Diabły Mówią Dobranoc

Pierw­sze płat­ki śnie­gu spa­da­ły z nieba, by roz­pu­ścić się na ziemi, drze­wach i strze­chach cha­tek. Więk­szość miesz­kań­ców sta­ra­ła się ich nie za­uwa­żać, sku­pio­na na przy­go­to­wa­niach do bli­skiej już zimy. Męż­czyź­ni li­czy­li za­pa­sy, ko­bie­ty szyły ubra­nia, dzie­ci błą­dzi­ły po wio­sce, usi­łu­jąc zejść z oczu zde­ner­wo­wa­nym do­ro­słym.

Pe­wien męż­czy­zna cho­dził wście­kły po cha­cie, klnąc i od­gra­ża­jąc się prze­ra­żo­nej żonie. Jej winą była zguba po­je­dyn­cze­go worka mąki.

 Inna ro­dzi­na ner­wo­wo prze­li­cza­ła żyw­ność, roz­pacz­li­wie pró­bu­jąc po­dzie­lić marne za­pa­sy po­mię­dzy piąt­kę dzie­ci, pię­cioro do­ro­słych i dwóch dziad­ków. Ci ostat­ni sie­dzie­li na pry­czach, w mil­cze­niu dłu­biąc w drew­nie wy­słu­żo­ny­mi ko­zi­ka­mi. Nikt nie wie­dział jesz­cze, że obaj pod­ję­li już de­cy­zję. Gdy tylko zie­mię po­kry­je do­sta­tecz­nie gruba war­stwa śnie­gu, wy­bio­rą się na po­lo­wa­nie. Tylko tak mogli za­pew­nić ro­dzi­nie szan­sę prze­ży­cia.

Ktoś inny ści­skał swoją żonę i je­dy­ne dziec­ko, pre­zen­tu­jąc im zdo­by­ty dziś worek mąki. Mały, ale bez­cen­ny do­da­tek do za­pa­sów, da­ją­cy im na­dzie­ję na prze­trwa­nie do wio­sny.

Wszy­scy przy­go­to­wy­wa­li się do nad­cho­dzą­cej zimy. Wielu za­sta­na­wia­ło się, czy uda im się prze­żyć.

Tylko dwie osoby nie mu­sia­ły za­da­wać sobie tego py­ta­nia.

Bar­mir i Da­le­bo­ra, dwój­ka dzie­ci miesz­ka­ją­cych na samym skra­ju wsi, do­brze wie­dzia­ły, że dla nich to ko­niec. Ich ro­dzi­ce ode­szli z tego świa­ta ostat­niej zimy, zo­sta­wia­jąc im je­dy­nie na­rzę­dzia my­śliw­skie ojca i ma­leń­ką chat­kę, w któ­rej dotąd wszy­scy miesz­ka­li.

Tak długo jak trwa­ło lato, dzie­ci da­wa­ły sobie radę. Bar­mir, prze­żyw­szy już czter­na­ście wio­sen, pra­co­wał na polu, za­trud­niał się w go­spo­dar­stwach, cza­sem nawet cho­dził po­lo­wać, wy­ko­rzy­stu­jąc wszyst­ko, czego na­uczył go oj­ciec. Młod­sza od niego Da­le­bra zbie­ra­ła grzy­by i ja­go­dy, po­ma­ga­ła wie­śnia­kom przy zwie­rzę­tach, cza­sem nawet że­bra­ła, gdy przy­cho­dzi­ła taka po­trze­ba.

W ten spo­sób, choć przy­mie­ra­jąc gło­dem, dzie­ci prze­ży­ły jakoś ostat­ni rok. Gdy jed­nak na­de­szła zima, nikt nie po­trze­bo­wał już do­dat­ko­wych rąk do pracy. Nikt nie chciał też wziąć ich w opie­kę. Dzie­ci wie­dzia­ły, że śmierć wkrót­ce wy­cią­gnie po nie swe ko­ści­ste dło­nie. Pierw­szą chwy­ci­ła Da­le­bo­rę.

Nie na­de­szła jesz­cze zima, gdy dziew­czy­na za­czę­ła go­rącz­ko­wać. Brat po­da­wał jej wszyst­kie znane mu zioła i robił kom­pre­sy, lecz nic to nie po­ma­ga­ło.

Tam­tej nocy klę­czał przy jej łóżku, cier­pli­wie kar­miąc sio­strę go­to­wa­ną kaszą ze szcza­wiem. Da­le­bo­ra chci­wie chwy­ta­ła ko­lej­ne por­cje, z gry­ma­sem bólu na bla­dych war­gach. Mroź­ny wiatr wpa­dał przez dziu­rę w dachu, któ­rej żadne z nich nie po­tra­fi­ło za­ła­tać.

– Nie śpij, sio­strzycz­ko – po­wta­rzał co chwi­lę Bar­mir, po­cie­ra­jąc jej roz­pa­lo­ne czoło, jakby mógł je w ten spo­sób schło­dzić. – Pro­szę. Jedz i nie za­sy­piaj.

Dala nic nie od­po­wie­dzia­ła. Od wielu dni wła­ści­wie nie mó­wi­ła. Bar­mir był pe­wien, że wciąż go ro­zu­mie, ale nie miała już sił, by się ode­zwać.

– To tyle – po­wie­dział, gdy jego sio­stra skoń­czy­ła po­si­łek. – Na dzi­siaj musi ci to wy­star­czyć.

Da­le­bo­ra wy­cią­gnę­ła drżą­cą rękę i ści­snę­ła słabo dłoń brata. Uśmie­cha­ła się, ale w jej roz­pa­lo­nych oczach czaił się strach.

– Dzię­ku­ję – wy­szep­ta­ła drżą­cy­mi war­ga­mi.

– W po­rząd­ku. Wkrót­ce wy­zdro­wie­jesz, zo­ba­czysz.

Da­le­bo­ra nic nie od­po­wie­dzia­ła. Po­ło­ży­ła się z po­wro­tem w łóżku, nie­ru­cho­ma ni­czym kłoda. Bar­mir po­cze­kał kilka chwil, aż upew­nił się, że za­snę­ła, po czym wy­szedł z iz­deb­ki, wciąż ści­ska­jąc miskę w dłoni. Po­czuł chłod­ne, je­sien­ne po­wie­trze, po­zwo­lił, by pierw­sze tego roku płat­ki śnie­gu wy­lą­do­wa­ły mu na twa­rzy, zaraz roz­ta­pia­jąc się na skó­rze. Na­stęp­nie wziął głę­bo­ki wdech i rzu­cił o zie­mię ich ostat­nią reszt­ką je­dze­nia. Miska ude­rzy­ła o ka­mień, pę­ka­jąc na dwoje.

Bar­mir krzy­czał. Szty­le­ty chło­du roz­dzie­ra­ły mu gar­dło, ale to było dla niego bez zna­cze­nia. I tak miał nie­dłu­go umrzeć. Brakowało mu je­dze­nia, nikt nie chciał mu pomóc, jego dom był ru­de­rą. Ani on, ani Da­le­bo­ra nie mogli tego prze­żyć.

Usiadł na progu, ze łzami w oczach my­śląc o swo­jej sy­tu­acji. Robił to już wiele razy i wnio­sek za­wsze po­zo­sta­wał taki sam. Jego sio­stra nie mogła wy­zdro­wieć, żyjąc w gło­dzie i zim­nie. By jej pomóc, po­trze­bo­wał pie­nię­dzy i je­dze­nia, ale nie miał ani jed­ne­go, ani dru­gie­go. Nawet w środ­ku lata oboje żyli z dnia na dzień, a co do­pie­ro teraz, gdy zbli­ża­ła się zima. Lasy były opu­sto­sza­łe, a kraść nie było od kogo.

W tej sy­tu­acji, po­zo­sta­wa­ło mu tylko jedno.

Wes­tchnął cięż­ko i wró­cił do domu. Nie bu­dząc sio­stry, wy­cią­gnął z do­mo­wej skrzy­ni łuk, wiąz­kę strzał, długi nóż i lekki skó­rza­ny pan­cerz. Wszyst­ko, co zo­sta­ło mu po ojcu.

Był synem my­śli­we­go. Wie­dział, jak się tym po­słu­żyć.

Ubrał się, wziął broń i ru­szył w stro­nę lasu. Ale nie tam, gdzie uda­wał się za­zwy­czaj. Nie do ma­łe­go, bez­pań­skie­go za­gaj­ni­ka, w któ­rym od dwóch ty­go­dni nie zła­pał nic, nawet tropu naj­mniej­sze­go za­ją­ca. Nie mógł już dłu­żej po­zwo­lić sobie na pół­środ­ki. Mu­siał iść dalej.

Po kilku chwi­lach mar­szu sta­nął na samym skra­ju znacz­nie więk­szej, ciem­niej­szej pusz­czy, pa­trząc na roz­po­ście­ra­ją­cą się przed nim gę­stwi­nę. Wi­dział nie­chęt­ne spoj­rze­nia żu­brów, wro­gie ły­pa­nie wilka, sły­szał zło­wróżb­ne śpie­wy naj­róż­niej­szych pta­ków. Miał wra­że­nie, że nawet drze­wa pa­trzą na niego nie­na­wist­nie.

Czar­ny Las. Je­dy­ne miej­sce, gdzie mimo zbli­ża­ją­cej się zimy, zwie­rzy­ny wciąż było pod do­stat­kiem.

Mimo na­dej­ścia czło­wie­ka, żadne zwie­rzę nie ucie­kło. Po­zo­sta­ły na swo­ich miej­scach, pra­wie nie zwra­ca­jąc na niego uwagi. Nie oba­wia­ły się Bar­mi­ra, bo w tym lesie nikt nie po­lo­wał. Choć­by cała wieś miała umrzeć z głodu.

Bar­mir wziął głę­bo­ki wdech i po­pra­wił za­wie­szo­ny na ple­cach łuk. Mógł­by teraz na­ło­żyć strza­łę, na­cią­gnąć cię­ci­wę i strze­lić do któ­re­goś ze zwie­rząt. Ale nim jego ofia­ra pa­dła­by na zie­mię, on już że­gnał­by się z ży­ciem, a zaraz po nim za­pew­ne i cała jego wio­ska.

Mar­twi nie po­trze­bu­ją je­dze­nia. Mar­twi ni­ko­mu go też nie za­nio­są. Jeśli miał pomóc Da­le­bo­rze, po­trze­bo­wał cze­goś lep­sze­go.

Prze­kro­czył gra­ni­cę lasu i ru­szył przed sie­bie. Czuł nie­na­wiść, ema­nu­ją­cą z kory drzew i ciał zwie­rząt. Miał wra­że­nie, że nawet trawa pod sto­pa­mi za­wią­zu­je mu się wokół butów, by po­wstrzy­mać go od mar­szu.

Nie za­trzy­my­wał się jed­nak. Nie prze­sta­wał iść, do­pó­ki nie usły­szał głosu swo­jej matki gdzieś za ple­ca­mi.

Od dziec­ka słu­chał opo­wie­ści o Noc­nych Dzie­ciach, stwo­rze­niach za­miesz­ku­ją­cych Czar­ny Las. Wie­dział, że ich przyj­ście po­prze­dza­ją ilu­zje, dziw­ne od­gło­sy, śmie­chy. Nie wolno mu było po­zwo­lić, by te sztucz­ki go zwio­dły. One chcia­ły, by choć na chwi­lę się roz­pro­szył.

Dla­te­go gdy usły­szał głos swo­jej matki, nie od­wró­cił się i nie słu­chał słów zjawy. Stał spo­koj­nie, sku­pia­jąc wzrok na gę­stwi­nie przed nim, igno­ru­jąc wszel­kie dźwię­ki i wi­dzia­ne kątem oka ob­ra­zy.

Po pew­nym cza­sie, w mroku przed sobą zo­ba­czył parę po­ły­sku­ją­cych, ja­sno­żół­tych oczu. Zaraz za nimi po­ja­wi­ła się ko­lej­na, a na­stęp­nie jesz­cze jedna. Wkrót­ce potem dziw­ne od­gło­sy usta­ły, a wśród głu­szy roz­brzmiał mro­żą­cy krew w ży­łach chi­chot. Ciem­ne fi­gu­ry za­czę­ły się do niego zbli­żać.

Bar­mir po­wo­li się­gnął do kie­sze­ni i wyjął z niej mały, okrą­gły amu­let, który wiele lat temu kupił na od­pu­ście. Uniósł go na wy­so­kość oczu i trwał bez ruchu. Miał wiel­ką ocho­tę się­gnąć po łuk, ale wie­dział, że to by­ła­by czy­sta głu­po­ta.

Ciem­ne stwo­ry krą­ży­ły do­oko­ła niego, tań­cząc i pod­śpie­wu­jąc. Przy­po­mi­na­ły tro­chę ludzi, po­mi­mo czar­nej jak wę­giel skóry, wiel­kich żół­tych oczu i bia­łych, nie­mal­że świe­cą­cych zębów.

– Co tutaj ro­bisz, czło­wie­ku? – Bar­mir usły­szał wy­so­ki, szy­der­czy głos jed­nej z istot. – Czyż­byś zgu­bił się w lesie, z łu­kiem za­wie­szo­nym na ple­cach?

– A może chcia­łeś na­zbie­rać ziół? – za­py­tał ko­lej­ny, jesz­cze wyż­szy głos. – I za­bra­łeś kilka strzał, by mieć czym je od­ci­nać?

– Chcę ubić in­te­res – od­po­wie­dział naj­spo­koj­niej jak umiał. Isto­ty pa­trzy­ły na niego przez mo­ment, po czym wy­bu­chnęły śmie­chem.

– A co ty, sa­mot­ny czło­wie­czek, mo­żesz nam niby dać? – za­py­ta­ła jedna z nich, pod­pły­wa­jąc do niego ni­czym mgła. – Już za sam fakt, że wsze­dłeś do na­sze­go lasu i wy­stra­szy­łeś nasze zwie­rzę­ta, po­win­ni­śmy spra­wić, że nigdy wię­cej nie uj­rzysz bla­sku słoń­ca.

– Nie mo­że­cie mnie do­tknąć, gdy trzy­mam amu­let – od­parł Bar­mir. Mimo stra­chu zmu­sił się, by pa­trzeć po­two­ro­wi w oczy. – Wiem o tym.

– I my­ślisz, że to nas po­wstrzy­ma? – Ciem­no­wło­sa dziew­czy­na-po­twór ro­ze­śmia­ła się gło­śno. – Przez dzie­się­cio­le­cia, całe świę­te armie pró­bo­wa­ły we­drzeć się do tego lasu. Przy­no­si­li sym­bo­le, pan­ce­rze, uświę­co­ne po­tra­wy, cza­sem nawet sa­mych ka­pła­nów pod nasze gra­ni­ce. Żaden z nich nie wró­cił. A ty my­ślisz, że po­wstrzy­ma nas twój wi­sio­rek?

– On nie ma was po­wstrzy­mać. Ma was je­dy­nie spo­wol­nić. Do czasu, aż przed­sta­wię wam swoją ofer­tę.

– A jakaż to niby ofer­ta?

– Po­zwól­cie mi upo­lo­wać z wa­sze­go lasu jedno, duże zwie­rzę.

Ko­lej­na salwa śmie­chu prze­to­czy­ła się po­śród stwo­rów.

– Czło­wie­ku, masz po­ję­cie co czeka tych, któ­rzy choć­by po­my­ślą o za­bra­niu stąd zwie­rzę­cia?

– Wiem. I to wła­śnie wam ofe­ru­ję. W za­mian za zwie­rzy­nę, zo­sta­nę tu z wami. Na za­wsze. Obie­cu­ję, że nie będę ucie­kał, wzy­wał po­mo­cy ani pró­bo­wał ja­kich­kol­wiek sztu­czek. A poza tym zro­bię wszyst­ko, co tylko ze­chce­cie.

Śmie­chy nagle usta­ły. Stwo­ry po­pa­trzy­ły na niego ze zdzi­wie­niem. Chyba nawet im taka ofer­ta wy­da­wa­ła się sza­lo­na.

– Wiem, że tacy jak wy po­ry­wa­ją cza­sem ludzi i prze­trzy­mu­ją ich jako zwie­rząt­ka – kon­ty­nu­ował Bar­mir. – Zo­sta­nę jed­nym z nich, jeśli chce­cie. Jeśli wo­li­cie, będę wam słu­żył. Nie będę ucie­kał, ani ni­cze­go pla­no­wał. Zo­sta­nę z wami z wła­snej, nie­przy­mu­szo­nej woli.

Dzie­ci, wy­raź­nie zszo­ko­wa­ne, po­pa­trzy­ły naj­pierw na sie­bie na­wza­jem, a na­stęp­nie z po­wro­tem na Bar­mi­ra.

– Dla­cze­go chcesz się tak po­świę­cić dla jed­ne­go zwie­rzę­cia, któ­re­go nawet nie zjesz?

Chło­pak wska­zał dło­nią w kie­run­ku, z któ­re­go nad­szedł.

– Tam, w nie­da­le­kiej wio­sce, leży moja sio­stra. Jest chora i jeśli nie dam jej nic do je­dze­nia, umrze.

Bar­mir pa­trzył na Dzie­ci, sta­ra­jąc się za­cho­wać ab­so­lut­ny spo­kój. Jego serce biło jak sza­lo­ne, ale twarz wy­ra­ża­ła spo­kój. Nie mógł po­zwo­lić sobie na oka­za­nie sła­bo­ści.

Elfy po­pa­trzy­ły po sobie raz jesz­cze, po czym bez słowa wzbi­ły się do lotu. Bar­mir le­d­wie mógł je zo­ba­czyć, gdy uno­si­ły się na tle noc­ne­go nieba. Sły­szał je­dy­nie ich chi­chot i szum oko­licz­nych drzew.

Ode­tchnął w duchu. Po­wta­rzał sobie, że wcale nic nie traci na tym ukła­dzie. Gdyby tu nie przy­szedł, i tak bym umarł, a wcze­śniej pa­trzył jak od­cho­dzi jego sio­stra. W ten spo­sób mógł oca­lić cho­ciaż ją. Może nawet po­zwo­lą mu żyć, choć za­pew­ne mar­nie.

W końcu, po nie­skoń­cze­nie dłu­gim cza­sie, stwo­rze­nia wró­ci­ły na zie­mię, chi­cho­cząc i pa­trząc na niego z mści­wą sa­tys­fak­cją. Nie wie­dział, co zde­cy­do­wa­ły, ale był pe­wien, że mu się to nie spodo­ba.

Naj­więk­szy spo­śród nich wy­szedł na­przód, roz­cią­ga­jąc wargi w sa­dy­stycz­nym uśmie­chu.

– Oto za­sa­dy: po pierw­sze, wy­ru­szysz do walki nagi, uzbro­jo­ny wy­łącz­nie w daną ci przez nas włócz­nię. Po dru­gie, sami wy­bie­rze­my zwie­rzę, z któ­rym się zmie­rzysz, a ty nie masz prawa zabić żad­ne­go in­ne­go stwo­rze­nia w tym lesie. Po trze­cie, mu­sisz skoń­czyć, nim na­sta­nie ranek. Swoją za­pła­tę od­bie­rze­my zaraz po tym, jak spo­tkasz się z sio­strą.

Bar­mir prze­my­ślał do­kład­nie po­sta­wio­ne mu wa­run­ki. Były su­ro­we, ale nie na tyle, by nie miał szans na zwy­cię­stwo. Zda­wał sobie spra­wę, że kryje się w tym jakiś pod­stęp, ale nie po­tra­fił go do­strzec. Po dłu­gim za­sta­no­wie­niu, ski­nął nie­chęt­nie głową, mogąc je­dy­nie zga­dy­wać, na co tak na­praw­dę się zgo­dził.

Roz­ma­wia­ją­cy z nim po­twór wy­szcze­rzył swoje nie­na­tu­ral­nie białe zęby.

– Świet­nie. W takim razie…

Stwór mach­nął ręką i nagle Bar­mir po­czuł serię ma­lut­kich, bo­le­snych ukłuć na swoim ra­mie­niu. Spoj­rzał na rękę, na któ­rej nagle za­czę­ły wy­ra­stać małe, czar­ne piór­ka, ro­sną­ce z każ­dym mo­men­tem. Prze­ra­żo­ny pró­bo­wał krzy­czeć, ale z jego gar­dła wy­do­by­ło się je­dy­nie znie­kształ­co­ne kra­ka­nie. Nagle zdał sobie spra­wę, że jego wargi za­stę­pu­je teraz mały, czar­ny dziób.

To wszyst­ko trwa­ło za­le­d­wie mo­ment. Zaraz potem jedno z Dzie­ci, teraz wy­glą­da­ją­cych dla niego ni­czym ol­brzym, chwy­ci­ło go de­li­kat­nie w dło­nie. Stał się tak mały, że mie­ścił się w jej rę­kach.

– Nie martw się, to tylko na chwi­lę. Nie chce­my, byś szpe­rał w na­szym lesie, gdy przy­go­to­wu­je­my twoją za­ba­wę.

Bar­mir zro­zu­miał ją, ale jakby po­ło­wicz­nie. Wraz z me­ta­mor­fo­zą ciała, zmie­niał się także jego umysł. Wkrót­ce cała jego ludz­ka jaźń roz­pły­nę­ła się, ustę­pu­jąc miej­sca jego no­we­mu, pta­sie­mu ro­zu­mo­wi.

Obu­dził się jakiś czas póź­niej, z za­że­no­wa­niem uświa­da­mia­jąc sobie, że jest nagi. Tuż obok le­ża­ła pro­sta włócz­nia – krót­ki kij z ostrym krze­mie­niem na końcu. Obej­rzał do­kład­nie broń i uśmiech­nął się lekko. Nocne Dzie­ci mogły być nie­obli­czal­ne, ale po­stą­pi­ły na swój spo­sób spra­wie­dli­wie, dając mu praw­dzi­we, mocne drew­no i ostry grot. Gdyby tra­fił w oczy, naj­czul­szy punkt u więk­szo­ści zwie­rząt, na­praw­dę mógł­by wy­rzą­dzić tym krzyw­dę.

Wstał, ści­ska­jąc pry­mi­tyw­ną broń i ro­zej­rzał się do­oko­ła. Był na ma­lut­kiej po­lan­ce, oto­czo­nej ze wszyst­kich stron gę­stwi­ną. Nie­opo­dal zo­ba­czył małą, szkla­ną klep­sy­drę, ma­ją­cą za­pew­ne od­mie­rzać mu czas. Ona też wy­da­wa­ła się uczci­wa. Nie miała w sobie wiele pia­sku, ale my­śliw­skie do­świad­cze­nie mó­wi­ło mu, że może zdą­żyć, jeśli tylko bę­dzie dzia­łał szyb­ko.

Nagle do jego uszu do­biegł trzask ła­ma­nych ga­łę­zi, jakby ja­kieś zwie­rzę prze­dzie­ra­ło się wła­śnie przez krza­ki. Na­tych­miast przy­jął je­dy­ną znaną mu po­zy­cję do walki włócz­nią – stopy sze­ro­ko roz­sta­wio­ne, obie dło­nie na drzew­cu. Nie do końca pa­so­wa­ło to do jego krót­kiej dzidy, ale nie miał in­nych po­my­słów. Wy­ce­lo­wał grot w kie­run­ku, z któ­re­go do­cho­dzi­ły od­gło­sy.

Co do niego przyj­dzie? Szyb­ki, nie­uchwyt­ny lis? Wiel­ki, dra­pież­ny wilk? Po­tęż­ny, szar­żu­ją­cy jeleń? A może kom­plet­nie nie­na­tu­ral­ny po­twór, ja­kie­go jesz­cze w życiu nie wi­dział? Wziął głę­bo­ki wdech i cze­kał w na­pię­ciu, aż jego cel wy­ło­ni się z krza­ków.

W końcu nad­szedł. Ale Dzie­ci, wbrew jego na­dzie­jom, wcale nie miały za­mia­ru się nad nim li­to­wać. Przez krza­ki przedarł się nie lis, nie wilk, nawet nie wiel­ki, wy­trzy­ma­ły jeleń.

Ru­szył na niego niedź­wiedź.

Bar­mir od­sko­czył w prze­ra­że­niu, upa­da­jąc na trawę. Roz­pę­dzo­ne zwie­rzę mi­nę­ło go o nie­ca­ły krok. Na­tych­miast wstał, wie­dząc, jak szyb­ko po­tra­fi za­wró­cić niedź­wiedź.

I fak­tycz­nie, zwierz zaraz za­wró­cił, po raz drugi rzu­ca­jąc się na Bar­mi­ra. Tym razem pró­bo­wał po­chwy­cić go, sta­jąc na dwóch ła­pach. My­śli­wy cofał się co sił w no­gach, bał się jed­nak od­wró­cić, by nie stra­cić stwo­rze­nia z oczu.

Ostry ból prze­szył jego plecy, gdy ude­rzył o drzewo; nie miał jed­nak czasu, by o tym roz­my­ślać. Od­sko­czył, a mon­strum wbiło pa­zu­ry w znajdujący się za nim pień. Bar­mir za­ata­ko­wał dzidą, pró­bu­jąc tra­fić je w oczy.

Zwie­rzę od­sko­czy­ło, a Bar­mir za­mach­nął się po­now­nie, zmu­sza­jąc niedź­wie­dzia do wy­co­fa­nia się o kilka kro­ków. Wy­ko­rzy­stał ten mo­ment, by po­biec jak naj­da­lej w las, z dala od otwar­tej prze­strze­ni, na któ­rej nie miał żad­nej osło­ny.

I tutaj jed­nak nie był bez­piecz­ny. Wy­so­kie krze­wy spo­wal­nia­ły wpraw­dzie niedź­wie­dzia, ale tak samo dzia­ła­ły na Bar­mi­ra. Na szczę­ście drze­wa da­wa­ły mu też pewną prze­wa­gę. Two­rzy­ły mię­dzy sobą wą­skie prze­smy­ki, przez które be­stia nie mogła się prze­do­stać, jeśli usta­wił tam swoją włócz­nię. Dzię­ki temu, gdy niedź­wiedź przy­pu­ścił ko­lej­ną szar­żę, ostry krze­mień zmu­sił go, by się wy­co­fał. To samo stało się z na­stęp­nym i ko­lej­nym ata­kiem.

W końcu, nie mogąc się prze­drzeć, stwo­rze­nie za­trzy­ma­ło się w pew­nej od­le­gło­ści i krą­ży­ło mię­dzy drze­wa­mi, uważ­nie go ob­ser­wu­jąc. W pew­nej chwi­li otar­ło się gwał­tow­nie o jedno z drzew, jakby chcia­ło spraw­dzić nerwy swo­jej ofia­ry. Bar­mir ani drgnął. Nie po­zwa­lał, by ogar­nę­ła go pa­ni­ka.

Niedź­wiedź ob­ser­wo­wał go przez jakiś czas, jak gdyby ob­my­śla­jąc plan. Potem ze­rwał się z miej­sca, bie­gnąc tuż poza za­się­giem włócz­ni. Mi­nę­ła chwi­la, nim Bar­mir zro­zu­miał, co się dzie­je.

Niedź­wiedź pę­dził do sze­ro­kie­go przej­ścia, które ro­ślin­ność two­rzy­ła ka­wa­łek dalej. Tam gęste drze­wa nie mogły go za­trzy­mać.

Chło­pak pa­trzył na to z prze­ra­że­niem, lecz nie pró­bo­wał po­wstrzy­mać zwie­rzę­cia. Nie mógł wiecz­nie ucie­kać – klep­sy­dra po­zo­sta­wio­na mu przez Nocne Dzie­ci mu­sia­ła już się niemal przesypać. Przy­brał po­zy­cję i cze­kał na atak.

Be­stia mi­nę­ła ostat­nie drze­wo, jak osza­la­ła szar­żu­jąc w kie­run­ku Bar­mi­ra. On także ru­szył, w biegu po­chy­la­jąc włócz­nię i krzy­cząc ze wszyst­kich sił. Ce­lo­wał w pysk zwie­rzę­cia.

Broń prze­bi­ła jedno z oczu, ła­miąc się z trza­skiem. Roz­legł się ryk bólu, gdy krew i ka­wał­ki mię­śni po­le­cia­ły na trawę, bar­wiąc ją głę­bo­kim szkar­ła­tem. Bar­mir stra­cił rów­no­wa­gę i upadł na zie­mię.

Na­tych­miast pod­niósł się i zo­ba­czył, jak niedź­wiedź po raz ostat­ni od­wra­ca się w jego stro­nę. Frag­ment włócz­ni wciąż tkwił w jego oku, ocie­ka­jąc cie­płą, lepką krwią.

Stał tak jesz­cze przez chwi­lę, ki­wa­jąc się z boku na bok, na prze­mian otwie­ra­jąc i za­my­ka­jąc swoją wiel­ką, roz­trza­ska­ną pasz­czę, jak gdyby pró­bo­wał coś po­wie­dzieć. W końcu upadł cięż­ko na trawę.

Bar­mir sta­nął nad zwie­rzę­ciem, dy­sząc. Zro­bił to. Na­praw­dę tego do­ko­nał. Za­czął się prze­raź­li­wie, opę­tań­czo śmiać. Na­praw­dę go zabił!

Spoj­rzał raz jesz­cze na zdo­bycz, czu­jąc prze­peł­nia­ją­cą go dumę, lecz wtedy ciało zwie­rzę­cia nagle za­czę­ło się kur­czyć. Gęste futro nagle za­czę­ło za­ni­kać, a kły i pa­zu­ry za­stę­po­wa­ły ich ludz­kie od­po­wied­ni­ki.

Bar­mir pa­trzył na to z prze­ra­że­niem. Na po­cząt­ku nic nie ro­zu­miał, potem jed­nak po­wo­li za­czął zda­wać sobie spra­wę z okrut­nej praw­dy.

To nie był niedź­wiedź. Jego ofia­rą był czło­wiek, za­mie­nio­ny w zwie­rzę przez Nocne Dzie­ci. I to nie przy­pad­ko­wy czło­wiek.

To była jego sio­stra.

Bar­mir padł na ko­la­na, do­ty­ka­jąc drżą­cą dło­nią zma­sa­kro­wa­nej twa­rzy Da­le­bo­ry. Dziew­czy­na otwo­rzy­ła oko i za­mglo­nym wzro­kiem spoj­rza­ła na brata.

– Bar­mir… – ode­zwa­ła się sła­bym gło­sem. – Ty…

– Tak sio­strzycz­ko. To ja. – Po­chy­lił się i objął jej słabe ciało. Cie­pła krew za­pla­mi­ła mu po­licz­ki, mie­sza­jąc się z jego go­rą­cy­mi łzami. Czuł, jak ucho­dzi z niej życie.

– Przy­szły do mnie Nocne Dzie­ci… Za­pro­po­no­wa­ły…

– Wiem. Wiem co.

– Zgo­dzi­łam się, bo chcia­łam cię ra­to­wać…

– Wiem, sio­strzycz­ko. Wszyst­ko ro­zu­miem – wy­szep­tał. Chciał po­wie­dzieć coś wię­cej, lecz głos za­ła­mał mu się i za­czął przeraźliwie szlo­chać.

Wciąż jesz­cze sie­dział tam, ści­ska­jąc mar­twe ciało swo­jej sio­stry, gdy czar­ne syl­wet­ki na po­wrót wy­ło­ni­ły się z gę­stwi­ny. Sły­szał ich śmie­chy. Cy­nicz­ne, pełne nie­na­wi­ści śmie­chy istot, które nigdy nie miały za­mia­ru po­zwo­lić, by ja­ki­kol­wiek czło­wiek wy­szedł żywy z ich lasu.