Ostróżka

Czy chce­cie po­słu­chać bajki?

Oczy­wi­ście, że chce­cie, ina­czej nie się­gnę­li­by­ście po mój pry­wat­ny pa­mięt­nik.

Więc po­słu­chaj­cie…

 

 

środa, 20 czerw­ca 1812

Stu­kot młot­ka, wbi­ja­ją­ce­go gwóźdź w roz­ło­ży­stą ja­błon­kę, od­bi­jał się echem po wio­sce. Z tru­dem prze­pchnę­łam się przez ga­wiedź. Szturch­nię­ta żona mły­na­rza spoj­rza­ła na mnie krzy­wo, ale zaraz się od­wró­ci­ła. Co jak co, ale po­tra­fi­łam czło­wie­ka prze­szyć wzro­kiem na wskroś. He­rold szyb­ko od­czy­tał ob­wiesz­cze­nie o ksią­żę­cym ślu­bie, po czym jesz­cze szyb­ciej znik­nął. Jak i tłum, który wró­cił do swo­ich zajęć.

No tak, ko­lej­na dawno za­gi­nio­na księż­nicz­ka od­na­la­zła się cała i pra­wie zdro­wa, w do­dat­ku z ko­szem ru­mia­nych ja­błek, które przy­cią­gnę­ły księ­cia. Środa to ponoć szczę­śli­wy dzień ty­go­dnia, dla nie­któ­rych na pewno. Zer­k­nę­łam na wczo­raj­sze ob­wiesz­cze­nie z na­ry­so­wa­nym na dole krysz­ta­ło­wym pan­to­fel­kiem. I jesz­cze wcze­śniej­sze, gdzie pierw­sze skrzyp­ce grały dłu­uugie, blond włosy. Za to po­do­biź­nie Śpią­cej Kró­lew­ny syn drwa­la wła­śnie skradł so­czy­ste­go ca­łu­sa… a fuj. Od­wró­ci­łam się znie­sma­czo­na, pro­sto na ko­lej­ne ob­wiesz­cze­nie, tym razem zza sied­miu gór i lasów.

Co to ma być?! Wysyp kró­lew­skich córek i bied­nych dziew­czyn, do któ­rych los się uśmiech­nął? A co ze mną? Nie mam co praw­da wrze­cio­na, ale na pewno jakiś cie­ka­wy ar­te­fakt się znaj­dzie. A na pewno długi, przez które stra­cę swoją cha­tyn­kę. Łzy same na­pły­nę­ły do oczu na wspo­mnie­nie mat­czy­nych ra­mion tu­lą­cych mnie wie­czo­ra­mi przy cie­płym ko­min­ku. Choć ży­ły­śmy tam skrom­nie, by­ły­śmy szczę­śli­we. Teraz po­zo­stał mi tylko dom. Ukrad­kiem wy­tar­łam wil­got­ny po­li­czek, prze­pę­dza­jąc smut­ne echo prze­szło­ści.

A może od­py­cham kan­dy­da­tów swoim nie­wy­pa­rzo­nym ję­zy­kiem? Fakt, je­stem bez­po­śred­nia i za­zwy­czaj naj­pierw po­wiem, nim po­my­ślę. Ale mam za to złote serce, a przy­naj­mniej tak mi się zdaje… Czy to grzech pra­gnąć choć tro­chę szczę­ścia i kogoś kto otrze łzę lub po pro­stu bę­dzie trwać przy twym boku na dobre i na złe? Za­miast się żalić, dzia­łaj, za­wsze po­wta­rza­ła ma­tu­la. I choć miała rację, cza­sem bywało to bar­dzo trud­ne.

Znie­chę­co­na opar­łam się o drze­wo, patrzyłam na Mary, próbującą doskoczyć do ru­bi­no­we­go jabł­ka. Mała ska­ka­ła, nie pod­da­jąc się, lecz była sta­now­czo za niska. W końcu litość mnie zdjęła i ze­rwa­łam jej to jabł­ko. A dru­gie dla sie­bie. Nie cze­ka­jąc na po­dzię­ko­wa­nia, ru­szy­łam do domu, skry­te­go wśród kwit­ną­cych ostró­żek na dru­gim końcu wio­ski.

Idąc je­dy­ną drogą w wio­sce, przy­glą­da­łam się za­nie­dba­nym do­mo­stwom są­sia­dów. Łusz­czą­ca się farba, prze­gni­łe strze­chy czy prze­krzy­wio­ne okien­ni­ce stały się nie­od­łącz­nym ob­ra­zem tej spo­łecz­no­ści. Nie­gdyś za­dba­ne ogród­ki teraz wzię­ły w po­sia­da­nie chwa­sty. Coraz trud­niej­sze czasy spo­wo­do­wa­ne wie­lo­let­ni­mi su­sza­mi i ksią­żę­cy­mi we­se­li­ska­mi spra­wi­ły, że uśmiech i ludz­ka życz­li­wość ode­szły w za­po­mnie­nie, za­stą­pio­ne cięż­ką pracą i obo­jęt­no­ścią. Gdyby ma­tu­la nadal żyła, serce na pewno pękło by jej z żalu.

Wtem zza cha­łu­py szew­ca roz­legł się prze­raź­li­wy sko­wyt. Dreszcz prze­szedł całe moje ciało. Chcia­łam to zi­gno­ro­wać, ale no, nie mo­głam no. Gdy tylko wy­szłam zza węgła zo­ba­czy­łam chło­pa­ka, okła­da­ją­ce­go kijem psa uwią­za­ne­go na łań­cu­chu. Krew się we mnie za­go­to­wa­ła. Czer­wo­na na twa­rzy, z mor­dem w oczach, pod­bie­głam do gał­ga­na, wy­rwa­łam mu kij i po­rząd­nie zdzie­li­łam.

– Auuu!

– Co ty wy­ra­biasz, nic­po­niu?! – Prze­szy­łam wzro­kiem Toma, aż się sku­lił. – Jesz­cze raz zo­ba­czę coś ta­kie­go, to ina­czej po­ga­da­my.

Kiedy tylko oswo­bo­dzi­łam zwie­rzę z łań­cu­cha, od razu po­bie­gło w łany psze­ni­cy. Wy­ro­stek też się ulot­nił, pew­nie bojąc się ko­lej­nych razów. Otrze­pu­jąc su­kien­kę z pia­chu za­sta­na­wia­łam się, skąd się biorą tacy lu­dzie.

– Do­sko­na­le się spi­sa­łaś. – Usły­sza­łam przy­jem­ny, śpiew­ny głos. Ro­zej­rza­łam się do­oko­ła, ale ni­ko­go nie za­uwa­ży­łam. – Każdy inny po­szedł­by w swoją stro­nę, nie­czu­ły na krzyw­dę zwie­rzę­cia.

Cóż to? Mam omamy, czy wiatr przy­niósł te słowa? Zer­k­nę­łam na starą cha­łu­pę, po czym wzrok prze­śli­zgnął się po sójce, sie­dzą­cej na roz­la­tu­ją­cym się pło­cie. Dalej były tylko pola pełne psze­ni­cy, i to wcale nie zło­tej.

– Tak, to ja. Sie­dzę na ogro­dze­niu.

Sójka przy­glą­da­ła mi się in­te­li­gent­nie. Naraz znów otwo­rzy­ła dzió­bek.

– Je­stem dobrą wróż­ką i przy­by­wam na­gro­dzić cię za dobre serce.

Po raz pierw­szy w życiu za­nie­mó­wi­łam. Sta­łam jak słup i wpa­try­wa­łam się w ga­da­ją­cą sójkę. Oj, źle ze mną. Czyż­bym tak pra­gnę­ła od­mie­nić swój los, że już wy­obra­żam sobie wróż­ki chrzest­ne? Wie­rzę, że wszyst­ko na świe­cie jest moż­li­we, ale to prze­sa­da. Choć z dru­giej stro­ny czemu mia­ła­bym nie przy­jąć tego, co los daje?

Po­de­szłam kilka kro­ków, wciąż po­zo­sta­jąc ostroż­na. Serce dud­ni­ło, za­głu­sza­jąc myśli.

– Pragę do­po­móc ci, abyś nie stra­ci­ła swo­je­go uko­cha­ne­go domu, lecz naj­pierw mu­sisz udać się do po­bli­skiej ja­ski­ni.

– Po­bli­skiej ja­ski­ni?! Prze­cież tam miesz­ka smok, któ­re­go jesz­cze żaden ry­cerz nie zdo­łał po­ko­nać.

W tam­tej chwi­li po­my­śla­łam, że ko­bie­ci­na… to zna­czy sój­ko-wróż­ka, po­stra­da­ła zmy­sły.

– Jeśli zwy­cię­żysz be­stię, udo­wod­nisz swą od­wa­gę i chęć po­świę­ce­nia dla in­nych. Wtedy zo­sta­niesz na­gro­dzo­na i speł­nią się twe ma­rze­nia o spo­koj­nym i do­stat­nim życiu.

– A gdzie bal? Nie uwa­żasz, dobra wróż­ko, że to nie­spra­wie­dli­we? Dla­cze­go mam iść na smoka, któ­re­go żaden uzbro­jo­ny męż­czy­zna nie ubił?

– Wła­śnie. Być może mu­si­my zmie­nić tak­ty­kę. Ty, pięk­na młoda dzie­wi­ca mo­żesz zbli­żyć się nie­po­strze­że­nie do stwo­ra i w od­po­wied­nim mo­men­cie wbić mu szty­let w samo serce. Dzię­ki temu ura­tu­jesz po­bli­skie wio­ski. – Sójka po­pra­wi­ła dziób­kiem nie­sfor­ne, be­żo­we piór­ko. – Lecz nie zo­sta­niesz bez broni. A ten pier­ścień ochro­ni cię przed smo­czym ogniem.

Naraz po­czu­łam de­li­kat­ny ucisk na palcu wska­zu­ją­cym. Pod­nio­słam dłoń, na któ­rej błysz­czał pier­ścień z ogrom­nym sza­fi­rem. Gdy mu się przyj­rza­łam, zdało mi się, że w nie­bie­sko­ściach za­klę­te są mor­skie fale, go­to­we do sta­wie­nia czoła smo­cze­mu ogniu.

W gło­wie hu­cza­ła mi jedna myśl: TO SZA­LEŃ­STWO, ALE MOŻE SIĘ UDAĆ. Wszyst­kie te Kop­ciusz­ki, Śnież­ki i Au­ro­ry nie po­ra­dzi­ły­by sobie z takim za­da­niem. Lecz czu­łam, że ja po­do­łam. We­wnętrz­ne prze­ko­na­nie od­po­wie­dzia­ło za mnie:

– Zga­dzam się.

– Cu­dow­nie! – za­świer­go­ta­ła sójka. – Lecz pa­mię­taj, że jeśli nie zgła­dzisz be­stii, gdy bę­dzie ku temu spo­sob­ność, pier­ścień utra­ci swą moc.

Słowa wróż­ki z jed­nej stro­ny na­pa­wa­ły mnie lę­kiem, z dru­giej na­peł­nia­ły na­dzie­ją. Nie mo­głam od tak zre­zy­gno­wać z tej szan­sy.

 

 

czwar­tek, 21 czerw­ca 1812

Wyj­rza­łam ostroż­nie zza drze­wa. Po­la­na przed ja­ski­nią była pusta. Samo wej­ście do pie­cza­ry oka­za­ło się ogrom­ne i prze­ra­ża­ją­co ciem­ne. Jak strach, który wtedy czu­łam. Zmę­cze­nie rów­nież da­wa­ło o sobie znać po nie­prze­spa­nej nocy, peł­nej wąt­pli­wo­ści czy do­brze robię zga­dza­jąc się na taki układ. Raz po raz gła­dzi­łam pier­ścień na palcu, upew­nia­jąc się, że po­ran­na roz­mo­wa nie była tylko snem. W tych chwi­lach czu­łam przy­pływ od­wa­gi, tak bar­dzo mi po­trzeb­nej.

Zła­pa­łam się na tym, że znów do­ty­kam sza­fi­ru, ni­g­dzie nie mogąc do­strzec po­czwa­ry. Naraz po­sły­sza­łam fan­fa­ry, a na po­la­nę wje­chał ry­cerz za­ku­ty w czar­ną zbro­ję. Pu­szy­sty pió­ro­pusz, w tym samym ko­lo­rze, tań­czył lekko na wie­trze. Hałas naj­wy­raź­niej zwa­bił smoka. Z jamy wy­chy­nę­ła na dwóch no­gach ogrom­na ga­dzi­na. Po­ma­rań­czo­we łuski od­bi­ja­ły pro­mie­nie dnia, a roz­dzia­wio­na pasz­cza ob­na­ża­ła rzędy ostrych zę­bisk. Pio­no­we źre­ni­ce wpa­try­wa­ły się w śmiał­ka ze znu­dze­niem.

– Ja, Wil­helm Bo­go­boj­ny, speł­nię swą po­win­ność i zgła­dzę cię, a na­stęp­nie przy­wio­zę twe tru­chło do króla. Gotuj się na śmierć!

Smok ziew­nął de­mon­stra­cyj­nie, po czym prze­mó­wił tu­bal­nym gło­sem.

– Nie tacy śmiał­ko­wie tu byli, ła­ska­wy panie, dla­te­go jeśli życie ci miłe do­ra­dzał­bym od­je­chać stąd i nigdy nie wra­cać.

Ry­cerz aż pod­niósł z wra­że­nia przy­łbi­cę, wpa­tru­jąc się w dziką be­stię. Szcze­rze po­wiem, byłam rów­nie za­sko­czo­na. Sły­sza­łam le­gen­dy o mą­dro­ści smo­ków, ale tego się nie spo­dzie­wa­łam. Lecz bar­dziej za­sko­czy­ło mnie, że smok dawał uciec ry­ce­rzo­wi, za­miast go upiec i po­żreć. Z wiel­kim za­cie­ka­wie­niem patrzyłam, co sta­nie się dalej.

– Ty mó­wisz… nie­waż­ne! – Otrzą­snął się ry­cerz i nad­sta­wił lancę.

Przy­mknął przy­łbi­cę, wy­prę­żył pierś i ru­szył ga­lo­pem na prze­ciw­ni­ka. Lecz nim zdą­żył do­je­chać do celu, za­mie­nił się w pie­czo­ną za­ką­skę. Za­kry­łam usta dłoń­mi i dla pew­no­ści za­gry­złam język, by nie pi­snąć. Przy­jem­ny chłód sza­fi­ru uspo­ka­jał.

– Ostrze­ga­łem – za­dud­nił smok, pod­no­sząc zbro­ję dwoma pa­zu­ra­mi. – I co ja mam z tobą zro­bić? Eh, cho­ciaż ko­ni­na jest.

Smok od­rzu­cił ry­ce­rza, aż pod las, po czym zajął się pie­czo­nym mię­sem.

Szyb­ko skry­łam się za drze­wem, chcąc jesz­cze raz po­dy­sku­to­wać ze swoim we­wnętrz­nym prze­ko­na­niem. Życie mi prze­cież było miłe. Mo­głam wy­co­fać się i wró­cić… no wła­śnie, gdzie? Pew­nie ko­mor­nik już zmie­rzał do cha­tyn­ki, by ją skon­fi­sko­wać. I kto mnie przyj­mie pod swój dach? Cięż­kiej pracy się nie boję, ale usłu­gi­wa­nie wy­nio­słym hra­bi­nom i lor­dom o lep­kich rę­kach nie było moim ma­rze­niem. No i byli jesz­cze nę­ka­ni miesz­kań­cy oko­licz­nych wio­sek. Co praw­da nie wie­dzie­li o moich za­mia­rach, ale czu­łam we­wnętrz­ną od­po­wie­dzial­ność. Bo prze­cież, gdyby wszyst­ko się udało, oni od­zy­ska­li­by spo­kój. Ech, ta cała przy­go­da coraz bar­dziej mi cią­ży­ła, a mój po­cząt­ko­wy en­tu­zjazm dra­stycz­nie malał.

Zer­k­nę­łam na smoka, ob­li­zu­ją­ce­go się po po­sił­ku. Odór spa­lo­ne­go mięsa przy­pra­wiał mnie o mdło­ści. Aż do dziś go czuję w noz­drzach. Nie­mniej mu­sia­łam przy­znać, że to ry­cerz pierw­szy za­ata­ko­wał, a smok tylko się bro­nił. No i gad uczci­wie ostrzegł, jak to się za­koń­czy. Może jed­nak smo­czy­sko nie było takie groź­ne i plan wróż­ki mógł się po­wieść? A wtedy wio­dła­bym spo­koj­ne życie. Albo po­dró­żo­wa­ła, jak kie­dyś ma­rzy­ły­śmy z ma­tu­lą. Idę! Kto nie ry­zy­ku­je, ten nie ma. Tylko czy mogę pa­trzeć mu w oczy? Może jest spo­krew­nio­ny z ba­zy­lisz­kiem? I jak tu do niego po­dejść nie­po­strze­że­nie? Nie po­wiem prze­cież, że zgło­si­łam się do­bro­wol­nie jako dzie­wi­czy po­si­łek. Spoj­rza­łam na schlud­ną su­kien­kę z po­wąt­pie­wa­niem. Pod wpły­wem im­pul­su roz­dar­łam ma­te­riał w trzech miej­scach i usma­ro­wa­łam go zie­mią. Kry­jąc za sobą szty­let po­da­ro­wa­ny przez wróż­kę, wy­bie­głam z lasu.

– Ra­tun­ku! Gonią mnie ban­dy­ci!

– Nie lękaj się nie­wia­sto, przy mnie je­steś bez­piecz­na – za­grzmiał smok, a ja mi­mo­wol­nie spoj­rza­łam w jego pięk­ne, mio­do­we śle­pia. Za­to­nę­łam w ich ła­god­no­ści, a i on za­marł wpa­trzo­ny we mnie.

– Nie sły­szę ich. Gdzie są? – spy­tał.

Magia chwi­li pry­sła.

– Co? Oni… chyba ich zgu­bi­łam. Tak, mu­sia­łam ich zgu­bić. Och! Je­steś smo­kiem! Nie zja­daj mnie! – Pró­bo­wa­łam za­grać prze­ko­nu­ją­co.

– Skąd taki bar­ba­rzyń­ski po­mysł? Nie jadam ludz­kie­go mięsa. Co in­ne­go do­brze upie­czo­na ba­ra­ni­na lub ko­ni­na. Cóż za ha­nieb­ne i krzyw­dzą­ce po­gło­ski o po­że­ra­niu dzie­wic.

Nie wiem czemu, ale wie­rzy­łam mu i o zgro­zo, czu­łam się przy nim bez­piecz­na. Roz­luź­ni­łam się, słu­cha­jąc głę­bo­kie­go, spo­koj­ne­go tonu jego głosu. Po­ma­łu do­cho­dzi­ło do mnie, że nie zdo­łam wy­ko­nać za­da­nia. Prze­cież nie je­stem mor­der­czy­nią, a ten smok wcale nie wy­da­wał się zło­wro­gi. Je­dy­nym wyj­ściem było grzecz­ne po­dzię­ko­wa­nie i wy­co­fa­nie się do lasu.

Smo­czy głos znów przy­cią­gnął moją uwagę.

– To ka­ry­god­ne tak szka­lo­wać. Nie je­stem be­stią, tylko nie­spra­wie­dli­wie…

Nagle pier­ścień i ostrze szty­le­tu bły­snę­ły w ostat­nich pro­mie­niach słoń­ca. Zimny dreszcz prze­szył mnie całą. Spoj­rza­łam w zmru­żo­ne z wście­kło­ści smo­cze śle­pia, moc­niej za­ci­ska­jąc rę­ko­jeść broni. Mój wzrok prze­su­nął się na mięk­kie pod­brzu­sze. I już wie­dzia­łam, że nie po­tra­fię tego zro­bić z pre­me­dy­ta­cją. Chwi­la mi­nę­ła, a za mną po­ja­wi­ła się ścia­na ognia, od­ci­na­jąc drogę uciecz­ki. Gorąco paliło mi plecy, dając przed­smak tego, co mnie czeka. Jed­no­cze­śnie po­czu­łam, jak pier­ścień roz­wie­wa się na palcu. No to mia­łam gi­gan­tycz­ny pro­blem.

Strach za­miast mnie spa­ra­li­żo­wać, prze­jął kon­tro­lę nad człon­ka­mi. Nim zdą­ży­łam po­my­śleć, już prze­bie­ga­łam pod pra­wym skrzy­dłem stwo­ra. Je­dy­ną drogą uciecz­ki oka­za­ło się wej­ście do ja­ski­ni. Bie­gnąc ciem­nym ko­ry­ta­rzem mo­dli­łam się tylko o zna­le­zie­nie dru­gie­go wyj­ścia, lub cho­ciaż kry­jów­ki. Drże­nie ziemi zdra­dza­ło, że smok ru­szył w po­ścig. Ja­skra­wy punkt na końcu tu­ne­lu z każ­dym kro­kiem sta­wał się coraz więk­szy i ja­śniej­szy, ma­miąc obiet­ni­cą ra­tun­ku. Jakiż więc wiel­ki był mój zawód, kiedy wbie­głam do ogrom­nej ko­mo­ry wy­peł­nio­nej zło­tem, od­bi­ja­ją­cym i zwie­lo­krot­nia­ją­cym blask po­chod­ni. A więc smok pil­nu­je skar­bu, prze­mknę­ło mi przez myśl. Nie ma to jak cie­pła po­sad­ka. Ro­zej­rza­łam się po morzu monet roz­la­nym aż do ścian. Oczy­wi­ście nie za­bra­kło rów­nież szta­bek złota, pu­cha­rów, szla­chet­nych ka­mie­ni kunsz­tow­nie opra­wio­nych w na­szyj­ni­kach i pier­ście­niach. Z błysz­czą­cy­mi ocza­mi pod­nio­słam jeden pier­ścio­nek i przy­mie­rzy­łam na palec, lecz szyb­ko go zdję­łam. To nie byłam ja. Nagły, go­rą­cy po­dmuch przy­po­mniał, po co tu je­stem. Za­czę­łam wspi­nać się po zło­tej górze, lecz nie­sta­bil­ny grunt nie uła­twiał mi tego. Mo­ne­ty osu­wa­ły się spod stóp, bro­niąc wstę­pu na szczyt. Co chwi­lę od­wra­ca­łam się, by spraw­dzić czy mam jesz­cze czas. Nie­cen­zu­ral­ne słowa ci­snę­ły się na usta, kiedy złoto prze­la­ty­wa­ło mię­dzy pal­ca­mi, wciąż zsy­ła­jąc w dół. Wtem wpa­dła be­stia.

Byłam zgu­bio­na. Dy­sząc ze stra­chu i zmę­cze­nia od­wró­ci­łam się, sta­ra­jąc się ukryć ro­sną­cą pa­ni­kę. Jeśli mia­łam zo­stać upie­czo­na, to cho­ciaż z god­no­ścią. Otwo­rzy­łam usta, by za­koń­czyć swój żywot ide­al­ną pu­en­tą, gdy wy­rwa­ło mi się:

– Bła­gam, nie za­bi­jaj mnie… – Głos mi się za­ła­mał, a po­czu­cie god­no­ści pierz­chło.

Na smoku mu­sia­ło to jed­nak zro­bić wra­że­nie, gdyż za­trzy­mał się, wy­pro­sto­wał, aż pod sufit i spoj­rzał na mnie dziw­nie, tak po ludz­ku.

– Czemu macie ob­se­sję z pie­cze­niem i zja­da­niem, tylko dla­te­go, że wi­dzi­cie smoka? Nie je­stem smo­kiem… to zna­czy je­stem, ale nie od uro­dze­nia. Nie za­mie­rzam cię skrzyw­dzić.

Zgłu­pia­łam.

– Ale… prze­cież… – si­li­łam się na elo­kwen­cję, lecz ta za­wio­dła w ob­li­czu nie­do­szłej walki o życie i na­tło­ku sprzecz­nych in­for­ma­cji.

– Wyjdź­my stąd, a wtedy wszyst­ko ci wy­ja­śnię. Panie przo­dem.

Wiel­kie ciel­sko prze­su­nę­ło się, aby zro­bić mi miej­sce, a ja nie do końca byłam pewna, czy to dobry po­mysł. Jed­nak to, że jesz­cze żyłam, wzię­łam za dobrą mo­ne­tę.

 

Trawa na po­la­nie już się wy­pa­li­ła, po­zo­sta­wia­jąc czar­ny krąg. Choć słoń­ce za­szło za po­bli­skim wzgó­rzem, było jesz­cze dość widno. Wal­czy­łam ze sobą, by nie pu­ścić się bie­giem do lasu, lecz zwy­cię­ży­ła cie­ka­wość. Od­wró­ci­łam się, gdy zie­mia prze­sta­ła drżeć.

– Uro­dzi­łem się jako czło­wiek. Gil­bert, syn hra­bie­go Wil­lia­ma. – Smok ski­nął lekko łbem. – Dodam, że bar­dzo bo­ga­te­go hra­bie­go. I wła­śnie ten oto ma­ją­tek stał się mym prze­kleń­stwem. Pew­ne­go dnia przy­by­ła na zamek cza­row­ni­ca, pra­gnąc po­siąść skarb. Wieść nio­sła, że miała długi kar­cia­ne, a była bez gro­sza – dodał pół­gęb­kiem smok. – Wiedź­ma wy­gło­si­ła krót­ką prze­mo­wę, po czym za­żą­da­ła zwro­tu złota. Oj­ciec jed­nak od­rzu­cił jej kłam­li­we słowa, a jako czło­wiek od­waż­ny i dumny, nie uległ groź­bom. We­zwał stra­że i dobył broni, lecz nim jędza ucie­kła, za­mie­ni­ła mnie w smoka. Papa roz­pa­czał krót­ko, wi­dząc w tym wię­cej ko­rzy­ści. Prze­niósł wszyst­kie kosz­tow­no­ści do tej pie­cza­ry i na­ka­zał stać na stra­ży.

– To okrut­ne! Jak tak może? – Bez­względ­ność hra­bie­go do­tknę­ła mnie bar­dziej, niżbym się spo­dzie­wa­ła.

– Ra­czej jak mógł. Nie żyje od stu trzy­dzie­stu czte­rech lat.

– Gil­ber­cie… jeśli mogę się tak do cie­bie zwra­cać, nie pró­bo­wa­łeś szu­kać po­mo­cy?

– A jakże! Nawet po­le­cia­łem do jed­ne­go maga, ale mój lot nie zo­stał do­brze przy­ję­ty przez wie­śnia­ków i szyb­ko mu­sia­łem za­wró­cić. Raz zja­wił się tu jeden cza­ro­dziej, lecz na moją opo­wieść tylko się za­śmiał. Dla niego o wiele ko­rzyst­niej­sze było ubi­cie w chwa­le smoka i przy oka­zji zdo­by­cie nie­zbęd­nych skład­ni­ków do swych mik­stur, niż góra złota, którą mu za­ofe­ro­wa­łem. Elik­sir mi­ło­sny ze smo­cze­go serca ostat­nio jest bar­dzo po­pu­lar­ny. – Gil­bert wes­tchnął, spo­glą­da­jąc w dal. – Nawet ta szka­rad­na jędza nadal czyha na me życie, pró­bu­jąc tru­cizn i pod­sy­ła­jąc ko­lej­nych ry­ce­rzy. – Smo­cze źre­ni­ce nie­bez­piecz­nie się zwę­zi­ły. – A kiedy do­strze­głem na twym palcu ten pier­ścień…

– Pier­ścień? – Mi­mo­wol­nie do­tknę­łam dłoni. – Dała mi go wróż­ka chrzest­na, dla ochro­ny.

– To żadna wróż­ka, tylko wiedź­ma!

– No, no. Nie­ład­nie tak o kimś mówić.

Oboje od­wró­ci­li­śmy się w stro­nę sójki, sie­dzą­cej na po­bli­skim gła­zie. Na jej widok żo­łą­dek zro­bił salto. Tem­pe­ra­tu­ra wy­da­rzeń znacz­nie wzro­sła. Zer­k­nę­łam na Gil­ber­ta. Zda­wa­ło mi się, czy jego łuski stały się czer­wień­sze?

– Nigdy nie do­sta­niesz tego skar­bu! – za­grzmiał wie­lo­to­no­wo smok. Mo­gła­bym przy­siąc, że w jego śle­piach wi­dzia­łam żar.

– Złoto jest nasze! Wy­rwa­ne siłą z Góry Cza­row­nic i zra­bo­wa­ne przez ludzi. – Ostat­nie słowo brzmia­ło ni­czym obe­lga.

– Kła­miesz, jak za­wsze.

Spoj­rza­łam na sójkę, jesz­cze do nie­daw­na bę­dą­cą sym­bo­lem na­dziei na przy­szłość. W jed­nej chwi­li stra­ci­łam wszyst­ko i omal nie zo­sta­łam mor­der­czy­nią.

– Nic nie jest warte wię­cej niż do­broć i życie, nawet wszyst­kie kosz­tow­no­ści świa­ta. – Tro­chę mnie ze­mdli­ło po tej ocie­ka­ją­cej do­bro­cią prze­mo­wie, lecz kon­ty­nu­owa­łam, dając upust wście­kło­ści. – Po­nie­siesz karę za swe nie­go­dzi­wo­ści!

– Ty le­piej za­milcz – za­świer­go­ta­ła zło­wróżb­nie sójka. – Nie po­tra­fi­łaś wy­ko­nać naj­prost­sze­go za­da­nia, po­mi­mo mojej po­mo­cy, bez­u­ży­tecz­na wie­śniacz­ko. Może pod po­sta­cią żaby nadasz się do cze­goś!

Wiedź­ma wzle­cia­ła w po­wie­trze. Z jej krta­ni po­pły­nął szcze­biot, a ja po­czu­łam w całym ciele nie­po­ko­ją­ce mro­wie­nie. Czy to język mi się wy­dłu­żał, a oczy sta­wa­ły się wy­łu­pia­ste? Prze­ra­że­nie dła­wi­ło, nie po­zwa­la­jąc wy­krzy­czeć sprze­ci­wu. Szlag, po co się w to wszyst­ko pcha­łam?!

– Nieee!!!

Ogłu­sza­ją­cy, smo­czy ryk roz­darł ciszę, a tuż za nim po­wie­trze prze­cię­ła ogni­sta strza­ła. Zwę­glo­na sójka spa­dła na zie­mię, ni­czym ka­mień.

Uwol­nio­na od za­klę­cia łap­czy­wie chwy­ta­łam od­dech. Ner­wo­wo spraw­dza­łam czy nie mam błony mię­dzy pal­ca­mi, albo ku­rza­jek na rę­kach. Na szczę­ście wszyst­ko wy­glą­da­ło jak daw­niej. Ura­do­wa­na zwró­ci­łam się ku mo­je­mu wy­baw­cy, lecz za­miast smoka uj­rza­łam ro­słe­go męż­czy­znę w po­szar­pa­nym du­ble­cie. I tylko mio­do­we oczy zdra­dzi­ły mi, kim był. Szczę­ście mie­sza­ło się w nich z nie­do­wie­rza­niem, kiedy wpa­try­wał się w swoje ludz­kie ręce.

– Gil­bert? – szepnęłam, a on spoj­rzał na mnie tak, że nogi się pode mną ugię­ły.

– Dzię­ki tobie zdją­łem klą­twę. A to było takie pro­ste…

– Z takim re­zul­ta­tem, też bym się nie przy­zna­ła, jak zdjąć urok – mruk­nę­łam pod nosem.

Tym­cza­sem Gil­bert w kilku kro­kach zna­lazł się przy mnie, a ja po­czu­łam, że się ru­mie­nię.

– O pani, jak mam się do cie­bie zwra­cać?

– Ostróż­ka. Od uko­cha­nych kwia­tów mojej mamy.

– Pięk­ne imię. – Gil­bert wy­cią­gnął ku mnie dłoń, a ja nawet nie wiem, kiedy ją uję­łam.

 

 

Hi­sto­ria jed­nak na tym się nie koń­czy, jak to za­wsze ma­wia­ją. To był do­pie­ro po­czą­tek. Zwie­dzi­li­śmy cały świat (pa­mięt­nik z tych wy­praw nie­dłu­go w sprze­da­ży), po­bra­łam grun­tow­ne wy­kształ­ce­nie, a i Gil­bert po­now­nie się ucy­wi­li­zo­wał (jed­nak roz­szar­py­wa­nie zę­bi­ska­mi mięsa wcho­dzi w krew). Za­adop­to­wa­li­śmy także ko­cia­ka, który wprost uwiel­biał po­lo­wać na ptaki – szcze­gól­nie upodo­bał sobie sójki. Dziw­ne, praw­da? Od­ku­pi­li­śmy rów­nież moją cha­tyn­kę, a i zamku się do­cze­ka­li­śmy i ży­li­śmy długo i szczę­śli­wie…

 

– Gil­bert! Gdzie są moje le­kar­stwa, do wszyst­kich dia­błów?! Znowu mi je gdzieś scho­wa­łeś!