy, gdyby zostały w domu w trójkę – byłoby to szybsze, bardziej skondensowane. [Aha, i tak sobie teraz myślę – nawet gdybyś miała dla tej niani jakieś wakaty na przyszłość, nadal możesz wprowadzić ją po prostu później, w kolejnym utworze.] IMO. Mam nadzieję, że nie odczytasz tej uwagi jako nadmiernej impertynencji. ^^’

A tak poza tym – lalka po opętaniu przez Rozalię po prostu świetna. ;) Podoba mi się też główna bohaterka – taki mały urwis, trochę chłopczyca – oraz ogólna atmosfera opowiadania. :)

Pozdrawiam :)

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

DHBW,

dziękuję za przemiły komentarz! Prezentowanie psychiki postaci to akurat ten aspekt pisania, który daje mi największą frajdę. Dla mnie trudności dotyczą raczej osadzania wydarzeń w świecie, bo wpędza mnie to w niekończący się research. Próby ustalenia, jaka była pogoda w Polsce w kwietniu 1940 zajęły mi więcej czasu, niż cokolwiek innego w tym opowiadaniu :)

Odnośnie czepnięć:

Ad 1. Piszę z perspektywy Wandzi, która też w pierwszej chwili nie skojarzyła, że lala brzmi podobnie do prababci – zakładam, że w przeciwnym razie zareagowałaby trochę inaczej. Co do środka czoła – nawet się nad tym zastanawiałam :) Środek czoła jest, jakby nie patrzeć, ponad miejscem, w którym stykają się brwi, więc “brwi spotkały się na środku czoła” odmalowuje w mojej głowie obraz zdeczko dziwaczny. Ale może to tylko ja.

Ad 2. Uwagi nie są impertynencją, to ważne, by mieć różne perspektywy. Nie chciałam się w tym opowiadaniu spieszyć. Dla mojej bohaterki, tak jak ją sobie wyobraziłam, każdy kolejny krok wykonywany byłby z namaszczeniem i dumą, że tak to sprytnie wymyśliła. Poza tym, nie tyle lubię mieć wszystko dokładnie wyjaśnione w tekście, co staram się unikać nielogiczności. Dziewczynka jest niesforna, czasem niespodziewanie przejawia moc, którą usiłują ukryć, a dom ma sekrety, do których ma nie mieć dostępu – na bank nie zostawiono by jej całkiem samej. Praprababcia udaje, że dzieciaki nie istnieją, a prababcia całkowicie poświęca się opiece nad praprababcią, więc się nie liczą. Plus założyłam, że taka rodzina miałaby nianię na stałe. Więc niestety, niania musi być. I tak, mam dla niej dalsze plany :)

Jeszcze raz dzięki za obszerny komentarz i pozdrawiam!

„Jak mogła się zamknąć z tym draństwem, a teraz nie chce się otworzyć?! Kto to w ogóle kupił?! Czy ktoś tego używa?!”

Hm… Właściwie z tym czołem masz rację, to nie do końca jest “czoło”. Na szczęście – na pomoc przychodzi Google. :D

Nie wiem, czy tutaj obecni fantaści znają ten trik i z niego korzystają – ale ja robię tak:

Wpisuję w Google frazę w cudzysłowie –-> Wybieram “Książki”

Teraz wpisałam “brwi zeszły się” – i jest jakiś tuzin wyników.

Kraszewski napisał w 1876, że brwi “zeszły się nad oczyma”. Są, a i owszem – wyniki, że brwi zeszły się na czole. Zeszły się też nad nosem… I jest też, że zeszły się ze sobą. “Zeszły się” samo w sobie oznacza, że ze sobą, ale to jednak tak jakoś lepiej brzmi. Więc może: zeszły się ze sobą? :> Bo to obecne “na środku” naprawdę prosi się o jakieś dopełnienie. ;)

Natomiast, co do Ad 2. <chrząka nerwowo> Teraz jeszcze bardziej utwierdziłaś mnie w przekonaniu, że niani nie powinno tam być. ;)

czasem niespodziewanie przejawia moc, którą usiłują ukryć, a dom ma sekrety, do których ma nie mieć dostępu

niespodziewanie przejawia moc, którą usiłują ukryć – czy w takim razie wynajmowanie obcej niani jest dobrym pomysłem…? Chyba wręcz przeciwnie. Zwłaszcza, że taka “zwykła” niania nie mogłaby w razie czego odpowiednio zareagować. Chyba że niania jest “niezwykła” – ale w takim razie wypadałoby rzucić jakimś hintem na ten temat. :>

No, a skoro już tę nianię wynajęli… To taką, która przysypia podczas zleconej roboty? ;)

“dzięki czemu niania przysnęła już w połowie trzeciej strony” – To naprawdę nie brzmi przekonująco. Skąd Wandzia wiedziała, że przyśnie? Jeżeli stąd, że ją znała, bo niania była tam już wcześniej – to warto by przynajmniej wspomnieć, że miała takie drzemki w zwyczaju, dlatego Wandzia mogła na coś takiego liczyć. Ale znowu – czy szczególnie wyczulona mama nie zauważyłaby, że niania przysypia, zamiast pilnować jej niebezpiecznie utalentowanej córki? ;)

Wstyd mi trochę, że taka jestem upierdliwa, ale skoro ja zwróciłam na to uwagę, to inny czytelnik też może ją zwrócić – a jemu nie będziesz miała szansy tego wyjaśnić. ;)

A co do researchu – taaaak…. Moje ulubione     Piszę książkę – i kiedyś wzięłam TYDZIEŃ urlopu, żeby wreszcie poważnie zabrać się za pisanie. Uznałam, że dobrze byłoby zacząć od narysowania sobie mapy – a w tym celu warto byłoby coś wiedzieć o geografii (klimat, pogoda, góry, skały, szata roślinna itp.). No więc zaczęłam czytać…

Czytać…

Czytać…

Okazało się, że nic nie wiem  A że uznałam za stosowne temat zgłębić, to spędziłam CAŁY tydzień na studiowaniu geografii.  CAŁY. TYDZIEŃ. URLOPU. Także rozumiem – i współczuję  xD

Pozdrawiam, znowu mam nadzieję, że nie jestem zbyt impertynencka.

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Nie wiem, czy tutaj obecni fantaści znają ten trik i z niego korzystają – ale ja robię tak:

Ja osobiście bardziej ufam korpusowi sjp pwn, bo google podrzuca również literaturę kiepsko napisaną czy fatalnie przetłumaczoną. Dla mnie to “na środku” dopełnienia już nie potrzebuje, więc o ile nie trafi mnie inspiracja, chyba to tak zostawię, bo żadna alternatywa mnie nie przekonuje.

Natomiast, co do Ad 2.

Tu z kolei ja nie chcę rozpisywać wszystkiego w aż takich szczegółach. Nigdzie nie napisałam, że niania jest obca, ani wynajęta na tę okazję, a że opowiadanie dzieje się 64 lata przed założeniem niania.pl i w czasach, gdy nianie w większości były stałe i mieszkały z rodzinami, to uznałam, że czytelnicy jakoś podołają ;) Piszę z perspektywy Wandzi i na tym etapie jeszcze nie przeszłam do rzucania hintów, a i ona tego aspektu swojej niani nie zauważyła.

Poza tym, jest naprawdę szeroki margines pomiędzy “dziecko można zostawić samopas” i “dziecko trzeba mieć cały czas na oku”, podobnie jak pomiędzy “Niania rutynowo przysypia” i “Niania po hasaniu na słońcu i najedzeniu się może przysnąć pod wpływem nudnego wykonania i tak już drętwej lektury”. Uznałam, że to zacny żart, bo taką sekwencją na ogół dorośli układają do drzemki dzieci (albo przynajmniej ja tak robiłam) i stąd Wandzia zapewne wytrzasnęłaby ten pomysł ;)

No, a skoro już tę nianię wynajęli… To taką, która przysypia podczas zleconej roboty? ;)

Ileż to razy widziałam, jak jakaś niania była wielce oburzona, że jej mały podopieczny wywalił się i ryczy na drugim końcu placu zabaw, przerywając jej siedzenie na smartfonie / opalanie się / ploty z inną nianią. Niezawinione przyśnięcie to przy tym pikuś ;)

A co do researchu – taaaak….

Najważniejsze, to przed przystąpieniem do researchu określić dokładnie, co faktycznie jest ci potrzebne – a jeśli nie da się tego dowiedzieć, to czy da się to jakoś obejść. Gdybym chciała sprawdzać wszystko, nigdy nie napisałabym nic.

Życzę powodzenia przy książce!

„Jak mogła się zamknąć z tym draństwem, a teraz nie chce się otworzyć?! Kto to w ogóle kupił?! Czy ktoś tego używa?!”

Korpus PWN jest niestety bardzo ograniczony, nie wszystko da się tam znaleźć – i chyba trochę brakuje tam najnowszych tekstów, a język przecież ewoluuje (z drugiej strony, pewnie kiedyś bardziej pilnowano jakości i poprawności). Ale owszem, ja również PWN ufam bardziej. ;)

Co do niani – jak wolisz, starałam się pomóc.

Powodzenia w pisaniu kolejnych części, chętnie poczytam. ;)

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Bardzo mi się spodobała historia Wandzi, rezolutna z niej dziewczynka, świetnie sobie poczynała. Pomysł z parababciami bardzo zacny, dobrze, że Wandzi udało się (choć mimochodem) rozwiązać rodzinny problem. Mam nadzieję, że jeszcze poczytam o przygodach Wandzi, bo szkoda by było, gdybyś nie wykorzystała tak fajnej postaci :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Podoba mi się płynna narracja, jest w niej lekkość, która sprawiła, że naprawdę byłam ciekawa, co wydarzy się dalej. Bardzo trudno jest zachować taki zgrabny język, dlatego tym bardziej podziwiam efekty pracy. Świetnie się czytało i chętnie poznałabym dalsze losy bohaterek. Wykreowane kobiety mają duży potencjał fabularny, można z nich stworzyć naprawdę pełnokrwiste bohaterki powieści. 

Podziwiam zapał do robienia researchu, sama też lubię zbierać informacje przed przystąpieniem do pisania, ale z czasem zdałam też sobie sprawę z tego, że trzymanie się na siłę faktów blokuje mnie twórczo. Czy Ty, Anoia, próbując ustalić pogodę w kwietniu 1940 roku, nie zatrzymałaś się nagle gdzieś w środku pisania? Ja mam tak, że jedna nowa wiadomość pociąga za sobą konieczność szukania kolejnej i kończy się na tym, że fabuła staje w miejscu. Są informacje, bez których oczywiście w ogóle nie zaczniemy opowieści, umieszczając ją w danym okresie czasowym, ale mało kto doceni, że ktoś odwzorował pogodę. Zdaje mi się, że to tylko fajny zabieg dla autora, który miał świadomość, że przeszukał niebo i ziemię w poszukiwaniu faktów i ciekawostek. Nie neguję, jeśli ktoś lubi pracować w ten sposób, a tym bardziej tworzy ciekawe teksty, to świetnie, niezależnie od tego, ile czasu “marnuje” na czynności uważane przez innych za zbędne czy bezsensowne. Zastanawiam się tylko, czy nie przychodzą takie momenty w pisaniu, kiedy dążenie do wierności wydarzeniom historycznym staje się balastem, ciężarem i zniewala fabułę?

Irka,

cieszę się, że się podobało! Jeszcze będzie szansa o całym klanie poczytać, tylko na razie walczę z kolejnym rozdziałem dla Helenki, więc proszę o cierpliwość ;)

Fishandchips,

Cieszę się, że dobrze się czytało, dziękuję za miłą recenzję!

Jeśli chodzi o research – sprawdzam tylko to, co wydaje mi się istotne. Rozważałam opisanie rytuału na dworze, stąd kwestia pogody, ale nie dominuje mi to specjalnie procesu twórczego. Po pół godziny poszukiwań poddałam się, a opowiadanie, jak widzisz, i tak powstało. Na ogół podczas takiego researchu natykam się na mnóstwo innych informacji i mogę lepiej wczuć się w dany moment historyczny, co inspiruje mnie do nowych rozwiązań fabularnych, więc mojemu pisaniu to chyba służy (albo przynajmniej tak mi się wydaje).

„Jak mogła się zamknąć z tym draństwem, a teraz nie chce się otworzyć?! Kto to w ogóle kupił?! Czy ktoś tego używa?!”

Anoia, jakby co (tak na przyszłość) – o pogodzie możesz pisać dość swobodnie. Klimat – to rzecz bardziej skomplikowana, powiedzmy – stała. Natomiast pogoda może się trafić praktycznie każda, mogą być anomalie itp. Na pewno nikt nie zwróci uwagi, jeśli napiszesz, że kwietniowy dzień był upalny. ;)

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

DHBW,

normalnie – oczywiście, że tak. Jednak akurat na początku II WŚ pogoda wykazała się zmysłem decorum i najpierw był wyjątkowo gorący koniec lata, a potem zima stulecia. Nie byłam pewna, czy trend się nie utrzymał i np. w kwietniu nie było jeszcze śniegu po kolana. Osoby interesujące się bardziej tym okresem (a jest ich sporo) zapewne to wiedzą, bo pogoda ma duży wpływ na losy wojen, a poświęcenie czasu na sprawdzenie tego specjalnie mnie nie bolało, bo przy okazji wczułam się w ogólny klimat (nomen omen) tego okresu.

Czytelnika, który obraziłby się, że źle opisałaś skały w swojej powieści, też raczej sobie nie wyobrażam ;)

„Jak mogła się zamknąć z tym draństwem, a teraz nie chce się otworzyć?! Kto to w ogóle kupił?! Czy ktoś tego używa?!”

No ok, nie wiedziałam o tym. A co do skał – ja muszę w to wierzyć, to mi daje pewność siebie. ;) Są przypadki, gdy research jest niezbędny – np. obsydian jest skałą wulkaniczną i gdyby na moim kontynencie wulkanów nie było, nie powinnam raczej o nim pisać. Ale – żeby o tym wiedzieć, trzeba wcześniej poczytać… :) Zresztą geografia to gospodarka, a gospodarka to już Coś przez wielkie “c”.

Zresztą w moim researchu bardziej chodziło mimo wszystko o klimat, prądy morskie, szatę roślinną, zwierzęta. I właśnie wtedy przeczytałam, że pogoda jest od klimatu o wiele mniej “sztywna”. Toteż dzielę się przeczytaną informacją.

Pozdrawiam :)

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Czytam drugi raz a dalej czyta się to opowiadanie tak samo przyjemnie . Jeżeli mogłabym tu zadać pytanie z gatunku takich nie na temat opowiadania to czy ktokolwiek ze starszych użytkowników portalu mógłby mnie poinstruować jak dodaje się tutaj opowiadania i czy można dłuższe historie opisywać w tzw. Częściach ? Przepraszam jeżeli mogę pytanie kogoś zdziwi ale od niedawna mam tutaj konto więc niewiele jeszcze wiem

​

​

Sysia,

dziękuję, super, że Ci się podobało.

Hurra, teraz mogę się poczuć jak starsza użytkowniczka :D Polecam Portal dla żółtodziobów, cudo autorstwa Drakainy. Ogólnie w sekcji Poradniki (w dziale “Publicystyka”) znajdziesz pomoc wszelaką.

Aby wrzucić opowiadanie, wchodzisz w dział “Opowiadania”. Pomiędzy pierwszym i drugim jasnoszarym polem pojawi Ci się napis “Dodaj opowiadanie” – klikasz i działasz.

Pozdrawiam!

„Jak mogła się zamknąć z tym draństwem, a teraz nie chce się otworzyć?! Kto to w ogóle kupił?! Czy ktoś tego używa?!”

Opowiadanie jest ciepłe, miłe i lekkie. Wyraźnie czuć klimat. Podoba mi się pomysł z wiedźmami na początku wojny. Wygląda to jako zapowiedź dalszych opowiadań o losach Wandzi i mam nadzieję że tak się stanie :)

Onufry, dziękuję za przemiły komentarz! Tak, kolejne opowiadanie już czeka w kolejce na napisanie, tylko ile mi się jeszcze zejdzie, to nie wiem…

„Jak mogła się zamknąć z tym draństwem, a teraz nie chce się otworzyć?! Kto to w ogóle kupił?! Czy ktoś tego używa?!”

Zupełnie niepotrzebnie bałaś się skojarzeń z wojną. Samo opowiadanie bardzo przyjemne i przyniosło mi chwilę, miłe spędzonego czasu:)

Vr,

publikowałam ten tekst 3 dni po rozpoczęciu inwazji, wtedy sprawy wyglądały znacznie bardziej dramatycznie (nie to, żeby teraz było dobrze). Cieszę się, że opowiadanie sprawiło ci przyjemność i dziękuję za komentarz :)

„Jak mogła się zamknąć z tym draństwem, a teraz nie chce się otworzyć?! Kto to w ogóle kupił?! Czy ktoś tego używa?!”

Przyjemnie się czytało :)

Przynoszę radość :)

Sympatyczne. Nietuzinkowy punkt spojrzenia na wiedźmy – dziewczynka, w której właśnie zaczyna budzić się moc. Cóż, zawsze uważałam, że dzieci widzą i słyszą o wiele więcej niż dorośli podejrzewają, więc lepiej od razu wytłumaczyć niż ściemniać. Może dlatego, że sama w wieku przedszkolnym opowiedziałam babci sprośny kawał. Do końca go nie rozumiałam, ale i tak był fajny. :-)

Czytało się przyjemnie. Lubię bystrych bohaterów i Wandzia radziła sobie całkiem nieźle.

Babska logika rządzi!

Anet,

dziękuję!

Finkla,

co do dzieci, należy zakładać, że nawet jak nie rozumieją, to i tak rozumieją ;)

Cieszę się, że tekst Ci się spodobał, dzięki za komentarz!

„Jak mogła się zamknąć z tym draństwem, a teraz nie chce się otworzyć?! Kto to w ogóle kupił?! Czy ktoś tego używa?!”

A nawet jeśli absolutnie nic nie zrozumieją, to powtórzą najmniej odpowiedniej osobie – ksiądz chodzący po kolędzie, pan redaktor w telewizji…

Babska logika rządzi!