Wszystkie drogi prowadzą do...

Czas do od­jaz­du T minus dwa­na­ście minut. – Pa­trzę na mokry od potu, cie­pły w do­ty­ku te­le­fon, potem długo wy­cie­ram go o spodnie, a na ko­niec cho­wam z na­masz­cze­niem do kie­sze­ni.

Pią­tek, pią­te­czek, pią­tu­nio. Nudny jak flaki z ole­jem, z tym samym sche­ma­tem, który tre­nu­ję od kil­ku­na­stu mie­się­cy. Nie­zwy­kły za­ra­zem, bo bę­dzie po­cząt­kiem cze­goś wiel­kie­go… o ile przed pierw­szą znaj­dę się trzy­sta ki­lo­me­trów dalej.

Roz­glą­dam się i widzę, że au­to­bus zaraz do­trze do celu. Jesz­cze tylko świa­tła i skrzy­żo­wa­nie, więc wsta­ję i prze­ci­skam się, żeby być pierw­szym w ko­lej­ce do drzwi.

Pool po­si­tion za­ję­te, a stres robi swoje. Ad­re­na­li­na pra­cu­je, mię­śnie rwą do pracy, wzrok wy­ostrza, zaś lekko spusz­czo­na głowa uważ­nie lu­stru­je oto­cze­nie, szu­ka­jąc moż­li­wych za­gro­żeń i opty­mal­nych roz­wią­zań.

Czas jest teraz jak z gumy. Wszyst­ko spo­wal­nia. Se­kun­dy zmie­nia­ją się w mi­nu­ty, a nawet w go­dzi­ny. Osią­gam nie­skoń­czo­ność, ale wy­łącz­nie mocą umy­słu, bez nar­ko­ty­ków i pro­chów, które kie­dyś ły­ka­łem jak słod­kie kar­mel­ki.

Co cie­ka­we, nie czuję nawet te­sto­ste­ro­nu.

I wła­śnie to jest w tym wszyst­kim naj­pięk­niej­sze. Mój or­ga­nizm świet­nie przy­go­to­wał się do wy­peł­nie­nia za­da­nia i uru­cho­mił tylko nie­zbęd­ne hor­mo­ny, tak nie za mało i nie za dużo, żebym nie stra­cił ja­sno­ści my­śle­nia i nie dzia­łał jak mię­śniak na ste­ry­dach.

Moja pod­świa­do­mość jest rów­nie wspa­nia­ła. Do­sko­na­le wie, jak mi pomóc. Na­uczy­ła się tego przez ostat­nie kilka lat, w trak­cie wielu ta­kich piąt­ków i prze­by­wa­nia w skraj­nie nie­przy­ja­znym śro­do­wi­sku, w któ­rym wciąż pró­bu­ję zbu­do­wać naszą przy­szłość i awan­so­wać nas do ko­lej­ne­go po­zio­mu na dra­bi­nie roz­wo­ju spo­łecz­ne­go.

Wie­czór. Cen­trum mia­sta. Znam roz­kła­dy i wiem, że po­ra­dzę sobie śpie­wa­ją­co. Choć wszyst­ko jest na styk, to jest szan­sa. Ona jest za­wsze, do ostat­nie­go cen­ty­me­tra i ostat­niej se­kun­dy. Mam kilka minut, żeby za­brać rze­czy i zdą­żyć na po­ciąg. Je­że­li wszyst­ko pój­dzie gład­ko, będę mógł wy­ru­szyć pół go­dzi­ny wcze­śniej albo prze­gryźć coś z sen­sem na sta­cji. To do­sko­na­ła wia­do­mość. Tak czy ina­czej wy­gram… o ile cho­ler­ne pudło na kół­kach ruszy wresz­cie z miej­sca.

Moje modły naj­wy­raź­niej do­cie­ra­ją do naj­wyż­sze­go, bo au­to­bus po chwi­li mknie z ci­chym szu­mem elek­trycz­ne­go sil­ni­ka. Drzwi otwie­ra­ją się, ale na­tra­fiam na coś, co od za­wsze było pro­ble­mem.

To jakiś po­nu­ry żart. Dla­cze­go aku­rat wtedy, kiedy czło­wiek naj­bar­dziej się spie­szy? Rusz­cie się, do ja­snej cia­snej! – Re­agu­ję wręcz aler­gicz­nie na trzę­są­cych się, śli­nią­cych jak zom­bie sta­rusz­ków, chi­cho­czą­ce na­sto­lat­ki w nie­przy­zwo­icie krót­kich szor­tach i ma­muś­ki z ra­do­śnie wrzesz­czą­cy­mi ły­sy­mi bo­ba­sa­mi.

To­wa­rzy­stwo na­pie­ra i obija się ni­czym sa­mo­cho­dzi­ki w we­so­łym mia­stecz­ku, a ja mam ocho­tę krzy­czeć i usta­wiać ich wszyst­kich razem, po kolei i z osob­na. To jed­nak nie na­stę­pu­je. To nie ten czas. Nie dziś i nie teraz. Stra­cił­bym cenne chwi­le, a na to zde­cy­do­wa­nie nie mogę sobie po­zwo­lić.

La­wi­ru­ję ze zręcz­no­ścią akro­ba­ty i w końcu wy­do­sta­ję się z bez­myśl­ne­go tłumu.

Chcę nad­ro­bić stra­co­ny czas. Przy­spie­szam, ile to tylko moż­li­we, ale moich skrom­nych sił star­cza za­le­d­wie na kil­ka­na­ście me­trów. Z każ­dym kro­kiem ple­cak bar­dziej ciąży. Ledwo widzę ze zmę­cze­nia. W płu­cach bra­ku­je po­wie­trza, a ból w mię­śniach jest nie do wy­trzy­ma­nia.

Nad­ludz­kim wy­sił­kiem robię fi­nisz i je­stem już przy drzwiach wej­ścio­wych na klat­kę.

Klucz, cho­ler­ny klucz. – Myśli bie­gną jak bły­ska­wi­ca i choć duch jest chęt­ny i ocho­czy, to ma­te­ria sta­wia kon­kret­ny, acz nie­spo­dzie­wa­ny opór. Port­fel nie chce wyjść z tyl­nej kie­sze­ni przez dobre kilka se­kund, w końcu jed­nak go wy­szar­pu­ję, wy­cią­gam z niego klucz i do­sta­ję się do środ­ka bu­dyn­ku.

Zmie­nić ko­szul­kę czy nie zmie­nić? Oto jest py­ta­nie. – Mój nos re­je­stru­je w win­dzie ledwo wy­czu­wal­ny kwa­śny za­pa­szek, a to zna­czy, że ona może po­czuć to samo.

Po chwi­li je­stem w wy­na­ję­tym miesz­ka­niu. Głod­no, chłod­no i do domu da­le­ko. Za­pa­lam świa­tło i o mało nie wpa­dam na wa­liz­kę, która stoi pra­wie w wej­ściu.

Jed­nak zmie­nię. – W sumie jest mi to obo­jęt­ne, bo i tak będę się prze­bie­rał, z dru­giej stro­ny czego nie robi się dla damy.

Dez­odo­rant i per­fu­my! Nie za­po­mnij! – W po­śpie­chu zdej­mu­ję ple­cak, kurt­kę i za­bie­ram z szaf­ki nowy t–shirt. Robię to, co na­le­ży, a potem pod­cho­dzę do lu­stra i bły­ska­wicz­nie oce­niam, czy ca­łość uj­dzie w tłoku.

Spodnie czy­ste, buty bez brudu, ko­szul­ka w miarę upra­so­wa­na. Bę­dzie za­do­wo­lo­na. Czas. Ile czasu?

Pa­trzę na ze­ga­rek w kuch­ni.

Czte­ry mi­nu­ty. Cho­le­ra!

Prze­kła­dam lap­to­pa do wa­liz­ki, którą za­pi­nam w iście olim­pij­skim tem­pie. Dzie­sięć se­kund i już za­my­kam i spraw­dzam drzwi. Zjeż­dżam. Czuję zbli­ża­ją­cą się przy­go­dę, zanim jed­nak to spo­tka­nie na­stą­pi, muszę wy­biec z bu­dyn­ku.

Trrrr – Wa­liz­ka tur­ko­cze, gdy cią­gnę ją kilka chwil póź­niej za sobą.

Szyb­ciej, szyb­ciej! – Sły­szę za­po­wie­dzi na po­bli­skiej sta­cji. Mam jesz­cze ja­kieś dwie mi­nu­ty. Emo­cje po­wo­li opa­da­ją… do­pie­ro, gdy sie­dzę w po­cią­gu, go­to­wy na nowe wra­że­nia.

***

Dwu­na­sta w nocy.

W trak­cie drogi prze­spa­łem się wię­cej niż tro­chę. Z po­cią­gu pod­miej­skie­go prze­sia­dłem się do da­le­ko­bież­ne­go, tam­tym bez przy­gód prze­je­cha­łem w dwie go­dzi­ny i trzy kwa­dran­se, a na końcu bez kom­pli­ka­cji zła­pa­łem au­to­bus. Nie pa­da­ło, więc ostat­nie kilka kro­ków rów­nież oka­za­ło się czy­stą przy­jem­no­ścią.

Je­stem zmę­czo­ny i wy­po­czę­ty za­ra­zem, i do­pie­ro teraz na­praw­dę i do szpi­ku kości czuję zew przy­go­dy, ten dresz­czyk emo­cji, gdy trze­ba coś zła­pać, bo ina­czej można utknąć w Za­du­piu Gór­nym. Moje zmy­sły są wy­ostrzo­ne do gra­nic moż­li­wo­ści, a serce bije przy­spie­szo­nym ryt­mem, ale to nie­waż­ne. Biorę głę­bo­ki od­dech, tro­chę się uspo­ka­jam, strze­pu­ję nie­wi­dzial­ne pyłki z ubra­nia i dzwo­nię do­mo­fo­nem.

– Cześć. – Jest ledwo żywa, gdy wita mnie na górze. – Na­pi­jesz się?

– Tak, daj mi kawę.

Moje ko­cha­nie parzy mi pysz­ny, pa­ru­ją­cy płyn, potem zaś przy­go­to­wu­je ka­fe­ter­kę na rano. Sie­dzę, dając od­po­cząć zmę­czo­nym mię­śniom. Roz­glą­dam się po małym miesz­kan­ku i z za­do­wo­le­niem widzę spa­ko­wa­ną wa­liz­kę:

– Cie­płe ubra­nie masz? – pytam.

– A mam. – Ziewa.

– Do­ku­men­ty?

– Pasz­port.

– Lap­top?

– Tak.

– Ła­do­war­ki?

– Też. Nie mu­sisz mnie o wszyst­ko pytać.

– A kopie?

– Eeeeee…

– Nie zro­bi­łaś?

– Wiesz prze­cież…

– Ale to takie ważne…

– Daj mi spo­kój, je­stem zmę­czo­na.

– Kładź się spać, ja się wszyst­kim zajmę – mówię to zre­zy­gno­wa­nym tonem, bo wiem, że po­sie­dzę co naj­mniej do dru­giej w nocy.

Od­pa­lam ma­szy­nę, która za­czy­na iry­to­wać nie­ru­cho­mym pa­skiem po­stę­pu. Ze zmę­cze­nia ćmi mnie głowa. Jest tak źle, że nawet kawa nie jest w sta­nie spo­wo­do­wać, żebym nie przy­sy­piał.

– Ko­cha­nie, hasło. – Kilka minut póź­niej niosę lap­to­pa do uko­cha­nej, która z za­mknię­ty­mi ocza­mi wkle­pu­je znane na pa­mięć li­ter­ki.

– Daj już mi spo­kój – mru­czy po chwi­li jak kotka i prze­wra­ca się na bok.

Otu­lam ją tro­skli­wie koł­drą i wra­cam na po­ste­ru­nek. Przy­ga­szam świa­tło i robię to, co do praw­dzi­we­go fa­ce­ta na­le­ży. Pierw­sza trzy­dzie­ści, czter­dzie­ści pięć, druga, druga pięt­na­ście, druga trzy­dzie­ści. W końcu się udaje, a ja padam wy­czer­pa­ny na łóżko.

***

W gło­wie sły­szę prze­ni­ka­ją­cy do szpi­ku kości sy­gnał bu­dzi­ka.

Jezu, czas wsta­wać, jesz­cze za­śpi­my! Która to go­dzi­na?

Pa­trzę z prze­ra­że­niem i choć uspo­ka­jam się tro­chę, to wiem, że muszę dzia­łać szyb­ko i zde­cy­do­wa­nie.

– Ko­cha­nie, wsta­je­my. Czwar­ta! Już, już, już. – De­li­kat­nie ca­łu­ję ją w po­li­czek, bo wszyst­ko ma być kon­kret­nie, ale rów­nież tak, żeby sama chcia­ła wstać.

– Daj mi spo­kój, muszę się wy­spać – mru­czy.

– Ko­cha­nie, wy­śpisz się dzi­siaj. Obie­cu­ję. – Siłą ścią­gam z niej koł­drę, a potem wsta­ję i włą­czam pal­nik w ku­chen­ce.

Ko­cha­nie budzi się do­pie­ro wtedy, gdy czuje za­pach świe­żej kawy. To jak ko­ci­mięt­ka dla do­ro­słych.

Przez ko­lej­ne kilka minut nie mó­wi­my nic do sie­bie, tylko dzia­ła­my jak dwa au­to­ma­ty, po­wta­rza­jąc wy­uczo­ne na pa­mięć gesty.

Pi­je­my płyn na roz­ruch, my­je­my się, ubie­ra­my i wy­cho­dzi­my, trzy­ma­jąc się za ręce. Na dół bloku zjeż­dża­my zgod­nie z pla­nem, punk­tu­al­nie o czwar­tej trzy­dzie­ści sie­dem. Prze­cho­dzi­my do przy­stan­ku, gdzie jest tak zimno, że aż do­sta­ję gę­siej skór­ki. Tulę się do niej, a ona do mnie. Do­pie­ro teraz do­strze­gam pięk­no świa­ta. Ta cisza wśród za­byt­ko­wych ka­mie­ni­czek… i de­li­kat­ny chłód. Nie widać jesz­cze wscho­dzą­ce­go słoń­ca, ale mimo wszyst­ko czuję się jak w raju.

Nie ma już naj­mniej­sze­go po­wo­du do nie­po­ko­ju. Chwi­lo­wo znik­nę­ły wszyst­kie smut­ki i tro­ski. I choć spa­łem tylko dwie go­dzi­ny i ledwo żyję, to je­stem spo­koj­ny. Wiem, ze wszyst­ko zo­sta­ło za­pla­no­wa­ne do naj­drob­niej­sze­go szcze­gó­łu i jak dotąd idzie zgod­nie z pla­nem.

Pod­jeż­dża au­to­bus. W środ­ku sie­dzi osiem osób. Sia­da­my i znów przy­tu­la­my się do sie­bie. Ona od razu przy­sy­pia, a ja co chwi­lę zer­kam jed­nym okiem na nazwy mi­ja­nych przy­stan­ków. Pil­nu­ję swo­jej ko­bie­ty, nas i na­szych ba­ga­ży.

– Do­je­cha­li­śmy. – Mniej wię­cej po kwa­dran­sie gła­dzę ją po wło­sach i de­li­kat­nie ca­łu­ję w czoło.

– Hmmmm – mru­czy za­spa­na, otwie­ra jedno oko i roz­glą­da się tak słod­ko, że na do­kład­kę ca­łu­ję ją w po­li­czek.

To ostat­ni przy­sta­nek au­to­bu­su i nie mu­si­my się spie­szyć. W końcu świta. Je­ste­śmy go­dzi­nę przed od­lo­tem. Prze­cho­dzi­my w sku­pie­niu przez se­cu­ri­ty, a potem sta­je­my przed ta­bli­cą od­lo­tów.

– Ko­cha­nie, le­ci­my o szó­stej dwa­dzie­ścia.

Pa­trzy to na mnie, to na ekran, potem znowu na mnie i znowu na ekran.

Iiiiiiiii. – W końcu rzuca mi się na szyję. – Je­steś ko­cha­ny, za­wsze chcia­łam po­je­chać do Rzymu! Jezu, jak ja się cie­szę. Je­stem naj­szczę­śliw­sza na świe­cie! Jak to do­brze mieć ta­kie­go fa­ce­ta!

Uśmie­cham się:

– Wszyst­ko dla wspa­nia­łej dziew­czy­ny o czy­stym sercu. To co, może pój­dzie­my na kawę?

– Ja, ja, ja, ja przy­nio­sę. Ty zro­bi­łeś swoje.

***

W sa­mo­lo­cie przed star­tem moje szczę­ście nagle łapie mnie mocno za rękę.

– Boisz się? – Je­stem zdzi­wio­ny.

– Z tobą mogę po­je­chać na ko­niec świa­ta. – Robi dobrą minę do złej gry, a ja widzę, jak bar­dzo jest prze­ra­żo­na.

– A le­cia­łaś już sa­mo­lo­tem?

– Nie. – Jest za­wsty­dzo­na, a mnie gra w duszy ra­do­sna mu­zy­ka.

Widzę, jak bar­dzo się cie­szy i nie prze­ry­wam, bo to prze­cież jej świę­to. Moja bo­gi­ni warta jest tego, żeby do­stać taki pre­zent. Wiem, że do­brze wy­bra­łem, a to cie­szy naj­bar­dziej ze wszyst­kie­go.

***

W Rzy­mie je­dzie­my po­cią­giem do Roma Ter­mi­ni, a potem me­trem do sta­cji Ot­ta­via­no. Wokół widać setki spie­szą­cych się ludzi. Masy ludz­kie są obok nas, ale nas to nie wzru­sza. Jak praw­dzi­wa para rzym­skich ko­chan­ków idzie­my, trzy­ma­jąc się za ręce. Kie­ru­je­my się do Piaz­za del Ri­sor­gi­men­to, gdzie mel­du­je­my się w jed­nej z uro­kli­wych ka­mie­ni­czek.

Stąd już tylko kil­ka­na­ście kro­ków do miej­sca, gdzie nie byłem do­brych dzie­sięć lat. Prawo, lewo, lewo, prawo i dwie mi­nu­ty póź­niej wy­cho­dzi­my na znany w trans­mi­sji plac.

Moja bo­gi­ni jest zszo­ko­wa­na.

– Ale, ale, ale… prze­cież stąd mo­że­my dojść wszę­dzie.

– Do­kład­nie.

– Nie mo­głeś mi zro­bić lep­szej nie­spo­dzian­ki na uro­dzi­ny.

– A teraz mo­że­my od­po­cząć.

Wiem, że moja mi­łość do niej jest nie­skoń­czo­na… a że gra­ni­cą nie­skoń­czo­no­ści jest czas, to już temat na inną hi­sto­rię.

Nie prze­czu­wam, że ten ty­dzień na­praw­dę bę­dzie nie­sa­mo­wi­ty. I że czeka nas jesz­cze pi­sa­nie pracy dok­tor­skiej w ho­te­lu i po­wrót wie­lo­ma po­cią­ga­mi, bo nasz lot szlag tra­fił. Takie wa­ka­cje zda­rza­ją się raz, no może dwa razy w życiu.