Dziwne przypadki Weroniki B.

 

Maciek nie lubił przegrywać. Wydaje się, że nie mogę za wiele o nim wiedzieć. Zobaczyłem go po raz pierwszy, gdy przecierałem szklanki za ladą, wchodził z Weroniką i Martyną do naszego baru. Od razu poczułem, że jest coś z nim nie tak. Potem, gdy słyszałem jak wykłóca się o punkty w planszówce nie miałem żadnych wątpliwości. Zdenerwowany wstał od swojego pola bitewnego i przyszedł do mnie.

– Jakieś piwo poproszę, najlepiej z sokiem malinowym.

– Chyba masz kiepski dzień, co? – zapytałem, sięgając po kufel.

– Ech, ostatnio mam ciężki okres, laska mnie rzuciła co tu dużo gadać, próbuję jakoś odreagować. W dodatku Wera oszukuje jak z nut, nie da się z nią grać. Po co oszukiwać skoro to tylko cholerna planszówka?

– Współczuję ci stary, wiem jak to jest po rozstaniu, ale jeszcze na pewno los się do ciebie uśmiechnie o ile mu w tym pomożesz. 

– Dzięki, że próbujesz pocieszyć, ale trochę w to już nie wierzę. Ale może masz pod ladą coś co mogłoby mi poprawić humor, hmm? – zapytał z nutą nadziei w głosie.

– Wybacz, ale nie bawię się w takie rzeczy i tobie też nie polecam. I jak chcesz coś palić to tylko za drzwiami, pamiętaj! A za piwko będzie dyszka.

Zabrał ode mnie piwo i położył dwadzieścia złotych.

– No cóż, trudno, ale i tak równy z ciebie gość. Zatrzymaj resztę.

Grzecznie mu podziękowałem, wyciągnąłem dychę z kasy i włożyłem do kieszeni. Ten napiwek nie zmieniał faktu, że Maciek był strasznym palantem i ta krótka rozmowa jedynie podtrzymała moje przypuszczenia.

Jednak nie poświęcajmy mu zbyt wiele uwagi, bo nie jest on jej warty.

W tamten wieczór po raz pierwszy zobaczyłem Weronikę. Nie widziałem jej nigdy wcześniej, może kiedyś przewinęła się przez bar, ale z pewnością nie przyciągnęła mojej uwagi.

Od tamtego dnia, notorycznie zaczęła się pojawiać w barze, z reguły kilka razy w tygodniu. Na początku nie widziałem w tym nic dziwnego, dziewczyna przychodziła napić się piwka lub dwóch, pograć w gry planszowe. Natomiast po tygodniu zauważyłem coś dziwnego: praktycznie za każdym razem przychodziła z kimś innym. I z każdą kolejną wizytą stawała się moją coraz większą obsesją. Zacząłem bardziej przyglądać się ludziom, z którymi przychodziła, ale nie zauważyłem by coś ich łączyło, jedni byli bardzo nerwowi, inni zamknięci w sobie a jeszcze inni wydawali się być po prostu normalni.

Każda jej kolejna wizyta budowała mi pewien obraz: opanowanej i spokojnej kobiety, z uśmiechem na twarzy. Jednak wydawała się coś ukrywać. A ja poczułem się zobowiązany, żeby dowiedzieć się co takiego chowa przed światem.

Pewnego razu postanowiłem, że spróbuję wyciągnąć coś od jednego z jej znajomków, który czekał przy barze na jedzenie.

– Wydaje mi się, albo jesteś sporym szczęściarzem, przyszedłeś z dwoma fajnymi dziewczynami do baru.

Gość spojrzał na mnie trochę niepewnym wzrokiem. Potrzeba rozmowy wzięła nad nim górę.

– Tej dziewczyny po lewej nawet nie znam, ale jest nieźle świrnięta, właśnie opowiada o swoich problemach miłosnych. Natomiast z Weroniką znam się już jakiś czas, fantastyczna kobieta. Pomogła mi w kilku dręczących mnie sprawach za co jestem jej bardzo wdzięczny.

– W takim razie musisz jej bardzo ufać. Ale nie dziwi cię to, że otacza się bardzo dużą liczbą ludzi wokół siebie? Ostatnio często widuję ją tutaj i niemal zawsze przychodzi z kimś innym.

– Pytałem ją o to i powiedziała, że taka już po prostu jest. Mówiła, że kiedyś nie miała nikogo i teraz najchętniej wszystkich obdarzyłaby swoją miłością.

Nie chciałem wypytywać o zbyt wiele, by nie wzbudzić niepotrzebnych podejrzeń. Chłopak okazał się być całkiem sympatyczną osobą, miał na imię Paweł. Pogadaliśmy chwilę aż ktoś z kuchni przyniósł jego jedzenie. Spoglądnął na swój stolik, przy którym kobieta prawdopodobnie wciąż wyrzucała swoje żale Weronice. Paweł spoglądnął na mnie z uśmiechem.

– Nie wydaje ci się, że czasami problemem kobiet, zwłaszcza w sprawach sercowych jest brak problemów?

Nie zdążyłem odpowiedzieć na pytanie, ponieważ po chwili mężczyzna już siedział z dziewczynami i próbował dołączyć się do rozmowy.

Wydawało mi się, że rozmowa z Pawłem trochę uspokoi moje wariactwo i pozwoli przestać interesować się Weroniką, której nawet dobrze nie znałem, a w krótkim czasie dostałem manii na jej punkcie. Możliwe, że tak by się stało, ale tego samego wieczoru wydarzyło się coś co tylko podsyciło moje podejrzenia.

Było już dość późno, ale jako że był weekend, co jakiś czas w lokalu pojawiali się wciąż nowi goście. Początkowo więc nie zdziwiłem się, gdy w drzwiach zobaczyłem kolejnego mężczyznę. Był w średnim wieku. Miał na sobie eleganckie ubranie i była to jedyna rzecz, która przykuła moją uwagę. Mężczyzna wszedł zdecydowanym krokiem. Musiał wiedzieć, że przyszedł w dobre miejsce, bo gdy rozglądał się po lokalu, szukał czegoś konkretnego. Już zmierzał w moją stronę, by o coś spytać, gdy kątem oka dostrzegł siedzącą nieopodal Weronikę. 

– Co to do cholery ma być? – Ruszył zdenerwowany w jej stronę. – Znowu mnie oszukałaś, nie tak się umawialiśmy!

Weronika była lekko zdezorientowana. Przez moment myślałem, że mężczyzna ją zaatakuje, ale na szczęście pomiędzy nich wkroczył Paweł, dzięki czemu chociaż trochę pohamował rozwścieczonego mężczyznę.

– Czy możemy usiąść i porozmawiać na spokojnie? – Weronika próbowała załagodzić sytuację. – Nerwy w niczym nam nie pomogą.

– Jesteś zwykłą fałszywą żmiją! Mówiłaś, że mogę na tobie polegać, a ty mnie po prostu zostawiłaś jak zwykłą zużytą szmatę!

Z mężczyzny zaczęło wylewać się rozgoryczenie oraz cierpienie, które zagościło na jego twarzy. Był tak bardzo przejęty, że prawdopodobnie nie zauważył tego, że w lokalu nastała kompletna cisza, wszyscy zwrócili swoją uwagę w jego stronę i zaczęli żyć zaistniałą sytuacją.

Weronika kompletnie nie przejęła się agresywną postawą swojego znajomego i widząc zbyt duże zainteresowanie ludzi podeszła do niego. To zachowanie jakby obudziło mężczyznę, który chyba dopiero teraz zdał sobie sprawę, że nie są tutaj sami. Dziewczyna uśmiechnęła się życzliwie i wzięła go pod rękę.

– Chodź, proszę wyjdźmy na zewnątrz, pospacerujmy sobie i porozmawiamy na osobności.

Speszony mężczyzna zgodził się, jednak nie wyglądał na zadowolonego. Gdy tylko zamknęli za sobą drzwi, znowu można było usłyszeć podniesiony męski głos oraz drugi, ciepły, próbujący opanować sytuację. Z każdą chwilą te dźwięki oddalały się coraz bardziej tak jak sny, które każdego ranka wydają się uciekać gdzieś w zaświaty. Ludzie wrócili do swoich rozmów i spraw. Życie jak gdyby nic wciąż toczyło się dalej.

***

Weronika przez kilka następnych dni nie pokazywała się w barze. Trochę się martwiłem z tego powodu, ale powiem szczerze, że zacząłem odczuwać za nią jakąś dziwną tęsknotę, której nie mogłem zrozumieć. Zastanawiałem się czemu tak bardzo zaciekawiłem się losem tej osoby. Pomysł, że postradałem rozum nie przekonał mnie wystarczająco. Postanowiłem odpocząć od tego wszystkiego, zwłaszcza od samego siebie zasypującego się tonami niepotrzebnych myśli. Zająłem się więc tym co umiałem najlepiej: polerowaniem szkła i nalewaniem do niego przeróżnych alkoholi.

Oczywiście przyszła w najmniej oczekiwanym przeze mnie momencie. Siedziałem na schodach przed barem w czasie przerwy obiadowej. Nie byłem głodny. Myślałem nad życiem. Możliwe, że czekała na odpowiednią okazję, a może był to po prostu przypadek, że byłem na zewnątrz. Uśmiechnęła się i usiadła koło mnie. Przez chwilę siedzieliśmy w ciszy. Zdałem sobie sprawę, że pomimo tak dużego zainteresowania jej osobą, nigdy wcześniej nie skupiłem się na jej wyglądzie. Zawsze obserwowałem jedynie tych, z którymi przychodziła. Miała jasne i delikatne włosy, które opadały jej do szyi. Niebieskie oczy wydawały się pasować do jej pogodnego, uspokajającego wyrazu twarzy. Nie mogłem zrozumieć dlaczego przez tak długi nie potrafiłem dostrzec całego piękna tej osoby, którą tak bardzo usiłowałem poznać. Wnioski do których doszedłem wprawiły mnie w lekkie zakłopotanie. Na szczęście tak samo jak w czasie spięcia z mężczyzną w barze, Weronika przejęła inicjatywę.

– Piękny dzisiaj dzień, prawda? Nie dziwię ci się, że tu teraz siedzisz.

Faktycznie, kilka chmurek płynęło po błękitnym niebie a Słońce rzucało miłe ciepło. Dało się też usłyszeć kilka ptaków, pomimo że na ulicy zamiast drzew dominowały kamienice. Wydawało się, że jest tak błogo, że nawet czas zatrzymał się na chwilę, by podziwiać ten wspaniały dar natury. Ponieważ wciąż nie wiedziałem co powiedzieć spuściłem jedynie głowę. Skupiłem się na obracanym w ręku kłosie trawy. 

– Chciałam cię przeprosić za tą sytuację w barze. – Spojrzała na mnie. – Nie powinna była się wydarzyć, mogła zniechęcić twoich klientów.

– To drobiazg – odparłem. – co nie zmienia faktu, że sytuacja była co najmniej dziwna. Tak samo jak to, że ostatnio ciągle przychodziłaś do baru. Wytłumaczyliście sobie wszystko, gdy wyszliście?

– Tak, Marek to dość wybuchowa osoba, kryje w sobie dużo emocji, które w pewnym momencie wychodzą z niego z wielkim impetem – powiedziała zmartwiona Weronika – jednak to dobry człowiek, bardzo chce się zmienić. Ma trochę problemów rodzinnych, przytłaczają go. Wierzę, że niebawem sobie z nimi poradzi.

Pokiwałem głową ze zrozumieniem.

– Niestety z problemami rodzinnymi często jest tak, że wiele rzeczy niekoniecznie zależy wyłącznie od nas samych. – Spojrzałem zamyślony w niebo. – Czasem wymaga chęci z obu stron.

– Dokładnie o to chodzi. To był też powód dlaczego zaczęłam odwiedzać ciebie i twój bar.

Zdezorientowany patrzyłem na nią pytającym wzrokiem.

– Jak to o d w i e d z a ć  m n i e ? 

Weronika powoli wstała ze schodka i jeszcze bardziej się uśmiechnęła. Dawno nie widziałem tak radosnej osoby.

– Wybacz może nie powinnam była ci tego mówić. Ale nie myśl sobie, że nie widziałam twojego ogromnego zainteresowania moją osobą. – Delikatnie odgarnęła włosy. – A co do tego co mówiłam przed chwilą… – Na jej twarzy pojawił się szyderczy uśmiech. – Myślę, że taka mała zagadka ci nie zaszkodzi.

Siedziałem wciąż trochę zdezorientowany, myśląc nad tym wszystkim. Zacząłem układać sobie w głowie całą tą historię. Weronika zapewne widząc to, chcąc zostawić mnie samego powoli ruszyła przed siebie.

– Weronika! – krzyknąłem.

Odwróciła się i czekała, zaciekawiona.

– Dziękuję za wszystko.

Rozpromieniona Weronika spojrzała na mnie.

– Jak coś, to wiesz gdzie mnie szukać.

Szczęśliwy, choć zamyślony patrzyłem jak powoli odchodzi. Dźwięki jej kroków się oddalały, niczym znikający poranny sen… 

 

***

Adam obudził się, gdy za na zewnątrz było już ciemno. Spojrzał na zegarek, był już wieczór. Nie mógł uwierzyć, że przespał całą noc i prawie cały dzień. Leżał jeszcze przez chwilę bez ruchu i myślał o wszystkim co mu się śniło. Wstał i wyglądnął za okno, gdzie pierwszy w tym roku śnieg zaczął otulać ulice. Wyobrażał sobie pannę młodą, która ubiera białą suknie ślubną oraz delikatnie przysłania twarz welonem. Może kiedyś on też doczeka takiego widoku? Wiedział jednak, że musi zejść na ziemię, aby zając się swoimi bieżącymi problemami.

Tym zajmiemy się później, pomyślał. Wziął szybki prysznic, a później zaczął się ubierać. Starannie zapiął białą koszulę, narzucił na nią swój czarny płaszcz i wyszedł z mieszkania. Śnieg nie padał już tak intensywnie, jednak ulice i tak były opustoszałe. Adam powoli przemierzał alejki, nie spiesząc się, zachwycał się otaczającym go widokiem. Pomyślał, że w ustawionych w parku rzędach lamp zaklęły się dobre duszyczki, które mogą teraz rozświetlać drogę, szepcząc piękne historie do ucha smutnych ludzi. Ta myśl bardzo mu się spodobała, z fascynacją mijał je jedna za drugą, próbując wsłuchać się w ich niesamowite opowieści. Był trochę zestresowany, bo wiedział, że czeka go trudne spotkanie. Nie myślał nawet co powie ani jak się zachowa, wydawało mu się, że zwariował. Jakaś racjonalna część jego samego próbowała wmówić mu, że to był po prostu zwykły sen. Robisz sobie niepotrzebną nadzieję a skończy się na tym, że nie dość, że wrócisz zawiedziony to wyjdziesz na idiotę. Może jeszcze zdecydowałby się, żeby zawrócić, ale właśnie stał przed domem. Patrzył tak jeszcze przez chwilę myśląc co powie, ale nic nie przychodziło mu do głowy. Wiedział, że musi to zrobić teraz, być może nie będzie miał na tyle odwagi, żeby tu jeszcze kiedyś przyjść. Zadzwonił. W chwili trwającej nieskończoność wydawało mu się, że coś chce wyrwać mu serce, a jego nogi odmówią mu posłuszeństwa i zsunie się na chodnik. Te uczucia skumulowały się, gdy lampka nad nim się zapaliła i usłyszał chrzęst przekręcanego klucza. Drzwi otworzył mu młody, dobrze zbudowany chłopak. Adam odetchnął głęboko.

– Cześć Paweł. – Uśmiechnął się do bratanka. – Jest może tata?

Paweł jak zwykle ucieszył się na widok wujka, jednak wydawał się trochę zaniepokojony.

– Jasne, zawołam go, poczekaj. – Odwrócił się i wszedł do pokoju. – Tato! Ktoś przyszedł do ciebie.

– Już, już idę! – Adam usłyszał dobrze znany mu głos gdzieś wewnątrz.

Po kilku sekundach stał przed nim brat. Pomimo że był od niego sporo starszy, bardzo dobrze się trzymał i kiedyś często słyszeli, że są do siebie bardzo podobni. Do czasu kiedy zaczęli pałać do siebie nienawiścią, po czym więcej już się nie spotkali w miłej atmosferze, ale to temat na inną okazję.

Teraz stali naprzeciw siebie, dzielił ich próg, jak gdyby stali po przeciwnych stronach barykady. Wpatrywali się w siebie, trochę zakłopotani, nie wiedząc co powiedzieć. Szkoda, że nie ma Weroniki pomyślał Adam. Ona wiedziałaby co powiedzieć.

– Marek… – zaczął. Chciał coś powiedzieć, ale zaschło mu w gardle i kompletnie nie wiedział jak się zachować. Spojrzał ze łzami na brata. – Przepraszam za… wszystko.

Na twarzy Marka było widać wzruszenie. Wydawało się, że ktoś zdjął z niego właśnie ogromny ciężar.

– Rozumiem cię, nie musisz nic więcej mówić. Ja ciebie też ogromnie przepraszam. – Uśmiechnął się przez łzy. – Jesteśmy strasznymi głupkami.

– Mama doskonale o tym wiedziała.

Obaj roześmiali się i wpadli sobie w objęcia. Był to dla nich jeden z najszczęśliwszych momentów od bardzo dawna. Poklepali się bratersko po ramionach.

– Wejdź do domu – powiedział Marek. – Młody się za tobą strasznie stęsknił. A i my mamy chyba wiele do obgadania.

– Mam nadzieję, że masz zapasową szczoteczkę do zębów i wciąż trzymasz tą szkocką whisky na specjalną okazję. – odpowiedział rozradowany Adam wchodząc do środka.

– Dobrze, że nie ma żadnej specjalnej okazji. – Marek wyszczerzył zęby i zamknął za nimi drzwi.

Śnieg przestał padać, a chmury odkryły wiszący na niebie w pełni księżyc. Weronika stała po drugiej stronie ulicy spoglądając na dom, w którym wieczór spędzali pogodzeni ze sobą bracia. Uśmiechnęła się pod nosem i wzięła pod rękę dziewczynę, która nie widziała dziejącego się na jej oczach cudu. Za bardzo była zafrasowana swoimi problemami, którymi obsypywała Weronikę.

– Nawet nie wiesz jak ciężko jest być samemu, odkąd się rozstałam jest mi bardzo trudno to znieść – powiedziała dziewczyna. – Czasem chciałabym z kimś pogadać czy po prostu się przytulić i posiedzieć w ciszy. 

– Wiesz co… – Weronika uśmiechnęła się szeroko, powoli ruszając. – Powiem ci, że znam całkiem fajnego, wolnego faceta. 

I szły przed siebie w blasku gwiazd, ciesząc się tym magicznym wieczorem. Świat wydawał się być wyjątkowo piękny.