Robinson i Kwiatek

To miał być ru­ty­no­wy lot ze stat­ku na lot­ni­sko­wiec. Pierw­szy pilot he­li­kop­te­ra Paul Atreus i drugi pi­lot-sa­ni­ta­riusz Roby Kreut­zna­er przewozili lekko rannych. Ostat­nia ewa­ku­acja szpi­ta­la z wyspy dużym sa­mo­lo­tem za­koń­czy­ła się ma­sa­krą.

– Uwa­żaj­cie! Ktoś wi­dział ban­dy­tów w wa­szej oko­li­cy – za­brzmia­ło w słu­chaw­kach. – Gdzieś nam zgi­nę­li.

He­li­kop­ter nie le­ciał wy­so­ko, ale pod nim prze­mknął dron zwia­dow­czy i to nad­dźwię­ko­wo, co dało się stwier­dzić, pa­trząc w jaki spo­sób wzbi­jał za sobą wodę na po­wierzch­ni oce­anu.

– Za­mel­duj – roz­ka­zał pierw­szy pilot.

– Zna­lazł się – po­wie­dział Roby, wy­bie­ra­jąc wła­ści­wy kanał łącz­no­ści. – Po­twier­dza­my zwia­dow­czy dron ban­dy­tów, to znaczy Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa – po­pra­wił się, miało być bar­dziej for­mal­nie – chyba Iskier­ka, tak na to mówią.

– Dwa my­śliw­ce ban­dy­tów, da­le­ko, nisko, nie wi­dzi­my kon­fi­gu­ra­cji – wtrą­cił pierw­szy pilot. – Nie zwra­ca­ją na nas uwagi, lecą wszyst­kie jakby na­szym kur­sem. Ile nam zo­sta­ło? – spy­tał innym tonem.

– Nie­ca­łe sto ki­lo­me­trów, tro­chę ponad pięć­dzie­siąt mil.

Nie minął kwa­drans, kiedy za­wy­ły w ka­bi­nie sy­gna­ły ostrze­gaw­cze: „Radar wroga – Wrona”. Tak na­zy­wa­ły się my­śliw­ce Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa. Wra­cał tylko jeden, tym razem włą­czył na­mie­rza­nie.

– Nie wy­strze­lił ra­kie­ty! – Paul po­pa­trzył na ekra­ny, trzy­ma­jąc palec na przy­ci­sku do za­kłó­ca­nia na­pro­wa­dze­nia.

– Może mu się skoń­czy­ły? – mruk­nął Roby.

– Wy­łącz an­te­ny – roz­ka­zał Paul. – Zaraz nam wy­sma­ży elek­tro­ni­kę tym swoim ra­da­rem. Chce nam bilon w kie­sze­niach po­li­czyć? Po co tak bli­sko…

Usły­sze­li wy­strza­ły z dzia­łek. Pilot na­tych­miast za­trzy­mał he­li­kop­ter i gwał­tow­nie ob­ni­żył pułap, my­śli­wiec prze­szedł górą. Po­ci­ski mi­nę­ły ich z da­le­ka. Roby po­pa­trzył na Paula z po­dzi­wem. Jed­nak to nie ko­niec. Teraz Wrona wy­ko­ny­wa­ła ma­newr jak z pod­ręcz­ni­ka, z roz­dzia­łu „Zwal­cza­nie śmi­głow­ców za po­mo­cą dział­ka po­kła­do­we­go”. Za­czy­nał się od za­wro­tu bo­jo­we­go, prze­cho­dzą­ce­go płyn­nie w płyt­kie nur­ko­wa­nie. Roby przy­po­mniał sobie jak mu mó­wi­li na szko­le­niach, że dzi­ku­sy są za­co­fa­ne i nawet naj­now­sze my­śliw­ce wciąż wy­po­sa­ża­ją w dział­ka. Ma­newr na­zy­wał się „no­ży­ce”.

Po­ci­ski ude­rzy­ły w he­li­kop­ter, chyba już pierw­szy zabił Paula, któ­ryś ko­lej­ny roz­wa­lił jeden z dwóch sil­ników. Roby po­czuł ze­ślizg po opan­ce­rzo­nym opar­ciu fo­te­la, było bli­sko. Potem jesz­cze odłam­ki za­bęb­ni­ły po heł­mie. Usły­sze­li bang to­wa­rzy­szą­cy prze­kra­cza­niu ba­rie­ry dźwię­ku. Ban­dy­ta od­la­ty­wał, wra­cał do domu.

„Jakaś wyspa, pięć mil, może do­cią­gnie­my”, po­my­ślał, gdy zo­ba­czył na ekra­nie frag­ment mapy.

Ranni krzyczeli, też im się na pewno do­sta­ło. Roby po­pa­trzył na zbior­ni­ki pa­li­wa, bar­dzo nie cie­kły, czuł dym. Mu­siał za­cho­wać spo­kój.

Chciał na­brać wy­so­ko­ści, żeby w razie czego lą­do­wać au­to­ro­ta­cją, ale ten jeden sil­nik ledwo dy­chał. In­sta­la­cja prze­ciw­po­ża­ro­wa jakoś nie umia­ła zdu­sić ognia w dru­gim. Roby rzu­cił okiem na wskaź­ni­ki „niby pa­li­wo od­cię­te”.

– Przy­go­to­wać się do ewa­ku­acji! – wrza­snął. – Od razu jak do­tknie­my ziemi!

Nie usły­szał żad­nej ar­ty­ku­ło­wa­nej od­po­wie­dzi. Pro­wa­dził he­li­kop­ter jak po sznur­ku, jak na sy­mu­la­cji. W ostat­niej chwi­li po­ło­żył go na bok, żeby spa­da­ją­ce sil­ni­ki nie ude­rzy­ły w zbior­ni­ki pa­li­wa, prze­la­tu­jąc przez pa­sa­że­rów. Pra­wie się udało.

Zdą­żył wy­sko­czyć i scho­wać za grub­szym drze­wem. Wy­buch roz­rzu­cił szcząt­ki, za­bi­ja­jąc wszyst­kich w środ­ku. Paul nie żył i tak.

We wraku Roby zna­lazł tro­chę na­rzę­dzi i dwie skrzy­nie. W jed­nej były racje żyw­no­ścio­we. Przy­da­dzą się. Żeby po­cho­wać ludz­kie szcząt­ki, mu­siał za­stą­pić spa­lo­ny trzo­nek szpa­dla – su­chym kijem. Każ­de­mu się na­le­ży odro­bi­na sza­cun­ku, nawet po śmier­ci.

Fred

Roby miał suchy pro­wiant na mie­siąc, szpa­del, sie­kie­rę, nóż i pi­sto­let ma­szy­no­wy. Oprócz tego, jesz­cze jedną, za­plom­bo­wa­ną skrzy­nię, resz­ta się spa­li­ła.

Od jasnożółtego, niemal białego piasku plaży ścianę dżungli oddzielał tylko rzadki zagajnik palm kokosowych. Na krzakach przysiadły kolorowe ptaki i ciekawie przyglądały się Robiemu. Wyraźnie człowiek nie kojarzył im się z niczym złym, po prostu takiego stwora nie widziały wcześniej.

„Woda bę­dzie pro­ble­mem”, po­my­ślał. „Trzy dni wy­trzy­mam, a wcze­śniej mnie ura­tu­ją. Nada­łem we­zwa­nie po­mo­cy? Że lą­du­ję awa­ryj­nie? Czy tylko, że je­ste­śmy ata­ko­wa­ni? Paul nadał! Na pewno!”.

Pró­bo­wał rano spi­jać rosę z liści, ale mało tego było. Za­uwa­żył, że miej­sco­we ptaki jedzą owoce z krze­wów. Na­zry­wał tro­chę, żeby je usu­szyć.

Na dru­giej skrzy­ni były plom­by służ­by me­dycz­nej Floty Re­pu­bli­ki i ozna­cze­nia: „sprzęt elek­tro­nicz­ny”. Niby nie wolno tego otwie­rać bez roz­ka­zu, ale Roby po­my­ślał, że w środku może znaleźć na­rzę­dzie łącz­no­ści. Poza tym sam był me­dy­kiem i pi­lo­tem floty.

Nie mo­co­wał się z zam­kiem długo, wystarczyło kilka uderzeń kamieniem. W środ­ku był ro­bo­t ra­tow­ni­czy typu FR3 w wer­sji „d”, wraz z in­struk­cją. Kon­so­li ste­ro­wa­nia nie wło­ży­li. W pierw­szej li­nij­ce na­pi­sa­li, żeby przed uru­cho­mie­niem na­ła­do­wać go z gniazd­ka i nie otwie­rać na siłę po­kryw ogniw sło­necz­nych. He­li­kop­ter już się nie dymił, ale na­dzie­ja na to, że co­kol­wiek tam dzia­ła, na przy­kład któ­ryś z ge­ne­ra­to­rów elek­trycz­nych, wy­da­wa­ła się na­iw­na.

„No to za­czy­na­my od otwie­ra­nia na siłę po­kryw ogniw sło­necz­nych”, po­my­ślał.

Robot wy­da­wał się mar­twy przez trzy dni. Roby był prze­ko­na­ny, że nic z tego, ale któ­re­goś po­po­łu­dnia przy­je­chał do niego na gą­sie­ni­cach. Zło­żył po­kry­wy ogniw sło­necz­nych i za­pisz­czał ko­da­mi dia­gno­stycz­ny­mi.

„Je­steś zdrów i spraw­ny. Cze­kaj na pomoc.” – po­ja­wi­ło się na wy­świe­tla­czu.

Robot na chwi­lę znie­ru­cho­miał.

„Je­steś od­wod­nio­ny, uzu­peł­nij płyny, od­staw al­ko­hol.”

„Skąd ja tu wezmę al­ko­hol?”, po­my­ślał Roby.

Robot wy­cią­gnął do niego chwy­tak i uparł się, żeby zła­pać go za palec.

„Na­tle­nie­nie w nor­mie. Od­wod­nie­nie, uzu­peł­nij wodę i elek­tro­li­ty”.

Prąd się skończył. Wy­star­czy­ło robotowi jesz­cze ener­gii, żeby roz­ło­żyć po­kry­wy ogniw sło­necz­nych.

Roby na­zwał go Fred, bo „FR3d”. Ro­bo­ty tego typu za­zwy­czaj były uży­wa­ne w ro­jach i słu­ży­ły do po­szu­ki­wa­nia ludzi w gru­zo­wi­skach, albo in­nych od­osob­nio­nych miej­scach. Jeśli na wyspie są lu­dzie, Roby wie­dział, że Fred ich znaj­dzie.

Na­stęp­ne­go dnia robot włą­czył się wcze­snym po­po­łu­dniem. Fred chyba już zro­zu­miał, że użyt­kow­nik nie ma kon­so­li i musi wy­ko­rzy­sty­wać pro­ce­sor sztucz­nej in­te­li­gen­cji do ko­mu­ni­ka­cji z czło­wie­kiem. Było to nieco prze­ra­ża­ją­ce, bo spra­wiał wra­że­nie jakby sam sobie wy­zna­czał za­da­nia. A z tego, co Roby wy­czy­tał w in­struk­cji, po­tra­fił wy­ko­nać eu­ta­na­zję.

„Napij się. Wo­do­spad w od­le­gło­ści 1 km i 230 m.”

– Skąd wiesz?

„De­tek­cja aku­stycz­na spraw­na. Po­ru­szaj się za mną!”, po­ja­wi­ło się na wy­świe­tla­czu.

Fred po­mknął w gąszcz. Wy­so­kość robota nie prze­kra­cza­ła pół metra. Roby nie miał szans za nim na­dą­żyć. Szedł z mo­zo­łem śla­da­mi gą­sie­nic.

Robot trzy­mał w chwy­ta­ku pa­ją­ka. Na widok Ro­bie­go wy­świe­tlił „Ja­do­wi­ty”. Mię­dzy drze­wa­mi widać było wo­do­spad i małe je­zior­ko, z któ­re­go wy­pły­wał stru­mień.

„Woda zdat­na do picia”, robot pod­je­chał pod je­zior­ko.

„Woda zdat­na do picia po prze­go­to­wa­niu”, Fred wy­świe­tlił po tym jak za­nu­rzył gą­sie­ni­cę w stru­mie­niu.

Do­pie­ro jak Roby skoń­czył pić, zo­ba­czył zruj­no­wa­ny domek. Chciał wejść do środ­ka.

„Ja­do­wi­te, dużo”, Fred za­stą­pił mu drogę.

Domek był czę­ścio­wo nad­pa­lo­ny i cał­kiem próch­nie­ją­cy. Jakby ktoś użył tech­no­lo­gii nieprzy­sta­ją­cej do kli­ma­tu wyspy. Obok jed­nak znaj­do­wa­ło się po­let­ko, gdzie jesz­cze we­ge­to­wa­ła ku­ku­ry­dza i drze­wa owo­co­we.

– Czy na wy­spie są lu­dzie?

Robot po­wo­li ob­ró­cił się w miej­scu, za­trzy­mu­jąc co chwi­lę.

„1 zna­le­zio­ny”, wy­świe­tlił.

– Czy na wy­spie są inni lu­dzie oprócz mnie?

„Brak de­tek­cji.”

***

Fred, przy od­po­wied­nim trak­to­wa­niu, był w sta­nie pra­co­wać nawet trzy go­dzi­ny dzien­nie. Jego hak, słu­żą­cy ory­gi­nal­nie do cią­gnię­cia noszy, po­zwa­lał trans­por­to­wać chrust i owoce w uple­cio­nym koszu. Zresz­tą do upra­wy ku­ku­ry­dzy wy­star­czał za­ostrzo­ny kij, orać nie trze­ba. Na temat zbio­ru su­szo­nych owo­ców, które były ja­dal­ne dla pta­ków, robot wy­ra­ził się jed­no­znacz­nie: „Tru­ją­ce”.

Roby pla­no­wał jakoś udo­mo­wić miej­sco­we kozy, ale mu cał­kiem nie szło. Był chło­pa­kiem z mia­sta. Cza­sa­mi miał wra­że­nie, że sobie z niego kpiły, pasąc się na jego po­let­ku. Były na tyle zwin­ne, że nawet po­lu­jąc na nie, tylko mar­no­wał­by amu­ni­cję. Szyb­ko się na­uczy­ły ucie­kać i wra­cać jeśli go nie było.

Kie­dyś na wa­ka­cjach wi­dział jak się wy­pla­ta ka­pe­lusz z liści pal­mo­wych, ale jemu wy­szła jakaś po­kracz­na czap­ka. Z in­ny­mi czę­ścia­mi gar­de­ro­by nie poszło le­piej. Strój pi­lo­ta nie nada­wał się zu­peł­nie do pracy na wy­spie. 

Przy­naj­mniej zbu­do­wał sobie sza­łas. Użył blach wy­cią­gnię­tych z wraku, liści i ga­łę­zi. Na dachu upiął spa­do­chron. Przy­szło mu do głowy, że ma szan­sę przeżyć na tej wy­spie, może nawet mie­siąc, albo dwa.

Fri

Roby wy­le­gi­wał się po śnia­da­niu. Wydawało mu się, minął już pra­wie rok od ka­ta­stro­fy. Miał sys­tem li­cze­nia dni i ty­go­dni, ale nie był pewny czy nic nie po­my­lił. Teraz już nie mu­siał tyrać od świtu do nocy, żeby prze­żyć.

Fred pod­je­chał i zwró­cił na sie­bie uwagę wy­pi­sku­jąc kody dia­gno­stycz­ne. Na wy­świe­tla­czu po­ja­wił się napis: „la­ta­dło ZK, klasy 500”.

Roby zdą­żył ubrać się w kom­bi­ne­zon pi­lo­ta, przy­pa­sać pi­sto­let ma­szy­no­wy. Spraw­dził czy nóż do­brze wy­cho­dzi z po­chwy, zanim je usły­szał. La­ta­dło klasy 500 przy lą­do­wa­niu wy­glą­da­ło i brzmia­ło, jakby roz­pacz­li­wie wal­czy­ło o utrzy­ma­nie się w po­wie­trzu. Skrył się w za­ro­ślach, ob­ser­wo­wał. Nie uwa­żał tego za mądre, ale to byli pierw­si lu­dzie, ja­kich zo­ba­czył od roku. Co z tego, że wróg.

Czte­ry ra­chi­tycz­ne skrzy­dła, dwa z przo­du i dwa z tyłu, za­koń­czo­ne były ob­ra­ca­nym na­pę­dem wen­ty­la­to­ro­wym. Wy­glą­da­ło kosz­mar­nie. Pi­lo­ci ze Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa, czyli dzi­ku­sy, wy­lą­do­wa­li na pła­skim, ska­li­stym frag­men­cie wyspy. Mu­sie­li znać to miej­sce. In­ne­go nie było, a Roby przez rok zdą­żył zwie­dzić cały brzeg.

Otworzyła się rampa, z wnętrza pierw­sza wy­szła drob­na dziew­czy­na w kwie­ci­stej su­kien­ce z to­reb­ką na ra­mie­niu. Ani hełm de­san­tu, ani buty tak­tycz­ne nie pa­so­wa­ły do wy­glą­du tu­ryst­ki z Re­pu­bli­ki. Dała ge­stem znak i po­ja­wi­li się po­zo­sta­li: dwóch pi­lo­tów, czte­rech sku­tych więź­niów i łowca.

Rody sły­szał o nich. Ten łowca był ubra­ny jak tu­ry­sta, tym razem ze Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa. Do tego ka­mu­fla­żu nie pa­so­wa­ła za­wie­szo­na na szyi od­zna­ka, pas i ka­ra­bi­nek sztur­mo­wy w rę­kach.

Pi­lo­ci sie­dzie­li i się nu­dzi­li, Roby sły­szał ich roz­mo­wę, dziew­czy­na ga­pi­ła się w swój ko­mu­ni­ka­tor i tylko z rzad­ka roz­glą­da­ła po za­ro­ślach. Łowca pil­no­wał więź­niów, kiedy bu­do­wa­li z ga­łę­zi szu­bie­ni­cę. Przy pasie miał za­wie­szo­ny pejcz, ale głów­nie walił kolbą, żeby po­ga­niać ich do pracy.

– Długo jesz­cze? – spy­ta­ła dziew­czy­na bar­dzo gło­śno.

Roby po­sta­no­wił dzia­łać. Wy­my­ślił, że jak za­strze­li łowcę, to więź­nio­wie uciek­ną. Nikt ich nie znaj­dzie w za­ro­ślach. Bę­dzie miał to­wa­rzy­stwo i pomoc.

Udało się, ale nie do końca. Łowca zo­stał tra­fio­ny. Więź­nio­wie rzu­ci­li się do uciecz­ki, ale zgi­nę­li, za­strze­le­ni przez dziew­czy­nę z małego pi­sto­letu. Pi­lo­ci pruli z mio­ta­czy jo­no­wych w to miej­sce, gdzie stał. Dziew­czy­na ru­szy­ła w za­ro­śla.

Gdyby to były nor­mal­ne pi­sto­le­ty, już by nie żył. Ła­dun­ki jo­no­we z broni pi­lo­tów za­pa­la­ły li­ście i drob­ne ga­łę­zie, grub­sze pę­ka­ły w drza­zgi, a w pniach po­ja­wia­ły się głę­bo­kie dziu­ry, ale nic nie prze­la­ty­wa­ło przez za­ro­śla. Roby tro­chę zro­zu­miał, dla­cze­go w Re­pu­bli­ce uważa się te mio­ta­cze za bez­u­ży­tecz­ne za­baw­ki. Wy­glą­da­ło to bar­dzo wi­do­wi­sko­wo, ale wy­star­czy­ło się skryć kilka me­trów głę­biej. Dawno by im się już skoń­czy­ła amu­ni­cja, gdyby to były nor­mal­ne pi­sto­le­ty.

Zo­ba­czył dziew­czy­nę, strze­lił, potem znowu. Za któ­rymś razem był pewny, że tra­fił w coś ró­żo­we­go. Ona strze­li­ła do niego tylko raz, chy­bi­ła o kilka cen­ty­me­trów obok jego ra­mie­nia. Nie sły­szał jej, ale czuł per­fu­my. Kiedy skończyłby normalnie zmianę na lotniskowcu, miało być go stać na takie dla żony. Sły­szał strza­ły jo­no­we gdzieś dalej i zaraz potem od­la­tu­ją­ce la­ta­dło.

Kop­nię­cie w ło­kieć wy­bi­ło mu pi­sto­let z dłoni. Po­sta­no­wił skró­cić dy­stans, żeby wy­ko­rzy­stać swój cię­żar w walce z drob­ną dziew­czy­ną. Cię­cie nad brwia­mi, krew za­la­ła mu oczy, padł na wznak. Dziew­czy­na trzy­ma­ła but na jego krta­ni.

– Je­stem naj­lep­sza z naj­lep­szych, z naj­lep­szych, z naj­lep­szych – po­wie­dzia­ła.

Pew­nie wy­pa­da­ło­by po­wie­dzieć: „miło mi” albo „je­stem za­szczy­co­ny”, ale zu­peł­nie inne słowa ci­snę­ły mu się na usta. Naj­bar­dziej chciał­by za­czerp­nąć od­de­chu.

Trzy­ma­ła jego wła­sny nóż w dwóch pal­cach, mu­sia­ła mu go wyjąć z po­chwy przy pró­bie walki w zwar­ciu. Teraz rzu­ci­ła, wbił się w zie­mię, tuż obok jego ucha.

– Chcesz spró­bo­wać jesz­cze raz? – spy­ta­ła. – Tym razem ty weź­miesz nóż, a ja zdej­mę hełm. Czy się pod­da­jesz? – Lekko zmniej­szy­ła na­cisk na krtań.

– Pod­da­ję się!

Ro­bie­mu coś strasz­nie nie pa­so­wa­ło. Dziew­czy­na mó­wi­ła z ak­cen­tem jakby uro­dzi­ła się w Bruk­se­li, a całe życie miesz­ka­ła w Pa­ry­żu. Zu­peł­nie nie tak, jak lu­dzie ze Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa.

– No to zdo­by­łam nie­wol­ni­ka. – Ucie­szy­ła się. – Bę­dziesz się na­zy­wał Fri, bo jest pią­tek, a w Re­pu­bli­ce, tkwią­cej wciąż w opa­rach mi­sty­cy­zmu, kie­dyś na­zy­wa­no go dniem Frei.

Po­mo­gła mu wstać, była bar­dzo ura­do­wa­na. Roz­pię­ła pasek przy­trzy­mu­ją­cy hełm.

– Żaden z żoł­nie­rzy Re­pu­bli­ki nie prze­żył do tej pory spo­tka­nia ze mną. A muszę tro­chę oszczę­dzać na przy­szłość. Kim je­steś?

– Na­zy­wam się Ro­bin­son „Roby” Kreut­zna­er, sier­żant…

– Na­zy­wasz się Fri. – Po­gro­zi­ła mu pal­cem. – Mu­sisz uwa­żać, co pani do cie­bie mówi. Je­steś pi­lo­tem, nie umiesz się bić, strze­lasz słabo…

– Je­stem me­dy­kiem! – Udało mu się oczyścić kaszlnięciami gardło na tyle, żeby po­wie­dzieć nieco gło­śniej.

– Jak ten, który tor­tu­ro­wał jej wy­so­kość księż­nicz­kę Na­bi­lę?

– Nic o tym nie wiem. Trans­por­to­wa­li­śmy ran­nych, my­śli­wiec… – prze­rwał, wi­dząc, że dziew­czy­na prze­sta­ła słu­chać. – Jak się na­zy­wasz, pani?

– Może mam ci się za­mel­do­wać, nie­wol­ni­ku? – za­kpi­ła. – Trze­ba było uwa­żać. Je­stem naj­lep­sza z naj­lep­szych, z naj­lep­szych, z naj­lep­szych. Uro­dzi­łam się w naj­lep­szej ho­dow­li, z naj­lep­szych genów, wy­bra­no mnie jako naj­lep­szą i prze­szłam naj­lep­sze prze­szko­le­nie.

– To za­szczyt! – po­wie­dział Roby, nie za­uwa­ży­ła iro­nii.

Na­praw­dę się prze­ra­ził. A dziew­czy­na przed­sta­wia­ła się dalej.

– Da­le­ki zwiad de­san­tu floty ich kró­lew­skich mości, cho­rą­ży Flora Isi­ro­va, po­cho­dzę z ho­dow­li na Isiro. Mówią na mnie Kwia­tek, ale dla cie­bie je­stem „pani”, nie­wol­ni­ku.

– Cho­dzisz w su­kien­ce, pani? – za­py­tał, bo nie wie­dział, co ma po­wie­dzieć, a cie­szył się roz­mo­wą z czło­wie­kiem.

Na żoł­nie­rzy de­san­tu w samym Zjed­no­czo­nym Kró­le­stwie mó­wi­li rzeź­ni­cy. Głów­nie ko­ja­rzy­li się Ro­bie­mu z pstro­ka­ty­mi mun­du­ra­mi w nie­re­gu­lar­ne wie­lo­ką­ty i no­ża­mi z sze­ro­ki­mi ostrza­mi. Sta­rał sobie nie przy­po­mi­nać listy zbrod­ni wo­jen­nych, które przy­pi­sy­wa­no tej for­ma­cji w in­for­ma­cjach me­dial­nych.

– Drugą su­kien­kę mam w domu – po­chwa­li­ła się. – Coś mi wi­zjer szwan­ku­je. – Zdję­ła hełm i od­wró­ci­ła.

– A gdzie jest ten dom? – za­in­te­re­so­wał się.

– Teraz na nisz­czy­cie­lu Ber­ni­kla. Po­przed­nio okręt de­san­to­wy Ośli­zgła, wcze­śniej Nie­zwy­cię­żo­ny…

– Ośli­zgła?

– Na Obrzy­dli­wą mia­łam za małe do­świad­cze­nie bo­jo­we – wy­ja­śni­ła Kwia­tek tonem, jakby to było jasne. – Wra­ca­my do domu!

W to­reb­ce miała zgrabny złoty pi­sto­le­cik, za­pal­nicz­kę, fa­jecz­kę, tro­chę ko­sme­ty­ków i ko­mu­ni­ka­tor.

– Prze­strze­li­łeś mi łącz­ność, nie­wol­ni­ku! – po­wie­dzia­ła z mie­sza­ni­ną po­dzi­wu i obu­rze­nia. – No to nie wiem, jak wró­ci­my do domu.

Różowa torebka została przestrzelona na wylot i ko­mu­ni­ka­tor – roz­wa­lo­ny.

Łowcy, pi­lo­tów ani la­ta­dła nie było. Nawet śla­dów po ko­łach nie dało się za­uwa­żyć. Ujrzeli tylko ciała więź­niów. Zo­sta­ły uło­żo­ne jedne na drugim i po­pa­lo­ne strza­ła­mi jo­no­wy­mi.

– Przy­le­cą po cie­bie? – spytał Roby z nadzieją.

– Nie! – Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. – Je­stem zwia­dow­cą. Nie słu­chasz, nie­wol­ni­ku! Zwiadowca wraca sam, albo wzywa transport, jeśli jest bezpiecznie. Jak się nie odzywa, to zginął albo się ukrywa. Czego nie rozumiesz, niewolniku? Nikt nie szuka zaginionego zwiadowcy!

***

Dzie­li­ła zwie­rzę­ta na ja­dal­ne i nie­ja­dal­ne. Wśród tych ostat­nich istot­ną grupę sta­no­wi­ły ja­dal­ne po upie­cze­niu.

– Wąż – szep­nę­ła w środ­ku nocy, chwy­ta­jąc za nóż.

– Pełź­nie tu? – Roby się prze­ra­ził, to była ich druga noc razem na wy­spie.

– Ucie­ka!

Po upie­cze­niu zjedli go na śnia­da­nie. Robot uznał, że jest ja­dal­ny.

– Wąż jest dobry! – po­chwa­li­ła. – Jak ja­do­wi­ty, to tylko trze­ba dalej łeb ciąć.

Fred bał się Kwiat­ka. Ba­wi­ła się tak, że pod­cho­dzi­ła do niego pod wiatr i wa­li­ła go w obu­do­wę. Mimo czuj­ni­ków aku­stycz­nych i che­micz­nych, da­wa­ła radę go czę­sto za­sko­czyć.

Oka­za­ło się, że na wy­spie są dziki. Stu­ki­lo­gra­mo­wy zapas mięsa prze­kra­czał moż­li­wość ucią­gu ro­bo­ta. Mu­sie­li bu­do­wać płozy.

Więk­szość ja­do­wi­tych zwie­rząt po upie­cze­niu była ja­dal­na. Z tak po­sta­wio­ną przez Kwiat­ka tezą Fred się zga­dzał. Upar­ła się, żeby po­zwie­dzać opusz­czo­ne i zruj­no­wa­ne do­mo­stwo.

– Zo­sta­łam prze­szko­lo­na do eu­ro­pej­skiego te­atru dzia­łań. Jak­bym nie miała ro­bo­ta, mo­gli­by­śmy się po­truć.

– To mój robot, z Re­pu­bli­ki – wy­psnę­ło się Ro­bie­mu.

– Jak cię wzię­łam do nie­wo­li, to już mój, nie­wol­ni­ku.

Dla Ro­bie­go Kwia­tek była po­łą­cze­niem dzie­cię­cej na­iw­no­ści, ner­wi­cy na­tręctw i ze­spo­łu stre­su pola walki. Nigdy nie jadła, sie­dząc na ziemi, jeśli wcze­śniej nie za­ło­ży­ła hełmu na głowę. Tłu­ma­czy­ła się, że jej chło­pak zgi­nął tra­fio­ny odłam­kiem. Ten sam, który na ich pierw­szą rocz­ni­cę spre­zen­to­wał jej ten po­zła­ca­ny pi­sto­le­cik, miesz­czą­cy się w to­reb­ce „mod­nej u wroga”.

– Jaki masz pro­blem z ro­dzi­ca­mi? – spy­ta­ła Ro­bie­go któ­re­goś dnia. – W ogóle o nich nie ga­dasz.

Noc za­pa­da­ła szyb­ko. Mieli zwy­czaj palić ogni­sko na plaży. Może ktoś za­uwa­ży.

– Oni nie chcie­li, żebym zo­stał me­dy­kiem, żebym się za­cią­gnął, ani żebym się żenił.

– Dziw­ne – stwier­dzi­ła. – A kim są?

– Żyją z za­sił­ku…

– U nas w Kró­le­stwie też są bez­ro­bot­ni – po­chwa­li­ła się wie­dzą. – Z łaski króla żyją w obo­zach pracy, żeby nie umar­li z głodu… – zmie­ni­ła temat. – A twoja żona?

– Moja żona chcia­ła żebym stu­dio­wał i miał pracę…

– To dla spód­nicz­ki po­rzu­ci­łeś ro­dzin­ną tra­dy­cję? – za­kpi­ła Kwia­tek.

– A ty znasz swo­ich ro­dzi­ców, pani? – Roby po­czuł się ura­żo­ny.

– Je­stem z ho­dow­li, mó­wi­łam ci, nie­wol­ni­ku. Każdy z ho­dow­li myśli, że jego matką jest jakaś ary­sto­krat­ka, która mu­sia­ła odbyć rok cięż­kich robót za swoje grzesz­ki…

– To kto cię wy­cho­wał?

– Ma­tecz­ka…

– Ba­wi­łaś się lal­ka­mi, pani?

– Po­ma­ga­łam ma­tecz­ce z młod­szy­mi dzieć­mi, jak wszy­scy. Zanim się za­kwa­li­fi­ko­wa­łam do klasy woj­sko­wej, a potem tylko w wa­ka­cje. – Chyba nie zro­zu­mia­ła py­ta­nia.

– A kto to jest ma­tecz­ka?

– Ma­tecz­ka to ma­tecz­ka! – Kwiat­ko­wi znu­dzi­ła się roz­mo­wa o dzie­ciń­stwie przed szko­łą ka­de­tów.

***

Tym razem Fred pod­je­chał na gą­sie­ni­cach do Kwiat­ka. Sie­dzia­ła na skra­ju plaży i ob­ser­wo­wa­ła ho­ry­zont.

„Może sta­tek się zjawi”, my­śla­ła.

Na wy­świe­tla­czu po­ja­wił się napis: „sa­mo­lot ZK, Wrona”.

– Nie­wol­ni­ku! – za­wo­ła­ła. – Twój pi­sto­let, szyb­ko! Jaki pułap – wy­dar­ła się do Freda, ale nie zro­zu­miał py­ta­nia.

Wy­strze­li­ła całą serię w kie­run­ku my­śliw­ca. Le­ciał nisko. Za­uwa­żył, bo za­wró­cił, płyt­ko za­nur­ko­wał. W miej­scu, gdzie leżał wrak śmi­głow­ca, po­wstał nowy kra­ter po bom­bie, a szcząt­ki prze­sta­ły przy­po­mi­nać co­kol­wiek. Od­le­ciał z pew­no­ścią w po­czu­ciu do­brze wy­ko­na­ne­go za­da­nia.

Pi­ra­ci

Nad wyspą rzad­ko coś prze­la­ty­wa­ło, a jesz­cze rza­dziej prze­pły­wa­ło w po­bli­żu. Zo­ba­cze­nie cze­goś na ho­ry­zon­cie było pew­ne­go ro­dza­ju świę­tem. Prze­glą­da­jąc do­ku­men­ty w po­rzu­co­nym domu, do­szli do wnio­sku, że wyspa jest pry­wat­na i na­le­ży do ra­czej zmar­łe­go oby­wa­te­la Re­pu­bli­ki. Spad­ko­bier­ca pew­nie się nie in­te­re­so­wał jej losem.

Pra­co­wa­li przy upra­wach, jak przy­je­chał Fred. Za­pisz­czał jakoś nie­mra­wo i po­ka­zał napis: „Pi­ra­ci”.

– Skąd on to wie, niewolniku? – obu­rzy­ła się Kwia­tek. – Sta­tek to sta­tek! Nawet typu nie roz­po­znał.

– Może wła­śnie dla­te­go. – Od pew­ne­go czasu Roby uży­wał formy „pani” coraz rza­dziej.

– Chodź­my na plażę! – po­le­ci­ła.

– To może się ubierz, pani.

– Dobra myśl. Ty też.

Mieli jeden pi­sto­let ma­szy­no­wy bez amu­ni­cji i ten ma­lut­ki, sa­mo­pow­ta­rzal­ny z dwoma na­bo­ja­mi. Jeden w ko­mo­rze, drugi w ma­ga­zyn­ku, ko­lej­ny raz spraw­dzi­ła Kwia­tek.

***

Pi­ra­ci do­strze­gli ich z da­le­ka, ale i tak pla­no­wa­li na tę wyspę wy­słać pon­ton.

– Ręce do góry, nie­wol­ni­ku! Wysoko – po­le­ci­ła i zro­bi­ła to samo. – Teraz uda­jesz, że ty mnie wzią­łeś do nie­wo­li. To są wasi pi­ra­ci.

– Skąd wiesz?

– Wiem. Je­stem zwia­dow­cą, Fri.

– Re­pu­bli­ka nie wy­naj­mu­je pi­ra­tów…

Nie od­po­wie­dzia­ła, przy­glą­da­ła się czte­rem fa­ce­tom wy­sia­da­ją­cym z pon­to­nu. Spory sta­tek miał z przo­du małe dział­ko, a z tyłu lą­do­wi­sko dla śmi­głow­ca.

– Sier­żant służ­by me­dycz­nej floty re­pu­bli­ki pi­lot-sa­ni­ta­riusz Ro­bin­son Kreut­zna­er – przed­sta­wił się. – Je­ste­ście na te­re­nie Re­pu­bli­ki!

– Służ­ka ad­mi­ra­ła – po­pra­wi­ła się Kwia­tek – ad­mi­ra­ło­wej Wang, choć pod ad­mi­ra­łem też słu­ży­łam. Pro­szę o azyl! Na­zy­wam się Flora Isi­ro­va, z ho­dow­li, panie.

Roby wcze­śniej sły­szał ak­cent ze sto­li­cy Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa, ale tak strasz­ne­go jesz­cze nie.

***

Nie mu­sie­li długo cze­kać aż przy­le­ci he­li­kop­ter i przy­wie­zie na sta­tek pi­rac­ki re­gu­lar­nych żoł­nie­rzy.

– Rok sa­mot­nie na wy­spie i rok z dzi­ku­ską – ofi­cer Re­pu­bli­ki po­pa­trzył w dane.

– A co z nią? – Roby za­py­tał, wska­zu­jąc na Kwiat­ka, która stała skuta kaj­dan­ka­mi.

– Ona nie jest służ­ką, udaje – po­wie­dział ofi­cer. – Za­ko­cha­łeś się? Macie żonę sier­żan­cie. To zwia­dow­ca, czuję po za­pa­chu. – De­mon­stra­cyj­nie po­cią­gnął nosem.

– Panie, mam fa­jecz­kę, żoł­nie­rzom nie wolno. Macie tro­chę zioła, panie? Rok nie mia­łam w ustach… – za­mil­kła.

Ofi­cer się za­sta­no­wił, zaj­rzał jesz­cze raz do jej to­reb­ki.

– Mnie prze­ko­na­ła – zwró­cił się do pi­ra­tów. – Mo­że­cie ją sobie wziąć, przy­naj­mniej na razie…

– Panie ofi­cy­je­rze – po­wie­dział z ga­lan­te­rią jeden z pi­ra­tów, od­pi­na­jąc Kwiat­ko­wi kaj­dan­ki. – Może by pan ze­chciał pierw­szy?

– Ja rok nie mia­łam in­ne­go niż ten pan. – Wska­za­ła brodą swo­je­go „nie­wol­ni­ka”, roz­cie­ra­jąc nad­garst­ki. – Ja po do­bro­ci. Może prysz­nic wezmę? Ogo­lić się gdzieś? Ja nie dzi­ku­ska…

– Bę­dzie nie­szczę­ście – po­wie­dział Roby, ale nikt go nie słu­chał.

Wy­szła spod prysz­ni­ca. Wy­cie­ra­ła włosy.

– A coś ty taka nie­wy­ta­tu­owa­na – spy­tał znowu po­dejrz­li­wie ten ofi­cer, który miał być pierw­szy – jak na służ­kę?

– Bom świe­ża i pra­wie dzie­wi­ca, panie.

Nie skoń­czy­ła wy­cie­rać wło­sów, ale za­czę­ła za­bi­jać. Ofi­cer był pierw­szy, skrę­ci­ła mu kark. Z pi­sto­le­tu za­bra­ne­go z jego ka­bu­ry za­strze­li­ła na­stęp­nych dwóch. Trze­ci, od­waż­ny pirat, rzu­cił się na nią ze stoł­kiem. Nie zdo­ła­ła mu zmiaż­dżyć krta­ni piętą, gdy go prze­wró­ci­ła, mu­sia­ła znowu strze­lić. Sto­łek się przy­dał, rzuciła nim, żeby nie za­trza­snę­li drzwi. Po­szła do in­nych po­miesz­czeń.

– Po­cze­kaj na mnie i bądź grzecz­ny, Fri.

Roby sły­szał po­je­dyn­cze strza­ły, potem krót­kie serie z ka­ra­bin­ka. Kwia­tek wró­ci­ła, nio­sąc brud­ną szma­tę. Wy­pro­sto­wa­ła ją i się w nią ubra­ła. Ka­ra­bi­nek odło­ży­ła na stół.

– To mun­dur z bry­ga­dy obro­ny te­ry­to­rial­nej „Verde”. – Po­ka­za­ła napis na pier­si z dumą, ale brzmia­ło jakby się tłu­ma­czy­ła. – Kie­dyś tam słu­ży­łam, gdy mój pułk roz­bi­ła pie­cho­ta mor­ska Re­pu­bli­ki. Ale to była zbie­ra­ni­na, nie­wol­ni­ku. Do­wód­cą plu­to­nu był na­uczy­ciel, a naj­lep­szym strzel­cem…

– Gdzie są wszy­scy? – prze­rwał z nie­po­ko­jem Roby tę ga­da­ni­nę.

– Schro­ni­li się w ma­szy­now­ni, za­mknę­łam ich. Włą­czy­łam in­sta­la­cję CO₂. Pew­nie nie żyją. Nie przej­muj się po­ża­rem. Wodę spu­ści­łam do zęzy, nie zga­śnie.

Roby wy­obra­ził sobie ludzi za­mknię­tych w ma­szy­now­ni. Sły­szą syk dwu­tlen­ku węgla z in­sta­la­cji prze­ciw­po­ża­ro­wej, zaraz nie będą mieli czym od­dy­chać, a nie mogą wyjść. Oba­wiał się, że teraz ten obraz sta­nie się go­ściem jego noc­nych kosz­ma­rów.

Po­szedł za Kwiat­kiem. Na ko­ry­ta­rzu było już pełno dymu, mi­ga­ły lamki sy­gna­li­za­cyj­ne. Z try­ska­czy tylko smęt­nie ka­pa­ło. Pro­wa­dzi­ła go pew­nie na po­kład star­to­wy do śmi­głow­ca.

– Umiesz to pi­lo­to­wać? – upew­ni­ła się.

– A wiesz dokąd? He­li­kop­ter ma mały za­sięg…

– A nie taki jak la­ta­dło klasy 1000?

– Nie ten – z na­ra­sta­ją­cym prze­ra­że­niem od­po­wie­dział.

– Leć!

Wy­star­to­wa­li. Roby za­uwa­żył, że wy­szedł z wpra­wy. Z pa­mię­ci po­da­ła mu kurs.

– To pełne morze, zgi­nie­my!

– Na chwa­łę króla! – po­wie­dzia­ła chi­cho­cząc. – Leć, nie­wol­ni­ku!

W trans­pon­der wbiła kod, ale sied­mio­cy­fro­wy, nie­po­dob­ny do ni­cze­go mu zna­ne­go.

– Chcesz po­wie­dzieć, że macie u nas swoje wtycz­ki? – do­py­tał się Roby.

– Nie, tylko wy macie dziu­ry w wa­szym sys­te­mie trans­pon­de­ro­wym. – Kwia­tek wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. – Mo­żesz podać swoim kod, że zo­sta­łeś po­rwa­ny. Ja mam na dzi­siaj dosyć za­bi­ja­nia. Pilot my­śliw­ca się ucie­szy…

– Nie męczą cię kosz­ma­ry?

– Pani! Ty­tu­łuj mnie: „pani”! – wy­dar­ła się i od­po­wie­dzia­ła spo­koj­niej: – Jak tylko za­mknę oczy, pa­mię­tam twarz mo­je­go chło­pa­ka. Po wy­bu­chu wa­sze­go po­ci­sku do­stał w głowę odłam­kiem. Był strzel­cem u mnie w dru­ży­nie. To było nasze ostat­nie śnia­da­nie. Wi­dzia­łam, jak ga­śnie w nim świa­do­mość. Potem jesz­cze prze­wieź­li go na kon­ty­nent. To nie kosz­mar?

Od­pię­ła się od fo­te­la i po­szła do tyłu he­li­kop­te­ra. Roby po­my­ślał, że chce się uspo­ko­ić w sa­mot­no­ści. Zna­la­zła nóż de­san­to­wy ze Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa, wró­ci­ła na miej­sce dru­gie­go pi­lo­ta. Po­ca­ło­wa­ła jelec.

– Mój nóż jest ostry i pięk­ny – wy­de­kla­mo­wa­ła – taki sam jak ty­sią­ce in­nych, ale ten jest mój.

– Na­praw­dę twój, pani?

– Ma inny numer se­ryj­ny, ale teraz mój. Taki sam – od­po­wie­dzia­ła i ro­zej­rza­ła się. – Jest tu coś do żar­cia?

Nie było, zna­la­zła tylko kilka bu­te­lek z wodą. Z nudów roz­ło­ży­ła ka­ra­bi­nek i zmon­to­wa­ła z po­wro­tem.

Za­wy­ły sy­gna­ły ostrze­gaw­cze: „Radar wroga – Wrona”.

– Pta­szek – ucie­szy­ła się Kwia­tek. – Leć za nim.

– Nie do­go­nię go – po­wie­dział, zanim usły­sze­li bang to­wa­rzy­szą­cy przej­ściu ba­rie­ry dźwię­ku przez my­śli­wiec.

– Jego kur­sem, le­piej sobie wbij w au­to­pi­lo­ta, o tu. – Po­ka­za­ła.

Znowu zawył sy­gnał ostrze­gaw­czy: „Radar wroga – Wrona”.

– Przy­go­tuj się do lą­do­wa­nia – po­wie­dzia­ła i wbiła ko­lej­ny kod w trans­pon­der. – Masz złą iden­ty­fi­ka­cję. To fre­ga­ta albo kor­we­ta, bo nie nisz­czy­ciel. – Po­ka­za­ła przez okno. – Wy­lą­du­jesz na tym? Czy ska­cze­my do wody?

Kor­we­ta miała jed­no­li­cie szary kolor, do­pie­ro jak się pod­le­cia­ło bli­żej, dało się za­uwa­żyć mi­ster­ny wzór z gra­na­to­wych linii, na­ma­lo­wa­ny na tym tle. Wy­da­wa­ła się bez­lud­na, śle­dzi­ły ich tylko lufy dzia­łek obro­ny bez­po­śred­niej okrę­tu. Wy­lą­do­wa­li.

Ledwo wy­sko­czy­li z he­li­kop­te­ra na po­kład lot­ni­czy, z han­ga­ru wy­bie­gła szóst­ka ma­ry­na­rzy.

– De­sant floty, zwia­dow­ca – za­wo­ła­ła Kwia­tek. – Kod iden­ty­fi­ka­cyj­ny – i wy­wrzesz­cza­ła numer, prze­krzy­ku­jąc łomot wir­ni­ka.

– Jest tam coś? – spy­tał mat.

– Nie!

Ze­pchnę­li śmi­gło­wiec do wody, bo zaraz lą­do­wa­ło la­ta­dło klasy 1000. Roby wi­dział je z bli­ska pierw­szy raz w życiu. Wy­da­wa­ło się, że jak uro­śnie, to zo­sta­nie sa­mo­lo­tem: pę­ka­ty ka­dłub nośny, nie­wiel­kie trój­kąt­ne skrzy­dła i statecznik pionowy na ogo­nie. Za­mo­co­wa­ne z tyłu ka­dłu­ba sil­ni­ki tur­bo­wen­ty­la­to­ro­we były usta­wio­ne teraz pio­no­wo. Ich ciąg rów­no­wa­żył trze­ci z przo­du. Roby chciał po­pa­trzeć jak to wy­lą­du­je i będą pod­łą­czać prze­wo­dy od­zy­sku wo­do­ru.

– Chodź głę­biej, bo nas zdmuch­nie! – Kwia­tek po­cią­gnę­ła go za koł­nierz do środ­ka.

Kor­we­ta nie miała na­ma­lo­wa­nej na bur­cie nazwy ani żad­nych ozna­czeń. Tylko na małej ta­blicz­ce w han­ga­rze Roby za­uwa­żył napis „Szpieg 13” i kilka dat.

***

Dali im się prze­brać. Kwia­tek miała na sobie teraz mun­dur de­san­tu i mio­tacz jo­no­wy przy pasie. Roby za­uwa­żył, że na ko­kard­ce, którą spię­ła włosy, wid­nia­ła tru­pia czasz­ka. Ozna­cze­nia stop­nia sobie chyba sama na­ry­so­wa­ła na koł­nie­rzu kred­ką. Mun­dur był zu­peł­nie nie­do­pa­so­wa­ny, za­rów­no za duży, jak i za mały.

Przed wie­czo­rem wsie­dli do la­ta­dła, też klasy 1000. Roby był coraz bar­dziej pod­eks­cy­to­wa­ny, ale rów­nież prze­ra­żo­ny. Przy­po­mnia­ły mu się wszyst­kie filmy i re­por­ta­że o losie nie­wol­ni­ków w Zjed­no­czo­nym Kró­le­stwie. Nawet oby­wa­te­le trze­ciej ka­te­go­rii to pod­lu­dzie, ale wciąż lu­dzie. Nie­wol­nik jest to­wa­rem, rze­czą.

Dzie­sięć osób siedziało na krze­seł­kach przy oknach, wszyst­kie miej­sca za­ję­te, po­środ­ku – za­mo­co­wa­ny do szyn kon­te­ner.

– Ka­za­łam cię nie krę­po­wać – po­wie­dzia­ła Kwia­tek przed star­tem. – Wywiń jakiś numer, a oso­bi­ście ci zła­mię rękę. A, i za­pnij pas.

– Wodór odłą­czo­ny – krzyk­nął jakiś ma­ry­narz zanim za­mknę­ła się rampa. – Je­ste­ście wolni.

La­ta­dło z mo­zo­łem i wśród gwiz­du sil­ni­ków unio­sło się nad po­kład i prze­su­nę­ło nad wodę. Potem wy­strze­li­ło w górę jak korek na po­wierzch­nię wody. Roby po­czuł zmia­nę ci­śnie­nia w uszach. Teraz le­cia­ło się jak rej­so­wym sa­mo­lo­tem.

– Zrób mi drin­ka, nie­wol­ni­ku. Je­stem tu naj­star­sza stop­niem. – Ro­zej­rza­ła się. – To la­ta­dło floty, ale za tą klap­ką jest barek. – Po­ka­za­ła pal­cem.

Po­da­ła mu nazwy drin­ków, ale nic mu nie mó­wi­ły.

– Sama sobie zro­bię, bar­ba­rzyń­co!

– Za­sięg la­ta­dła klasy 1000 to ty­siąc ki­lo­me­trów, pani?

– Mak­sy­mal­ny – pa­sa­że­ro­wie od­po­wie­dzie­li nie­mal chó­rem.

– Nie do­le­ci­my do lądu! – za­uwa­żył Roby.

– To zgi­nie­my na chwa­łę króla – po­wie­dział jeden bos­man i wszy­scy za­czę­li się śmiać, a naj­bar­dziej Kwia­tek.

Przez okien­ko z da­le­ka zo­ba­czył inne la­ta­dło klasy 1000, ale bez rampy z tyłu. Wy­su­nę­ło coś, co na pierw­szy rzut oka sko­ja­rzy­ło się z żą­dłem.

– Tan­ko­wa­nie w po­wie­trzu? – zdzi­wił się bos­man. – Nie wie­dzia­łem, że pani cho­rą­ży to taka szy­cha.

– To nie dla mnie, panie bos­man – Kwia­tek od­po­wie­dzia­ła bez prze­ko­na­nia. – Pew­nie im cho­dzi o mo­je­go nie­wol­ni­ka.

– Czemu za­wdzię­czam ten za­szczyt? – Z ka­bi­ny wy­szedł pilot.

– A to nie moja spraw­ka… – chcia­ła tłu­ma­czyć.

– Kto to pi­lo­tu­je? – Roby zaj­rzał przez otwar­te drzwi do pu­ste­go kok­pi­tu.

– Prze­pra­szam, to mój nie­wol­nik, jesz­cze świe­ży. Umie kie­ro­wać śmi­głow­cem – po­chwa­li­ła się – i medyk.

– Nie wi­dzisz, że tan­ku­je­my? – zdzi­wił się pilot. – Tam­ten kie­ru­je całym ze­spo­łem, tro­chę po­trwa, nie­wol­ni­ku.

– Poza tym la­ta­dło klasy 1000 lata samo – wy­ja­śni­ła Kwia­tek. – Nawet samo lą­du­je.

Pilot spra­wiał wra­że­nie, że się ob­ra­ził. Wró­cił do ka­bi­ny.

***

Po jesz­cze jed­nym tan­ko­wa­niu, wy­lą­do­wa­li w bazie. Było ciem­no.

– Cho­rą­ży de­san­tu floty Flora Isi­ro­va plus jeden bar­ba­rzyń­ski nie­wol­nik – za­mel­do­wa­ła się przed ofi­ce­rem – moja zdo­bycz wo­jen­na.

– Widzę, że za­bez­pie­czenie zmie­ni­ło się w ćwi­cze­nie z prze­trwa­nia, a to w akcję bo­jo­wą?

– Tak jest, panie ka­pi­ta­nie.

– Pan Ro­bin­son Kreut­zna­er jest na li­ście prze­zna­czo­nych do wy­mia­ny jeń­ców. Do­sta­nie pani ry­czałt…

– To pilot i medyk, a do­sta­nę ry­czałt jak za ja­kie­goś byle gnoja… – jęk­nę­ła, ale do­da­ła – panie ka­pi­ta­nie.

– Pro­szę się do­pro­wa­dzić do po­rząd­ku, pani cho­rą­ży – zwró­cił jej uwagę ka­pi­tan. – Mam na­dzie­ję, że żaden bez­piecz­nik pani nie wy­le­ciał.

– Tak jest! Nie, panie ka­pi­ta­nie!

Ak­cent z cen­tral­nych re­jo­nów Re­pu­bli­ki kom­plet­nie nie pa­so­wał do wy­po­wia­da­nych słów. Roby uznał­by to nawet za ele­ment ko­micz­ny, ale nie­ko­niecz­nie teraz, będąc w środ­ku bazy Pół­noc­ne­go Atlan­ty­ku kró­lew­skiej floty.

– Jest roz­kaz pro­mo­cji ofi­cer­skiej dla pani, ale rok szko­le­nia bę­dzie mu­sia­ła pani od­bęb­nić, jako in­struk­tor. Jak wszy­scy!

– Tak jest! – po­wie­dzia­ła znowu z ję­kiem za­wo­du.

Epi­log

Roby po te­ra­pii stre­su po­ura­zo­we­go i po serii idio­tycz­nych roz­mów z ofi­ce­ra­mi wy­wia­du Re­pu­bli­ki do­stał rentę jako nie­zdol­ny do służ­by. Przy­stał do tych, któ­rzy uwa­ża­li, że ze Zjed­no­czo­nym Kró­le­stwem na­le­ży unor­mo­wać sto­sun­ki i za­koń­czyć wiecz­ną wojnę. Po­go­dził się z ro­dzi­ca­mi. Jako ren­ci­sta, pę­dził tryb życia zgod­ny z ich ocze­ki­wa­nia­mi.

Będąc z ko­le­ga­mi w Pa­ry­żu, zo­ba­czył Kwiat­ka z ro­dzi­ną. Ubra­na była w modną su­kien­kę, miała fio­le­to­wą małą to­reb­kę na ra­mie­niu. Mógł się za­ło­żyć, że w środ­ku trzymała złoty pi­sto­le­cik.

Chciał do niej po­dejść, ale jakoś mu znik­nę­ła. Ni­ko­mu nic nie po­wie­dział.

***

Spo­tka­li się jesz­cze raz. Kwia­tek była na eme­ry­tu­rze. Umó­wi­li się w gór­skim schro­ni­sku w Pi­re­ne­jach. Tu bie­gła nowa gra­ni­ca Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa z Re­pu­bli­ką. Wresz­cie pod­pi­sa­no pokój.

Pani Flora wy­glą­da­ła tak samo jak kie­dyś, tylko była stara. Roby uświa­do­mił sobie nagle, że ma jesz­cze wię­cej lat niż ona.

– Do­brze wy­glą­dasz, były nie­wol­ni­ku – po­wie­dzia­ła mu na dzień dobry, zdej­mu­jąc rę­ka­wi­ce. – Fri!

– Ty też, była pani – za­śmiał się. – Je­steś ary­sto­krat­ką? – Zo­ba­czył cha­rak­te­ry­stycz­ny pier­ścień na jej dłoni.

– Byłam nawet hra­bi­ną, ale pan hra­bia oka­zał się nie być mnie godny. – Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi tak samo, jak za­pa­mię­tał z daw­nych cza­sów. – Zo­sta­łam mia­no­wa­na Taj­nym Radcą. – Puk­nę­ła w pier­ścień. – To niby ary­sto­kra­cja, ale nie dzie­dzicz­na. W ogóle to je­stem puł­kow­ni­kiem szta­bo­wym, do­sta­łam awans, kiedy szłam na eme­ry­tu­rę.

– I do­ra­dzasz kró­lo­wi?

– Ostat­nio mu mó­wi­łam, że teraz mamy Paryż w za­się­gu Wron i to bez tan­ko­wa­nia w po­wie­trzu, w obie stro­ny. To wiel­ki suk­ces jego kró­lew­skiej mości. Czyli bar­dziej je­stem takim po­chleb­cą. A la­ta­dło klasy 1000 w jedną stro­nę. – Prze­rwę w ga­da­niu zro­bi­ła sobie tylko na za­ma­wia­nie je­dze­nia, kli­ka­jąc na ekra­nie, wbu­do­wa­nym w stół. – Dzię­ki temu bujam się do Sto­li­cy za darmo kiedy ze­chcę. Chcesz coś?

Do­pie­ro teraz Ro­bin­son nagle zro­zu­miał co zna­czy gra­ni­ca „Po­ko­ju i Mi­ło­ści”. Takie motto wid­nia­ło na szar­fie oso­bi­ste­go herbu króla. Pokój tym, co się pod­da­li, a mi­łość wobec bez­względ­nych wy­ko­naw­ców roz­ka­zów.