Kraina cieni

Nazywam się Adam Blitz zwracam się o pomoc do osób, które to czytają. Niestety jak do tej pory nikt gdzie zgłaszałem się z tym problemem nie był mi w stanie pomóc. Otóż chodzi o to, że jakieś dwa lata temu znalazłem wśród starych rzeczy po dziadku książkę. Nie posiada nadrukowanego tytułu ani na obwolucie ani w środku. Książka zaintrygowała mnie ponieważ została napisana jak się okazało w kilku językach. Od pół roku zacząłem poważnie zajmować się tym tematem z pomocą przyszedł mi internet. Poznałem kilka osób które pomogły mi rozszyfrować języki oraz znaczenia słów. Jak się okazało książka zawiera takie języki jak: niemiecki, francuski, polski jest również łacina. Staram się dowiedzieć co to za książka. Udało mi się przetłumaczyć kilka stron. Poniżej zamieszczam fragment. Może ktoś rozpozna jakieś elementy lub nazwy.

"Kraina cieni"

Gdzieś w krainie nie dostępnej śmiertelnikom pośród wyniszczonych ziem uschniętych drzew i rozpadlin tak olbrzymich, że wzrok ludzki nie potrafił by dojrzeć drugiego końca. Istniało ogromne ponure zamczysko jedno z wielu, a jednak zupełnie inne od wszystkich pozostałych. Panem i władcą był On. Bóg jeden z tych od dawna zapomnianych. Czczony niegdyś na równi z Wielkim, dziś marzł w samotności, pustej komnacie, ostatnim z miejsc mu dostępnych. Blask świec tworzył klimat ponury a zapach zgnilizny i mech na kamiennych ścianach przywodził na myśl tylko najgorsze miejsca, w których nikt nie chciał by się znaleźć, a co dopiero czekać na moment, w którym zgaśnie ostatnia ze świec. Niemal na samym środku sali umieszczono wielki tron dla starego Władcy. Cały z kości zwierzęcych słoni, lwów, pum, gepardów znalazły się tam nawet zęby orki i rekina. Na końcach oparć znajdowały się czaszki najniebezpieczniejszego i najgorszego zwierzęcia na całym świecie zwanego humus lub po prostu człowiek. Postać boga opierającego głowę na swych rękach odbijała się w marmurowej podłodze, najczystszej powierzchni na całym świecie. Twarz jego wyrażała tak wiele smutku i złości zarazem. Co pewien czas poruszał ustami. Wydawał z siebie cichy szepty. Tak cichy niczym garść liści rzuconych na wiatr. Szept ten przemieniał się w burzę gwałtowną, by bić słowami niczym gromami potężnymi. Zadawał na głos pytania, a po namyśle sam sobie udzielał na nie odpowiedzi. Był On bowiem najmądrzejszym z mądrych, stanowił najjaśniejsze światło w mroku nieprzeniknionym, był On pytaniem i zarazem był też odpowiedzią. Najsamotniejszym z samotnych. Tak go określano przez wszystkie eony. Nikt nie był w stanie go zrozumieć ani choćby w małym stopniu dorównać mu intelektem (wyjątkiem był Wielki. Władca wszystkich bogów, ale on zbyt rzadko zstępował do tego świata1). Istniała niegdyś osoba, która potrafiła pojąć jego ból i smutek. Uczucia które targały nim od „Zrozumienia boskiego"2. Była nią piękna królowa Issabel. Pół człowiek, pół bóg. Kochała go jak nikt inny, przenigdy pokochać nie zdołał. Miłością jaką śmiertelne istoty pojąć nie zdołają. Nigdy nie dowiedziała, że jej boski przyjaciel i kochanek był również jej ojcem. Po nim to odziedziczyła mądrość swą niezmierną. Niestety jej boska dusza zamknięta została w kruchym człowieczym ciele. Zginęła od ciosu sztyletu, który rozciął jej delikatne blade gardło. Zabił ją mąż zazdrosny, król Krezson. Karę poniósł okropną a wraz z nim całe jego królestwo przeklęte. Wszechmocny – On wraz z braćmi swymi poprzez trzęsienia ziemi i powodzie, doprowadził do tego, iż wyspa wraz z jej mieszkańcami zniknęła na dnie bezkresnego oceanu. Lecz i tam mieszkańcy nie odnaleźli spokoju. Po dziś dzień cierpią za grzech swego władcy. Długo po śmierci Issabel szukał zemsty jedyny jej syn potomek króla Krezona, który natenczas przebywał z wizytą na krańcach ziem Marganum. Imię jego brzmiało At'lanatis a ród jego potomków stworzył wielki naród myślicieli i wynalazców.

Starzeć siedział i myślał. Siły już całkiem opuściły jego ciało. Wyszeptał tylko:

– Oni nawet tego nie poczują, a ja.. Ja umrę z pełna tego świadomością.

Wielki ból przeszył całe jego ciało.

– Dlaczego właśnie ja? – odchylił głowę do tyłu wpatrując się w nędzny ogarek czarnej świecy.

– Ponieważ ciebie wybrał Najwyższy a On wie co było co jest i co wydarzyć się musi.

– Tylko ja rozumiem jak działa to wszystko, a jednak, tego pojąć nie umiem. Potrafię zrozumieć działanie każdej części nawet najbardziej skomplikowanej, znam zależności, charakterystyki, oddziaływania… Ale nie obejmuję większych zbiorów a tym bardziej całości. Tylko ty to potrafisz o Wielki. Czyż byś mnie całkiem opuścił? Teraz gdy najbardziej Cię potrzebuję.

Ból w klatce piersiowej stał się niemal nie do zniesienia.

– Czemu właśnie teraz? Jest jeszcze tyle do poznania, opisania i przeżycia.

– Teraz bo nadszedł czas ku temu odpowiedni. A może odpowiedni czas nigdy nie nadchodzi bo zawsze rodzi się nowe, nie poznane, jeszcze nie skatalogowane i nie określone, jeszcze nie rozwinięte.

– Tak bardzo pragnę dalej istnieć. – wielka łza spłynęła po twarzy starca uderzając o podłogę stłukła się na milion małych diamentowych odłamków.

Przymknął oczy. Czekał. Niemal w sen zapadając posłyszał skwierczenie dopalającej się ostatniej ze świec. Potem chrzęst i pękanie odłamków rozsypanych na podłodze. Po nich stąpała postać, w czerń obleczona, na którą czekał i której tak bardzo się obawiał. Poczuł zimny oddech na szyi, zmroził on nie tylko jego ciało ale zmroził i ducha. Potem szept wprost do lewego ucha, niczym jad rozszedł się po całym ciele:

– Jestem bracie mój. – gardło starca napięło się i zacisnęło tak, iż nie mógł wykrztusić ani słowa.

Z zamkniętymi oczyma wyciągnął przed siebie ręce Wewnętrznymi stronami dłoni skierowanymi ku górze, następnie zacisnął mocno pięści tak, że paznokcie przebiły skórę zagłębiając się w mięśniach. Skórcz w gardle puścił.

– Zrób to szybko bracie. – powiedział najspokojniej jak umiał.

Otworzył oczy i ujrzał swego brata Forgotha, który z uśmiechem na twarzy pokazał mu swą obrzydliwą dłoń przy której jeden palec był grubszy i dłuższy od pozostałych trzech. Miał kształt wielkiego noża ale nie było na świecie broni która by dorównała mu ostrością. Forgoth czyniąc wszystko według tradycyjnego obrzędu. Skierował swój palec na starca co miało oznaczać: „Nadeszła wreszcie twoja pora". Położył palec na przegubach brata. Zrobił to niezwykle delikatnie niczym matka gładząca śpiące swe dziecko. Teraz i czarna postać uroniła drogocenną łzę. Nim kryształ dotknął zimnej posadzki szybkim ruchem nakreślił szkarłatną linię. Pan i władca zamku otworzył tylko usta nie wydając jednak żadnego już dźwięku. Czuł tylko jak ciepła krew spływa po rękach do otwartych dłoni, które otworzyły się same. To przez cięcie, głębokie rozcinające i tak już słabe ścięgna. Opadł bezwładnie w swym białym tronie. Wydawać by się mogło, że zasnął na chwilę tylko. Brat jego Forgoth spuściwszy tylko wzrok odszedł rozpływając się w mroku.

Gdy dzień nastał nowy do komnaty wkroczyła świetlista postać. Poruszała się tak lekko. Zdawała się bardziej unosić w powietrzu niż kroczyć po kamieniu. Zbliżyła się do ciała rozpartego na tronie i jeszcze delikatniej dotknęła ustami jego pomarszczonego czoła.

– Witaj mój synu. – w tym samym momencie wielkie światło rozbłysło rozświetlając całą komnatę.

Wszędzie gdzie okiem sięgnąć paliły się świece. Małe i wielkie, proste i ze zdobieniami, a na tronie nie siedział już starzec a dziecko.

Rozejrzało się wokoło i z uśmiechem na twarzy rzekło:

– Ja… jestem…

Jeśli masz dla mnie jekieś informacje na temat książki lub jakiegoś elementu z zawartego we fragmencie proszę o kontakt na adres email: adamblitz@interia.pl