Wojny Wrońskie, część I. Asasyn

Pusto.

Pustynia.

Pusto, jeśli nie liczyć trzech osób.

Na gorących piaskach Pustyni Learcre leżeli dwaj mężczyźni, obsypani piaskiem. Niezauważalni. Z pisaku wystawała lufa karabinu snajperskiego.

– Słuchaj. – zaczął jeden z nich. Patrzał przez lornetkę na stojącego w oddali, sto merów przed nim, alitara. – A może nie musimy zabijać akurat tego. Wiesz, w Imperium Wrońskim jest pełno alitarów. Może to nie ten co konspiruje, co?

– To ten.– warknął drugi, celujący przez snajperkę. – Posłuchaj co mówi.

Poprzez pustynny wiatr dało się słyszeć strzępki alitarskiego.

– Qest-ce? … Crow probablement fou …. Non, ici est vide …. Qest-ce que souhaite vol …. mhm, pas de réception

Trzymający lornetkę już chciał coś powiedzieć; poczuł uderzenie w plecy.

– Zrób mi przysługę i zamknij się. – wycedził snajper.

Wystrzelił.

Ołów poleciał w stronę alitara.

Trafił. Prosto w skroń.

Uli Var, czyli owy strzelec siedział wygodnie w fotelu, czekając na reportaż z posiedzenia Rady Ras. Wojna z Wroną była coraz bardziej wyczerpująca, tym bardziej, że po jego stronie była cała rasa urieli. Unia Rasowa dużo straciła. Obecnie należały do niej cztery rasy. A właściwie cztery państwa. Imperium Alitarskie, największe, Cesarstwo Ludzkie, drugie co do wielkości, najmniejsze Królestwo Kirtów i jedyne kapitalistyczne – Republika Irinów. Były to państwa sąsiadujące ze sobą. Poza pasmem Niezamieszkanych Rejonów, do których należała Pustynia Learcre, gdzie żyła dziko większość urieli mieściło się Imperium Wrońskie. Kilkanaście lat wcześniej, w 1341 roku Czwartej Ery rozpoczął wojnę z Unia Rasową. Rozpoczęło to trwające już czternaście lat Wojny Wrońskie.

Var był młody – miał dwadzieścia dziewięć lat i od ukończenia Akademii Wojskowej walczył przeciw Wronie. Bo co to, do cholery, ma znaczyć?! Nie mogą dać mu wygrać.

Na ekranie telewizora spikerka oznajmiła, że czas na sprawozdanie z posiedzenia Rady Ras.

Ogółem – nie ustalili nic ważnego.

Tylko podwyższyli podatki.

Var stąpał po cichu. Miał na sobie jednoczęściowy, czarny kombinezon z giętkiego stopu chroniącego. Nie mógł założyć zbroi. Od razu ktoś by go usłyszał. Na plecach miał miecz. Nienawidził mieczy. Nienawidził też ich nosić na plecach. Ale nie mógł go przypasać, bo szorowałby po ziemi podczas skradania. Nie mógł też wziąć broni palnej bo pogubił tłumiki.

Przemknął holem głównym Bazy Imperium Wrońskiego na Pustyni Learcre.

Powoli wspiął się po schodach.

Nagle krew odpłynęła mu z twarzy.

W jego stronę szedł strażnik.

Uli powoli wyciągnął miecz z pochwy. Była to mocna katana. Jednym zwinnym ruchem Var wskoczył na barki strażnika i wkuł mu ostrze w serce.

„Zbyt wolno" – pomyślał asasyn i zaczął wspinać się dalej.

W końcu doszedł do celu – naczelnika straży, niskiego uriela.

Zabójca podszedł do niego i trzepnął w plecy. Uriel jęknął cicho, ale Uli wymierzył mu kolejnego kopniaka pozbawiającego przytomności.

Usadził go na krześle i poszukał sznura. „Muszą mieć w strażnicy jakiś sznur" – pomyślał.

Udało się. Znalazł po dwudziestu minutach.

Natomiast wody którą mógłby ocucić naczelnika szukał dwie minuty.

Wrońscy żołnierze to mieli luksus.

– No, hej. – warknął Uli gdy naczelnik się obudził.

– Du Schlampe! – mruknął naczelnik

Var wkurzył się. To był język kirtów. Nie znał języka kirtów.