Trzynastu Koziorożców (cz. 1) FANTASY

UWAGA! Standardowe, przewidywalne do bólu, klasyczne fantasy z dużymi facetami machającymi mieczykami i młotami! Czytanie grozi wysypką, częściową bądź całkowitą ślepotą i paraliżem, wymiotami, biegunką, syfilisem, kalectwem umysłowym oraz w najlżejszych przypadkach śmiercią! Jeśli nie lubisz takich klimatów, nie marnuj swojego czasu, by potem wylewać żółć w komentarzach i marnować mój czas na czytanie tego, co napiszesz ;). Dziękuję, pozdrawiam, smacznego i dobranoc! ;)

 

TRZYNASTU KOZIOROŻCÓW

 

 

Abraham Grunwald, potężny mężczyzna w sile wieku, wszedł pewnym krokiem do sali audiencyjnej Wielkiego Mistrza. Zatrzymał się na chwilę, by wpuścić do płuc zimne powietrze, a następnie ruszył wąskim, usłanym czerwonym dywanem korytarzem, zerkając na rozmieszczone po obu stronach sali migające kaganki. Wysokie ściany, pełne starych ornamentów i kilku ozdobnych filarów podtrzymujących sufit, odbijały metaliczny dźwięk jego srebrnej zbroi, poruszającej się w rytm kroków wojownika. Dawno nie był w głównej siedzibie Rycerzy Koziorożca i niemal zapomniał, jaka podniosła atmosfera tutaj panuje. Z uniesioną wysoko głową przeszedł wąskim korytarzem i stanął przed tronem Pierworodnego. Przyklęknął na jedno kolano, spuszczając wzrok.

 

– Wzywałeś mnie, mistrzu? – zapytał, a ton jego głosu zdradzał ogromny szacunek.

– Tak, powstań. – Nakazał posunięty w czasie siwobrody mężczyzna, zasiadający w zdobionym fotelu. Miał na sobie bogate, purpurowe szaty, a jego wzrok zdawał się być nieobecny.

Rycerz wykonał polecenie i spojrzał na swego zwierzchnika. Wyraz twarzy mężczyzny nie zdradzał żadnych emocji.

– Czy coś się stało, panie?

– Gdyby tak nie było, nie wzywałbym cię, Abrahamie. – Zaczął Thomas Gerlach, główny generał Rycerzy Koziorożca. – W lesie Hexenwald od pewnego czasu grasuje banda odmieńców. Nie jest to sytuacja, na którą moglibyśmy zwrócić uwagę, gdyby nie fakt, że stali się bardzo zuchwali i uprzykrzają życie uczciwych obywateli. Napadają pobliskie wioski, mordują ludzi, porywają zwierzęta. Kilka dni temu wysłaliśmy tam młody oddział Koziorożców, jednak nie potrafili sobie z nimi poradzić. Z dwudziestoosobowej drużyny wróciło zaledwie czterech.

– Mam się tym zająć, jak rozumiem?

– Nie inaczej. Chcę, żebyś zebrał swoich ludzi, ruszył tam skoro świt i rozprawił się z potworami. Ludzie w mieście zaczynają plotkować, nie czują się bezpieczni. Włodarze Ajsenholm naciskają na nas, więc musimy reagować. Jesteście najlepsi do tej roboty, dlatego was wyznaczyłem.

Rycerz skinął głową swemu mentorowi.

– Damy z siebie wszystko i na pewno cię nie zawiedziemy, mistrzu.

– Spraw się, Grunwald. Inaczej kariery nas wszystkich zawisną na włosku. Co to za zakon rycerski, który nie potrafi poradzić sobie z łupieżcami na swoich ziemiach? Nie mogę pozwolić, by ze stolicy przyjechały Czarne Lwy i posprzątały na naszym podwórku.

– Bez obaw, panie, damy sobie radę.

– Liczę na was. Jesteś wolny. Beckenhaub przygotował dla ciebie odpowiednie dokumenty. – Gerlach machnął od niechcenia prawą dłonią i pogrążył się we własnych rozmyślaniach.

 

Abraham skinął mu głową, po czym odwrócił się i wojskowym, równym krokiem opuścił salę, wychodząc na sypiący zewsząd śnieg. Wzdrygnął się, gdy mroźne powietrze wślizgnęło się między blachy pancerza. Okres między zimą a wiosną był najpaskudniejszą porą roku na tych ziemiach, a pogoda zmieniała się jak w kalejdoskopie. Narzuciwszy na głowę gruby kaptur z niedźwiedziej skóry ruszył przed siebie, zastanawiając się, jak przekaże swoim ludziom te „dobre" wiadomości. Od niedawna mieli urlop, który miał potrwać jeszcze co najmniej tydzień. Po ostatnim zadaniu w Szelmowskim Jarze, gdy starli się z trzema centigorami i stracili siedmiu rycerzy, mieli prawo odpocząć. Życie jednak miało to do siebie, że było nieprzewidywalne i lubiło płatać figle.

 

Drzwi gospody „Pod Obitym Niziołkiem" otworzyły się energicznie i szybkim krokiem wszedł do środka barczysty, czarnowłosy mężczyzna, wpuszczając do środka kilka zbłąkanych płatków śniegu, które szybko zakończyły swój żywot w cieple przestronnej ciżby. Główną salę zajmowało co najmniej dwadzieścia osób, z czego część z nich stanowili ludzie z oddziału Grunwalda. Zresztą, dość łatwo było ich ogarnąć wzrokiem, skoro co chwila wznosili toasty i wybuchali perlistym śmiechem. Abraham nie dziwił się ich podejściu – wstępując w szeregi tej elitarnej jednostki już dawno byli straceni dla najbliższej rodziny, więc korzystali z wolnego czasu jak tylko mogli. Przeważnie upijając się do nieprzytomności i dupcząc chętne karczmarki bądź dziwki, które oddawały im się za chwałę, która potem krążyła w tym wąskim gronie. W końcu nie każda mogła gościć w sobie Rycerza Koziorożców, a to była swego rodzaju nobilitacja w tych kręgach.

 

Abraham, wciągając do płuc zapach piwa i wiszącego nad kominkiem pieczonego dzika, podszedł do stolika zajmowanego przez Andreasa, swego zastępcy i kilku innych Koziorożców. Mężczyzna, o krótko przystrzyżonych blond włosach i zadziornej twarzy, zerknął na niego znad pełnego kufla i uśmiechnął się delikatnie na jego widok.

– No proszę, sam dowódca postanowił do nas dołączyć. Siadaj i napij się z nami.

– Zbierz ludzi – mruknął Grunwald, zupełnie ignorując słowa Andreasa.

– Mamy urlop.

– Już nie, trzeba jechać do Hexenwaldu i zrobić tam porządek – skonkretyzował dowódca.

Andreas Tanneberger skrzywił się, po czym odsunął kufel i wstał z miejsca, ogarniając wzrokiem bawiącą się w najlepsze salę.

– Słuchajcie, Rycerze Koziorożca! – przemówił, skupiając na sobie wzrok wszystkich gości. – Nagle przerywają nam urlop, bo jakiemuś urzędasowi nie chce się ruszyć dupska i załatwić sprawy lewymi sposobami. Czyż nie należy nam się odpoczynek po ostatnim zadaniu?

Grunwald usłyszał chóralną aprobatę wojowników z jego oddziału, którzy unieśli kufle w górę, zgadzając się z Andreasem.

– Co ty wyprawiasz? – Abraham chwycił swego zastępcę za ramię i skrzyżował z nim spojrzenie.

– Należy nam się odpoczynek po ostatniej walce. Sam dobrze to wiesz – wypalił Andreas.

– Nie zapominaj, komu służysz i kim jesteś – syknął Grunwald. – Co przyrzekałeś?

– Odpuść sobie. – Tanneberger wyrwał ramię z uścisku swego dowódcy. – Obiecali nam urlop, więc korzystamy.

– Jesteś żołnierzem, a ja twoim dowódcą – mruknął zimno Grunwald. – Chyba nie chcesz, żeby sam Wielki Mistrz dowiedział się o tym, co tutaj wyprawiasz?

Przez chwilę gromili się wzrokiem, a na twarzy Andreasa wykwitł dziwny grymas, jakby jego oblicze było ulepione z gliny i ktoś potężnym uderzeniem mu je właśnie nieco przestawił.

– Chcę mieć was na jutro świeżych i wyspanych – ciągnął dowódca. – I powiedz Valentinowi, żeby się nie upił jak świnia, bo to będzie jego ostatnia popijawa w tym oddziale. Wykonać!

 

Nie czekając na odpowiedź podkomendnego, Grunwald odwrócił się i spokojnym krokiem opuścił karczmę. Jako dowódca musiał trzymać tę zgraję żelazną ręką, choć mijając budynek gospody stwierdził sam przed sobą, że średnio mu to wychodziło. To byli dobrzy ludzie, zahartowani w bojach, ale i świadomi tego, że z kolejnej wyprawy mogą już nie wrócić. Naturalną rzeczą było, że pojawią się wśród nich nałogi – jeden był alkoholikiem, inny wesołkiem, który miał pecha w kartach i cały żołd zostawiał w klubach, bądź spłacając wierzycieli. Kilku innych, za zasłoną obojętności, starało się stawić czoła otaczającej ich rzeczywistości. Zaprawdę dziwna to była kompania, ale Abraham nie czuł się nigdzie lepiej i mimo ojcowskiego podejścia, traktował ich jak braci. Towarzyszy broni, którym można zaufać do końca. Swojego lub ich.

 

Świt nadszedł ponury i dżdżysty. Gdy Grunwald w pełnym rynsztunku opuścił budynek garnizonu, dzierżąc w dłoni dokumenty od zastępcy Wielkiego Mistrza, jego dwunastu rycerzy już na niego czekało, dosiadając swych ogromnych rumaków bojowych. Oprócz nich, na skąpanym w rozmiękłej ziemi placu otoczonym budynkami nie było nikogo. Zimny, przeszywający na wskroś wiatr szarpał wiszącym nad głowami rycerzy niebieskim sztandarem kompanii, a rzęsisty deszcz ciął ich niemiłosiernie po ponurych twarzach. Abraham spojrzał bez słowa na swoich ludzi – odziani w białe zbroje płytowe z wygrawerowanym na piersi łbem koziorożca i pelerynami z niedźwiedziej skóry wyglądali teraz zdecydowanie lepiej, niż minionego dnia w karczmie. Przy siodłach, oprócz juków z żelaznymi racjami żywności, spoczywały ciężkie młoty bojowe, topory, miecze i łuki. Nie wyglądali na zadowolonych i ciężko się było im dziwić, gdy z wypracowanych potem i krwią dwóch tygodni urlopu, zabrano im połowę czasu na odpoczynek. Ale takie było żołnierskie życie, a oni otrzymali czytelne rozkazy.

 

Grunwald przejechał wzrokiem po obliczach towarzyszy. Na początku szyku, po lewej, dostrzegł Kaspara i Shaeffera, dwóch najlepszych zwiadowców jakich miał cały garnizon. Zaraz za nimi, oparty przedramionami o łęk siodła, siedział Valentin, potężny mężczyzna o czarnych, długich włosach i brodzie tej samej barwy zaplecionej w dwa warkocze. Rycerz miał problemy z alkoholem, często w czasie wykonywania zadań musiał sobie łyknąć co nieco, by ręce mu się nie trzęsły, ale w walce był niezrównany. Nawet teraz, biczowany kroplami deszczu, pociągał co chwilę z niewielkiej butelki pełnej przezroczystego płynu.

 

Dalej, obok niego, sztywno w siodle siedział Konrad, szczupły blondyn o przeoranej szeroką blizną prawej stronie twarzy. Młody wojownik niewiele się odzywał, w boju jednak dawał z siebie wszystko. Andreas, zastępca Grunwalda, był kolejnym jeźdźcem. Wyróżniał się potężną sylwetką i jako jedyny nosił na swej zbroi nacięcia wykonywane ostrzem sztyletu po każdej wygranej walce. Miał ich już trochę. Oprócz tego był ambitny i zadziorny; Abraham wiedział, że prędzej czy później, Tanneberger doczeka się awansu i przeniesienia do innej brygady. Rasch, Karsten i Berktold byli najlepszymi strzelcami i jeźdźcami w kompanii. Wyróżniało ich to, że każdy z nich używał innej broni strzeleckiej – łuku, pistoletu skałkowego i garłacza. Jak zawsze, w chwilach gdy nic się nie działo, rozmawiali ze sobą o czymś i podśmiewali się pod nosem. Szczupły, choć barczysty brunet imieniem Sola, był medykiem kompanii, a igłą i nicią robił tak samo dobrze, jak swoim młotem bojowym. Tuż obok niego, z ponurą miną, niczym figura woskowa siedział Stromberg. Jego największą miłością były karty, niestety Jowisz nigdy nie był dla niego łaskawy i jedyne, co go trzymało w oddziale, był żołd, dzięki któremu mógł spłacać swoje długi i obstawiać kolejne partie.

 

Ostatnim jeźdźcem był Kastor, najmłodszy Koziorożec, przeniesiony do oddziału Abrahama z samej stolicy. Niespełna dwudziestoletni, krępy szlachcic o twarzy niewinnego młokosa, przyprowadził Grunwaldowi jego rumaka. Dowódca sprawdził popręgi, po czym wspiął się na swego konia. Biały wałach zatańczył nogami w błocie, by po chwili zwrócić się w stronę pozostałych jeźdźców stojących frontem na placu.

– Rozkazy są jasne! – zaczął Grunwald, a jego dudniący głos odbijał się echem od budynków. Czuł, jak grube krople deszczu spływają mu po twarzy. – Mamy jechać na północny wschód i sprawdzić tamtejsze tereny. Na razie priorytetem jest wieś Boven, podobno ostatnio widziano tam niepokojące kształty pośród drzew, zaczęli też znikać ludzie i zwierzęta hodowlane. Jeśli nic się nie wydarzy, mamy ruszyć na Hexenwald. Kaspar, Schaeffer, puścicie się przodem i rozeznacie w terenie. Gdybyście coś odkryli, wracacie i zdajecie raport. Żadnego szarżowania i bohaterskich czynów.

Dwaj zwiadowcy skinęli głową, po czym bez słowa zwrócili swoje dwa czarne rumaki i wyjechali stępa główną bramą garnizonu.

– Ja pierdolę, nie mogli wysłać młodszego zastępu? – wycedził Stromberg.

– Młodszy sobie nie poradził, z papierów wynika, że dali się zaskoczyć – mruknął Grunwald.

– Tak to jest, jak się wysyła amatorów – odezwał się Berktold.

– Co podejrzewasz tam spotkać, Abraham? – Andreas spojrzał na swego dowódcę.

– Nie wiem, trzeba spodziewać się wszystkiego. Może to jakaś banda banitów, ewentualnie jacyś maruderzy z rozbitego oddziału Balroga. Przekonamy się na miejscu.

– Nie sądzę, żeby został ktokolwiek z tamtej watahy – rzucił Valentin i upił łyk z butelki. Wyglądał zdecydowanie na wczorajszego. – Gdy ubiłeś Balroga, reszta tych zielonych ścierwojadów czmychnęła na hajlandy. Po co by mieli wchodzić znów na nasz teren?

– Może skończyło im się żarcie – wtrącił Sola. – Głód potrafi popchnąć do różnych rzeczy, nawet by wejść w paszczę lwa. To by tłumaczyło, dlaczego znikają zwierzęta.

– Albo to jakiś zbłąkany stwór – dorzucił Konrad.

– Nie przekonamy się, stojąc w miejscu i debatując – uciął Grunwald. – Kompania, szyk!

Jeźdźcy, jak jeden mąż ustawili się w znanej sobie formacji, po czym wolno ruszyli w kierunku bramy wyjazdowej.

 

Wyjechali z miasta północną bramą w towarzystwie zacinającego deszczu. Nikt ich nie żegnał, nikt nie zwracał uwagi. Ulice Ajsenholm były niemal puste, co przy takiej pogodzie nie było niczym niezwykłym. Karsten i Berktold odczytywali ślady zostawione przez Shaeffera i Kaspara na błotnistym szlaku, kierując oddział w odpowiednim kierunku. Po drodze minęli kilka wozów kupieckich zdążających zapewne na coroczny festyn, który miał się odbyć za kilka dni, a także pięciu przemoczonych jeźdźców, umęczonych panującą aurą.

 

Już wkrótce zostawili za sobą czarne, wysokie mury Ajsenholm i na rozstaju dróg odbili po skosie, wjeżdżając na niewysoki, porośnięty ubitą trawą masyw. Ciemne, grafitowe chmury wisiały nad nimi niczym przekleństwo Saturna i nic nie zapowiadało poprawy pogody. Trzymany przez Stromberga sztandar z wyszytym białym łbem koziorożca, targany podmuchami lodowatego wiatru, z daleka zdradzał, kto zacz. Nawet jeśli w okolicy czaili się jacyś banici, nikt nie odważył się porwać na jedenastu zbrojnych.

 

Jechali dobre siedem godzin, gdy trafili na jakąś wioskę. Kaspar i Schaeffer już tam na nich czekali. Okolona niewielką, drewnianą palisadą z kilkunastoma zbitymi obok siebie chatami stanowiła moment wytchnienia w ich podróży. Oporządzili konie, sami również coś zjedli i wypoczęli w chacie zarządcy. Przez chłopów, młode dziewki i dzieci witani byli jak bohaterowie, wracający z jakiejś wygranej bitwy. Ciężko się było dziwić – odziani w pełne zbroje płytowe, przy broni, wzbudzali szacunek i podziw, zwłaszcza wśród niższych warstw społecznych, dla których służba w Koziorożcach była czymś w rodzaju prestiżu i zaszczytu, którego doświadczyć mogli tylko najwybitniejsi wojowie. Prawda okazywała się jednak mniej kolorowa, niż krążące wśród pospólstwa legendy o tych wojownikach, czego idealnym przykładem mógł być oddział Abrahama. Byli doświadczeni i nie bali się wyzwań, jednak niektórzy z nich nie prowadzili się tak, jak wymagałby tego etos rycerski.

 

Grunwald wyznaczył warty i położyli się spać. Zostawiając za sobą spokojną noc, wyruszyli krótko po sutym śniadaniu ofiarowanym im przez wieśniaków w prowizorycznej gospodzie. Gdy wyjeżdżali z wioski, nad ziemią unosiła się gęsta mgła, choć słońce próbowało przedrzeć się przez liczne, ciemne chmury. Jak na razie nie padało, co było jedynym pocieszeniem dla rycerzy w siodłach. Nieco później, gdy wjechali między gołe sosny i dęby, słońce w końcu wyjrzało zza chmur, otulając ciepłem mężnych wojowników i całą okolicę.

 

Miny nieco im zrzedły, gdy krótko przed południem ujrzeli siwy dym, unoszący się na tle błękitnego nieboskłonu. Zwiadowcy Koziorożców wrócili do oddziału z niepokojącymi wieściami. Wioska do której mieli dotrzeć – Boven – została spalona, a zamieszkujący ją ludzie wycięci w pień. Z raportu Kaspara wynikało, że między chatami wciąż panoszyły się humanoidalne, dziwne stworzenia. To była woda na młyn dla spragnionych walki rycerzy. Odkąd wyjechali z Ajsenholm, gromadzili w sobie napięcie, któremu w końcu mogli dać upust. Na wyraźny znak Grunwalda pognali w kierunku Boven. W pełnym pędzie, z bronią w dłoniach, wypadli na główny szlak przecinający wioskę, całkowicie zaskakując bestie pozostałe między chatami.