Zdjęcia

I

Ma­rzy­łem o tym, żeby nigdy jej nie spo­tkać, tym­cza­sem ona wciąż stała i ga­pi­ła się prze­ni­kli­wym kpią­co-za­wa­diac­kim wzro­kiem, zu­peł­nie jakby była pewna, że je­stem w domu. W sumie tak nawet mogło być. Miała masę moż­li­wo­ści, żeby to spraw­dzić, i na pewno nie od­mó­wi­ła sobie tej drob­nej przy­jem­no­ści.

Spoj­rza­łem po­now­nie przez ju­da­sza i upew­ni­łem się, że przy­szła sama, bez ochro­ny, gluta, i wszel­kiej maści kla­kie­rów i przy­du­pa­sów. To mogło ozna­czać kilka rze­czy, z któ­rych żadna nie na­pa­wa­ła mnie opty­mi­zmem.

Zro­bi­ło mi się słabo, ni­czym kie­dyś na pro­me­na­dzie. Moje serce za­ło­po­ta­ło jak sza­lo­ne, w gar­dle uro­sła ogrom­na gula, a na czole po­ja­wi­ły się kro­pel­ki zim­ne­go potu. Opar­łem się sze­ro­ko roz­ło­żo­ny­mi rę­ka­mi o drzwi, opu­ści­łem głowę i za­czą­łem cięż­ko od­dy­chać.

Znów usły­sza­łem prze­klę­ty dzwo­nek. Wci­ska­ła go raz za razem, ro­biąc przy tym znie­cier­pli­wio­ną minę. Jego dźwięk wwier­cał się w moją czasz­kę, wi­bro­wał i tkwił w niej jesz­cze długo po tym, gdy w końcu pu­ści­ła cho­ler­ny przy­cisk.

Pod­ją­łem męską de­cy­zję. Nie było sensu od­kła­dać tego, co nie­unik­nio­ne. Wzią­łem kilka głę­bo­kich od­de­chów, od­su­ną­łem się na bok, otwo­rzy­łem drzwi i bez słowa wpu­ści­łem ją do środ­ka, a potem od nie­chce­nia za­pro­si­łem do du­że­go po­ko­ju.

Miała tupet. We­szła, ro­zej­rza­ła się, i za­miast nie­śmia­ło spo­cząć przy stole, roz­sia­dła się w prze­wy­god­nym fo­te­lu przy sto­li­ku ka­wo­wym. To­reb­kę od Guc­cie­go po­sta­wi­ła jak tar­czę na ko­la­nach, i trzy­ma­jąc ją kur­czo­wo za­czę­ła łypać wzro­kiem to na mnie, to na miesz­ka­nie.

Do­pie­ro wtedy stra­ci­ła rezon. Nie była chyba pewna, od czego za­cząć. Spo­waż­nia­ła. My­śla­ła może, że za­ga­ję roz­mo­wę, uśmiech­nę się jak kie­dyś i uprzej­mie spy­tam „Kawa czy her­ba­ta? A może coś in­ne­go?”, ale po­sta­no­wi­łem nie uła­twiać jej życia, a na pewno nie po tym, co się stało. Był­bym skoń­czo­nym idio­tą i głup­cem, gdy­bym to zro­bił. Wina le­ża­ła po obu stro­nach, i do­sko­na­le to wie­dzie­li­śmy. Za­pa­dła długa chwi­la nie­zręcz­nej ciszy, którą na szczę­ście prze­rwa­ła, się­ga­jąc do to­reb­ki i wy­cią­ga­jąc z niej spory plik fo­to­gra­fii.

– Ład­nie miesz­kasz. Mar­le­na w pracy? – Jej głos był bar­dziej za­chryp­nię­ty niż kie­dyś i chyba przez to nie zro­bił na mnie zbyt wiel­kie­go wra­że­nia.

– A czy to ważne? – Uczy­ni­łem bli­żej nie­okre­ślo­ny ruch dło­nią, który rów­nie do­brze mógł zna­czyć, że się zga­dzam, jak i to, żeby nie mó­wi­ła nic wię­cej.

My­śla­łem, że nie będę zły, tym­cza­sem za­czę­ły wra­cać długo skry­wa­ne emo­cje. Tak bar­dzo chcia­łem, żeby wię­cej mnie nie zra­ni­ła, i nie zro­bi­ła tego ni­ko­mu in­ne­mu. Choć wstyd przy­znać, mo­dli­łem się, żeby wresz­cie za­mknę­ła się na wieki wie­ków, nigdy wię­cej nie otwo­rzy­ła swo­ich ma­łych, wą­skich jak u żmii uste­czek, które hip­no­ty­zo­wa­ły mnie nawet w tej chwi­li, a któ­rych zja­dli­wą sło­dycz po­zna­łem aż do bólu.

Coś naj­wy­raź­niej do niej do­tar­ło, coś za­świ­ta­ło i za­try­bi­ło w małej blond głów­ce, bo nawet nie za­pro­te­sto­wa­ła. Uro­czo przy­gry­zła wargę, prze­czą­co kiw­nę­ła głową, i po­da­ła mi fo­to­gra­fie, no­ta­be­ne wy­dru­ko­wa­ne na bar­dzo przy­zwo­itym pa­pie­rze.

Pierw­sza po­ka­zy­wa­ła ogrom­ną salę re­stau­ra­cyj­ną.

Wi­dzia­łem zimny błysz­czą­cy metal, które po­kry­wał ścia­ny, i wy­kła­dzi­nę, co do któ­rej mia­łem pew­ność, że śmier­dzia­ła sta­ro­ścią. Pa­trzy­łem na okrą­głe drew­nia­ne sto­li­ki, na krze­seł­ka z opar­ciem, ja­kich pełno w lep­szych lo­ka­lach, na atrak­cyj­nych ludzi w prze­pięk­nych dro­gich stro­jach i na pła­skie klo­sze z krysz­ta­ło­we­go szkła na su­fi­cie. Było tam coś jesz­cze, coś, co wy­bit­nie mi nie pa­so­wa­ło. Za­sta­na­wia­łem się nad tym dłuż­szą chwi­lę, i w końcu zro­zu­mia­łem, że cho­dzi o sam sufit. Był za nisko, i to tak nisko, że można było po­my­śleć, że spad­nie komuś na głowę. Jego widok na­pa­wał mnie lę­kiem, i choć mój lęk był mocno nie­ra­cjo­nal­ny, to nie mia­łem ocho­ty oglą­dać go dłu­żej niż to ko­niecz­ne.

Prze­szył mnie dreszcz.

Nie sie­dzia­łem już w swoim małym przy­tul­nym miesz­kan­ku, tylko znaj­do­wa­łem się w re­stau­ra­cji ze zdję­cia. Zaj­mo­wa­łem miej­sce tuż przy oknie. Przede mną stała bu­tel­ka wody, pełna do po­ło­wy szklan­ka, sa­łat­ka w mi­secz­ce i ta­lerz z ogrom­nym ste­kiem i ziem­niacz­ka­mi. Nie wy­glą­da­ło to ubogo, nie było też mo­men­tów ani żad­nych in­nych wy­na­laz­ków. Ro­zej­rza­łem się dys­kret­nie w lewo i prawo. Wszyst­ko wy­da­wa­ło się jak na­le­ży, i zga­dza­ło ze zdro­wym roz­sąd­kiem w naj­drob­niej­szych szcze­gó­łach, ta­kich jak szum po­wie­trza, które wtła­cza­no na­wie­wa­mi przy su­fi­cie.

– Wie-dzia­łam! Wie-dzia­łam, że wej­dziesz w trans! – Pełen eks­cy­ta­cji głos pły­nął z da­le­ka i otu­lał mnie jak cie­pły płaszcz, do­kład­nie tak samo, jak za­wsze w ta­kich wy­pad­kach.

Nor­mal­nie ka­zał­bym się jej wy­no­sić do dia­bła, ale teraz nie kło­po­ta­łem się nawet próbą od­po­wie­dzi, bo byłem pe­wien, że stru­ny gło­so­we chwi­lo­wo mam nie­czyn­ne. Sku­pi­łem się na czymś innym. Za­czą­łem się wier­cić, co po­mo­gło mi stwier­dzić, że moje plecy opie­ra­ły się o pół­ko­li­sty frag­ment cie­płe­go drew­na. Po­chy­li­łem się nie­znacz­nie do przo­du. W tej po­zy­cji mo­głem roz­ko­szo­wać się in­ten­syw­nym za­pa­chem je­dze­nia, spod któ­re­go prze­bi­jał de­li­kat­ny aro­mat ty­to­niu, jakim nor­mal­nie prze­siąk­nię­te są po­piel­nicz­ki. To było nawet miłe, ale tylko do mo­men­tu, gdy cały za­czą­łem drżeć. Czu­łem tak prze­ni­kli­we zimno, aż w końcu do­sta­łem gę­siej skór­ki. Od­ru­cho­wo za­czą­łem roz­grze­wać obie dło­nie, potem ra­mio­na, i po­my­śla­łem, że to nor­mal­ne przy chło­dzie, który cią­gnie w wie­żow­cach od okien.

Ilu­zja wpły­wa­ła na mnie moc­niej niż stan­dar­do­we testy Kur­cza­to­wa. Wra­że­nia pa­so­wa­ły ide­al­nie i, co cie­ka­we, upar­cie przy­wo­dzi­ły na myśl jedną z ty­się­cy drob­nych knajp, w któ­rych unosi się za­pach mięsa, ulot­ny smród ryb z ty­go­dnio­we­go oleju i gru­biań­skie bą­bel­ki pro­stac­kiej coke.

– Miej­sce zbrod­ni, o któ­rej myślę? – Nie­po­dzie­wa­nie wró­ci­łem do rze­czy­wi­sto­ści.

– Hmmm – mruk­nę­ła.

Otrzą­sną­łem się z mo­je­go niby snu i wzią­łem do ręki ko­lej­ne zdję­cie. To po­ka­zy­wa­ło salę ku­chen­ną, która nie róż­ni­ła się od tego, co do­sko­na­le znają ku­cha­rze i kuch­ci­ki na całym świe­cie. Przede wszyst­kim bra­ko­wa­ło okien. Wi­dzia­łem zlewy z na­try­ska­mi, me­ta­lo­we stoły i prze­ogrom­ne ster­ty brud­nych na­czyń. Nie było tam zbyt czy­sto, a sprzęt wy­glą­dał na zmę­czo­ny ży­ciem, ale taki jest prze­cież los urzą­dzeń, które mają na sie­bie za­ra­biać.

Pa­trzy­łem coraz szyb­ciej na ko­lej­ne ob­raz­ki, prze­kła­da­jąc je jeden za dru­gim.

Umy­wal­ka z bia­łe­go mar­mu­ru.

Ma­lut­ki pokój biu­ro­wy.

Sta­cjo­nar­ny kom­pu­ter z mo­ni­to­rem z bańką z tyłu.

Ogrom­ne ksero na ko­ry­ta­rzu.

Ko­lej­ny ko­ry­tarz, tym razem w brą­zo­wej bo­aze­rii.

Hol z win­da­mi po obu stro­nach.

Te zdję­cia nie bu­dzi­ły we mnie tak moc­nych uczuć, ale to aku­rat było do prze­wi­dze­nia, gdyż za­zwy­czaj w ta­kich miej­scach nie ma zbyt wielu na­gro­ma­dzo­nych emo­cji i ich aura jest zwy­czaj­nie blada.

– To na­praw­dę stam­tąd? – Nie wiem, co to wszyst­ko miało zna­czyć, ale przez dłu­gie mie­sią­ce sam nie zna­la­złem prak­tycz­nie nic, zu­peł­nie jakby ogrom­ny od­ku­rzacz prze­szedł przez cały in­ter­net i per­fek­cyj­nie wy­ssał i wy­dmu­chał wszyst­ko, co nie pa­so­wa­ło pew­nym waż­nym lu­dziom.

– Hmmm.

Z ze­wnątrz miej­sce bu­dzi­ło po­dziw wiel­ko­ścią, roz­ma­chem i ma­je­sta­tem, za to tu, na tych fo­to­gra­fiach, po­ra­ża­ło cia­sno­tą i zwy­czaj­no­ścią. Byłem pe­wien, że wła­śnie ta­kie­go spoj­rze­nia za­bra­kło mi­lio­nom, któ­rzy oglą­da­li wszyst­ko na żywo w te­le­wi­zji. Bo cóż są warte re­la­cje z tra­ge­dii, jeśli nie można wy­obra­zić sobie tam­tych miejsc, zo­ba­czyć ko­lej­nych dziur, szpar i za­ka­mar­ków, nie można po­czuć za­pa­chów, które tam do­mi­no­wa­ły, ani wy­ro­bić zda­nia na temat przed­mio­tów i dźwię­ków, które, po­łą­czo­ne razem, two­rzy­ły spe­cy­ficz­ny kli­mat ca­ło­ści?

Nawet nie wiem, jak ktoś mógł­by coś ta­kie­go przy­go­to­wać. Różni lu­dzie pi­sa­li o trój­wy­mia­ro­wych fil­mach i róż­nych in­nych wy­na­laz­kach, ale tych nigdy nie wi­dzia­łem i nie wie­rzy­łem nawet w ich ist­nie­nie, bo czu­łem, ile da­nych mu­sia­ły­by zaj­mo­wać. A pa­pier czy ekran po­ka­zu­ją tylko drob­ny wy­ci­nek rze­czy­wi­sto­ści. Każdy z nas widzi na nich coś in­ne­go. Go­dzi­na­mi mogę wpa­try­wać się w dawno zmar­łą panią, która sie­dzi i pro­mien­nie uśmie­cha się do fo­to­gra­fa, a ko­bie­ta tylko prze­lot­nie rzuci okiem, i od razu przy­po­mni sobie, że za ty­dzień miała pa­sem­ka zro­bić, pa­znok­cie po­ma­lo­wać, i jesz­cze umó­wić się z przy­stoj­nym me­cha­ni­kiem z warsz­ta­tu na dole, bo coś jej w aucie stuka. Wła­śnie dla­te­go naj­więk­szym pro­ble­mem dla pi­sa­rza, ma­la­rza czy in­ne­go ar­ty­sty jest takie przed­sta­wie­nie rze­czy, żeby wizja była pla­stycz­na, ale nie po­zo­sta­wia­ła zbyt mało ani dużo do in­ter­pre­ta­cji. Z do­świad­cze­nia wiem, że tylko nie­któ­rym udaje się ta trud­na sztu­ka, i tylko naj­lep­si two­rzą praw­dzi­we dzie­ła, tra­fia­ją­ce w gusta prze­róż­nych od­bior­ców, jak i po­ka­zu­ją­ce do­kład­nie to, co autor chciał po­ka­zać.

Roz­trzą­sa­nie ta­kich spraw dawno temu było dla mnie chle­bem po­wsze­dnim. Można po­wie­dzieć, że dłu­gie lata pra­co­wa­łem w dzia­le ana­liz. De­cy­do­wa­łem, które dzie­ła za­cho­wać, a które ska­zać na wiecz­ne po­tę­pie­nie. Ro­bi­łem to za­zwy­czaj po pół­no­cy, gdy mózg ma naj­mniej do prze­two­rze­nia i nie roz­pra­sza go świa­tło, od­gło­sy wiel­kie­go mia­sta ani nic in­ne­go.

Ta­kich jak ja na­zy­wa­no cen­zo­ra­mi. Nie lu­bi­łem tego strasz­ne­go i okrop­ne­go słowa, i wo­la­łem mówić o sobie jak o ar­ty­ście czy me­ce­na­sie sztu­ki.

Moje pre­dys­po­zy­cje do tego trud­ne­go i od­po­wie­dzial­ne­go za­wo­du wią­za­ły się z ogrom­nym darem, i prze­kleń­stwem za­ra­zem. Wi­dzia­łem mo­ne­ty na uli­cach, i za­wsze, ale to za­wsze, mu­sia­łem je zbie­rać. Nie po­tra­fi­łem przejść obo­jęt­nie, gdy coś nie było usta­wio­ne w rów­nym rząd­ku. Pil­no­wa­łem, żeby, broń Boże, naj­mniej­szy pyłek nie ska­lał żad­nej z moich za­ba­wek. Byłem peł­nym sprzecz­no­ści skom­pli­ko­wa­nym czło­wie­kiem, i choć szu­ka­łem po­rząd­ku, to rów­no­cze­śnie rzad­ko sprzą­ta­łem po sobie czy zmy­wa­łem, a już w ogóle nie przej­mo­wa­łem się ba­ła­ga­nem w szu­fla­dach. Moja Mar­le­na wi­dząc to cza­sem śmia­ła się, że za­cho­wu­ję się jak in­sta­gra­mo­we anioł­ki, które wy­glą­da­ją, jakby z nieba spa­dły, a na dru­gim pla­nie mają nie­sa­mo­wi­ty wprost brud i syf.

W tej chwi­li ob­se­syj­nie my­śla­łem tylko o tym, że w tam­tej re­stau­ra­cji wy­star­czy­ło­by zdjąć pod­wie­sza­ny sufit, wy­nieść wy­kła­dzi­nę i sto­li­ki, i jeśli po­mi­nąć widok zza okien, sala wy­glą­da­ły­by jak pierw­sze lep­sze biuro, które każdy może mieć, jak tanią dziw­kę, za psie gro­sze. Go­ście pła­ci­li tam cięż­kie pie­nią­dze za ob­co­wa­nie z praw­dzi­wym luk­su­sem, a tak na­praw­dę to był blichtr zwią­za­ny z prze­pła­co­nym je­dze­niem i to­wa­rzy­stwem, które za­sia­da­ło tuż obok nich.

W sumie to takie ty­po­we. W wielu spra­wach wszyst­ko wy­glą­da zu­peł­nie ina­czej, gdy per­spek­ty­wa zmie­nia się tylko o mi­li­me­try. Pa­mię­tam mo­ment, w któ­rym czy­ta­łem o pew­nym zna­nym po­ża­rze. Przej­rza­łem opisy uty­tu­ło­wa­ne­go re­dak­to­ra i re­la­cje uczest­ni­ków zda­rzeń. Pierw­szy wspo­mi­nał o miesz­ka­niach, nie do­da­wał jed­nak nic wię­cej. Gdy wi­dzi­my suchą no­tat­kę, naj­czę­ściej tylko wzru­sza­my ra­mio­na­mi i prze­cho­dzi­my do po­rząd­ku dzien­ne­go, ewen­tu­al­nie mi­mo­wol­nie wi­dzi­my tra­ge­dię we wła­snym domu, i od razu chce­my za­po­mnieć o całej spra­wie. Gdy jed­nak po­zna­my wię­cej szcze­gó­łów, też nie wy­glą­da to zbyt ró­żo­wo. Wszyst­ko, chcia­ło­by się po­wie­dzieć, jest bar­dziej ludz­kie, ale ozna­cza to tylko tyle, że do­strze­ga­my wię­cej wsty­dli­wych, nie­ludz­kich i prze­ra­ża­ją­cych ele­men­tów całej spra­wy.

Miesz­ka­nia na każ­dym pię­trze tam­tej wieży za­wsze były takie same. Wej­ście z klat­ki scho­do­wej pro­wa­dzi­ło do ma­lut­kie­go przed­po­ko­ju, z któ­re­go można było przejść do mi­kro­sko­pij­nej ła­zien­ki z samym se­de­sem, dru­giej tro­chę więk­szej, ale tylko tro­chę, z wanną tak wąską, że ledwo można było się w niej zmie­ścić, i do du­że­go po­ko­ju z anek­sem ku­chen­nym, w któ­rym przy jed­nej ścia­nie stała pral­ka, zmy­war­ka, ku­chen­ka, i wi­sia­ły prze­róż­ne szaf­ki. Ten duży pokój był duży tylko z nazwy. Miał ja­kieś trzy i pół metra na trzy metry, i wy­so­kość za­le­d­wie dwa metry. Wy­glą­dał jak ty­po­wa cela z kra­jów skan­dy­naw­skich, jak mała klit­ka, umie­ral­nia dla ubo­gich, w któ­rej ledwo mie­ści się roz­kła­da­na ka­na­pa i sto­lik z czte­re­ma krze­seł­ka­mi.

Wszyst­ko za­koń­czy­ło się w czar­ną, zimną, czerw­co­wą noc. Okna prze­sło­ni­ła jasna ścia­na pło­mie­ni. W se­kun­dę po­pę­ka­ły wszyst­kie szyby. Go­rą­cy żółto–po­ma­rań­czo­wy stru­mień wdarł się do środ­ka i ze­brał przy su­fi­cie, za­pa­lił szaf­ki, potem zajął inne sprzę­ty, sto­pił cien­kie gip­so­we ścian­ki mię­dzy po­miesz­cze­nia­mi i nie­na­sy­co­ny z trza­skiem i sy­kiem prze­do­stał dalej. Wszyst­ko sta­nę­ło w ogniu, pod­sy­ca­nym przez gaz z rur. Nie­licz­ne płyny i żele wy­pa­ro­wa­ły w kilka chwil. Z in­sta­la­cji elek­trycz­nej po­sy­pa­ły się iskry, które zaraz zni­kły, jak i cała in­sta­la­cja. Ośle­pia­ją­ca biel i krwi­sta czer­wień prze­mie­sza­ła się ze smo­li­stą czer­nią i upior­nym błę­ki­tem. A na końcu nie było już nic, jeno garst­ka po­pio­łów, nagie ki­ku­ty, i gołe ścia­ny.

Ale to tylko przed­mio­ty.

Zu­peł­nie ina­czej wszyst­ko wy­glą­da, gdy wspo­mni­my dwoje mło­dych, za­ko­cha­nych w sobie, ludzi, któ­rzy mieli przed sobą wspa­nia­łą świe­tla­ną przy­szłość. On z za­wo­du był ar­chi­tek­tem, ona jesz­cze stu­dio­wa­ła. Pla­no­wa­li skrom­ny ślub, a potem po­dróż do­ko­ła świa­ta. Do końca ści­ska­li się na łóżku. Le­że­li spo­koj­ni, choć prze­ra­że­ni. Ich udrę­czo­ne płuca wcią­ga­ły po­wie­trze o tem­pe­ra­tu­rze setek stop­ni, a oni byli cał­kiem świa­do­mi, że giną. Nikt nie wie, czy ona ode­szła pierw­sza, czy on wy­prze­dził ją w dro­dze do nieba. Ta­jem­ni­cą po­zo­sta­nie, czy w ostat­niej se­kun­dzie trwa­li w wiecz­nym po­ca­łun­ku, czy ona wtu­la­ła się ufnie w jego pierś, wciąż łu­dząc się, że jakoś to prze­trwa­ją.

Co in­ne­go przy­cho­dzi do głowy, gdy wi­dzi­my fil­mi­ki ze środ­ka, na­gry­wa­ne ledwo kilka minut przed po­ja­wie­niem się pło­mie­ni. Wszy­scy bie­ga­ją w pa­ni­ce, nie wie­dząc, co ich czeka. Krzy­czą o pomoc i go­rącz­ko­wo za­kry­wa­ją szpa­ry w drzwiach. Mają na­dzie­ję na ra­tu­nek. Chcą wie­rzyć w coś, co nigdy nie na­stą­pi, i my to wiemy, a oni jesz­cze nie.

Cięż­ko zro­zu­mieć, o co w ogóle tam cho­dzi. Wnę­trze wy­glą­da nor­mal­nie i ko­lo­ro­wo. Nic nie su­ge­ru­je ka­ta­stro­fy, i dziw­nie na to pa­trzeć, gdy wi­dzia­ło się czar­no–białe zdję­cia od ko­ro­ne­ra. Bo tu wszyst­ko jest tak pełne życia, tak bli­skie temu, co wi­dzi­my na co­dzień. Jest co praw­da mały ob­ło­czek dymu na jed­nym uję­ciu, ale nawet on przy­wo­dzi na myśl go­to­wa­nie, shi­shę albo wy­bor­ny żart nie­do­rost­ków z są­siedz­twa, któ­rzy do­pie­ro co pu­ści­li smocz­ka i ucie­kli ze śmie­chem, aż się za nimi ku­rzy­ło. Nic tu się nie zga­dza. Efekt jest taki sam, jak cza­sem w po­cią­gu, gdy sku­pia­my się na te­le­fo­nie. Bo on się nie rusza, a nam jest nie­do­brze, gdyż czu­je­my, że cały świat wokół nas wi­ru­je.

Wielu tak zwa­nych nor­mal­nych ludzi boi się ana­li­zo­wać takie rze­czy, a cen­zo­rzy nawet nie mru­gną okiem, gdy o tym roz­ma­wia­ją. Ich ro­bo­ta jest tak samo nie­wdzięcz­na jak prze­glą­da­nie nie­zli­czo­ne­go mnó­stwa fil­mów, w któ­rych od­bi­ja się naj­mrocz­niej­sza i naj­strasz­liw­sza część ludz­kiej na­tu­ry. I nie cho­dzi o fe­ty­sze czy uda­wa­ne wideo dla ma­nia­ków, ale do bólu praw­dzi­we pro­duk­cje, gdzie każda se­kun­da jest zu­peł­nie na serio. Bo wol­ność słowa jest dobra, i wszy­scy od­mie­nia­ją to przez wszel­kie moż­li­we przy­pad­ki, ale ob­rzy­na­nie głów, uci­na­nie rąk i nóg na żywca, go­to­wa­nie człon­ków, wkła­da­nie pa­skudztw w na­tu­ral­ne i nie­na­tu­ral­ne otwo­ry ciała, gdy ktoś tego nie chce, już jakoś im nie pa­su­je.

Za­wsze mnie za­sta­na­wia­ło, jak to się dzie­je, że nie­któ­re hi­sto­rie i aneg­do­ty prze­trwa­ły wieki, a inne prze­mi­nę­ły tak szyb­ko, jak się po­ja­wi­ły. Moja teo­ria mó­wi­ła, że miało to wiele wspól­ne­go z tym, że były two­rzo­ne pod gusta kon­kret­nych czy­tel­ni­ków. Można to nie­zwy­kle pro­sto wy­ja­śnić. Gdy ktoś wcho­dził na por­tal z fan­ta­sty­ką, to ocze­ki­wał pięk­nych opo­wia­dań z nie­zro­zu­mia­łą sta­ro­żyt­ną mocą, wiel­ki­mi stat­ka­mi ko­smicz­ny­mi, po­dró­ża­mi w cza­sie, i tym po­dob­ny­mi pier­do­ła­mi, ale już książ­ki, wier­sze czy krót­kie formy nie były tam zbyt mile wi­dzia­ne. To po­nie­kąd strasz­ne, bo przez te wszyst­kie po­dzia­ły na ro­dza­je, ga­tun­ki, typy, pod­ty­py lu­dzie po­za­my­ka­li się na wszyst­ko, co nowe. Chcie­li chło­nąć to, co pro­ste, łatwe i przy­jem­ne. Mó­wi­li o otwar­tym umy­śle i to­le­ran­cji, ale nie­ustan­nie na­rze­ka­li, gdy coś nie pa­so­wa­ło do jed­ne­go, ści­śle okre­ślo­ne­go wzor­ca.

Nagle otwo­rzy­łem ze zdzi­wie­nia usta. W końcu do­tar­ło do mnie, że wszę­dzie na zdję­ciach daty były póź­niej­sze niż po­win­ny.

– No wresz­cie. – Z uśmie­chem po­twier­dzi­ła moje spo­strze­że­nie.

– I przy­szłaś do mnie ze zdję­cia­mi, które zro­bio­no ze złym da­tow­ni­kiem?

Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi i bez słowa wy­ję­ła z to­reb­ki ostat­ni krzyk mody, naj­now­szy ta­blet zna­nej firmy od gru­szek, i wrę­czy­ła go z taką miną, jakby za­wie­rał co naj­mniej prze­pis na bombę, kwity na po­li­ty­ków czy pew­nia­ka na Pu­lit­ze­ra. Mo­głem do­my­śleć się, że przy­go­to­wa­ła się do tej roz­mo­wy. Urzą­dze­nie było pie­kiel­nie szyb­kie i bar­dzo przy­jem­ne w ob­słu­dze. Nie mia­łem naj­mniej­sze­go pro­ble­mu, żeby zro­zu­mieć, że przy­nio­sła jesz­cze wideo.

Włą­czy­łem je.

Po chwi­li z za­du­mą pa­trzy­łem na pannę młodą i na ro­dzi­nę, która tań­czy­ła w kó­łecz­ku. Choć duże pik­se­le aż biły w oczy, to mia­łem wra­że­nie, że widzę nawet drob­ne od­pry­ski farby. A co naj­waż­niej­sze, data na ze­ga­rze na ścia­nie su­ge­ro­wa­ła trzy dni po za­wa­le­niu się bu­dyn­ków.

– Po co w ogóle po­ka­zu­jesz to wszyst­ko? – Od­da­łem jej ta­blet.

– Wszy­scy byli zgod­ni, że to może być nasze bra­ku­ją­ce ogni­wo. Ty masz naj­więk­szą ener­gię.

– Fakt. Coś wy­czu­łem.

– No wła­śnie.

– I co mam niby zro­bić?

– To chyba jasne. Jesz­cze się py­tasz?

– My­ślisz, że tak po pro­stu się ubio­rę i po­ja­dę z tobą?

– Nie je­steś cie­ka­wy?

– Cie­ka­wość pierw­szym kro­kiem do pie­kła.

– Pra­cu­jesz dla pod­rzęd­ne­go korpo.

– Ale macam naj­now­sze fury.

– Macam, macam, macam – par­sk­nę­ła. – Dobre sobie. Co in­ne­go wam w gło­wie. Mali chłop­cy, małe za­baw­ki. Duzi chłop­cy, duże za­baw­ki.

– Co po­ma­cam, to moje. – Jak na za­wo­ła­nie zro­bi­łem minę na­sto­lat­ka, który nie po­sma­ko­wał jesz­cze życia.

– Za­cho­wu­jesz się jak duży dzie­ciak. Na­praw­dę nie chcesz wró­cić do pierw­szej ligi?

– I znowu zo­stać twoim przy­du­pa­sem? Dzię­ku­ję bar­dzo. Teraz przy­naj­mniej robię coś dla ludzi.

– Wiesz do­brze, że masz prawo do miesz­ka­nia wy­łącz­nie dzię­ki mnie i pracy.

– Kurwa mać! – Od­ru­cho­wo za­ci­sną­łem pię­ści i za­mil­kłem, choć się we mnie za­go­to­wa­ło. Była bez­czel­na, ale miała rację. Ar­gu­ment był mocno po­ni­żej pasa, i teraz na­praw­dę po­wi­nie­nem ją wy­rzu­cić za drzwi, inna spra­wa, że to, co mó­wi­ła, coraz bar­dziej mnie in­try­go­wa­ło.

– No, teraz to przy­naj­mniej byłeś au­ten­tycz­ny. – Cmok­nę­ła z za­do­wo­le­niem. – Dużo się po­zmie­nia­ło w fir­mie. A pierw­szy, który udo­wod­ni ist­nie­nie bramy Czern­ko­wa, na trwa­łe za­pi­sze się w hi­sto­rii.

– Udo­wod­ni? Masz ja­kieś zdję­cia i kiep­skie wideo, i my­ślisz, że to wy­star­czy. Pieprz się. Cho­ciaż zaraz, na pewno by cię tu nie było. Co ty, kurwa mać, kom­bi­nu­jesz? I dla­cze­go przy­szłaś bez gluta?

– Rusz się, to zo­ba­czysz. Ofer­ta ogra­ni­czo­na cza­so­wo i te­ry­to­rial­nie. Chyba, że chcesz do końca tkwić w swoim syfie.

– Gro­zisz mi? Won mi stąd. Tam są drzwi. – Po­ka­za­łem.

– Stwier­dzam fakty.

– No to ja też stwier­dzę jeden. Na łeb ci się rzu­ci­ło.

– Wiesz co? Nie pieprz, tylko le­piej się zbie­raj. – Po­sła­ła mi wy­mow­ne spoj­rze­nie. – Nie mamy ca­łe­go cho­ler­ne­go dnia.

Była pewna swego. Wi­dzia­łem ten ro­dzaj pew­no­ści ze dwa razy w życiu i wie­dzia­łem, że to może być moja ży­cio­wa szan­sa, a że misia za­wsze cią­gnie do miodu…

Za­mkną­łem na chwi­lę oczy. Wzią­łem wszyst­kie za i prze­ciw, i wsta­łem bez słowa, pod­kre­śla­jąc fakt dla mnie oczy­wi­sty:

– Jak bę­dzie źle, to wy­cho­dzę bez po­że­gna­nia.

– Zgoda. – Po­da­ła mi rękę, którą uści­sną­łem.

Po kilku mi­nu­tach sie­dzia­łem w jej cy­try­nie i pa­trzy­łem na świat, który wciąż wzbu­dzał we mnie uczu­cia. Nie ro­zu­mia­łem, jak to moż­li­we, że je mam, ale tam były, tak samo jak na­dzie­ja, że zła passa się od­mie­ni i wszyst­ko wróci na wła­ści­we tory.

Ludz­kość przez ty­sią­ce lat po­trze­bo­wa­ła trzech rze­czy, czyli je­dze­nia, picia i schro­nie­nia. Był jesz­cze seks, ale to oczy­wi­ste i się nie liczy. Nasi przod­ko­wie wal­czy­li z przy­ro­dą, zdo­by­wa­jąc do­świad­cze­nie i do­ko­nu­jąc licz­nych od­kryć, które da­wa­ły im prze­wa­gę nad in­ny­mi ga­tun­ka­mi. Re­ali­zo­wa­li plan boży. Byli płod­ni i roz­mna­ża­li się, czy­niąc sobie Zie­mię pod­da­ną. Pro­du­ko­wa­li ubra­nia, dzię­ki któ­rym mogli i prze­żyć mroź­ną zimę, i ochro­nić się przed pa­lą­cym słoń­cem. Po­zna­wa­li leki, które po­zwa­la­ły zwal­czać różne cho­ro­by, do­ty­ka­ją­ce ich nie­zwy­kle sła­bo­wi­tych ciał. Za­ję­li się po­trze­ba­mi wyż­szy­mi. Za­czę­li two­rzyć sztu­kę i za­pi­sy­wać nie­skoń­czo­ny potok myśli, wpierw uży­wa­jąc słów i gli­nia­nych ta­bli­czek, na ru­cho­mych ob­raz­kach i pia­sku skoń­czyw­szy. A na końcu tak się po­gu­bi­li, aż wszyst­ko sta­nę­ło na gło­wie. Męż­czyź­ni stra­ci­li za­in­te­re­so­wa­nie walką o lep­sze geny, i panie to wy­czu­ły. Nie tylko bez­par­do­no­wo de­cy­do­wa­ły, który sa­miec wart jest grze­chu, ale rów­nie bez­li­to­śnie eli­mi­no­wa­ły słab­szych. Dzia­ła­ły bez za­sta­no­wie­nia, gdyż kie­ro­wa­ły nimi hor­mo­ny, a nie lo­gi­ka. Ro­bi­ły, co chcia­ły, jak chcia­ły, i kiedy chcia­ły, i po­pa­dły w roz­le­ni­wie­nie, gdy nie było ni­ko­go, kto trzy­mał­by ich w ry­zach.

Świat się nie­sa­mo­wi­cie zmie­nił.

W trak­cie drogi wi­dzia­łem dzie­siąt­ki sze­ścio­kąt­nych po­dłuż­nych kabin, umiesz­cza­nych na każ­dym moż­li­wym skraw­ku be­to­no­wej dżun­gli. Bu­do­wa­no je szyb­ko i tanio jak ba­ra­ki na bu­do­wach, ukła­da­no na dzie­się­ciu po­zio­mach i po­zo­sta­wia­no bez kon­ser­wa­cji na dłu­gie lata. Były zwią­za­ne z licz­bą ty­siąc, ale o ile ty­siąc w wy­szy­dza­nym PRL-u ko­ja­rzył się z ha­zar­dem i szko­ła­mi ty­siąc­lat­ka­mi, to ka­bi­ny po­zo­sta­wa­ły smut­nym po­mni­kiem upad­ku, od­po­wie­dzią na po­trze­by i moż­li­wo­ści po­ko­le­nia ty­siąc plus. Peł­ni­ły rolę ka­wa­le­rek, w któ­rych więk­szość plu­sow­ców le­ża­ła i gnu­śnia­ła, na­iw­nie cze­ka­jąc na cud, na mar­szał­ka na bia­łym koniu, który przy­je­dzie i rozda wszyst­ko wszyst­kim za darmo. Choć nikt nie wie­dział dla­cze­go, ulica na­zy­wa­ła je mo­ra­wiec­ki­mi du­da­mi albo dud­ka­mi, zaś zja­wi­sko sa­mot­nej śmier­ci w dud­kach ochrzczo­no z ja­poń­ska mia­nem pre­zi-su­ri. Mie­ścił się w nich pla­sti­ko­wy po­dest peł­nią­cy rolę łóżka, a pod nim schow­ki na rze­czy oso­bi­ste. Było też okno z lu­strem we­nec­kim, kilka gniaz­dek i wi-fi z In­ter­ne­tem. Od stro­ny z wej­ścia­mi umiesz­cza­no ogrom­ne rusz­to­wa­nia z ta­ni­mi me­ta­lo­wy­mi ogro­do­wy­mi siat­ka­mi ze śmiesz­ny­mi sze­ścio­kąt­ny­mi oczka­mi i rów­nie ta­ni­mi me­ta­lo­wy­mi schod­ka­mi, z boku zaś po­zo­sta­wia­no małe prze­no­śne to­a­le­ty i za­da­szo­ne prysz­ni­ce po­lo­we.

Obok nich znaj­do­wa­ły się nie­zli­czo­ne knaj­py Chiń­czy­ków, któ­rzy za grube pie­nią­dze ser­wo­wa­li ze­sta­wy z ta­blet­ka­mi za­pa­cho­wy­mi, kost­ka­mi sma­ko­wy­mi i trój­wy­mia­ro­wy­mi mo­de­la­mi po­traw. Po­dob­nie jak w in­nych spra­wach zmo­no­po­li­zo­wa­li rynek. Wy­par­li knaj­py z in­dyj­skim i wło­skim je­dze­niem, a nawet ke­ba­by i re­stau­ra­cje inne niż wszyst­kie.

Sta­łym ele­men­tem kra­jo­bra­zu po­zo­sta­wa­ły hordy otę­pia­łych, snu­ją­cych się nie­mra­wo mło­dych ludzi, któ­rzy ca­ły­mi dnia­mi chwa­li­li się, że jako je­dy­ni mają naj­lep­szą ka­me­rę na świe­cie, choć ta czę­sto za­mon­to­wa­na była w ta­niej ko­mór­ce, nie mogła rów­nać się z cy­frów­ka­mi i tkwi­ła w mi­liar­dach in­nych urzą­dzeń.

Za­mkną­łem oczy.

Nie li­czy­ły się ma­rze­nia na­sze­go po­ko­le­nia, nasze od­kry­cia i tech­no­lo­gie, tylko to, co ro­bi­li tacy mło­dzi ge­niu­sze. Za­cho­wy­wa­li się jak małe prze­ra­żo­ne zwie­rząt­ka, które każ­de­go dnia wal­czą o prze­trwa­nie. Nie znali nic in­ne­go niż prawo sil­niej­sze­go, ale nie wi­ni­łem ich, bo winić nie mo­głem. Nie zo­ba­czy­li nawet małej cząst­ki pięk­na, które po­ru­sza­ło i bu­dzi­ło ludzi do dzia­ła­nia, a teraz tkwi­ło w kor­po­ra­cyj­nych skarb­cach. Życie znali wy­łącz­nie z elek­tro­nicz­nych pod­ró­bek, ser­wo­wa­nych z tak wy­so­ką kom­pre­sją, że ka­le­czy­ły oczy i uszy. Nie wie­dzie­li, jak bar­dzo od­cię­to ich od tra­dy­cji, kul­tu­ry i wiel­kie­go do­rob­ku, który przez wieki de­fi­nio­wał kraj i kon­ty­nent. Byli ka­ry­ka­tu­ral­nie śmiesz­ni w swo­ich dzia­ła­niach, a do tego prze­ra­ża­ją­co bez­czel­ni. Two­rzy­li nowy ład i or­dy­nar­ną, pry­mi­tyw­ną rze­czy­wi­stość, i naj­wy­raź­niej do­brze im było z tym, choć wszyst­ko chy­li­ło się ku upad­ko­wi.

– Te zdję­cia to wierz­cho­łek góry lo­do­wej. – Głos z za­świa­tów znów kusił, żebym wszedł w za­mknię­ty roz­dział swo­je­go życia.

– Nie wąt­pię.

Jedna z po­pu­lar­nych teo­rii gło­si­ła, że tam­te­go dnia w jed­nym miej­scu sku­pio­no tak dużo ener­gii, że komuś udało się prze­nieść do miej­sca, które po­win­ni­śmy chyba na­zy­wać nie­bem. Coś w tym było, bo żaden trzeź­wo my­ślą­cy czło­wiek nie brał na po­waż­nie bzdur, które ofi­cjal­nie ser­wo­wa­no. A do tego do­cho­dzi­ły two­rzo­ne przez lata teo­rie spi­sko­we, które mó­wi­ły cho­ciaż­by o spe­cjal­nym wy­po­sa­że­niu pię­ter kom­pu­te­ro­wych.

Sa­mo­chód za­trzy­mał się.

Nie kło­po­ta­łem się otwie­ra­niem oczu. Zna­łem na pa­mięć pro­ce­du­ry. Zgod­nie z nimi CEO lo­kal­ne­go od­dzia­łu mogła bez pytań wje­chać nawet z małą armią. Sam je two­rzy­łem, i mocno wąt­pi­łem, żeby komuś chcia­ło się je zmie­niać.

Nie po­my­li­łem się. Nikt mnie nie za­cze­pił, a my ru­szy­li­śmy, co ozna­cza­ło, że ona rze­czy­wi­ście wciąż była tu kimś. Uda­li­śmy się na minus dwa, gdzie za­par­ko­wa­ła zaraz obok windy.

– W końcu do­sta­łaś swoje wy­ma­rzo­ne miej­sce.

Nic nie po­wie­dzia­ła, tylko uśmiech­nę­ła się od ucha do ucha. A potem stało się coś, czego zu­peł­nie się nie spo­dzie­wa­łem. Zbli­ży­ła swoją kartę do za­ma­sko­wa­ne­go pa­ne­la zbli­że­nio­we­go w win­dzie. Zje­cha­li­śmy na minus czte­ry, który to po­ziom, jak go za­pa­mię­ta­łem, słu­żył tylko do prób róż­nych pro­to­ty­pów. Nie ko­men­to­wa­łem tego, ocze­ku­jąc, że sama to wy­ja­śni w naj­bar­dziej od­po­wied­nim mo­men­cie.

 

II

– Wynoś się! Nie chcę cię wię­cej znać! – Mar­le­na była wście­kła i zu­peł­nie nie pa­no­wa­ła nad tym, co robi.

– Je-zu­sie prze­naj­święt­szy – mruk­ną­łem, na wszel­ki wy­pa­dek za­sła­nia­jąc się lewą ręką.

W sumie to była czę­ścio­wo moja wina, że po­wie­dzia­łem jej o nowym za­ję­ciu przy je­dze­niu. Po­win­na się ucie­szyć, że mam coś wię­cej do ro­bo­ty niż tylko snu­cie się w fa­bry­ce sa­mo­cho­dów, ale chyba się nie zro­zu­mie­li­śmy.

– No ucie­kaj do tej swo­jej wy­wło­ki! No już! Won!

Uchy­li­łem się przed wa­zo­nem, który roz­prysł się na ścia­nie tuż za mną. Chwi­lę za nim po­le­cia­ła pla­sti­ko­wa bu­tel­ka z ket­chu­pem, ta­lerz i dwie szklan­ki, na szczę­ście te tanie, z Ikei, a nie z mi­śnień­skiej por­ce­la­ny.

To był ten ro­dzaj furii, który na­le­ża­ło z po­ko­rą prze­cze­kać. Mar­le­na rzu­ca­ła we mnie przed­mio­ta­mi z dru­giej stro­ny po­ko­ju, i le­piej było do niej nie pod­cho­dzić. Cze­ka­łem, do­sko­na­le wie­dząc, że te jej hu­mor­ki tak samo szyb­ko się za­czy­na­ją, jak i koń­czą.

Nie trwa­ło to zbyt długo. Moja wspa­nia­ła, mądra i pięk­na ko­bie­ta nagle wy­bie­gła i trza­snę­ła drzwia­mi.

Od­cze­ka­łem kilka minut, ostroż­nie uchy­li­łem drzwi, za­czą­łem na­słu­chi­wać, wy­su­ną­łem głowę i jesz­cze raz wy­ba­da­łem sy­tu­ację. Na pa­lusz­kach prze­sze­dłem do przed­po­ko­ju. Tutaj znów sta­ną­łem i znów wstrzy­ma­łem od­dech. Usły­sza­łem od­gło­sy z na­szej sy­pial­ni, do któ­rej bar­dzo po­wo­li i ostroż­nie wsze­dłem.

Mar­le­na sie­dzia­ła na łóżku z ko­la­na­mi pod­ku­lo­ny­mi pod brodę, rę­ka­mi obej­mu­ją­cy­mi nogi, i pła­ka­ła.

– Idź. Hy. Sobie – łkała, za­baw­nie po­cią­ga­jąc nosem. – Zo­staw. Mnie. Hy. Samą.

– Ależ ko­cha­nie. – Pod­sze­dłem, uważ­nie ob­ser­wu­jąc jej re­ak­cję.

– Jak mo­głeś. Jak mo­głeś. – Otar­ła nos ręką.

– To dla nas zro­bi­łem. – Usia­dłem obok.

– Mia­łeś. Hy. Się. Hy. Tym. Nie zaj­mo­wać.

– To dla nas oka­zja, żeby wró­cić na sa­lo­ny. – Ob­ją­łem ją i mocno przy­tu­li­łem.

– Aj! – za­pro­te­sto­wa­ła, bo chyba za mocno ją ści­sną­łem, i za­czę­ła mnie na żarty okła­dać piąst­ka­mi. – Głupi je­steś. Gupi, gupi, gupi. Wy­ko­rzy­sta cię i rzuci, jak ostat­nim razem.

– Nie dam się. – Od­su­ną­łem się tro­chę. – Spójrz na mnie. Czy kie­dyś cię okła­ma­łem?

– Ale…

– Nie ma żad­ne­go ale. No już prze­stań. – De­li­kat­nie prze­je­cha­łem pal­cem po jej po­licz­ku. – Zo­bacz, takie brzyd­kie łzy, i taka pięk­na dziew­czy­na.

Nic nie od­po­wie­dzia­ła.

– Wiesz prze­cież, że tylko ty się dla mnie li­czysz. – Po­wo­li zbli­ży­łem twarz do jej twa­rzy i po­ca­ło­wa­łem ją w usta.

Jej opór top­niał jak wosk. Go­dzi­li­śmy się długo, a na końcu wy­zna­ła coś, co wie­dzia­łem już od dawna:

– Ko­cham cię, ale bar­dziej jak brata.

– Nic nie mów ko­cha­nie. – Po­ło­ży­łem palec na jej ustach, potem za­czą­łem gła­dzić po wło­sach, aż w końcu za­snę­ła w spo­ko­ju ducha. Od­cze­ka­łem dłuż­szą chwi­lę, potem prze­sze­dłem do du­że­go po­ko­ju i za­my­ślo­ny włą­czy­łem kom­pu­ter.

– Jedna jest tylko par­tia, i jeden rząd. – Pre­mier Wik­tor Łoski tego dnia wy­gła­szał eks­pozé. – Jedna jest praw­da, i nie można to­le­ro­wać tych wszyst­kich wi­chrzy­cie­li, któ­rzy pró­bu­ją znisz­czyć nasz wspa­nia­ły, uświę­co­ny krwią przod­ków i pracą po­przed­nich po­ko­leń, po­rzą­dek.

 

III

– Wi­dzia­łaś eks­pozé? – To było pierw­sze, co przy­szło mi do głowy, gdy zo­ba­czy­łem z rana sze­fo­wą w in­sty­tu­cie na ko­ry­ta­rzu.

– Igrzy­ska dla ludu. Pre­mier to idio­ta, wio­sko­wy głu­pek, po­ży­tecz­ny idio­ta czy jak go tam chcesz na­zy­wać. – Mach­nę­ła po­gar­dli­wie ręką i za­czę­ła wy­li­czać na pal­cach. – Mówi to, co chce, jak chce i kiedy chce. Za­wsze tylko to, co mu wy­god­ne. To Pi­no­kio, ka­rie­ro­wicz i Dyzma do kwa­dra­tu.

Za­mar­łem. Takie słowa ze stro­ny za­go­rza­łej zwo­len­nicz­ki sys­te­mu, i to w sercu rzą­do­we­go gma­chu, były do­praw­dy czymś nie­zwy­kłym, i teo­re­tycz­nie po­wi­nie­nem je zgło­sić.

– Nie bój się. – Mach­nę­ła ręką, wi­dząc moje zmie­sza­nie. – Sys­tem tu nie dzia­ła. Za­bra­kło czę­ści i szyb­ko ich nie do­wio­zą.

– Ro­zu­miem, że to wszyst­ko ro­bi­my na boku?

– A jak my­ślisz? – Zi­ry­to­wa­na spoj­rza­ła kpią­co na mnie. – Brawo ge­niu­szu. Cały ten pier­dol­nik na górze szlag trafi. To już pewne. Jak dwa razy dwa jest czte­ry. Nie ma kasy w ko­ry­cie i nic tego nie zmie­ni. Wier­chusz­ka już szuka spo­so­bów, żeby wku­pić się w łaski no­wych panów.

– A wy­star­czy­ło po­pie­rać swoje. – Wie­dzia­łem, że upa­dek wy­ni­kał z tego, że sta­rzy i mło­dzi uży­wa­li wy­łącz­nie za­gra­nicz­nych roz­wią­zań.

– Tego się już nie zmie­ni – do­da­ła z za­du­mą. – Co my­ślisz o wy­ni­kach ru­sków?

– Boję się za­py­tać, skąd je masz. – Wie­dzia­łem, że wy­ni­ki z taj­ne­go ośrod­ka „Oko Mo­skwy” koło Czar­no­by­la na pewno nie były do­stęp­ne na pierw­szej lep­szej gieł­dzie.

– To się nie pytaj. Mniej wiesz, dłu­żej ży­jesz.

– No już do­brze, do­brze. – Mach­ną­łem ręką i za­czą­łem wy­ja­śniać. – Zdję­cia zro­bi­li lu­dzie z efek­tem Man­de­li. OK, dla nich wszech­świa­ty prze­ni­ka­ły się jesz­cze ty­dzień. Na­praw­dę my­ślisz, że uda nam się wy­ge­ne­ro­wać tak silne pole?

– Nie mu­si­my prze­no­sić bu­dyn­ku. To raz. A dwa, że teraz mo­że­my wy­wo­łać szyb­sze oscy­la­cje pola. Sam do­brze wiesz. Ame­ry­ka­nie to po­mi­nę­li, a to­wa­rzy­sze, to pew­nie po­ło­wę sprzę­tu roz­kra­dli, zanim go ska­li­bro­wa­li.

– Mar­twią mnie Chiń­czy­cy.

– A kogo nie mar­twią? Dla­te­go trze­ba pró­bo­wać.

– Ale jak to sobie wy­obra­żasz? Nie mamy słoń­ca ani elek­trow­ni.

– I tu wcho­dzi fe­no­ly­ftonz­trop­na­li­na.

– My­ślisz, że to jest ten czyn­nik X?

– Nie wiem. – Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. – Kupił, nie kupił, po­tar­go­wać można. Trze­ba go spraw­dzić, i bę­dzie­my wie­dzieć.

– Ale skąd go wziąć?

– To nie jest pro­blem.

– Nie jest? – Byłem tro­chę zdez­o­rien­to­wa­ny.

– A nie jest. Do­kład­nie w trak­cie transu i grzbie­tu fali mu­sisz mieć or­gazm.

– O czym ty pie­przysz do cho­le­ry?

– To jeden z hor­mo­nów.

– I niby jak ma to wy­glą­dać?

– Zo­ba­czysz. – Uśmiech­nę­ła się sze­ro­ko z szel­mow­skim uśmie­chem, a mnie na­szło dziw­ne prze­czu­cie.

– To brzmi jak ga­da­nie guru, który zba­wiał przez seks.

Nic nie od­po­wie­dzia­ła, tylko wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. Cała ta spra­wa w ogóle była dziw­na i po­dej­rza­na. Pra­co­wa­li­śmy tylko na dole, i czu­łem się jakoś nie­swo­jo, już drugi dzień zwie­dza­jąc znane nie­gdyś ko­ry­ta­rze, które były takie same jak kie­dyś, ale jed­nak tro­chę inne.

Pół go­dzi­ny póź­niej le­ża­łem nagi na łóżku w dźwię­kosz­czel­nej ka­bi­nie, która za­sad­ni­czo słu­ży­ła do od­cię­cia zmy­słów od świa­ta ze­wnętrz­ne­go. Nie sto­so­wa­li­śmy już zbior­ni­ka, bo ten zu­peł­nie się nie spraw­dzał. Ka­bi­na była bar­dziej ele­ganc­ka, do tego mała, i umiesz­czo­na w moc­nym polu elek­tro­ma­gne­tycz­nym.

Obok mnie po­ło­ży­ły się dwie dziew­czy­ny. Były tak samo młode, nagie i pięk­ne, jak i to­tal­nie bez­na­dziej­ne. Takie jak one na­zy­wa­li­śmy glu­ta­mi, bo nie miały swo­jej oso­bo­wo­ści. Ro­bi­ły, co im ka­za­no, i do­sta­wa­ły za to dużo twar­dych nar­ko­ty­ków. Choć wy­glą­da­ło to tro­chę jak u pana wacka, to nie one po­zo­sta­wa­ły me­dium. Ich za­da­niem było tylko spo­wo­do­wać, żebym po­czuł się bez­piecz­ny, spo­koj­ny i wy­lu­zo­wa­ny, jak to facet.

– Teraz za­ło­ży­my gogle i za­sło­ni­my ci oczy i uszy – stwier­dził le­karz, który nad­zo­ro­wał cały pro­ces.

Po­czu­łem, że do sali wszedł ktoś jesz­cze. A potem wi­dzia­łem już tylko ma­te­ria­ły z wieży.

 

IV

To był bar­dzo smut­ny wie­czór. W domu nikt na mnie nie cze­kał, i choć w sumie od­su­wa­łem od sie­bie złe myśli, w środ­ku byłem mocno wzbu­rzo­ny. Po­cząt­ko­wo po­my­śla­łem, że Mar­le­na jest na za­ku­pach, ale zimne garn­ki w kuch­ni, brak wa­li­zek i ubrań w sza­fie upew­ni­ły mnie, że moja uko­cha­na wy­ko­na­ła od­wrót na upa­trzo­ną z góry po­zy­cję, i teraz pew­nie wy­pła­ku­je się w rękaw ma­mu­si czy ja­kiejś ko­le­ża­necz­ki.

Nie wiem, jakim cudem wy­czu­ła, co do­kład­nie wy­da­rzy­ło się wczo­raj­sze­go dnia, ale za­dzia­łał chyba słyn­ny ko­bie­cy szó­sty zmysł. Już od mo­je­go wej­ścia do domu była bar­dzo ner­wo­wa. Nigdy nie lu­bi­ła róż­nych aspek­tów mojej pracy, i za­wsze po­dej­rze­wa­ła, że z glu­ta­mi łączy mnie coś wię­cej niż tylko re­la­cje pro­fe­sjo­nal­ne.

Uzna­łem, że nie ma sensu dzwo­nić na jej te­le­fon. Po­dob­nie jak ja była do­ro­sła i wie­dzia­ła, na co się pisze. Nie­raz żar­to­wa­li­śmy, że jak w domu obia­du nie ma, to trze­ba jeść na mie­ście. To było jasne, a nasza re­la­cja na tyle luźna, że nie uwa­ża­łem za słusz­ne tłu­ma­czyć się z ba­nal­ne­go seksu, który nie po­wiem, był bar­dzo przy­jem­ny.

Za­mó­wi­łem pizzę i usia­dłem do re­cen­zo­wa­nia krót­kich form z jed­ne­go z forów dys­ku­syj­nych. To było moje hobby, zwią­za­nie z bli­ską mo­je­mu sercu fan­ta­sty­ką. Zaj­mo­wa­łem się tym i in­ny­mi rze­cza­mi wy­łącz­nie po to, żeby zu­peł­nie nie zwa­rio­wać z bez­czyn­no­ści.

„Dzię­ku­je­my za udział w ogól­no­świa­to­wym pro­gra­mie po­szu­ki­wań naj­bar­dziej po­słusz­nych, spryt­nych i od­por­nych do lotu na Marsa. Ko­lej­ny etap tylko z lo­ga­mi apki śle­dzą­cej kon­tak­ty od WHO, za­świad­cze­niem o zdro­wiu i braku wy­kro­czeń prze­ciw kwa­ran­tan­nie. Tak samo bę­dzie za dwa lata przy misji na Sa­tur­na”.

Za­my­śli­łem się głę­bo­ko. Tek­ścik na do­kład­nie trzy­sta zna­ków na­zwa­no „Epi­de­mia”. Po ostat­niej epi­de­mii wi­ru­sa i czar­nej za­ra­zie nie był wcale śmiesz­ny, z dru­giej jed­nak stro­ny po­ka­zy­wał tylko teo­re­tycz­nie nie­praw­do­po­dob­ny sce­na­riusz, który od razu wydał mi się nie­sa­mo­wi­cie fu­tu­ry­stycz­ny i pro­ro­czy w swej wy­mo­wie.

Nor­mal­nie je­ste­śmy przy­zwy­cza­je­ni, że astro­nau­ta­mi zo­sta­ją he­ro­si, naj­lep­si z naj­lep­szych z naj­lep­szych, naj­tward­si z naj­tward­szych, praw­dzi­wie prawi i przy­go­to­wa­ni. Za­po­mi­na­my o tym drob­nym szcze­gó­le, że wy­bie­ra­ni są spo­śród tych, któ­rzy zgło­szą się do pro­gra­mu lotów ko­smicz­nych… i naj­czę­ściej po­cho­dzą tylko z wyżyn spo­łecz­nych. Wi­dzie­li­śmy już, do czego to pro­wa­dzi, i jak jest szko­dli­we, w „Gat­ta­ce”.

A może by tak zmie­nić re­gu­ły? Nie ogra­ni­czać się? Roz­po­cząć grę o tron na ma­so­wą skalę? Zmu­sić do uczest­nic­twa tych, któ­rzy nie mają szans na uczest­nic­two?

Lu­dziom cza­sem trze­ba dać wędkę, żeby mogli zło­wić rybę. A ta­len­ty po­cho­dzą ze­wsząd, co po­ka­zał nie­od­ża­ło­wa­ny Fred­die.

Wszyst­ko ide­al­nie pa­so­wa­ło w tym tek­ście. Loty są coraz dłuż­sze, i trze­ba li­czyć się z od­osob­nie­niem, bra­kiem to­wa­rzy­stwa i in­ny­mi pro­ble­ma­mi. W mi­sjach ko­smicz­nych ważne jest ślepe pod­po­rząd­ko­wa­nie roz­ka­zom, zdol­ność do po­dej­mo­wa­nia de­cy­zji w sy­tu­acjach kry­tycz­nych, a do tego zwy­kła nor­mal­na od­por­ność, za­rów­no fi­zycz­na, jak i psy­chicz­na. Lu­dzie muszą żyć pod cią­głą pre­sją, i być przy­zwy­cza­je­ni do tego, że nawet po­tom­ków po sobie nie po­zo­sta­wią.

A je­że­li w ja­kiejś al­ter­na­tyw­nej rze­czy­wi­sto­ści ktoś wpadł na tak sza­tań­ski po­mysł? Może za­ra­ził całą po­pu­la­cję, wy­eli­mi­no­wał naj­słab­sze ogni­wa, a przy oka­zji od­na­lazł naj­lep­szych am­ba­sa­do­rów ga­tun­ku?

Klik­ną­łem na ko­lej­ny tekst o ty­tu­le „Ri­chard mu było na imię”.

„Praw­dzi­we dzie­ła można two­rzyć tylko w ciszy i spo­ko­ju zmy­słów. Strzeż­cie się fał­szy­wych pro­ro­ków, któ­rzy będą wci­skać wy­ją­ce lap­to­py i te­le­fo­ny w ko­lo­rach tęczy. Za­praw­dę po­wia­dam wam, że kró­le­stwa do­stą­pią tylko ci, co uży­wać będą sprzę­tu i softu po­bło­go­sła­wio­ne­go przez tych, któ­rych na­zna­czę ja”.

Ten był bar­dzo her­me­tycz­ny, i za­pew­ne zro­zu­mia­ły tylko dla in­for­ma­ty­ków. Ry­szard Stal­l­man za­po­cząt­ko­wał ruch open so­ur­ce. To była po­stać mocno kon­tro­wer­syj­na, która w wielu wy­po­wie­dziach po­grą­ża­ła się bar­dziej od Li­nu­sa. A firma z tęczą… wia­do­mo, o kogo cho­dzi.

Ko­lej­ny tekst „Te­sta­ment uczci­we­go Po­la­ka” do­ty­czył na­sze­go lo­kal­ne­go po­dwór­ka, nie­ja­ko z au­to­ma­tu prze­czy­ta­łem też „Roz­po­rzą­dze­nie”.

„Uprzej­mie do­no­szę, że nie chcę po­peł­nić sa­mo­bój­stwa, ani sam, ani przez osoby trze­cie. In­for­mu­ję, że żad­nych ma­jąt­ków nie mam, bo od­da­łem je oso­bom wy­zna­czo­nym przez pana pre­mie­ra. Nie chcę ani nie będę nic chciał od mo­je­go naj­uko­chań­sze­go kraju ponad to, żeby zo­sta­wi­ło mnie, kurwa mać, w spo­ko­ju”.

„Ni­niej­szym za­my­ka się wszyst­kie biura, a praca z domu odtąd staje się je­dy­ną moż­li­wą formą pracy. Kosz­ty biu­ro­we, prądu, in­ter­ne­tu i wzbo­ga­ce­nia po­no­si pra­cow­nik. Klu­cze do VPN i hasło do kom­pu­te­ra trze­ba wy­sy­łać do ZUS do pierw­sze­go każ­de­go mie­sią­ca, a wideo z ka­mer­ki do pią­te­go ko­lej­ne­go”.

Gdyby to ostat­nie po­ka­zać pięć­set lat temu, pro­ces o czary jak w banku. Dwie­ście lat póź­niej ode­sła­no by nas do czub­ków, za ko­lej­ne sto wszyst­ko po­zo­sta­ło­by w sfe­rze fan­ta­sty­ki, a po pięć­dzie­się­ciu ktoś zie­wał­by ze znu­dze­niem, że tak wy­glą­da tania pod­rób­ka Hux­leya. Teraz po­dob­ny tekst wy­glą­dał na twit, ja­kich pełno, aż chcia­ło­by się po­wie­dzieć, na każ­dym rogu.

„Mi­łość” była taka sama i po­nie­kąd też do­ty­czy­ła wła­dzy, a wła­ści­wie kon­tro­li nad każ­dym oby­wa­te­lem.

„Osoba z mę­ski­mi or­ga­na­mi roz­rod­czy­mi szuka osoby do spło­dze­nia dziec­ka. 325.75pkt w sys­te­mie pra­wo­rząd­no­ści z szan­są na 0.5pkt, brak nie­opła­co­nych man­da­tów, spraw w są­dzie i skła­dek ZUS. Wy­ma­ga­ne po­zwo­le­nie na jedno dziec­ko i zgoda na nie­uwzględ­nie­nie w sys­te­mie przy złym sta­nie badań pre­na­tal­nych”.

Za­mkną­łem stro­nę, prze­tar­łem zmę­czo­ne oczy i wy­bra­łem ka­te­go­rię Z, czyli mi­ni­mum w sys­te­mie ocen, które do­sta­wał każdy. Nie był to osta­tecz­ny wyrok, i ka­te­go­ria mogła wzra­stać lub spa­dać sto­sow­nie do po­pu­lar­no­ści. Zetka okre­śla­ła jasno, że ma­te­riał za­in­te­re­so­wać może głów­nie hi­sto­ry­ków, a im ko­ro­na z głowy nie spad­nie, gdy po­cze­ka­ją kil­ka­na­ście minut na jego zgra­nie.

Świat tak się zmie­nił, że szu­flad­ko­wać trze­ba było i wszyst­ko, i wszyst­kich. To stało się smut­ną ko­niecz­no­ścią już dawno temu. Pod­czas mie­się­cy pro­te­stów wy­wal­czo­no, że nic, nawet filmy z kot­ka­mi czy ma­ni­fe­sty mor­der­ców nie będą usu­wa­ne. Tak po­zo­sta­ło, i teraz za to pła­ci­li­śmy. W ar­chi­wach prze­cho­wy­wa­no try­lio­ny pli­ków, pod­czas gdy wiecz­nie bra­ko­wa­ło szyb­kie­go sprzę­tu.

Lu­dzie mieli waż­niej­sze pro­ble­my na gło­wie niż zaj­mo­wa­nie się nic nie­zna­czą­cy­mi dro­bia­zga­mi. Bo­ry­ka­li się głów­nie z tym, że lo­gi­ka po­szła spać. Krzy­cza­no, że za­my­ka­nie gra­nic za­bi­ło pomoc bliź­nie­mu, za­po­mi­na­jąc, że ty­sią­ce pa­so­ży­tów chcia­ły tylko so­cjal, a to nisz­czy­ło życie mi­lio­nom. Li­kwi­do­wa­no po­li­cję, a potem mó­wio­no, że bez­piecz­niej jest. Cyrk bywał więk­szy niż w „Ra­por­cie” czy u sta­re­go do­bre­go Dred­da. Bo sta­ty­sty­ki mor­derstw pięły się w ko­smos, ale za­bi­ja­nie sza­no­wa­nych głów ro­dzin, bo­go­boj­nych ma­tron i nie­win­nych dzia­tek we­dług nie­któ­rych miało eli­mi­no­wać ko­lej­nych przy­szłych zło­czyń­ców. I cho­dzi­ły bez­kar­ne ban­dzio­ry po uli­cach i po­ka­zy­wa­ły pa­lu­chem „Ty, ty i ty. Do od­strza­łu”. Bez sądu, bez wy­ro­ku, bez ni­cze­go. Takie to wła­śnie, a nawet gor­sze non­sen­sy były na po­rząd­ku dzien­nym, zaj­mo­wa­ły wszyst­kim czas, i dla­te­go o tech­no­lo­gii my­śla­ło coraz mniej in­ży­nie­rów i świa­tłych ludzi.

 

V

Obu­dził mnie iry­tu­ją­cy dźwięk dzwon­ka te­le­fo­nu. Wy­ma­ca­łem na oślep pie­kiel­ne pu­deł­ko, i po­ło­ży­łem je sobie na gło­wie.

– A-lo – mruk­ną­łem za­spa­ny, cały czas leżąc z twa­rzą w po­dusz­ce.

– Go­dzi­na to nie spóź­nie­nie, ale dwie? Nie prze­sa­dzasz aby?

Ledwo co sły­sza­łem, i chcia­łem sły­szeć i ro­zu­mieć, co ktoś do mnie mówi. W końcu do­tar­ło do mnie, że to ona, i tak się tym prze­ją­łem, że aż się prze­krę­ci­łem na prawy bok i osten­ta­cyj­nie ziew­ną­łem.

– Ej! Nie śpij, bo cię okrad­ną!

– Któ-ra?

– Nie która, tylko zbie­raj dupę w troki i cze­kaj na dole. Ruchy! Ruchy! – O dziwo nie była mocno zde­ner­wo­wa­na, a po­wie­dział­bym ra­czej, że za­do­wo­lo­na. – Ry­dwan już je­dzie po księ­ciu­nia.

Roz­łą­czy­ła się. Chwi­lę po­le­ża­łem, po­du­ma­łem, potem pod­nio­słem głowę i spoj­rza­łem za okno. Lało. Coraz bar­dziej zły zwlo­kłem się z łóżka i po­drep­ta­łem do kuch­ni, gdzie oka­za­ło się, że nie ma co zjeść. Do­pi­łem mleko z kar­to­nu i za­gry­złem słod­ki­mi cze­ko­lad­ka­mi, potem ubra­łem spodnie, ko­szul­kę i kurt­kę, wzią­łem pa­ra­sol­kę, za­trza­sną­łem drzwi i ze spusz­czo­ną głową po­wo­li zsze­dłem na par­ter.

Pod­je­cha­ła po dzie­się­ciu mi­nu­tach.

Wsia­dłem.

– Księ­ciu­nio na­praw­dę wczo­raj­szy. – Po­cią­gnę­ła nosem i ostro ru­szy­ła. – Wy­glą­dasz jak sie­dem nie­szczęść. I cuch­niesz. Mam dobrą i złą wia­do­mość w jed­nym. Takie combo. Nie wiem jak to zro­bi­łeś, ale przy­rzą­dy po­ka­za­ły, że by­li­śmy bli­sko.

– O mało wtedy nie ze­mdla­łem. – Ledwo zdą­ży­łem się za­piąć, a już le­cia­łem w pa­sach do przo­du, bo ona ostro ha­mo­wa­ła przed przej­ściem. – Kurwa! Po­za­bi­jasz nas ko­bie­to!

– Każdy facet bar­dzo by się cie­szył na twoim miej­scu. – Udała, że nie sły­szy.

– Co za dużo, to nie­zdro­wo – rzu­ci­łem, i zmie­ni­łem temat, czu­jąc, jak mocno przy­spie­sza. – Te, bo zaraz się po­rzy­gam. Po­wiedz mi, jak to się stało, że zmie­ni­łaś front?

– Wirus.

– Co wirus? – Przez lata ten temat był jak wrzód na tyłku, i mia­łem go ser­decz­nie dosyć. – Wirus świ­rus. Co z nim znowu nie tak?

– A wszyst­ko. On jest po­wo­dem tego ca­łe­go syfu. Jeden z ra­por­tów po­twier­dza, że trzy­dzie­ści pro­cent za­szcze­pio­nych Se­ne­ką ma dra­stycz­nie zmniej­szo­ne wy­ni­ki te­stów na in­te­li­gen­cję.

– Nie przy­po­mi­nam go sobie.

– Bo go ofi­cjal­nie nie ma.

– Do­sta­łaś od wujka czy przy­ja­cie­la?

– Chcesz z li­ścia czy to­reb­ki?

– Ja tylko…

– …ty tylko, ty tylko. Wy za­wsze tylko. Nie twój za­sra­ny in­te­res – wark­nę­ła i zje­cha­ła na au­to­stra­dę. – Pro­blem w tym, że zmia­ny są ledwo do­strze­gal­ne. I jest coś jesz­cze. Nie­któ­rzy spe­ku­lu­ją, że to broń, która ma nas wy­koń­czyć. Za­czę­ło się nie­win­nie. Zmę­cze­nie, gor­sze wy­ni­ki w pracy, brak hobby, od­kła­da­nie wszyst­kie­go na póź­niej, a na końcu ne­go­wa­nie każ­dej zmia­ny, która może zmie­nić coś na lep­sze.

– Su­ge­ru­jesz, że co­fa­my się w roz­wo­ju?

– A nie widać? – wy­bu­chła, po­ka­zu­jąc wy­mow­ny gest ob­rzy­na­nia gar­dła. – Ktoś nas upier­do­lił, i to na cacy. Uro­sły tak wiel­kie rze­sze idio­tów i igno­ran­tów, że mą­drzej­si mają pro­blem, żeby się prze­bić.

– Coś w tym jest – mruk­ną­łem. – Lu­dzie cią­gle myślą, że rząd ma wła­sne pie­nią­dze.

– Do­kład­nie. Za­czę­ło się od ser­wi­sów in­ter­ne­to­wych, a teraz idzie to coraz dalej. Na po­sie­dze­niach za­rzą­du mam pro­blem z wy­tłu­ma­cze­niem, że trze­ba brnąć do przo­du, bo jak nie, to się cofa.

– Kto to mógł zro­bić?

– A czy to ważne? – Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. – Lista jest długa.

– A tak w ogóle to dla­cze­go przy­szłaś do mnie?

– Za ty­dzień ośro­dek ma być wy­łą­czo­ny. To ko­niec.

– Ko­niec?

– Ko­niec ko­niec. – Wście­kła do­ci­snę­ła gaz do dechy, co su­ge­ro­wa­ło, że miała lep­szy abo­na­ment niż nie­licz­ni szczę­śliw­cy wokół, któ­rych po ostat­nich pod­wyż­kach wciąż stać było na auta. – Do­brze, że ci idio­ci nie do­pa­trzy­li się jesz­cze, że mamy pod­zie­mia.

 

VI

Wy­szło na to, że była zbyt opty­mi­stycz­na w swo­ich oce­nach. Sie­dzia­łem z ze­spo­łem i za­sta­na­wia­łem, czy nie zmie­nić ko­lej­no­ści zdjęć, gdy nagle wpa­dła do po­ko­ju, i do­słow­nie wy­wrzesz­cza­ła po­ka­zu­jąc pal­cem, a potem kla­ska­jąc:

– Ty, ty i ty! Wy­pier­da­lać! Od­pa­lać za­baw­ki! Ruchy! Ruchy, ruchy lu­dzie! Mamy pięt­na­ście minut!

To naj­wy­raź­niej nie był pierw­szy taki raz, bo wszyst­ko spoj­rze­li się spode łbów i bez słowa udali na swoje sta­no­wi­ska.

Na mnie ta szop­ka nie zro­bi­ła naj­mniej­sze­go wra­że­nia. Spo­koj­nie pod­nio­słem kubek z praw­dzi­wą kawą i upi­łem łyka na­po­ju bogów, na który nor­mal­nie nie by­ło­by mnie stać. Roz­ko­szo­wa­łem się chwi­lą, bo wie­dzia­łem, że mam co naj­mniej dzie­sięć minut spo­ko­ju. Tyle czasu zaj­mo­wa­ło uru­cho­mie­nie apa­ra­tu­ry, na­ła­do­wa­nie i ska­li­bro­wa­nie cewek, i moje ga­da­nie, a tym bar­dziej sta­nie nad czy­jąś głową nie mogło nic zmie­nić.

– No co się tak ga­pisz? Baby w życiu nie wi­dzia­łeś? – Zła jak osa w końcu zwró­ci­ła na mnie swoją uwagę. – Do dziu­ry! Gów­nia­rze zna­leź­li nasz ul i za go­dzi­nę złożą nam wi­zy­tę.

Nie sko­men­to­wa­łem, tylko spo­koj­nie do­pi­łem, co mia­łem dopić, i po­pa­trzy­łem, jak kręci tył­kiem i prze­cho­dzi do prze­bie­ral­ni.

Za­czę­li­śmy jak ostat­nio, z tą drob­ną róż­ni­cą, że przed za­ło­że­niem gogli wy­po­wie­dzia­ła tylko dwa słowa:

– Ko­cham cię.

– Ja cie­bie też. – Po­ca­ło­wa­łem pach­ną­ce tru­skaw­ka­mi kar­mi­no­we usta i po­gła­dzi­łem grzbie­tem dłoni de­li­kat­ną, za­czer­wie­nio­ną z eks­cy­ta­cji, skórę.

Ści­snę­ła moją rękę z uf­no­ścią i po­pa­trzy­ła mi głę­bo­ko w oczy, wie­rząc, że wrócę. Wie­dzia­łem, że po­sta­wi­ła na szali całe swoje życie, całą ka­rie­rę i ist­nie­nie. To było cu­dow­ne, że nie ule­gła po­ku­sie, i uzna­ła, że to ja do­stą­pię tego za­szczy­tu. Mogła oczy­wi­ście w tym tkwić zimna kal­ku­la­cja i fakt, że po­wi­nie­nem mieć na­tu­ral­ne pre­dys­po­zy­cje do po­wro­tu, ale tak nie uwa­ża­łem. Wi­dzia­łem jej oczy, które wy­ra­ża­ły wię­cej niż chcia­ła przede mną przy­znać.

Mówią, że mi­łość wszyst­ko zwy­cię­ża. Coś w tym jest. Po­czu­łem taką bło­gość i tak się w tym wszyst­kim za­tra­ci­łem, że nagle jakby niebo nade mną się otwar­ło.

 

VII

Le­ża­łem na zim­nym twar­dym be­to­nie, i czu­łem się tak, jakby prze­je­chał mnie walec dro­go­wy. Bo­la­ła mnie głowa, lewa noga i cała klat­ka pier­sio­wa, ale chyba nic nie było zła­ma­ne, a na pewno nie żebra, bo mo­głem od­dy­chać. W gło­wie mia­łem prze­ogrom­ną dziu­rę, jedno wiel­kie zero, ni­cość i pust­kę za­ra­zem, i Bóg wie jesz­cze co. Nic nie pa­mię­ta­łem z ostat­nich dni, to zna­czy były ja­kieś prze­bły­ski, ale tylko po­je­dyn­cze ob­ra­zy i sko­ja­rze­nia.

Nagle za­czą­łem się śmiać. Cała sy­tu­acja wy­da­wa­ła się tak nie­re­al­na i ode­rwa­na od rze­czy­wi­sto­ści, że aż ko­micz­na, a ja chyba chcia­łem od­re­ago­wać stres. Nie wie­dzia­łem, kim je­stem, gdzie je­stem, ani nawet jak się na­zy­wam, ale coś mi mó­wi­ło, że przy­naj­mniej chwi­lo­wo nic mi nie grozi. Nie byłem głod­ny, nie chcia­ło mi się pić, nie wy­glą­da­łem na cho­re­go. Czu­łem się jak dziec­ko, które nie musi my­śleć o wy­ści­gu szczu­rów do­ro­słych. Pa­trzy­łem na za­jącz­ki, takie małe okrą­głe śmiesz­ne świa­teł­ka, które teraz po­ru­sza­ły się na su­fi­cie, i śmia­łem coraz moc­niej. W końcu do­sta­łem tak hi­ste­rycz­ne­go śmie­chu, że aż za­czą­łem się krztu­sić.

Trwa­ło to dłuż­szą chwi­lę, zanim znów zła­pa­łem od­dech. Ob­ró­ci­łem głowę w lewo i prawo. Znaj­do­wa­łem się w prze­strze­ni open space ja­kie­goś bu­dyn­ku, gdzie naj­wy­raź­niej całe pię­tro prze­zna­czo­no do wy­na­ję­cia. Świad­czy­ło o tym zbyt wiele rze­czy. Na pod­ło­dze wa­la­ło się tro­chę śmie­ci, nie było za to ty­po­wych sprzę­tów biu­ro­wych. Nie sły­sza­łem żad­nych urzą­dzeń, zaś samo po­wie­trze cuch­nę­ło stę­chli­zną. Bra­ko­wa­ło pa­ne­li na su­fi­cie, widać było też pro­sto­kąt­ne me­ta­lo­we rury wen­ty­la­cji. Wszę­dzie zwi­sa­ły kable, a do tego z boku stra­szy­ły brud­ne okna i na­ma­lo­wa­ne spray­em nu­me­ry.

Prze­krę­ci­łem się na bok i potem na brzuch. Chcia­łem wstać. Wpierw pod­par­łem się rę­ka­mi, usia­dłem tył­kiem na no­gach, a potem unio­słem. Zro­bi­łem kilka kro­ków w stro­nę okna. Wyj­rza­łem i z wra­że­nia aż otwo­rzy­łem usta.

Widok był nie­sa­mo­wi­ty.

Kilka ni­skich po­je­dyn­czych bu­dyn­ków, a wła­ści­wie ruin, ota­czał ogrom­ny pra­daw­ny las. Wi­dzia­łem w jego środ­ku rzekę, a z boku chyba ocean. I dwa ża­glow­ce.

 

VIII

– I jak panie dok­to­rze?

– I cyk. Zro­bio­ne. – Za­do­wo­lo­ny le­karz na­ci­snął kla­wisz Enter.

– Bę­dzie coś z tego?

– Spo­koj­nie, bę­dzie pani za­do­wo­lo­na. – Męż­czy­zna spoj­rzał na Mar­le­nę, która ob­ser­wo­wa­ła dwoje ludzi, pod­łą­czo­nych do naj­róż­niej­szych apa­ra­tów na od­dzia­le in­ten­syw­nej te­ra­pii.

– Wie pan, że mam czas tylko do końca mie­sią­ca.

– Sza­now­na pani, rów­nież w in­te­re­sie szpi­ta­la jest to, żeby pani mogła za­pła­cić. Na­praw­dę ro­bi­my wszyst­ko, co mo­że­my. Jak dotąd przy­pa­dek z lewej myśli, że jest w innym świe­cie. Jesz­cze ze dwa dni i go prze­ko­na­my, żeby podał wszyst­kie hasła. Spo­koj­nie. Pro­gram go już ura­bia.

– Czyli odłą­czy­li­ście go od ko­chan­ki?

– Oczy­wi­ście. Dla pani wszyst­ko, ko­cha­nień­ka. – Pan dok­tor uśmiech­nął się sze­ro­ko. Stary wyga do­sko­na­le wie­dział, co go chyba czeka po dy­żu­rze.

– Tro­chę to szyb­ko po­szło. Czyż­by to nie był pierw­szy taki przy­pa­dek?

– Po­zo­sta­wię to bez od­po­wie­dzi.

 

IX

W tym bu­dyn­ku były scho­dy, które od­kry­łem po ja­kimś kwa­dran­sie włó­cze­nia się po pię­trze. Pierw­sze, co rzu­ci­ło mi się w oczy na klat­ce scho­do­wej, był numer pię­tra, na­pi­sa­ny z an­giel­skim wy­ra­zem floor.

Licz­ba dzie­więć­dzie­siąt pięć ozna­cza­ła, że czeka mnie dużo do po­ko­na­nia. Za­czą­łem scho­dzić, wpierw nie­śmia­ło, jakby oba­wia­jąc się, że na­tra­fię na kogoś, lub coś, co mocno nie przy­pad­nie mi do gustu. Po kilku pię­trach wszyst­ko nagle się zmie­ni­ło. Zro­zu­mia­łem, że bu­dy­nek w środ­ku wy­glą­da jak pierw­szy lep­szy wie­żo­wiec, a skoro spra­wiał wra­że­nie nor­mal­ne­go i nie­znisz­czo­ne­go, to była duża szan­sa na to, że świat nie jest pełen małp i ne­an­der­tal­czy­ków. To mnie pod­nio­sło na duchu. Wtedy na­bra­łem pew­no­ści sie­bie, i choć to głu­pie, za­czą­łem lekko gwiz­dać i prze­ska­ki­wać dwa schod­ki naraz.

Spraw­dza­łem drzwi na ko­lej­nych pię­trach, ale te były za­mknię­te. I tak scho­dzi­łem aż do pię­tra sześć­dzie­sią­te­go ósme­go. Tam sta­ną­łem jak wryty, pa­trząc z głę­bo­ką za­du­mą na miej­sce, w któ­rym drzwi być po­win­ny, a gdzie ich nie było, bo zo­sta­ły wy­rwa­ne wraz z za­wia­sa­mi.

Spa­ra­li­żo­wał mnie strach. Po­czu­łem, że serce mi bije coraz szyb­ciej, i choć nie sły­sza­łem żad­nych dźwię­ków ani nie czu­łem za­gro­że­nia, ko­szu­la przy­kle­iła mi się do ple­ców.

Nie wiem, ile tak sta­łem, i nie wiem, co mnie pod­ku­si­ło, ale za­miast ucie­kać, wła­śnie tam skie­ro­wa­łem swoje kroki. Tutaj naj­wy­raź­niej znaj­do­wa­ła się kie­dyś ser­we­row­nia, to zna­czy ona wciąż tam była, ale nie dzia­ła­ła. Kom­pu­te­ry stały wpraw­dzie w rów­nych rząd­kach, za to na żad­nym nie pa­li­ło się choć­by jedno świa­teł­ko. Brak szumu wen­ty­la­to­rów uświa­do­mił mi coś jesz­cze. Jak dotąd w całym bu­dyn­ku nie zo­ba­czy­łem nawet naj­mniej­sze­go śladu elek­trycz­no­ści. Ozna­cze­nia pię­ter były flu­ore­scen­cyj­ne, na klat­ce też było ciem­no. Za­czy­na­łem po­dej­rze­wać, że może tu nie prądu, a to kom­pli­ko­wa­ło cho­ler­nie dużo rze­czy.

Prze­cha­dza­łem się mię­dzy sza­fa­mi, i po­dzi­wia­łem schlud­nie po­spi­na­ne wiąz­ki kabli i ozna­cze­nia w zna­nych mi ję­zy­kach. Wszyst­ko wy­glą­da­ło ra­czej staro, a data na kilku wy­dru­kach po­twier­dzi­ła, że tro­pi­cie­le róż­nych teo­rii mieli rację. Cisza, która tu pa­no­wa­ła, uśpi­ła moją czuj­ność, ale to zro­zu­mia­łem do­pie­ro po cza­sie. Wła­śnie schy­la­łem się nad sta­ro­żyt­nym lap­to­pem, gdy nagle bar­dziej wy­czu­łem, niż zo­ba­czy­łem, że ktoś zbli­ża się od tyłu. Po­czu­łem ude­rze­nie i za­pa­dła ciem­ność.

 

X

Ośle­pia­ło mnie nie­zwy­kle silne świa­tło re­flek­to­ra.

Sie­dzia­łem na zim­nym krze­śle, a do­kład­niej mó­wiąc spo­czy­wa­łem w nie­wy­god­nej po­zy­cji na czymś, co pier­wot­nie słu­ży­ło mi­ło­śni­kom pew­nych spe­cy­ficz­nych zabaw dla do­ro­słych. Nie wie­dzia­łem tego na sto pro­cent, bo nie mo­głem ru­szyć głową, ale wszyst­ko za tym prze­ma­wia­ło.

Tak na­praw­dę to nie wi­dzia­łem i nie wie­dzia­łem do­słow­nie nic. Bo­la­ły mnie ręce, cia­sno skute kaj­dan­ka­mi z tyłu, i nogi, które unie­ru­cho­mio­no z rów­nie wiel­kim en­tu­zja­zmem. W ustach mia­łem wstręt­ny pla­stik, który mnie dusił. Było mi źle, i na do­kład­kę nie wie­dzia­łem, gdzie je­stem, i kto co ode mnie chce.

– Czy oskar­żo­ny przy­zna­je się do za­rzu­tu mor­der­stwa z ar­ty­ku­łu dwie­ście trzy­dzie­ści pięć ko­dek­su kar­ne­go?

Za­ję­cza­łem.

– Oskar­żo­ny pró­bu­je lek­ce­wa­żyć po­wa­gę wy­so­kie­go sądu. Pro­ku­ra­tor wnosi o do­da­nie do do­ży­wo­cia kary no­sze­nia pasa cnoty.

Wy­czu­łem, że za świa­tłem znaj­du­je się jakiś tłum. Za­czą­łem się rzu­cać, i jesz­cze bar­dziej ję­czeć.

– Wno­si­my o do­da­nie pro­fi­lu psy­cho­lo­gicz­ne­go.

Ten nowy głos mocno mi się nie spodo­bał. Zro­zu­mia­łem, że z jego wła­ści­cie­lem mia­łem jakiś za­targ, i wy­raź­nie teraz mi się od­wdzię­czał. Ka­sła­łem i się krztu­si­łem, i to tak bar­dzo, że stra­ci­łem przy­tom­ność.

 

XI

Zimne i mokre. Coś do­ty­ka­ło mo­je­go ob­li­cza. Miało przy­jem­ną, choć lekko szorst­ką fak­tu­rę, a ja rów­no­cze­śnie zro­zu­mia­łem, że ktoś lub coś po­chy­la się nade mną, ale naj­wy­raź­niej nie chce mnie prze­stra­szyć.

Ostroż­nie otwo­rzy­łem oczy.

Ko­bie­ta. To była ko­bie­ta. Nawet cał­kiem ładna, z nie­sa­mo­wi­ty­mi fioł­ko­wy­mi ocza­mi. Tak wy­glą­da­ła pierw­sza ludz­ka isto­ta, którą za­uwa­ży­łem. Klę­cza­ła obok mnie i ob­cie­ra­ła moją twarz ręcz­ni­kiem. Po­pa­trzy­łem na nią, a ona na mnie. Uśmiech­nę­ła się, i choć roz­to­pi­ła moje serce jak wosk, to moje myśli krą­ży­ły wokół tego, żeby przy­naj­mniej na po­cząt­ku jej nie ufać.

– Nie ru­szaj się – rzu­ci­ła, i szyb­ko do­da­ła: – Obu­dził się.

Za­mar­łem. Strasz­nie bo­la­ła mnie głowa. Ból pro­mie­nio­wał z tyłu, i od­ru­cho­wo chcia­łem do­tknąć się tam ręką, ale ona de­li­kat­nie mnie po­wstrzy­ma­ła.

– Do­sta­łeś w po­ty­li­cę. Tro­chę ma­ja­czy­łeś, ale nie po­win­no być wstrzą­śnie­nia mózgu. Nie ma żad­nych śla­dów ani krwi.

– Co? Co się stało?

Po­wo­li za­czą­łem przy­po­mi­nać sobie pierw­sze chwi­le w tym świe­cie. Ły­pa­łem ocza­mi na lewo i prawo, po­twier­dza­jąc, że wciąż je­stem w dziw­nym bu­dyn­ku, w któ­rym ktoś mnie nie­ład­nie po­trak­to­wał. Na myśl o tym spię­ły się moje mię­śnie, a ona chyba to za­uwa­ży­ła, bo po­spiesz­nie za­czę­ła tłu­ma­czyć:

– Nie­szczę­śli­wy wy­pa­dek. Nie my­śle­li­śmy, że ktoś tu przyj­dzie.

– Ale… – za­czą­łem wsta­wać, bo do­tar­ło do mnie, że nie jest sama, i naj­wy­raź­niej ktoś kryje się w cie­niu.

– Kręcą się tu tacy różni. My­śle­li­śmy, że chcesz coś ukraść. Je­stem Mal­wi­na, a to jest Paweł. – Po­ka­za­ła na mło­de­go chło­pa­ka, który wy­szedł z opusz­czo­ną głową. – A ty?

– Łu­kasz. Chyba. – Od­po­wie­dzia­łem, i od­ru­cho­wo zmie­rzy­łem go od stóp do głów, na co ten tylko wy­bą­kał:

– Jakoś tak głu­pio wy­szło. Sorry, stary.

– Gdzie je­ste­śmy?

– A czy to ważne? – Mal­wi­na wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. – Liczy się, że je­ste­śmy i że ży­je­my.

– Co tu ro­bi­cie?

– No ży­je­my. W wieży jest naj­le­piej.

– Jest tu coś jesz­cze?

– Ruiny dru­giej wieży, i nic wię­cej.

– Co jecie?

– Dzi­kie konie, kró­li­ki, za­le­ży, co się upo­lu­je.

– Jest tu ktoś jesz­cze?

– Och, oczy­wi­ście. Całe mnó­stwo ludzi. Ci na dole żyją jak kie­dyś ple­mio­na. I od nich mamy sery i inne dobre rze­czy.

– A wy?

– Mamy miej­sce w ho­te­lu na trze­cim. Chodź, za­pro­wa­dzi­my tam cie­bie. I star­si będą bar­dzo za­do­wo­le­ni, i prze­śpisz się i od­pocz­niesz.

 

XII

Bie­głem przez las. Coś mnie chyba go­ni­ło. I nagle zna­la­złem się na po­la­nie, gdzie sta­ną­łem jak wryty, przy oka­zji zu­peł­nie za­po­mi­na­jąc o całym bożym świe­cie.

Do po­chy­lo­ne­go drew­nia­ne­go krzy­ża przy­wią­za­na była młoda ko­bie­ta, albo, jak się przyj­rzeć, mocno doj­rza­ła dziew­czy­na, brzo­skwin­ka z wian­kiem na gło­wie i dłu­gi­mi ja­sny­mi wło­sa­mi. Jej kształt­ne ciało czę­ścio­wo opla­ta­ła biała pa­ję­cza nić. Nagie ster­czą­ce pier­si i de­li­kat­nie prze­świ­tu­ją­ce łono za­pra­sza­ły, wzbu­dza­jąc męską wy­obraź­nię. Za­sad­ni­czo to nie byłem pe­do­fi­lem, ale wy­glą­da­ło to na swój spo­sób nie­zwy­kle ku­szą­co, jak i prze­ra­ża­ją­co za­ra­zem.

Dziew­czy­na mocno cier­pia­ła. Głowę miała prze­chy­lo­ną w prawą stro­nę, i naj­wy­raź­niej strasz­nie chcia­ło się jej pić. Ostat­kiem sił wy­czu­ła, że stoję tuż obok niej, ale nie miała nawet siły, żeby o co­kol­wiek po­pro­sić. Pró­bo­wa­ła prze­łknąć ślinę i cho­ciaż tro­chę roz­ru­szać stru­ny gło­so­we, ale ze spierzch­nię­tych warg wy­do­stał się tylko strasz­li­wy char­kot.

Nie to mnie jed­nak na­peł­ni­ło stra­chem. Naj­bar­dziej zszo­ko­wa­ła mnie jej twarz. Pa­mię­ta­łem ją skądś, i mia­łem wra­że­nie, że znamy się od lat, do­słow­nie jak­by­śmy cho­dzi­li do jed­nej klasy. Za­wsze chcia­łem się z nią umó­wić, i było to nie­mal pro­ro­cze, bo w całym moim życiu to dziew­czy­ny mnie wy­bie­ra­ły, a nie ja ich.

Za­czą­łem cały drżeć.

Spoj­rza­łem głę­bo­ko w jej oczy.

Po­czu­łem z nią więź, ale i nagłe swę­dze­nie w oko­li­cy kro­cza.

Wtedy wszyst­ko się zmie­ni­ło. Z prze­ra­że­niem zo­ba­czy­łem, że nie je­stem już na po­la­nie. Sie­dzia­łem w ja­kimś po­ko­ju, i pa­trzy­łem na te­le­wi­zor, w któ­rym po­ka­zy­wa­no śmier­tel­nie prze­ra­żo­ne­go męż­czy­znę. Nie zna­łem go, i sam byłem nagi. Na moim kro­ko­dy­lu ktoś za­ło­żył gi­lo­ty­nę, co mnie za­fa­scy­no­wa­ło, i prze­ra­zi­ło rów­no­cze­śnie.

– Zgod­nie z wy­ro­kiem sądu okrę­go­we­go ska­zu­je się oby­wa­te­la Mi­ro­sła­wa W. na zmia­nę płci. Kara bę­dzie wy­ko­na­na ze skut­kiem na­tych­mia­sto­wym.

Moje swę­dze­nie na­ra­sta­ło. Czu­łem, że w tym świe­cie wszyst­ko kręci się wokół seksu. I że trze­ba się roz­mna­żać, roz­mna­żać, i jesz­cze raz roz­mna­żać. Albo przy­naj­mniej cią­gle upra­wiać seks, żeby się za­tra­cić i za­po­mnieć o tym, co dzie­je się wokół.

 

XIII

– Dzi­siaj w nocy krzy­cza­łeś. – Mal­wi­na była dosyć mocno prze­ję­ta. – Jakiś kosz­mar?

– W sumie to nie­wie­le pa­mię­tam. – Po­dra­pa­łem się po gło­wie. – Mó­wi­łem coś?

– No, ten, tego, jakby… – Była wy­raź­nie zmie­sza­na.

– Ona chce po­wie­dzieć, że dosyć mocno dar­łeś japę o ja­kiejś dziew­czy­nie, sek­sie i kilku in­nych, dość spro­śnych, rze­czach. – Paweł oka­zał się bar­dziej kon­kret­ny.

Po­pa­trzy­łem się na nich uważ­nie, bo choć cięż­ko do­świad­cze­ni i mocno wal­czą­cy o prze­ży­cie, w prze­ci­wień­stwie do star­szy­zny wy­da­wa­li się być na­tu­ral­ni i praw­do­mów­ni.

Sie­dzie­li­śmy na pią­tym pię­trze w małej knajp­ce, która pew­nie wy­glą­da­ła jak jeden z ty­się­cy przy­droż­nych barów. Pod­świa­do­mie czu­łem, że nic tu nie pa­so­wa­ło. Ko­bie­ta w szpil­kach za barem, facet w gar­ni­tu­rze czy­ta­ją­cy ga­ze­tą o gieł­dzie z nie­dziel­ną datą, i para, która za­miast jeść śnia­da­nie pa­trzy­ła na sie­bie. Po­sta­no­wi­łem za­grać w tę grę, i choć re­we­la­cje dzie­cia­ków były dla mnie lek­kim szo­kiem, nie dałem tego po sobie po­znać i nadal bar­dzo uważ­nie stu­dio­wa­łem menu.

– Na­praw­dę ro­bi­cie tu pizzę? – Z nie­do­wie­rza­niem za­py­ta­łem kel­ner­kę, która wła­śnie po­de­szła i do­le­wa­ła mi kawy.

– No tak. Piec jest na za­ple­czu.

– To ja po­pro­szę dia­vo­lę.

– Do­sko­na­le.

Ko­bie­ta ode­szła, a Mal­wi­na za­kla­ska­ła w dło­nie:

– Zo­ba­czysz, dok­tor ci się spodo­ba. Jest taki mądry.

– Skąd on tu się wziął?

– Pew­nie jak wszy­scy po­ja­wił się zni­kąd. Pstryk. – Po­ka­za­ła pal­ca­mi. – I już.

– Dzień dobry – usły­sza­łem za sobą głos, który nie­zbyt mi się spodo­bał.

Od­wró­ci­łem się i spoj­rza­łem na star­sze­go męż­czy­znę, któ­re­go nie po­lu­bi­łem od pierw­sze­go mo­men­tu. Pa­trzył się na mnie ba­daw­czo, a ja wi­dzia­łem do­kład­nie taki sam wzrok, jak nie­gdyś u pew­ne­go le­ka­rza w szpi­ta­lu.

– To pan jest tym nowym. – Bar­dziej stwier­dził niż za­py­tał sia­da­jąc.

– A pan jest tym słyn­nym dok­to­rem. To praw­da, że mamy tu elek­trycz­ność? I że mo­że­my ko­rzy­stać z ja­kiejś sieci?

– Widzę, że prze­cho­dzi­my od razu do kon­kre­tów. Prąd uzy­skać nie jest spra­wą trud­ną. A in­ter­net, choć trud­no uwie­rzyć, też prze­trwał.

– Prze­trwał?

– Prze­trwał. Wie pan, wszyst­ko miało być od­por­ne na atak ją­dro­wy. I w sumie twór­cy do­brze to wszyst­ko wy­my­śli­li.

– Zaraz, zaraz, jeśli użył pan słowa prze­trwał, to by zna­czy­ło, że je­ste­śmy w… – za­wie­si­łem zna­czą­co głos.

– Pan to wy­du­si z sie­bie. – Uśmiech­nął się sze­ro­ko.

– …przy­szło­ści?

– Nie po­twier­dzam, nie za­prze­czam. W sumie nie­wie­le wiemy. – Po­dra­pał się po gło­wie. – Dużo rze­czy po­kry­wa się z tym, co sami wi­dzie­li­śmy. Cią­gle przy­by­wa­ją nowi go­ście, do­kład­nie tacy, jak pan. I bar­dzo dużo się zga­dza z tym, co mówią. Ale… – pod­niósł palec – nie wszyst­ko.

– Na przy­kład.

– Na przy­kład jeden z panów od­na­lazł swoje dane, i oka­za­ło się, że pu­bli­ko­wał nowe tre­ści nawet sie­dem lat po znik­nię­ciu.

– Nie­by­wa­łe.

– Nie­by­wa­łe to jest to, że nie­któ­re ser­we­ry były tak sa­mo­wy­star­czal­ne, że nawet teraz ge­ne­ru­ją ener­gię dla sie­bie.

– Który mamy rok?

– A żebym ja to wie­dział.

 

XIV

Mar­le­na le­ża­ła przy­wią­za­na do łóżka. Umó­wi­ła się na dziki seks z le­ka­rzem, i jak dotąd wszyst­ko wy­glą­da­ło jak na­le­ży. Czuła się nie­zwy­kle zre­lak­so­wa­na i pod­nie­co­na tym, że w końcu speł­ni jedną z licz­nych fan­ta­zji, tę o gwał­cie, o któ­rej wie­lo­krot­nie mó­wi­li.

Cze­ka­ła.

Jej ko­cha­nek przy­go­to­wy­wał się w ła­zien­ce. Po jego wyj­ściu zro­zu­mia­ła, że coś się zmie­ni­ło. Nie miał na sobie maski, a jak się od­wró­cił, to z prze­ra­że­niem zo­ba­czy­ła, że jego wzrok jest mętny.

– Witaj Mar­len­ko. – Medyk prze­mó­wił, jakby nie był sobą. – W końcu mo­że­my się po­znać.

– To ty! – wy­sy­cza­ła po dłuż­szej chwi­li mil­cze­nia, tknię­ta strasz­li­wą myślą.

– To ja.

– Ale jak?

– Nie do­ce­ni­łaś siły na­tu­ry. Pan dok­tor lubi pa­cjent­ki w śpiącz­ce.

– Ale…

– Wi­dzisz, nie prze­wi­dział, że prze­szłam kilka cie­ka­wych ope­ra­cji.

– Ale… – ko­bie­ta dalej była w szoku.

– Spe­cjal­ny zwią­zek, dzię­ki któ­re­mu mogę kon­tro­lo­wać in­nych. Wy­star­czy, że się z nimi prze­śpię.

– Byłaś nie­przy­tom­na.

– Pan dok­tor był bar­dzo uprzej­my mnie obu­dzić, żeby na­cie­szyć się moim stra­chem. Szko­da tylko, że nasz wspól­ny uko­cha­ny miał od tego tro­chę kosz­ma­rów. – Za­my­śli­ła się. – Cho­ciaż może le­piej. Po­wi­nien się cie­szyć, że po­sta­cie z jego opo­wia­dań w końcu po­wsta­ły.

Le­żą­ca ko­bie­ta zro­zu­mia­ła, że jest w rę­kach sza­leń­ca.

– Gdy­byś nie ze­psu­ła ha­mul­ców, nie by­ło­by pro­ble­mów. A teraz się za­ba­wi­my – kon­ty­nu­owa­ła tamta, przy­kła­da­jąc palec do ust, co miało su­ge­ro­wać, żeby dziew­czy­na na łóżku była cicho.

– Co ro­bisz? – Mar­le­na z prze­ra­że­niem zo­ba­czy­ła, że le­karz pod­szedł do szaf­ki obok łóżka, wyjął stam­tąd gip­so­wą głowę i zdjął z niej pla­sti­ko­wą maskę, przy­ło­żył ją do jej twa­rzy, na­stęp­nie mar­ke­rem za­czął ob­ry­so­wać kon­tu­ry maski.

Dziew­czy­na za­czę­ła się rzu­cać, bez­sku­tecz­nie pró­bu­jąc uwol­nić się z wię­zów.

 

XV

„Otwar­ty fan­ta­sta”

„Je­stem świa­tłym twór­cą o otwar­tym umy­śle. W gło­wie cią­gle two­rzę nowe świa­ty. Za­bi­jam całe ga­tun­ki i wskrze­szam do życia ko­lej­ne wspa­nia­łe hi­sto­rie. Póki żyję, nie dam, żeby ktoś zmie­nił choć­by krop­kę na moim ulu­bio­nym por­ta­lu. Po moim tru­pie. Wasza bab­cia Kasia. Amen”.

Sie­dzia­łem na we­ran­dzie ma­łe­go domku. Nie wie­dzia­łem, na co zszedł mi wła­ści­wie cały dzień. Wsta­łem koło po­łu­dnia, gdy jej już nie było. Zja­dłem śnia­da­nie, potem włą­czy­łem „Wojnę świa­tów. Na­stęp­ne stu­le­cie”, po­sie­dzia­łem, po­du­ma­łem, prze­spa­łem się, znowu po­sie­dzia­łem.

Wciąż byłem słaby po le­kach, któ­ry­mi szpry­co­wa­no mnie w szpi­ta­lu. Pa­trzy­łem na za­chód słoń­ca, na prze­pięk­ne chmu­ry, i na ich od­bi­cie w wo­dzie. Po­dzi­wia­łem drze­wa, któ­rych zie­leń była tak nie­zwy­kle ko­ją­ca, i wsłu­chi­wa­łem się w kon­cert pa­si­ko­ni­ków, kum­ka­nie żab, a nawet kla­pa­nie dzio­bem po­czci­we­go boćka.

Zro­zu­mia­łem, że to, co na­pi­sa­łem, jest zwy­czaj­nie słabe, więc prze­kre­śli­łem kilka słów, a potem na­pi­łem się wody ze szklan­ki obok i spo­koj­nie roz­sma­ro­wa­łem nożem serek na ko­lej­nej paj­dzie chle­ba.

Za­czą­łem zja­dać ka­nap­kę ze sma­kiem. My­śla­łem, że ten świat jest tak samo nie­re­al­ny jak po­przed­nie, które teraz ledwo pa­mię­ta­łem. Zbyt dużo rze­czy roz­my­wa­ło mi się przed ocza­mi, zu­peł­nie, jakby mój umysł był szyb­szy niż wzrok, albo jakby wzrok pa­trzył tam, gdzie obraz do­pie­ro się for­mo­wał i two­rzył.

Usły­sza­łem za sobą skrzy­pie­nie desek. Nie za­uwa­ży­łem, żeby wcze­śniej pod domek pod­je­chał jakiś sa­mo­chód, ale to nie­waż­ne. Wie­dzia­łem, że to ona. Wró­ci­ła… skądś. To naj­wła­ściw­sze słowo. Nie in­te­re­so­wa­ło mnie skąd. Byłem jej wdzięcz­ny, i choć cięż­ko mi było we wszyst­ko uwie­rzyć, cięż­ko za­ak­cep­to­wać obec­ną sy­tu­ację, to zgo­dzi­łem się, żeby z nią miesz­kać. Tylko ona mnie ro­zu­mia­ła. Czuła, że nie je­stem jesz­cze w for­mie. Opie­ko­wa­ła się mną, przy­wo­zi­ła wszyst­ko do je­dze­nia i picia, da­wa­ła łóżko i miej­sce w ślicz­nym drew­nia­nym domku nad je­zio­rem, do­kład­nie takim, o jakim za­wsze ma­rzy­łem, do tego nie ża­ło­wa­ła in­ter­ne­tu i spo­ko­ju z dala od ludzi.

– Czy coś ci po­trze­ba ko­cha­nie? – prze­mó­wi­ła gło­sem, do któ­re­go wciąż nie mo­głem się prze­ko­nać.

– Nie… – za­chry­pia­łem, a potem za­nio­słem się kasz­lem. – Dzię­ku­ję.

– Mu­sisz dużo od­po­czy­wać.

– Wiem.

– Zo­sta­wi­łam ci tro­chę ksią­żek Kinga. „Mi­se­ry”, „Chri­sti­ne”, i tak dalej.

– Wi­dzia­łem. Dzię­ki.

De­li­kat­nie wzię­ła moją rękę za nad­gar­stek, i pa­trząc na ze­ga­rek, od­cze­ka­ła mniej wię­cej trzy­dzie­ści se­kund, a potem do­tknę­ła mo­je­go chłod­ne­go czoła.

– Puls w nor­mie. Tem­pe­ra­tu­ra też.

– Je­stem ci wdzięcz­ny. I co teraz bę­dzie?

– To takie nie­re­al­ne pa­trzeć na swoje ciało w kost­ni­cy. Lu­bi­łam je. To tutaj – z obrzy­dze­niem po­ka­za­ła dło­nią na ciało le­ka­rza, w któ­rym była uwię­zio­na – nie daje mi tyle przy­jem­no­ści. To nie­ludz­kie.

– Po­świę­ci­łaś wszyst­ko. I nie bę­dzie­my po­łą­cze­ni jak kie­dyś.

– Ale warto było. Ko­bie­ta bez męż­czy­zny jest nikim, i męż­czy­zna bez ko­bie­ty też jest nikim.

– To fakt. Znowu się czuję jak dwu­dzie­sto­la­tek. Co ci się stało w rękę?

– A… to nic ta­kie­go. – Zmie­sza­ła się tro­chę. – To głup­stwo. Co pi­szesz?

– A takie tam dur­not­ki. Wiesz, cią­gle mam kosz­ma­ry.

– Do­my­ślam się.

– I in­ter­net coś szwan­ku­je. Wolno cho­dzi.

– Za­ła­twi­my to ko­cha­nie, za­ła­twi­my.

– Po­wiesz mi, co jest w tam­tej szo­pie? Bo szu­ka­łem dzi­siaj sie­kie­ry, żeby po­rą­bać drew­no. I chyba sły­sza­łem ja­kieś od­gło­sy ze środ­ka.

– A takie tam różne ko­bie­ce dro­bia­zgi. Na­praw­dę nie ma po co tam wcho­dzić. – Była znów zmie­sza­na i od razu zmie­ni­ła temat. – A chcesz usły­szeć dow­cip?

– Da­jesz.

– Jaka jest róż­ni­ca mię­dzy teo­rią spi­sko­wą i praw­dą?

– No jaka?

– Trzy mie­sią­ce.

– Ha, ha, ha. – Nie mia­łem nawet siły się śmiać, więc tylko wy­chry­pia­łem te trzy krót­kie słowa.

– To ja już pójdę robić ko­la­cję.

Nic nie od­po­wie­dzia­łem. Po moim po­licz­ku po­pły­nę­ła łza, która tak samo szyb­ko się po­ja­wi­ła, jak i wy­schła. Po­czu­łem, że ode­bra­no mi nawet prawo do pła­czu. Po­pa­trzy­łem na fio­le­to­we niebo nad je­zio­rem, a potem po­dra­pa­łem po no­gach, na które dawno temu za­ło­żo­no cia­sne kaj­da­ny mi­ło­ści.

Mia­łem dosyć.

„Ko­bie­ta za­ko­cha­na nigdy nie od­pusz­cza, w tym i żad­nym innym świe­cie”

Na kart­ce pa­pie­ru skre­śli­łem tylko to jedno zda­nie, kart­kę po­ło­ży­łem na stole, przy­ci­sną­łem szklan­ką, i ko­niec koń­ców pod­nio­słem i wbi­łem sobie głę­bo­ko nóż w szyję.

Za­pa­dła gro­bo­wa ciem­ność.