Auril

Wicher. Potępieńczy krzyk dobywający się z piersi Kostuchy, któremu akompaniuje porywista melodia śnieżnej zawiei. Okrutny śmiech opadających sosnowych igieł, kaleczących białe zwierciadło; piękne i groźne, migoczące tysiącem refleksów w zachodzącym słońcu.

Zamieć. Wirujące płatki śniegu, lekko tańczące w objęciach kochanek. Rozedrgany biały całun, miękko i troskliwie otulający całą krainę. Pogrążający ją w nadobnej ciszy. Składający hołd i ofiarę.

Kłujące w oczy zimno, śpiew skrzących się okruchów lodu, uzależniający smak dziewiczej natury…

Ciemność i ból.

 

*

 

Ból w końcu ustąpił. Wicher ucichł, uspokoiła się zamieć wyładowawszy gniew na bezbronnej dolinie.

Kostucha zebrała swe żniwo i pozostawiła mrok.

 

*

 

– Gdzie… gdzie jestem? – zapytała cicho pustkę. Rozejrzała się – otaczał ją bezmiar nocy. Wymiar w którym światło nie istnieje.

– W domu Carhintusa – odrzekł z wolna szorstki lecz łagodny i melodyjny, niski głos. – czyli w moim… panno Auril.

Dziewczyna drgnęła.

– Skąd wiecie, jak się nazywam? – spytała. Cicho i pokornie.

– Ja dużo wiem – odparł wymijająco. – Usiądź.

Usiadła. Zorientowała się, że leżała na łóżku, pod kilkoma kocami. Postawiła stopę na podłodze i poczuła przenikliwe zimno. Przesunęła nogę kilka razy w tą i spowrotem. Posadzka była kamiennna.

Usłyszała zbliżający się szelest i poczuła dłoń na ramieniu. Zadrzała pod tym dotykiem. Dłonie nieznajomego były zimne lecz jednocześnie ich dotyk uspokajał, koił.

– Weź – powiedział i wręczył jej jakiś gorący przedmiot. Auril zbadała dłońmi kształt. Wyglądało na to, że to kubek lub puchar.

– Co to? – zapytała lakonicznie. Usłyszała cichy śmiech.

– Od dawna cierpisz na taki słowotok? – zapytał złośliwie. – Puchar oczywiście. Uprzedzę kolejną chwile milczenia i kolejne nieistotne pytanie, w środku jest grzane wino. Musisz się rozgrzać.

Auril ostrożnie przysunęła naczynie do ust. Długo dmuchała w gorący napój nim wzięła pierwszy łyk. Carhintus stał przed nią i obserwował ją w milczeniu. Czuła to.

– I jak? Smakuje aby? – W głosie nieznajomego można było wyczuć drwinę. Auril zmitygowała się zaraz.

– Przepraszam – szepnęła. – I dziękuje. Auril mogłaby przysiąc, że obcy w odpowiedzi pokręcił głową z niedowierzaniem. Milczał jednak.

Auril piła; wino rozgrzewało ją, poprawiało nastrój, ćmiło umysł. W końcu zebrała odwagę i zapytała.

– Dlaczego nic nie widzę? Co się stało?

Usłyszała westchnięcie.

– Oślepłaś – rzekł Carhintus.

Auril krzyknęła, upuściła puchar na posadzkę i rozpłakała się.

Carhintus milczał.

 

*

Auril siedziała przy stole i powoli, z trudnością jadła. Carhintus siedział na przeciw i przyglądał się w milczeniu, bawiąc pucharem.

Dziewczyna wodziła dłonią po stole; czuła gładką, heblowaną powierchnie blatu. Krzesło było obite miękkim materiałem, łyżka wykonana z zimnego, przyjemnego w dotyku metalu.

– Skończyłam – powiedziała i odsunęła talerz. – Dziękuje.

– Na zdrowie. – Zasalutował jej pucharem. Auril z niejakim trudem odnalazła swoje naczynie i upiła nieco doskonałego wina.

Milczeli chwilę.

– Zima dobiega końca – powiedział. – Cykl się skończył, a koło się zamknęło. A i rozwarło na nowo zarazem. Nadchodzi wiosna, wszystko budzi się do życia… może ty też powinnaś?

Auril milczała zgryzając wargi.

– Nie wiem… – szepnęła w końcu. – Dziwisz mi się? Potrzebuję czasu…

– Rozumiem – przerwał – pamiętaj jednak, że czas nigdy się nie cofa, nigdy nie staje w miejscu, ani nigdy nie przyśpieszy swego biegu. To co było o świcie, to co jest teraz, w południe i to co będzie o zmierchu składa się na wieczność. Każda z tych części nieskończoności jest jednocześnie nieuchwytną chwilą, która przminie oraz momentem który będzie trwać wiecznie. Czas jest wielką pętlą, w każdej chwili zawarta jest przeszłość, teraźniejszość i przysłość. Wieczność trwa, choć my jej nie dostrzegamy.

Dziweczyna dalej milczała zaś Carhintus kontynuował.

– Ty jeszcze możesz wybierać. Każdy sam piszę własną historię, jednak zdarza się, iż pióro się złamie. Na to nie ma rady, nie od nas to zależy. Jedyne co możemy począć to wybrać czy podrzemy już zapisaną karte czy naostrzymy nowe pióro. Lub czy też przestaniemy pisać i pozwolimy by atrament wyparował?

Carhintus milczał chwilę, poczym wstał.

– Dobranoc Auril.

 

*

 

Stali przed wejściem. Pierwszy raz na świeżym powietrzu. Słońce grzało przyjemnie, lecz dął chłodny wiatr. Z dala słychać było radosny świergot ptaków w zaroślach i koronach drzew, cieszących się z nadejścia wiosny i gotowych do uwijania gniazd.

– Myślałam nad tym co wtedy mówiłeś – powiedziała cicho. – I przyznaję… miałeś rację.

Carhintus czekał milcząc.

– Wiosna – wciągnęła głeboko powietrze – tak… Tak pachnie i brzmi wiosna. Zapach świeżej trawy i kwiatów, bzyczenie pszczół zbierających nektar, piękny koncert świerszczy, ćwierkanie ptaków… słońce grzeje, wieje wiatr. Wiosna! Tak oto nadeszła wiosna i kończy się moja dobrowolna niewola w czterech ścianach. – Odwróciła się gwałtownie w stronę Carhintusa – Odchodzę. Dziś. Zaraz. Muszę.

– Rozumiem. Rozumiem i popieram. Wystarczy – dość długo kontemplowałaś swoją gorycz i żal. Idź, nie zawracaj, nie zbaczaj z drogi, a – jak da los – kiedyś ujrzysz przed sobą kres drogi. Nie przypadkiem użyłem tego słowa, nie próbuj udawać. Chociaż bowiem jesteś teraz niewidoma dalej potrafisz, jeżeli zechcesz dostrzec to co ukryte. Nie próbowałaś i tyle. A takich darów nie traci się wraz ze wzrokiem. Wierz mi.

Auril milczała chwilę.

– Dziękuje – rzekła. – I przepraszam.

Carhintus westchnął ciężko.

– Chcąc przeżyć choćby do zmroku, musisz oduczyć się ciągłego przepraszania, dziękowania, proszenia i kłaniania. Tak postępując jeszcze przed zmierchem gardło poderżnie ci pierwszy napotkany podróżny. A spostrzegłszy, że nie masz sakiewki, chociaż sobie poużywa… dopóki będziesz ciepła.

Auril przęłknęła głośno ślinę.

– Idź już. Powodzenia i szczęścia! Niech fortuna ma cię w swojej opiece dziewczyno. Nie dziękuj! Żegnaj!