Kraina Zorthant

– F4? – spy­tał spo­koj­nie robot.

– Pudło – po­wie­dział Danny, pró­bu­jąc wła­śnie wy­grać w stat­ki. – K1?

To nie była przy­ja­ciel­ska roz­gryw­ka. Danny, był rzad­kim zło­to­łu­skim smo­kiem, pra­cu­ją­cym w agen­cji TUI (To­wa­rzy­stwo Ukry­tych In­nych). Agen­cja ta, zaj­mo­wa­ła się pil­no­wa­niem, aby nikt z Ze­wnątrz nie do­wie­dział się o ist­nie­niu kra­iny Zor­thant i wszyst­kich ma­gicz­nych stwo­rzeń ży­ją­cych tu. Miej­sco­we isto­ty też nie po­win­ny się do­wie­dzieć o Zor­thant, bo to wzbu­dzi­ło­by za­in­te­re­so­wa­nie i mo­gło­by być bar­dzo kło­po­tli­we. Wła­śnie, do­wie­dział się o ist­nie­niu no­we­go ga­tun­ku Magów, ukry­wa­ją­cych się w Ja­ski­ni. I wła­śnie teraz, tą samą Ja­ski­nie opa­no­wał nowo po­wsta­ły robot K1, ka­żą­cy na­zy­wać sie­bie Kla­ro­we­rem.

– Kla­ro­wer, a nie K1. Ile razy mam po­wta­rzać? – wark­nął robot, wciąż nieco prze­wraż­li­wio­ny na tym punk­cie. – To zna­czy, pudło.

Gra nie do­szła nawet do po­ło­wy, kiedy pod pa­ła­cem Kla­ro­we­ra roz­le­gły się ja­kieś nie­po­ko­ją­ce dźwię­ki. Smok spoj­rzał na swo­ich to­wa­rzy­szy. Maga Aman­dę, bę­dą­cą po­przed­nią kró­lo­wą Ja­ski­ni, jej córkę Mar­thę, która wcze­śniej miesz­ka­ła na Ze­wnątrz i nawet nie wi­dzia­ła o Zor­thant, jed­no­roż­ca Gro­ni­ta i przy­ja­cie­la, oraz prze­ło­żo­ne­go smoka – pe­ga­za Wo­le­da. Nikt nie wie­dział co wła­ści­wie się dzie­je. Po­dob­nie zresz­tą, jak robot. Czym prę­dzej wy­bie­gli na ulicę. Ro­bo­ty nisz­czy­ły bu­dyn­ki i ata­ko­wa­ły każ­de­go, kogo zo­ba­czy­ły.

– Masz z tym coś wspól­ne­go? – Danny spy­tał Kla­ro­we­ra.

– Wcze­śniej nic ta­kie­go się nie wy­da­rzy­ło – po­wie­dział Kla­ro­wer. – Wszy­scy do pa­ła­cu. Może jesz­cze jest na­dzie­ja.

Wszy­scy po­słu­cha­li się Kla­ro­we­ra i za­wró­ci­li do pa­ła­cu, po­nie­waż uzna­li to chwi­lo­wo za naj­lep­sze wyj­ście.

– Mu­si­my coś wy­my­ślić – uznał Gro­nit. – Te ro­bo­ty są dosyć wolne. Damy radę je prze­ści­gnąć.

– Ale ja nie – po­wie­dział Kla­ro­wer.

– Ty zo­sta­jesz – wark­nął smok.

– Skąd mam mieć pew­ność, – za­czął Kla­ro­wer – że przy pró­bie ra­to­wa­nia magów, nie znisz­czy­cie ro­bo­tów.

– My też ci nie ufamy – po­wie­dzia­ła Mar­tha. – A Gro­nit może nas zwy­czaj­nie gdzieś te­le­por­to­wać. Więc nie masz tu nic do ga­da­nia.

– Ach tak – uśmiech­nął się robot. – Dobra, skacz­cie.

Gro­nit lekko się zde­ner­wo­wał, kiedy od­krył, że nie może użyć rogu, aby gdzieś ich te­le­por­to­wać. No tak. Osło­na an­ty­te­le­por­ta­cyj­na wokół pa­ła­cu.

– Jak chcesz iść z nami – wes­tchnę­ła Mar­tha – to le­piej wy­myśl, jak stąd wyjść. Na ulicy jest pełno ro­bo­tów.

– Ja mam po­mysł – po­wie­dzia­ła Aman­da. – Był tu kie­dyś od­rzu­to­wiec i…

– Eee… – za­wa­hał się Kla­ro­wer. – Nie­wy­klu­czo­ne, że sprze­da­łem go za pa­prycz­kę chil­lie. Przy mojej bu­do­wie prze­sa­dzi­li z nią tro­chę i mam teraz do niej sła­bość.

– Co?! – obu­rzy­ła się kró­lo­wa. – Trud­no. Mam jesz­cze sa­mo­lot.

– Kiedy sprze­daw­ca chil­lie mnie oszu­kał – wes­tchnął Kla­ro­wer. – wy­mie­ni­łem sa­mo­lot na wy­kry­wacz kłamstw.

– Nie masz swo­ich pie­nię­dzy do wy­da­wa­nia? – wark­nę­ła Aman­da..

– Kiedy tu przy­sze­dłem, skar­biec był na­peł­nio­ny zło­tem – za­uwa­żył Kla­ro­wer.

– To było moje złoto – wark­nę­ła Aman­da.

– To nie moja wina, że go nie za­bra­łaś – uśmiech­nął się psot­nie Kla­ro­wer.

Po­my­słów było coraz mniej. Do­wie­dzie­li się jesz­cze, że Aman­da miała tu jesz­cze nie­zły, spor­to­wy sa­mo­chód, ale on rów­nież oka­zał się nie­tra­fio­ną opcją. Kla­ro­wer jest w po­ło­wie z he­ma­ty­tu, jak inne ro­bo­ty, ale w po­ło­wie z ma­gne­su. A pod­ło­ga w ga­ra­żu jest na­ma­gne­ty­zo­wa­na. Wszy­scy spoj­rze­li wy­cze­ku­ją­co na Kla­ro­we­ra. Skoro to on obala wszyst­kie po­my­sły, to niech teraz on coś wy­my­śli.

– Jest jesz­cze jedno wyj­ście – wes­tchnął robot. – Ale to osta­tecz­ność.

– Do­tar­li­śmy już do osta­tecz­no­ści – uznał Gro­nit.

– Racja – wes­tchnął robot. – Chodź­cie, na dach.

Kiedy we­szli, robot za­czął coś do sie­bie szep­tać, po czym zmie­nił się w sa­mo­lot. Nikt z ze­bra­nych nawet nie wie­dział, że ro­bo­ty tak mogą.

– Wcho­dzi­cie? – spy­tał Kla­ro­wer.

– Tylko Gro­nit – po­wie­dział Danny. – Resz­ta po­le­ci sama. Ma­go­wie też po­tra­fią dosyć nie­źle latać.

– Zaraz potem od­le­cie­li. Na dole jed­nak, wciąż widać było ro­bo­ty. Danny się za­nie­po­ko­ił, kiedy zo­ba­czył, że ro­bo­ty wy­su­wa­ją sobie z ręki broń.

– Kla­ro­wer? – spy­tał Smok. – Nie za­po­mnia­łeś o czymś wspo­mnieć?

– Bez obaw – po­wie­dział Kla­ro­wer. – La­se­ry mają tylko te ro­bo­ty, w ko­lo­rze czerw… Ok, mamy pro­blem. Gdzie my tak wła­ści­wie le­ci­my?

– Tam, gdzie zmie­rza więk­szość ro­bo­tów – po­wie­dzia­ła Mar­tha. – A o co cho­dzi?

– Chyba tra­fi­li mnie w ogon – uznał Kla­ro­wer.

We­wnątrz sa­mo­lo­tu, Gro­nit za­czął po­wo­li pa­ni­ko­wać, że się roz­bi­ją. Po­zo­sta­ło nie­wie­le czasu.

– W od­po­wied­nim mo­men­cie otwo­rzę drzwi – po­in­for­mo­wał Kla­ro­wer. – A ty wy­sko­czysz.

– Ta część z wy­ska­ki­wa­niem jest ważna? – spy­tał Gro­nit.

– Nie wiem, co by się stało, gdy­bym się zmie­nił z po­wro­tem w ro­bo­ta, z tobą w środ­ku, – po­wie­dział Kla­ro­wer – ale wąt­pię, czy chcę pró­bo­wać. W naj­lep­szym wy­pad­ku zmie­ni­li­by­śmy się w hy­bry­dę.

Po kilku mi­nu­tach, Gro­nit wy­sko­czył. Jed­no­ro­żec ro­zu­miał, że muszą zna­leźć miej­sce z jak naj­mniej­szą licz­bą ro­bo­tów, ale muszą też dosyć szyb­ko wy­lą­do­wać. Gro­nit zaraz potem na­tknął się na pięć ro­bo­tów. Czte­ry żółte i jeden biały.

– Każdy kolor ro­bo­ta ma inną cechę – po­wie­dział Kla­ro­wer. – Żółte mogą razić prą­dem na nie­wiel­ką od­le­głość, a białe mogą się robić nie­wi­dzial­ne.

Jesz­cze bar­dziej się za­nie­po­ko­ili, kiedy biały robot znik­nął, a żółte za­czę­ły się nie­bez­piecz­nie iskrzyć.

– Po­wiedz, że ty też coś po­tra­fisz – po­pro­si­ła Kla­ro­we­ra Mar­tha.

– Po­tra­fię się zmie­niać w sa­mo­lot – wes­tchnął Kla­ro­wer. – I mogę też le­czyć. Pier­wot­nie mia­łem być ro­bo­tem le­kar­skim.

– Świet­nie – wes­tchnął Gro­nit. – Nie­dłu­go może się nam przy­dać le­karz.

– Spró­buj­my cho­ciaż się gdzieś te­le­por…. – Aman­da nie do­koń­czy­ła, bo nagle ro­bo­ty się za­trzy­ma­ły.

Nagle, pod­szedł do nich obcy smok. Danny wy­raź­nie go roz­po­znał i nie był z tego po­wo­du za­do­wo­lo­ny. Zło­to­łu­ski smok, wie­dział, że brą­zo­wy po­bra­ty­miec na­zy­wa się Rolly. Kie­dyś się ko­le­go­wa­li. Do czasu, kiedy Rolly gdzieś znik­nął i nigdy nie po­wró­cił. Po dwóch ty­go­dniach po­szu­ki­wań, uzna­no go za zmar­łe­go.

– Gdzieś ty był, tyle lat? – wark­nął Danny.

– To tu, to tam – za­śmiał się Rolly. – Wresz­cie zna­la­złem tę Ja­ski­nię i za­czą­łem nowe życie.

Danny szyb­ko stre­ścił hi­sto­rię Rolly'ego, resz­cie ekipy, po czym spo­ru­no­wał wzro­kiem dru­gie­go smoka.

– Mar­twi­li­śmy się – wark­nął.

– Nie­po­trzeb­nie – po­wie­dział Rolly. – Mam się do­brze. Pro­gra­mu­ję ro­bo­ty i dzi­wię się, że ten jeden się ucho­wał, lecz to tylko kwe­stia czasu.

– Licz się ze sło­wa­mi ho­lo­gra­mie – wark­nął Kla­ro­wer. – Gdzie je­steś?

Danny ro­zej­rzał się. Ho­lo­gram? Nagle, zo­ba­czył nie­da­le­ko nie­bie­skie­go ro­bo­ta. Do­my­ślił się, że one two­rzą z kolei ho­lo­gra­my i dzię­ki temu, Rolly się z nimi kon­tak­tu­je. Ale chyba nie po­dał­by im ad­re­su.

– Gan­dal­fa 9 – po­wie­dział Rolly. – Nie spóź­nij­cie się.

Wszy­scy się nieco zdzi­wi­li, ale przy­naj­mniej mają adres. Ale dla­cze­go Rolly mówił im, gdzie się znaj­du­je. Spy­ta­li o to Kla­ro­we­ra.

– Nie chciał tra­cić oka­zji prze­pro­gra­mo­wa­nia ostat­nie­go ro­bo­ta – wes­tchnął. – Lub nie chcia­ła.

 – Jak to nie chcia­ła? – zdzi­wił się Danny. – Chyba znam płeć mo­je­go ko­le­gi z dzie­ciń­stwa.

 – Robot mógł znie­kształ­cić prze­kaz – uznał Kla­ro­wer. – Rów­nie do­brze, może to nie być twój zna­jo­my.

Woled się na chwi­lę za­sta­no­wił. No cóż, atak z za­sko­cze­nia mogą od­rzu­cić. Zdaje się, że wcho­dzą wła­śnie w pasz­czę hydry. Ale czy mają inne wyj­ście? Aman­da i Kla­ro­wer jako je­dy­ni znali oko­li­cę, więc to oni pro­wa­dzi­li na Gan­dal­fa 9. Po nie­dłu­giej po­dró­ży, do­tar­li na wy­zna­czo­ną ulicę. Kiedy we­szli, na samym środ­ku wiel­kie­go po­ko­ju stał hu­ma­no­id.

– Hej, ty – wark­nął Woled. – prze­pro­gra­mo­wy­wa­nie ro­bo­tów jest wzbro­nio­ne.

– Pierw­sze sssły­szę – po­wie­dział hu­ma­no­id wę­żo­wym gło­sem.

– Przed­staw się – po­wie­dział Danny.

– Uwa­żam, że pierwss­si po­win­ni­ście sssię przed­sta­wić – uznał nie­zna­jo­my. – Ale niech wam bę­dzie. Jes­stem Hydra.

– Taka, jak za daw­nych cza­sów? – spy­tał Gro­nit.

– Ta sssa­ma – za­śmiał się nie­zna­jo­my i po­ka­zał Trans­for­ma­tor, co bar­dzo nie spodo­ba­ło się Danny'emu.

Ozna­cza to, że może być to praw­dzi­wa hydra. Daw­niej, były bar­dzo czę­ste w Zor­thant. Naj­dzik­sze ze stwo­rzeń. Jed­nak, smok był pe­wien, że one już wy­gi­nę­ły. Nie­ste­ty, mylił się. Nie­zna­jo­my zdjął trans­for­ma­tor i zmie­nił się w praw­dzi­wą wie­lo­gło­wą hydrę. Danny nigdy nie wi­dział tego stwo­rze­nia w rze­czy­wi­sto­ści i ra­czej tego nie ża­łu­je. Po prze­mia­nie, Hydra nie wy­glą­da­ła już na kogoś, kogo można by tak łatwo lek­ce­wa­żyć.

 – Dzię­ku­ję za ssspro­wa­dze­nie ro­bo­ta – po­wie­dzia­ła Hydra. – W za­mian mo­że­cie odejść.

Danny wła­śnie po­my­ślał, że jeśli Hydra zdo­by­ła wła­dzę nad ro­bo­ta­mi, a ro­bo­ty wcze­śniej prze­ję­ły wła­dzę w kró­le­stwie magów, to teraz Hydra tak na­praw­dę włada Ja­ski­nią. Nie wy­glą­da­ło to za­chę­ca­ją­co.

 – Po­wiedz cho­ciaż, jak prze­pro­gra­mo­wu­jesz te nie­win­ne stwo­rze­nia – wark­nął Kla­ro­wer.

Gro­nit się cicho za­śmiał. Nigdy nie uznał­by ro­bo­ty za nie­win­ne stwo­rze­nia. Jed­nak Hydra, ku zdzi­wie­niu jed­no­roż­ca, od­po­wie­dział.

– Za­trud­ni­łem ha­ke­ra – po­wie­dział krót­ko.

– Mo­gli­by­śmy się jesz­cze ro­zej­rzeć? – spy­tał Woled.

 – Nie ufam sss­smo­kom – wark­nę­ła Hydra. – Po­dob­nie jak jed­no­roż­com, pe­ga­zom i magom. Nie na­le­żę do tych, co zdra­dza wszyst­kie ssse­kre­ty pierw­sze­mu, kto sss­spro­wa­dzi do mnie maga.

Gro­nit uśmiech­nął się w duchu. Miał już pe­wien plan. Hydry są groź­ne, ale nie grze­szą in­te­li­gen­cją. Po­nie­waż mają wiele głów, to łatwo je ze sobą skłó­cić. Za­czął atak z na­dzie­ją, że przy­ja­cie­le do­my­ślą się, co robi.

– Mam tylko py­ta­nie, do tej naj­ład­niej­szej głowy – po­wie­dział nie­win­nie. – Wiesz, że ta druga naj­ład­niej­sza ob­ga­du­je cię z tą naj­mą­drzej­szą?

 – Kto to robi? – wark­nę­ła jedna z głów. – Pew­nie Blue. Jest nie­sss­sa­mo­wi­cie za­zdro­sny.

Tak. Głowy hydry łatwo skłó­cić. Pew­nie dla­te­go te stwo­rze­nia już dawno wy­gi­nę­ły.

 – Jed­no­roż­co­wi coś sssię prze­wi­dzia­ło – po­wie­dzia­ła inna głowa. – Nie sssły­sza­łam, aby kto­kol­wiek kogoś ob­ga­dy­wał.

 – Dla­cze­go ssą­dzisz, że to cho­dzi o cie­bie? – spy­ta­ła ko­lej­na głowa.

Hydra krę­cąc się w kółko, strą­ci­ła ogo­nem jakąś książ­kę o otwo­rzy­ła tym samym tajne przej­ście. Gro­nit już miał przejść, kiedy…

 – Nie wi­dzi­cie, że ten jed­no­ro­żec nas wkrę­ca – wark­nę­ła jedna z głów i Gro­ni­to­wi ciar­ki prze­szły po grzbie­cie. – Ja je­stem za­rów­no naj­ład­niej­sza, jak i naj­mą­drzej­sza.

Gro­nit ode­tchnął z ulgą, kiedy wszyst­kie głowy rzu­ci­ły się z oskar­że­nia­mi na tą ostat­nią. Mieli tro­chę czasu, aby zna­leźć ha­ke­ra, kim­kol­wiek on jest. Kiedy ze­szli po scho­dach, tra­fi­li do nie­wiel­kie­go po­ko­iku. Mar­tha wresz­cie za­uwa­ży­ła, że Woled dość długo się nie od­zy­wa.

 – A ty co my­ślisz? – spy­ta­ła go.

 – Nie po­do­ba mi się tu – po­wie­dział krót­ko pegaz.

Po­de­szli do biur­ka na środ­ku po­ko­ju. Stał tam kom­pu­ter, a za nim, Rolly. Danny się za­wa­hał. Kla­ro­wer dał mu na­dzie­ję, że jego zna­jo­my jed­nak nie spi­sko­wał od dawna z wro­giem.

 – Hej ko­le­go – wark­nął Danny. – Długo cię nie było. Zła hydra cię za­trzy­ma­ła?

 – Danny? – spy­tał zdzi­wio­ny Rolly.

 – Nie, obcy gryf – wark­nął smok. – Skąd zna­łeś kod?

 – Jaki kod? – nie zro­zu­miał Rolly.

 – Do Ja­ski­ni – wy­ja­śnił Danny, a wi­dząc zdez­o­rien­to­wa­nie Rolly'ego, wes­tchnął. – Nie­waż­ne. Kto ci to zle­cił?

 – Wil­ko­łak – po­wie­dział smok. – Mark. Mówił, że to do­brze płat­na, szyb­ka ro­bo­ta. Cał­kiem uczci­wa.

 – Oszu­kał cię – uznał Danny. – Na czym to miało po­le­gać?

 – A co, to ja­kieś prze­słu­cha­nie? – zi­ry­to­wał się Rolly. – Pra­cu­jesz dla po­li­cji?

 – Nic ci do tego – wark­nął Danny, po czym spo­sęp­niał. – Ale przy­jaź­ni­li­śmy się, więc je­steś mi wi­nien wy­ja­śnie­nia, nawet, jeśli nie mam nic wspól­ne­go z po­li­cją.

 – Skoro mu­sisz wie­dzieć – wes­tchnął Rolly – to pro­gra­mu­ję gry.

 – A co wiesz o ro­bo­tach? – spy­tał Danny.

 – O ja­kich ro­bo­tach? – Rolly wy­raź­nie nic nie wie­dział.

 – A co robi Hydra przy wej­ściu? – spy­tał Danny. – Stróż?

 – Po­dob­no jest ła­god­na – wes­tchnął Rolly.

 – Gdzie można zna­leźć tego Mark'a? – spy­tał Danny.

 – Ro­anist – Rolly rzu­cił nazwę miej­sco­wo­ści.

 – Do­brze – po­wie­dział smok. – Póki nie wró­ci­my, zrób prze­rwę w pro­gra­mo­wa­niu. Mark nie bę­dzie zły. Masz tu jakiś bez­piecz­nik prądu?

Mar­tha ro­zu­mia­ła, że Ro­anist pew­nie jest da­le­ko i zanim wrócą, ro­bo­ty mogą na­ro­bić wię­cej szkód. Je­dy­ne wyj­ście, to wy­łą­czyć tutaj prąd, z na­dzie­ją, że uśpi to ro­bo­ty w Ja­ski­ni. Gdyby mieli szczę­ście, ro­bo­ty pew­nie wró­ci­ły­by do nor­mal­no­ści. Ale marne szan­sę, aby mieli szczę­ście. Kla­ro­wer za­czął nieco pa­ni­ko­wać. Robot ro­zu­miał co wła­śnie pla­nu­ją zro­bić.

 – Chwi­la, mo­ment – syk­nął. – O co cho­dzi? I do­brze wam radzę, za­sta­no­wić się nad od­po­wie­dzią.

Wszy­scy spoj­rze­li na Kla­ro­we­ra z odro­bi­ną współ­czu­cia. To praw­da, że on pierw­szy pod­bił Ja­ski­nię, ale nie jest trud­no zro­zu­mieć, co robot czuje w ta­kiej sy­tu­acji, kiedy musi na tro­chę uśpić inne ro­bo­ty, aby móc im potem pomóc.

 – To je­dy­ny spo­sób – po­wie­dział Danny. – To może nieco po­trwać, a jak ich nie wy­łą­czy­my, to kto wie, co zdążą zro­bić.

Kla­ro­we­ro­wi się to jak naj­bar­dziej nie po­do­ba­ło. Ro­zu­miał jed­nak po­wa­gę sy­tu­acji. Po ja­kimś cza­sie, ski­nął głową.

 – Zgoda – wes­tchnął. – Rób­cie, co uwa­ża­cie za słusz­ne.

Rolly po­ka­zał im przy­cisk, który wy­łą­cza elek­trycz­ność w całej Ja­ski­ni. Kla­ro­wer wciąż przy­glą­dał się wszyst­kie­mu z nie­pew­no­ścią. Mar­tha miała na­dzie­je, że prze­pro­gra­mo­wa­ne ro­bo­ty się wy­łą­czą, ale nie ży­czy­ła tego Kla­ro­we­ro­wi, mimo że wie­lo­krot­nie ich iry­to­wał. Kiedy wy­łą­czy­li prąd, ich prze­pusz­cze­nia oka­za­ły się być jed­nak słusz­ne.