Kosmos czyli ład

 

Po­ły­ka­ła łzy. Przez za­puch­nię­te oczy ni­cze­go nie mogła zo­ba­czyć. Ob­ra­ła miskę ce­bu­li, a teraz się wzię­ła do szat­ko­wa­nia.

– Jak ona mogła? Nie ma serca… – bu­cza­ła do sie­bie.

W są­sied­nich da­czach let­ni­cy wy­no­si­li sto­li­ki i fo­te­le do ogro­dów na późną ko­la­cję. Wszę­dzie roz­le­ga­ły się przy­ci­szo­ne śmie­chy i na­wo­ły­wa­nia. Na­strój bez­tro­skiej let­niej nocy po­wi­nien ją uspo­ka­jać, ale Wie­rocz­ka czuła tylko nie­zno­śny smu­tek. Olga miała przy­je­chać wie­czor­nym po­cią­giem.

– Nie wyjdę po nią! – chli­pa­ła. – Niech sama nosi ba­ga­że po żwi­rów­ce, niech ją ręce bolą!

Ale za­gnio­tła droż­dżo­we cia­sto i za­czę­ła szy­puł­ko­wać po­rzecz­ki.

Olga sta­nę­ła w progu z po­chmur­ną miną.

– Znów be­czysz?

– Jak mam, Olu, nie be­czeć? Dla­cze­go mi to ro­bisz? – mó­wi­ła mię­dzy jed­nym chlip­nię­ciem a dru­gim. – A może zde­cy­do­wa­łaś się nie le­cieć? Po­wiedz Olu, nie le­cisz, praw­da?

Olga po­sta­wi­ła wa­liz­kę w sieni i ru­szy­ła do kuch­ni.

– A na cóż ci tyle ce­bu­li?

 

Sie­dzia­ły na mięk­kiej oto­ma­nie obi­tej zie­lo­nym plu­szem. Wie­rocz­ka pa­trzy­ła na zdję­cie w srebr­nej ramce, które przed­sta­wia­ło dwie dziew­czyn­ki w ogro­dzie, mru­żą­ce oczy od po­łu­dnio­we­go słoń­ca.

– Pa­mię­tasz – za­czę­ła – gdy by­ły­śmy małe, wszę­dzie cho­dzi­ły­śmy razem, nie można nas było roz­dzie­lić. A w li­ceum całe lato spę­dza­ły­śmy u ciot­ki Poli…

– Daj już z tym spo­kój.

Olga była wy­so­ka i mu­sku­lar­na, ob­cię­ta na chło­pa­ka. Tre­nin­gi jesz­cze bar­dziej wy­rzeź­bi­ły jej i tak silne ciało. Odkąd zdo­by­ła na­szyw­kę ofi­ce­ra na­wi­ga­to­ra, zro­bi­ła się wy­nio­sła i cy­nicz­na. Wie­rocz­ka chcia­ła, żeby była choć tro­chę mil­sza, może wtedy wszyst­ko le­piej by się ukła­da­ło.

– Nie mo­żesz żyć cią­gle prze­szło­ścią.

Olga po­de­szła do półki i bez­myśl­nie za­czę­ła wyj­mo­wać przy­pad­ko­we książ­ki, sta­wia­jąc je po chwi­li na miej­sce.

– Gdzie trzy­masz pa­pie­ry z wa­sze­go sta­re­go miesz­ka­nia?

Wie­rocz­ka nie­uważ­nie po­ka­za­ła na regał.

– Jeśli po­le­cę, to bę­dzie nasze ostat­nie spo­tka­nie, wiesz to, praw­da?

– A leć sobie! – za­łka­ła Wie­rocz­ka. – Może za ty­siąc lat od­ko­pią cię na tej głu­piej pla­ne­cie! Nie chcę cię znać!

Zza okna do­biegł śpiew i rzew­ne dźwię­ki gi­ta­ry. Śmie­chy i na­wo­ły­wa­nia gu­bi­ły się w sze­le­stach czerw­co­wej nocy. Świat to­czył się swo­imi wy­jeż­dżo­ny­mi ko­le­ina­mi i nikt nawet nie wie­dział, jak Wie­rocz­ka cier­pi!

– Nie zo­sta­nę na ko­la­cji – po­wie­dzia­ła Olga – przy­je­cha­łam tylko się po­że­gnać.

– Okrut­na… – Wie­rocz­ka rzu­ci­ła się na nią z pię­ścia­mi, bo długo ta­mo­wa­ny żal wresz­cie się prze­lał. Olga mocno chwy­ci­ła ją za ręce.

– Zo­staw wresz­cie prze­szłość! Mu­sisz za­cząć żyć dziś, zrób ja­kieś plany, coś osią­gnij! Jeśli… jeśli już się wię­cej nie spo­tka­my, wy­rzuć wszyst­kie nasze wspól­ne zdję­cia, a listy spal.

Pod daczę pod­je­chał woj­sko­wy łazik o nie­czy­tel­nych nu­me­rach. Stały we dwie na ganku i Wie­rocz­ce wy­da­ło się, że Olga nie wie, co zro­bić z rę­ko­ma. Pod­nio­sła je, jakby miała za­miar ją objąć, jed­nak tylko nie­pew­nie klep­nę­ła Wie­rocz­kę po ło­pat­ce. Pod­nio­sła wa­liz­kę i wsia­dła do po­jaz­du, nie obej­rzaw­szy się ani razu.

 

Let­nia noc jest krót­ka, do­pie­ro co ściem­nia­ły ostat­nie pasma chmur na za­cho­dzie, a już cięż­ki, szary świt pod­no­sił się spod liści ło­pu­chów. Wie­rocz­ka miała za­mknię­te oczy i koł­drę na­su­nię­tą na głowę, ale wszyst­ko na nic. Nie mogła za­snąć, bo pa­mięć pod­su­wa­ła jej ob­ra­zy ostat­nie­go wie­czo­ru. Dla­cze­go była dla Olgi nie­mi­ła? Prze­cież… już nigdy… Jak ma dalej żyć? Nagle na­tręt­nie za­brzę­czał te­le­fon w przed­po­ko­ju. Wy­sko­czy­ła z łóżka i po­bie­gła, nie za­kła­da­jąc bam­bo­szy.

– Olu, to ty?!

W słu­chaw­ce szum.

– Olu, gdzie je­steś? – Wstrzy­ma­ła od­dech i przy­ci­snę­ła słu­chaw­kę do ucha.

– Jutro wu em bę­dzie… szes­na­ście… kod dwa, jeden, osiem, zero.

Dalej sły­chać było tylko długi sy­gnał.

Wie­rocz­ka stała na bo­sa­ka na drew­nia­nej pod­ło­dze i my­śla­ła. Jesz­cze pół go­dzi­ny do świtu, go­dzi­nę do po­cią­gu. Dla­cze­go Wzor­co­we Mia­sto? Czy to zna­czy… Gdzie ojca rze­czy? Rzu­ci­ła się do szaf­ki. Pusto. Tecz­ka znik­nę­ła.

 

***

Olga skoń­czy­ła aka­de­mię lot­ni­czą tam­tej wio­sny. Po uro­czy­sto­ściach sie­dzia­ły oby­dwie w ka­wiar­ni i roz­ma­wia­ły o pla­nach na przy­szłość. Wie­rocz­ka przy­nio­sła kwia­ty za­wi­nię­te w sze­lesz­czą­cy ce­lo­fan.

– Czy misja nie do­ty­czy­ła lotu na Księ­życ? – za­py­ta­ła po­nu­ro.

– Pod­bój ukła­du sło­necz­ne­go zo­sta­wia­my innym. My pa­trzy­my dalej. Celem jest Pro­xi­ma Cen­tau­ri. Ko­smos. Kto za­wład­nie prze­strze­nią mię­dzy­gwiezd­ną, ten bę­dzie pa­no­wał nad dro­ga­mi, któ­ry­mi ludz­kość po­dą­ży w ciągu naj­bliż­sze­go ty­sią­ca lat.

Olga rzu­ca­ła fra­ze­sa­mi, które Wie­rocz­ka sły­sza­ła już ty­siąc razy. Na­słu­cha­ła się ich w cza­sie spo­tkań na daczy, na któ­rych ko­le­dzy ojca głów­nie pili i pa­li­li śmier­dzą­ce pa­pie­ro­sy. Nigdy nic z ich dys­ku­sji nie wy­ni­ka­ło, bo koń­czy­ły się beł­ko­tem i rzę­że­niem. Papa do­pro­wa­dzał ich potem do po­rząd­ku, ście­rał wy­mio­ci­ny i pła­cił za tak­sów­ki.

– Po­wiedz ojcu, żeby po­roz­ma­wiał z dy­rek­to­rem pro­gra­mu ko­smicz­ne­go. Chcę się tam do­stać. Nie ma rze­czy, któ­rej by ko­cha­ny tatuś dla cie­bie nie zro­bił. – Olga stwier­dzi­ła to z ledwo wy­czu­wal­ną po­gar­dą, a Wie­rocz­ka po raz pierw­szy za­czę­ła się za­sta­na­wiać, kim tak na­praw­dę jest dla niej. Przy­ja­ciół­ką?

Po­pro­si­ła papę, żeby Oldze nie po­ma­gał. Oj­ciec uniósł brwi.

– Córuś, wiesz, że nic na to nie po­ra­dzisz, skoro Olga tak chce… To wszak jej życie.

Zacisnęła ze złością pięści. Jesz­cze zo­ba­czy­my, czy nic nie po­ra­dzi! Nie ma mowy, żeby Olga po­le­cia­ła gdzieś na jakąś gwiaz­dę i tam się usma­ży­ła!

***

Wie­rocz­ka wy­sia­dła na sta­cji Bu­dusz­cze­je. Wy­ję­ła prze­pust­kę i po­ka­za­ła straż­ni­ko­wi przy wyj­ściu. Ten ru­ty­no­wo, na­chal­nie, po­pa­trzył jej w oczy i po­ka­zał ręką, że może iść. Po­na­glo­na ta­jem­ni­czą wia­do­mo­ścią i pcha­na nie­po­ko­jem o Olgę zna­la­zła się we Wzor­co­wym Mie­ście, o któ­rym my­śla­ła, że nigdy tu nie wróci. Ro­zej­rza­ła się. Wszyst­ko po­zo­sta­ło nie­zmie­nio­ne, tak jak za­pa­mię­ta­ła. Sze­ro­ka ar­te­ria, którą mogły je­chać ko­lumną czoł­gi i dzia­ła sa­mo­bież­ne, pro­wa­dzi­ła ku cen­tral­ne­mu pla­co­wi. Wy­ciecz­ki pio­nie­rów, równo czwór­ka­mi, ma­sze­ro­wa­ły po głów­nej ulicy. W kio­sku wy­ło­żo­ny ma­ga­zyn „Ogo­niok” pre­zen­to­wał na pierw­szej stro­nie zdję­cie ra­kie­ty Sojuz. Dziew­czy­na za­ło­ży­ła torbę na ramię i wsia­dła do tro­lej­bu­su, który z ci­chym brzę­cze­niem pod­je­chał na przy­sta­nek.

Bez za­in­te­re­so­wa­nia spo­glą­da­ła przez szybę. Wszyst­ko wy­da­wa­ło się nor­mal­ne. Matki od­pro­wa­dza­ły dzie­ci w diet­skij sad, aby przyjść po nie w so­bo­tę i za­brać do domu na jeden dzień. Same uda­dzą się zaraz do wy­zna­czo­nych za­kła­dów pracy. Mi­li­cjant­ka wy­glą­da­ją­ca jak au­to­mat kie­ro­wa­ła ru­chem na skrzy­żo­wa­niu, a mło­dzież w szkol­nych mun­dur­kach pod opie­ką ka­ow­ców zmie­rza­ła na miej­sce zbiór­ki na szkol­nym placu. Po­zo­sta­wa­ło rów­nież to, co nie­wi­docz­ne, a o czym Wie­rocz­ka wie­dzia­ła od papy. Głę­bo­ko pod zie­mią w be­to­no­wych bun­krach był pro­wa­dzo­ny cią­gły na­słuch, nie tylko miesz­kań­ców Wzor­co­we­go Mia­sta, ale ca­łe­go ob­wo­du.

Wy­sia­dła przy Me­mo­ria­le i we­szła do skle­pu „Uni­wer­mag”. Za ladą ko­bie­ta w nie­okre­ślo­nym wieku, z ide­al­nie na­ło­żo­nym krzy­kli­wym ma­ki­ja­żem wi­ta­ła klien­tów swoim szkla­nym uśmie­chem. Wie­rocz­ka po­da­ła kod, a ko­bie­ta po­pro­wa­dzi­ła ją na za­ple­cze. Po­słusz­nie zo­sta­wi­ła bagaż i po­zwo­li­ła się ob­szu­kać. Eks­pe­dient­ka po­pchnę­ła ją lekko i dziew­czy­na zna­la­zła się w ja­kimś ma­ga­zy­no­wym po­miesz­cze­niu, wy­ło­żo­nym bla­do­nie­bie­ski­mi ka­fel­ka­mi. Po­środ­ku stało krze­sło, pod ścia­ną sto­lik. Nagie świa­tło ża­rów­ki szczy­pa­ło w oczy.

 

***

– Wiero, musi nam pani pomóc. – Ofi­cer przy­po­mi­nał jej ojca. Lekko zgar­bio­ny, z si­wy­mi wło­sa­mi na skro­niach. Oku­la­ry, które mu się zsu­nę­ły, przy­po­mnia­ły jej roz­mo­wy, które pro­wa­dzi­li z ojcem w jego pra­cow­ni, bo wtedy też mu się oku­la­ry po­dob­nie zsu­wa­ły. Nagle tak bar­dzo za­tę­sk­ni­ła za papą, że po­czu­ła ukłu­cie w sercu.

– Ależ ja nic nie wiem… – jęk­nę­ła.

Wa­si­liew po­krę­cił głową.

– Nie, nie. Pani, Wiero, ma klucz do przy­szło­ści ludz­ko­ści. – Wy­dmu­chał dym z pa­pie­ro­sa.

Mil­cza­ła. Gorz­ko uśmiech­nę­ła się w duchu.

– Wy­na­la­zek ojca to już prze­szłość. Od tego czasu nauka zdą­ży­ła ulep­szyć wszyst­ko, co było zwią­za­ne z nowym pro­gra­mem ra­kie­to­wym. Oj­ciec zresz­tą nie przy­kła­dał do tego dużej wagi. – Po­sta­no­wi­ła kła­mać. Cóż in­ne­go jej zo­sta­ło?

– Nie ro­zu­mie pani. My nie chce­my p o w i e l a ć i bu­do­wać ładu, który bę­dzie tech­no­kra­cją. Prze­flan­co­wać so­cja­lizm, po­zy­ty­wizm i ma­te­ria­lizm na nowe pla­ne­ty, to zna­czy po­stęp, no­wo­cze­sność, rozum, ma­te­ma­ty­kę… Nie o to nam cho­dzi.

– Jak to…? Czy pro­gram ko­smicz­ny nie za­kła­da wła­śnie po­stę­pu w imię roz­wo­ju ludz­ko­ści? Pod­bo­ju ko­smo­su i oba­le­nia prze­szkód, które mo­gły­by ha­mo­wać roz­prze­strze­nia­nie się idei spo­łecz­nej spra­wie­dli­wo­ści? – Chcia­ła zy­skać na cza­sie, więc pod­ję­ła tę dys­ku­sję. Odkąd za­bra­li ojca, nie wie­rzy­ła w żadne idee.

– Pani na pewno już to wie, bo pani, Wiero, jest mądra. – Zga­sił pa­pie­ro­sa i za­czął cho­dzić po po­ko­ju, spló­tł­szy ręce na ple­cach. – Nasze idee się nie­ba­wem skoń­czą. I to nie za spra­wą im­pe­ria­li­stycz­nych za­ku­sów za­chod­nich mo­carstw, o nie. No­wo­cze­sność musi się skoń­czyć. Wy­ho­du­je na swym łonie tego, kto zada jej cios w plecy.

Wa­si­liew zdjął oku­la­ry i już nie wy­glą­dał jo­wial­nie, a po­do­bień­stwo do ojca Wie­rocz­ki pry­sło.

– Pani wie bar­dzo do­brze, o czym mówię.

Wie­rocz­ka wie­dzia­ła. Prze­ga­da­li na ten temat z ojcem dłu­gie go­dzi­ny.

– Córuś – mówił – nie przy­wią­zuj się do ni­cze­go, bo to wszyst­ko znik­nie.

– Jak to, papo, znik­nie?

– Prze­zna­cze­niem wszech­świa­ta i ziemi, i na­sze­go tak cu­dow­nie ide­al­ne­go mia­sta, i w ogóle każ­de­go atomu jest de­cen­tryzm, pe­ry­fe­ryj­ność i roz­sz­cze­pie­nie. Po­ko­le­nie, które przyj­dzie po nas, bę­dzie wzno­sić hasła wol­no­ści i to­le­ran­cji dla ab­sur­du, de­wia­cji i znisz­cze­nia. Nauka bę­dzie nie­koń­czą­cym się cią­giem hi­po­tez i opi­nii, a wszyst­ko sta­nie się przed­mio­tem prze­śmiew­czej ma­ni­pu­la­cji.

– Czy to moż­li­we? – py­ta­ła. – Dla­cze­go ktoś chciał­by znisz­czyć ten z tru­dem wy­pra­co­wa­ny ład?

Póź­niej, huś­ta­jąc się w ogro­do­wym ha­ma­ku, roz­my­śli­wa­ła nad tymi pro­ble­ma­mi. Ufała ojcu cał­ko­wi­cie, więc bała się tego iry­tu­ją­ce­go i nie­po­ko­ją­ce­go post-ła­du, który miał na­dejść. Pierw­szym zwia­stu­nem roz­pa­du jej świa­ta było aresz­to­wa­nie papy.

– Wy­ko­rzy­stu­jąc prze­wi­dy­wa­nia pani ojca – Wa­si­liew mówił dalej – bę­dzie­my w sta­nie stwo­rzyć taką cy­wi­li­za­cję, która nie upad­nie i nie ewo­lu­uje w an­ty­te­zę mo­der­ni­zmu. Zwró­ci­my się w stro­nę wiecz­no­ści! Ludz­kość od po­cząt­ku pró­bo­wa­ła znie­wo­lić czas, osią­gnąć nie­śmier­tel­ność, ale do tej pory nigdy się to nie udało, gdyż dia­lek­ty­ka dzie­jów nie­uchron­nie pro­wa­dzi do kwe­stio­no­wa­nia po­przed­nie­go po­rząd­ku.

Wiera nie słu­cha­ła uważ­nie, my­śla­ła o ojcu. Zanim go wy­pro­wa­dzi­li, za­py­tał, czy może się po­że­gnać z córką. Ofi­cer ope­ra­cyj­ny się zgo­dził.

– Jeśli zna­la­zł­bym le­kar­stwo na de­gren­go­la­dę wszech­świa­ta, to ono po­zwo­li­ło­by ci żyć, pa­mię­taj. – Tak się po­że­gnał z Wie­rocz­ką.

 

Po­pro­si­ła o pa­pie­ro­sa. Wa­si­liew podał jej ogień, a ona za­cią­gnę­ła się głę­bo­ko. Dla niej stało się jasne, że Wa­si­liew już zdra­dził spo­łe­czeń­stwo i po­trze­bu­je od­kry­cia papy, żeby prze­pro­wa­dzić jakąś swoją gi­gan­tycz­ną po­li­tycz­ną grę. Papa mówił, że ten pra­gnie zmia­ny sys­te­mu, komu nie wy­star­cza już wła­dza, którą ma… Naj­praw­do­po­dob­niej Wa­si­liew chce kartą pro­gra­mu mię­dzy­gwiezd­ne­go za­grać o zmia­nę kursu…

– Przy­pusz­cza­my, że mi­kro­film jest wciąż w domu pro­fe­so­ra.

Od­rzu­ci­ła swoje dłu­gie włosy do tyłu i po­pa­trzy­ła chłod­no na puł­kow­ni­ka.

– Znaj­dę go dla pana.

– Czego pani ocze­ku­je w za­mian?

– Olga zo­sta­nie na Ziemi. Nie po­le­ci.

Wa­si­liew wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Pani przy­ja­ciół­ka nie ma tu żad­nej przy­szło­ści, a w pro­gra­mie ko­smicz­nym mo­gła­by się wybić… ale cóż, jak pani chce.

– Jak to – po ple­cach prze­szły jej ciar­ki – czy Oldze coś grozi?

– No prze­cież nasze służ­by nie po­zwo­lą, żeby tak za­awan­so­wa­ny ofi­cer cho­dził i roz­po­wia­dał na prawo i lewo o taj­nym locie. Oj, Wiero, ma pani głowę na­bi­tą ide­ała­mi.

 

Spo­tka­ły się w ich sta­rym miej­scu, przy ka­ru­ze­li. Była zro­bio­na z po­sta­wio­nej na sztorc pu­stej ra­kie­ty tak­tycz­nej i od­ma­lo­wa­na na stan­dar­do­wy bla­do­nie­bie­ski kolor. Łań­cu­chy drża­ły, lekko skrzy­piąc, a puste sie­dzi­ska obi­ja­ły się o sie­bie. Wie­rocz­ka znów na chwi­lę za­nu­rzy­ła się we wspo­mnie­niach. Z Olgą przy­cho­dzi­ły tu, żeby się po­krę­cić i od­py­cha­jąc no­ga­mi, wzbi­ja­ły tu­ma­ny kurzu. Szyb­ko jed­nak od­go­ni­ła ob­ra­zy z prze­szło­ści.

– Olu! Gdzie jest mi­kro­film?

– Nie wiem.

– A rze­czy papy?

– Nie było go w nich.

Olga po­da­ła jej tecz­kę. W środ­ku znaj­do­wa­ły się do­ku­men­ty, peł­no­moc­nic­twa i po­zwo­le­nia, mało zna­czą­ce no­tat­ki. Wszyst­kie wy­ni­ki pracy na­uko­wej ojca zo­sta­ły za­bra­ne przy re­wi­zji.

– Olu, co my teraz zro­bi­my?

– Spójrz na to.

– Lista za­ku­pów?

 

Uro­dzi­ny Wie­rocz­ki, sto lat córuś!

 

43 dkg smal­cu

1, 5 kg bia­łej prze­sia­nej mąki

wi­śniów­ka z piw­nicz­ki

kon­fi­tu­ra ró­ża­na (zo­sta­ły jesz­cze dwa sło­icz­ki)

8 dkg droż­dży

tuzin jaj, naj­le­piej od Wa­len­ty­ny

35 dkg cukru

mleko na roz­czyn wedle wy­czu­cia

 

Wie­rocz­ce łzy za­krę­ci­ły się w oczach.

– Ach, papa robił dla mnie pącz­ki. To były ostat­nie wspól­ne uro­dzi­ny, po­wie­dzia­łam, że nie chcę tortu, że tort sma­ku­je ohyd­nie… – Otar­ła łzy. – Dziw­ne.

– Co jest dziw­ne?

– Do pącz­ków nie do­da­je się wi­śniów­ki, tylko spi­ry­tus…

– A kto ku­pu­je czter­dzie­ści trzy deko smal­cu?

Wie­rocz­ka jesz­cze raz prze­czy­ta­ła spis in­gre­dien­cji. Zmarsz­czy­ła czoło.

– Och! – Cicho po­wie­dzia­ła do sie­bie.

Zło­ży­ła po­wo­li kart­kę na czwo­ro i spoj­rza­ła na Olgę.

– Olu, nie szu­kaj­my wy­na­laz­ku papy. Pro­szę. Mo­gły­by­śmy żyć jak do­tych­czas, zo­sta­wić innym tro­skę o przy­szłość…

– Ogłu­chłaś?! Bez wy­na­laz­ku two­je­go ojca będę ni­czym! Co in­ne­go ty, wszę­dzie masz zna­jo­mych ta­tu­sia, któ­rzy ci po­mo­gą. Nigdy nie mu­sia­łaś o nic wal­czyć! Co ty w ogóle wiesz?!

– Olu, nie mów tak.

– Wcale się nie zdzi­wię, jeśli film za­trzy­masz dla sie­bie!

Wie­rocz­ce za­drża­ły usta. Nie chcia­ła tu być i nie chcia­ła tego sły­szeć.

– Czy ty kie­dy­kol­wiek my­śla­łaś o mnie… Czy kie­dy­kol­wiek wzię­łaś moją proś­bę na po­waż­nie?

– Za­cho­wu­jesz się wciąż, jak­byś była naj­waż­niej­sza, jakby wszyst­ko, cały wszech­świat, był stwo­rzo­ny tylko dla cie­bie! Ow­szem, my­śla­łam. Żeby się zna­leźć jak naj­da­lej od cie­bie!

Olga cięż­ko dy­sza­ła, a Wie­rocz­ce krew ude­rzy­ła do głowy i za­czę­ła pul­so­wać w skro­niach.

– Chcesz uciec? Po­wiedz to wprost, że le­cisz tam, bo to dla cie­bie cho­ler­na oka­zja, żeby stąd na za­wsze uciec!

– Ja ucie­kam? Ja? – Olga po­de­szła tak bli­sko, że Wie­rocz­ka po­czu­ła jej od­dech na swoim po­licz­ku. – Ty i twoje wspo­mnie­nia! Ucie­kasz w prze­szłość, bo wtedy byłaś oczkiem w gło­wie ta­tu­sia! Wy­nio­sła i pro­tek­cjo­nal­na. O Boże, jak ja was nie­na­wi­dzi­łam!

 

***

Znów zna­la­zły się na let­ni­sku, lecz nic nie było już takie samo. Wie­rocz­ka zda­wa­ła się była tego nie do­strze­gać. Od­wró­co­na do Olgi ple­ca­mi, za­le­wa­ła wrząt­kiem im­bryk i kro­iła droż­dżo­wy pla­cek.

– Co masz za­miar zro­bić? – Głos Olgi drżał.

Wie­rocz­ka przy­nio­sła do sto­ło­we­go ele­ganc­kie fi­li­żan­ki z kom­ple­tu Ło­mo­no­so­wa.

– Olu, ja w i e m, że to ty do­nio­słaś na papę.

– Skąd…? To zna­czy… – Głu­che mil­cze­nie. – Ja… ja nie mia­łam wyj­ścia.

– Nie winię cię.

Roz­ło­ży­ła ta­le­rze i wi­del­czy­ki do cia­sta.

– Na­pij­my się wi­śniów­ki. Papa na­sta­wił ją ostat­nie­go lata przed aresz­to­wa­niem.

Wy­ję­ła z ser­want­ki dwa krysz­ta­ło­we kie­lisz­ki.

– Wiem, gdzie jest mi­kro­film.

 

Pa­trzy­ły na sie­bie, jakby wi­dzia­ły się po raz pierw­szy, jakby nie łą­czy­ła ich ani jedna chwi­la prze­szło­ści. W oczach Olgi gnieź­dził się dra­pież­ny strach, a we wzro­ku Wiery była je­dy­nie bez­na­mięt­na na­uko­wa cie­ka­wość.

– Oddaj mi go, pro­szę!

Po­krę­ci­ła głową.

– Nie, Olu. Nawet nie umie­cie wy­ko­rzy­stać od­kry­cia papy.

Obo­jęt­nie za­czę­ła na­peł­niać kie­li­szek na­lew­ką. Ru­bi­no­wy płyn do­się­gnął brze­gu, a potem wylał się sze­ro­ką stru­gą, wsią­ka­jąc w białą ser­we­tę. Kiedy nic już nie zo­sta­ło, pod­sta­wi­ła dłoń i z flasz­ki wy­pa­dła mała fiol­ka. Otwo­rzy­ła ją. W środ­ku znaj­do­wał się mi­kro­film.

Olga z na­pię­ty­mi do gra­nic moż­li­wo­ści wszyst­ki­mi mię­śnia­mi go­to­wa­ła się do skoku. Wiera kątem oka wi­dzia­ła grube kro­ple potu na jej czole i po­wo­li się­gnę­ła po za­pal­nicz­kę. Strze­lił pło­mień. Bez wa­ha­nia przy­ło­ży­ła go do ce­lu­lo­ido­wej taśmy. Olga rzu­ci­ła się do przo­du, strą­ca­jąc ze stołu por­ce­la­nę, która z trza­skiem roz­pry­sła na wszyst­kie stro­ny, chwy­ci­ła Wierę za nad­gar­stek, pró­bu­jąc zga­sić za­pal­nicz­kę, drugą zaś rękę za­ci­snę­ła na gar­dle. Olga była sil­niej­sza i Wie­rocz­ce za­czę­ło bra­ko­wać tchu. Prze­cież ona mnie udusi… Wie­rocz­ka wolną ręką rzu­ci­ła mi­kro­film pod kre­dens, a Olga schy­liw­szy się, żeby go pod­nieść, zwol­ni­ła uchwyt.

– Prze­pra­szam Olu – szep­nę­ła Wiera i roz­bi­ła jej na gło­wie im­bryk. Dziew­czy­na osu­nę­ła się nie­przy­tom­na.

Za chwi­lę do domu wpa­dło dwóch funk­cjo­na­riu­szy, ale było już za późno. Film zdą­żył się już sto­pić w po­piel­nicz­ce.

 

Papa miał rację. Nie można za­trzy­mać prze­szło­ści. Nawet jeśli kie­ru­nek roz­wo­ju wszech­świa­ta nie jest wy­raź­nie okre­ślo­ny albo przez nas zde­fi­nio­wa­ny, to nie jest moż­li­we prze­ży­wa­nie wciąż na nowo ar­ka­dii dzie­ciń­stwa, bez­tro­skiej mło­do­ści, prze­szłe­go szczę­ścia. Pró­bu­je­my od­two­rzyć wa­run­ki wyj­ścio­we, mając na­dzie­ję, że znów znaj­dzie­my się w tam­tym cza­sie. W tam­tym życiu. Teraz wi­dzia­ła wszyst­ko jasno. Jeśli nie może żyć w prze­szło­ści, zo­sta­je jej tylko stwo­rze­nie wła­sne­go no­we­go ładu.

Po­de­szła do te­le­fo­nu i wy­krę­ci­ła numer.

– Chcę po­le­cieć na be Pro­xi­ma Cen­tau­ri. Prze­czy­ta­łam do­ku­men­ty ojca o wy­na­laz­ku, a je­dy­ny mi­kro­film spa­li­łam.

Chwi­la mil­cze­nia.

– Do­brze Wiero, pro­szę wsiąść do po­cią­gu o szó­stej dwa­na­ście – od­po­wie­dział Wa­si­liew. – Przej­dzie pani od­po­wied­nie szko­le­nie i wy­śle­my tam panią.

Wiera po­ki­wa­ła głową. Dla wła­dzy wsa­dza­nie ludzi do ra­kiet i wy­sy­ła­nie ich w ko­smos z cał­ko­wi­tą pew­no­ścią, że nigdy nie wrócą na Zie­mię żywi, było rze­czą co­dzien­ną.

Olga, która ock­nę­ła się jakiś czas temu i pró­bo­wa­ła wy­trzeć krew ze skro­ni, za­ci­snę­ła usta z wście­kło­ści.

– Le­cisz?! Ty?!

Wie­rocz­ka wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

– Bę­dzie­my miały dużo czasu, żeby wy­ja­śnić sobie kilka spraw. Może nawet uda nam się za­przy­jaź­nić na nowo, kto wie?

***

Wie­rocz­ka nie do­wie­dzia­ła się, czy re­cep­ta na szczę­śli­wą przy­szłość i spra­wie­dli­wy świat fak­tycz­nie ist­nia­ła. Ostat­nio za­czę­ła się wręcz za­sta­na­wiać, czy papa na­praw­dę od­krył ten per­fek­cyj­ny al­go­rytm, czy tylko chciał za­pew­nić córce bez­pie­czeń­stwo… Ale cóż, nawet bez od­kry­cia, które w sumie kosz­to­wa­ło go życie, zbu­do­wa­nie ide­al­ne­go spo­łecz­ne­go ładu, choć­by i na obcej pla­ne­cie, nie bę­dzie takie trud­ne, praw­da?